Fidan Ekiz worstelt met Istanbul

Cold Turkey

Na ruim vier jaar Istanbul zit ik dan hier, in mijn nieuwe woning in Den Haag, pal in het centrum. Een kleine troost in dit eerste jaar van afkicken; met al die drukte om mij heen heb ik nog een beetje het gevoel in mijn oude woonwijk in Istanbul te zijn. Maar zodra winkels de deuren sluiten en de lichten in de stad uitgaan, word ik overmand door gevoelens van heimwee en eenzaamheid. Istanbul slaapt nooit en de rolluiken van de Doğan Market onder mijn appartement daar gingen pas omlaag als ik naar bed ging.

Toch heb ik er zelf bewust voor gekozen om terug te gaan naar Nederland. Ik wilde een nieuwe weg inslaan, mezelf weer uitdagen en verder ontwikkelen. Het was altijd al mijn droom geweest om correspondent te zijn, maar na vier jaar in Turkije vond ik het wel genoeg geweest. “Ik heb het gevoel stil te staan,” legde ik mijn tante en nichtje uit, die de aankondiging van mijn vertrek onder tranen aanhoorden. Op de dag van mijn vertrek werd ik omhelsd door de verkoper in de minisupermarkt tegenover mijn appartement. We waren jarenlang drinkmaatjes geweest. Ik beloofde hem te zullen bellen. Dat ik een vrouw voor hem zou vinden in Nederland kon ik alleen niet beloven. Voordat ik in de taxi stapte richting luchthaven keek ik nog even naar de woning van mijn buurman, die ik de afgelopen jaren elke dag heb gehaat. Toch had ik een band met die man. Ging er iets in huis kapot, of was ik weer eens blut of gewoon verdrietig, dan schold ik mijn buurman uit. Dat hielp. Ik zag hem zitten op het balkon. Na een korte aarzeling maakt wij beiden een knikkende beweging. De stokoude oma van mijn nichtje leegde een glas water achter mijn taxi en weg was ik.

Geluk heb ik allerminst gehad in mijn eerste maanden in Nederland. Optimistisch begon ik mijn zoektocht naar een betaalbaar en leuk appartementje. Een huisbaas vroeg zonder blikken of blozen 500 euro voor een crackpand in Den Haag. Een grafkelder, isoleercel en een depressie later vond ik dan eindelijk mijn woning in Den Haag. Maar het afkicken gaat verder: ik moet het doen zonder de handige klusjesmannen die in Turkije voor een habbekrats je huis opknappen. En waar zijn al die spotgoedkope taxi’s waar je in Istanbul bijna over struikelt? In Istanbul hoefde ik voor mijn boodschappen niet eens de straat op. Ik riep Sultan en die legde al mijn wensen in een mandje dat ik slechts hoefde op te hijsen. “Wat ben ik eigenlijk gemakzuchtig geworden in Istanbul,” denk ik soms.

Mijn eerste werkdag in Nederland. Rennen, rennen en nog eens rennen. Voor de tram, de trein en dan weer voor de tram. Nadat ik dezelfde marathon terug heb gerend, plof ik thuis neer op de grond, omdat ik nog geen bankstel heb. Na een week stromen de eerste rekeningen al binnen. In Istanbul kreeg ik zelden post, hier krijg ik teveel. “En, al spijt dat je terug bent?” vraagt iedereen me net iets te vaak.

Neem eeN abONNemeNT Op TUlpia VOOr € 14,85

aBONNeReN

Halfjaar (3 nummers) Jaarabonnement (6 nummers) Studentenabonnement (6 nummers) € 14,85 € 29,70 € 23,-

Stuur uw gegevens naar:

Postbus 56822, 1040 AV AMSTERDAM

Per e-mail naar: abonnementen@tulpia.nl

Naam : Adres :

Telefoon : E-mail : Rekeningnummer:

Hierbij machtig ik TULPIA eenmalig het bovenstaande bedrag van mijn rekeningnummer af te schrijven.

Nederlands / Turks business- & cultuurmagazine • november 06- januari 07 • € 4,95

Twee wereldeN ééN blad

de carrièredrang van Gülsüm Dağlı

Tentoonstelling: Istanbul op de Dam

Bloei Fortis Bank in Turkije Nederlands / Turks business- & cultuurmagazine • maart / april 2007 • € 4,95

Huizenmarkt in Alanya booming business Opstelten leidt handelsmissie naar Izmir Sezen Aksu kwam, zong en overwon

Twee wereldeN ééN blad

Turkey Now van start

Koningin beatrix en prinses Máxima naar Turkije

UNeSCO roept 2007 tot Mevlana jaar Het best bewaarde geheim van Prinseneiland

Culinair • columns • Istanbul • business • uitgebreide agenda de hemel is van iedereen