Zz 2008 3

ZEEZEILEN Jaargang 27 nummer 3, Juli 2008 www.pzv-zeezeilen.nl

Vrouwenzeilweekend

Ramsgate 2008 Eerste Zeezoen

77 KALENDER 16 23 5 6 11 17 4 1

Juli Jul-Aug Aug Sep Sep Sep Sep Okt Nov

Woensdag Za-Zo Vr-Zo Zaterdag Do-Ma Woensdag Za-Zo Zaterdag

Zeezeilen nr. 3 verschijnt Zomertochten 16 kwadraatzeilen Rondje Buitenom (t/m 7 Sep) Sluiting kopij Zeezeilen nr. 4 Wadenweekend (t/m 15 Sep) Theorieavond wedstrijdzeilen Eindejaarsweekend (t/m 5 Okt) Najaars ALV

INHOUD 2 3 4 5 7 8 10 11 13 16 16 17 18 19 20 23 24 28 32 33 34

Support gevraagd Redactioneel Van de Voorzitter Nieuwe leden Schipper en Schip Een exit interview Kraaiennest Trimweekend Schipper en Haven Groeten vanaf de Puff ICT Support gevraagd Vrouwenzeilweekend Een facelift voor een 30-jarige De eerste Zeezoen Een Zomerzoen Ontberingen Sepia niet naar Lowestoft De Motor van d'Ark Dagdromen Techniek & Vaarpraktijk Techniek & Vaarpraktijk Jachtsleepbroek

Werkgroep Hans van Reenen Philip Beekman Nieuwe leden Gerard de Graag Docus Heringa Jan Willem de Knegt Joep Vermeulen Yvonne Verschure Werkgroep Evelien ter Hoeven Piet Lucassen Mathy Meulendijks Truus de Wijs, Mieke Tschammerhöll Annemieke Stallaert Max van Vriesland Henri Boetzkes Marcel van Gerwen

o

Om te onthouden: met een gemotiveerde bemanning kun je altijd naar het Captain’s dinner komen!

o

Statuten: een tangbevalling, maar ze zijn er door!

o

Rosa: ondergaat een facelift en wordt steeds decadenter…

o

Sepia: voer naar Engeland om haar dieseltank schoon te maken.

o

Vrouwenweekend: het was weer heel zonnig…

o

Pamela in de Ramsgate: eenzaam maar niet alleen!

o

Onze sleepbroek wordt langzamerhand een sleeeeeeeeeeepbroek…

o

Dus: in het najaar al onze schepen aan de tampons…?

Maarten van Herk

SUPPORT VAN ALLE LEDEN GEVRAAGD

B

ij de overgang van Zeezeilen naar full-colour per 1 januari jl. hebben we als een van de uitgangspunten genomen dat onze advertentiebasis moet worden versterkt, om zodoende de meerkosten van de kleurenuitgave te kunnen verlagen. Een werkgroepje bestaande uit Annemieke Stallaert, Charles Thomas, Piet Lucassen en Hans van Reenen heeft de afgelopen maanden het advertentiebeleid gedefieerd en contacten gelegd met potentiële adverteerders. In de komende periode hopen we meer duidelijkheid te krijgen over de uitkomsten van die contacten.

Daarnaast doen we een beroep op alle leden om ons te helpen advertenties te werven. Eenieder heeft zo zijn eigen contacten in de nautische wereld: je favoriete watersportzaak, de werf waar je je boot naar toebrengt voor kleine veranderingen c.q. reparaties, je winterberging, je makelaar, je watersportverzekeraar, etc.; daarnaast heb je mogelijk nog andere interessante contacten in dit verband. Als we een aantal van al die contacten zouden kunnen mobiliseren om een advertentie te plaatsen, dan zijn we daarmee met zijn allen heel erg geholpen.

Daarom de vraag aan jullie allemaal: heb je in je (nautische) kennissen- c.q. contactenkring iemand die geïnteresseerd zou kunnen zijn in een advertentie in Zeezeilen, aarzel niet om hem of haar te polsen. Met een van de laatste nummers van het blad Zeezeilen als voorbeeld kun je zo laten zien in welke context zo’n advertentie terecht zou komen. Blijkt er serieuze interesse, dan graag contact leggen met een van de hiervoor genoemde leden van de werkgroep, die voor nadere informatie t.b.v. de betreffende potentiële adverteerder kan zorgen.

Bij voorbaat dank voor jullie aller medewerking, De werkgroep

2

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

Redactioneel Deze keer wil ik het met u hebben over interactie, de wederzijdse wisselwerking met elkaar. Een vereniging als de onze, maar ook een blad als Zeezeilen, leeft slechts bij de gratie van interactie, van samen iets doen, van zelf initiatief nemen en constructief reageren op initiatieven van anderen. Dat is dus wat anders dan afwachten wat anderen doen en daar wel of niet gebruik van maken.

Hans van Reenen

D

e cycletime van Zeezeilen, één nummer per kwartaal, maakt dat interactie via dit medium slechts op wat langere termijn werkt. Voor veel issues is dat wellicht te lang en lenen de Website of persoonlijk contact zich beter voor interactie daarover.

Voor andere, niet direct tijdgebonden kan Zeezeilen beslist een goed interactieplatform zijn. En daar komt bij: Zeezeilen is het communicatiemiddel dat iedereen altijd bereikt. Maar om tot interactie te komen is reactie van uw kant, op het in Zeezeilen aangebodene, wel noodzakelijk.

En daar zit hem nou de kneep. Als redactie hebben we het gevoel dat we veel te weinig van u horen. Ja, er worden met enige regelmaat artikeltjes aangeleverd, hoewel we daar soms ook behoorlijk aan moeten trekken.

En ja, als de uitgaven betreffende Zeezeilen aan de orde zijn in de ALV dan reageert een aantal van u met de opmerking dat die toch wel hoog zijn.

En ja, we horen zo nu en dan van u en anderen dat we als vereniging toch zo’n

mooi blad hebben.

Maar het gaat ons hier om inhoudelijke reacties en soms ook om reacties op vragen om hulp of ondersteuning onzerzijds. En reacties van dat soort zijn helaas heel zeldzaam. Dat is jammer, want juist die reacties zijn zoals gezegd van vitaal belang.

Overigens, en dat is het goede nieuws, hebben we voor dit nummer wel enkele (van die zeldzame) reacties van u ontvangen. En daar zijn we natuurlijk erg blij mee. Ze zijn inhoudelijk en van verschillende aard en u vindt ze vanzelf als u Zeezeilen verorbert.

Maar nu even terug naar interactie.

Het gaat ons met name om reacties uwerzijds op artikelen waarin opinies, opvattingen, vragen van de betreffende auteurs aan de orde zijn, ten aanzien waarvan uw mening belangrijk is of kan zijn.

Daarbij kan het bijvoorbeeld gaan om vaartechnische input, om nuttige tips, maar ook om meer principiële zaken als programma’s, tochtconcepten of zelfs de toekomst van de vereniging. Het benauwt ons wat, dat we met betrekking tot deze zaken zo weinig respons zien.

Dat er zo weinig tweerichtingsverkeer en wisselwerking is.

We krijgen het idee dat Zeezeilen op deze manier een soort veredeld mededelingenblad aan het worden is en steeds minder het ‘virtuele clubhuis van de vereniging’ zoals het in het verleden wel eens genoemd is. In een clubhuis praat je toch immers met elkaar en wissel je van gedachten…! Laat dus eens wat meer van u horen. Laat ons weten als u het ergens niet mee eens bent, als u een goed idee hebt, als u een ervaring hebt opgedaan die voor anderen van belang kan zijn. Dat bedoelen we.

Respons tot nu toe = 0. Ook deze oproep herhalen we dus in dit nummer.

3. En tenslotte, eveneens begin mei, is er een algemene mailing uitgegaan betreffende de acquisitie van advertenties t.b.v. Zeezeilen.

Respons tot nu toe = 0. Daarom hebben we ook deze oproep herhaald in dit nummer.

Wij hopen dat u zich aangesproken voelt.

Want alleen door uw actieve inbreng kan Zeezeilen de clubhuisfunctie blijven vervullen.

Redacteur voor Zeezeilen.

Iets voor U? Van de Voorzitter Het voorjaar van 2008 heeft ons naast een mooie afronding van het winterprogramma ook een fijne Ramsgate-tocht gebracht en een afronding van het proces van statutenwijziging. De laatste twee geven aanleiding tot een opmerking.

Tegen de achtergrond van het voorgaande tenslotte nog het volgende: 1. In Zeezeilen 2008/02 was een advertentie/oproep opgenomen waarin werd gevraagd naar een redacteur, ter versterking van onze redactie.

Respons = 0. Deze oproep wordt daarom in dit nummer nog weer eens herhaald.

2. Begin mei is er een algemene mailing uitgegaan waarin werd gevraagd om ICT-support, t.w. voor een eenmalige facelift van de Website (project), maar daarnaast ook voor een Back-up (op meer continue basis) voor Peter Veger, onze Webmaster.

Philip Beekman

H

et plan van de Ramsgate-tocht van dit jaar voorzag in een ontmoeting van het noordelijken zuidelijk flottielje in Scheveningen.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

3

Op zaterdag was de weersverwachting echter zodanig, dat voor beide vloten een gunstiger tocht te verwachten was bij directe oversteek naar Engeland.

De vlootvoogd is er - met hulp van de Ramsgate-commissie - in geslaagd om deze verandering van plan doeltreffend door te voeren, waardoor de week een goede start kon krijgen met een nachtelijke aanloop van Lowestoft en Woolverstone. Later in de week moest het tochtplan nog een dag worden uitgeschoven, wat wederom creatief werd opgelost.

Dit getuigt van flexibiliteit, bij het zeilen noodzakelijk om het hoofddoel te bereiken, en ook wenselijk om met elkaar een leuke, zo veel mogelijk gemeenschappelijke, tocht te maken.

Dat een enkeling de aanpassing van het plan niet kon waarderen is jammer, maar daarmee is ons besluit niet te kwalificeren als een gebrek aan solidariteit. Integendeel, de flexibiliteit die hier aan de dag is gelegd heeft juist geleid tot een tocht waarin we verder zoveel mogelijk samen konden optrekken. Een compliment aan vlootvoogd, Ramsgate-commissie en alle deelnemers, is hier dus op zijn plaats.

Aan de Ramsgate napraatavond ging een korte ALV vooraf, waarin de gewijzigde statuten definitief zijn vastgesteld. Na ruim twee jaar zijn we er in geslaagd om onze grondslagen te moderniseren en aan te passen aan de praktijk. De commissie ad-hoc heeft hier hard aan getrokken, waarvoor onze dank. We kunnen nu beter werken aan een gezellige, sportieve vereniging van gepassioneerde zeezeilers,waarin we elkaar helpen te leren en grenzen te verleggen. Tegelijkertijd houden we ook de flexibiliteit om uitzonderingen te maken als daarmee de doelstellingen van de vereniging gediend zijn. Net als het besluit om ons tochtplan aan te passen, getuigt dit besluit van de vereniging van flexibiliteit en solidariteit.

Redacteur voor Zeezeilen.

Iets voor U? 4

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

Nieuwe leden Twee van onze nieuwe leden laten zich kennen.

als zeiler, en zal dan ook graag als opstapper meevaren tijdens een van de zeilevenementen van PZV. Ik hoop hierbij veel te leren over techniek en nieuwe zeilgebieden, en middels mijn twee (rechter!) handjes aan boord een bijdrage te leveren aan wat ons bindt: een enorm plezier in zeilen.

Tot binnenkort.

Han van Pelt

I

k stapte voor het eerst op een 16-kwadraat bij de 1e Brabantse Zeilschool de Biesbos in Drimmelen.

Als student had ik meer tijd dan geld, en zo ben ik daar op een gegeven moment een aantal weken gaan helpen met het winteronderhoud van de boten. Dat was leerzaam, en als wederdienst mocht ik een aantal keren een middag met een boot op pad.

Dat is inmiddels zo’n 20 jaar geleden.

Mijn naam is Han van Pelt, ik ben 41 jaar en woon met mijn (ook graag zeilende) echtgenote en drie kinderen in Maasbree.

Na een aantal jaren met open zeilboten te hebben gevaren, hebben we de overstap gemaakt naar kleinere jachten (tot 30 voet), en is het zeilgebied verplaatst naar het IJsselmeer en het Waddengebied. Hieraan vooraf gingen twee Flottielje-zeilvakanties in Griekenland, tijdens welke mijn interesse voor open water werd gewekt.

Omdat ik geen eigen boot heb, en in de winter toch wat met watersport wilde bezig zijn, heb ik de afgelopen jaren de nodige theorie bijgespijkerd. Op mijn meest recente cursus (TKN) kwam ik in contact met enkele kersverse PZV-leden.

Ik was blij verrast te horen dat zover landinwaarts een club bestond met dezelfde interesse als ik heb, en ik hoefde dan ook niet overgehaald te worden om me bij uw (= mijn) vereniging aan te melden!

Ik verleg graag mijn horizon, ook

Maarten Roks

M

ijn naam is Maarten Roks, 48 jaar. Ik ben een kleine 2 jaar lid van PZV. Ik ben in die tijd een keer opgestapt op een boot en heb enkele winteractiviteiten bezocht.

Grootste wapenfeit is het behalen van het vaarbewijs 1 en 2, na een stoomcursus gegeven door Maarten van Herk.

Ik heb zo’n 35 jaar zeilervaring, met de aantekening dat ik in die periode gedurende een 15-tal jaren heel weinig heb gezeild. In de vroege jaren heb ik veel op een Flytour gevaren in de Biesbos en omstreken.

Ook heb ik toen veel gevaren op een Spirit 28 van mijn ouders.

In 2001 hebben wij het zeilen weer serieus opgepakt met de koop van een Dehler Duetta 94, waarmee we op het Hollands Diep en op de Zeeuwse wateren varen. Zee-ervaring is zeer beperkt, maar de zee lonkt wel.

Vandaar mijn lidmaatschap van PZV. Naast mijn lidmaatschap van PZV ben ik ook lid van Dehlerclub Nederland.

De combinatie PZV-DCN is voor mij heel goed, eerder aanvullend dan overlappend.

Schipper en Schip De Nehalennia heeft de naam van de oude beschermgodin van Zeeland en daarmee haar gunst.

Ook heeft zij een mooie kont en de beste zwemtrap van alle schepen.

Gerard de Graag

H

et zeilvirus zat er bij mij al vroeg in, na een zeer geslaagde vakantie op zestienjarige leeftijd met drie vrienden in de Biesbosch. De eerste boot was een polyester Schakel, vervolgens heb ik een aantal jaren fanatiek gesurft.

Inmiddels waren we verhuisd van Dordrecht naar Veldhoven.

De zeilkriebels bleven aanwezig en zeer

impulsief werd een nieuwe Spanker aangeschaft (de werf was gestopt en de laatste exemplaren werden voor een zeer aantrekkelijke prijs te koop aangeboden).

Het ideaal bleef een kajuitzeiljacht en na talloze boten bekeken te hebben en na meerdere bezoeken aan boot Düsseldorf, viel de keuze op een Amerikaans jacht, een Catalina 28 MKII. Onze thuishaven is Herkingen Marina. Deze haven heb ik na een zorgvuldige selectie uitgekozen. Het is een uitstekende haven, in 2004 niet voor niets uitgeroepen tot haven van het jaar.

Met de 28 hebben we bijna tien jaar gezeild. Onze zoon en dochter waren nog jong en met een ligplaats aan de Grevelingen was dit bijna ieder weekend het paradijs (krabben vangen, zwemmen, met kleine bootjes spelen, vliegeren etc.).

Met de 28 hebben we nooit op zee gezeild.

Zoals bij velen werd meer ruimte aan boord een steeds grotere wens en omdat het ruimere water begon te trekken, hebben we de 28 twee jaar geleden ingeruild voor een grotere, een nieuwe 34. Waarom weer een Catalina?

Voornamelijk om twee redenen: de ervaringen met de eerste waren uitstekend en de waardevastheid, die bij de inruil werd bevestigd.

hanteerbaar, reven moet je vanaf ca. 20 knopen aan de wind.

Het zeiloppervlak bedraagt 49 m2.

De boot is uitgevoerd met een loden korte vinkiel (1,30 m). Het topbeslag is van het in Europa minder bekende merk Garhauer. Dit model heeft de grootste actieve klasse organisatie (zie www.c34.org, waar werkelijk ieder detail en elke schroef op te vinden is en waar nog dagelijks een forum actief is).

