Vlam 9 by Jong Groen

VLAM

driemaandelijks magazine van Jong Groen ERKENNING P702077 | Afgiftekantoor: Gent X V.U. Gert-Jan Abrams, Sergeant De Bruynestraat 78-82, 1070 Brussel

PB- PP

BELGIE(N) - BELGIQUE

E D I T I E J U L /A U G /S E P 2016

Abdellah Bijat: “Ons land moet durven aanvaarden dat we een superdiverse samenleving zijn”

Illegaal de wereld verbeteren

Wettelijke vriendschap: "In België anno 2016 zijn officiële familiebanden lang niet meer voor iedereen de belangrijkste."

DOSSIER

GROENL AND • SATIRE

LIEVER HOMO DAN MOSLIM Veel Vlamingen vinden dat moslims een stuurse kijk hebben op holebi’s. Een bonte gelegenheidsclub kondigt nu aan de strijd te willen voeren tegen die enge visie op seksualiteit.

Op straat, op televisie of op andere plekken waar gewone Vlamingen per ongeluk een moslim kunnen zien, valt het vaak op: moslims hebben problemen met holebi’s. En daardoor vaak ook andersom. “Dat is een aanfluiting van de Vlaamse grondwaarden,” zegt Pater Dierckxens, bezieler van de actiegroep ‘Liever homo dan moslim’. “Homofielen worden in onze contreien al eeuwenlang met open armen ontvangen. Lesbiennes trouwens ook. We bekijken hen alsof het gewone mensen zijn: gelijklievenden zijn voor ons gelijken. Het hoort gewoon bij de Vlaming om de homofiel te omarmen – op een metaforische, niet-seksuele manier, natuurlijk.”

Profvoetballer Toby Alderweireld vult aan: “Die moslims komen onze waarden van tolerantie en openheid aanvallen, en ook daarvan wil ik verdediger zijn. Heb jij al één moslim gezien die openlijk homo is? Ik niet. Allez, behalve Abdellah Bijat (die deelnam aan Mister Gay Belgium, red.). Maar verder? Dat is toch niet normaal? In élke groep willekeurige mensen zijn toch holebi’s te vinden?” “En dan nog iets,” vervolgt politica Annick De Ridder, bekend als bruggenbouwster: “die moslims organiseren altijd alles apart voor mannen en vrouwen. Alsof we nog in de middeleeuwen leven. Wij Vlamingen delen elke ruimte met mensen van alle geslachten en seksuele voorkeuren,

zolang ze maar een rechts hart hebben. We gaan toch niet, zoals die moslims, aparte feesten organiseren voor mannen en vrouwen ofzo?” “Goed gezegd,” vervolgt wielrenner Tom Boonen, die nog naar de drank ruikt van het vrijgezellenweekend waar hij net vandaan komt. “Het komt erop neer dat de mooie openheid van Vlaanderen niet mag worden geboycot door die moslims en hun vreemde kijk op seksualiteit. Daar zijn wij al lang over. Iedereen is welkom, zolang we maar samen onder de douche kunnen.” Pater Dierckxens: “Rustig Tom, dat is misschien wat overdreven. Jij bent toch niet homofiel?”

Auteur: Simon Horsten

EDITO

INHOUD

Zo, dat was het dan. Hij is weer voorbij, die mooie zomer. Een festivalzomer die begon met het Ringlandfestival in Antwerpen. Een zomer, waarvan we de eerste mooie dagen samen in Tongeren doorbrachten om onze work-life balance weer op orde te brengen. Een zomer waarin we Joke Schauvliege vroegen om het boscompensatiefonds te gebruiken waarvoor het dient: om een bos aan te planten. In Mechelen en vele andere steden voerden we actie, samen verzamelden we 1000 handtekeningen. Afsluiten doen we aan de kust in Nieuwpoort. Zei er iemand vakantie? Rust? Zo, dat was het dan. Weer een werkjaar dat er zo goed als op zit. Een werkjaar waarin we onze bijdrage voor een betere wereld wel geleverd hebben: we redden het klimaat en zorgden voor een ander, sterker, beter Europa. We zetten ons volledige voedselsysteem op orde en bogen ons over de uitdaging van radicalisering. Nu rest ons enkel nog uit te kijken naar ons evaluatie-Open Forum 'De Balans' en naar de startdag, waar jullie allemaal energie en inspiratie kunnen tanken voor het komende jaar. Zo, dat was het dan. Het lijkt alsof het avontuur gisteren begon, terwijl het nu al op zijn einde loopt. Een intensief jaar van vergaderen, organiseren, coördineren, en bovenal, van interessante, jonge, groene mensen ontmoeten. Wat een schitterende ervaring, een jaar om in te kaderen. We willen jullie dan ook allemaal, stuk voor stuk, bedanken. Eerst en vooral voor het vertrouwen dat jullie ons het voorbije jaar hebben gegeven. Voor jullie eindeloze inzet en tomeloze enthousiasme, dat ons altijd weer nieuwe energie gaf. Jullie zijn stuk voor stuk prachtexemplaren. Voor ons is het nu tijd om ons kindje door te geven, maar we doen dat in het volste vertrouwen dat het bij jullie in goede handen is. We twijfelen er niet aan dat er met jullie een mooie toekomst voor Jong Groen in het verschiet ligt. Ons rest enkel nog vol ongeduld uit te kijken naar en omvergeblazen te worden door de nieuwe plannen van het nieuwe bestuur. #emo #clichémaarclichésontstaannietzonderreden #makeusproud Céline en sielke

DOSSIER I Duurzame ondernemers vinden elkaar in het Sterckshof

F R A P P A N T Een Praagse Lente

IN BEELD Operation Oxygen

p 10

GE VAT Wettelijke vriendschap ondersteunt maatschappelijke evolutie

p 12

INTERVIEW Abdellah Bijat

p 15

AFDELING IN DE KIJKER Pallieterland: Terug van weggeweest

p 16

DOSSIER II Illegaal de wereld verbeteren

p 20

JONG “Een symbool van hoop voor alle vluchtelingen”

p 22

CULT UUR Het veelzijdige (Over)leven van Petra De Sutter

DOSSIER I

Low Impact Man Steven Vromman op de eerste editie van ‘Ridders van de nieuwe economie’.

DUURZAME ONDERNEMERS VINDEN ELKAAR IN HET STERCKSHOF Wie nog overtuigd moet worden van het feit dat de nieuwe economie echt leeft, komt best eens een kijkje nemen in het Sterckshof, in hartje Deurne (Antwerpen). Leegstand kreeg er sinds de sluiting van het Zilvermuseum geen schijn van kans. In no time ontpopte deze middeleeuwse parel zich tot een motor voor duurzaam ondernemerschap, in de breedste zin van het woord. Toen ik begin mei leven gaf aan een eigen schrijfbedrijf (Averechts) had ik nooit durven dromen dat ik in zo een inspirerend, bruisend netwerk zou belanden. 4

DOSSIER I

KRUISBESTUIVING Het is ontzettend mooi om te zien wat er gebeurt wanneer gelijkgezinden elkaar vinden. Kruisbestuiving en kennisuitwisseling zorgen voor productieve, zingevende dagen in "ons" kasteel. Wie kan je daar zoal treffen? Bewuste ondernemers met uiteenlopende bezigheden. Van grafische vormgevers en documentairemakers tot therapeuten en teal-coaches, die 'het nieuwe werken' implementeren in bedrijven en organisaties die klaar zijn om de klik te maken. Allemaal vinden ze hun weg naar de knusse co-working space die sinds enkele maanden in het Sterckshof huist. Iedereen die eens wil proeven van deze vernieuwende vorm van werken is hier welkom om een week (maandag tot vrijdag van 9 tot 18 uur) te komen testen. Overtuigd? Dan kan je kiezen voor een van de flexibele, maar vooral betaalbare abonnementen, inclusief wifi, koffie, thee, water en een boeiend, groeiend netwerk. Gedaan met het dagelijkse fileleed en de frustraties over stakingen, vertragingen of overvolle treinen. Ook wie thuis gewoon zijn draai niet kan vinden en op zoek is naar inspiratie of menselijk contact, kan hier een stoel komen inpalmen. In ruil voor de testweek dragen abonnees hun steentje bij aan de community. Dat kan zijn door vanuit hun eigen vakgebied een interessante workshop in elkaar te steken, maar net zo goed door de ruimte op te fleuren met plantjes of ingekaderde poëzie.

