Liefde Vreugde Vrijheid Inspiratie Magazine 2016-5
ď‚?
VERGEVING
AGENDA Een kleine greep uit het aanbod van trainingen, workshops, lezingen, en LVV -events.
LIFE COACHING Kun je op dit moment wel een life coach gebruiken, die je een spiegel voorhoudt, je steunt, helpt richting te geven of die je liefdevol confronteert ….. lees dan meer op: www.liefdevreugdevrijheid.nl of bel naar Mandy 06 - 361 453 18
BOEK Liefde Vreugde Vrijheid € 14.95 incl. verzendkosten binnen Nederland http://liefdevreugdevrijheid.nl/ bestellen-liefde-vreugde-vrijheid/
Colofon Jaargang 4 - nr. 2016-5 Hoofdredacteur Grafisch vormgever Teksten
Mandy van Nobelen Mandy van Nobelen Mandy van Nobelen - Floor Heijne José Klijnstra - Margriet Benschop Otto Geerling - Hans Roozendaal Contje - Kristel Mobach Foto voorkant Peter Molenkamp Fotografie Mandy v Nobelen - stiefvader Floor José Klijnstra - Margriet Benschop Otto Geerling - Hans Roozendaal Gerda Terweij - Peter Molenkamp Kristel Mobach - Johan van Veen Foto op pagina 10 &19 fotograaf onbekend Redactieadres mandyvannobelen@live.nl
© 2016 Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of op enige wijze worden gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur.
Coaching en Bedrijfstrainingen op aanvraag 2
Verspreiden d.m.v. email in zijn geheel mag wel, graag!
Vergeving Toen ik over dit thema nadacht, dacht ik over hoe een ander ons iets aan kan doen en het dan aan jou en mij is om er voor te kiezen hoe daar op te reageren. Hoe ga je om wanneer de ander je heftig kwetst? Je schade berrokkent, je iets afpakt wat ‘van jou’ is…. wel of niet vergeven? Of je doet de ander iets aan, doet de ander onbedoeld pijn. Het is dan aan de ander of hij of zij jou kan vergeven. Hoe dan ook… het is vooral jezelf onder ogen komen. Totdat ik met me neus op de feiten werd gedrukt: het vergeven van mezelf. Poeh, en die kwam binnen. Mezelf vergeven voor alle keuzes die ik maakte in mijn leven. Gezonde, en vooral ongezonde keuzes die een groot effect hadden op mijn eigen leven, en die van mijn kinderen of anderen geliefden om me heen. Mezelf vergeven voor mijn onwetendheid, naïviteit en het niet voldoende van mezelf houden, waardoor ik dingen heb laten gebeuren. Vergeven is niet even iets wat je bedenkt of doet, het is een boeiend en heftig proces van jezelf onder ogen komen. Durven dealen met schaamte, schuldgevoel, loyaliteit…. het in de ogen kijken van je eigen angst, omgaan met boosheid, haat, verdriet….. In dit magazine een aantal mooie verhalen van vrouwen die een pittig proces met zichzelf en hun omgeving aangingen. Vergeving vraagt je ook om moedig te zijn. En dat waren deze vrouwen…...alleen al hun ervaring een stem te geven en dit te delen met een groot leespubliek: ga er maar aan staan. Stralende groet,
Mandy
3
Sta open voor wat er zich in het leven aandient
kernwaarde 9 4
INHOUD
In dit Magazine …...
6
16
STEM
VERLIES
Wat er gebeurt als je wordt geconfronteerd met een stem uit het verleden? Floor vertelt….
José vertelt wat haar overkwam op 4 augustus 2007….
10
AFSCHEID
ONTMOETING
Mandy vertelt een verhaal over een onmogelijke liefde en uitzichtloze toekomst… en meer
Een ontmoeting die Kristel aan het denken zet over het meisje en zichzelf….
