San Antonio—Gibraltar
12
Week 12; 16 september—22 september San Antonio—Gibraltar Ibiza en Gibraltar hebben slechts een ding gemeen, namelijk het aantal Engelsen dat er rondloopt! Verder zijn het twee compleet verschillende werelden. Ibiza is uitgestrekt en berucht om de uitgaansgelegenheden. Daarnaast is de natuur er schitterend, het water azuurblauw en heerst er nog veel rust. Ver van al dat feestgebruis hebben wij ons in (weer) een paradijs gewaand. Gibraltar is gebouwd op een rots waar alleen maar hoogbouw staat. Alleen boven op de Upper Rock is een mooi natuurpark. Er is heel veel toerisme. Alle cruiseschepen leggen hier aan. Hordes toeristen zijn hier op zoek naar de beste tax free deals! Wij hebben ze helaas niet kunnen vinden!
Zondag 16 september Ibiza stad Heerlijk geslapen vannacht. Ik ben helemaal niet wakker geweest en dat merk ik aan alles. Heerlijk om eens een avond goed te slapen. We worden heel aangenaam verrast door onze drie lieve schatten. Ze hebben een ontbijtje voor ons verzorgd. Ze hebben de tafel gedekt. Het ziet er heel gezellig uit. Leuk begin van de dag zo! We ontbijten op ons gemak, het is gezellig. De meiden eten alleen maar zoet, wat is dat een feestje voor ze. Na het ontbijt ruimen we alles op, het is fijn om de boot opgeruimd achter te laten, kleden we ons aan, pakken de rugzak en zijn er weg van. We gaan vandaag Ibiza verkennen. Bas had geen zin om een auto te huren, je kunt deze hier nergens normaal parkeren en opperde gisteren het idee om met de bus te gaan. Vandaar dat ik naar het busstation ben geweest gisteren. We nemen de bus naar Ibiza stad. We moeten aardig doorstappen om op tijd te komen. De bus staat al te wachten en er staat een lange rij voor en die mensen willen allemaal mee. We hebben achterin de laatste plaatsjes. Frederique zat helemaal achterin op de achterbank tussen vreemde mensen. Nou dat had ze snel bekeken. Dat wilde ze niet en ik wissel snel met haar van plaats.
Weer: strak blauwe lucht. Temperatuur: 30 C Wind: 8 knopen
Een andere naam voor Ibiza is Eivissia. Er is een heel oude stad en is in 1999 op de werelderfgoedlijst van Unesco gezet. Het contrast met de feestende menigte is erg groot.... Als we uitstappen bij de bus hebben we geen idee welke kant we op moeten lopen. De wijk waar we lopen straalt geen party uit, het is een beetje nietszeggend. Er is wel een lekkere bakker open en we kopen iets lekkers om straks te kunnen picknicken. We vragen de weg naar de oude stad en al snel wordt het straatbeeld anders. We lopen langs mooiere straten. Het is zondag, dus veel winkels zijn gesloten, jammer! Bij het toeristenbureau halen we een plattegrond en wat must sees. We lopen eerst naar de oude stad. Het is helemaal ommuurd en erg mooi. Het is fijn om weer echt op pad te zijn. Liedewij heeft er (weer) minder zin in en begint al snel te mopperen dat ze moe is. Ik kan het me aan de ene kant wel voorstellen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel vervelend. Ze wil namelijk gewoon het liefst gedragen worden. Jammer! Ik spreek haar goed toe en het gaat weer even goed. We lopen over de stadsmuren en kijken onze ogen uit over de stad en de haven. Wat is het hier groot......en wat is het mooi om vanaf hier de haven te zien liggen en alle vertrekkende boten. Er is een heerlijk plekje om te picknicken.
