Zz 2010 4 by PZV Zeezeilvereniging

ZEEZEILEN www.pzv-zeezeilen.nl. Jaargang 29 nummer 4, oktober 2010

Sail Amsterdam 2010

0 1 0 2 m u r t s u L Over Spiegel en Boeg

Redactioneel KALENDER - INHOUD KALENDER 30 30 6 27 9 18 1

oktober oktober november november januari januari februari

zaterdag weekend zaterdag zaterdag zondag dinsdag dinsdag

Zeezeilen nr.4 verschijnt Snertzeilen ALV en paneldiscussie bootverzekeringen Sluiting kopij Zeezeilen 2011 nr.1 Nieuwjaarsreceptie Cursus rekenen aan getijden Cursus rekenen aan getijden

Herman Van den Broeck

INHOUD 2 3 8

Redactioneel Sail Amsterdam 2010 Vrouwenweekend

10 12

Zeilweekend Nieuwe Leden

13 14 16 19 21 23 26

Van het Bestuur Techniek & Vaarpraktijk Schipper en Schip Berichten van Zeevarenden KNRM tip Stress en hurry op Puff Colin Archer Memorial Race 2010

33 36 36 37 38 40 41 42 42

Houdbaarheid op Zee Motorboten Schotlandvaarders gezocht Aansprakelijkheid, Opzicht en het BPR Over Spiegel en Boeg Borrelen met de Meiden van de Kade Ons eerste Lustrum Terugblik van de commissievoorzitter Lustrumfotowedstrijd

Herman Van den Broeck Birgit Plantinga Nicole Van de Peer, Anet van den Berk Thijs, Jelle, Ingmar Paul van Nunen, Jantine Geldtelder, Ed Heijstek Sjaak Homan Pieter Stoelinga, Jan Otten Jan de Vin

Michelle Blaauw Dico van Ooijen Aaldert van der Vlies, Annemieke Stallaert Peter Chevalier Leo van Leeuwen Annemieke Stallaert Aaldert van der Vlies Lustrum 2010 Mariëtte Roozeveld van der Ven Arjan Jeurgens Petra de Jong Petra de Jong

Vooraf had ze wel wat twijfels. Het zeilen is geen probleem, maar hoe zal het met de manoeuvres gaan? Wegens druk-druk-druk op kantoor is er dit seizoen veel te weinig tijd geweest om te oefenen. De theorie zit er in gebakken, maar de praktijk is andere koek. Hogerwal, lagerwal, achteruit varen, de sluis, … Het is toch even slikken als je er plots zelf voor staat. Ja, ik sta soms ook achter het roer met de billen dichtgeknepen en met het koude zweet op m’n rug. Of zou dat vloeibare adrenaline zijn?

KANAAL

• Zeilen is veel minder gevaarlijk dan het leven van alledag. • Heeft de bemanning van de Ribaldus een stormachtige tocht naar en van Denemarken goed volbracht, lazert Joop Bakker van zijn fiets en breekt zijn heup, dondert Jan Oome van de trap en heeft naast een flinke jaap boven zijn oor ook nog een hersenschudding. • Wat kocht Annemieke na de verkiezingen? Een Victoire natuurlijk, met linksdraaiende schroef. • Probeer eens te tonproaten als de voorhuid van uw schip een boei dreigt te raken. • Het Muider slot van ons zesde lustrum was even indrukwekkend als het Muider Slot. • Ook zo’n pijn in de rug van ’s avonds de vlag binnenhalen bij De Koninklijke? • Linksom is tegen de wijzers van de klok in. Of niet? Ja, toch wel. Geloof ik. • De plastic fantastic modeshow was het meest milieubelastend van het hele lustrum: 2 kuub plastic afval en een volle tank diesel. • Is de PZV wel de juiste club om Peter Chevalier te behoeden voor ergerlijk alcoholisme? • Hans van Reenen kan toveren: hij begint met 1 schip, koopt een tweede, verkoopt het eerste, en houdt twee boten over.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

en weekend zonder vrouw en zonder boot, tijd dus voor wat redactiewerk. Nicole is met de Nautilus mee op het PZVvrouwenweekend. Ik heb haar een paar keer gebeld, en het leek me een heel gezellige boel aan boord. En dat was het ook. Je leest er alles over in deze Zeezeilen.

Een goede raad voor alle zeilende stellen: probeer het klassieke rollenpatroon van man-aan-hetroer en vrouw-aan-de-landvast te doorbreken. Het verhoogt het gezamenlijke zeilplezier en het geeft vertrouwen en rust aan boord. Niks is leuker dan met z’n tweetjes een beetje zeilgek te zijn. En zo zit dit zeilseizoen er stilaan op. We hebben nog 30 jaar PZV te vieren en na het snertzeilen gaat de boot weer in winterslaap. Wat gaat het toch snel. De Wintercommissie is al druk ►

aan het werk om ons ook deze winter flink bezig te houden. Het wordt weer boeiend en gezellig. Ik roep alle PZV’ers, en zeker ook de opstappers, op om actief deel te nemen aan het panelgesprek over bootverzekeringen. Na de ALV op 6 november gaan we met enkele specialisten in discussie over onze verzekeringspolissen en over de afhandeling van schadegevallen. Kom zeker meedoen en stuur vooraf je vragen en cases in! Nodig ook je zeilvrienden uit. De websitecommissie raakt flink op

dreef. Er wordt hard gewerkt aan de techniek en de vormgeving, en straks gaat ook de webredactie van start. We proberen binnenkort een eerste ‘preview’ te laten zien. Benieuwd..? Tenslotte wil ik nog even stilstaan bij de Zeezeilenredactie. Door allerhande professionele beslommeringen (zorgen en stress…) heb ik sinds juli nauwelijks tijd gehad om mijn taak als hoofdredacteur op een normale manier op te nemen. De redactie heeft dit perfect en spontaan opgevangen en onder leiding van Bauke Sijtsma, onze coördinator, is alles gewoon door gegaan. Bedankt, Bauke, en bedankt

redacteurs. Binnenkort heeft jullie hoofdredacteur weer meer tijd. Ik wil ook onze vormgever, Piet Lucassen, nog in de bloemetjes zetten. Hij is altijd als laatste aan het werk. Als de stukjes wat laat binnen komen, het redactiewerk wat uitloopt en de deadline dus nog nauwelijks haalbaar wordt, zit hij met de tijdsdruk om het blad nog op tijd bij de leden te krijgen. Toch slaagt hij er altijd in om op tijd een mooi blad af te leveren. Bedankt, Piet. Geniet van de laatste Zeezeilen van 2010!

Sail Amsterdam 2010

Over breiwerkjes, polonaises en anders stereotypes: een kleurrijk relaas van een landrot

en touw is een touw, Ra is de Egyptische god van de zon en PZV staat voor peper- en zoutvaatjes. Als echte ketter in een gezelschap van ervaren zeilers mocht ik met vader en zijn zeezeilvereniging mee naar Sail 2010 in Amsterdam. Gelukkig bleek al snel dat dit evenement niet vaart bij de kennis van zaken van het Nederlands publiek want de opkomst was groot. En dat bleek al in Eindhoven waar het perron en de trein

overladen vol waren. Op zich prima als je je daarop instelt, maar dat wordt pas echt hilarisch wanneer twee Utrechtse make-up poppen zich in het sardienblik mengen en in onvervalst Goois hun beklag doen over de hele wereld die zich tegen hen gekeerd heeft. Na anderhalf uur rolden we gelukkig met de hele meute mee de trein uit en konden we in de stationsrestauratie bijkomen met een lekker kopje koffie naar keuze. ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Sail Amsterdam 2010

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

WEGPIRAAT WEGPIRAAT

op de Wadden

► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Om uiteindelijk op de eindlocatie te komen bleek het essentieel om de vriendelijke dame in jurk te volgen die ons met hulp van een mobiele telefooncentrale door overbevolkt Amsterdam loodste, dus zo geschiedde. Wat een flinke wandeling scheen te zijn bleek een keurig blokje om en na wat klim- en klauterwerk mochten we aanschuiven op duwboot Laura. Maar het feest was nog niet compleet, want de zojuist gekochte lunch moest nog in elkaar gezet worden. Misschien was het om stereotypes extra kracht bij te zetten, misschien om een geheim complot te smeden of misschien was het gewoon toeval, maar feit was dat de aanwezige dames en twee andere exemplaren nageslacht in de keuken – of kombuis? – broodjes mochten smeren voor de uitgeputte mannen op het bovendek. Hoe dan ook was het een leuk onderonsje dat mij leerde dat de toegewijde organisator Franka heette en dat iedereen die mee was heel vriendelijk is. Ook op het bovendek bleek de sfeer goed. Een vriendelijke meneer die zich voorstelde als Maarten van Herk realiseerde zich blijkbaar niet dat ik echt geen mastworp van een breiwerkje kan onderscheiden en nodigde me gelijk uit voor een tochtje op zijn boot. Daarnaast was hij naarstig op zoek naar de verslaggever van die dag, want hij had een leuk spotprentje bij zich. Dat probleem was dus snel opgelost. Met volle buik en vrolijke gezichten was het dan tijd voor datgene waar we voor gekomen waren. Het moge duidelijk zijn dat een poging van mij om inhoudelijk commentaar te geven op de langsvarende schepen geen eer zou doen aan de betreffende boten, maar de foto’s die gedurende die dag gemaakt zijn kunnen dat ongetwijfeld compenseren. Het meest opvallende schip vond ik in ieder geval een Pools-Indonesische waar hele kleine mannetjes tot hoog in de mast op de ra’s stonden te dansen op fictieve muziek. Na een nauwkeurige blik op de zijkant van het schip bleek de naam met “Indon” te beginnen en kon de discussie over het verschil tussen de Poolse en Indonesische vlag gesloten worden. Indonesië heeft de rode balk boven en de witte balk onder. Naarmate de dag vorderde en vele schepen ‘onze boot’ gepasseerd hadden, leken de paar gezichten die ik inmiddels herkende als PZV’ers zich langzaam in te wisselen voor nog meer onbekende gezichten. De dag liep blijkbaar ten einde, dus besloten pa en ik ook om onder begeleiding van een afscheidspolonaise van de vriendelijke en gastvrije schipper terug te keren naar wal. Mijn kennis over schepen heeft zich slechts uitgebreid met het feit dat je ook best een bierleiding door je machinekamer kan laten lopen. Maar wel weet ik dat ik een hele leuke dag heb gehad en ik wil iedereen die hier aan meegewerkt heeft dan ook hartelijk bedanken.

Birgit Plantinga

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Voor het eerst met eigen boot naar het vrouwenweekend

Uitdaging

net van den Berk en Moniek Stallaert organiseerden dit jaar het vrouwenweekend. Anet vroeg me of ik met onze Nautilus wilde meedoen. Dat leek me een leuk idee, en ook een doel om tegen het vrouwenweekend klaar te zijn met het inoefenen van de havenmanoeuvres. Tot nu toe Nicole Van de Peer had Herman [Van den Broeck - man van Nicole, red] het aanmeren en wegvaren altijd voor zijn rekening genomen. Het vrouwenweekend was voor mij dus een uitdaging om zelf aan de slag te gaan. Het zou een mooie tocht worden, want wij liggen met de Nautilus in Scharendijke op de Grevelingen en de vaarroute was via de Grevelingensluis naar Zierikzee en terug. Wegens omstandigheden hebben we dit jaar amper gezeild. Dus had ik nog maar één keer kunnen oefenen. Het beloofde dus echt spannend te worden. Herman stelde me wel gerust: ’het zal je wel lukken’. In theorie zou het me wel lukken, ja, maar wat in de praktijk? Ik had Moniek om een ervaren bemanning gevraagd, en die had ik dan ook gekregen. Rolien Lucassen, Jacqueline Flink, en Ann Peeters kwamen mee aan boord van de Nautilus. Ik voelde me dus al wel op mijn gemak. Dit is het leuke aan de PZV, met zoveel ervaring aan boord en met zoveel helpende handen, zorgen ze ervoor dat je elke uitdaging perfect doorkomt.

er al te wachten. Daarna kwamen de Westervaart en de Lady Blanche ook nog toe.

Design en gastronomie Die dag hebben Anet en Moniek ons een echt reuzegezellige dag aangeboden. Ze hadden een prima lokatie uitgezocht voor het dagprogramma. We kregen een interessante uiteenzetting over zeilkleding. We weten nu alles van het eerste, tweede en derde laagje en hoe we die moeten onderhouden. Alle kleding werd uitvoerig betast, en gepast. Daarna gingen we als echte designers aan het werk met plastic. We werden in vier groepen verdeeld, en we moesten kleding ontwerpen met plastic materialen. Ik kan je wel verklappen dat er ontwerptalent in de PZV aanwezig is. Aan boord van de PZV-vloot werd een heerlijke maaltijd gemaakt, die door Anet en Moniek al voor 95% was voorbereid. Het leek wel een gastronomisch weekend te zijn. Na het avondmaal volgde de climax van de dag: de voorstelling van de eigen plastic creaties. Er blijkt niet alleen ontwerptalent in de PZV te zitten, maar ook de presentatie van de gemaakte ontwerpen was meer dan af. Het werd een echte leuke avond. Na de modeshow zijn we terug naar de boten afgezakt, waar we nog een heel gezellige babbelavond hadden.

VROUWEN W

Schipperse Vrijdagavond 10 september was het dan zo ver. Het vrouwenweekend kon beginnen. Er werd windkracht 5 met stoten van 6 voorspeld. Het beloofde dus al spannend te worden om aan te meren. In de praktijk was het echt wel rustiger zeilweer, het was gewoonweg een perfecte zeilavond. We legden aan op de Mosselbank, en alles verliep prima. De Westervaart en de Scylla lagen er al te wachten, en het werd gelijk een gezellige avond. Iedereen was weer blij elkaar terug te zien, en er werd in de kuip weer druk bijgepraat. Toen we gingen slapen realiseerde ik me wel weer dat ik als schipperse verantwoordelijk was voor de boot. Toch maar even nakijken of er geen val tegen de mast kon tikken, en dus maar netjes een lijntje verplaatst. Daarna nog even terug uit bed om een luikje dicht te doen. Oké, alles leek nu wel in orde, en dus lekker geslapen. Zaterdagmorgen door de sluis in Bruinisse. Eerst even aanmeren om te wachten tot de volgende schutting, en dan door de sluis. Alles verliep prima. De sluis zat helemaal vol: de vorige dagen was de sluis gestremd omdat er problemen met de brug waren, en heel wat schepen lagen er al een dag of langer te wachten. Het was een heerlijke tocht naar Zierikzee. Het weer en de wind waren ons echt wel goed gezind. In Zierikzee gingen we snel iedereen van de andere boten begroeten. De Xynia, de Scylla en de Windveer lagen 8

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Ervaren bemanning

Zondag namen we afscheid van de andere PZV-vrouwen en zijn we terug naar Scharendijke gevaren. Tot nu toe was alles prima verlopen met de havenmanoeuvres, maar bij het aanleggen bij de sluis bleek het toch even (bijna)mis te gaan. Wat was ik blij dat ik een ervaren bemanning mee aan boord had. We hebben verder nog een echt leuke tocht naar de haven gehad. Ik kan je zeggen dat het een enorm voldaan gevoel geeft, als je weer zonder krassen en deuken in je eigen box ligt. Het was een spannende, maar vooral een toffe ervaring. Het vrouwenweekend was fantastisch. Ik heb wel gemerkt dat het als beginnende schipper toch wel veel van je krachten vraagt om met je eigen boot op pad te gaan. Ik heb echt nog drie dagen nodig gehad om terug een uitgerust gevoel te hebben. De spanning alleen al (zal alles wel goed gaan?) vraagt heel wat van je krachten. Vanaf nu hebben we ons voorgenomen om op de Nautilus een beurtrol te volgen voor de havenmanoeuvres, want oefening baart kunst. Dank je wel PZV, met al deze helpende handen aan boord is het een leuke ervaring geworden… Ook bedankt, Anet en Moniek, voor het meer dan prima georganiseerde en supertoffe weekend.