Voor de liefhebbers heb ik het snelheidsdiagram bijgevoegd.

Algemeen Het model de Catalina 34 MKII is van 1986. Catalina heeft een andere filosofie dan de meeste jachtbouwers.

Nieuwe modellen worden spaarzaam geïntroduceerd. In plaats daarvan worden de modellen jaarlijks verbeterd en aangepast. Van dit model zijn inmiddels circa 1800 exemplaren gebouwd. Veelzeggend is, dat na ruim 20 jaar jaarlijks nog steeds circa dertig Catalina’s 34 worden gebouwd. Hun vaarwater is veelal de Amerikaanse Oost- en Westkust, dus aan de zeewaardigheid hoeft niet getwijfeld te worden.

De 34 heeft nog klassieke lijnen en is (zoals alle Catalina’s) verrassend ruim. Het is géén licht schip (5700 kg; 42% ballast), je wint er ook zeker geen wedstrijden mee. Maar hij zeilt voorspelbaar (de rompsnelheid bedraagt 7,3 knopen) en blijft ook onder zware omstandigheden goed

Esthetica Bijna iedere booteigenaar vindt zijn boot de fraaiste, maar tot die categorie eigenaren behoor ik niet. Ik geniet van vele bootmerken. Ik vind zeker niet alle Catalina modellen mooi; een groot aantal heeft een te opgeblazen volumineus ‘walvis-uiterlijk’. Maar één van de uiterlijke zaken waar ik wel voor viel was: de fraaie kont (één van mijn afwijkingen).

De kuip heeft de bekende hekstoel zitjes. Mijn ervaring is dat men deze óf helemaal geweldig vindt óf verafschuwt.

Maar deze laatste groep gaat meestal letterlijk overstag, als men in deze zitjes heeft gezeten met een windkracht 4-5 aan de lage kant.

Eén voorbeeld: een zeilende collega noemde ze ooit spottend ‘Rentner PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

5

Sitzen’, maar kocht vervolgens een HR 36 met… u raadt het al.

Voor de stuurstand met het motorpaneel is een praktische oplossing gevonden.

En als laatste nog een klein detail, de zwemtrap: breed, diepstekend en perfect opgeborgen. Ik verbaas me er altijd over dat dit zo weinig wordt gekopieerd.

Vreemd Je zeilt in een zeiljacht, dat de Oceaan al overgestoken is met een….... droge romp. De eerste zeildag start je niet met het hijsen van de zeilen, maar met een haarföhn: om eerst (13 !!) veelal absurde waarschuwingsstickers te verwijderen.

Twee voorbeelden: ter plaatse van de kajuitingang een sticker: ‘WARNING: Read the owners manual before using this vessel’ en op de mast een grote sticker ‘DANGER: Stay away from overhead power lines’. De Amerikanen zijn wat dat betreft een absoluut maf volk, dat met de huidige juridische cultuur volledig is doorgeslagen.

Nog één, de overall-maat: de Amerikanen meten van plastic tot plastic en niet van preekstoel t/m hekstoel, zo is een 34-voets Amerikaans jacht in Europa eigenlijk een 36-voeter (LOA = 10,87 m).

Naam Nehalennia, wie verzint zoiets. Het is geen samenraapsel van familienamen, maar de scheepsnaam heeft wel degelijk een diepere betekenis. Nehalennia was een voor-Keltisch-Germaanse beschermgodin van vissers en zeelui in Zeeland. De naam is later waarschijnlijk verbasterd tot Neeltje Jans.

Op 14 april 1970 vond de visser K.J. Bout delen van een Nehalennia-altaar in zijn netten, terwijl hij bij Colijnsplaat aan het vissen was. Later vond hij circa 200 votiefstenen en resten van een Romeins bouwwerk. Bij Domburg zijn al in 1647 resten van een Nehalenniatempel gevonden.

De cultus van Nehalennia roept nog veel vraagtekens op. Ze wordt soms geassocieerd met het hiernamaals, maar waarschijnlijk was zij ook een godin van de vruchtbaarheid.

Nu, als je een zeiljacht in Zeeland zeilt, dat naar de vroegere beschermgodin is vernoemd, dan moet dat toch enig geluk kunnen brengen en bovendien zullen na vele eeuwen haar vruchtbaarheidskrachten toch wel aan kracht hebben ingeboet.

Plannen Schip: een stuurautomaat, de Raymarine S1 is vorig jaar gemonteerd. Volgens de gebruiksaanwijzing moest deze door iemand met een gemiddelde handigheid zelf gemonteerd kunnen worden.

Dat viel me toch wel tegen; zeker de montage van de roerstandgever was niet eenvoudig, maar inmiddels werkt het systeem vlekkeloos.

Dit voorjaar heb ik een kaartplotter, de Raymarine C70, aangeschaft. Hij moet nog wel worden geïnstalleerd. Over 6

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

deze aankoop heb ik (geheel tegen mijn karakter in) lang getwijfeld. Ik heb Sea Clear (inclusief kaarten) inmiddels ook op de laptop staan en heb na twee elektronische navigatie instructieavonden van PZV, toch de knoop doorgehakt om te kiezen voor een vaste kaartplotter op de stuurstand.

Dit om de volgende redenen: ik zal zeker in de toekomst steeds vaker onderbemand varen, tevens is het zeker niet mijn sterkste kant om op zee in een dansend schip achter een laptop te kruipen en als laatste wil ik toch zo min mogelijk losse stekkertjes (12V, GPS-muis, etc.) wat weer aanleiding kan zijn voor kleine storingen, die dan ook onder dezelfde omstandigheden moeten worden verholpen.

Daarbij is deze kaartplotter eventueel later nog zeer eenvoudig (‘plug and play’) uit te breiden met AIS, radar en een MOB-systeem.

Door al die toegevoegde apparatuur gaat de stuurstand wel iets weg krijgen van de cockpit in een vliegtuig.

Het is allemaal wel heel handig en functioneel, maar fraaier wordt het er ook niet op. Gelukkig levert Navpod nette oplossingen om de apparatuur in te bouwen.

Voor de lezer, die begint te denken dat ik verstand heb van elektronica en inbouwen, dat is niet het geval. Mijn vakgebied is architectuur & bouwkunde en ik heb slechts zijdelings met elektrotechniek te maken.

Verder staat een gennaker nog op de verlanglijst. Een genuatrimsysteem (Garhauer) is inmiddels al toegevoegd.

Na twee seizoenen bevalt de boot ons uitstekend.

Schipper: mijn kinderen zijn inmiddels in een levensfase beland waarin andere zaken dan zeilen belangrijk zijn geworden in het weekeinde, en mijn vrouw heeft geen zeezeilambities. De PZV is voor mij een welkome aanvulling, om het zeezeilen toch in te kunnen vullen.

Ik ben nu ruim twee jaar lid en inmiddels wel onder de indruk van de kennis en kunde van veel leden. Ook heb ik veel bewondering voor het feit dat veel leden zulke verre reizen hebben gemaakt.

Voor de komende jaren zijn verre reizen overigens zeker niet mijn ambitie (baan en gezin!).

Ik heb ook nog niet veel kunnen deelnemen aan zeilactiviteiten binnen de vereniging, maar ik wil wel mijn kennisniveau verhogen en de nodige zeezeilervaring opbouwen, mede door deelname aan PZV-tochten, met de nodige opstappers.

Exit interview Aly van Geleuken beëindigt haar lidmaatschap.

Een interview door Docus Heringa.

Aly, ik heb gehoord dat je hebt opgezegd als lid van PZV. Wat is er gebeurd?

Aly van Geleuken, 26 Juni op een terras in Utrecht

Ik speelde al een tijd met de gedachte om uit de club te stappen. De sfeer is zo aan het veranderen dat ik me er steeds minder thuis voel. En toen kwam dat stukje in Zeezeilen van oktober 2007, “Van uit het kraaiennest”. Daarin wordt heel laatdunkend gesproken over de zeezeil-toerist. Ik voelde me zó aangesproken dat ik een daad wilde stellen door mijn lidmaatschap op te zeggen.

Zo ken ik je niet, dat je je door een anonieme column zó van je stuk laat brengen.

Ja maar zo zie ik het ook niet. Die column was de druppel. Het rommelt al lang in de vereniging. Ik wist wel dat er iets speelde. Veranderingen van reglementen en zo. Natuurlijk heeft iedere club het recht zijn eigen richting te kiezen. De richting waarin zij zich wil ontwikkelen. Maar de kant waar de PZV nu op gaat is niet de mijne, daar hoor ik niet meer bij. Ik ben toch vooral een plezierzeiler, doe aan boord alles wat nodig en gewenst is, maar als er genoeg mensen aan boord zijn die zich bezig willen houden met de technische kant van het zeilen, laat ik dat graag aan hen over.

Je entree met de Ramsgate van 2001 was bij mij aan boord. Met Wim en Marijke Laauwen. Een heerlijke reis!

Die reis en alles eromheen was zó plezierig dat ik me meteen en van harte heb aangemeld. Ik voelde me welkom en op mijn plaats met mijn 12 jaar ervaring als actieve matroos bij een ander aan boord. Daarbij komt dat ik er enorm van geniet op het water te zijn. Het gemak waarmee je alles los laat als je op een schip komt en een reis begint, ervaar ik altijd als een weldaad. Ik was van plan TKN te gaan doen, maar toch kwam dat er niet van. Werk en allerlei andere zaken gingen steeds voor. Intussen, in PZV verband, krijg ik het gevoel dat er iets van me verwacht wordt. Iets waar ik niet aan kán voldoen en ook niet wíl voldoen. Neemt niet weg dat ik met veel genoegen terug zal blijven denken aan mijn ervaringen met de PZV, de Ramsgatetochten, zomertochten, eindejaars- en IJsselmeerweekenden, het lustrumcabaret, de nieuwjaarsborrels, etc. Leuk zo’n exit interview, kan ik meteen iedereen bedanken die mij zonder ‘bedenkingen’ als opstapper aan boord heeft gevraagd.

Je hebt aan nog al wat activiteiten mee gedaan en ik weet dat je in de club veel mensen kende. Ga je die nog zien?

Ja, ik heb leuke contacten in de vereniging. Sommige zal ik zeker onderhouden.

Dat kan heel goed buiten PZV om.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

7

De nieuwe trend die gemarkeerd wordt door “Het kraaiennest”; wat denk je dat het effect daarvan zal zijn?

Dat mensen zoals ik zich er niet meer thuis voelen. Er zullen er misschien nog wel meer vertrekken, maar het zal anderen wellicht juist aantrekken, het selecteert zich zelf wel uit. Als de vereniging die kant op wil is dat haar goed recht.

In je mailtje waarmee je opzegt schrijf je:” Bovendien wil ik niet het risico lopen als ‘zeezeil-toerist’ te worden beschouwd”. Wat is dat een zeezeil-toerist?

De schrijver van die column legt uit wat hij daaronder verstaat en dat is zó negatief en denigrerend. Ik zie mezelf niet als zo’n toerist, maar degene die dat schrijft bedoelt dat wel. Het kraaiennest heeft het over ambitie, eagerness, grenzen verleggen, jeugd. Ik denk dat het vooral focust op techniek. Dat is niet mijn interessegebied. Op deze manier komen ook de vaardigheden die ik heb, niet meer in de picture. Ik voelde me een aantal jaren zo heerlijk senang, maar sinds deze discussie is begonnen hoor ik er niet meer bij. Neemt niet weg dat ik PZV alle goeds toewens.

Verantwoording van Docus: Ik heb oprecht geprobeerd het gesprek met Aly zo zuiver mogelijk te verslaan. Een gevoel van rouw bekruipt me nu ik me realiseer, deze veelzijdige en positieve vrouw, die ik altijd als een verrijking in de club heb ervaren, te moeten missen. De eerste tekenen van verandering waarvan zij spreekt, nam ik waar tijdens de Ramsgate van 2005, in Ramsgate. Het is een verandering die zich toespitst op de zeilvaardigheid en de eisen daar aan te stellen wat betreft de opstappers.

Een ongelijke en oneerlijke discussie omdat de vaardigheid van de schippers buiten beeld blijft en impliciet veronderstelt dat het daar mee wel goed zit. Leden die over andere capaciteiten beschikken dan zeilen in de eerst plaats, worden niet voor vol aan gezien, zij zijn toeristen. Zij, mijn dierbare, die lid geworden is om met mij samen de zee-ervaring te kunnen delen, is zich ook derderangs gaan voelen. Het resultaat is niet moeilijk te voorspellen: een eenvormig ledenbestand. Saai dus en minder leuk.

Slauerhoff, die ook nooit een technisch zeeman werd, schreef in: Het boegbeeld: de ziel Dit is mijn lot: gebeeldhouwd voor den boeg Geen vrouw leed liefde zoo gelijk bewogen Den scheepsromp achter mij te moeten volge In drift, als ik de zee: zijn ademtocht .Mijn zegetocht over knielende golven Houdt mij beurtlings bukkend en opgetogen Aan ‘t schip te moeten danken dat mij droeg.

Geen man heeft machtiger zijn bruid bezocht Het artikel is een serieus signaal van geinterviewde en interviewer. De Redactie heeft hierin geen standpunt; het is aan de lezer om hierop te reageren. De inhoud van de rubriek: ‘Vanuit het kraaiennest’ is uitdrukkelijk voor rekening van de schrijver, en vertegenwoordigt geen standpunt van Bestuur of Redactie.

D

Vanuit het Kraaiennest

e vloot is al een maandje of wat onderweg. We hebben een aantal geslaagde zomeractiviteiten achter de rug en zijn met de Ramsgate geweest. Een aantal van onze schepen is individueel al weer uitgezworven over de grote zee.

Sommige zijn onderweg naar het Noorden, andere zoeken de zonnige kusten van Normandië en Bretagne op. En er zijn er tenminste twee die een rondje om Engeland maken.

Merkwaardig genoeg allebei andersom, de één met de klok mee, de ander er tegen in.

Ik zit ook al weer een tijdje in mijn mandje. Om mij heen op dit moment niets dan laaghangende, grijze wolken.

Het is een sombere dag vandaag. Het zicht is belabberd, om maar eens in zeemanstaal te spreken. Alles is grijs!

8

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

Weet je, dat heb ik soms nou ook als ik naar de ‘bemensing’, zo moet je dat tegenwoordig noemen, van onze vloot

De uitkijk kijk. Dan denk ik ook wel eens: alles is grijs! Natuurlijk ben ik dan een beetje zwart-wit en ga ik voorbij aan het feit dat er hier en daar ook nog wel wat blond en bruin te zien is, maar toch denk ik

dat dan. En als je dan naar de feiten kijkt, die liegen er ook niet om. Onze gemiddelde leeftijd, de gemiddelde leeftijd van de instromers, de geringe aanwas van jongeren: ik blijf erbij, alles is grijs.

En onze ‘jongeren’ dan? Die lijken het wel goed te vinden, beginnen van hier uit langzamerhand zelf ook wat grijs te ogen. Ik bespeur tenminste nog weinig van de in het vooruitzicht gestelde verjongingsinitiatieven. En ik mis een beetje de ‘drive’. En die is wel nodig om de vloot weer op koers te brengen naar ‘jeugdig élan’ en daarmee naar een gezonde toekomst.

Zou dat nu komen omdat ik zoveel met mijn hoofd in de wolken zit, dat ik alles zo grijs zie ? Of zie ik dingen niet die er wel zijn? Ik ben benieuwd…!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

9

Trimweekend Op 24 en 25 mei heeft het zeiltrimweekend plaatsgevonden in en vanuit de Enkhuizer Buyshaven.

een goede stand.

Een zeilschip kan in de ‘groove’ komen wanneer de trim optimaal is, je voelt dan aan het schip en het roer dat ie lekker gaat, wat weer is af te lezen aan het aantal knopen….......

De groove heeft een bepaalde bandbreedte waarin je hoogte kunt winnen of versnellen.

‘Get into the groove’…zou Madonna ook een zeilliefhebber zijn ?…you’ve got to move…

Jan Willem de Knegt

N

adat we zaterdagochtend ontvangen waren met koek en koffie, stak Wim Braun van wal met een verhelderende presentatie over ‘zeiltrim’.

Wim’s verhaal werd verduidelijkt met foto’s van goed en minder goed getrimde zeilen (ja,ja…) van de Xinia.

Trim van voor- en grootzeil werd besproken: o

o

Het voorzeil is met val (positie bolling), schoot (positie bolling en twist), leioog (twist) en achterstag (beïnvloedt doorhang voorstag) te trimmen.