In de schaduw hebben ze leuke picknicktafels neergezet. De meiden smikkelen hun koek op. Hij is echt te groot voor ze en als ze genoeg hebben gehad stoppen we de koeken weer netjes weg. We wandelen lekker verder en Kathelijn roept opeens heel hard dat ze een spin ziet. Het zal wel een spinnetje zijn. Ze roept het heel hard en zegt dat we moeten komen. Wij gaan alle vier kijken en zien inderdaad een heel, heel grote spin. Woh. Ik heb zelf nog nooit zo'n grote spin gezien. Hmmm dat wordt nog iets dit jaar. Niet veel later zien we een hagedisje. Liedewij noemt hem stippenhagedis. In totaal zien we er vier. Mooie beestjes. Als we uitgewandeld zijn in de oude stad, lopen we naar het echte centrum. Hier zijn bijna alle winkels nog net open. Ze sluiten dadelijk ivm siĂŤsta. Waarom vergeten wij steeds dat al de winkels dichtgaan..... Er zijn heel veel souvenirwinkeltjes. Leuk om te kijken en rond te lopen. We kopen voor Frederique alvast een klein cadeautje voor haar verjaardag. Ze weet heel goed wat ze wil, dus ze zoekt het zelf uit. Stiekem koop ik er nog iets bij, want ze is nu al bij het kopen van 2 cadeautjes geweest en het moet toch nog wel een beetje een verrassing zijn. Buiten de terrasjes en de grote hoeveelheid aanplakbiljetten merk je niet dat het hier 's avonds echt een grootste uitgaansgelegenheid is! We gaan ergens een frietje eten. De meiden willen heel graag naar de Mac en wij moeten ons beheersen om niet nee te zeggen. De Mach is iets dat Bas en ik niet leuk vinden en al helemaal niet in het buitenland waar ze een geweldige menukaart hebben...... Toch zwichten we voor hun toetjes. Na het eten skypen we even met de fam Schalk (voordeel van de Mac) en zij vragen ons ook al of we van ons geloof zijn afgevallen, nou ja dus....
Na het eten lopen we nog een rondje en kopen de kinderen een waaier. Daarna lopen we terug naar de bus. Onderweg komen we langs een leuke winkel (Natura) en daar kopen we een nieuwe hangmat. Het lijkt wel een Zara en Zara home ineen. Wat leuk. Daarna lopen we naar de bus en het is een feestje als we allemaal op de achterbank kunnen zitten. Jippie! We zijn allemaal een beetje gaar als we aan boord zijn aangekomen. De kinderen vinden dat ze heel veel gelopen hebben en dat is op zich opmerkelijk, want het lopen naar de vulkaan was langer en intensiever en daarna wilden ze nog zwemmen. We ruimen op en steken de barbecue lekker aan. Liedewij is aan de beurt om te Barbecue -en. De meisjes zijn druk en prikkelbaar, dus als het vlees op is gaan ze meteen naar bed. Binnen een kwartier liggen Kathelijn en Liedewij te slapen. Frederique voelt zich niet zo goed en komt nog even in de kuip tot ze het koud heeft. Bas en ik hebben een heerlijke avond in de kuip!
