Gibraltar—Vila Real de Santo Antonio
13
Week 13; 23 sept—29 sept Gibraltar—Vila Real Mare Liberum staat op het punt geruild te worden voor een camper! Deze week zijn we onderweg en komen we in een rot zee. Met mijn vader heb ik het er over dat als we zo door elkaar geschud blijven worden, de kans groter is dat we met een camper door de Ardèche gaan reizen, dan dat we met de Mare Liberum oversteken. Deze uitspraak wordt door Marieke gehoord en de rest van de week hangt deze uitspraak in de lucht. Gelukkig maken het weer en de geweldige dolfijnen aan het einde van de week alles goed!
Zondag 23 september: The upper Rock Bas maakt mij vroeg wakker! Althans dat is het gevoel. Het is buiten nog schemerig en het is erg vochtig. Dat zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik voor dag en dauw opsta. Op de boot is iedereen nog in diepe rust. We fluisteren, kleden ons snel aan en pakken onze boodschappentassen. Buiten op de steiger blijven we fluisteren. Het lijkt alsof het erg vroeg is en dat valt eigenlijk reuze mee, want het is al bijna 8 uur. Gisteren is het er niet meer van gekomen om boodschappen te gaan doen, dus doen we het nu maar even snel. Het is frisjes buiten. Heerlijke om die lucht dan in te snuiven. Komt diep mijn longen in, heerlijk. Het voelt als thuis als ik ‘s morgens vroeg, met een kop koffie, naar mijn auto loop om te gaan werken. Het is een kleine 20 minuten lopen naar de enige echte supermarkt hier in Gibraltar. Het kan dan wel de enige zijn, maar het is dan ook een megastore. Leuk om hier rond te lopen en te kijken naar de lokale producten. Deze lokale producten zijn echt Engels. We hebben bedacht dat we op de boot een echt Engels ontbijt gaan maken. Dus in ons karretje komen bacon, worstjes en bonen. Gelukkig vinden we hier ook weer siroop voor de kinderen. In heel ItaliĂŤ hebben we geen aanmaaklimonade gezien en in Spanje was het zo exorbitant duur dat ik het ook maar heb laten staan. Weer: strak blauwe lucht. Temperatuur: 30 C Wind: 8 knopen
Hier is het weer in overvloed en op de boot blijkt het nog heel lekker ook. Morgen nog maar een paar flessen bijkopen. Op de boot is oma niet helemaal lekker en daarom dekken we gezellig de tafel met allerhande lekkere dingen, maar laten het echte Engelse achterwege, alhoewel Bas wel eieren met bacon bakt. Het is gezellig en prima om zo deze zondag te starten. Na het ontbijt ruimen we alles op en gaan we dan (eindelijk) met de kabelbaan de Rock op. We kiezen ervoor om een gecombineerd ticket te kopen. We gaan met de kabelbaan omhoog en vanaf daar lopen we het Nature Reserve Park in met diverse mooie bezienswaardigheden. Bij de kassa zeggen we met hoeveel personen we zijn en hoe oud de meiden zijn. We hoeven alleen voor Frederique te betalen. Volgens mij klopt dat niet, want we zouden ook voor Kathelijn moeten betalen. Ik vraag naar de tickets voor Kathelijn en Liedewij. De dame achter de kassa zegt: “we decided she will be 5 next week!� Erg aardig van haar, want nu hoeven we voor Lijn niet te betalen.
Vol spanning wachten we af wat er aan het einde van de kabelbaan gaat gebeuren. Vier jaar geleden zijn we hier ook geweest. Liedewij was toen 3 maanden oud en zat bij mij in de buikdrager. Zowel Kathelijn als Frederique zaten toen nog in de kinderwagen. Al voordat we de kabelbaan toen uitstapten zat er een aap in mijn nek, die was via het raampje de kabelbaan ingesprongen. Toen we de kabelbaan uitstapte griste een aap een pak koekjes onderuit de kinderwagen. Kathelijn, ze kon toen net praten, zei toen met een wijzend vingertje: “stoute aap”. Alle drie de meiden hebben ook nog steeds een aapje dat we toen gekocht hebben. Dat vergeten ze meiden nooit meer…… Dit keer is het welkomstcomité minder spectaculair. Een grote aap zit ons rustig op te wachten en verwelkomt ons. Liedewij kijkt haar ogen uit. Het is heel indrukwekkend voor haar en ze kruipt achter ons weg. We lopen een rondje en kijken onze ogen uit voor wat betreft het uitzicht. Over en tussen de wolken door kijken we heel ver weg. Het is zo mooi. We kunnen Marokko heel goed zien liggen. Ik besef nu pas hoe dichtbij dat is. We willen de trap op met een wenteltrap en dan opeens horen we Kathelijn heel hard huilen. Ze is tegen een traptrede aangelopen en gilt het uit. Ik loop snel naar haar toe, maar zie niet meteen iets. Bas is er niet veel later en hij ziet meteen de gigantisch buil op haar voorhoofd. Oohh meisje, wat heb je je pijn gedaan. Ik zie de rand van de traptrede gewoon in haar gezicht staan.
