Deel 46; 12 mei 18 mei

Fort Laurderdale (USA) Onderweg naar Bermuda

46

Week 46 12 mei— 18 mei Fort Lauderdale — Onderweg naar Bermuda Na Cuba en de Bahama’s kwamen door de verstaging noodgedwongen aan in Amerika. Wat een contrast met Cuba. Echt twee uitersten. Cuba met een bonnensysteem om iedere inwoner toch te eten te geven en Amerika met op iedere hoek een eettent. In Amerika hebben we ons dus ook weer vergaapt aan de overvloed die er in dit land is. Met geld is alles hier te regelen. We zijn niet verder geweest dan Fort Lauderdale, meer tijd hadden we ook niet. We verkeken ons ook gigantisch op de afstanden. Na maanden bijna alles te voet te hebben gedaan kwamen we er achter dat je hier te voet over veel tijd moet beschikken.

Ook het eten is anders. Geen kleine porties, vaak meer dan je op kan en genoeg te drinken. Ze komen vaak nog langs als je fris hebt besteld voor een ‘refill’ en dan zit je weer met een liter cola voor je neus. We hebben het er erg leuk gevonden, ondanks dat we weinig tijd hadden om veel te zien. We komen zeker nog een keer terug met de meiden om meer van dit indrukwekkende land te zien. Howdy.

Zondag 12 mei Het is moederdag vandaag. Ik slaap de laatste uren van de nacht binnen op de bank in de kajuit. Als ik wakker word zie ik allemaal vlaggetjes hangen. Kathelijn vindt dat dat wel bij moederdag hoort.

Samen met Bas roepen we eerst de kustwacht op om onze aankomst te melden en daarna bellen we de customs. Bas gaat nog even slapen, want hij heeft niet veel geslapen vannacht. De meiden spelen ondertussen een spelletje UNO en ik blijf buiten. We zitten nu ongeveer op het midden van de golf en de stroming (uit het zuiden is hard). Wij moeten van oost naar west en worden aardig weggezet. Ik moet regelmatig bijsturen om in fort Lauderdale te blijven uitkomen en niet in Orlando. De wind wordt hoger aan de wind en ik moet de zeilen regelmatig aantrekken. Ik zie de skyline van Amerika voor me verschijnen. Het lijken nu nog allemaal kleine flats, maar we hebben dan ook nog 18 mijl te varen......

De mijlen tikken weg, want nu moeten we er nog maar 6.5. Het is warm in de kuip. Met de zon in de rug zien we steeds meer flats opdoemen.

Ook op de AIS is het sinds maanden weer heel druk. Zojuist een Moederdag ontbijtje gehad. Een broodje hagelslag en een broodje smeerkaas. Lekker. Vanmiddag maar eens ergens een lekkere koffie gaan drinken, want er zit hier ongetwijfeld een Starbucks. De meiden hebben gisteren geknutseld voor vandaag. Ik heb een hele mooie droomhanger gekregen met hartjes en vlinders. Ook ben ik verwed met tekeningen. De Ipod maakt weer overuren en Frederique danst op alle K3 cd's. Ze wil straks natuurlijk wel weer F3 kunnen zijn met haar vriendinnetjes Fleur en Fenna Nog een uurtje en dan zijn we er.

Het weer begint te veranderen. Het wordt donkerder en ook nemen de wind en de deining toe. Als de mast maar blijft staan denk ik. Ik kijk naar de stagen en probeer te zien of er nog meer draden los zitten. Volgens mij niet, maar ik weet het niet zeker. Ik ben ook meteen de enige die zich zorgen maakt, want Bas maakt zich daar echt geen zorgen over. Het wordt druk bij de ingang van het binnenwater, een ander woord kan ik er niet voor bedenken. We zijn allebei heel benieuwd wat we gaan aantreffen hier in Fort Lauderdale. Normaal lezen we altijd over de landen waar we naartoe gaan, maar dat hebben we dit keer dus niet gedaan. Ik heb een beeld bij Fort Lauderdale van 14 jaar geleden en dat is dus wel gedateerd. Eens zien. Als we binnen de pieren zijn is het gelukkig rustiger en kijken we onze ogen uit. Wat een beschaving allemaal. We moeten eerst onder de brug door. Bas roept de brug even op om te vragen tot welke hoogte we er onderdoor kunnen. De brugwachter antwoordt dat we dat kunnen zien op de boorden naast de brug. Waarom zegt hij dat niet? misschien wel door de claimcultuur. Wij zijn 50 ft hoog en je kunt er tot 56 ft onderdoor. Makkelijk dus. Ze hadden er alleen even bij moeten zeggen dat ze lampen onder de brug hebben gehangen. Die moeten we allemaal zien te ontwijken en dat is een klusje voor Bas. Tegemoetkomend verkeer kijkt vol spanning hoe het gaat. Het gaat gelukkig goed. We komen op een druk vaarwater vol met vissersboten die af en aan komen, maar ook mooie speedboten, watertaxi's, glass bottomboten en weet ik wat niet meer. Fort Lauderdale heeft misschien wel 100 marinas. Ze zijn niet groot, maar wel allemaal even luxe. Alle luxehotelketens hebben hier een marina. We kunnen kiezen uit het Hyatt, het Hilton, het Marriot. Ze zien er allemaal even mooi uit. Voor ons bootje, en hier zijn we echt maar kinderspul, in zo'n haven kost al snel 130 dollar. (3 dollar per ft, 10 voor het elektracord en wat taxes). Dat doen we maar even niet!

Wat kunnen we dan? Je kunt hier ankeren op een meer aan de zuidkant van de stad, maar daar moet je, als je met je dinghy weggaat, ook weer minimaal 10 dollar betalen om deze aan te mogen leggen. Geen goed plan dus en we besluiten om naar de gemeentehaven (die hebben ze hier ook....) te gaan en daar een mooring op te pikken. Deze haven is de enige die moorings heeft. Het zijn er maar weinig en wie het eerst komt wie het eerst maalt. We hopen dus geluk te hebben dat er een vrij is. Ondertussen kijken we onze ogen uit. Overal langs de waterkant zijn gigantische huizen met dito boten ervoor. Sommige huizen staan te koop en de meeste lijken onbewoond. Wat een kapitale panden, ongelofelijk.

Wat een contrast ook met alle onbewoonde eilandjes.