Eerste keer

als schipper. Dromen worden werkelijkheid! Eindelijk was het dan zover, mijn eerste tocht als schipper Zomerdroom

n de zomer van 2003, luierend met een glas witte wijn in mijn hand aan het Lago Maggiore, vraagt mijn vriendin Marijn wat mijn droom is. Ik heb gezegd dat ik graag een eigen zeilschip wil om daarmee op zee te gaan varen. Zij en haar man vinden het een spannend idee en willen me helpen om mijn droom te realiseren. De deal is Anet van den Berk snel gemaakt. Ik leer hen zeilen en haar man helpt met het onderhoud. Samen kopen we een kajuitzeiljacht van 7,5 m met als ligplaats Roermond. We hebben daar heerlijke zondagen doorgebracht met hun twee kinderen en mijn zoon Tim. Na daar een jaartje op en neer gezeild te hebben, weet ik dat ik verder wil met mijn droom.

het water gelegen en is in het laatste jaar amper bezeild en onderhouden. Ik heb me opgegeven om het vrouwenweekend te organiseren en gaandeweg ontstaat bij mij het idee om dat weekend voor de eerste keer als schipper, dus zonder Max, te gaan varen. In de zomervakantie zijn we tot Honfleur gevaren en zijn alle manoeuvres door mij uitgevoerd. Het blijft een veilig gevoel dat Max kan ingrijpen als het niet lukt of in ieder geval aanwijzingen kan geven. Tijdens onze vakantie in de haven van Fécamp ben ik Leen en Wim tegen gekomen. Zij varen ook een Sun Fast 37 en we hebben een uurtje samen geborreld en vol trots onze boten wederzijds bekeken. In dat uurtje komt ook het vrouwenweekend ter sprake. Ik heb hen verteld over mijn doelstelling; Leen is razend enthousiast. Zij hebben het systeem ingevoerd van ‘een dagje Leen en een dagje Wim’; om en om zijn ze schipper op hun boot. De volgende dag bij vertrek hangt aan onze reling een briefje met de mededeling dat Leen zich aanmeldt als tweede stuurvrouw op de Scylla. Ik ben hartstikke blij. Nu moet het zeker gaan lukken.

N WEEKEND Groter water bij PZV

Door een toevallige ontmoeting met Bep en Hans van Reenen op Sail 2005 ben ik bij PZV beland. Mijn eerste activiteit met PZV is het manoeuvreerweekend van 2006 op de Westervaart. Vanaf toen ben ik echt verkocht aan het varen op groter water en alles wat daarbij komt kijken; ja ik moet nog veel leren. In datzelfde jaar word ik met de Ramsgatetocht ingedeeld op de Sepia van Max van Vriesland. We halen de overkant niet, maar we hebben toen zo’n beetje alle grote vaarwegen van Zeeland bevaren. De heren aan boord (Peter Slikkerveer, Bernd Tschammerhöll en Max) hebben me een testje afgenomen door me bij windkracht 7 te verplichten beneden te blijven. Dat doorsta ik met glans, dus word ik ‘zeewaardig’ bevonden. Een jaar later blijken Max en ik ook nog eens een zeewaardig stel. Een gegeven blijft, dat als je op het schip van een ander vaart, je op cruciale momenten besluit om het roer toch weer aan de schipper over te dragen dan wel de beslissingen aan de schipper over te laten. Je leert veel als opstapper, maar de eindverantwoording hoef en wil je niet nemen. Ik wil het wel, maar ben toch bevreesd voor het moment dat ik mogelijk schade zal veroorzaken of verkeerde beslissingen zal nemen. Ook blijkt dat bepaalde taken aan boord automatisch worden verdeeld, zodanig dat de technische zaken vooral door Max worden verricht en de rest door mij. Max geeft me in principe alle ruimte, maar het is gek dat dan toch (omdat het niet je eigen boot is) de eindverantwoordelijkheid bij de schipper/ eigenaar van de boot terecht komt/blijft.

Zelf samen schipperen Ja, denk je dan, hoe kan ik mezelf brainwashen, zodanig dat ik me ook eindverantwoordelijk voel. Een andere boot dus! Max en ik hebben dit jaar samen een Jeanneau Sun Fast 37 gekocht. Ze ligt bij de aankoop in Hoorn en in het laatste weekend van mei hebben we haar naar Scharendijke gevaren. Daarna is het weekenden hard werken om haar in orde te krijgen voor onze zomervakantie. Ze heeft drie jaar aan een stuk in

Zelf alleen schipperen

Tjee, het is echt anders. Vrijdagmiddag vertrekken we vanuit Scharendijke richting het eilandje Mosselbank bij Bruinisse. Mijn bemanning is Leen, Moniek en Harmke. Met zo’n bemanning moet het toch lukken, althans daaraan kan het in ieder geval niet liggen. Onze diepgang is 2,07 m en volgens de kaart is het maar 2,20 m bij de Mosselbank. Het dieptealarm staat afgesteld op 3,5 en 2,5 m. Je begrijpt, het blijft maar piepen. De wind is ons het hele weekend goed gezind, althans bij het aanleggen komt ie steeds van de goede kant. Daarom gaan alle manoeuvres prachtig. Tjonge, wat is het allemaal spannend. Soms sta ik echt met knikkende knieën. Goed dat je dan een ruime broek aan hebt, zodat de anderen het niet kunnen zien. De eerste nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Alsmaar luisteren of ik iets hoor. Eruit om lijnen te verzetten, die staan te klapperen. De adrenaline maakt dat ik geen oog dicht doe. Als Max en ik samen varen, slaap ik als een roos door alles heen. De volgende dag zegt Max:’ goh vannacht nog een keer er uit geweest om alles te checken’. Ohhhh, denk ik dan, heb ik niet gemerkt, maar wat zou er toch aan de hand moeten zijn? Nu, ik heb het geweten. Ik hoor en voel alles. Je moet als schipper op zoveel dingen letten; hoe gaat het met de bemanning; je moet opdrachten geven; alles goed inschatten, etc. etc. Met een vreemde bemanning varen is toch wel iets heel anders dan met je vaste partner. Je komt veel minder aan het daadwerkelijke zeilen toe, maar bent bezig met alles daarom heen. Even ontstaat bij mij de bravoure van ‘het gaat me toch wel echt goed af’, totdat we de thuishaven in varen. Daar heb ik nog niet zelf aangelegd. Ik moet keren om op onze plek te komen. Doordat de wind dwars staat (en ik me van te voren al druk maak over het feit dat het wel eens niet zou lukken) verlijer ik teveel waardoor de manoeuvre lijkt te gaan mislukken. En dan ben je blij dat Leen en Moniek er zijn om me bij te staan. Heerlijk, twee van zulke vrouwen die gewoon weten hoe én kunnen handelen. Dus zonder schade thuis..., maar wel moe. Zondagavond een toast uitgebracht op mezelf. Wat is het toch geweldig als je je dromen kunt verwezenlijken. Elke keer als ik aan het weekend denk, komt er een glimlach op mijn gezicht. Yes, het is me gelukt.

Yoehoeeeeee. Thank you, ladies!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Zeilweekend! Hans van Reenen zorgt er toch maar mooi voor dat de PZV zich echt verjongt 4 juni 2010

p die dag gingen we op zeil weekend dat was heel erg leuk het ging zo: wij, Thijs en Jelle, kwamen vanaf Woerden met de trein naar Bergen op Zoom. In Bergen op Zoom wachtten opa en oma en Ingmar op ons. Ik en Jelle stapten uit de trein en we gingen wachten op opa en oma, maar we zagen ze niet. Ik smsâ&#x20AC;&#x2122;te naar opa of hij wou bellen, dat deed hij, en ik zei dat we op het perron stonden. Opa en oma waren op het zelfde perron maar ik en Jelle stonden achter een paal, dus ze zagen ons niet. Toen we elkaar gevonden hadden, gingen we naar Sint Annaland. Toen we in de haven waren, liepen we naar de boot. Ik was er nog nooit in geweest, dus was erg benieuwd of hij mooi was.

Wat een mooie boot! Toen we voor de boot stonden vond ik hem heel erg mooi.

We gingen naar binnen en het was binnen niet heel erg anders dan de vorige boot van opa, maar de slaapkamer achter was groter. Toen we gingen eten, aten we door oma zelf gemaakte soep, die was echt heerlijk. Toen gingen we slapen, maar om 04:00 in de ochtend zij Ingmar tegen mij dat hij bijna moest kotsen. Ik ging gauw met Ingmar naar opa en oma. Opa was in diepe slaap en moest wakker worden geschud. Ingmar kreeg een aspirientje en een bakje om evt. in te spugen en toen hij net lag, bheee, kwam alle soep met ballen eruit. Daarna ging het wel beter en gingen we lekker doorslapen. (Geschreven door Thijs)

Het echte werk, wel zonder wind 5 juni 2010

e werden wakker gemaakt door opa omdat we gingen varen, er stond heel weinig wind dus we konden niet zeilen. Dat vonden wij allemaal erg jammer. We moesten ook nog door 2 sluizen en onder een brug door. Toen we bij de brug waren, was het heel â&#x2013;ş

erg warm, dus toen zijn Thijs en ik gaan zwemmen. Ingmar ging niet mee omdat hij geen zwembroek bij zich had; we hebben toen erg lekker gezwommen. Toen de brug open ging zijn we doorgevaren naar het eiland Tiengemeten. Daar hebben we toen een tijdje gelegen in een heel klein haventje, met ze 3en naast elkaar. Toen we daar ongeveer een half uurtje lagen werden we opgehaald voor een rondleiding over het eiland. We hebben toen erg veel leuke dieren gezien, zoals een heel erg harige koe die ook wel een Hooglander wordt genoemd. De gids vertelde ook overal iets grappigs bij. Het was een leuke rondleiding, maar het was wel heel erg warm. Toen we weer op de boot aankwamen zijn we naar een andere haven gevaren, waar we toen het bijbootje hebben op geblazen. We hebben daar leuk mee gespeeld en ik heb er ook nog een paar mensen mee geholpen, door de spullen voor de BBQ naar de andere kant van het water te brengen, zodat ze het niet hoefden te dragen. In de avond hebben we heel erg lekker gegeten, maar we hadden wel iets te veel vlees mee. Nadat we hadden gegeten gingen alle andere mensen nog even zingen en hebben wij (Thijs en ik) het bootje weer opgeruimd. Daarna zijn we gaan slapen. (Geschreven door Jelle)

Het nog echtere werk met wind 6 juni 2010

e volgende dag (maandag) werden we vroeg wakker gemaakt door opa en oma. Dat moest ook wel omdat we nog door de (haringvliet) brug moesten, en door twee sluizen, ze heten de volkerakssluizen en de krammersluizen. we hadden nog lekker kunnen zeilen, eigenlijk voor het eerst dit weekend omdat er zaterdag weinig tot geen wind stond was en zondag wel een beetje. Vlak voor de krammersluizen hadden we de zeilen gestreken, want er kondigde zich een bui aan. Toen we in de sluis waren begon het te regenen wat over sloeg op hozen. De schipper (opa) heeft zich tevoren snel in zâ&#x20AC;&#x2122;n zeilpak gehesen en Jelle, Thijs en Ingmar en oma hebben even gescholen. In de loop van de middag waren we terug in Sint Annaland. We hebben in de regen de boot opgeruimd en zijn via Woerden (Jelle en Thijs) en Best (Ingmar) naar Nuenen (opa en oma) gereden. Het was een gezellig weekend en ook nog leerzaam. Met Jelle, Thijs, Ingmar, opa en oma. (Geschreven door Ingmar)

Nieuwe Leden ‘Zeilers zijn eigenwijs, daar houd ik van’

aul van Nunen in Nuth is een Limburgse man. Hij is sportinstructeur, zeezeiler, houdt van een Bourgondische leefstijl, heeft een eigen duikschool en is bezitter van twaalf Saabs. Zijn eigen Abrahamfeest Paul van Nunen vergulde hij met de aankoop van zijn laatste autoklassieker: een beige Saab 92 uit 1956. Voorheen werd Paul vijf jaar lang verkoper van wintersporten campingartikelen. Had vijf jaar twee kantoorboekhandels in Maastricht en werkte precies vijf jaar in de horeca (Vaalsbroek). Op een dag besloot hij zwemonderwijzer en fitnesstrainer te worden. ‘Ja, daar heb ik opleidingen voor gevolgd’. En passant opende hij ook nog een duikschool voor kinderen. Paul van Nunen komt niet uit een nest waar water een hoofdrol speelde. Vijftien jaar geleden kon Paul het niet meer ontkennen. Het zeilen zat in hem en kwam onstuitbaar naar boven. Hij kocht een Friese Domp 860 zeilboot. Na Roermond en Friesland kreeg de boot een vaste ligplaats in Tholen, Zeeland. De mooie zonsondergangen op het Veerse meer en de Grevelingen maken de dag altijd weer compleet. Via zijn neef, schipper Jacques Janssen ging Paul dit jaar mee met de PZV, als opstapper, naar Ramsgate. De passie zeezeilen kwam hier pas echt naar boven, jongens wat is dit prachtig!! Als nieuw lid hoopt hij met zijn Bourgondische inslag een positieve bijdrage in de club te leveren. Paspoort: Naam : Woonplaats : Leeftijd : Hobby’s : duiken.

Paul van Nunen Nuth (bij Maastricht) 51 jaar Classic-Saabs, zeilen, hardlopen, golf,

Boot : Domp 860 zeilboot Bouwjaar : 1978 Motortype : 1 cilinder Vermogen : 10 pk Bijzondere kenmerken: nostalgische stalen zeilboot.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

allo, ik ben Ed en zit al enig tijd in de grijze jaren van het leven (61 jaar) en woon in Den Bosch. Wel eens eerder mee gevaren maar ik ben pas de laatste 20 jaren intensief gaan zeilen. Met een 22-voeter is het begonnen en m’n laatste schip was een 35-voeter die in Medemblik lag. Van Ed Heijstek daaruit ben je snel op het wad; erg leuk! Ook een aantal jaren in Zeeland gelegen en verder heb ik tochten naar België, Frankrijk, Engeland, Duitsland en Denemarken (Oostzee) gemaakt. Toen in 1993 het Britse pond erg laag stond heb ik een schip in Engeland gekocht; een mooi project. Het boeiende van zeilen is dat het zoveel verschillende aspecten heeft: ontspannen zeilen met familie en vrienden of meedoen aan wedstrijden. De 24-uurs race is mooi voorbeeld van het laatste. Daar heb ik verschillende keren aan mee gedaan als bemanningslid. Verder zit er veel spul op een schip dat allemaal aandacht nodig heeft; het sleutelen aan een boot vindt ik een deel van de lol. Meteorologie en navigatie zijn weer andere uitdagende elementen. Recent moest ik m’n schip verkopen. Om toch te kunnen zeilen, is opstappen wellicht een mogelijkheid. Vandaar mijn belangstelling voor de PZV.

ijn naam is Jantine Geldtelder en ik ben 49 jaar. Ik woon in Rotterdam met mijn man Harry. Mijn zoon Vincent is student en heeft inmiddels een eigen huisje. Mijn ‘zeilcarrière’: ik ben begonnen op open zeilboten. Ik had het geluk dat ik vriendinnen had met vaders met boten! Dat Jantine Geldtelder waren een Randmeer en een Spanker. Op een gegeven moment werd mijn vader mijn gezeur zat en ►

kreeg ik een Stern. Maar ja, drie jaar later ging ik op kamers en toen kwam het er niet meer van, zoals dat gaat. Op mijn 25ste werd ik docent op een Vmbo in Capelle aan den IJssel. Op een gegeven moment ben ik voor school zeilwerkweken gaan organiseren, samen met een collega die ook gek op zeilen is. Dat was bij de scouting op het Veluwemeer, en we zeilden in Lelievletten, niet kapot te krijgen Als het mis ging met aanleggen, was de steiger eerder kapot dan de boot. Toen die zeilwerkweken weer overwaaiden, hadden mijn collega en ik de smaak te pakken, en kwamen we op het idee om eens kajuitzeilen te proberen. We namen een proefles bij een zeilschool in Stellendam en waren verkocht. Sindsdien varen wij samen, op het Haringvliet. Allebei onze echtgenoten hebben helaas weinig tot niets met zeilen. Een mooie oplossing dus voor ons; wij namen

