staranie się o środki finansowe w ramach Funduszu Rozwoju Przemysłu Kinematograficznego. Jednak żadna z tych ścieżek nie była satysfakcjonująca dla grupy z Cashier.
Prezentuje on los młodej kobiety, która opowiada nowo spotkanemu Japończykowi o swoim romansie z niemieckim żołnierzem w czasie II wojny światowej. Narracja porównuje wielki dramat humanitarny jakim było zrzucenie bomby na Hiroszimę z tragedią życia jednej osoby. Tak samo jak w przypadku 400 batów film dostał poklask wśród krytyków. Mimo tych dwóch wybitnych produkcji za znak Nowej Fali uważa się, wcześniej wspomniany film, Do utraty tchu Jeana Luce’a Godarda. Głównym bohaterem jest młody mężczyzna o skomplikowanej przeszłości, który zabijając funkcjonariusza policji sprowadza na siebie nieszczęście. Dzieło zaskakuje swoją rewolucyjnością i realizacją bez konkretnego scenariusza wraz z improwizowanymi dialogami oraz ujęciami kręconymi z ręki.
Jako zwiastuny nowej fali uznaje się trzy produkcję stworzone przez trzech niezależnych twórców. Najstarszą z nich jest I Bóg stworzył kobietę (1956) w reżyserii Rogera Vladima, w której wystąpiła młodziutka Brigitte Bardot, której rola ukazała pewne rozluźnienie obyczajów. Następnie Windą na Szafot (1958) Louisa Milleta - kryminał utrzymany w konwencji filmów noir. Natomiast ostatnim stanowiącym kropkę nad i, a zarazem dający nową wizję kina, był Młody Serge Chabrola. Film wyreżyserowany, napisany i wyprodukowany przez tę samą osobę.
Tak właśnie wyglądały początki twórców, t.j Jean-Luc Godard, François Truffaut, Claude Chabrol, Éric Rohmer, Jacques Rivette, Agnès Varda, Louis Malle, Jacques Demy, Georges Franju. Nowa fala pozostawiła po sobie stały ślad. W następnych latach coraz to nowsi reżyserzy inspirowali się innowacjami technicznymi, czy innym podejściem do kształtowania fabuły. Jednak poza zmianą estetyki filmu, ważną kwestią było spojrzenie na reżysera, który stał się niezależnym głosem, artystą, tworzącym swoje dzieło sztuki jakim jest film. Dało to po części podwaliny do kina autorskiego, które zaczęło się rozwijać w latach 60-tych i następnych dekadach.
Jednak najważniejsze filmy, które do dziś stanowią symbol Nowej Fali powstały na przełomie lat 50-tych i 60-tych. Pierwszym z tych filmów jest 400 batów w reżyserii François Truffaut, gdzie zaprezentował on historię nastoletniego chłopca o buntowniczym charakterze, który postępuje wbrew rodzicom i normom społecznym. W produkcji odnaleźć można elementy autobiograficzne, chociażby fakt, że chłopiec był miłośnikiem kina. Film został doceniony przez krytyków, a Truffaut dostał Złotą Palmę na festiwalu w Cannes za najlepszą reżyserię. W tym samym roku na ekranach pojawił się film Alaina Resnais, pt. Hiroszima, moja miłość.
ESTETYCZNE ZNIESMACZENIE Marta Najda O filmie pt.: ,,Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek’’ dowiedziałam się przeglądając instagrama. Został on polecony na jednym z kont Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uczelnia, przystosowując się do covidowych realiów,
realizowała dużo wirtualnych ,,atrakcji’’ dla kandydatów, m.in. polecenia filmowe według każdego wydziału. W związku z tym został udostępniony kadr z filmu oraz krótki opis, dlaczego warto go obejrzeć, w którym autorzy zwrócili głównie uwagę na 28
