Deel 49; 2 juni 8 juni

De oversteek: Onderweg naar Europa

49

Week 49 2 juni—8 juni De oversteek: onderweg naar Europa Iedere dag komen we een beetje dichterbij Europa, dichterbij thuis! Heel de week scharrelen we ergens op de Atlantische Oceaan. De eerste tropische storm, Andrea, komt begin volgende week over en daarom kunnen we niet in een rechte koers naar Horta en daarom scharrelen we wat.

De week is omgevlogen. Alle omstandigheden zijn ons goed gezind. We hebben een lekker zonnetje in de kuip en we hebben ook de goede wind.

De zee is rustig en we hebben een lekker dagritme. We kunnen voor het eerst tijdens het varen school doen. Na school wordt er onafgebroken gespeeld. Wat een huiselijke taferelen.

Wat deze week de meeste indruk heeft gemaakt zijn de Orca’s en de potvissen. Bas en ik lijken echt kleine kinderen. Zo uitgelaten dat we zijn.

Het voelt zo bijzonder om deze reuzen van zo dichtbij te kunnen zien.

Het is echt onvergetelijk!

Zondag 2 juni Tijd:21.15 UTC Positie:36°57 N en 059°01 W Afgelegde afstand: 288 mijl Nog te gaan: 1489 mijl Mop van de meiden (Frederique) Twee koeien staan in de wei. Zegt de een tegen de ander: “schuif eens op, ik wil ook in het midden.

De wind is gisterenavond weggevallen. Er staat zo weinig wind nu dat we maar 3.5 knopen lopen. Dat is toch geen snelheid. 4 knopen, oke, maar onder de drie? Dat is wel een beetje deprimerend. We laten het maar gaan en gaan samen Homeland kijken. Het is zo spannend dat we pas na enen de wacht in gaan. Te laat dus. Nou ja, de serie is nu afgelopen en vanavond maar eens op zoek naar een volgende. Liedje komt regelmatig haar bedje uit. Ze heeft pijn aan een van haar vingertjes. Als wij er weinig aandacht aan besteden en zeggen dat ze naar bed moet, gaat ze hard brullen. Na twee minuten komt ze weer. Het doet echt pijn (hmmmhmmm). We geven er een kusje op en dan vraagt ze, zoals iedere avond dat ze uit bed komt doet, om een beetje water.

Terwijl ik het inschenk begint ze te kletsen, ze kletst aan een stuk door.

Mejuffrouw heeft geen pijn, ze wil gewoon niet naar bed. Na het slokje water wordt het gelukkig wel snel stil.

Mijn rug doet veel pijn als ik wakker word. Bah, bah! Heb helemaal in elkaar gedoken gelegen en dat voel ik nu aan mijn rug. Hoop maar dat het meevalt en dat ik het eruit beweeg. We starten vandaag iets rustiger dan gisteren. Bas vraagt zich af of we school gaan doen, maar voor mij is dat geen vraag, dat doen we gewoon. We kunnen het nu, dus dan moeten we het niet laten liggen. Terwijl ik school doe gaat Bas lekker liggen. Prima combi zo. Kathelijn is ohhh zo trots. Ze leest vandaag voor het eerst een heel Zwijssen boekje. Dat is wel een feestje waard.

Voor ons dagritme is het goed dat we school kunnen doen.

De ochtend vliegt zo voorbij. Voor we het weten is het dan tijd om wat te lunchen. Vanmiddag zijn de meiden bezig geweest met de tekeningen voor de flessenpost. Dat is altijd een heel spektakel. Ze vinden het leuk om te doen. Ik ga ook nog even liggen en hoop nu languit te kunnen liggen zodat de pijn verdwijnt. Frederique komt een boekje bij mij lezen.

Als ik wakker word is het alweer borreltijd en hoor ik dat de dames een filmpje aan het kijken zijn. Zo is er alweer een dag voorbij.

Het weer houdt ons echt bezig. De gribs zitten er vandaag een beetje naast. We hebben een paar knopen minder wind dan voorspeld. Die paar voor ons zo’n belangrijke knopen. 1 tot 2 knopen wind kunnen echt het verschil in snelheid maken. De wind komt met 5-7 knopen schuin van achteren binnen en we lopen dan 4 knopen. Dat is niet de wereld, maar we kunnen er wel mee leven. We zijn het niet gewend deze snelheden. Het fijne van dit weer en deze snelheid is dat het leven aan boord gewoon doorgaat. We zijn druk met de cruising chute. Soms zetten we er de spinnakerboom in als de wind van achteren komt. Werkt dit niet, dan zetten we hem vast aan de boeg. Het blijft zoeken naar de juiste balans. Het weer (van gisteren) ziet eruit alsof we een flink stuk naar het noorden moeten varen om wind te krijgen, dus dat doen we gestaag. Ergens daarboven tussen de 39 en 40 graden noord is wind. Die gaan we maar eens opzoeken.

