Raudt støv

61205 Raudt støv – s. 1

04.09.2023 13:19

TORE KVÆVEN Hard er mitt lands lov. Roman. 2011, 2012 Når landet mørknar. Roman. 2018, 2019

61205 Raudt støv – s. 2

04.09.2023 13:19

Tore Kvæven

Raudt støv bok 1 Roman

Samlaget Oslo 2023

61205 Raudt støv – s. 3

04.09.2023 13:19

© Det Norske Samlaget 2023 www.samlaget.no Omslag: Egil Haraldsen & Ellen Lindeberg | exil design Kart: Line Monrad-Hansen Førtrykk: Type-it AS, Trondheim Skrift: 10,7/14,6 pkt. Sabon Papir: 70 g Holmen Book Cream 2.0 Trykkeri: ScandBook AB, Falun Printed in Sweden ISBN 978-82-340-0692-0

Denne boka er trykt på miljøvenleg papir.

61205 Raudt støv – s. 4

04.09.2023 13:19

Did they beat the drums slowly Did they play the fife lowly Did they sound the death march as they lowered you down?

No Man’s Land. eric boogle

61205 Raudt støv – s. 5

04.09.2023 13:19

61205 Raudt støv – s. 6

04.09.2023 13:19

Det er natt over Kimberley. Ein tynn halvmåne skimrar over nedslitne fjellkjeder og tørre, vidstrekte platå.

Som magisk forsølva og som fylt av tause draumars løyndomar ligg landet i månelys.

Ein stad i denne øydemarka, langs sandbankane ved eit uttørka elvefar, gjennom spinifex og tørre kratt, kjem eit dyr. Ein krokodille av veldig tyngd. Klørne skrapar krafsande over stein og grus. Halen slepar over grunnen. Det hender han stoppar, at han senkar seg mot marka, andedraga håse og langtrekte. Men han blir aldri liggande lenge, snart pressar han seg igjen på føtene og held fram vandringa si. Tungsindig, langsamt, målretta. Som veit han at han har berre denne eine natta.

For nokre månadar sidan hadde han sumt langs Timorhavets kystar. Han hadde fylgt landet fyrst mot vest. Sidan sørover. Då regntida byrja, hadde han nådd utløpet av elva, og han hadde kjent lukta av Kimberleys sediment, og mens regnet fekk elva til å koka, gjorde ho sterk, gråbrun og grådig, fekk ho til å stiga ut over sleipe breidder, å flauma over slettene rundt seg og forvandla dei til grunne, vidstrekte flater av vatn, hadde han sumt innover i dette landet. Lenge hadde 7

61205 Raudt støv – s. 7

04.09.2023 13:19

det lege her som i dvale. No vart det hamra av regn.

Snart skulle det igjen bløma.

Han hadde gjeve seg til ein stad der elva var brei og rann sakte, der breiddene hennar var slake, og der han fann tette kratt å skjula seg i når han kraup på land.

Drukna dyr kom drivande med straumen, og han åt seg mett og dorsk.

Etter som regntida kom til endes og dei siste dropane fall og dei tunge skyene brotna og dreiv bort, og etter som nye døgn og veker kom, byrja dei grunne flodsjøane igjen å trekka seg attende. Elva rann framleis brun av slam, sand og jord, men ho hadde allereie byrja skrumpa inn. Ein månad seinare døydde ho bort, og berre ei rad kulpar fanst igjen der ho hadde runne.

Krokodillen hadde likevel blitt. Han hadde ikkje kjent uro ved at elvestrekket snevra seg inn og vart grunnare. Han var ein svært gamal krokodille. Han kjende skiftingane mellom årstidene og visste livet kunne bli rikt for den som ligg i skjul i stille vatn i eit land i ferd med å tørka ut.

Han grov seg ut ei hole i kanten av den eine sandbanken, for der å finna kvile og skugge, men størsteparten av tida låg han i vatnet, ofte døsande og oftast som utan interesse for det som rørte seg i krattskogen langs elveløpet. Nokre dagar kraup han halvt på land og låg i sola med kjeften open og auga halvlukka og kaldt plirande mens fuglar og små øgler kom til vatnet for å drikka.

