Książka Muzyka eksperymentalna. Cage i po Cage’u jest uznawana za niezwykle ważny dokument najnowszej historii muzyki. Dlaczego jest ona tak ważna?
Ponieważ definiowała pewne zjawiska w zupełnie inny sposób, odbiegający od rozpowszechnionych wówczas, czyli na przełomie lat 60. i 70., schematów. Pisząc o muzyce eksperymentalnej, Nyman pomija historię awangardy muzycznej. Dla Nymana muzyka eksperymentalna to co innego niż awangarda. Temat dźwięku, jego czytania, tworzenia i operowania nim był tematem, który łączył w latach 50. i 60. muzyków jazzowych, rockowych, elektronicznych i twórców kameralistyki. Temat struktury był z kolei tematem europejskiej awangardy. Czy w takim razie pojęcie muzyki eksperymentalnej wówczas już funkcjonowało?
Tak, ale w innym sensie. Mało kto poza Cage’em posługiwał się tym terminem w zbliżonym sensie co Nyman. Książka Nymana jest historią muzyki pisaną jakby z wnętrza historii.
On był praktykiem, świadkiem i uczestnikiem fali postcage’owskiej w Wielkiej Brytanii. Ta perspektywa praktyka jest istotna i bliska szerokiemu gronu odbiorców tej książki. Nie jest to pogląd kogoś odległego, polegającego na danych statystycznych. Dzięki temu stał się rzecznikiem tej estetyki.
Myślę, że ta książka musiała być napisana przez publicystę, choć przy użyciu pewnych narzędzi akademickich, to jednak przez publicystę. Na poziomie definicji zjawiska Nyman korzysta z tego, co powiedział Cage, ale to, że wrzucił do jednego worka Cage’a i Glassa, było już jego własnym pomysłem. W tym sensie ta książka jest bardzo ekumeniczna. Pokazuje Glassa i dajmy na to Mortona Feldmana, jakby to był jeden nurt, a Feldman nie lubił repetytywistów. Czyli pokazuje środowisko amerykańskie, nie pokazując konfliktów pomiędzy jego twórcami.
Owszem. Konstruuje taką wizję, gdzie między Varèse’em a Glassem jest prosta linia rozwojowa. Mimo że są to sprzeczne nurty. Na czym polega różnica pomiędzy awangardą i sceną eksperymentalną?
Najczęściej używana definicja muzyki eksperymentalnej jest czysto nymanowska, czyli, w dużym skrócie, chodzi o proces twórczy, a nie obiekt, czyli dzieło muzyczne. Pamiętajmy, że w tamtym czasie współistniało wiele nie był wcale wpisany w nurt definicji muzyki eksperymentalnej. muzyki eksperymentalnej. Morton Subotnick muzykę ekspeTwórczość Cage’a była przede rymentalną definiował według kluwszystkim teorią muzyki. A jej cza czysto technologicznego. Studio ewentualny egalitaryzm wynikał Eksperymentalne Polskiego Radia raczej z praktyki tej muzyki, a nie wskazuje na takie rozumienie zjawiska. Nyman uważał, że to nie jest jej założeń sprawa technologii, ale idei.
Egalitaryzm
Bierze też pod uwagę Fluxus, który był retromedialny. Duża część jego twórców wracała do kultury przedmechanicznej. Czy Nyman nie miał problemu z faktem, że w latach 60.