De zee is rustig. We hebben maar een halve meter aan golven. We zien af en toe twee grote vogels. Om ons heen zwemmen een heleboel kwalletjes. Als je ze op het water ziet dan lijken het net prinsessenkroontjes.

Het zijn de Portugese oorlogsschepen.

Het visgerei hebben we ook opgeborgen, want in dit deel van de oceaan zit geen vis. Waarom? Omdat wij niks vangen.

Dadelijk gaan we nog een keer nasi eten. Eerst even het SSB radionetje uitluisteren waar iedereen zit (als we ze Ăźberhaupt kunnen horen), kijken wat Herb te zeggen heeft en daarna een weerbericht ophalen. Altijd weer spannend een weerbericht.

Maandag 3 juni Tijd:20.30 UTC Positie:37°59 N en 057°04 W Afgelegde afstand: 534 mijl Nog te gaan: 1347 mijl De mop van de meiden (Kathelijn): Twee koeien lopen door de wei. Ineens zegt de ene koe BOE! De andere koe zegt, daar schrik ik echt niet meer van hoor.

Scheepsjournaal Nadat gisteren het scheepsjournaal doorgeseind was, was Marieke nog druk met scheepsjournalen bij te werken. Ik was binnen wat aan het rommelen toen ineens heel gedecideerd klonk: ‘Bas, naar buiten, nu!’. Ik dacht dat er wat mis was met de cruising chute, en ik had al visioenen van een zeil dat vier keer rond de voorstag zat en de vorm had van een zandloper. Gelukkig was dat niet het geval. Marieke hoorde een zoogdier van een tonnetje of tien gewicht ineens naast haar uitademen. Daar was ze toch wat van onder de indruk. Toen ik naar buiten vloog zag ik nog een grote grijsbruine rug met een niet zo’n grote vin er op onder water duiken. Wat ontzettend mooi. We blijven nog even op de uitkijk, maar na een kwartier houden we het voor gezien. We hebben de cruising chute ondertussen in een houdgreep genomen met aan een kant de spinnakerboom en aan de andere kant gebruiken we de giek als spinnakerboom.

Zo gaan we de nacht in met een kleine vijf knopen snelheid. De nacht verloopt heerlijk rustig.

In de ochtend ga ik aan de gang met het water wat we nog in jerrycans hebben. Nu het rustig is kan ik het goed in de tank laten lopen. Daarna ga ik met mijn vislijntjes aan de gang. Allebei de aasjes uit Fort Lauderdale mogen lekker gaan zwemmen. Ik draai de klok een uur vooruit. Dat moet nog vier keer gebeuren voordat we in Nederland zijn. We varen de zon tegemoet dus de klok moet vooruit. Een voor een wordt iedereen wakker.

Kathelijn en Liedewij beginnen meteen met de Barbies te spelen. Marieke en ik halen een weerbericht binnen en kijken hoe we er voor staan.

We starten de motor om stroom te draaien. Woensdag gaan we wind krijgen. Ruime wind, kracht vijf tot zes. Klinkt prima. Na het ontbijt kruip ik nog even in de kooi. Marieke doet school met de kinderen. Als ik heerlijk diep in slaap ben, komt Kathelijn mij roepen, papa dolfijnen. De dolfijnen waren in grote getalen rond de boot, totdat ik boven was. Ik kijk nog even rond en ga nog even terug naar bed. Als ik weer wakker ben zijn ze klaar met school. Ze hebben goed hun best gedaan. Dan zetten we de motor uit en gaat de cruising chute weer op. We lopen een krappe vijf knopen en we zijn niet ontevreden. Dan is het tijd voor de lunch en we eten een lekker noodlesoepje. Frederique pakt de I-pod en gaat luisterboeken luisteren en Kathelijn en Liedewij verkleden zich en spelen. Heerlijk wat een rust. Aan het begin van de avond hebben we weer een hele groep dolfijnen die bij de boeg komen spelen en zo wordt het avond en is er weer een dag voorbij.

Dinsdag 4 juni Tijd:21.42 UTC Positie:38°06 N en 053°54 W Afgelegde afstand: 692 mijl Nog te gaan: 1189 mijl

Mop van de meiden (Liedewij) Een konijntje kwam bij de bakker en vroeg “heb je worteltjestaart?”. “nee”, zei de bakker. De volgende dag kwam het konijntje weer terug en vroeg “heb je worteltjestaart?”. “nee”, zei de bakker weer. Weer een dag later kwam het konijntje weer bij de bakker en vroeg “heb je worteltjestaart?”. “nee”, zei de bakker nog een keer. De dag later kwam het konijntje weer bij de bakker en vroeg “heb je worteltjestaart?” “ja” zei de bakker. “Vies he” zei het konijntje!

