Ilhan Yücel en zijn schandknapen

Gebleekte haren en Marokkaanse schandknapen

İlhan Yücel • Publicist Column

In mijn jongere jaren was ik ook zo verwilderd, zoals dat tegenwoordig heet. Ik was tegen veel en dat liet ik in zo groot mogelijke woorden weten. Hoe kwetsend en beledigend, des te beter. Wie niet zien wil, moet maar eens voelen, dacht ik. Hollanders? Oliedom! Turken? Egocentrische hufters! Koerden? Hersenloze bergbewoners! Moslims? Kuddedieren!

Met de jaren kwamen de grijze haren, en ik werd steeds milder. Niet omdat ik mijn talent om te beledigen heb verloren. Integendeel. Die is juist nog meer verfijnd.

Nee, ik ben gaan minderen omdat ik een kosten baten-analyse ging maken. Wat wilde ik met kwetsende uitlatingen bereiken? Verdienden al die mensen inderdaad diep en diep gekrenkt te worden? En zo ja, waar hadden ze dat dan wel aan verdiend? En was er geen andere manier om mijn punt te maken, zonder -vooral bij mezelf- woede op te roepen? Soms leidden overpeinzingen ergens naar toe. In dit geval bemerkte ik dat niet de anderen maar ikzelf de bron van mijn woede was. Ik zat vol met frustraties en mijn machteloosheid kon ik niet op een andere manier kanaliseren.

Mijn kwetsende uitlatingen hadden een ook averechts effect. Hoe woedevol mijn kritiek, des te minder serieus ik werd genomen. Trok ik me weer eens in verwoestende woorden ten strijde tegen moslimfundis, opportunistische en zakkenvullende secularisten, ziekelijke criminelen, leeghoofdige bestuurders, politici en journalisten, aan het eind van het liedje zat er niemand mee dan ikzelf. Ik was het enige slachtoffer van mijn eigen verwildering.

Ik had ook pech natuurlijk. Ik was als fanatieke belediger in een verkeerde tijd geboren. In mijn tijd was kwetsen niet lonend. Nu haal je in een ruk de voorpagina als je een groep mensen weet te beledigen. Met een beetje geluk, word je terugbeledigd, nog beter: je wordt bedreigd met de dood. Het Journaal opent dan de uitzending met je. Voor je het weet heb je ergens een eigen column, aanhang en een graag geziene gast in televisie- en radioprogramma’s. Voor het eerst in je leven tel je opeens mee!

Hoe om te gaan met deze menselijke virussen van onze samenleving dan? Negeer je ze, je sluit je ogen voor de ‘burgers’ zeggen (populistische) politici. Doodspugen dan? Als je die wilde figuren bekritiseert, maak je ze alleen maar groter. Maar wat te doen dan? Geef ze wat ze zeggen te willen. Dat zou volgens mij de allerergste straf zijn: laat de extremisten, van welke aard dan ook, leven in de samenleving die zij zeggen na te streven. Laat de salafisten eens hun eigen hand afhakken als zij ongevraagd een exemplaar van de Koran uit de moskee meenemen; moslima’s die aalbesbedekkende gewaden dragen en mannenhanden mijden, laten we leven in vrouwelijke communes; kiezers die stemmen op racistische politici geven wij de kans om een tijdje te vertoeven illUSTraTie MUSTAFA ÖZBEK in een speciaal voor hen nagebootste Gouden Villa-achtige omgeving onder leiding van een Hitler-look-alike, in de Rif.

Salafisten zullen opeens gaan pleiten voor menselijke strafmaten, ‘pinguïns’ zullen hunkerend naar mannelijk bloot de kleren van hun maagdelijke lijven afrukken, extreemrechtse lieden zullen veranderen in beschaafde kosmopolieten.

Wil Wilders een moslimvrij Nederland? Stuur die allemaal weg. Na zes natte dromen zal Wilders als eerste smeken om Marokkaanse schandknapen.