Zz 2009 3 by PZV Zeezeilvereniging

ZEEZEILEN Jaargang 28 nummer 3, augustus 2009 www.pzv-zeezeilen.nl

Ramsgate Buitenom

Manoeuvreren

��

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

IN MEMORIAM

KALENDER 14 29 5 5-13 18-21 3-4 17-18

Aug Aug Sep Sep Sep Okt Okt

Nov

Vrijdag Zaterdag Zaterdag 9 dagen Vrij/Ma Weekend Weekend Zaterdag

Zeezeilen nr. 3 verschijnt Zeillat op juiste hoogte Sluiting kopij ZEEZEILEN-4 London (za t/m zo) Waddenweekend Eindejaarsweekend Strandzeilen Discussie-ALV

INHOUD 3 4 4-5 5-6 7 8 8-9 10-11 12 13 13 14-16 17 18-19 20-21 22-24 26 27-28 29-30 31 32 33 34-35 36 37 38

•

In memoriam Freek Smit Redactioneel Van de Voorzitter Schipper en Schip Nieuwe Leden Nattigheid Puff 'en route' Passie Zwaaien en praaien Thuis in de Kombuis Eindejaarsplannen Ramsgate Roompot-Ramsgate Ramsgatefoto's Ramsgate-Zeuntje Techniek en Vaarpraktijk Manoeuvreren Rondje Buitenom SRC-Examen Motie Lidia Roesink Navigator's Trophy Quiz vragen Terugvaart Summertime 16 m² zeilen Vrouwenweekend Quiz antwoorden

Kees Kersten Herman Van den Broeck Rolien Lucassen Sander van Eijkern Herman Van den Broeck Dico van Ooijen, Yvonne Verschuure Hans van Reenen Michelle Blaauw Monique Mol Hans, Wim, Mariëtte Marja Snoeyen Peter van de Wijngaart Marielouise Teklenburg Hans, Arend Jan, Carel Herman Van den Broeck Jan Oome Annemieke Stallaert Jacqueline van Amstel Lothar Ilzhöfer Aaldert van der Vlies Annemieke en Moniek Stallaert Bridget van Geijlswijk Lothar Ilzhöfer

Paul Smolders, organisator van het motor-manoeuvreren, verstaat zijn vak: hij haalt de tros uit de schroef. Linkse of rechtse? 77

•

Alexander en Rolien gaan trouwen. Tijd voor een PZVvrijgezellenfeestje.

•

Hoe kun je 16m2 zeilen op een valk?

•

Na 35 jaar in weer en wind heeft Tjits de Vin eindelijk haar buiskap!

•

Rolien gaat trouwen. Zorgt zij zelf voor verjonging van de PZV?

Freek Smit

ls uitgesproken Philipsman en als enthousiast watersporter, was het haast vanzelfsprekend dat Freek Smit al bij de start in 1980 lid werd van de Philips Zeezeil Vereniging PZV. Als lid was Freek als het ware vergroeid met zijn oranje 28-voet Kievit, de Troepiaal, waarmee hij ook regelmatig de Ramsgate heeft meegevaren. Al geruime tijd werd Freek behandeld voor mond- en halskanker, uiteraard in de aanvankelijke hoop op volledig herstel. Helaas werden er eind vorig jaar fatale uitzaaiingen in zijn longen geconstateerd. Medisch gezien was het toen al duidelijk dat Freek zijn eigen koers moest uitzetten in de richting van een eindhaven. Na een paar slopende maanden heeft Freek, 78 jaar, op 2 april voorgoed afgemeerd in zijn vertrouwde ‘Thuishaven Veldhoven’. We hebben Freek leren kennen als een enthousiast zeezeiler en een goed schipper, maar ook als een lid dat bijvoorbeeld bij vergaderingen of palavers duidelijk afwijkende standpunten kon innemen, die dan soms tot heftige onderlinge discussies konden leiden. In de 27 jaar dat hij lid is geweest heeft Freek Smit ongetwijfeld mede bijgedragen aan de ontwikkeling van PZV tot de professionele zeezeilclub zoals wij die thans ervaren. En zo zal PZV zich hem nog graag blijven herinneren!

Kees Kersten PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Redactioneel 'Ik haal Zeezeilen met plezier uit de brievenbus’ en ‘Zeezeilen is een fantastisch blad’. Zulke opmerkingen krijg ik de laatste tijd steeds weer te horen.'

Uw bijdrage is erg belangrijk. Zonder uw stukjes en foto’s houdt het op. Gelukkig is de bereidheid om artikels en foto’s aan te leveren erg groot. En hoe zit het met U, beste lezer? Hebt U al eens een verslag ingestuurd? Of een reisverhaal? Misschien hebt U wel iets leuks meegemaakt, of iets ergs? Voelt U dat er nog een stukje in uw pen zit, of een artikeltje in uw klavier? Laat het maar komen! Denk ook eens na over sponsors en adverteerders. Misschien kent U wel een bedrijf dat wil adverteren in ons blad en op de website. Kijk eens rond in uw omgeving en geef ons een tip. Wij doen de rest.

Herman Van den Broeck

nder leiding van Hans van Reenen heeft de redactie prachtig werk geleverd en Zeezeilen letterlijk en figuurlijk kleur gegeven. Het is een boekje geworden dat je met plezier uit de brievenbus haalt, meteen doorbladert van voor naar achter, van achter naar voor, leest en herleest. Gooit U het blad na de eerste leesbeurt bij het oud papier? Nee dus, U weet precies wat ik bedoel… De Zeezeilen is een begrip geworden, net als de Trafalgar Pub, de Ramsgatetocht, het Eindejaarsweekend en de Nieuwjaarsborrel. Het verenigingsblad is een essentieel onderdeel van PZV. Het is bovendien een bindende kracht, ‘het knooppunt van de vereniging’ heb ik onlangs eens horen zeggen. Het brengt mensen bij elkaar rond dezelfde hobby: er zijn de schippers en de opstappers, de organisatoren en de deelnemers, de commissies en de leden, de actieve en de minder actieve zeilers, de zeuntjes en de zeerotten, de schrijvers en de lezers. Een blad is maar een blad als er lezers zijn, en daar bent U er één van, beste lezer. De redactieleden van Zeezeilen zijn geen professionals die voor hun werk betaald worden. Ze doen het uit betrokkenheid met PZV, omdat ze graag met taal bezig zijn, omwille van het prachtige eindresultaat, maar vooral omdat ze goed beseffen dat U het verenigingsblad zo graag leest.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Uw mening telt en wordt gewaardeerd. Zeezeilen biedt U een forum waarop U uw ongezouten mening kwijt kunt, zo lang uw kritiek maar positief bedoeld is. Het ‘Kraaiennest’ werd onlangs uit de mast gehaald. Het bezorgde het schip soms wat te veel helling. Maar de nieuwe rubriek ‘Nattigheid’ geeft U de kans om uw standpunten duidelijk te maken. Want in een vereniging die leeft en die vooruit wil hebben we uw mening nodig. Als nieuwe hoofdredacteur van uw verenigingsblad sta ik voor een grote uitdaging: het niveau van Zeezeilen minstens even hoog houden en het blad zelfs nog beter maken dan het nu al is, als dat al mogelijk zou zijn. Ook de website is aan vernieuwing toe, zowel qua vorm als qua inhoud. Daar wordt op dit ogenblik al hard over nagedacht. Ik dank alle PZV-ers die zich belangeloos inzetten en hun bijdrage leveren.

Van de Voorzitter Ahoy PZV'ers,

et terug van het vrouwenweekend! Het was erg gezellig en we hebben met vier schepen en een heleboel vrouwen de verenigingshaven in Numansdorp onveilig gemaakt. Ik wil meteen maar van de gelegenheid gebruik maken om Dimphy, Petra en Anet te bedanken voor hun goede zorgen. Helaas kon ik dit jaar niet mee met de Ramsgatetocht, maar ik heb aan jullie gedacht. Ik heb begrepen dat een groot deel van de zuiderlingen in ieder geval in Ramsgate is aangekomen en later ook een deel van de noordelijke vloot in Lowestoft. Ook heb ik gehoord dat, toen de Jonathan omstreeks 01:00 uur in Chatham aankwam, de gasten van het Captain’s Buffet al vrolijk terugkeerden naar hun kooi. Jammer dat Haye zijn Navigator’s Trophy toen niet in ontvangst kon nemen. Haye, alsnog gefeliciteerd! Ik hoop dat alle deelnemers genoten hebben van een fantastische week. Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij!

Bedankt ook, Hans, voor je jarenlange inzet voor Zeezeilen en PZV. Je hebt je enthousiasme en je inzet overgebracht op het verenigingsblad en op de redactie. Die spirit moeten we behouden. Maar genoeg retoriek nu. U hebt weer een nieuwe Zeezeilen in de hand, boordevol verslagen en verhalen, nieuwtjes, technische weetjes en veel Ramsgate. Begin er maar aan. De redactie wenst U veel leesplezier.

U helpt toch ook advertenties werven!

Rolien Lucassen De eerste twee vergaderingen van het ‘nieuwe’ bestuur zitten er inmiddels op. We hebben met elkaar van gedachten gewisseld over een aantal onderwerpen die wij belangrijk vinden. Maar dat willen we echter niet doen zonder jullie input! Graag zouden we met jullie allen tijdens de eerstkomende ALV over drie belangrijke thema’s van gedachten willen wisselen. Ten eerste vinden we de ‘continuïteit’ van onze vereniging een belangrijk onderwerp. Continuïteit betekent

►

volgens van Dale iets dat onafgebroken duurt en volgens Wikipedia is het een onophoudelijke opvolging of stroom. Dit onderwerp heeft alles te maken met het voortbestaan van onze vereniging en dus met het werven van nieuwe leden. Om onze continuïteit te waarborgen zullen we nieuwe aanwas moeten vinden. Daarom moeten we met elkaar bepalen wat ons doel en onze doelgroep zijn en welke gerichte activiteiten we in functie daarvan willen organiseren. Jacqueline en Jan bereiden dit onderwerp ter discussie voor. Ook een belangrijk item is ‘communicatie’. Samen met Herman denk ik na over wie PZV is en op welke manier we ons als vereniging willen manifesteren, intern en extern. Hoe zien buitenstaanders PZV en hoe wil onze vereniging er uit zien? Welke communicatiemiddelen, buiten Zeezeilen en de website, zijn er nog? Hoe brengen we onze boodschap over aan onze leden en aan onze doelgroep? Hieraan zullen we onze communicatie moeten aanpassen. En tenslotte het laatste, maar zeker niet het minst belangrijke thema dat aan bod zal komen is ‘zeewaardigheid’. Dit geldt niet alleen voor onze schepen, maar ook voor alle PZV'ers, zowel schippers als opstappers. We zijn er ons van bewust dat dit misschien een precair onderwerp is, maar wij als bestuur vinden het heel belangrijk hierover uw mening te kennen. Zo kunnen we daar later met elkaar goede afspraken over

maken. Namens het bestuur gaan Maarten en Martijn dit thema voorbereiden. Deze onderwerpen hebben raakvlakken met elkaar en zullen verder uitgediept moeten worden. Daarom zal er op zaterdag 7 november een ALV ‘special edition’ worden gehouden. Dan zullen alle aanwezigen in groepen over de drie thema’s discussiëren. Het bestuur bereidt deze thema’s voor en treedt op als discussieleider. Zij mengt zich echter niet in de discussies en observeert alleen. Nadien is het de bedoeling dat uit deze observaties conclusies worden getrokken en dat in het beleid van PZV met deze conclusies rekening wordt gehouden. Op deze manier willen wij de koers voor de komende 3 jaar uitstippelen. En zoals het een goed schipper en haar bemanning betaamt, zullen we onderweg aan de hand van de weerberichten en de stroming de koers bijstellen indien nodig. Ik nodig iedereen die een mening heeft over één of meer van de drie bovenstaande thema’s van harte uit om deel te nemen aan de ALV en aan de belangrijke discussies. Tot die tijd wens ik iedereen een fantastische zomer met volle zeilen. Hartelijke groet, namens het bestuur, Rolien

Schipper en Schip Eindelijk opgelost: Den Røde Båd is die rode boot.

k zeil al van jongs af aan. Mijn eerste bootje was een rood-met-witte Vaurien. Omdat ik toen al veel alleen zeilde werd de Vaurien na een paar jaar door mijn ouders ingeruild voor een oranje (jaren-zeventig-kleurtje) Solist. Mijn ouders zeilden toen in een Manta, een 19-voets kajuitbootje met kielmidzwaard van de Oostenrijkse werf Schöchl. Het vaargebied was de kop van Overijssel: Belterwijde, Beulakerwijde, Giethoornse Meer, Zwarte Water, enzovoort. De grootste boot op de plas was een Compromis 777 en dat vonden we toen een enorme kajuitzeilboot. Inmiddels volwassen en een paar jaar zonder boot, begon het weer te kriebelen en ik kocht samen met mijn toenmalige

vriendin (later mijn vrouw en nu mijn ex-vrouw) een Jeanneau Tonic: een 23-voets kajuitboot met kielmidzwaard. We varen gevallen voor de enorme binnenruimte voor een boot van die lengte. De zeileigenschappen waren navenant en dus waardeloos. Het uitgebuikte zeil zal ook niet geholpen hebben, maar de boot had duidelijk te weinig ballast en liep heel snel uit het roer. Ik heb toen het besluit genomen bij elke volgende boot de zeileigenschappen absolute voorrang te geven. Voor mij betekent dat een rank schip en nooit meer een kielmidzwaard. We voeren overigens in Zeeland met jachthaven de Put aan het Haringvliet als thuishaven. De volgende boot was een Dehler 33 (9,99 meter lang en maar 2,90 meter breed). Op de dag van de proefvaart blies het windkracht 7 en wilde de verkoper niet uitvaren. Mijn argument ’u kunt nu een boot verkopen of niet’ hielp en de boot zeilde fantastisch. Het was dus een heerlijke boot om mee te zeilen maar er waren inmiddels twee kinderen en wat Dehler niet bezuinigde aan beslag bleek wel bezuinigd te zijn aan afwerking en degelijkheid van het interieur. Op zoek dus naar een volgende, langere (en dus ruimere) ranke boot met een degelijk interieur. Dat werd de Faurby 424. Faurby is een kleine werf gevestigd in het zuiden van Denemarken. Ze bouwen 33, 36, 39 en 42-voets boten. Alle boten zijn rank, licht en dragen relatief veel zeil. De Faurby 424 is 12,62 meter lang, 3,40 meter breed en steekt 2,00 meter diep. De boot is met 6900 kg (waarvan 2750 kg ballast) vrij licht. De krachten van kiel en mast worden naar een stalen frame (net als bij X-Yachts) geleid. Het grootzeil meet 42 m2. Ik heb als voorzeil gekozen voor een high aspect (35 m2) in plaats van een genua. Een wedstrijdje tegen een zusterschip heeft geleerd dat dat met halve wind of hoger helemaal niets ► PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

aan snelheid scheelt, maar ik heb wel een veel handelbaarder zeil en hoef mijn voorzeil pas heel laat te reven (en dat scheelt weer hoogte met een rolfok). Voor ruimere koersen kan ik een zogenaamde code zero zetten die als rolzeil om zijn eigen voorlijk is uitgevoerd. Alle beslag is zodanig geplaatst dat ik de boot helemaal alleen kan zeilen en dat werkt in de praktijk probleemloos. Een boegschroef helpt mij bij het aan en afmeren. De boot is prachtig gelijnd maar dat vindt natuurlijk iedere schipper van zijn eigen boot. De afwerking binnen voldoet aan de allerhoogste Scandinavische normen. Hoe hard het ook waait en hoe veel golven er ook staan, binnen kraakt er helemaal nooit iets en alle kastjes en deuren gaan probleemloos open en dicht. Een groot verschil met mijn eerdere boten. Het is bepaald geen ruimtewonder onderdeks maar daar staan de uitstekende vaareigenschappen tegenover.

naar het zuiden is Nieuwpoort het verste punt en naar het westen waren dat Londen, Ipswich en Lowestoft (met een Ramsgate-tocht). De laatste tijd komt er wat minder van zeilen omdat ik door de week in Zwitserland (Zürich) werk. Het valt dan niet altijd mee om het zeilen in een toch al druk en ingewikkeld schema in te passen. Helaas dit jaar dus geen Ramsgatetocht en geen Waddenweekeinde voor Den Røde Båd. Op het verlanglijstje staat zeker nog een keer een tocht waarbij meerdere dagen en nachten aan één stuk moet worden doorgevaren. Het moet zeker geen probleem zijn om daar PZV-opstappers voor te werven. En tot nu toe heb ik uitsluitend positieve ervaringen met PVZ-opstappers.

Een naam voor een boot is altijd lastig. De Jeanneau Tonic hadden we Bitter Lemon gedoopt. De Dehler 33 had een diepblauwe romp en dat werd dus de Parbleu. Ik heb bij de Faurby gekozen voor een donkerrode romp en bij gebrek aan fantasie is de boot gedoopt als de rode boot maar dan op zijn Deens. De thuishaven is Port Zélande en ik spring een gat in de lucht als er ooit nog eens een sluis in de Brouwersdam wordt gelegd. Ik ben nog niet heel ver weg geweest met de boot. Naar het noorden ben ik nog niet verder gekomen dan Vlieland (uiteraard met het Waddenweekeinde van de PZV),

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Sander van Eijkern

Nieuwe leden Pas een jaar of acht geleden heb ik de helmstok weer opgepakt. Eerst weer op de boot van Ome Wim. Die bleek inmiddels zo ‘eigenzinnig onderhouden’ dat ik maar besloot daar niet meer mee te varen. Dus na 2 1⁄2 cursus bij de Zeezeilers van Marken en weer een paar jaar huren, heb ik een eigen scheepje gekocht. Nu zes jaar geleden werd Snoopy, een Hurley 700, mijn trouwe maatje. Tot ik mijn huidige vrouw tegenkwam en de tochten langer werden. Nu draagt Sister Moon ons over de baren.