Het grootzeil is met val en cunningham (positie bolling), schoot (positie bolling en twist), onderlijkstrekker (vlak maken onderin), neerhouder (beïnvloedt twist op ruime koersen), achterstag (beïnvloedt twist), overloop (beïnvloedt twist en hellingshoek schip) te trimmen.

In principe wil je bij meer wind het zeil vlakker en de bolling verder naar voren hebben.

Zeilstrepen in het zeil maken de positie van de bolling duidelijker zichtbaar.

Tell-tales vertellen over de luchtstroom langs de loef- en leizijde van de zeilen, horizontaal naar achteren vliegend is 10

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

Na de groove-theorie kregen we een trim-film te zien, van North Sails, met de meest fantastisch getrimde zeilen, waarvan je hoopt dat je die trim ook met je niet North Sails-zeilen kunt halen.

Toen waren we klaargestoomd voor de trimpresentatie van Annemarieke.

Naast hard zeilen bleek dat aerodynamica, krachtenspel van de kiel, hellingshoek en andere technische hoogstandjes ook onder de specialiteiten van Annemarieke vallen.

Nadat werd afgesloten met de geruststellende mededeling dat de presentaties op de PZV-site geplaatst gaan worden, konden we onze honger gaan stillen met een goed verzorgde lunch. ‘s Middags het water op, met op elke boot een trim-instructeur, om de theorie in praktijk te brengen. Hier bleek meteen het nut van goed getrimde zeilen; de hellingshoek bleef optimaal met een minimale druk op het roer, elke windvlaag werd opgevangen met de overloop en liet de snelheid oplopen.

Ook de onderlinge communicatie van de bemanning werd geoefend, zodat we als één team aan het eind van de dag van boord gingen, met een ‘grooveexperience’ rijker.

Borrelen met trimverhalen ging geruisloos over in de door enkele vrijwilligers professioneel gestookte barbecue.

De volgende dag viel de geplande wedstrijd in het water door het slechte weer. Helaas kwam hiermee een gezellig en zeer

leerzaam cursusweekend tot een eind en restte ons nog een mooie zeiltocht over een knobbelig IJsselmeer naar de thuishavens.

Met dank aan Annemarieke en Wim voor de organisatie en presentaties en Franka voor het smeren van de broodjes.

Schipper en Haven Drimmelen, wel achter de bruggen, maar o, zo mooi met de Biesbosch vlakbij.

Joep Vermeulen

gebied van de huidige Biesbosch weer van de zee terug te winnen. Aan de andere kant leverde dat wel een mooi stukje natuur op.

De Biesbosch was vooral van belang voor de visserij. De biezen, wilgentenen, werden gebruikt om manden te vlechten.

De Biesbosch was ook van belang als een natuurlijke grens. Hier werden legers van Spanjaarden en staatsen tegengehouden.

De biezen, het riet en de wilgen die in het gebied groeiden werden onder vaak barre omstandigheden gewonnen. Boeiende diorama’s in het Biesboschmuseum geven een zicht op de specifieke woon- en werkomstandigheden van de mensen

V

ia ligplaatsen aan het Veluwemeer bij Nunspeet, de Zandmeren bij Kerkdriel en de Lithse Ham, kwam ik uiteindelijk in Drimmelen terecht.

Drimmelen is een mooi klein plaatsje, iets ten westen van Geertruidenberg, met zo’n 650 inwoners en naamgever van de gemeente Drimmelen waar o.a. ook Made deel van uit maakt.

In het dorpje dat op en beneden de dijk is gebouwd, bevinden zich oude boerderijen en kleine ‘romantische’ arbeidershuisjes.

De Herengracht vormt het hart van het dorp en is, in de tijd dat de hortensia’s bloeien, een van de mooiste plekjes in de wijde omgeving.

Geschiedenis De Biesbosch zoals wij die nu kennen is ontstaan door de Elizabethsvloed op 18 november 1421. Daarbij braken, ongelukkig, de dijken op verschillende plaatsen. In de nabijgelegen stad Dordrecht kwamen toen duizenden mensen om het leven. De Grote Zuid-Hollandse Waard met de dorpen Dubbelmonde, Almonde, Eemkerke en Sliedrecht verdween onder de golven en vervolgens, in de eeuwen daarna, onder een dikke laag zeeklei.

Door de vloed ontstond een uitgestrekte getijdendelta. Nog in de 15de eeuw werd het meest oostelijke deel hiervan opnieuw ingedijkt. Dat is het zgn.

Oudland van het Land van Altena. Maar het lukte de mensen niet meer om het

die in de griend- en rietcultuur werkten.

De Biesbosch was vroeger een belangrijke leverancier van rijshout.

Dit hout werd om de drie à vier jaar gehakt. De griendwerkers die dit deden verbleven de hele week in het gebied.

Verder was de Biesbosch het terrein van vissers (zalm en steur), jagers en stropers.

In het laatste jaar van de oorlog was de Biesbosch van levensbelang voor mensen uit het verzet. Het was een smokkelroute tussen het bezette noorden en het bevrijde zuiden van Nederland.

Er waren plannen om vlak na de oorlog de hele Biesbosch in te dijken. Een deel van dit plan is uitgevoerd, met als gevolg dat er een dijk ligt van Werkendam, langs de Nieuwe Merwede, tot aan de Amer. Ook is een aansluitend stukje dijk gebouwd langs het Steurgat.

De watersnood van februari 1953 maakte plotseling een eind aan die plannen. Het hele gebied en ook het dorpje Drimmelen geraakten onder water.

De Deltawerken hebben de Biesbosch,

als natuurgebied, eigenlijk gered. De bescherming van de rivierdijken was niet meer zo nodig. Ook het groeiende autoverkeer was onverwacht gunstig.

De kanalen waren niet meer nodig, omdat de binnenvaart hard achteruit ging. Als het gebied zou zijn ingedijkt, was er in de jaren 70 vast een grote woonstad ontstaan.

Door de afsluiting van het Haringvliet, in 1970, is de vroegere getijdewerking grotendeels weggevallen. Tot die tijd was er gemiddeld twee meter verschil tussen het waterpeil bij eb en vloed. Het gelijk blijven van het waterpeil leidde tot een sterke verandering in het milieu.

Het unieke brakwater-getijdegebied, dat bestond uit ruigte en biezengors, rietgors en griend, verdween.

Daarna kwamen nieuwe plantengemeenschappen tot ontwikkeling en kreeg de Biesbosch steeds meer het karakter van een moerasgebied.

In deze periode zijn in de Biesbosch grote spaarbekkens voor drinkwater aangelegd.

De Biesbosch is ontstaan door een natuurramp, maar het tegenwoordige uiterlijk is vooral werk van mensenhanden.

De Biesbosch is een complex van kleine, meestal omkade riviereilanden en zand- en slikplaten. Het gebied wordt begrensd door de Boven-Merwede, Nieuwe Merwede en Amer en in het oosten door het zgn. Land van Altena.

Het gebied wordt doorsneden door een labyrint van kreken en killen (Steurgat, Bakkerskil).

Langs de noord- en westzijde ligt een hoge bandijk. Bij het graven van de Bergse Maas heeft ook in het zuidoosten bedijking plaatsgevonden. Delen van de Biesbosch zijn ingepolderd en als landbouwgrond in gebruik. Daar worden tarwe en suikerbieten verbouwd.

In 1988 zijn vijf beverpaartjes uit OostDuitsland uitgezet in de Biesbosch. Het is de eerste herinvoering van bevers in ons land. Er leven nu zo’n 60 bevers in de Biesbosch, verreweg de meesten daarvan leven in het Brabantse deel.

In 1994 kreeg de Biesbosch de status van Nationaal Park. Dit park is ongeveer 7100 ha groot. Daarvan is 4700 ha eigendom van Staatsbosbeheer. (bron: Erasmus, Daniel en Willem Cremers, Amsterdam, 2000)

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

11

Nieuwe tijden, nieuwe plannen Om in tijden van extreem hoge waterstanden de rivieren iets te ontlasten, is er een doorsteek gemaakt van de Noordwaard, zodat daar ook een getijdenmilieu kan ontstaan.

Ook het voornemen om per 1 december 2010 de Haringvlietsluizen op een kier te zetten zal veranderingen aanbrengen in de flora en fauna op de grens van zoet en zout.

Ook zal het effect van eb en vloed sterker merkbaar worden, zodat de Biesbosch een spannend gebied kan worden.

De natuurliefhebbers zelf vormen overigens best ook een bedreiging. Het is een prachtig gebied voor vaartochtjes en andere recreatie. In de zomermaanden is het er soms echt te druk, maar dat ligt niet aan mij, want ik ben dan meestal op trektocht met mijn boot.

De havens

Herengracht

WSV Drimmelen

In dit mooie gebied heeft men om de vele boten een plek te geven, verschillende havens en haventjes gegraven.

Sommige zijn al zeer oud en als natuurlijk opgenomen in de omgeving. Zoals Hank en Lage Zwaluwe en de oude haven van Drimmelen. De explosieve groei van de watersport gaf de impuls om o.m. bij Drimmelen nieuwe havens te graven.

Nog detoneren zij totaal in het landschap, maar wanneer we de tijd laten werken, dan zal ook deze tegenstelling zijn weggegroeid.

De Exploitatie Maatschappij Jachthaven Drimmelen, de WSV de Amer en WSV de Biesbosch bevolken de oude nieuwe haven en de WSV Drimmelen en Rob Krijgsman de nieuwste haven.

Had ik eerst een ligplaats bij de gemeentelijke jachthaven, toen de exploitatiemaatschappij het roer overnam, werden de prijzen allereerst enorm verhoogd en gold voor een ligplaats niet een zomer- en wintertarief, maar moest er voor een heel jaar betaald worden. Met een boot op de kant bij Snoek, betaalde je dus in de winter dubbel.

Velen gingen op zoek naar een andere oplossing en vonden die bij de watersportverenigingen. Zij brachten of de zomeren/of de winterprijzen in rekening. Mocht je bij de ene vereniging na het betalen van het lidmaatschapsgeld van 60 euri op de wachtlijst gezet worden, bij een andere moest je na een entreegeld van 250 euri en een contributie van 155 nog maar zien of er een plaats vrijkwam. Vraag me niet waar het verschil inzit, maar zeker niet in de outillage.

De WSV Drimmelen is erg blij met haar nieuwe ligging. Wel achter de ophaalbrug, maar die zal hoofdzakelijk openstaan zodat de scheepvaart er weinig hinder van ondervindt‌ zegt men?

Een nieuw verenigingsgebouw met schitterende voorzieningen, uitziend over splinternieuwe steigers, die in het begin nog niet geaard waren. Het was elke keer weer een spetterende ontmoeting met mijn eigen boot. Zodoende was een pacemaker overbodig.

Ik lig lekker met mijn kop in de wind, in het zicht van de super havenmeester Dick. Je kunt het maar treffen. Nu vond ik de beide havenmeesteressen van de exploitatiemaatschappij ook niet mis, maar ja, je kunt niet alles hebben.

Dat vond ik nog eens een goede actie: twee vrouwen die deze functie gingen uitoefenen en hoe!

Op en beneden de dijk

12

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

Het gehele complex, vroeger alleen de jachthaven, is uitgebreid met een camping en ruimte voor vakantiewoningen.

De gemeente Drimmelen heeft haar melkkoe ook ontdekt en heeft de prijzen van de toeristenbelasting, afvalverwerking enz. drastisch verhoogd. Lag ik er zeven jaar terug een heel

Groeten vanaf .........

jaar voor een 1100 gulden, nu is dat meer dan 1200 euri geworden en mijn salaris is beslist niet verdubbeld. Maar dat verhaal hoor ik van meer kanten.

Beperkingen?

Liggen achter de Moerdijkbruggen is voor veel schepen eigenlijk geen optie, maar met een strijkbare mast zijn de bruggen geen beletsel. Met een beetje gunstige wind is Willemstad binnen 5 uur bereikbaar en ligt het open water voor de deur.

Voor een boot met geringe diepgang is de Biesbosch een ideaal gebied.

Met het slechtste weer vind je overal windstille oppertjes en lig je alleen in Gods vrije natuur. Wandelingen op de verschillende eilanden met een bezoek aan de rietsnijders-huisjes, verscholen tussen de grienden en dichte balsemien, is zeker voor elke nieuweling een openbaring.

Ik voel me soms net een natuurgids die zijn gasten de Biesbosch laat zien. En het verrassende is, dat ik elke keer weer andere dingen zie.

Als zeilgebied zijn de killen en kreken niet zo geschikt, maar na al dat gezeil, is wat rondtuffen door deze doolhof een welkome afwisseling.

Jammer dat de idylle op de terugtocht naar mijn haven steeds weer verpest wordt door de elektriciteitscentrale, maar ook dat zal wel wennen.

Ging het vorige bericht van de Puff nog over overwinteren, op 31 mei jl. meldden Dico en Yvonne dat ze inmiddels bij Limnos lagen binnen de Moudhrou Baai, en wel in de Fuller Cove (39º 50,6’ N - 25º 11,7’ E voor de Google Earth liefhebbers). Het volgende artikel is een bewerking - door de redactie -van de 12-de nieuwsbrief van de Puff, d.d. 19 mei 2008.

Het is weer helemaal genieten…

Yvonne Verschure Inleiding

Wij zoeken een redacteur voor Zeezeilen

D

oor het onverwachte vertrek van Huug Schenkel per 1 januari jl., is een vacature ontstaan binnen onze redactie.

We zoeken een enthousiast medelid (m/v) met enig gevoel voor taal, die het leuk vindt om in teamverband een bijdrage te leveren aan de realisatie van Zeezeilen.

Die bijdrage betreft een deel van het redactiewerk, waaronder het beheer van een of enkele rubrieken, het productieklaar maken van aangeleverde artikelen en een enkele keer het zelf genereren van artikelen.

Voel je je aangesproken, aarzel niet en bel me of stuur een e-mail, dan regelen we snel een oriënterend gesprek.

Hans van Reenen

vorige artikel sprake was) omdat Dico, bij het roestvrij maken van het luik met de beitel door het dek ging. Dit moest gerepareerd worden en aangezien dat de nodige extra tijd ging vragen, bleef er geen tijd meer over om naar Lefkas te gaan en de Amerikanen te ontmoeten met wie wij de tocht zouden maken. Het leek ons geen goed plan om - voor zo’n zeven weken - bij totaal onbekenden aan boord te stappen, dus hebben wij dat plan laten varen. Niet getreurd, want we hebben ons inmiddels opgegeven voor de EMYR van 2010, waarvoor we nu op de lijst staan. We zien tegen die tijd wel waar we zijn en of het dan past.

Zoals jullie in de vorige Zeezeilen hebben kunnen lezen beviel het ons prima in Kemer, we hebben daar een geweldig leuke winter gehad en veel nieuwe mensen leren kennen.

Inmiddels hebben wij ons echter op 11 april losgerukt uit haar omarming en de steven gewend naar het westen, en vervolgens naar het noorden, richting Griekse noordkust en eilanden.

Op dit moment varen wij richting Dikili, gebruikmakend van het feit dat er nu even nauwelijks noordenwind staat.

Helaas dus op de motor, maar dat heeft als groot voordeel dat ik geen excuses meer kan verzinnen om onze nieuwsbrief uit te stellen. De afgelopen periode hebben we het druk gehad met werken aan PUFF en daarna varen in heerlijk weer, en dan komt het er niet van om achter de computer te kruipen.

Het op de motor varen is niet helemaal mijn ding en het is rustig weer, waardoor ik het nu makkelijk kan doen.

Dit jaar komt er voor ons dus geen EMYR (tocht langs Turkije, Syrië, Libanon, Israël, Egypte, Israël waarover in het

Het is weer helemaal genieten om onderweg te zijn en voor anker te liggen in kristalhelder water. Soms nog helemaal alleen, waardoor we zo het water in kunnen springen. Dat vraagt af en toe wel om wat wilskracht, want naar mate we noordelijker komen wordt het water steeds kouder. Zijn we wel gelijk helemaal wakker… Eén keer troffen we het, toen we in een baaitje lagen waar hete bronnen waren. Na wat gezoek hebben we de grootste gevonden, waarin het heerlijk toeven was. We zijn maar met de bijboot gegaan om niet door het koude water terug te moeten zwemmen.