ZOOTJE ONGEREGELD Los van de co-working space wordt het Sterckshof ook bezet door de koffiekunstenaressen van Bar Stark, waar je van woensdag tot en met zondag

homemade lekkers kan krijgen in een rustgevende, groene omgeving. Schilder-, beeldhouw- en tekenkunst zijn eveneens goed vertegenwoordigd in de kamers van dit prachtige erfgoed, net als mode en muziek. Verschillende artiesten, ontwerpers en muzikanten hebben een ruimte in het kasteel om grenzeloos te kunnen creëren. Met dank aan Multitude, een organisatie in teken van kunst, cultuur en sociaal engagement, kunnen bezoekers hier regelmatig genieten van een tentoonstelling. De volgende expo op de agenda is 'Beauty Overdose' (31 juli – 25 september). Hiervoor wordt trouwens nog actief gezocht naar vrijwilligers om te helpen bij de opbouw, promotie en begeleiding. (ninette@beautywithoutirony.com)

Duurzaam ondernemen gaat uit van zelfsturing. Het hoger maatschappelijk doel staat boven het maximaliseren van winst. De binnentuinen zijn dan weer het speelterrein van een imker en zijn honderdduizend bijen, maar ook van een enthousiast oogstduo. Zij zetten zich deze zomer in om kinderen ervan bewust te maken dat eten niet in de supermarkt groeit. In de wilde voedseltuin kunnen zes- tot twaalfjarigen voeling krijgen met de herkomst en het groeiproces. Spelend leren staat hierbij centraal. Als de oogst is binnengehaald mogen ze samen beslissen wat er op het menu komt te staan. (Meer info vind je op de Facebookpagina OOGST)

Wie duurzamer met zijn of haar lichaam wil omspringen, kan terecht bij de personal trainers, dansers en gevechtssporters van 2yourtop. Dit beweeglijk collectief geeft zowel binnen als in openlucht individuele sessies en groepslessen. Ze bieden onder meer relaxatie en animal flow aan, maar ook op maat gemaakte trainingsprogramma's.

Kruisbestuiving en kennisuitwisseling zorgen voor productieve, zingevende dagen in "ons" kasteel. Kortom, het Sterckshof wordt bezet door een gedreven zootje ongeregeld met eenzelfde missie: bewust een steentje bijdragen aan een gezondere, mooiere en eerlijkere leefwereld. Een samenleving waarin de vastgeroeste top-downeconomie gaandeweg vervangen wordt door gelijkwaardigheid, zelfsturing, ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en zeker ook co-creatie.

RIDDERS VAN DE NIEUWE ECONOMIE Om onze boodschap over 'het nieuwe werken' ook effectief naar buiten te dragen, proberen we mensen in eerste instantie naar binnen te brengen in het kasteel. Workshops, lezingen, open koffies en recent ook de eerste editie van 'Ridders van de nieuwe economie'. Wat begon als een idee om de zomer in te duiken met collega's en co-workers, groeide uit tot een heus netwerkfeest met dertien bezielde sprekers, livemuziek en een honderdtal geboeide en geamuseerde aanwezigen.

DOSSIER I

De keynotespreker van de avond was Steven Vromman, beter bekend als de Low Impact Man. Naast zijn blog, boeken en opiniestukken, brengt hij zijn verhaal ook in de vorm van ecocomedy. Vromman is zelf ondernemer en actief betrokken bij vele bottomupprojecten in het Gentse. Hij is

bezieler van Greentrack (het netwerk van de kunstensector), begeleidt diverse organisaties en festivals, en vraagt in de lokale politiek aandacht voor veerkracht en volhoudbaarheid. Op het ridderfeest ging hij in op de rol van ondernemers in het nieuwe tijdperk. Hij sprak over inspirerende

voorbeelden en leidende principes die ons helpen komen tot een rechtvaardige en ecologische samenleving. Duurzaam in hart en nieren. Hopelijk is hij op de volgende editie (2017) opnieuw van de partij. Blijf op de hoogte via de Facebookpagina ‘Ridders van de nieuwe economie’.

Wat is duurzaam ondernemen eigenlijk? Vraag het aan tien duurzame ondernemers en je krijgt wellicht iedere keer een andere definitie. In ieder geval overstijgt het de zuiver ecologische invulling van het woord. Milieubewust zijn we vrijwel allemaal, maar meer nog werken we vanuit persoonlijke waarden die we willen uitdragen.

MEERWA ARDE Duurzaam ondernemen gaat uit van zelfsturing. Het hoger maatschappelijk doel staat boven het maximaliseren van winst. De basis is vertrouwen, iets wat tegenwoordig binnen heel wat bedrijven en organisaties zoek is. Medewerkers bepalen mee de richting, in plaats van de uitgetekende lijnen van bazen blindelings te moeten volgen. Organisatiewaarden en persoonlijke waarden vinden elkaar en vergroeien tot een duurzame drijfkracht voor samenwerking. Innovatie, motivatie en winst volgen doorgaans vanzelf. Duurzaam ondernemen verhoogt de werklust en het gevoel van voldoening, en vermindert het risico op burn-outs, bore-outs en andere moderne arbeidsziekten. Ondernemingen die zich op deze

manier organiseren, floreren omdat mensen hun capaciteiten optimaal kunnen inzetten en omdat iedereen achter de hogere doelstellingen van ‘hun’ organisatie staat.

PRIORITEIT Om het nog wat concreter te maken, deel ik graag waarom ik zelf geloof in duurzaam ondernemen. Anderhalf jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een auto-immuunziekte heb. Enkele maanden later volgde mijn ontslag, en niet veel daarna kreeg ik de stempel arbeidsongeschikt. Na nog geen half jaar woog het gevoel van nutteloosheid al veel te zwaar. Tijdens een controle bij de adviserend geneesheer van het ziekenfonds liet ik duidelijk merken dat ik als 27-jarige niet klaar ben voor de invaliditeit, maar dat het als "zieke werkmier" heel moeilijk solliciteren is. Je chronische, ongeneeslijke, maar veelal onzichtbare aandoening verzwijgen, of transparant zijn en keihard tegen een muur van onbegrip aanlopen, het leken lange tijd de enige opties te zijn. Tot ik te horen kreeg dat je vanaf 66 procent invaliditeit ook mag ondernemen in bijberoep, mits goedkeuring

van de ziekenkas. Zo gaf ik begin mei leven aan mijn eenvrouwszaak Averechts, een schrijfbedrijf met een hoekje af. Duurzaamheid bleek daarbij al snel op verschillende niveaus een prioriteit. Kiezen voor honderd procent gerecycleerd papier voor naamkaartjes en andere vormen van promo en communicatie bijvoorbeeld, of voor duurzaam woon-coworkverkeer, uitsluitend met de fiets of te voet. Verder kies ik bewust om enkel te werken met en voor mensen, organisaties en bedrijven die zoveel mogelijk op dezelfde waarden gestoeld zijn. Voor mij zijn vertrouwen en voeling belangrijke sleutels om waardevol werk te kunnen leveren. Duurzaam betekent voor mij ook een eerlijke prijs voor een eerlijk product. Maar net zo goed jezelf helemaal durven en kunnen smijten voor een maatschappelijk relevant project waar je geen groot geld mee verdient, maar wel bergen voldoening uithaalt. Last but not least, hecht ik belang aan werk op maat van mijn lichaam en mijn gezin. Ook dat is duurzaam ondernemen. Het heeft geen zin om je fysieke en mentale grenzen te negeren of onnodig veel stresshormonen los te laten op familie en vrienden.