Scheepsjournaal Net als ik via de satelliet een weerbericht binnen wil halen, piept de telefoon en zegt dat er een sms’je binnen is gekomen. Het is een mopje voor de meiden van de Barnstormer. De meiden liggen helemaal dubbel van het lachen. Zo grappig, zo onverwacht. Leuke herinneringen.

We hebben vandaag de klok een uur vooruit gezet en dat is te merken.

De meiden zijn helemaal niet moe.

We moeten echt even rekenen hoe laat het radionetje is. Het was 18u en nu is het dan 19 u . Het is allemaal maar moeilijk te verstaan totdat we de Faja Lobi, de Witchcraft en Mamira Fenna horen. Zij zijn later dan ons vertrokken en we horen hun goed. Zij hebben het over dagafstanden van 150 mijl. Nou daar hebben wij alleen nog maar van kunnen dromen. Wij klagen niet, want gemiddeld lopen we 120 mijl per dag en we kunnen alles nog, dus eigenlijk is het wel heel lekker zo aan boord.

We laten de cruising chute weer staan, maar dat blijkt te veel van het goede. Wij kijken binnen een filmpje, maar het geeft mijn geen goed gevoel (ondanks dat we weer boven de 6 lopen). We halen hem weg en weten ook meteen weer waarom je dat moet doen op het moment dat het kan. Een van de touwen zit om de radardome heen en het is rommelen om hem er vanaf te krijgen. Cruising chute naar beneden en Genua en grootzeil op. We lopen weliswaar wat minder hard, maar het is een stuk veiliger. Zo gaan we rustig de nacht in.

Vanmorgen eerste werk een weerbericht binnen gehaald en de gribs geven nu aan dat we vanaf donderdag twee dagen windstilte krijgen en daarna veel wind. Uit de goede hoek, dus die moet ons naar de Azoren brengen. Het ziet er goed uit. We blijven nu rond de 38째N en varen recht op de Azoren af.

De meiden zitten zo in hun spel dat we ze lekker laten doen. We hebben er twee zwarte pieten bij zitten. Kathelijn weet al heel lang dat ze zwarte piet wil worden en nu gaan we samen een brief schrijven naar Sinterklaas om te vragen wanneer ze naar de zwarte pietenschool mag. Hoe oud je dan moet zijn. Liedewij weet het wel. Je moet 13 zijn voor de zwarte pietenschool. Ook Liedje wil nu zwarte piet worden (en niet meer een schminkmeisje), want ze wil op het dak leren lopen.

Ze luisteren nu even naar een luisterboek, Bas ligt te slapen en ik houd de cruising chute in de gaten. Deze hebben we vanmorgen opgezet en het kan qua windrichting en sterkte net. Deze zorgt voor een acceleratie en we lopen nu de hele ochtend al rond de 6 knopen. Het is nu echt geen straf om op zee te zijn. We vermaken ons allemaal goed. Vanmiddag hebben we Pluk van de Petteflet gekeken. Wat heb ik dat boek veel gelezen zeg. Wat leuk om daar de film van te zien. De meiden vonden het best wel spannend.

Als ik net lig om verder te gaan in mijn boek roept Bas me dat ik moet helpen met de Cruising Chute. Het begint nu echt te waaien (18 knopen) en dan is het beter als dat grote zeil weg is. We zetten de genua en het grootzeil weer en we lopen tussen de 6.5 en 7 knopen. Geweldige snelheden. De zee is zich ook aan het opbouwen, want vannacht en morgen gaan we nog wel meer wind krijgen. De gribs (weerberichten) die we binnenhalen zijn echt een uitkomst, want ze geven ons mooi aan welke koers we het beste kunnen varen.

We hebben macaroni gegeten. Lekker!

Even weerbericht binnenhalen, de meiden op bed leggen en dan maar weer verder met Criminal Minds.

Woensdag 5 juni Tijd:18.30 UTC Positie:37°59 N en 050°49 W Afgelegde afstand: 826 mijl Nog te gaan: 1055 mijl

Mop van de meiden (Frederique) Twee duiven zaten op een dak. Zegt de ene: “lekker windje he?” Zegt de andere: “zal ik er nog een laten?”

Scheepsjournaal Als ik gisterenavond het weerbericht binnen heb gehaald en we klaar zijn met het netje zet ik alles uit. Uit het niets hoor ik ineens Mare Liberum Mare Liberum. Het dringt eerst niet tot mij door, maar dan hoor ik weer Mare Liberum Mare Liberum. Ik pak de SSB en begin terug te praten.

Geen reactie. Bas ziet mij doen en wijst me er fijntjes op dat de SSB uit staat. Het is dus de marifoon. Het geluid komt super binnen, dus moet het een boot in de buurt zijn. Ik beantwoord en ik krijg de Orca Major.

Een Franse 30ft zeilboot (en ik dacht dat wij met onze 36 ft al klein zijn) ligt precies 6 mijl voor ons en we hebben dezelfde koers. Hij heeft ons op zijn AIS (receiver) gezien en wil ons alleen informeren zodat we vanavond niet schrikken als we een wit lichtje aan de horizon zien. We zullen het in de gaten houden.

