Zz 2011 3 by PZV Zeezeilvereniging

ZEEZEILEN

www.pzv-zeezeilen.nl. Jaargang 30 nummer 3, december 2011

Rondje UK Girls have more fun Noordoost-Engeland Rondje op de .R.NITY Nieuwjaarsborrel 15 januari Windstilte

Get wet

EJW

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Redactioneel KALENDER - INHOUD KALENDER 13 15 19 7 18 7 17 11

december januari januari februari februari maart maart april

dinsdag zondag donderdag dinsdag zaterdag woensdag zaterdag woensdag

Tochtverslagen: noordelijke avonturen Nieuwjaarsborrel Workshop moderne splitstechniek Lezing golven Workshop dieselmotoren Meteo Workshop dieselmotoren Workshop tochtvoorbereiding

INHOUD 2 3 4 10 11 13 14 15 16 20 23 25 26 27 29 31 32 35 37

Redactioneel Van het bestuur Rondje UK Nieuwe Leden Windstilte Vakantie 2011 Rosa

Herman Van den Broeck Rolien Lucassen Philip Beekman Joop Verboom, Leen De Bock Hans van Reenen Arend Jan Klinkhamer Lidia Roesink Zit ie weer vast, Bonpa? Peter Chevalier PZV-Kader Herman Van den Broeck Vrouwenweekend Jacqueline Flink Get wet Carla Auer Bliss in the UK Annemieke Stallaert Snelheidsmaniakken Leo van Leeuwen Ondersteboven Michelle Blaauw Ontdekking Herman Van den Broeck Flottieljezeilen op de Noord-Ionische Zee Irene en Marc Swinkels PZV meets Merijntje Gijzen Paul de Leeuw Vuurwerk Michelle Blaauw Succes met Schadecoach Peter Chevalier Wind! .... Waar dan? Teresa Kalverboer Techniek & Vaarpraktijk Arend Jan Klinkhamer Herman Van den Broeck Rondje op de .R.NITY Chiel de Jong Are you going to Scarborough Fair? Corrie van Oort

KANAAL

39 41

•

'Bliss' can be a state of profound satisfaction, happiness and joy, a constant state of mind, undisturbed by gain or loss. ‘God bliss Annemieke’.

•

'Wordt eten en drinken echt nog prominenter aan boord?'

•

Flikker je overboord? Blijf rustig ................

•

Najad falliet. Teveel werk gehad aan de Lady Five?

•

Eindejaarswedstrijd: romplengte beïnvloedt ook de dobbersnelheid.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Herman Van den Broeck Beste lezer,

eb je het ook gezien? Op de achterkant van deze ZeeZeilen staat een motorjacht…! Is dit het begin van het einde? Is onze vereniging al zo vergrijsd dat we gaan brommen in plaats van te zeilen? Nee, PZV Zeezeilvereniging is springlevend en is en blijft een vereniging van zeezeilers. Wat is er dan aan de hand? Alexander Jonkers is/was dealer van Maxi Yachts, maar door het faillissement van de Najad groep, eigenaar van Maxi, is de situatie even wat moeilijk. We hopen voor Alexander dat er snel een doorstart komt en dat er op de achterkant van de volgende editie weer een mooie Maxi prijkt. Wie er bij was op de najaars-ALV heeft gezien dat onze nieuwe website al ver gevorderd is. Het was een hele klus en het heeft een ‘tijdje’ geduurd, maar we zijn er bijna. In januari gaat de nieuwe website op het wereldwijde web. Op mijn oproep voor webredacteurs en webmasters werd goed gereageerd. Twee teams zijn enthousiast aan het werk gegaan. Vanaf nu zullen zij onze website technisch en inhoudelijk beheren en verder uitbouwen. Zal de website ons verenigingsblad ZeeZeilen vervangen? Zeker niet. ZeeZeilen is lekker lezen op de bank, de website is informeren. ZeeZeilen is blijvend, de website is vluchtig, vergankelijk en continu in beweging. Ons blad en onze website vullen elkaar ►

aan en kunnen perfect parallel naast elkaar bestaan. Zelfs indien het belang van de website in dit e- en i-tijdperk nog toeneemt, dan nog hebben we een ZeeZeilen nodig om eens lekker voor te gaan zitten. We denken nu al aan het voorjaarsnummer van ZeeZeilen. Opnieuw doe ik een oproep voor kopij. Heb je een ander schip gekocht, of een leuke reis gemaakt, of ken je nog een lekker recept, of heb je een technisch ei van Columbus

ontdekt, of wil je gewoon wat opbouwende kritiek kwijt? We lezen het graag in het eerste nummer van het nieuwe jaar. In naam van de communicatie-commissie en van het PZVbestuur wens ik je veel leesgenot en vooral een gezond en zorgeloos 2012 met heel veel zeilplezier. Tot op de nieuwjaarsborrel,

Herman Van den Broeck

Nieuwjaarsborrel Het bestuur van PZV nodigt alle leden van harte uit op de Nieuwjaarsborrel, de traditionele afsluiting van ons verenigingsjaar. Noteer deze gezellige en lekkere bijeenkomst alvast in je agenda op zondag 15 januari (borrel vanaf 16 uur, buffet vanaf 18 uur). Welkom! Het PZV-bestuur

Van het bestuur

et is een prachtige zomer geweest. Nou ja, voor mij persoonlijk iets minder prachtig, maar de momenten dat ik dan op het water ben, kan ik alles loslaten. Dan denk ik alleen maar aan de route die gevaren wordt, het trimmen van de zeilen en na afloop een gezellig Rolien Lucassen biertje met twee of meer bitterballen. Ik hoop de komende jaren nog veel mooie zeilavonturen mee te maken. Dus als er PZV’ers zijn met wilde plannen dan hou ik mezelf aanbevolen. PZV heeft zelf ook niet stil gezeten. Velen hebben mooie tochten en vakanties gemaakt. Deze verhalen zijn al uitgebreid met elkaar besproken en zullen in dit nummer van ZeeZeilen ook beschreven worden. Ook jullie bestuur heeft niet stil gezeten. In april gingen we als bestuur in conclaaf om na te denken over de doelstelling van de vereniging en waar wij als bestuur voor willen staan. Daarbij hebben we ons ten doel gesteld de vereniging te laten floreren door de actieve en sportieve zeezeilers de mogelijkheid te blijven bieden om activiteiten te organiseren die gericht zijn op het vergroten en overdragen van nautische kennis en vaardigheden. Daarbij is veiligheid een essentiële voorwaarde en gezelligheid een vanzelfsprekend resultaat, maar geen doel op zich. Meer lees je in het stukje ‘het PZV-kader’.

En vanuit dat perspectief gaan we verder en hebben we nog meer in petto. Dat heeft met name te maken met het vereenvoudigen van onze bestuurlijke taken zodat we het merendeel van onze tijd kunnen steken in onze favoriete hobby. We denken na over het meer centraal stellen van de activiteiten. Ook als bestuur willen we daar een bijdrage aan leveren door de jaarlijkse ALV te combineren met een nautische activiteit waar alle leden aan kunnen deelnemen. Op deze manier hopen we het noodzakelijke met het aangename te combineren.

Website De website is bij al deze plannen een erg belangrijk communicatiemiddel. Wanneer de nieuwe website gelanceerd wordt zullen we als leden en bestuur meer en meer gebruik maken van dit medium. We ontvangen dan ook graag uw feedback opdat we de website na lancering verder kunnen verbeteren! Ook Rome is niet in een dag gebouwd. En dan tot slot wil ik graag jullie aandacht vragen. Onze vereniging draait om haar actieve leden: • leden die deelnemen aan activiteiten, • leden die de activiteiten organiseren • leden die ervoor zorgen dat praktische zaken achter de schermen geregeld worden. Het is al menigmaal ter sprake gekomen op de algemene vergaderingen en ook Herman heeft al een oproep gedaan. Als je graag een bijdrage zou willen leveren aan het organiseren van activiteiten of het besturen van de vereniging, meld je dan aan. Er zijn zoveel mogelijkheden om in kleine of grote mate bij te dragen. PZV kan nog commissieleden, projectleiders en zelfs een nieuwe voorzitter gebruiken, want mijn termijn zit er volgend jaar op. Alleen met elkaar kunnen we de vereniging actief houden! Geniet van alle mooie winteractiviteiten die komen gaan. De Winteractiviteiten Commissie heeft weer een prachtig programma samengesteld. Chapeau!

Ahoy, Rolien.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

In een gewone vakantie is dit niet te doen, maar indien je wat meer tijd kunt vrijmaken, het overwegen waard. Met deze reisbeschrijving is een eerste begin alvast gemaakt.

l enkele jaren hadden we het plan om naar Schotland te gaan. Verhalen over weer en benodigde tijd hebben ons daar altijd wat van weerhouden. Maar dit jaar deed de gelegenheid zich voor, en hebben we ons plan uitgevoerd in de vorm van een rondje Engeland tegen de klok in. In dit artikel een verslag van

de hoogtepunten van deze reis met aandacht voor zeilen, natuur en cultuur. Van een bevriende Schotse meteoroloog hadden we gehoord dat het weer in mei en juni in het noorden van Schotland meestal wat rustiger is. Vandaar dat we die periode kozen voor onze tocht. Een rondje tegen de klok in leek ons gunstiger dan met de klok mee, indien je uitgaat van overheersende zuidwestenwinden. Verder besloten we zo snel mogelijk de Engelse oostkust voorbij te zeilen, zodat

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

RONDJE UK

we maximaal de tijd zouden hebben in gebieden waar je niet zo snel komt. Uit de Reeds hebben we vooraf een lijst gemaakt met de havens die de moeite waard zijn (drie sterren voor toerisme) en dat zijn er heel wat. Verder hadden we wat grote plaatsen op ons verlanglijstje staan en ten slotte wilden we een paar weken plannen met vrienden en familie aan boord. Zo kwamen we op ruwweg het volgende tijdschema:

week 1 : aanloop naar Schotland week 2/3 : Schotse oostkust en Caledonisch kanaal week 4 : tot Glasgow week 5 : tot Liverpool week 6/7 : Wales week 8/9 : terugtocht via Lands End en de zuidkust Met ruim 2200 mijl voor de boeg komt dat neer op een dag zeilen afgewisseld met een dag toerisme.

Snelle aanloop Op 29 mei liggen we ‘s ochtends in de Roompot, klaar om te vertrekken. We willen eigenlijk in één rak de ruim 340 NM naar Eyemouth afleggen, maar de windvoorspelling

Verrekijker moet gedroogd worden na zware zee

meteen weer uit en 36 uur later passeren we Farne Island om in de vroege morgen af te meren in Eyemouth. Onderweg komen we onze eerste natuurverrassing tegen: papagaaiduikers, koddige en krachtige vogels met een geweldige oranje en zwarte snavel. Zo uniek met die jaarringen op de snavel. Vogels zijn ook de hobby van Mariëtte en dus zullen we daar nog vaak van genieten onderweg. Eyemouth is een charmant plaatsje, met vlakbij een prachtig natuurreservaat, St. Abbs, waar ook grote vogelkolonies broeden en waar de nesten van zeer nabij kunnen worden waargenomen.

Edinburgh

Edinburgh Na een dagje toerisme in St. Abbs varen we de volgende dag door naar Edinburgh. We liggen in Granton, waar twee lokale jachtclubs een steiger exploiteren met beperkte voorzieningen, maar wel op slechts 20 minuten fietsen van het centrum. Edinburgh heeft de allure van een koningsstad, en heeft veel te bieden: prachtige gebouwen, mooie musea, het Schotse parlement, dat na de ‘devolutie’ enorm aan betekenis heeft gewonnen, en op iets grotere afstand Roslyn Chapel, bekend van Dan Brown’s ‘da Vinci Code’. Allemaal enorm de moeite waard, en als we na twee dagen weer verder varen kijken we voldaan terug op ons verblijf. We hadden er ook wel een weekje willen blijven.

Broedende vogels is 7 Bft, mogelijk ruimend van ZW naar NW, en met een forse onzekerheidsmarge. Dat hebben onze mede PZV’ers gedurende de Ramsgatetocht ook ervaren. De komende 20 uur zijn echter te overzien, 6 mogelijk 7 Bft ZW. En dus bijna halve wind voor een hop naar Lowestoft, waar we wel wat katterig rond middernacht aanleggen na een snelle oversteek. Heerlijk om rustig te slapen voor de volgende etappe en even af te wachten hoe het weer zich ontwikkelt. De volgende morgen blijkt de wind afgezwakt en worden ook voor de oostkust geen problemen meer voorspeld. Dus na acht uur rust zeilen we

Caledonisch kanaal We slaan de rest van de Schotse oostkust over om tempo te maken naar Inverness aan het begin van het Caledonisch kanaal. Opnieuw hebben we 40 uur varen voor de boeg, en het wordt een prima tocht met rustig weer, soms op de motor, soms op het zeil. Onderweg scoren we nog een sighting van bottlenose dolfins in de Moray Firth. In Inverness kopen we een 3G Sim only kaartje, zodat we ook weer contact kunnen houden met thuisfront. Dat is veel ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

flexibeler en voordeliger dan de BT wifi aanbieding in de jachthavens. Het Caledonisch kanaal bestaat voor het grootste deel uit drie meren, waarvan Loch Ness het grootste is. Onderling verbonden door kanalen, die in 1822 zijn voltooid; het project was gestart omstreeks 1800 vooral uit economsich oogpunt, maar ook met een militaire functie. Nu eigenlijk alleen nog voor toerisme in gebruik. Samen ca 60 NM lang, met een hoogste punt van 32 meter, dus met veel sluizen. De bekendste is Neptunes Staircase: acht sluizen achter elkaar. We nemen de tijd en maken mooie fietstochten op de hellingen langs de meren. Loch Ness is ongeveer tweehonderd meter diep en wordt omzoomd

Linnhe en we genieten er van een heel sportieve wandeling op de hellingen van Ben Nevis (1344m), de hoogste berg van Schotland. De volgende dag zeilen we naar het eiland Mull, waar Tobermory een leuk haventje heeft, bekend van een in Engeland populaire TV-serie. Ook hier weer prachtige heuvels met heide en boslandschappen. Via de westkust varen we in twee dagen terug naar Oban om mijn broer te laten opstappen voor de etappe naar Glasgow.

Ankeren bij Urquhart Castle

Tobermory

Wandeling op de Ben Nevis door een lange bergrug van drie à vierhonderd meter hoog, doorsneden met mooie zijdalen. Alles is prachtig groen, wat natuurlijk ook veroorzaakt wordt door het Schotse weer. We overnachten aan de vele steigertjes in de kanalen of ook voor anker, zoals bij Urquhart Castle, vlak bij Drumnadrochit, het centrum van de ‘Nessie’ cultuur. We besluiten maar geen sterke verhalen aan deze mythe toe te voegen.

West-Schotland In het westen mondt het kanaal bij Fort William uit in Loch 6

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

De reis ernaar toe voert ons via de Mull of Kintyre naar Campbelltown waar we een whiskey stokerij bezoeken. Zeer boeiend. De smaak komt van het roken met turf en vooral van de lagering op fusten waar eerst sherry of bourbon in

Tobermory is gerijpt. Daarna via het eiland Arran naar Ardishaig, waar we op de fiets het Crinian Canal op en neer fietsen, met als grote verrassing aan het eind een prachtige wandeling door een natuurlijk oer-mos-woud. Heel bijzonder en iets wat je eerder zo in de tropen verwacht. Later in de week kunnen we nog genieten van een wandeling in Benmore Botanic Garden, een prachtig park bij Holy Loch, met ernaast ook nog Kilmun Arboretum, waar van wel vijftig soorten bomen hele percelen zijn aangeplant. Dit hele zeilgebied is prachtig en biedt een keur aan

Hoewel niet in de Reeds vermeld, blijkt het toch mogelijk om in Glasgow te overnachten met een zeiljacht, en je ligt er zelfs uniek naast het gloednieuwe Glasgow Riverside museum, redelijk dicht bij het centrum – en bovendien gratis! Glasgow heeft een rijke industriële historie, met veel mooie gebouwen en interessante musea, bijvoorbeeld in het universiteitsstadje Kelvin. Maar het hoogtepunt is

kust of het Island Man. De meeste havens aan de kust lijken wat ongemakkelijk te liggen, met bovendien de toeristische hoogtepunten op behoorlijke afstand. Daarom kiezen we voor The Isle of Man, dat bekend staat om zijn eenvoudige schoonheid. Dat blijkt een goede keuze. Aan de westkust Peel, in het Zuiden Castletown Bay en op de oostkust Douglas. Allemaal mooie plekken, en het landschap is ook uitnodigend. Vanaf de baai van Douglas genieten we van het bekijken van een club-zeilwedstrijdje en we fietsen naar een oud mijnstadje met een heel groot waterrad. Onze volgende bestemming is Liverpool, en gezien tij en timing van binnenkomst is een tocht ernaar toe in de nacht de beste optie.