A u t e u r : Ly n n F o r m e s y n

FRAPPANT

EEN PRAAGSE LENTE Van 26 tot 30 mei was het weer hoogmis voor Europese jonge groenen. Alle member organisations van The Federation of Young European Greens (FYEG) verzamelden zich in Praag, Tsjechië. We bespraken er de toekomst van Europa –van de #Brexit was nog geen sprake- en welke rol jonge groenen hierin kunnen spelen. De belangrijkste conclusies van de Algemene Vergadering zijn dat de werkgroepen behouden worden, er geen verkiezingscomité komt, en er dit jaar samen met Ecolo J en Dwars gewerkt wordt aan een Palestinaresolutie. Je vindt nog meer artikels

op de Ecosprinter, het in-house magazine van FYEG. Gedurende die vier dagen discussieerden we niet alleen over interne regels en procedures van FYEG, maar ook over verschillende ingediende resoluties rond ‘het basisinkomen’, ‘klimaat rechtvaardigheid’, ‘vluchtelingen’ en ‘democratische ontwikkelingen in Centraal en Oost Europa’. Mits enkele aanpassingen werden ze allemaal goedgekeurd. We verkozen ook een nieuw bestuur. Jean Michel Muhire, onze collega van Ecolo J, werd verkozen tot penningmeester. Teo Comet (Finland) en Marie Pochon (Frankrijk) kozen we als woordvoerders. De overige bestuursleden zijn Adrià Belenguer (Catalonië / Spanje), Paula Espinosa (Spanje), Anastasiya Kastsiushkina (Wit-Rusland), Maria Kola (Cyprus),

en Fabian Wagner (Duitsland). Artur Wieczorek (Polen) is de nieuwe secretaris-generaal. We namen afscheid van de Italiaanse, Slovaakse en Oostenrijkse jonge groenen, maar verwelkomden wel de Macedonische jonge groenen. Een Valenciaanse jongerenafdeling stelde zich kandidaatlid, maar haalde het net niet. Jong Groen werd deze keer vertegenwoordigd door internationaal secretaris Belinda Torres Leclercq. In juli vindt het zomerkamp van FYEG plaats in Servië, met Enzo Albrecht van de werkgroep Internationaal als afgevaardigde van Jong Groen. Heb je zin om er de volgende keer bij te zijn of kriebelt het om je het komende jaar in de werkgroep Internationaal te smijten? Stuur dan gerust een mailtje naar belinda@jonggroen.be.

A u t e u r : B e l i n d a T o rr e s L e cl e rc q

IN BEELD

ZOMERKAMP ‘OPERATION OXYGEN’

“ D U R F R O L P AT R O N E N I N VR A AG TE S TELLEN” Na een picknick onder een stralende zon in stadspark De Motten was er een panelgesprek rond diversiteit en feminisme. Fourat Ben Chika (Sensoa en lid van de Groen Genderwerkgroep), Sofie De Graeve (Vrouwen Overleg Komitee) en modeontwerpster en activiste Rachida Aziz gingen in debat over hardnekkig ingebedde genderstereotypen en de parallellen met racisme. De discussie ging veel verder dan de invulling van huishoudelijke taken en legde fundamenteel onderdrukkende mechanismes bloot in het

onderwijs, de media en de structuur van onze maatschappij. In de sessie van Ashley Vandekerckhove werd aan de hand van eigen onderzoek nog uitgediept hoe jongetjes en meisjes al onbewust anders worden benaderd in het onderwijs. Dwars, de jongerenafdeling van de Nederlandse politieke partij GroenLinks, liet ons kennismaken met feminisme in Nederland en vertelde ons welke rol ze voor de man als ‘emancipator’ zien binnen het feminisme. Deze eyeopeners waren de start van een interessante discussie die de rest

van de week verder werd uitgediept. We concludeerden alvast dat vrouwen en mannen samen de verantwoordelijkheid dragen om collectief te groeien naar een gendergelijke samenleving, om de genderstereotypen de wereld uit te helpen en echte zelfontplooiing mogelijk te maken.

LEVEN IN BALANS Vanaf donderdag stond het psychisch welzijn centraal. Er werd als groep stilgestaan bij de eigen kwetsbaarheden onder begeleiding van Zenobi Rottiers (Uilenspiegel). Vervolgens

IN BEELD

Naar jaarlijkse gewoonte zette Jong Groen de zomer in met een vijfdaags zomerkamp. Dit jaar trokken we richting Tongeren onder de noemer ‘Operation Oxygen’. Centrale thema’s waren feminisme, psychisch welzijn en de dertigurenweek.

werd dit met een getuigenis van Maarten De Gendt, die een boek schreef over zijn burn-out, nog verder uitgediept. Het belang van ingebouwde rust in deze drukke wereld werd snel duidelijk, evenals dat van taboedoorbrekende acties én de erkenning en terugbetaling van opgeleide psychologen. Op zaterdag kwamen ook andere voorzitters van jongerenpartijen langs om hun visies toe te lichten over hoe de maatschappij meer aandacht kan schenken aan dit thema.

Een mogelijke manier om wat meer balans tussen werk en privéleven te krijgen, is de invoering van een dertigurenweek. We voerden het debat over de maatschappelijke wenselijkheid en praktische haalbaarheid hiervan samen met Tom Vrijens (ACV-jongeren), Magda De Meyer (Vrouwenraad) en Caroline Deiteren (UNIZO). Dit vormde alvast stof voor verder debat.

ONT SPA NNING Psychisch welzijn staat niet los van beweging en voldoende

ontspanning. Op het programma stonden daarom ook een yogasessie in het stadspark, een rondje joggen door de Tongerse straatjes, een stadsspel, een quiz en een vegetarische barbecue. Nog nagenietend van het traditionele feestje op zaterdagavond kregen we in het Gallo-Romeins museum van een bijzonder enthousiaste gids een exclusieve toelichting over hoe de Romeinen omgingen met de hiervoor genoemde thema’s. Na een afsluitende picknick spoorde iedereen met veel stof tot nadenken terug naar huis.

Auteur: Jan Janssens · FOTO'S: Andy Devriese en Rembert Debergh

GEVAT

WETTELIJKE VRIENDSCHAP ONDERSTEUNT MAATSCHAPPELIJKE EVOLUTIE Het gezin, de hoeksteen van de maatschappij? In België anno 2016 zijn “officiële” familiebanden lang niet meer voor iedereen de belangrijkste. Goede vrienden staan vaak zo dicht bij ons dat we hen als familie beschouwen. Alleen voorziet de Belgische wetgeving niets om dit officieel te maken en dat zorgt voor pijnlijke

Het voorstel komt niet uit de lucht vallen. Het opzet van de werkgroep Politieke Raad van Jong Groen was om zelf een dossier op de agenda van de PoRa te plaatsen (PoRa, watte? zie kader). Na overleg over verschillende thema’s, werd voor ‘wettelijke vriendschap’ gekozen. Dit komt immers tegemoet aan enkele problematische situaties in de moderne samenleving.

situaties. Daarom pleit Jong Groen ervoor om wettelijke vriendschap te erkennen. De ruime weerklank van dit pleidooi in de media toont aan dat wel meer mensen vinden dat beleidsmakers dringend werk moeten maken van het wettelijk vacuüm rond deze maatschappelijke evolutie.

Ben je getuige bij het huwelijk van je vriend(in)? Dan heb je geen recht op klein verlet. Wil je de zorg voor een zwaar zieke vriend(in) op jou nemen? Vergeet tijdskrediet! Heb je geen kinderen? Dan zal je goede vriend(in) die je vermogen erft daar hogere belastingen op moeten betalen. De begrafenis van je beste vriend(in)? Om daar naartoe te kunnen, moet je

verlof aanvragen en rekenen op de goodwill van je werkgever. Wettelijke vriendschap kan in deze uiteenlopende gevallen een elegante oplossing bieden. De werkgroep Politieke Raad werkte een basistekst over wettelijke vriendschap uit en tijdens een open forum kwam de finale tekst tot stand.

GEVAT

GEWOON EEN BASISFORMULIER De basis van het voorstel stelt een wettelijke vriend(in) gelijk aan een (half)broer of (half)zus. Dat maakt het implementeren eenvoudig. Het wettelijk kader van bloedverwantschap in de tweede graad, met wederzijdse rechten en plichten, bestaat namelijk al. Zo zou je recht hebben op klein verlet bij het huwelijk of de begrafenis van een wettelijke vriend(in). Ook kan je voor hem / haar zorgen in het kader van mantelzorg, tijdskrediet of verlof voor medische bijstand. Daarnaast zijn de erfrechten dezelfde als die tussen broers en zussen, met dat verschil dat ze pas drie jaar na het vastleggen van de wettelijke vriendschap gebruikt kunnen worden. Dan rijst de vraag: hoe leg je dit vast? Dit zou simpelweg kunnen door het invullen van een standaardformulier op het gemeentehuis, net zoals dat gebeurt voor wettelijk samenwonen. Wens je afwijkingen van de standaardtekst, dan kan je dit regelen via een contract bij een notaris. Om ervoor te zorgen dat het afsluiten van een contract met een vriend(in) een weloverwogen daad is, voorziet Jong Groen enkele extra voorwaarden. Zo moeten wettelijke vriend(inn)en een verblijfsvergunning in België hebben en is de goedkeuring van beide partijen nodig. Daarnaast wordt het aantal vrienden beperkt tot drie en dienen de mensen die dit contract afsluiten wettelijk meerderjarig te zijn. Ten slotte moet de wettelijke vriendschap om de vijf jaar verlengd worden. De overheid kan mensen hiervan op de hoogte brengen via mail of brief en de verlenging kan eenvoudigweg gebeuren op een website met de e-ID of per brief. Wie niet verlengt, zegt het

contract op. Dit kan eenzijdig en om het even wanneer, alweer via e-ID of per brief.

