Deel 45; 5 mei 11 mei

Little Major Spot (Bahama’s) New Providence (Bahama’s)

45

Week 45 5 mei— 11 mei Little Majors Spot — New Providence (Bahama’s) De Bahama’s, dat het bestaat. Weer zoveel moois, weer zoveel bijzondere dingen gedaan. We hebben deze week gesnorkeld in grotten en bij een vliegtuig. Ook hebben we haaien geaaid. Het decor is wel veel hetzelfde. Het is voornamelijk blauw, blauwer blauwst.

Het varen tussen de riffen door blijft een hele sport. Het is goed opletten en heel nauwkeurig navigeren. We hebben echt vakantie en we kunnen hier met gemak nog een paar maanden rondzwerven. Je hebt niet zoveel nodig.

Helaas wordt onze vakantie verstoord door de kapotte stagen. Heel even zijn we uit het veld geslagen, maar al snel dient zich de oplossing aan. In Fort Lauderdale zit een goede rigger, dus daar gaan we naartoe. We hebben gelukt met het weer. Het is rustig en dat is nu erg goed voor de mast.

Deze heeft weinig belasting. Aan het einde van deze week varen we de nacht in over de Bahama Bank. Op naar de USA.

Zondag 5 mei Het is vandaag bevrijdingsdag in Nederland. Mijn schoonouders zijn 54 jaar getrouwd en wij toeven door de wonderlijke wereld die Bahama’s heet. Tot Iguana (Black Point) vond ik het hier weliswaar heel heel heel mooi, maar… en everything before the but is bullshit….dus dan weet je wel wat ik ervan vindt!

Nee, ik vond het mooi, maar of ik dit Haleluja jippie ajee moet vinden. Tja, dat had ik nog niet! Deze overtreffende van overtreffende variatie op aardse paradijs geef ik de Bahama’s pas sinds vandaag, sinds we dit hier bij Compass Cay hebben gezien! Die Bahama’s dat is echt echt echt heel mooi en heel bijzonder. Zoiets heb ik echt nog nooit in het echt gezien! Tuurlijk zijn er de reisbrochures en mooie plaatjes, maar in het echt, in het echt valt mijn mond ervan open.

Het waait hard als we vanmorgen wakker worden. Ik heb een uurtje mogen uitslapen en dat is wel heel lekker. Gisterenavond hebben Bas en ik al een feestontbijtje klaargezet. Dat is een idee van Frou, ze noemt het een snoepontbijt. Dat is een ontbijtje met extra lekkere dingetjes voor de kinderen (en zonder dat ze het weten ook wel wat gezonds). Bij ons moeten ze er vaak om vragen, maar dit keer zijn we ze voor…. Wij verrassen hun. Het is grappig, want wij doen net alsof we het niet gedaan hebben en dan zegt Liedje dat zij het gedaan heeft. Wanneer dan? Toen wij sliepen…. Er wordt geen aandacht aan besteed door haar zussen.

Die vinden dit helemaal geweldig. We hebben ook beschuiten op tafel staan. Ze komen denk ik nog uit Guadeloupe of Sint Maarten.

Wie wat bewaart heeft wat, zullen we maar zeggen. Het is maar goed dat ik ze gepakt heb, want het wordt tijd dat ze gegeten worden. Ik zal er maar niet bij gaan fluiten……!

Lekker zo ontbijten. De meiden zijn helemaal blij, want we doen voor de verandering eens geen school op zondag. Vaak komt het zo uit dat we dat wel doen, maar vandaag lekker even niet! Dat is een feestje en Kathelijn is er heel blij mee. Wat gaan we dan doen? We willen nog een keer gaan snorkelen bij de Thunderball Cay, want we zijn wel onder de indruk van deze grot. Ook zijn de meeste foto’s van gisteren niet heel goed gelukt, dus ook dat is een mooie reden om terug te gaan. Of gaan we maar meteen weg. We hebben WarderickWells op het programma staan. Het waait hard en we liggen wel heel dicht bij onze buren? Of toch maar even snorkelen. Frederique wil graag snorkelen en wij eigenlijk ook, dus toch maar eerst snorkelen. We hebben immers al de hele dag zo gelegen en dan gaan we toch eerst naar Compass Cay en morgen of overmorgen pas naar Warderick Wells.

De grot is een hele grote rots in het midden van de baai. Je ziet aan de buitenkant niet dat hij van binnen hol is. Alleen als het laag water is zie je een kleine opening. Daar kun je onder door snorkelen, je moet je hoofd dan wel plat in het water houden en dan zwem je er door en kom je in de grot uit. Heel gaaf om te doen. Het is vandaag drukker dan gisteren (toen waren we alleen). Nu zijn er meer mensen.

Deze mensen zijn de vissen aan het voeren. Dat is een mooi gezicht. Bas en ik maken wat foto’s en zwemmen met de meiden. Die hebben ons amper in de gaten en snorkelen en duiken naar beneden. Frederique komt me weer een steen geven voor onze verzameling. Hoeveel zouden we er ondertussen hebben? Net als we op het punt staan eruit te zwemmen komt er een groepje mensen aan. Zij gaan de vissen ook voeren.

Waarmee? Met kaasspread in een spuitbus. Ik wist niet dat de vissen dat lekker vonden, maar ze vliegen er spreekwoordelijk op af. Bizar gezicht. Daarna gaan we maar terug naar de rubberboot, want het begint al wat te stromen en de stroming is hier zo sterk dat je daar wel serieus rekening mee moet houden.

Wat is het toch een genot om dit te kunnen doen samen. In de rubberboot terug geef ik vooral Liedewij dan ook een hele grote pluim, want deze kleine dappere dame van vier gaat gewoon echt met ons mee snorkelen. Ze doet niet onder voor haar zussen. Dat maakt dat we snorkelsafari’s kunnen doen met het hele gezin. Heel gaaf. Liedewij heeft nog geen flippers. Ze wil ze heel graag, maar we kunnen haar maat nergens vinden. Op Turks heeft Bas het nog gevraagd, maar daar beginnen ze pas bij 27. Ze mag ze van Kathelijn, maar die zijn eigenlijk te groot. Ze oefent er al wel dapper mee. Wie weet komen we ze nog tegen.

Terug op de boot geven we alles een plekje en dan gaan we op pad. We hebben bedacht dat het Compass Cay wordt. Daar kun je blijkbaar haaien aaien en voeren, nou dat willen wij wel eens meemaken.

De route staat in de plotter. De kaartplotter komt niet overeen met de werkelijkheid, dus aan de hand van de kaarten zetten we routes uit.