We vinden de moorings en er zijn er nog vrij. We leggen de boot aan, pakken ons boeltje bij elkaar en gaan richting de kant. Eerst naar de haven om te melden dat we een mooring hebben en om te bellen met de customs. Dat hebben we onderweg ook al gedaan, maar dat was niet goed. We moesten eerst vastliggen! We krijgen goede info van de haven over wat we allemaal kunnen doen. Ze hebben hier wasmachines en heerlijke douches, dus dat komt wel goed. We bellen de customs en geven ze onze informatie door. We moeten naar ze toe. Ze zitten alleen heel ver bij ons vandaan. We beginnen met lopen, want het is wel lekker om na een paar dagen de benen te strekken. We lopen richting het strand en overal om ons heen zijn vrolijke mensen. Bij het strand zijn we alle vijf stil. De drukte, de menigte overvallen ons echt even. Dit zijn we gewoon niet meer gewend. Het is wel een mooi strand en het ziet er leuk uit. Hier zullen we de komende dagen vast nog wel naartoe gaan.

Ik wil graag door naar de douane, want dat kan maar geregeld zijn. We zien een bushalte en vragen welke richting de bus op gaat. De goede, dus we besluiten om op de bus te wachten. De meiden zitten al helemaal achterin als blijkt dat je hier alleen gepast kunt betalen en wij er dus maar weer uitspringen, want een tip van 120% is een beetje veel.

Uiteindelijk lopen we het hele stuk, althans dat denken we. Samen met Liedje ren ik me rot over de trottoirs. Ze vindt het heerlijk. Even trainen mama. Het is ook erg lekker. Ik snap er bij haar soms niks van. Ze was toen we net onderweg waren al moe van het lopen en nu sprint ze iedereen voorbij. Als we uiteindelijk bij de Port Everglade zijn, denken we dat we er bijna zijn, maar dan blijkt er bewaking te staan en die zegt dat we niet verder mogen lopen. We moeten helemaal omlopen. Wat is dit nu weer? Ze blikt of bloost helemaal niet en doet ook geen moeite om uit te leggen hoe we dan moeten lopen. Wij gaan dus terug en besluiten een taxi aan te houden. Het moet de verkeerde zijn geweest, want als we nog maar even zitten begint het zenuwachtig te doen dat de meiden geen stoelverhoger hebben, dat hij een bekeuring kan krijgen en zo lispelt hij verder. Wat een gedoe. We zijn er snel klaar mee en hij zet ons bij het benzinestation in de buurt van de tweede ingang van de haven af. Dus wij lopen daar weer naartoe. Nu treffen we een aardige man die wederom zegt dat we niet goed zijn. Alweer niet? Ook de sheriff die er staat komt zich ermee bemoeien. De man kijkt heel streng en ik ben er bang van. Hij ontdooit langzaam. We leggen het verhaal uit en dan vraag ik hem of hij ons niet even kan brengen. Helaas, moet hij op deze post blijven anders had hij het vast gedaan. Wat dan? De sheriff wil wel een taxi voor ons bellen, maar daar neemt niemand op. Dan komt er toevallig een taxi van het haventerrein afrijden. De sheriff houdt de taxi staande, zo hilarisch om te zien en dan vraagt hij of de taxi plaats heeft voor ons. Gelukkig heeft hij dat en na 10 minuten zijn we bij de douane.Daar is het ook feest.

We zijn nog nooit zo vriendelijk onthaald als hier. Het is ongelofelijk. De twee douanebeambten zijn heel aardig en willen heel graag weten hoe we deze reis maken, hoe het met ons werk zit. Ze vragen het uit interesse. Het is gezellig met deze mannen. leuk hoor! We krijgen alle vijf een nieuwe stempel in ons paspoort en dan zijn we weer welkom. Super. Als we buiten staan hebben we eigenlijk geen idee hoe we weer bij de boot moeten komen, want we staan midden in het havengebied. Taxi's rijden hier niet veel. Dus wat nu? Dan maar liften. De tweede auto stopt al en deze jongen wil ons wel naar Las Olas Beach brengen.

Heel aardig. Hij zet ons echt voor het strand af. Het is zondag en het is er erg druk. Hele families zijn hier aan het picknicken en barbecueĂŤn. Er staan hier vaste barbecues en picknicktafels. Ook hebben ze een fitnessparcours uitgezet en staan er basketbalvelden op het strand. Wat leuk. We lopen lekker langs het water richting de boot. We zoeken een gezellig restaurantje op. Aan de boulevard is het te luidruchtig en kunnen de kids niet makkelijk spelen. Het wordt dus een straatje verder en bij Quarterdeck strijken we neer. Ze hebben een soort van schommelstoelen en als de bediening komt krijgen de meiden meteen kleurplaten. Die vermaken zich wel. Ik ga voor een Ceasarsalad. Dat vind ik echt zo ontzettend lekker, bas gaat voor een burger en de meiden voor een kindermenu met frietjes. Bas en ik kijken onze ogen uit. Wat een leuke stad. We zien auto's met surfplanken en het bruist hier van het leven. Zo ontzettend lekker. Geeft weer lekker veel energie.

Na het eten lopen we terug naar de boot en als ik vraag wie het eten lekker vind gillen ze alle drie in koor ikkkkkkeeeeee! Maakt Liedewij de opmerking "ik kan hard gillen". Ze trekt er een gezicht bij alsof ze er trots op is. We zien dat het nog donkerder word en net als we de brug onderdoor zijn begint het te druppelen. We scheuren de laatste paar meter en zijn dan net voor het echte slechte weer bij de boot. Het begint heel hard te regenen en we zijn blij dat we op tijd binnen zijn. De meiden gaan snel naar bed, wij ruimen alles op (dat doen we echt de hele dag door) en daarna is het tijd om ons te gaan verdiepen in de stad waar we de komende week gaan doorbrengen.