Maandag 17 september: Het ei van Columbus Liedewij kruipt om half acht bij me. Ik mag met Teddy slapen en zij houdt IJsbeer. Helemaal tevreden kruipt ze tegen me aan. Om acht uur is echt wel iedereen wakker. De meisjes rommelen wat. Marieke probeert een internet verbinding tot stand te brengen en ik zorg voor het brood. De internet verbinding wil nog niet erg vlotten. We hebben een kaart gekocht waarmee we vijf uur internet moeten hebben maar het blijkt vijf uur ellende. Zelfs een Grib file van 56 kb is tijdrovend! We gaan na het eten naar de supermarkt om alles, wat we gebruikt hebben, aan te vullen. De supermarkt is hier zo dichtbij dus van die gelegenheid maken we graag gebruik. Met z’n vijven stappen we dus weer in de rubberboot en Frederique is aan de beurt om te varen. Dat gaat al best goed en ze is er is trots op. We leggen de boot aan het slot bij de steiger en gaan te voet verder met een karretje en een berg tassen. Bij de supermarkt komt onze kar al weer lekker vol met een hele berg lekker eten. Ik vind het wel frappant dat we iedere keer een kar volgooien en dan zo uit weten te komen dat we met zijn tweeÍn alles toch kunnen vervoeren. We gaan terug naar de rubberboot en ik ga met de meiden naar de boot en Marieke blijft nog even in de stad. Ze wil nog wat meer zien dan alleen het stukje waar we tot dusver gelopen hebben. De meiden doen aan boord een spelletje terwijl ik de boodschappen uitpak. Plots gaat de telefoon. Marieke is er klaar mee. Ik wil Marieke op gaan halen, maar de meisjes willen niet mee. Ze blijven aan boord en beloven niet open te doen voor vreemden, alles staat natuurlijk open maar ze beloven binnen te blijven. Ik scheur naar de steiger en haal Marieke op. Het was niet zo boeiend in de stad dus ze was er snel klaar mee. Terug aan boord gaan de kinderen school doen terwijl wij verder opruimen. Na een paar uur school gaan we de boel verder klaar maken, want we moeten nog diesel tanken en we willen naar een baai.
De baai hier hebben we wel gezien, de stranden zijn niet mooi en het water vies. We halen het anker op en varen naar de bunkersteiger. We kunnen diesel en water tanken. We mogen een half uur water pakken voor € 12.-! Dit doen we toch maar, want we gaan naar Gibraltar en dan beginnen we met voldoende water. We wassen meteen maar wat kleren en gooien emmers met water vol en nog een paar losse tankjes. Het is zo fijn om je goed te kunnen wassen dus water heb je nooit teveel. Nadat we getankt hebben varen we naar de uitverkoren baai. Porto del Torres. Dat belooft wat. Ahum, de baai is prachtig hoor maar als we hier liggen zijn we een megajacht. Het is een klein baaitje maar groots aangeprezen in de pilot. Bovendien zie ik meteen een kwal of vier voorbijkomen en niet op een luchtbed. Volgende baai dan maar. Die ligt net een mijl verderop. Dat is een hele mooie baai met een prachtige naam, Cala Bassa! Als we aankomen horen we de partymuziek al van het strand komen. Er zijn jetski’s, waterfietsen en speedboten met een banaan. Dus precies waar je aan denkt bij baaien in Ibiza. We gaan met de meiden naar het strand, heerlijk zand en heerlijk water. We kunnen er met de rubberboot naartoe varen. We spelen lekker met de kinderen en oefenen met Liedewij om haar gezicht onder water te krijgen. Frederique is ineens weg en blijkt met een onbekend stel van onze leeftijd te frisbeeën. Wat grappig, dat ze zonder schroom ineens met twee volwassenen staat te frisbeeën. Ondertussen is het bijna zeven uur geworden en Kathelijn en Liedewij hebben het koud. Het is een mooie tijd om terug te gaan. We koken snel en na het eten gaat eerst Liedewij naar bed, Kathelijn leest Marieke nog voor en Frederique leest nog uit Wipneus en Pim op de E-reader. Wij gaan nog even bezig met het scheepsjournaal en dan lekker naar bed. Morgen onze laatste volle dag op de Balearen. Weer: stralend blauw Temperatuur: 35 C Wind: 3— 0 Beaufort