Op 11 april verlaten we dus Kemer, onder begeleiding van dolfijnen, en hebben we 4 dagen om in Finiki te komen (wel 50 mijl!!), omdat we op 15 april Dico’s zus Erna moeten oppikken van het vliegveld van Antalya. Vier dagen met prachtig weer en nauwelijks wind, waarin we weer genieten van het helemaal alleen in mooie baaien voor anker liggen. In Finiki huren we een auto en rijden met een omweg richting Antalya, om zo het prachtige achterland van Turkije te zien en de ruïnestad Araconda te bezoeken die hoog in de bergen ligt.

Het is voorjaar, alles staat in bloei en het is dan ook prachtig. Wij hadden zo’n mooi achterland niet verwacht. We pikken ’s avonds Erna op en besluiten de volgende dag de auto te houden en naar de Chimera (waar al duizenden jaren vuur uit de grond komt) en Myra (waar Sint Nicolaas op 6 december is overleden) te gaan. In de kerk van St. Nicolaas zijn nog prachtige fresco’s te zien en zijn tombe. Zijn beenderen zijn echter geroofd door Italiaanse zeelieden en liggen nu in Bari in Italië.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

13

............... een puffende PUFF Omdat de wind niet mee wenst te spelen, motoren we op 17 april naar Kekova, een prachtige baai met onderwaterruïnes van een oude stad en de nodige sarcofagen. Het water is echter te koud om te snorkelen, dus klimmen we illegaal, via de achterkant, naar de ruïnes van het oude kasteel. Van daaruit hebben we een prachtig uitzicht over de langgerekte, beschermde baai met diverse eilandjes.

De daaropvolgende dag zetten we koers naar Kastellórizon, een Grieks eilandje voor de kust bij Kas, waar we een lunchstop willen maken. Dit is het eiland waar we vanuit Kemer altijd naar toegaan om onze visa te vernieuwen.

Helaas werkt het weer dit keer niet mee, het is bewolkt en het waait behoorlijk tegen. Geen weer om gezellig buiten aan het haventje te lunchen, dus dan maar direct door naar Kalkan. Daar is een speciaal evenement met 2 helikopters, met als resultaat dat de hele boot op een gegeven moment onder de stenen ligt, waar de schipper helemaal niet blij mee is… Als we de volgende dag op de motor Fethiye bereiken wordt Erna helemaal gelukkig. Zij slaat haar slag

14

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

met de aankoop van een leren jasje en nog wat zaken. Voordat wij haar afzetten in Göçek liggen wij nog een nachtje op anker in een van de baaien daar in de buurt. Na een gezellige week nemen wij weer afscheid van haar en vertrekken we richting Marmaris, met de nodige tussenstops in mooie baaien. Onderweg komen we regelmatig dolfijnen tegen en schildpadden. ‘Stoffel de zeeschildpad’ is erg eenkennig en duikt direct onder als hij je in de gaten krijgt. Zijn broer de landschildpad trekt zijn kop in en blijft liggen. Hem komen we vaak tegen bij de diverse opgravingen.

Ontmoeting in Marmaris Tijdens ons bezoek aan Marmaris komen we Martin Droogh tegen, een medelid van PZV die daar zijn boot heeft liggen, en die daar in de zomer enkele maanden mee zeilt in de Turkse- en Griekse wateren. Het is heel gezellig en gezamenlijk drinken we een borrel, eten een hapje en babbelen bij.

Mogelijk komen we hem in het najaar weer tegen, als wij richting Marmaris gaan waar we gaan overwinteren. We hebben gereserveerd in Netsel Marina, de jachthaven in de stad, wat ons heel gezellig lijkt. De baai van Marmaris is prachtig en biedt ook in de winter de mogelijkheid om ankerplekjes te vinden, zodat we misschien zelfs af en toe kunnen zeilen.

Maar goed eerst deze zomer en dus verder op naar het noorden. We maken een ankerstop in Serçe Limani en steken van daaruit (illegaal) over naar het Griekse eiland Simi, waar direct alcohol wordt ingeslagen. Het kost daar de helft van de prijs in Turkije en de schipper is weer helemaal gelukkig. Van Simi gaan

we weer terug naar de Turkse kust, naar Knidos, een oude ruïnestad die we op de heenreis ook hebben bezocht. Bij de kaap van het schiereiland Datca Yaramadasi staat altijd veel wind.

In Marmaris hebben we een Bügelanker gekocht, juist voor de Middellandse zee. Het werd in Kemer door iedereen de hemel in geprezen, omdat het direct houdt in grond met veel plantengroei.

Wat we echter ook proberen, het anker wil niet houden. Uiteindelijk proberen we alle ankers uit, dat zijn er dus nu inmiddels vier (voor de kenners: een Bügel, een Bruce en een CQR en dan nog een lichtgewicht als achteranker) maar het mag niet lukken! Na een hele hoop geklooi gaan we toch maar met een achteranker uit aan de steiger liggen. Dat betekent een grote deuk in ons vertrouwen, dit des te meer als de volgende dag hetzelfde gebeurt op de volgende ankerplek. Daar houdt uiteindelijk de CQR en we besluiten dan ook om voorlopig de CQR als vast anker te bevestigen. Voor de Bügel vinden we nog een plaatsje (hoe is dit toch mogelijk????) en die ligt nu voorlopig diep weggeborgen.

De schoonste Turkije

douches

van

We maken een stop in de jachthaven van Turgutreis, waar ze inderdaad de schoonste douches hebben van Turkije.

Ze zijn ook de duurste, maar de was kan ook weer gedaan worden en het kost nauwelijks meer om die te laten strijken.

Ook eens leuk voor de verandering.

De volgende stop Altinkum is een prima plaats om een start te maken met het bezoeken van de ‘oude Golf van Latmos’. Deze baai is helemaal dichtgeslibd door de rivier de Meander, met zijn talloze kronkels. Deze rivier heeft naam gegeven aan alle rivieren van dit type. Aan de toenmalige baai lagen de Romeinse steden Priëne en Milete, waar vandaan een heilige weg van 20km liep naar de Apollotempel ofwel de orakeltempel van Didyma.

Zodra we er, na een nacht, echt van overtuigd zijn dat we stevig voor anker liggen, roeien we naar de kant. Daar staat direct een taxichauffeur klaar met het voorstel om ons richting Didyma te brengen voor wel € 40,- ofwel 80 lira. Neen dus, we pakken de dolmus (voor 1,25 lira per persoon) naar het belangrijkste orakelheiligdom van Ionië. De tempel is van zo’n 400 v.Chr.

en de muren staan nog overeind.

Op een van de zuilen heeft zich een ooievaarsechtpaar genesteld, dat elkaar het hof maakt en er flink op los kleppert.

Omdat Dico op een maquette iets gezien had over nog een tempel, gaan we lopend over akkers en prikkeldraad op zoek. Plotseling staan we op een heel oud stuk van de ‘heilige weg’ van Milete naar de orakeltempel, waarlangs zitbeelden stonden van priesters en priesteressen en leeuwen. Nu ligt het verscholen tussen akkerland, weliswaar afgezet met een hek, maar niet toegankelijk (behalve voor ons dan en een Engelse dame die ook over de muur was geklommen). Het is heel bijzonder om je te realiseren dat ook de apostel Paulus, met zijn brieven, hier gelopen heeft. Deze aanschouwende geschiedenislessen spreken ons erg aan. De meeste beelden die ooit langs de weg stonden zijn nu overigens in het British Museum in Londen.

Van Alexander de Grote en de apostel Paulus De volgende dag zetten we koers naar Kusadasi, maar de wind staat hartstikke tegen en is te sterk om er een leuke tocht van te maken. Na 5 mijl schieten we de baai van Çükürçük binnen. We houden het graag gezellig en duiken in een boek en in het water (wel heel fris hier!). Na nog een ankerstop bij Port St. Pauls, ja ja, hier hebben we weer de apostel Paulus, komen we in Kusadasi aan, waar we een auto huren om naar Priëne, Milete en Herakleia Te gaan.

Het is zeer indrukwekkend om al deze ruïnesteden te zien, met hun prachtige theaters die verbazend goed de tand destijds hebben doorstaan. Ook staan we bij de restanten van het huis van Alexander de Grote in Priëne. In zijn tuin staat nu een prachtige oleanderboom helemaal in bloei. Dit is echt de beste tijd om Turkije en zijn opgravingen te bezoeken. Uit de grond en uit de muren van de ruïnes groeien de prachtigste bloemen en ook dat is een lust voor het oog.

De dag daarna dag gaan we met de dolmus naar Efese waar we uren rondwandelen. Hier krijg je inderdaad de beste indruk hoe zo’n Romeinse stad eruit heeft gezien. We vinden het beiden ongelooflijk indrukwekkend.

We bezoeken de zeven ‘hellinghuizen’ waarvan de meeste mozaïekvloeren helemaal intact zijn, met de prachtigste voorstellingen. Ook op de muren zie je prachtig mooie fresco’s en andere

muurschilderingen van ruim 2000 jaar oud. We wandelen vanaf de buitenste rand van de opgravingen over de oude havenweg naar de stad, ik helemaal stom verbaasd omdat we daar maar met z’n tweeën lopen. Het lijkt wel of iedereen bij het theater is. Aan het einde van deze straat,vlak voor het theater, blijkt dat je hier helemaal niet mag komen. Het geeft toch wel een heel bijzonder gevoel als je daar met z’n tweetjes loopt over zo’n weg van 2400 jaar oud.

Weer op anker Na al dit culturele geweld hebben we weer behoefte om op anker te liggen.

Regelmatig komen we nu andere schepen tegen die wij vanuit Kemer kennen en die ook op weg zijn naar het noorden, of richting Istanbul en de Zwarte Zee. Het is ‘n leuke afwisseling met het alleen in een baai liggen.

Inmiddels is het nu dus zaterdag 24 mei en zijn we alweer op de motor, wegens gebrek aan wind maar met volop zon, onderweg van Mithimna, wat aan de noordoostkant van Lesbos ligt, naar het eiland Limnos. We zijn vanmorgen om 5:45 uur vertrokken want het is een oversteek van ruim 50 mijl en we willen daar op tijd in de baai aankomen. Zo zien jullie dat deze pensionado’s ook nog wel eens vroeg uit de veren gaan.

Maar goed, terug naar waar ik gebleven was. Vanaf Kusadasi zijn we al kusthoppend naar Dikili gevaren, met de bedoeling Pergamon te bezoeken en boodschappen te doen. In de gids hadden we gelezen dat er op dinsdag markt is en we konden wel weer fruit en verse groente gebruiken. Het bleek een geweldige markt te zijn, met prachtig vers fruit, groente, kaas, kleding, etc.

Echt helemaal top!

Na de boot weer helemaal bevoorraad te hebben zijn we klaar voor de volgende dag Pergamon.

Weg puts …

We liggen met de kop aan lijnen naar de wal en een achteranker uit, een veel voorkomende manier van vastleggen hier. Op de wal zetten we de puts als opstap, want de afstap is veel te hoog voor mij en als het water nog iets verder stijgt ook voor Dico. De puts zit keurig met zijn lijn vast aan de boot. Als we de volgende dag om 6:30 uur opstaan blijkt de puts verdwenen en heeft de ‘nieuwe eigenaar’ een krakkemikkige krat ervoor in de plaats gezet. Ik ben woest! Mijn schipper vindt het ‘minder’ en gaat er vanuit dat de man hem vast harder nodig heeft gehad dan wij!!! (ik heb

bewondering voor deze buitengewone mildheid, zelf ben ik nog niet zover). In al die maanden in Turkije is nog nooit iets van ons weggenomen. En ook al is het maar een puts, het geeft toch een rot gevoel.

Om 7:00 uur begint het te waaien en blijkt het achteranker niet goed te houden, waardoor we scheef tegen een visser komen te liggen. Mijn schipper is er niet gerust op, en de stemming is toch al wat minder, dus besluiten we maar om van de wind gebruik te maken (hij staat een keertje mee) en te vertrekken.

Pergamon zal moeten wachten tot een volgende keer.

We klaren ons officieel uit bij alle Turkse instanties, zodat we nu vrij zijn om naar Griekenland te gaan. De wind is echter van korte duur en alsnog motoren we naar de baai van Ayvalik, waar we in haar noordelijkste baai Poroselene het anker laten vallen. We geven onszelf maar weer eens een dagje rust (hum,hum) voordat we de steven wenden naar Mithimna op Lesbos.

Dit blijkt een heel leuk plaatsje te zijn, schattig haventje, leuke terrasjes en een winkel met whisky, salami, Hollandse kaas en spek. Nou wat wil je nog meer!

Een dagje blijven, maar dat zit er niet in. We hebben nog niet ingeklaard in Griekenland en in dit dorp kan dat niet.

We liggen dus illegaal en de jongen van de kustwacht die komt controleren zit ermee in zijn maag. Feitelijk moet hij ons wegsturen. Maar als we ons nu maar niet melden op het kantoor mogen we blijven, mits we morgen vroeg het hazenpad kiezen. Uiteraard zijn wij bereid aan dit verzoek te voldoen en vervolgens genieten we de rest van de dag van de leuke omgeving.

Op weg naar Limnos En zo zijn we aangekomen bij vandaag, op weg dus naar Limnos. De zon schijnt en ik zie Dico voorbereidingen treffen om een zonnetentje te spannen. Dat hebben we hier echt hard nodig! Overigens, als het ons onderweg te warm wordt leggen we de boot gewoon stil en duiken het water in voor een rondje rond de boot.

Heerlijk verkoelend en zo ongelooflijk glashelder en blauw!!

Zoals jullie dus kunnen lezen gaat het goed met ons. Het is voor deze twee pensionados (eigenlijk één pensionado en één werkloze!!) nog steeds volop genieten.

Heel veel groeten vanaf een Puffende PUFF in de stralende Zon tussen Lesbos en Limnos!!!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

15

Wij zoeken ICT support Facelift Website.

Om de website makkelijker toegankelijk te maken en de inhoud up to date te houden, heeft een werkgroepje bestaande uit Jacqueline van Amstel (ZAC), Rolien Lucassen (WAC), Peter Veger (Webmaster) en Hans van Reenen (ZZ/Website) een opzet voor een mogelijke aanpak gemaakt. Voor de uitwerking zoeken we steun van één of enkele leden met ervaring in Websitedesign.

Heb je die achtergrond en wil je ons helpen, dan graag even contact met Peter Veger of Hans van Reenen.

Back-up voor Webmaster.

Daarnaast zoeken we - mede op verzoek van Peter zelf - een back-up voor Peter Veger als Webmaster, d.w.z. iemand met kennis van ICT die door Peter wegwijs wordt gemaakt in hoe een en ander door hem voor PZV is geregeld en die hem vervolgens in voorkomende gevallen zou kunnen vervangen. We zijn toch wel erg kwetsbaar. Daar willen we nu verandering in aanbrengen.

Ook hier weer een dringend beroep op ‘eenieder die de schoen past’!. Heb je de goede achtergrond en de interesse, neem dan contact op met Peter Veger of Hans van Reenen.

Met het oog op de gewenste voortgang ontvangen we jullie reacties graag vóór eind augustus.

Vrouwenzeilweekend

1

3, 14, 15 juni was het zover. Ik mocht mee als introducé met het vrouwenzeilweekend van de PZV. Ik kende natuurlijk niemand, behalve Moniek, die me had gevraagd.

De weersvooruitzichten waren nogal slecht, dus leende ik voor de zekerheid het zeewaardige zeilpak en laarzen van mijn dochter, die aan de Race of the Classics mee had gedaan. Zeeland kende ik helemaal niet, ik was de Friese wateren gewend en was wel eens op de Middellandse Zee geweest.

Ondertussen werd ik door Moniek geïnformeerd, dat we bij Jacqueline op de Xinia ingedeeld waren en met name

kwam ik erachter bij wat een formidabel zeilfenomeen ik aan boord kwam. Oei, een racer met een schipper die single handed wedstrijden deed en die met Pamela de zeilwedstrijd Noorwegen - Shetlandeilanden had gewonnen! Ik werd een beetje zenuwachtig, ‘k was eigenlijk toch wel een echte nitwit.

Uiteindelijk bleek alles behoorlijk mee te vallen. ’t Was echt fantastisch om Jacqueline als schipper te hebben. Ze durfde van alles met ons te ondernemen.

Het toeval wilde dat de andere introducé, Cindy, ook bij ons aan boord was.

