Deel 47; 19 mei 25 mei

Onderweg naar Bermuda St. George (Bermuda)

47

Week 47 19 mei—25 mei Onderweg naar Bermuda– St. George “Hoe was de overtocht? Het klinkt wel heftig”.

Een mailtje doet me weer beseffen hoe ik deze tocht heb ervaren en dat dat per persoon heel verschillend is. Ik vond het helemaal niks en Bas vond het niet extreem. Niet dat hij het fijn vond, maar toch het woord pittig komt nog niet eens bij hem op.

Ook realiseer ik me weer dat een pittige tocht tijdens het varen zelf erger is dan achteraf. Je beschrijft tijdens de reis zoals je je op dat moment voelt. Achteraf vergeet ik echt altijd weer of en hoe erg ziek ik ben geweest en of we heel veel hebben hakken of rollen.

Dat is maar goed ook, want anders zouden we zeker niet tot aan Bermuda zijn gekomen!

Zondag 19 mei De eerste volle dag op zee. Het is erg wennen aan zoveel bewegingen. We houden een inslinger dagje. We doen het rustig aan en proberen te wennen aan de wind en oceaan. Om acht uur hebben we de Annalena aan de marifoon. Zij liggen een mijl of vier schuin achter ons en we kunnen net hun zeilen zien. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren.

De dag op zee is wennen. We zeilen hoog aan de wind en de boot is erg levendig. Van school komt nog niets ondanks alle goede voornemens. De kinderen spelen wat met de Barbies en in de middag kijken ze een filmpje op de laptop. Zo gaat de dag voorbij.

Maandag 20 mei De tweede volle dag op zee. De nacht is redelijk rustig. We zeilen met een eerste rif in het grootzeil en de genua wat ingerold. De snelheid ligt op een knoop of vijf. Prima voor de nacht. Marieke lost mij om halfeen af en ik kruip lekker op bakboordsbank. Heerlijk aan de lage kant. Ik val in een diepe slaap. Buiten waakt Marieke over ons gezin, dat is een goed gevoel.

Om vijf uur maakt Marieke mij weer wakker. We lopen niet meer zo hard.

We rollen de genua uit en het grootzeil komt ook weer helemaal te voorschijn. Nu lopen we weer zes knopen. Prima zo. Marieke gaat ook nog lekker slapen. Om half acht kruipt Kathelijn lekker bij me. We kletsen samen een beetje terwijl over de oceaan zeilen. Even later komt Frederique uit bed en ze kruipt naast Marieke en gaat nog even lezen. Liedewij slaapt lekker uit. Om negen uur maak ik een ontbijtje voor de dames.

Daarna kruip ik nog even terug naar bed.om half elf roept Marieke me dat we nu wel erg hard gaan. We lopen ook een dikke zeven knopen dus we reven het grootzeil en de genua. Met zes en een halve knoop ligt de boot rustiger en schieten we toch goed op. De kinderen vermaken zich met filmpjes op de laptop. Er zit zoveel beweging in het schip dar er niemand ambitie heeft in school. Ikzelf niet uitgezonderd. Ik maak nog wat filmpjes met de Gopro. Wat een tof dingetje is dat zeg. Ik speel er even mee en dan is het weer tijd voor het eten. Ik maak wat boterhammen met komkommer en sla. We hebben allemaal een dag van laag tempo. De meiden vinden het best achter de laptop. Dan gaat ineens de Iridium telefoon. Coen van de Mero probeert te bellen, maar ergens door krijgen we maar een keer een beltoon. Dan bellen we maar terug. De Mero is ook onderweg naar Bermuda. Zij zijn ook aan het bikkelen om hoog aan de wind te komen. Leuk om Coen weer te horen. Daarna gaat het leven weer gewoon verder.

Dinsdag 21 mei We hebben een knoop stroom tegen!