Bas loopt als een speer met haar naar het restaurantje om daar ijs te halen. Ik volg met de meiden en oma Jet. Helaas kunnen we het restaurant niet in, want de deur wordt gebarricadeerd door een aap. Iedereen staat rustig te wachten tot de aap weggaat. Grappig beeld is het al die wachtende mensen bij een aap. Gelukkig houdt de aap het na een paar minuten voor gezien en kunnen we naar binnen. Kathelijn heeft ondertussen iets te drinken gekregen en Bas moet een ongevallenformulier invullen. Het ijs komt eraan. IJs erop en na wat afleiding en een snoepje gaan we een kwartiertje later weer op pad. Nadat we genoten hebben van het uitzicht en overal kiekjes van hebben gemaakt lopen we verder. We zijn een beetje teleurgesteld, want we hebben maar weinig apen gezien. De kinderen zijn lichtelijk teleurgesteld. Dat blijkt nergens voor nodig, want nog voordat we het nature reserve park inlopen zien we heel veel aapjes zitten. Ohh het is zo leuk. Liedje blijft er nog steeds een beetje bang voor, maar als ik haar optil durft ze dichtbij te komen en de aapjes goed aan te kijken. Zo leuk om te zien. Er zijn ook veel baby aapjes. Die maken op ons allemaal nog wel de meeste indruk. Ze hangen aan de buik van moeders, drinken melk of spelen in de boom. Wat een leuke dieren zijn het toch.
Nadat we uitgekeken zijn, volgens mij raken we dat nooit, lopen we verder het Nature Park in. De eerste stop zijn St Micheals Caves. We hebben de Rock nu al van veel kanten gezien, nu gaan er zelfs in! Het is heerlijk om te lopen. Er waait een lekker briesje en we kunnen gelukkig in de schaduw lopen, want het is warm in de zon. Via een kronkelig bergweggetje zakken we langzaam af. Ik geniet echt. Dit maakt dat ik reizen zo geweldig vind. Ik voel me vrij als ik hier loop. Ik geniet van het hier en nu, van het gezelschap, de omgeving en wat we aan het ontdekken zijn! Het is genieten. Ik zie Kathelijn met oma lopen. Liedje loopt fluitend tussen opa en Bas in. We hebben geen idee wat we van de grot kunnen verwachten. We zijn de afgelopen weken natuurlijk al een aantal grotten met het bijbootje ingevaren. Nou dat is het werkelijk waar niet. Het blijken hele grote grotten te zijn. Ik vind het op de droomvlucht in de Efteling lijken. Bas vindt het lijken op het zandkasteel dat hij samen met Kathelijn heeft gemaakt en Frederique vindt het een kasteel waar koning Steen heerst. Je kunt helemaal naar beneden lopen. Het is erg mystiek en mysterieus. Voor de kinderen is het de eerste keer dat ze in een echte grot zijn. Wat vinden ze het prachtig. Na het afdalen van veel trappen komen we uit het niets in een geweldig auditorium terecht. Gewoon in de grotten een theater. De meiden beginnen te dansen en Liedewij zegt tegen oma dat ze al op haar teentjes kan dansen en dat ze het oma wel zal leren. Ze dansen heerlijk op het toneel en wij moeten toekijken, nou dat is echt geen straf.
Wat een aangename verrassing waren de grotten. Voor mij is het lang geleden dat ik zulke grotten heb gezien. Op ons gemak lopen we verder. Het is ongeveer 2.5 km naar de tunnels in de Rock. We stoppen regelmatig om wat water te drinken. Iedere keer ben ik weer blij dat we voldoende water meenemen. Onderweg naar de tunnels zien onze eerste slang. Ik besef me dat we, in de korte tijd dat we onderweg zijn, al best veel dieren hebben gezien. Bas, de meiden en ik maken de klim naar de tunnels. Aan de benaming van de tunnels kon ik niet vermoeden dat de tunnels in werkelijkheid heel veel ouder zijn. Het is een heel gangenstellen in de Rock met allemaal schietgaten waar kanonnen in geplaatst zijn. Wat een handwerk ligt hieraan ten grondslag. Ik word er stil van. Eenmaal word ik aangenaam verrast door het Nederlands tintje. In 1704 hebben een Engels-Nederlandse strijdkracht Gibraltar veroverd. In 1713, na het einde van de Spaanse successieoorlog is het toebedeeld aan Engeland. In de tunnel schrikt Liedewij heel erg door een pop waar een geluidsband achter zit. Ze had niet door dat het een pop was en wilde meteen de grot uit. Eenmaal de grot uit was het aandoenlijk hoe lieve Lijn zich om haar zusje bekommert. Aandoenlijk om te zien.