Joop de Smit

Met dit stukje wil ik jullie laten weten hoe ik er toe gekomen ben om een jacht te kopen en me aan te melden bij de PZV.

et begon allemaal zo’n dertig jaar geleden, toen Ome Wim me meenam op een tocht met zijn Delanta voor een clubtreffen in Bruinisse. Dat heeft zo’n indruk op me gemaakt: de ruimte op het water, de enorme grootte van alles wat je op het water tegenkomt, bruggen, sluizen, duwbakken. En dat zo’n jacht dus feitelijk ook als huis zou kunnen dienen. Alles is er: slaapplekken, een keukentje en zelfs een pleetje. Dus toen mijn ouders op vakantie naar Friesland in een huisje gingen, ging ik op zeilschool. Later hebben we (een maatje van die zeilschool en ik) een paar keer een jachtje gehuurd in Friesland. Tot de laatste tocht met de boot (inmiddels een klein Bénéteau’tje) van Ome Wim heel vervelend verliep. Ik was 22, en dan is zeilen scheuren en roeren verliezen toch wel indrukwekkend. Ik heb toen alles wel op kunnen lossen bij een lokaal staalconstructiebedrijf. Met mijn MTS-diploma en een stuk plaat heb ik een nieuw roer gemaakt, maar de lol was er even af.

En de PZV? Carla Auer vertelde zo enthousiast over de club dat ik besloot ook mee te doen, als schipper maar zeker soms ook als opstapper. Om ervaring op te doen en op zee te zijn. Want daar doen we het toch voor? O ja, en waarvoor kun je me altijd wakker maken? Mijmeringen over technische oplossingen en tuigage-filosofie.

over hun PZV-belevenissen.

e laatste tien jaar was het zeilen echter voor mezelf naar de tweede plaats geschoven omdat ik voor het werk al enige maanden per jaar ver weg op reis was. Mijn vrouw (steeds op de eerste plaats) zou bezwaar gemaakt hebben als ik met enige regelmaat rechtstreeks van Schiphol naar de jachthaven van Willem- of Lelystad gesneld zou zijn. Intussen is het minder hectisch, reden om de zeilcarrière weer op te pakken, die overigens beduidend langer is dan mijn Philips loopbaan. Eerste zeilles (in de 16 m²) van voormalig PPR-voorman Bas de Gaay Fortman: ‘zoveel mogelijk aan de lage kant want een boot die schuin hangt gaat sneller’. Gelukkig daarna een degelijke stage bij een jachtverhuurder in Uitwellingerga en een opleiding ‘platte zeevaartkunde’ bij instituut Klop in Scheveningen. Bij het examenonderdeel ‘plaatsbepaling met de sextant’ vanaf een sleepboot voor de kust, positioneerde ik mezelf in De Bilt. Voorwaar: een gekwalificeerde opstapper! Gelukkig is er nu GPS… Vele jaren heb ik met een eigen Sturgeon de meeste Nederlandse wateren bevaren en meegezeild met wedstrijden op de Oosterschelde en buitengaats. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Grootvader was een (zeilende) beroepsschipper en ook ik hoop nog vele jaren van zee en wind te genieten.

Paul de Leeuw

Een handvol collega’s bij Philips Medical Systems vertelde graag en enthousiast

Help advertenties werven! Geef ons een lead, wij volgen op!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Nattigheid Eerst surfen, dan pas zeilen?

Mooi is dat!

Inschrijving voor PZV-activiteiten en hoe je de boot kunt missen.

Wie wacht tot de kalender in de Zeezeilen verschijnt, komt voor de activiteiten met beperkte inschrijving hopeloos te laat. Wie af en toe de computer inschakelt, ziet dat de inschrijving volzet is. Op die manier ontstaat er een ongelijkheid terwijl de vereniging iedereen dezelfde kansen zou moeten bieden.

'Enkele schippers en opstappers hebben zich al opgegeven toen ze hoorden van dit initiatief. Er is een maximum aan het aantal aanmeldingen en aanmeldingen worden geaccepteerd op volgorde van binnenkomst.’

it las ik in de mail van 23 februari waarmee het zomerprogramma 2009 werd aangekondigd.

Wie maakt het meest kans om deel te nemen aan de PZV-activiteiten met beperkte inschrijvingen? Juist, de PZV'er die elke dag ‘op z’n computer zit’. Nu komt daar dus een categorie bij: de PZV'er die zich al opgeeft nog voor de inschrijving geopend wordt en zelfs nog voor de aankondiging verschijnt…

Zo maakte ik ooit zelf te laat was om me voor een activiteit die wintercommissie had Absurd, niet?

mee dat ik net in te schrijven ik zelf aan de gesuggereerd.

Ik begrijp ook wel dat 40 PZV'ers niet tegelijk in een vuurtoren passen, of rond een motor moeten staan draaien, of op hetzelfde moment instructie kunnen krijgen bij de brandweer, of samen een rescue oefening moeten doen. Er zijn nu eenmaal beperkingen.

Maar hoe moeilijk dat ook is, onze vereniging moet alle leden dezelfde kansen bieden om aan activiteiten deel te nemen. Iedereen moet dezelfde kans krijgen om zich tijdig in te schrijven. En als er voor een activiteit meer inschrijvingen zijn dan praktisch mogelijk is, dan moet deze activiteit herhaald worden zodat iedereen aan bod kan komen. Ik vind dat de commissies hier hun verantwoordelijkheid moeten opnemen, ook al is het soms niet makkelijk. We moeten af van het principe ‘vol is vol‘ en ‘te laat is te laat’. We zijn allemaal PZV'ers, met of zonder computer, met of zonder e-mail cultuur. Ook PZV'ers die niet surfen zijn zeilers… Dit lag al langer op mijn lever, maar nu moest het me toch even van het hart.

Herman Van den Broeck

Plakkie en Puff 'en route' In de vorige nummers van Zeezeilen konden we regelmatig meegenieten van de avonturen van de Puff. Zoals nu blijkt is het beeld dat wij van de crew van de Puff hebben inmiddels achterhaald. Gezinsuitbreiding, zo U wilt. Hoog tijd om de PZV te informeren over ‘opstapper’ Plakkie.

arzelend, oké, maar we geven het toe: ook wij hebben een huisdier op de boot. We zijn er inmiddels ook best wel gesteld op geraakt; misschien zelfs wel aan gehecht! Als hij er niet meer zou zijn, dan zouden we hem missen… en, zoals met zoveel huisdieren, laat hij ons dagelijks uit.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Seizoen 2009

Goed, eerst even onze reiservaringen. Dit jaar geen grote doelen. Na de regenachtige overwintering in Marmaris willen we alle ankerplekken tussen Marmaris en Bodrum ontdekken. Dat is de Bozburun-baai, de Hisarönu Körfezi, de baai bij Datça en via Knidos naar de Gökova-baai, waar Bodrum aan ligt. We gaan via de Griekse eilanden Kos, Nisiros, Khalki en Rhodos naar Kastellorizon en dan langs de Turkse kust naar Alanya, waar we de boot voor de zomermaanden achterlaten omdat we het hier dan te heet vinden. Wij gaan dan voor de twee zomermaanden naar Oostenrijk!

Huisdieren aan boord

Terug naar de huisdieren. Dico is beslist geen grote kattenliefhebber, nooit geweest. In Turkije is het daar al

niet beter op geworden, sinds de katten hun reuksporen op de boot achterlieten. In Marmaris liepen er een paar op de steiger die aan boord kwamen en onder de buiskap bleven overnachten als we er een paar dagen tussenuit waren. Dat ruik je en dat vinden wij niet fris! Voor de katten hebben we dus een spuitfles met water en azijn klaar staan, heel effectief… Een aantal vrienden van ons hebben huisdieren aan boord en zijn daar heel gelukkig mee. We kennen mensen die twee teckels aan boord hebben die netjes op de ‘kattenbak’ gaan en bovendien in de haven de boot vrij houden van katten of ratten. Je moet ze alleen wel van tijd tot tijd uitlaten en dan moet je toch met de bijboot even naar het strand om ze te laten uitrennen. Glenn en Lynn uit Kemer wandelen elke

►

ochtend met Wilma zodat ze alle lokale wandelpaden op hun duimpje kennen. Wilma attendeert hen ook nog op alle mooie grote schildpadden die zij wèl vindt. Ook in Marmaris hebben we vrienden die ‘aangenomen’ zijn door de kat die op de steiger woont. Zij hebben een huisdier voor de winter en de volgende winter is er weer een ander tehuis voor die poes. Als het zeilseizoen gaat beginnen hoor je dan ook regelmatig oproepen wie er voor een kat wil zorgen.

Plakkie bleef plakken

Hoewel er dus leuke elementen aan een huisdier zitten, hoog kroelniveau en liefde van het beestje, moeten wij er niet veel van hebben. Ruikende kattenbakken, en honden die je op lange oversteken op het voordek moet uitlaten. Nee, niet ons soort van vermaak. Ook voor het dier zelf lijkt het ons niks omdat de ruimte aan boord

Dico van Ooijen

Plakkie

beperkt is en de bewegingen niet altijd prettig zijn. Van zeezieke katten en honden wordt jij (en het dier) niet vrolijk. Ondanks al deze scepsis moeten we nu toch toegeven dat ook wij inmiddels een huisdier hebben. Ons huisdier is, net als de kat van onze vrienden in Marmaris, zelf komen aanlopen. Maar waar zij kattenvoer klaar moeten zetten en met het dier moeten kroelen, hebben wij een iets afstandelijker en koelere verhouding met ons huisdier. We weten ook niet of het een hij of een zij is maar vanwege zijn/haar gedrag hebben we het Plakkie genoemd. We weten niet precies vanaf wanneer Plakkie ‘aan boord’ is gekomen. Ergens

tussen 28 april en 9 mei moet ‘ie zich bij ons gevoegd hebben. Inmiddels is dat alweer een fors aantal weken en zien we Plakkie elke keer als we gaan zwemmen.

Yvonne, Dico en Plakkie

Een Puff-special

Plakkie is namelijk een visje van zo’n 15 à 20 centimeter lang, zwemt volgens ons op z’n kop en zuigt zich vast aan de onderkant van de kiel. Yvonne vindt hem iets weg hebben van een miniatuur haaitje, zo’n bonsai haai. Als we zwemmen zien we hoe Plakkie de boot van aangroei ontdoet. Haal het niet in je hoofd om met een borstel langs de romp te gaan, foutje van de schipperse, want dan komt hij meteen aanzwemmen met een houding van ‘handen af, dit is mijn project!’. Een hartstikke nuttig beestje dus, zolang hij zijn territoriumdriften in de perken weet te houden!

Yvonne Verschuure

Iedere keer als we in een jachthaven hebben gelegen zijn we bang dat Plakkie voor een ander heeft gekozen, of gewoon zijn ‘huis’ niet meer terug kan vinden. Hij komt namelijk ook wel eens van verder weg terug naar de boot zwemmen. Ook na een knobbelige zee met 6 Bft en 30 mijlen op de teller treffen we Plakkie bij onze duik weer aan. Je snapt toch niet dat zo’n visje zo lang (inmiddels ca 500 mijl) bij de boot blijft! Elke keer weer zijn we verbaasd. Het is zo wonderlijk, en echt waar, we zijn aan Plakkie gehecht geraakt. Als iemand trouwens weet wat voor visje dit is dan horen wij dat graag via ons email adres: dicoenyvonne@vodafone.nl. Tot op heden konden we hem niet vinden in onze boekjes of op internet.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Alexander Jonkers: watersport is In gesprek met PZV'er, watersporter en ondernemer: Alexander Jonkers (Jonkers Yachts)

vrijetijdsbesteding wordt het echt duidelijk: watersport is zijn passie! In de praktijk betekent dat (zee)zeilen, maar ook het varen met motorschepen, door Europa. Daarnaast luistert hij graag naar muziek , houdt hij van zwemmen, en is hij lid van de Junior Kamer SchouwenDuiveland, een ‘netwerkclub’.

Ondernemer worden

Hans van Reenen

e hebben niet zo veel leden (meer) die beroepsmatig werkzaam zijn in de watersportbranche. Eén daarvan is Alexander Jonkers, partner van Rolien Lucassen, onze voorzitster. In het kader van de advertentiewerving maakte ik de afgelopen periode wat nader kennis met Alexander. Dat resulteerde (inderdaad!) in een mooie advertentie voor Zeezeilen, die u elders in dit blad aantreft. Het leverde evenwel ook een boeiend beeld op van wat passie en doorzettingsvermogen vermag. Dat beeld wil ik u dus ook niet onthouden.

Profiel

Alexander werd begin 1976 in Geldrop, onder de rook van Eindhoven geboren. Voor wie niet van rekenen houdt: hij is een dezer dagen dus (pas) 33 jaar geworden! Zijn ouders hebben altijd gevaren, eerst met een Dufour en nu met een Contest. En vanzelfsprekend ging de jonge Alexander dan mee. Zijn vader nam hem in de winterperiode ook altijd mee naar Jachtwerf Kesteloo in Brouwershaven. Daar stond de boot in de stalling, voor service en onderhoud. Alexander: ‘Ik kon toen als klein kind al urenlang in een casco zitten en rondsnuffelen op de werf. Daar is de interesse voor het watersportbedrijf ontstaan!’ Gevraagd naar zijn hobby’s en

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Na zijn basisopleiding volgde hij de HEAO - Commerciële Economie, met als specialisatie Ondernemerschap, aan de Fontys Hogescholen in Eindhoven. En tijdens die studie brak bij hem het inzicht door: ‘ik wil óók ondernemer worden’. Tijdens zijn derde studiejaar liep hij stage bij Baruch Fashion Group in Mijdrecht. Gedurende die stage ging het bedrijf failliet. Hij heeft toen veel geleerd van gesprekken met de curator en de medewerkers van het bedrijf. Mede daardoor werd het hem duidelijk dat hij niet voor een bedrijf wilde werken, maar dat hij zo snel mogelijk voor zichzelf wilde beginnen. En dat heeft hij dan ook gedaan! En wat de aard van dat ondernemerschap betreft zegt hij: ’Ik wilde iets bijzonders doen en dat het liefst combineren met mijn passie voor boten. Het gaat dan om de vrijetijdsbesteding van mensen, een product waar mensen vrolijk van worden!’ Na een mislukt avontuur met Tempo zeiljachten uit Finland, is hij in Brouwershaven begonnen met de verkoop van Centaur en Faurby zeiljachten. Daarnaast had hij tijdens zijn afstudeerproject bij een gerenommeerd jachtmakelaar ontdekt dat de markt voor luxe motorjachten nog volop potentie had. Bijvoorbeeld ook waar het gaat om ex-zeilers. Toen de betreffende makelaar daar niet echt oren naar had is hij vervolgens, met een ‘plan de campagne’ op zak, gaan praten met Linssen Yachts uit Maasbracht. Zij hebben hem op een gegeven moment hun vertrouwen geschonken, zodat hij nu met heel veel plezier deze Nederlandse jachten verkoopt in Zeeland.

Samen sta je sterk

Als gevolg van al deze ontwikkelingen is ‘ie daarna op zoek gegaan naar een andere locatie, waar meer van het

zelfde soort schepen verkocht worden. Met het motto `samen sta je sterk’ is hij op een vrijdagmiddag op Kees Hundersmarck, eigenaar van Jachtwerf de Grevelingen in Scharendijke en tevens verantwoordelijk voor Najad Benelux afgestapt. Dat klikte meteen en die klik heeft uiteindelijk geresulteerd in een verhuizing van het bedrijf van Alexander naar Scharendijke. Daar is hij enige tijd later ook gaan wonen. Hij zit nu met zijn bedrijf vijf jaar in Scharendijke, en onlangs was er weer een nieuwe ontwikkeling. Samen met de eerder genoemde Kees verkoopt hij nu ook Maxi-zeiljachten uit Zweden. Naast de verkoop rekent hij het verlenen van service aan de schepen tot zijn verantwoordelijkheid. Daarnaast vragen zijn klanten hem ook om de stalling en het onderhoud van hun schip te organiseren. Daar zijn allerlei verschillende bedrijven bij betrokken. Hij is in die gevallen voor de klant het enige aanspreekpunt en zorgt er voor dat alles wordt geregeld. Door zijn kennis van de schepen en door intensieve contacten met lokale bedrijven kan hij dat snel en goed organiseren.