Benmore gardens

Library Glasgow School of arts

Glasgow prima aanlegplaats

Liverpool havenfront

toch het bezoeken van de diverse gebouwen die door de architect en kunstenaar Charles Rennie Mackintosh samen met zijn vrouw Margaret MacDonald zijn gerealiseerd. Zeer uniek zijn de Glasgow School of Arts en de interieurs die ze hebben gemaakt voor diverse Tea Rooms waar in het eind van de 19e eeuw de High Society van Glasgow elkaar ontmoette.

Het waterfront van Liverpool is geweldig met mooie oude en nieuwe gebouwen met het Lever building en het nieuwe Museum of Liverpool als landmarks . De jachthaven is gunstig gelegen, maar combineert helaas een hoge prijs met oud sanitair. Liverpool is natuurlijk ook de stad van de Beatles en op diverse plaatsen word je daar aan herinnerd. In Schotland – en later in Wales – hadden we geen moeite het Engels te verstaan, maar in Liverpool is de uitspraak echt wel even wennen. Door Liverpool maken we mooie wandelingen met als bijzondere punten de enorme Anglicaanse kathedraal, de bijzondere en moderne Rooms- ►

uitstekende jachthavens en ankerplaatsen, waar het in vaak beschut water heerlijk zeilen is. Het is heel begrijpelijk dat de Schotten hier de voorkeur aan geven boven hun oostkust.

Glasgow en de Jugendstil

The Isle of Man Na Glasgow moeten we kiezen. We hebben een week om naar Liverpool te komen en kunnen dat doen via de Engelse

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Katholieke kathedraal, een bezoek aan St George’s Hall (voormalig gerechtshof in combinatie met feestzaal – een voorloper van de Stopera?) en nog veel meer. Hier komt ook Jan, een goede vriend, aan boord voor de volgende etappe langs Wales.

Wales Waar Schotland altijd binnen het United Kingdom een ietwat aparte status heeft behouden, is Wales na de inname door koning Edward I in 1283 eigenlijk vrij snel in Engeland geïntegreerd. Dit niet in het minst door de vele forten die Edward I liet bouwen. Het Conwy Castle en het bijbehorende ommuurde stadje zijn onze eerste bestemming en vormen een goed voorbeeld hiervan. Voor zeilers is in dit gebied de Menai Strait zoiets als de Alderney race voor bezoekers van Normandië: een nauwe en zeer mooie doorvaart met door het tij veroorzaakte stroomversnellingen tot wel 6 knopen. Voor zeilers een ‘must’, die met nauwkeurige planning prima te doen is. Met een paar hoogstandjes van de oude Engelse bruggenbouw halverwege en weer een kasteel aan de zuidkant. Bij het verlaten van de Menai Strait moet je nog even goed navigeren over de bar die daar ligt. De volgende etappe brengt ons naar Aberystwyth, een aardig universiteitsstadje met een mooi strand en een heuse stoomtrein door een prachtig dal naar Devils Bridge in het binnenland. De volgende dag zeilen we dóór om St. Davids Head, om in Solva Bay te ankeren en te overnachten. Het is een prachtige wandeling langs de klifkust naar St. Davids Cathedral. Deze oude kathedraal met ernaast ruïnes van het bisschoppelijk paleis zijn indrukwekkend. De bisschop kreeg in 1123 van de paus gedaan dat drie bezoeken aan St. Davids gelijk gesteld werden aan één pelgrimstocht naar Jeruzalem – met als gevolg een sterke toeristische ontwikkeling in de late Middeleeuwen.

Conwy Castle

Menai Street

Bristol Channel In de namiddag varen we om Skomer Island naar Milford Haven. Onze kennismaking met papagaaiduikers wordt onverwacht hernieuwd. Twee uur lang vliegen iedere paar minuten groepen van 20 en meer vogels langs de boot. Geen wonder, want de stroming is sterk en de vissen zullen dus wel tot een makkelijke prooi geklutst worden. Ook van ons vraagt dit weer goede timing en nauwkeurige navigatie, maar het is een prachtige avondzeiltocht.

Stoomlocomotief

Van Milford varen we de volgende dag in één lang (zonnig!) spinakerrak naar Swansea, een zeildag uit duizenden. Swansea ligt aan een prachtige baai met een mooie parkachtige boulevard. In de stad is een dansfestival en op het schiereiland Gower wordt toevallig een zeer luisterwaardig muziekfestival gehouden. Verder is Swansey het oude centrum van de koperindustrie en de kennismaking met de industriële cultuur die daarmee samenhing is interessant.

St. Davids Cathedral 8

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Het is dus geen straf om daar enkele dagen verwaaid te liggen, niet zozeer vanwege het zeilen, maar wel met het oog op de aanloop van Padstow, op de noordkust van Cornwall: bij NW 7 geen goede plek.

De terugtocht

Solva Bay

Als de wind wat geluwd is, verloopt onze terugtocht voorspoedig. Padstow is een aardig plaatsje aan de mooie noordkust van Cornwall, en de stadshaven is prima. Daarna om Lands End en met een stop in Newlyn zeilen we naar de River Yelm net ten oosten van Plymouth. Prachtig! Dan een stevige hop naar Weymouth, waar de voorbereidingen voor het onderdeel zeilen op de Olympische Spelen 2012 in volle gang zijn. We verkennen de mogelijkheden om dit volgende zomer met PZV te bezoeken en met die mooie gedachte voor volgend jaar aanvaarden we de terugreis via een ankernacht bij Wight en een tijdstop voorbij Dungeness naar Vlissingen. We kijken terug op een heerlijke reis, en nu we begrepen hebben dat het weer in Nederland deze zomer niet veel beter was, bekruipt ons toch het gevoel om vooral de westkust van Schotland als reisbestemming op het lijstje te houden. Dat zou bijvoorbeeld kunnen met een tocht via Ierland naar de Noordelijke Hebriden.

Swansea Marina

Lands End

Philip Beekman

River Yelm PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Joop Verboom

etrouwd ben ik, en ik heb drie dochters en vier kleinkinderen. Mijn leeftijd: 65 jaar. Woonachtig in Eindhoven. Ik ben begin dit jaar lid van PZV geworden. Door privézaken is er nu pas tijd om dit verhaal te schrijven en deel te gaan nemen aan tochten. Door de mooie verhalen van Peter Plantinga werd ik nieuwsgierig naar de PZV, mocht ik een van de edities van ZeeZeilen van hem lezen, en ben ik lid geworden. Mijn vader was een Zeeuw (Wilhelminadorp − bij Goes) en al ben ik maar 50% Zeeuw, het varen zit me wel in het bloed. Al jong (acht jaar) ben ik met zeilen opgegroeid, wel altijd op de binnenwateren, meestal ergens in Friesland. Zelf heb ik twee kleine bootjes gehad (een Flits en een Hobie Cat) waar ik in

de zomer mee zeilde. Die gingen dan in de zomervakantie op het dak van de auto naar Midden- of Zuid-Frankrijk. Kennis van zeilen is er dus wel, maar geen ervaring met het echte zeezeilen en met alles wat daar bij hoort (behalve dan diverse boeken die ik daarover gelezen heb en de verhalen die ik gehoord heb). Daarom de vraag aan schippers of ze een O.I.O. (opstapper in opleiding) aan boord willen nemen zodat ik ervaring op kan doen op de ‘echte’ zee. Daartegenover wil ik mijn technische kennis stellen: hout, staal, elektra, beetje elektronica en computerkennis (HW en SW). Ik ben docent (vrijwilliger) bij Seniorweb en 55PlusEducatief. De zee die roept! Ik hoop met de PZV hieraan gehoor te kunnen geven en samen een leerzame en gezellige zeilervaring op te bouwen.

NIEUWE LEDEN I

Leen De Bock

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

k ben Leen De Bock, 52 lentes jong, en ik woon in Temse (België). 28 Jaar geleden volgden mijn man en ik een zeilcursus op het Veerse meer met open zeilboten van Oranjeplaat. Wij waren gebeten door het zeilen, en ik gaf samen met mijn man zeilvakanties voor jongeren op het Veerse Meer (Maritiem Instituut De Ruyter). Voor Bloso [Vlaams instituut voor sportontwikkeling, red] gaf ik bij recreatiedomein De Ster in St.-Niklaas jaren les met Optimistjes en met Caravelles. Samen met onze twee dochters hebben we tien jaar op het Veerse Meer gezeild, daarna was Terneuzen aan de beurt (vijf jaar) en nu is Breskens reeds tien jaar onze thuishaven. We varen nu met Snoetje, een Jeanneau Sun Fast 37. We maakten leuke zeiltochten naar Normandië,

Bretagne, Back- and Black Waters, Thames, Londen, Orwell, Deben, Maldon en IJsselmeer, zonder uiteraard de Zeeuwse wateren of de Belgische kust te vergeten. Wat zijn m’n zeilwensen? Met de PZV met eigen boot naar ZuidEngeland zeilen, of naar Scandinavië (Zweden, Denemarken) en ooit een ‘Atlantiekje’ doen… Twee jaar geleden ontmoette ik Anet van den Berk en Max van Vriesland in Fécamp, ook met hun Sun Fast 37. Zij maakten me warm voor het vrouwenweekend, waar ik nu al twee maal heb aan meegedaan. Een deugddoende en toffe ploeg, die vrouwen van de PZV! Ik kijk al uit naar het volgend zeilweekend.

Windstilte,

en een hardnekkig startprobleem

Weerbericht voor zaterdag 21 mei 2011: zonnig en weinig wind!

ady One en schrijver dezes waren vrijdagavond de 20ste aan boord gegaan, met het vooruitzicht op een lekker weekendje Zeeland. ’s Avonds nog een klein drankje voor het slapen gaan en vroeg te kooi. De volgende dag gewekt door de zon, vroeg uit de veren, relaxed ontbijten in de kuip en met de stroom Hans van Reenen mee richting Zierikzee. Wind zo goed als nul, dus op de motor, zonder haast, stationair vooruit. Zo gingen we zachtjes pruttelend, maar toch tevreden, richting Zeelandbrug en Zierikzee. Met zo’n tempo zie je ook nog eens wat van je omgeving, dachten we. Een mijltje of vier voor de brug, ergens in de buurt van de Keeten 12, stak er zowaar een windje op. En ja, we hebben een zeilboot, dus snel de zeilen omhoog. Er was niet veel wind, maar toch voldoende om een beetje vaart te maken. Motor uit en zachtjes glijdend richting brug. Helaas nam de wind snel weer af, van een knoopje of vier ging die naar drie, twee, één, en toen was ‘ie’ helemaal op. Nu weet je hoe dat gaat: je kijkt het nog heel even aan, je wacht nog vijf minuutjes, want hij kan nog komen… ,maar dan besluit je toch maar om de motor te starten en richting brug te varen. Misschien dat er na de brug wel weer wat wind is…

Niets, helemaal niets… We hebben inderdaad heel even gewacht en toen toch tot starten besloten. Helaas, we konden dat wel besloten hebben, maar de motor deed niet mee. Nog een keer geprobeerd: nada! Gekeken of de hoofdschakelaar er goed in zat en er niet per ongeluk uitgesprongen was. Dat was niet het geval. Hoofdschakelaar even uitgedraaid en toen weer aan: helemaal niets. Ja, wat doe je dan? Het is warm en zonnig. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht, maar er is ook helemaal geen wind. Wat je ook doet, je drijft dus gewoon met de stroom mee naar buiten . En naar buiten dat was in ons geval: naar de brug. Dat drijven duurde alles bij elkaar wel een half uur. En al die tijd geen wind.

Assistentie gevraagd Wat nu te doen? In eerste instantie de werf gebeld, met de vraag of die soms een idee hadden om ons uit de brand, of liever aan de stroom, te helpen. De reactie was vol begrip, onder andere kwam de vraag of we accuklemmen aan boord hadden om lichtaccu’s en startaccu door te verbinden? Hoezo, waren die dan al niet doorverbonden? Dat bleek niet zeker, het zou dus kunnen van niet. Uit overwegingen van veiligheid had de bouwer dat in het verleden bij bepaalde types niet gedaan. Vervolgens Alphons Drübers, oud PZV’er, in Zierikzee gebeld. Wie weet kon die wat hulp mobiliseren. Alphons bleek echter noch op zijn vaste, noch op zijn mobiele telefoon bereikbaar. Voor een goed begrip wil ik nog even vermelden dat we echt helemaal ’alléén’ lagen te drijven. We waren geleidelijk aan in de buurt van de oever terecht gekomen en daar was geen schip te bekennen. Dan maar via kanaal 77 geprobeerd de aandacht te trekken van ‘schepen aan de oostzijde van de Zeelandbrug’. Geen enkele reactie! Overigens begrijpelijk met dat mooie weer, wie heeft er dan z’n marifoon bijstaan op 77…? (N.B.: hij moet wel bijstaan, maar dan op Wemeldinge, kanaal 68!). Toen zich na verloop van tijd in de verte wat scheepjes leken aan te dienen opnieuw getracht via roepen, visuele – en geluidsseinen, de aandacht te trekken. Maar ook dit leidde tot geen enkele reactie. En tussendoor telkens weer even naar de brug kijken, die langzaam maar onafwendbaar naderbij kwam. Visioenen van onze zoveelste mast die naar de Filistijnen ging, dienden zich aan…

Via de Kustwacht naar de KNRM Ja, en dan komt er een moment dat je weet dat je écht iets moet doen. Je kunt de dingen dan niet meer op hun beloop laten. Dus, schoorvoetend via kanaal 16 contact gelegd met de Kustwacht, situatie uitgelegd, positie gemeld en om assistentie gevraagd. Daarna weer naar de kuip, om te constateren dat de brug alweer groter was geworden. Of het zo heeft moeten zijn weten we niet, maar na ons contact met de kustwacht was er ineens een piepklein zuchtje wind. Meteen de zeilen ‘aan’ waardoor we een beetje voortgang konden maken en heel langzaam min of meer parallel aan de brug konden komen. Dat bracht ons na verloop van tijd binnen praaiafstand van een paar schepen op weg naar de brug om de eerstvolgende opening te halen. De meesten daarvan deden ‘of hun neus bloedde’, en hadden kennelijk geen zin in een polonaise. Maar de bemanning van een veertigvoeter onder Franse vlag liet razendsnel de zeilen zakken, startte de motor en schoot ons te hulp, daarbij direct aangevend dat ze ons bij hen aan bakboord langszij wilden slepen. Onze zeilen als een speer gestreken en snel een partij stootwillen aan stuurboord gehangen. ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Ondertussen ook de Kustwacht gemeld dat we eindelijk assistentie hadden en dat de reddingboot zodoende niet meer nodig was. Kennelijk hadden de mannen op de Franse boot, het waren er twee, eerder met het sleepbijltje gehakt, want in een mum van tijd lagen we goed ‘in span’, strak op de springen en losjes op voor- en achterlijn en konden we direct onder de inmiddels geopende brug door. De brugpassage was nog even wat vervelend. Het water was ter plaatse nogal onstuimig, mede omdat sommige van de doorgaande schepen meenden volgas door de brug te moeten stuiven. Een aantal daarvan scheurde ons zelfs ook nog voorbij. Kennelijk niet even nagedacht over de gevolgen voor zo’n sleep. Gelukkig hingen er voldoende ballen tussen sleep en sleper. Net onder de brug door, kwamen we de reddingboot van de KNRM tegen, die toch nog even ’poolshoogte’ kwam nemen. Toen de bemanning van de Harder zag en hoorde dat we in goede handen waren, zwaaiden ze gedag en keerden terug naar hun station.

Als was de Lady een ‘eitje’ De rest van het verhaal is simpel. Na de brug kwamen we in rustiger vaarwater. De Belgen, want dat bleken zij te zijn (N.B.: hun schip, in Frankrijk gekocht, voer nog onder Franse vlag in verband met een lease-constructie), die ons te hulp geschoten waren, wisten van varen. Telefonisch contact met Ingrid van WSV Zierikzee leverde ons een landingsplaats op aan een langssteiger. Eenzelfde contact met de havenmeester van Zierikzee leerde ons dat de sluis die toegang geeft tot Zierikzee, ruim 11 meter breed is en voldoende ruimte biedt voor onze gecombineerde 7,5 meter. Het afmeren ging vervolgens zo voorzichtig en deskundig alsof het om het afmeren van een eitje ging. Daarna met een flesje wijn hartelijk afscheid genomen van onze helpers in de nood. En natuurlijk op zoek naar de oorzaak van de startproblemen. Dat kostte de nodige zweetdruppels, want het was nog steeds nagenoeg windstil en daarbij bloedheet.

De oorzaak van de problemen? Na de startaccu (2005) te hebben losgemaakt en bekeken, leek deze, afgaande op de kleur van de ingebouwde indicator, aan vervanging toe. Op een geleende damesfiets met de accu achterop naar de firma Bouwman en een nieuw exemplaar gekocht. Daarbij voor de zekerheid nog even het telefoonnummer van Jan Willem, de zoon des huizes, o.m. gespecialiseerd in dieselmotoren, meegenomen. Vervolgens weer terug op die oude fiets, de accu met de nodige zweetdruppels weer aangesloten, de startsleutel omgedraaid en ‘tsjakka’! Dat was het dus; dacht ik! Geen verdere problemen, de motor startte direct en liep ook weer als een zonnetje. Even later voeren de Belgen die ons uit de nood geholpen hadden, en daarna even waren gaan lunchen in Zierikzee, weer aan ons voorbij, zagen dat de motor weer liep, staken met een grote grijns hun duim op en gingen richting Oosterschelde. Vervolgens hebben Lady One en haar Schipper nog een relaxed weekend in Zierikzee gehad. 12

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

De terugtocht naar Annaland, op maandagmorgen, was een fluitje van een cent. Lekker bezeild en ook geen startproblemen. Dus boot netjes afgemeerd in de box, schoon schip gemaakt en naar huis.