We lopen richting opa en oma die op ons hebben zitten wachten. Met z’n allen lopen we de laatste loodjes die zwaar zijn! We belanden op het eerste beste terras dat we tegenkomen en dat is toevallig het terras waar we gisteren gegeten hebben. We drinken een pint bier, want die hebben we wel verdiend! Daarna lopen we terug naar de boot. Oma, Frederique en Kathelijn gaan zich lekker douchen. Liedewij laat opa al haar mooie apenkooi trucjes zien. Zo gaat ze aan de giek hangen en haalt haar beentjes helemaal omhoog. Bas en ik bekommeren ons ondertussen over de BBQ. Er valt een verdwaalde druppel regen, maar gelukkig waait dat heel snel over. Het is gezellig aan tafel. De meiden kletsen honderduit en het is gezellig. Bas hangt oma ook nog een echte medaille om. Knap hoor van haar om zo ver te lopen, 6 km halen we wel in totaal. Na het eten gaan de meisjes heel lief slapen en drinken wij nog gezellig iets in de kuip. Wat een geslaagde dag vandaag! Leuk
Maandag 24 september: Een dagje op de boot Het is weer mooi weer als we wakker worden. Marieke is al aan het douchen. De meisjes worden ook wakker. Zoals gebruikelijk zeg ik weer dat de meisjes stil moeten zijn voor de anderen. Dat wordt zoals altijd niet helemaal gehoord en ze kletsen lekker verder. Iedereen ontwaakt en ik wil met Liedewij nog gaan douchen. Frederique en Kathelijn willen ook mee dus met zijn vieren gaan we naar de douche. Terug aan boord gaan we ontbijten met z’n allen en na het ontbijt is het tijd voor school. Ons pa en ma gaan een eindje wandelen terwijl wij met school bezig zijn. De kinderen doen erg hun best, alle drie, en Marieke en ik zijn onder de indruk. Het is fijn dat het zo goed gaat en ook de meiden zijn hier trots op. Na school komen opa en oma terug en zij lunchen met de dames terwijl Marieke en ik de stad nog in gaan om nog een paar oude ponden te wisselen die ze hier de winkels niet meer aannemen. Ook willen we nog een cadeautje kopen voor Frederique en nog wat boodschappen te doen. Marieke en ik lopen de stad in en gaan eerst eens kijken welke bank onze ponden wil aannemen. We worden op zijn Engels van de cupboard to the wall gestuurd. Bij Barclay’s Bank worden we met een korte uitleg naar de Treasury gestuurd. De aanwijzingen waren voor ongeveer 10% kloppend dus we vragen ergens anders de weg. In een winkel staat heel toevallig een medewerkster van Barclay’s, maar zij heeft vrij en buiten werktijd blijkt ze niet in staat medemensen te helpen. Wij vragen waar de Treasury is maar ze is vrij dus moeten we haar niet lastig vallen.
De eigenaar van de winkel legt ons goed uit waar we moeten zijn. Dus tenslotte weten we het gebouw te zoeken en een vriendelijke beveilger zegt dat we in het goede gebouw aan de verkeerde kant zijn op de verkeerde tijd. Dus kom morgen maar terug. We lopen verder en komen langs een mooie Apple reseller. Een heel mooie winkel en we kijken naar een Ipod. Deze blijkt hier € 50.– goedkoper te zijn dan in de Mainstreet waar alle toeristen lopen en naar binnen gelokt worden voor mooie tax free deals bij de vele Indiërs. Ik krijg er een nare smaak van in mijn mond. We lopen naar Ocean Village, een mooi winkelgebeuren aan een andere haven. Het is hier hip en ziet er gezellig uit. We kopen nog een paar kleine cadeautjes voor Frederique haar verjaardag en dan gaan we naar Morrisson’s voor de boodschappen. We kopen een hele berg aanmaaklimonade in, want dat komen we bijna niet tegen en hier is het goed te krijgen. Buiten dat kopen we nog het een en ander want we gaan morgen varen. We lopen bepakt en bezakt samen weer terug naar de boot en beseffen ons nu pas dat al ons gezoek en gewinkel lang heeft geduurd. Het is al weer bijna vijf uur. Als we aan boord komen ruimen we de spullen op en is het hoog tijd voor happy hour. We borrelen lekker in de kuip en de kinderen hebben hun eigen drankjes en pinda’s binnen. Zo willen ze dat het liefst. We maken na de borrel alles klaar voor de barbecue, want er was nog zoveel vlees over van gisteren dat we er nog een keer van kunnen eten. Liedewij wil heel graag aan opa laten zien dat ze ook kan barbecue-en dus ze helpt mij. We eten er weer goed van en de kinderen gaan weer veel te laat naar bed. We ruimen ondertussen op terwijl zij zich klaar maken om te gaan slapen. Als ze in bed liggen doen we met ons vieren nog een lekker borreltje in de kuip. Het is al erg laat als we naar bed toe gaan. Het is al na een uur. Marieke heeft nog een spannend boek over Steve Jobs liggen en wil hier nog even uit lezen. Als ze het boek weg legt is het al weer drie uur. Welterusten. Weer: stralend blauw Temperatuur: 30 C Wind: 3— 0 Beaufort