Ein kveld hoppa ein ung wallaby ned den skrånande breidda. Den svarte nasen vibrerte, og dei kvikke auga stira vaktsamt etter farar. Men han var blind for det han hadde framfor seg, og han tok det siste hoppet og 8

61205 Raudt støv – s. 8

04.09.2023 13:19

skulle til å bøya seg for å drikka. Krokodillen snappa han frå breidda som ein fisk snappar eit druknande insekt frå overflata på ei elv. Det vesle pungdyret forsvann som i ein eksplosjon av villskap og vatn. Det vart drege under, og krokodillen knuste det mellom harde kjevar og svelgde det.

Så kom nye dagar. Langsamt vart vatnet grunnare, og snart gav det han ikkje lenger skjul. Dyr som kom for å drikka, såg den breie, grågrøne, knudrete ryggen hans, eller dei kjende lukta og drog seg attende. Alt som levde og som pulserte og streifa gjennom desse traktene, var vaktsamt. Snart var det berre småfugl og dei minste øglene som kom dit han låg, for å sløkka tørsten.

Enno venta han. Døgna passerte. Her var ingenting som hasta. Men stadig vart vatnet grunnare og gjørma tjukkare. Snart kom det til å vera berre sand og mudder igjen.

Det hende han løfta den lange, tunge skallen mot himmelen. At han freista sjå kva som fanst rundt han.

Og ei natt då ein gulkvit halvmåne sleppte seg klar av den låge fjellranda i aust, kraup han på land. Han vart liggande der ei tid, som i ettertanke, så byrja han vandra nedetter langs elvesporet. Ei mektig pendlande rørsle gjennom natta. Sirissane song der han gjekk.

Tynne stigande og fallande symfoniar. Men hans eigne andedrag var forpinte og tonlause og blikket hans stirande og olmt.

Han var knapt skapt for vandring som dette, over uttørka land, og stundom senka han seg til marka 9

61205 Raudt støv – s. 9

04.09.2023 13:19

og vart liggande ei tid, urørleg og med kjeften på klem, men alltid løfta han kroppen fri att og arbeidde seg vidare. Dei korte, sterke føtene stampa over sanden, den lange kjeften med radene av krumme tenner sveipte frå side til side. Han visste vatnet fanst der ute.

Han hadde kjent lukta av det.

Ein stad letta ei svartglente og flaug bort, og ikkje lenge etter, frå under eit tett kratt langs den eine elvebreidda, vart ein krageagam vekt til live og glipte usikkert med stirande auge mot dette tunge som kom gjennom natta. Han gjorde seg ingen tankar om kva som var i rørsle, men han sansa skakingane gjennom marka under seg, og med ei hissig rasling gjennom bladverket som hadde halde han skjult, flykta han unna.

Krokodillen gav ikkje akt på lydane rundt seg. Han søkte vatnet. Dette var det einaste. Igjen kjende han ei svak lukt frå ein stad der ute, eit vagt streif i den langsame vinden. Slik fortsette han gjennom det meste av natta, stega hans over marka, skuggen hans under månelyset. Ned elvebankar og skråningar. Over stein og gjennom kratt. Kryssande dette uttørka slettelandet som for ikkje lenge sidan hadde vore dekt av vatn.

Før morgonen kom, låg kulpen framfor han. Ei lang, smal, halvt overgrodd og mørk flate. Han tok dei siste stega, la buken mot breidda, spente frå og lét seg gli uti. Vatnet omslutta den tunge kroppen hans.

Det gav han kvile. Han lét føtene henga under seg, og han kjende vatnet var kjølande og godt, og auga hans glipte mot klippesidene, som på begge sider reiste seg som to mørke veggar mot himmelen.

10

61205 Raudt støv – s. 10

04.09.2023 13:19

Malaysia, 16. august 2060 Disen var i ferd med å driva unna. Snart skulle regnet stoppa. Snart skulle dei fyrste strålane av sol funkla gjennom lauvverket.

Generalløytnant John Arnhem låg skjult bak røter og breie bregnar. Dropar fall frå augebryna, leppene og det strie svarte håret hans. Ein massiv mann. Ein herda veteran i denne endelause krigen. Nedanfor åskammen der han og dei andre jegerane hadde gått i skjul, låg ei av dei få opne glennene i jungelen. Ei varm, doven og mørkebrun elv svinga seg i halvboge over den vesle flodsletta og forsvann så på ny inn i urskogen.

Arnhems blikk hang ved skuggane i skogkanten.

