Dialoog: Bewoners werken mee aan beleid in Delfshaven

Bewoners werken mee aan beleid in delfshaven

De rotterdamse Delfshaven werd tot voor kort geassocieerd met armoede, criminaliteit en drugs. Een fris bestuur en dialoog met allerlei bewoners heeft er wonderen verricht. “Het maken van beleid in nauwe samenwerking met de inwoners is bijzonder effectief en boeiend.”

Dagelijks bestuurder Fred Burggraaf (39) van de Rotterdamse deelgemeente Delfshaven is sinds twee jaar portefeuillehouder welzijn. Een functie die de voormalige opbouw- en jongerenwerker met liefde en toewijding invulling geeft. De PvdA- bestuurder is al zestien jaar politiek actief in Delfshaven. Hij kent de deelgemeente, waar hij al sinds 1989 met zijn vrouw en drie jonge kinderen woont, door en door.

In 1994 was de wijk verpauperd. Delfshaven betekende in die tijd armoede, criminaliteit en drugs. Maar een nieuwe deelraad zette dat jaar een andere lijn in. De frisse

bestuurders stelden twee voorname doelstellingen: actie ondernemen tegen de misstanden en communiceren met de bewoners.

Serieuze en welgemeende dialogen moesten de boosheid van de bewoners in de deelgemeente tegemoet komen. De bewoners konden hun boosheid uiten op de momenten dat het er toe deed, bijvoorbeeld tijdens gesprekken met of bijeenkomsten van de bestuurders. De lokale politici wilden zo de burgers het gevoel geven dat ze naast hen stonden in de strijd tegen de Delfhavense problematiek. financiële en psychische problemen bij enkele moskeegangers. Sommigen wilden wel werken, maar wisten niet hoe ze aan werk konden komen. Het moskeebestuur legde de bevindingen voor aan de deelgemeente waarop vervolgens gezamenlijk een project werd gestart. In het project werden welzijnsinstellingen betrokken en hulpverleners gingen de mensen met problemen aanspreken en begeleiden.

Ook het bewonersplatform van de wijk Schiemond kaartte zelf bij de deelgemeente een probleem aan. Bewoners vonden de wijkMaar niet iedereen is in staat om voor een grote groep te spreken. Ook deze mensen die niet naar ons komen, willen we ontmoeten in onder meer buurthuizen, moedergroepen of bij andere gelegenheden.”

In dit kader zijn ook de Delfhavense Dialogen georganiseerd. Het onderwerp dit keer is ‘Meebouwen aan een beter Delfshaven’. Tijdens de bijeenkomst gaan bewoners in gesprek met deelraadsleden over de wijk. In kleinere groepen zal onder leiding van een voorzitter gesproken worden over wat er in de toekomst allemaal verbeterd kan worden

De dialoog werd een van de belangrijkste wapens van de nieuwe politiek in de ‘gezamenlijke positieve strijd’ tegen de misstanden. Afgelopen jaar vonden de eerste ‘Delfhavense Dialogen’ plaats.

De dialoog werd een van de belangrijkste wapens van de nieuwe politiek in de ‘gezamenlijke positieve strijd’ tegen de misstanden. Afgelopen jaar vonden de eerste ‘Delfhavense Dialogen’ plaats. Burggraaf is laaiend enthousiast over de opbrengsten van de dialogen in ‘zijn’ deelgemeente. Sindsdien vindt er veelvuldig overleg plaats tussen bestuurders, individuele en groepen bewoners maar ook tussen bewoners onderling. “Men is naar elkaar gaan luisteren, van elkaar gaan leren en elkaar gaan begrijpen,” vertelt Burggraaf enthousiast. “Mensen met verschillende culturele achtergronden zijn voor elkaar gaan openstaan.” Op 28 juni zullen de Delfhavense Dialogen voor de tweede keer worden georganiseerd.

Burggraaf kan talloze voorbeelden opsommen van “grotere en kleinere successen” dankzij de dialoog. Zo bleef het rustig in de deelgemeente na de moord op Fortuin. Ook de film Fitna van Wilders kon de rust in Delfshaven niet verstoren. Vele gesprekken die voorafgaand aan de film plaatsvonden hadden hun vruchten afgeworpen. Ook na de verschijning van de film bleven mensen respectvol voor elkaar, meent Burggraag.