Op deze afstand van 11,5 mijl staan 16 waypoints in de kaart om alle ondieptes en riffen te omzeilen (leuke woordspeling, want dit doen we gewoon op de motor). Volgens de kaart houden we minimaal 2.1m water en wij hebben 1.8m nodig. Het moet dus (ruimschoots) kunnen. We gaan met wat opkomend water weg, dus hopelijk staat er op die ondieptes wat meer water. Zodra we uit de geul varen krijgen we wind, alleen wel uit de verkeerde richting, namelijk pal tegen. Hoe is het toch mogelijk. Het lijkt wel alsof wij er een abonnement op hebben. Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat we niet naar het weer hebben gekeken. Voor die kleine afstanden doen we dat niet zo veel. Dus met 20 knopen op de kop zwalken we over de banken. Soms moet je na 0.5 mijl in een keer een haakse bocht maken, want anders loop je op bakboord en stuurboord vast!

Het uitzicht, daar ben ik mee begonnen, is shocking! Ongelofelijk echt shocking. Zo mooi. Zo blauw, zo helder. Waar wij in Nederland dat blauwe zeil voor nodig hebben in ons zwembad is het hier echt puur natuur zo blauw. Ohhh. We focussen weer op de kaart en de dieptes,en hebben (ook door het weer) te weinig oog voor de omgeving. Ik vind het tussen die banken en riffen ook wel heel spannend en knijp regelmatig in een of andere buis. Dan opeens zie ik de dieptemeter oplopen naar 2.1, 2.0, 1.9, 2.0, 2.2 (ik haal weer even adem) en dan ineens naar 1.5. Dat kan niet! Dan zie ik 1.4. Bas heeft het gas er al af. Ik houd mijn hart vast. We schuifelen toch nog wel door, dan zie ik 1.8. 2.1. We liggen niet vast? Gaan we vooruit? Ik denk het! Toch? Ja we gaan vooruit. Deze richel stond niet op de kaart.

Pfff gelukkig maar dat we er door bij zijn.

We bokken tegen de wind en stroming in met 4 knopen naar Compass Cay. We varen aan de buitenkant van de banken en daar is het vijf meter diep. Als we bij het waypoint zijn waar we het rif in mogen zijn we weer helemaal blij. Dit is nog zoveel mooier dan waar we vanmorgen wegvoeren.

Dit is ongelofelijk. Zo helder, zo mooi. We moeten weer opletten….. Ik maak nog wat foto’s en dan ga ik Bas weer helpen. Het wordt niet meer zo spannend als eerder vandaag, maar 2,4 is voor mij toch wel een magische grens. Gelukkig zien we vaak meer. We scharrelen naar de Cay en we zien de marina (een klein haventje met een paar plekken) liggen. Denk dat wij hier $100 per nacht zouden betalen. Dus we kiezen weer een mooi ankerplekje uit. Hier tussen twee banken liggen we echt in het aardse paradijs. Ik kan er echt niet over uit. Er liggen nog drie boten, maar dan houdt het echt wel op. Bas gaat de mast in en schiet een paar uitzonderlijk mooie plaatjes. Daarna kleden we ons om, want bij de haven kun je de haaien aaien en eten geven. De meiden hebben het er de hele tijd over. Mama, bijten ze dan? Leven ze ook hier? Ik ben bang van haaien…. Zo gaat het maar door. Ik heb geen idee. Bas vaart nog even een mangrove gebied in dat onder water staat. Wat zal ik er nu weer eens van zeggen!

Bij de marina leggen we ons bijbootje aan de steiger en we zien al wat mensen bij elkaar staan.

Daar lopen we naartoe en we zien iemand in het water staan. Hij is de haaien aan het voeren.

Eerst is er een haai, dan komt er nog een, en nog een en nog een en nog een. Uiteindelijk zijn er wel 10 haaien. De meiden kijken met open mond.

Ze zijn echt heel bang in het begin. Ze kijken hun ogen uit. Wie doet nu zoiets? Nou meiden jullie….

Ik ga op het trapje naar beneden staan en Lijntje is de eerste die bij mij komt staan. Haar voetjes ook een beetje in het water.

Dan komt Liedje er ook bij. Er komen steeds meer haaien. Frederique is nog een beetje bang, maar als ze ziet hoe stoer haar zussen zijn, komt ze ook. Ik trek me terug en Bas komt voor mij in de plaats. Ze gaan de haaien echt aaien en ik schiet de plaatjes. Wat een stoere meiden, wat een trotse ouders. Ik krijg van de dames op de steiger te horen, dat ik de enige ben die nog niet geaaid heeft, of ik dat ook even ga doen….Ik doe net alsof ik niet durf en Liedewij spoort me aan om te aaien en noemt me een bangerik. Zo grappig. Ze pakt mijn hand en legt deze op de vin van de haai. Wat voelen die beesten raar. De huid is als schuurpapier. Zo ruw. We aaien ook hun koppen. Als de vis op is, vertrekken de haaien, Gaaf hoor. De meiden rennen nog wat rond op de steiger en dan gaan we terug naar de boot.

Al ons verse eten is ondertussen op, dus moeten we aan onze voorraad gaan beginnen. Hoe kook ik uit blik en pot….en dan ook nog lekker. Vandaag bedenkt Frederique dat het risotto wordt met plakjes worteltjes uit blik en boontjes. In Puerto Rico hebben we kip in blik gekocht en deze proberen we vandaag voor het eerst uit. Deze komt door de test en de risotto komt door de keuring. Liedewij geeft me een complimentje dat ik heerlijk heb gekookt. Ben ook niet ontevreden.

Het zal me benieuwen hoe dat koken zo gaat bevallen. Ik hoop dat er in Spanish wells, vanaf daar gaan we oversteken naar Bermuda, toch nog wel een winkel is voor wat vers fruit en verse groenten. Als ze het niet hebben, dan niet…

De meiden gaan na het eten naar bed, Bas bakt een brood en ik schrijf dit. Lekker op tijd naar bedje vanavond, dat bevalt me goed!

Maandag 6 mei Het is een feest om hier wakker te worden. Bas heeft gisterenavond voor de kinderen nog een chocoladebrood gemaakt, dus bij het ontbijt zijn die heel blij met het extraatje. Als wij in de kajuit komen, heeft Frederique net haar rekenspullen gepakt. We hebben met haar afgesproken dat ze “meteen” met school moet beginnen. Des te meer tijd hebben we om het eiland te gaan verkennen en dat willen we graag. Er moet hier namelijk een echt natuurlijk bubbelbad zijn en daar zijn we toch wel heel erg benieuwd naar. Er loopt een trail van een km of 5 naar toe, het is namelijk aan de andere kant van het eiland, dus we hebben een lekkere wandeling voor de boeg.