Lydane rundt han hadde opphøyrt. Stilla hadde blitt tung og vedvarande. Nærast fysisk. Som i eit stormauge.

Her skulle det om ikkje lenge bli avgjort om han og dei to patruljane, dei fjorten jegerane han hadde med seg, skulle venda attende til Australia, eller om dei skulle bli igjen i dette fiendens habitat, om dei 11

61205 Raudt støv – s. 11

04.09.2023 13:19

også sjølv skulle rotna bort i regnskogens fukt og stank.

Han visste fienden var svært nær.

Alltid hadde han blitt dregen mot desse augeblikka, der ingenting var avklart, der terningane var kasta og sekunda balanserte. Var det ikkje hit han alltid hadde vore undervegs? Som i ein ristande flykropp, høgt over Gippslands grøne landskap, like før hoppet og fallet og det som etterpå var i vente. Eller som under landgangen gjennom dei frodande brenningane i Emerald Bay. Eller som i ruinane av det som hadde vore sentrum av Dunedin, på New Zealand, mens tre patruljar av hans eigne jegerar låg i skuggane jamsides han, mens fienden kom, stille og sterkt, og mens han visste tida var inne. Dette stille pustet av fred. Dette innvendige svevet. Det han igjen og igjen hadde funne i denne forbanna krigen, kvar gong terningane på ny vart kasta.

61205 Raudt støv – s. 12

04.09.2023 13:19

To veker hadde gått sidan den natta dei hadde hoppa ut lågt over jungelen på den malaysiske halvøya.

Aksjonen dei skulle førebu og gjennomføra, hadde som målsetjing å setja ein av dei største mobile krigsinstallasjonane til fienden, ein av dei myteomspunne landbaserte hangarkryssarane, ut av spel. Oppdraget hadde vore krevjande. Ei tid hadde han tvilt på om etterretningsinformasjonen dei baserte seg på, stemte, og om åtaket kunne bli ein realitet. Dei hadde lege i skjul på dagtid, og alle nødvendige førebuingar og all rekognosering hadde blitt gjennomført i grytidlege morgonar og seine kveldar. Til sist hadde brikkene falle på plass. Hangarkryssaren hadde kome, alle sprengladningar hadde vore utplasserte, og i nattemørket hadde dei utløyst infernoet dei hadde førebudd, og dei hadde sett den enorme maskinen bryta saman og gå opp i flammar.

Etterpå flykta dei inn i jungelen. Eit sett koordinatar skulle etter planen føra dei til ei skjult flystripe der ein liten transportmaskin venta på å flyga dei ut.

Han hadde trudd det skulle bli enkelt å rista fienden av seg. Dette var blant spesialitetane til jegerane.

13

61205 Raudt støv – s. 13

04.09.2023 13:19

Å forsvinna. Men fienden hadde vist seg umogeleg å bli kvitt.

Kvelden før hadde dei kryssa eit jungelkledt fjellparti, og i eit av passa hadde dei stoppa og sett seg attende. Jungelen hadde lege mørk, dyster og avstengd under dei, som tyngd av eit manisk samvit, og i den vestlege horisonten, mot dei fjerne skybankane til kyststripa, hadde dei sett lydlause luftkampar bli utkjempa. Jagarane så små som roterande svermar av insekt. Lenger sør hadde tette skvadronar fiendtlege bombefly kunna skimtast som langsame støvkorn mot solnedgangen. Oppblomstringa av lys bombene detonerte, hadde vore giftig og spektakulær.

Dei hadde kopla opp apparatet og køyrt eit søk, og resultatet hadde vore som sist og alt anna enn oppløftande. Fienden nærma seg. Dei fylgde dei direkte i sporet, avstanden no berre tre kilometer. Søket hadde også avslørt det Arnhem allereie hadde mistenkt. Dei kom med blodhundar, store stridsrobotar som i tillegg til å vera utrusta med tyngre våpen også var kapable til å fanga opp lukter med konsentrasjonar ned til enkeltmolekyl. Ein blodhund som hadde identifisert og låst seg på ei lukt, var så godt som umogeleg å sleppa unna.

Og han visste at hadde dei ikkje meir enn tre–fire kilometers forsprang når dei nådde flystripa, kom dei til å vera sjanselause, rakettane kom til å plukka dei frå himmelen like enkelt som ein skarpskyttar plukkar fallskjermsoldatar i svevet.