De meiden gaan slapen. Althans naar bed. Dat is echt iedere avond weer een heel circus. Wie mag naast wie, wie pest wie. Die doet dit en die doet dat. Echt iets om heel chagrijnig van te worden. Liedewij is dan echt een duveltje en we leggen haar in de kajuit. Dat scheelt veel gemopper en het is dan zo stil in de boot. Wij kijken nog een paar afleveringen Criminal Minds en gaan dan met ruim 7 knopen snelheid de nacht in.

Als de dag begint lopen we nog steeds ruim boven de 7 knopen. Dat is aan alles te merken. De boot ligt op een oor en wij zitten het liefst aan de lage kant. Het comfort van de laatste dagen is wat minder geworden. Bas begint de dag goed en tikt voor iedereen een eitje. De eierdoppen vliegen over tafel. De meiden luisteren luistercd’s en Lijn en Lied spelen met de barbies. Ik lees een boek en Bas ligt achter te slapen. Het is echt wonderlijk hoe snel de dagen voorbij gaan.

De zwarte pieten in spe zijn nog steeds aan boord. Liedewij laat haar haren groeien, want dan kan het gaan kroesen. Lijntje vraagt zich af of blanke en blonde meiden wel zwarte piet kunnen worden. Frederique denkt dat dat kan, want zwarte piet wordt zwart door het roet van de schoorsteen. Liedewij vraagt ook of Frederique haar wel kaartjes gaat sturen als ze op de zwarte pietenschool zit. Iedere dag wel eentje!

De wind houdt aan. We surfen op de golven. Er zitten uitschieters bij van meer dan 9 knopen. Het merendeel ligt rond de 7. Rond twee uur lunchen we. De meiden binnen en wij buiten in het tentje. Ons tentje.

Het staat vandaag al de hele dag op. Je hebt meer afstand tot het water en zorgt dat de wind uit de buurt blijft. Het is toch wel een hele uitkomst. Je ligt niet in de kou ’s avonds en het verhoogt het comfort. Wat wel jammer is dat we de dolfijnen en walvissen niet goed kunnen spotten. We hebben ze vandaag en gisteren dan ook niet gezien. Ik zal straks eens weer een poging wagen.

De boot beweegt lekker. Geregeld liggen we schuin. Ik heb voor Bas een gadget voor de GoPro gekocht. Met dit ding kun je de camera vastzetten aan stagen of zo. Moet leuke plaatjes opleveren. Hij heeft het nog niet van mij gekregen, maar heeft er net een voorschot op genomen. Hij vraagt nog net niet wanneer hij het uit mag pakken, maar als we hem nu op de stagen vastzetten krijgen we vast leuke beelden……

Ik zit nu in de kuip en de Nederlandse vlag wappert fier. Ik zie witte koppen op het water. De golven zijn niet hoog, maar volgen elkaar kort op.

Het voordeel is dat ze allemaal uit dezelfde richting komen en dat geeft soms mooie surfen.

Douchen zit er vandaag niet in, want als ik onder de straal ga staan, valt deze schuin weg. Had er wel zin in. Lekker een warme douche. Ik kan me nu al verheugen op de douche thuis. Daar kijk ik echt naar uit.

We zijn ook allemaal etenswaren aan het bedenken die we het afgelopen jaar gemist hebben. Het gaat van oude kaas, rosbief, lekker vers brood, poffertjes, kaassoufflĂŠ tot een lekker Belgisch biertje. Hmmmm Ook hebben we even contact met de Mero. Zij zijn zondag vertrokken en hebben er de snelheid aardig in zitten. Hetzelfde geldt voor de Annalena.

Het weer voor de komende week zorgt ervoor dat we veel soorten weer te zien gaan krijgen deze oversteek. Het zal mij benieuwen. Ik heb alvast mijn tweede pleister geplakt. Voel me nu prima, maar wil echte zeeziekte zien te voorkomen. Bijna op de helft, bijna aftellen!

Dadelijk met de meiden een filmpje kijken en we eten straks kipkerrie met rijst!

Donderdag 6 juni Tijd:21.40 UTC Positie:37°54 N en 046°58 W Afgelegde afstand: 1015 mijl Nog te gaan: 866 mijl Mop van de meiden (Kathelijn) Jantje en ruzie spelen verstoppertje. Jantje gaat tellen een…..tien…..honderd. Jantje ging zoeken. Er kwam een agent langs.

Zegt de agent: “zoek je ruzie?” “Ja” zegt Jantje.

Scheepsjournaal Van dat filmpje kijken is niks meer gekomen. Ik heb op de kuipbank liggen dutten. Bas heeft een boek gelezen en de meiden hebben een filmpje gekeken. Na het eten hebben we het radionet uitgeluisterd. Wat zijn er toch veel boten onderweg. We zijn dus niet alleen op deze grote plas.

