Metterdaad Magazine december 2021

Met Metterdaadkerstverhaal!

dief tot

Het journalistieke schild

van Tijs van den Brink

Metterdaad kalender 2022

Er ligt weer een mooie Metterdaad jaarkalender voor u klaar om te bestellen. Dit keer met nóg meer inhoud.

Triest of krachtig?

Hoe maken we als EO Metterdaad zoveel mogelijk impact met onze verhalen? Kiezen we bijvoorbeeld de meest trieste foto, of willen we juist de daadkracht van mensen weergeven?

Als fondsenwerver bij EO Metterdaad hoop ik bij elk project dat er genoeg geld binnenkomt om ter plekke een blijvend verschil te maken. En vaak mogen we inderdaad veel ontvangen van onze donateurs. Denk aan de noodhulp voor Haïti. Of de kijker die geraakt was door een uitzending over Senegal en een complete ambulance doneerde.

Ik word daar stil van.

Maar eerlijk gezegd: er zijn ook projecten waar minder voor binnenkomt dan we hoopten. Tegelijk weet ik dat geld zeker niet het enige is dat verschil maakt. Gebed en persoonlijke betrokkenheid zijn minstens even belangrijk.

Daarom hoop en bid ik dat welk verhaal we ook vertellen, hoe hoopvol of ellendig dan ook, wij als medewerker, donateur of tv-kijker met deze mensen bewogen zijn. Want elk mens verdient het om gezien te worden, geliefd te zijn en om een steuntje in de rug te krijgen als dat nodig is. Blijft u met ons meedoen?

“Bij ieder project is het bijzonder om te zien hoeveel impact de giften van onze donateurs hebben”, vertelt redacteur Matthijs Bats. “Dat wilden we dit jaar nog meer in de kalender laten zien. Natuurlijk staat er iedere maand een mooie foto van een project op. Met dit jaar voor het eerst steeds een spreekwoord of gezegde uit het land in kwestie. Daarnaast noemen we telkens het totale giftbedrag en waar dit aan wordt besteed. Omdat we het belangrijk vinden verantwoording af te leggen aan onze donateurs.”

Terugblik op 2021

U blikt op deze kalender ook letterlijk terug op 2021. Zo besteden we in januari 2022 aandacht aan onze campagne voor Armenië van januari 2021, in februari aan die over Boko Haram van februari 2021, enzovoorts. Matthijs: “Zo geeft de Mettterdaad-kalender een mooi overzicht van wat we samen met onze donateurs en partners hebben mogen bereiken het afgelopen jaar.”

Bestel de Metterdaad jaarkalender 2022 via metterdaad.nl/kalender

U betaalt slechts € 3,50 voor de onkosten.

Hoe erg verslaafden op het Oekraïense platteland er ook aan toe zijn: hulpverlener Margreet van Beest blijft geloven in verandering.

Yorick van Asperen Fondsenwerver

Gehoord bij EO Metterdaad TV

‘Hoop is het laatste dat sterft’

Kent u onze digitale nieuwsbrief al? Zo krijgt u vier keer per jaar het belangrijkste Metterdaad-nieuws handig en overzichtelijk in uw mailbox. Korte maar krachtige info over wat we deden met uw gift, updates over campagnes en persoonlijke columns van Metterdaad-collega’s.

Meld u nu simpel en snel aan via metterdaad.nl/ nieuwsbrief

facebook.com/eometterdaad

Vraagt u maar!

Vraag:

Vanaf januari duren de Metterdaad-uitzendingen op tv geen vijfentwintig minuten meer, maar tien. Waarom is dat?

Antwoord: Het werd voor ons steeds moeilijker om met het budget wat we van de NPO krijgen tv-verhalen van vijfentwintig minuten te blijven maken. Door ze in te korten, kunnen we de kwaliteit blijven maken die u van ons gewend bent.

Maar misschien nog wel belangrijker: met minder minuten bereiken we zeker niet minder resultaat. Vaak zelfs juist meer. Dat zien we bijvoorbeeld aan de hoge respons op onze spotjes van een minuut. Aan de inhoud van onze uitzendingen verandert er verder niets. Korter dus, maar we gaan voor nóg krachtiger.

Ook een vraag aan EO Metterdaad? Stel hem via metterdaad@eo.nl.

Metterdaad-collega’s tippen boeken en films waarin een wereld voor u opengaat. Dit keer: programmamaker Victor Rosier.