Wat is dat toch irritant. Jammer, anders hadden we een schitterende snelheid kunnen maken. De wind blijft uit de verkeerde kant komen, teveel oostelijk zodat we echt de hoogte moeten blijven zoeken. Doen we dat niet dan zitten we zo in new York. Prima alternatief, alleen de tijd wil niet meewerken. Laten we dat dan maar niet doen.

Dus we varen ongeveer 45-60 graden aan de wind. De boot ligt de meeste tijd op een oor en als hij dat niet doet, dan maakt hij bokkesprongen in het water. We doen dus ook vandaag niet veel, beter gezegd niks. Liedewij en Kathelijn spelen volop met de barbies en knuffels en Frederique leest Abeltje op mijn ereader. Ik had me de tocht toch wel anders voorgesteld. Je kunt met deze koers en golven zo weinig doen, want voor je het weet word je gelanceerd naar de andere kant van de boot. Hoop dat de wind nog wat gaat draaien, maar ik ben er bang voor.

Bas en ik liggen buiten en kletsen wat. We kletsen over naar huis gaan, werken en nieuwe dromen. Het is leuk samen. Ook hebben we het over het alternatief als we de Azoren gaan overslaan. Het moet er prachtig zijn, dus ik vind het heel jammer als we het niet aan kunnen doen. Aan de andere kant geeft het misschien wel rust als we meteen doorvaren naar zuid Engeland. Dan kunnen we daar nog wel even echt genieten voordat we begin juli in Nederland moeten zijn. We zien wel, we laten het maar van het weer en ons gemoed tzt afhangen.

Ik heb veel pijn in mijn rug en net onder mijn middenrif. Bas in en uit de mast hijsen is toch wel heel zwaar geweest. Hier op de boot span je ook al je spieren om maar te blijven staan, dus van veel ontspannen is geen sprake. We eten lekkere chili met appelmoes. Als de meiden slapen kijken wij de eerste aflevering van Homeland. We beginnen maar meteen aan de tweede. Denk dat we weer een mooie serie te pakken hebben, leuk! Dan val ik in slaap en heeft Bas de eerste wacht.

Woensdag 22 mei Om half een wekt Bas mij en moet ik op wacht. Ik ben nog moe, maar ik kruip buiten onder een slaapzak en zet de kookwekker op 15 minuten. Als ik dan wakker word, kijk ik op de plotter om te zien waar we zijn, kijk ik naar onze snelheid en om me heen of er geen andere boten in de buurt zijn. Die zijn er nauwelijks. Vaak staat er een boot op de AIS lijst.

Wel redelijk ver weg, maar het idee dat we niet alleen zijn op de oceaan, vind ik toch wel heel fijn. We liggen nog steeds op een oor en dat zorgt ervoor dat je niet eens lekker kunt zitten. We kunnen dan ook geen school doen, want alles valt om. Gelukkig zijn we bijna klaar met het programma.

Als Frederique op het toilet zit, zegt ze dat ze een druppel voelt. Een druppel? Deze druppel komt van de ontluchter. Ik zet hem dicht. Bas vraagt zich ondertussen af hoe het zit met de afsluiter voor bij de meiden! Nou die is dus niet dicht en voor is alles dan ook kletsnat. Afgrijselijk. Heel het matras en de plank, veel kleren van liedje zijn allemaal nat. Ik zal Bas zijn woorden hier maar niet herhalen, maar chagrijnig werd hij wel. Nadat de afsluiter dicht is, heb ik hem maar naar bed gestuurd. Hij doet zoveel aan boord, dus Bas ligt nu lekker te slapen en ik houd de wacht.

We krijgen water binnen. Hoe is dat nu mogelijk! Voor blijkt een luchthapper opengestaan te hebben. Alle kleertjes van de meiden op stuurboord zijn nat. Zo irritant. Ook het bed en de lakens zijn nat. We zien dat er op meer plaatsen water binnenkomt. Dit komt niet ten goede aan de sfeer. Zo irritant. Het waait te hard en de boot helt te ver over bakboord om er iets aan te doen. De golven komen iedere keer over het kajuit dak gevlogen en het gangboord staat continue vol water. Het is me het tochtje wel weer.