Dinsdag 18 september De dag begint weer als gewoonlijk. Wakker worden, eten en school. Ondertussen doe ik een paar klusjes, want gisteren wilde de ankerlier niet erg makkelijk los met het anker te laten vallen. Dus Marieke geeft onderwijs en ik haal de lier uitelkaar. Nadat hij helemaal uit elkaar is geweest en weer netjes in het vet gemonteerd is, ga ik Liedewij zwemles geven. Het zou helemaal fijn zijn als ze zelf kan zwemmen, dat geeft toch een fijner gevoel. Liedewij en ik gaan op pad met de rubberboot naar het strand, maar tot onze schrik barst het van de kwallen en Liedewij is na de verwondingen en het gebrul van haar zussen niet meer gerust te stellen dat het wel meevalt en papa ze wel uit de buurt houdt. We zoeken een ander plekje op het strand, maar overal zitten die rotbeesten. We gaan met z’n tweeën maar de grotten in de buurt bekijken. We zijn nu toch op weg. Liedewij mag sturen met de rubberboot en ik kan haar geen groter plezier doen. Ze zit met een grote grijns met de gashendel in haar hand en ze is apetrots. We kijken in de grotten en varen uiteindelijk weer terug naar de Mare Liberum. De andere twee meisjes zijn nog met school bezig dus Liedewij gaat ook verder met haar school. Na school eten we lekker wat en ruimen de boot verder op en dan kunnen we nog wat rondlopen en nog naar het strand. We varen eerst met de rubberboot met zijn allen naar de grotten en we vinden er een waar je onder een boog door kan en dan op een open ‘binnenplaats ’uitkomt. Aan een andere grot lijkt geen einde aan te komen en er is nog een grot die zo hoog is dat er een toeristenboot er ieder keer weer invaart. We varen langs de boot om nog wat op te pikken en gaan dan naar het stand. Het valt ons op terwijl we naar de kant varen dat er weinig mensen in het water zijn. Wanneer we bij de kant komen stikt het dan ook van de kwalletjes, meteen maar gaan lopen dus.
We lopen over het terrein van de Cala Bassa beach club. Wat een luxe bedoening zeg. Ze hebben lekker Corona’s dus ik zeg tegen Marieke dadelijk lekker een Corona, maar de cappuccino is al 4,25. Hmmm San Miguel is ook gewoon heel lekker. We lopen het terrein af en komen in een heel droog rotsig landschap terecht. Het is niet erg mooi maar het is wel lekker om even te lopen. De kinderen willen voor gids spelen en leiden ons de weg. We lopen een klein uur en komen daarna uit bij de beach club. We snoepen nog wat aan een picknick tafel en gaan daarna weer naar de boot. We ruimen de boot helemaal op en zorgen dat alles goed opgeborgen ligt. Daarna douchen we allemaal heerlijk achterop. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Het avondeten voor de kinderen is pannenkoeken en voor Marieke en mij sla met geitenkaas en in soja gebakken varkensreepjes. We smullen alle vijf en daarna is het opruimen, afwassen en tandenpoetsen voor de meiden. Vanavond slapen ze lekker achterin omdat we gaan varen . Dat vinden ze nog steeds geweldig, want dan kunnen ze lekker slapen op het geluid van de motor. Marieke en ik gaan het anker eruit halen en als alles in de ankerbak goed opgeborgen is en het anker zit vast zetten we het gas er op naar Gibraltar. De motor blijft aan, want de wind is nog niet sterk genoeg. De lichtjes aan de wal gaan steeds verder weg en zo gaan we weer op zoek naar een nieuw verhaal met een nieuw avontuur. Weer: Zonnig Temperatuur: 35 C Wind: 5-10 knopen
Woensdag 19 september: weer onderweg De nacht verloop rustig. Het is mooi weer, de wind komt uit de verkeerde hoek, maar we kunnen wel motorzeilen. We lopen met motor en zeil zo’n 5,5 knoop met de motor rustig op 1400 toeren. Dan laden de accu’s weer op en valt de herrie in de achterhut nog mee. Het water is prachtig aan het ‘lichten’. Bij bepaalde meteorologische omstandigheden lichten dan bepaalde algen op. Dat vind ik altijd een mooi gezicht. Van tijd tot tijd zie je dan ook een grote bol in je kielzog. Om zeven uur in de ochtend kan de motor uit. De koers is bezeild geworden en we willen graag zeilen. Met een kleine 5 knopen zeilen we verder, soms wat meer soms wat minder. Marieke en ik gaan om de beurt nog even een uurtje bijslapen. De meisjes spelen wat en doen ook lekker rustig aan. Op een bepaald moment zit Liedewij bij mij in de kuip en zegt tussen twee zinnen in: ”Hee een staartje”. We kletsen samen