Maar het muisje had nog een staartje… Een week later vertrok ik, met als bemanning Jan Statius Muller en Bauke Sijtsma, voor een zeiltocht van een dag of tien. Oorspronkelijke bedoeling was een retourtje Engeland. Echter, daar is het niet van gekomen. Na een dag of wat stak het startprobleem weer de kop op. Geleerd van de eerdere ervaringen, had ik nu echter wel startkabels aan boord. Dus als een haas de achterkajuit ingedoken, kussens van het bed gehaald en accu’s doorverbonden. Daarna de sleutel omgedraaid en zowaar, het werkte. De motor startte zonder problemen. Zo ga je echter niet de zee op, dus terug naar de werf in Scharendijke. Daar liepen we allereerst aan tegen het zogenaamde demonstratie effect. De monteur van de werf probeerde de motor zo’n keer of tien achter elkaar te starten en elke keer deed ‘ie het gewoon. Niks geen kabels nodig! Desalniettemin was hij er toch wel van overtuigd dat er iets niet in orde was en heeft hij de belangrijkste verbindingen gecontroleerd en een kleine verandering aangebracht in de massaverbinding van de motor. Het ‘grappige’ was overigens dat, nadat hij dat had gedaan de motor juist weer niet wilde starten. Dus nog weer een kleine verandering en ja hoor, je kon weer gewoon starten. De ‘root cause’ van het niet starten was bij dit alles overigens niet boven water gekomen. Hierna hebben we onze reis vervolgd. Inmiddels was er echter al zoveel tijd verstreken dat Engeland er niet meer inzat en ook een rondje IJsselmeer al buiten de prijzen viel. Dan maar wat naar het zuiden dachten we, maar daar is het uiteindelijk ook niet van gekomen. Na enkele dagen was het ‘starteuvel’ er weer. Gebruik makend van de startkabels kregen we de motor telkens wel weer aan de praat. En al experimenterend konden we achtereenvolgens ook vaststellen dat de startaccu in goede conditie was (mocht ook wel bij zo’n nieuwe accu…), dat hij gewoon bijlaadde en dat de motor ook startte als we alleen de massakabel doorverbonden. Verder kwamen we echter niet! Na een bezoek aan Zierikzee en Middelburg zijn we dan ook maar weer naar Scharendijke teruggekeerd. Daar hebben we het schip achtergelaten voor een grondige controle. Na deze controle c.q. reparatie heeft het probleem zich niet meer voorgedaan. We hebben alweer tientallen keren probleemloos kunnen starten en het vertrouwen is weer terug. Het blijft echter onbevredigend dat we, hoewel we wisten hoe het kwam dat de motor niet wilde starten, t.w. geen of een slechte massaverbinding, we niet hebben kunnen vaststellen waardoor het kwam. Maar daar zullen we mee moeten leren leven.

Enkele leermomenten • • • •

Zelfs bij windstil weer kun je in problemen komen Waarom hebben we niet aan ankeren gedacht? Symptomen wegnemen is iets anders dan problemen oplossen Een set startkabels is een nuttig hulpmiddel aan boord

►

â&#x20AC;˘

Op de Oosterschelde dient de marifoon bij te staan op kanaal 68 en is er een uitluisterplicht.

Noot van Peter Chevalier Een paar jaar geleden heb ik een soortgelijk probleem gehad. Na letterlijk weken zoeken bleek bij mij de venijnige oorzaak te liggen in een soms kort optredende kortsluiting over de kabels van de startaccu. Aan de accu-minkabel was goed kijkend te zien dat die heel warm was geweest en iets strak

gesmolten om de kern zat. Misschien veroorzaakte dat geforceerde corrosie op de verbinding accukabel-motor. Bij Hans van Reenen is het wellicht iets totaal anders. Maar onderzoeken of een aan/uit kortsluiting de oorzaak kan zijn vermindert de kans dat je op een natuurlijk erg ongelukkig moment met een volle zware kortsluiting, stank, rook en brand komt te zitten.

Vakantie 2011 Rosa Van Zierikzee naar Zierikzee door Nederland

e zijn dit jaar bijna alleen in Nederland geweest. We hadden vorig jaar osmose in de gelcoat vastgesteld en dat betekende veel werk. Arend Jan heeft, met hulp van de Eursa werf, op de Beatrixhaven in Eindhoven het onderwaterschip helemaal geschild (met krabber en hobbyschaafmachine) en daarna in het epoxysysteem van De IJssel gezet. Een nieuwe motor en een boegschroef ingebouwd, twee ramen in de romp vervangen, kielreparaties en nieuwe huiddoorvoeren, vier instrumentgaten in de kuip afgedicht: we waren toe aan vakantie. Die begon nog wat later omdat Lidiaâ&#x20AC;&#x2122;s vader overleed. Omdat de mast toch plat lag, gingen we op ons gemak vanuit Eindhoven via de Zuidwillemsvaart, Maas, Waal en IJssel naar Zwolle waar we de mast gezet hebben. Het was een ontdekking dat je al vanuit de binnenstad van Zwolle met staande mast over het Zwartewater het IJsselmeer op kunt varen. Zo hebben we met veel plezier heel wat Nederlandse steden beter leren kennen en onderweg vaak familie en vrienden aan boord gehad. Toen we op Vlieland een weerbericht van drie dagen W 6 kregen, hebben we de staandemastroute door Friesland genomen, zeilend op de genua, en overal aangelegd waar we het leuk vonden. Via het Lauwersmeer naar Borkum en Emden, en vandaar naar Appingedam waar een shantyfestival was. Dat is boffen. Op de thuisreis konden we bij IJmuiden naar buiten voor twee mooie zeildagen op de Noordzee. Door het gladde onderwaterschip, en vooral doordat de vaste driebladschroef is vervangen door een klapschroef, varen we nu bijna een knoop sneller!

Arend Jan Klinkhamer en Lidia Roesink

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Zit ie weer vast, Bonpa? Durgerdam

n de zomer van 2010 lig ik een paar maanden in Durgerdam. Dat is per auto net een kwartier vanaf de Pijp waar de kinderen en kleinkinderen wonen. In de late namiddag kun je nog even een rondje Pampus doen of een biertje in Muiden aan de sluis halen. Een beetje eten mee aan boord en dan ruimschoots voor kinderbedtijd weer terug op je oppasadres.

Zeesluis Op een gegeven moment heb ik reden om de marifoon goed te laten testen en ik maak een afspraak met Radio Holland. De Hollandse daagse spraak wijkt wat af van de Brabantse. Het rolt wat minder, is wat scherper en er worden meer letters ingeslikt. Hoe het ook zij, het verbaast me toch dat Radio Holland afspreekt in Muiden aan de steiger voor de zeesluis. De volgende ochtend vroeg meld ik telefonisch dat die steiger erg vol ligt en dat ik ligplaats heb genomen in het jachthaventje bij het Muiderslot. Na een ruime stilte zegt de goede Radio Holland man zorgvuldig articulerend dat ik toch echt aan de steiger voor de zeesluis in IJmuiden moet zijn. Dat wordt dus de andere dag.

Oranjesluizen De volgende ochtend ben ik vroeg op het water met mijn kleinzoon Jacob van vijf jaar oud voor een retourtje Durgerdam – IJmuiden. Het is stralend weer, de brug draait vlot en wanneer ik gas geef zal ik ook nog deze schutting van de Oranjesluizen halen. Ruim op tijd neem ik weer gas terug, maar dat werkt niet. De boot blijft vol gas vooruit gaan pats op het gewoel voor de sluis af. Er is nog net ruimte om met een reuzezwiep aan de helmstok in volle vaart te draaien. Lichtelijk vloekend draai ik een paar rondjes op topsnelheid. Dan is de invaart van de sluis wat rustiger. Ik daver er weer op af en het lukt me de motor zo tijdig uit te zetten dat ik precies tot in de sluis uitdrijf en vast kan maken. Jacob volgt met grote belangstelling de onverwacht boeiende lessen in stuurmanskunst. Hij is niet de enige die mij met belangstelling volgt; de hele sluis is klaar voor een verzetje. Ik leg Jacob uit dat Bonpa wat los 14

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

is omdat het gas vast zit. Hij had al zoiets begrepen en knikt instemmend.

Los Als alle andere boten veilig de sluis uit zijn start ik en stort me op volle snelheid naar buiten. Aan stuurboord direct na de Oranjewerf en juist voor het tankstation ligt de insteekhaven van mijn schoonzoon Gerard, de vader van Jacob. Aan het begin liggen wat partyschepen aangemeerd en achterin divers varend gerei waaronder zijn grote sloep. Maar met deze snelheid is er geen denken aan een beleefdheidsbezoek. Ik dender door, prutsend aan de gashendel. Verder op het IJ wordt het water erg woelig, de boot schommelt en klotst, het gepruts heeft succes, de gashendel schiet los en ik vaar weer langzaam. Ik kan niemand de schuld geven want ik doe eigenlijk alles aan de motor zelf. Als ik er goed bij wil komen, maak ik hem los en schuif hem de kajuit in. Als ik er echt niet meer uitkom, bouw ik hem helemaal uit en takel hem met de giek als laadboom aan de grootzeilval de boot uit. Mijn motorboer Drinkwaard kan hem dan in de werkplaats weer goed tot de orde roepen. Het inbouwen gaat meestal bijna helemaal goed. Maar er zijn natuurlijk wel erg veel elektrische en mechanische kabels, dieselleidingen en andere aansluitingen. Kennelijk is deze keer iets niet goed gegaan. Maar als ik niet teveel gas geef blijk ik toch weer gas terug te kunnen nemen. Tevreden zien we aan bakboord een paar cruiseschepen gemeerd liggen.

Herhaling We gaan terug, het wordt toch weer wat laat en ik zet een tandje gas bij. Jacob valt in de middagzon in slaap op de kuipbank. Ter hoogte van het Centraal Station komen Waterpolitie en Havendienst de scheepvaart blokkeren. De cruiseschepen die we ´s ochtends zagen liggen varen uit en hebben ruimte nodig. Het gas blijft hangen en ik vloek hartgrondig. Jacob opent één oog en zegt ´Zit ie weer vast, Bonpa?´. Ik grinnik en doe maar mijn cirkeltje op volle snelheid, en stop dan de motor. Met al het geklots lukt het de gashendel los te krijgen. Heel rustig varen we terug naar Durgerdam. Een eenvoudige dag op het binnenwater kan toch ook wel geweldig aardig zijn.

Peter Chevalier

Jacob doet een dutje

Marifoon Radio Holland blijkt een deskundig genoegen. De tweede marifoon antenne op het achterdek heeft lichte corrosie in de verbindingen, wat ter plekke wordt opgelost. De interne versterking van de marifoon is verre van optimaal afgesteld in de fabriek. Het apparaat gaat mee naar de werkplaats waar het aan de grote meetmem goed wordt afgeregeld. Na twee uurtjes is alles helemaal in orde en kunnen we terug. Jacob en ik hebben de tijd doorgebracht met een eenvoudige lunch en uitgebreid deskundig commentaar op alles wat op het water beweegt.

Bonpa en Jacob

PZV H

eeft PZV nog bestaansrecht? Wat is PZV eigenlijk en wat maakt onze vereniging bijzonder? Wat is onze ‘missie’ en hoe willen we die bereiken? Zijn we goed bezig? Zijn we zeilers of zeezeilers? Kan iedereen zo maar lid worden of zijn er minimum eisen? Primeert de gezelligheid of de nautische ontwikkeling? Af en toe moet een vereniging zich in vraag stellen, en dat heeft het bestuur in 2011 gedaan. Op een mooie, zomerse dag in april heeft het voltallige bestuur zich in conclaaf teruggetrokken ten huize van Rolien in Scharendijke. Koffie en bolussen zorgden voor een Red Bull effect zodat we een hoge graad van creativiteit bereikten. We hebben zo vruchtbaar gebrainstormd dat de ramen al snel open moesten. Het uitzicht over de jachthaven, de zilte zeelucht, het tingeling van de vallen tegen de masten en het gekrijs van meeuwen stimuleerden ► ons mateloos.

kader

Enfin, in de loop van de dag hadden we de krijtlijnen van onze club duidelijk op papier staan. Om af te kicken koos het bestuur aan boord van de Nautilus het ’ruime’ sop van de Grevelingen voor een verkwikkende zeiltocht. We kregen een half uurtje het gezelschap van een dartelende bruinvis die zichtbaar tevreden was met het grondige denkwerk van het bestuur.

Vanaf nu is het weer zonneklaar waar onze PZV voor staat. Voortaan weet elke PZV’er wat er van hem of haar verwacht wordt, maar ook wat hij of zij van PZV kan verwachten. Je kunt het met dure woorden een ‘mission statement’ noemen, of een ‘opdrachtsverklaring’, maar het bestuur houdt het liever bij ‘het PZV-kader’: wie zijn we, wat doen we en hoe doen we dat. Het kader vormt de basis voor onze vereniging. Lees het even door en daarna nog eens. Elke zin en elk woord is belangrijk.

Wie: PZV Zeezeilvereniging is een vereniging voor schippers en opstappers met een passie voor zeezeilen. Het is een club van actieve en sportieve zeezeilers die zich richt op het vergroten en overdragen van nautische kennis en vaardigheden. Daarbij is veiligheid een essentiële voorwaarde. PZV-leden beschikken over de basiskennis en de basisvaardigheden van het zeilen en ze moeten de bereidheid hebben om zich voortdurend verder te ontwikkelen op alle deelgebieden van het zeezeilen.

Wat: Dat doen we gedurende het hele jaar door theoretische en praktische activiteiten te organiseren, gericht op het verhogen van de zeewaardigheid en het zeemanschap: manoeuvreren, navigeren, veiligheid, communicatie, techniek en (over)leven op zee.

Hoe: In principe worden de activiteiten georganiseerd voor en door leden waarbij kennisoverdracht, respect, gelijkwaardigheid en verantwoordelijkheid belangrijke waarden zijn. Gezelligheid is geen doel op zich maar wel een gevolg van deze manier van samenwerken en van het beoefenen van een gedeelde passie. Het PZV-kader is verder uitgewerkt in een document dat een leidraad is voor het bestuur en de projectleiders. Het biedt een houvast bij het organiseren van activiteiten, en ook bij het evalueren ervan. Het legt de minimumeisen vast waaraan kandidaat-leden moeten voldoen. Het dwingt de projectleiders om er voor te zorgen dat aan elke activiteit een nautisch aspect gekoppeld wordt. Het zorgt er ook voor ►

dat de verschillende commissies niet naast elkaar maar met elkaar gaan werken. In dat verband wordt er gedacht aan het werken met jaarthema’s die door elke commissie opgepikt en uitgewerkt worden. Wie dat document graag leest, kan het opvragen bij het bestuur. Uit dat document citeer ik graag een stukje dat van belang is voor elk PZV-lid:

Actief en sportief zeilen PZV is een actieve en sportieve zeezeilvereniging die een dito houding van haar leden vraagt. Het ontwikkelen van kennis en vaardigheden op nautisch gebied vraagt de nodige tijdsinspanning, motivatie en inzet. Deelname aan meerdere activiteiten per jaar is daarom wenselijk, evenals deelname en opkomst bij andere weersomstandigheden dan gehoopt. PZV is duidelijk meer dan gezellig goedweerzeilen op de binnenwateren. We zijn in de eerste plaats zeezeilers, ook met de ongemakken die daar soms bij horen. En als het na het zeezeilen gezellig wordt, dan nemen we er dat graag bij. Het werd tijd dat de krijtlijnen nog eens duidelijk getekend ►

werden, want we stelden vast dat het PZV-plaatje een beetje vertroebeld was. Gelukkig heeft een zomerse zaterdag in april weer voor een helder beeld gezorgd.

Herman Van den Broeck, in naam van het bestuur

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

VROUWENWEEKEND 16

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

GIRLS HAVE MORE FUN meisjes hebben meer plezier? Vrouwenweekend 2 t/m 4 september 2011 Rondje Schouwen Duiveland / Goeree Overflakkee Van geurende en vergaderende vogels

et begint al wanneer ik in de auto van Anet stap op station Den Bosch. Ik heb mijn ontbijt net achter de kiezen, maar dit ruikt zo lekker dat mijn maag acuut begint te rommelen. Zal deze goed geurende coq au vin de tocht naar Scharendijke wel overleven? Het is 09:30 uur en nog wat aan de vroege kant voor de eerste wijn, dus ja het gerecht heeft het overleefd, de vogel zelf heeft al lang geen weet meer van wel of niet in alcohol badderen. Onderweg zien we nog een vergadering van wel 20 ooievaars ergens in een weiland. Eindelijk kan ik de ecologen op mijn werk eens aftroeven met iets bijzonders. Meestal kom ik niet verder dan “sês” en “drêfsês”. Zij vinden mijn zeilavonturen op het water natuurlijk niet zo interessant als het leven onder water en de wierslierten die ik van het roer en de schroef moet zien te plukken. Nu maar wachten op de geboortegolf ergens in Brabant begin juni 2012.