We gaan met de meiden een filmpje kijken. Ze vinden het alleen al fijn als je bij ze in de buurt bent. We drinken iets en knabbelen er popcorn bij.

Ook proberen we contact te leggen met het radionetje waaraan veel Nederlandse schepen meedoen. Onze aardplaat is weg, dus het contact is heel moeilijk. Op de een of andere manier zijn allebei de schroeven afgebroken.

Niet op de kop van de schroef, maar echt op twee verschillende plaatsen op de draad. Daar sta je dan met je mooie apparatuur. Vervelend hoor!

Bas kookt weer voortreffelijk. We eten gebakken aardappeltjes, met een gehaktbal en groenten. Bas vindt goed en gezond eten tijdens de oversteek heel belangrijk. Ik ook hoor, maar vaak heb ik geen eetlust en ik zie het me al helemaal niet klaarmaken. Hij vindt altijd goede afnemers. Lekker dus. Als toetje krijgen we een smoothie!

De meiden doen ‘s avonds gymnastiek bij ons in de achterhut. Barbie, Ken en Rosalinda zijn aanwezig. Ze hebben veel plezier. Als ze eenmaal liggen te slapen begint Liedewij ‘s nachts heel hard te huilen. Ze heeft last van haar blaas. Ze is bijna ontroostbaar. Wat is het toch zielig om haar zo te zien. Mijn hart breekt ervan. Ze gaat even onder een warme douche en dat helpt gelukkig goed. Daarna kruipt ze bij mij in bed en valt alsnog in een diepe slaap.

Donderdag 23 mei De wind neemt toe en ook de golven. Waar blijft de beloofde wind uit het zuiden? De wind neemt vaak toe tot 5 bft en de golven zijn een meter of 2. Ik begrijp nu dat dit een hele goede oefening voor je buikspieren is, want je spant heel je lijf. Misschien is zo'n overtocht dan toch ergens goed voor! Als ik mijn hoofd boven de kuip steek zie ik ineens een zeilboot in de buurt. Hoe komt die hier toch? Net was hij er nog niet. Ik besluit de Annalena even op te roepen. Dat doen we een paar keer per dag, maar we krijgen geen contact. We hopen dat het goed met ze gaat. Als ik geen gehoor krijg, roept de zeilboot achter ons ons op. We kletsen wat. Hij is onderweg van de Virgin Islands naar New York. Hij verwacht een storm en 35 knopen wind, dus vandaar dat hij nu uit de route aan het varen is. Ik schrik er een beetje van, want meer wind hebben we wel gezien, maar zoveel wind toch niet. Als Bas wakker is halen we opnieuw een extra weerbericht binnen. Wij zien op onze route zoveel wind gelukkig niet. Hoger richting New York zit inderdaad meer wind. Gelukkig maar. Toch besluiten we om de motor bij te gaan zetten.

Het weer wordt namelijk wel slechter en met de motor bij houden we snelheid in de golven. We varen met een vandenbrandtuigage verder.

Dit tuigage is dat alles vol op staat en de motor bij. Dan nog lopen we niet harder dan 6 knopen. Sinds de Florida current mee hebben we alleen maar stroom tegen gehad. Minimaal een knoop tegen. Wat is dat toch jammer.

Rond de lunch wordt Bas wakker en eten we pannenkoeken. Frederique heeft pijn in haar zij. Dat komt voornamelijk omdat zij ook wel haar spieren moet aanspannen om te blijven zitten. Ook zij heeft nu een spierkater net als ik. Sneu om te zien. Alleen liggen vindt ze fijn. Zij gaan weer lekker een filmpje kijken en wij doen eigenlijk niks. Ik lig achter te lezen. Zo gaat de dag voorbij. We worden nog wel getrakteerd op heel veel dolfijnen, het zijn er zeker 30, die rond de boot spelen.