School gaat goed. Ik lees met Kathelijn. We beginnen opnieuw in het boek en ze moet nu de woordjes echt lezen zonder hakken en plakken.

Wat is ze trots, want wat gaat het goed. Heel leuk om te zien. Liedewij is lekker in haar werkboekjes bezig met de termen meer en minder. Een doolhof is niks voor haar, daar heeft ze het geduld niet voor. Hoezo mag ik niet over de lijn? Dan ben ik er toch veel sneller? Nog maar even oefenen dus……

Ik werk met Frederique ook nog de laatste spellingslessen van dit jaar door. Ze is er wel klaar mee. Mama, dit is saai, wanneer beginnen we met taal? Ik laat haar lekker in haar werkboek werken, dat vindt ze leuker dan mijn uitleg, en bedankt! Deze week nog een toets en twee dictees afnemen en dan kunnen we zeggen dat we klaar zijn met taal! Lekker idee hoor! Trots op mijn kleine grote meisje. Ze doet zo ontzettend goed haar best. Bas pakt ondertussen de tassen om naar de kant te gaan. We nemen ieder een rugzak, want we onderweg moet er gepicknickt worden.

We stappen vol goede moed de dinghy in en gaan onderweg naar de marina. Daar kunnen we de dinghy veilig achterlaten.

Dat denken we tenminste…. Als we bij de marina aankomen, het is laag water, moet ik omhoog kijken en daar staat iemand ons al op te wachten. Hij zegt, zonder blikken of blozen, “the landing fee is 10 bucks per person”. Ik denk dat hij nog een grapje maakt en zeg dat dat toch per dinghy is.

Nee zegt hij, dat is per persoon. Gisteren heb ik jullie gematst. Hoeveel? Bas roept Liedewij, die al uit de dinghy was, terug. Hij zegt niks en ik zie aan zijn gezicht dat dat maar goed is ook. Hij is woest en het stoom komt uit zijn oren. Zijn ze hier nu helemaal gek geworden. Dat is $50.– om je dinghy neer te leggen en aan land te komen. Dat is echt asociaal. Prima als je iets moet betalen om je dinghy achter te laten, maar dit is echt onbehoorlijk. Bas wil al niet meer aan land en dus gaan we weg. Als we bijna de haven uit zijn, ik ben nog helemaal perplex en zit er vol van, worden we door iemand (van een hele grote boot, teruggeroepen. Kom maar. Als we weer terug zijn, zegt hij, ik betaal jullie fee wel! Dat is onze eer te na. Het gaat namelijk niet om het geld (het is wel achterlijk veel), maar het principe. Dit slaat namelijk echt alles. Bas wil hier al helemaal niet meer liggen. Hij bedankt de meneer, maar wijst zijn aanbod beleefd af. We varen met de dinghy weg en gaan door een heerlijk mangrove heen. Ik moet even schakelen, want dit heb ik echt

niet bedacht. Ik laat het nog maar moeilijk los. De omgeving maakt echter veel goed. Het wordt laag water. Nog lager dan nu? Tijd om uit dit gebied te varen, want het motortje raakt nu al bijna de bodem. We varen om het eiland heen. Bas weet ongeveer wel waar we naartoe moeten, dus het zal wel goedkomen. We komen langs een heel mooi, wederom, verlaten strandje. Weer is het heel mooi. Tja, hoe kan het ook anders. Er staat iets van een overkapping, waar je lekker uit de zon kunt zitten. Wat een mooi plekje. De meiden gaan al meteen schelpen zoeken en ik ook. Heerlijk! Blijven we hier of gaan we toch maar op zoek naar het bubbelbad? Laten we maar eerst naar het bubbelbad gaan, dan kunnen we dadelijk hier picknicken. Met de dinghy is het best nog ver varen.

Ben benieuwd hoe het gegaan zou zijn als we zouden zijn gaan lopen! Het water is weer 1000 tinten blauw. De strandjes zijn verlaten en boten zien we niet. De Bahama’s druk? Er liggen hier helemaal geen boten en in bijna iedere baai liggen we maar met een paar boten (nu liggen we met z’n drieën). Er komt ons een grote rib voorbij en we denken dat zij ook naar het bubbelbad op pad zijn.

Als wij eenmaal denken op de goede plek te zijn, zien we hun boot liggen. Er staan hier best veel golven en er liggen stenen, dus we moeten opletten met de landing. We slepen met ons vijven de dinghy aan land.

Dat is en blijft een hele toestand, want onze motor is met zijn 8 pk een echt bakbeest. Gelukkig is het niet vaak nodig. Aan de voetstappen van onze voorgangers zien we welke kant we op moeten lopen. Het is niet ver weg. Net de duin over en dan zijn we er. Wat is het hier mooi.

Het lijkt wel een soort binnenmeer en aan de kant van de zee zie ik inderdaad allemaal bubbels. Daar staan de andere mensen ook in het water. Het is laag water en eerst denken we nog dat het nu niet zo spectaculair is, maar al snel merken we dat we hier niet met hoog water willen zijn. Bij hoge golven komen er hele grote hoeveelheden water over de rotsen. Dit zorgt voor heel veel bubbels en schuim. Wat leuk.

Het lijkt wel een champagnebad. De meiden gieren het uit, want het water komt soms met best veel kracht. Ze laten zich dan achterover vallen en komen dan helemaal onder water terecht. Wat leuk om te zien.

Heerlijk. We spelen hier wat en als we het koud krijgen gaan we het water uit. Het is echt koud. De zon is weg en dan wordt het echt koud. Ik denk dat we in Nederland echt wel moeten wennen. .

De wind is toegenomen en er staan hogere golven. We besluiten om meteen terug te varen naar dat lekkere strandje. Daar horen we geen nee op, dus there we go. Even komt er nog een golf met water de boot in. Waar zijn de camera’s? Die zitten gelukkig in de andere rugzak! Het is toch wat met ons en camera’s.

Het strandje is heerlijk. Dit is toch super. We hebben het gevoel alsof we op vakantie zijn. We eten lekker zelf gemaakt brood en voeren de iguana’s, gekko’s of leguaantjes. What a beautiful life. De meiden hebben ondertussen een podium gevonden en gaan een spel doen.