We voeren direct vrijdagsmiddag uit vanuit Wemeldinge naar Bruinisse, met spinaker en al. Ook kreeg ik dit weekend

zelf de kans om aan het roer te staan, aan te leggen en te schutten. En maar de tell tales in de gaten houden! ‘k Heb heel veel geleerd. Het weer liet niets te wensen over. Het regende (keihard) maar dan ’s nachts of tijdens het ontbijt, maar helemaal niet als we zeilden. Wat een mazzel! ‘s Zaterdags zeilden we door naar Willemstad, waar we de andere drie jachten, Windveer, Lady Blanche en Blaoser, ontmoetten. Tijdens de borrel gingen we uitvoering in op het gekozen thema “Man Over Boord”, hetgeen zeer moeilijk in praktijk te brengen was tijdens dit vrouwenzeilweekend, er was immers voor deze actie geen Man te bekennen!

Opgedirkt en wel togen we naar eetcafé De Rosmolen, waar we maar liefst met zijn 13-en aan de sterke zeemansverhalen begonnen, onder het genot van een verrukkelijke maaltijd.

Complimenten aan de organisatie, Petra en Dymphy! ‘s Zondags ging ieder zijns weegs. ’t Was een beetje fris, maar met zon en meer dan de voorspelde windkracht 3 (hoeveel geluk kan een mens hebben) zeilden we terug naar Wemeldinge.

Dit weekend werkte enorm aanstekelijk.

Nogmaals hartelijk dank! ’t Was fantastisch.

PZV ik doe mee!

Evelien ter Hoeven

16

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

I

n Zeezeilen 2008/01 stond een artikel van Docus Heringa, onder de titel: ‘Ramsgate op de schop?’. Door het tijdstip van plaatsing, en status van voorbereidingen van de Ramsgate-tocht 2008, was dit artikel wellicht niet direct van invloed op dat specifieke tochtplan.

De kritische lezer van Docus’ artikel heeft wellicht opgemerkt dat het niet ging om een eenmalige aanpassing. Zijn opmerkingen betroffen het tochtconcept zelf, tegen de

achtergrond van de in de loop van de jaren veranderde omstandigheden. Het artikel was tegelijkertijd een oproep aan eenieder (‘Wie de schoen past…'), om zijn of haar licht over ‘de Ramsgate’ te laten schijnen.

Het volgende artikel ontvingen we van onze vlootvoogd van de afgelopen drie jaar. Piet heeft een uitgesproken mening over het tochtconcept en hij vraagt om úw mening.

Overigens wat de Redactie betreft, geen misverstand! Het faciliteren van een fundamentele discussie over het tochtconcept doet niets af aan de waardering die er bestaat voor het vele en soms lastige werk wat door de Ramsgatecommissie is en wordt verricht.

Petje af daarvoor! Dat mag ons evenwel niet verhinderen om - na zoveel jaar - ons tochtconcept van toen eens kritisch tegen het licht te houden.

Een facelift voor een 30-jarige Facts and figures

Dit jaar zeilden we met 85 deelnemers de 30-ste Ramsgate tocht. Sommigen namen voor het eerst deel, anderen deden dat al meer dan 20 keer. Gemiddeld hadden we per tocht 21 schepen en 85 deelnemers.

Gedurende al die jaren deden er in totaal 155 verschillende schepen mee, sommige vele keren, een 60-tal schepen slechts één of tweemaal. We bezochten in die tijd ongeveer 20 verschillende plaatsen in Engeland.

Van de 30 tochten werden er 19 gezamenlijk en volgens plan gevaren. 2 x werd niet overgestoken en 9 x viel de vloot uiteen, of werden er verschillende trajecten gevaren.

De tijden zijn veranderd In 30 jaar heeft een enorme ontwikkeling plaatsgevonden: van een stelletje onervaren enthousiastelingen, die in 1979 de zee op wilden, naar een vereniging met zeer ervaren zeilers, met duizenden mijlen onder de kiel.

Zeilen naar Engeland was in die beginjaren een grensverleggende activiteit met een grote wervende werking: zij die er door werden aangetrokken waren (relatief) jong en ambitieus, en hadden een geringe ervaring en een beperkte uitrusting.

Dat ligt nu anders; in tegenstelling tot de 80-er jaren, varen nu velen, veelal rijk uitgerust, naar Engeland.

Recente ervaringen In 2006 bleef de vloot bijeen, gedwongen door extreme weersomstandigheden.

Geen schipper haalde het in z’n hoofd over te steken.

In 2007 bleek hoe een weersverwachting, een vloot kan splijten. Er ontstond een spagaat, waarvoor de vlootvoogd geen passende oplossing had. De vloot viel uiteen in drie delen. Sommige schepen staken over, sommige schepen konden wel maar hadden geen trek, sommigen zagen de oversteek om verschillende redenen niet zitten, en de noordelijke

schepen bereikten het zuiden niet. Niet bevorderlijk voor een goeie tochtbeleving!

En dat gaf aanleiding tot een discussie over het tochtconcept, een discussie die mijns inziens nog niet is afgerond.

De omstandigheden van 2008 vormden een contrast met die van 2007. Dat resulteerde in een overigens gezellige, maar weinig grensverleggende en vernieuwende tocht.

Kanttekeningen Hoewel ik dit jaar weer een aangename Ramsgate-tocht heb gevaren, plaats ik toch enkele kanttekeningen bij het gebruikte tochtconcept.

Los van de gevaren route, is wat mij betreft in het tochtplan 2008 te weinig terug te vinden van ideeën uit de enquête van 2007, van ideeën ingediend door deelnemers vóór de tocht van 2008 en van ideeën als naar voren gebracht door Docus Heringa (ZZ 1, 2008); ook niet van de doelstelling als geformuleerd in het artikel van Haye van der Werf (ZZ 1, 2008).

Met respect voor het werk van de Ramsgate-commissie, maar: we zouden veel creatiever kunnen omgaan met al die ideeën. Daarnaast is het de vraag of tochten als die van 2008, voldoende wervende werking hebben om huidige leden te binden en met name ook nieuwe leden aan te trekken.

Meerwaarde bieden Er zijn voldoende ideeën naar voren gebracht om de tocht een aanzienlijke meerwaarde te bieden. Een samenvatting, aangevuld met enkele nieuwe suggesties: (1) vaar een tochtplan afhankelijk van de wind, (2) een tochtplan gericht op genieten van de salty shore in mooie kreekjes, (3) clusters varen geplande trajecten binnen een tocht met een ontmoetingspunt(en), (4) clusters varen ad hoc routes afhankelijk van voorkeur en heersende

omstandigheden, (5) vaar een geplande tocht maar pas het plan aan of splits, als omstandigheden daartoe aanleiding geven, (6) vaar twee geplande tochten in de week: een lange, uitdagende tocht en een tocht bestaande uit kortere trajecten, 7) vaar een geplande tocht naar andere kusten, (8) vaar een geplande tocht voor een week, met een verlenging voor deelnemers die dat willen, etcetera.

Aan deze ideeën of een mix ervan, kunnen ingrediënten toegevoegd worden, zoals: één of meerdere vertrekhavens, opties voor verschillende bemanningssamenstellingen, tochtkeuze of indeling op basis van ervaring, voorkeur of scheepslengte, een meer of minder ambitieus plan, een geplande of ongeplande tocht, wedstrijdtrajecten, verlengde tocht, etc..

En er is voldoende organisatorische kwaliteit binnen PZV om een complexer plan uit te voeren.

Creatieve facelift Ramsgate-tochten moeten m.i. een bindende meerwaarde bieden: aantrekkelijk, uitdagend, vernieuwend, wervend, dynamisch en inspelen op ervaring en ambities van leden maar zeker ook op die van (zeilende) toekomstige leden. Als PZV daarin slaagt, draagt dat bij aan continuïteit en verdere ontplooiing van de vereniging.

Daarom mijn stelling: dit 30 jarig tochtconcept verdient een creatieve facelift!

En ik denk dat dit een goed moment is om over die stelling van gedachten te wisselen: met de afgelopen Ramsgate nog vers in het geheugen en met nog voldoende tijd vóór de volgende Ramsgate-tocht om een goede discussie te kunnen voeren.

Graag wil ik úw mening hierover horen.

Piet Lucassen PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

17

De eerste Zeezoen, en ..

Deze titel insinueert iets zeer intens en dat was het ook.

Mathy Meulendijks

Z

eilen is voor mij een late roeping: drie jaar geleden CWO KJ 1 en 2 gehaald in Willemstad, daarna diverse weekendtochten gemaakt in Zeeland en op het IJsselmeer. En dan nu de kans om eens echt kennis te maken met de zee. Zeezoen is bedoeld voor leden die helemaal geen ervaring hebben, of voor hen die in elk geval iets bij willen leren in het kader van de doelstelling van PZV: zeezeilen.

De eerste Zeezoen werd gevaren met slechts twee schepen: de Rosa en de Nehalennia.

De bemanning van de Rosa bestond uit coach/schipper Arend Jan Klinkhamer, Truus de Wijs, Mieke Tschammerhöll en Haye van der Werf. Ik was als ketelbinkie ingedeeld op de Nehalennia, met schipper Gerard de Graag, Franka Ruijten en coach Lidia Roesink.

Ik kan voornamelijk schrijven over de doelstellingen van onze bemanning.

Gerard wilde met zijn nieuwe boot ervaring opdoen op zee, Franka wilde wel eens zelf schipperen en ik wilde met alle aspecten kennismaken. Gelukkig wilde Lidia de drie musketiers hierbij de weg wijzen.

Samen op weg

Donderdag kwamen de schepen uit Kats en Herkingen bijeen bij Neeltje Jans, waar we op anker hebben overnacht.

Spannend om ’s morgens wakker te worden en te zien dat je plots een stuk dichter bij de dijk ligt dan de avond ervoor.

Leuk om een hele poos bezig te zijn met tochtplanning. Een tijdsplanning proberen 18

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

te maken, rekening houdende met eb en vloed, stroming en de windrichting, waarop we uiteindelijk concludeerden dat we om 4 vier uur (in de nacht of middag) het beste konden vertrekken.

Dit was dus òf toch wel erg vroeg uit de veren òf te lang blijven wachten; dus besloot Lidia – na al ons geklungel te hebben aangehoord – dat we maar beter gewoon konden gaan varen.

Mijn eerste oversteek van de shippinglane was meteen een goede vuurdoop. Van stuur- en bakboord kwamen van die varende flatgebouwen op ons af. Lidia wist mij als roerganger veilig achter de ene, maar nog tijdig voor de andere door te sluizen; de Rosa kwam er net tussenin, maar even later ongeschonden toch weer tussenuit.

Doel voor die vrijdag: eerst maar eens naar Blankenberge, om daar ’s middags te borrelen en te eten en daarna een late avondtocht te maken naar Zeebrugge.

Geweldig om zo’n grote haven ’s nachts aan te varen.

Het vele licht vond ik indrukwekkend en ik had respect voor de rest van de bemanning die ook nog wist uit te vissen op welke lichten we moesten varen om de juiste aanlegplaats te vinden.

Zaterdag weer de zee op naar Vlissingen; nu een veel drukkere shippinglane, maar minder zenuwen.

Die middag passagieren in Vlissingen, om vervolgens de tweede avondtocht te maken en wel naar Hansweert, waar we de nacht voor de sluis hebben doorgebracht. De zondag was voor een echte zeiler wat minder: mist en dus

geen wind = op de motor terug naar de thuishavens. Die middag toch nog volop zon voor een mooie rooie kop.

Ik vergeet bijna te vermelden dat we niet alleen maar hebben gevaren. Culinair zijn we verwend door Lidia (ik begreep dat men ook op de Rosa niets tekort kwam) en ondanks de late aankomsten namen we toch nog wel de tijd voor borrel met bijpassende hapjes.

Men lijdt het meest onder ‘t lijden wat men vreest Ben niet zeeziek geweest, misschien ook wel omdat ik me daar niet op had voorbereid, of omdat we niet veel meer dan windkracht 3 hebben gehad.

Franka en Gerard hadden zich er wel op voorbereid en zijn het dus ook geworden, gelukkig maar van korte duur.

Voor mij was het dus een fantastische kennismaking met de zee. Ik hoop op een herhaling in het volgende seizoen en ik kan de thuisblijvers alleen maar zeggen dat ze een heerlijk weekend gemist hebben.

.. een Zomerzoen Donderdag 29 mei meldde zich een drietal mensen op de Rosa.

doet! De instructie bij deze oefening was: ‘probeer dit alleen bij opkomend water!’.

Nadat wij voor anker lagen, kwam de Nehalennia langszij en samen hebben we genoten van de ondergaande zon, natuurlijk met de daarbij behorende hapjes en drankjes.

De asperges smaakten daarna zoals gewoonlijk voortreffelijk.

Voor het eerst buitengaats

Vrijdag vertrokken we richting Blankenberge. Toen Truus de Wijs en Mieke Tschammerhöll we eenmaal de betonning langs de onderdag 29 mei meldde zich kust voorbij waren gezeild, begon Truus een drietal mensen op de Rosa, met het navigeren. Zoals een echte bij Arend Jan, om zich bezig te navigator, had zij ‘s avonds een vaarplan houden met verschillende elementen van gemaakt, rekening houdend met windhet zeezeilen. Dit weekend gaf ons een en stroomrichting en -sterkte. Maar uitgelezen gelegenheid om te oefenen in zoals gewoonlijk vertrokken we later en iets wat we zelf graag wilden. was de wind gedraaid. Dag vaarplan!

Voor Mieke betekende dit vooral aan het Haye gaf als tip om niet zo ver vooruit roer staan, tot zeilmanoeuvres toe. En te werken, maar met de waterkaart op Truus wilde oefenen in het maken van zicht en kompas een vaarplan en in het navigeren zonder te zeilen. Je wist GPS. Doordat er op het laatste moment de stroomrichting deelnemers hadden afgezegd, was op en het tijdstip van de Rosa behalve Arend Jan ook Haye de kentering uit de als (extra) instructeur aanwezig. stroomatlas en dat was volgens hem Oude rotten geven les voldoende.

Na de koffie gingen wij aan de slag: Om te controleren manoeuvreren op de motor in de haven of alles goed ging, van Kats; rondjes rechts- en linksom in had Truus een zijn voor- en achteruit en recht achteruit vaarrichtingslijn varen; vragen beantwoorden als; welke op de waterkaart richting heeft de grootste draaicirkel, is getekend. dit een rechts of linksdraaiende motor?

Onderweg stiekem Toen wij dit alles doorhadden, werd op de GPS er koers gezet richting Neeltje Jans gekeken of wij om daar te ankeren bij nacht. Het was hier erg veel van prima zeilweer en dus echt genieten. afweken. Maar wij Onderweg oefening in het reven van volgden, rekening de zeilen. Aangekomen bij Neeltje Jans houdend met de wind, praktisch de besloot Arend Jan om de kortste weg, vaarrichtingslijn. die buiten de vaargeul om was, naar Later die avond vertrokken we naar de ankerplaats te varen. Het was nog Zeebrugge, om daar te oefenen in het maar kort opkomend tij, dus wij liepen aanvaren van een grote zeehaven in het meerdere malen vast. Ieder andere donker. Alles zat mee, wind, temperatuur, schipper zou waarschijnlijk gevloekt zicht. Onderweg oefenden we in het hebben, Arend Jan nam er nauwelijks herkennen van lichtsignalen van boeien notitie van en Mieke dacht nog ‘een en kardinalen. Ik kan jullie wel meedelen, schip op het strand is een baken op zee’. dat er heel veel van die dingen voor Een echte zeebeer als AJ weet wat ie Zeebrugge liggen.

D

Om er verward van te raken, vooral als het schip constant draaibewegingen maakt, waardoor die dingen niet meer op hun plek lijken te liggen. Mieke was aan het oefenen om op de tell tails te zeilen.

Een erg handige combinatie vormden deze twee oefeningen. Zeebrugge inzeilen bij donker was een makkie, behalve het vinden van de verschillende lichtlijnen.

Ken n(i)et

De volgende dag zijn we naar Vlissingen gezeild, hebben boeien gezocht, en gekeken naar herkenningspunten aan de kust, om deze op de kaart terug te vinden. Tijdens het oefenen zijn we blijven uitkijken naar vrachtschepen, door ons pot genoemd, hielden wij een grote pot achter ons goed in de gaten, blies een grote pot vóór ons met een duivels kabaal alarm. Haye vond dat we tussen deze twee zeemonsters gerust het bijdraaien konden oefenen, maar zijn voorstel werd door de bemanning met de kanttekening ‘een wat ongunstig moment’ afgewezen.