18
VERGEVEN
13
Hoe bevrijdend kan het zijn als je werkelijk gaat zien hoe het zit. Margriet zet een deurtje open
SERIE OVER DANKBAARHEID
19
Hans is de 3e in deze serie en vertelt waarvoor hij zo dankbaar is
op pagina 9, 12 en 15 meer Inspiratie 5
STEM DE STEM
die op de mijne leek ‘Ik vergeef je,’ zei een stem. Als aan de grond genageld stond ik bij de fietsenstalling en een vreemd gevoel bekroop me. Verward schudde ik mijn hoofd. Wie was dat? Ik knipperde met mijn ogen en huiverde. Misschien moest ik maar eens naar huis gaan. De afgelopen week was weer een onbevredigende en saaie werkweek in de supermarkt geweest. Ik voel de me een beetje misselijk en mijn hoofd bonkte. Het bleek me bezighouden, de hele avond. De stem leek op te lossen in het niets, de stem die op de mijne leek. Ik begon een beetje gefrustreerd te raken en balde mijn vuisten. Wat ís dit? Het slaat nergens op! Het gevoel van misselijkheid werd erger. Ik besefte dat ik me erg gespannen voelde en ik besloot een warm bad te nemen. Misschien moest ik dit weekend maar eens goed uitrusten of iets leuks met mijn gezin gaan doen. Op zaterdag werd ik vroeger wakker en in mijn pyama sloop ik naar beneden. Iedereen in huis sliep nog. Ik voelde plotseling de behoefe om te schrijven. Al veel te lang had ik dat niet gedaan. Ik rommelde wat in de lade van het dressoir en vond een oud notitieboekje en een pen. 6
STEM Afwezig opende ik het boekje en begon te bladeren naar een lege bladzijde. Opeens stopte ik. Mijn vingers gleden over de woorden die in het boekje gekrabbeld stonden: “Wat heb ik gedaan? Mijn hele wereld is ingestort, stond er. Ik had nooit zomaar op moeten geven. Mijn hele toekomst is vergooid. Nu werk ik voor de rest van mijn leven in een supermarkt. “ De wanhopige woorden leken me een klap in mijn gezicht te geven. Van mijn tienergedrag was allang geen sprake meer, maar er ontstond een gaatje in mijn gevoel. En dat gaatje groeide uit tot een gapende krater. Ik voelde me depressief en somber en soms had ik het gevoel dat ik er eigenlijk helemaal niet toe deed. Dat gevoel negeerde ik zo veel mogelijk en de afgelopen jaren had ik op de automatische piloot geleefd.“Ik vergeef het mezelf nooit dat ik niet heb doorgezet…”, las ik. Er druppelde iets op de woorden die zo slordig in het boekje geschreven waren. Ik veegde met de palm van mijn hand over mijn ogen. Het waren tranen. Mijn pen leek vanzelf te bewegen. “Ik vergeef je. Ik vergeef je. Ik vergeef je”, schreef 7
STEM
schreef ik onder de woorden die ik jaren geleden had neergekrabbeld. Mijn tranen droogden langzaam en ik voelde het misselijke, gespannen gevoel dat ik had, wegebben. Een glimlach verscheen om mijn mond toen ik besefte dat de stem die ik gehoord had, mijn eigen stem was geweest. De automatische piloot was uitgeschakeld. Ik vergaf mezelf. Eindelijk. Mijn leven was heel anders gelopen dan ik vroeger bedacht had, dat was een feit. Maar nu ik mezelf eindelijk vergeven had besloot ik dat het tijd was mijn lege gevoel op te vullen met voldoening; ik moest weer gaan schrijven. Dat ik niet had gestudeerd leek niet meer belangrijk. Schrijven was mijn roeping en ik moest me niet laten weerhouden door spijt. Daar schoot ik niets mee op. What doesn’t kill you makes you stronger, dacht ik. Waarschijnlijk was al die levenservaring goed voor een verhaal. En dat was ook zo. Floortje Heijne Š 2016 www.facebook.com/floortjeheijne
8
INSPIRATIE
www.ottogeerling.nl/
INSPIRERENDE LINKS
TOEN IK JE ONTMOETTE
www.liefdevreugdevrijheid.nl
www.facebook.com/floortjeheijne
www.anewyou.nl
www.bleefjelevenbewust.nl
www.imaginecoaching.net
In je leven ontmoet je vele mensen. De ene wandelt een tijdje mee, de ander maakt een ongelofelijke indruk, een ander is de liefde van je leven of verdwijnt plotseling zo snel als ze gekomen was. Maar soms ontmoet je die ene …..