Ook krijgen we mails doorgestuurd met de adviezen van Chris Parker.

Hij is een weerman in Amerika. We hebben zijn informatie naast onze eigen tactiek gelegd en we komen grotendeels overeen. Fijn om even bevestiging te krijgen dat we op de goede weg zijn.

Zaterdag/zondag krijgen we de onderkant van Andrea over. Dit is de eerste tropische storm van dit seizoen. Boven ons gaat het heel hard waaien en wij zitten (volgens Chris Parker) in de zone tot 30knopen.

Het is nog niet zover, maar we houden het de komende dagen goed in de gaten. Ik zie er tegenop en vind het spannend. Ik ben er druk mee in mijn hoofd. Het is nu zo lekker aan boord. Bas wordt er nog niet warm van. De wind komt uit de goede richting en in de gribs zien wij minder knopen. Vanavond ook maar weer eens Herb uitluisteren.

De afgelopen nacht hebben we de hele tijd boven de 7 knopen gelopen en we hebben ons vaak schrap moeten zetten. Voor vandaag hebben ze weinig wind voorspeld. Minder wind hebben we zeker. Het was een rare gewaarwording. Eerst ligt de boot namelijk over bakboord.

Binnen een kwartier zitten we even in een hulligulli en komen de golven uit alle kanten. Na een uurtje is dit weer over en zitten we in een rustiger gebied en ligt de boot weer over bakboord.. Het waait nu 10 knopen en we hebben en uurtje geleden de Cruising Chute weer opgezet en we lopen nu nog tussen de 6 en 6.5 knopen.

We zijn nu (17.15 UTC) precies een week onderweg. Al 7 dagen. De dagen gaan echt heel snel voorbij. Qua afstand zitten we over de helft.

We kunnen dus echt aftellen. Dat is altijd leuk. Om te vieren dat we op de helft zitten hebben we vanmiddag cakejes gebakken en versierd. De meiden hebben ervan gesmuld.

Vanmorgen hebben we school gedaan. We hebben alle vier op de bank aan de lage kant gezeten. Lekker op een rijtje. Af en toe moest ik wel naar buiten voor een frisse neus. De meiden hadden nergens last van.

Vanmiddag spelen de meiden met de barbies. Kathelijn heeft het hoekje van de keuken als huis uitgezocht en Liedewij woont daar ook. Frederique woont op de bank. Ze hebben dus de hele boot zowat in gebruik. We hebben de achtertent eraf gehaald en alles waait lekker door. Voordeel is dat we meteen weer dolfijnen zien. We hebben een spelletjesmiddag. We pesten, doen memorie en spelen ganzenbord.

Voor we het weten is het alweer avond. Op het menu staat vanavond macaroni met spinazie.

Nu gaan we eerst naar Herb luisteren en een weerbericht binnenhalen.

Vrijdag 7 juni Tijd:01.00 UTC Positie:37°49 N en 044°02 W Afgelegde afstand: 1152 mijl Nog te gaan: 729 mijl Mop van de meiden Het repertoire is alweer op! Zoveel moppen kennen de meiden niet en wij nog minder!

Scheepsjournaal De zee is de gisteren de hele avond rustig gebleven. Dat was lekker.

Wij hebben nog in de rats gezeten over de stroom, ja hoe kan het ook anders. We zijn weer aan het oversteken en dan beginnen de stroomperikelen weer. Ik krijg er een deja vu van. We hebben de motor aangezet om stroom te laden, maar de dynamo gaf veel te weinig volt door naar de accu’s. Deze laadden wel bij, maar marginaal. Wat is dit nu weer! Na twee uur motoren hebben we wel iets bijgeladen, maar veel te weinig. We snappen het niet helemaal en kijken de boeken er op na. Of er deugt iets niet of de dynamo regelt zelf hoeveel stroom hij afgeeft en hoe meer stroom er in de accu’s zit, des te meer de dynamo aan stroom afgeeft. We gaan er nu niks meer aan doen. Morgen op ons gemak eens nakijken.

De drive unit van de stuurautomaat maakt ook een hels kabaal. Iedere keer als er aan getrokken wordt, zie je de volt meter een tik krijgen.

Bas denkt dat die ook niet deugt en is bang dat de unit het gaat begeven deze oversteek. Dat mag niet gebeuren, want we gaan nog wel veel wind krijgen. Dus deze drive unit gaan morgen ook maar vervangen. Zo daar gaat ons rustig avondje. We gaan maar snel een filmpje kijken. Dat is op dit tijdstip beter dan piekeren.

Vanmorgen eerste werk naar de stroom gekeken. We hebben weer stroom verbruikt, dus de motor gaat weer aan. Wat een herrie. Het is zo lekker rustig als de motor uitstaat. Bas gaat meteen met de drive unit aan de gang en ik ga boven sturen. Het is lekker en rustig weer, dus dat is geen straf. Ik had het idee dat ik de hele ochtend wel zou moeten sturen, maar met 10 minuten zit de nieuw drive unit er in en doet deze het. Het geluid is zuiverder dan van de oude, maar we houden de dip in de voltmeter.