Bedrijfsfilosofie

Gevraagd naar zijn bedrijfsfilosofie krijgen we het volgende antwoord: ‘Bij de verkoop van een luxe zeil- of motorjacht stel ik de eigenaar centraal en wil ik voldoen aan alle eisen die de eigenaar stelt voor wat betreft het schip. Daarnaast wil ik er voor zorgen dat de eigenaar de spaarzame weken dat het kan, ook met veel plezier en zonder problemen met zijn of haar jacht kan varen. De resterende weken draag ik de zorg over het schip. Lerende van mijn ervaringen en al doende mijn kennis vergrotend streef ik naar de hoogste kwaliteit. Doordat ik voortdurend in contact sta met mijn klant en luister naar zijn wensen, lukt het mij vaak de verwachtingen te overtreffen. Een tevreden klant is waar ik voor werk!’ Pratend over het leren van ervaringen refereert hij aan zijn al eerder genoemde mislukte Finse avontuur. Door een gebrek aan ervaring in het vak heeft hij in eerste instantie ‘geen vliegende start gemaakt’. Daar heeft hij een hoop van geleerd. Vooral ook over hoe het niet moet. Inmiddels komen klanten vanuit

sport is zijn Passie heel Europa naar hem toe om een nieuw of gebruikt jacht kopen. Alexander: ‘Ik wil al mijn klanten zo goed mogelijk helpen. Bij iedere klant of schip leer ik weer iets, zo bouw ik in “no-time” veel ervaring op’.

Grand Sturdy 500D

Rolien en PZV?

Nog even doorpratend komen we op zijn relatie met onze voorzitster, Rolien. Ze hebben elkaar via internet leren kennen en bleken al snel veel met elkaar gemeen te hebben. Ze zijn geboren in hetzelfde ziekenhuis in Geldrop, hebben op dezelfde school gestudeerd en delen natuurlijk de passie voor de watersport. Van PZV had Alexander (‘helaas…’) tevoren nog niet gehoord. Inmiddels heeft hij echter al twee keer deelgenomen aan de Ramsgate-tocht: ‘De eerste keer hebben we helaas de overkant niet gehaald en zijn we in Gent beland met een hele mooie Faurby 424 “de Luxe”. Vorig jaar hebben we een prachtige tocht gehad naar Woolverstone en Titchmarsh’.

En tenslotte de toekomst......

Maxi 1060

"Daarnaast wil ik in de toekomst mijn bedrijf verder uitbouwen. Ik ben tevreden met de merken die ik thans verkoop, maar kijk hier ook geregeld kritisch naar en houd de markt goed in de gaten. Naast de verkoop van nieuwe jachten wil ik de verkoop van gebruikte jachten naar een hoger plan brengen. De watersporter van deze tijd verwacht toch steeds meer van een schip en daar wil ik graag op inspelen’.

Groetjes uit Le Pizou

Grand Sturdy 500D

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Faurby 396-10

Zwaaien en praaien

Een schone tank, een joy for ever

of aan de kustwacht uit, wat we van plan zijn te gaan doen. Dat heeft natuurlijk ook met alarmeren te maken. Verder wordt er alleen het nodige gecommuniceerd op het speciaal voor de redders gereserveerde kanaal nul (nee, niet in te programmeren voor buitenstaanders). Aan boord van de reddingboot is al genoeg te doen. Komt u op het water een reddingboot tegen, steekt u dan rustig uw hand op. De redders zijn vriendelijke lui, die u graag zullen teruggroeten. Maakt u bij dat groeten heel heftige gebaren, dan komen ze zich vast wel even persoonlijk op de hoogte stellen van uw welbevinden.

Michelle Blaauw

et thema van de KNRM dit jaar is zichtbaarheid. Laat je zien, laat weten dat je bestaat, zorg dat je anderen ziet. Je kunt dat ook bevorderen door communicatie. Van oudsher is het groeten door de schipper (bij mast-dwars) een moment om van elkaar te zien dat er geen problemen bij de ander zijn. Soms is dat ook de enige gelegenheid om alarm te slaan. Deze gewoonte is een beetje doorgeschoten omdat waarschijnlijk veel mensen niet meer weten wat de functie van dat groeten was. Hele bemanningen zwaaien nu naar hele bemanningen, of als het heel erg druk is, stopt iedereen daar juist mee. Omgekeerd, ben je in nood en probeer je aandacht te trekken door te zwaaien, dan wordt er vriendelijk teruggewuifd en ben je weer alleen met je motorpech. Misschien een idee om toch terug te keren naar de sobere, maar doeltreffende traditie om alleen de schippers (of roergangers voor mijn part) te laten zwaaien, waarbij dan even aandachtig naar de ander wordt gekeken of alles in orde is? Sinds de komst van de mobiele telefoon wordt het gebruik van de marifoon voor gezellige bijpraat iets minder, maar je hoort ze nog wel eens, sportvissers die het humeur van de makrelen beschrijven (‘ze zijn wat droefgeestig vandaag’), of conversatie die eigenlijk ook wel tot na aankomst in de haven kan worden uitgesteld. Het is nog niet zo lang geleden dat een flottieljeleider op het traject Duinkerken - Boulogne nota bene op marifoonkanaal 16 de schoonheid van de kerncentrale bij Gravelines begon te beschrijven. Dit zeer tot ongenoegen van de Dover Coastguard, die de man in kwestie berispte door duidelijk te maken dat ‘this is not a service channel!’. Je zou toch zeggen, dat als iemand voor zijn boterham de zee op gaat, hij wel zo’n beetje weet wat je wel en niet kunt doen op de marifoonkanalen die bestemd zijn voor nood-, spoeden veiligheidsverkeer. Bij de Redding Maatschappij zijn we via de marifoon duidelijk over onze intenties en leggen altijd even aan de havendienst

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Renso's huis

e wilden toen we naar Frankrijk verhuisden dicht bij water wonen; welnu we wonen aan de rivier. Maar die heeft niet altijd hetzelfde niveau. Zo ook op 25 januari jl.. We hebben geen boot meer nodig: we wonen in het water!

Renso Vonk

Thuis in de Kombuis

Eindejaarsweekend Het is nog lang niet zo ver. Maar de tijd gaat snel, en voor je weet is het straks wel zo ver: het Eindejaarsweekend en dé PZV-wedstrijd van het jaar. Dit jaar valt het weekend op 3 en 4 oktober en zoals gebruikelijk zal de wedstrijd weer worden gevaren op zaterdag.

Dit keer een succesrecept van Moniek Mol. We blijven op zoek naar makkelijke - en houdbare recepten voor lange tochten! Mail ons je culinaire triomfen……. Mexicaanse bonenschotel voor 4 personen

Benodigdheden: ● 1 hapjespan ● 1 eetlepel olie ● 250 g mager rundergehakt (of Quorn, of corned beef uit blik) ● 2 uien ● 1 groene paprika ● 1 teentje knoflook, geperst of heel klein gesneden ● 2-3 theelepel chilipoeder ● 1 theelepel komijnpoeder ● 2 theelepel gedroogde oregano ● 1 blik (ca. 420 g) gepelde tomaten ● 1 groentebouillontablet ● 3 deciliter water ● 2 blikjes rode kidneybonen of 1 liter-blik bruine bonen ● peper Bereiding: Bak het vlees in olie. Gepelde, fijngesneden uien, paprika en knoflook toevoegen in de pan. Na 5 minuten chili-, komijnpoeder en oregano toevoegen en nog 1 minuut meebakken. Vervolgens gepelde tomaten, bouillonblok, 3 dl water en bonen toevoegen. Met peper op smaak brengen en nog even (ca. 10 minuten) inkoken. Eventueel garneren met plakjes verse tomaat of gehalveerde cherrytomaatjes.

Moniek Mol

1/1 advertentie 4 x geplaatst = 10 % van de kosten! Wie helpt?

aarom vragen we nu al uw aandacht? Welnu, natuurlijk stellen we een ruime deelname op prijs, en als u nu de data al in uw agenda vastlegt, dan verzekert u zich er van dat u dan ook aanwezig kunt zijn. U wilt deze activiteit toch immers niet missen?

Nieuwe rating-formule

Er is echter nog een tweede argument: de EJW-commissie is voornemens de ‘rating-formule’ wat meer te onderbouwen en aan te scherpen. De SW-factor blijft het uitgangspunt, maar die zal worden gecorrigeerd op ‘average’, met gebruikmaking van een dempingsfactor en wel te beginnen met de resultaten van de in 2008 gevaren wedstrijd. Voorlopig willen ons beperken tot deze uitleg. Het fijne van de zaak leggen we te u zijner tijd natuurlijk uit. Maar in verband hiermee hebben we nu al wel uw medewerking nodig. Nu, dat wil zeggen in de komende weken.

Mariëtte Roozeveld van der Ven

Booteigenaren: opgelet

Binnenkort zullen alle booteigenaren een mailing toegestuurd krijgen met het verzoek de documentatie betreffende hun boot, zoals vastgelegd onder ‘mijn boot‘ op de website, aan te vullen met een aantal gegevens. Verzocht wordt om een en ander zo snel mogelijk, doch uiterlijk voor 1 september a.s. te doen. Het is maar een paar minuten werk!

Wim Braun

En verder…

Als alle gegevens binnen zijn, gaat de EJW-commissie er mee aan de slag en zullen de eventueel aangepaste ratings tijdig, ruimschoots voor de wedstrijd, worden vastgesteld. En daarna is de booteigenaar jarenlang verlost van het steeds opnieuw moeten opzoeken en opschrijven van de bootgegevens bij sportieve zomeractiviteiten. Da’s handig. Met deze nieuwe methode hopen we de komende Eindejaarswedstrijd, en ook de wedstrijden van de volgende jaren, nog wat uitdagender te maken. Leuk toch, of niet?

Hans van Reenen

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Een verdeelde en toch 'innig ... 'Sy konden by malkander niet komen, Het water was veel te diep.â&#x20AC;&#x2122; (uit het lied van de Twee Koningskinderen, Middeleeuwse ballade, auteur onbekend) Wie ligt waar?

it jaar zou de PZV-vloot op maandagavond verzamelen in Ramsgate. De acht bemanningen van de Noordervloot hebben zich echt in alle bochten gewrongen om aansluiting te vinden bij de Zuidervloot. Dat is het grootste deel van de boten helaas niet gelukt, omdat de Zuidwestenwind flink tegen zat. Uiteindelijk is het maar twee van de acht boten gelukt: de Marcada II was tijdig binnendoor naar Zeeland gevaren en is vanaf het begin met de Zuidervloot overgestoken, en de stoere Dâ&#x20AC;&#x2122;Ark heeft weer en wind getrotseerd en heeft na een lange, zware tocht vanuit het Noorden dan toch aansluiting gevonden bij de Zuidervloot. De overige zes boten hebben de Zuidervloot niet bereikt: de Swink was al op donderdag vertrokken om langs de Nederlandse kust af te zakken, maar is uiteindelijk niet

... verbonden’ Noordervloot overgestoken. Ook de Analyse is, mede vanwege haperende techniek, niet overgevaren. De Yes, met Noordervlootvoogd Harry Olie, kampte in Scheveningen met een kapotte verstaging en raakte daardoor van de vloot gescheiden om uiteindelijk toch alleen over te steken naar Harwich. De American Lady heeft een ‘niet-ladylike’ poging ondernomen via de staandemastroute, maar strandde in Gouda bij een kapotte spoorbrug, is teruggevaren naar Amsterdam, en is uiteindelijk in Lowestoft beland net als de Anneclaire, de Beagle en de SunDancer. Traditiegetrouw hebben deze vier boten in Lowestoft dan toch maar een eigen Captain’s Dinner georganiseerd. Ook zo´n kleine vloot heeft zijn charme en maakt van alles mee. Hierna een kort reisverslag.

Doet ie het of doet ie het niet?

De SunDancer vertrekt op vrijdagochtend vroeg uit Lelystad. Na een mooie tocht meren we af bij WSV IJmond, waar Paul Smolders opstapt. So far so good. Er is nog niets aan de hand en de verwachtingen zijn nog goed: we gaan naar Ramsgate. Bovendien heeft ‘zeuntje’ Paul een heel belangrijk doel: oversteken! De volgende dag verzamelen de Yes, de Beagle, de Anneclaire en de SunDancer in IJmuiden voor een palaver. Het ziet er niet

echt goed uit, maar het teveel aan tegenstrijdige weerinfo leidt er toe dat de Anneclaire, de Yes en de SunDancer besluiten toch naar Scheveningen te gaan in de hoop dat de wind gaat krimpen en we zo toch snel kunnen aansluiten bij de Zuidervloot. Na een stampende en lange tocht belanden we in Scheveningen, waar laat in de avond de Analyse ook nog aankomt. De hoop om over te steken naar Ramsgate is er nog steeds, maar de wind helpt niet mee. Zonder de Yes, want die moet op zondag eerst een kapotte verstaging zien te repareren, vertrekken we richting Stellendam. Daar zijn intussen ook de Beagle en de American Lady aanbeland en dat maakt weer een vloot van vijf PZVschepen. Intussen heeft Co de Heus, navigator op de Beagle, de rol van waarnemend Noordervlootvoogd op zich genomen. Hoe ingewikkeld kan het allemaal worden?

verbintenis zijn aangegaan met de American Lady. Eerst maar eens slapen, morgen is er weer een dag. Nadat ook de heren van de American Lady wakker zijn - die hadden niets gemerkt (???) - wordt geprobeerd om de lijn uit beide schroeven te krijgen. Bij de American Lady gaat dat vrij snel, maar bij de SunDancer lukt het niet zo gemakkelijk, en dus moet er toch echt iemand het water in. Nadat alle Nederlanders in de haven zijn opgetrommeld om op de punt van de SunDancer te staan, gaat Paul het water in. Daarna is het gauw gefikst, en ligt er een hele grote bos 15mm-lijn op de steiger.

Op maandag besluiten we, vanwege de verwachte harde wind en storm, binnendoor naar de Roompot te gaan: een laatste poging om toch nog een oversteek te maken. Dit resulteert in een prachtige zeiltocht over het Haringvliet, waar toch wel enige competitiedrang boven kwam drijven. In de Roompot Marina ligt ook de Swink. That makes six of us… De Noordervloot groeit in het Zuiden! In de Roompot vindt een ouderwets palaver plaats: we zijn het allemaal eens en uiteindelijk weer niet… In een laatste poging tot aansluiting bij de Zuidervloot is de Yes, met op zondag gerepareerde verstaging, aan de oversteek naar Engeland begonnen: bestemming Harwich. Mede daardoor laait de discussie om over te steken weer op. Die avond gaan we uit elkaar met als eindresultaat dat één boot wil oversteken, op één boot wordt getwijfeld en het grootste deel wil beginnen aan een tocht terug langs de Nederlandse kust. Dezelfde nacht ontstaat er alweer twijfel, met als resultaat dat de Anneclaire, de American Lady en de Beagle besluiten de oversteek naar Lowestoft te wagen, de Swink pladijs gaat eten in Blankenberge, de Analyse in Nederland blijft, en de SunDancer twijfelt totdat de American Lady lyrische verhalen over een zonnige, heerlijke tocht in hemdsmouwen de marifoon in slingerde. Met een zeuntje dat als hoofddoel oversteken heeft is er dan geen houden meer aan en de knoop wordt doorgehakt: we gaan ook. En eerlijk is eerlijk: het was een prachtige tocht, ondanks harde wind en een wat katterige schipper en navigator, maar met een zeevast en strak sturend zeuntje. Tot de Beagle ons oproept en Co vraagt hun een aantal belangrijke coördinaten te geven omdat ze geen kaart met de aanloop van Lowestoft aan boord hebben. Daar heeft, zo midden in de nacht en op een stampend schip, niemand echt veel zin in. Maar uiteraard laat je een collega niet zitten, dus wordt alle moed bij elkaar geraapt en worden de posities van de aanlooptonnen van de Zuidelijke aanlooproute tot op de milliseconde nauwkeurig doorgegeven. Uiteindelijk komt de Beagle zo hoog uit dat ze toch via de Noordelijk aanlooproute binnenvaren. Ze blijken gelukkig toch een elektronische kaart te hebben.

Verbonden, in goede en slechte tijden

Na een supersnelle overtocht (17 uur) meert de SunDancer op woensdagochtend rond vijf uur in Lowestoft aan naast de American Lady, die al enkele uren eerder is gearriveerd. En ineens slaat de motor af. Het zal toch niet waar zijn? En ja hoor: een lijn in de schroef, het jaarlijkse feestje van de SunDancer. Met het binnenhalen van de lijn blijkt dat we een nogal innige 16

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Die dag is voor ons een rustdag. ’s Avonds hebben we met de in Lowestoft gearriveerde schepen een vervangend en ‘ouderwets’, maar wel gezellig Captain’s Dinner in de Yachtclub: Engels culinair (on)genoegen, lekkere wijn, (te)veel toespraken etc. Omdat de zeuntjesact in het water gevallen is, hebben de zeuntjes van de Anneclaire voor de volgende dag een vervangende ‘act’ georganiseerd: een excursie naar The International Boatbuilding Training College in Lowestoft. Daar worden we rondgeleid door een Nederlandse studente. Het is een erg leuk en leerzaam uitstapje. Die avond krijgen we nog een onverwachte en gezellige verrassing: de Yes komt nog even naar Lowestoft. Drie knopen stroom tegen mag hun niet deren. Daarmee vindt de Noordervlootvoogd weer aansluiting bij zijn vloot. Nog laat zitten we te borrelen en bij te kletsen over deze gedenkwaardige Ramsgatetocht. De volgende ochtend vertrekken we rond 8 uur richting Nederland. Al snel gaat de genaker op en hebben we een prachtige tocht, tot het donker wordt en de voorspelde harde wind ons doet besluiten de genaker neer te halen. Die harde wind komen er gelukkig niet! Jammer dus van die genaker. Via IJmuiden gaan we richting Lelystad en zo komt er een einde aan een gezellige, leerzame en gedenkwaardige tocht. We hebben de Zuidervloot helaas niet bereikt, maar hebben met een deel van de Noordervloot toch een mooie tocht gehad!