Van het bestuur Spaarzaam verlicht

og maar zo kort geleden keken we uit naar de eerste zonnestralen van het vaarseizoen en konden we ons niet voorstellen dat dit ook weer eindig zou zijn. Omgevlogen zijn deze maanden en we gaan de nadagen van de zomer in. Op weg naar de eerste Sjaak Ho Homan bestuursvergadering na de zomerstop merk je dat het alweer snel donker wordt. Gezien de geografische verspreiding van ons bestuur vinden bestuursvergaderingen tegenwoordig plaats in de vertrouwde Trafalgar Pub. We kennen allemaal wel de bekende spaarzaam verlichte vergaderruimtes boven de pub. Dit betekent dat je de stukken thuis moet lezen en hopen dat wat je noteert de volgende dag nog is terug te lezen. Maar geen man overboord, samen evalueren we de activiteiten die zijn geweest, vaak met de nodige napret en soms wordt een ogenschijnlijk klein punt een heel gesprek. Überhaupt iets te sturen? Zo stonden we stil bij bootindelingen. Want passen ze wel altijd in onze doelstelling om samen te varen, kennis te delen en nieuwe zeilvrienden op te doen? Om te ontdekken dat er nog zoveel leden zijn die we kunnen ontmoeten en dat er van eenieder wel iets nieuws te leren valt? Hebben we hierin überhaupt iets te sturen zonder een ander het plezier te ontnemen om samen te varen? Komt een ieder

een zeilabonnementje en zeilden lekker af en toe een paar uurtjes. We namen lessen en haalden op een gegeven moment CWO-2. Dat kajuitzeilen bleek een andere tak van sport dan de open boten en we hadden al die tijd genoeg uitdaging. Om toch ook eens een ander water te ervaren heb ik twee keer een tocht bij Amorgos geboekt en heb daardoor een weekje op de Waddenzee gezeild en deze zomer een tocht van Kiel naar Muiderzand. Ben dus ook een beetje aan het navigeren gegaan en weet ook goed wat zeeziek-zijn betekent! Begin dit jaar deed ik mee met een training bij Zeilschool Hellevoetsluis en kwam ik Petra de Jong tegen. Zij attendeerde mij op PZV en dat leek mij heel leuk! Nu ben ik niet eens zo’n heel druk bezet persoon, maar alle data met leuke tochten gingen niet lukken. Dus ik hoop volgend seizoen mijn intrede te maken als opstapper!

tot zijn recht? Vinden we het goed zoals het gaat? Vinden we het leuk om een volslagen vreemde PZV’er aan boord te krijgen met het risico er een nieuwe vriend(in) aan over te houden en/of de kookkunst van een schipper te waarderen die nog geen ei kan bakken? Het onderwerp zal zeker terugkomen, een eenvoudig antwoord is niet voorhanden. Ook zijn we van plan om een zeil-CV te gaan plaatsen op onze website. Dit geeft een fraai inzicht in ieders ervaring en kennis, en is gemakkelijk te raadplegen als je hulp nodig hebt bij een tochtplanning of andere zaken. Overigens wordt er nog steeds driftig gewerkt aan deze site. Ook hierbij valt op hoeveel kennis er is binnen onze vereniging. Prachtig om te zien dat dit iets zal worden van en voor onszelf. Naar verwachting zal er dit najaar een tipje van deze nieuwe site worden opgelicht. We verheugen ons op het feest Het najaar betekent ook het Lustrumfeest en een Algemene Leden Vergadering. We verheugen ons op het feest. De Algemene Ledenvergadering wordt weer in een nieuw jasje gestoken. Wel weer discussie, in de vorm van een panel van deskundigen, interactief m.b.v. jullie vragen/opmerkingen. Het onderwerp van de discussie is ‘bootverzekeringen’. Het panel bestaat uit vooraanstaande deskundigen en hoewel het onderwerp doet vermoeden dat het vooral voor booteigenaren interessant zou zijn, is niets minder waar. Op de Algemene Leden Vergadering komt een voorstel om de contributie per automatische incasso te innen zodat de penningmeester zich ook met zeilen kan gaan bezighouden. Daarnaast hebben we het huishoudelijk reglement tegen het licht gehouden en hebben we een aantal voorstellen om dit te verbeteren. Die voorstellen willen we op de voorjaarsALV in 2011 aan jullie voorleggen. Ik zou zeggen, volg de mededelingen hierover, doe mee met de vele activiteiten die nog gepland staan en probeer te ontdekken welke schipper geen ei kan bakken, welke opstapper altijd een taart meeneemt, wie je alles kan leren over het trimmen van je boot en wie je gerust aan het roer laat staan als het serieus gaat waaien. PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Techniek & Vaarpraktijk

De accu, het laden, het ontladen

n een autonoom energiesysteem werkt de accu als buffer tussen stroombronnen (acculader, zonnecellen, windmolen, dynamo) en de verbruikers. We noemen dit cyclisch gebruik. Voor ons zeilers is dit echter met een onregelmatige variant, omdat het laden en ontladen Pieter Stoelinga op zeer willekeurige momenten plaats vindt. Mede hierdoor is het van groot belang de juiste keuze te maken uit het grote aanbod van accu’s, temeer daar de accu de zwakste schakel in ons energiesysteem is. Ik wil in dit artikel voorbijgaan aan de chemische werking van de loodaccu en de eigenschappen die de vele aanbieders aanprijzen. De laatste jaren heeft de vlakkeplaat loodaccu interessante ontwikkelingen ondergaan: van GEL-accu tot de nieuwste ontwikkeling van de AGM/VRLA accu. AGM staat voor Absorbed Glass Mat, en VRLA voor Valve Regulated Lead Acid. Deze nieuwe generatie accu kunt U zien als de opvolger van de GEL-accu. Bij de AGM-accu bestaan de scheidingsplaten uit glasmat die het elektrolyt volledig opzuigen. De ionen kunnen nu gemakkelijker in de plaatmassa doordringen dan bij de GEL-accu. Mede hierdoor kunnen ze een tegen een diepe ontlading, maar kunnen ze ook een hoge startstroom leveren. Dit levert een universeel toepasbare accu op.

Het laden gebeurt in drie fasen : - Fase 1: bulkladen. De accu accepteert de aangeboden laadstroom van de acculader of dynamo tot de gasspanning van 14,4 Volt is bereikt. De ladingsgraad is dan 80%. Tijdens dit proces zal door de hoge laadstroom de temperatuur van de accu oplopen en zorgen voor gasontwikkeling wat nadelig is voor de accu. Ook de absorptietijd wordt hierdoor verlengd. De temperatuursensor zal nu bij toenemende temperatuur de laadstroom temperen waardoor de accutemperatuur binnen de grenzen blijft. - Fase 2: absorptieladen. De spanning daalt nu. Wanneer de absorptiespanning van 13,8 Volt is bereikt wordt het laden beperkt tot de hoeveelheid stroom die de accu dan opneemt. De spanning blijft in deze fase constant 13,8 Volt. Tijdens de absorptiefase neemt de stroom gestaag af terwijl de accu de volledig geladen toestand bereikt. Dit proces is meestal afgesteld op 4 uur. - Fase 3: Float of druppelladen. Nu de accu volledig geladen is wordt de spanning verlaagd tot 13,2 Volt om corrosie en gasontwikkeling zoveel mogelijk te beperken, en zelfontlading te compenseren. Het is belangrijk om de spanningen genoemd bij de drie laadfasen correct in te stellen. De bovengenoemde spanningen kunnen afwijken, afhankelijk van het fabricaat accu. Informeer daarom altijd bij de leverancier naar de specificaties van de accu!

Het ontladen van de AGM /VRLA accu

De boordaccu is de voedingsbron van alle verbruikers m.u.v. startmotor, boeg- en hekschroef. Om het rendement van de accu zo hoog mogelijk te houden moet het aantal verbruikers (= ontlaadstroom) beperkt worden tot de meest noodzakelijke verbruikers indien er geen lading plaats vindt. Dit heeft ook een niet verwaarloosbaar effect op de levensduur. Schakel verbruikers (dit geldt overigens voor alle lichtaccu’s) die niet nodig zijn, af. Gloei- en halogeenlampen kunnen tegenwoordig vervangen worden door LED-lampen, wat op zich al een aardige bijdrage kan leveren op de ontlaadstroom.

Het laden van de AGM/VRLA accu Het moderne laadsysteem is een drietraps acculader en/of

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Techniek & Vaarpraktijk

Eigenschappen AGM/VRLA accu Vrij van onderhoud Diepe ontlading (70%) Levert een hoge startstroom Lekt niet, ook niet bij een beschadigde behuizing Geringe zelfontlading (3% per maand bij 20 oC ) Capaciteit bij een hoge ontlaadstroom is beter dan bij de GEL-accu - Leeftijd in aantal cyclussen: 800 – 1000 (GEL: 400 – 800) Alle eigenschappen van eerdere generaties vlakke-plaat loodaccu’s vergeleken met de AGM-accu leiden tot de conclusie dat voor zeezeilers dit type accu verreweg de voorkeur verdient.

een drietraps laadregelaar op de dynamo (zie: Het moderne laadsysteem, in Zeezeilen 2010 nr.3). Deze laadsystemen dienen een temperatuursensor en een spanningsensor op de accu aangesloten te hebben. Dit is bij een AGM-accu uitermate belangrijk om het laadproces zo gecontroleerd mogelijk te laten verlopen. Ook voor de levensduur is dit van essentieel belang.

In de inleiding van dit artikel is al gerept over het onregelmatige cyclische gebruik zoals bij zeezeilers niet ongewoon is. Dit soort gebruik heeft eveneens een nadelige ►

Techniek & Vaarpraktijk

invloed op de levensduur van de accu’s. Dat geldt voor alle lichtaccu’s. Wanneer we na de nodige motoruren een haven binnenlopen gaat al snel de acculader aan de walstroom. Nu wordt een volle accu onderworpen aan de drie-fase lading van de lader zoals reeds beschreven. Het gevolg is dat de accu na een kortstondige bulklading de absorptielading van 13,8 Volt met een duur van 4 uur te verduren krijgt, terwijl 13,2 Volt druppellading het beste zou zijn!! Er zijn intelligente acculaders die dit probleem kunnen herkennen. Mocht dit in uw geval niet zo zijn, dan is het verstandig om de accu eerst te ontladen en daarna de walspanning aan te sluiten. Voor de drietraps laadregelaars van de dynamo geldt hetzelfde, echter hier zal een extra aan/uit-schakelaartje in de voeding van de regelaar opgenomen moeten worden om het zelfde effect te bereiken. Dus daar waar mogelijk eerst voldoende ontladen, en pas dan laden.

Enkele tips -

Stem accu-eigenschappen en ladereigenschappen zo goed mogelijk op elkaar af.

Plaats accu’s op een koele plaats, en zorg voor voldoende dikke laadkabels. Hou de accu schoon om lekstroompjes tussen de polen te voorkomen. Hou de accupolen schoon, en smeer ze eens per jaar in met zuurvrije vaseline. Bij parallel schakelen van accu’s altijd nieuwe accu’s van dezelfde fabrikant en liefst uit dezelfde productie gebruiken. Wanneer de accu’s niet aan elkaar gelijk zijn zal de zwakkere accu de sterkere uitputten. Maak zo mogelijk altijd gebruik van een starten een lichtaccu. Dit geeft de grootste zekerheid dat de motor altijd gestart kan worden.

Ik weet uit ervaring dat het soms moeilijk is de keuze te maken uit accu’s en laadsystemen. Als U hier nog vragen over heeft, stuurt U een mail naar: p.w.stoelinga@consunet.nl. Goede vaart!

Werp eens een blik op uw blik Ter leeringhe ende vermaeck

Op ’t handje… Opgebeld naar Makkum, waar ik de boot heb gekocht. Er werd me gemeld dat wellicht het stuurkompas stuk was. Ze hadden nog een nieuw exemplaar liggen, dus ik was van harte welkom. De reis werd met handbesturing via IJmuiden en Lelystad voortgezet. ’s Middags aangekomen in Makkum werd meteen gekeken wat er aan de hand was. Op hun vraag waar het stuurkompas was aangebracht moest

Dus opende ik mijn zitbankkussen midden in de boot waaronder ik al jaren de proviand bewaar van blikken, potjes, thee koffie enz. Johan van de Werf stelde voor eerst maar eens alle blikjes er uit te halen. Vervolgens zei hij, na een blik op de aangever van het stuurkompas, dat deze inmiddels 120 graden was gedraaid. Wat bleek: hij had een blik tomatensoep uit de kast gepakt, die tegen het daar gemonteerde stuurkompas had gelegen! ‘Ga nu maar je kompas kalibreren en dan zal het probleem wel zijn opgelost.’ Inderdaad was dat het geval.

Vermaeck Dus voor een blik tomatensoep hebben we drie dagen met de hand gestuurd en gezeild. Wel gelachen, maar toch een beetje als een zeeman die kiespijn heeft. Uiteraard heb ik nog een openstaande vraag: weten alle PZV-schippers waar hun stuurkompas gemonteerd is? En is dat een plaats waar geen metaal aanwezig is? Inmiddels heb ik een plaatje aangebracht om eenieder kenbaar te maken dat daar een magnetisch kompas is gemonteerd. Dat ik hier de afgelopen jaren geen last van heb gehad is, denk ik, te verklaren door het feit dat veel blikjes van aluminium zijn. In ieder geval ben ik intussen door velen uitgelachen en op mijn nummer gezet.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Techniek & Vaarpraktijk

n augustus zeilde ik van mijn thuishaven Stellendam naar Scheveningen, op weg naar Friesland, om bij vrienden de opening van het Skûtsjesilen mee te maken. De volgende ochtend de haven uit naar IJmuiden. Er was geen wind en een vlakke zee. Maenkind werd op Jan Otten de automaat gezet en wat schetst mijn verbazing, de boot draait 120 graden in het rond. Weer opnieuw op koers gelegd, stuurautomaat aan en wederom 120 graden rond. Ik dacht dat wellicht een stuurkompaskalibratie uitweg kon bieden. Dat ging best op de vlakke zee, maar die gaf deviatie nul aan en dat kon niet.

ik helaas het antwoord schuldig blijven. ‘Geen nood, we zoeken het op. Want het moet in het midden van de boot zitten, zo laag mogelijk gemonteerd.’

Schipper en Schip Wat bezielt die man?

at bezielt die man om op zijn 78ste (inmiddels bijna 80ste) aan een nieuw schip te beginnen? Het is een intrigerende vraag die Tjits en mij, vóór we tot de aanschaf van de nieuwe Joint Venture overgingen, uiteraard ook nogal heeft beziggehouden. De redactie van Zeezeilen Jan de Vin zag er voldoende aanleiding in om ons uit te nodigen daar in de rubriek ‘Schipper en schip’ wat over te vertellen.

In mijn studietijd heb ik regelmatig op de ‘Duitendief’, de botter van mijn broer gevaren. We gingen daarmee het IJsselmeer op en bij goed weer ook wel de Waddenzee. Uit die tijd dateert ook de kennismaking met Tjits, die dat gedoe met boten overigens maar matig vond.

Na visvlet het echte werk Na ons huwelijk en de geboorte van de kinderen kreeg ik de beschikking over een 6 meter lange (zeewaardige) reddingvlet, die ik vooral gebruikte als visboot omdat er door gebrek aan een echte kiel nauwelijks mee te zeilen viel. In de zomer voeren we er via de Grevelingen mee naar Ouddorp. Na het vissen kwam de hele familie naar de haven om van de verse vis te genieten. Met die boot heb ik eigenlijk mijn eerste zelfstandige ervaringen op stromend water opgedaan, mede omdat de erbij behorende ‘Seagull’ niet altijd naar behoren werkte, zodat ik die regelmatig met een Bahco en een staalborstel te lijf moest gaan.

Laat ik beginnen te vermelden dat Tjits en ik in 1994 (jaargang 13, nummer 2) op uitnodiging van de toenmalige hoofdredactrice Ankie Rooijens, als eersten deze nieuwe rubriek inhoud hebben gegeven. Het ging toen uiteraard over de oude Dufour 39, die ons bijna 26 jaar trouw heeft gediend, waar we meer dan 60.000 zeemijlen (waarvan aardig wat op zee) op hebben gevaren en waarmee we met succes aan ettelijke wedstrijdjes in Haringvliet- en PZVverband hebben deelgenomen. De Dufour 39 was een snel, betrouwbaar en gerieflijk schip, dat met zijn sierlijke lijnen de bewondering van veel PZV’ers en andere zeilers opriep.