De middag hebben we doorgebracht in Vlissingen en later in de avond zijn we bij opkomend water en schemering de Westerschelde opgevaren, richting het

kanaal van Hansweert. En daarbij een nieuwe oefening, varen op dieptelijnen en dit leerde ons hoe de bodem van de Westerschelde aanvoelde.

Na overnachting bij de sluizen van Hansweert motorden we,bij gebrek aan wind, terug naar de thuishaven.

Eindconclusie: Een druk maar leerzaam weekend. Echt voor herhaling vatbaar!

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

19

Ramsgate 2008 Van de verwachte ontberingen kwam niet veel terecht.

V

oor mij begon de Ramsgate-ervaring al op 10 april tijdens de voorbereidingsbijeenkomst. Als doorgewinterd zestienkwadraatzeiler, nog nooit aan de overkant geweest, was al die info over de grote oversteek wat overdonderend: kou en zeeziekte zouden de minste van alle ellende zijn …....! De kennismaking met de eigen boot verliep heel wat geruststellender. Alexander en Sander hadden vooral oog voor de culinaire en Bourgondische aspecten van het zeezeilen.

Arie, helaas afwezig bij de voorbereidingsavond, had hier nog het nodige aan toe te voegen, wat resulteerde in wat de geschiedenis in zal gaan als ‘De Slag bij Albert Heijn’.

Korte sfeerimpressie: twee overvolle winkelwagentjes, ieder door één hand bestuurd, snijden elkaar de bocht af en strijden, te midden van grote mensenmassa’s, vol overgave om voorrang bij de kassa.

De aanloop naar de 26e april bestond verder uit het aanschaffen van veel, heel veel

20

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

thermokleding (na alle verhalen had ik de schrik goed te pakken) en uit het voorbereiden van de Zeuntjesact (onze act zou uit een soort hints met nautische spreekwoorden gaan bestaan). Tijdens de voorbereidingsbijeenkomst was ons flink ingepeperd dat de verwachtingen hoog gespannen waren. Het was ons in ieder geval duidelijk dat je als zeuntje, tussen alle ervaren Ramsgate-gangers, nauwelijks meetelt, dus besloten we ons daar maar bij neer te leggen, ons beste beentje voor te zetten en helemaal niets te zeggen. Na heel wat heen en weer gemail, wat gelijk een leuke kennismaking betekende, waren we dan eindelijk klaar om in te schepen.

Zaterdag 11:00 uur: Port Zélande Kennismaking met Den Røde Båd. Wat een schip! Supermodern en van alle snufjes voorzien, zelfs een douche aan boord. Ik was toch wel weer met mijn neus in de boter gevallen.

Eenmaal aan boord bleek onze schipper zelf ook de nodige proviand te hebben

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

21

ingeslagen, waaronder ongeveer vijf kilo borrelnootjes. Mocht iemand daar nog twijfels over hebben gehad: we zouden niet verhongeren. De weersverwachtingen voor de korte termijn waren puik. Omdat het verzamelen in Stellendam niet langer verplicht programma was, besloten we naar de Roompot te varen. Dat betekende in ieder geval een mooiere tocht voor de zaterdag, en stiekem hoopten we er zelfs op om zondag in één keer over te kunnen steken.

Na een prachtige eerste zeildag lagen we ‘s avonds voldaan in de sluis.

Telefonisch maakten we het kortste palaver ooit mee: zondag directe oversteek. Daarvoor hoefden we ons geheime wapen, de aanstaande schoonzoon van de vlootvoogd, niet eens in te zetten.

Dan maar alvast snel buiten gaan liggen, en ziedaar: een frietkot. Wellicht toch nog wat ongerust, verorberden Alexander en Sander ieder enige kroketten met mosterd. Die hebben ze niet in Engeland en het smaakt kennelijk prima bij rode wijn.

Zondag: mijn eerste oversteek Erg vreemd om Nederland echt te zien verdwijnen! Maar het was heerlijk zeilweer, ‘like a walk in the park’. Op de Grevelingen heb ik spannender dingen meegemaakt! Na alle verhalen was ik voorbereid op afzien en doffe ellende, maar in 15 uur lagen we afgemeerd en wel in Woolverstone. Na een borreltje in het eenzaam verlaten clubhuis toch maar terug aan boord, om daar de aankomst van de rest van de vloot af te wachten. Eindelijk, voor het eerst die dag, het eerste radiocontact. Iets na twaalven loopt de Joint Venture binnen.

De rest zal nu ook wel volgen.

Maandag: een rustdag.

Veel boten bereiken Woolverstone pas tegen de ochtend. Wij gaan dus maar wandelen. En lunchen bij Pin Mill.

De verhalen waren niet overdreven: een prima plekje. En natuurlijk super om alle andere boten te zien,n hun bemanningen te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen.

De borrel met de bemanning van de Blaoser schiet er bij in, omdat er eindelijk bericht is van D’Ark. Maar gelukkig blijkt het ook op de Rosa en de American Lady goed toeven.

Dinsdag: op naar Titchmarsh Een kippeneindje, en net genoeg wind 22

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

om goed over te komen. Prachtige zonsopgang bij Harwich. Even Alexander pesten door voortijdig overstag te gaan.

We worden terecht getrakteerd op een fikse portie dennengeur. Een nieuw spel (tikkertje met de wc spray, en vele varianten daarop) is geboren.

De havenmeester blijkt wat moeite te hebben met de verdeling over de boxen. Heel wat heen en weer gevaar. Uiteindelijk liggen we allemaal.

Ongerustheid tijdens het palaver over de (wisselende) weersvoorspellingen.

Varen we wel of niet uit morgen? Lidia biedt aan te kijken of het captain’s dinner eventueel verzet kan worden.

Tijdens de gezellige vlootvoogdborrel wordt de ongerustheid vergeten en besluiten we de avond opnieuw in gepaste vrolijkheid.

Woensdag 07:00: Samen uit, samen thuis Er wordt niet gevaren. Terecht, zo blijkt een paar uur later. Zelfs in de haven wordt 8 Bf gehaald. Omdat we toch nogal veel proviand aan boord hebben, nodigen we de Blaoser uit voor de lunch. Een prima gelegenheid om samen de vragen uit de quiz door te nemen. Na enige discussie over de interpretatie van de vragen besluit Piet niet op ons inzicht te willen vertrouwen.

Onterecht! Met dank aan de Blaoser, oké, toegegeven, maar Den Røde Båd wint toch maar mooi de quiz.

We wandelen nog even naar Walton on the Naze en bezoeken de pier. Wat een vergane glorie! Maar het uitzicht op een stormachtige zee maakt veel goed.

Donderdag: de wedstrijdtocht Oftewel: bewijzen dat Den Røde Båd sneller is dan de Joint Venture. Helaas is het ons niet gelukt de SW-rating te achterhalen, wat de boel behoorlijk compliceert.

Donderwolken achtervolgen ons vanaf de kust. Gaan we het redden? De vaart zit er in, bijna 12 knoop! Dan ineens, volkomen onverwacht, een enorme klapgijp. Iedereen gelukkig oké, maar de onderste leuver van het grootzeil heeft het begeven. Eraf die boel. Op de Genua door naar de finish. Balen, dat heeft ons de overwinning zeker gekost!

Terwijl anderen zich fluitend voorbereiden op het captain’s dinner, en alvast genieten van het zonnetje in de Royal Suffolk & Norfolk Yacht Club, wordt er op Den Røde Båd noest gearbeid. De leuver wordt er, met dank aan Arend Jan en zijn prachtige werkplaats, terug in geperst, en andere

reparaties worden verricht.

Op naar het Wherry Hotel! Borrel en diner. Op zijn Engels. Gelukkig kon ook de Sepia, na alle doorstane ellende, aanschuiven. De zeuntjesact was erg vermakelijk, in ieder geval voor de zeuntjes zelf, en de sfeer was fantastisch.

Nog even naborrelen in het clubhuis, met stoere verhalen van Pierre (ehhh…

Peter) Chevalier. De mannen duiken er vroeg in, zij hebben eerste wacht.

Met Rolien nog even op de borrel bij de Trinity. Brabantse nachten zijn lang, zelfs in Engeland!

Vrijdag: de terugtocht Lowestoft – IJmuiden is niet alleen verder, het is ook een stuk saaier.

Zeker als de wind helemaal wegvalt.

Gelukkig kunnen we nog een flink eind zeilen. Voor twaalven liggen we in de haven. De laatste restjes worden aangesproken. Ja! Het lukt ons! We zijn door de eieren heen.

Slot Het einde van de Ramsgate-tocht was voor mij niet de martelende thuisreis per OV, maar de gezellige napraatavond in de Trafalgar Pub. Enig om iedereen terug te zien, en om alle verhalen over de (soms wel erg spannende) thuisreis te horen. Wat mij betreft: een fantastische ervaring, op een fenomenale boot, met een supergezellige bemanning. Van afzien is geen sprake geweest! Maar we hadden dan ook schitterend weer. Hulde voor de organisatie, en wat mij betreft: tot volgend jaar!

Annemieke Stallaert Zeuntje op Den Røde Båd

Waarom de Sepia nooit in Lowestoft kwam

H

et is donderdagmorgen, prachtig weer voor de zeiltocht van Titchmarsh naar Lowestoft. Ik kom net terug van het betalen van de havenmeester als een van de opstappers me tegemoet komt en roept ‘ haast je maar niet, want… heeft de dieseltank met water gevuld.

Wat was er gebeurd: ik had bij het van boord stappen nog even geroepen dat het water bijgevuld moest worden en… jawel… de verkeerde dop was opengedraaid.

Ik kwam terug op de boot en er was ontreddering alom. Eerst de vlootvoogd gebeld om te zeggen dat we (misschien) wat later zouden vertrekken, omdat onze diesel helaas niet op water wilde lopen. Piet’s reactie: ‘Halleluja… en wat doe je nu?’. Nou, wij gingen een kop koffie drinken.

Daarna de eerste gang: naar de reparatiewerf.

Een Engelsman met het postuur en de gelaatsuitdrukking van de zwager van Hyacinth Bucket (van de tv, je weet wel, van de Max van Vriesland pils bij de TV en een oude auto) keek heel bedenkelijk: ’…awfully busy right now, perhaps later I might find a solution…’, wat in goed Nederlands betekent: ‘voorlopig niet zeuren en als ik wat doe gaat het je knaken kosten…’.

Dus nog maar een kop koffie en het verhaal aangehoord van degene die bij het zien van het overlopen van de tank wel vond dat die Engelsen toch maar vreemd geel leidingwater hebben… en of we dat wel konden drinken.

In de loop van de middag kwam er een jonge Willy Wortel aan met een karretje en gereedschap. De hele boot overhoop, want hij moest er toch goed bij kunnen. Vertelde dat het heel verstandig was dat we niet gestart hadden met al dat water.

Met een vacuüm olie-extractor eerst het water afgezogen. Bleek meer dan 50 liter te zijn en toen alles lekker vettig was van de diesel, vroeg hij of we niet wat lappen hadden tegen het vuil. Net als in het verkeer doen Engelsen dit blijkbaar ook anders.

In de veronderstelling dat we nu diesel hadden probeerde hij de motor te starten, maar helaas, ik had nog zo gezegd hij loopt niet op water. Er was dus toch water in het systeem gekomen. Onze Willy merkte op dat het dan maar allemaal er uit moest, en zo gezegd zo gedaan, alles er uit.

Maar ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ zou Cruijff zeggen: de tank werd leeg gemaakt en kon schoon gemaakt worden, iets wat ik al het hele voorjaar had willen bereiken maar wat er niet van gekomen was.

Nu konden we echter in de lege tank kijken, en je raadt het, allemaal rommel die noch in water noch in diesel thuis hoort. Jeanneau was zo vriendelijk geweest het bouwafval in de tank te dumpen.

Het was inmiddels vijf uur en dus pakte Willy zijn spullen en zei de volgende dag om kwart over acht weer aanwezig te zijn. Mooi niet. Een andere haastklus, en hij verscheen pas laat in de morgen.

Intussen waren we gaan uitzoeken hoe we toch bij het captain’s dinner aanwezig konden zijn, en Anet en Nicole regelden een huurauto, die ze eerst met de trein moesten gaan ophalen in Ipswich (ik bedoel niet de auto in de trein, trein, maar dat zal wel duidelijk zijn).

Uiteindelijk, na nog een toegangsgat in de tank te hebben gezaagd om de rommel er uit te halen, kon de tank gevuld en de motor gestart worden.

Conclusies: 1. Met een gemotiveerde bemanning kun je altijd naar het captain’s dinner komen.

2. Toch zijn we weer een leuke ervaring rijker geworden.

3. Als je het kort wilt omschrijven zijn we naar Engeland gevaren om de dieseltank schoon te maken.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

23

Motorproblemen D’Ark tijdens Ramsgate 2008.

En toen werd het stil ….....!

A

ls voorbereiding op de winter heb ik de beide dieseltanks (elk 130 liter) helemaal tot de nek toe afgetopt. Ik had gelezen dat je daarmee in ieder geval de kans op condensvorming in de tanks en de daarmee gepaard gaande (mogelijke)

24

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

ellende kunt voorkomen, dus als nagelnieuwe schipper doe je dat dan ook, en wel heel erg precies, tot aan de rand toe vol!

Dit even als voorbereiding op de oorzaken voor de latere perikelen.

De Ramsgate tocht was ook de eerste tocht van D’Ark van het seizoen, er was nog niet echt mee gezeild en de start was een vijf uur durende tocht op de motor door het Noordzeekanaal naar IJmuiden. De brandstofkranen stonden open voor gebruik uit de bakboord tank.

Nadat we uit IJmuiden waren vertrokken voor de oversteek naar Harwich en een tijdje aan het zeilen waren, vroeg Ronald op een gegeven moment waarvan de teak vloer zo zwart was geworden. Ik had dat nog niet opgemerkt, dus werd er gekeken naar wat de oorzaak zou kunnen zijn.

Het werd toen al snel duidelijk, want er had zich ook een geel dieselspoor over de gelakte binnenkant van de kuip

gevormd, vanaf iets dat de overloop/ ontluchting van de tanks bleek te zijn.

Ik had tot dan toe niet geweten waar die voor diende, maar nu was dat duidelijk! De bakboord tank was al een stukje leeggetrokken door de tocht door het Noordzeekanaal, dus daar zouden we geen problemen meer van krijgen, maar de stuurboord tank zat nog steeds helemaal vol, dus heb ik de brandstofkranen omgezet zodat deze werd aangesproken.

Toen de wind later op de dag wegviel, hetgeen natuurlijk gebeurde op het moment dat we de shipping lane invoeren, werd de motor gestart. Deze startte direct en liep aanvankelijk zoals we gewend waren: als een zonnetje.

Maar na een paar minuten sputterde hij twee keer en toen werd het stil.

Ronald, die na afloop van zijn wacht net naar bed was gegaan, kwam er direct uit om te vragen wat er aan de hand was. Dat wisten we nog niet, dus op

onderzoek uit. Het was snel duidelijk dat de motor geen diesel kreeg, dus om op zeker te spelen hebben we alle filters (2 x grof en 1 x fijn) meteen vervangen en de brandstof kranen weer op de bakboord tank gezet. Daarna begon de klus van het ontluchten. Dat lukte aardig, tot en met het fijnfilter, waar de laatste ontluchtingsmogelijkheid zat.

Toen geprobeerd te starten, maar er gebeurde niets, maar dan ook helemaal niets! Geen ontbranden van een of meerdere cilinders, wat normaal toch zou moeten gebeuren. Conclusie: vanaf de hogedrukpomp naar de verstuivers moet nog lucht zitten. De verstuivers los gehaald om te controleren of daar diesel kwam: geen diesel!

Dus de leidingen aan de hogedrukpomp losgehaald en ook uit de pomp kwam nauwelijks diesel. We hadden inmiddels wel gezien dat er voor het fijnfilter nog een elektrische opvoerpomp zat. Zou die het misschien niet doen? Deze

gedemonteerd en nagekeken, maar niets aan kunnen ontdekken, die liep gewoon.

Maar we dachten wél te constateren dat de pomp uitgeschakeld werd als het contact van voorgloeien naar starten werd doorgedraaid. Dat zou betekenen dat de pomp stopte op het moment dat de startmotor ging draaien. Dus de pomp zodanig aangesloten dat deze continue bleef draaien. Opnieuw proberen te starten, maar niets! Het enige wat we nu nog niet uit elkaar hadden gehaald was de hogedrukpomp. Maar nadat we weer gecontroleerd en geconstateerd hadden dat er uit de pomp echt geen diesel kwam, moesten we er toch aan geloven, ook die moest open!