Marja Snoeijen

Van Roompot naar Ramsgate Kommer en kwel met de startmotor.

Peter van den Wijngaart

rijdagavond ingescheept op de Rosa, dat houdt in kennismaken en stouwen. Je merkt meteen of je bij ervaren of niet ervaren zeilers opstapt. Bij Lidia en Arend Jan loopt het gesmeerd: tassen zijn zó ingepakt dat ze meteen op de juiste bergplaats terecht komen. Maar als je met z’n vijven bent, heb je toch heel wat te verstouwen. Om twaalf uur een borrel genomen en veel te laat in m’n kooi. De volgende dag rustig zeilend naar de Roompot. Het ging voortvarend en vlekkeloos. Palaver door vlootvoogd Max en ons klaargemaakt om de volgende dag naar Ramsgate te zeilen. Het eerste stuk ging eigenlijk goed maar van lieverlee kregen we zuidwestenwind waardoor rechtstreeks geen optie was. Dat werd dus kruisen waardoor de tocht langer zou duren. Doordat de wind varieerde van 25 knopen tot soms over de 30, werd het hard werken: reven, koers houden en opboksen tegen de zeegang. Als we door de wind moesten gaf dat door de zeegang af en toe problemen en dan zetten we even de motor bij om dat laatste zetje te geven We waren al een eind op weg en Lidia en Henne Pauli hadden de late avondwacht. Arend Jan, Marielouise Teklenburg en ik lagen lekker te slapen toen de boot overstag moest, wat ook nu weer niet in een keer lukte. Dus even de motor bij. Wat er toen gebeurde was dat de motor niet meer uit ging en dat was een rare gewaarwording. Als er wat is, krijg je de motor meestal niet aan, maar deze ging niet uit. Arend Jan werd uit zijn bed

geroepen. Ik werd ook meteen wakker en we gingen op onderzoek.

We gooiden alle luiken open en gingen met zak- en hoofdlamp op zoek, en dat in een behoorlijke zeegang. Het werd rokerig en prikkend in de ogen. Onder moeilijke omstandigheden moet je rustig blijven en dan ga je alle mogelijkheden na. Dieseltoevoer afsluiten? Maar dan duurt het een tijd voordat filter en slangen leeg zijn van diesel. Of zou de motor lopen op zijn eigen smeerolie? We kwamen er niet uit. Er werd beslist om de motor maar stand-by te houden, even af te wachten en ondertussen na te denken. Dus gingen alle luiken weer dicht en de motor van stationair naar 1500 toeren. Op dat moment kwam er lawaai uit het motorruim. We haalden meteen het motorluik weer weg en zagen bij de startmotor rook en vonken. In de rubriek Techniek en Vaarpraktijk zet Arend Jan de uiteindelijke oorzaak uiteen. Na de hectiek, die in totaal ongeveer 25 minuten duurde, was de rust teruggekeerd met hier en daar wat hoofdpijn van de prikkelende rook. Het grote voordeel in deze situatie was dat we bovendeks geen problemen hadden. Er was ruim voldoende wind om gewoon door te kunnen zeilen zodat Arend Jan en ik ons op het probleem konden concentreren en daarna konden nadenken hoe wij Ramsgate zouden gaan binnenlopen. Via de marifoonmeldingen waren al een paar PZV-schepen op de hoogte van de problemen van de Rosa. Ze boden direct hun hulp aan, als het eenmaal zover zou zijn. Het laatste stuk werd de wind iets rustiger maar toch nog 30 knopen met een behoorlijke zeegang. De schipper nam een verstandige beslissing om in dit weer niet de goedbedoelde hulp van PZVers in te roepen maar die van de Engelse reddingmaatschappij, de RNLI. Een mijl voor de havenmond van Ramsgate werd via de marifoon de Coastguard opgeroepen, waarop we heel snel met de RNLI contact hadden. Ze vroegen ons om de zeilen te strijken, dus we moesten aan het werk. Heel belangrijk ook: er werden niet-rekkende lijnen (schoten) gespannen van de voorkikkers door het gangboord naar de lieren achter. Die lijnen werden strak aangedraaid om de trekkracht van de sleeplijn te verdelen over de voorkikkers en de schootlieren. Voor we het wisten was de reddingboot al langszij en konden we de sleeplijn op beide voorklampen

leggen. We werden met een gang van 7 knopen naar de haven gesleept waar we vanaf de havenmuur werden toegezwaaid door de PZV-bemanningen. Eenmaal binnen de pieren nam de reddingboot ons langszij en meerde ons keurig en met precisie langs de steiger af waar al hulp van de Coastguard klaar stond. De RNLI kwam na het noteren van naam, adres en thuishaven nog terug om te vragen hoeveel vrouwen ze hadden gered. Uiteindelijk moesten we aan een nieuwe startmotor. Info leerde ons al snel dat er geen ruilstartmotor te krijgen was zodat nieuw de enige optie was. We konden die op vrijdag verwachten. Het was dinsdag, dus dat was een domper, maar de vrouw van de scheepswinkeleigenaar heeft alles in het werk gesteld en ze kon de startmotor woensdag bij de UK-importeur van Volvo krijgen. Alleen: die zit in Tollesbury. De beslissing om een auto te huren werd snel genomen en we maakten er een gezellige dag van met de gok of de startmotor er wel of niet was. Rond de middag zouden we dat pas per telefoon horen, dus verlekkerden we ons eerst in Sandwich aan sandwiches(!), scones, thee en koffie en dat onder toezicht van een hele schare chic geklede dames met de pink omhoog. Toen in de tea garden de telefoon ging, was daar het goede bericht dat de startmotor op ons lag te wachten. Opgehaald, toen naar het Captains’ Dinner in Chatham en laat weer ‘thuis’ in Ramsgate. De volgende ochtend hebben we samen de startmotor ingebouwd wat in 20 minuten gepiept was. Daarna nog even een draadje omgewisseld (foutje, kan gebeuren) en hij deed het. Zoals altijd zijn er leermomenten die je moet onthouden. Arend Jan wist dat het contactslot wat moeilijk draaide en had al een nieuw aan boord, maar ‘het kon nog wel even’. Nee dus! Nog een opmerking: ik neem aan dat alle schippers van de PZV natuurlijk lid zijn van de KNRM (of niet dan?). Velen van ons gaan meerdere keren naar de overkant, dus misschien is het wel een wijs besluit om voor een paar centen ook lid te worden van RNLI (de Rosa was al jarenlang lid). De redding heeft ons slechts een flesje Ketel 1 gekost, en we moesten nog voortmaken om die te kunnen geven.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Joep Klerks

Fleet Commander 18

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Zeuntjes PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Westervaart Het binnenbrengen van de Westervaart tijdens de Ramsgate.

Westervaart afgesproken om met zaklantaarns te gaan knipperen in een bepaald ritme. Maar ja, in welke richting moet je knipperen? Uiteindelijk troffen we elkaar en na twee mislukte pogingen, vanwege de nog ruim aanwezige zeegang, konden we de sleeplijn binnenhalen en kon het slepen beginnen.

Zeuntje Ook dit jaar geeft een zeuntje een impressie van haar eerste Ramsgate: over de tocht, de allesoverheersende zeeziekte, de teamspirit en het toch-bestpositieve-gevoel achteraf.

Eerst moesten we ons nog even oriënteren waar we waren, want vanwege het gedoe ben je even kwijt waar je precies zit. Enfin, na 21⁄2 uur tegen de stroom in, met twee boten aan één motor van 27 PK met een voortgang van 3 knopen, voeren we de voorhaven van de sluis bij de Roompot binnen.

Leo van Leeuwen

p de terugtocht van Brightlingsea naar de Roompot ving ik ‘s nachts op de Cyrano een bericht op van de Westervaart. Zij hadden motorproblemen en hun accu werd steeds zwakker waardoor er problemen met de marifoon ontstonden. Na overleg met vlootvoogd Max van Vriesland werd besloten dat er voorlopig doorgezeild zou worden richting Roompot en dat de Cyrano en de Heron in de buurt zouden blijven. ‘s Nachts viel uiteindelijk de wind helemaal weg en met stroom tegen was er geen voortgang meer op de Westervaart. Samen met de vlootvoogd werd besloten dat de Cyrano, die het dichtst in de buurt was, de Westervaart naar de Roompot zou slepen. Het was nog volledig donker in de monding van de Roompot en het was met allerlei verlichting van boten, boeien en vuurtorens om ons heen, nog niet zo duidelijk waar de Westervaart zou uithangen. We hadden een positie, maar met de stroom verandert die natuurlijk. We kregen een zeilschip in de peiling en voeren erop af. Dit schip bleef echter op dezelfde afstand zodat duidelijk werd dat dit een zeilboot op de motor betrof en de Westervaart had helemaal geen motor meer. Verkeerde zeilboot, dat was duidelijk. Na moeizaam contact werd met de

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Daar hebben we de Westervaart, via de sleeplijn, met de hand naast de Cyrano getrokken en vastgelegd. Na een oproep naar de sluis werd de deur speciaal voor ons geopend en zijn we vastgeketend de sluis in en door gekomen. Dat is wel even apart als je een extra gewicht naast je hebt dat verder geen stuwkracht heeft. Het verliep soepel, en omdat er weinig wind stond, besloten we om parallel aan elkaar door te varen naar de Roompot Marina om daar de situatie met de motor te onderzoeken. Na afgemeerd te zijn werd duidelijk dat er sprake moest zijn van vervuilde diesel. De optie was natuurlijk om de diesel in de filters te bekijken en eventueel het fijnfilter te vervangen, maar niet iedereen heeft een reservefilter bij zich en zo ook de Westervaart niet. Het enige wat je dan kunt doen is met diesel proberen het filter alsnog schoon te schudden. Na het weer ontluchten bleek deze tactiek succesvol en de Westervaart heeft zijn reis zonder problemen zelf kunnen voortzetten.

Geleerd: •

Alles is een beetje anders als je het in het donker moet doen.

•

Dieselfilters laten zich dus ook wel eens schoon schudden als je geen reserve bij je hebt.

•

Manoeuvreren met een zeilschip zonder motor aan je zijde kun je ook van tevoren uitproberen.

Marielouise Teklenburg

ja daar zit je dan, weken na de Ramsgate, te staren naar zo’n computerscherm. Je vraagt jezelf af waarom je in hemelsnaam hebt toegestemd om als zeuntje een stukje te schrijven over de Ramsgate. Want ja, waar begin je? Bij het begin (zeker niet voor herhaling vatbaar en allesbehalve leuk) of bij het eind (naar huis gaande met een eerste prijs)?

Zeuntje op de Rosa

Als zeuntje op de Rosa scheepte ik op vrijdagavond rond de klok van 22:00 uur in. Ook Henne Pauli en Peter van den Wijngaart waren net gearriveerd en samen met Lidia en Arend Jan maakte dat de bemanning van de Rosa voor de komende week compleet. De echte ‘grote’ overtocht begon op zondagochtend met een mooi zonnetje en goede wind. Tot zo ver geen centje pijn, maar na enkele uren heerlijk zeilen ging ik te kooi voor de nodige rust en toen begon het… We klokten op dat moment 13:00 uur en de volgende keer dat ik uit m’n kooi kwam was het weer zo rond 13:00 uur. Wat een watje, 24 uur lang lag ik in die kooi, te wensen dat we er al waren of dat ik op z’n minst een ticket RyanAir had geboekt.

tijdens Ramsgate 2009 Buitengewone aankomst

En hoewel het toen nog zeker niet geweldig ging, vond ik ‘gered’ worden door een stel stoere mannen van de RNLI toch net iets te mooi om niet mee te maken. Dus mezelf in dat pak gehesen (met dank aan mijn medebemanningsleden) en aan dek stilletjes in een hoekje genoten van het schouwspel. Het was een geoliede samenwerking en voordat we het wisten lagen we, zeer uitbundig binnengehaald door mede PZV-leden, aan de kade in Ramsgate. Eenmaal binnen de havenmonding was ook al het lichamelijke leed geleden, zoals me al was voorspeld, en werd me haarfijn medegedeeld dat ik zojuist op wellicht de meest oncomfortabele en duurste manier de overtocht had volbracht. Helaas kon ik dat op dat moment alleen maar beamen.

Autowegen en vaarwegen

Maar goed, een mens is een flexibel wezen en na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt waren we er weer allemaal bovenop en klaar voor een volgende avontuur. En dat kregen we. De motor moest wat nieuwe onderdelen hebben en om een lang verhaal kort te maken: het Captain’s Dinner in Chatham hebben we gehaald… op vier wielen. Maar niet zonder dat we flink de toerist hebben uitgehangen en er het maximale uitgehaald hebben van wat eigenlijk een hoop ellende had kunnen zijn. Op donderdag hebben we ons dan weer onder de zeilers begeven en een fijne dag op het water doorgebracht. Het was heerlijk, zo had ik het me als beginneling voorgesteld: lekker windje, zalig zonnetje en heel veel oefeningen onder leiding van meester Arend Jan en dan ook nog een voldoende scoren! Al dat TKN-gedoe van de afgelopen maanden was toch niet voor niets geweest.

Nog geen zeebenen

Vol goede moed begon ik dan ook aan de terugreis. En die verliep in het begin prima. Helaas, het avondeten waar ik veel trek in had beviel me niet en ik belandde weer enkele uren in mijn kooi. ‘s Nachts nog twee uurtjes geprobeerd maar het was niet alles. Dus nadat ik in ieder geval toch kon meepraten over enorme schepen in het donker en lichtboeien traceren, heb ik mijn bedje maar weer opgezocht. Daar werd ik

door Lidia rond de klok van 06:00 uur werd gewekt, met de mededeling dat ik wellicht mijn neus weer buitenboord kon steken omdat we al voor de Roompotsluis lagen. Alhoewel deze overtocht toch alweer een heel stuk beter ging, heb ik dus nog lang geen zeebenen. Veel oefenen denk ik dan toch maar. Want hoewel ik behoorlijk ziek ben geweest tijdens de overtochten blijf ik het toch wel heel leuk vinden. Ik heb eens ergens gelezen dat het leukst van zeilen het aankomen in de haven is. Ik geloof dat ook ik bij die mensen hoor. Maar ja, om ergens aan te komen moet je ook vertrekken en dat ben ik toch zeker nog van plan om te doen ondanks al de zeeziekte.

Al met al…

Ik realiseer me terdege dat een geslaagde tocht niet alleen wordt bepaald door wel of niet zeeziek zijn, maar meer nog de bemanning waar je deel van uitmaakt. Kunnen ze het redden zonder jouw wacht? Krijgen ze het voor elkaar je het schuldgevoel, als je te kooi ligt, uit je hoofd te praten? Maar bovenal nog, heb je het leuk met elkaar? En ja, dat hadden we. We hebben vreselijk veel gelachen, leuke dingen gedaan en heel veel geleerd van elkaar (ik beduidend meer van hen, dan zij van mij). Dat maakt dat je een leuke tocht hebt. Zeker je eerste echte overtocht is, denk ik, best bepalend voor hoe je het verder gaat aanpakken. Alle lof voor de organisatie, geweldig de borrels over en weer op de andere boten en dank aan Diegene-Daar-Boven voor het mooie weer. Zo’n tocht is vreselijk leerzaam voor beginners zoals ik en je merkt dat al die theorie, die je jezelf in de wintermaanden probeert eigen te maken, toch niet voor niets is geweest. Ook is het dé manier om de andere leden te leren kennen en dat maakt het al bij al meer dan waard om lid te zijn van deze vereniging.

Terugkomavond

Ook ervaar je zo’n tocht meer dan dat je hem analyseert. Dat maakt dat je

als zeuntje wellicht anders tegen de dingen aan kijkt dan de oudgedienden binnen de vereniging. Er moet me dan toch wel één ding van het hart. We kunnen er van uit gaan dat diegenen die hun nek uitsteken om zulke tochten te organiseren ‘hun stinkende best’ doen om het voor iedereen zo goed mogelijk te organiseren. En ja, dat is vaak onbegonnen werk. Er zijn ten slotte zo veel factoren bij het zeilen waar je geen vat op hebt dat het wellicht zelden loopt zoals je hoopt. Het valt me dan ook op dat op zo’n terugkomavond op de vraag of er nog opmerkingen zijn er alleen maar negatieve, of mooier gezegd kritische opmerkingen komen. Niemand die nu eens zegt: ‘Het was gezellig. Ik heb genoten’. En ja natuurlijk kan het altijd beter of anders maar het is wellicht soms ook gewoon goed zonder die eeuwige maar. Geldt hier wellicht ook het spreekwoord de beste stuurlui staan aan wal? Heren, het is mogelijk om op zo’n avond ook je positieve ervaring te delen en wellicht onder het genot van een borrel dat andere minder positieve puntje aan te kaarten! Dan nog een laatste ding: die eerste prijs. Ik, dat ‘jonge’, nieuwe lid zonder boot, doorgaans alleen maar zeeziek, dat amper kan zeilen, ging die avond wel naar huis met de eerste prijs voor de Ramsgatequiz. Niet slecht voor een zeuntje! Ik heb genoten, het was super. Tot een volgende keer!

