Artaban, de 4e wijze uit het oosten by Geert van der Leest

Artaban: de 4e wijze uit het oosten

Het was paasfeest. Het jaar 33 na de start van de jaartelling. Om ongeveer twaalf uur werd het helemaal donker in het hele land. Dat duurde tot ongeveer drie uur 's middags. Jezus gaf een luide schreeuw en stierf. Op dat moment scheurde het gordijn in de tempel van boven naar beneden in tweeĂŤn. De aarde beefde en de rotsen scheurden. (Mattheus 27; 45-51) 1

Jezus zei: Ik had honger en gij hebt mij te eten gegeven, Ik had dorst en gij hebt mij te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en gij hebt mij opgenomen. Ik was naakt en gij hebt mij gekleed, Ik was ziek en gij hebt mij bezocht, Ik zat in de gevangenis en gij zijt tot mij gekomen. (Mattheus 25; 35-36). "Ik zeg u, in zoverre gij dit aan ĂŠĂŠn van deze mijn minste broeders gedaan hebt, hebt gij het mij gedaan" (Mattheus 25; 40 en 45).

https://www.youtube.com/watch?v=K6jNDjcUuj0&t=26s [0.00-1.15]

Artaban zag ook de ster en wil hem volgen om het kind te zoeken. Hij bereidt zichzelf en zijn paard voor op de lange tocht. Drie edelstenen neemt hij mee als geschenk voor het kind: - een saffier, blauw als de nachtelijke hemel, - een robijn roder dan een straal van de ochtendzon en - een parel, wit als een sneeuwtop in schemerlicht. Hij gaat op weg om de drie andere wijzen te ontmoeten met wie hij samen zal reizen. Dan komt er een zieke haast stervende man, letterlijk, op zijn pad. Het eerste dilemma is geboren; reist hij door om op tijd zijn ontmoeting te hebben of riskeert hij die te missen en helpt hij de zieke man? Hij gaat in gebed om de juiste keus te kunnen maken en besluit de man te helpen. Als hij dan na zijn oponthoud op de afgesproken plaats aankomt zijn de andere wijzen zonder hem vertrokken. Hij besluit ze te volgen en moet zijn saffier die eigenlijk was bedoeld als cadeau voor het koningskind van de hand doen om kamelen en leeftocht voor de reis te kopen.

Zijn tocht voert hem naar Bethlehem maar daar aangekomen verneemt hij dat de vader en moeder en het kind waarnaar hij op zoek is op weg naar Egypte zijn gegaan. Het is een vrouw, een jonge moeder, die hem dit vertelt en plotseling komen ook aan haar deur de soldaten van koning Herodes die de opdracht hebben alle kinderen jonger dan twee jaar te vermoorden. Artaban opent de deur en biedt de soldaat zijn robijn aan en vraagt hem verder te gaan. De bevelhebber is verrukt over de schitterende steen en beveelt zijn manschappen: "voorwaarts, hier is geen kind het huis is leeg". De vrouw dankt Artaban voor het redden van haar kind. Dan, met alleen nog de parel als geschenk vervolgt Artaban zijn tocht om het kind te zoeken. Hij reist naar Heliopolis en Alexandrië en zoekt naar het kleine gezin uit Bethlehem. Hij komt door streken waar hongersnood heerst; hij komt door steden waar mensen ziek van de pest versmachten in hun ellende. Hij bezoekt gevangenissen en slavenmarkten, op zoek naar het koningskind, en geeft de hongerigen te eten, kleedt de naakten, geneest zieken, troost gevangenen. Drieëndertig jaren van Artaban's leven waren voorbijgegaan en nog was hij een pelgrim, nog was hij iemand die het licht zocht. Moe en uitgeput komt hij in Jerusalem aan, het was omstreeks het paasfeest en de stad was vol vreemdelingen. Daar is het dat hij verneemt dat men op weg is naar Golgotha alwaar een terechtstelling van twee rovers en een zekere Jezus van Nazareth zal plaatsvinden. Dat treft hem in zijn hart en hij sluit zich bij deze mensen aan. Toen Artaban deze woorden hoorde, werd hij ontroerd en vol verwachting. Deze woorden hadden hem door woestijnen geleid, over zeeën gevoerd en nu klonken ze opnieuw, maar donker en dreigend, als een wanhoopstijding. De koning stond op het punt ten onder te gaan. Artaban trilde op zijn benen. Maar plots vatte hij moed. Misschien was het wel zijn bestemming om deze koning der joden te redden, vrij te kopen met de laatste parel die hij nog had…

Met kloppend hart volgde Artaban de menigte. Vlak bij de poort gekomen stuitte hij op een troep soldaten die een meisje aan de haren meesleepten in de richting van de marktplaats. Artaban trok zich even terug achter een pilaar. Een grote compassie vulde zijn hart… maar hij had een grotere taak te vervullen en wilde doorlopen; de koning moest immers worden gered. Maar toen rukte het meisje zich plots los uit de greep van de soldaten en greep de zoom van zijn kleed vast, zich aan hem vastklampend, wanhopig, als aan een laatste houvast... Ze riep dat ze op het punt stonden om haar als slavin te verkopen, vanwege de schulden van haar overleden vader… ‘Heer, zo riep het meisje: heb medelijden met mij, help mij…; En Artaban keek haar aan, hetzelfde dilemma als 33 jaar geleden, verscheurde zijn ziel. Help ik deze arme mens nu of ga ik voort om het koningskind te zoeken en hem mijn laatste cadeau aanbieden; de witte parel. Hij zuchtte diep, greep in zijn beurs en haalde de parel te voorschijn. De zon viel erop en ze glanste als nooit tevoren. Hij gaf de parel aan het meisje en zei: “hiermee kan je je vrijkopen, mijn dochter, het laatste geschenk voor mijn koning.” En terwijl hij nog sprak beefde de aarde beefde en werd de zon verduisterd. De soldaten vluchtten in paniek heen. Samen met het meisje probeerde Artaban te schuilen voor vallend gesteente. De aarde beefde opnieuw. Een grote steen kwam los uit dak en trof Artaban op zijn hoofd….. Hij viel op de grond. Ademloos en bleek, het bloed stroomde uit de wond. En als het meisje zich over hem heen buigt, bang dat hij dood is, hoort ze iets… Het lijkt het geluid van een zachte windvlaag, of een stem…. Ze kijkt om zich heen om te zien of er iemand gesproken had, maar ze ziet niemand. Dan beginnen de lippen van de oude man te trillen en het lijkt wel alsof hij iemand antwoord gaf: ‘maar Heer, wanneer heb ik u dan hongerig gezien... en gevoed; of dorstig en te drinken gegeven ? Wanneer heb ik u dan als vreemdeling gezien en u gehuisvest, wanneer zag ik u ziek en heb ik u verpleegd, gevangen en heb ik u opgezocht... 33 jaar heb ik naar u gezocht; nooit heb ik uw gezicht gezien, helaas ik heb u niet kunnen dienen... mijn koning’ 4

Artaban zweeg en opnieuw was er dat geluid als van een zachte koelte en het was alsof het meisje deze keer verstond wat dat zeggen wou: ‘Voorwaar ik zeg u Artaban, dat wat u aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, hebt u aan mij gedaan”. Een glans van verwondering en vreugde kwam over het bleke gezicht van Artaban. Een laatste lange zucht van bevrijding kwam over zijn lippen. Zijn reis was geëindigd. De vierde Wijze had eindelijk zijn Koning gevonden.

Who seeks for heaven alone to save his soul, may keep the path, but will not reach the goal; While he who walks in love may wander far, Yet God will bring him where the blessed are.