Het probleem was dat het hier ging om een echt precisie-instrument, met zeer kwetsbare onderdelen in een zeer precieze passing. We moesten dus heel erg voorzichtig te werk gaan. En dat werd niet bevorderd door het feit dat de lak van de losgehaalde leidingen (de motor was helemaal in een mooie kleur groen gespoten!) er aan het afbladderen was. Een duidelijk risico dus dat deeltjes hiervan in het hogedruksysteem zouden komen.

Grote luchtbel Het bleek dat er inderdaad een grote luchtbel in de pomp zat, die we er alleen uit konden krijgen door diesel in elk van de vier kamers te gieten totdat er geen luchtbelletjes meer kwamen. Daarna de pomp weer heel voorzichtig in elkaar gezet en maar hopen dat er geen vuil in gekomen was! Toen de motor weer gestart en na een tijdje starten begon hij af en toe ontbranding in een of meer cilinders te krijgen. Na nog enkele pogingen liep hij eindelijk! We waren van 19:00 tot 00:15 uur aan het sleutelen geweest! Maar de motor liep nog niet erg soepel, één cilinder deed niet mee zoals het zou moeten.

Na een tijdje draaien zagen we de motortemperatuur fors oplopen en de oliedruk wegvallen.

Het was wel duidelijk dat we de motor zo niet continu konden laten draaien; hooguit een paar minuten, in geval van nood. Conclusie: de motor zou in Engeland door een specialist nagekeken moeten worden .

Gelukkig hadden we inmiddels weer een klein beetje wind gekregen, zodat we in ieder geval weer bestuurbaar waren.

In de aanloop van Harwich hebben we vervolgens contact gekregen met de vlootvoogd op de Blaoser, en deze zou naar de monding van de Orwel komen, ons daar opwachten en de

rivier op begeleiden en ons slepen als dat nodig mocht zijn. Ook Port Control hebben we van onze problemen op de hoogte gebracht en ook van hen kwam het antwoord dat we maar hoefden te melden als we hulp nodig hadden, dan zouden ze een reddingsboot naar ons toesturen. Maar omdat de koers bezeild was en we nog steeds konden zeilen hadden we geen directe hulp nodig.

Toen we goed en wel op de rivier zaten viel de wind echter weer weg en moesten we ófwel op de motor verder, óf wel gesleept worden door de Blaoser, die ons inmiddels had opgepikt. In eerste instantie hebben we toen besloten om te proberen of het op de motor zou lukken.

Maar na de start liep de motor nog net zo beroerd als tevoren. Toch hebben we hem maar even laten draaien, onderwijl temperatuur en oliedruk nauwlettend in de gaten houdend.

En toen, na een minuut of vijf, begon de motor ineens meer toeren te draaien en viel het hameren ook weg. Hij liep weer als vroeger, als een zonnetje!! Het vuil was uit de verstuiver verdwenen en het motorprobleem was daarmee ook uit de wereld!

We weten nog niet zeker wat de oorzaak is geweest van het stoppen van de motor. We hebben de beide dielseltanks leeg en schoon gemaakt. Daarbij kwam wel wat slurrie uit de tanks, maar niet overmatig. Ook zat er niet of nauwelijks water in. We hebben de diesel vervolgens, voordat die weer de tanks in ging (toch nog zo’n 200 liter!), door een 10-micron filter gepompt, maar ook het filter liet geen vervuiling zien.

Als voorbereiding op de winter, top ik voortaan de tanks niet meer af, maar hang ik een doos tampons in mijn tanks!

Henri Boetzkes PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

25

26

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

27

Dagdromen bij Nachtwerk bemanning van vijf mensen gedurende acht dagen. Het was veel, héél veel en we vroegen ons af of we alle boodschappen wel in de boot konden stouwen, én of we alles op zouden eten en drinken.

Nadat alle persoonlijke spullen ook een plaats gevonden hadden en ieder wist waar hij zou slapen werd de boot vaarklaar gemaakt en vertrokken we zaterdagmorgen, 26 april, door het IJ en het Noordzeekanaal naar IJmuiden.

Marcel van Gerwen

D

agdromen bij nachtwerk: zo kun je het eigenlijk het beste omschrijven. Ik ben Marcel van Gerwen en was in het dagelijkse leven bakker. Dat is natuurlijk een beroep dat voor een groot gedeelte `s nachts beoefend wordt. En in die nachturen droomde ik vaak over zeereizen. Ik heb waarschijnlijk een verre voorouder die zeeman is geweest, anders kan ik mijn verlangen naar zee niet verklaren. Als jongen al verslond ik boeken die over de zee gingen en ik ben dat als man blijven doen.

Maar ja, een bakker midden in het Brabantse land heeft niet echt tijd en mogelijkheden om het zeegat te kiezen.

Ik heb al aardig wat dingen gedaan die op mijn lijst stonden. Maar zeilen op een boot, en dan niet een tochtje van een paar uur op een binnenwater maar echt op zee, dat was eerder nog niet mogelijk. Als je geen ervaring hebt word je niet gevraagd en als je niet mee mag krijg je geen ervaring. Een vicieuze cirkel dus.

Henri Boetzkes, eigenaar en schipper van de D’Ark besloot de gok te wagen en nodigde me uit voor de jaarlijkse Ramsgate-tocht van zeilvereniging PZV. Ik beloofde dat ik niet in de weg zou lopen en me verdienstelijk zou maken als kok aan boord, omdat mijn nautische bijdrage niet al te groot zou zijn. Met mijn reismaten Ronald, Floris, Kees en schipper Henri gingen we aan boord in Muiderzand waar de D’Ark ligt.

Een dag eerder had ik met Annie mijn vrouw, de foerage ingeslagen die Henri en ik samen berekend hadden voor een

28

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

De vaarweg was mooi en Amsterdam zag er vanaf het water heel anders uit. Er voer van alles op het water en het was een schitterend gezicht, niet in het minst door het prachtige weer.

De zon scheen volop, maar waaien deed het niet veel, zodat op de motor gevaren moest worden. Ik genoot van het uitzicht maar verzaakte mijn plicht als kok niet en dook de kombuis in om soep, koffie en een warme hap te maken op de momenten dat de behoeften ontstonden.

Aan het einde van de middag bereikten we Spaarnewoude. We zouden daar de nacht doorbrengen, alvorens naar Scheveningen te zeilen, waar we de rest van de vloot zouden treffen.

Probleempje: de brug die toegang tot de jachthaven geeft, weigerde open te gaan en we konden de haven dus niet aandoen. Enkele boten van onze vloot lagen ook te wachten en dus kreeg ik het begrip ‘palaveren’ in de praktijk te zien.

Discussiepunt: zouden we gebruik maken van de te verwachten ideale zeilcondities om met de Noordelijke vloot rechtstreeks door te zeilen naar Engeland of zouden we morgen tóch naar Scheveningen gaan om ons daar te verenigen met de Zuidelijke vloot?

De zeilcondities zouden dan voor ons een stuk ongunstiger zijn en er werd dan ook urenlang overlegd wat te doen.

Uiteindelijk kwam er een besluit: doorvaren naar IJmuiden en zondagmorgen door naar Titchmarsh.

Zo gebeurde het dan ook en kwamen we door de grote zeesluis om aan te meren in de jachthaven van IJmuiden.

De haven van IJmuiden is groot, modern en ziet er nogal commercieel uit met veel bars en restaurants. Maar we konden lekker douchen en troffen er andere schepen van de PZV. De schippers kwamen bij elkaar om de

plannen voor de volgende dag te bespreken en wat later gingen we slapen.

Zondagmorgen zeilden we om negen uur tussen de pieren door de zee op.

Het ontbijt maken en koffie zetten in de kleine ruimte ging prima en ik begon mijn weg op het schip al aardig te vinden. In afwachting van de golven die zouden moeten komen, leerde ik zelfs al een paar knopen te leggen. Ik genoot van het uitzicht op de kust, die langzaam aan de horizon verdween, en van de sfeer aan boord. De stemming was goed, alleen de wind was niet zo sterk als gehoopt was. Kracht drie à vier. De geplande aankomsttijd voor Titchmarsh: maandagmiddag. `s Middags viel de wind zelfs helemaal weg en werd er besloten om op de motor verder te varen. Motor gestart dus, maar tien minuten later hield de motor het voor gezien. Henri en Ronald hebben vervolgens zeker zes uur aan de motor gesleuteld en dat was in die kleine ruimte zeker geen gemakkelijke klus. De filters, die vuil bleken te zijn, werden vervangen, de brandstofpomp werd gecontroleerd, de brandstofleiding los gemaakt en alles weer in elkaar gezet.

Intussen was het aan dek al donker geworden en hielden Floris en Kees de wacht bij het roer.

We dreven op dat moment zonder wind en zonder motor midden in de shipping lane, een zone op de Noordzee waarin de grote zeeschepen Zuid- en Noordwaarts varen. Die schepen waren niet blij met ons dobberend bootje en wij ook niet echt met hen.

Roland kreeg op een bepaald moment de motor weer aan de gang, maar die liep helemaal nog niet zo soepel en ook de oliedruk was nog aan de lage kant. Omdat de wind gelukkig iets aantrok konden we verder op de zeilen en konden we de motor sparen voor noodgevallen. De wachten werden ingedeeld en ik kon gaan slapen, het was inmiddels één uur.

Goed mikken Om vier uur werd ik wakker van de deining; het was pikdonker in de boot.

Ik stommelde uit mijn kooi en zocht licht en kleren. Ik klom naar dek waar het heel voorzichtig dag begon te worden.

De wind was inmiddels aangetrokken

tot kracht vier en ik voelde ons voor het eerst zeilen. Koffiezetten werd gewaardeerd en ik scoorde dus punten.

Henri en Floris hadden wacht en Kees en Ronald sliepen tot het ontbijt.

Op een hellende boot bakte ik eieren met alles erop en eraan. Koffie en thee zetten is op zee een ander verhaal dan thuis. Kokend water opgieten bijvoorbeeld is een kwestie van goed mikken. Je hebt maar één hand vrij, want het schip danst meestal behoorlijk.

Gelukkig werd ik niet zeeziek en daar was ik erg blij om.

Eigenlijk vond ik het wel leuk. Na het ontbijt werd ik vrijgesteld van afwassen en ging ik aan dek. Het was bijna de hele dag mooi zeilweer en later trok de wind soms zelfs aan tot kracht zes à zeven. `s Middags moest er weer gegeten worden en tijdens het koken leek de boot op een onderzeeër met al dat water dat langs de kajuitramen stroomde.

Het fornuis danste en de pannen en borden vlogen heen en weer. Het viel niet mee om met één hand alles meester te blijven maar het lukte om de soep en hotdogs heet en heel aan dek te krijgen.

Ik verwonderde me er over me dat ik me zo lekker voelde. Helemaal nergens last van en toen ik een uur later wat slaap ging inhalen, liet ik me dan ook lekker weg wiegen door de deining.

Na gewekt te zijn ben ik vervolgens het diner gaan klaar maken. We aten mie, voorafgegaan door soep van de dag en met een yoghurt na. Aan het begin van de avond kwam Harwich in zicht maar het zou nog zeker drie uur duren voordat we aan zouden leggen.

De wind viel zo vlak onder de kust weg en vanwege aflopend tij en wind uit de verkeerde hoek moest er weer op de motor worden gevaren.

De kustwacht werd opgeroepen om te melden dat we misschien stuurloos zouden kunnen worden als de motor weer uit zou vallen. Ze gaven aan ons in de gaten te zullen houden en ons te zullen helpen als dat nodig zou zijn.

Aardige lui die Engelsen!

De Bloaser, het schip van de vlootvoogd, was overigens inmiddels naar ons toegekomen en bleef standby om assistentie te verlenen. De motor bleef het tot grote voldoening van iedereen echter goed doen. Hij liep steeds regelmatiger en de oliedruk bleef constant; het vuiltje was letterlijk verdwenen.

Al met al heeft de overtocht zo’n 40 uur geduurd, best heftig voor een eerste reis. We voeren de geul in en legden aan in Titchmarsh. Na een snelle douche en een flinke borrel lagen we

tenslotte om twee uur in bed.

Dinsdagmorgen, om 7:45 uur volgde het vertrek naar Walton on the Naze.

De rivier af en langs zandbanken door een smalle vaargeul. Het weer begon stralend, maar om 11 uur trok de hemel dicht en werd het koud en guur.

In Walton on the Naze heb ik vervolgens mijn medezeuntjes gevonden en hebben we besloten om `s avonds wat uit te werken voor onze act voor het captain’s dinner: het uitbeelden van spreekwoorden. `s Middags werd daarna, bij het palaveren besloten om de volgende dag niet te zeilen. De weersverwachting was dusdanig dat vanwege harde wind, die ook nog eens uit de verkeerde hoek waaide, de haven van Lowestoft moeilijk binnen te lopen zou zijn.

Woensdag, een vrije dag dus die voor een groot deel gebruikt werd om uit te slapen, omdat het de vorige avond erg gezellig was geweest en het daardoor erg laat geworden was.

Het waaide inderdaad erg hard die dag, dus ook achteraf was het een wijs besluit geweest om aan de wal te blijven. We bezochten wat verschillende boten en gingen ‘s middags het dorp in om brood en bacon te kopen. De wind werd overigens geleidelijk minder maar het regende des te meer.

Donderdag zeilden we weer. Nu in wedstrijdverband naar Lowestoft. Het was prachtig weer toen we uitvoeren en de wind was redelijk. Henri en Ronald hadden een koers uitgezet die afweek van die van de anderen.

D.w.z: iets meer uit de kust varen om profijt te hebben van de stroming en een zuchtje wind extra pakken. Het was een mooie tocht, ook al kregen we een bui over ons heen. Bij aankomst in de haven van Lowestoft ging een fender overboord gelukkig niet mijn schuld), zodat we rondjes moesten varen om het ding weer op te pikken. Een mooie oefening: man overboord.

Aanmeren bleek best ingewikkeld, want met drie rijen dik was het wel erg druk in de haven. Er werd wat gedronken en over en weer geroepen tot we samen naar het restaurant gingen voor het captain’s diner.

Het restaurant was typisch Engels en erg mooi. Het eten, typisch Engels en erg matig. We hebben met de zeuntjes de zaak een beetje vermaakt en zijn na het eten en het innen van onze gewonnen pechprijs (een oranjebitter) met de trein teruggegaan naar de boot, omdat we meteen wilden vertrekken naar IJmuiden.

Om 23:15 uur precies werden de zeilen gehesen en de koers was praktisch oost. Halve wind, weinig golfslag dus de stuurautomaat deed het werk. We hoefden alleen maar te kijken naar de prachtige sterrenhemel en de schepen die voorbijvoeren. Een prachtige nacht.

Wel koud overigens maar hete soep maakt veel goed.

Om drie uur kon ik gaan slapen maar dat lukte niet erg. Dan maar koffie zetten en om zeven uur voor de rest het ontbijt klaarmaken. De overtocht was zeer rustig en rond de middag kwam de kust voor IJmuiden in zicht, de gigantische rookpluimen van de Hoogovens als eerste.

Vervolgens door het Noordzeekanaal en weer langs Amsterdam, terwijl het al weer donker aan het worden was.

Tenslotte meerden we af in Muiderzand en gingen we na de afsluitende borrel ‘te bedde’.

Zaterdag: na het ontbijt hebben we de boot schoongemaakt en vervolgens gewacht totdat onze ‘ophaalservice’ arriveerde. We namen afscheid van elkaar met een hartelijk vaarwel. Met zijn vijven hadden we toch een fantastische week achter de rug. De reis naar huis was gezellig en onderweg kwamen de verhalen al weer boven, ik had thuis veel te vertellen!

Ik kan niet genoeg zeggen hoe fijn ik het heb gevonden om met deze grote groep mensen mee te mogen doen. Henri bedank ik in het bijzonder, omdat hij me heeft meegenomen. Ik hoop alleen maar dat ik niet te veel in de weg gelopen heb.

Voor mij was het echt een vervulling van een jongensdroom.

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

29

Lion Sails Holland b.v.