Techniek & Vaarpraktijk

Innovatieprijs! schade aan de motor, aggregaat, e.d. De Trudesign afsluiters zijn vervaardigd van met glasvezel versterkte nylon kunststof en ze voldoen aan de hoogste eisen.

Uit de drie producten die in de race waren voor de HISWA-innovatieprijs 2009, is een product van Roschmarine, één van onze adverteerders, als winnaar uit de bus gekomen. Het gaat om de Trudesign kunststof kogelafsluiter met sensoren, waarover hierna meer.

Eigenschappen: • Kogel en kogelafdichting bezitten teflon eigenschappen • Temperatuurbereik loopt van -40º C tot +110º C • Geen corrosie of elektrolyse • Bestand tegen invloeden van o.a. diesel, benzine, cleaners, e.d. • Controlepaneel geeft ‘gesloten’ of ‘open’ indicatie • Verkrijgbaar in 5 maten: 20 mm t/m 48 mm (3/4” t/m 2” BSP) • IMCI goedgekeurd ISO 9093-2

Hans van Reenen

Gefeliciteerd Roschmarine!

n een eerder artikeltje in deze rubriek (Zeezeilen 2008/01) werd reeds opgemerkt dat Roschmarine zich met name toelegt op de verkoop van nautische producten die een toegevoegde waarde hebben. Dit kunnen producten zijn op het gebied van veiligheid c.q. bedieningsgemak, dan wel producten die innoverend zijn, of een combinatie van beide. Het winnen van de innovatieprijs is zeker te zien als een erkenning van dit streven. De Trudesign hoogwaardige kunststof kogelafsluiters zijn voorzien van sensoren, om via een controlepaneel de ‘open/ gesloten’ stand van de afsluiters te kunnen aflezen. De sensor kan eenvoudig op de startschakelaar worden aangesloten, zodat de motor alleen gestart kan worden indien de afsluiter in de ‘open’ positie staat. Men voorkomt hiermee ernstige

Defecte startmotor: de techniek

E Peter van den Wijngaart beschrijft in ‘Van Roompot naar Ramsgate’, hoe in de nacht onze startmotor

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

en startmotor is ongeveer 1000 Watt (1,3 pk), de stroom is dus 1000 Watt/12 Volt = 80 Ampère. Een contactslot zou door deze grote stroom worden vernield, daarom zit er op de startmotor een relais (een elektrisch bediende schakelaar) dat deze grote stroom schakelt. De startmotor wordt door een dikke 12 Volt voedingskabel elektrisch gevoed vanuit de startaccu (figuur 1). De stroom loopt terug via de even dikke aardedraad. Het relais wordt via een veel dunnere draad vanaf het contactslot na het inschakelen van de motorinstrumenten bediend door het startcontact. Als het relais spanning krijgt, brengt een spoel een contact in beweging dat de spanning van de dikke voedingskabel doorschakelt naar de startmotor (in de wandelgangen wordt het relais nog vaak ‘de Bendix’ genoemd).

Techniek & Vaarpraktijk

defect raakte. Maar wat was nu de oorzaak, en hoe werkt dat eigenlijk, een elektrische startmotor?

►

Techniek & Vaarpraktijk

Figuur 2 is een plaatje uit Wikipedia van een uit elkaar geschoven startmotor en een tekening van de samenstelling. Het huis (1) wordt met slechts twee bouten aan de motor bevestigd. De dieselmotor wordt aan het draaien gebracht door het tandwieltje dat links op de koppeling (2b) zit. Dit wordt bij het starten door het relais (6) via de hefboom naar links bewogen en grijpt dan in de tandkrans op vliegwiel (9). Als de koppeling helemaal links is worden de contacten (8) gesloten waardoor de motor spanning krijgt. De stroom loopt door de stator windingen (4), die een stilstaand magneetveld opwekken, en door de op de as gemonteerde rotor (3). De rotor bestaat uit veel afzonderlijke spoelen waarvan er steeds een paar stroom krijgen via de koolborstels (5). De startmotor gaat draaien door het richtingsverschil van de magnetische velden van de rotor en de stator. Als de rotor een stukje is gedraaid, komt een volgende winding aan de beurt om kracht te leveren. Als de dieselmotor is gestart wordt het tandwiel door het vliegwiel gedwongen om sneller te gaan draaien dan de startmotor. Omdat het tandwiel met een schroefvormige vertanding aan de as is gekoppeld wordt het teruggedrukt waardoor het loskoppelt van het sneller draaiende vliegwiel. Als je het startcontact op het contactslot te lang vasthoudt, dan blijft het tandwiel wel tegen het vliegwiel aangedrukt waardoor je een ratelend of gierend geluid uit de motor hoort komen. Figuur 1

Figuur 1. Elektrische aansluiting van de startmotor. Het startcontact in het contactslot bedient het relais; daardoor wordt de spanning van de 12 V kabel doorgeschakeld naar de startmotor zelf. Figuur 2

Achteraf was onze motor niet te stoppen omdat de startmotor nog steeds door de accu was bekrachtigd. Daarom bleef hij doordraaien, ook als er geen brandstoftoevoer meer was. De oorzaak bleek niet in de startmotor zelf te zitten (soms kan een Bendix ook blijven hangen), maar in het contactslot. Dat heeft drie standen: alles uit, contact aan, en starten. Dat bewoog al een tijdje wat stroef, maar nu veerde na het starten de losgelaten sleutel niet terug naar de ‘aan’ stand van het contact. Het relais bleef dus bekrachtigd en het kleine tandwiel bleef stationair draaiend in het vliegwiel zitten. Daardoor werd de startmotor opgejaagd en werd een dynamo, waardoor veel stroom werd opgewekt. De startmotor werd zo heet dat de isolatie tussen de wikkelingen verbrandde en er kortsluitingen ontstonden. De windingen zelf zijn niet gesmolten, dat zijn dikke draden van 5 en 12 mm2. Er was geen tijd voor een revisie, dus we moesten wel een nieuwe startmotor kopen. Een nieuw contactslot hoefden we niet te kopen, dat had ik al drie maanden aan boord liggen…

Figuur 2. Startmotor: (1) behuizing, (2a) as, (2b) schuivende koppeling met tandwiel, (3) rotor met windingen, (4) stator windingen, (5) koolborstels voor aansluiting van de rotorwindingen,(6) spoel voor schuiven van het tandwiel en spanning geven aan de startmotor, (7) aansluiting startmotorvoeding, (8) relaiscontacten, (9) vliegwiel met tandkrans.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Techniek & Vaarpraktijk

Arend Jan Klinkhamer

Techniek & Vaarpraktijk

Zolang ze drijft, geen probleem. Storm brengt ons twee Belgische dames.

akantie vieren, voor zover een pensionado daar nog van kan spreken, is voor ons zwerven met de boot, en dan vooral zuidwaarts langs de Franse kust. Het levert je altijd wel een paar wonderlijke ontmoetingen op.

Techniek en Belgisch bier

De volgende dag brachten wij door met wandelen, mossels plukken en uiteraard - onder het genot van een biertje - om ons heen kijken. De Shipman lag nog steeds met wapperende rafels, maar nu ook met alles wat in theorie zou kunnen drogen, aan dek. Het regende af en toe, maar dat was kennelijk van geen belang. De buurman was op de terugweg, zoals hij vertelde, en Ocean People had hier een rustdag. Toen wij zo stonden te keuvelen, kwam de Vlaamse madam ons uitnodigen voor een drink. Wij waren natuurlijk niet nieuwsgierig, maar wilden toch wel eens weten enz. En we hadden niets beter te doen, dus graag.

Trebeurden

Zo lagen we afgelopen jaar in Trebeurden te wachten totdat de volgende depressie weer voorbij zou zijn. Net was een flottielje Nederlandse jachten binnengelopen, dat aan de drankinname te zien duidelijk blij was weer in een haven te liggen. Het bleek een groep te zijn van Ocean People, een voortzetting van de ‘Jan Haring‘ organisatie, een betaalde gezamenlijke toertocht, dit keer naar Zuid-Bretagne.

Ze kwamen van de Engelse zuidkust, het was een ruig ritje geweest. Het weer was inderdaad vrij slecht, wij lagen ook te wachten tot de wind wat naar west, liever nog noordwest, zou draaien en zou afnemen. De dames van Belgische origine, de ene Vlaams en tweetalig, de andere duidelijk Waals, waren niet echt spraakzaam, te veel Ollanders, en verdwenen benedendeks. Ik praatte nog wat met de Ocean People buur.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Ja er was een probleem met de acculader. Zij had een kortsluiting gemaakt en de lader deed het dus niet meer, maar dat was jammer dan. Alleen vervelend dat de navigatieverlichting het nu amper deed. De stuurautomaat zou ze ook niet kunnen gebruiken, maar dat was niet erg, want die sloeg toch maar van de ene naar de andere hoek. Toen ik vroeg of de zekering van de acculader niet kapot was, kreeg ik een niet begrijpende blik. Ze wist niet of er wel zoiets in zat. Het was wel duidelijk, buurman en ik konden een goede daad verrichten voor ons biertje. De acculader zat uiteraard op een herniaprovocerende plek, enige documentatie was er niet, maar na wat demontage konden we toch de zekering localiseren, en inderdaad, die was kapot. Tot onze stomme verbazing vertelde de Waalse, overigens voortdurend vertaald door haar Vlaamse vriendin, dat ze ergens zulke glazen buisjes had gezien. Jawel het werkte, ze konden na onze monteursarbeid aan de Duitse landvast.

Dat hielp, alleen zat het ding op een plek waar ik veertig jaar geleden vlot bij had gekund, nu duurde dat wel wat langer. Na het verwisselen van enkele draden begon het machien inderdaad tekenen van gehoorzaamheid te vertonen. Het enige punt was nog dat hij naar bakboord stuurde als je naar stuurboord wilde. Dat was volgens onze Waalse geen enkel probleem. Het was hoog tijd om de overwinning te vieren met nog een pintje. Onze echtgenotes vonden tezelfdertijd dat onze liefdadigheid wel ver genoeg was gegaan, zodat we weer naar onze eigen boten vertrokken. Voor ons vertrek hebben we de dames echter in ieder geval wel laten bezweren nooit meer lelijke dingen te zeggen of te denken over Ollanders. Of ze dat volhouden? Daar zullen we nooit achter komen, maar het was wel de wonderlijkste voorbereiding op een oceaanreis die ik ooit meegemaakt heb. Overigens was er nog een nieuwe fok aan boord, dat wel. Als ik er nu af en toe nog eens aan terugdenk vraag ik me toch wel af of ik niet te voorzichtig geworden ben…!

Carel Dijkmans

Techniek & Vaarpraktijk

Trebeurden heeft een basculedrempel, een klep die bij een bepaalde waterstand open of dicht gaat. Vlak voordat de klep dicht zou gaan kwam nog een wat ouder jachtje naar binnen, een Shipman of zoiets, de fok opgerold maar aan flarden, en dat probeerde achter ons af te meren. Hun Ocean People buurman en ik schoten te hulp, omdat de bemanning, twee (in mijn ogen) jonge dames, zo te zien wel aan het eind van hun latijn waren.

Ze zaten in het onderwijs. De Vlaamse ging hier afstappen, de Waalse was van plan met de boot solo verder te varen naar de Carieb. Buurman en ik keken eens naar de boot, en elkaar, en vroegen tussen neus en lippen door of de boot daar al klaar voor was. De Waalse vertelde dat zij haar zeilopleiding had genoten op de Glenans, en dat het dus allemaal wel zou lukken.

Echtgenotes en liefdadigheid

De stuurautomaat was een ander probleem. Een uiterst luxueus geval, Raymarine, met stuurcomputer, roeruitslaggever, zware lineaire drive, kortom iets waar een arme Philips pensionado slechts van kon dromen. Alleen, geen documentatie. De buurman had echter ook zo’n ding, niet helemaal hetzelfde, maar wel documentatie, ook in het Frans en Engels. Die konden zij wel krijgen, hij had er toch niets aan.

��

Insulindelaan 111 5642 CV Eindhoven T. 040-257 29 22

��

• Speciaal voor leden PZV-Zeezeilen

Topverzekering met hoge korting. Kijk op www.bastian-visser.nl.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Havenmanoeuvres

1 Wie heeft het nooit meegemaakt? In de sluis of in de haven gaat het soms wel eens (bijna) mis. Theorie en heel veel praktijk kunnen stress-situaties voorkomen.

2 waarover hij spreekt, is achteraf te merken aan het applaus dat hij van alle aanwezigen meekrijgt. De theorie wordt doorspekt allerlei praktische tips want

met elke

p zaterdagmorgen 25 april vertrekt de Nautilus vanuit Scharendijke naar Dintelsas, waar een vloot van een zestal schepen zal verzamelen om haven- en motormanoeuvres te oefenen. Net na laag water liggen we aan de steiger voor de Krammersluizen te wachten tot we over de drempel kunnen, wanneer de Xinia, na een tocht vanuit Wemeldinge, zich bij ons voegt. Jacqueline is er van overtuigd dat er 40cm marge zit op de diepte die op het elektronisch bord aangegeven wordt. Zou ze dat in maart vernomen hebben tijdens de PZVexcursie naar de Krammersluizen? We sturen de Nautilus met haar diepgang van 1,80 langzaam over de betonnen drempel, de Xinia met 2,05 volgt. Toch altijd weer even spannend… In Dintelsas liggen de Joint Venture, de Jonathan, de Olin en de Lyra al op ons te wachten. We spoeden ons naar het clubgebouw, want daar zullen we ingewijd worden in de theorie van de motormanoeuvres. Paul Smolders heeft gezorgd voor didactisch materiaal en deelt onder de schippers houten bootjes uit met mini-landvastjes. Verder krijgt iedereen een mooie, geïllustreerde syllabus met een theoretische benadering van motormanoeuvres. Dat wordt door de aanwezigen zeker gewaardeerd. Maar hij heeft ook voor een specialist gezorgd. Wim van Hal, instructeur bij de Zeezeilers van Marken, is bereid gevonden om het theoretische gedeelte te verzorgen. En dat die man weet

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

3 Paul nog op het idee om een wedstrijd ‘landvastwerpen en kikkerbeleggen’ te organiseren. Een landvast wordt met het oog belegd op de kikker, wordt dan om een bolder op de steiger gegooid, aangetrokken en op de kikker belegd. Daarna mag het volgende bemanningslid de landvast losmaken en hetzelfde doen. De tijd wordt per schip opgenomen. Er wordt hevig gesupporterd en af en toe ook al wel eens ‘vals’ gespeeld, maar het is het plezier dat telt. Uiteindelijk wint het team van de Lyra. De maaltijd is lekker en vooral gezellig en er wordt nog nagepraat tot in de late uurtjes.

schipper heeft wel een eigen aanpak bij aan- en afmeren, achteruitvaren, sluismanoeuvres, etc. Elk schip reageert immers weer anders op de wisselende omstandigheden, maar bovendien zijn schippers wel een tikkeltje eigenwijs. Er ontstaat zo een boeiende discussie waar iedereen heel wat van opgestoken heeft. Dan gaan de schepen het water op om in de ruime haven van Dintelsas te oefenen. Draaien over stuur- en bakboord om het wieleffect te ervaren, noodstop, achteruitvaren, aan- en afmeren op voor- en achterspring, en nog veel meer. Van op afstand moet het wel een vreemd gezicht geweest zijn: zes schepen die

schijnbaar niet weten wat ze willen. Voor we met z’n allen aan tafel gaan komt

Zondagmorgen miezert het. Er staan alweer praktische oefeningen op het programma. Na een tijd verzamelen een aantal boten aan het remmingwerk voor de keersluis. Daar wordt beurtelings ingeparkeerd aan lager wal, en dus ook weer afgemeerd. We leren veel van mekaar: hoe het moet en hoe het niet moet. Omdat we nog een hele tocht voor de boeg hebben, vertrekken we ’s middags weer naar Scharendijke. Wat onthouden we van dit weekend en wat hebben we geleerd? ● Theorie geeft je een goede basis en inzicht in de krachten die meespelen bij het manoeuvreren. ● Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. ● Communiceer vooraf duidelijk met je bemanning: wat gaan we doen en hoe gaan we het doen? ● Bedenk een noodplan voor als het fout gaat en bespreek dat vooraf met de bemanning. ● De schipper is de baas. Hij geeft korte en duidelijke commando’s. ● De beste stuurlui staan misschien wel aan de wal, maar ze hebben niks te ►

maken met je motormanoeuvres. ● Geef niet te veel gas, maar ook niet te weinig: genoeg is genoeg. ● Blijf rustig. ● Niet iedereen weet hoe een landvast op een kikker belegd wordt. Werk voor de Wintercommissie? ● Nog een tip: de geïllustreerde syllabus die Paul gemaakt heeft is te downloaden als pdf-file van de website. Zeker doen! Ik weet uit ervaring dat het niet evident is om als schipper je boot uit handen te geven. Wanneer er opstappers aan boord zijn geven ze, in het zicht van de haven of de sluis, spontaan het roer weer in handen van de schipper, ofwel neemt de schipper gewoon het stuurwiel of de helmstok over. Toch hebben de opstappers tijdens dit weekend actief geschipperd en gemanoeuvreerd, zowel in de haven als in de sluis. Misschien hebben niet alleen de opstappers wat bijgeleerd en hun grenzen verlegd, maar ook de schippers. Dit manoeuvreerweekend werd georganiseerd door Paul Smolders. Hij is amper een jaar lid en heeft nu al een prima organisatie op zijn palmares staan. Mannen en vrouwen als Paul hebben we bij de PZV nodig. Zoals wij in België zeggen: ‘chapeau, Paul’.