ENORME WEERKLANK IN DE MEDIA Het persbericht van Jong Groen over wettelijke vriendschap was een schot in de roos: het werd door heel wat mediakanalen opgenomen. Het beste bewijs dat dit onderwerp iets losweekt bij mensen. Niet iedereen heeft een grote familie om mooie momenten mee te vieren of om op terug te vallen in moeilijkere periodes. Meer en meer mensen hebben een sociaal netwerk van vrienden die minstens even belangrijk zijn, maar die door de overheid niet als dusdanig erkend worden. Het voorstel van Jong Groen kreeg ook steun uit onverwachte hoek. Vlaams parlementslid Emmily Talpe (Open VLD) werkt al aan een conceptnota rond ‘geregistreerde verbintenis’ voor mensen die je dierbaar zijn. Zij zou er via deze wettelijke regeling ook voor willen zorgen dat een beste vriend(in) kan helpen met renovatiewerken zonder dat dit als zwartwerk wordt beschouwd. Ook zouden hierdoor niet alleen familieleden, maar ook vriend(inn)en aangesteld kunnen worden als voogd van een kind.

W O R D T V E R V O L G D… Wat gebeurt er nu verder met dit idee? Het besluit van de bespreking van de nota op de Politieke Raad van 19 maart was dat wettelijke vriendschap zeker een waardevol concept is om verder bestudeerd en uitgewerkt te worden. De studiedienst van Groen maakte reeds een analyse van het voorstel. Op basis daarvan zal het

thema een tweede keer besproken worden op de PoRa van september. Het doel van Jong Groen is uiteraard dat Groen wettelijke vriendschap als partijstandpunt opneemt, waarmee onze parlementariërs aan de slag kunnen. Daarvoor zullen we nog wat overredingskracht aan de dag moeten leggen. Wie Jong Groen hierin wil steunen, is zeker welkom op de Politieke Raad van 10 september!

PoRa, watte? De PoRa of Politieke Raad van Groen is bevoegd voor de inhoudelijke politieke lijn van de partij. Het gaat hierbij om de uitwerking van de ideologie, de prioriteitsbepaling en de politieke doelstellingen en krachtlijnen. Deze raad komt maandelijks een hele zaterdag samen. In de PoRa zetelen mensen die verkozen werden door de provinciale ledenvergaderingen en de ledenvergadering van het Brussels Gewest. Daarnaast maken ook twee vertegenwoordigers van Groen Plus en twee van Jong Groen deel uit van de raad. Om die twee laatste te ondersteunen, werd de werkgroep Politieke Raad van Jong Groen in het leven geroepen. De leden van de werkgroep lezen de dossiers die op de agenda staan met een Jong Groene bril en bespreken ze op voorhand. Op die manier kunnen de vertegenwoordigers tijdens de PoRa de nodige vragen stellen en de visie van Jong Groen vertolken bij de standpuntbepaling van Groen.

Auteur: Caroline Robberechts

Â© j o n a s va n m a l d e g h e m

INTERVIEW

ABDELLAH BIJAT De allereerste moslim die openlijk homo is. Met deze titel gaf Abdellah Bijat wat extra kleur aan de Mister Gay Vlaanderen-verkiezing dit jaar, waar hij als tweede eindigde. Zelf was hij niet zo tevreden met die titel, aangezien hij zeker niet de eerste moslim is die openlijk naar buiten komt als homoseksueel. Het gaf hem echter wel een platform. Het begon met nationale belangstelling in de kranten. Allemaal wilden ze weten hoe het mogelijk is dat je zowel moslim bent en homoseksueel tegelijk. Hij werd ook gevraagd bij Nederlandse talkshows om er zijn verhaal te doen. Volgens hem zijn het de jongeren die ontketent moeten worden. Ze moeten meer de mogelijkheid krijgen om hun eigen beslissingen te maken en zichzelf te zijn.

Je hebt net je examens van de eerste bachelor sociaal werk afgerond. Waarom heb je gekozen om sociaal werk te studeren? “Ik help mensen graag. Vooral jongeren wil ik mee ondersteunen in hun ontwikkeling en hun zelfredzaamheid. Ik droom ervan om later personal life coach te worden. Ik zie al te vaak dat mensen aankloppen bij het OCMW met

hun problemen. Spijtig genoeg zit het OCMW zo vast in hun systeem dat er niet wordt geluisterd naar de persoon die de hulp vraagt. Een personal life coach vertrekt men vanuit de wensen van de persoon die hulp vraagt en probeert die niet in een van de hokjes van het systeem te passen. Het is elke keer een persoonlijke aanpak. In Nederland is het fenomeen van de personal life coach al veel bekender.”

Over Nederland gesproken… Je was laatst ook te gast bij de Nederlandse talkshow ‘De Nieuwe Maan’, die zich richt naar de Marokkaanse Nederlander. Waarom zijn wij in België niet zo divers op tv? “In Nederland gaan ze veel beter om met diversiteit dan in België. Op dit moment focust de politiek in ons land zich te veel op het bestrijden van terreurorganisaties. Hiermee alleen gaan we er niet geraken. Het wordt dringend tijd dat we het gevoel van diversiteit bij de jongeren aanwakkeren. Ons land moet durven aanvaarden dat we een superdiverse samenleving zijn.”

Op dit moment stel ik vaak vast dat er een ondervertegenwoordiging is van moslims binnen de politiek. Hoe komt dit? “Dat is waar. Ik denk dat het grotendeels komt door ons geloof. In de islam zijn er verschillende ‘wetten’. Deze wetten zijn niet zo verschillend van die van ons land. Het is net omdat veel moslims overtuigd zijn van deze wetten, dat ze het niet juist zouden vinden om zelf als wetgever te gaan optreden.” 13

Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we meer in contact komen met moslimjongeren? “Op dit moment merk ik dat veel organisaties activiteiten organiseren die enkel hun eigen ‘cultuurgroep’ aanspreken. Het wordt tijd dat we meer en meer nadenken om activiteiten te organiseren waar iedereen, van welke cultuur ook, zich thuis kan voelen. Ook in de politiek moet men hier actiever mee bezig zijn. Het feit dat jongeren ongeïnteresseerd zijn in de politiek, is omdat ze er geen voeling mee hebben. Ze stellen zich steeds de vraag: ‘Wat heb ik hier nu mee te maken?’ De politiek zou veel meer bezig moeten zijn met de mensen en zou hun moeten tonen wat ze voor hen kan betekenen. Er zou veel meer ruimte moeten gemaakt worden om naar de mensen te luisteren. Als ik kijk naar debatten en talkshows op tv, zie ik vaak dat het publiek achteraan stil staat te kijken, als een deel van het decor. Het zou toch superinteressant zijn als we die mee betrekken in het debat? Je kunt ook via sociale media de mensen betrekken in de discussies.”

Maar wat doe je dan met al de ‘haters’. De mensen die enkel maar negatieve reacties geven? “Hoe meer media-aandacht ik kreeg, hoe meer ik zulke reacties ook tegenkwam op sociale media. Daar moet je gewoon niet op reageren. We moeten daar ook niet omheen proberen te fietsen, we moeten daar net beter mee leren omgaan. Op die manier zien we dat er soms nog heel wat werk aan de

INTERVIEW

winkel is. Wat je ook vaak ziet is dat andere mensen daar dan net tegenin willen gaan en het opnemen voor de goede zaak. Dat is ook mooi om te zien.”