Een boot vol lekkers In Scharendijke voegen Anke en Dymphy zich al snel bij ons en kunnen we de vele dozen, tassen en kratten eten en drinken in de Scylla gaan laden. Nicole is al aan boord van ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

de Nautilus die ook aan de X-steiger ligt in Scharendijke. Ook zij heeft gezorgd voor ‘een paar lekkere hapjes voor onderweg’. Het belooft een culinaire reis te worden. Omdat de bemanning van de Nautilus nog niet compleet is (alleen Petra en Nicole zijn er, de rest stapt in de Roompot Marina op) wordt snel besloten dat Dymphy tijdelijk zal overstappen. Een uur later dan gepland en tot aan de nok toe volgeladen met lekkers gaan de Scylla en de Nautilus op weg naar de Roompot Marina. Het zonnetje schijnt, er is niet veel wind maar voldoende voor de snelle Scylla en er wordt een eerste bres geslagen in de berg lekkere hapjes. De haan moet nog even wachten. Het eerste stuk van het rondje buitenom is begonnen!

Een goedbedoelde wijze raad belemmert het eigen denkproces Van Scharendijke via de Roompot buitenom naar Hellevoetsluis en dan terug naar Scharendijke betekent niet alleen ‘op z’n Amerikaans effe snel Zeeland doen’, maar ook op z’n Nederlands veel bruggen en sluizen passeren. Dat levert enkele curieuze waarnemingen op, waar ik later op terugkom. Bij de Volkeraksluis krijgen we de wijze raad van Nicole om door te varen tot voorbij de brug omdat we omhoog geschut zouden worden en anders niet meer onder de brug door zouden kunnen. Handig zo’n behulpzame medeschipper. Maar voor het niet zelf nadenken moet de bemanning van de Scylla op dag twee van het rondje de prijs betalen.

Een rondje van de zaak In de Roompot Marina treffen we de Zuidwest 7 van Moniek. Het is tijd voor een ankerbiertje en palaver op de steiger: morgenochtend vroeg op (oeps) om zoveel mogelijk het tij mee te hebben. De volgende dag verlaten de drie schepen in het donker de haven. De zonsopkomst levert prachtige plaatjes op terwijl we naar de Roompotsluis varen. Vlak bij de brug slaat de onzekerheid toe op de Scylla. Had Anet niet een keer gezegd dat de Scylla bijna 19 meter hoog was? Maar bij hoog water heb je gemiddeld 18.7 meter ruimte onder de vaste brug. Ik vraag me dus af of dat wel goed zal gaan. Had ik dat maar niet gedaan want mijn schipper – nog niet geheel wakker – begint zich ineens zorgen te maken. Terwijl de andere schepen rustig de sluis intuffen, besluiten wij tot een rondje van de zaak. En nog één, en nog één, net zo lang tot HET boekje met bootafmetingen is gevonden. Helaas is HET boekje onvindbaar. Een telefoontje naar Leen (die dezelfde boot heeft) brengt uitkomst. Natúúrlijk konden we onder die brug door. “O ja, Max had toch bij aankoop juist gelet op de hoogte van de mast zodat ze ook bij hoogwater onder de brug door konden. ♫♪…Blame it ☺n the light ..♫♪.

Zwemmen in de Noordzee Daarna is er zon, zee en helaas niet zoveel wind. Dan maar eerst even de motor aan, want anders halen we de rest nooit in. Goed moment voor een lekker ontbijt. En vervolgens een zwempartij! Dat weekeind viel namelijk de zomer. Wie het niet wil geloven, kijkt maar op de plaatjes. Net nadat we ons hebben afgedroogd, verschijnt er ineens een heel nieuwsgierige zeehond vlakbij de boot die ons van alle kanten bekijkt. Maar goed dat we toen nog niet aan de zalm wraps bezig waren, die kwamen even later. Van 18

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Lekker zonnen

zwemmen krijg je namelijk honger. En daarna moet je natuurlijk in de zon uitrusten en bruin bakken.

Alsnog lekker zeilen…op het Haringvliet We dobberen vrolijk richting Slijkgat. Daar steekt de wind op en kunnen we door een wedstrijdveld van gekleurde spinnakers zigzaggend de geul in zeilen. Petra had ons gewaarschuwd voor verzande stukken in de geul, dus die vastloper ging mooi aan de vrouwen van de PZV voorbij. Eenmaal door de Goereese sluis blijkt er pas echt leuke wind op het Haringvliet te zijn. Het is de omgekeerde wereld, op zee geen wind en op het binnenwater wel. Hellevoetsluis kan nog wel even wachten, eerst zeilen. De Scylla spuit weg, op de voet gevolgd door de Nautilus. De Zuidwest 7 komt later: ze hadden helaas last van erg asociale ‘doorvaarders’ bij de sluis. De borrel en de coq au vin op de steiger smaken daarna extra lekker (red.: zie coverfoto). Jammer dat we morgen alweer terug zullen gaan naar onze respectievelijke thuishavens.

Girls have more fun Dan nu de sluizenobservatie. Als de PZV vrouwenvloot ergens aanlegt voor of in de sluis dan wordt er meteen op de boten om ons heen gereageerd met: “ kijk nou, allemaal vrouwen”. Dat zijn doorgaans boten met alleen maar mannen. Ze kijken wat landerig en volgens mij afgunstig naar de gezellige boel bij ons. Ze hebben er duidelijk minder plezier in dan wij en eten vast ook niet zo lekker. Je zou haast zeggen “kom maar bij ons, dat is veel leuker”, alleen dan is het geen vrouwenweekeind meer. Niet in de laatste plaats heb ik medelijden met de mannen die alleen achterblijven zonder vrouw, zonder boot, en misschien ook nog zonder auto. Maar niet getreurd, want op sommige boten zit AIS en dan kan de man een beetje meegenieten door de voortgang van ‘zijn’ boot via internet te volgen. Toen we eenmaal wisten dat Herman zijn Nicole dermate miste dat hij hiertoe was overgegaan, hebben we -om hem op te beuren- bij elke camera/webcam in de sluis vrolijk gezwaaid en bemoedigend “ Herman, Herman” geroepen. Misschien gaat hij volgend jaar wel mee als verstekeling met een pruik op, rokje aan en vooral benedendeks lekkere hapjes bereidend. Nicole heeft daar dan geen tijd voor, die vaart de Nautilus. Kortom, soms moet je het leven niet zo serieus nemen en lekker met de vrouwen van PZV gaan zeilen. Girls have more fun! Het was oergezellig en volgend jaar ben ik in ieder geval weer van de partij. Hopelijk gaan er dan meer schepen mee.

Schepen: Scylla (schipper Anet van den Berk) Nautilus (schipper Nicole Van de Peer) Zuid West 7 (schipper Moniek Stallaert).

Jacqueline Flink PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Get wet E

n ja, dan is het zoverâ&#x20AC;Ś Met vage, onrustige onderbuikgevoelens die tijdens de theoriepresentatie alleen maar toenamen, gingen we met 23 moedige mannen en vrouwen op weg naar het trainingszwembad van de Get Wet duikschool. Waar waren we aan begonnen? Aan een training overleven op zee en daar heb je een hele goede conditie voor nodig. We zijn aardig tegen onze fysieke maar ook emotionele grenzen aangelopen en er ook overheen gegaan. Maar wat een heerlijke en vooral gezellige dag. In de theoriepresentatie kregen we de oefeningen en het belang daarvan al uitgelegd. Eerst alles in rustig water en veel licht oefenen, daarna een eindronde draaien in het donker, met golven, regen en harde wind.

Wat hebben we zoal geoefend? Uit een auto klimmen die gewoon zonk en later op zijn kop draaide. Dat werd door veel mensen en ik zeker als engste ervaren. In een aandachtscirkel bijeen in het water met reddingsvesten om een heli te waarschuwen maar ook om warm en bij elkaar te blijven na een noodtoestand, in een reddingsvlot klimmen, een gewonde in een dinghy rollen, omhoog getakeld worden in een reddingssling van een helikopter, klimmen in een klimnet dat bij een boot omlaag hangt en nog andere zaken.

Rustig blijven De goede begeleiding van de instructeurs is ons erg goed bevallen. Vooral rustig blijven en blijven denken is hun

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

advies. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zoals ĂŠĂŠn van de deelnemers bij de evaluatie opmerkte: beter voorkomen dat je in het water raakt, dan jezelf of anderen te moeten redden. Na deze dag hebben we nog heerlijk gegeten en daarna gingen we moe weer huiswaarts. Nu ik dit stukje een dag later schrijf, voel ik toch dat diverse spiergroepen aardig protesteren en tel ik een paar blauwe plekken. Maar wat deert het, volgende zomer hebben we al plannen om de Noordzee op te gaan voor weer een oefening.

Carla Auer

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

The place to be!

Trafalgar Pub Dommelstraat, Eindhoven

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

BLISS

in the UK

Eindelijk kwam het ervan

oversteek in een 25-voeter was goed voor ons ego.

a een lange winter klussen was het dan eindelijk zover: voor het eerst met de Bliss op vakantie. De eerste paar dagen 6 en 7 Bft dus verwaaid door Zeeland kruisen. Leuk om met de boot bij vrienden langs te gaan, zeker als het twitterberichtje ‘van loveboat naar babyboot, dat gaat snel’ door een aantal enthousiaste PZV’ers volkomen verkeerd wordt geïnterpreteerd: we hadden slechts jeugdig bezoek aan boord!

Het bezoek aan Heybridge verliep wat minder voorspoedig. Ondanks marifooncontact ter hoogte van Bradwell geeft de sluiswachter ineens niet thuis als we voor de sluis aankomen. Gevolg: onvrijwillig droogvallen. Een stoer verhaal met een venijnig staartje, waarover in een volgende Zeezeilen meer. Laten we hier volstaan met de constatering dat noch de bemanning, noch het waterslot van de uitlaat gebouwd zijn voor het leven onder een hellingshoek van meer dan 60 graden.

Via Vlissingen en Oostende kwam Annemieke’s langgekoesterde droom, om De Grote Oversteek Op Eigen Kiel te maken, eindelijk uit. Een droomtocht was het niet: het was vooral ruw en nat. Met ineens 30 knopen wind boven de banken voor de Belgische kust, en een defecte rolfok, ging Willem heldhaftig het voordek op om de genua te strijken. Terug in dieper vaarwater kwam ook het gevoel van comfort en zelfvertrouwen terug, en na veertien uur lag daar dan toch Ramsgate. Ontbijten bij Annemarieke en Haye, en lekker een dagje de tijd om alles te drogen. Vooral de bewondering van de Ramsgate-week wedstrijdzeilers voor onze

Via Tollesbury (wat is dat mooi) en Pin Mill naar Ipswich, vanwaar we met een huurauto het achterland hebben verkend. Een aanrader! Vanuit Levington (waar je niet moet zijn bij 24 uur mist en regen) in een strakke 20 uurs oversteek naar de Roompot. Een trots en voldaan gevoel. Zowel de Bliss als haar bemanning zijn zeevast gebleken.

Annemieke Stallaert en Willem Triki

Snelheidsmaniakken Marijke en Leo

ij zijn echte toerzeilers en varen het liefst op zee. Ook een toerzeiler probeert een beetje snelheid uit zijn boot te halen. Goede zeilen en de aanschaf van een klapschroef hebben de gemiddelde snelheid van de Cyrano duidelijk verbeterd. Alhoewel de boot maar 10,60 m meet met een breedte van toch 3,60 m, is een gemiddelde snelheid over de hele vakantie naar de Kanaaleilanden en ZuidEngeland van net boven de 6 knopen niet slecht te noemen.

Door extra stromingen komt de snelheid over de grond wel eens in de dubbele cijfers terecht maar op weg naar Guernsey tijdens de ronding van Cap de la Hague, door de Raz Blanchard, liep de snelheid over de grond op tot 13,7 knopen op de GPS, dus over de grond. Dit hadden wij nog niet eerder gezien dus er snel maar een foto van gemaakt. Wij zijn benieuwd of er nog meer foto’s in oploop zijn binnen de PZV die snelheidsrecords voor de diverse boten laten zien. Wij hadden een windkracht 4-5 Bft aan de wind met een rif in het grootzeil. De snelheid zakte vrij snel weer tot zo’n 10 à 11 knopen maar je kunt je voorstellen dat wij vrij snel ons doel Guernsey hebben bereikt.

Leo van Leeuwen

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

��

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

��

Ondersteboven

De beroepsvaart wordt soms op navrante wijze geconfronteerd met de beperkingen van de gebruikte schepen. Moeilijk manoeuvreerbaar zijn, de bocht te krap genomen, er is weinig voor nodig om te stranden of zelfs te kapseizen. Weinig water in de Rijn en voor je het weet kom je drie weken later op je bestemming aan. Dan maar hopen dat je lading daar tegen kan en dat we worden behoed voor een milieuramp. Lig-zitten en zit-liggen

ebt u er wel eens over nagedacht wat er gebeurt als úw schip zou vastlopen of liggend op een zandbankje moet wachten op hoog water om uw reis te kunnen vervolgen? Weet u wat er op de loop gaat als u platgeslagen zou worden of zelfs ondersteboven zou komen te liggen? Er zijn boeiende verhalen over opgetekend. Heel dichtbij door Jaap Kiers (in zijn boekje Bekentenissen van een zeezeiler), die met zijn Faya Lobi en een jong gezin lig-zittend (zijn vrouw zitliggend) hoog water afwacht op een bankje bij Borkum. Verder weg door Miles Smeeton, die in zijn boek Eenmaal is genoeg de koprol van zijn zeiljacht Suhaili beschrijft. Merkwaardig genoeg overleeft de hele bemanning dit avontuur, inclusief de kat. De poederdoos van mevrouw zit vastgeklemd tussen de spanten en de huid van het schip.

En bij u? Kijkt u voor de aardigheid eens rond bij u aan boord en stelt u zich voor dat de zwaartekracht van de andere kant komt. Wat blijft op zijn plaats, waar gaan de accu’s heen? Vliegen de conservenblikken door de kajuit? Denk eens ondersteboven

en pak uw gereedschapskist. Er zullen misschien wel heel wat uurtjes gemoeid zijn met zorgen dat de boel weer een beetje behoorlijk gestouwd staat.

Reddingboot kapseist Bij de KNRM zullen we niet gauw vergeten wat de Amelander reddingboot Anna Margaretha overkwam bij een reddingpoging in een vliegende Noordwester storm op 1 november 2006. De bemanning moest voor een tweede keer een tros zien over te gooien en had wat materiaal verspeeld. De reservespullen zaten in een bank in het stuurhuis. Een kapseis met open stuurhuisdeur legde de prioriteiten even anders. De bemanning kon gelukkig het vege lijf redden en kwam er af met wat schrammen en veel schrik. Alles was van zijn plaats. De bemanning grapte dat het zinnig zou zijn om stroeve strips op het plafond van het stuurhuis aan te brengen. Het was een wonder dat er niet veel meer is misgegaan, maar onze redders hebben misschien toch een beschermengeltje op hun schouder… Er is aan de hele vloot wel het nodige aangepast om te zorgen dat er minder aan de haal gaat, mocht het ooit nog eens gebeuren. In de kajuitbanken staan de opgeslagen materialen nu met sjorbanden vast. En dat noemen we hier… zeevast! Michelle Blaauw – KNRM

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Ontdekking Nieuwe haventjes en ankerplekken ontdekken en daarvan melding maken aan de PZV’ers. Een nieuw initiatief dat navolging verdient.

et stond al jaren op ons verlanglijstje, maar het was er nooit van gekomen. Toen we eind september een week met de kinderen door de Zeeuwse Delta scharrelden, vonden we dat het toch wel tijd werd. En zo draaiden we met windkracht 5 de Steenbergse Vliet op met bestemming jachthaven De Schapenput in het Brabantse De Heen.