Heile natta hadde dei halde det gåande. Elva dei no hadde under seg, hadde dei kryssa kort etter at morgonlyset kom. Det hadde framleis regna tungt. Dropane hadde spruta i overflata på elva. Dei hadde løfta 14

61205 Raudt støv – s. 14

04.09.2023 13:19

våpena og ryggsekkane over hovudet. På det djupaste hadde vatnet nådd dei til oppunder armholene.

Kevin Arbuckle, den digre queenslendaren, hadde kommentert at sekkane neppe ville blitt blautare om dei hadde dukka dei under. Like etter hadde han glide på noko på den sleipe elvebotnen. Han forsvann under, og då han igjen dukka opp, hadde han banna og hosta og prusta som ein kvalross. Dei andre hadde smilt. Enkelte hadde ledd. Det hadde gjort dei godt.

Etter å ha vassa i land og klatra opp skråninga gjennom kratt, bregnar og skog hadde Arnhem stoppa og snudd seg og studert elva og den opne glenna og konkludert med at dei neppe kom til å finna nokon betre stad.

Han hadde vinka dei inn, samla dei rundt seg.

Fleire av dei hadde vore trøytte på grensa til det apatiske. Det var ikkje mange instruksar som trongst. Dei kunne faget sitt.

– Eg kjem til å venta til me har dei i det opne, sa han, – aller helst til dei begge nærmar seg elva.

Våpenet han hadde over aksla, ei Stocklin halvautomatisk rifle i kaliber .650, vog tett på 20 kg og var det einaste våpenet dei bar med seg som var kraftfullt nok til å kunna bryta gjennom panseret til blodhundane.

Dei hadde spreidd seg langsetter denne smaragdgrøne ryggen, funne gøymestader i det grøne flettverket av vegetasjon dei alle så intenst lengta etter å sleppa unna. Og ventinga hadde byrja. Langsamt hadde lydane frå regnskogen vendt attende. Ein halvtime hadde passert. Så ein til.

15

61205 Raudt støv – s. 15

04.09.2023 13:19

Brett Hamersley stod i skjul bak eit velta tre. Ut av den digre morknande stammen grodde kryplianar og andre parasittiske planter. Regnet var i ferd med å ta slutt, og dei siste dropane rann over andletet hennar.

Ho hadde lagt framskjeftet på maskingeværet i anlegg mot mose og avskala bork. På langt hald var ho den beste skyttaren i regimentet.

Enno hadde ho ikkje vant seg til lukta av klam jord og rotnande planter. Dette var ikkje hennar land, men det var hennar krig. Ho hadde gjort han til sin. To år hadde gått sidan ho melde seg til teneste.

Ho hadde eit arr over panna og eit over venstre kinn. Kroppen hennar var gjennomtrent, hard av sener og musklar. Også i sinn hadde ho freista gjera seg hard. Det hadde hendt ho hadde greidd det. Oftast ikkje. Som alltid grua ho seg til det som skulle koma, til soldatane ho skulle finna i siktet, liva ho skulle ta, pina ho kom til å kjenna. Og likevel kom ho til å gjera det ho måtte. Det var lenge sidan ho hadde gjeve seg andre val. Frå ho gjekk inn i styrkane, hadde vegen vore blinka ut.

Våpenet hennar var eit mattgrått Lafayette maskin16

61205 Raudt støv – s. 16

04.09.2023 13:19

gevær, eit skarpskyttarvåpen i kaliber .292. Alle krinsar, brikker og kalkulerande system var nedkopla.

Straumførande elektronikk, uansett i kor minimale kvantum, ville blitt oppdaga av dei snusande dronane til fienden. Dei ville ha kome som åtselfuglar til eit daudt dyr.

Ho hata krigen for det han hadde stole frå ho, og for alt han stod for. Ho avskydde det mørke og stinkande i han, det destruktive, det hjartelause. Og like fullt, og trass i at ho visste at i det større biletet var ho utan innverknad, utan signifikans, berre eit støvkorn blant tallause andre, var det hit, til den mest krevjande spesialeininga i det australske forsvaret og til ein av dei mest utsette posisjonane i striden, ho hadde søkt seg.

Gjennom dei siste tre månadane hadde ho vore ein av Dronningas jegerar.