vrolijk verder. Na een minuutje ongeveer zie ik dus dolfijnen. We krijgen weer een mooie show te zien van dolfijnen die in de golven surfen. Je ziet ze dan onder water in de golven liggen en dan in de top van de golf als een surfer naar beneden schieten. Ik sta in het gangboord aan de lifeline aangelijnd en om de beurt komen de kinderen bij mij. Ik zet ze vast, omdat je ze halverwege beter kan zien. Het is opnieuw weer prachtig om de dolfijnen te zien. Liedewij heeft zo al een keer meer dolfijnen gezien en dan zegt ze zo timide dat ze een staartje ziet, heel grappig. Daarna, als iedereen de dolfijnen heeft gezien is het meestal, “ik zei het toch”. Om een uur of een laat de wind het weer afweten en moet helaas de motor aan. Weer: Zonnig Temperatuur: 28C Wind: 5-10 knopen
De snelheid is ondertussen onder de drie knopen gekomen dus de Volvo mag het weer opknappen. Op een bepaald moment zie ik de windmeter weer oplopen. De wind komt pal van achter dus halen we de spinnaker maar eens tevoorschijn. Alles moet eerst wel even rustig voorbereid worden, maar uiteindelijk staat hij en kan de motor lekker af. Het grote zeil trekt er flink aan en met een ruime 6 mijl of meer zeilen we door. Om vier uur zien we helikopters en reddingsboten. Ik roep een Frans marineschip op met de vraag waar ze naar aan het zoeken zijn. Er blijkt een boot, met een man of zes aan boord, omgeslagen te zijn. De boot was al gevonden, maar nu waren ze nog op zoek naar de opvarenden. Ik kijk ook wat beter uit, want je weet maar nooit. Na ruim een uur hoor ik op de marifoon dat de opvarenden gered zijn en overgebracht worden naar de wal. Gelukkig maar. Daarna gaan we aan het eten beginnen. Op mij na heeft er niemand trek, maar ik kook evengoed. Uiteindelijk gaan alle rijst en vlees met groente op en hebben ze zelfs nog plek over voor een toetje. Voordat we toetjes gaan eten halen Marieke en ik de spinnaker weg. We doen dit liever tijdens daglicht dan in het donker staan te knokken met zo’n lap zeil. We hebben het zeil vlot binnen. De meiden eten nog lekker een toetje eten en gaan daarna naar bed. Marieke en ik delen de avond in voor het wachtlopen en het wordt weer rustig op de Mare Liberum. We zeilen met 6 knopen de nacht in. Het is weer wat frisser geworden dan de avond er voor en dat merk je goed. Het is wel uit te houden hoor, maar ik heb maar net genoeg aan mijn T-shirt.
Donderdag 20 september De nacht verloopt rustig. We zeilen met 5 knopen in zuidwestelijke richting. Aan de ene kant hoop je met 6 of 7 knopen te zeilen zodat je op een mooie tijd Gibraltar binnen loopt. Aan de andere kant wil je een rustige nacht zodat iedereen goed aan zijn rust komt. Marieke neemt om 4 uur de wacht van me over en ik duik lekker op de bakboordbank in de kajuit. Op een gegeven moment komt Liedewij er bij en even later hoor ik Marieke Kathelijn aan stuurboord instoppen, omdat ze een nachtmerrie had over vleermuizen. Rond zeven uur word ik wakker en kom weer boven kijken. De wind is aan het aantrekken en dat is te merken aan de bewegingen. We zetten de boom in het zeil en we gaan met een goede gang verder. Rond half elf ronden we Cabo de Gata. Het is al weer lang geleden dat Marieke en ik hier zeilden, alweer ruim tien jaar terug met de Vigilate. De boom is weer uit de genua en we vliegen rond de kaap. Op een gegeven moment varen we zelfs 9,1 knoop op de GPS. Er staat ondertussen een kleine 6 Beaufort en we blijven de hele tijd boven de 8 knopen varen. Misschien toch wat zeil terugnemen. We reven wat, maar even later zakt de snelheid weer terug naar zes. Toch maar het volle tuig er weer op. Met een ruim zeven knopen zeilen we verder. Bij de kustwacht van Almeria checken we de werking van de AIS en alles werkt goed. Ze kunnen alle gegevens van ons zien dus dat werkt dus goed. Na de middag eten we lekker fruit en de kinderen gaan daarna weer wat spelen en wij lezen wat. Daarna is het tijd voor een spelletje. We spelen met z’n allen Uno, want dat vinden de kinderen erg leuk. Tijdens het spel slaat ineens het grootzeil bak. Ik vlieg naar buiten en leg ons schip weer op koers.