Herman Van den Broeck

Zeezoentje 2009 Met slechts twee schepen was het maar een Zeezoentje. Maken we er volgend jaar een echte dikke Zeekus van?

Ondanks dat het een korte tocht is, wordt de planning gedicteerd door het getij. De wind bepaalt welke bestemmingen bereikbaar zijn.

Het was zeer leerzaam om te oefenen met: navigatie, de luxe van een middenbolder in sluizen voor de solozeiler, Maasmond-oversteek op een kaart die niet meer klopt door de aanleg van de nieuwe Maasvlakte, katterigheid door deining van wind tegen stroming, een Bolle Jan die niet meer te strijken is, een plas olie onder de motor wanneer de peilstok naast in plaats van in de motor is gestoken, de gesneuvelde koffiepot die niet zeevast stond, enzovoort.

an 19 tot 22 Juni was de jaarlijkse Zeezoen, dé tocht om kennis te maken met zeezeilen en het oefenen van nieuwe vaardigheden. Dit jaar met twee schepen: de Odyssey van Jaques Jansen en de Jonathan van Maarten van Herk die op het laatste moment welwillend zijn privé planning heeft omgegooid om niemand van de opstappers teleur te hoeven stellen. Helaas waren er twee opstappers wegens omstandigheden verhinderd. Na de eerste dag zeilen op de Zeeuwse binnenwateren zijn de sluizen naar zee bereikt. Het echte zeezeilen begon de tweede dag met fraai zomerweer. Vanuit de Roompot en Stellendam ging het aan de wind naar Scheveningen, waar beide schepen elkaar hebben ontmoet. Zondag zijn we gezamenlijk met ruime wind teruggevaren naar Hellevoetsluis, en op maandag terug naar de thuishavens.

De meeste leermomenten kwamen dus vanzelf op ons af. De grootste les was dan ook dat je altijd alert en niet voor één gat te vangen moet zijn. Namens alle opstappers veel dank aan iedereen die heeft bijgedragen aan het organiseren van deze voortreffelijke Zeezoen 2009.

Piet Snoodijk

Rondje Buitenom Het verslag vanaf de Ribaldus. Een pleidooi voor méér schepen in 2010!

e moesten vroeg onze kooien uit, op donderdagmorgen 30 april, want we wilden optimaal van het tij profiteren op onze trip naar de Roompotsluis. Na een vlugge douche en een kop koffie, voeren we om 7 uur de Heliushaven van Hellevoetsluis uit, tegelijk zo’n beetje met het opkomen van de zon. Met nauwelijks wind, dus op de motor, waren we in drie kwartier aan de Goereese Sluis, waar we na 20 minuten in konden varen en 20 minuten later er weer uit. Nog steeds geen wind, dus op de motor naar het zuiden. Om circa15.00 uur maakten we, 40 mijl verder, vast aan het buitenponton van de Roompotsluis. Alleen het laatste uur was er genoeg

wind geweest om te zeilen. Successievelijk knoopten de Lyra, de Windveer en als laatste de Xinia, zich naast ons vast. Een poosje later was de kuip van de Lyra het middelpunt van het palaver: ‘hoe verder?’ De planning was: vrijdag naar Blankenberge. Toch werd min of meer unaniem en vanwege het gunstige tij, besloten om al ‘s avonds rond 22.00 uur te gaan varen. Eenmaal weer buitengaats, zagen we vanaf de Ribaldus al gauw de heklichten van de drie andere, snellere boten in de verte verdwijnen… De wind was niet erg denderend en zwakte in de loop van de nacht nog af ook. Bij een ‘snelheid’ van 2,7 knopen werd de motor bijgezet, maar toen was het al bijna vier uur. We probeerden om beurten een (klein) uiltje te knappen. Bij het opkomen van de zon maakten we in de oude haven van Blankenberge vast aan de steiger.

Niet veel later gingen we plat, maar niet voor lang, want kort na het wegvaren bij de Roompotsluis werd door de Lyra via de marifoon al gemeld dat ons toplicht in de mast niet werkte. Dus na onze brunch was er werk aan de winkel. Peter Peeters bood zich als vrijwillige mastklimmer aan, om het e.e.a. bovenin te gaan repareren. Het was gelukkig mooi, zonnig weer, maar boven in de mast waait het nogal, zodat Peter na enkele uren kleumend weer op ons dek afdaalde. Maar: karwei geklaard! Tijd voor de avondpot en wat napraten. Van Blankenberge hebben we niets gezien! Ook weer vroeg te kooi, want er stond een zeilrace gepland: BlankenbergeRoompotsluis. De start was om 6:20 uur bij de gele boei buiten de houten pieren en we waren om 12:32 uur bij de finish: de OR12. PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

►

We zagen al heel snel de Lyra, de Xinia en de Windveer als steeds kleiner wordende zeiltjes aan de horizon. Het was wel een mooi gezicht, zo tegen het oranje licht van de juist opkomende zon. Dat was voor mij de derde opeenvolgende zonsopgang. Wel spectaculair maar ook vermoeiend als je, zoals ik, een avondmens bent. Eenmaal door de Roompotsluis zeilden we in een paar uurtjes op ons gemak naar de steigers bij Zierikzee, waar we als vierde vastknoopten bij de Windveer en de andere twee. Gelukkig vlakbij de ‘douche-bark’ waar we ons zeer nodig konden opfrissen om wat later naar restaurant De Banjaard te gaan voor een heerlijk diner. Na het voorgerecht was er ruim de tijd voor de prijsuitreiking van de race. De eerste prijs ging naar de Lyra, ook al was de Xinia de snelste. Dat had te maken met de SW- factor (resp. 94,5 en 87,2). Onze Ribaldus eindigde op de laatste plaats. We hebben dus nog te leren! Het voortreffelijke diner werd verder opgediend en na het hoofdgerecht, keuze uit vis of vlees, en het nagerecht, vnl. allerlei soorten ijs, werd er nog wat gezellig nagekeuveld bij iets ‘spiritueels’. Helaas niet al te lang, want ‘s morgens moest ieder weer naar zijn thuishaven. 28

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

En als je met zes schepen naast elkaar ligt, weet je niet exact wanneer de eerste wil losgooien en vertrekken....en dus ben je voorbereid! ‘s Anderendaags was het gelukkig zondag en dus had niemand erge haast. Zo om zeven uur hoorden we het eerste gestommel en tegen achten vertrokken onze twee buren. Ook wij gooiden onze landvasten los om op tijd bij de Zeelandbrug te zijn. Dan draaitie vijf minuten open en moet je er voor zorgen er vlot door te zijn. De Windveer zat ook in ons kielzog en bij de brug lag de Mariken met Alphons Drübers ook al te wachten. Eenmaal door de brug konden we zeilen. De Windveer ging ons als een veertje voorbij en toen we bij de Krammersluizen waren, was ze nergens meer te zien. Daar was het beredruk, zodat we pas na een uur geschut werden. De wind nam sterk af en kwam van achteren, heel onplezierig, zodat we op de motor over gingen. Twee uurtjes later waren we bij de Volkeraksluis en konden meteen schutten. Op weg naar de Haringvlietbrug zagen we plots de Windveer weer terug. Daardoor gingen we om 15 uur samen door de brug. We hadden even een ►

kleine voorsprong, maar die konden we niet handhaven. De wind was schuin op kop, zodat we moesten kruisen en aangezien de Windveer een diepere kiel heeft, kon die ook scherper zeilen dan wij. Voorbij Tiengemeten hadden ze al een voorsprong en toen wij de Heliushaven van Hellevoetsluis indraaiden, zag ik ze al in de buurt van de Marina van Stellendam. Het einde van onze RBO-zeiltrip! Bij het naar huis rijden overdenk je onwillekeurig de afgelopen vier mooie en toch wel vermoeiende dagen: het is eigenlijk jammer dat bij zo’n grote zeilvereniging met meer dan 300 leden en 80 boten er toch maar 4 zeilboten en 15 leden meededen. Het zou toch leuker geweest zijn, als er wat meer boten hadden meegedaan. Eigenlijk hoop ik dat door dit verslag een volgende keer wat meer PZV-ers meevaren!

��

Jan Oome

PZV goes SRC Januari. Bitter koud buiten, niks geen zeilweer. Gelukkig wel een lezing van Paul Horstman over marifonie. Wie had kunnen voorzien dat dit gezellige avondje er toe zou leiden dat twaalf PZV'ers op een stralende junidag naar Brussel zouden afreizen om hun Short Range Certificate te halen?

a afloop van de lezing van Paul Horstman bleek al snel dat het behalen van een marifoniecertificaat bij diverse PZV'ers op het verlanglijstje stond. PZV houdt het opleidingselement immers hoog! Hans Brevé nam het voortouw en informeerde naar de mogelijkheden om gezamenlijk dat felbegeerde papiertje te behalen. Dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Sinds 1 september 2008 zijn de spelregels veranderd, en is een praktijktoets verplicht onderdeel van het Marcom B-examen. Diverse Nederlandse opleidingsinstituten zijn hier op ingesprongen, helaas tegen behoorlijk commerciële tarieven.

Beneden de driehonderd euro ben je nergens….

Brusselse route

Gelukkig wist Hans, samen met Herman Van den Broeck een aantrekkelijk alternatief: de zogenaamde ‘Brusselse route’. België kent namelijk het Short Range Certificate (SRC) dat specifiek bestemd is voor de pleziervaart. Met SRC op zak ben je bevoegd om gebruik maken van 25-Watt VHF-apparatuur voorzien van een DSC-systeem, Navtex, EPIRB en SART. Marcom-B, dat eigenlijk bedoeld is voor de beroepsvaart, is weliswaar breder van opzet en onbeperkt geldig, maar voor recreatief gebruik volstaat het internationaal erkende SRC. Bij het Agentschap Telecom in Nederland kun je met dit certificaat een MMSI nummer aanvragen voor gebruik van de apparatuur onder Nederlandse vlag. Dus waarom moeilijk (en duur) doen als het ook makkelijk kan?

Net echt

Op 28 maart stroomde de Trafalgar Pub opnieuw vol met 22 leergierige PZV'ers voor de ook in België verplichte (maar

gelukkig veel goedkopere) praktijkdag. Vaarschool Altaïr was speciaal voor deze gelegenheid met een hele lading marifoons afgereisd naar Eindhoven. Na een wat stoffige ochtend, waarin het hele cursusboek in sneltreinvaart werd doorgeakkerd, volgde een enerverende middag. Menig PZV-schip (al dan niet ter plaatse vertegenwoordigd) bleek die middag hopeloos vastgelopen op de Rassen, had onverklaarbare motorpech of gewoon trek in koffie. De positiemeldingen verliepen buitengewoon chaotisch, kennelijk kun je je ook 6 mijl ten oosten van vuurtoren Westkapelle bevinden. En de ‘digital selective calls’ bleken soms wel erg selectief... Communicatie is toch echt een vak, maar het was hilarisch om de nodige rampspoed te mogen simuleren. Vooral als het een ander betreft!

Op naar Brussel

Na deze intensieve training waren we er helemaal klaar voor. Twaalf leden wilden wel op dezelfde dag examen doen en dus regelde Herman (zou Hollandse zuinigheid besmettelijk zijn?) een voordelige 10-retour-kaart Turnhout ►

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

aan bij het Belgisch Instituut voor Post en Telecommunicatie (BIPT). Waar de zeer vriendelijke Franstalige telefoniste me de wc-deur wees. Gelukkig bleek die vlakbij de examenzaal te liggen…

Het eindresultaat telt!

– Brussel. In de aanloop naar D-day, dat dit jaar dus op 17 juni viel, werd menig PZV-evenement overschaduwd door gezucht en gekreun over de toch wel erg droge examenstof. Maar och, dat hoort bij de examentijd. Hoe de overige kandidaten er aan toe waren bij het betreden van de examenzaal zou ik niet kunnen zeggen. Ik was namelijk apart gereisd, en er blijken meerdere ellipsvormige gebouwen in de omgeving. Na een foutieve routeaanwijzing door een niet-zo-lokaalbekend-persoon en een lift van een behulpzame Duitstalige Turkse oudere man, die me nog verder weg bracht, kwam ik vijf minuten na aanvangstijd met de tong op de schoenen

En toen ging het ineens heel snel. Met twintig minuten stond eenieder buiten, geslaagd en wel. Eén en ander is uiteraard uitgebreid gevierd in een lokaal koffietentje. Helaas bleek één van de kandidaten uit de tweede zitting net niet voldoende punten te hebben gehaald. Desondanks een heel mooi resultaat: PZV is elf gecertificeerde marifonisten rijker. Al moet bij het ter perse gaan van dit artikel het bewijs nog komen, want het lamineren van een papiertje duurt ook bij Belgische overheidsdiensten wel even. En als binnenkort ook de overige cursisten hun examen achter de rug hebben gaat het Nederlandse Agentschap Telecom ook overuren draaien! Tip: Voor wie een SRC-examen overweegt: het ANWB-boek is helderder van opzet en bevat minder nodeloze herhalingen dan het cursusboek van Altaïr. Je hoeft enkel te onthouden dat jachthavens in België op kanaal 23 worden opgeroepen en dat kanaal 6 er ook door loodsen wordt gebruikt. Kanaal 27 is voor Radio Oostende en het SRC dient elke 5 jaar verlengd te worden.

That’s all, folks! Meer info? www.bipt.be.

Lion Sails Holland b.v.

Kwaliteitszeilen uit eigen werkplaats Veerhaven 1b 4485 PL Kats (Zld.) Tel: 0113 - 600291 Fax: 0113 - 600249

Lion Sails

Internet: www.lionsails.nl E-mail: info@lionsails.nl Handelsregister Middelburgno. 22026358

Openingstijden: maandag t/m vrijdag 8.00 - 17.00 uur, zaterdag van 10.00 - 13.00 uur 30

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Erelidmaatschap Lidia Roessink Tijdens de ALV van april werd het voorstel van het bestuur om Lidia Roesink tot erelid te benoemen met algemene stem aangenomen. De officiële benoeming vond plaats tijdens het Captain’s Dinner in Chatham, waarbij Lidia ook een wimpel met gouden bies ontving uit handen van oud-voorzitter Philip Beekman. Hier de volledige tekst van het voorstel. Het bestuur van PZV, Constaterende dat:

• de Ramsgate sinds de eerste tocht in 1979 is uitgegroeid tot het paradepaardje van PZV, • de organisatie van de Ramsgate sinds de instelling van een speciale subcommissie Ramsgate in 1988 verder is geprofessionaliseerd, • velen hun eerste oversteek hebben mogen maken tijdens een Ramsgate, en dat daarmee hele generaties fanatieke zeezeilers zijn geboren, • nog veel meer leden in de afgelopen 30 jaar onmetelijk veel plezier hebben beleefd aan deze bijzondere activiteit • de Ramsgate in de loop der jaren is meegegroeid met de vereniging, wat niet altijd zonder horten of stoten is gegaan, • de Ramsgate desondanks haar bijzondere karakter heeft weten te behouden, • en dat dit vooral te danken is aan de inzet van de vele vrijwilligers die zich hebben ingezet om van iedere Ramsgate weer een gedenkwaardige en vooral prettige belevenis te maken;

• wat niet altijd door eenieder in dank wordt afgenomen, wat met name de laatste jaren niet altijd even prettig moet zijn geweest, • zij desondanks een niet aflatende inzet en volharding heeft betoond; • Lidia al enige jaren het voornemen had het voorzitterschap van de Ramsgate over te dragen, • zij haar taak bleef uitoefenen totdat een geschikte opvolger was gevonden, • en daarbij altijd met enthousiasme, creativiteit en inlevingsvermogen, en als ‘moeder aller zeuntjes’ is blijven functioneren;

Is van mening dat:

Lidia zich hiermee bijzonder verdienstelijk heeft gemaakt voor de Vereniging als geheel en de Ramsgate-tocht in het bijzonder, en stelt de Algemene LedenVergadering, bijeen op 17 april 2009 te Vessem, voor: Lidia Roesink tijdens de eerstvolgende Ramsgate te benoemen tot Erelid van PZV.