61205 Raudt støv – s. 17

04.09.2023 13:19

Det lågmælte koret hadde stilna. Ein gulgrøn fugl på storleik med ei due svinga ut frå ein usynleg portal i urskogen der nede. Flukta teikna ei skinande og forhasta linje mot det grøne og mørke før han igjen forsvann bak lauvverket. Femten par auge hadde sett flukta hans.

Eit minutt passerte.

Som ved eit piskeslag, slik kom han, den fyrste blodhunden. Han kom ut av den tette skogkanten. Som eit smidig dyr rasa han fram over terrenget. Alle rørsler mjuke og kontrollerte. Ein robot lang som ei stridsvogn og høgare enn ein mann. Jegeranes blikk fylgde han over flodsletta. Dei såg han nå elva, at han syntest å byksa framover, og at vatnet freste og saud han om sidene, og at det steig han over det høge stålbeltet og over dei kamuflerte stålplatene. Berre nokre sekund seinare, som ein ustoppeleg nemesis, spann han opp den andre breidda, slingrande frå side til side, kontrollert av millionar elektriske impulsar, mens vatn, jord og gjørme spruta ut bak det breie beltet.

18

61205 Raudt støv – s. 18

04.09.2023 13:19

Ethan Michaels hadde enno ikkje fylt nitten. Han var den yngste av jegerane i patrulje fire. Dette, det Malaysiske oppdraget, var hans fyrste utanfor Australias grenser.

Som alle Dronningas jegerar bar Michaels ein liten ring i bronse på si venstre hand. På ringen fanst den unge, falne dronninga. Hovudet hennar i profil. Mens han flaug ut, hadde han kasta ho eit blikk. Han mintest historia hennar. Vala ho hadde teke. Og det hadde kjenst som om det gav meining at ho var her saman med han, at ho fylgde han, profilen hennar i bronsen på fingeren hans. For hadde ikkje også han teke sitt val?

Han låg under drypande bregnar og såg den panserarmerte roboten koma rasande opp skråninga mot han. Jaget nærast reptilaktig. Trongen hans etter å brenna av salve etter salve, å sjå kulene gneistra mot maskinen, vart stadig sterkare, men han kom ikkje til å skyta, ikkje før Arnhem gav signalet. Han mintest det generalløytnanten hadde sagt. Greier me ta dei begge samstundes, flyg me heim i morgon. Greier me det ikkje, kjem me neppe til å flyga heim i det heile.

19

61205 Raudt støv – s. 19

04.09.2023 13:19

Bak blodhunden såg han også soldatane til fienden koma ut på flodsletta. Raske jungelstyrkar med lett utrusting. Dei spreidde seg breitt, mange av dei slo over i springande framrykking. Blant dei fanst også små stridsrobotar, lett væpna maskinar på mekaniske bein eller på belte. Men den andre blodhunden var ikkje å sjå.

Og det var fyrst no, mens blodhunden kom rasande oppover mot der han låg, brått så altfor nær, og mens han tydeleg såg det matte og oppripa biletet av eit tigerhovud klistra på fronten av beistet, slik jagarfly i tidlegare krigar hadde blitt påklistra haikjevar eller lettkledde kvinner, og mens han skimta eit av våpenog peilesystema mellom to av dei smale panserplatene, det var fyrst no Ethan Michaels skjøna at hans eigen posisjon neppe kunne vore verre. Han hadde lagt seg i den knapt synlege stien dei hadde gått hit opp. Han låg midt i luktsporet blodhunden fylgde.

Han freista klemma seg flatare mot den dirrande bakken. Larmen frå det kvernande beltet og frå bambuskratt og bregnar og småskog som vart flerra i filler, steig i styrke. Roboten kom til å rulla tvers over han, kverna han til opprive kjøt og knuste bein. Om då maskinen ikkje fyrst sende ei raspande salve automateld gjennom ryggen hans.

Det kjendest som om hjartet hans freista dunka seg fri, og likevel rørte han ikkje ein muskel.

Han hadde aldri fundert over sin eigen lojalitet. Han hadde aldri spurt seg kvifor han kjempa, eller for kven.