Een ander succesverhaal is het project Schakel Aya Sofia. De bestuurders van de Turkse moskee signaleerde problemen in de eigengemeenschap. Ze constateerden winkel te ver. Er komt nu een winkel dichter in de buurt. Op initiatief van bewoners is een vrouwenplatform ontstaan waarbij verschillende vrouwenorganisaties zich hebben aangesloten. Dit platform gaat de deelgemeente adviseren over het beleid. “Zo kan ik nog wel even doorgaan,” zegt Burggraaf, “ wat er toe nu toe bereikt is, is in ieder geval dat de sluier van criminaliteit en ellende van Delfshaven af is. Maar wij blijven onverminderd communiceren. Dat doen we tegenwoordig onder het mom van het zogenaamde actief democratisch burgerschap.”

Met de term actief democratisch burgerschap laat de deelgemeente zien wat de bestuurders van de inwoners maar ook van zichzelf verwachten. Actief betekent dat men werkt naar vermogen. Dat kan ook vrijwilligerswerk zijn waarbij het uiteindelijke doel is mensen te begeleiden naar betaald werk. Volgens Burggraaf staat de democratische staat voorop: geweldloos, dialoog, respect voor de ander, mensen kunnen in verschillende rollen functioneren, de politiek moet breed beslissingen nemen en op onderdelen met verschillende inwoners in gesprek gaan. De deelgemeente wil een zo goed mogelijk beleid maken met medewerking van de inwoners. Burggraaf: “Er zijn mensen die goed zijn in het democratische proces en in de raadszaal komen spreken. in de eigen buurt, zodat Delfshaven een “nog leukere wijk” wordt om te wonen. Burggraaf verwacht tussen de 150 en 200 actieve inwoners. Het totale aantal mensen dat actief participeert in de deelgemeente schat hij op 10.000. Het gaat dan om mensen die zich actief bezighouden met de buurt of omgeving. Zij zijn lid van migranten-, bewoners-, sport- of andere verenigingen. Er zijn zelfs 150 actieve straten. Dat wil zeggen dat er in deze straten twee of drie keer per jaar een activiteit wordt georganiseerd. “Het maken van beleid in nauwe samenwerking met de inwoners is bijzonder effectief en boeiend.” Dan vervolgt de bestuurder zuchtend: “Maar af en toe kom ik gewoon niet toe aan andere dingen dan praten. De deuren van mijn kantoor en huis staan altijd open. En daar wordt gretig gebruik van gemaakt.”

DOOr SOnJA hAVermAnS

De ‘Delfhavense Dialogen’ beginnen 28 juni a.s. om 14.00 uur in het gebouw van de deelgemeente aan het looiershof 1. belangstellenden kunnen zich opgeven via info@delfshaven.rotterdam.nl. Informatie over de bewonersactiviteiten kunt u vinden op www.delfshaven.nl

İLHAN YücEL • Publicist

Dom + dommer = slim

Op verzoek van de britse wetenschapper Francis Galton moesten zo’n achthonderd bezoekers van een markt eens het gewicht van een os raden. Hij had maar één verzoek aan zijn proefpersonen: raad naar geweten. allerlei gewichten werden op papiertjes geschreven en de wetenschapper rekende vervolgens het gemiddelde van het geschatte gewicht van het dier uit. Het resultaat was opmerkelijk: de os woog 1098 kg, de schattingen bedroegen gemiddeld 1097 kg. Het publiek zat er slechts 1 gram naast. dat de schattingen zo dicht bij de werkelijkheid kwamen had niets te maken met bovennatuurlijke krachten van het publiek of tovenaarskunsten van de wetenschapper. Vergissingen heffen elkaar op bij voorspellingen van zulke grote getallen, zo luidt de wetenschappelijke verklaring. Oftewel: de waarheid ligt in het midden.