Maandag 13 mei Ik was gisteren versleten en om 21u kon ik mijn ogen niet meer openhouden. Deze extra trip met alle beslommeringen kost me dan toch meer energie. Ik had ook erg veel pijn in mijn nek en schouders. Ik sliep dus lekker op de bank. We hebben nog wel een aflevering van criminal minds gekeken, maar ik heb maar de helft meegekregen. Bas is vannacht blijkbaar in de weer geweest om heel veel kleine muggen weg te houden, maar ik heb er echt helemaal niks van gemerkt. Ik werd pas laat wakker en heb weinig gemerkt van al het leven in de kajuit. Bas heeft al mails gestuurd naar de rigger en wil hem eigenlijk ook gaan bellen. Dat gaat hij doen bij de haven. Hij gaat meteen even brood halen. Ik was ondertussen af en rommel wat. De meiden zijn druk met spelen en verheugen zich op vandaag. We gaan namelijk naar het zwembad. Ja, de dames willen niet naar het strand dat hier voor de deur ligt, nee ze willen naar het zwembad. Op de een of andere manier heeft dat een grote aantrekkingskracht. Het duurt even voordat Bas terug is. Het is al warm in de boot. De meiden vragen constant wanneer we gaan, want we gaan toch wel? Ja, ja we gaan! Het is lastig voor ze om zich te vermaken. Bas komt terug met de mededeling dat ze echt het serienummer van de mast moeten weten en dat dat echt op bakboord op de mast moet staan. Ze kunnen me wat, daar staat het niet. We gaan nog een keer kijken, maar zien echt geen nummer. We bellen Hallberg en zij zeggen hetzelfde. Het staat op bakboord op de mast en ook onder de giek. Helaas bij ons nou net niet! We zoeken in onze spullen en denken iets gevonden te hebben. We mailen het naar Selden en naar de rigger. Hopelijk kunnen ze hier mee uit de voeten. Anders moet er morgen iemand komen om te meten en dat is een duur geintje. Bas kan na half vier terugbellen. Ook hebben we eigenlijk nog helemaal geen idee wat dit geintje gaat kosten. We houden het er maar op dat de dollar gunstig staat! De tijd tikt weg, want het bellen, mailen met alle bedrijven kost meer tijd dan verwacht. De meiden raken nu wel echt verveeld en ik "moet" met ze weg. Dat ga ik dan ook lekker doen. We pakken wat spullen in en zijn er dan weg van. Op naar het zwembad.

Ik bereid ze voor dat wij er misschien niet mogen zwemmen, omdat het een echt olympisch zwembad is en omdat ik alleen entreeprijzen voor volwassenen heb gezien. Het antwoord is dat we in Trapani toch ook in zo'n zwembad zijn geweest. Ze hebben gelijk, maar je weet het gewoon niet. Als we bij het zwembad zijn, kunnen we inderdaad niet zwemmen. Iedereen in het bad is baantjes aan het zwemmen en dat is toch wel saai.

Dan maar op naar het strand. We kopen bij de 7/11 (herinneringen aan Tampa) nog iets te drinken en voor de meiden een real American Cookie. Op naar het strand. Het is veel minder druk dan gisteren, maar er is nog wel gezelligheid.

De meiden hebben hun duikbrillen bij zich dus die gaan meteen op.

We gaan lekker zwemmen. Ze zijn koprollen aan het maken. Voor Liedewij is dat heel moeilijk met haar kurkjes. Ik doe ze even bij haar af en laat haar koprollen maken. Ze kan ze nu (bijna.....). Wat is ze trots. Ze wil ook lekker even zonder kurkjes zwemmen en dat doet ze goed. Ze kijkt lekker onder water, maar het lukt haar niet goed om naar beneden te zwemmen en ik zie de hele tijd haar kontje boven water. Ze is al zo groot. We spelen Barbie, Ken en Chelsie. Ik ben mama en als ik aan de Ketting kom en zeg dat ik een zeemeermin wil worden, dan verander ik in een zeemeermin. Fantasie alom.

Ik merk dat ik de kinderen meer in de gaten houd dan de afgelopen tijd. We zijn weer in de grote stad en daar zijn, denk ik, ook weer meer mensen met minder aardige bedoelingen.....of word ik nu te neurotisch?

We maken ook nog een zandkasteel in de vorm van een vis. Wat zal ik dat thuis gaan missen. Het lekkere weer, de zee en de zeeĂŤn van tijd.

Na een paar uurtjes zijn ze wel klaar met spelen. Ik heb gisteren een stukje verder op een speeltuin gezien, dus op naar de speeltuin. Eerst nog even langs de douche. Liedewij vindt het heerlijk, " mama, wat lekker zo'n harde straal. Wat een verschil met toen we van huis weggingen. Douchen met haar was een drama. Ze wilde niet onder de straal en ik denk dat ze er nu wel uren onder zou kunnen blijven. We lopen aan de waterkant terug. Frederique gaat gewoon weer lekker even de zee in. Hoezo lekker zoet?

Het speeltuintje is een groot klimtoestel en de meiden zetten hun spel voort. Ik zit bij ze, duw ze als ze op de schommel zitten en schrijf dit vast. Het begint bewolkt te worden?... Na een uurtje spelen en kindjes die hoog nodig naar de toilet moeten gaan we terug naar de haven. Ik heb met Bas afgesproken dat we eerst kijken of hij bij de haven is om met de rigger te bellen. Als hij daar niet is, plassen we snel en dan lopen we naar de brug. Als we deze oversteken zijn we ook bij de boot en dan fluit ik wel. Eenmaal op de brug zie ik Bas net in zijn bootje springen op weg naar de haven. Dus wij gaan ook maar weer terug naar de haven. Het is al laat en Frederique vraagt zich af waarom het al zo laat is. De tijd gaat gewoon snel als je het leuk hebt meissie. Dat is niet het antwoord waar ze op hoopte.

Op de boot roepen we de Annalena op. Zij liggen in Lake Sylvia voor anker en we zouden vandaag even borrelen. Dus we roepen ze op. Ze zijn er. Wij pakken snel onze spulletjes en gaan dan met de dinghy die kant op. Het is leuk om ze weer te zien. Dat is het echt iedere keer. We borrelen lekker in de kuip. Gerard heeft weer een super rumpunch gemaakt en die gaat er goed in. Het is leuk en voor we het weten is het alweer veel te laat. Gerard maakt een super pasta.

Hij kan echt zo lekker koken. Hmmmm. Als toetje hebben we aardbeien, bananen en yoghurt. De meiden zijn helemaal wild van de tablet van Rommy. Daar staan echt hele leuke spelletjes op. Ze kunnen het ook goed. Leuk om te zien.

Veel te laat gaan we, na een geslaagde avond terug naar de boot. We varen langs de replica van de Galjoen. Die lag er op de heenweg toch nog niet? Nee, die lag er inderdaad nog niet. Aan boord gaan de meiden meteen slapen. Bas en ik drinken nog iets en hebben het over de terugreis.