Sjølve ordet hadde han knapt teke i munnen. No var hans eigen situasjon i ferd med å spinna ut av kontroll, det byrja flimra for blikket hans, og like fullt tvinga 20

61205 Raudt støv – s. 20

04.09.2023 13:19

han seg til å bli liggande. Var det ikkje nettopp lojalitet det dreidde seg om? Den same lojaliteten som til alle tider hadde fått soldaten til å reisa seg, frå skyttargrava, frå brystvernet, frå den fremste muren, som hadde fått han til å ta på seg ringbrynja, å stiga til hest, å opna portane, løfta øksa, montera bajonetten, stenga luka, tenna elden, frigjera sikringa, klatra over barrikaden, galoppera over ingenmannslandet, stilla seg i rekka, spenna bogen, dra sabelen, lukka sluttstykket, dra ut splinten, å svara ja mens alt som pumpa gjennom han, skreik nei, den same lojaliteten som hadde funnest, stundom sterkt og bankande, stundom berre vagt flakkande, på dei hundretusen andre slagmarker der mennesket igjen og igjen og igjen hadde falle?

I det maskinen registrerte mannen framfor seg, blokkerte han det kraftfulle beltet og slingra sidelengs til ein brå stopp, og allereie innan dei kunstige hjernane hadde analysert situasjonen og konklusjonen vart nådd, svinga to av våpena ned mot han som låg der flatt på magen.

Brett såg manøvrane til blodhunden og korleis han skrensande stoppa opp, og ho visste Michaels var oppdaga, og at han berre hadde sekund igjen å leva. Ho kasta eit desperat blikk mot Arnhem, men ho såg blikket hans hang ved elvesletta, og ho skjøna. Han kom til å ofra Michaels. Hennar eige våpen peikte allereie mot blodhunden. Roboten fanst der i siktet hennar, og i raseri klemde ho inn avtrekkaren. Skota runga ut over den tause åssida. Eit fyrverkeri av gneistar slo frå 21

61205 Raudt støv – s. 21

04.09.2023 13:19

ryggen på maskinen. Jamringa frå rikosjettane kvein mellom salvene. Prosjektila prella av mot panserplatene og skar ut i nye banar. Gjennom brøkdelen av eit sekund vart roboten slått ut av balanse. Så stod han igjen støtt, og fokuset hans skifta, og han svinga våpena i hennar retning.

61205 Raudt støv – s. 22

04.09.2023 13:19

Arnhem reiste seg halvt og roterte Stocklin-rifla mot blodhunden. Brett hadde teke saka i eigne hender, alt levde sitt eige liv no. Blodhunden fanst der i det same, pulserande i siktet hans, og han gav avtrekkaren den siste forløysinga. Rekylen dunka han bakover.

Han såg ikkje prosjektilet råka maskinen, men han såg gneistane og holet gjennom den tunge panserarmeringa, og han såg blodhunden rykka til.

Dei andre jegerane var allereie i gang. Den totale eldkrafta deira hadde brote laus. Soldatane til fienden fall som korn for ein skurtreskar. Mange av dei freista stupa mot elvebankane og mot all anna sparsam dekning dei kunne finna, andre sprang mot skogbryna. Kuleregnet piska gjennom graset og fekk det til å skimra, fekk det nærast til å skina. Nokre kasta seg i elva, men kulene fann dei også der, og snart byrja dei fyrste kroppane langsamt og viljelaust driva med straumen.

Arnhem pumpa to prosjektil til inn i sida på roboten.

Kvar av dei panserbrytande minigranatane braut gjennom dei ytre stålplatene og inn i det indre av maskinen og detonerte med innestengde drønn. Eksplosjonane 23

61205 Raudt støv – s. 23

04.09.2023 13:19

reiv opningar i panserarmeringa, spektakulære gneisteregn braut ut, og etter den tredje treffaren gjekk blodhunden over ende.

Han skulle sett fleire skot i det falne beistet, for å vera sikker, men det fanst ikkje tid. Han stira fram og ned gjennom røyken, mot kaoset på sletta, og han banna i frustrasjon. Den andre blodhunden hadde ikkje vist seg.

Mens han sjølv igjen heiv seg ned, skimta han i augekroken at også Michaels var i aksjon, at han hadde byrja skyta korte hissige salver i den falne roboten, og nye rikosjettar kvein gjennom underskogen.

Sletta var i ferd med å bli tømt for flyktande soldatar. Dei siste forsvann i skuggane og inn i jungelen dei hadde kome ut frå. Attende låg berre dei falne.

Forvridde hjelpelause kroppar. Dei fleste døde. Ein og annan for såra til å koma seg nokon stad.