Rood is rood Eerst was het wat uitkijken voor de binnenschepen die met een rotvaart in of uit de Schelde-Rijnverbinding draaien. Je moet hun vaargeul immers oversteken om de Steenbergse Vliet aan te lopen. Daarna ging het keurig tussen de rode en groene tonnen naar het Benedensas. Aan bakboord vonden we de jachthaven van WSV Volkerak, voor de sluis lagen enkele schepen afgemeerd tussen de houten dukdalven en de oever. Het licht van de smalle sluisdeur stond op groen. Omwille van de stevige zijwind gingen we dus met een flinke vaart naar de sluis, toen het licht plots op rood ging. De voetgangersbrug schoof dicht over de sluisingang. Een slag achteruit, draaien met hulp van de wind (en boegschroef) en weer terug richting Volkerak. We hadden geen zin meer om op onbekend terrein te gaan experimenteren met een vlagerige windkracht 5 die uit alle richtingen leek te komen. Hoe smal is de vaargeul? Is het overal diep genoeg? Is er genoeg ruimte in de kleine jachthaven? Bovendien werd het al aardig donker. Het werd dus een nachtje aan de wachtsteiger van de Krammersluis. We zouden een paar dagen later, na een bezoek aan de Veerse stadshaven, een nieuwe poging wagen. Zon, 25 graden en windkracht 3. Het leek wel een zomerdag. Een lekkere BBQ in De Heen, dat was het doel van de dag. Opnieuw naar het Benedensas. Het licht stond op roodgroen, maar de jachten die voor ons zaten voeren door. Na de sluisdeur kwamen we in een breder dok, en iets verder lag de tweede sluisdeur. Daarna opende de vliet zich tot een breedte van meer dan 100 meter. Meteen aan stuurboord ligt de ruim opgezette jachthaven De Vlije waar de meeste ligplaatsen bezet worden door motorboten. Dat geldt blijkbaar voor alle havens aan de Steenbergse Vliet. Een geel bordje geeft aan of een ligplaats vrij is voor passanten. Verder versmalt de Vliet, maar ze blijft breed en diep genoeg om zonder problemen te bevaren. De oevers zijn begroeid met riet en je vaart langs enkele mooie idyllische huisjes met steiger en treurwilg. Midden in de vaargeul zijn er meerpalen waar je makkelijk kunt afmeren. Het moet heerlijk zijn om daar in het zonneke te liggen en een hengeltje uit te gooien. Een duidelijk bord geeft de afslag naar De Heen aan. Een 26

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

kanaaltje van 12 meter breed en iets meer dan 2 meter diep leidt naar jachthaven De Schapenput.

Geel is geel Op die nazomerse septemberdag voeren we voorbij de ligplaatsen op zoek naar een vrije box met een geel bordje. Niets. Op het einde van het kanaaltje draaiden we maar terug en vonden een box waar net iemand vertrokken was en met een geel bordje. Bleek die ligplaats gereserveerd te zijn door iemand die getelefoneerd had. Maar wij lagen al vast met vier landvasten en één stroomkabel en we hadden geen zin om te vertrekken. Geel bordje is geel bordje, wat de jonge havenmeesteres ook beweerde. Ja, het was haar schuld want ze had het gele bordje moeten wegnemen maar ze kon er niks aan doen want het was zo druk en we moesten er weer uit maar ze vond het wel vervelend en het was in de zes jaren dat ze er werkte nog maar drie keer gebeurd dat de haven helemaal vol lag maar dat kwam waarschijnlijk wel door het goeie weer en er was ook een vereniging op bezoek. We kregen bijna medelijden met het vrouwke, maar geel bordje is geel bordje en ze moest het probleem (het hare, wij hadden er geen) maar oplossen. Wat ze trouwens keurig gedaan heeft. Ze vond onze concurrent bereid om in het kanaaltje af te meren. Dus konden wij aan de BBQ beginnen. Ons doel was bereikt.

De Heen en weer Voor amper 13 euro hebben we daar lekker rustig overnacht, te midden van het land van Merijntje Gijzen. Nu trekken we al een tijd vrij veel op met Nederlanders, en hebben zo toch al enige affiniteit met hun land ontwikkeld, maar dat van Merijntje Gijzen hebben we ook maar gelezen in een brochure, want wij Belgen zijn niet zo bekend met dat fictieve Brabantse ventje. De Heen ligt in een stiltegebied, en ’s avonds wanneer de boeren hun tractoren stilleggen, beperken de geluiden zich tot kwakende eenden, een late kievit of de schorre schreeuw van een overvliegende reiger. Dat maakt De Heen en de Steenbergse Vliet tot een aangename ontdekking. Wat ons betreft is het de meest landelijk gelegen jachthaven van zuidwest-Nederland. We komen er vast nog terug om te wandelen, te fietsen en te genieten van de rust en de natuur.

Herman Van den Broeck

Ken je ook een leuk plekje in binnen- of buitenland? Een fijne jachthaven, een pittoreske steiger of de ideale ankerplek? En wil je die niet voor jezelf houden? Zet het even op papier en dan komt het in volgende ZeeZeilen.

Flottieljezeilen

op de Noord-Ionische Zee Het was een gedachte die al langer door onze hoofden speelde, flottieljezeilen in ZuidEuropa

Marc Swinkels

Irene Swinkels

e zijn beiden al enkele jaren lid van de PZV en hebben het ene jaar wat actiever gezeild dan het andere, maar in het voorjaar van 2010 werd het plan opgevat om als gezin te gaan flottieljezeilen. Hier en daar informatie ingewonnen en uiteindelijk gekozen voor TipTop Sailing in Willemstad om ons CWO II voor kajuitjacht te gaan halen. Voor onze eigen gemoedsrust leek ons dit wel verstandig. Met onze kinderen Isabelle (15 jr) en Willem-Jan (13 jr) hebben we als gezin in een midweek en twee weekenden ons CWO II voor kajuitjacht gehaald. Al in het najaar van 2010 werd het flottieljezeilen vanuit

Corfu geboekt. Hiermee waren we verzekerd van dezelfde boot als waar we bij TipTop onze lessen gevolgd hadden namelijk een Bavaria 34. Corfu is het eiland waar we 23 jaar geleden tijdens Interrail verbleven, als tussenstop op weg naar Italië. We denken altijd met veel plezier terug aan dit groene eiland in de Ionische Zee. Om zo ervaren mogelijk aan ons eigen zeilavontuur te beginnen heeft Marc dit jaar meegedaan aan de Koninginnetocht èn aan de Ramsgate; beide tochten aan boord van de Jonathan, bij Maarten van Herk. Twee zeer geslaagde tochten met leuke bemanningen en zeker ook omdat je aan boord van de Jonathan ruimschoots de gelegenheid krijgt alle facetten van het zeilen goed onder de knie te krijgen. Maarten, hiervoor nogmaals dank! Op een druilerige maandag in juli vertrokken we vanaf Eindhoven Airport naar Kerkyra op Corfu voor een tweeweekse flottielje. De temperatuur op zonnig Corfu is 38 °C. In Gouvia Marina worden we ontvangen door Marjan van Ionian Sailing (www.ionian-sailing.com). Zij is onze flottieljebegeleidster. Marjan woont en werkt al ruim 20 jaar op Corfu. Zij kent het zeilgebied en de plaatselijke bevolking als geen ander. We krijgen uitleg over onze boot, de Happy Day, nemen onze vooraf bestelde boodschappen in ontvangst, en maken kennis met andere deelnemers aan het flottielje. De vloot die in Gouvia Marina ligt, telt nog enkele ‘Happies’. Zo zijn er ook de Happy Hour en de Happy Life. We hebben Marjan nog enkele bootnaam-suggesties aan de hand gedaan voor toekomstige boten in de vloot. Wij vonden Happy Meal en Happy End ook wel leuk klinken! Totaal bestaat het flottielje uit acht boten, inclusief de boot ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

van Marjan, waar zij samen met haar dochter Emmi en neef Herman op verblijft. Voor onze twee pubers waren er vier leeftijdgenootjes in het flottielje aanwezig. We hebben gezeild op de Noord-Ionische Zee, tussen Corfu en Albanië, en het vasteland van Griekenland tot en met de eilanden zuidelijk van Corfu: Paxos en AntiPaxos. De wind is voornamelijk noordwest, waarbij deze ’s middags waait tussen de 3 en 5 Bft. Bij volle maan is een Maestro te verwachten. Deze wind kan ’s middags toenemen tot zelfs 8 Bft, maar dit is ons gelukkig bespaard gebleven. ’s Ochtends is er vaak geen of weinig wind, zoals er ook geen getij aanwezig is. Wij vonden deze omstandigheden ideaal voor een eerste zeilvakantie voor ons als gezin.

De route Vanuit Gouvia Marina zijn we eerst naar het noorden vertrokken, waar we in twee baaien, Agios Stefanos en Agni, hebben gelegen. Daarna zuidwaarts afgezakt, naar het vasteland van Griekenland. In het plaatsje Sayiadha hebben we heerlijke verse vis gegeten. Het dineren was sowieso dagelijks een groot feest, de hele flottielje gezamenlijk aan lange tafels; erg gezellig! Ook hebben we overnacht in de Valtou baai, de zogenaamde BBQ-baai waar we, je raadt het al, gebarbecued hebben, en waar je allerlei soorten watersport kon beoefenen zoals parasailing, de banaan, en jetski. Vooral voor de kinderen erg gaaf! Vervolgens naar het eiland Paxos, waar pittoreske plaatsjes als Gaios, Mongonissi en Lakka zeer de moeite waard zijn. Onder Paxos ligt Anti-Paxos met de prachtige Emerald Bay, met prachtig azuurblauw water.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Via het eilandengebied van Mourtos weer noordwaarts, en uiteindelijk na twee weken weer aangekomen in Gouvia Marina. Het navigeren in dit gebied is gemakkelijk omdat het zicht altijd goed is, en we zeekaarten en een kaartplotter aan boord hebben. De marifoon wordt ’s ochtends op kanaal 9 gezet en blijft op dit kanaal staan tot en met het afmeren in baai of haven. Het is trouwens erg luxe om via marifoon (met speakers in de kuip) hulp van de flottieljeleidster te ontvangen bij het afmeren. Bijna dagelijks werd door de marifoon wel door een van de schepen uit de flottielje de aanwezigheid van dolfijnen gemeld. Wij zelf hebben deze dieren slechts eenmaal kort op een afstandje gezien.

Dagelijks ritueel Elke ochtend was er eerst een briefing waarbij Marjan ons de bijzonderheden voor de komende dagtocht vertelde. Zo is er altijd aandacht voor het weerbericht, de route van de dag, uitleg over de haven of baai die aangedaan wordt, of er water ingenomen kan worden, aanwezigheid van walstroom, of er wel of niet gepind kan worden en overige bijzonderheden. De dagelijkse afstanden lagen rond de 20 mijl, ruimte genoeg om nog wat langer van dat ene baaitje te genieten of juist nog lekker een extra stuk te zeilen. Deze vakantie is voor ons als gezin, voor het eerst met z’n vieren op een zeilboot, zeer geslaagd. Zelfs onze ‘veeleisende’ pubers waren razend enthousiast. De goede voorbereiding, het weer, de flottieljeleiding, onze medezeilers, het eten, de omgeving van Corfu alles klopte. Dit smaakt naar meer…

PZV meets Merijntje Gijzen Verslag van het PZV Natuurweekend

e ontmoeten elkaar bij het eeuwenoude sluisje waar de Steenbergse Vliet uitmondt in het Volkerak. Aan de overkant staan twee huisjes uit 1838. De TV-serie Merijntje Gijzen herinneren we ons Paul de Leeuw nog allemaal. Het linkse huisje was de dorpskroeg, het rechtse diende als woonhuis voor de familie Gijzen. Werelderfgoed! We zijn te gast bij de watersportvereniging Volkerak, die al vele noordwesterstormen getrotseerd heeft. Elk jaar wel beschadigde steigers, dichtgeslibde geulen of gezonken pontons.

Aan de andere kant van de dijk ligt het natuurgebied De Dintelse Gorzen en natuurgids Adrie Goorden legt ons uit dat de tijd hier niet heeft stilgestaan. Voor de afsluiting van het Volkerak in 1987 was dit onbegroeid schorrengebied waar eb en vloed vrij spel hadden, heel duidelijk te zien op deze foto die ik in 1974 maakte. De PZV’ers gaan in ganzenpas door een uitbundige wirwar van planten en struiken, de Heck-runderen staan onaangedaan in de oude getijdengeulen. Zeilers hebben altijd de blik op oneindig, op zoek naar de volgende ton. Gids Adrie blijkt echter de man van het detail en weet ons enthousiast en attent te maken. De gang van zilt naar zoet volgt hij al bijna vijftien jaar en zonder zijn intuïtieve blik zouden we veel gemist hebben. Natuurlijk niet de bramen waaraan Philip zich tegoed doet, maar wel al die planten waarvan ik de naam alweer kwijt ben en zeker de tijgerspin (voor het eerst gezien dit jaar) en de plaatjes van het zwavelkopje. Eens te meer wordt duidelijk dat de afsluiting van de zeegaten het Zeeuwse en West-Brabantse landschap voorgoed heeft veranderd. Adrie was tevreden over ons: betrokken, ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Adrie legt uit

Ganzepas zeker de tijgerspin (voor het eerst gezien dit jaar) en de plaatjes van het zwavelkopje. Eens te meer wordt duidelijk dat de afsluiting van de zeegaten het Zeeuwse en West-Brabantse landschap voorgoed

Meethuisje

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

heeft veranderd. Adrie was tevreden over ons: betrokken, leergierige toehoorders. MariĂŤtte blijkt een perfecte plek geregeld te hebben voor het aansluitende festijn. Door de belabberde zomer was Albert Heyn blijven zitten met een berg wegwerp BBQâ&#x20AC;&#x2122;s die aan ons goed besteed zijn. De afvalcontainer wordt ingericht als vuurplaats. Tijdens de wandeling hadden de meesten van ons grote moeite om de voortbrengselen van de natuur te benoemen. BBQ-en gaat ons beter af: vlot worden de diverse vlees- en wijnsoorten onderscheiden en vlak voor het heftige onweer (in de nabije

Steenbergse sas

omgeving hagelde het golfballen) is alles op en iedereen voldaan en vrolijk. De volgende dag is het aangenaam weer en de wind is zodanig dat de Steenbergse Vliet zowel heen als terug redelijk bezeild is. Drie van de vijf schippers besluiten mee te doen. De Lyra vaart beheerst weg van het ponton waaraan we liggen, maar stokt na vijf meter. De 220V elektriciteitskabel blijkt achter het balansroer vastgehaakt, een probleem dat vanaf de wal niet is op te lossen. De duikuitrusting van Philip brengt uitkomst en na een half uur is iedereen toch op weg. De tocht naar Steenbergen verloopt uitermate rustig, wel iets anders dan het aanlopen van een Noordzeehaven bij windkracht zeven. Anders, maar heel aangenaam, alles bij elkaar een mooie uitstap. Vergelijk nog eens beide foto's. Zelfde plek, 40 jaar verschil.

Vuurwerk

Het begon met mijn artikel ‘Een alarmerend uiteinde’, waarin het afsteken van ernstvuurwerk met de jaarwisseling aan de orde kwam.

n dit artikel stelde ik dat vuurwerk altijd kon worden ingeleverd op het politiebureau. Voor de zekerheid had ik dat nog even gecheckt bij het Korps Landelijke Politiediensten in Driebergen; ik geef natuurlijk liever de juiste informatie. Vervolgens kreeg ik een berichtje van iemand die tevergeefs bij een politiebureau had aangeklopt voor het inleveren van vuurwerk…

Niet overal gelijk Een e-mail naar de betreffende regio bracht naar voren, dat er in dezelfde regio vier plaatsen waren waar het vuurwerk mocht worden ingeleverd. Dat bracht me ertoe ook bij andere regio’s te informeren naar de daar gangbare procedure. Tot mijn verbazing leverde dat allerlei verschillende antwoorden op. Er zijn maar een paar regio’s die er geen probleem van maken en ernstvuurwerk aannemen. Maar in het overgrote deel van de politieregio’s moet de politie er niets van hebben en verwijst naar de gemeentewerf waar u het vuurwerk zou kunnen inleveren bij het klein chemisch afval. Een andere regio ontkent dit weer met klem en wijst op het feit dat de gemeentewerven er helemaal niet op zijn berekend om explosieven in ontvangst te nemen. Bij de brandweer moet je ook niet zijn. De brandweer neemt geen vuurwerk in. Wat blijft er over?

Seinpistolen Voor seinpistolen ligt het iets anders. Daarvoor is een wapenvergunning nodig (de politie zegt ‘wapenverlof’), en daarmee valt het seinpistool onder de wapenwet. Dat betekent dat af te danken seinpistolen en patronen die over de datum zijn, ingenomen moeten worden door politiebureaus met een afdeling ‘bijzondere wetten’. Dat komt over het algemeen neer op de

bureaus waar ook wapenvergunningen worden afgegeven. Voor het overige vuurwerk zijn een paar politieregio’s heel klantgericht: ‘kom maar brengen hoor, we zorgen er wel voor’, maar andere regio’s wijzen op het feit dat duidelijk in de wet omschreven staat, dat de politie zich uitsluitend hoeft te ontfermen over consumentenvuurwerk dat illegaal is ingevoerd vanuit het buitenland of op een ontijdig moment is aangeschaft of afgestoken. Niet vergeten: ook ernstvuurwerk mag volgens de wet niet op een ander moment worden afgestoken dan op het moment dat er echte nood (op het water!) is.

Watersportzaken De politie blijft er de nadruk opleggen dat watersportzaken er (ook) economisch belang bij hebben om vuurwerk in te nemen, omdat ze ook vuurwerk verkopen. Desgevraagd zeggen sommige watersportzaken ook wel toe vuurwerk in te zullen nemen, maar niet allemaal. En wat doen zij er dan mee? Ze kunnen het opsturen naar de producent, die het dan – overigens bepaald niet kosteloos! - vernietigt.