Toen de jongens groter werden en blijvende belangstelling voor het water toonden begon het echte werk. Ondanks enig verzet van Tjits (en dus nogal wat discussie) kochten we ons eerste zeilschip, een Dufour Arpège, later gevolgd door een Dufour 31 en tenslotte in 1983 door de Dufour 39. De naam ‘Joint Venture’, gekozen vanwege de eerste aanschaf samen met een vriend, hebben we in de loop van de tijd steeds gehandhaafd. Weliswaar is tussendoor nog even de naam ‘Va Banque’ geprobeerd, maar dat bleek zoveel protesten op te leveren dat we daar uiteindelijk maar van hebben afgezien.

Waarom doe je zo’n boot van de hand, zeker als je door het dictatoriale optreden van Piet de Zeeuw (de eigenaar van de Jachthaven Noordschans) eigenlijk maar één keus hebt, nl. opnieuw een Dufour? Alvorens verder op de keuze voor de nieuwe Dufour 40 in te gaan, wil ik wat vertellen over onze nu inmiddels bijna 50jarige zeilgeschiedenis.

Het ligt voor de hand dat een 26 jaar oud schip, ook al wordt het goed onderhouden, op den duur mankementen gaat vertonen. In de loop van de jaren hebben veel PZV’ers (en ook anderen) mij bij het oplossen daarvan hulp verleend. Om te beginnen Charles Ruijter. Met hem heb ik, vooral in de beginjaren, heel veel aan de boot geklust en

Waarom nog een nieuw schip?

Wat er aan vooraf ging Mijn eerste zeilervaringen dateren uit de periode dat de Zeeuwse wateren nog in directe verbinding stonden met de zee. Krammer, Volkerak en vooral de Grevelingen waren echte zeegaten, waar je bij slecht weer maar beter weg kon blijven. Eind dertiger jaren waren de beschikbare boten (erg) klein en de ervaring van de schippers (in ons geval de dokter uit Oude-Tonge, mijn geboorteplaats) waarschijnlijk ook niet groot. Mijn oudere broer en ik vonden het echter prachtig en we waren nauwelijks onder de indruk als we op het puntje van de giek moesten klimmen indien we door verkeerde navigatie op een zandbank liepen. Meestal kwamen we snel weer los en als dat mislukte sprong de dokter zelf wel overboord en zette zijn schouders onder de achtersteven. 16

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Joint Venture verbeterd. De apotheose vormde de geslaagde revisie van de motor een jaar of twaalf geleden. ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Verder noem ik Pieter van den Avoort, Pieter Stoelinga, Reino Nauta en Piet Scholten. Ze hebben allemaal op hun manier en met hun specialiteit een bijdrage geleverd. Ik ben ze daar nog steeds dankbaar voor. Maar dat alles neemt niet weg dat door de toenemende frequentie van de problemen ook de irritatie toenam. En derhalve de wens om nog eens helemaal opnieuw te kunnen beginnen. Een tweede overweging om dat te doen vormde mijn zorg over de tweedehandswaarde van de Dufour 39, zeker als ik de boot zelf aan een derde zou moeten verkopen. Achteraf is gebleken dat ik me daarover niet druk had hoeven maken, want de liefhebbers stonden min of meer in de rij. Maar ik was daar aanvankelijk niet zo gerust op. Een alternatieve oplossing zou zijn geweest de boot zelf een flinke opknapbeurt te (laten) geven. Over dat idee had ik uiteraard al enkele jaren nagedacht. Dat zou weliswaar een aanzienlijk bedrag gevergd hebben (al was het maar omdat de meeste apparatuur en alle ramen vervangen moesten worden, het teak moest worden gerepareerd, de kussens vernieuwd en wellicht zelfs een zwaardere motor geïnstalleerd), maar toch aanzienlijk minder dan het aanschaffen van een nieuwe boot. Maar los van die forse investering, ik had gewoon geen zin in dat karwei en besloot daarom voorlopig maar met de oude boot en alle daaraan verbonden ongemakken door te varen.

Buurman sneller Maar toen gebeurden er een paar dingen die het aanschaffen van een nieuwe boot in een onverwachte stroomversnelling brachten. Om te beginnen ruilde mijn directe buurman in de haven zijn Dufour 38 Classic in voor een Dufour 40 en bleek daar erg enthousiast over te zijn. Hij was niet alleen zeer tevreden over het grote comfort maar ook over de handling van het schip. En niet te vergeten de snelheid!! Hij bracht dat een paar dagen later in de praktijk door samen met zijn vrouw onze gerenommeerde Dufour 39 in een tochtje naar Middelharnis ver achter zich te laten. En een tweede (misschien niet geheel toevallige) omstandigheid vormde de offerte die Piet de Zeeuw kort daarna uitbracht m.b.t. een nieuwe, enigszins overjarige en in de showroom aanwezige Dufour 40 Performance (o.a. diepe kiel, klapschroef en lange mast), waarbij hij bereid bleek de mast gratis in te korten, een zeer aanzienlijke korting op het schip te geven en last but not least een verrassende inruilprijs op mijn oude boot aan te bieden. En toen was de vraag wat Tjits er allemaal van vond. En ook dat was een verrassing, want ze meende, eigenlijk 18

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

zonder aarzelen, dat ik het maar moest doen. Maar dan wel onmiddellijk, gezien mijn leeftijd. Waarvan akte. En daar ga je dan! Piet de Zeeuw zag de kredietcrisis kennelijk eerder aankomen dan ik (we spreken over de situatie van begin augustus 2008).

P.S. 1. Schip bevalt uitstekend Inmiddels hebben we (voorjaar 2010) het eerste volledige seizoen met de nieuwe boot achter de rug. Het schip is ons uitstekend bevallen. We zijn twee keer in Engeland geweest en hebben veel in Zeeland gevaren. Uiteraard de Ramsgatetocht en begin september ook de tocht naar Londen. Bij beide oversteken relatief zwaar weer gehad en daarbij gemerkt dat de oude boot onderdeks wat geschikter was om op zee te varen. Compacter gebouwd en daardoor bij zwaar weer voor de bemanning gemakkelijker ‘in het gedrag’ rondom de keuken en bij de navigatietafel. De handling van de zeilen e.d. is daarentegen bij de nieuwe boot veel lichter en daardoor in de praktijk efficiënter en minder vermoeiend.

P.S. 2. Naschrift van Tjits - droomcaravan met buiskap Wat Jan er niet bij vertelt, is dat onze ‘gouwe ouwe’ alles behalve een droog schip was. Vanaf het begin moest ik alle kastjes zekeren met vuilniszakken en dweilen. Jan vond dat niet erg belangrijk en zei dan zonnig: ‘Je moet niet zo zeuren, ieder goed schip zweet op zijn tijd’. Totdat hij op een goeie dag zijn (draagbare) radio pakte en daar een straal water uit droop. Er volgde een krachtterm en de vraag: ‘Wat is dat?’, waarop ik met groot genoegen antwoordde: ‘Dat is nou zweet, Jan’. De laatste jaren moest er veel gerepareerd worden en dat kostte nogal wat energie en op den duur weinig vreugde. Omdat Jan nog steeds zo’n plezier heeft in het zeilen (en vooral in snel zeilen) vond ik, toen deze kans op nog een keer een nieuw schip zich voordeed, dat we het maar moesten doen. Ook deze boot is een ideaal compromis. Het is inmiddels wel bekend dat ik maar een matig genoegen beleef aan het zeilen zelf en eigenlijk liever in de bossen loop. Voor mij is het dus een soort caravan op het water en voor Jan de boot van zijn dromen. Daarbij komt dat de nieuwe boot in tegenstelling tot de oude eindelijk alles heeft wat ik er graag op wilde hebben, t.w. lazy jacks, Comfort een rolfok en zowaar inmiddels ook een buiskap. Het enige dat nu nog ontbreekt is een boegschroef!

Berichten van Zeevarenden

Rolien Jonkers-Lucassen / wegbrengschip, Spanje Wim Braun en ik zijn met twee bemanningsleden een zeilschip (Jeanneau Sun Oddysey 54DS) gaan wegbrengen van Blankenberge naar Altea (Benidorm). Dat was een prachtige zeiltocht. Er zal een uitgebreid artikel verschijnen in de volgende Zeezeilen.

oesters en championsoep, als tussengerecht Zeeuwse mosselen, het hoofdgerecht hardervis op een bedje van zeekraal en gebakken aardappelen, en bosvruchten na. Op de achtergrond van de steiger liepen de herten en wilde paarden, dit maakte -met een zonsondergang- de dag wel heel compleet.

Aitske Ruben / Annies De Annies heeft in 2010 de geneugten van het ‘steigerzeilen’ ontdekt. Ons reisdoel was het IFDS te Medemblik. Daarna hebben we een Marrekritesteiger kunnen bereiken op het Gaastmeer. Heel bijzonder was het om met 1,80m diepgang in Eernewoude en Grouw aan te leggen. We hebben een prachtige kanotocht gemaakt door de Oude Venen. Verder de 24-uurs gevaren. Zie www.mywatersite.nl

Frans en Cora Jansen / Marot

Paul van Nunen / dinerend op het Veerse Meer Drie weken zeilen in Nederland vond ik gewoon geweldig. Zeeland en de Noordzee zijn toppers. Ook is het leuk om zelf je menu samen te stellen met producten uit de Zeeuwse wateren. Op een mooie zomerse dag op het Veerse meer, besloot ik voor mijn vrouw een vijfgangenmenu te maken. Bijna alle producten heb ik zelf gevangen in het Veerse Meer en op een van de eilanden (Haringvreter). Het vijfgangendiner bestond uit: vooraf platte Zeeuwse

De Marot is dit jaar relatief dicht bij huis gebleven. Eigenlijk zouden we dit jaar in Nederland (bv. de Wadden) blijven in verband met onze jonge hond Boris, een Belgisch herdertje van -toen- 8 maanden. De combinatie aan boord met onze oude kat Dexter leek ons al complicaties genoeg te geven. Echter -zoals dat gaat met zeilende wind zat half juni vast in het noorden, dus gingen we naar het zuiden in kleine dagtochtjes, want je wilt de blaas van zo’n jong dier en net zindelijk, niet te veel op de proef stellen, zeker niet met heftige zeegang. Verder moet ik eerlijk toegeven dat ‘de baas’ ook graag het WK-voetbal wilde volgen, dus er moest op tijd voor de volgende wedstrijd een ‘Café Tabac met groot scherm’ gevonden worden. Dus, via Middelburg, Breskens naar Nieuwpoort. Het weer beterde, de hond was minder zeeziek dan de kat en Cora (en die was niet ziek, volgens eigen waarneming), daarom besloten we verder te gaan. Het ‘hoekje om‘ via Boulogne, naar Dieppe (toch nog zevenenhalf uur, dus best even ‘knijpen’) en vandaar naar St. Valerie-en-Caux. Wat is dat toch een bloemrijk, gezellig haventje, mooi gelegen in een diepe kloof van de krijtrotsen met keurig onderhouden jachtclub en natuurlijk voor de liefhebbers: ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

altijd verse krab, kreeft en vis die je langs de kade, direct van de vissersboten, koopt! Alleen al hierom is het aan te raden om goed gereedschap aan boord te hebben, bv. een grote waterpomptang, hamer en ‘peutertangetje’, nodig na acht minuten enorme krabbenscharen koken…(crème fraiche, whiskey, ketchup, peper en zout helpt ook). De PZV was ruim vertegenwoordigd, naast Marot, met o.a. de Poestert van Wim Becker en ook Michel Symonsma zwierf er rond met boot en bemanning, naar ‘t café voor de WK. Het plaatselijk gebruik van de haven-/sluismeester, om na twee overnachtingen de derde gratis te geven, draagt m.i. bij tot ‘rustig Hollands vaargedrag in crisistijd’, (dat is in sommige havens in Noord-Franrijk wel anders: Dieppe bijvoorbeeld, wat je maar beter kan overslaan: vies, druk en belachelijk duur!). Boris groeide letterlijk en figuurlijk tot echte ‘zeehond’; dus naar Fécamp en Deauville/Trouville, en aan de Seine-baai, zijn we meer dan een week -’t lijkt langer- blijven hangen. Na veel strand, havens, café’s, marktjes, bij prachtig weer, en de laatste WK-voetbal wedstrijden, dezelfde weg terug (behalve Dieppe!). Kortom, de Seinebocht is (en blijft) een aanrader en het hoeft niet ver om mooi te zijn.

Arie van der Hoek / Beagle De Beagle met Arie en Evelien van der Hoek aan boord is dit jaar al kusthoppend naar Frankrijk (Normandië) en de kanaaleilanden Alderney en Guernsey geweest. We hebben voor de eerste keer de Franse kust aangedaan en voor de eerste keer twee kanaaleilanden. We hebben genoten. We hebben prachtig zeilweer gehad en over de verse vis in Frankrijk was de bemanning van de Beagle helemaal te spreken. Al met al een heel mooie zomervakantie met de Beagle gehad.

Petra de Jong / Windveer Wij hebben van de zomer een leuke tocht gemaakt met vrienden aan boord van hun Noordkaper 43. Van Fecamp (Fr) naar La Coruña (Noord Spanje).

Joep Vermeulen / Kia Kaha Op 4 augustus j.l. voer ik met de Kia Kaha van Tönning aan de Eider naar Helgoland. De wind was zuid 5/6. Met een gemiddelde van bijna zes knopen was dit eindelijk weer eens een zeildag. Vlak voor Helgoland riep ik een tegenliggend Zweeds schip aan om te vragen of de haven vol was. In verband met de wind zou er een stevige deining staan en wanneer je dan tien dik moet liggen, geeft dat problemen. Een alternatief is dan de verenigingshaven. Dit bericht werd ook opgevangen door Henri Boetzkes en Bauke Sijtsma. Het blijkt dat je ook nooit loskomt van de PZV. Zeker niet omdat ik twee dagen daarvoor vlak voor de sluis bij Holtenau (Kielerkanaal) de Ribaldus tegenkwam. De laatste ontmoeting was wel min of meer gepland.

Philip en Mariëtte Beekman / Lyra Met de Lyra hebben we een uitgebreide tocht gemaakt 20

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

naar Zuid-Bretagne. Het eerste stuk zijn we samen opgetrokken met Aad en Olga en de La Liberté. Met hun radar en onze misthoorn konden we elkaar goed bijstaan. Onderweg kwamen we ook Arend Jan en Lidia tegen met de Rosa, die op weg waren naar iets zuidelijker streken. Daarna hebben we nog diverse eilanden aangedaan: Île de Groix, Belle Île, Île Houat, Île de Noirmoutier en Ouessant; allemaal pareltjes met hun eigen karakter. Ook de kust hebben we uitgebreid bezocht van l’Aber Wrac’h tot St Nazaire. Een heerlijke combinatie van zeilen, fietsen, mooie natuur en mooi weer. Zowel de heen- als de terugweg in grote stappen snel uit en thuis; dat geeft ruimte voor toerisme ter plekke. Cherbourg-Roompot blijkt ook in één stuk goed te doen met zijn tweeën. Na afloop van de vakantie volgde nog een uitstapje naar Sail Amsterdam, wat we buitengewoon leuk vonden, zeker ook om daarbij het PZV-schip te bezoeken.

Henk Oudshoorn / N-Joy Marlies en ik zijn dit jaar twee maanden met ons schip op vakantie geweest. We zijn begin juni uit de Roompot vertrokken en hebben als eerste aanloophaven Duinkerken aangedaan. Van daar uit zijn we gaan ‘zakken’ langs de Franse kust en de Kanaaleilanden. Achtereenvolgens waren we in Boulogne, Fécamp (hier kwamen we de Rosa tegen), Deauville, Cherbourg, St. Peter Port - Guernsey, St HélierJersey, St. Malo, Granville, Diélette, Cherbourg, St. Vaast La Hougue, Le Havre, Fécamp, Dieppe, Boulogne, Nieuwpoort en eind juli weer terug in de Roompot. We hebben voor het eerst een erg ‘rustige’ reis gehad zonder ook maar één probleem: geen touw of net in de schroef, geen vervuilde brandstof, niets afgebroken en ook niemand die deze reis tegen ons aan is gevaren. We hebben twee maanden heerlijk weer gehad en hebben in alle plaatsen die we hebben bezocht minimaal twee tot drie nachten maar soms zoals in St. Peter Port zelfs vier nachten overnacht. Om de plaatsjes te verkennen hebben we veel gebruik gemaakt van onze fietsen en ook het openbaar vervoer biedt veel mogelijkheden om een gebied prima te verkennen. De wind was vaak niet erg krachtig, dus onze motor ging al snel aan als onze SOG onder de 3 knopen uitkwam, wat resulteerde in weer heel wat motoruurtjes aan het einde van onze heerlijke reis.