www.ottogeerling.nl
https://www.facebook.com/ kristel.mobach
hansroozendaal@live.nl
Die ene ontmoeting die jouw leven op zijn kop heeft gezet, veranderd, je wakker heeft geschud of waardoor je nooit meer op eenzelfde manier naar de wereld en je leven hebt kunnen kijken. We zijn op zoek naar mensen die die ontmoetingen op papier willen zetten. Meld je aan en stuur een bericht naar: mandyvannobelen@live.nl 9
VERLIES
DUBBEL VERLIES
“zou zoveel anders zijn dan de eerste keer….” Ik was getrouwd en mijn man en ik hadden samen een dochtertje van 8 jaar. Er leefde altijd de wens in mij om nog een kindje te krijgen en toen ik op mijn 42e dan nog een keer alle verschijnselen ervoer van een zwangerschap, was ik opgewonden en blij. Wanneer ik ‘s ochtends beroerd boven het toilet in de badkamer hing aaide mijn dochtertje mij over de rug en zei: “Komt wel goed hoor mama”. Ik had het babykamertje in gedachten alweer opnieuw ingericht en maakte plannen in mijn hoofd en mijn hart stond open om dit nieuwe leven te ontvangen. Het zou nu zoveel anders zijn dan de eerste keer. Geen angst meer om te bevallen, want ik wist nu hoe dat ging en daarbij had ik de wens om bewust, heel bewust zwanger te zijn. Niet zoals de eerste keer vanuit angst voor het onbekende, maar dit zieltje zou ik vol liefde ontvangen en samen zouden we vanuit bewustzijn deze mooie reis gaan maken. Het was augustus 2007 om precies te zijn 4 augustus 2007. Ik werd wakker en voelde enorme krampen en verloor bloed. Een weeënhoos, geen adempauze, maar aan een stuk door heftige pijn die ik herkende als weeën. Ik maakte mij zorgen er gebeurde zoveel in mij. Een miskraam, nee al mijn liefdevolle plannen en wensen vielen plots in duigen. Ik huilde en raakte in paniek want de pijn was zo heftig. Misschien was er iets anders aan de hand. Ik vroeg die middag aan mijn man: “Wil je alsjeblieft de dokter bellen want ik heb geloof ik een miskraam, maar weet niet of het allemaal wel goed gaat”. Ik zal het nooit vergeten. Het is inmiddels een herinnering, maar destijds een dolksteek die mij zo hard raakte. Mijn man zei: “Ik geloof je niet”. Hij geloofde niet dat ik zwanger was en nu 10
VERLIES een miskraam ging. Met tegenzin belde hij een vervangende arts omdat mijn eigen lieve huisarts met vakantie was. Bij de arts aangekomen wederom één en al ontkenning. Ik zou een heftige menstruatie doormaken. Toen ik in tranen uitbarstte, nam hij toch even de tijd om mij te onderzoeken en toen het bloed over zijn armen liep - sorry dat ik het zo opschrijf, maar zo is het gegaan - zei hij: “Mevrouw, u gaat door een miskraam”. Nu nog lopen de tranen langs mijn gezicht, omdat de ontkenning van mij in mijn vrouw-zijn en het puurste wat mij mocht overkomen, een nieuw leven ontvangen, zo verkracht werd. Ik kreeg krachtige ibuprofen mee en nadat ik die thuis ingenomen had was het snel gebeurd. De pijn zakte weg en ik ben in slaap gevallen en pas vele uren later weer wakker geworden. Mijn man kwam boven aan ons bed staan en zei: “Sorry”. Ik ben verder gegaan, heb mijn leven en mijn werk een dag later weer opgepakt. Alleen toen ik mijn dochtertje aankeek, brak ik. Zij was de enige die vanuit haar pure zijn haar mama werkelijk had aangevoeld. Zij kende geen oordeel, maar was aanwezig in liefde en dat raakte mij tot diep in mijn ziel. Het heeft wel even geduurd, maar ik heb mijn man en de arts vergeven. Ik kon dit doen omdat ik inzicht kreeg in wat wij, mijn zielskindje en ik voor elkaar hebben mogen betekenen. We hebben elkaar mogen helpen. Mijn lieve kindje hoefde niet geboren te worden. Het was niet de bedoeling dat hij het aardse leven zou gaan beleven. Dit was het stukje dat hij hoefde te gaan en ik was de mama die dit aankon en voor hem mocht doen. Vanuit die dankbaarheid heb ik kunnen vergeven en de ander zijn onwetendheid niet meer kwalijk genomen. Ik heb mezelf vergeven, omdat ik twijfelde aan mezelf en de gedachte koesterde dat ik niet in staat was om nieuw leven geboren te laten worden en daarin verharde. Mijn eigen gevoelens negeerde. Ik was bewuster en rijker geworden en wederom een stuk gegroeid in liefde voor mezelf en mijn medemens José Klijnstra © 2016 www.beleefjelevenbewust.nl 11