De blanke Masaï

Corinne Hofmann

Online Metterdaad tipt Tv

“Corinne Hofmann vertelt het indrukwekkende verhaal over haar huwelijk met een Tanzaniaanse Masaï-krijger. Ze liet al haar Westerse comfort achter zich, om onderdeel te worden van een volk dat min of meer nog in de oertijd leeft. Jezelf wassen is bijvoorbeeld niet gebruikelijk. Ik ervoer zelf hoe heftig de cultuurschock was toen ik voor Metterdaad een Masaï-stam bezocht. En ik was er maar een week...”

Vanaf dit weekend (11 december) nemen we u mee naar Albanië, waar we licht laten schijnen voor mensen in donkere een uitzichtloze situaties. Zie ook pagina 6.

Niet worden zoals mama

Jonge meisjes willen vaak op hun moeder lijken, maar dat geldt niet voor deze schatjes. Hun Pakistaanse moeders zelf gunnen hun dochters ook een ander lot.

In Pakistan komt uitbuiting en uitsluiting van vrouwen namelijk nog vaak voor. Met onder meer naaicursussen en ondernemingstrainingen geven we deze vrouwen kansen op een eigen inkomen en maatschappelijk aanzien. In het naaiatelier kijken hun kleintjes met glanzende ogen toe. Een beter leven voor mama en henzelf: het gaat lukken!

Op bezoek bij gevangenispastor Arber in Albanië

Van dief naar dominee

“Kadoink.” Met een grote klap valt de getraliede gevangenisdeur achter hem dicht. Arber, 30 jaar oud, stapt een wereld binnen die hij heel goed kent. Eerst als gedetineerde, nu als dominee.

Nadat hij grondig gefouilleerd is, wordt Arber met handgebaren gesommeerd om door te lopen. Hij kent de weg in deze gevangenis in de kustplaats Durres, Albanië. Dit was twee jaar verplicht zíjn plek.

Een ‘good boy’

Bruine ogen met een open blik kijken me aan. Arber vertelt dat zijn jeugd eigenlijk heel goed was. Opgegroeid in een redelijk middenklasse gezin, ligt de toekomst voor hem open. Hij studeert business management aan de universiteit als zijn vader onverwacht overlijdt. “Alles veranderde”, blikt Arber terug. “In één klap was ik mijn vader kwijt. Hij was mijn sponsor, dus verloor ik ook mijn inkomen. Het lukte me zes maanden om een ‘good boy’ te blijven. Ik was veel aan het gamen en had daarvoor geld nodig. Een vriend die ook geld nodig had, bedacht een handel met gestolen auto’s. Ik ging erin mee. We gingen drugs gebruiken en ook verkopen. Slechte vrienden vernietigen goede gewoontes. En dat eindigde voor mij in de gevangenis.”

Gangsters met geweren

“Het leven in de gevangenis is keihard. Er is niets te doen, je verveelt je enorm. Ik raakte betrokken bij gevechten toen ik hier

zat. Je maakt grappen alsof het je niet raakt. Maar toen iemand vertelde dat hij mijn vader kende, schaamde ik me heel erg. Ik had mijn familie te schande gemaakt. Mijn broer werd zelfs door gangsters met geweren bedreigd, vanwege mij.”

Schaamte en woede Een medegedetineerde die christen is, vertelt Arber over Jezus en geeft hem een Bijbel. “Ik ging bidden voor de veiligheid van mijn broer. En het werkte! De bedreigingen stopten. Ik dacht dat het toeval was. Maar toen ik de Bijbel ging lezen merkte ik dat de verhalen over mij gingen. De schaamte van David nadat hij met Batseba geslapen had bijvoorbeeld. De kapelaan vertelde over de liefde van Jezus voor ons en dat hij alle schaamte, alle woede en boosheid over wat er gebeurd is, alle wraak van ons wil wegnemen. Die dag besloot ik dat allemaal aan Jezus te geven. Ik voelde een enorme opluchting, blijheid en vrijheid.”