Ik zag je tijdens de Gay Pride staan op de wagen van Mister Gay Vlaanderen. Het was een heel ‘belegerde’ Pride geworden. Was je niet bang voor negatieve reacties? “Nee, ik was zeker niet bang. Ik vond het goed dat we ons niet lieten overweldigen door angst voor een mogelijke aanslag. Het werk van de politie om alles veilig te laten verlopen was ook super. Het is ook net daarvoor dat de Pride er is. Het is niet enkel om de LGBT-rechten (Lesbian Gay Bisexual Transgender n.v.d.r.) te vieren en te verdedigen, maar ook om te laten zien dat we fier zijn op onze vrije samenleving! Het is belangrijk dat we blijven doorgaan met onze manier van leven en niet toegeven aan de angst.”

In een van je vorige interviews, las ik dat je wilde verhuizen omdat je je niet meer veilig voelde in je buurt in Gent. Hoe komt dat? “Ik woon in de Brugse Poort. Vroeger was het een toffe buurt, zonder veel problemen. Het is pas sinds de aanslagen van Parijs dat de sfeer grimmiger is geworden en er meer wantrouwen heerst. Ik heb nooit zelf problemen gehad, maar sinds ik meer in de media kom, mijd ik de buurt liever. De terreur die we de laatste tijd meemaken zorgt voor meer verdeling binnen de moslimgemeenschappen overal ter wereld. Dat is ook wat IS wil.”

Hoe kunnen we er volgens jou voor zorgen dat we uit deze negatieve spiraal geraken? “We moeten de islam gewoon meer integreren in onze westerse cultuur. De media blijft maar focussen op de terreur van Islamitische Staat. Op die

manier blijft de islam in een slecht daglicht staan. Mensen kennen de islam enkel van terreur. Wordt het niet eens tijd dat ook in bekende tv-series moslims meedoen, waar er ook wordt getoond hoe zij hun geloof beleven? Zo kunnen mensen op een positieve manier in contact gebracht worden met de islam. Het is ook aan de geleerden en aan de imams om bij de moslims de Koran juist te verkondigen. Als ze blijven preken op dezelfde manier als honderd jaar geleden, zullen ze nooit verdraagzaamheid en tolerantie kunnen bereiken in de samenleving.

Het is ook net daarvoor dat de Pride er is. Het is niet enkel om de LGBT-rechten te vieren en te verdedigen, maar ook om te laten zien dat we fier zijn op onze vrije samenleving! Het beste voorbeeld was het beruchte interview in ‘De Afspraak’. Daar zat een van de bekendste imams van het land te pleiten dat het zijn doel was om meer verdraagzaamheid in de eigen samenleving en daarbuiten te verspreiden. Maar dan gaat hij keihard in de mist door niet te willen antwoorden op de vraag of hij het aanvaardbaar zou vinden als zijn kind homo was. Door op deze vraag niet te kunnen antwoorden geef je een subtiele hint naar de moslimgemeenschap om geen homo’s toe te laten of te accepteren. Dit was heel fout en het maakte mij heel boos op dat moment. Het is hier dat de regering tegen moet optreden. Ze moeten meer controleren wat er

in de moskeeën gebeurt en gezegd wordt. Ook moeten ze moslimopleidingen voorzien waar we imams in ons eigen land kunnen opleiden in plaats van ze vanuit het buitenland te laten overkomen.”

Ligt daar de sleutel volgens jou: opleiding en controle van imams? “En het onderwijs is zeker niet te vergeten! De godsdienstlessen worden meer en meer lessen levensbeschouwing. Het is ook goed dat jongeren zichzelf daar kunnen ontdekken. Ik heb zelf nooit islamleer gevolgd, enkel in de lagere school. Het is pas later dat ik zelf de Koran ontdekt heb. Ik heb mezelf een islamitische opvoeding gegeven en ben verliefd geworden op mijn geloof, het is een houvast voor mij.”

Wat wil je later nog bereiken of betekenen in het leven? “Graag zou ik een organisatie willen oprichten waar ik vormingen kan organiseren op scholen om jongeren te helpen met hun zelfacceptatie. Jongeren moeten vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om gezien te worden en te kunnen zijn wie ze willen zijn. Soms zie ik dat scholen snel labels op kinderen plakken, bijvoorbeeld als het gaat over afstuderen. Een kind zou zelf moeten kunnen kiezen wat het wil doen. Ook al lukt het niet vanaf de eerste keer, ze hebben de ervaring dan tenminste gehad. Jongeren leren dan ook om zelf verantwoordelijkheid op te nemen. Als het dan eventjes misgaat, moeten ze daar ook de gevolgen van leren dragen. Het is belangrijk dat ze ook leren omgaan met de risico’s die bepaalde keuzes met zich meebrengen. Die zelfacceptatie is echt noodzakelijk. Het lijkt mij belangrijk om jongeren aan te geven wat de realiteit is en welke kansen ze kunnen benutten.”

A u t e u r : Dr i e s D e S m e t

AFDELING IN DE KIJKER

PALLIETERLAND: TERUG VAN WEGGEWEEST Na de insectenhype vorig jaar, wilden we opnieuw een actie organiseren om insectenhapjes in de schijnwerpers te zetten. Door hun hoge eiwit- en lage vetgehalte zijn insecten erg voedzaam en bijgevolg prima vleesvervangers. Insecten zijn de toekomst. Ze vormen een duurzaam alternatief om ons van onze dagelijkse vleesverslaving af te helpen. Aan de voorbijgangers deelden we insectennuggets uit, met daarin gemalen buffaloworm. Een heus succes: de overgrote meerderheid waagde zich gewillig aan een onschuldig stukje insect.

en gooit ons 200 jaar terug in de tijd. Wij wilden culturele en genderdiversiteit in de bloemetjes zetten. Daarom zijn wij vol enthousiasme door de straten van de vier Pallietergemeenten getrokken om deze boodschap te verspreiden. We vervingen straatnaamborden en versierden deze met ballonnen, vlaggetjes en lampionnen. Zo werd de “Gebroeders Van Raemdonckstraat” de “Gebroeders M.L. en A.D. Kingstraat” en toverden we de “J.E. Claeslaan” om naar de enige echte “Meyrem Almacilaan”. De voorzitster van onze moederpartij verdient zeker ook een pluim, bij deze.

Naast deze stunt heeft Jong Groen Pallieterland, net als vele andere afdelingen van Jong Groen, de media gehaald met de #OokMijnStraatactie. Diversiteit is realiteit, en dat mocht zeker belicht worden op de dag van de culturele diversiteit. Onze eigen cultuur wordt steeds rijker. Antiglobalisme met een cultureel motief verzuurt onze samenleving

Binnenkort komt Orlando Verde -stafmedewerker bij KifKif, blogger en filmmaker- spreken in onze afdeling, waarschijnlijk gecombineerd met een film over diversiteit. Een exacte datum is nog niet vastgelegd. Indien je geïnteresseerd bent, hou dan zeker de Facebookpaginga van Jong Groen Pallieterland goed in het oog de komende weken!

Jong Groen Pallieterland, de afdeling die Berlaar, Lier, Heistop-den-Berg en Nijlen omvat, is weer helemaal terug van weggeweest. Na een moeilijkere periode het voorbije jaar heeft de afdeling zich na een generatiewissel meer dan ooit herpakt, onder andere met de succesvolle Rupsje-ooit-genoegactie, ter gelegenheid van de jaarlijkse avondmarkt te Berlaar.

A u t e u r : Br e n d Va n R a n s b e e c k

DOSSIER II

ILLEGAAL DE WERELD VERBETEREN

Â© Fabian Melber

Burgerlijke ongehoorzaamheid als strategie voor maatschappelijke verandering

DOSSIER II

Als ecologisten worden wij dagelijks geconfronteerd met onrecht en onvrijheden. De automobielcultuur zorgt voor overlast, vervuiling en ongevallen. De machocultuur verhindert de vrije ontplooiing van vele persoonlijkheden en een open gemeenschap. De neoliberale markt houdt grote economische ongelijkheden in stand met armoede en verdrukking als gevolg. En zo zijn er nog veel voorbeelden te geven. Velen onder ons proberen op verschillende manieren dit onrecht en deze onvrijheden uit de wereld te helpen. We meten onszelf een duurzame levensstijl aan in ons persoonlijke leven, maar ook in de publieke wereld proberen we het tij te keren. We starten alternatieve economische projecten, engageren ons als militant van een politieke partij, richten sociale en culturele verenigingen op, dragen bij aan progressieve pers en media, nemen deel aan acties en betogingen... Maar ook burgerlijke ongehoorzaamheid behoort tot het pakket strategieën van het ecologisme.