INSPIRATIE
7x lief zijn voor jezelf (in roerige tijden) Elke emotie mag er zijn. Of dat nou fijne of vervelende emoties zijn om te voelen Eis en verwacht niet te veel van jezelf: doe alles even in een rustiger tempo Vergeet in alle stress niet goed voor jezelf te zorgen: gezonde voeding, voldoende slaap, beweging,wat ontspanning ‌ Maak je hoofd leeg door er even heerlijk op uit te gaan: natuur, strand, bossen of goed gezelschap Als je veel boze gedachten heb of je bent veel aan het malen, weet dan dat die gedachten er mogen zijn. Neem ze slechts waar, ga er niet IN zitten, maar ga ze onderzoeken (The Work of Byron Katie) Blijf rustig en adem bewust en door Help jezelf er af en toe aan te herinneren dat dit over gaat: vertrouw op het leven!
12
VERGEVING
VERGEVING
niet langer wegkwijnen in je eigen gemaakte kooi Wanneer we iets mee maken waar we verdrietig of boos van worden, leggen we de schuld graag bij een ander. Hij of zij heeft je pijn gedaan en jij kon er niets aan doen. Maar is dat ook echt zo? Of hebben we ons afhankelijk gemaakt van de ander en worden we nu geconfronteerd met de gevolgen daarvan? Is het nodig om de ander te vergeven om weer verder te kunnen met ons leven of is het juist zo dat we onszelf mogen vergeven dat we het hebben laten gebeuren? Ja wat nou, hoor ik vele denken, bij het schrijven van deze zin. HYij of zij heeft me pijn gedaan en nu moet ik mezelf gaan vergeven? Als…………… en daar zetten we onszelf in een kooi. En als we daar niet snel achter komen, gooien we de sleutel van de kooi ook nog naar degene die ons verdriet gedaan heeft. Hier mag je hebben! Wat we eigenlijk zeggen, is jij bent verantwoordelijk voor mijn pijn of verdriet en jij mag het ook op gaan lossen, succes ermee. En dan gaan we zitten wachten, in ons kooitje, met onze gedachte die we vooral de vrije loop laten. Op betere momenten willen we eigenlijk uit de kooi, maar na even wrikken aan het deurtje weten we weer, dat we niet meer weg kunnen en geen sleutel hebben om onszelf te bevrijden. Als die ander nou maar eens sorry zou zeggen of ons niet zoveel pijn had gedaan dan………… dan waren we tenminste gelukkig geweest. Kutwijf, klootzak, door jou zit ik hier in mijn kooi te zitten. Nemen we de tijd in de kooi om ons te beseffen dat we hem zelf om ons heen gezet hebben en dus ook zelf in staat zijn hem weer weg te halen, dan komen we in een fase waarin we vergeving op een andere manier mogen bekijken. Vergeving zegt namelijk niets over de andere persoon die jouw pijn gedaan heeft, maar alles over jouw keuze, om dat wat gebeurd is, niet langer te dragen als last. Het brengt je namelijk niets om weg te kwijnen in je zelf gebouwde kooi. Ik weet nog heel goed het moment dat ik tegen mijn ex-vriend zei: “Dank je wel voor de inzichten die je me gegeven hebt in een voor mij heel heftige tijd. Zonder jou had ik het diepste van mijn ziel niet gevonden en me nooit beseft dat ik wel de moeite waard ben. Dan had ik zelf de sleutel weer in handen en kon ik stukje bij beetje gaan ervaren, waar ik mezelf mocht vergeven en waar ik weer zelf de regie 13
VERGEVING
mocht pakken. Nu kan ik vol trots zeggen dat ik onafhankelijk van anderen gelukkig kan en mag zijn met mezelf en ik nu mensen mag helpen als ervaringsdeskundige om hun eigen keuzes te gaan maken en hun eigen geluk weer op te zoeken en te gaan leven. Ik heb heel graag mensen om me heen, maar vind het ook heerlijk om op mezelf te zijn en mensen kunnen komen en gaan in mijn leven. Het verhaal doet er niet toe: het gaat erom dat ik op het moment dat ik de ander vergaf voor wat mij was aangedaan, ik me realiseerde dat ik eigenlijk mezelf vergaf, voor wat ik had laten gebeuren. Dat ik mijn eigen geluk uit handen had gegeven. Iedereen verdient geluk en iedereen verdient het om zichzelf en de ander te vergeven en het geluk weer in de ogen te kijken! Door deze stappen te zetten, maak je in het vervolg bewuste keuzes wie en wat je wel en niet in je leven wilt hebben, niet omdat je het nodig hebt, maar omdat je wilt dat deze personen in je leven zijn en dat is de puurste vorm van liefde! Margriet Benschop Š 2016 www.imaginecoaching.net