Wij gaan langs het strand lopen, samen! Samen, zonder de meiden. Dat is lang geleden. We hebben het er over hoe het is om straks ook eens alleen te zijn en niet binnen gehoor afstand van de kids. Dat lijkt ons alle twee toch ook wel een keer heerlijk. We horen Frederique namelijk alweer iets vragen. Mama….. Mag ik...tuurlijk, je hoeft niet alles te vragen. Zal ze dat ooit leren? Ruimte. Hoe zal het voelen om thuis te zijn? Thuis in ons eigen fijne huis. Als ik er nu aan denk, dan lijkt het me zo groot. Nu hebben we alles op 10.87m lang en op zijn breedst is onze boot 3.55m. Dit past ook…. Hier hebben we alles.

Tuurlijk willen we meer ruimte en af en toe wat ruimte voor jezelf alleen, maar als ik aan ons huis denk…. Wie weet valt het wel mee en hoeven we helemaal niet te wennen. Ik weet het nog niet. Ik kijk er wel naar uit om thuis te zijn. De meiden ook. Die verlangen naar de tuin, de trampo en hun eigen kamer. Kamers die ze dit jaar in hun gedachten helemaal ingericht hebben en waarvan Bas heeft gezegd dat het allemaal mag en kan. Hij maakt het wel. Ik ben benieuwd.

Het is lekker om samen even te lopen. Ook wij zoeken weer schelpjes. Ze zijn hier mooi wit en glimmend. Ze zijn wel heel broos, want ze zijn zo kapot. Bas heeft nog een heel gevecht met een heel kleine heremietkreeftje. Prachtig om te zien wat de natuur allemaal geschapen heeft.

Ik krijg het ondertussen echt koud en word wat rillerig. We gaan richting de boot. Daar willen de meiden nagellakken en Bas wil foto’s maken.

Lekker we tuttelen wat aan. Echt vakantie zeg maar. Na het nagellakken ga ik Bas helpen met de foto’s. We rommelen wat de met GoPro en vinden het toch wel een heel stoer apparaatje.

We hebben een app op de Ipad en dan kun je zien wat voor foto je maakt. Heel grappig.

Bas is er druk mee en wij gaan lekker een spelletje doen. Ik ga rummikub spelen met Frederique.

Heel gezellig. De andere twee doen beurtelings met mij of Frederique mee. Zo heb ik me de dagen hier op de Bahama’s ook echt voorgesteld.

We eten macaroni carbonara met sla. Een favoriet van de dames. Ze eten dan ook erg goed. Na het eten houdt Liedewij een heel verhaal over hoe kinderen in de buik bij de mama leven en hoe ze geboren worden. Zo zitten de kinderen in een zakje met een dakje. Ze zitten wel in de buik en er zit een gaatje in het zakje, want dan kunnen ze ademen. Toen ze eruit moesten ging ik met papa trouwen en daarna naar het grote ziekenhuis. Daar kreeg ik een pilletje en wat water. Toen merkte ik niks en kreeg ik van de dokter een snee in mijn buik. De eerste dag kwam Frederique, de tweede dag Kathelijn en Liedewij kwam de derde dag.

Ahhh zo gaat het dus!

We hebben het over reizen en dat we dit over 10 jaar nog een keer gaan doen. Kathelijn wil liever met het vliegtuig naar Friesland, want ze wil naar de pinguĂŻns. Als ik haar vraag of ze nog een keer op reis wil dan zegt ze nee! Ze vindt op reis zijn niet leuk. Ze raakt mij daar altijd mee en Bas gaat maar eens zoeken wat ze nu bedoelt met op reis zijn. Haar inbeelding van op reis zijn is niet dit, wat we nu doen. Op reis zijn staat gelijk aan varen en dat vindt ze niet leuk want dan kan ze wel eens misselijk worden. Zegt mejuffrouw die nooit misselijk wordt. Nee, dit vindt ze allemaal wel heel leuk.

Gelukkig maar Ze mist wel haar vriendinnen. Ik ook zeg ik haar. Maar jij zegt dat nooit mama. Jawel hoor, ik zeg dat heus wel. Ze is gerustgesteld.

Frederique helpt ook een handje, want zij mailt met haar vriendinnen en soms schrijft ze dat ze ze mist, maar ze schrijft ook dat het heel leuk is op reis. Lekker.

Wie weet gaan we ooit nog wel een keer. Bas heeft bedacht dat hij dan eerst een yoga cursus moet gaan doen, want met drie puberende dames‌‌. Dan kan de boot nog weleens te klein worden!

De meiden kijken nog een filmpje en wij ruimen verder op. Morgen gaan we dan echt naar Warderick Wells, dus dadelijk eens een route in de kaart gaan zetten.

Daarna lekker op tijd naar bed!

Dinsdag 7 mei We beginnen mooi op tijd met school.

We gaan vandaag naar Warderick Wells en het moet daar erg mooi zijn. We willen dus vroeg op pad. De meiden doen goed hun best. Liedewij begint zelfs al met lezen! Daarna gaan we even wat eten. Terwijl we aan het ontbijten zijn, ontdekken we dat we het tij verkeerd geĂŻnterpreteerd hebben. Het water is zakkend in plaats van stijgend. Dat is hier niet handig. Je vaart hier over banken met slechts 10 centimeter water onder de kiel. Dat vinden wij te weinig, dus vertrekken we het liefst met stijgend water en wat extra water boven kaartniveau.

We maken ons dus snel klaar en dan halen we het anker op. Naast ons ligt een geultje die ik in de kaartplotter heb gezet. Gisteren ging er een tweemaster door, alhoewel zij hier al jaren varen. Dat scheelt. Het water stroomt met een kleine twee knopen onder ons door naar zee. Het water op de Bahama bank wordt weer ververst. We varen naar het geultje en proberen te schatten hoeveel water er nog staat. In de hoofdgeul staat nog zes meter maar pal naast ons rijst een grote zandribbel op.

