Die verdomde Spelen Bokser Hüsnü Kocabaş geldt als hét bokstalent van Nederland. Door allerlei omstandigheden heeft hij zich onlangs niet kunnen kwalificeren voor zijn grote Olympische droom: zijn derde poging mislukte in Athene. “Boksen is gewoon mijn ding.” Door Ozan Türkdoğan
“B
oksen in de ring is een geweldige ervaring, ik weet niet hoe ik het je moet uitleggen. Misschien heb je als kind weleens gevochten op straat terwijl je je bloed voelde koken, je adrenaline door je lijf voelde gaan. Daar kun je boksen mee vergelijken. Het is alleen nóg heftiger en nóg intenser. Ik krijg zo’n enorme kick als ik in de ring sta.” 14 jaar was Hüsnü toen hij op televisie Orhan Delibaş zag boksen op de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona. Delibaş won er zilver. Hüsnü dacht: zo wil ik ook boksen.
Hij schreef zich in bij de sportschool Olympia in Den Bosch. Eigenaar van de sportschool, Hennie Mandemaker, ving de jonge Brabander op. “Toen zag ik meteen dat hij een sterke wilskracht heeft,” zegt Hennie, die nu al veertien jaar zijn trainer is. Nederland had een gebrek aan bokstalent en de Nederlandse Boks Bond (NBB) was zeer verheugd met de talentvolle bokser. Zó verheugd dat deze de leeftijdsgrens verlaagde waardoor boksers in spe al op hun veertiende wedstrijden konden boksen in plaats van op hun zestiende. De jonge Hüsnü begon zelfverzekerd aan zijn carrière; hij won wedstrijden, hij viel op,
hij was ambitieus. Op zijn zeventiende was hij Nederlands kampioen bij de junioren. Hüsnü werd de opvolger van Delibaş genoemd. Apetrots was hij. 2000 Was een belangrijk jaar voor de inmiddels negenvoudig Nederlands kampioen. De bokser had een paar belangrijke toernooien te spelen. Tijdens een kwalificatietoernooi voor de Europese Kampioenschappen in Engeland versloeg hij een belangrijke Russische concurrent die drievoudig Europees en wereldkampioen was. In de finale verloor Hüsnü van een Engelsman. “Die finale had ik makkelijk kunnen winnen, maar de jury gaf
Tulpia • 03/07
69