Het besef van dat we terug moeten gaan varen is geland en ik ben me ook aan het voorbereiden. Ik lees over de mogelijke routes, bedenk me hoeveel eten we in welke route er nodig hebben, wat moet ik voor de kids klaar leggen, wanneer zal ik boodschappen doen, laatste wassen, weerberichten binnenhalen, etc, etc. Eerst maar zorgen dat we nieuwe stagen krijgen. Hoop dat ze vrijdag klaar zijn. De rigger zegt twee dagen nodig te hebben en dat we dan wegkunnen. Het weer ziet er dan ook goed uit om naar Bermuda te gaan. Fingers crossed dus.

Dinsdag 14 mei Vanmorgen alweer vroeg uit de veren.

De meiden zijn ook al wakker, terwijl het gisteren toch wel heel laat geworden is bij Gerard en Rommy. Heel even denk ik te horen dat ze met te vermoeide beetjes uit bed gestapt zijn, maar het blijkt mee te vallen. We kleden ons meteen aan, want Gerard en Rommy kunnen al vroeg hier zijn. Zij gaan naar Miami en laten hun bootje bij ons achter.

Nog voordat de Brinta, de cornflakes en de boterhammen gesmeerd zijn, zijn ze er al. Lekker op tijd. Het lijkt me heerlijk Miami, maar met de kids is het nu iets te veel gedoe om daar heen te gaan. Wij moeten ook eerst maar eens zorgen dat we alles geregeld krijgen met de verstaging. Bas brengt Gerard en Rommy naar de kant en gaat dan meteen Underwoord bellen voor de verstaging. Hij komt terug met de mededeling dat hij over een half uur gebeld wordt. Dat half uur wordt een uur en dan gaat Bas zelf maar weer naar de kant met nu ook het kaartje van een andere rigger. Eens zien of die iets meer sneller zijn. Wij zijn eigenlijk gewoon ongeduldig, want eigenlijk duurt gisteren al te lang. We zien het weer voor het komende weekend goed worden om te vertrekken en dan willen we ook weg. Bas komt een illusie armer terug. Underwoord weet nu welke mast wij hebben en welke verstaging daar bij hoort, maar hij heeft niet alles op voorraad en het duurt nog een paar dagen voor hij alles hier heeft. Tja en eigenlijk heeft hij ook pas dinsdag mannen die kunnen komen tuigen. Wat is dit nu weer. Vanaf donderdag vragen we al of ze tijd hebben en alles op voorraad en iedere keer is dat het geval en nu niet! Wat is dat? Wat een gezeik, daar zitten we helemaal niet op te wachten. We zullen helaas toch ooit een keer aan de overtocht moeten gaan beginnen, want we willen begin juli in Nederland zijn en we hebber nog wat mijlen te maken. Dus wat nu? De andere rigger zegt dat we langs moeten komen. Daar gaan mijn shop plannen!

We pakken de tekenspullen voor de meiden in, de ipads, telefoon, geld en met een volle rugzak gaan we op pad. De meiden ondergaan het.

Frederique vroeg of ik een beetje overstuur was.... Nou niet overstuur, maar wel even een baalmomentje! Moet mogen toch? We gaan er gewoon weer een leuke dag van maken. Dus met zonnebrillen en tasjes gaan de lieverds mee. Zij zijn er klaar voor. We gaan met de bus.

Als we bij de bus staat maakt Bas de opmerking dat we de stagen natuurlijk ook zelf kunnen vervangen. Klinkt logisch en eigenlijk vinden we dat een goed plan. Als ze er dan vrijdag zijn, dan kunnen we toch het weekend weg..... sounds like a plan! Underwood heeft een hele goede naam, dus misschien is het dan toch de beste optie en moeten we niet het hele circus met een andere rigger aan. Dat gaat het worden. We bedenken dat we wel naar het kantoor van Underwood willen gaan, want face to face werkt beter dan door de telefoon.

Er rijdt hier een hop on hop of bus en die brengt ons een heel eind op weg. Het is een hele oude bus en zit erg gezellig. We willen ook naar de grootste Westmarine die er bestaat voor de laatste bootspullen en het ligt allemaal bij elkaar in de buurt, althans volgens de kaart. Dus we hebben een gezellig programma voor de boeg. Dat dicht bij elkaar in de buurt is een illusie. We hebben een adres van Underwood, die ligt het verste weg en is het belangrijkste dus daar gaan we als eerste naartoe! Het lijkt hier erg makkelijk met al de blocks, maar de afstanden zijn toch wel groot. De meiden stappen nog dapper mee, maar op een gegeven moment lijken we dan toch de weg kwijt te zijn. We vragen de weg aan een aardige man en hij blijkt een groot bedrijf te hebben die in accommodatie voor bemanning voorziet. Zelf heeft de man grote wedstrijden gezeild als kapitein voor Maxi yachts. Je ontmoet zo nog eens mensen. Dat is zo leuk. Hij neemt ons mee naar zijn kantoor en daar zoekt hij Underwood op. Het is veel verder dan wij dachten en hij wil ons er met alle plezier even naartoe brengen. Die Amerikanen zijn echt oprecht aardig!

Als we bij Underwood aankomen zijn we onder de indruk van hoe druk het is. Er lopen veel mensen af en aan en ook in de werkplaats is het druk. Het bedrijf krijgt een echt gezicht. We worden door de eigenaar, ik denk ruim de 70 gepasseerd, verder geholpen. Degene die ons eerder heeft geholpen heeft het reuze druk. Heerlijke man en schitterende (zeil-) verhalen. Het vindt wat wij doen erg gaaf en zegt ook dat je het het beste kunt doen als je jong bent........Hij legt uit dat alles bij Selden besteld moet worden en dat de shipping ongeveer drie dagen duurt. Voordat ze het dan klaar hebben, is het zeker na het weekend. Nee, daar zitten we niet op te wachten. Dus wat dan?

Dan vraag ik of we het niet zelf bij Selden US kunnen gaan halen. Dat kan niet, want het is meer dan 1000 mijl. Kan het shippen dan niet sneller? Ja dat kan wel, maar dat is veel duurder.

Hoe duur is veel duurder dan? Nou dat is ongeveer 100US duurder! Dat is inderdaad veel geld, maar op het geheel is het niet zo heel veel en een paar dagen aan de mooring loopt ook aardig in de papieren. Belangrijkste is toch wel het weer! Het weer wordt goed en dan willen we gewoon over naar Bermuda. Dus doe maar die extra shipping. We zijn opgelucht dat het nu toch geregeld is en we zien dat ze hier goed weten wat ze doen. Prima dus! Hoog tijd voor wat vermaak. We moeten een eind terug lopen. Op de heenweg zijn we langs een oerechte Amerikaanse diner gelopen en Bas heeft zin om daar te gaan eten!