Wat een heerlijk tafereel. Ht blijft genieten deze gave dieren. Het zijn kleintjes, maar dat maakt niet uit. Leuk hoor!

We luisteren vandaag voor het eerst naar Herb. Herb is een Canadees die al heel lang routeringen geeft voor Atlantische oversteken. We horen hem, ondanks dat we dus geen aardplaat hebben, erg in de verte.

Ook hij heeft het gelukkig niet over stormen zoals de Amerikaan van vanmorgen.

Bas en ik zijn er ondertussen echt wel klaar mee. We kunnen niks doen. Echt heel vervelend. Ik had me deze oversteek zo anders voorgesteld. Lekker met ons vijven relaxen, kletsen, spelletje doen, school, lekker kneuterig. Dat zit er helaas niet in. Gelukkig doen die meiden van ons het erg goed. Zo gaaf.

We bellen de Mero om te zien hoe het met ze gaat. Met hun gaat het goed. Zij komen vrijdagmiddag op Bermuda aan. Leuk om elkaar weer te zien. De meiden kijken wel weer heel erg uit naar Mats, Mette en Jule.

We eten rijst met varkenslapjes en boontjes en sla. Wij krijgen gewoon iedere dag een geweldig maaltje. Dat zorgt er wel voor dat je eet en dat we energie houden en dat is hard nodig.

Frederique is aan het piekeren zegt ze. Piekeren over naar huis gaan.

Mama, zal ik het thuis weer leuk hebben? Als we thuis zijn ga ik het snorkelen en zwemmen zo missen. Liedewij komt met de oplossing, want je kunt ook in het zwembad snorkelen..... Maar waar zijn dan de lieve visjes schatje? Oja vergeten!

Bas gaat als eerste liggen met Frederique op de bank, want ze heeft nog steeds pijn. Rond een uur of 10 waait het boven de 25 knopen en roep ik Bas om te helpen met reven. Dan wordt t rustig en gaan we de nacht in.

Vrijdag 24 mei Kathelijn komt vroeg bij Bas zitten en geeft even aan dat ze zin heeft om morgen met de Mero te barbecueĂŤn. Dan moet jij, papa, nog wel even vissen. Helaas Bas ziet vissen niet echt zitten. De zee is er niet naar. Laatste volle dag op zee. Nog even doorzetten. Ik verbaas me erover hoe we geen idee hebben gehad van deze stroming. Ook verbaas ik me hoe hoog we aan de wind moeten zeilen. Jammer.

We eten lekker vers gebakken brood. Dat is echt genieten. Een boterham met appelstroop. Heerlijk. We bellen de Annalena om te zien waar zij zitten. We hopen zo dat zij ook nog wat snelheid kunnen maken. Bas gaat lekker slapen. Verder is het rustig aan boord en doen we niet zo veel.

Zaterdag 25 mei We varen sterk gereefd. We willen met daglicht binnenkomen dus we mogen niet harder dan 5 knopen varen. De wind staat half en de golven beuken golf na golf stevig tegen de Mare Liberum. Af en toe slaat er een klap water over het dek.

De volgende golf laat de boot weer even flink hellen om daarna met een snelle ruk door te slingeren naar de andere kant.

Heel comfortabel is het niet, maar de snelheid is ook een beetje laag.

