LIEFDE binding en pure vreugde tot angst, onzekerheid, jaloezie en afhankelijkheid. Iedere emotie van het hart die je maar kunt ervaren is voorbij gekomen. Ik flipte van de ene naar de andere, om soms gek van te worden, maar waarvan ik nu kan zeggen dat het nodig was om dit allemaal te ervaren. Elke losse stap van de tocht heb ik ervaren, gevoeld en telkens was ik helemaal op mezelf aangewezen. En als ik er dan eens helemaal door heen zat, was er niet altijd een vriendin beschikbaar om me op te vangen. Ik wist dat het de bedoeling was dat ik mezelf zou leren opvangen vooral als ik niét alleen kon zijn. Juist waar ik het meest bang voor was - alleen zijn - moest ik alleen door. En de tocht was niet mild, omdat er weinig tot geen afleiding was. Gaandeweg lukte het steeds beter. Toen ontdekte ik door het lezen van het boek ‘Verslaafd aan Liefde’ (van Jan Geurtz) hoe het werkelijk zat in mij en waar ik werkelijk mee bezig was geweest. Het laatste stuk van mijn wandeling zou beginnen. Daar zou ik de liefde ontdekken. Her-inneren wat mijn natuurlijk aard is: liefde! Omdat ik verlangde naar liefde, geluk en erkenning en bang was geworden voor eenzaamheid en dat pijnlijk gevoel van afwijzing (was trouwens een kei in zelfafwijzing geworden!) had ik ooit geleerd mijn eigenwaarde aan de ander uit te besteden. Ik was immers gaan geloven dat ik niet de moeite waard was. Ik werd me nu pas bewust van het verlangen naar erkenning van mijn partner, destijds. En dat was nieuw, want ik (en de buitenwereld!) ken mezelf als een zelfstandige vrouw die prima voor zichzelf kan zorgen, en die bevestiging van buitenaf niet nodig heeft! Nou binnen mijn laatste langdurige relatie was het wel anders geweest. Ik was zo verliefd, hield zo van de ander dat mijn ikje bijna oploste. Ik versmolt als het ware, maar gaf daarmee ook een deel van mijzelf weg. Veroordeelde mezelf tot machteloosheid, waardoor ik tevens het vermogen verloor om zelf eventuele negatieve gevoelens in de relaties zelf op te lossen. Bang om elkaar te verliezen, bang om (je) liefde los te laten. Terwijl de liefde eigenlijk de Liefde om zeep hielp. Totdat ik die ene zin las: “Niemand kan je ooit geven van je ooit bent. Liefde!” Toen ik die las en al die gedragspatronen en verwarringen van liefde, erkenning en (zelf)afwijzing had ontward, stroomde er door mij een intense stroom van liefde. De liefde voelt nu anders…... soms nog even wennen, maar intenser en vooral hééél vrij. Heerlijk! Of ik thuis ben gekomen? In mezelf? Nou en of……, maar ga binnenkort weer opnieuw op reis (in mezelf) omdat ik vooral wil blijven oefenen om heel dicht bij mezelf te blijven….. want de liefde…. de liefde loert altijd om de hoek! :-) Mandy van Nobelen © 2015 www.liefdevreugdevrijheid.nl
11