KNRM Bij de KNRM proberen we het witte vuurwerk zoveel mogelijk binnen de houdbaarheidsdatum te verstoken (gewapend met veiligheidsbril en zware werkhandschoenen!). Het rode vuurwerk gaat terug naar de producent. De KNRM wenst u een veilige jaarwisseling! Michelle Blaauw – KNRM

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

SUCCES met SCHADECOACH.com Schade door ontmasting

n de zomer van 2010 vraagt familie mij advies voor vrienden die een huurboot hebben ontmast en onterecht zwaar worden aangesproken voor schade en volgschade ten bedrage van duizenden euro’s. Ik beluister hun Peter Chevalier verhaal en schrijf Peter Chevalier een Technische Expert Opinie. De verhuurder is niet echt onder de indruk. Juist op dat moment organiseert PZV een panelgesprek over allerlei verzekeringszaken waar ook de schadecoach Roelof Radstaake bij aanzit. Ik haal hem er zo vlot mogelijk bij, eigenlijk om mijn eigen opinie met meer gezag te ondersteunen. Tot mijn verrassing neemt hij heel snel de leiding over door eerst fundamenteel de strategie te bepalen, en vervolgens heel grondig stap voor stap de tactische uitwerking. Na ongeveer een jaar spreekt half oktober 2011 de rechter zich uit voor volledige vrijwaring van onze vrienden. De tegenpartij betaalt de kosten van het geding, retourneert het reeds betaalde eigen risico en betaalt de rekening van de schadecoach.

Het schadegeval Onze vrienden huren in de zomer 2010 in Zeeland een Etap 21i voor een weekje zeilen op de Oosterschelde. Zij is Nederlandse, hij is een American Preacherman. Hun communicatie met hun Gemeente over de Heer is aanzienlijk efficiënter dan hun communicatie met het charterbedrijf. Bij de korte briefing vlak na de aflevering door de vorige huurder wordt onder meer vermeld dat de rolgenua wat zwaar rolt, maar dat ze gewoon flink moeten trekken. Die week gaat het steeds harder waaien en vóór het eind van de week varen ze de boot terug naar zijn thuishaven. Op de ligplaats ruimen ze de boot op voor overdracht en proberen daarbij nog een keer de rolgenua. Ze trekken nogmaals flink, de rolgenua schiet bovenin de mast los en de mast zoeft naar beneden. Gelukkig blijven de dominee en zijn gemalin behouden doordat de mast juist langs hen heen op het dek dendert. Geschrokken maar toch ook opgelucht mompelen ze ‘Halleluja’ en hijsen ze de mast provisorisch weer omhoog zodat hij de doorvaart achter de boot langs niet belemmert.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

De aansprakelijkheidsstelling Het charterbedrijf reageert aanvankelijk laconiek maar na verloop van een aantal weken en vooral na contact met hun verzekeraar komt het charterbedrijf met een zware claim voor volgschade door misgelopen inkomsten van verhuur tijdens de reparatieperiode. De verzekeraar betaalt overigens wel de cascoschade. De reparatieperiode was nogal lang omdat Etap tengevolge van problemen in de bedrijfsvoering een hele tijd geen mast kon leveren. De technische kern van het betoog is gebaseerd op een rapport van de expert van de verzekeraar. Hij meldt dat onze vrienden hadden moeten weten dat bij een slecht rollende rolgenua het voorstag kan breken. Bovendien vermoedt hij, hoewel dat naar zijn eigen zeggen nergens uit blijkt en ook niet meer is na te gaan, dat onze vrienden de genuaval niet goed hadden belegd omdat anders de mast niet had kunnen vallen. Daarbovenop verklaart het vaste onderhoudsbedrijf van het charterbedrijf dat zij eigenlijk altijd uitsluitend de allerbeste kwaliteit werk leveren en dat het dus zeker niet aan hun onderhoud ligt.

Alle hens aan dek Dit deel van mijn familie woont op de Veluwe middenin de Gelderse Bible Belt. Ze zijn lid van een kleine Evangelical Church, de Grace Christian Fellowship. Daar hoort geen overdreven rijke dominee bij. Schade voor de dominee

►

com

SCHADECoach

Uw claimexpert

Heeft uw boot schade opgelopen? U benadeelt uzelf als u de schade zelf regelt en geen gebruik maakt van onze (voor u) gratis hulp! Is uw schadeclaim afgewezen? Lees onze website zodat u niet hoeft te zeggen: â&#x20AC;&#x2122;had ik dat maar eerder geweten!â&#x20AC;&#x2122; Schadecoach.com info@schadecoach.com Postbus 49 7037 ZG Beek

Lion Sails Holland b.v.

Kwaliteitszeilen uit eigen werkplaats Veerhaven 1b 4485 PL Kats (Zld.) Tel: 0113 - 600291 Fax: 0113 - 600249

Lion Sails

Internet: www.lionsails.nl E-mail: info@lionsails.nl Handelsregister Middelburgno. 22026358

Openingstijden: maandag t/m vrijdag 8.00 - 17.00 uur, zaterdag van 10.00 - 13.00 uur

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

betekent dan al snel schade voor de gemeenteleden. Dat betekent dus alle hens aan dek. En aangezien er midden op de Veluwe weinig gezeild wordt, kwam ik als tweede lijn in beeld. Deze gemeente heeft tien jaar geleden, toen ik heftig gedonder met mijn rikketik had, een gebedskring voor mij opgezet die duidelijk goed heeft geholpen. Ik ben dus zeer genegen iets terug te willen doen. Haast is geboden want het charterbedrijf dreigt met hel, verdoemenis en vooral met deurwaarders. Tegen hel en verdoemenis kan deze gemeente zich wel op gepaste wijze wapenen, maar bezoek van een deurwaarder is voor een Amerikaanse burger heel bedreigend en een mogelijke voorbode van verdere torenhoge claims.

Onverschrokken Technische Expert Opinie Ikzelf, mijn vader, grootvader, overgrootvader van moeders zijde en sinds een paar jaar mijn zoon, zijn Delftse Werktuigkundige Ingenieurs. Mijn schoonzoon is een Delfts Civiel ingenieur. Mijn dochter beklaagt zich soms dat ze een wat eenzijdig beeld van mannen heeft meegekregen. Dat zal wel niet beter worden want we bereiden ook haar zoontje Jacob van zes met alle mogelijke middelen voor op Delft. Op zich is Delft natuurlijk niet geweldig gewichtig, maar het brengt je wel tot prettig simpele, vaak technische benaderingen van de werkelijkheid. Nauwkeurig bestudeer ik dus de documenten die uitgewisseld zijn tussen partijen, ik lees de huurovereenkomst en ik bevraag onze vrienden uitgebreid over het zeilen, het rukken aan de genua, het vallen van de mast en het vastmaken van de genuaval. Mijn Technische Expert Opinie is een doorwrocht verhaal waarin ik uitleg dat het allemaal de schuld van slecht onderhoud en dus de schuld van het charterbedrijf is. Het is zeer kwalijk een boot met slecht rollende rolgenua aan duidelijk wat minder ervaren zeilers mee te geven zonder dat euvel eerst goed op te lossen. Ik stort me kortom als een blind paard op de inhoud. Ik denk stellig dat mijn verhaal meer waar is dan het verhaal van de tegenpartij, maar het maakt daar weinig indruk.

De strategie van de schadecoach – het verhuurcontract In eerste instantie wuift schadecoach Roelof de inhoud terzijde. Hij kijkt eerst naar de afspraken en naar het proces van het conflict. De afspraken tussen het charterbedrijf en mijn vrienden liggen vast in een verhuurcontract. Dat verhuurcontract is conform de HISWA voorwaarden. Daarin staat onder meer dat de verhuurder de boot in goede staat overdraagt. Omdat de overdracht aantoonbaar bestaat uit een korte briefing vlak na de aflevering door de vorige gebruiker is er geen gelegenheid geweest voor de verhuurder om grondig te controleren of de boot in goede staat is. Na de schade stelt de verhuurder dat de fout bij de huurder ligt. Wie stelt moet bewijzen. Omdat de verhuurder aantoonbaar helemaal niet weet of de boot in goede staat is overgedragen, laat staan hoe het allemaal bovenin de mast zit met stagen en vallen, kan hij zijn stelling dat de fout bij de huurder ligt niet bewijzen.

De strategie van de schadecoach – het proces van het conflict Zo´n schadeconflict kan op verschillende manieren afgewikkeld worden. Eén manier is dat één van beide partijen zich wendt tot de betreffende geschillencommissie. Die bestaat uit

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

inhoudelijk deskundigen en doet uitspraak. Als je vindt dat je inhoudelijk gelijk hebt, ben je geneigd om dat gelijk te halen bij zulke deskundigen. Ik had uitgesproken die neiging in deze zaak. We hadden de zaak dan ook al aangemeld bij de geschillencommissie. Schadecoach Roelof legde uit dat deze keus minimaal drie problemen met zich mee brengt. Ten eerste zijn inhoudelijk deskundigen niet altijd voorspelbaar, niet altijd onafhankelijk of onpartijdig en het zeker niet altijd onderling eens. Ten tweede heeft een geschillencommissie geen formele macht om het accepteren van een uitspraak af te dwingen. Dat lossen ze op door een zaak alleen in behandeling te nemen als je bij voorbaat het bedrag deponeert dat je bij ongelijk kwijt bent. Als ze je geen gelijk geven, ben je dat dus ook direct kwijt. Ten derde is bij de onderhavige geschillencommissie geen beroep mogelijk en een voor jou dwarse techneut betekent dus einde oefening. Een andere manier is de gang naar de rechter. De rechter is niet inhoudelijk deskundig en kijkt heel sterk naar de gesloten overeenkomst. In ons geval werken de toegepaste HISWA voorwaarden positief uit. Wat betreft inhoudelijkheid breng je overigens je eigen deskundigheid in en ben je dus niet afhankelijk van onbekende externe deskundigen. Alleen als alles volstrekt abracadabra blijft, kan de rechter er anderen bij halen. Maar dat is niet waarschijnlijk in zo´n betrekkelijk eenvoudige zaak van beperkte omvang. De strategie voor het proces is dus de gang naar de rechter geworden. Voordat de eisende partij naar de rechter ging, hebben wij heel heldere schriftelijke voorstellen tot middeling gedaan, zodat er geen twijfel kon bestaan aan onze goede wil. De procedure voor de geschillencommissie is onmiddellijk gestopt.

De uitwerking door de schadecoach Met de strategie helder komt er in de uitwerking alsnog ruimte voor de technische inhoud. In de verschillende schriftelijke stukken en mondelinge toelichtingen is de boodschap gebracht dat huurder, die duidelijk minder ervaren en deskundig is dan de verhuurder, er op moet kunnen bouwen dat zo´n technisch complex ding als een zeiljacht aantoonbaar in goede technische staat is. En dat dát in het onderhavige geval niet aantoonbaar het geval was. De gehele technische kant van de zaak is daarbij telkens zo helder mogelijk verwoord voor het bij uitstek niet deskundige oor van de rechter.

Succes Het proces is verder tot in de details nauwkeurig en alert afgewikkeld. Een precies stap-voor-stap relaas zou hier te ver voeren. Het leidt wel tot succes. Na ongeveer een jaar spreekt de rechter zich half oktober 2011 uit voor volledige vrijwaring van onze vrienden. De tegenpartij betaalt de kosten van het geding, retourneert het reeds betaalde eigen risico en betaalt de rekening van de schadecoach.

Specifieke proceskennis is sleutel tot succes In een vorig leven verwierf ik grote staatsondernemingen in vooral de Oost-Europese nieuwe democratieën. Daarbij steunde ik op aanzienlijke teams voor de financiële, technische en juridische inhoud van de bieding. Maar zeker zo belangrijk was een klein slim groepje voor ‘stakeholder analysis’. Die analyseren van een land de machtsnetwerken en politieke ►

perspectieven van de zeg honderd meest belangrijke politici en daarmee in die contreien sterk verweven zakenmensen. Dat is essentieel om de inhoudelijk goed ontwikkelde bieding ook effectief te kunnen positioneren. Heel kort door de bocht kun je op haperende inhoudelijkheid verliezen, dus die moet goed zijn. Maar om te winnen is de kennis van de lokale politiek/ zakelijke processen essentieel. Tot mijn verrassing werkt het in de wereld van schadeafwikkeling kennelijk net zo. Het verschil tussen inhoudelijk gelijk hebben en gelijk krijgen wordt gemaakt

door kennis van het proces. En die kennis is precies wat de schadecoach levert. En daarnaast natuurlijk ook heel erg veel ervaring en ook inhoudelijke kennis – maar vooral de kennis van het proces. Je kunt er donder op zeggen dat als het werkt bij zo’n beperkte zaak als hierboven omschreven dat het dan helemaal werkt als je grotere, dus meer ambtelijke procesgerichte, partijen tegenover je hebt. Nieuwsgierig? Bel/mail schadecoach Roelof Radstaake: mobiel 0614 182 023 / e-mail: info@schadecoach.com.

WIND! .. W AAR D AN? Eindejaarsweekend PZV

►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Eindejaarsweekend, 1 en 2 oktober 2011 Geen wedstrijdstress

oms komen weersvoorspellingen uit en dit weekend is er zo één! Voorspeld: mooi zonnig weer en wind 0-1 Bft. Tegen half een ’s middags zijn de 17 boten van de PZV die deelnemen aan het eindejaarsweekend, uit alle hoeken en windstreken verzameld in de buurt van boei OS25-SVL2, recht tegenover Yerseke. Een grappig gezicht zo’n drijvende club boten, iedereen langs iedereen varend: ‘hoi, zijn jullie er ook, en hoe is het?’ Het sociale aspect voert duidelijk de boventoon, van wedstrijdstress is geen sprake. Behalve dan wellicht op het schip Sea Cloud, alwaar de organisatie hoopt op wind om de wedstrijd te kunnen starten. Na het eerste uitstel wordt er een alternatief programma geschetst: indien we niet gaan zeilen wordt er een zwemwedstrijd georganiseerd. Opstappers worden spontaan als ‘vrijwilliger’ aangewezen om de kleuren van de boot te verdedigen en overal worden snel de zeilen gehesen. Dit geeft toch aan hoe graag iedereen wil zeilen. Het verlossende woord komt na twee keer uitstel, de windmeter loopt op… (waar dan?) en om twee uur gaat de wedstrijd van start! Eerlijk gezegd: onze startvoorbereiding is niet goed doordacht, maar er zijn ook uitzonderingen: de Vrije Vogel doet haar naam eer aan door (bijna zonder wind) er toch als een speer vandoor te gaan en de rest op afstand te zetten. De eerste les hebben we nu reeds geleerd: hou rekening met de stroom, zeker met zo weinig wind! Dit principe passen we toe en bij de tweede boei levert het ons op dat we een slag minder moeten maken en zo toch een andere deelnemer inhalen. Leuk!

Lekker warm in de Schelde Op weg naar de volgende boei is de stroming het enige waar we rekening mee hoeven te houden, want wind is er nu niet meer. De zeilwedstrijd wordt een dobberen stroomwedstrijd. Links en rechts van ons zien we creatieve oplossingen, beetje

wrikken, een puts als alternatieve motor en ik heb zelfs iemand zijn boot zien roeien (8000 kg), knap en creatief. Echter later begrijpen we uit de speech ’s avonds dat dit alles niet mag. Misschien deze winter toch eens een wedstrijdreglement doorspitten! Omdat er echt geen wind meer is, wordt de wedstrijd ingetrokken. Een goede beslissing en iedereen motort tevreden en voldaan naar Yerseke waar de borrel en het eten lonken. In de haven worden alle verhalen van de afgelopen zomer en waar iedereen is geweest, uitgewisseld. Om half acht is iedereen present in Café-Restaurant de Schelde, alwaar het ook nog lekker warm is. Gezellig gekletst, goed gegeten en wat gedronken. Aan elke tafel wordt geanimeerd gepraat, heerlijk zo veel mensen met een zeilhobby bij elkaar. Prima geregeld!

Vliegende koffiekan De volgende morgen wordt ieder in eigen tempo wakker. Sommigen hebben een langere terugreis voor de boeg dan anderen. Een mooi staaltje van creativiteit en vriendelijkheid is de overvliegende koffiekan van Philip naar Annemieke. Een overbrugging van een meter of acht is geen probleem. Ja, je zal maar cafeïne nodig hebben… Maar dat is natuurlijk wel vastgelegd op de digitale plaat. Eerlijk gezegd valt op dat de vriendelijkheid van een ieder en de creativiteit gedurende het hele weekend de boventoon voeren. Tips genoeg gehoord om dingen te verbeteren. Afijn, we ervaren dat het nog met minder wind dan gisteren kan. Ik denk dat ik de Oosterschelde nog nooit zo lang, zo rimpelloos heb gezien. We genieten van veel zon en warmte. Voor mij komt aan het zeilweekend een einde bij de sluis in Bruinisse, waar ik ook ben opgestapt. Bedankt dat ik op de Nautilus mocht opstappen, Nicole en Herman! Iedereen bedankt voor het meedoen aan en het organiseren van het Eindejaarsweekend 2011 !