Dinsdag 25 september; We gaan een camper kopen! We gaan vandaag naar Vila Real varen. Het is ruim 130 mijl, dus we willen rond het middaguur vertrekken. We staan op tijd op. Bas gaat op pad de oude ponden in te wisselen. Ik ga school doen met de meiden en opa en oma gaan nog een rondje lopen in Gibraltar. Na school vraagt Frederqiue of ik wil kijken of ze met Fenna kan skypen. Tot op heden hebben of wij of zij geen internet en is het nog niet gelukt. Ik sms Suz en gelukkig hebben zij nu ook internet. Wat een feestje! Frederique is helemaal blij. Haar oogjes stralen als ze haar vriendinnetje Fenna hoort en ook even ziet. Wat leuk om de dames te horen kletsen. Fenna kletst honderduit. Ook Liedewij is heel blij dat ze Enza weer hoort. We hebben een speldje gevonden dat van Enza is en Liedewij heeft het er constant over dat ze deze aan Enza terug wil geven als we haar zien. Na een klein half uur is het tijd om er een eind aan te maken. Frederique straalt van oor tot oor. We zullen ze vast snel zien. Als Bas terug op de boot is en het water is bijgevuld gooien we los. We gaan eerst nog even tanken. Gibraltar staat bekend om zijn lage dieselprijzen en dat is ook echt zo. Voor de diesel betalen we hier 0.87 pence, dat is ongeveer €1.– en dus heel goedkoop. Na het tanken gaan we, met hoog water, op pad. Er staat redelijk wat wind. In de baai van Gibraltar, Algeciras, zeilen we hoog aan de wind. Het zeilt wel lekker en we lopen ook lekker. Er loopt een grote deining in de straat van Gibraltar. We hebben het niet helemaal goed uitgekiend, eigenlijk wisten we dat, maar we zijn wel bewust vertrokken. We hebben stroming tegen en op een gegeven moment lopen we nog maar vier knopen. De wind en de deining beginnen toe te nemen. Bas grapt nog dat we Frederique haar verjaardag ook in Algeciras kunnen vieren…… Als je alles van te voren weet…..
Ik heb vannacht weinig geslapen. Dus ik besluit om even te gaan liggen en wat te gaan lezen. Iedereen voelt zich goed en de stemming is uitbundig. Als ik beneden op stuurboordbank lig, dan hoor ik voornamelijk Kathelijn vrolijk zijn en opa honderduit kletsen. Het is leuk om naar de geluiden te luisteren. Ik val in slaap, da’s fijn. Als ik wakker word, voel ik mij echt niet lekker. Ik heb hoofdpijn, heel veel buikpijn en voel me goed beroerd. Het wordt niet beter, alleen maar slechter. De snelheid is, mede door de stroming, is echt helemaal teruggezakt. Zelfs met de motor aan varen we nog maar 3 knopen (waar 6 knopen normaal is). De deining daarentegen is afgrijselijk. De vader van Bas zegt dat we in de cakewalk zijn gestapt en dat we er nog niet uit mogen. Frederique heeft ook buikpijn en ligt op bakboord. Liedewij en Kathelijn voelen zich nog goed. Net als opa en Bas. Oma zit nog wel buiten, maar voelt zich ook niet lekker. Ik kan werkelijk helemaal niks meer. Ik heb ook het idee dat ik niet alles meekrijg. Wat voel ik mij beroerd. Zo wil ik niet varen..
Weer:
zonnig, regen en bewolkt. Temperatuur: 25C
Wind: 4-6 Beaufort
Ik blijf me maar afvragen hoe dit ons heeft kunnen gebeuren. We varen heel hoog aan de wind met 25 knopen. Normaal lopen we dan, als alles gereefd is, wel lekker. Nu is het, voor mij in ieder geval, hel. Volgens mij als Bas dit zou schrijven, zou hij zeggen dat hij lekker heeft gezeild‌.. Alle voorspellingen hebben aangegeven dat het wel zou waaien en dat er een kleine meter aan golven zou staan. Nou die meter zijn er ruime drie geworden en dan ook nog eens van alle kanten. Een drama. De neus van de boot dook het water in en zelfs onder water ging de neus alle kanten op. Best angstig. Bas was nog best optimistisch, want de wind zou in de avond minder worden. Dat werd de wind gelukkig ook wel en even leek het erop alsof we het ergste hadden gehad. Ik lag nog steeds op de bank, was gewoon van de wereld, en Bas ging heel moedig koken. Hij heeft rijst met vlees en groenten gemaakt. Moedig van hem! Zijn gasten hadden eigenlijk alleen maar trek in de rijst. Ik heb een hapje geproefd, maar mijn maag kromp ineen. Den k dat ik toch in slaap ben gevallen, want op een gegeven moment hoorde ik een gil en bleek oma te zijn gevallen. Wat zijn we geschrokken. Bas en ik hebben haar omhoog geholpen, maar de schrik zat er goed in. Wat een ellende! Ik ben buiten gaan kijken, want wat minder zou worden werd meer. Het was eigenlijk niet eens de wind maar een agressieve deining die heel erg chaotisch was. Een nieuw plan de campagne was nodig, want het was onverantwoord om verder te varen met in het vooruitzicht dat het erger werd. Gelukkig hadden we op een paar uur schuilhavens. Het was 21u en we konden kiezen uit Barbate of Cadiz. Barbate betekende 2 uur terug varen en Cadiz 3 uur verder. Hoe kies je? Welke afwegingen maak je dan? Als we voor Cadiz zouden kiezen dan hadden we nog