De motor draait nog steeds en hoe meer volts er in de accu’s gaan, des te meer geeft de dynamo af. Dat is echt prettig om te zien. Aan het einde van de dag zitten de accu’s allemaal ramvol. Gelukkig maar.

Als de meiden vandaag wakker zijn gaan ze meteen spelen. Dat is werkelijk waar iedere dag zo. Kathelijn en Liedewij spelen met kleine poppetjes en hun fantasie draait op volle toeren. Ik kan er uren naar kijken en er echt van genieten. Ze zijn helemaal blij als we als vroeg weer twee dolfijnen bij de boot hebben. Ze geven ze zelfs namen.

Stippel en Rimpel. Ze spelen een hele tijd voor de boeg. Als we ze hebben gezien gaan zij weer op in hun spel.

We ontbijten croissantjes. We hadden een blik afbakcroissantjes, maar deze zijn open gesprongen, dus moeten op. De meiden smullen er goed van.

In de loop van de ochtend zitten Bas en ik in de kuip. Ik heb denk ik een uur geleden nog tegen Bas gezegd dat als ik walvissen spot ik altijd alleen naar stuurboord kijk. Bas reageert nog iets in de trant van, ja aan bakboord zitten ze nooit! Opeens draait Bas naar achteren (bakboord) en het enige dat hij uit kan brengen is, pak mijn camera.

Hij is helemaal hieper en komt niet uit zijn woorden. Naast de boot (echt op een met of 15) zien we Orca’s.

OOOOOOOOOOOOOOOOOHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH wat ontzettend gaaf. De kinderen komen naar buiten gesneld. Wat zien jullie?????? Wij zien Orca’s. Niet een, niet twee, geen drie, geen vier, maar 5.

Wat ontzettend geweldig. We staan alle vijf te springen en te gillen voor dit unieke plaatje. Frederique wilde nog graag een keer terug naar het LORO Parque, maar dit is echt een miljoen keer beter. We zetten de motor eerst stationair en kijken waar ze heen gaan. Eerst gaan ze achter de boot zwemmen. Dan zijn we ze even kwijt, maar niet veel later zitten ze aan stuurboord. Daarna weer achter ons. We draaien de boot en varen een stukje naar ze toe. Wat indrukwekkend.

Zo groot, zo immens mooi. Er zit overduidelijk een mannetje bij, want die heeft een hele grote vin (zeker 1 tot 1.5 m hoog). We zien ook een jonge Orca. Verder zien we drie “gewone” orcas’s. Ze komen heel vaak naar de oppervlakte om te ademen. Ze duiken niet naar de diepte, want ze zijn meteen weer boven. Wat boffen wij dat we dit gezien hebben. Weer iets unieks.

We zetten de motor uit en volgen ze op zeil. Dat doen we een half uur en daarna draaien zij om en besluiten wij om naar onze koers te vervolgen. Onze dag kan niet meer stuk! We zitten er alle vijf de hele dag nog vol van. ’s Middags ga ik met de meiden school doen en gaat Bas nog even rusten. Na school hebben we een heel huiselijk tafereel in de kajuit. De hele tafel ligt vol met potloden en knutselspullen. Er staat een muziekje op en Frederique leest wat. Bas en ik zitten buiten in de kuip. Het is vandaag zo’n lekker weer. Heerlijk.

We luisteren het netje uit en we blijken met vier boten rond de 38N te varen. Na het netje hebben we onderling nog contact over de aankomende wind. We weten allemaal nog niet zo goed wat we ervan moeten vinden, want de gribs geven niet zo heel veel wind aan, maar de weerman Herb zegt dat wij heel veel wind krijgen. Herb was vanavond niet te horen via de SSB. Hopelijk morgen wel weer.

Wij gaan in ieder geval nu afzakken naar de 37N en dan zien we morgen wel of we nog verder moeten zakken om uit de wind te blijven. We hebben in ieder geval een extra netje morgen met de boten bij ons in de buurt. Dat is wel fijn.

We eten gebakken aardappeltjes met draadjes vlees en schorseneren.

Na het eten is het al laat, we hebben de klok weer een uur vooruit gezet, en van slapen komt dus niks. Veel te laat vallen ze in slaap. Onze avond is dan ook al ver voorbij. Nu nog maar een weerbericht binnenhalen en daarna de heldere nacht in!