Enorme glimlach Arber volgt in de gevangenis

bijbelstudies van de kapelaan die in dienst is van onze lokale partner Gevangenenzorg Albanië. “Ze behandelden me daar zo goed. Ik kon er mezelf zijn. Ik leerde er over Jezus, wat Hij heeft gedaan voor ons. Het was een openbaring voor me. Waarom heeft niemand me dat eerder verteld dat er Iemand voor mij gestorven is? Voor mij, iemand die overvallen heeft gepleegd, een dief. Dat was zo speciaal!” Arber krijgt een enorme glimlach op zijn gezicht elke keer als hij spreekt over Jezus. Met een getuigschrift van de kapelaan, vraagt Arber vervroegde vrijlating aan. De kans dat hij dat krijgt is nihil. Het is nog nooit iemand verleend. Maar bij de rechtszitting gebeurt een wonder: Arber krijgt als eerste en tot nu toe enige gevangene vervroegde vrijlating.

Leven aan Jezus geven Met hulp van Gevangenenzorg Albanië gaat hij naar de universiteit. “Ik ben zo dankbaar voor de hulp die ik kreeg. Toen ze mij vroegen of ik kapelaan (dominee red.) wilde worden in de gevangenis, was ik blij. Ik wil graag een getuigenis zijn voor de jongens. Ze kennen mij, ze zien mij als een van hen. Ik zie ze veranderen. Eerst zijn ze een slachtoffer en maken ze slechte grappen."

'Ik wil een getuigenis zijn voor deze jongens'

Over Albanië

Albanië is een van de armste landen van Europa. Voor veel Albanezen is genoeg dagelijks voedsel een probleem. Daarom willen we met de campagne-giften voedselvoorziening voor 100.000 mensen mogelijk maken. Naast de steun voor gevangenispastors als Arber, helpen deze donaties ook de begeleiding van tieners van wie een of beide ouders in de gevangenis zitten.

1 op de 3 jonge Albanezen is werkeloos

Gevangene

Lefteri: "Arber voelt als familie"

"Maar dan geven ze hun leven aan Jezus. Er gebeuren hier prachtige dingen.”

Slechte dingen bedenken

Lopend door de gevangenis begroeten gedetineerden en bewakers Arber als een oude makker. Ze slaan hem kameraadschappelijk op de rug, boksen worden uitgedeeld. Lefteri, een afgetrainde pezige man met een baard, krijgt een mannenhug. Arber en hij zaten in cellen die tegenover elkaar lagen. Lefteri: “Vroeger, toen Arber nog vastzat, was het makkelijk

om samen slechte dingen te bedenken. Maar nu is Arber echt heel erg veranderd. Als hij komt, voelt het alsof familie ons bezoekt. We worden gewaardeerd en gehoord. Er is even ontspanning. Bij hem kunnen we ons verhaal kwijt."

Een ander leven

"Het programma dat Arber aanbiedt maakt dat ik leer na te denken over straks, als ik weer buiten sta. Het leven na de gevangenis zal moeilijk zijn. Ik ben gelukkig een optimist. Ik ga voor een ander leven!”

Deze wintermaanden komen we in actie om geld op te halen voor voedselvoorziening en gevangenenzorg in Albanië. Onmisbaar nu de winter op komst is. We vragen uw gift voor:

• Voedselvoorziening voor ruim 100.000 mensen

• Persoonlijke begeleiding van tieners waarvan een of beide ouders in de gevangenis zitten

• Ondersteuning van gevangenispastors

Wij hebben uw hulp hierbij nodig. Geef een gift die bij u past. Overmaken kan naar

EO Metterdaad NL 88 INGB 0000 300 300 o.v.v.

'Albanie' of ga naar metterdaad.nl/albanie

Bedankt!

Het gezin van Leonne op Haïti en het Fulani herdersvolk in Senegal

zijn ontzettend blij met uw giften.

Haïti: € 350.000

U gaf gul aan onze noodhulpcampagne voor Haïti. Zo konden we na de aardbeving tienduizenden ontheemde gezinnen steunen met schoon water, voedsel en beschutting.

Leonne Guillaume (38) stond net koffie te zetten, toen de aardbeving Haïti als een mokerslag trof. Terwijl hun huis instortte, vluchtte de zwangere Leonne met haar gezin naar buiten. Toen na de aardbeving het noodweer losbarstte, sliepen en schuilden ze onder niet meer dan een boom.

“Gelukkig kregen we de volgende dag een zeildoek van hulpverleners”, vertelt Leonne. “Daar hebben mijn man en ik toen samen een tent van gemaakt. Toen konden we met ons gezin tenminste rustig slapen en schuilen, zonder ons druk te maken om de regen. Ontzettend bedankt voor deze hulp!”

Senegal: € 190.000

In Senegal vroegen we uw steun voor een bijzondere combinatie van projecten: het plaatsen van zonnepanelen én medische zorg op het uitgestrekte platteland.

