0–36
PRZYPADEK ANTONINY L. 23.11–9.12 Toruń, Galeria Wozownia, ul. Rabiańska 20 www.wozownia.pl
Szkicując koncepcję Przypadku Antoniny L., Izabela Gustowska zanotowała: „Od dawna miałam ochotę na zrobienie wystawy lekkiej, a nawet frywolnej, a może nawet trochę infantylnej, na dodatek w kolorze różowym (a przyznaję, że tego koloru wyjątkowo nie lubię). Już parę lat temu zrobiłam pewną przymiarkę, stwarzając młodą artystkę Antoninę de Lodi (włoskie nazwisko mojej babci)”. Podzielona na kilka oddzielnych przestrzeni galeria buduje wspaniały plan dla wirujących, żywych obrazów, pozwalając Antoninie ukryć się, rozpuścić w przestrzeni. „Kim jest ta kobieta ta Ona?” — jakiś jej fragment będzie zapewne szeptem Summer Time, inny wypełni Pokój Antoniny lub ujawni się w jednej z opowieści Love Stories. Niekończące się domysły konstruują Antoninę, która jest tak samo znajoma, jak i nieznana, odległa, ale i bliska — jest znikającym punktem, który mamy przed oczyma, który wciąż nam ucieka, ciągle jest przed nami na wyciągnięcie ręki. Jedyne, co jest pewne, to to, że tak jak wiele innych wątków w twórczości Izabelli Gustowskiej należy ją odnaleźć, tropiąc znaki, kolekcjonując je i składając z nich własną historię. 0–37
GDZIE JEST PERMAFO? 30.11–4.02 Wrocław, Muzeum Współczesne, pl. Strzegomski 2a www.muzeumwspolczesne.pl
Prezentowane na wystawie Gdzie jest Permafo? fotografie i filmy opowiadają historie wrocławskich artystów — Natalii LL i Andrzeja Lachowicza, Zbigniewa Dłubaka oraz krytyka sztuki — Antoniego Dzieduszyckiego. Neoawangardowa galeria Permafo powstała w 1970 roku we Wrocławiu i wystawiała czołówkę europejskich twórców swoich czasów (m.in. Bernda i Hillę Becher, Josepha Beuysa, Milana Grygara, Tibora Hajasa, Josepha Kosutha, Dorę Maurer, François Morelleta, A. R. Pencka, Mimmo Paladino, Petera Stemberę, Bena Vautiera, Jiři Valocha). Jej pełna rozmachu działalność została gwałtownie przerwana przez stan wojenny. – Wystawa jest kolejną ekspozycją prezentującą historię wrocławskiego środowiska artystycznego. Gdzie jest Permafo? to jeden
z etapów w rozpoznawaniu dziedzictwa polskiej sztuki na Ziemiach Zachodnich, opartego na śmiałych przedsięwzięciach i nowatorstwie formalnym — twierdzą organizatorzy wystawy. Z założycieli galerii Natalia LL zyskała międzynarodową renomę, także pozostali artyści to znaczące postacie na polskiej scenie artystycznej — wystarczy wymienić, obok założycieli, innych polskich artystów współpracujących z Permafo, np. Józefa Robakowskiego, Andrzeja Sapiję, Ryszarda Winiarskiego, Grzegorza Sztabińskiego czy Zbigniewa Warpechowskiego. Tytuł Gdzie jest Permafo? odwołuje się do idei, którymi kierowali się w latach 70. założyciele galerii. Kuratorka wystawy próbuje odpowiedzieć na tytułowe pytanie poprzez odnalezienie atmosfery i historii związanych z działalnością artystyczną tamtych lat. 0–38
ROOKIE 6–8.12 Poznań, Galeria Miejska Arsenał, Stary Rynek 6 www.arsenal.art.pl
Na projekt ROOKIE składa się: wystawa artbooków, targi wydawców oraz seria spotkań dyskusyjnych. „Rookie” jest terminem zapo życzonym ze sportu zawodowego i oznacza osobę, która znajduje się na samym początku profesjonalnej kariery, która nie ma jeszcze doświadczenia i zazwyczaj wchodzi do gry z ławki rezerwowych. W przypadku imprezy książkowej „rookie” nabiera nowego znaczenia i pomaga opisać zarówno naj młodsze pokolenie niezależnych wydawców, jak i samo wydarzenie, które w tak szerokim kształcie odbędzie się w Polsce po raz pierw szy. Uczestnicy Rookie — artyści, kurato rzy, wydawcy, graficy są profesjonalistami w swoich zawodach i wspólnymi siłami tworzą zupełnie nowe środowisko dla coraz popularniejszych artbooków. Na wystawie MVP — Most Valuable Publishers po raz pierwszy w Polsce będzie można obejrzeć na jednej wystawie kilkadziesiąt publikacji czołowych artystów, dla których książka jest istotnym, a czasami wręcz kluczowym elementem praktyki artystycznej. Od niesamowitego paraarchitektonicznego obiektu Tauby Auerbach, poprzez eksperymenty Josha Smitha, aż po konceptualne działania Davida Horvitza czy Ricka Myersa. Każdy z autorów prezentowanych na wystawie w charakterystyczny i właściwy tylko sobie sposób podchodzi do publikowania. Dla jednych jest to przestrzeń konceptualnych spekulacji i formalnych zabaw, a dla innych — archiwum wcześniejszych dokonań.