Zaterdag 8 juni Tijd:21.00 UTC Positie:37°12 N en 041°47 W Afgelegde afstand: 1152 mijl Nog te gaan: 630 mijl Scheepsjournaal Tijdens de heldere nacht heb ik ook een helder moment. De motor draait, de accu’s zijn helemaal vol en dus draait de dynamo mee voor spek en bonen. Ik heb nog wel een klusje voor hem. We hebben gisteren gedoucht en al het water wat we nog in losse tankjes hadden laat ik in de drinkwatertank lopen. Ik zet de watermaker aan en na een half uur probeer ik het water om te zien of het al zoet is. Prima. Ik zet de afsluiters zo dat de watermaker direct de tank vult. De dynamo mag voor de stroom zorgen. Ieder zijn taak. Tijd om een hazenslaapje te gaan doen. Rond een uur of vijf haal ik een weerbericht binnen. Eens kijken of Andrea op visite komt. Ze lijkt voorlopig alleen nog in het noorden te blijven en wij krijgen zo’n 25 knopen wind. De watertank is ondertussen helemaal vol. Ik pak een losse 20 liter tank om die te vullen. Eindelijk heb ik ook weer eens een boot in het zicht tijdens de nachtwacht, een Fransoos kruist mijn koers en nadat hij uit de buurt is gaat zijn toplichtje uit. Rare jongens die Fransen.

Het wakker worden aan boord gaat volgens het vaste stramien. Eerst Kathelijn, dan Liedewij, Frederique pakt een boek en dan kijkt Marieke me vanaf de bank aan. Goedemorgen schat. De dag is weer begonnen. We pakken allemaal een bakje thee en ik bak wat broodjes. Marieke roept vanuit de kuip: ‘Bas walvissen!’. Vlak bij ons liggen drie enorme potvissen heel rustig in het water. Ze zwemmen rustig zuidwestwaarts. De kinderen schieten snel in hun zwemvesten, dan mogen ze uit de kuip om mee te kijken. Wij pakken de camera en gaan er op af.

Als we weer in de buurt zijn gaat de motor uit.

We willen ze niet laten schrikken. We knippen foto’s alsof ons leven er van af hangt. Wat mooi, en zo dicht bij! Marieke roept dat ik niet te dichtbij moet komen, ze zijn ook echt langer dan onze boot en waarschijnlijk zwaarder ook. Na een kwartier zijn ze het beu en duiken ze onder. We draaien terug op de koers en ik haal snel de broodjes uit de oven. De onderkantjes zijn heerlijk krokant en zwart. Hmm. Wat een ervaring zeg. Potvissen. We zoeken ze op in de encyclopedie om te zien of het dat ook echt zijn. Nu eerst eens eten. Drie happen verder wordt het eten al weer in de steek gelaten. Dolfijnen! Een groep van een 20 dolfijnen komt even kijken of er belangstelling voor hen is.

Dat is er zeker. Zwemvesten aan en naar de boeg. Want daar zitten ze. Een tien minuten blijven ze om ons heen en dan zijn ze weer vertrokken. Marieke haalt de foto’s al van het geheugenkaartje. We willen niet dat we de foto’s kwijt raken. Hèhè, even verder met het ontbijt. De broodjes zijn snel op nu aan de crackers. Ik smeer er net een en….walvis aan stuurboord! Wat? Hup zwemvesten aan en we draaien bij. Even kijken.

Weer zo’n grote zeereus die rustig aan het zwemmen is. De luchtwolken verraden deze mooie beesten. We kunnen best in de buurt komen. Motor weer uit en er naar toe zeilen. Hij richt even zijn kop op (zo groot als ons reddingsvlot) om ons ook te bekijken en zakt door naar het diepe.

We kijken beter rond en zien nog een groepje van twee walvissen zwemmen en daarachter zien we nog een stoomwolk van een walvis.

Zo te zien zijn we echt in een visgebied terecht gekomen. Wat enorm indrukwekkend. We draaien om en binnen 100 meter ligt er weer een.

Even dichtbij kijken. Ook deze zakt als we te dichtbij komen wat dieper in het water. Geen machtsvertoon, gewoon zakken, dan gaan ze wel weg. We leggen de boot weer op koers en zien de volgende reus in ons kielzog zwemmen. Is dit echt waar? Marieke gaat de nieuwe foto’s op de computer zetten. We zijn helemaal onder de indruk. Wat een mooie beesten. Als ze bezig is met de computer zit er weer een op een meter of tien naast ons. Even lijkt het of de voorgaande foto’s waardeloos zijn want de computer meldt dat we de kaart moeten formateren. Nee he.

Snel een ander kaartje en dan schieten we er weer op los, met de camera. We blijven naast dit dier varen totdat hij onder water zakt.

Door het heldere oceaanwater zien we duidelijk de potvis op een meter of vijf onder water liggen. Wij varen zachtjes verder en na een minuut of vijf komt hij weer boven en zwemt de andere kant op. We starten de motor en draaien om. Ik wil echt dichterbij komen. Marieke neemt het roer en ik sta voorop met de camera. Klik, klik, klik. Hoeveel foto’s? geen idee, het kan niet teveel zijn. Hier is more gewoon more. We komen nog dichterbij en dan zien we zijn rug krommen. Hij gaat duiken!