Toch is deze combinatie best logisch. Stabiele stroom is in Afrika namelijk vaak een groot probleem. In ziekenhuisjes in de ‘bush’ leidt stroomuitval soms zelfs tot onnodige sterfgevallen. Dus is het ziekenhuis waar tropenarts Tabitha Kieviet werkt maar wat blij met de zonnepanelen die Anco van Bergeijk vanuit Nederland organiseert.

Een ander groot probleem was het vervoer van en naar het ziekenhuis. De afstanden zijn enorm en de Fulani herders hebben doorgaans geen eigen vervoer. Een ambulance was dus broodnodig. En die kan nu dankzij een gulle gift van iemand die zelf onlangs in een ambulance heeft gelegen en dankbaar is voor de goede afloop, worden aangeschaft!

“Mijn journalistieke schild zit soms in de weg”

"Op mijn werk kijk ik op een afstandelijke manier naar ellendig wereldnieuws. Dat is geleidelijk ontstaan: als ik me als journalist alles wat ik in de krant lees enorm emotioneel aantrek, kan ik mijn werk niet goed doen. Ik herinner me bijvoorbeeld nog de Kosovo-oorlog van 1998. Die kwam zo hard binnen dat ik daar verbijsterd, huilend naar heb zitten kijken.’’

“Toch besef ik dat alles alleen rationeel en met journalistieke distantie bekijken ook niet goed is. Maar die blik uitzetten doe ik vooral in een privé-setting. Zoals laatst, toen een echtpaar in onze kerk vertelde over hun werk in Malawi. Een van de armste landen ter wereld, waar, zoals zo vaak vooral de ‘gewone’ mensen echt in de verdrukking zitten. Hun persoonlijke verhaal raakte me flink. Op die momenten voél ik ook dat ik geef om mensen in de knel. Ver weg of dichtbij."

Tijs van den Brink

Tijs is journalist en EO-presentator

Steun voor Nigeriaanse christenen onder vuur

In ‘De tussenstand’ kijken we hoe het staat met een EO Metterdaad-project waar u recent voor gaf. Cokkie van ‘t Leven van Kerk in Actie vertelt hoe uw gift Nigeriaanse slachtoffers van Boko Haram-geweld helpt.

Steun voor tienduizenden

Nigeriaanse christenen die slachtoffer werden van Boko Haram-terreur. U gaf onder meer voor traumaverwerking, medische zorg en herstel van landbouwgrond.

Start campagne: 02-2021

Opbrengst: € 400.000

Bij de start

De moslim-extremisten van Boko Haram trokken een spoor van vernieling door Nigeria. Vooral christelijke dorpen zijn het doelwit. De inwoners worden vermoord, verkracht of verminkt. De terroristen branden huizen en landbouwgrond plat.

Einddoel

Herstel voor de vele slachtoffers van Boko Haram-geweld in Nigeria. Genezing van hun lichamelijke én emotionele wonden en praktische steun bij het weer opbouwen van hun gemeenschappen.

Wat gaat er goed?

Cokkie: “We werken samen met TEKAN raad van kerken in het Noorden van Nigeria. Precies in het gebied waar Boko Haram het meest actief was. Hun programma voor traumaverwerking loopt goed. Speciaal opgeleide trainers helpen onder meer slachtoffers om hun verhaal binnen hun eigen gemeenschap onder woorden te brengen. Zo ervaren ze ook steun van hun groep. Voor sommige mensen is meer psychiatrische hulp nodig, die achterwacht is er ook.”

Wat liep niet volgens plan?

“Vanwege corona kunnen we niet tot nauwelijks naar de projecten reizen. Dat is best frustrerend. Er gebeuren mooie dingen voor de wederopbouw van gemeenschappen na Boko Haram-geweld. Denk aan het uitdelen van landbouwzaden en aanbieden van werktuigen. Soms is er wat discussie over wat wel en niet zou werken. Die kun je dan het beste gewoon ter plekke voeren natuurlijk. Maar dat kan nu moeilijker.”

Wat is er nog te wensen over?

“Boko Haram en aanverwante groepen zijn nog niet definitief verslagen. Terwijl dat enorm goed zou zijn voor de rust in de regio. Er zijn zorgen dat men zich nu hergroepeert en weer actief zal worden. Ook heeft een afsplitsing zich aangesloten bij IS in West-Afrika. De dreiging van geweld is dus helaas nog niet definitief verdwenen.”