We draaien, maar te vroeg, het geultje in. We zien de dieptemeter snel teruglopen naar twee meter. Achteruit. Even precies de geplotte route oppikken. Op de kaartplotter pikken we de draad weer op. We draaien weer de geul in. die ribbel is hardnekkig. Weer maar twee meter en dit is nog niet het ondiepste punt op de route. We slaan weer achteruit en draaien weer de hoofdgeul in. Dan gaan we weer de route volgen hoe we hier binnen zijn gevaren. Dit voelt een stuk safer. Nu is het water niet licht azuur, maar koningsblauw. Een meter of acht water staat er hier. We varen door de geul en dan moeten we nog een ondiep stuk passeren waar de kaart 1,8 meter aan geeft. Wij steken nu toch wel minstens 1,7. We komen bij het ondiepe stuk en dan gaat het gas even terug. Rustig aan de weg door de banken zoeken. Marieke staat voorop om aanwijzingen te geven en foto’s te maken. Heel goed dat multi tasken want ik heb mijn handen vol en het is zo overweldigend mooi. Dat diep blauwe water en dan de banken die van diepblauw naar azuur en naar wit lopen. Geweldig. Ondertussen is het water onder ons ook bijna wit. We varen door een klein geultje wat wel ooit gebaggerd is. Naast ons zie je aan weerszijden de bodem oplopen.

Ik roep naar Marieke wat de dieptemeter aangeeft en Marieke wijst aan waar het het diepste is. De waterdiepte is nu steeds een piepkleine twee meter. Dan komt de bodem snel omhoog. 1,9 1,8,1,6 1,4 even een ribbel en voor ons ligt er een ondiepe plaat. Bakboord, bakboord roept Marieke. Ik draai naar bakboord en hou met argusogen de dieptemeter in de gaten. Het wordt weer iets dieper en meteen weer ondieper. 1,8 1,6 1,7. Even later is het geultje weer duidelijker en kunnen we weer varen. De kiel zal nu wel pokvrij zijn. Dat was net even door het zand schuren. Hehe, dat was het lastigste stuk. Zo ondiep had ik het niet verwacht. Het water is niet eens op zijn laagst. We komen in een geul die naar zee loopt. Het is helemaal windstil en het water is glashelder. Marieke ziet voorop de zeesterren liggen op tien meter diepte. Wat mooi. We geven weer gas bij en met de stroom in de rug varen we naar zee. We hebben nog een small sukje waar we tussendoor moeten, maar dat geeft geen moeilijkheden. Dan zijn we weer eens in diep water van een meter of twintig. Ik gooi het kunstaasje uit en hoop nog een lekkere dorado te vangen. De meiden zijn binnen aan het spelen en hebben van al onze navigatie perikelen geen idee. Op zee pakt Marieke de draad weer op met school. De zee is heerlijk kalm dus we varen op de motor naar Warderick Wells. Net voor we er zijn haal ik het aasje maar naar binnen. Jammer, niets gevangen. Dan draaien we de Warderick Cut in. We roepen het Exuma Park op dat hier het hoofdkwartier heeft. We krijgen een mooring toegewezen. We zijn weer met stomheid geslagen als we het geultje invaren naar de moorings. Het is weer een plaatje om stil van te worden. We vallen weer in herhaling, mooie kleuren, prachtig water. De moorings liggen op een rij en aan de meeste moorings hangen jachten. Wij varen vlak naast de jachten door de geul, want naast ons loopt de bodem snel op. wij komen aan mooring elf te hangen en worden door de ‘buren’ welkom geheten in de gemeenschap.

Na het middageten gaan we naar de kant om te gaan betalen voor de mooring en internet te kopen. Marieke heeft er een beetje internet met de Ipad en kan even wat mails binnenhalen. De kinderen spelen ondertussen onder de veranda van het huisje. Daar hebben we dus ook geen kind aan. We krijgen nog wat snorkeltips en nemen een kaartje van de trails mee. Als we alles weer binnen hebben gaan we naar de boot om snorkelspullen te halen. We doen t-shirts aan om mee te zwemmen want de zon is enorm fel. We willen ons niet te hard verbranden en je ziet hier veel mensen met kleren aan zwemmen. Vol verwachting gaan we op pad. Het is een goed eind motoren over de ondieptes. Met de grote boot zou dit nooit kunnen. We komen aan bij Emerald rock want daar moet het geweldig zijn. We zijn lichtelijk teleurgesteld als we alleen maar mooie zeegrasjes zien. We varen door naar de Malabar Cays.

Hier komen we de Amerikanen tegen die we ook op Compass Cay bij het Bubblebath hebben gezien. Zij hebben net een twee meter grote hamerhaai gezien. Hmm lijkt me mooi, maar Marieke en ik vinden het toch minder lachen met de kinderen in het water. We gaan toch snorkelen, maar het is helaas niet wat we gewend zijn. Ăˆr is wel koraal maar veel minder dan wat we normaal zagen. We verkassen nog een stuk en dan vinden we een grote coralhead waar we op kunnen snorkelen. Er zit aardig wat vis en het is leuk om hier te zijn want het is best ondiep, wat weer leuk is voor de meiden. We zien op een paar meter afstand nog een hele grote barracuda. Frederique wijst hem aan Marieke aan, maar in eerste instantie ziet ze een klein visje en denkt voor de gek gehouden te zijn. Dan ziet ze hem ook en schrikt zich een hoedje! Na een tijdje hebben we het wel weer gezien en gaan we terug naar de boot.

Het is weer tijd om te gaan koken en we maken een maaltijd met blikken. Dat is nog maar weinig voorgekomen dezer reis. Meestal hebben we wel iets vers aan boord, maar nu is het echt op. na het eten gaan de meisjes lekker slapen en Marieke en ik luisteren muziek en kijken een filmpje. te laat gaan we weer naar bed.

Woensdag 8 mei De wereld is erg mooi als ik wakker word.

Het echte wakker worden duurt nog een tijd. Ik wil zo graag verder slapen. Al doezelend wordt het acht uur. We zouden eigenlijk om zeven uur gaan lopen en de kinderen waren wel op tijd wakker. Zij zijn aan het spelen en ik maak ondertussen koffie en begin met het ontbijt. Marieke komt uit bed en gaat ondertussen wat mails klaar zetten zodat we die straks bij de parkrangers kunnen versturen. De watermaker gaat aan want dan kunnen we de tank weer vullen. We pakken wat spullen in voor onze wandeltocht en dan gaan we de rubberboot in. We sturen de mails en kijken ondertussen ook wat voor weer we gaan krijgen. Nog een week en dan willen we weg. Er zijn nog wat storingen op de oceaan, maar die zijn hopelijk weg als we willen vertrekken. Als we zover zijn gaan we op pad. Eerst lopen we over een stukje strand en dan lopen we de mangrove in. Er staan overal bordjes welke soort planten en struiken het zijn. We gaan verder en steken een kreek over. Het is laag water, anders hadden we moeten baden. Daarna wordt het terrein hoger en drogen. We lopen nu naar de oceaan kant en nu we hoger staan hebben we een schitterend uitzicht over de ankerplaats en natuurlijk onze boot. we lopen naar de blow holes. Dit zijn gaten in de lymestone die de zee erin heeft geslepen. Met hoog water knalt hier het water omhoog. Nu is het laag, dus het geweld valt mee. We gaan verder over de trail naar Boo Boo Hill. Hier stapelen de yachties stukken wrak– en drijfhout op met de naam van de boot er op geschreven of gekerfd. Wij gaan dus ook op zoek naar een aangespoeld stuk hout. Dit is wel heel gaaf om hier je naam achter te laten. We gaan verder over de trail en stapelen af en toe bij een stapeltje stenen er een steentje bij. Dat schijnt geluk te brengen. Dan komen we uit bij Boo Boo Beach. De dames gaan schelpen zoeken en ik ben op zoek naar drijfhout. Ik vind een stukje van 20 centimeter bij vijf. Dat is niet groot maar wel goed voor het doel. Ik ga het met een stuk schelp zitten inkerven.