Tussen de GROTE jongens

s uw vakantie ook naar wens verlopen? De reizen over het water maken we niet alleen. Zo beleven we soms adembenemende vakantiemomenten. Ontmoetingen op het water tussen beroepsvaart en pleziervaart verlopen soms problematisch. Bij de KNRM hebben Michelle Blaauw – KNRM we gemiddeld dertien keer per jaar met aanvaringen te maken, vaak is daar pleziervaart bij betrokken. Wat kunnen we doen om ongeschonden ons reisdoel te bereiken?

Op zee Vaar je langs de kust naar het zuiden en moet je de Maasmond oversteken, dan meld je je bij de Verkeerscentrale Hoek van Holland. Je krijgt een label, en mocht de zaak dreigen knijp te lopen, dan word je opgeroepen. Wel stand by blijven met je marifoon. Je blijft zelf verantwoordelijk voor een geslaagde oversteek. De drukke beroepsvaart weet dat er jachtjes oversteken en houdt daar rekening mee door vaart te minderen als dat kan. Maar overleggen wordt zeer op prijs gesteld. Ben je niet zeker over je handelswijze, vraag dan gerust advies aan de verkeerscentrale: ‘Hij heeft liever dat u achter hem langs gaat.’ Ben je eenmaal veilig aan de overkant, dan wacht de volgende uitdaging in de vorm van de baggerboten die bezig zijn met de Maasvlakte II. Achterlangs is meestal de beste optie.

Belgisch oversteken Verderop richting België, bij Zeebrugge, is het allemaal

wat minder gereguleerd. Je ziet aan de betonning waar de geul loopt, verder is het gewoon een kwestie van uitkijken. Zolang jij de brug van het zeeschip kunt zien, bestaat de kans dat jouw bootje wordt opgemerkt. Op hun radar ben jij een kleine stip. Het is jouw eigen beslissing om voor een schip over te steken of achterlangs te gaan, maar zeeboten varen bijna altijd sneller dan je denkt. Laatst zag ik een zeilboot verdwijnen achter de boeg van een zeeschip. Ik vreesde het bootje nooit meer terug te zullen zien. Na enige bloedstollende momenten zag ik dat het toch nog net goed was afgelopen.

Traffic lanes Moet je bij een oversteek door een verkeersscheidingsstelsel, dan is het verplicht om zo recht mogelijk over te steken. De tijd dat u de vaargeul oversteekt, is dan zo kort mogelijk. Het maakt ook, dat u het best zichtbaar bent. Uw grootzeil helpt daarbij.

Ruim binnenwater De dode hoek van de beroepsvaart is een blinde vlek voor de beroepsschipper. Zeker bij een ongeladen schip, dat hoog op het water ligt, kan het zo 500 meter voor het schip zijn. In dit gebied bent u onzichtbaar! Als opstandige puber ben ik eens met mijn roeibootje het Amsterdam-Rijnkanaal overgestoken. De vrachtvaarder, die maar net vaart kon minderen, had ik niet kwaaier kunnen maken. Met opgestoken vuisten kwam de schipper het gangboord inlopen om me duidelijk te maken dat ik niet bepaald handig bezig was. Toen had ik geen flauw benul hoe gevaarlijk mijn manoeuvre was.

Samen varen Het project Varen doe je samen van de Stichting Recreatietoervaart is in het leven geroepen om de pleziervaarder en de beroeps bewust te maken van elkaars aanwezigheid. De talrijke knooppuntenboekjes laten zien waar de knelpunten op de vaarwegen zitten. Een gewaarschuwd scheepje telt voor twee! PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

The place to be!

Trafalgar Pub Dommelstraat, Eindhoven

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

‘Stress’ en ‘hurry’ op Puff…?! is doorgeroest en er eerst een nieuwe staalplaat op dek moest en daarop in hout-epoxy het nieuwe schuifluik.

Dico van Ooijen, a/b Puff the Magic Dragon,

Een nieuw hoofdstuk over de wederwaardigheden van Dico en Yvonne Stress

ee, kom op, als je drie jaar in de Med rondvaart kan je dat toch niet meer overkomen…, zou je denken. En toch, afgelopen jaar was ‘stress’. De klus van het vernieuwen van het schuifluik, overwinteren in een haven die verre van ‘klaar’ is, kijken naar een ander schip en besluiten ons schip te verkopen, daar doe je toch ‘stress’ aan op. OK, de klus van het schuifluik was behoorlijk groot voor één winter in een marina waar je niet echt de faciliteiten hebt om zelf iets aan je schip te vertimmeren. Tegen de regen hebben we er een ‘greenhouse’ van waterleidingpijp en landbouwplastic overheen gezet, waardoor de onschuldige voorbijganger vroeg wanneer de tomaten rijp waren en de bekenden wanneer de weed gereed was. Het hele schuifluik en de bevestiging van de buiskap moesten eraf omdat een plek onder het schuifluik

Navplion, Griekenland

Het schiet niet op Voordat je in Turkije alles wat je daarvoor nodig hebt in de ‘sanayi’ gevonden hebt, ben je al de halve winter door. We zijn al eind oktober begonnen en het lijkt maar niet op te schieten. ‘Ertussendoor’ met een paar andere ‘liveaboards’ overleg met de marina over de prioriteiten voor de ‘liveaboards’ in de haven die nog niet half klaar is. In iedere vergadering wordt van alles toegezegd en twee weken later is er nog steeds niets gedaan. Turken kunnen geen ‘nee’ zeggen en de westerse aanpak van vergaderingen met afsprakenlijsten werkt in dit land van geen kanten. Echt een andere cultuur. Eind januari vertrekt Yvonne naar Nederland om haar moeder te helpen verhuizen die besluit naar een serviceflat te gaan en ik heb dus alle tijd om mijn dingen te doen. Als we ruim twee maanden later samen weer terug zijn, is het schuifluik nog niet klaar… Omdat we toch naar Syrië en Jordanië willen, gaan we daarom niet zoals gepland met Puff naar Beirut maar nemen we de bus. Begin juni is het schuifluik eindelijk klaar en vertrekken we richting Marmaris om daar een buiskap te laten maken. Daar hebben ze in Alanya geen kaas van gegeten omdat er voorheen nauwelijks jachten kwamen. De eerste ankerplaats is Manavgat River en de ankerplaats is goddelijk. Je ligt er langs het riet van de rivier, met uitzicht op zee en de gullets die de toeristen hierheen brengen. De volgende ankerplaats is Gineviz Limani, tussen de steile bergen en dan Phaselis, waar de Romeinen ooit in- en uitvoeren. Het is weer even helemaal relaxed en je weet nu weer waarvoor je aan de boot werkt!

Gekooide tijger In Marmaris komen we een aantal oude kennissen tegen die hier (nog steeds) liggen en gaan we bij Ataturk voor anker, waar Karabulut, twee dagen later dan afgesproken, de maat komt nemen voor de nieuwe buisconstructie. Hij is volgens zeggen de beste buiskappenmaker in Marmaris, maar eerst snapt hij niet wat we willen en dan neemt hij zo amateuristisch ‘de maat’ voor een halve buiskap met een stuk gebogen aluminiumstaaf. Hoe dit ooit wat moet worden is mij een groot raadsel en dan moet het ook nog eind van de week klaar zijn… Volgens Yvonne loop ik als een gekooide tijger in de rondte, het zint me helemaal niets. Iedere afspraak die hij maakt verschijnt hij niet en alleen als wij contact opnemen horen we dat het weer een dag is uitgesteld. Het geeft de burger weinig moed en uiteindelijk wordt de sprayhood zelf pas op donderdag opgemeten. Hij belooft dat die nog steeds zaterdag klaar is, want we krijgen dinsdag een opstapper aan boord en de buiskap moet dan wel opgeleverd zijn. ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Omdat we op de terugweg van Syrië en Jordanië langs Israel zijn gegaan om een Island Packet 40 te bekijken hebben we ons schip inmiddels te koop gezet. We krijgen er via de mail een reactie op en de aspirant-kopers willen ergens in Griekenland komen kijken rond half augustus. Dat is over dik een maand. Dat moet nog wel passen met de opstapper, waarmee we van Marmaris richting Samos willen varen. Dat wordt dus weer even rekenen!

Past als een plaatje

ligplaats Porto Rafti met de nachtbus via Athene naar Corfu. Om half zes ’s ochtends lopen we in ons eentje toeristje te spelen in de binnenstad van Corfu. Je kunt de werfeigenaar uiteindelijk ook niet rond deze tijd uit zijn bed bellen. Om negen uur staan we naast de boot die ‘het moet zijn’. Met slaperige ogen bekijken we de boot. Wat een mooi schip, maar wat een puinhoop hebben ze ervan gemaakt. Wat een achterstallig onderhoud! De boot heeft werkelijk alles, nog geen tien jaar oud, generator, airco/verwarming, watermaker, SSB/HF-zender, coppercoat, echt alles wat wij graag zouden hebben. Maar de inbouw en het onderhoud is wel zo allerbelabberdst geweest dat het er niet uitziet.

Nog geen tijd voor verandering We hebben best een behoorlijk bedrag als maximaal bod bedacht (je moet dat toch vooraf bedenken) maar we besluiten helemaal geen bod uit te brengen omdat het gewoon teveel werk is om de boot weer in een behoorlijke staat te brengen. Het zou een nieuw ‘project’ geworden zijn waar we geen van beiden behoefte aan hebben. We willen gewoon lekker rondvaren, omgeving bekijken, genieten van wat er te genieten valt.

Op zaterdagmiddag komt de kant-en-klare buiskap en wonder boven wonder hij past als een plaatje. We hebben nu ook zo’n beugel erlangs waar je je aan vast kunt houden als je vaart! Ook de opstapper komt precies op tijd en we rekenen uit dat we tijdig in Griekenland kunnen zijn. Nu eerst het stuk van Knidos naar Samos zien te overbruggen, dat in dit seizoen recht tegen de Meltemi in is. De tijdsdruk valt voor ons ineens weg als de aspirantkopers melden dat de afspraak in Griekenland niet door kan gaan. We komen zonder veel tegenwind van de Meltemi Kos voorbij en na twee weken stapt onze kennis tevreden af in Padmos en varen we (zeilen is er nauwelijks bij) naar Samos.

Island Packet puinhoop Daar zien we tot onze stomme verbazing op internet een Island Packet 40 te koop staan met CE-keur en VAT-paid in Corfu! Zo dichtbij en met alles wat we graag op het schip zien, dat moet voor ons zijn… en hoewel we van plan waren om van Mikonos en Delos naar het zuiden te gaan om op het gemak Thira (Santorini) te bezoeken, gaan we bij Delos west uit en sturen zo snel mogelijk naar het Griekse vasteland bij Athene. We mailen met de eigenaar in Engeland over aanvullende informatie omdat de advertentie nogal cryptisch is. Bij iedere email die binnenkomt blijkt het schip aantrekkelijker voor ons te worden! We willen met de ochtendbus, maar hebben nog geen bevestiging van de eigenaars gekregen dat we welkom zijn. Als die bevestiging ’s middags komt gaan we vol verwachting vanaf onze 24

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Misschien zijn we zelf wel veel te precies op het onderhoud en verwachten we dat ook van anderen, maar alle schepen die we tot op heden gezien hebben zijn aanzienlijk slechter onderhouden dan ons schip. Sinds een paar dagen zeilen en varen we rond de Peloponesos. We hebben geen haast meer en we hoeven nergens meer op tijd te zijn. We gaan even in Kalamata kijken omdat we daar willen overwinteren als het er leuk genoeg is en we willen nog een keer op ons gemak naar de eilanden tussen Zakintos en Corfu. Want de twee uur die we door Corfu gelopen hebben waren wel erg leuk. Dan ‘doen’ we het Corinth Canal en kunnen we alle leuke plaatsjes waar we nu langs komen op ons gemak opnieuw bezoeken. Het is nu namelijk 35 tot 40 graden Celcius en we komen niet tot enige activiteit … We rommelen dus voorlopig lekker op ons gemak door met ons eigen schip. Kennelijk is het nog geen tijd voor verandering …

��

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Colin Archer Memorial Race 2010

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Het zal de lezer niet zijn ontgaan dat wij het nodige hebben ondernomen om een PZVsmaldeel te vormen in de CAMR 2010. Nou, het is een behoorlijk smal deel geworden, maar desalniettemin is deelgenomen!

Noorse Kust

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Pavane

De belevenissen van de Pavane Ingelijfd

ls opstapper op de Pavane, een Najad 380 met als schipper/eigenaar Leo van der Aar, mocht de PZV-vlag gehesen worden en daarmee was de Pavane met als thuishaven Enkhuizen tijdelijk ingelijfd. Saillant detail: de Annies van Pieter en Aitske Ruben ligt een steiger verder. Altijd Aaldert van der Vlies handig als je een PZVvlag nodig hebt. Als navigator/opstapper was ook Huugh Schenkel aangemonsterd, een voormalig PZV’er wiens schip eveneens in de Buyshaven thuis hoort. Als vierde man kwam in Lauwersoog Martijn Vet aan boord. De staande mast route zou ons via de kortste weg naar het noorden brengen. Bij het passeren van de zesde en laatste brug in Leeuwarden vernamen we dat de brug in Burdaard voor 48 uur gestremd was. Maar toen had de brugwachter van brug 1 de verschuldigde € 6,- al geïncasseerd. De wedstrijdleiding werd bekend met het oponthoud en kwam ons tegemoet door in Burdaard drie daar liggende deelnemers te keuren. Met een dag vertraging kwamen we desondanks nog op tijd in Lauwersoog aan. Peter Chevalier met zijn Existence bleek al gearriveerd. Het derde schip uit de PZV-vloot was de Lion King van Harry van Leeuwe. Hij had geen behoefte om bij te dragen aan het smaldeel en voerde ook geen PZV-vlag.

Ruim 22 knopen wind Het palaver werd ondersteund door een meteoroloog die in enigszins vage termen een indicatie van de weersverwachting gaf. De honderd deelnemers werden vanaf 14.00 uur en met tussenpozen van 10 minuten in 5 groepen gestart. Kort na de start bleek de wind met ruim 22 knopen sterker dan voorspeld en menigeen ging met de kop in de wind over tot aanpassing van de zeilvoering. Ondanks een vol wedstrijdveld verliep alles ordelijk. Eén deelnemer met gescheurd zeil kon direct rechtsomkeert maken.

Rechtsomkeert Eén van onze opstappers gaf al snel te kennen dat de weersomstandigheden niet waren wat hij gehoopt had. Uiteindelijk verviel hij in een passief en langdurig stilzwijgen. De veronderstelde zeeziekte bleek niet de oorzaak. Na een resolute weigering om het roer over te nemen bleek ‘angst’ de oorzaak. Op hem zou voor het 28

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

traject niet gerekend kunnen worden. De conclusie was dat we voor de komende drie dagen en nachten de wacht van een schipper en een minder ervaren opstapper misschien wel, maar van een ervaren opstapper zonder ondersteuning met 6 Bft niet langdurig en verantwoord konden aangaan. Op het moment dat ik Peter Chevalier hoorde melden dat hij de shipping lane had verlaten, maakten wij rechtsomkeert. Die beslissing was unaniem en sans rancune. Laat ik het laten bij de trieste conclusie van de opstapper ‘dat hij er niet aan had moeten beginnen en het zeezeilen voor hem gedaan is!’ ’s Avonds laat waren we terug in Lauwersoog. Zoals dat heet: een ervaring rijker en een illusie armer. Maar vergist u zich niet. De Pavane gaat het rendement op haar investering over twee jaar opnieuw te gelde maken! Schipper en auteur dezes eveneens.