drie uur deze koers gehad en hadden we nog door moeten hobbelen. Barabate zou 2 uur terug zijn, maar wel met een betere koers. We kozen voor het laatste. Oma lag ondertussen op de bank, Frederique lag achter en Liedje en Lijn op de bank op stuurboord. Nadat we de boot op de nieuwe koers hadden gelegd ben ik bij Liedje en Lijn gaan liggen. Lijn vond het te krap worden en is toen naar Frederique gegaan. Frederique wilde haar niet snel genoeg helpen en toen is ze naar Bas buiten gegaan. Ze heeft papa en opa voortreffelijk geholpen en de oren van hun hoofd gekletst. Hoe is het mogelijk. Volgens mij genoot ze er gewoon van! Ze is buiten onder een dekentje in slaap gevallen. We gingen achter het land varen (Cape Trafalgar) en de deining werd rustiger. Vanaf de bank merkte ik het. Rond 23u zag ik veel licht buiten. We liepen Barbate binnen. Ik heb snel een trui aangedaan en ben Bas en opa gaan helpen. Binnen de pieren hadden we eindelijk een rustig zeetje. Het binnenlopen ging prima en rond 23u lagen we vast. Wat fijn. Ik was bijna meteen opgeknapt. Dat dat zo snel kan he, bizar. Ik had zelfs honger. We hadden nog veel over van Bas zijn overheerlijke kookkunsten. We hebben alles opgewarmd. Opa, oma, Bas en ik hebben er nog heerlijk van gegeten. Ook hebben we er lekker sla bij gegeten. Het smaakte goed. Daarna hebben Bas en Henk nog een Grand Marinier gedronken! Hadden we er al weer 500 mijl opzitten? Denk het nog niet, maar deze is meer dan ruimschoots verdiend!
Woensdag 26 september: Hiep hiep hoera Vandaag is Frederique jarig. Ze is alweer 7! Toen we in Girbraltar liepen deze week zei ik nog tegen haar dat haar gezichtje aan het veranderen is. Ze krijgt een heel eigen gezichtje. Al een paar dagen zag ik iets aan haar, maar kon ik niet benoemen wat en opeens zag ik het. Haar gezichtje is “ouder� aan het worden. Ze is een mooie meid aan het worden zegt een trotse mama. We hebben slingers opgehangen, maar ze wil pas cadeautjes bij de taart en aangezien we die nog moeten bakken, moet ze daar even op wachten. Bas en ik ruimen eerst de boot op. Daar hadden we gisteren echt geen puf meer voor. Daarna gaan we lekker een taartje bakken en tijdens het ontbijt staat onze chocoladetaart in de oven. Wat ruikt het lekker... Na het ontbijt is er zoals gebruikelijk school. Het gaat gelukkig allemaal goed. Ook op school vieren we haar verjaardag. We zingen en ze trakteert mini muffins. Ze speelt het hele verhaal dan echt mee en is er trots op dat ze jarig is. Het regent hier onophoudelijk. We kunnen geen kant op. Ik vind het sneu voor Frederique, maar voorlopig heeft ze er zelf geen last van. Ze speelt binnen met Kathelijn en Liedewij. Bas is ondertussen buiten de lieren aan het schoonmaken. Dadelijk maar eens lekker taartje aansnijden! We snijden de taart aan, zingen en pakken cadeautjes uit. Frederique is helemaal blij met alles wat ze krijgt. De Lego Friends doet het heel erg goed en ook haar koeltasje om te kunnen picknicken valt goed. Weer: bewolkt, veel regen Temperatuur: 25C Wind: 5-10 knopen
Na de taart is het droog en gaan we met z’n vijven op pad. De meiden hebben niet veel zin, maar het is goed voor ze als ze even bewegen. Nou bewegen doen ze! Ze rennen er op los. Het is best ver lopen naar het stadje zelf en ondertussen komen we een professionele viswinkel tegen. Bas gaat naar binnen en laat zich in het Spaans goed voorlichten en koop een nieuw haakje, loodjes en nog wat spulletjes. De meiden zijn ondertussen buiten aan het dansen. Vervolgens lopen we verder naar Barbate. Heel de boulevard lopen we af. We zien de zee en het ziet er nu rustig uit. Bizar dat dat zo snel kan wijzigen. Het is stil aan het strand en er lopen maar weinig mensen, het lijkt wel uitgestorven, jammer! De meiden hebben er duidelijk geen zin in. Als we een speeltuintje zien willen ze meteen gaan spelen. Bas blijft even bij ze kijken en ik ga ondertussen nog een paar straten verder. Het is hier erg stil en saai. Het is een prima vluchthaven, maar voor mijn plezier hoef ik hier niet mere naartoe! Daarna lopen we lekker naar de boot. De meiden kletsen weer volop en als Frederique iets tegen Bas wil zeggen en hij luistert niet zegt ze zomaar uit het niets: “he dove vogel, hoor je me niet?” Ze trekt er een heel guitig gezicht. Bas en ik kijken elkaar verbaasd aan. We zien dat ze maar half weet wat ze zegt en dat ze het zeker als grapje zegt, dus we houden het op ohhhh… Dat verdient een kriebelbeurt. Eerst maar eens te pakken zien te krijgen, want ze kan aardig rennen. Op de boot eten we Carbonara, want dat is Frederique haar lievelingseten en zij mag kiezen op haar verjaardag! De dag is voorbij en onze lieve dochter is alweer 7 jaar!