Project

Hoe Chine in een stinkende p

Ieder jaar op Tweede Kerstdag las mijn vader een verhaal voor. Dan nestelden we ons op de bank; benen opgetrokken, kussens in de rug. We zagen voor ons hoe wolven een arrenslee achterna zaten, hoe kinderen door Vikingen werden meegenomen en het was altijd ‘bitter, bitterkoud.’ Dit is zo’n kerstverhaal. Maar deze hoofdpersonen en hun geschiedenis zijn echt, al hebben ze elkaar niet allemaal in werkelijkheid ontmoet. Ik hen wel.

Dit verhaal gaat over verloren kinderen, een oude man en een engel. En het was bitter, bitterkoud…

Mongolië, Ulaanbaatar in december

Chine rilt over haar hele lijf. Ze kan zich niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst iets warms heeft gegeten. Straks, als de zon helemaal onder is, wordt het nog kouder. Waarschijnlijk zo’n dertig graden onder nul. En dat overleven ze niet. Niet buiten, niet zonder warmte. “Chine, waar gaan we nu heen?” De stem van haar broertje Otgo is zo zacht, dat ze hem nauwelijks kan verstaan. “Nog een klein eindje, nog even volhouden. Zie je dat daar?”, ze wijst naar voren. “Daar lopen de verwarmingsbuizen, zie je de stoom die daar afkomt? Ze zijn loeiheet, want ze verwarmen de flats verderop. Daar zijn ook de putdeksels. We kunnen daar vast wel naar beneden.”

Haar broertje is dan wel ouder in jaren, zij is ouder in verstand. Al twijfelt ze daar nu aan. Want misschien was het wel heel dom om weg te lopen. Maar ze konden toch niet anders, want wat was er dan gebeurd? Wie weet waren ze wel doodgeslagen? Weer veegt ze haar mouw langs haar ogen, al weet

ze niet of die nu nat wordt van de sneeuw, of van haar tranen.

Het is nog donker, maar ze schrikt wakker van de houten deur van hun ger (tent – red.) die langzaam, krakend opengaat. Ze hoort dat haar moeder niet meer zachtjes snurkt, maar zich stilhoudt voor de man die nu naar binnen wankelt. Een dreigende alcohollucht walmt om hem heen. Ze houdt haar ogen stijf dicht. Als hij maar niet naar haar bed toekomt. Want ze weet wie dit is, en waarom hij hier naar binnen sluipt. Was ze

maar onzichtbaar, zodat hij haar niet kan zien. Zo stil mogelijk trekt ze haar benen op doet haar handen voor haar oren. Ze wil niet horen wat er komen gaat. Dit is de buurman die te vaak misbruik maakt van de situatie.

“Klootzak, ga weg! Laat mijn moeder met rust!”, hoort ze Otgo roepen. Haar broertje stort zich op de man die haar moeders keel dichtknijpt. Hij bijt hem in zijn hand. De buurman laat haar moeder los en geeft Otgo een enorme dreun tegen zijn

EO Metterdaad-kerstverhaal van Lise van der Eijk

ut haar kerstengel ontmoette

hoofd. Zelf kan Chine geen geluid uitbrengen, ze staat als versteend. Ze zou willen gillen, de andere buren willen waarschuwen, maar het lukt haar niet. De man schopt Otgo hard in zijn buik en hij klapt dubbel van de pijn. Haar moeder schreeuwt en dat breekt haar bevriezing. Ze grijpt naar de pook die bij de kachel staat. Wild slaat ze om zich heen in de hoop de man te raken. Otgo krabbelt overeind. En met de pook in haar hand beschermt ze hem zo goed als ze kan. Samen lopen ze achteruit richting de deur. Otgo pakt snel hun laarzen en jassen mee en zo vluchten ze naar buiten.

Het is opgehouden met sneeuwen en het is bijna donker nu. Het dikke witte pak knerpt onder hun voeten. “Kijk, hier is een put”, zegt Chine. Behoedzaam kijken ze het donkere gat in. Chine slaat haar arm voor haar gezicht, ze moet bijna kokhalzen. Rottend eten, viezigheid, en ongewassen kleren zorgen samen met de warme stoom die van de verwarmingsbuizen komt, voor een bijna ondragelijke stank. Toch helpt ze Otgo door de krappe opening naar beneden. Het is hier in ieder geval warm. Ze kruipt dicht tegen hem aan en Otgo slaat een arm om haar heen.