14
INSPIRATIE
FORGIVENESS is not something we do for
OTHER PEOPLE It’s something we do for
OURSELVES, to MOVE ON onbekend
VERBINDING
Al hebben ze je zo’n pijn gedaan al lijkt het of je geluk is vergaan vergeven is altijd mogelijk in het leven want als je kwaad blijft kun je niet naar geluk streven Wees lief voor elkaar geef dat kleine gebaar zodat je weer rust vind in je leven boos zijn mag maar daarna kun je de ander ook weer vergeven zodat het licht weer kan schijnen en je woede weer kan verdwijnen
Elke keer als je uit verbinding bent in de liefde, word je onrustig. Als je dan niet in de Liefde wordt bevestigd, gaat je denken soms allerlei capriolen uithalen om dat verlangen naar bevestiging bevredigd te krijgen. En als dat niet lukt, projecteert datzelfde denken dit vaak op de ander. Alsof daar de oorzaak ligt. Als je je er van bewust wordt, kan je er amusant om lachen en de voorstelling van een afstandje gadeslaan. Dan is het niet nodig om er een drama van te maken. De ander wijst je niet af, de ander houd van je. Het is het denken dat jou afwijst. En als je je dat bedenkt, ben je pas echt in en uit verbinding.
Contje Mandy van Nobelen 15
AFSCHEID
LIEFDE HEEFT MEERDERE GEZICHTEN
er was iets tussen hen Dat hij een vrouw had, daarmee had zij meer moeite dan hij. Ze waren elkaar per ongeluk tegen het lijf gelopen en de vonken waren overgesprongen. Toen zij even later ontdekte dat hij nog in een relatie zat, besloot ze meerdere malen afstand te nemen. Maar zo eenvoudig bleek dat niet te gaan, want er was iets tussen hen. Verkocht was ze, toen ze in zijn ogen keek. Het gevoel dat ze toen voelde, was een diep thuiskomen. In hem, in Afrika, in haarzelf. Ze stoeide keer op keer met haar gedachten. Over wat kon en vooral niet kon. Een energetische dans van aantrekken en afstoten. Van liefhebben en gelukkig zijn tot het ervaren van jaloezie en diepe pijn. En zij wist dat alles in dit proces nodig was om te ervaren. Dat zij op een ander level er voor had gekozen dit door te maken. En meerdere keren floot haar verstand haar terug. Las haar de les, wilde haar behoeden voor nog meer pijn, voor een uitzichtloze toekomst. En toch maakte deze man iets in haar los, wat ze nog nooit eerder had gekend. Waarnaar ze verlangde, misschien wel behoeften aan had. En o’ wat kon ze met hem vrijen. Diepe verbinding, lust, plezier, opwinding en verlangen naar nog meer. Maar als hij dan weg ging, kwam hij weer thuis bij haar: zijn vrouw. Lag hij in haar bed, misschien wel in haar armen en die beelden zorgden voor veel verwarring. Gaandeweg de tijd had ze er beter mee leren omgaan, maar de pijn had ze zo vaak weggedrukt, dat het op onverwachte momente heftiger naar boven kwam dan ooit. Gevoelens van boosheid, verdriet en het machteloze gevoel dat hun liefde er kennelijk niet echt mocht zijn. Dat hij een vrouw had, daarmee had zij meer moeite dan hij. Ze besloot hem los te laten, maar zo eenvoudig bleek dit afscheid niet te gaan, want er was iets tussen hen. Mandy van Nobelen Š 2016 www.liefdevreugdevrijheid.nl
16
AFSCHEID
17
ONTMOETING
WAAROM NIET IK, WAAROM ZIJ Vanmorgen ben ik met Mendel naar het ziekenhuis in Nieuwegein geweest. Eerst een longfoto maken en daarna een gesprek met de chirurg. De chirurg is erg tevreden met wat hij op de foto’s ziet, dus dat is goed nieuws!!! Qua conditie is het begrijpelijk dat het nog lang niet op het oude niveau begint te lijken, maar ik krijg gelukkig een verwijzing mee voor revalidatie fysiotherapie. Mooi! Dan kan ik daar ook mee verder.