Het is uiteindelijk niet erg duidelijk dus hier moet ik aan boord maar wat aan doen. Ondertussen hebben de meiden weer heel veel schelpen gevonden.. We zien nog een paar intacte, onbewoonde conch schelpen.

Die nemen we mee.

Meestal zijn ze al gesneuveld omdat ze gegeten worden en dan zijn ze open geslagen. Nu hebben we er drie die geweldig mooi zijn. Het pad steekt het eiland over. We moeten over scherpe punten van de lymestone heen lopen. Wat een rauwe bende. Af en toe zitten er erg diepe gaten in de steen. We kronkelen wat door het landschap en zo komen we aan de andere kant. We zijn er ondertussen klaar mee en we willen graag terug. Het is ondertussen gruwelijk heet geworden. We lopen langs de mangrove af naar het hoofdkwartier. Eindelijk zijn we er. Lekker in de schaduw. De kinderen gaan meteen spelen en Marieke en ik kijken nog even voor mail en weer.

De verbinding is ontzettend langzaam dus het duurt even. Omdat het laag water is staat de bank net een beetje droog. Ik ga er met de kinderen heen, dan kunnen ze lekker spelen op de plaat. Het is net als in st. Annaland. Marieke staat vanaf de kant te zwaaien en ik ga Marieke even ophalen. We gaan nu allemaal lekker even het water in. We lopen door het water naar de boot. de rubberboot gaat mee op sleeptouw. We lopen tegen de stroom op. De stroom is erg sterk en we proberen er met ons vijven tegenin te zwemmen met de rubberboot op sleeptouw. Dat lukt nog niet dus we lopen nog een stuk verder. Als we voorbij de boot zijn proberen we het nog een keer. Kathelijn staat al in rubberboot, Liedewij hangt om mijn nek en Marieke en Frederique zwemmen mee en trekken aan het touw. De 20 meter die we moeten overbruggen gaat precies. Het is ongelofelijk hoe moeizaam je bij de boot komt. Uiteindelijk staan we alle vijf weer veilig aan dek. Dan gaan we lunch maken. De kinderen spelen restaurantje en gaan voorop onder de zonnetent zitten en laten zich door ons bedienen. Ze vermaken zich opperbest. We kijken wat we nog te eten aan boord hebben voor de oversteken en of we nog iets bij moeten kopen. Er is nog van alles meer dan voldoende dus we kunnen iedere dag over gaan steken. Vers spul is wat er ontbreekt.

We gaan koken en eten na lange tijd weer vlees uit blik van de slager uit Drunen. De varkenslapjes zijn heerlijk.

Er komt nog een piepklein vogeltje bij ons mee eten. Een bananabird, of zoiets. Ze zijn zo tam, ze eten suiker uit je hand. Ik doe het voor aan de kinderen en dan willen ze ook. Kathelijn eerst. Ze schrikt van de pootjes op haar hand. Dan Liedewij, die zegt dat het pijn doet en Frederique die laat haar beurt toch maar voorbij gaan.

Het vogeltje eet nog wat uit mijn hand en alle gespilde suikerkorreltjes op en dan vliegt ze weg. We eten verder af en dan is het weer bedtijd voor de meiden. Ze poetsen hun tanden en dan hebben we nog tijd voor een hoofdstuk voorlezen van Minoes de Poes. Marieke en ik hebben de rest van de avond lekker voor ons. Marieke ruimt nog wat externe schijven op met muziek en films en daarna kijken we nog een film.

Donderdag 9 mei We staan vandaag op tijd op. De lucht is bewolkt voor de verandering en dat is even wennen. In Nederland kijk je verrast op als de lucht blauw is, hier kijk je op als de lucht helemaal bewolkt is. We willen ons naamplankje nog boven op Boo Boo Hill gaan leggen. Dat doet alle yachties hier voor goed weer. Wij gaan met de rubberboot naar de kant en breken halverwege de trail in via het strandje naast de boot. Het is maar een minuut of tien lopen en dan staan we bovenop de heuvel. We doen een paar pogingen om met de zelfontspanner foto's van ons vijven te maken, maar het valt niet mee hier. Gelukkig komen er een paar mensen aan aan wie we het kunnen vragen. Het zijn heel aardige Canadezen en ze doen erg hun best om een mooie foto te maken en dat lukt gelukkig erg goed. Dan gaan we snel weer naar beneden en haasten ons naar de rubberboot. We willen op tijd weg, we hebben nog een mijl of 25 te gaan. Aan boord ruimen we de boel eerst weer een beetje zeevast op en we hangen de buitenboordmotor weer aan de railing. Dan gooien we los van de mooring en weg zijn we. Rustig varen we de geul uit en dan draaien we de bank weer op. We trekken de zeilen open en varen rustig door een stroomgeul naar wat ruimer water. Marieke en ik praten wat over de planning en dan zie ik iets wat de planning zeker zal gaan verstoren. De stag van het tussenwant aan bakboord is deels kapot. Twee strengen hangen vrij te bungelen. Ik weet van verbazing geen woord uit te brengen. Ik wijs naar Marieke en ook zij valt stil.

Nondeju. Wat nu? Ik baal als een stekker en bedenk eigenlijk nog niets. We lopen de rest van de verstaging langs en vinden het stuurboord onderwant aan de voorzijde in dezelfde conditie. Hier zijn drie strangen gebroken. Hoe kan dit? Het lijkt wel sabotage.

Marieke zit al weer verder en is alternatieven aan het zoeken. Ik baal, Marieke niet minder trouwens, hoe gaat het verder met onze reis.