Overwegende dat:

• PZV tot nog toe slechts eenmaal een bijzondere onderscheiding aan een lid heeft toegekend, en wel aan Sikkes de Vries, in 1982; • PZV zich in bijzondere omstandigheden, en zeker in het geval van meer dan buitengewone verdiensten voor de vereniging, daar niet toe moet beperken;

In aanmerking nemende, dat:

• Lidia Roesink, lid sinds 1983, • de eerste vrouwelijke schipper in onze vereniging is, • de eerste vrouwenboot naar de Ramsgate heeft samengesteld en geschipperd, • sinds 1990 lid is van de Activiteitencommissie en betrokken bij de voorbereiding en organisatie van de Ramsgate-tocht, • vervolgens eerst actief is geweest als (vervangend) vlootvoogd en sinds 1998 als voorzitter van de Ramsgate-commissie; • Lidia diverse cursusavonden voor PZV heeft georganiseerd en gehouden, • Lidia daarnaast zeer actief is als hofleverancier van artikelen voor ons Verenigingsblad Zeezeilen en schrijfster van het boekje 'Koken zonder verswinkel', • zij bovendien verantwoordelijk was voor de organisatie van vele activiteiten zoals een 162-weekend en in 1986 initiator was van het eerste Vrouwenweekend, dat inmiddels ook is uitgegroeid tot een legendarische traditie; • Lidia in het mannenbolwerk PZV altijd haar mannetje heeft gestaan, • de verantwoordelijkheid voor het welslagen van een evenement als de Ramsgate van de organisator (m/v) soms kordaat optreden vereist, PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

PZV Navigator's Trophy Haye van der Werf wint de Navigator’s Trophy 2009. Tijdens het Captain’s Dinner in Chatham werd de winnaar van de Navigator’s Trophy 2009 bekend gemaakt: Haye van der Werf. Helaas was Haye niet aanwezig en kon hij deze felbegeerde trofee niet zelf in ontvangst nemen. Dat gebeurde later op de Ramsgate napraatavond. Haye, hartelijk gefeliciteerd!

e Navigator’s Trophy is een prachtige wisselprijs, aanvankelijk bedoeld voor aankomende navigatoren, en voor het stimuleren van navigatorische vaardigheden. In de loop der jaren is het accent steeds meer verschoven naar een waardering voor grote verdiensten voor onze vereniging. Dit jaar vinden we in de ontvanger van de Trophy deze beide aspecten verenigd: de grote groei in nautische vaardigheden en zijn verdienste voor de vereniging.

2009

Verenigingsmens met verenigingsschip

Van opstapper en navigator, naar schipper, Haye maakt ook een sterke persoonlijk groei door. Die groei komt in een stroomversnelling als hij zijn eigen (droom-)boot overneemt. Een echt traditioneel verenigingsschip, zeewaardig, maar soms niet echt waterdicht. Bij regen zijn er meerdere slaapzakken van opstappers nat geworden vanwege een lek in de ramen. Maar voor toekomstige opstappers is er hoop op droog beddengoed.

Prettig mens

Haye is een graag geziene deelnemer aan veel activiteiten en hij is binnen de verenging actief in het promoten van het zeezeilen. Met een positieve instelling staat hij open voor ideeën, is hij bereid tot ondersteuning en neemt hij nieuwe initiatieven. Zijn motto: ‘gaan als het kan,

liefst wel op eigen tempo’. Als schipper is hij er één van de oude stempel, en navigeren gebeurt gewoon met de kaart. Een GPS is weliswaar aan boord. Haye zegt hier heel nuchter over: ‘je weet hoe ik ben, ik zet nooit een waypoint’. Opstappers geeft hij de (erg gewaardeerde) vrijheid om te leren.

Uitdaging

Met of zonder waypoints, Haye zoekt graag grensverleggende uitdagingen op. Meer en meer mijlen maken, op eigen kiel, maar ook met een ander mee, de 24uurs van Medemblik, de Camrace. Zeilen onder omstandigheden waarin anderen liever in de haven blijven. Uittesten hoe je slaapt met de boot op één oor, met… én zonder water onder de kiel. Wat wordt de volgende uitdaging?

Jacqueline van Amstel, namens het PZV-bestuur

Nautische groei

Haye van der Werf is nog volgens de oude traditie als Philipsmedewerker lid geworden en is inmiddels al drie lustrumperiodes lid van de vereniging. Na jaren als opstapper actief gezeild te hebben is hij steeds meer betrokken geraakt bij de organisatie van activiteiten, in het bijzonder prestatie-leertochten zoals de 48-uurs, met focus op instructie, leren van elkaar, mijlen maken, doorzeilen, ’s nachts zeilen, wachtlopen en grenzen verleggen. Jaarlijks staat er wel een activiteit onder zijn leiding op het zomerprogramma. Naast de organisatie van eigen activiteiten is hij een actief lid van de Ramsgatecommissie, met als grote verdienste het verzorgen van de formulierenstroom rond de aanmeldingen en zijn initiatieven tot digitalisering.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Haye van der Werf

Ramsgate Quiz De redactie vond het leuk de antwoorden niet samen met de vragen af te drukken, zodat U zelf kan quizzen als U wilt. U vindt de antwoorden aan het einde van dit blad.

10. 11. 12. 13.

e Ramsgatetocht 2009 was door de verbrokkelde vloot niet de meest ideale situatie voor een quiz. Maar voor een bijzaak als een quiz is dat geen drama. Wij hebben de quizvragen in Ramsgate aan de twaalf aanwezige schepen uitgedeeld in de hoop dat nog meer schepen op tijd voor het Captain’s buffet in Chatham zouden aankomen.

14.

Dat was niet het geval. Uiteindelijk hebben acht schepen de quizvragen beantwoord en ingeleverd. Oorspronkelijk was de prijsuitreiking bij het laatste palaver in Brightlingsea gepland, maar toen waren er maar vier schepen aanwezig. Vandaar dat de prijsuitreiking tijdens de napraatavond plaats vond.

18.

Winnaar was de Rosa, net voor La Liberté, de Marot werd derde, de Heron vierde en N-JOY vijfde.

21.

Hier zijn nog eens de vragen van de quiz:

1. 2. 3. 4.

5. 6. 7. 8. 9.

Welke van de maten I, J, P, E, hebben betrekking op het zeilschip en welke op het zeil? Waar komt de Engelse uitdrukking ‘logbook’ vandaan? Hoe heet de Engelse lengtemaat ‘fathom’ in het Nederlands? Nederlandse zeekaarten werden/worden m.b.t. het reductievlak stapsgewijs vanaf 2006 op LAT i.p.v. GLLWS gebaseerd. Zullen daardoor in het algemeen de kaartdieptes toe- of afnemen? Welke meteorologische factoren voor de waterhoogte zijn bij LAT als reductievlak meegenomen? Welk zeil wordt ook ‘aap’ genoemd? Wanneer werden in Engeland navigatielichten voor schepen ingevoerd? Rond 1825? Rond 1850? Rond 1875? Hoe heet een “bulletalie” in het Engels? Welke nautische groet werd afgeleid van een strijdkreet

15. 16. 17.

19. 20.

22. 23. 24. 25. 26.

van de Vikings? Hoe wordt een wacht van 24 uur genoemd? Wat betekent het geluidsein - - - - - ? Welke belangrijke code van een jacht heeft 15 posities? Hoe heet in het Engels een vloedgolf die in rivieren diep naar het binnenland kan lopen? Noem de rivier in Engeland waar de hoogste in vraag 13 beschreven vloedgolf in Europa voorkomt? Hoe noem je een blok met een oog tegenover het ophangoog? Waar komt de uitdrukking ‘matroos’ vandaan? Vroeger gebruikten zeelieden de uitdrukking ‘noorderzon’. Wat betekende dat? Hoe wordt de wacht van 16:00 uur tot 20:00 uur genoemd? Waar komt de uitdrukking ‘in de aap gelogeerd zijn’ vandaan? (omdat meerdere verklaringen bestaan wordt de verklaring op prijs gesteld die iets met zeilen te maken heeft!) Jan de Vin heeft sinds vorig jaar een nieuw schip, een Dufour 40 Performance. In welk jaar heeft dit jachttype het wereldkampioenschap voor seriejachten (IMS 670) gewonnen? Wat hebben Jos en Frans van de ‘Anneclaire’, behalve zeilen, gemeen? Nico en Hans van de ‘American Lady’ zeilen altijd met elkaar. Wat is hun relatie? Bij Marc op zijn vorig schip de ‘Marcada I’ waren steeds maar 3 mensen aan boord. Nu, bij de ‘Marcada II’ is het nog steeds zo. Wat is de reden daarvoor? Welke markante kenmerken (noem drie daarvan) heeft Kurt van de N-JOY? Waar komt de naam ‘Het Vervolg’ van het schip van Marcel vandaan?

Veel plezier. De antwoorden leest U aan het einde van dit blad.

Lothar Ilzhöfer

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Terugvaart Summertime De zon komt niet op in het oosten. Schipper en bemanning weerstaan de verleiding van Kopenhaagse hasj, trekken Annemiek 22 meter hoog en meten zich met de Delta Lloyd en de Ericssons.

Het schip is twee maal grondig ge-refit en ‘z.g.a.n.’. De schoten van het voorzeil worden elektrisch bediend en ingerold. De stormfok staat klaar als tweede rolfok en het 22-ton zware schip wordt in hoofdzaak bestuurd door een krachtige automaat. Het kielmidzwaard steekt tot 3,10 meter en een vertikaal verplaatsbare boegschroef levert voldoende stuwkracht tot windkracht vijf. Het is een echt reisschip dat bij veertig knopen wind nog steeds stabiel ligt en een plezier is om te zeilen. Een ervaring dus! Op zondagmiddag wordt gezamenlijk de stad Kopenhagen verkend inclusief Christiania, de vrijstaat die begin jaren zeventig door hippies werd gesticht en die eerstdaags, na bijna veertig jaar, ontruimd zal worden. De vrij verkrijgbare hasj blijkt van goede kwaliteit, al houden we het als bemanning maar bij een pilsje. In Nyhavn hebben we uitstekend gegeten, een feest dat zich nog enkele malen zou herhalen.

Aaldert van der Vlies

e oproep van Bram Bijloo voor opstappers op bovengenoemd traject was voor Co de Heus, Annemieke Stallaert, Michel Kuijs en ondergetekende reden om aan te monsteren. Voor mij was het traject een mooie aanvulling op een eerdere reis van Helsinki naar het Kieler kanaal en een tocht van Willemstad naar Aarhus. Nu maar eens bovenlangs, om het Skagerak en de Duitse Bocht te ervaren.

Kopenhagen naar Breskens

Dus gaan we op zaterdagmiddag 30 mei met de trein naar Kopenhagen waar we op zondagochtend arriveren. Een slaapcoupé zorgt dat we redelijk uitgerust aankomen. We maken kennis met schipper en schip. Bram is sinds twee jaar lid van PZV en gepensioneerd ondernemer. Hij gaat volgend jaar samen met zijn vrouw, die nu nog huisarts is, in Portugal wonen. De Summertime is een aluminium tweemaster uit 1980, een S&S-ontwerp, 57-voet en gebouwd als one-off bij Huisman in Vollenhoven. 34

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Het Europagevoel staat in de Scandinavische landen nog in de kinderschoenen, evenals het gericht zijn op bezoek van schepen uit de lage landen. Dus is diesel alleen verkrijgbaar met een creditcard die geen Euro’s kent. Op dus naar de eerstvolgende haven, maar ook daar hetzelfde verhaal. De havenmeester ziet ons komen en blijkt over een kantoor met achterdeur te beschikken. Dus geen diesel en geen drinkwater. Of ook alle Brusselse subsidies met hetzelfde enthousiasme worden afgehouden durf ik te betwijfelen.

Bram loopt naar de pomp

We gaan op de motor naar Göteborg. Annemieke zorgt die avond voor een heerlijke pastavariant die zelfs de ‘nietpastanianen’ van mening doet veranderen. Na 137 mijl meren we af in Lilla Bommens Havn, naast het Operagebouw. De grote drukte van honderden ouders en vrienden die zich verzamelen rond het Operagebouw en overduidelijk iets te vieren hebben, heeft te maken met de diploma uitreiking van VWO-ers. Van alle geslaagden wordt door familie en vrienden een pasfoto in posterformaat meegedragen. Later die avond zien wij de uniform geklede gelukkigen terug op open vrachtwagens die luid toeterend door de stad rijden. Het idee dat je de stad betrekt bij de blijdschap van jonge mensen die een belangrijke stap in het leven gezet

hebben is zo verkeerd nog niet. Na een flinke omzwerving door de binnenstad treffen opstappers en bemanning elkaar in een gelegenheid waar Bram vertelt dat hij een ‘halve marathon heeft gelopen’. Het ‘loop naar de pomp’ was niet het probleem, maar dan ook nog dat hele eind terug… De voortreffelijke maaltijd maakt veel goed. Van Stef Hoonhout heb ik geleerd dat er altijd wel een moment (te bedenken) is waarop ‘de vijf in de klok’ staat. En echte Zweedse gehaktballetjes smaken een stuk beter dan bij Ikea.

Bijna een brug te ver

Woensdagochtend vertrekken we naar Marstrand. Door het schroefwater van de lokale veerboten blijkt er troep in de boegschroef beland te zijn en daarmee is deze uitgeschakeld. Co en Bram verdiepen zich in de techniek, maar dat mag niet baten. Gelukkig kan de boegschroef ook handmatig worden in- en uitgedraaid. Zo is na enige tijd de troep weggespoeld en is alles weer operationeel. Met een stevige 7 Beaufort op de kop zeilen we richting Marstrand. In de staart van het traject ontstaat er even enige discussie over de juiste koers. Van de twee bruggen op de kaart blijken we ons op de zichtbare brug te hebben gefocust terwijl de niet zichtbare brug de juiste koers is. Het laatste traject door het Albrektssunds Kanaal is schitterend. We meren na 29 mijl af met de kont naar de steiger en brengen vanaf de boeg lijnen naar achteren uit. Tevens gebruiken we de haaks op de steiger aan boeien gelegen lijnen. Buren hebben we niet. En omdat een vergissing in Scandinavische doorvaarten nu eenmaal vaak ‘steenhard’ wordt afgerekend is er na aankomst nog even een palaver over wat er goed en minder goed ging. Marstrand blijkt een verrassend leuk en sfeervol plaatsje te zijn en is zich volop aan het voorbereiden op de komst van de Volvo Ocean Race. Aan weerszijden van de inham liggen jachthavens. Twee pontjes zorgen voor de verbinding tussen de beide stadsdelen. Een goed geassorteerde supermarkt maakt dat we de leefkost weer kunnen aanvullen. We maken een wandeling en verbazen ons over de vele goed onderhouden

houten huizen. Ook hier vinden we weer een goed gekozen eetgelegenheid die bijdraagt aan het zeilplezier. We beseffen dat we de VOR-ers voor zijn en hopen die nog tegen te komen.

Op eenzame hoogte

Op donderdag gaan we op weg naar Vlieland. Een traject dat een dag-nachtdag-nacht-dag en volle avond in beslag zal nemen. In de Duitse Bocht laat de wind ons in de steek en wordt de motor bijgezet. Kijkend naar een mooie zonsopkomst constateert Bram via zijn kijker dat de zon op ongeveer 50° op komt wat het begrip ‘oosten’ minder absoluut maakt. Een vaststelling die iedere PZV-er natuurlijk al heel lang bekend is. Gelukkig komt met de zon ook de wind opzetten. Het is een prachtige zeildag en met bijna 9 knopen lopen we vlotjes op Vlieland aan. Bij het weghalen van het grootzeil gaat het mis: De val verdwijnt in de mast en belandt vervolgens roerloos op het dek. Dat betekent dat de volgende ochtend als eerste werk het inscheren van de val op de lijst staat. Om middernacht lopen we Vlieland binnen, moe maar voldaan na 394 mijl. Voor Michel zit de tocht er op en hij gaat de volgende ochtend huiswaarts. De achterblijvers weten wat hen te doen staat. Annemieke biedt zich aan om de mast in te gaan. Dat ze al op schouders werd gedragen is haar kennelijk niet hoog genoeg. Een dun lijntje als voorloper, een ringsleutel als `loodje` en een tie-wrap als vangmiddel werken boven verwachting. Tot grote opluchting van eenieder is in no-time de val weer waar hij hoort. Ons toppertje wordt van haar uitzicht over het wad beroofd en belandt weer met beide benen op het dek.

De VOR

We huren een fiets voor een rondrit over het eiland. Een fantastisch idee, al heb ik het vermoeden dat het begrip ´vals plat´

op Vlieland is uitgevonden. De werking van knieën en longen van Co zijn door mij zelfs op afstand waarneembaar. Bram kan het ook goed bijhouden en Annemieke fietst voorop met een blijdschap alsof ze op weg is naar een VVD-congres. ´s Avonds eten we in de Dorpsstraat tot volle tevredenheid in `De Oude Stoep’ en spreken we af dat deze herberg een vermelding dient te krijgen in Zeezeilen. Waarvan akte. Op maandag beginnen we aan het traject Vlieland - IJmuiden. De 64 mijlen brengen weinig verrassingen, de jachthaven van IJmuiden trouwens ook. Goede faciliteiten maar een weinig inspirerende omgeving. Een naburige schipper noemt het ‘een hoog Holleeder-gehalte’. Wij beperken ons tot de conclusie dat het geheel niet de uitstraling van een mediterrane jachthaven heeft. De aan de haven gelegen ‘Chinees’ was overigens een bezoekje waard. Resteert ons nog 96 mijl naar Breskens. We besluiten die zonder tussenstop te doen. Om 09.00 uur vertrekken we en denken vooralsnog om ‘s nachts omstreeks 02.30 uur aan te komen. Het weerbericht spreekt van oost 5-6, later afnemend naar 4-5. Dat blijkt, niet voor het eerst deze week en tot grote frustratie van Co, niet te kloppen. Na twee uur zeilen zorgt een aanwakkerende wind voor windsnelheden van ruim 40 knopen. Met stroom mee lopen we op stormfok en bezaan ruim 7 knopen. De zuidzuidwestenwind zorgt er voor dat er zo af en toe wat buiswater overkomt maar het zeilplezier is groot. Het schip is zwaar genoeg om goed met de golven om te gaan en de snelheid is boven verwachting. We denken bovendien nog de Volvo Ocean Race-schepen tegen te komen en dat klopt. Twee onbekende schepen passeren op afstand maar zijn duidelijk herkenbaar als racers. Wie anders heeft

in dit weer een spi op staan? We zien Delta Lloyd als derde en dat doet ons vermoeden dat wellicht de helft van de vloot al gepasseerd is, maar dat blijkt niet het geval: Delta Lloyd ligt op dat moment derde! Na nog enkele schepen komt Ericsson 3 (of 4) als laatste voorbij. Na thuiskomst lees ik de uitslag van deze etappe en zie dat Ericsson 4 als eerste en Delta Lloyd als laatste is geëindigd. Ik besef met verbazing dat met die snelheden alles mogelijk is.