Donderdag 27 september: het regent pijpenstelen Het regent pijpenstelen, de hele nacht lang. Als ik naar buiten kijk zie ik een verzopen land. Alles is door nat. Wat ik zelf altijd ‘lastig’ vind aan dit weer is dat er niets meer echt droog aanvoelt. Ook je T-shirt voelt klam, na een paar minuten is dat altijd wel weer voorbij maar geef mij maar de zon. Vandaag dus de hele dag niet. Dat is voor het eerst tijdens onze reis, zo’n grauwe dag. Niet te geloven dat dat zo snel verveelt. Marieke en ik gaan lekker met de kinderen onder de douche. Mijn vader en moeder slapen nog en wij glippen er stilletjes tussenuit. Voor zover dat dat kan met onze meiskes. We komen weer helemaal opgefrist terug aan boord en de tafel is al gedekt. We schuiven aan en ontbijten gezellig. Wat een drukte met z’n zevenen maar wel onbetaalbaar. Na het ontbijt gaan Marieke en ik de stad in om boodschappen te doen en internet te kopen. We kijken nog voor een golfsurfplank. die willen de meiden (lees ik zelf) graag hebben en we hebben twee surfwinkels gevonden maar nog niets naar onze zin. Tijdens de regenbuien zitten we in de supermarkt en daarna komen we weer droog naar boord. Aan boord is het helemaal relaxed. De kinderen spelen in het vooronder, kinderliedjes komen uit de radio, oma leest een boek en opa is aan het tekenen. We gaan lunchen en daarna is het siësta. Na de siësta krijgen de kinderen nog een paar uur school. De barometer moet wel weer aan het zakken zijn, want de kinderen zijn erg druk. Na school gaan Marieke en ik de haven betalen, want we willen morgen vroeg vertrekken. We bekijken in het havenkantoor de weerkaarten en de barometer is inderdaad vanmiddag weer onderuit gegaan. Geen wonder dat de meiden niet te temmen zijn, Terug aan boord doen we een borreltje en maken plannen voor morgen. Oma kijkt met de kinderen een filmpje en Marieke, Pa en ik bekijken weerkaarten. Daarna is het avondeten en na het eten gaan de kinderen naar bed en opa en oma na een koffie met een cognac. Niet voor oma maar
de koffie met cognac voor pa en mij. Marieke en ik zitten nog lekker in de kajuit en gaan daarna naar de kooi. Hopelijk is morgen de zee weer tot rust gekomen. Weer: regen Temperatuur: 25 C Wind:25-30 knopen
Vrijdag 28 september We zien het Spaanse noodweer achter ons voorbij trekken Het is zo ver! We hebben overal weer– en windberichten vandaan gehaald en hebben besloten dat we vandaag richting Portugal gaan. In verband met het tij en de stroming gaan we om zes uur varen. Als alles meezit komen we rond tien uur in de avond aan. We zijn al voor de wekker wakker. De meiden liggen in de kajuit en heel stilletjes kleden we ons aan en poetsen we onze tanden. Ik hoor Henk ook al. Ik vind het spannend om te gaan. Gisterenavond ging het nog aardig tekeer en als ik denk aan de trip hier naar toe dan word ik niet vrolijk van. Blij dat Henk en Jet aan boord zijn, want Henk geniet van het zeilen en dan voel ik me vrijer om te gaan liggen als het nodig is. Het is koud. Bas heeft zijn zeiljack aan en Henk de mijne. We gooien los en zijn alle drie benieuwd naar de zee. Eerst druppelt het, maar al snel komt het met bakken uit de hemel. Eenmaal buiten valt de wind en deining ons reuze mee, gelukkig. Weer: grauw en regen. Temp. 25 C Wind: 15 knopen
Rond negen uur word ik wakker en de meiden ook. Bas ligt ondertussen voor te slapen en Henk houdt de wacht. Ik maak een paar boterhammen voor hem. De meiden liggen lekker na te luieren in hun bed. Het feit dat we deze tocht al eerder hebben willen maken, maar door slechte weer hebben moeten afbreken, maakt dat ik een knoop in mijn maag heb die er niet uit wil. Hoe dan ook wordt 4dit een afgrijselijke overtocht...of niet? Buiten zie ik een angstaanjagende lucht achter ons. Ik ben blij dat we daar van wegvaren. Voor ons wordt het al langzaam lichter. We varen naar het mooie weer. De wind is minder dan voorspeld dus we motorzeilen verder. Gelukkig is de deining normaal. We krijgen stroom mee, dus we lopen een mijltje meer. Langzaam wordt het weer droger en warmer. De wind komt zijn voorspelling niet helemaal na. De richting klopt maar de kracht is minder. Henk heeft ondertussen een vislijntje uitgegooid en net als Bas buiten komt heeft hij beet! Eindelijk beet. Een makreel spartelt aan de lijn en even later op het achterdek. Als Bas de makreel aan het fileren is hangt er alweer een kleine tonijn aan de haak. Heerlijk. Lekkerder dan makreel. Het feest houdt maar niet op. De tonijn is net binnen of het barst van de dolfijnen. Ze springen net als in Harderwijk hoog uit het water, echt geweldig. Kathelijn gaat oma wakker maken en doet dat gelukkig zeer gemotiveerd. We draaien de boot om nog weer terug in de school dolfijnen te komen. Het lukt! We zien de dolfijnen zelfs hoog voor een boeg van een vrachtschip springen Echt heel gaaf! Wat wel gigantisch frustrerend is, is dat de fotocamera de foto’s niet heeft opgeslagen en dat terwijl dit zo belachelijk gaaf was. Ik baal echt gigantisch!