Kunnen we de reis wel afmaken? Niet te geloven. Het eerste kwartier ben ik nog even ondersteboven, daarna gaan we wat doen. Bij gebrek aan internet stelt Marieke voor om Jan en Ellen te vragen of zij voor ons kunnen zoeken. Met de Iridium bel ik Jan en vraag of ze ons kunnen helpen zoeken. Binnen 10 minuten krijgen we een sms-je met genoeg om op door te kunnen borduren. In Fort lauderdale zit tuiger en we bellen hem op. Hij heeft tijd en genoeg onderdelen om ons van een nieuwe verstaging te kunnen voorzien. Dat klinkt als muziek in de oren. Plus hij heeft meteen tijd! We spreken af een mail te sturen met nog wat bijzonderheden en vragen en we zijn weer pad. We gaan dus naar Fort Lauderdale en we willen er liefst maandagmorgen zijn.

De afstand die we moeten overbruggen is een slordige 250. Het is het gewoon waard en nu alles weer geregeld lijkt te worden zijn we blij dat het hier gebeurt en niet op de oceaan. De rust keert weer terug alhoewel we er met onze gedachten continu bij zitten. We zijn te verbaasd dat ineens je verstaging niets waard lijkt. We zeilen naar Norman Cay. Daar ligt een vliegtuig in ondiep water waar je mooi kan snorkelen. We laten ons anker vallen tussen twee boten in. Een ervan blijkt bewoont door geĂŤmigreerde Nederlanders. Ze komen even nadat we liggen met de rubberboot langs om kennis te maken. Ze nodigen ons uit om na het snorkelen wat te komen drinken.

Zij gaan nog even de kant op en wij gaan de spullen pakken om nog wat te snorkelen. Het is een kleine 20 minuten varen en dan zijn we bij het vliegtuig. We draaien er een paar keer omheen en dan knopen we de rubberboot aan het vliegtuig vast. Ik was het ankertje vergeten.

We gaan er met zijn vijven weer in en snorkelen rond het wrak. Het valt niet mee want er staat een flinke stroom. We kunnen er net tegenin zwemmen. We maken weer een hele bijzondere serie foto's.

Boven water is er al veel vergaan, maar onder water is er nog veel over. Het vliegtuig is een jaar of 30 geleden hier neergestort. Het werd gebruikt voor drugssmokkel, de grootste nijverheid op de Bahama's. Als we alles goed hebben gezien gaan we weer terug naar de boot.

Het is weer een lang tochtje terug en als we aan boord stappen is het al zes uur. Marieke en ik kleden ons snel om om naar de buren te gaan. De kinderen blijven aan boord en kijken dvd en hebben chips en drinken. Dat wilden ze graag, want ze zijn moe van al het snorkelen. Hier hebben ze alles. Marieke en ik steken met de dinghy over en worden welkom geheten door Freerk en Hubs. Het zijn Nederlanders die in hun leven veel op andere plaatsen dan in Nederland hebben gewerkt en nu wonen ze in Florida. De Bahama's is bij wijze van spreken de achtertuin. We praten over Nederland en werk en de zee.

De tijd vliegt. Tegen achten gaan we weer terug naar onze boot. We moeten nog eten en het is al weer laat. Ik ga maar pannenkoeken bakken voor de meiden. Dat is natuurlijk dubbel feest. Ze hadden ons al niet gemist en nu krijgen ze nog pannenkoeken toe. Nadat de meiden lekker gegeten hebben gaan ze tanden poetsen en lekker naar bed. Marieke en ik kijken nog een film en dan is het ook voor ons bedtijd.

Vrijdag 10 mei Vandaag hebben we het plan om naar New Providence te varen, waar Nassau op ligt. We kijken de kaarten na en komen er achter dat het stuk van New Providence naar Florida ontbreekt. De kaartplotter schiet er hier wel eens naast. De buurman, Freerk heeft deze kaarten dus als het zo meteen wat later in ga ik vragen of ik ze mag fotograferen. Een andere manier om aan deze kaarten te komen kost ons te veel tijd, want we willen nu weg. Zeker nu het zo rustig is kunnen we doorvaren zonder de mast onnodig te belasten. Rond half negen vaar ik dus naar de Humfree. Ik heb nog niemand aan dek gezien, maar als ik langs vaar zie ik iemand door de raampjes. Ik klop aan en Freerk komt meteen naar buiten. Ik vraag of ik de kaarten mag fotograferen en het mag gelukkig. Terwijl ik bezig ben met foto's te maken kletsen we wat en Hums vraagt of ik een bakje koffie wil. Zo zie je maar, de Nederlandse gastvrijheid raak je niet zo maar kwijt. Als ik de kaarten heb neem ik afscheid. Het valt niet mee, want het is te gezellig om zo maar weg te lopen. Terug op de Mare Liberum halen we de motor omhoog en leggen de rubberboot aan dek. We moeten hier en daar nog wat vast zetten en dan kunnen we weg. Terwijl we wegvaren zwaaien Freerk en Hums ons uit. We hebben beloofd contact te houden. Dan pakken we de route op en als de ondieptes voorbij zijn draaien we naar het Noordwesten. We sturen op de westelijke punt van New Providence aan. Onderweg gaan de kinderen naar school. Ze sputteren wat. Ze hebben niet zoveel zin. Wat een modelkinderen toch. Marieke en ik beginnen ondertussen met wat klusjes. We willen de boot alvast gaan klaar maken voor de oversteek naar Bermuda. Aan stuurboord halen we het railingnet er alvast af. We hebben nog een heel nieuw liggen, dan kunnen we die er al op gaan knopen. De railingdraden zijn misschien wel aan vervanging toe. We laten het net dus weg, dat komt dan wel in Fort Lauderdale.

Marieke gaat verder met school en ik rommel nog een paar kleine klusjes. Ik plak de rubberboot nog maar een keer. Dat stomme ding blijft maar lekken. Als de kinderen buiten komen na hun school vinden ze het maar een raar gezicht, het net weg. Voor ons voelt het ook wel erg leeg aan. Was de boot ooit echt zo? Ondertussen zijn we in de buurt gekomen van New Providence. Ik smeer de lieren in de kuip nog even en dan gaan Marieke en ik weer beter op letten want we komen weer tussen de banken en rotsen. We varen rustig de meest westelijke baai binnen van New Providence. Het is er bijna overal diep, maar wij vinden nog een plekje van 2 meter 40. Als we er weer overheen zijn gooien we het anker uit bij nog drie andere boten. Dan is het tijd voor spelletjes en een drankje. Het is super gezellig. We spelen Uno met de meiden.