Hier in dit hol onder de grond komt de uitzichtloosheid van hun situatie in volle vaart op haar af. Wat moeten ze nou doen? Hoe zou het zijn met hun moeder, ze hebben haar alleen achtergelaten. Hadden ze haar toch

niet beter moeten beschermen? Wat als ze dood is, of hen nooit meer wil zien. “Mama", snikt ze, “ik ben je niet vergeten. Ik..” Verschrikt kijkt ze omhoog waar twee benen door de opening bungelen. Een grote gele zak vol met lege plastic flessen ploft

naast haar op de grond. Dan ziet ze de oude man die verder door het gat zakt en naast haar komt zitten…

Ontdek hoe het met Chine en Otgo afloopt op metterdaad.nl/kerstverhaal

“Soms wil ik acuut het vliegtuig pakken en gaan helpen”

“We zijn al heel lang lid van de EO en dan is de koppeling naar EO Metterdaad snel gemaakt. Wat me aanspreekt aan EO Metterdaad is dat ze projecten in het buitenland steunen. Ik heb toch het idee dat er in Nederland altijd nog wel een vangnet is voor mensen nood. In de landen waar EO Metterdaad komt, is dat zelden tot nooit het geval. De mensen daar kunnen vaak zelf ook zo weinig aan hun situatie doen. Geweld of natuurrampen overkomen hen.”

Kind in de knel

“Zelf word ik altijd het meest geraakt door het leed van kinderen. Als ik verhalen lees, hoor of zie over kinderen in de knel, word ik boos. Dan heb ik echt de neiging het eerste vliegtuig te pakken om er wat aan te gaan doen. We hebben zelf pleegkinderen en zijn ook betrokken bij een opvang voor kinderen in Suriname. Toen er laatst in de kerk een oproep werd gedaan om kinderen te sponsoren, kon ik het toch weer niet laten m’n hand op te steken. Ook al wist ik best dat we er al een aantal steunen. Maar ik weet ook dat ik voor zo’n sponsorbedrag geen snee brood per maand minder eet. Dan denk ik maar één ding: doen!”

Alles achterlaten

“Samen met een vriend heb ik

Donateur in beeld

Wie: Bert Verhoek In het dagelijks leven: Interim-manager

Waar: Veenendaal Wat: Structureel een gift

een paar jaar terug ook een groot transport voor de vluchtelingen in Calais op touw gezet. Een truck stampensvol hulpgoederen geregeld en die in het kamp uitgedeeld. Dat soort dingen doe ik heel graag. Soms denk ik zelfs wel eens: ‘ik laat hier alles achter en ga in het buitenland helpen waar het nodig is’. Tegelijk weet ik heel goed dat ik mijn vrouw en (klein)kinderen niet zomaar in de steek kan laten. Dus kies ik voor hen. Maar het trekt soms wel.”

Extreem transparant

“Qua geven aan goede doelen vind ik het belangrijk dat ze extreem transparant zijn. Dat je alles zou

moeten mogen inzien en weten. Ik heb dat bij EO Metterdaad nog nooit gevraagd, omdat ik het gevoel heb dat het klopt. Maar ik zeg eerlijk: dat is ook een vertrouwenskwestie. Als ik aan een doel geef, heb ik me er tot zekere hoogte in verdiept. Ik maak die keus dus weloverwogen. Maar op het moment dat ik dan heb gegeven, laat ik het los. Dan is het de verantwoordelijkheid van bijvoorbeeld EO Metterdaad hoe ze met mijn gift omgaan. En als daar dan iets niet goed bij gaat? We zullen in de hemel allemaal ooit verantwoording af moeten leggen over onze daden. Als gever én ontvanger.”

In gesprek met EO Metterdaad-donateur Bert Verhoek over boosheid, vertrouwen en extreem transparant zijn.

Colofon

Metterdaad magazine is een uitgave van EO Metterdaad en verschijnt drie keer per jaar

Adres:

Oude Amersfoortseweg 79, 1213 AC Hilversum, Postbus 21000, 1202 BA Hilversum

Contact:

EO Metterdaad wil u graag helpen als u vragen of opmerkingen heeft. Voor het doorgeven van adreswijzigingen, overlijden of opzeggingen met betrekking tot uw donatie of post, kunt u contact opnemen via ons formulier op metterdaad.eo.nl/contact

Voor overige (inhoudelijke) vragen aan EO Metterdaad kunt u contact opnemen met EO Metterdaad: metterdaad@eo.nl

Leest u ons magazine liever online? Kijk op metterdaad.nl/magazine.