Existence De tocht van de Existence

Een paar kleine valse starts…

anvankelijk leek de deelname van de Existence van een leien dakje te gaan. Begin maart ontmoetten Peter Chevalier, Paul Smolders, Jan Statius Muller en ik elkaar om de tocht voor te bereiden en de taken te verdelen. Paul ging met gezwinde spoed op zoek naar kaarten Annemieke Stallaert en stroomatlassen, ik bereidde me (vooral mentaal) voor op mijn taak als weermeisje. Peter begon met blokken voor het marifonie-examen en verbaasde vriend en vijand met zijn bereidwilligheid aan alle veiligheidseisen van de CAM-organisatie te voldoen. Jan schreef bij voorbaat een volledig maandmenu uit (inclusief fouragelijst!) en stroopte ondertussen zijn mouwen op om te helpen met het vaarklaar maken van de Existence. Al snel liep dit echter uit op een grondige refit, zodanig zelfs dat Peter zich terug moest trekken uit de Ramsgate. De tijd begon te dringen en de klussenlijst werd alleen maar groter. Met heel wat daagjes zwoegen in Brouwershaven kregen de heren de motor weer draaiende. Alsnog konden de trossen los voor het langverwachte trainingsweekendannex-wegbrengtocht door de stromende regen naar de desondanks sfeervolle haven van Durgerdam. ►

Voor Paul liep dit echter uit op een regelrechte teleurstelling. Een oude blessure bleek onvoldoende hersteld, en hij moest de CAM race aan zich voorbij laten gaan. Te elfder ure op zoek dus naar vervangende bemanning. Na heel wat heen-en-weer-ge-sms kon Hermine van der Horst zich op het laatste moment vrijmaken om ons wedstrijdteam te versterken. Op naar Lauwersoog!

Hangen in de haven Na alle hectiek van de voorbereidingen bleek Lauwersoog een anticlimax. Na de wedstrijdkeuring op woensdagavond was het een kwestie van hangen in de haven. Leuk om alle andere deelnemers te ontmoeten, maar drie dagen hangen op een 31-voeter duurt toch wel erg lang! Omdat we ons een beetje verveelden hebben we nog maar wat geklust. Ter plekke werden de (gloednieuwe maar kapotte) accu’s vervangen. En op vrijdagmiddag vonden we zelfs het euvel: een doorgeschavielde voedingskabel veroorzaakte een doorgebrande hoofdschakelaar. Toch maar even vervangen… Jan startte nog snel een avondlijke braadsessie om zijn beroemde Indische gerechten voor te bereiden. Je kunt wel merken dat onze oud-Indiëgangers gewend zijn aan dat pittige eten, de hoeveelheid lomboks op de fouragelijst bleek geen vergissing. Voor op zee misschien niet zo best voor de maag, maar in de haven onovertroffen. Garnalen, mango chutney en boemboes: een culinair festijn.

Wedstrijdtactiek Het verhalen van de Existence naar de buitenhaven verliep weinig soepel. Reden voor Peter om een half uur voor de start een trainingsprogramma te starten bestaande uit talloze overstagmanoeuvres en preventief reven en ontreven. Dat bleek overigens iets te preventief. Midden in het strijdgewoel, waarbij de eerste startgroep al snel werd ingehaald door de rest van het wedstrijdveld, mochten wij onze zojuist verworven vaardigheden in praktijk brengen. Gelukkig waren we niet de enigen die tijdens het reven een stormrondje om de zonet gemiste boei mochten varen. De wedstrijdtactiek kende enige standaardprocedures. De volgorde van handeling a/b Existence, ook buiten

Existence in Stavern

wedstrijden, is: roer omgooien, zonnepaneel bijstellen, zeilen aanhalen. Maar effectief is deze tactiek wel: optimaal energetisch rendement. In combinatie met de nieuwe accu’s betekent dit ongelimiteerd iPhone en MP3-spelers opladen. Uiteindelijk bleek tijdens de finish ook de dieper liggende gedachte achter deze weloverwogen tactiek. Na 70 uur en 17 minuten kwamen we trots en voldaan aan in Stavern. Onder luid gejuich en getoeter werden we verwelkomd door de overige deelnemers, die daar vanuit hun kuip met borrel in de hand (al de nodige uurtjes) lagen bij te komen van alle inspanningen. Conclusie: als je aan een wedstrijd meedoet, neem dan een kleine boot. Je krijgt meer applaus want er is gegarandeerd voldoende publiek bij aankomst.

Rustige overtocht, gebroken bemanning Laten we eerlijk wezen, met een 31-voeter was de eindpositie in het wedstrijdveld voorspelbaar. Toch presteerde de Existence lang niet slecht. Ondanks enige averij aan de genua, al tijdens de start ontstaan en creatief verholpen, en een ernstig sleetse Majesteit. Na de ruige start knapte het weer vrij snel op (heerlijk bakstagwindje, rustige zee) en bereikten we een gemiddelde van net onder de rompsnelheid van 6,5 knoop. Binnen onze eigen wedstrijdklasse vielen we maar net buiten de prijzen, en bovendien konden we Genua enkele boten uit de grotere vrije klassen achter ons laten. Maar desondanks verliep de overtocht niet zonder problemen. Jan was al voor de start door zijn rug gegaan, en had de nodige spiercrèmes ingeslagen. Maar ondanks alle goede voornemens wist hij zijn rug onvoldoende te ontzien: plichtsgetrouw vloog hij op de meest onbewaakte momenten overeind om werk aan Majesteit dek te verrichten. Ook Hermine voelde zich niet goed, en Jan en Hermine besloten in Stavern van boord te gaan. Het naderen van de Noorse kust stond daarmee vooral in het teken van het bereiken van GSM-dekking, om het thuisfront te bellen en de terugvlucht te regelen. ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Tochtje langs de fjorden Aangekomen in Stavern bleken rust, reinheid en regelmaat wonderen te verrichten. De grote tevredenheid over de geleverde prestatie droeg bij aan de sfeer, die verder werd

Flink, zeilinstructeur bij Amorgos, zag onze oproep in het havenkantoor en durfde bij deze PZV’ers op te stappen voor een gezamenlijke terugtocht. Dankzij haar komst konden Peter en ik ons oorspronkelijke plan, om via het Lymfjord terug te varen, toch nog doorzetten.

Deense genoegens Uitgezwaaid door Jan en Hermine zochten we met 7 Bft het Skagerrak weer op. Opnieuw een fantastische bakstagwind, waardoor de overtocht naar Denemarken een waar genoegen werd. Peter bleek al snel gerustgesteld over zijn vrouwelijke bemanning en zette het drie uur af - zes uur op wachtschema in werking. De dames vermaakten zich kostelijk met de zoektocht naar de optimale zeiltrim en herstelden Jan’s bulletalie in ere.

Fjord versterkt door het gezellige bezoek van Docus Heringa. De Noorse kusten verkennend kwam Docus ons aan boord van de prachtige Hestia uitermate gastvrij tegemoet gevaren. Uiteraard moesten we deze beauty even bewonderen… Omdat we geen behoefte hadden aan nog meer gehang in de haven, besloten we tot een tochtje naar de westelijk gelegen Langasfjorden. Dit werd beloond met een schitterend uitzicht vanaf onze rots-middenin-het-fjord, waar we na een verfrissende duik een heerlijk rustige nacht doorbrachten.

Vlak voor Skagen kwamen we voor het eerst in het vaarwater van de grote beroepsvaart, en dat met wegvallende wind. Het laatste stukje dus op de motor en tevreden meerden we na 85 mijl af in het pittoreske Skagen. De volgende dag hebben we nuttig besteed met een stadswandeling en het verorberen van ontstellende hoeveelheden verse vis in de gezellige haven. Denemarken is niet erg spannend maar wel lieflijk en gezellig. Bijkomend genoegen was de aankomst van een aantal Tall Ships, op de terugweg uit Aalborg. Op weg naar het Lymfjord kwam de halve vloot voorbij. Sail was er niks bij.

Skagen

Noorse Kust De volgende dag met een stevige bries terug naar Stavern om de afsluitende BBQ mee te maken. Wel self-catering: de Noorse prijzen zijn pittig en bovendien waren de borrelnootjes binnen no time uitverkocht. De afsluitende catamaran race om de overall-prijs werd afgelast vanwege de sterke wind, maar het gezellige treffen met alle andere CAM'ers hadden we niet willen missen. Bovendien een prima gelegenheid om kennis te maken met ons nieuwe bemanningslid. De Amsterdamse Jacqueline 30

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Lymfjord Het Lymfjord begint pas echt na Aalborg. Een heerlijk rustig binnenwater tussen een glooiend landschap met her en der een zadeldak-kerkje. Het fjord kreeg verbinding met de Noordzee na diverse dijkdoorbraken ter hoogte van Thyboron, en het ontleent zijn naam aan de kleibodem, waaruit nog altijd leem gewonnen wordt. Het vaarwater is relatief ondiep, maar de vaargeulen zijn goed betond. Helaas pal westenwind, maar na een aantal uren motoren bereikten we eindelijk het bredere vaarwater. Ons reisdoel in het Lymfjord was het eiland Für, beroemd vanwege zijn natuurschoon. Mooi scrabblewoord: keiwierklippen. ►

Na een kort bezoekje aan het Geologisch Museum hebben we het prachtige eiland per huurfiets verkend. Echt een bezoekje waard! Opnieuw uitermate gemoedelijk en lieflijk, en we vielen met onze neus in de boter: Für’s got Talent bleek uitstekend vermaak. Ooit een heel dorp zat gezien?

Na een brekend zeetje over dek, waarbij ook de laatste droge kleren werden aangesproken (toch mijn pak maar dichtritsen voortaan) begonnen we toch wel naar land te verlangen. Met ons mee draaide de wind naar ’t westen en werden we prachtig het Westgat ingeblazen.

Op naar huis

Bij zonsopkomst het Wad opvaren, onder het genot van verse koffie en spiegeleieren: een waardig einde van een prachtige tocht.

Na ruim twee weken werd het tijd om de steven naar Lauwersoog te wenden. De wind was het daarmee eens. Na een snelle fouragestop in het ongezellige Thyboron met volle vaart de Duitse Bocht in, waar we met een vrij krachtige noordwestenwind mooie voortgang maakten. Tijdens het tweede etmaal trok de wind aan tot ruim 7 Bft en met forse achterop komende golven werd het tijd voor een derde rif. Dat zeil minderen niet ten koste hoeft te gaan van de prestaties bleek weer eens uit de gemiddelden: met 6,9 knoop ruim boven de rompsnelheid.

CAMrace en terugtocht Existence Lauwersoog - Stavern 391 nm Stavern - Langasfjorden v.v. 36 nm Larvik – Lymfjord- Thyboron 235 nm Thyboron – Lauwersoog 240 nm

Für

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Lion Sails Holland b.v.

Kwaliteitszeilen uit eigen werkplaats Veerhaven 1b 4485 PL Kats (Zld.) Tel: 0113 - 600291 Fax: 0113 - 600249 Internet: www.lionsails.nl E-mail: info@lionsails.nl Handelsregister Middelburgno. 22026358

Lion Sails

Openingstijden: maandag t/m vrijdag 8.00 - 17.00 uur, zaterdag van 10.00 - 13.00 uur

verstand van boten

. jachtmakelaar . expertise . watersport diensten

www.BotenExpert.nl Info@BotenExpert.nl Willibrorduslaan 84 5552 HE Valkenswaard +31(0)6 52183259 32

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Houdbaarheid op Zee Het varen van de Colin Archer Memorial Race van Lauwersoog naar Larvik doet me besluiten in 2011 niet het rondje Engeland te varen. Mijn houdbaarheid op zee wordt beperkt door zeeziekte en mijn korte sociale houdbaarheidsduur. en zeer standvastig in haar opinie als zij dat nautisch noodzakelijk vindt. Op mijn melding dat ik met twee vrouwen naar huis zou varen viel de harde kern van mijn fanclub (moeder, vrouw, dochter en zoon) van zijn stoel van het lachen: ‘dan moet je je dus nog een week voorbeeldig en beleefd gedragen’. In dit geval maakten de dames het mij gemakkelijk. Maar het incident maakt ook heel duidelijk dat mijn ‘sociale houdbaarheidsduur’ zoals Jan Statius Muller dat uitdrukt, aanzienlijk dichter bij één week dan bij twee weken ligt. Laat staan drie maanden. Dus niet drie maanden lang korzelig kotsend rond Engeland klotsen.

Ruimte voor alternatieven Peter Chevalier Peter Chevalier

Zeeziekte

e 400 mijl van Lauwersoog naar Stavern bij Larvik heb ik drie etmalen zeeziek doorgebracht. Weliswaar ruimschoots functionerend maar niet direct met genoegen. Mijn besluit onmiddellijk na aankomst in Stavern is om die drie dagen niet te extrapoleren tot zeeziekte voor de drie maanden die het rondje Engeland gaat vergen. Exit UK. Mijn daaraan gekoppelde voornemen om de boot per direct gereed te maken voor de verkoop is door mijn familie vrolijk weggewuifd met de argumenten dat ik niet moet zeuren omdat we in ons gezin allemaal (behalve Gerard) al tientallen jaren zeeziek langs de Atlantische kusten rondrommelen en omdat ik zonder boot vermoedelijk tot lamlendige indolentie en ergerlijk alcoholisme zal vervallen.

Beperkte sociale houdbaarheidsduur Overigens krijgt mijn Exit rondje UK wel de volle instemming van dit gewichtig gremium. Dat zit zo. Aangekomen in Stavern zagen twee van de vier bemanningsleden, door fysiek ongemak geplaagd, zich gedwongen om af te stappen. Ik meldde het thuisfront dat ik de terugtocht aanging in gezelschap van twee dames. Ten eerste de onverwoestbare Annemieke Stallaert die bij elke wind en elke zee onverstoorbaar alle riffen er inzet en er uithaalt. En ten tweede de plezierig verrassende Jacqueline Flink, ervaren zeilinstructeur, vers opgestapt in Stavern op zoek naar een aardiger terugreis dan per trein. Zij blijkt een uitstekende zeilmaat, deskundig en aimabel

En dat betekent een ideale gelegenheid voor alternatieve initiatieven. Er blijken immers in betrekkelijk korte tijd vijftien tot twintig (vooral) leden geïnteresseerd in het vaargebied rondom Engeland. Direct na de terugkeer van de CAM Race heb ik die potentiële bemanningen verwittigd. Een andere schipper kan besluiten daar gebruik van te maken. Alternatief zijn er in de voornaamste vaargebieden zoals de Engelse Zuidkust, de Ierse Zee, de Hebriden en de Engelse Oostkust gerenommeerde bareboat charters voorhanden. Voor de verschillende trajecten staat niets de bemanningen in de weg om gezamenlijk een boot te huren en het gebied te verkennen. Kortom, boot gezocht voor rondje Engeland!

Veertig jaren zeeziek Nu, een paar weken na de CAM Race, begin ik weer op gewicht te komen en vervaagt de fysieke herinnering aan zeeziekte. De mooie snelle zeiltochten heen en terug komen bovendrijven. Heen 400 mijl met een gemiddelde iets onder mijn rompsnelheid van 6,5 knoop en de laatste 250 mijl van Thyboron terug naar Lauwersoog met een gemiddelde van iets boven de rompsnelheid. En dat meestentijds met drie riffen in het grootzeil en de kleine fok half weggerold. Wel alles met de hand sturen vanwege de lange achterlijke rollers, maar schitterend zeilen. Het vergeten van zeeziekte is een belangrijke constante die ervoor zorgt dat we telkens weer terug naar zee gaan. Ik weet dat ik ooit op een tocht uitsluitend nog werd aangesproken met ‘Kapitein Kots’ maar de aanleiding staat me echt niet meer bij. Als het slecht weer is maar erg spannend, heb ik gemerkt dat je op één of andere manier helemaal niet zeeziek wordt. En als ik maar flink actief blijf heb ik er minder last van. Ik heb maar één keer ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

in de piepzak gezeten vanwege acute zeeziekte. Dat was ongeveer 20 jaar geleden ter hoogte van Cap Griz Nez toen ik begin van de avond in de mast gehesen moest worden. Ik was reuze bang dat de bemanning me zou laten schieten als ver boven hun hoofden mijn maag zich zou keren. Mijn eigen ervaring is kortom dat zeeziekte een passerend ongemak is dat vervluchtigt in de tijd en ondertussen draaglijker is als je zo actief mogelijk blijft. Dat actief blijven probeer ik alle slachtoffers aan boord op te dringen. En bij voorkeur een harde handhaving van het wachtlopen en de tochtplanning. Anders kom je nergens.