Gestrand in de Plus

In de namiddag neemt de wind af en de stroom toe. ‘s Avonds op de Schelde is het nog even uitkijken. De aanloop door de krappe Oostgeul naar thuishaven Breskens vraagt oplettendheid en een goede interpretatie van de betonning. Dat wordt nog geen 24 uur later onderstreept doordat in diezelfde Oostgeul de Liberiaanse gasolietanker Akti N aan de grond loopt. Maar de beste stuurlui staan dan inmiddels al weer aan wal. Op woensdag 10 juni om 00:15 uur meren we af in wat bij daglicht een leuke jachthaven blijkt te zijn. Uren later en lekker uitgeslapen doe ik samen met Annemiek de laatste boodschappen. Na tien mooie dagen met gevarieerde weersomstandigheden worden we kletsnat van de eerste regenbui. Gestrand in de lokale ‘Plus’! Co komt, met paraplu, ons vlottrekken. Good sport! De Summertime ligt, schoongeschrobd en afgevuld, weer rustig in haar thuishaven, klaar voor de reis naar haar nieuwe thuis in Portugal, en van daaruit naar de rest van de wereld. Bram, namens je opstappers: ‘bedankt en alle goeds’!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

De zeillat op de juiste hoogte! Eén keer per jaar laten de zeezeilers van de PZV hun comfortabele kajuitjacht voor één dag in de veilige haven achter om op avontuur te gaan in kleine open bootjes. Op zaterdag 29 augustus gaat de PZV opnieuw back to basic onder het motto `de zeillat op de juiste hoogte’.

Maar minstens net zo belangrijk is dat zeilen in een open boot ook voor jongeren erg leuk is. Een prima manier om zeilervaring op te doen met je (klein)kinderen of kinderen van familie en vrienden. De relatief eenvoudige en voor velen ook vertrouwde bootjes bieden een mooie gelegenheid om hun kennis van de zeilsport (en wellicht ook die van jezelf!) naar een hoger plan te brengen.

Jong geleerd…

Want mag zoonof dochterlief aan boord van het eigen schip ook wel eens `schipperen’? Hoe vaak houden we zelf niet de touwtjes in handen… Luisteren de ouders wel eens naar hun kinderen?

Moniek Stallaert

Annemieke Stallaert

orig jaar werd voor het eerst sinds jaren weer een dagje zestienkwadraatzeilen georganiseerd. De vele positieve reacties op het dagje pionieren in de Biesbosch waren voldoende aanleiding om ook dit jaar de binnenwateren eens vanuit kleine open bootjes te verkennen.

Waarom eigenlijk?

Allereerst natuurlijk omdat dit een heel andere manier van zeilen is, en, ondanks het gebrek aan comfort, op zijn tijd eigenlijk best wel weer eens fijn.

Probeer vandaag eens als geduldig instructeur de jongeren het roer in handen te geven. Maak hen enthousiast om stap voor stap de lat wat hoger te leggen. Gezellig, en wie weet draagt het bij aan de zo gewenste verjonging van de PZV. Dan kunnen opa en oma straks een keertje met de jeugd mee!

Wat gaan we doen?

Dit jaar is de keuze opnieuw gevallen op een locatie in het zuidwesten van het land: het Veerse Meer, een eldorado voor het zeilen in kleine open bootjes. We zeilen met vier tot vijf personen op Centaurs en Poly-valken. De organisatie zorgt voor kaarten en een grofmazig vaarplan, maar het staat je vrij om (onderling) je eigen tocht te varen. Aan het eind van de dag verzamelen we weer in de haven om gezellig na te praten tijdens de borrel. En omdat zo’n dagje hongerig maakt, sluiten we af met een gezamenlijke maaltijd. Zin om mee te gaan en te kijken of ook jullie de zeillat op de juiste hoogte krijgen? Meld je dan snel aan via de PZV-website!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Vrouwenweekend Vijftien vrouwen op vier boten: het was supergezellig in Numansdorp op 13 en 14 juni.

ls nieuwe deelneemster en niet gehinderd door enige voorkennis, viel het lot op mij om een verslag te schrijven van het PZVvrouwenweekend van 13 en 14 juni. Na aanmelding ontvingen we een bevestiging en het programma van Dymphy Brekoo. De vier deelnemende boten met bemanningen stonden keurig vermeld: ● Petra, Rolien, Moniek en Annemieke varen op de Windveer; ● Anke, Anet en Harmke varen op de Westervaart; ● Rian, Pamela, Franka en Hanke varen op de Majesteit; en ● Jacqueline, Dymphy, Truus en ik varen op de Xinia.

Vrijdag: een zure appel, en A en B

Voor mij was het toch wel een spannende aangelegenheid. Is mijn zeilervaring wel voldoende om deel te nemen? Ben ik dan geen blok aan het been van een zeer ervaren team van zeilers? Pas ik bij de groep? Enzovoort, enzovoort. Maar de enige manier om erachter te komen was door de zure appel heen bijten en DOEN. Tenslotte ben ik iemand die als ze ‘A’ zegt zelden ‘B’ niet laat volgen… Zo gezegd, zo gedaan. Van Jacqueline kregen we het verzoek om vrijdagmiddag al bij de haven te zijn. De tocht van Wemeldinge naar het beginpunt van het vrouwenweekend was nogal ver om dat op zaterdagmorgen te varen. Vrijdag heeft Truus mij opgehaald en nadat we genoeg eten en drinken hadden ingeslagen voor het weekend vertrokken we. Zonder hindernissen waren wij anderhalf uur later in Wemeldinge. Jacqueline en Dymphy volgden snel. Nadat we kennis gemaakt hadden met elkaar hebben we de boot vaarklaar gemaakt en zijn we vertrokken naar de Krammersluizen. Met weinig wind en veel beroepsvaart onderweg kwamen we daar laat in de avond aan. We troffen er Rian, Pamela, Franka en Hanke en samen hebben we nog wat gedronken. Inmiddels werd het nog later en gezien

de afstand die we zaterdag moesten varen, zijn we gaan slapen.

Zaterdag: zang en drank in Dintelsas en Numansdorp

Zaterdagmorgen, een stalende zon maar niet veel wind. Het zag er geweldig uit, dus maar snel ontbeten en door de sluis heen op weg naar Dintelsas. Daar zouden we de anderen ontmoeten. Onderweg heb ik enkele vaarmanoeuvres uitgevoerd die zowaar in één keer vrij aardig lukten. Overstag, een gijp en de andere boot een beetje vervelen door er omheen te varen. Zij voeren met de spinaker. Zij wel! Voor de middag waren we bij Dintelsas. Met een stuurmanskunst die geen man haar na kan doen meerde Jacqueline af. Er paste niets meer voor of achter de boot. Geweldig! Ondertussen waren we er achter gekomen dat we de verjaardag van Dymphy min of meer vergeten waren... Foei! Maar we hebben het, denk ik, wel goedgemaakt. We hebben luidkeels gezongen. In Dintelsas ontmoetten we de Windveer. Ook met hen hebben we nogmaals Dymphy toegezongen. Het wachten was nu op de Westervaart. Omdat niet te veel tijd te verliezen, besloten we niet te wachten. We zouden elkaar dan wel in Numansdorp treffen. We zijn verder gegaan en rond 16.00 uur waren we op de plaats van bestemming. Binnen korte tijd waren de vier boten aangekomen en het kennismaken ging voor mij weer verder. De anderen troffen elkaar weer na enige tijd, zo bleek uit de verhalen. In de haven van Numansdorp hebben we de verjaardag van Dymphy nogmaals bezongen en bezegeld met prosecco en wat knabbels. Voor het diner had Dymphy een tafel gereserveerd in Het Schippershuis. Het was een goede keuze. Er kon gekozen worden uit twee menu’s maar de meesten hebben weer een variatie hierop besteld door het voorgerecht van menu 1 te nemen met het hoofdgerecht van menu 2. Moet kunnen, toch? Na het diner zijn we naar de boten teruggegaan. Een aantal dames bleven op de Xinia waar Jacqueline en Pamela de muzikale omlijsting verzorgden met gitaar, fluit en gezang. Uiteindelijk was het toch weer tijd om te gaan slapen.

Zondag: een katertje en regen die zon werd

De volgende morgen werden we wakker met een kleine kater. Het weer was volkomen omgeslagen. Het regende, en erger nog, het zag er uit alsof het een buitje voor de hele dag zou zijn. Jammer, maar na het ontbijt hebben we de andere boten uitgezwaaid. Gehuld in zeilpakken hebben we het ruime sop gekozen. Eerst op de motor want er was te weinig wind. Later, toen het iets droger werd en er wat meer wind was, kon er toch weer gezeild worden. Aan het einde van de dag scheen de zon weer en konden we afmeren in de haven van Wemeldinge. Na alles opgeruimd en schoongemaakt te hebben werd afscheid genomen en zijn we huiswaarts gekeerd. Ik wil vanaf deze plaats alle deelneemsters aan het vrouwenweekend bedanken voor de gastvrijheid waarmee ik ontvangen ben. Ook de organisatie niet te vergeten. Zij hebben, naar ik heb gehoord, alweer een geweldig weekend georganiseerd.

Bridget van Geijlswijk

Zeezeilen kan niet bestaan zonder advertenties!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

Quiz Antwoorden Antwoorden Ramsgate Quiz 1. 2.

3. 4. 5. 6. 7.

I en J zijn scheepsmaten, P en E zijn zeilmaten. In het Engels is ‘log’ een houten blok. Toen er nog geen papier bestond werd logboekinformatie op planken geschreven die gemaakt werden van houten blokken. Deze houten planken waren scharnierend aan elkaar verbonden: het logboek. De komst van papier heeft deze term niet meer veranderd. Vaam of vadem. Afnemen. Geen. Bezaanstagzeil en topstagzeil. Het bezaanstagzeil is een 3hoekig lichtweerzeil dat de ruimte opvult tussen het achterlijk van het grootzeil tot aan de voorkant van de bezaanmast van een ketchgetuigde tweemaster. Het topstagzeil is een 4-hoekig lichtweerzeil van (waarschijnlijk) een dwarsgetuigd zeilschip met meerdere masten. Ik heb daarover geen nadere informatie kunnen vinden. Rond 1850.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009

9. 10. 11. 12.

13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20.

21.

Preventer. Ahoy. Chinese wacht. Het was niet voldoende duidelijk of gevraagd werd naar 5 streepjes of 5 puntjes. 5 puntjes (korte stoten van ± 1 sec) betekenen: ‘ik twijfel over Uw bedoelingen’. 5 streepjes (lange stoten van 4 - 6 sec) betekenen: ‘het getal 0’. Beide antwoorden waren juist! Hull Identification Code (HIN code). Tidal bore. Severn (mondt uit in de Bristol Channel). Hondsvot. Verbastering van mattenoot, de mat- of kooigenoot Het antwoord ‘van het Franse matelot’ was ook goed. De vraag was niet naar de betekenis van ‘met de noorderzon vertrekken’ maar naar de betekenis van ‘noorderzon’. Noorderzon is 24.00 uur, oosterzon 06.00 uur, zuiderzon 12.00 uur en westerzon 18.00 uur. Platvoetwacht.

22.

23.

24. 25. 26. 27. 28. 29.

Vroeger was er op zeilschepen vaak een tekort aan kooien. Wanneer de kooien op waren moest men in de zeilhoek slapen. Omdat de aap meestal niet gebruikt werd (is een lichtweer-zeil) werd men ‘in de aap gelogeerd’. Dit was het goede antwoord. Een ander verhaal heeft te maken met de vroegere kroeg ‘Het Aapje’ aan de Zeedijk in Amsterdam. Daar werden matrozen geronseld door ze dronken te maken en toen ze aan boord wakker werden waren ze ‘in de aap gelogeerd’. 2005. Beiden werken aan de Universiteit van Nijmegen/Faculteit Engelse Taal en Letteren. Het zijn neven. Marc kan het niet hebben in zijn slaap andere voeten te raken. Alle antwoorden waren goed. Na ‘Het Begin’-schip kwam ‘Het Vervolg’-schip.

MONSTERROL

Nieuwe leden Kurt Van Lancker Derbylaan 72 bus 01/04, B-8450 Bredene, (B) kurt.van.lancker@telenet.be Paul de Leeuw Ten Borchwardlaan 53, 5591 LB Heeze 040-2263162 p.deleeuw2@upcmail.nl Nieuwe boten Marlène Jacobs

Rafiki

Lelystad Haven

Aphrodite (Najad), 1270*370*180

Niet meer in vloot Blue Little Monster, Mo`P

Wijzigingen Voor het doorgeven van wijzigingen, zie de betreffende colofonrubriek. In Zeezeilen worden alleen wijzigingen van leden en boten vermeld. ZEEZEILEN, verenigingsblad van de PZV Zeezeilvereniging (verschijnt 4x per jaar) BESTUUR Rolien Lucassen, voorzitster Jan Otten, secretaris Maarten van Herk, penningmeester a.i. Martijn van Dijk, vz winteractiviteiten Jacqueline van Amstel, vz. zomeractiviteiten Herman Van den Broeck, hoofdredacteur

COMMISSIE ZOMERACTIVITEITEN E: ZAC07a@pzv-zeezeilen.nl Jacqueline van Amstel, voorzitster Franka Ruijten RAMSGATE-TOCHT Leo van Leeuwen, voorzitter Peter Peeters Annemieke Stallaert Lidia Roesink Marja Snoeyen

Haven Kloosternol 1a Raadhuisstraat 68-A Tweeberg 2 Wielewaal 31 de Stappert 6 Van Rotselaarlaan 12

COMMISSIE WINTERACTIVITEITEN E: WAC07a@pzv-zeezeilen.nl Martijn van Dijk, voorzitter Paul Horstman, secretaris Jan Vermeulen, penn.m. Marc Swinkels Carla Auer Han van Pelt

4322 AK Scharendijke 5582 JG Waalre 5508 JD Veldhoven 5667 AA Geldrop 5066 MG Moergestel B-2290 Vorselaar-B

06-25028036 040-2213447 Bestuur07a@pzv-zeezeilen.nl 06-38326314 06-12282611 013-5136599 +32 475319201

REDACTIE ZEEZEILEN/WEBSITE E: ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl Herman Van den Broeck, hfd.red. Bauke Sijtsma Marijke Alders Joep Vermeulen Peter Chevalier Annemieke Stallaert Piet Lucassen (vormgeving) Peter Veger (vormgeving)

WEBSITE E: WM07a@pzv-zeezeilen.nl Peter Veger, webmaster

INFORMATIE LIDMAATSCHAP, LEDENADMINISTRATIE EN BOOTADMINISTRATIE Wij verzoeken U wijzigingen in Uw contacten/of bootgegevens door te geven aan de Webmaster; deze worden dan opgenomen in adresbestanden en op de website. Peter Veger, Prins Hendriklaan 18, 5684 GP Best, Tel: 0499-373994, E: ADM07a@pzv-zeezeilen.nl. KENNISBANK Beheerder: Wim van Roode, Tel: 040-2624408, E: Wim.van.Roode@vanroode.org BETALINGEN Contributies, betalingen voor cursussen, oefenweekenden en advertenties in Zeezeilen gaarne overmaken naar een van onderstaande rekeningnummers, met vermelding van de aard van de betaling. Voor betaling van de contributie wordt een acceptgirokaart toegezonden. Girorekeningen: Administratie: Commissie Zomeractiviteiten: Commisie Winteractiviteiten:

ING 3222325 ING 3222325 ING 3222325

met vermelding PZV Contributie te Best met vermelding PZV Zomeractiviteiten te Helmond met vermelding PZV Winteractiviteiten te Best

ZEEZEILEN: KOPIJ en ADVERTENTIES Kopij aanleveren bij Herman Van den Broeck, per E-mail: ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl, of per CD. Teksten aanleveren in Word, Arial 10 pt, zonder, opmaak, ingesloten illustraties of opgemaakte tabellen! Digitale illustraties identificeren met naam en de titel van het bijbehorende artikel en aanleveren in hoge resolutie; minimaal 250 kB. Teksten kunnen worden aangepast m.b.t. leesbaarheid en/of omvang; grote veranderingen worden vooraf met de auteur ovelegd. De redactie behoudt zich het recht voor een artikel in een volgend nummer te plaatsen. “Enkele adviezen voor het schrijven van een artikel voor Zeezeilen” vind U op onze website: www.pzv-zeezeilen.nl, onder de knoppen: "Zeezeilen", en "Redactioneel". Advertentietarieven worden op aanvraag verstrekt door de redactie van Zeezeilen. WEBSITE: www.pzv-zeezeilen.nl Met een listserver voor directe berichtgeving tussen ingeschreven leden onderling, E: pzv-list@pzv-zeezeilen.nl

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, AUGUSTUS 2009