De meiden hebben het voor het zeggen, maar de frietjes lonken dus zij vinden het ook een leuk idee. We komen ook nog langs een vulstation voor het gas, dus daar kunnen we deze week de flessen ook nog laten vullen. Prima dus. De Diner is een heel groot succes. Deze kan echt zo in een film en het is echt geweldig. We worden ook door een echte waitress geholpen en we kijken onze ogen uit. Heel leuk. Er wordt ook echt aan de meiden gedacht. Meteen weer een kleurplaat en kleurtjes. Zo die zijn ook stil. Wij hebben een uur nodig om het menu door te worstelen.

Wat een keus. Dit zijn wij helemaal niet meer gewend. Ohhhh wat erg. Alles ziet er even lekker uit. Bas gaat voor de Chili en ik voor een omelet.

Het drinken wordt geserveerd in emmers en als we ze dan leeg hebben (we hebben nl wel echt dorst van al het lopen) krijgen we gewoon een refill. Echt Amerikaans. Wat een land is dit toch.

Amerika staat bij mij wel op een lijstje om een keer in rond te gaan reizen met de meiden. Lijkt me echt heel leuk. We genieten echt in de diner. Bas gaat nog even naar de hardware store aan de overkant voor wat koperen schroefjes en wij gaan afrekenen. Als Liedewij naar beneden huppelt valt ze languit op straat. Ohhh t meisje toch. Ze heeft zich goed pijn gedaan en zal morgen wel een echte buil op haar hoofdje hebben.

We halen binnen een zak met ijs en zo koelen we het. Dan toch maar op pad naar West Marine. Dat kan niet even, want het is wel heel groot. We hebben een lijstje gemaakt en we houden ons er goed aan.

Altijd lastig in deze speelgoedwinkel voor volwassenen. De meiden zijn er klaar mee en wij ook wel. Dus we gaan weer in de benen. Bij de supermarkt worden we vrolijk, want dit is weer een echte supermarkt. Die hebben we al weer even niet gezien. De keuze is er reuze.....onze handen zijn al bijna gevuld, dus we nemen niet te veel mee. We kijken wel goed rond en bedenken dat we hier goed onze boodschappen kunnen doen. We gaan nasi eten. We kopen nog wat snoepjes. Frederique is geen snoeper en we hebben echt al heel lang niks van haar gading. Het worden lekkere pepermuntjes! Als we de winkel uitlopen staat de bus klaar. Erg fijn. Bij de boot gaan de meiden aan een filmpje. Ik haal een app binnen, want bij Rommy hebben ze een heel leuk spelletje gedaan. Als Bas mij ophaalt bij de haven, want daar hebben ze internet, worden we aangesproken door een Amerikaanse die hier ook in de haven ligt. Ze zijn aangekomen nadat het havenkantoor dicht was en kunnen nu niet bij de douches. Ze hebben een gast aan boord en dat blijkt een Nederlandse te zijn. We kletsen wat en zij raken er maar niet over uit dat wij deze trip met onze drie kleine meiden ondernemen! Dat vinden ze helemaal te gek.

It's amazing. The two of you are my heros of the day! We hebben een gezellig praatje pot, maar we zijn ook wel ongeduldig, want de meiden zijn alleen op de boot. We gaan dus snel terug en bas vaart nog een keer op en neer om de douche voor ze open te maken.

Aan boord blijven de meiden het filmpje kijken en wij blijven kletsen.

Dan hoor ik Gerard en Rommy aankomen. Ze fluiten en ik ga ze met de dinghy halen. Ze hebben het heel leuk gehad in Miami. Dat kan ik me goed voorstellen. Ze komen aan boord om iets te drinken en voor we het weten is het alweer 12u. Ohhh wat erg. Hoog tijd dus om te gaan slapen.

Woensdag 15 mei Pfff dat laat naar bed gaan begint me op te breken. Ik word nog moe wakker. We komen dan ook niet goed op gang. Ik ga samen met de meiden op pad vandaag. We gaan naar La Galleria. Ik wil mijn ipod graag laten maken en daar is een Applestore. Dus na het ontbijt zijn we weg. We lopen langs het strand. We willen graag de hop on hop of bus pakken, maar deze komt niet voorbij of wij zijn te laat met kijken en dan is hij al voorbij. Het is verder lopen dan gedacht, maar het muurtje waar de meiden op kunnen spelen maakt veel goed. Wat een mooi strand zeg. Wat is het hier mooi. Er zijn veel mensen aan de boulevard. We komen een hardlopend stel tegen die de hond in de buggy hebben zitten. Dat is wel heel hilarisch. De hond wordt geaaid en geknuffeld en wij lopen verder. Als we bij La Galleria naar binnen lopen, lijkt het net of je een ijskast in loopt. Die airco's toch! Brrr. Het is een chique bedoeling. Gelukkig ook een Applestore. Eens kijken of ze het glas van mijn Ipod kunnen maken. Dat kan wel, maar dan krijg je gewoon een nieuwe Ipod mee! Ze maken dan niet je oude, maar je krijgt een nieuwe.

Dat is toch raar? Als ik vraag hoe duur dat is zegt ze tussen de 100 en 250 dollar. Laat dan maar zitten.

We kopen in de mall ook nog een cadeautje voor Rommy want die is vandaag jarig. Ik slaag ook niet voor mijn toetsenbord, jammer, want nu is de laptop ook niet te gebruiken. Eigenlijk willen we hier ergens lunchen, maar we vinden geen gezellig plaatsje in de mall en we besluiten terug te lopen. Lopen willen de meiden niet meer, dus gaan we op zoek naar t busje. We lopen vast een stukje en als de bus voorbij komt stappen we erop. Binnen no time zijn we bij Quarterdeck. Daar gaan we lekker lunchen. Ik zie dat Bas mij heeft gemaild en ik bericht hem terug dat wij zitten te lunchen. Hij komt ook even. Leuk! De meiden vinden het super dat papa er is. Bas is allemaal druk met het voorbereiden van de boot. Eventjes dit, eventjes dat en dat eventjes wordt langer. Er is altijd wel iets te doen op de boot. We lopen met z'n allen terug naar de haven en gaan naar de boot. Bas gaat bezig met de stompjes waar ooit de aardplaat heeft gezeten en ik help hem ermee. De meiden vermaken zich.