Gaat het neutraliseren van ‘vergissingen’ ook op bij verkiezingen en verkiezingsuitslagen? deze vraag is als nooit te voren relevant daar de (westerse) democratieën, in ieder geval in onze beleving, steeds populistischer worden. Vandaar ook dat sommige weldenkenden - of mensen die een dusdanig zelfbeeld koesteren - steeds hoorbaarder twijfelen aan de oprechtheid van de aanhang van, pak ‘m beet, een rita Verdonk, een Geert Wilders of die van de Turkse premier Tayyip Erdoğan. de aanhang van Verdonk en andere rechtse politici wordt neergezet als mensen die ‘vanuit onderbuikgevoelens’ hun politieke standpunten bepalen. de kiezers van de islamitisch geïnspireerde AKP [Adalet ve Kalkınma Partisi = Partij voor rechtvaardigheid en Ontwikkeling] van Erdoğan, die bij de laatste verkiezingen bijna een op de twee Turkse stemmen kreeg, worden ook regelmatig afgeschilderd als dom en achterlijk. lieden die niet weten waar ze het over hebben. een recent Zwitsers onderzoek in Turkije laat immers zien dat vooral laaggeschoolden en jongeren op de ‘islamitische’ AKP stemmen, terwijl beter opgeleide 40-plussers hun stem gunnen aan de ‘seculiere’ CHP [Cumhuriyet Halk Partisi = republikeinse Volkspartij]. een topmodel schreeuwde het onlangs luid en duidelijk uit in de Turkse pers: “is mijn stem dan evenveel waard als die van een herder?” Zij bedoelde: zij is modern, leeft in de stad, heeft scholing gehad, interesseert zich voor politieke ontwikkelingen, neemt informatie tot zich et cetera, terwijl de herder, metafoor voor ongeschoolde lui, geen benul heeft van de nodige wereldkennis en toch weegt zijn stem even zwaar als die van haar. rara, hoe kan dat? ergens heeft het model wel gelijk: er bestaan domme mensen, echt. Maar de vraag is: maken domme mensen ook domme keuzes? Kan een democratie dom zijn? Zou een samenleving met alleen maar einsteins een betere zijn dan een maatschappij van achterlijke schaapherders? Volgens de methode van Francis Galton kan een systeem als de democratie niet dom zijn. Ook al vergissen velen zich, dan nog worden hun vergissingen eenmaal door het massale getal opgeheven, geneutraliseerd. Vandaar ook, zeggen sommige denkers, moet je juist ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk mensen, zoveel mogelijk andersBEELDBEWErKINg mUSTAFA ÖzbeK denkenden deelnemen aan het democratische spel. laat mensen zoveel mogelijk in alle vrijheid opkomen voor hun standpunten en met argumenten elkaars leven zuur maken. wat je dan overhoudt is in ieder geval geen vergissing meer te noemen, want mijn ‘domme’ vergissing is dan opgeheven door uw minder domme inzichten. Wederom: de waarheid ligt immers in het midden. waarom ik überhaupt hierover begin? behalve het feit dat de onderwerpen niet voor het oprapen liggen, doet de kritiek vanuit europa op de ‘democratisering’ in Turkije én de tegenreactie van vooral seculiere Turken me denken aan de theorie van Galton. de kern van de botsing tussen Turkse secularisten en europese democraten zit ‘m in de steun die brussel en europese politici geven aan de Turkse regering bij het doorvoeren van enkele hervormingen. Zo worden pogingen van ankara om de invloed van het leger op het maatschappelijke leven in te perken en het verbod op het dragen van de hoofddoek gedeeltelijk op te heffen met instemming ontvangen (de opheffing is inmiddels door het Constitutionele Hof in ankara teruggedraaid). europeanen reppen van democratie en allerlei vormen van vrijheden. Seculiere Turken roepen op hun beurt dat de AKP de democratie misbruikt om de seculiere staat om te vormen in een islamitische variant. en dat willen de europeanen maar niet inzien. daar europeanen de Turkse context niet kennen, kunnen zij de geheime agenda van de ‘islamisten’ ook niet waarnemen, menen ‘moderne’ Turken.

Dan doemt vanzelf de ‘Van Gaalse’ vraag op: is Europa nu zo dom of is juist (seculier) Turkije zo slim?

Galton is er duidelijk over, nu de betrokken partijen nog.