Het groepsgebeuren aan boord Bij langere tochten als je regelmatig één of meer etmalen op zee zit moet alles uit de groep komen. Er is domweg geen sociale interactie met de wereld buiten. Hoe sterker het gemeenschappelijke doel, hoe sterker de groep. Als iedereen in drie etmalen de driehonderd mijl van de Roompot op en neer naar St. Katharine Docks wil doen, dan lukt dat waarschijnlijk ook. Als de één niet boven windkracht vier wil varen, de tweede niet wil opkruisen en de derde niet van Engels bier houdt dan lukt dat waarschijnlijk niet. Naar mijn ervaring is er daarbij geen wezenlijk verschil tussen opstapper en schipper. Een opstapper kan afstappen en een schipper liever niet, dat is alle verschil. Nu zijn zowel schippers als ervaren opstappers bij uitstek eigenwijze individualisten. Dus het groepsgebeuren aan boord kent net zoveel varianten en invalshoeken als er persoonlijkheden zijn. Een vruchtbare relatie, of die nu een paar weken of vele jaren duurt, moet echter aan een paar basisvoorwaarden voldoen om succes te hebben. Mijn goede gade Eleonora Louise Virgenie mocht dat als eerste burger mooi uitdrukken als ze een vers huwelijkspaar toesprak: ‘De drie erren Rust Regelmaat en Reinheid vormen de basis voor grootbrengen en de drie erren Respect Ruimte en Respons vormen de basis voor een gezonde relatie.’

Respect Als er geen respect is voor een bemanningslid of voor een schipper is het noodzakelijk voor de nautische veiligheid aan boord dat de wegen zich zo snel mogelijk scheiden. Meestal gebeurt er onderweg ook bij slecht weer niet zo gek veel, maar soms loopt alles opeens uit de hand. En dan moet je blind kunnen varen op elkaar. Gebrek aan respect en daardoor weifelend optreden wordt opeens levensgevaarlijk. Meestal ga je wel uit van respect als je met elkaar in zee gaat. Sterker nog, de uitdrukking ‘met elkaar in zee gaan’ staat symbool voor samenwerken op grond van vertrouwen. Maar respect is kwetsbaar aan boord. Als een schipper slonzig blijkt en de spullen niet goed voor elkaar heeft, is het respect snel weg. Als iemand zeeziek wordt en zich laat gaan en zich onttrekt aan wachtlopen, is respect snel weg. Als iemand niet 34

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

vanzelfsprekend naar vermogen zijn of haar deel van de taken op zich neemt, is het respect snel weg. Een kunstgreep die daarbij kan helpen is om op voorhand de eerste verantwoordelijkheid voor een paar kerntaken te verdelen. Zoals daar zijn koken en foerage, de voorspelling van het weer, tochtplanning en navigatie, bijhouden van het logboek, de boordfinanciën. Een uitdaging is, dat gedrag aan boord waarmee respect verdiend of verloren wordt, slecht te voorspellen valt aan de wal of tijdens een kort oefentochtje. Ik probeer altijd in de allereerste plaats te beoordelen of de mensen met wie ik vaar respect kunnen geven en nemen. Dat is voor mij belangrijker dan nautische kennis en ervaring.

Ruimte Ruimte aan boord is tweeslachtig van aard. Als je teveel ruimte neemt, verliest het schip. Als je ruimte geeft, wint het schip daarbij. De ruimte is eindig en wat de één neemt is de ander kwijt, een eenvoudig zero-sum game. Dat geldt fysiek: waar jouw tas staat kan geen andere staan. En dat geldt ook met gedrag: waar jij vindt dat je het beter kunt en het dus altijd doet, ofwel sturen ofwel naar het voordek gaan, krijgt de ander geen ruimte om het ook beter te gaan doen. In gedrag geen ruimte geven is aan boord gevaarlijk voor de hele groep. Die ene die het allemaal wel even doet raakt onvermijdelijk vermoeid en als er dan echt wat moet gebeuren is die te moe en zijn de anderen niet ingewerkt. Als je daarentegen ruimte geeft, de ander de kans geeft zijn talenten te ontdekken, ervaring op te doen of eenvoudigweg aan het schip te wennen, dan maken letterlijk meer handen lichter werk – een win-win situatie. Ik ben bang dat ik daar vaak erg opportunistisch mee omga. Met een gelegenheidsbemanning die ik niet snel terug zie komen zie ik er vaak geen been in om de flinkerd die voordringt af te peigeren. Het onmiddellijk oplossen van een probleem aan dek is me dan liever dan het trainen van iemand die ik vermoedelijk niet nogmaals aan boord krijg. Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten en het lijkt me dus dat je bij het verdelen van de ruimte aan boord niet helemaal blind kunt varen op de schipper: bemanningsleden zullen redelijk assertief voor zichzelf moeten opkomen. Op specifieke punten kan het zinnig zijn als iedereen wat inschikt. Zo is het soms wenselijk om af te spreken dat onderwerpen, zoals politiek en godsdienst, buiten de discussie blijven als ze tot teveel emotionele controverse leiden. Prima onderwerpen om te bespreken als eenieder daarna weer vrijelijk zijns weegs kan gaan.

Respons Je kunt natuurlijk respect hebben en elkaar leuk ruimte geven, maar als dat betekent dat je zover uit elkaar staat dat je niet meer op de ander reageert dan gaat het echt niet lukken met het groepsgebeuren aan boord. En als bij een bemanning van vier ééntje geen respons geeft, niet echt aansluit bij de groep, dan draait bij het wachtlopen één van de wachten op halve kracht. ►

Geen respons betekent geen gesprekken tijdens de wacht, niet goed kunnen inschatten wat de ander wel en niet zal kunnen, en per slot een halvering van je vermogen om onverwachte situaties het hoofd te bieden. De overgebleven actieve wachtloper zal zich gedwongen zien te pas en te onpas iedereen aan dek te halen. Daarmee raakt het ritme uit het wachtlopen en creëer je een gevaarlijke situatie voor het hele schip. Als iemand bij langere tochten op zee niet reageert op de groep, niet aansluit, niet meedoet, dan moet hij/zij zo snel mogelijk van boord voor de eigen veiligheid en de veiligheid van de groep. Ik heb dat een paar keer meegemaakt. Ooit een jongeman aan boord gehad die regelmatig enige tijd in het vooronder verdween om in afzondering van zijn hoogstpersoonlijke voorraad Marsjes te nemen. Op zich wel koddig maar stilletjes apart gaan eten is in de groep natuurlijk al duizenden jaren een sociale hoofdzonde. Meestal is het vertrek vanzelfsprekend duidelijk, een enkele keer helpt het om een duwtje te geven. Het groepsgebeuren wordt zeer versterkt door een moederkloek of een wijze oude man die gewonde gemoederen wonderbaarlijk kunnen uitdeuken en met thee, sherry of een behoorlijke borrel de zaak bijeenbreien.

De praktijk Tot ik lid werd van PZV deed ik mijn langere zeetochten met bemanningen van jongelui van 15 tot 35 jaar. Daarna werken ze serieus, raken getrouwd, krijgen kinderen, doen aan hockey en hebben andere kleverige sociale verplichtingen. Hopelijk niet al te veel jaren verloren voor de zee. Die bemanningen van jonge honden zijn als vanzelfsprekend helemaal gericht op het groepsgebeuren inclusief alle fijnere nuances. Je stapt aan boord en je gaat varen tot je er bent en dan stap je weer af. Tenzij je heel veel dagen stormachtig weer op kop krijgt. Dan vaar je de andere kant op.

de groep uiteen. Bij de Ramsgate kan je dat mooi zien als bij aankomst in de UK de bemanningen zich verdelen over de vloot naar de wandelaars, de babbelaars en de borrelaars. Dat punt markeert het einde van de sociale houdbaarheid van de bemanning als groep. Sommigen met een schier eindeloze belangstelling en geduld voor de medemens hebben een navenant lange sociale houdbaarheidsduur. Voor mijzelf ligt dat dichter bij één dan bij twee weken. Gelukkig kent de PZV een effectief verdedigingsmechanisme. Dat bestaat uit de vorming van kleinere ‘klikkende’ groepjes bemanningen per schip of groepje schepen. Deze verzuiling geeft sterkere bemanningen maar belemmert ook de effectieve instroming en menging van nieuwe leden, ideeën en initiatieven.

Kortom Zeeziekte in mindere mate en beperkte sociale houdbaarheidsduur in meerdere mate beperken het genoegen van zeezeilen met ‘vreemden’. Het zoeken van schippers en opstappers binnen een vereniging als PZV geeft een aanzienlijk grotere trefkans op vertrouwd en passend gezelschap. Iedere deelnemer moet er echter wel gewoon aan werken om een bemanning tot een sociaal succes te smeden. Een sociaal moderator aan boord is daarbij van veel groter gewicht dan technisch-nautische ervaring. De interne markt tussen schippers en opstappers is bij ons wat verzuild in vrij gesloten groepjes. Het meer open maken van de schippersen bemanningspools leidt vast tot meer kansen met elkaar de zeeën te bezeilen. Dat open maken kan bijvoorbeeld door meer gebruik te maken van het Ramsgatemodel om de schepen te bemannen bij activiteiten maar ook bijvoorbeeld door initiatieven om als bemanning in interessante vaargebieden een bareboat te charteren.

Maar je vaart wel. Ik was dus best nieuwsgierig hoe dat bij PZV zou gaan met 1/3 schippers en 2/3 vaak heel ervaren opstappers. Ik was vooral nieuwsgierig hoe je een open bemannings- en een open schipperspool levend houdt. Nu realiseer ik me wel dat mijn voorgaande jeremiade over respect, ruimte en respons niet echt relevant is voor tochten van minder dan twee weken en minder dan zeg twee etmalen op zee. Op die kortere tochten kom je al snel enigszins redelijk aan. Echte vermoeidheid speelt nog geen rol. De Ramsgatetocht toont aan dat het concept van de open bemanningspool en de open schipperspool daar goed voor werkt. Naar mijn bij PZV beperkte ervaring werkt het ook bij andere wat kortere tochten.

Sociale houdbaarheidsduur Een kreet van Jan Statius Muller. Ruwweg de eerste week doet iedereen zijn best om een leuke groep te vormen. Vermijdt echter onbekende stellen aan boord: die laten vaak na een dag al het decorum vallen en gaan over tot hun daags gekibbel wat de groep vermorzelt. Na zowat een week zijn de wittebroodsdagen voorbij en valt PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Motorboten

k gebruik ‘motorboten’ als een werkwoord. Het valt mij zo op dat er tegenwoordig zoveel door zeilboten op de motor gevaren wordt. U kent ze wel, slap grootzeil op met het voorzeil ingerold en de motor aan. Natuurlijk zijn er situaties dat de motor aan moet maar soms kan ik met de beste wil van de wereld Leo van Leeuwen niet begrijpen waarom de motor aan staat. We hebben het hier over lange volledig bezeilbare rakken waarbij er zelfs geen snelheidsvoordeel te halen is. Een zeilboot is toch om te zeilen, dacht ik altijd, maar dat geldt blijkbaar niet voor iedereen. Haastige spoed om ergens te komen lijkt haaks te staan op het fenomeen zeilboot. Zou het iets van deze jachtige tijd zijn waar mensen zich niet meer de rust gunnen om even een stapje terug te doen? Als er sprake is van windkracht 1 en de bootsnelheid is minder dan 3 knopen, snap ik het

allemaal wel. Als het alleen maar kruisen is in een relatief smal vaarwater, snap ik het ook wel. Als er stroom en wind tegen is, snap ik het zelfs nog wel, maar vaak gaat dit allemaal niet op. Koop dan een echte motorboot, denk ik dan, maar ja, een zeilboot klinkt toch wat sportiever! Helaas zie ik dit fenomeen ook een beetje terug bij PZV. Nog wel een zeezeilvereniging, zou je denken. Maar het is niet de eerste keer dat ik opgelopen wordt door een boot die zeilend de motor heeft bijstaan. Ook uitspraken van ‘de wind viel weg’ als er minder dan 5 knopen over de grond gelopen werd. Bij de laatste Ramsgate hebben wij tot 3 uur ‘s nachts kunnen zeilen en aan de positiemeldingen afgemeten waren er veel die al vroeg aan het motorboten waren. Ik kreeg de opmerking ‘wat waren jullie laat binnen’ en inderdaad we waren om een uur of acht bij de Roompotsluis. Daarna hadden we om 10 uur weer wind die ons op het zeil naar Wemeldinge bracht. Om 13 uur waren we in de haven, dus ik begrijp die haast niet, al moeten sommige boten wel wat verder om in hun thuishaven te komen. Ik loop natuurlijk het risico dat de eerstvolgende keer dat ik zelf op de motor vaar, er opmerkingen gaan vallen, maar dat moet dan maar! Mensen geniet van je zeilboot en zorg dat je niet te snel aankomt want genieten kan ook onderweg!

Schotlandvaarders gezocht

et einde van een plan hoeft niet het einde van een droom te zijn…

Vuurtje Elders in deze Zeezeilen kun je lezen over Peter Chevaliers besluit om zichzelf de kwelling van drie maanden kotsenmet-opstappers te besparen. Verstandig Annemieke Stallaert en begrijpelijk. Maar ondertussen heeft Peter wel een vuurtje binnen de PZV doen ontbranden. Voor menigeen was zeilen in Schotland een verre droom, totdat Peter de zaak wel heel concreet ging maken. Peter’s plan was simpel: Rondje Engeland,

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

kloksgewijs, verdeeld in zes etappes van twee weken. Op onze oproep kwamen al snel zo’n twintig reacties. Vooral voor de trajecten in de Noordelijke vaarwateren, Dublin – Hebriden – Orkneys – Shetlands, bleek de interesse dusdanig groot dat we al snel mensen moesten overtuigen dat de andere trajecten ook best leuk kunnen zijn!

Schots water aanlokkelijk Met Peter’s besluit om van het Rondje Engeland af te zien is een tocht in trajecten van de baan. Maar het vooruitzicht van de Schotse wateren is dusdanig aanlokkelijk dat enkelen onder ons het niet zomaar los willen laten. Vandaar dat het plan is geboren om met één of meerdere boten gedurende één of twee weken de Hebriden te bevaren in de zomer van 2011. Kortweg zijn er drie alternatieven: bare boat chartering, een schip huren met schipper, of een zeezeilcursus vanuit de RYA. Op en rond de Hebriden zijn hiervoor volop mogelijkheden, en Peter stelt ruimhartig zijn kaarten en ► pilots ter beschikking.

Pub Uiteraard betekent zoiets dan wel dat je heel expliciete afspraken moet maken over zaken als gezamenlijke doelstellingen, tochtplanning, taakverdeling aan boord, financiën etc. En natuurlijk moet het ook gewoon klikken, want gezamenlijk zeezeilen is uiteindelijk ook een sociaal experiment. Om dat te organiseren willen

we wel tijdig beginnen met voorbereidingen. Tijdens het Lustrumweekend wil ik de belangstelling inventariseren. Medio november wil ik dan voor de geïnteresseerden een avondje in de Pub beleggen. Wie sluit aan? Meld je interesse via: annemieke@stallaert.nl.

Aansprakelijkheid, Opzicht en het BPR Kleine lettertjes, grote letters, je kunt ze maar beter goed nalezen…

van de voor mij geldende voorwaarden. Daar wilde de schadebehandelaarster niet aan en het dossier werd met een (van haar kant definitieve) afwijzing opgelegd.

n het kielzog van een geflopte deelname aan de CAM Race raakte ik als roerganger in een in ons land gelegen sluis betrokken bij lichte averij. De schipper/ eigenaar stelde mij, zoals gebruikelijk, aansprakelijk voor de schade aan het polyester en de daarmee verbonden kosten. Als het schip voor inspectie en/of Aaldert van der Vlies herstel ‘in de takels’ zou moeten diende het geheel al snel op een kleine € 1500,begroot te worden. Ik diende een schadeformulier met bijbehorende kostentaxatie in bij mijn verzekeringsmaatschappij. Prompt volgde een afwijzing. Ik zou het ‘Opzicht’ hebben gehad en dat is conform de algemene voorwaarden van de aansprakelijkheidsverzekering een uitsluitinggrond. Dus niet gedekt!

Standbeelden

Roerganger of opzichthouder?