Weer: strak blauwe lucht. Temperatuur: 26C Wind: 25 knopen
Het is ondertussen ook erg hard gaan waaien. De snelheid van de boot komt niet meer onder de 8 knopen. We reven het grootzeil en de genua en ik kijk even voor wat er gebeurt is. Het grootzeil is namelijk geborgd tegen overzwaaien met een bulletalie. Dat is een touw die op het voorschip op een kikker vastzit. Hij heeft inderdaad de giek tegen gehouden, maar nu is er een scepter van de reling een beetje krom. In Gibraltar maar eens kijken of deze weer recht gebogen of vervangen kan worden. Na het reven ligt de boot weer een stuk rustiger. We lopen nu nog ‘maar’ 7 knopen. Het blijft ook maar steeds waaien. Gelukkig klopt dat ook met de grib-files die we hebben. De zee loopt ondertussen wel vrij snel op. We hadden bij het ronden van Cabo de Gata ook al zo’n 2 meter en daarna zijn we meer achter het land gaan varen en waren de golven maar een tot anderhalve meter.
Nu lopen ze weer op naar 2 tot3 meter. Na de spelletjes gaat ieder weer even doen waar ze zin in hebben. Frederique en Marieke gaan lekker achterin liggen lezen en Kathelijn en Liedewij gaan eerst even druk lopen doen en keten in de kajuit. Maar goed dat ik zo ontzettend in balans ben. Ondertussen ga ik het eten voorbereiden. We eten heerlijks Spaans, gehaktbal met aardappelen en boontjes. Met zo’n hobbelige zee vallen meestal de meest eenvoudige maaltijden het beste op de maag en aardappelen gaan altijd goed. Sowieso zijn onze kinderen nog niet van de spicy schotels en ik vind het wel belangrijk dat we goed eten met zijn allen. Eerst, voordat ik eten opzet, houden we met z’n vijven happy-hour in de kuip. Ik pak een pilsje, de rest waagt zich aan de Aquarius, niet bang uitgevallen. Liedewij heeft het al vanaf 1 uur vanmiddag over nootjes (wat lijkt ze toch op papa) en eindelijk staan ze op tafel. Aanvallen! We zitten zo een half uurtje gezellig in de kuip en als de chips en pinda’s op zijn, gaan de meiden snel naar binnen voor een filmpje. Marieke en ik blijven nog even kletsen in de kuip en we hebben weer even een toevallige internetverbinding. Even mail binnenhalen en even later is het signaal weer weg. Daarna zetten we het eten op, maar Kathelijn eet niet mee. Op een of andere manier is ze zo moe dat ze over een klein dingetje onophoudelijk gaat huilen. Ik probeer haar nog te troosten, maar niets helpt. Marieke hoort het goed en legt Kathelijn naast zich in de achterhut en ze valt meteen in slaap en wordt de hele avond niet meer wakker. Het eten gaat zoals verwacht prima met de aardappels en boontjes. Het vlees vinden de kinderen niet zo lekker, opofferingsgezind zoals ik ben neem ik de gehaktballetjes wel over. Hierna nemen Frederique, Liedewij en ik nog straciatella yoghurt. Als we ons niet inhouden gaat er een liter op, dit smaakt echt heel lekker. Daarna is het tijd om op te ruimen. Terwijl ik bezig ben zakt de wind binnen een half uur in van windkracht 5 naar 1 tot 2. De motor moet maar weer aan, want er staat dus nog wel een deining van een dikke 2 meter. Uiteindelijk liggen de kinderen lekker in de achterhut en Marieke neemt de eerste wacht. Ze pakt lekker een boek en I-pad en wenst me welterusten. Heerlijk, ik ga eens vorstelijk liggen slapen met een volle buik.