VOL OVERTUIGING DE WET OVERTREDEN Burgerlijke ongehoorzaamheid is het bewust overtreden van de wet vanuit een ideologische overtuiging om maatschappelijke verandering te bekomen. Dit is echter een zeer brede definitie, en de afbakening van het concept is niet altijd duidelijk. Moeten activisten hun acties van burgerlijke ongehoorzaamheid bijvoorbeeld steeds openlijk aankondigen? Mogen zij de juridische gevolgen ontlopen of dienen zij deze steeds te aanvaarden? Vallen acties gericht tegen praktijken van private ondernemingen onder dezelfde noemer? Of spreken we enkel van burgerlijke ongehoorzaamheid indien het verzet gericht is op de wet zelf die overtreden wordt? En – last but not least – past geweld binnen de definitie? Soms brandmerken overheden en media acties waar zware materiële schade wordt aangericht als terrorisme.

Laten we burgerlijke ongehoorzaamheid dus eerder verduidelijken aan de hand van enkele voorbeelden. Vele daarvan zijn algemeen gekend en hebben een grote impact gehad op onze geschiedenis. Denken we maar aan de Verenigde Staten in de jaren zestig met de Black Powerbeweging voor gelijke rechten en autonomie voor de zwarte bevolking en de sit-ins op de Amerikaanse campussen tegen de Vietnamoorlog. Maar sommige acties spreken nog meer tot de verbeelding: de zoutmars van Gandhi, het verzet tegen de apartheid in Zuid-Afrika en de Boston Tea Party als aanleiding van de Amerikaanse revolutie. Ook in onze eigen leefwereld is burgerlijke ongehoorzaamheid een regelmatige aanwezigheid. Denken we aan de Picknick the Streets in Brussel, die in de zomer van 2012 wekelijks het Beursplein bezette door er gezellig te lunchen. Zij hebben ervoor gezorgd dat vandaag de centrale lanen in onze hoofdstad autovrij zijn. Daarnaast

vestigt de Masse Critique maandelijks de aandacht op de plaats en het belang van de fiets in het straatbeeld van onze steden. Nog een andere methodologie is de bezetting van strategische plaatsen. Zo woonden er – tot de recente illegale uitzetting door de politie – verschillende activisten op het terrein in Haren waar de bouw van een nieuwe Belgische megagevangenis gepland is. Minder gekend zijn de vele kleine acties die weinig of geen mediaaandacht krijgen. Acties van groepjes gelijkgezinden om bepaalde praktijken aan te kaarten: de asielcrisis, de schending van de rechten van mensen zonder papieren, de wapenlobby, de klimaatproblematiek, de macht van massareclame... Belangrijk om te onthouden is dat het steeds gaat om personen die uit morele of politieke overtuiging bereid zijn om de wet te overtreden. Deze inbreuk op zich is al een sterk signaal.

DOSSIER II

Zij proberen een maatschappelijke hervorming te verwezenlijken of in ieder geval de kwestie onder de aandacht te brengen. Hun daad overstijgt het individuele. De activisten nemen geen voldoening met het wijzigen van hun eigen manier van leven. Het systeem moet veranderen en dit vraagt om een collectieve aanpak.

EENHEID IN VERSCHEIDENHEID Wie neemt er deel aan deze acties en waarom? Ook op deze vraag is er geen eenduidig antwoord. Net als het soort acties, is de groep deelnemers en hun motivaties zeer divers. Zelfs als het om een en dezelfde actie gaat. Neem nu de massa-actie Ende Gelände (vrij vertaald: Tot hier en niet verder) voor een alternatief energiebeleid in Duitsland. Ongeveer vierduizend activisten hebben hiervoor enkele maanden geleden een bruinkoolmijn en de aangrenzende kolencentrale geblokkeerd in het oosten van Duitsland. Een bonte verzameling van lokale, nationale en internationale deelnemers. Ook honderd van onze landgenoten waren aanwezig. En hoewel de jongeren de overhand hadden, waren medestanders uit alle leeftijdsgroepen van de partij. De ideologische drijfveren van de aanwezigen liepen sterk dooreen. Sommigen zijn afgereisd naar het actiekamp om puur ecologische redenen. De bruinkoolcentrales zijn de voornaamste bron van koolstofdioxide in Duitsland. Anderen zijn meer begaan met de directe impact op de natuur. Het ontmijnen en verbranden van bruinkool zorgt immers voor de verspreiding van vele vervuilende stoffen. Daarenboven moeten voor de mijnen niet alleen honderden hectares bos- en landbouwgrond wijken,

maar ook volledige dorpen moeten door de industriële ontginning verhuizen. Lokale boeren en bewoners sluiten zich dus ook aan bij het protest. Daarnaast zijn er activisten met eerder politieke en economische beweegredenen. Zij verzetten zich tegen de machtsconcentratie van het mijnbouwbedrijf en de gevolgen hiervan voor de gemeenschap.

Opvallend is ook hoe sterk de deelnemers begaan zijn met de maatschappij en het welzijn van de gemeenschap en het milieu. Hun verzet overstijgt meestal elk individueel belang. Ondanks deze uiteenlopende motieven hebben de activisten ook veel overtuigingen met elkaar gemeen. Logischerwijs zijn ze allen overtuigd van de gebruikte strategie. Allemaal vinden ze het nodig om buiten de lijnen van de wet te kleuren om de kwestie onder de aandacht te brengen. De wettelijke middelen volstaan niet om de buitengewone omvang van het onrecht aan te klagen, of het huidige politieke systeem laat niet toe om dit onrecht te stoppen. Velen zijn ervan overtuigd dat onze parlementaire rechtsstaat op sommige vlakken tekortschiet op democratisch gebied. Zij zien de actie van burgerlijke ongehoorzaamheid als een rechtvaardige daad om de stem van een onderdrukte groep te laten horen. Dit verklaart ook meteen de kritische houding ten opzichte van de ordetroepen. De actie is een

democratische daad en de poging van de staat om deze te verhinderen net het tegenovergestelde. Opvallend is ook hoe sterk de deelnemers begaan zijn met de maatschappij en het welzijn van de gemeenschap en het milieu. Hun verzet overstijgt meestal elk individueel belang. Het enige wat de deelnemers voor zichzelf winnen, is dat ze alle persoonlijke frustratie eens van zich af kunnen schudden. Maar het belangrijkste doel blijft strategisch. Het systeem moet veranderen, en daar heeft Ende Gelände toe bijgedragen. De actie heeft in Zweden voor veel politieke druk gezorgd. De bruinkoolmijn en de energiecentrales waren immers in het bezit van het Zweedse staatsbedrijf Vattenfall. De Zweedse bevolking vraagt haar regering nu om niet enkel het ontmijnen van fossiele brandstoffen op te geven, maar om bovendien actief deze praktijken tegen te gaan.

MOEILIJK K A N O OK Ende Gelände is een van de grotere en meer verregaande acties van burgerlijke ongehoorzaamheid in West-Europa. Hoe komt het dan dat de politieke en mediatieke reikwijdte toch beperkt blijft? En waarom nemen er maar een paar duizend mensen aan deel? Kunnen we dit wel een significant deel van de bevolking noemen? De antwoorden op deze vragen bepalen ook mee de weg vooruit. Hoe kunnen activisten de stem van de slachtoffers van het systeem luider doen weerklinken? Vooreerst vereist de wil en de moed om de wet te overtreden veel overtuiging en doorzettingsvermogen. Het is niet eenvoudig om politie en justitie te trotseren. Ook al komt het zelden of nooit tot gerechtelijke sancties, enkele uren