Meer zeil had de boot wat vaster op een oor gedrukt. Om de 15 minuten kijk ik buiten rond en da ga ik binnen weer even liggen met de kookwekker. Buiten is alles kletsnat en dat is niet zo verleidelijk. Ik zou mijn zeilpak aan kunnen trekken maar daar heb ik nog geen zin in. Als we dichter bij het land komen ga ik om de tien minuten de wekker zetten. We draaien om de zuidkant van Hamilton en dan gaan we halve wind varen. Nu lijken de bewegingen wat vriendelijker, maar nog steeds slingeren we alle kanten op. Bij St Davids head moet ik Bermuda Radio nog een keer oproepen. Bij aankomst zal de Customs voor ons klaar staan en we mogen St George’s Harbour binnen lopen. Alles is hier zeer goed geregeld en denk niet dat je hier niet gevolgd wordt. Ze houden je hier haarscherp in de gaten, zonder het gevoel te geven dat hier een big brother de zeilers in de gaten houdt. We zetten de motor bij en halen de genua weg. We zullen eens wat gang geven. Marieke zet lekker een kop thee. Ze past zich ook maar zo aan deze Engelse cultuur aan. We draaien de aanloopgeul in en dan varen we tussen de rotsen door een relatief smalle doorgang de Harbour in. Ongelofelijk wat liggen hier een hoop zeilboten. Toen ik met mijn ouders hier was lagen we hier met een boot of vijf ten anker. Nu liggen er wel 100! We leggen om 6.30 aan bij het Customs dock. Hehe, eindelijk weer vast. De motor kan weer even uit. Als ik op de kant loop merk ik dat de oceaan nog in mijn hoofd zit.

Ik loop over de kant alsof er sponzen onder mijn voeten zitten. Het voel nog niet erg als de vaste wal. Dit heb ik deze reis nog niet gehad, dan zal het wel een onrustig tochtje zijn geweest. We moeten nog even op de customsofficer wachten en zo hebben we mooi even tijd om op adem te komen. De meisjes liggen gelukkig nog heerlijk te slapen.

Dan komt hij er aan lopen en met de scheepspapieren loop ik mee. Hij wil Marieke ook zien, maar vindt het best dat de kinderen blijven slapen.

Eigenlijk had hij ze behoren te zien, goede man. Marieke en ik worden aan het huiswerk gezet, zoveel documenten om in te vullen, en hij is zelf ook druk. Na een kwartier is alles ingevuld en dan kunnen we de inklaring afrekenen, 35$ per hoofd, zelfs kinderkopjes. Allee, het hoort erbij.

Dan krijg ik nog een paar plattegrondjes mee van Bermuda en zijn we dus welkom op Bermuda. De gele quarantaine vlag kan er af en de Bermuda vlag mag onder de zaling wapperen. Dan kijken we of we op het dock kunnen liggen, maar dat schijnt $2.60 per meter per dag te kosten.

Nou ja laat maar. We gooien los, want er willen ook andere boten gaan inklaren. We varen over de ankerplaats langs de Mero. De kinderen zijn ondertussen ook wakker geworden en staan al te kijken of ze crewkids daar aan dek zien. Marieke zegt dat we stil moeten zijn en dat zijn we ook, dan steekt Coen zijn hoofd het luik uit. Hallo!!!! Gezellig, we zijn weer bij elkaar. We zoeken een ankerplek en met wat moeite vinden we een plekje waar we precies in passen. De kinderen kleden zich aan en Coen nodigt ons uit voor de koffie bij hen aan boord. Ik pomp de rubberboot weer op en gooi hem te water. We frissen ons even op en dan gaan we. De kinderen staan te trappelen om naar de Mero te gaan. Door de golven, het waait stevig, varen we naar de Mero. Dat is lang geleden, sinds Tobago. We zitten lekker aan de koffie en dan komt de bemanning van de Abel. Caspar en Greetje. Zij nemen ook een bakje en het is erg gezellig. Zij komen van wat noordelijker in Amerika. De Mero komt van Salinas en we hebben allemaal net onze oversteek achter de rug. Even later gaan Casper en Greetje naar de stad en wij zitten nog aan de koffie. De kinderen zitten binnen en we horen ze niet . Ze hebben het prima naar hun zin, eindelijk weer vriendjes. Mette zit bij ons, de andere kinderen zijn namelijk veel jonger.