Heerlijk. Het eten worden allerlei hapjes en natuurlijk chips en nootjes.

Dan gaan de meiden naar bed en wij schrijven nog wat stukjes en kijken de mails door. Dan is het ook voor ons hoogste tijd.

Zaterdag 11 mei Om half zeven word ik wakker en ga er meteen uit. Ik wil het vuilnis weggooien en ik heb op de kant een container gezien. Ik weet niet of het voor iedereen is, dus ik wil er zijn voordat er anderen komen. Het kwijtraken van je vuilnis is soms moeilijk op de Bahama's. Op een hoop eilanden zijn geen voorzieningen hiervoor. Wij hebben nu 4 volle zakken en we willen die niet mee naar Amerika nemen. Dus om kwart voor zeven steek ik de baai over en dump de zakken in een container die achteraf gewoon openbaar is. Prima zo. Als ik terug ben is een ander jacht ook bezig met vertrekken. Wij halen de boot en motor weer naar boven en kijken wat we nog aan diesel hebben.

Waarschijnlijk net genoeg tot aan Amerika. Da's niet handig. We zien een jachthaven vlakbij waar je kan tanken. We halen het anker op en we varen naar buiten en varen naar de Lyford Cay Marina. En zo ziet het er ook echt uit. Een dikke yachtclub met bijbehorende boten. Via een korte ingang vaar je naar binnen. De ingang wordt bewaakt door security. Er staat zelfs zo'n huisje waar normaal iemand in zit die de slagboom bediend. We worden opgemerkt door een paar wandelaars die hier waarschijnlijk ook liggen. Ze helpen ons aanmeren aan het tanksteiger en ze zullen wel bij de shop vertellen dat we er zijn. De pompbediende komt er aan en we tanken wel 20 gallon bij hem. Zulke klanten krijgt hij niet vaak want het vulpistool past maar net in de tankopening bij ons. Dan vullen we ook nog de benzinetank van de rubberbot en dan zijn we klaar. Hij is zo vriendelijk om ons ook nog water te laten tanken, als we maar niet teveel pakken. Ik kijk naar de boot en zeg tegen hem, lijkt je dat mogelijk bij ons? Hmmm no, go ahead. Heel fijn, we waren al steeds ons best aan het doen om het water op pijl te brengen, maar dit maakt het stukken makkelijker. We betalen met creditcard en de laatste Bahamiaanse dollars en we gaan op pad. We gaan op weg naar Chub Cay. Vanaf daar is het nog 12 mijl naar de Grand Bahama Bank en we gaan eerst nog een nachtje daar ankeren. Onderweg doen we weer school.

Mopper, mopper vanuit het kinderkamp, maar even later is iedereen aan het werk. Nadat school is afgelopen doen we even lekker niks en daarna ga ik met de meiden wat knutselen voor moederdag.

Er wordt druk geknipt en geplakt door de meiden en ze doen hun uiterste best om wat moois voor mama te maken. Ik heb ondertussen een groeiende bewondering voor iedereen die dit soort activiteiten moeiteloos en tijdloos kunnen doen met kinderen. Van mij vergt het het nodige geduld om niet alles zelf te doen. Als we bij Chub Cay zijn, is het nog niet klaar. Toch moeten we eerst maar ankeren. We ankeren behoorlijk dicht bij de kant, maar het is erg ondiep en we liggen enorm te rollen. We halen het anker weer op en we besluiten door te gaan naar de Bahama bank. Op naar Amerika! We gaan het in een keer doen, dan zijn we zondagmiddag in Fort Lauderdale. We zetten nieuwe koersen uit en ik ga met de meiden nog even de boel afknutselen. Liedewij is tijdens het ankeren in slaap gevallen, dus zij doet nog even niet mee. Als alles klaar is ruimen we op en dan kan ik ook gaan kijken wat er nog voor ons ligt. De meiden gaan lekker een filmpje kijken en Marieke en ik houden ons bezig met het varen. Ondertussen loopt de tank opnieuw over. De watermaker staat nog aan en wat we gebruikt hebben met afwassen en limonade maken hebben we weer bijgemaakt. Tof, dan blijven we lekker vol. Marieke kookt lekker pasta en we eten buiten terwijl de Bank op varen. Na het eten en de afwas gaan Marieke en ik lekker douchen. De meiden mogen dit morgenvroeg anders moeten ze met natte haren naar bed. Het is heerlijk om gewoon weer lekker te douchen. Ik had me ook al geschoren, dus het is echt helemaal lekker. Na het douchen hebben we nog een muziekje op staan in de kuip en de meiden komen ook naar buiten. Ze zijn helemaal hyper, misschien omdat het morgen moederdag is. Dan moeten zij ook lekker naar bed. Ze duiken weer achter in de kooi want we zijn aan het varen. We bewegen wel niet, maar ze hebben zo iets van tijdens het varen mogen we altijd naar achter dus nu ook, anders worden we zeeziek.

Dus ze duiken in het achteronder. Ze maken een half uurtje te veel kabaal en daarna vallen ze lekker in slaap. Marieke en ik houden samen buiten de wacht. De nacht is glashelder met heel veel sterren. Verder is het aardedonker op de bank.

Tot slot: Speelgoed

Wat ons tijdens de reis opvalt is dat de kinderen het heel goed kunnen stellen met een beperkte hoeveelheid speelgoed. Omdat de ruimte aan boord nogal beperkt is, is ook het soort speelgoed hierop aangepast.

De Barbies zijn mee, een deel van de knuffels van thuis, Lego(voor meisjes, dus ook roze blokjes), spelletjes en veel kleur- en knutselspullen en ander klein grut.

Ze kunnen eindeloos met de acht Barbies spelen, vooral Liedewij. Ook hebben ze wat kleine sprookjes poppetjes van de Albert Heijn waar ze ook hele verhalen mee verzinnen. Dag na dag. Ze worden wakker en als we niet snel voor het ontbijt zorgen, zijn ze al aan het spelen. Natuurlijk hebben ze ook films op de laptop en daar mogen ze ook naar kijken.

Het is gewoon een genot om aan te zien hoe ze zich zelf prima kunnen vermaken. Hun fantasie lijkt wel grenzeloos. De hoeveelheid aan speelgoed die we thuis hebben lijkt dus niet echt veel toe te voegen aan het plezier van de kinderen. Het enige dat ze echt missen is de ruimte en hun vriendjes. We gaan het nog druk krijgen op Koningsdag.