Domweg gelukkig
in Alanya
door Cindy van Vliet
36
TULPIA voorjaar 2008
Elke ochtend bekruipt Freek Kipping een tevreden gevoel als hij zijn balkon opstapt en de zon zelfs in de wintermaanden al behaaglijk aanvoelt. Hij woont met zijn vrouw Marijke in een luxeappartement op drie hoog in de gemeente Kestel, precies op de grens met de bij Nederlanders populaire gemeente Mahmutlar. Het appartement biedt vol uitzicht over zee en in de verte kun je Alanya zien liggen. “Moet je zien hoe riant we wonen. Voor mensen met een gemiddeld budget zoals wij is het toch fantastisch! Waar kun je voor nog geen 250 euro per maand zo wonen aan zee in dit klimaat?” Op uitnodiging van Marijkes zus, die de Nederlandse regen al eerder had verruild voor de mediterrane zon, ging het echtpaar Kipping zes jaar geleden op vakantie naar Turkije. En dat beviel zo goed dat ze, eenmaal terug in Nederland, serieus over een verhuizing gingen nadenken. “Als je ons daarvoor had gezegd dat we in Turkije zouden gaan wonen, hadden we je voor gek verklaard,” zegt Freek. “Maar na dat bezoek aan mijn schoonzus zagen we steeds meer voordelen.” Marijke: “Het was natuurlijk vooral het klimaat dat ons zo aantrok.” Ze verkochten hun huis in Nederland en kochten een appartement aan zee in de gemeente Mahmutlar dat toen eigenlijk net door buitenlandse investeerders werd ontdekt. De eerste appartementencomplexen van twaalf verdiepingen hoog, gericht op kopers uit Europa, waren in aanbouw. “Overal zag je geraamtes van nieuwbouw,” herinnert Freek zich. “En in de wintermaanden was het een spookstad.” Nu zijn het de hoge, luxe appartementencomplexen die Mahmutlar domineren en wordt de gemeente elk jaar iets moderner. Steeds meer buitenlanders vestigen zich er permanent of voor langere periodes per jaar. Vooral degenen die in eigen land gepensioneerd zijn, zoals ‘de Kippings’. Hun dagen brengen ze door met lezen,
op het strand liggen, msn’en met webcam met het thuisfront en op de koffie gaan bij andere Nederlanders in Alanya. Marijke: “Als je hier net woont, heb je vooral een vakantiegevoel. Dan zit je elke dag op het terras of in de kroeg. Maar dat is financieel niet haalbaar. En dat vakantiegevoel gaat op een gegeven moment over en dan ga je je ook echt thuis voelen.” Freek: “Met het verstrijken van de jaren ga ik het leven hier steeds leuker vinden. Ik houd ook erg van de Turken en hun manier van leven. Heel ontspannen en sociaal. Sommige buitenlanders hebben veel kritiek op hoe zij sommige dingen doen en aanpakken. Maar wie zijn wij om daar in hun land over te oordelen en te doen alsof wij het allemaal beter weten? Marijke en ik kennen nu ook al heel wat Turkse mensen en zij kennen ons. Als ik die paar kilometer van ons huis naar het centrum van Mahmutlar fiets, ben ik een uur onderweg terwijl het een ritje is van tien minuten. Want iedereen zwaait, zegt gedag of wil een praatje met je maken.” Toch bestaat hun vriendengroep eigenlijk alleen uit Nederlanders. Maar dat komt, vermoedt Freek, puur omdat de taal een struikelblok vormt. “Ik zou graag meer contact willen hebben met Turkse mensen, maar op onze leeftijd is het zo moeilijk om de taal te leren. We redden ons inmiddels wel in de winkels en kunnen ook wel een klein babbeltje maken, maar om echt vriendschappen op te bouwen is onze woordenschat te beperkt. Ik krijg volgende maand wel weer een cursus uit Nederland en dan ga ik het maar weer proberen.“ Minpunten van het wonen in Turkije kan het echtpaar Kipping niet bedenken. Marijke: “Als mensen in Nederland horen dat je in Turkije woont, zeggen ze wel eens schamper: ‘Turkije? Wat moet je nou in Turkije?’ Dat gebruiken wij nu vaak als grap. Als we lekker in de zon zitten terwijl het in Nederland regent: ‘Turkije? Wat moet je nou in Turkije?’”
•