In mijn hoofd bedenk ik mij voor de zoveelste keer hoe dankbaar ik ben dat ik geen chemotherapie en bestraling hoef. Ik zit even in de grote hal bij het raam, wachtend op Mendel die even buiten is. Vlak bij mij zit een meisje in een rolstoeltje. Nog geen 10 jaar oud denk ik. Een “typisch” kankerpatientje. Typisch... klinkt raar, maar haar uiterlijk verraadt alles. Dit meisje was blij, ze was daar met iemand. Ze zat (net als ik) PokemonGO te spelen.
Wat mij zo raakt.... waarom moet dit meisje dit meemaken? Al deze ellende? Waarom niet ik, in plaats van zij. Zij is nog zo jong. Even later zie ik haar verderop in het ziekenhuis, ze straalt van oor tot oor. Ik zal haar nooit vergeten en hoop dat het goed gaat komen met deze kleine meid.
Kristel Mobach https://www.facebook.com/kristel.mobach 18
MOETER
Ik ben
ELUK
dankbaar …. Penny Legate (C)
Een serie waarbij telkens één iemand vertelt waarvoor hij of zij intens dankbaar is
….VOOR ALLES WAT WAS EN NODIG IS GEWEEST Ik zit in een tuinstoel. Het voorjaarszonnetje geeft zijn warmte af en bedekt mijn lichaam met zijn liefde. Het is warm. Ik doe mijn trui uit waardoor ik me behaaglijker voel in alleen mijn T-shirt. Ik lees een boek van Gabriela en Reint Gaastra-Levin. Het handelt over het ontwaken van je 13 hartkwaliteiten. Ondanks mijn interesse en concentratie bij de tekst word ik gewekt door steeds duidelijker klinkende vogelgeluiden. Ik kijk naar de bomen en struiken en ontwaar de zangers. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Mijn blik dwaalt af naar de tulpen en narcissen welke in groepjes verdeeld in de tuin staan. Ze staan er prachtig bij. In mijn gedachten zie ik mijn vrouw de bollen met pijn en moeite, ze is chronisch ziek, in de zwarte aarde poten. Ik hoor haar nog zeggen: “ik zou willen dat de bollen nu al gingen bloeien”. Ze kan niet wachten op de lente. Dieper en verder gaan mijn gedachten, terug naar 13 jaar geleden. We kochten ons keuterboerderijtje en trouwden al spoedig daarna. Wat hebben wij er een paleisje van gemaakt. Gelijk een trance verdwaal ik in andere gedachten. Als een trein zoefden de gebeurtenissen uit mijn verleden voorbij. Stopte de trein bij een station dan bleef ik wat langer bij die bepaalde gedachten hangen. Er stapten enkele reizigers in en anderen stapten uit. Het beeld was erg levendig. De reizigers droegen allen verschillende kleuren kleding welke gevoelens verbeelden die pasten in die tijd van handelen. Verdriet, boosheid, angst, onveiligheid en verraad maar ook blijdschap, geluk, liefde en macht gleden als dansende emoties door mijn gedachten. Het was een perceptie uit mijn verleden, geïnterpreteerd in het heden. Hoe moeilijk was het toen, hoe ondankbaar kon ik zijn, hoe onwetend van dit alles. Nee, alles was en is nodig geweest om nu dankbaar te zijn. Dankbaar voor wat is geweest waardoor ik geworden ben zoals ik nu ben. Een begripvolle, lieve en dankbare man. Namasté. Hans Roozendaal © 2016 hansroozendaal@live.nl 19
Het volgende magazine verschijnt in
november 2016