In de middag doen Jet en de kinderen lekker een spelletje met oma. Alles wordt uit de kast getrokken, Uno, wie is het , halli gallie‌ Daarna is het borreltijd. Altijd gezellig. De kinderen vinden dit altijd prima want dan zijn er chips en nootjes. Daarna eten we lekker macaroni. De kinderen laten het zich goed smaken. Het is al donker als we bij de aanloop van Vila Real de San Antonio komen. Het is geen eenvoudige aanloop en eenmaal binnen de betonning moet je nog goed op blijven letten. De kinderen liggen al in bed, want het is al tien uur als we voor de eerste tonnen liggen. Met zijn vieren kijken we goed uit naar de tonnen en de pier. De eerste groene ton is niet verlicht en ook liggen alle tonnen op een andere plek dan dat de kaart aangeeft. Henk en Jet kennen de aanloop heel goed, want vanuit het appartement kijken ze hier over uit. We krijgen heel goede aanwijzingen en we lopen veilig de rivier op. In het donker is het lastig om afstanden in te schatten. Maar met vier paar ogen en een kaartplotter is het prima te doen. Om elf uur liggen we afgemeerd in Vila Real aan de steiger. Bas en ik kijken onze ogen uit, want aan de steiger liggen heel veel boten. Allemaal boten die klaar zijn om te vertrekken naar verre bestemmingen. Wat gaaf om te zien! We lopen de steiger op en neer en raken opnieuw geïnspireerd voor onze reis. Fijn ook om even de benen te strekken. Terug op de boot, drinken we een lekker borreltje op de goede binnenkomst. Jet en ik eten de macaroni van vanavond en laten het ons goed smaken. Daarna staat er verse sushi met sojasaus en wasabi op het menu. Wat is dat genieten zeg, heerlijk!
Zaterdag 29 september: Kamperfoelie Het is in Portugal een uur vroeger dan in Spanje. Heerlijk een uurtje langer in bed blijven liggen. Helaas gaat dat niet op, want de meiden zijn al vroeg wakker en willen spelen. Liedewij wil met haar DSI spelen en vraagt heel lief:�mag ik met mijn DSI spelen, dan zet ik hem heel zachtjes�. Ik glimlach er meteen van, want deze lieve dame begint het al goed te begrijpen. Vooruit dan maar, omdat je het zo lief vraagt. Ik hoor Henk en Jet al rommelen. Zij gaan vroeg op pad. Ze willen even naar hun appartement en nemen daarna verse broodjes mee. Bas en ik worden wakker. Het is raar om weer even met ons vijven te zijn. We beginnen meteen met opruimen, want de boot lijkt wel ontploft. Lekker muziekje op, kopje koffie erbij en binnen no time is de boot weer de boot. Fijn! Het is bijzonder om hier te liggen. Het is zes jaar geleden dat we voor het laatste in Vila Real zijn geweest. Alleen Frederique was toen geboren. Vanaf de Vigilate hebben we toen ook meerdere vertrekkers gezien, wie had toen gedacht dat wij dat nu zouden zijn en dan nog wel met drie dochters. Ook vind ik het bijzonder om hier te liggen, omdat we voor het eerst mede reizigers zien. Het geeft me een apart gevoel. We zijn 12 weken met ons vijfjes op reis geweest en hebben geen andere reizigers ontmoet. Nu liggen we aan een steiger met alleen maar reizigers en eigenlijk allemaal Nederlanders. Iedereen zegt goedemorgen, vraagt wat je plannen zijn. Je kletst wat. Heel gezellig en heel ontspannen. Voor ons breekt er weer een nieuwe fase aan in onze reis. We ontmoeten meer mensen die hetzelfde doel voor ogen hebben.