Han kjende den bitre smaken av nederlag. Gjennom kikkertsiktet freista han stira inn bak lauvverket der fienden hadde forsvunne. Han og jegerane hadde ikkje anna val enn å trekka seg ut. Dei hadde desimert fienden kraftig, dei hadde felt den eine hunden, og likevel hadde bakhaldet vore mislukka. Den andre hunden var framleis operativ. Jakta ville fortsetja gjennom timane som kom. Ingenting var enno forbi, men mest truleg kom dei sjølv gjennom desse timane til å bli jakta til døde.

Til høgre for han var ein av jegerane i ferd med å montera ein automatisk skarpskyttar. Eit rammemontert våpen utstyrt med eit søkesystem som innanfor ein vid sektor ville kjenna igjen og fyra av mot menneske24

61205 Raudt støv – s. 24

04.09.2023 13:19

lege rørsler. Våpenet ville sannsynlegvis halda stillinga anten til det gjekk tomt for ammunisjon, eller til det vart blåse til himmels.

Jegerane fortsette å skyta inn i lauvverket på den andre sida av sletta. Arnhem vreid over den vesle hendelen på riflehalsen. I same augeblikk som han avfyrte dei to brannprosjektila, kom tilbaketrekkinga til å vera i gang. Men framleis stira han mot skogkanten, og framleis utsette han retretten.

I det same skimta han eit glimt av lys. Eit lite og kortvarig glimt frå ei glipe i lauvverket eit halvt steinkast bak skogkanten. Han slo kikkertsiktet si forstørring til maksimum. Og han høyrde raketten koma.

Deretter eit brak og eit blendande lys, som hadde ein enorm blits blitt utløyst. Himmelen framfor han braut ut i flammar, eit svevande inferno av glupsk eld som byrja falla mot marka. Like etter stod skråninga nedanfor der han og jegerane låg, i brann.

Han kjende heten slikka over andletet. Hadde brannraketten treft betre, ville dei alle brunne som insekt i eit bål. Han visste nye missil når som helst kunne bli avfyrte, og likevel vart han liggande. Han stålsette seg for ikkje å røra ein muskel. Siktelinja måtte ikkje forskyvast. I sekund etter sekund såg han berre flammar og røyk, men så, pinefullt langsamt, fekk han igjen sikt mot skogen bakanfor. Gjennom sløra av forvrengde og misfarga luftstraumar skimta han den same opninga i vegetasjonen. Og kunne han ikkje ana rørsler der inne? Vage og knapt synlege, men likevel rørsler?

Han visste det fanst ein sjanse for at det var den andre blodhunden han såg. Maskinen kunne nett ha 25

61205 Raudt støv – s. 25

04.09.2023 13:19

avfyrt sitt fyrste brannmissil og vera i ferd med å avfyra det neste. Dei andre stridsrobotane, dei som hadde rykt fram over sletta saman med soldatane, var av langt mindre format. Dei ville ikkje kunna bera med seg brannmissil av denne dimensjonen.

Kikkertsiktet hadde ei vertikal linje med korte tverrstrekar for korrigering av avstand og høgdeforskjell, og han la seg på minus 4 og lét skotet gå. Allereie før granaten detonerte, skaut han igjen og så endå ein gong. Eksplosjonane lyste opp skogbotnen bak lauvet som hadde hindra han frå innsyn, og rørslene var der framleis, og han skaut igjen. Skuldra byrja verka, men han gav ho ingenting, han heldt fokuset der det måtte vera, og han trygla innstendig om at dette var det han trong, den andre blodhunden.

Magasinet på Stocklin-rifla gjekk tomt, og på ny slo han den korte hendelen over, og han avfyrte dei to brannprosjektila. Kvart av dei drog lange slør av røyk etter seg før dei eksploderte i raudoransje bluss med flodsletta som bakteppe. Dei var ingenting mot brannen som enno rasa der missilet frå blodhunden hadde sett halve åssida i brann, men jegerane ville oppfatta signalet om tilbaketrekking.

Han nikka til jegeren ved den automatiske rifla, såg han trykka på knappen. Våpenet i den hydrauliske ramma var aktivert.

Tretti meter til sides for han byrja også Ethan Michaels kravla mot tryggare grunn. Salvene han hadde avfyrt etter at blodhunden fall, hadde kome som i jubelrus, og enno med adrenalinet pumpande gjennom seg, og mens han i skjul bak kratt og tre og jungelgras krafsa seg oppover, ropte det gjennom han 26

61205 Raudt støv – s. 26

04.09.2023 13:19

at han levde. Det kjendest som å vera i ein euforisk draum. Han levde, og for berre svært kort tid sidan hadde han ikkje trudd han skulle leva.