DOSSIER II

achter de tralies doorbrengen is nooit leuk. Gelukkig voorzien massa-acties zoals Ende Gelände steeds uitgebreide gerechtelijke informatie. Vaak zorgen zij ook voor de steun van advocaten, indien dit vereist is. En boetes kosten heel wat minder indien ze collectief betaald worden. Toch maakt de constante dreiging van bestraffing de deelname verre van vrijblijvend. Een andere belangrijke factor is het feit dat de volledige beweging enkel uit vrijwilligers bestaat. Vrijwilligers zorgen voor de voorbereiding, eten en drinken, slaapplaatsen, logistiek, sanitair, perscontacten, juridische ondersteuning, een website, promomateriaal, het nodige gereedschap voor de actie... En dit allemaal tijdens hun vrije tijd en met hun eigen middelen, want ook financieel zijn de activisten op zichzelf aangewezen. Zij kunnen niet rekenen op subsidies of eigen inkomsten. Hierdoor is het opzetten van een langdurige en stabiele organisatie onmogelijk. De beweging is niet

opgebouwd uit verenigingen met grote ledenaantallen maar uit kleine affiniteitsgroepen. Af en toe ontstaan er samenwerkingsverbanden zoals Ende Gelände waar verschillende groepen en individuen hun schouders onder eenzelfde project zetten. Maar deze zijn zelden een lang leven beschoren. Wanneer het vat energie van de vrijwilligers leeg is, of wanneer het gemeenschappelijke doel bereikt is – of net niet – valt de groepering opnieuw uiteen. Dit vluchtige karakter maakt communicatie zeer moeilijk, zowel naar de media als direct naar geïnteresseerden en het brede publiek. Daarom zijn goede relaties met bestaande organisaties met een groot ledenbereik en goede perscontacten zeer belangrijk. Maar deze durven vaak niet openlijk hun steun te uiten voor acties van burgerlijke ongehoorzaamheid. Ook Jong Groen bewandelt liever de legale wegen en communiceerde bijgevolg nog nooit over acties zoals Ende Gelände, ook al streven beide dezelfde ideologische doelstellingen

na. Deze radiostilte heeft als gevolg dat de krachtige boodschap die de activisten geven met hun verzet dikwijls in dovemansoren valt.

DE WEG NA AR EEN BETERE WERELD Velen blijven er niettemin van overtuigd dat burgerlijke ongehoorzaamheid nodig is voor maatschappelijke verandering. Als ecologisten kunnen we enkel beamen dat die verandering nodig is. Denk maar aan de ondemocratische TTIP-onderhandelingen, de militarisering van het straatbeeld, het uitblijven van sociale hervormingen na de economische crisis, de ontoereikende klimaatmaatregelen... Om tot een rechtvaardige wereld te komen, moet er nog veel gebeuren. De verschillende strategieën om onze idealen te verwezenlijken zijn talrijk. Aan ieder om voor zichzelf te bepalen hoe de wereld te verbeteren. En met gebundelde kracht komen we er wel!

Auteur: Jan Keustermans

JONG

“EEN SYMBOOL VAN HOOP VOOR ALLE VLUCHTELINGEN” Meer dan 10.000 atleten van over de ganse wereld startten afgelopen augustus op de 31ste Olympische Spelen in het Braziliaanse Rio de Janeiro. 207 naties stuurden een delegatie, maar het eerste groepje dat het olympische stadion mocht betreden op 5 augustus behoorde tot geen enkel land. Het waren tien jonge atleten die het vluchtelingenstatuut hebben en deelnamen onder de vlag van het IOC (International Olympic Committee). Het verhaal van het vluchtelingenteam begint op 26 oktober van vorig jaar. Net zoals vier jaar geleden in Londen werd toen door de algemene vergadering van de Verenigde Naties een (symbolische) resolutie voor een wapenstilstand goedgekeurd vanaf zeven dagen voor de start van de Olympische Spelen tot zeven dagen na de Paralympics. IOC-voorzitter Thomas Bach lanceerde toen ook een oproep naar de leden van de algemene vergadering om topatleten te identificeren die momenteel

vluchteling zijn. “Volgens de reglementen kunnen ze als vluchteling niet deelnemen aan de Olympische Spelen, omdat ze geen thuisland hebben en een olympisch comité dat ze vertegenwoordigen”, vertelde de Duitser. “Daarom zullen we zelf een aantal van hen uitnodigen om onder onze vlag aan te treden. Ze zullen hun thuis hebben in het olympisch dorp, net zoals alle andere atleten. Het is een symbool van hoop voor alle vluchtelingen wereldwijd en het zal iedereen meer bewust maken van de impact van deze crisis waarmee we geconfronteerd worden. We willen hier bovendien ook een signaal mee geven. Vluchtelingen staan op gelijke voet met ons en zijn een verrijking voor onze samenleving. De atleten zullen de wereld tonen dat ondanks de ondenkbare tragedies die ze hebben meegemaakt, iedereen aan de samenleving kan bijdragen met zijn of haar talenten, vaardigheden en de sterkte van de menselijke geest.” Oorspronkelijk werd er gestart met een groep van 43 atleten. Om vervolgens de groep te reduceren tot tien leden werd er rekening gehouden met verschillende criteria, zoals het sportieve potentieel en

de persoonlijke achtergrond en omstandigheden. De verhalen van de tien zijn telkens zeer uiteenlopend. Enkele voorbeelden:

R A M I A N I S (25 -jarige z wemmer, geboren in Syrië, verblijf t in Gent) Rami werd door zijn oom Majad geïnspireerd om zwemmer te worden en was al vrij snel succesvol, - zo behaalde hij op de Aziatische Spelen al eens zilver - maar uit vrees om bij het leger ingelijfd te worden toen de oorlog uitbrak in Syrië, vluchtte hij met zijn familie naar Istanbul waar een broer van hem reeds verbleef. Omdat echter niemand van het gezin in Turkije toestemming kreeg om te werken en Rami niet mocht deelnemen aan zwemwedstrijden -hoewel hij wel trainde- ging de tocht verder richting België met de rubberen boten die we kennen van in de media. Sinds februari van dit jaar traint hij nu in Eeklo bij Carine Verbauwen, die zelf twee Olympische Spelen op haar palmares heeft staan en drie keer tot Sportvrouw van het Jaar werd verkozen. In Rio de Janeiro zwemt hij de 100m vlinderslag.

JONG

YIECH PUR BIEL (21-jarige 800m - loper, geboren in Zuid -Soedan, verblijf t in Kenia)

in het leven. Niet alleen onderwijs kan de wereld veranderen, maar ook sport.”

Yiech sloeg met enkele familieleden op de vlucht tegen het einde van de Tweede Soedanese Burgeroorlog, die 22 jaar duurde en aan twee miljoen mensen het leven kostte. Uiteindelijk belandden ze in Kenia in het Kakumakamp, met meer dan 179.00 mensen een van de grootste vluchtelingenkampen wereldwijd. Via de Tegla Loroupe Foundation, die lopers een kans geeft in Kakuma, stortte hij zich op atletiek. “Zonder de stichting was het niet mogelijk geweest, want in het vluchtelingenkamp hadden we geen loopschoenen, laat staan een trainingszaal”, legt Yiech uit. “Met mijn deelname aan de Olympische Spelen wil ik een ambassadeur zijn. Ik wil de andere vluchtelingen tonen dat je een nieuwe start kan maken

POPOLE MISENGA (24 -jarige judoka, gebo ren in Democratische Republiek Congo, verblijf t in Brazilië) Popole is afkomstig van Bukavu, een stad die tussen 1998 en 2003 ernstig getroffen werd door de Congolese burgeroorlog. Op zijn zesde werd zijn moeder vermoord en vluchtte hij naar het nabijgelegen regenwoud, waar hij een week ronddwaalde vooraleer gered en ondergebracht te worden in een weeshuis in Kinshasa. Daar zette hij zijn eerste stapjes in het judo. Dat leverde hem in 2010 brons op op de Afrikaanse U20kampioenschappen. De trainingsen levensomstandigheden bleven

echter moeilijk voor Popole: “In Congo had ik geen thuis of familie en de oorlog had voor teveel dood en verwarring gezorgd”. Toen hij in 2013 in Brazilië mocht deelnemen aan de wereldkampioenschappen, greep hij zijn kans en vroeg hij er samen met Yolanda Mabika -die ook een plaatsje in het vluchtelingenteam gekregen heeft- asiel aan. Daar kon hij intensief naar de Olympische Spelen toewerken.

YUSRA MARDINI (18 -jarige z wemster, geboren in Syrië, verblijf t in Duitsland) Yusra is misschien wel het bekendste lid van het IOC-vluchtelingenteam. De zwemster, die in 2012 al eens op een WK actief was, haalde het VRT-journaal in de zomer van 2015. Toen was ze gestrand in een park in het Servische Belgrado nadat ze er reeds vanuit Syrië - dat ze achter zich had gelaten omwille van de oorlog die er heviger en heviger werd - een helse tocht had opzitten. Net als zoveel andere vluchtelingen had ze oversteek gewaagd op de Middellandse Zee, maar toen het overbeladen bootje water begon te maken, sprong ze met haar zus Sarah de zee in om het vaartuig richting Griekenland te duwen. Ze overleefden de barre omstandigheden en bereikten uiteindelijk Duitsland. Daar kon ze in Berlijn via een tolk terecht in een zwemclub om te trainen op de 200m vrije slag. Haar coach Sven Spannekrebs is onder de indruk van de progressie die de Syrische geboekt heeft. “In eerste instantie werkten we toe naar de Olympische Spelen in Tokio binnen vier jaar, maar alles gaat sneller dan verwacht”, licht deze toe. “Veel atleten kunnen een voorbeeld nemen aan Yusra.”