Ik ben ondertussen ook iets aan het downloaden, maar dat schiet echt niet op. We hebben hier gewoon geen internet. Jammer! Daarna roepen we de Annalena op en gaan we heel hard zingen voor Rommy. De taart staat ondertussen klaar, dus als we zin hebben zijn we welkom. Wij hebben altijd zin en gaan die kant op. De hele Annalena hangt vol met vlaggetjes. We komen al zingend aan. Wat leuk. We borrelen weer veel te gezellig en voor we er erg in hebben is het hoog tijd om te gaan. We gaan richting de boot. Bas zet mij nog even af bij de haven, want het downloaden is vanmiddag echt mislukt en we hebben het wel nodig. Hier gaat het beter en is het downloaden zo gebeurd. Fijn dan kunnen we daar ook weer mee vooruit. Terug op de boot kijken Bas en ik nog een serie en dan gaan we lekker slapen.

Morgen vroeg dag en er staat veel te doen!

Donderdag 16 mei Marieke en ik worden wakker en we al eerste werk pakken we al het beddengoed en de handdoeken om te wassen. Vandaag hebben we weer een vol programma. Diesel en water aanvullen, gas regelen, boodschappen doen en natuurlijk alles wassen. Ik word om half negen op het havenkantoor verwacht om de autohuur te regelen. Ik pak nog snel een bak koffie en een boterham en dan vaar ik met de rubberboot naar het dinghydock. Ik pak vier wasmachines voor de was. Er staan zes wasmachines, wat goed geregeld hier. Als alles er in zit loop ik naar het havenkantoor en als ik de straat op kijk zie ik mijn chauffeur net stoppen. Met een busje word ik naar het bedrijf gebracht. Een oudere vrouw staat met grote snelheid alle mogelijkheden op te noemen wat ik nodig heb en of ik niet liever een grotere auto wil met elektrische ramen.

Nee, bedankt. Omdat ik alle verzekeringen wil wordt de autohuur ineens veel duurder dan over de telefoon begroot. Misselijk vind ik dat, maar het gebeurt vaker. De kale autohuur kost $ 39.99 en nu met een extra bestuurder en verzekeringen $ 95.99. oftewel verzekeren in Amerika is big business. Ik doe het toch maar, want we willen morgen of overmorgen weg en vooral geen gedoe. Dat hebben vind ik al genoeg. Ik rijd naar de haven terug en kom mooi op tijd aan om de was in de drogers te doen. Dan ga ik met de dinghy naar boord om te zien hoe het daar gaat en om de jerrycans op te halen. Aan boord pak ik nog een boterham en koffie en dan doe ik alle jerrycans in de rubberboot. Frederique vaart met me mee om te helpen. We rijden met de auto naar de benzinepomp het scheelt een dollar per gallon aan de weg vergeleken met bij de marina’s dus we halen het zo. We hebben tien jerrycans, vijf van de Annalena en vijf van ons. Als we wegvaren zien we dat de Annalena ook aan een mooring komt hangen. Op de steiger laden we de jerrycans in een karretje en dan lopen we naar de auto. Ze passen alle tien precies in de kofferbak.

De benzinepomp is vijf minuten rijden. Daar moet ik mijn creditcard achterlaten voordat ik kan tanken. 50 gallon aan diesel past er in de tanks, oftewel 200 liter. De eerste 50 dollar bespaart, ook mooi. We rekenen af en rijden terug naar de haven. We laden de dinghy vol met de kannen en halen en passant de droge was op. De rubberboot ligt behoorlijk diep als we terugvaren. Gelukkig is het niet zo ver. Marieke helpt alles aan dek te zetten. Dan kan het werkje van het hevelen beginnen. Ik moet weer even de slag te pakken krijgen, maar dan gaat het goed. Ik hoop dat de boot wat schoner blijft dan dat ik de kannen overgiet. Marieke gaat ondertussen met de andere was naar de kant. Het dek blijft behoorlijk schoon. Ik knoei wel hier en daar een druppel, maar vergeleken met gieten ben ik erg tevreden. Marieke komt mooi op tijd terug. Ik ben bijna klaar en ik kan alvast de lege kannen in de rubberboot gooien. Als alles leeg is ga ik weer een rondje doen. Ik loop even langs het washok om de was in de droger te doen. Dan ga ik door naar de benzinepomp. Ik pomp alle kannen vol en dan ga ik weer terug. De was kan weer uit de droger en dan vaar ik weer naar onze boot. Wat een efficiency. Op de boot gaan we weer hevelen. Bij de derde kan blijkt de tank vol, want we lopen over. Snel gaan Marieke en ik in de weer om de diesel die uit de tank is gekomen aan dek te houden. Gelukkig gaat er bijna niets het water in. Het kost een paar rollen wc papier maar we hebben alles zo goed als op. Met de jerrycans van Gerard vaar ik naar de Annalena. Gerard en ik gaan zo naar het gasstation om gas te halen en gaan nog wat andere boodschappen doen.

We nemen de gasflessen en de lege dieseljerrycans mee en we gaan op pad. Marieke gaat met Rommy en de kinderen naar de Spaanje Galjoen van Ponce de Leon. Als eerste gaan we naar het gasstation. We moeten nog even op de chefflessenvuller wachten, maar na vijf minuten is hij er. Hij kijkt naar onze flessen en zegt dat de Nederlandse illegaal zijn. Hij is sowieso een regelmanneke want we mogen van alles niet. Mijn Amerikaanse fles wil hij nog wel vullen, maar er zit roest op, ook niet goed. We betalen en we zijn er weer weg van. We gaan naar de tuiger, die zit hier vlakbij. Daar is bijna niemand. Ik zie wel onze nieuwe stagen liggen, maar de man die aanwezig is weet van niets. Ik bel naar Houston en hij zegt dat er over een half uur weer iemand is die mij op weg kan helpen. Er zit niets anders op dan dat Gerard en ik bij Lester gaan eten, de Amerikaanse diner. Het is weer afzien. Gerard neemt meatloaf en ik een cheeseburger. Beide echt homemade. Erg lekker. Als we gegeten hebben steken we over naar Mc Donalds Hardware. We hebben beide nog wat kleine dingetjes nodig en hier hebben ze heel veel. We trekken beide ons eigen plan in de winkel en na een kwartier of zo staan we tevreden buiten. Dan stappen we in de auto en gaan naar de tuiger.