Dan kromt de rug verder en dan komt de staart boven water, heel rustig.

Als een afscheidsgroet wuift de staart en dit prachtige zoogdier glijdt de diepte in. Yesss! We hebben de staart! Wat gaaf, zag je dat, oh Wat mooi. We staan helemaal blij en opgewonden te zijn als een Gooise dame bij een juwelenkistje. Het is ook zeldzaam ook. Zoveel potvissen.

Om ons heen zien we her en der stoompluimpjes. Het is hier echt walvisgebied. Nu is het wel tijd dat we weer verder gaan. We zijn al een paar uur aan het kijken. Zo komen we nooit in Horta. We zouden hier echt de hele dag tussen de walvissen willen liggen, het is zo mooi. De koers wordt weer opgepikt en we varen verder.

Het is vandaag weer zonnig en warm. We zakken af naar de 37째 noorderbreedte. Tropische storm Andrea houdt huis langs de Amerikaanse kust en wij krijgen er ook iets van mee. Met zestig mijl naar het zuiden houden we wat extra afstand tot de kern van de depressie. De voorspelling van de winden zijn nog niet dramatisch, maar mocht ze (Andrea) toch wat zuidelijker dan voorspeld komen hebben we meer tijd om te reageren. We ruimen de ontbijtspullen op en Marieke gaat met de zender bekijken met schepen in de buurt wat die van het weer vinden. Ondertussen belt de Mero om te kijken hoe het hier aan boord is en ook om even te vertellen hoe het bij hen gaat. Ik stuur de Annalena ook nog even een smsje. Wat een communicatie allemaal. Als dat alles voorbij is vul ik de dieseltank nog op met de diesel uit de twee jerrycans aan dek.

Nu is het rustig, dus dit is ideaal. Dan is het voor mij tijd om wat bij te slapen. Ondertussen doet Marieke met de meiden school.

Om half vier kom ik weer uit de kooi, helemaal fris. De kinderen zijn nog steeds bezig met school, maar het loopt nu wel ten einde. Ze gaan lekker knutselen, maken broches en armbandjes. Ze vermaken zich prima.

Marieke zet zich aan de laatste scheepsjournalen, bijna alles gecontroleerd en up to date. Wat een verhaal wordt het zo. Als ik later dementerend in Avondrood zit kunnen de verpleegsters er mooi uit voorlezen.

Ik heb de kinderen pannenkoeken beloofd. Het was rommelig. De meiden zijn druk. Er zal dus echt wel een weersverandering komen. Het komt ook door de netjes. We hebben om 19 UTC contact met wat schepen, om 19.30 UTC luisteren we naar Herb en om 20.00 UTC hebben we radiocontact met de andere Nederlandse schepen. We zijn er voor wat betreft het weer weer wijzer van geworden. Eric, van de Vrijheid, bespreekt gedetailleerd het weer voor de komende dagen. Zo te horen is hij er druk mee geweest. Het is fijn dat hij dat doet.

Wij hebben nu nog steeds weinig wind en gaan met de motor aan de nacht in.

Tot slot: leven op zee Tijdens dit jaar hebben we al veel zeedieren tijdens het varen gezien.

Schildpadden, dolfijnen variërend van een kleine anderhalve meter tot wel vijf en bultrugwalvissen. Zeker tijdens de oversteken is het altijd prachtig om al dat leven te kunnen bewonderen. Alsof je naar National Geographic driedimensionaal zit te kijken, maar dan ook met geuren en bijbehorende temperatuur. Het is altijd een feest als er dolfijnen ineens naast de boot opduiken. Meestal is het eerste wat je merkt het geluid van het uitademen. Degene die het merkt roept meestal de rest, waardoor iedereen enthousiast buiten komt kijken. Ouders wees gewaarschuwd dus. De kinderen proberen zo dichtbij mogelijk te komen om alles goed te kunnen zien. Marieke en ik moeten ons enthousiasme altijd wat beheersen om de kinderen goed in de gaten te kunnen houden. De kinderen proberen de dieren te lokken met geluid en staan te springen van geestdrift. Marieke en ik zijn ook enthousiast, blij en soms ook overdonderd en stil door wat je weer te zien krijgt. Het mooie van het zien van deze dieren op zo’n kleine afstand is dat het wat voor een dag altijd goed maakt. Iedereen fleurt er van op. Op een regenachtige dag spelende dolfijnen naast de boot zien maakt de dag minder nat en tijdens een oversteek met weinig afwisseling, maakt het de dag ineens bijzonder. Zoals een andere zeiler zei: ‘het is goed voor het moraal’. Want een zeeschildpad die je recht aankijkt, bultrugwalvis die met zijn staart op het water slaat op minder dan vijftig meter afstand en daar komen deze week nog Orca’s en potvissen naast de boot bij!

Dat is adembenemend. Iets om nooit te vergeten.