Auteur: Thoma s L amm

CULT UUR

Het veelzijdige (Over)leven van Petra De Sutter Petra De Sutter publiceerde samen met journaliste Elke Lahousse het boek (Over)leven. ‘Mijn strijd als transvrouw, arts & politica’ kopt de ondertitel. Voeg daar gerust aan toe: als kind, wetenschapster, filosofe, religieus zoekende en als mens. In een aangename stijl lees je wat voor een inspirerende vrouw De Sutter is en hoe zij dagelijks strijdt voor een meer open minded wereld.

Door haar plek op de Europese lijst van Groen in 2014, maakte Petra De Sutter -toen al een tiental jaar transvrouwongewild een tweede outing mee. Ondertussen is ze een boegbeeld geworden voor vele transgenders. De eerste drie hoofdstukken van haar boek [Over]leven beschrijven dan ook op een integere manier de jarenlange zoektocht naar haar identiteit. Door zich te storten op haar studies en huwelijk en haar carrière als fertiliteitsexpert aan het UZ Gent slaagde ze er min of meer in om haar genderindentiteitsstoornis te onderdrukken. Maar de crisis sluimerde in haar, tot ze heel diep zat: toen besliste ze te transformeren tot vrouw. Haar vrees om alles te moeten opgeven bleek onterecht: zowel familie als collega’s reageerden begripvol.

haar wetenschappelijke inzichten. Het keerpunt was het overlijden van één van haar patiënten, aan wie ze haar boek opdraagt. Niet lang nadien ontdekte ze het boeddhisme, waarvan de basisprincipes op een heldere manier weergegeven worden in het boek. Het verslag van haar ontmoeting met de Dalai Lama is hartverwarmend.

De Sutter kon dus aan de slag blijven als arts in het UZ Gent. In de twee volgende hoofdstukken doet ze uit de doeken wat voor een fantastisch werk ze daar levert. Met veel empathie luistert ze naar haar patiënten die om verschillende redenen niet zwanger kunnen worden en zoekt ze gedreven naar een passende manier om hen te helpen. Daarnaast schrijft ze als fertiliteitswetenschapper ook haar genuanceerde visie neer over reproductieve geneeskunde. Hoe kunnen we draagmoederschap wettelijk regelen? Zijn vruchtbaarheidsbehandelingen niet in strijd met de overbevolking? Hoe ver kan en mag men gaan met stamceltechnologie en embryoselectie?

In het levensverhaal van De Sutter klinkt veel dankbaarheid door voor het feit dat ze een moeilijke periode heeft weten te overleven. Uit haar wil om iets terug te doen voor de samenleving, werd ze actief bij Groen. Op het einde van het boek kan je lezen hoe ze zich in de Belgische senaat en als lid van de Parlementaire Assemblee van de Raad van Europa inzet voor thema’s die haar na aan het hart liggen: draagmoederschap, transgenders, hormoonverstoorders. Afsluiten doet Petra De Sutter met een inkijk in haar leven als mens: wat geeft haar de nodige energie? Ten slotte is er ook nog een verrassende epiloog. De Sutter neemt je tot op het einde mee in een rijk geschakeerd verhaal over haar leven.

Dan volgen twee hoofdstukken over De Sutters spirituele zoektocht die gekleurd wordt door het katholieke geloof, dat ze als kind meekreeg en dat moeilijk te rijmen valt met

Auteur: C aroline Robberecht s

STARTDAG

AGENDA

Een hele dag vol

Vrijdag 26 tot zondag 28 augustus

uiteenlopende workshops

Zomerweekend Groen, Nieuwpoort

en vormingen voor nieuwe leden en ervaren rotten.

Maandag 12 september Open Forum Bestuursevaluatie, Brussel

zaterdag 17 september 2016

Zaterdag 17 september

www.jonggroen.be/startdag

Startdag, Antwerpen

Dinsdag 27 september Bestuursverkiezingen, Brussel

Vrijdag 25 tot zondag 27 november Herfstweekend, Gent

Jong Groen is een politieke jongerenorganisatie die jongeren de kans geeft mee te bouwen aan een betere wereld. Een wereld met aandacht voor de problemen van alle mensen en het milieu. Jong Groen wil zoveel mogelijk jongeren bij groene politiek betrekken. Dit doen we door een fris en gevarieerd activiteitenaanbod. We bouwen mee verder aan het groen-progressieve gedachtegoed en verspreiden het. Standpunten, activiteiten en meer info over Jong Groen op www.jonggroen.be.

Volg ons op twitter (@jonggroen) en facebook, of lees meer via #jonggroenleest

DOE MEE Je kan ook lid worden van Jong Groen. Zo ontvang je niet alleen gratis dit tijdschrift, maar blijf je via de ledennieuwsbrief ook op de hoogte van alle activiteiten. Lid worden van Jong Groen kost je helemaal niets en doe je heel eenvoudig op www.jonggroen.be/ikdoemee.

Werk ten mee a an dit nummer: Dries De Smet, Sielke Eeckhout, Lynn Formesyn, Simon Horsten, Jan Janssens, Jan Keustermans, Thomas Lamm, Caroline Robberechts, Belinda Torres Leclercq, CĂŠline Van Den Abeele, Lieselot Van Maldeghem, Brend Van Ransbeeck Eindredactie: Lieselot Van Maldeghem Vormgeving: MadebyHanna.com Heb je interesse om de redactie te vervoegen? Mail dan vliegensvlug naar lieselot@jonggroen.be.

Gedrukt op 100% post-consumer recyclagepapier met vegetale inkten.

GROENE SMOEL

In de groene smoel tonen we telkens een ander gezicht van Jong Groen.

LINDE Ik studeer Orthopedagogie in Antwerpen en ben daarnaast actief in de Chiro. Ik ben tweedejaars leidster in Chiro Kontakt Meisjes in Boom. Dit jaar geef ik leiding aan de Tiptiens – wat een engeltjes! Voor de foto koos ik de lokalen van Chiro Kontakt, omdat dit de plek is waar ik momenteel bijna meer verblijf dan op school. De Chiro is echt een microbe die je niet meer los laat. Je leert er omgaan met iedereen, je leert er samenwerken en je leert er genieten van het leven. Bovendien zijn mijn beste vrienden en frisse pintjes hier altijd aanwezig (lacht). Ik ben niet alleen lid van de Chiro, maar ook van de Jeugdraad van Boom, waar we proberen de jeugd te ondersteunen en te helpen bij allerhande problemen of ideeën. Ik droom van meer aandacht voor de jeugd. Jeugd is voor mij de belangrijkste groep van onze samenleving. Ze zijn actief, ze hebben dromen, ze kunnen veel en moeten niks en – vooral – zij zijn de toekomst. Daarom is mijn boodschap: vergeet de jeugd niet, verwacht niet te veel van hen, laat ze vallen en opstaan maar zorg voor voldoende ondersteuning. Zorg voor zekerheid en zorg ervoor dat jeugd gewoon jong kan zijn.

Verder hou ik enorm veel van dansen. De rest van mijn vrije tijd vul ik dan ook door de lokale feestjes af te schuimen en onbezorgd te genieten van het leven als jonge twintiger!

Alles wat met Groen te maken heeft, houdt me bezig. Mijn papa is voorzitter van Groen in Boom en door zijn passie ben ik geïnteresseerd geraakt in politiek. De mensen van Groen Boom zijn allemaal zo warm, dat ik me er direct thuis voelde. Ik neem dan ook regelmatig deel aan activiteiten van Groen Boom. Ik kwam er meer te weten over Groen en mijn interesse voor Jong Groen groeide sterk tijdens de Climate Express in Oostende. Niet veel later was ik lid van Jong Groen. Ze zijn actief aanwezig in de strijd voor het klimaat, ze komen op voor dingen die op mijn waardenladder heel hoog staan, zoals sociale zekerheid, en ze zijn ALTIJD bezig met hun hart. Daarom Jong Groen voor mij.