Daar is intussen Roger, de eigenaar. Hij helpt me met de stagen en ik reken het laatste beetje af.

Met de stagen in de auto gaan we nog even naar West Marine. Gerard moet hier nog even langs en ik kijk of ze kompaslichtjes hebben. Daarna is het tijd om te gaan tanken en weer terug naar de boot te gaan.

Als ik op de boot ben gaat Marieke met Rommy en Gerard boodschappen doen. Ik ruim wat op op de boot en zorg dat we straks de boodschappen weer kwijt kunnen. Marieke had al de groente al gesneden voor het eten dus ook dat is een makkie. Het is ondertussen al wat laat aan het worden dus ik ga voor het eten zorgen. De kinderen willen straks nog gaan Turtle-watchen op het strand, dus ze kunnen beter op tijd gaan eten. Als we net het eten op hebben komt Marieke aan met de rubberboot. Ze heeft goed geshopt, ik zie fris en bier en boodschappen en nog net Marieke. Wij kunnen er straks weer goed tegen.

We zetten alles aan dek en dan gaat Marieke nog een keer terug voor het laatste beetje. Aan boord ruimen we de grootste bulk snel op en dan kan Marieke ook nog lekker wat eten. Dan gaan we de rubberboot in om naar het strand te gaan. Rommy gaat ook mee, dus we lopen met z’n zessen naar het strand en hopen schildpadden te zien die hier hun nest maken. Er is weinig te zien, maar de kinderen vinden het wel heel leuk, zo laat nog op het strand. Even later keren we terug. Het is mooi geweest voor vandaag. We zetten Rommy af en dan gaat iedereen lekker te kooi.

Vrijdag 17 mei Rond een uur of acht zijn we uit de veren. We pakken eerst een bak koffie, maar we drinken die maar ten dele op. We willen de stagen wisselen. We pakken de spullen die we nodig hebben bij elkaar en dan gaan we naar de mast. We leggen de nieuwe stagen uit over dek en dan gaan we maar eens beginnen. Gerard komt ook aan varen om te helpen. Heel fijn een paar extra handen. We beginnen met de onderstag die kapot is. Ik ga de mast in en Marieke en Gerard doen het werk aan dek. Als we de stag gewisseld hebben en onder spanning hebben gezet zit de spanschroef bijna dicht. Hmmm dat was niet zo.

De volgende stag dan maar. Die is precies even lang en ook hier gaat de spanschroef bijna dicht. Zo houden we geen ruimte om de boel op te spannen. Voor de zekerheid pakken we nog een stag. Opnieuw hetzelfde. Dan gaan we de oude en de nieuwe maar gewoon eens vergelijken. De nieuwe zijn echt te lang. Zo wil ik ze er niet in hebben. Draden rekken in de regel gewoon nog wat. We bellen met de tuiger.

Houston we’ve got a problem! De tuiger heet namelijk Houston. Deze flauwe grap heb ik maar niet gemaakt en ik denk dat hij hoopte dat ik hem niet zou maken. We overleggen over de telefoon wat we kunnen doen. Wij gaan meten en straks ga ik met mijn stagen terug en zij maken ze weer op maat. Zo moet het maar gebeuren. Ik ga weer de mast in en we meten stag voor stag na wat de werkelijke lengte moet zijn. Op twee na moeten ze allemaal vervangen worden. Om een uur of twaalf ga ik naar de wal met de stagen. Ik probeer eerst een bus in de goede richting te pakken, maar dat duurt me te lang. Ik pak toch maar een taxi. De tijd dringt zullen we maar zeggen. In een kwartier sta ik bij de werkplaats met de stagen.

Ze gaan er straks aan werken, dus het gaat gelukkig snel. Ik leg nog even uit hoe ik heb gemeten zodat ze straks niet te kort zijn. Houston brengt me terug naar de haven en ik heb zo het gevoel dat het allemaal goed gaat komen. Als ik uit de auto stap komt Marieke net de poort van de haven uit lopen. Ze gaat nog even naar de stad met de meisjes en nog langs het strand. Ik ga naar de boot, want we zijn ook nog met het railingnet bezig. Op de terugweg vaar ik nog even langs Gerard en Rommy voor een praatje en om te kijken hoe het daar gaat.

Zij zijn zich ook aan het voorbereiden voor de nieuwe oversteek. Het is goed warm, dus ik zet mijn Australische hoed op en ga aan het werk met het net. Als het er in zit belt Houston. De stagen zijn klaar over een half uur komt er iemand ze brengen. Klasse! Ik doe mijn laatste dingen en dan ga ik naar de kant. Ik wacht en ik wacht. Ik wacht meer dan een kwartier en er komt nog steeds niemand. Ik heb de telefoon vergeten en als ik bedenk dat ik maar terug ga om hem te halen zie ik de stagen staan. Aan de andere kant van het hek straat Paul, de tuiger. Hij stond aan een andere kant op me te wachten. Hij heeft de stagen weer op maat gemaakt en hij wenst ons good luck. Met de stagen ga ik weer naar de Mare Liberum. We gaan meteen weer aan de slag en ook Gerard komt meteen weer helpen. Geweldig! We beginnen weer met de onderwanten en die passen helemaal goed. Dan gaan we bakboord hoofdwant uit de mast halen. Eerst zetten we met een val de mast geborgd en dan ga ik de mast weer in. Er moeten eerst blokken uit de zalingen gehaald worden en dan kunnen de stagen losgekoppeld worden van de mast. Aan dek halen we de stag, het is een samenstel van drie stagen, uit elkaar en dat valt niet mee. De tijd heeft gezorgd dat er een roestvrijstalen as vast zit in een aluminium gietstuk van de zaling.