Vrijdag 21 september : Gibraltar Bas word je wakker? Bas, ben je wakker? Met enige moeite dan. Goh wat lag ik lekker te slapen. Marieke heeft me tot half twee laten slapen. Lekker zeg. Nu weer op gang zien te komen. We hebben nog steeds de motor aan. Te weinig wind. We zetten de genua er nog bij, scheelt weer iets in snelheid. Een uurtje later kan ik hem weer inrollen want de wind zakt weer weg. Zo hobbelen we verder motorzeilend naar Gibraltar. Het is heel erg vochtig en alles voelt nat en koud aan. We gaan ontbijten in de kajuit en ik denk er over om de kachel aan te doen, maar hij slaat pas aan bij 25 graden. Dat is dus ook niet nodig. Door alle vochtigheid krijgen we pas laat De Rots te zien. Opmerkelijk is hoeveel vrachtschepen er wachtend bij Gibraltar liggen. Zo te zien is de economie nog steeds niet op gang. We varen om Europa Point en dan komt de stad in zicht. Alleen Kathelijn is ge誰nteresseerd en kijkt mee. De andere twee meiden blijven binnen. We roepen de marina Queensway Quay op en ze hebben een ligplaats voor ons. In zeer beschaafd Engels wordt ons de weg gewezen. We komen door een heel smalle doorgang de jachthaven in en er is inderdaad plaats genoeg.
Weer: bewolkt. Temp. 25 C Wind: 1-20 knopen
We leggen aan en ik moet binnen een half uur met de papieren van de boot, de paspoorten en de verzekeringspapieren komen. Engeland doet niet mee met het Schengenverdrag. Vriendelijk en efficiĂŤnt word ik geholpen en ik sta zo weer buiten. Ik kijk nog wat rond, ook naar de sanitaire voorzieningen en ik mag weer terug naar het havenkantoor voor nog wat kopieĂŤn van de paspoorten, ze hadden onze USA visa gekopieerd. Met de golfkar word ik weer naar de steiger gereden. Goed geregeld. Marieke en ik gaan ondertussen de was doen. Al het beddengoed gaat naar de wasserij en ook de handdoeken. Het is erg fijn dat het allemaal weer eens machinaal gebeurt. Het is toch wel schoner. Ondertussen drinken Marieke en ik een pint op een terras en dan hebben we ook gelijk wifi voor aan boord. Daarna gaan we lekker met de meiden de stad in. We liggen heel dichtbij de stad en we lopen vrij snel door Main Street. De kinderen rennen en dollen dat het een lieve lust is, zo blij om weer eens van de boot te zijn. Uiteindelijk gaan we veel te laat naar de boot waar we lekker lasagne eten. Als de kinderen in bed liggen kijken Marieke en ik, tot veel te laat, nog een paar afleveringen van Criminal Minds. Wel heel lekker.