Teresa Kalverboer

Naam 36

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Techniek & Vaarpraktijk

LED-verlichting : 12 Volt is niet altijd 12 Volt

e meeste booteigenaren kijken op zijn tijd naar LED-verlichting als energiezuinige vervanging van halogeen of gloeilampen. Dan moet je dus 12 Volt LEDs hebben. Laat je niet beetnemen. De spanning aan boord is niet altijd 12 Volt: bij een volle accu is die 12,8 Volt en bij het opladen van een lege accu kan Arend Jan Klinkhamer die zelfs tot 14,8 Volt oplopen. Het ontwerp van de apparatuur houdt daar rekening mee, maar niet alle 12 Volt LEDs kunnen 14,8 Volt hebben! LED-lampjes zijn vaak bedoeld om gebruikt te worden met een voeding van echt 12 Volt. Dat geldt ook voor sommige andere onderdelen. Een computerventilator ingebouwd als extra koeling van de koelkastcompressor, begaf het na een maand. De werking van een LED wordt bepaald door de stroom die erdoor loopt. Die stroom is niet evenredig met de aangeboden spanning, maar wordt boven een bepaalde spanning heel snel veel groter. In de LEDs die zijn bedoeld als vervanging van een 12 V halogeenlamp of van een toplicht, is een stukje elektronica ingebouwd die de spanning naar de LED beveiligt. Dat is niet het geval bij een LED die achter een 12 V gelijkrichter hangt die gevoed wordt door 230 Volt. Als je geen

voorzorgen neemt, loop je daarmee een vrij grote kans dat die aan boord doorbrandt. Een voorbeeld: Praxis verkoopt buisjes met 10 LEDs, bedoeld voor een echte 12 V voeding. Je kunt die heel goed aan boord gebruiken als je in de voedingsdraad een stabilisatieblokje soldeert. Dat blokje, een 7812 spanningsstabilisator IC, begrenst de spanning tot 12 Volt, ook al loopt de aangeboden spanning op tot 35 Volt, en kan ongeveer 1 Ampère leveren.

Het kost maar 59 cent. Op de foto zie je dat de aarde aan het middelste pootje zit, het boordnet aan het linker en de LEDs aan het rechter. Er zit er nu ook eentje voor de nieuwe computerventilator van onze koelkast. Kopen: bij www.conrad.nl (bestelnr 179230-8A), bij www.brigatti.nl of rechtstreeks bij Brigatti, Hobbemastraat 18, 5613 HL Eindhoven.

r liggen er een paar op de Oosterschelde, en ook op het Haringvliet, maar verder vind je ze bijna nergens in Nederland. Wel in Frankrijk en vooral in Engeland. Vaar een baai in of een rivier op en je komt ze vanzelf tegen: meerboeien of moorings. Omdat de Nautilus volgend jaar misschien de Bretonse kust gaat verkennen, vroeg ik me af hoe je nu makkelijk aanlegt aan zo’n ding. ‘Piece of cake’ lijkt me bij rustig weer en in daglicht, maar een lijntje door het oog mikken bij nacht en ontij zal vast minder makkelijk zijn. Hoe doe je dat dan? Vorig jaar kregen we van Jan Otten een tip. Jan gooit gewoon een niet-drijvende lijn om de boei en belegt beide uiteinden op een kikker. Daarna kan hij dan de boei dichterbij trekken

en alsnog een lijn door de ring halen. Er zijn ook nogal wat hulpmiddelen op de markt die je op een lange steel of vooraan op een pikhaak bevestigt en waarmee je de lijn ‘makkelijk’ door de ring kunt steken. Dat beweert de publiciteit tenminste. Omdat ik toch aan die gebruiksvriendelijkheid twijfel, stelde ik de vraag op Zeilersforum. Na wat gemengde reacties over deze al dan niet geweldige ‘boeienvangers’ reageerde Zeilersforumlid Albert Snijer. Hij gebruikt een variant van de lijn die Jan Otten gebruikt, maar hij heeft er twee stukken RVS-ketting in verwerkt. Zo krijgt de lijn meer gooien zinkgewicht. Ik nam contact met hem op en vroeg hem of ik zijn tip in ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Techniek & Vaarpraktijk

Geboeid, nog een manier om een mooring te pikken

Techniek & Vaarpraktijk

Zeezeilen mocht publiceren. Dat was geen probleem. Hij liet me nog weten dat hij deze methode vroeger had leren kennen bij de bouw van de Oosterscheldekering. Op die manier werden grote en zware markeringsboeien door werkschepen aan boord gehaald. Hij omschrijft het zo: Al met een beetje wind is het lastig om, zeker op stromend water, de neus lang genoeg op de zelfde plek te houden om verbinding met de boei te kunnen maken. Een handig hulpmiddel, dat je makkelijk zelf maakt is een ‘boeienvangertje’. Zodra je bij de boei bent, gooi je dat met de ‘hoera beweging’ over de boei. Door de stukjes ketting zakt de vanger direct tot aan de verankeringskabel/kettting. De twee oogsplitsen leg je over een kikker, klaar! Op deze manier leg je de boot in vijf seconden vast. Je kunt daarna, desgewenst, op je gemak een landvastje door het oog op de boei steken. De lengte van de zijlijnen (tussen ketting en oogsplits) moet minimaal drie keer de afstand dek-waterlijn zijn. Ik zet beide einden op dezelfde kikker, dan knijpt de vanger onder de boei om de ankerketting/draad en de boei kan daar nooit doorheen glippen. Ik vond nog een metertje of vier RVS-ketting.

Wanneer je dat nat weglegt, krijg je geen roestwater, dus heb ik er maar meteen een paar stukjes afgehaald voor een nieuw ‘boeienvangertje’. En Albert deed er ook nog een tekening en een foto bij. Zijn poes Tijgertje ziet het helemaal zitten. Ik ook. Deze winter ga ik knutselen. Bedankt Albert.

Herman Van den Broeck

Duizendpoot, pinkje en werpankersteek Duizendpoot

oms heb je behoefte aan een compacte manier om een lijntje aan een karabijnhaakje vast te zetten. Een heel handige takeling is dan de duizendpoot. Je begint, volgens de tekening, met een lusje om het ene eind en dan in achtjes om de beurt om beide einden. Na

elke keer rond goed hard aantrekken en tenslotte vastzetten met een aantal halve steken om een van de einden. Deze takeling is enorm sterk. Met de karabijnhaak maakten we een trapje aan de voetrail vast en daar hebben we heel vaak

Duizendpoot 38

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Trekken met pinkje Werpankersteek De duizendpoot is niet voldoende betrouwbaar om de shackle van de grootzeilval vast te zetten. Daarvoor leg je ►

Werpankersteek

Techniek & Vaarpraktijk

Duizendpoot

op gestaan. Het kan erg pijnlijk aan je pink worden om hard te trekken aan dun schiemansgaren. Neem daarvoor een klein stukje leer dat je naait als een hulsje dat net om je pink past. Wij noemen dat dan ook ons ‘pinkje’. Hiermee kun je veel kracht zetten.

Werpankersteek

Constrictorsteek Je kunt de duizendpoot ook beginnen met een constrictorsteek in plaats van een lusje. Je legt deze net als een mastworp en maakt dan volgens de tekening een platte knoop in de twee einden die langs elkaar liggen. Het

Techniek & Vaarpraktijk

eerst een werpankersteek om de shackle en zet dan het losse eind vast met een duizendpoot. De werpankersteek is een van de sterkste steken; dat is omdat de lijn altijd tenminste om twee lijndiktes heen zit. Een steek met een scherpe bocht in de lijn is altijd zwak. De shackle op de foto heeft vier jaar dienst gedaan en heeft geen millimeter

Constrictorsteek

bewogen. De steek is bedoeld voor een anker, maar is ook een goede steek om een landvast op een ring te zetten. Je krijgt hem namelijk altijd weer los.

voordeel (soms een nadeel!) is dat de constrictorsteek alleen met een mes is los te krijgen. Ook handig om een touwtje aan je bril te maken: schuift nooit los.

Arend Jan Klinkhamer

Rondje op de .R.NITY Rare naam, .R.NITY. In het verloop van het verhaal wordt het wel duidelijk. Deelnemende schepen zijn .r.nity, Chrysander, YES! en Lady Five Donderdag 15 september

mdat de bemanning van de Trinity voor deze tocht allemaal in de regio woont, verzamelen we in Nuenen. Het plan was om met zijn allen in een auto naar Lelystad te rijden, maar omdat Haye zich niet helemaal lekker voelt besluiten Chiel de Jong we toch om met twee autoâ&#x20AC;&#x2122;s te gaan. Mathy en Johan rijden samen op en zullen onderweg nog voor de fouragering zorgen. Haye en Chiel maken nog even een tussenstop in Almere om een recente kaart van de Waddenzee op te halen bij Annemarieke. De kaart van de Waddenzee die Haye aan boord heeft, is niet heel recent. Veiligheid is en blijft een belangrijk punt: dus maar even een ommetje.

In Lelystad aangekomen, beginnen Haye en Chiel met het vaarklaar maken van de Trinity. Dit wordt weer de eerste keer dat de Trinity zout water gaat proeven na ruim twee jaar renovatiewerkzaamheden door Haye. Alles is grondig onderhanden genomen en er moeten alleen nog wat kleine werkzaamheden verricht worden voor de boot helemaal klaar is. Maar puntjes op de i vragen altijd meer tijd dan verwacht. Op de plecht ontbreken nog een paar letters in de naam van het schip. Rond een uur of twaalf arriveren Johan en Mathy met alle eet- en drinkvoorraden die met enige moeite een plaatsje vinden in het schip. Er is genoeg voor iedereen en ook voor de EETE. (Eerste Echte Texelse Eet-estafette). Na de veiligheidsronde op de Trinity en de uitleg van de apparatuur vertrekken we rond 13:00 uur uit Lelystad. De weersverwachting voorspelt helaas weinig wind zodat we verwachten wel lang onderweg te zijn naar Makkum en misschien veel zullen moeten motoren. Op het Markermeer aangekomen blijkt de wind gelukkig in positieve zin mee te vallen. Kracht 4 tot 5, lekker zonnetje erbij. Om lange rakken te kunnen maken kiezen we ervoor om het Markermeer aan te houden tot Enkhuizen, daar de sluis te nemen en over het IJsselmeer verder te gaan richting Makkum. In de buurt van Enkhuizen even goed de dieptemeter in de gaten houden om niet in innig contact te komen met het Enkhuizerzand. Ook op het IJsselmeer blijkt de wind zich nog steeds niet aan de voorspelling te houden en kunnen we nog lang doorzeilen. â&#x2013;ş PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

Tegen acht uur begint het te schemeren en wordt de wind minder. We zijn in de buurt van Hindeloopen en hebben nog een uurtje of twee voor de boeg op de motor. Johan duikt de kombuis in en tovert een eenvoudige doch voedzame maaltijd voor ons allen. Bij toerbeurt wordt er gegeten en gestuurd. Tegen de tijd dat we in de buurt van Makkum komen, is het echt flink donker geworden. Haye gaat naar het voordek met een dikke schijnwerper om de kleine wedstrijdboeien aan te lichten en om ons op koers te houden. De havenlichten zijn niet echt handig te volgen omdat er erg veel andere lichten omheen staan. Na een belletje naar de Chrysander varen we even na tien uur de haven binnen en leggen vlak bij hen aan. Al met al een lekkere lange dag zeilen met 44 mijlen op het log.

Vrijdag 16 september Op een mannenboot wordt stevig ontbeten. De eieren met spek zorgen voor een goede bodem. Op het programma staat deze ochtend een rondleiding bij zeilmakerij De Vries Sails. Deze ligt vlak achter de haven en na tien minuutjes lopen en even zoeken naar de ingang worden we welkom geheten. We beginnen met koffie en gebak, als aanvulling op de eieren. We krijgen een prachtige presentatie te zien van wat er allemaal komt kijken bij het ontwerpen van een zeil. Er zijn veel verschillende materialen waaruit gekozen kan worden. Van recht-toe-recht-aan doek tot high tech laminaten met allerlei foefjes erin om de wind toch maar optimaal vermogen te laten leveren. Naast de materialen blijkt het zeil ook op veel verschillende manieren uit kleinere delen samengesteld te kunnen worden. De namen daarvan zijn me niet bij gebleven. Bij navraag van de kosten van de zeilen blijkt dat er eigenlijk altijd twee categorieën te onderscheiden zijn. De echte wedstrijdzeilers, die in een of twee seizoenen de zeilen ‘verslijten’ of de meer recreatieve zeiler die graag wil dat zijn zeilen toch veel langer te gebruiken zijn. Setjes zeilen voor de wedstrijdzeilers van meer dan EUR 20.000 zijn geen uitzondering. Na de presentatie krijgen we nog een rondleiding door de werkplaats. Een enorme vlakte waarop een paar zeilen liggen, zien we op de eerste verdieping. Het snijden van de zeilen gebeurt op een laser snijmachine van misschien wel 10 meter lang. En nadat de zeildelen gesneden zijn, is het in elkaar naaien van de zeilen werk van de verschillende naaimachines die er staan. Het totale traject, van ontwerp tot realisatie van een zeil, kost zo’n 40 uur werk voor een ‘gewoon’ zeil. De speciale zeilen worden niet hier vervaardigd maar in Azië om dat die heel erg arbeidsintensief zijn. In Makkum gaan we nog even langs bij de plaatselijke kroeg annex slijterij. Die is gevestigd in een pand van rond 1500, waarbij de slijterij een deel van de voorraad in de bedstee heeft staan. ‘Kom uit de bedstee’ krijgt dan weer een andere inhoud. Begin van de middag verlaten we de haven van Makkum. We willen op de Waddenzee zoveel mogelijk het tij mee hebben. Bij de sluizen van Kornwerderzand ontmoeten we toevallig de Lady Five zodat we met drie van de vier schepen de tocht over de Waddenzee kunnen maken. Ook vandaag hebben we meer wind dan voorspeld en denken we in een uur of drie bij Oudeschild aan te komen. Het log geeft vier à vijf knopen aan en samen met de stroming van twee knopen schiet het lekker op. De drie schepen zijn continu binnen zichtafstand van elkaar, maar omdat de schippers er iets andere strategieën 40

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

op nahouden, ligt dan de een wat voor op de ander. Vlak voor Oudeschild blijkt dat er geen overtuigende optimale koers is geweest, we varen binnen enige seconden van elkaar op de haven af, waardoor er mooie plaatjes te schieten zijn. Inmiddels is, zoals wel voorspeld, de wind aardig toegenomen en moeten we de haven met de nodige aandacht binnenvaren. De boxen in de haven zijn vrij smal en de vingerpieren wat kort en instabiel. In een box hebben we twee van onze schepen naast elkaar liggen, maar de wind is zo stevig en staat dwars op de schepen, zodat deze niet, zonder tegen elkaar aan te liggen, vast te maken zijn. Na enig ploeteren kiest de Chrysander er voor om toch maar een andere ligplaats te kiezen, mede omdat voorspeld is dat de wind vannacht ongeveer 180 graden gaat draaien.

Gangbangen en een oogje dichtknijpen ?? In Oudeschild ontmoeten we ook de YES! en haar bemanning. Op alle schepen worden de voorbereidingen getroffen voor de Eerste Echte Texelse Eet-estafette. De EET-ESTAFFETTE houdt in dat er op elke boot door de eigen bemanning een driegangendiner wordt bereid. (zelf de boodschappen doen dus). Vervolgens blijft er per gang slechts één of twee man aan boord, de anderen gaan op één van de andere boten van hun gang genieten. Na het voorgerecht wisselt iedereen weer van boot, zodat het hoofdgerecht weer door een compleet andere bezetting wordt genoten. Voor het nagerecht vindt nog eens eenzelfde verhuizing plaats. Met andere woorden: je zit per gerecht steeds op een andere boot met andere tafelgenoten en speelt bij één gerecht zelf de gastheer op je eigen boot. We gaan ons best doen om met de boten bij elkaar te liggen in de haven, zodat we tot slot samen nog een borrel kunnen drinken. Het schema met de wisselingen wordt ter plaatse uitgedeeld. Johan duikt weer in de kombuis om met hulp van Haye en Chiel het driegangendiner voor te bereiden. Het aantal ingrediënten dat hij voor het hoofdgerecht gaat gebruiken, houdt in dat hij daaraan zelf de finishing touch wil geven. Ondertussen zit Mathy te zweten op het in elkaar draaien van het roulatie schema. Het valt helemaal niet mee om iedereen tijdens iedere gang zowel op een ander schip te krijgen en dan ook nog met zoveel mogelijk andere leden. Na veel gepuzzel en rondbellen naar de andere schepen blijkt dat het starttijdstip niet voor iedereen haalbaar is. We zullen een half uurtje later beginnen. Johan is klaar met de voorbereidingen en Mathy heeft het schema klaar. Alleen, Johan is niet ingedeeld om het hoofdgerecht op de Trinity klaar te maken, maar dat is met een onderlinge wissel snel opgelost. Dit rouleren verloopt daarna lekker en het eten bevalt ook. Zo leer je in korte tijd weer een stel andere leden kennen. Aan het begin van de maaltijd hebben we afgesproken dat we na de toetjes met z’n allen nog even een afzakkertje gaan nemen op de Lady Five. Daar zitten we met alle zestien deelnemers nog een poosje na te borrelen, begeleid door een aantal moppen van Gé. Hij heeft een flink repertoire, maar de inspanningen van de dag en de borrel vragen hun tol: hij knijpt een oogje dicht… Om twaalf uur wordt er nog een ‘Lang zal die leven’ aangeheven om mijn verjaardag in te luiden. Een speciaal bedankje voor Kees en Truus, eigenaren van de Chrysander, die door opstappers Gé en Andrea voor deze tocht uitgenodigd zijn om eens kennis ►

te maken met PZV. Weer eens wat anders dan als opstapper eenmalig mee te varen dit als schipper te doen. Fijn dat jullie meededen.