Samenstelling en redactie:

Matthijs Bats

Gerdienke Fennema

Lise van der Eijk

Eindredactie:

Erika Kommers

Nienke Bakker

Vormgeving:

Jeroen van Engelenhoven

IBAN:

NL88 INGB 0000 300 300

De bijbehorende BIC (Bank

Identificatie Code) is: INGBNL2A

Fotografie:

Marijn Fidder, Albert Jan ten Napel, Jan Willem den Bok, Matthijs Bats, EO Metterdaad

Zonovergoten duisternis

Tegen een strakblauwe hemel staat de donkere contour van Ray. Een knappe kerel van drieëntwintig jaar met een afgetraind lijf en mooie ogen. Een echte ‘hunk’ waarschuwde mijn vrouwelijke collega, die deze jongen al eerder had geïnterviewd. Achter zijn profiel de staalharde lijnen van tralies. Ray moet nog anderhalf jaar zitten in deze Albanese gevangenis. Als ik hem vraag wie hij bij vrijlating als eerste opzoekt, roept zijn celgenoot iets waarvan iedereen in de lach schiet. Kuis vertaalt de tolk het grapje met ‘meisjes’.

Ray grijnst en schudt zijn hoofd. Geen meisjes, maar zijn vader wil hij zien. Door corona heeft hij hem al twee jaar niet in levenden lijve ontmoet. Alleen Skype biedt uitkomst, op een stoffige computer in de wachtruimte van de gevangenis, die hij moet delen met meer dan honderd andere gevangenen. Elke twee weken vijf minuten.

Ray’s vader brengt om de paar dagen gezond eten en schone was voor hem langs. Nu al drie en een half jaar lang. 'In Albanië zorgt de staat voor tralies, je familie zorgt voor de rest', schampert zijn celgenoot. Ray bijt op zijn kaken. Voor deze zonovergoten gevangenis heeft hij maar één woord: duisternis. De vraag wie daarin voor hem een lichtpuntje is, hoef ik niet eens te stellen.

Jan Willem den Bok EO Metterdaad reporter

’Geen meisjes, maar zijn vader wil hij zien’

Ieh Wene Wieso

Goedemorgen met Viola en Hekima uit Zuid-Sudan

In Zuid-Sudan is de kans op werk voor mensen met een handicap nihil.

Gelukkig konden Viola en Hekima naar een bakkersopleiding van onze partner Dorcas. Nu verkopen ze samen thee en cake. Hoe ziet hun leven eruit?

Waar hebben jullie vanmorgen mee ontbeten?

“We ontbijten meestal met de restjes avondeten van de vorige dag. Vanochtend was dat salade met aubergine.”

Waar hadden jullie het meeste zin in vandaag?

Viola: “Ik had er niet per se het meeste zin in, maar het gaf me wel een voldaan gevoel om mijn kamer eens flink schoon te maken en op te ruimen.” Hekima: “In lekkere cakejes bakken voor mijn bedrijfje.”

Als jullie iets in je leven zou mogen veranderen, wat zou dat dan zijn?

Viola: “Ik ben heel dankbaar met de Dorcas-bakkersopleiding.

Maar eigenlijk wil ik nog wel meer leren. En dan een eigen kledingwinkel starten.” Hekima: “Ik zou graag een echt overdekt winkeltje hebben om mijn waar in te verkopen.”

Is jullie leven veranderd door de steun van EO Metterdaad?

Viola: “Absoluut! We hadden als kind allebei polio en raakten daardoor gehandicapt. Ik verloor mijn man in de

oorlog en belandde in een vluchtelingopvang. Gelukkig wilde iemand me in mijn rolstoel naar de bakkersopleiding duwen om me aan te melden. Nu woon ik samen met Hekima op een compound en verkopen we thee en cake."

Waar zien jullie jezelf over vijf jaar?

Viola: “Hier in Zuid-Soedan blijft de toekomst onzeker. Maar ik hoop vooral dat we de kans krijgen ons nog verder te ontwikkelen.” Hekima: “Ik heb dan een echte winkel en sta bij iedereen bekend om het lekkere brood en de cake die ik bak.”

Als je gelooft in helpen NL88 INGB 0000 300 300