Zaterdag 22 september; opa en oma Met moeite ontwaak ik terwijl ik door een engeltje aangekeken word. Papa mogen we een filmpje kijken? Het is niet vroeg, maar doordat we gisteren te lang film hebben gekeken is het nu wat taai wakker worden. We komen langzaam op gang maar uiteindelijk draait alles weer. Tanden worden gepoetst, haren geborsteld, gegeten en gedronken en we kunnen weer op pad. We gaan naar Sheppards toe. Een echt begrip in de zeilwereld voor wat betreft het leveren van spullen aan de reizende zeilers. Dankzij mijn uitmuntende richtingsgevoel zijn we er vrij vlot. Onderweg hebben we maar liedjes gezongen, want het begon zo lang te duren dat het op de avondvierdaagse begon te lijken. Ze verkopen heel veel, zeker gezien het winkeloppervlak. We doen een paar goede aankopen waaronder een windscoop, een soort zak die voor wind in de boot kan zorgen, een nieuwe steekkar, sop, een zaklamp en nog een aantal spullen. Daarna gaan we de Main Street in voor een ijsje voor de meisjes en we zoeken nog een cadeautje voor Frederique. We eten een lekker ijsje en gaan op pad. Op straat zijn er van die artiesten die als een standbeeld staan. Ze bewegen pas als er geld gegeven wordt. Liedewij schrikt enorm als er eentje gaat bewegen. Ze vindt het helemaal niet leuk. We lopen maar snel door, want ze is echt bang van die artiesten. We kopen nog slippers voor de kinderen. Voor Kathelijn hebben ze verdorie niet de goede maat en ze is er echt heel erg verdrietig van. Marieke troost haar en samen met Marieke gaat Kathelijn op pad voor Frederique haar verjaardag. Ik blijf met de andere meisjes buiten staan wachten. Ze komen na een poosje samen buiten en zijn helemaal geslaagd. Met Liedewij en Frederique ga ik alvast naar de boot.
Kathelijn shopt met Marieke nog lekker verder. Aan boord gaan wij opruimen. Na 10 minuten gaan de dames aan het spelen en ik vind het prima. Ik ruim verder alleen op. Opvoedkundig kan dat beter maar het is prima voor dit moment. Ze maken tekeningen voor opa Henk en oma Jet. Die komen straks aan en gaan een paar dagen aan boord meevaren. Even later zijn Marieke en Kathelijn ook weer terug. De kinderen zijn moe dus ze moeten gaan rusten van ons. Ondertussen werkt Marieke het scheepsjournaal bij en ik poets de kuip. Na anderhalf uur worden de meiden wakker en we gaan ons aankleden om opa en oma op te gaan halen bij de bushalte. De meiden werken erg mee door zichzelf al op te willen maken dus we gaan krap op tijd op pad. Precies op tijd zijn we bij de bushalte. Terwijl Marieke en ik bedenken hoe lang het gaat duren komt er een grote rode bus de hoek om zeilen. Daar zitten ze in! Na een heel hartelijk welkom gaan we de stad in. De kinderen zijn echt opgetogen, zo mooi om te zien. Dus met drie kwebbelende kinderen gaan we op pad, op zoek naar een restaurantje. Na eerst voor een dichte deur bij The Clipper te hebben gestaan, kunnen we nu lekker buiten op het terras eten bij The Cannon. We praten bij en het is heel gezellig met z'n allen. Als de borden leeg zijn en de rekening betaald is gaan we weer verder, op weg naar de boot. Het is nog maar een klein stukje naar de haven. Kathelijn en opa lopen samen en praten heel wat af. De anderen twee doen tikkertje met oma. Op een gegeven moment gaat Liedewij uit haar dak, omdat het tikkertje doen niet naar haar zin was. Het duurt nogal eer dat ze tot rust komt. Aan boord drinken we koffie met Grand Marinier want we hebben genoeg seamiles gespaard en we hebben nog wat in te halen gezien het totaal van de reis.(1875 nm). Mijn vader en moeder gaan vroeg onder de wol. De busreis van Vila Real de Santo Antonia heeft zijn tol geĂŤist. Marieke en ik gaan nog even het scheepsjournaal en de blog bijwerken. Het is fijn dat mijn ouders er zijn! Weer: de hele dag een strak blauwe lucht Temperatuur: 30 C Wind: 10 knopen
Tot slot: wat een feest om in Gibraltar te zijn en om opa en oma aan boord te hebben!
• Startpunt: • Eindpunt: • Aantal NM:
San Antonio Gibraltar 378 NM