Met zachte hand en wd-40 weten we de as er uit te timmeren. Gelukkig blijft alles heel en kunnen we de boel weer samenstellen. Ik bof weer. Ik mag weer de mast in en kan de stag naar boven hijsen. Met wat spierballenwerk kan ik de bovenste stag weer in de mast haken. Nu is in ieder geval het gewicht er af. Ik zak naar de bovenste zaling en steek daar het aluminium blok weer in de zaling en haak een tussenwand in de mast. Nu door naar de onderste zaling en daar gaat het onderste blok in. Marieke en Gerard maken op dek de stag vast aan de spanner en zetten deze vast. De mast is weer geborgd. Het is ook maar een losse mast als hij alleen aan de onderwanten staat. We stoppen er mee voor vandaag. We nodigen Gerard en Rommy uit om mee te gaan uit eten. We gaan ons allemaal even opfrissen en als we klaar zijn varen we langs Gerard en Rommy. Die zijn ook zo goed als klaar en met twee dinghy’s racen we naar de wal. We gaan eten bij Quarterdeck, een restaurant waar we een paar keer met de meiden zijn geweest. Het is er relaxed en ze rekenen op kinderen. We moeten nog even wachten voor we aan tafel kunnen. We komen binnen te zitten, met zijn allen aan een zes persoons, of niet eens, tafel. De meiden kleuren hier voor de derde keer dezelfde tekening en wij kletsen over van alles en nog wat. Gerard stelt een lekker biertje voor, een Bonkel of zo iets en dat is zeker lekker. Helemaal als je het vergelijkt met het doorsnee Amerikaanse pils. Het eten smaakt prima en de tijd vliegt om. Liedewij valt onderweg naar de boot in slaap in mijn armen. Het is ook nogal wat, weer opnieuw zo laat. We maken ze even wakker om in de dinghy te stappen en dan varen we naar onze boot. de meiden gaan meteen naar bed en Marieke en ik drinken nog wat voor het slapen gaan.

Zaterdag 18 mei We staan op, de dag van vertrek, als alles goed loopt. Even een bak koffie en dan gaan we het laatste hoofdwant doen en dan staat de mast weer als een huis.

Marieke en ik zijn net bezig en daar komt Gerard al weer aan gevaren. Alsof hij heeft zitten wachten op ons. Gerard en Marieke hijsen mij de mast weer in en zaling voor zaling gaat de stag los. Dan laten ze mij weer zakken en gaan we de stag weer uit elkaar en in elkaar zetten. Dezelfde pen als gisteren zit weer vast, dus we weten hoe we het aan moeten pakken. In een tien minuten zit de stag weer in elkaar en kan ik weer omhoog. Ik hijs de stag weer omhoog en alles gaat op rolletjes. In een minuut of tien sta ik weer beneden. Nu is het alleen nog maar de boel afspannen. Gerard gaat weer terug naar de Annalena. Ik vaar met hem mee om bij hun meteen de mast en stagen te controleren. Marieke gaat water halen en nog een laatste was doen. Bij de Annalena blijkt ook een stag kapot, helaas. Er is een tier gebroken in de draad en we zetten het vast met een draadklem. We praten er over met Gerard en Rommy en een noodstag van dyneema lijkt een oplossing. Als Marieke aan komt varen stelt ze voor dat ze gewoon de tuiger moeten bellen. Wie weet hebben ze tijd. Ze hebben tijd, als Gerard meteen komt met de draad. Ik vaar met Marieke mee terug naar onze boot om bij ons de mast te gaan vast zetten. Even later komt Rommy aan gevaren, ze heeft Gerard afgezet en nu is het even tijd voor koffie. Na de koffie gaat ieder weer aan zijn eigen klus. Rommy wil mij nog graag helpen, maar ik doe dit liever alleen. Even later zien we Gerard met iemand meevaren naar de Annalena, met draad en opgestoken duim. Wij gaan ook verder met alles op te ruimen, vast zetten en zo meer.

Straks zitten we een week weer op de oceaan en we willen niet verrast worden. Als we zo goed als klaar zijn is het tijd voor de douche. We varen naar de kant en kruipen lekker onder de douche. Ik scheer me op het gemak en kan daarna met Gerard mee terug varen. Ik heb toch nog wel wat te doen. Even later komt Marieke met de meiden terug.

We halen de motor omhoog en even later de rubberboot. Die is weer van onschatbare waarde geweest. Ondertussen vertrekt de Annalena naar zee. Wij sturen nog de laatste mails weg en halen de laatste gribfiles binnen.

Dan gooien wij ook los. Op weg naar Bermuda. We varen naar zee over de intracoastal waterway. Het is weekend en dus lekker druk. We varen langs de Ponce de Leon en dan door naar de 17th bridge. Het lijkt allemaal al zo vertrouwd, en dat al na een week. Na de brug waar we weer net onderdoor passen gaan we de zee op. We buigen na de geul af naar het noordnoordoosten en we zijn onderweg. De Golfstroom geeft ons een flinke zet in de goede richting. Hoog aan de wind varen we met 9 knopen naar een waypoint aan de noordkant van de Bahama’s. Daarna gaan we in een lijn naar Bermuda. In de verte zien we de zeilen van de Annalena. Ik ben benieuwd hoe lang we elkaar blijven zien.

Tot slot: De dinghy De dinghy is dit jaar een onmisbaar stuk geweest. Het is het boodschappenwagentje en de gezinsauto. Je ligt zo vaak ten anker en de enige manier om droog naar de kant te komen is de dinghy. Ze zijn er in verschillende maten en in verschillende uitvoeringen. Je hebt ze met vaste bodem, meestal van polyester, en gewoon van rubber met een houten vloer. Toen wij onze rubberboot zeven jaar geleden kochten hebben we gewoon gekeken wat er op het voordek past. Daarna keken we wat er te koop was en zo kwamen we op onze rubberboot uit. Van tube-hoogtes hadden we nog niet gehoord. Daar kwamen we al snel achter tijdens de reis. Die van ons zijn niet erg hoog en met wat wind komt er snel water over. De rubberboten met de polyester bodem liggen in de regel wat hoger en hebben dus een grotere maat rubberslag rondom. Dus nog meer afstand tot het water. Daar blijf je dus een stuk langer droog mee, en dat is fijn als je nog uit eten moet. Het nadeel van deze boten is dat je ze niet makkelijk weg kan stoppen thuis in de winter en dat ze zwaarder zijn om aan dek te leggen. Een ander iets dat me stoort aan onze rubberboot, maar wat ik ook bij andere bootjes zie, is dat ze niet zijn gemaakt om mee te roeien. Als de buitenboordmotor stopt moet je toch weer terug kunnen komen. Wij hadden thuis vroeger een oerdegelijke Engelse dinghy en daar zaten echte rubberen roeidollen aan, niet stuk te krijgen. Ons bootje is met een half uurtje roeien naar zijn grootje. Dus de volgende keer, als die nog een keer mag komen, ga ik op zoek naar een rubberboot van Engelse makelij met een polyester bodem. Alle waar naar zijn geld.