Column Peter Van Dinter
Geschokt
Reizen zijn voor mij steeds een aaneenschakeling van micro-cultuurschokken. Niet dat ik continu huilend over straat loop bij het aanschouwen van inter-maatschappelijke verschillen, maar op één of andere manier vergelijkt en oordeelt m’n innerlijk kompas toch de meest normale gebruiken en situaties met het lage landen-model waarin ik zowat 20 jaar van m’n leven heb gesleten voor ik het ruime sop had ontdekt. Afgelopen maand ben ik voor de eerste maal naar het zonovergoten Los Angeles gevlogen. Naast het schrappen van 'pootjebaden in de stille oceaan' van mijn to-do lijst botste ik tijdens het nuttigen van de vijfde maaltijd van de eerste reisdag tegen de Amerikaanse muur van vriendelijkheid die zo dik is als een lokale hamburger, maar tegelijk even oppervlakkig als een Tinder-profiel. Los van de fooi-cultuur en bijhorende tijdelijke dienstbaarheid is eten in de VS voor mij steeds een cultuurschok voor het hart, het hoofd en de maag. Waarom zijn die maaltijden daar toch even smaakvol als gigantisch? Omgekeerd breng ik in gezelschap, ook de nodige cultuurschokken mee. Toen ik m’n collega’s uitnodigde om te wandelen naar de broodjeszaak die zich op vierhonderd meter afstand bevond, bekeken ze me alsof ik van een andere planeet kwam. Alsnog wilden ze het avontuur aangaan en vormden we al snel een actief belevende Joker-groep. Het resultaat was treffend. Voldoende rustpauzes inlassen, zoeken naar een voetpad dat niet bestond, en een blauwe knie als gevolg - waarna we op de terugweg alsnog de hulp van koning wagen moesten inroepen om de mentaal en fysiek gekwetsten terug op kantoor te krijgen. Over wagens gesproken, hoeft rijden in de VS zeker niet schokkend te zijn. Ook de waarschuwingen van de locals omtrent het drukke verkeer schrokken me niet af; ik ben immers de Antwerpse Ring gewoon. Helaas - ook hier stond een terugweg tijdens het spitsuur in de grootse huurwagen bol van de belevenissen. Ik kan het iedereen afraden om in de hel van Los Angeles op aanraden van Waze de snelweg te verlaten en via de urban jungle van blokstraten naar je bestemming te gaan als de avond valt. Laat het er ons op houden dat je liefst niet in alle buurten met een luxewagen moet cruisen, tenzij men zich letterlijk en figuurlijk in het spel “Grand Theft Auto” wil wagen. Zover kwam het ondanks de vreemde blikken en achtervolgende figuren gelukkig niet. En moesten we niet van de snelweg zijn afgegaan, hadden we een kwartiertje later ook niet kunnen genieten van het prachtig schouwspel van huiselijke kerstverlichting waar je thuis meerdere voetbalvelden mee kan verlichten.
de Karavaan nr. 1
Column
Mis ik die cultuur-schokjes als ik na terugkomst via de omgekeerde micro-cultuurschok de bubbel van de Belgische routine beleef? Misschien wel. Doe voor mij toch maar wat extra peper en zout op de frietjes.
31