Zaterdag 17 september Er staat vandaag een stevige wind vanuit het zuidwesten. Volgens het draaiboek zouden we buitenom naar IJmuiden gaan. Tijdens het palaver wordt het plan bijgesteld. Bij windkracht 5-6 ben je uren aan het stampen. Dat gaan we niet doen. Het nieuwe plan wordt terug naar het IJsselmeer en dan door naar Stavoren. Op de Waddenzee eerst een stukje kruisen en tegen de stroom in, waarna we met een flinke snelheid richting sluizen van Den Oever varen. De oversteek naar Stavoren is direct bezeild, dus daar zijn we zo. Om drie uur liggen we in de knusse haven van Stavoren en we hebben alle tijd om het stadje rond te wandelen. Tegen het einde van de wandeling komen we langs de Chrysander en terwijl het net een beetje begint te regenen, worden we aan boord genodigd voor een borrel. Tijdens deze borrel wordt er een nieuw idee geboren voor een activiteit aan het eind van het seizoen. ‘Schoon schip maken’ ofwel het legen van de flessen aan boord…. Om het weekend af te sluiten, willen we met zijn allen uit eten gaan, maar het vinden van een restaurant waar je met een man of dertien binnen kunt vallen, valt toch tegen. Het Haerehuis

blijkt nog wel wat tafels bij elkaar te kunnen schuiven zodat we daar terecht kunnen. Voor de bediening loopt Vrolijke Femke rond. Zij voelt onze groep goed aan en is rap van de tongriem gesneden. Zij neemt alle bestellingen op. Er is veel belangstelling voor het dagmenu met mosselen. Femke gaat met de bestelling naar de keuken en is in een paar minuten weer terug. Er is nog één portie mosselen. Een nieuwe ronde bestellingen wordt opgenomen. De maaltijd wordt opgediend en in een gezellige sfeer onder het genot van enige glaasjes witte wijn verorberd. Na afloop gaan we met een deel van de groep nog een afzakkertje drinken op de mannenboot. Eerst even snel de zitplaatsen leegmaken voordat we de kruidenbitter aanspreken.

Zondag 18 september Na het afscheid nemen in de haven gaat ieder schip richting thuishaven. Er staat wederom een stevige wind dus: zeil gereefd en op weg. Deze tocht wordt wat minder dan de andere dagen. Het is zwaar bewolkt, er valt regelmatig een bui en in de buurt van Lelystad komen we in een knetterend onweer terecht. In de verte zien we het opklaren en tijdens een redelijke droge periode strijken we het zeil, dan kan het enigszins droog opgeborgen worden. Met een rustig gangetje gaan we op de motor de haven binnen. Alle lijnen uitgelegd en wat schetst onze verbazing: de zon breekt plotseling door, zodat we in de kuip nog een afsluitend drankje en hapje kunnen nuttigen.

Are you going to Scarborough Fair? Met de Cyrano van Wemeldinge naar Noordoost-Engeland Karakteristieke Engelse badplaatsen

itgezwaaid door Marijke op 25 juni in Wemeldinge, gingen we met zijn drieën (Leo, Ruud en ik, Corrie) op pad, met de overzeiler en de autokaart van GrootBrittannië. Na 40 uur aan de wind zeilen liepen we midden in de nacht Bridlington, onze eerste haven, aan. We lagen Corrie van Oort net aan de havenmuur afgemeerd of daar kwam de havenmeester al met de vraag of wij de douanepapieren wilden invullen!! Gelukkig vond hij ook dat wij eerst maar moesten gaan slapen. Toen wij de volgende ochtend wakker werden en rond om ons heen keken, zagen wij dat we bij toeval in het diepste gedeelte van de haven lagen. De rest was modder!! Maar er lagen maar weinig schepen op een oor, want er staat een soort van

steunpalen in de haven, zodat ze rechtop blijven staan. In het havenkantoor kregen we te horen dat de plaatselijke VVV een actie heeft: een verblijf van drie nachten is goedkoper dan een enkelvoudige nacht. Dat hebben we dus maar gedaan! Na een heerlijke douche in een werkplaats, zijn we met een heerlijk zonnetje Bridlington gaan verkennen. Het is een aardig Engels badplaatsje, maar wel één grote kermis. De volgende ochtend zijn we weer op pad gegaan. Hoog aan de wind hebben we eerst de kaap Flamborough Head gerond. We genoten van de kust met zijn groene cliffs en zagen in de verte de kathedraal van Whitby al liggen. Maar eerst moesten we nog een slagje maken bij Robin Hood’s Bay voordat we Whitby konden aanlopen. Whitby is een zeer gezellig badplaatsje en achter de stadsbrug hebben ze een hele mooie nieuwe haven gemaakt. Vreemd dat wij van de havenmeester aan de steiger ‘disabled place’ moesten gaan liggen. Deze haven is wel wat voor de Ramsgatetocht, maar helaas te ver weg! De volgende dag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt rond de kathedraal op de cliffs, het Thomas Cook huis (museum) bezocht en wat pubs. De dag daarna zijn we in Sunderland terecht gekomen. Een mooie nieuwe haven die nu al in verval raakt. Vanaf Sunderland wilden we naar de Holy Islands. In het begin stond er een goed windje (5) maar ‘s middags ging de wind naar 3. Dus werd het Amble. Voor Amble is er een eiland vol met puffins (papegaaiduikers). In Amble had Ruud aan Leo een Schots vlaggetje beloofd. Maar het meisje bij de VVV vertelde hem dat ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

hij nog steeds in Noord-Engeland was. Maar niet getreurd, op naar het plaatsje Warkworth waar we een heerlijke Engelse pint konden drinken. Wel eerst het middeleeuwse kasteel en brug verkennen en dan de kroeg in! Dit was ons meest noordelijke punt van de tocht, met de wegenkaart, want we zouden maar twee weekjes weg zijn. Dus de volgende ochtend zijn we weer zuidelijker naar Tynemouth gegaan. Net voor de haven is er een sluisje. Daar hebben we een tijd lang gewacht omdat er een marineschip diesel nodig had. En dat gaat op zijn Engels!! Eerst de tankvlag hijsen dan diesel innemen. Daarna telkens met de peilstok (+ 10 x) kijken of de stok al nat is. Er mag geen ‘royal diesel’ verspild worden. Na een hele tijd is de tank vol. De vlag weer naar beneden, Engelse omhoog, werkoveral uit en dan pas afrekenen. Dus dat duurde even!! Na de sluis is er een grote haven. Dit is de grootste haven die we hebben gehad met zes steigers en een zeer druk doende havenmeester. We worden de volgende ochtend dan ook opgeroepen door hem of ‘the big Dutch ship’ als eerste in de sluis wil komen. Dit was ook voor Leo nieuw en verrassend!

Weer terug naar de stad van Dracula Omdat we Whitby zo’n gezellig plaatsje vinden zijn we er nog een keertje naar toe gegaan. Onderweg hebben we eerst weinig wind gehad, maar aan het eind van de middag stak er een aardig briesje op. In tegenstelling tot alle negatieve verhalen is de kust mooier dan waar ook in Oost-Engeland. Ook met deze trip hebben we hier weer van genoten. We kwamen net te laat in Whitby aan om nog naar de haven te gaan. Dus hebben we de nacht maar doorgebracht aan een wachtponton voor de brug (lekker goedkoop). Van Whitby zijn we naar Scarborough gegaan. Daar waren we veel te vroeg om over de havendrempel te geraken en daarom hebben we vlak voor het strand een paar uur voor anker gelegen. Af en toe werden we bewonderd door de toeristenpiratenboot. Scarborough is een rijke, ouderwetse badplaats, een luxe variant van Whitby. Dit was een goede gelegenheid om eens de beroemde Engelse fish en chips te eten en om in een vuurtoren naast het toilet te douchen. Zo werden we ook weer een ervaring rijker. Vervolgens naar Grimsby. Die dag hadden we niet veel zon, maar wel

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

een lekker windje. We zouden laat aankomen dus heb ik aan boord op de Humber gekookt. Bij Grimsby heb je een sluisdeur en ook daar waren we net te vroeg om naar binnen te gaan. Dan maar voor de deur wachten en mijn lekkere maaltijd eten. Grimsby is een oude industriestad. Vergane glorie! Deprimerend! Met vervallen industrie en piepkleine arbeidershuisjes, maar er is een joekel van een nieuw winkelcentrum. Helaas voor mij zijn we er te kort gebleven; we gingen maar een uurtje wandelen.

Steeds zuidelijker met Ruud als krachtpatser Onze volgende bestemming was Wells-next-the-Sea. Zodra de sluisdeur open ging vertrokken we. Het was weer een zalige zeildag. We lieten ons toch nog door een donkere bui verrassen, met hagel en flinke rukwinden. Dom, we hadden het zeil te laat weg. Maar door de grote kracht van Ruud lukte het toch nog om het zeil zonder schade binnen te krijgen. Toen we ‘s avonds bij Wells-nextthe-Sea aankwamen, waren we ook hier weer veel te vroeg. De havenmeester vertelde ons dat we pas om half elf opgehaald zouden worden. Een alternatief was er niet binnen 40 mijl. Dus dan maar nog wat zeilen met een paar kleine zeilpuntjes op. Om half elf, het was net donker geworden, zou de havenmeester met zijn bootje komen. Na zijn marifoonoproep duurde het toch nog vrij lang voor hij bij ons was. Ongeduldig vroegen wij waar hij bleef. Daarna, toen wij hem volgden begrepen wij pas waarom het zolang duurde. Er lag een drempel ver buiten de haven in zee. En daarna gingen we zigzag door een heel klein geultje bijna op het strand achter hem aan. Dit hadden we niet alleen kunnen doen. Daar aangekomen heeft hij onze spinakerval aan een Nederlandse klipper Albatros vastgemaakt. Hij was bang dat we anders op één oor zouden gaan. De volgende dag zijn we naar zijn druk bezette havenkantoor, met een viertal personeelsleden, gegaan om ons in te schrijven. Maar we waren al keurig als enige passant op een whiteboard bijgeschreven. Na betaling stond er een P achter de Cyrano. Geen idee of wij de enige passanten tot nu toe van 2011 waren. In het kleine gezellige plaatsje hebben we nog wat inkopen gedaan, en zonder begeleiding zijn we weer vertrokken.

Een moderne haven zonder voorzieningen De zon en de wind waren deze dag niet veel. Zo’n 20 mijl voor Great Yarmouth hebben we de motor aan moeten zetten. Met nog maar 2 knopen over de grond bereikten we de monding van de Yarmouth. Onze haven daar was een kale kademuur. We hadden ook nog eens de pech dat we onderweg ons drinkwater hadden verloren omdat de slang van de pomp was losgeraakt. Daardoor werd ons drinkwater automatisch netjes uit de bilge gepompt. Echter in deze prachtige, moderne haven was er niets. Geen water, geen toilet en geen douche! Het plaatsje Great Yarmouth was wel leuk om te winkelen, dus hebben we ons in nieuwe kleren gestoken.

Vliegende chili con carne De terugreis naar Wemeldinge was een hobbelige tocht. De vooraf klaargemaakte chili con carne was door de hele Cyrano gevlogen. Daardoor kregen we er nog een handicap bij: het was glad! Tevens ergerde Ruud zich aan het kastje van de afvalbak. Het deurtje stond constant open. Met tape heeft hij het zorgvuldig dichtgeplakt. Zodoende kregen we de geur van de chili ook niet zo erg meer mee. Zaterdag 9 juli zagen we Marijke weer op dezelfde steiger in Wemeldinge en hebben we met z’n allen een borrel genomen op de gedurfde maar volledige geslaagde en relaxte tocht.

MONSTERROL Nieuwe leden Chiel de Jong Leen De Bock Teresa Kalverboer Ronald Luijten Bibi Magis Joop Verboom

Nuenen Elversele (België) Middelburg Eersel Nuenen Eindhoven

Geen lid meer Alma Aarts, Jan Borstrok, Alice van Dongen, Marlène Jacobs, Marion Pellicaan, Josje Richard-Willems, Paul Schuurkes, Marielouise Teklenburg, Chrisje Völker Eras, Peter Weeda Nieuwe boten Ronald Luijten Bianca Witzen Geijsbeek Huub en Moniek Mol

Deux Dents Plus Spetter Zuid West 7

Beneteau Oceanis 40 Halcyon 23 Contest 35

Niet meer in de vloot Marlène Jacobs

Rafiki

op wereldreis

Bruinisse Aqua Delta Warten Sint-Annaland

ZEEZEILEN, verenigingsblad van de PZV Zeezeilvereniging (verschijnt 3 á 4x per jaar) BESTUUR Rolien Lucassen, voorzitster Martien Oerlemans, secretaris Sjaak Homan, penningmeester Martijn van Dijk, vz winteractiviteiten Franka Ruijten, vz. zomeractiviteiten Herman Van den Broeck, vz. Communicatie

COMMISSIE ZOMERACTIVITEITEN ZAC07a@pzv-zeezeilen.nl Franka Ruijten, voorzitster Moniek Mol-Stallaert RAMSGATE-TOCHT Leo van Leeuwen, voorzitter Peter Peeters Annemieke Stallaert Marja Snoeijen

Strabrecht 39 Sint Gerardusplein 8 Langakkers 24 Wielewaal 31 Telemannlaan 96 van Rotselaarlaan 12

COMMISSIE WINTERACTIVITEITEN WAC07a@pzv-zeezeilen.nl Martijn van Dijk, voorzitter Han van Pelt, secretaris Carla Auer, penn.m. Marc Swinkels

5591 BN Heeze 5644 NE Eindhoven 6652 ED Druten 5667 AA Geldrop 5653 AP Eindhoven B-2290 Vorselaar-B

06-25028036 040-2930432 Bestuur07a@pzv-zeezeilen.nl 06-200119828 06-12282611 040 2520009 +32 475319201

REDACTIE ZEEZEILEN/WEBSITE ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl Bauke Sijtsma Marijke Alders Joep Vermeulen Peter Chevalier Annemieke Stallaert Piet Lucassen (vormgeving)

WEBREDACTIE WM07a@pzv-zeezeilen.nl Bauke Sijtsma Chiel de Jong Maarten Roks Joop Verboom WEBMASTERS Jacques Jansen Richard Fransen Peter Veger (tijdelijk)

INFORMATIE LIDMAATSCHAP, LEDENADMINISTRATIE EN BOOTADMINISTRATIE Wij verzoeken U wijzigingen in Uw contact- en/of bootgegevens door te geven aan de Webmaster: Peter Veger, Prins Hendriklaan 18, 5684 GP Best, Tel: 0499-373994, ADM07a@pzv-zeezeilen.nl. Deze worden dan opgenomen in adresbestanden en op de website. KENNISBANK Beheerder: Wim van Roode, Tel: 040-2624408, Wim.van.Roode@vanroode.org BETALINGEN Contributies, betalingen voor cursussen, oefenweekenden en advertenties in Zeezeilen gaarne overmaken naar ING 3222325, ten name van PZV-Zeezeilvereniging te Veldhoven, met vermelding van de aard van de betaling. KOPIJ Kopij per E-mail aanleveren bij Herman Van den Broeck: ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl. Teksten aanleveren in WORD, CALIBRI 10 pt, ZONDER OPMAAK, ZONDER ILLUSTRATIES en/of TABELLEN! Digitale illustraties identificeren met naam en titel van het bijbehorende artikel en aanleveren in hoge resolutie; minimaal 250 kB. De redactie van Zeezeilen heeft het recht de ingezonden artikelen te wijzigen en eventueel te weigeren. De auteur is verantwoordelijk voor de inhoud en voor de mening die in het artikel wordt weergegeven. Die mening komt niet noodzakelijk overeen met de mening van de redactie en het bestuur van PZV. Ingezonden bijdragen, foto’s en illustraties dienen vrij te zijn van auteursrechten en PZV zal in geen enkel geval auteursrechten vergoeden. Het is niet toegestaan artikelen en beeldmateriaal uit deze uitgave over te nemen. Overname kan alleen met schriftelijke toestemming van de redactie en met vermelding van de bron. ADVERTENTIES Advertentietarieven worden op aanvraag verstrekt door de redactie van Zeezeilen. WEBSITE: www.pzv-zeezeilen.nl Met een listserver voor directe berichtgeving tussen ingeschreven leden onderling, pzv-list@pzv-zeezeilen.nl

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011

- RANGE CRUISER-SERIE -

STYLE IN STEEL: MEER DAN 60 JAAR PASSIE VOOR UW VAARPLEZIER

430

450 sedan variotop �� PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, DECEMBER 2011 ��