Michaels skimta rørsler både framfor og til sides for seg. Brett og andre jegerar som trekte seg ut, og ridande som på ei bølgje av triumf, og no også med eit smil over andletet, kasta han seg på føtene igjen og vreid seg rundt. Rifla allereie ved skuldra. To korte raspande salver. Ni rundar stålmantla kaliber.318 mot skogen dit fienden hadde flykta. To salver. Mens livet pumpa gjennom han og kroppen og hovudet hans rista under maskinriflas hissig hamrande rekyl.

Kula trefte han like over det høgre augebrynet. Eit ni grams prosjektil med ein fart på i overkant av 900 meter i sekundet. Fire titusendels sekund seinare, etter å ha tapt berre ein brøkdel av innslagsenergien, og etter berre minimale deformasjonar, braut kula på ny gjennom kraniet hans, denne gongen høgt i bakhovudet. I løpet av desse fire tusendels sekunda hadde ho sendt ei bølgje av sjokk gjennom hans indre verd, ei bølgje gjennom materien som hadde romma førestillingane og kjenslene hans, draumane og minna, ei skaking gjennom den han hadde vore, og den han skulle blitt.

Han hadde framleis rifla i anlegg, no fall ho frå hendene hans, og sjølv stupte han framover og trefte den blaute jorda med aksla og hovudet fyrst.

Skotet hadde truleg vore berre eit heldig skot. Eit tilfeldig prosjektil. Eller kan henda hadde rørslene til Michaels blitt digitalt registrerte og skotet avfyrt frå eit automatvåpen. I den store samanhengen spelte det 27

61205 Raudt støv – s. 27

04.09.2023 13:19

likevel inga rolle kvar kula hadde kome frå, ikkje for Michaels og heller ikkje for andre.

Arnhem og Dirk Dundeen, ein av veteranane i styrken, kravla dit han låg. Dei snudde han på ryggen og såg innslaget til kula. Michaels smilte framleis, som hadde døden ved ein siste ironi teke seg bryet med å konservera den unge mannens glede over å vera i live, men blikket var ikkje lenger hans eige. Det hadde blitt dei andres blikk.

Dei kraup opp bakken igjen, over ryggen, til dei fann ly, og dei sprang krumbøygde gjennom røyken og gjennom den sure eimen frå brennande vegetasjon og gjennom flaka av oske i vinden.

Arnhem rista på hovudet mens han sprang. Det var ikkje lenge sidan han hadde ønskt Michaels velkomen i styrken. Han banna argt over det tåpelege ved initiativet til den ferske jegeren. Desse siste idiotiske og meiningslause salvene. Han visste raseri og forbanningar ikkje var nokon passande respons, men sorg hadde aldri vore han til hjelp.

Michaels vart igjen. Røysta hans borte. Snart kom også minnet om han til å bli fjernare. Det heile var eit spørsmål om overleving. Om prosessar som ikkje lét seg stoppa.

Etter ein kilometers flukt stoppa Arnhem og snudde seg. Fienden var ikkje å sjå. Alt gjekk tilsynelatande som det skulle. Og likevel kjende han grunnen skjelva.

Som eit nytt varsku frå langt borte, frå horisontar der lyset var i ferd med å bli dimmare, og der eit dyst28

61205 Raudt støv – s. 28

04.09.2023 13:19

rare mørke kom sigande inn, som hadde nye skakingar gått gjennom søylene som alltid før hadde halde verda oppe.

Også dette måtte han skyva bort. Hadde ikkje toktet vore eit fordømt bra tokt? Hadde dei ikkje hatt lukka med seg på nær alle felt? No stod berre denne siste etappen igjen. Ein pressa marsj, å finna flystripa, å koma seg på vengene og å venda flysnuten mot eigne kystar. Dei døde måtte etterlatast. Dei hadde ikkje anna val. Og den djupare resonansen han kjende, som om søylene bivra, måtte han ikkje alltid ha funnest til?

Og måtte han ikkje igjen kunna skyvast bort og døyvast og druknast og overhøyrast, som alltid tidlegare?

61205 Raudt støv – s. 29

04.09.2023 13:19