Sans Prejudice

In eerste instantie voerde ik aan dat ik, op basis van de aan boord aanwezige schipper/eigenaar, slechts als roerganger had gefunctioneerd en als zodanig niet ‘de zaak, (lees: het gehele schip), uit hoofde van een huur-, huurkoop-, lease-, pacht-, erfpacht- of pandovereenkomst of vruchtgebruik (waaronder het recht van gebruik en bewoning) onder mij had.’ Het door de verzekeraar in tweede instantie aangevoerde verweer dat het bedienen van het stuurwiel een vorm is van vervoer/bewerken en derhalve ook tot een uitsluiting leidt, kon ik al zonder meer terzijde schuiven, omdat het een geleende tekst was die geen deel uitmaakte

Een weekje later werd ik gebeld door een vriendelijke jurist. Het schadebedrag zou aan de schipper/eigenaar worden overgemaakt. ‘Sans Prejudice, omdat de discussie intern omtrent casusposities als de onderhavige nog niet op een lijn zijn gelegen, meer informatie kan leiden tot een andere conclusie en omdat het quasi-eigenaarschap dat de grondslag vormt voor de opzichtuitsluiting op basis van de huidige gegevens niet evident naspeurbaar kon worden bepaald.’ Maar dat had u al begrepen, toch? Een standbeeld zal ik niet krijgen, meneer De Poorter. Wel verwacht ik eerstdaags gewijzigde voorwaarden voor mijn aansprakelijkheidsverzekering!

Ik herinnerde mij de lang geleden uitgesproken woorden van mr. de Poorter, strafrechtdocent aan de landelijke Rechercheschool: ‘Heren, er zijn nog standbeelden te verdienen!’ Hij bedoelde daarmee dat oplettendheid en oog voor tekst zijn nut kan hebben. Dus het BinnenvaartPolitieReglement ter hand genomen en doorgespit. In artikel 1.02 staat wat ik (en U, aandachtige lezer) al weet: ‘Onder schipper wordt verstaan degene die de leiding heeft over een drijvend voorwerp’. In artikel 1.03 staat onder 1. aanvullend het volgende: ‘Een lid van de bemanning van een schip moet de aanwijzingen opvolgen die hem door de schipper binnen de grenzen van diens verantwoordelijkheid worden gegeven.’ En hiermee was de mij door de verzekeraar toebedachte macht als roerganger weer ingeperkt. PZV-opstappers zijn immers ook zonder dit artikel al eigenwijs genoeg? Als je die ook nog het opzicht geeft over je drijvende voorwerp ben je verkocht! Ondanks de afwijzing waagde ik er nog een aanvullend briefje aan, met vermelding dat de schipper mij inmiddels had laten weten dat definitief herstel kon wachten tot de winterstalling en daarmee de kosten voor de kraan kwamen te vervallen.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

S r e Ov

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

g e o B n e l e g e i p S r e Ov

Zeiljacht voor Pampus Jan Oome

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

a/b Vrouwe Cornelia In een dromerig en waterig zonnetje rechts- of linksom van ton naar tonnetje zeilden we zonder stress in een tjalk met paviljoen met de PZV op brood, snacks en wijn als rantsoen. Door de 3 - 4 knopen vaart en ‘t fraaie overstag gaan werd door de dames op het paviljoen goed meegedaan met ingehouden adem de helmstok vermijdend de aanwezige matrozen en schipper verblijdend! Johan Kortas

Borrelen met de Meiden van de Kade

De leutigste: Carla, Nicole, Moniek, Lidia

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

et was een prachtig begin van de muzikale, swingende en creatief-plasticversierde Lustrumfeestavond van PZV. Na het ‘klassieke’ borreltje in een fraai PZV-borrelglaasje (dat we daarna in onze eigen zak mochten steken) werden we verrast met de opkomst van 50 mooie Muidense Meiden van de Kade, geflankeerd door drie accordeonisten en de dirigent, man (!?). Gelukkig was ook één van de accordeonisten een man, zodat hij zo nodig broederschap zou kunnen vinden tussen al dat zingende vrouwvolk. Want zingen, dat konden ze! Zo mooi, die shanty’s vanaf de Kade, als de mannen weer ter zee gingen of ter zee waren of terug verlangd werden. Het koor zong meerstemmig een heel bijzonder hedendaags repertoire. Zo waren de Meiden ook gekleed en getooid, in een goed gekozen palet van rood-, wit- en zwarttinten: allemaal individueel en toch samen. In het programmaboekje werden we gewezen op zeer getalenteerde accordeonisten. Dat was niet teveel gezegd. Ze speelden heel erg goed. Wat is dat toch een verrukkelijk instrument voor het begeleiden van zeemansliederen. En last but not least: de dirigent Vincent de Lange kon ook nog prachtig zingen als shantyman! We lieten ons graag ►

Zuiderzee

verrassen, een uur lang inclusief twee toegiften, heerlijk. Maar ik wist het eigenlijk al een beetje, want één van die mooie Meiden is mijn zuster, zeg ik met gepaste trots. Goede keus, Lustrumcommissie, dank. Mariëtte Roozeveld van der Ven

Ons eerste lustrum

amen met Mathy Meulendijks en onze vrouwen hebben we in Lelystad een fantastische Winner 10 -10 gehuurd en deze op vrijdagavond na wat moeizaam gemanoeuvreer in de box gekregen. Naast een eerste lustrum ook maar meteen een eerste wedstrijd op zaterdag, en tot mijn verbazing en met wat geluk gingen we als derde over de startlijn en gaven deze plek ook niet meer af. Het was wel lastig dat de wedstrijdboot in de weg lag zodat we twee keer extra overstag moesten, maar het leverde prachtig plaatjes op die Ben met gevaar voor eigen leven heeft gemaakt. Ik moet zeggen dat het programma van zaterdagavond klonk als een klok! Een spetterend optreden van ‘de meiden van de kade’ met daarna een heerlijk buffet. Maar de klap op de vuurpijl vond ik tocht echt wel de swingende

Lils Mackintosh, geweldig om zo’n enthousiaste mensen op het podium te zien optreden. En onverwacht heerlijk gedanst!! Op zondagochtend kregen we een verhaal dat mij niet bepaald overhaalde om te investeren in een boot, en een verhaal over navigatie-instrumenten en kaarten waarvan de boodschap bij mij niet is aangekomen, maar dat kan ook komen door dat ik liever het water weer op wilde met dat prachtige weer. Super georganiseerd! Arjan Jeurgens

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Terugblik

van de commissievoorzitter

a maanden van voorbereiding staat op vrijdag 1 oktober het lustrumweekend voor de deur. De commissie houdt ’s avonds nog een laatste vergadering, op de Windveer, om de laatste zaken af te stemmen. We nemen het draaiboek door en bedenken dat we de ‘havenmeester’ en de band nog moeten informeren over de afsluiting van de snelwegafrit. Nog even snel bellen en mailen! Zaterdagochtend leggen we de spullen voor de inschrijving klaar. De eersten komen zich al om 9 uur aanmelden. Zo spreiden de aanmeldingen zich prettig. Er zijn maar twee ‘last minute’ afmeldingen, twee zieken. Dat valt niet tegen. Overigens, terugkijkend, is het totaal aantal afmeldingen ons best meegevallen, zeker aangezien de meeste leden zich al in juni aangemeld hebben. Over de uiteindelijke opkomst, 95 leden en partners, zijn we best tevreden. Gedurende de dag loopt alles redelijk volgens schema. Een aantal zaken komt niet zo uit de verf als we ons dat van te voren voorgesteld hadden. Maar daar staat tegenover dat nog meer zaken onze verwachtingen overtreffen. In de slag om Pampus wordt heerlijk en fanatiek gezeild. Vanuit het wedstrijdbootje hebben Ben en ik een prachtig uitzicht op de langskomende schepen. Helemaal leuk is het als de deelnemers van beide kanten tegelijk op ons af komen en elkaar op korte afstand

Lustrumfotowedstrijd

p 12 oktober heeft de jury, bestaande uit de leden van de lustrumcommissie, de uitslag van de lustrumweekend fotowedstrijd bepaald. Het aantal inzendingen viel helaas wat tegen, maar de diversiteit van de foto’s was groot. De foto’s waren door Jan Oome anoniem gemaakt en voorzien van slechts een nummer op een ‘mijn album’ geplaatst. De jury heeft de foto’s in het album bekeken. Na rijp beraad en het uitbrengen van de stemmen zijn de winnende foto’s gekozen. Daarna heeft Jan Oome ons laten weten wie de makers van deze foto’s zijn. Daarmee is de uitslag van de lustrumweekend fotowedstrijd als volgt: De leutigste: ‘Vier borrelende dames’ van Johan Kortas De mooiste: ‘Zeiljacht voor Pampus’ van Jan Oome De meest sprekende: ‘Ketelbinkie Stef’ van 42

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

passeren. Vanaf deze positie mijn speciale dank aan Wim Braun die Ben geholpen heeft deze leuke slag om Pampus uit te werken. De Meiden van de Kade hebben prachtig gezongen. Iedereen werd er muisstil van. Maar, ‘Als het golft, dan golft het goed’ blijkt dan weer een echte meezinger. Het buffet was heerlijk, vooral het voorgerecht sprong er voor mij uit. En ook de band heeft onze verwachtingen overtroffen. Heerlijke muziek, swingend gebracht door Lils, waarop lekker gedanst kon worden. En niet zo hard dat er niet ook lekker bijgepraat kon worden. Een aantal leden heeft flink werk gemaakt van de plastic-soup-hoed, waarvoor onze dank. En aan de reacties in het publiek te zien, werden de creaties van het vrouwenweekend ook zeer gewaardeerd. Na zaterdag kon het weekend niet meer stuk. En dat is maar goed ook, want, eerlijk gezegd, de workshops van zondagochtend waren niet allebei even meeslepend. Na het bedankwoordje van Henne aan de sprekers, viel hem tevens de eer te beurt om het weekend af te sluiten. En toen was het allemaal al weer voorbij. De commissie is erg blij met de vele positieve reacties die we tijdens en na het weekend van de leden ontvangen hebben. Goed om te horen dat jullie het naar je zin gehad hebben. We danken alle aanwezigen voor hun enthousiasme en goede zin in het weekend. Dankzij jullie is het een mooi weekend geworden, waar wij met veel voldoening op terug kijken.

Lustrum in "a nutshell"

Aad Bostelaar De drie prijzen, een mooi ingelijste afdruk van de foto, worden op de ALV van 6 november aan de winnaars uitgereikt. De jury heeft ook een eervolle vermelding toegekend aan de foto, die volgens ons het ‘Lustrumweekend in-a-nut-shell’ weergeeft. Deze foto bleek ook gemaakt door Johan Kortas. Hulde! Namens de jury, Petra de Jong

Ketelbinkie Stef

MONSTERROL Nieuwe leden Jantine Geldtelder Richard Fransen Ed Heijstek Ernst Munnikj Paul van Nunen Ward de Vin Joost van den Avoort Nieuwe boten Bas Ziekenheiner Huub en Moniek Mol Pieterjan van Dongen Paul van Nunen Ate Vogelsang Max van Vriesland en Anet van den Berk Niet meer in de vloot Huub en Moniek Mol Ate Vogelsang Max van Vriesland Wijzigingen

Dreessingel 66, 3066 TM Rotterdam Moriaansteeg 8, 2312 KD Leiden Heerendonklaan 115, 5223 XS ’s-Hertogenbosch Westeinde 74, 2825 AL Berkenwoude Burg. Cremersstraat 19, 6361 BP Nuth Wijnstraat 28, 3311 BW Dordrecht Wilgenroosstraat 38, 5644 CH Eindhoven

071-5314628 0610843773 0182362697 045-8500123 078-6148752 06-47034586

rfransen@zonnet.nl e.heijstek@home.nl erm@planet.nl paulvannunen@home.nl ward.de.vin@capgemini.com j.vandenavoort@chello.nl

Evenaar Confiance Halverwind Brune Bear Atlantis Scylla

Noordschans Sint-Annaland Balk Tholen/WSV De Kogge Roermond/De Rosslag Scharendijke

1060*340*170 1065*355*165

Dehler Contest 35 Beneteau Oceanis 31 Domp 860 Arion 29 Jeanneau Sun Fast 37

860*275*120 900*310*120 1140*370*207

Dream Time Guus van der Hoorn Pleione Hydra Hans van Reenen Lady Five (Victoire 1044) Sepia Voor het doorgeven van wijzigingen, zie de betreffende colofonrubriek. In Zeezeilen worden alleen wijzigingen van leden en boten vermeld.

ZEEZEILEN, verenigingsblad van de PZV Zeezeilvereniging (verschijnt 4x per jaar) BESTUUR Rolien Jonkers-Lucassen, voorzitster Martien Oerlemans, secretaris Sjaak Homan, penningmeester Martijn van Dijk, vz winteractiviteiten Jacqueline van Amstel, vz. zomeractiviteiten Herman Van den Broeck, vz. Communicatie

COMMISSIE ZOMERACTIVITEITEN ZAC07a@pzv-zeezeilen.nl Jacqueline van Amstel, voorzitster Franka Ruijten RAMSGATE-TOCHT Leo van Leeuwen, voorzitter Peter Peeters Annemieke Stallaert Lidia Roesink Marja Snoeyen

Haven Kloosternol 1a Sint Gerardusplein 8 Langakkers 24 Wielewaal 31 de Stappert 6 van Rotselaarlaan 12

COMMISSIE WINTERACTIVITEITEN WAC07a@pzv-zeezeilen.nl Martijn van Dijk, voorzitter Han van Pelt, secretaris Carla Auer, penn.m. Marc Swinkels

4322 AK Scharendijke 5644 NE Eindhoven 6652 ED Druten 5667 AA Geldrop 5066 MG Moergestel B-2290 Vorselaar-B

06-25028036 040-2930432 Bestuur07a@pzv-zeezeilen.nl 06-200119828 06-12282611 013-5136599 +32 475319201

REDACTIE ZEEZEILEN/WEBSITE ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl Herman Van den Broeck, hfd.red. Bauke Sijtsma Marijke Alders Joep Vermeulen Peter Chevalier Annemieke Stallaert Piet Lucassen (vormgeving) Peter Veger (vormgeving)

WEBSITE WM07a@pzv-zeezeilen.nl Peter Veger, webmaster

INFORMATIE LIDMAATSCHAP, LEDENADMINISTRATIE EN BOOTADMINISTRATIE Wij verzoeken U wijzigingen in Uw contact- en/of bootgegevens door te geven aan de Webmaster; deze worden dan opgenomen in adresbestanden en op de website. Peter Veger, Prins Hendriklaan 18, 5684 GP Best, Tel: 0499-373994, ADM07a@pzv-zeezeilen.nl. KENNISBANK Beheerder: Wim van Roode, Tel: 040-2624408, Wim.van.Roode@vanroode.org BETALINGEN Contributies, betalingen voor cursussen, oefenweekenden en advertenties in Zeezeilen gaarne overmaken naar ING 3222325, ten name van PZV-Zeezeilvereniging te Veldhoven, met vermelding van de aard van de betaling. KOPIJ Kopij aanleveren bij Herman Van den Broeck, per E-mail: ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl, of per CD. Teksten aanleveren in WORD, ARIAL 9 pt, ZONDER OPMAAK, ZONDER ILLUSTRATIES en/of TABELLEN! Digitale illustraties identificeren met naam en titel van het bijbehorende artikel en aanleveren in hoge resolutie; minimaal 250 kB. De redactie van Zeezeilen heeft het recht de ingezonden artikelen te wijzigen, in te korten en zelfs te weigeren. De auteur is verantwoordelijk voor de inhoud van het artikel en voor de mening die er in wordt weergegeven. Die mening komt niet noodzakelijk overeen met de mening van de redactie en het bestuur van PZV. Ingezonden bijdragen, foto’s en illustraties dienen vrij te zijn van auteursrechten en PZV zal in geen enkel geval auteursrechten vergoeden. Het is niet toegestaan artikelen en beeldmateriaal uit deze uitgave over te nemen. Overname kan alleen met schriftelijke toestemming van de redactie en met vermelding van de bron. ADVERTENTIES Advertentietarieven worden op aanvraag verstrekt door de redactie van Zeezeilen. WEBSITE: www.pzv-zeezeilen.nl Met een listserver voor directe berichtgeving tussen ingeschreven leden onderling, pzv-list@pzv-zeezeilen.nl

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010

Met de Maxi 1300 ��

�� 44 PZV ZEEZEILEN, NUMMER 4, OKTOBER 2010