Op een bepaalde manier krijg ik er een kick van, word ik, nog meer, enthousiast en geniet ik van het feit dat we deze reis aan het ondernemen zijn. Als de meiden ‘s morgens buiten komen zijn ze ook helemaal uitgelaten. Ze zien veel Nederlandse vlaggen en het lijkt ze leuk om met al die mensen kennis te maken en vrienden te worden. Ze hopen natuurlijk ook dat er Nederlandse kinderen op die boten zijn, maar dat is helaas niet zo. Als Henk en Jet terugkomen met de verse broodjes heb ik al een leuk gesprek met Hans van Sobat Kras. De tafel heb ik nog niet gedekt, dus dat ga ik maar eens snel doen. De broodjes smaken heerlijk en Henk en Jet hebben ook een soort van Berliner bollen meegenomen, Iedereen laat het zich goed smaken. Lekker! Na het ontbijt gaan Henk en Jet terug naar hun appartement. Bas begint met het nakijken van de motor en ik ga op pad met de meiden. We gaan op zoek naar een Farmacie. We moeten namelijk nog een vaccinatie tegen Hepatitis A en B zien te bemachtigen. Tussen de tweede, resp. derde vaccinatie moet minimaal zes maanden zitten en dat is nu zo ongeveer. Als we deze inenting halen dan zijn we voor heel lang beschermd, dus dat willen we graag. In Nederland hebben de kinderen een andere vaccinaties, qua merknaam, dan volwassenen. De fabrikant is hetzelfde en ook de bestanddelen zijn gelijk. Erg bijzonder. Hier in Portugal kennen ze de kindervariant niet en hebben ze alleen de volwassenen variant. Hmm. Wat nu? Ze hebben er twee op voorraad. Die besluit ik te kopen dan hebben we ze voor Bas en mij alvast binnen en of en hoe ik ook de volwassen variant aan de meiden kan geven kan ik nog even googlen. Heb dat net gedaan en daar Weer: de hele dag een strak blauwe lucht Temperatuur: 38 C Wind: 10 knopen
wordt de volwassen variant afgeraden voor kinderen en toepassing is alleen mogelijk als het noodzakelijk is. Nou dat is in ons geval niet. Maandag maar even naar Ayamonte, de overkant, om te kijken of ze daar wel de juiste merknaam hebben! Als we terugkomen op de boot staat de assistent havenmeester bij de boot. We moeten de boot gaan verleggen. Met tegenzin doen we dat, want het stroomt er hard. Gelukkig gaat het goed. Bas was ondertussen druk bezig met de motor. We worden erop gewezen dat er geen water uit de uitlaat komt, dat euvel is snel verholpen. Nu komt er alleen een substantie uit de motor. We denken dat dat komt omdat de motor te warm is en we geen/te weinig koelvloeistof hebben. Gelukkig constateren we dat in de haven en gebeurt dat niet als je vaart en het pas opmerkt als de motor niet meer loopt‌. Dat is erger! Maandag koelvloeistof erbij en opnieuw rustig proberen. Als Bas klaar is eten we nog een stukje van de Berliner bol en daarna pakken we de spullen voor de meiden. Die gaan een nachtje logeren bij opa en oma. Kathelijn denkt dat opa en oma drie huizen hebben. Eentje in Nederland, de boot en een campinghuisje. Het is zo schattig om te zien hoe ze dat zegt. Ze kan zich geen voorstelling maken van waar opa en oma wonen. Ze weet dat opa en oma vaak in Portugal zijn en daar houdt het bij op. Op een of andere manier heeft ze daarbij
het beeld van een campinghuisje. Ik hoop maar dat ze niet teleurgesteld zal worden! Op ons gemakje lopen we met de meiden naar het appartement. Zijn we er al horen we ze vaak vragen? Nee nog niet, bijna! Op de straat liggen kleine zwarte en witte steentjes. Ze hebben bedacht dat het een slang is en rennen een lieve lust over de zwarte slang heen. Heerlijk hoe uitgelaten ze zijn. Als we de binnenplaats oplopen fluiten we het van den Brand deuntje en opa merkt het op. Hij komt uit de keuken. Als de meiden hem zien, lopen ze naar de deur onder dat raam. Nee die deur is het niet, die hoort bij een ander huisje. We gaan naar binnen en de meiden kijken hun ogen uit en nemen alles in zich op. Ook hun kamer wordt met grote ogen bekeken. We kletsen en borrelen lekker. Het beddengoed zit al in de wasmachine. Fijn dat we die luxe hebben. Denk dat van de wasmachine de komende dagen goed gebruik gemaakt zal worden, want we hebben toch een berg was! De meiden gaan uitgebreid in bad en Bas en ik douchen ons. Heerlijk weer een normale douche en fijne badkamer. Tof! Daarna gaan we lekker uit eten. Wij leven al in Portugese tijd, en zijn vergeten dat dat voor de kinderen niet zo makkelijk is. Ze zijn moe en dat zeggen ze ook. Dat heb ik ze nog nooit horen zeggen! Ze zijn wel heel lief, maar we hadden voor hun beter een uurtje eerder kunnen gaan eten. Na het eten gaan we mee terug om de meiden op bed te leggen. Iedereen is moe. Frederique kan de slaap niet pakken. Ze vindt het spannend. Ik kan me dat goed voorstellen. Ze zegt dat ze ons gaat missen. We zijn natuurlijk ook 12 weken niet verder dan 11m bij haar vandaan geweest. We stellen haar gerust dat wij er morgenochtend gewoon weer zijn. Wij drinken dan nog een kopje koffie en dan is het hoog tijd om terug naar de boot te gaan. Bas en ik lopen samen terug naar de boot. Het is stil. We zitten nu in de kuip. Ik ben
Tot slot: mooie plaatjes!
• Startpunt: Eindpunt: • Aantal NM:
Gibraltar Vila real de Santo Antopnio 144 NM