Na nog een bakkie en nog een gaan we naar St George om het stadje te gaan zien. We lopen een beetje rond bij de haven en praten nog even met Ank van de Gaia. Zij hebben in Marokko tijdens hun rondtour ook Hassan als gids gehad. Wat toevallig. De plaatselijke toneelvereniging gaat een stukje opvoeren over de middeleeuwen. Er wordt een vrouw openbaar terechtgesteld die schuldig is bevonden aan roddelen. Coen en ik worden als vrijwilliger gevraagd om straks even te helpen. Als het zover is moeten we een grote wip bedienen waar aan een uiteinde een stoel zit. De vrouw wordt gevonnist en de straf is drie keer kopje onder. Coen, een Canadees, een Amerikaan en ik moeten de wip in evenwicht houden en op teken loslaten waardoor de vrouw in het water valt. Ze maken er een mooi stukje van, heel grappig. De vrouw gaat uiteindelijk vier keer te water. Daarna worden we hartelijk bedankt voor onze diensten en gaan we door het stadje lopen. Er zijn mooie huisjes en huizen. Een aantal kleine kerkjes en een ru誰ne van een kerk die ze aan het opknappen zijn. Als we later door een winkelstraat lopen trakteert Coen op een ijsje. Dat hadden ze hun kinderen beloofd. We gaan weer terug naar het plein bij de haven. Daar hebben we een eettentje gezien waar we wat gaan eten. Het is ook ondertussen hoog tijd. Na het eten gaan Marieke en Jasmin nog even boodschappen doen en de kinderen vermaken zich op het schavot op het plein. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Het weer is aan het betrekken, het begint te spetteren en als Marieke en Jasmin terug zijn gaat het ook echt regenen. Tussen de buien door varen we terug naar de boten. Het is ondertussen een uur of zes en we gaan op de Mero borrelen met hapjes. Onze kinderen gaan naar de Mero en Marieke en ik gaan eerst de boot opruimen en wij gaan eisalade en tonijnsalade maken. Mette wil ons graag helpen en ik haal haar op als we de boot

weer aan kant hebben. We boffen want we regenen net niet helemaal kletsnat als we terugvaren. We maken de salades en dan kunnen we door de regen terug naar de Mero. De kinderen zijn helemaal gelukkig.

Vriendjes en filmpjes kijken en kletsen. Wat een feest. Als we terug aan boord zijn is het natuurlijk laat. De meiden gaan meteen naar bed en Marieke en ik pakken nog een soep en kijken nog een stukje van Homeland. Daarna vallen we in een welverdiende slaap.

Tot slot: het net Tussen de schepen die op reis zijn, wordt in het algemeen, onderling contact gehouden. Op land via mail, telefoon of skype. Maar tijdens de oversteken via de middengolfzender, de SSB. Dit begon voor ons vanaf la Gomera en sindsdien zijn wij dan ook vaste gasten op het net. Een schip heeft de ‘leiding’ en roept de schepen af die dan hun positie en weer doorgeven en eventuele bijzonderheden. Het schip dat de gesprekken leidt, de zogenaamde netcontroller, heeft als voornaamste taak dat het net niet uitmondt in een theekransje waardoor belangrijke zaken overstemt kunnen worden. Het begint ook iedere dag met tijd voor noodverkeer. Dus buiten het socialer aspect dient het ook de veiligheid. Toen wij overstaken naar Trinidad en geen stroom meer hadden boden er ook een aantal schepen spontaan hulp met reserve dynamo’s en sleepgeneratoren aan. Ook staan mensen voor je klaar met technische raad.

Nu we onderweg zijn en er mensen zijn met motorstoring die dus de haven niet zelf binnen kunnen motoren worden er meteen afspraken gemaakt om te helpen met binnen lopen.

Zodoende is het net ook een vangnet. Nu we op terugweg zijn komt de tropische storm Andrea nader en is er op een andere tijd een aanvullend weernet ontstaan. Zo zie je maar, ik was er wel eens wat sceptisch over, deze praatgroepen te water, maar als je wat verder kijkt heeft het buiten het gezellige ook een heel nuttig aspect