Kwaliteitszeilen uit eigen werkplaats Veerhaven 1b 4485 PL Kats (Zld.) Tel: 0113 - 600291 Fax: 0113 - 600249

Lion Sails

Internet: www.lionsails.nl E-mail: info@lionsails.nl Handelsregister Middelburgno. 22026358

Openingstijden: maandag t/m vrijdag 8.00 - 17.00 uur, zaterdag van 10.00 - 13.00 uur

30

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

The place to be!

Trafalgar Pub Dommelstraat, Eindhoven

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

31

Techniek & Vaarpraktijk H

et artikel over de ‘Tacker’ (Zeezeilen 2008/01) heeft een aardig vervolg gekregen in de vorm van een discussie over handige hulpmiddelen, m.n. voor kleine bemanningen, bij het hanteren van een asymmetrische spinnaker. Die discussie willen we u niet onthouden. Hieronder volgt dan ook een weergave van de discussie tot nu toe.

De artikeltjes ‘Drab in de dieseltank’ en ‘Dieseltip’ uit de rubriek Techniek en Vaarpraktijk in Zeezeilen 2008/02, beide geschreven naar aanleiding van de eerder gehouden lezing over dieselmotoren, gaven Bart Lagerweij aanleiding tot een reactie, met daarbij nog een tip. Doe er uw voordeel mee.

Daarnaast ontvingen we enkele nieuwe praktijkcases en tips over een handige oplossing voor een ankerlicht en over ‘permanent mark’ een eenvoudige manier om je schip te ‘merken’ en te laten registreren.

Leuk toch zo’n interactieve rubriek?

Spinnakerzeilen Een leerzame discussie voor wie van spinnakerzeilen houdt…

Het begon met een mailtje van Carel Dijkmans a/b Vrije vogel aan alle PZV-schippers, met de volgende inhoud: ‘Op de site van Facnor, een Franse firma die o.a. allerlei soorten rolreeftoestanden maakt, staat een demofilmpje onder het hoofdstuk ‘asym spi furlers’, met een heel interessante manier om de spi te zetten, te strijken, of te gijpen, zonder dat je naar het voordek moet om te gaan worstelen met een slurf of zoiets. De truc is dat ze de spi bevestigen aan een endless line rolrif waarbij een dyneema hulpstag geplaatst is tussen de endles-line roller en de wartel bovenin. Aan die hulpstag zit halverwege een lijn, welke verbonden is met het voorlijk van de spi. Als je nu aan de roller begint te draaien trekt hij het voorlijk naar de stag toe, en windt vervolgens de spi rond die stag. Daarna hangt het geheel als een worst te bungelen. Je kan hem daarna laten zakken, of gijpen en weer uitrollen. Ze gebruiken deze methode ook op die grote single-handers. De lijn tussen het voorlijk en de stag is zo lang dat hij geen invloed uitoefent op de bolling. Lijkt een zeer robuuste methode. Ga naar Facnor, furlers, asym spi furlers, dan krijg je dat filmpje’.

Daarop kwam de volgende reactie van Herman Van den Broeck a/b Nautilus: Beste Carel, Op onze vorige boot hebben wij jarenlang gevaren met een Code Zero op een roller. Het enige verschil zit ‘m in het feit dat bij de Code Zero de dyneema stag ingenaaid zit in het voorlijk. De Code Zero is wat vlakker gesneden en is eigenlijk een overmaatse lichtweergenua voor het bereik aan-de-wind tot ruime wind. Oprollen kan dus meteen op de voorstag zonder een hulplijn.

De bediening gebeurt met een eindloze reeflijn die tot in de kuip loopt. Heel makkelijk dus. Gijpen wordt op die manier veel eenvoudiger.

Toch enkele bedenkingen: De bediening wordt moeilijk vanaf windkracht 4-5. Een slurf is dan net iets makkelijker. Vooral als je het zeil strijkt in de luwte van het grootzeil. Het voorzeil kan niet echt strak opgerold worden waardoor het wel eens wind gaat vangen en bovenaan weer uitrolt.

Het zeil klappert dan bovenin enorm en dat is niet echt gezond voor je materiaal. Het zeil moet dan snel naar beneden om het uit de knoop te halen. De ervaring leert ons dat die grote lap stof dan noodgedwongen in de zeilzak wordt gepropt, om op de wal weer netjes opgerold te worden. Aan boord krijg je dat echt niet voor mekaar.

Onze ervaring en conclusie: gebruik een code zero of asymetrische spi op een roller niet bij windkracht 4 of meer.

De discussie is nog volop aan de gang getuige Carel’s volgende reactie: Hallo Herman, Bedankt voor je reactie, ik ken de code zero methode, maar wat ik me afvraag is welke methode voor een single-handed zeiler uiteindelijk beter werkt. Ook de standaard methode van eerst een fok zetten en dan de spi weghalen in de luwte van grootzeil en fok, zoals meestal gebeurt bij bemande schepen, werkt goed. Maar ik denk dat het oprollen in de luwte van beide zeilen verreweg te prefereren valt boven het gedoe met die slurf. Ook de controlelijnen van de slurf raken wel eens in de knoop, en dan zit je toch een aardig tijdje te martelen. Komen de problemen met de code zero ook voor, als je eerst voor de wind wegdraait?

Carel We zijn benieuwd naar de afloop van deze discussie en evenzeer naar uw ervaringen en bevindingen. Geeft het voorgaande u aanleiding tot een reactie, of tot inspiratie om een ander onderwerp in deze rubriek aan te snijden? Aarzel dan niet, klim in de pen of achter de pc en laat het ons weten.

32

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

Dieseltank In aansluiting op de discussie over beestjes in de dieseltank in de vorige Zeezeilen, wil ik graag een bijdrage leveren.

Tijdens het Admiraalzeilen bij het laatste lustrum moesten mijn zusje en ik in onze Dufour afhaken, omdat de motor haperde en we niet de snelheid konden halen van de vloot.

De diesel in de tank bleek vervuild te zijn met bacteriën, die kennelijk graag leven in het water in de dieseltank. Dit probleem ontstaat vaak in de winter, als gevolg van condensatie van de waterdamp in de lucht boven de diesel.

Het vóór de winter helemaal vullen (aftoppen) van de tank met diesel is dan ook een methode om dit enigszins te bestrijden.

Omdat het uitbouwen van de tank in ons bootje niet zo veel werk is, was het verwijderen van het restant diesel en het vervangen van de filters in ons geval de oplossing.

Ik herinnerde me toen een tip uit de Waterkampioen, waarin verslag werd

Een ankerlicht van 5 Watt

gedaan van een eigenschap van tampons, d.w.z. wel water opnemen en geen diesel . De tip was dan ook om vóór de winter een lijn met tampons in de tank laten glijden. Om toekomstige problemen te voorkomen heb ik dus een doosje tampons gekocht (Kruidvat: 16x super plus met 6 druppeltjes aanduiding, 18 –21 g) en heb deze aan een nylonlijn

geknoopt en in de dieseltank laten zakken.

Nu, bij de start van het seizoen, heb ik de lijn eruit gehaald en alle tampons waren behoorlijk gezwollen van het water (zie foto). Bij inspectie bleek overigens dat er toch wat bacterie-slijm in de tank in het snoer om het op te hangen.

Het ankerlicht dat gecombineerd is met het driekleurentoplicht zit niet op ooghoogte en kost meestal 10 Watt. Dat kan anders.

Je koopt een 5-Watt toplicht voor een klein bootje, monteert er een tweeaderig snoer met 12 Volt stekker aan met genoeg lengte om de stekker vanaf de giek door een luik of kajuitingang tot in het stopcontact te leiden. Als laatste

Tip: Permanent mark Als je een ICP hebt aangevraagd heb je deze informatie misschien al, maar wellicht is dat (nog) niet zo. Daarom deze tip.

Via het KNWV kun je je schip laten registreren en een setje nummers bestellen die je met een zgn. ‘permanent mark’ op diverse plaatsen onuitwisbaar op het schip kunt aanbrengen, hetzelfde geldt voor bijboot, buitenboordmotor, etc.

Je schip met uitrusting wordt zo gemerkt als dat van jou. Handig ten behoeve van opsporing in geval van diefstal.

aanwezig was, dus moest ik de tank opnieuw uitbouwen. De 8 tampons wogen samen 110 gram zwaarder dan 8 droge tampons, dus de wateropname bedroeg ca. 14 gram per tampon.

Conclusies en leerpunten: Tampons nemen best veel water op en werken goed Eén tampon , de zwarte, lijkt zelfs slijm gebonden te hebben Vaker vernieuwen, bv. 2x per seizoen zou een oplossing kunnen bieden In onze 40 litertank had ik 8 tampons gebruikt, het zouden er dus meer mogen zijn De afstand tussen de knoopjes moet iets groter zijn dan de lengte van de tampon.

Op de foto is de lijn met gezwollen tampons te zien. In het bakje een tampon in diesel, die niets opneemt.

De zwarte vlek in het bakje is bacterieslijm.

Ik blijf het voorlopig doen. Doe er uw voordeel mee.

Bart Lagerweij

kit je de afvoergaatjes van het toplicht dicht en legt een losse knoop in het snoer om het op te hangen.

Een prima ankerlicht op ooghoogte en bovendien een lamp in de kuip om ‘s avonds bij te lezen. Wil je meer licht dan past in dezelfde fitting ook een 10 Watt lampje. Je hebt er dan ook nog een looplamp bij.

Resultaat:

Wij bestelden een setje - voor de prijs hoef je het niet te laten - en hadden dat al na 3 dagen thuis.

Bij verkoop kan het nummer - met jouw schriftelijke toestemming overgeschreven worden naar de nieuwe eigenaar. Wel het registratiebewijs buiten de boot bewaren, lijkt me!

Alles hierover kun je vinden op de site van het KNWV: www.knwv.nl > watersportverbond > producten > permanentmark.

Arend Jan Klinkhamer

Redacteur voor Zeezeilen.

Iets voor U?

Lidia Roesink

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

33

JACHTSLEEPBROEK Sleepbroeken definitief toegewezen

Maarten van Herk

D

e KNRM heeft ons bevestigd dat de beide door PZV gedoneerde sleepbroeken toegewezen zijn aan resp. het bestaande station Enkhuizen en het nieuw op te richten station Hansweert. De momenten van overdracht en ingebruikname, gecombineerd met een gemeenschappelijke oefening, zullen met beide stations afzonderlijk worden vastgelegd. Dit seizoen zal dat naar stellige verwachting in Enkhuizen kunnen plaatsvinden, in Hansweert zal dat pas volgend voorjaar mogelijk zijn. Zodra specifieke data bekend zijn zullen deze via onze website worden bekend gemaakt. Het blijft dus zaak de komende tijd alle aankondigingen op de website nauwlettend te volgen. Dit laatste geldt met name voor de schippers van de ‘Noordelijke Vloot’ en eventuele opstappers die willen deelnemen aan het evenement in Enkhuizen.

Uit het goede hout gesneden

. Restauratie & reparatie met name houten schepen

Hiswa-lid

Verkoop van: - Diverse houtsoorten zoals: plaatmateriaal en massief gezaagd en geschaafd - Bijzondere houtsoorten zoals: yellow ceder, oregon pine, red ceder, redwood - Epoxy (SP), verven en lakken van Epifanes, de IJssel, Bio Pin bootolie en lak, Simson kit - RVS bevestigingsmaterialen

De Schoren 7, 5298 MH Liempde. 0411-635166/06-55175482 . www.eursa.nl/info@eursa.nl

34

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

MONSTERROL NIEUWE LEDEN Paul Smolders Janneke Bos

Schweitzerlaan 8 Herenlaan 119

5644 DL Eindhoven 5708 ZR Helmond

040-2213463 0492-660957

paul.osteo@xs4all.nl bosjanneke@hotmail.com

GEEN LID MEER Harke van der Meulen NIEUWE BOTEN Marc Schuurkes

Naam boot Marcada II

Thuishaven Lelystad (Lelystad haven)

Bijzonderheden Bavaria 38 Cruiser 1170*390*195

NIET MEER IN DE VLOOT Macada WIJZIGINGEN Voor het doorgeven van wijzigingen, zie de betreffende Colofonrubriek.

In Zeezeilen worden alleen wijzigingen van leden en botenbezit vermeld.

ZEEZEILEN, verenigingsblad van de PZV Zeezeilvereniging (verschijnt 4x per jaar)

BESTUUR Philip Beekman, voorzitter Jan Otten, secretaris Bart Lagerweij, penningmeester Rolien Lucassen, vz winteractiviteiten Jacqueline van Amstel, vz. zomeractiviteiten Hans van Reenen, hfd.red. Zeezeilen/Website

COMMISSIE ZOMERACTIVITEITEN E: ZAC07a@pzv-zeezeilen.nl Jacqueline van Amstel, voorzitter Franka Ruijten RAMSGATE-TOCHT Lidia Roesink, voorzitter Haye van der Werf, secretaris Dennis van Thiel, penn.meester Corrie van Oort

Floralaan West 304 Raadhuisstraat 68-A Laurenspark 122 Haven Kloosternol 1 de Stappert 6 Mauritsgaarde 16

COMMISSIE WINTERACTIVITEITEN E: WAC07a@pzv-zeezeilen.nl Rolien Lucassen, voorzitter Paul Horstman, secretaris Jan Vermeulen, penn.m.

Maarten van Herk Richard van Steenderen Martijn van Dijk Marc Swinkels

5644 BP Eindhoven 5582 JG Waalre 4835 GZ Breda 4322 AK Scharendijke 5066 MG Moergestel 5671 XM Nuenen

040-2122792 040-2213447 Bestuur07a@pzv-zeezeilen.nl 076-5224602 06-25028036 013-5136599 040-2834837

REDACTIE ZEEZEILEN/WEBSITE E: ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl Hans van Reenen, hoofdredacteur Marijke Alders Piet Lucassen Bauke Sijtsma Marja Snoeyen Peter Veger Joep Vermeulen

WEBSITE E: WM07a@pzv-zeezeilen.nl Peter Veger, webmaster

INFORMATIE LIDMAATSCHAP, LEDENADMINISTRATIE EN BOOTADMINISTRATIE Wij verzoeken U wijzigingen in Uw contact- en/of bootgegevens door te geven aan de Webmaster; deze worden dan opgenomen in adresbestanden en op de website. Peter Veger, Prins Hendriklaan 18, 5684 GP Best, Tel: 0499-373994, E: ADM07a@pzv-zeezeilen.nl.

KENNISBANK Beheerder: Wim van Roode, Tel: 040-2624408, E: Wim.van.Roode@vanroode.org BETALINGEN Contributies, betalingen voor cursussen, oefenweekenden en advertenties in Zeezeilen gaarne overmaken naar een van onderstaande rekeningnummers, met vermelding van de aard van de betaling. Voor betaling van de contributie wordt een acceptgirokaart toegezonden.

Girorekeningen: Administratie: Commissie Zomeractiviteiten: Commisie Winteractiviteiten:

postgiro 3222325 postgiro 4103394 postgiro 2939005

t.n.v. PZV Contributie te Best t.n.v. PZV Zomeractiviteiten te Helmond t.n.v. PZV Winteractiviteiten te Best

ZEEZEILEN: KOPIJ en ADVERTENTIES Kopij aanleveren bij Hans van Reenen, Mauritsgaarde 16, 5671 XM Nuenen, per E-mail: ZZ07a@pzv-zeezeilen.nl, of per CD. Teksten aanleveren in Word, Arial 10 pt, zonder ingesloten illustraties of opgemaakte tabellen!

Illustraties identificeren met naam en de titel van het bijbehorende artikel. Digitale illustraties aanleveren in bestanden met hoge resolutie.

Teksten kunnen worden aangepast m.b.t. leesbaarheid en/of omvang; grote veranderingen worden vooraf met de auteur ovelegd. De redactie behoudt zich het recht voor een artikel in een volgend nummer te plaatsen. “Enkele adviezen voor het schrijven van een artikel voor Zeezeilen” vind U op onze website: www.pzv-zeezeilen.nl, onder de knoppen: "Zeezeilen", en "Redactioneel".

Advertentietarieven worden op aanvraag verstrekt door de redactie van Zeezeilen.

WEBSITE: www.pzv-zeezeilen.nl Met een listserver voor directe berichtgeving tussen ingeschreven leden onderling, E: pzv-list@pzv-zeezeilen.nl

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

35

��������

������� ������������������������������������� �������������������������������������� ������������������������������������ ������������������������������������� �������������������������������������� ���������������������������������� ��������������

������������

������������������������������������������������������������������������������������������������������������� ������������������������������������������������������������������������������������������������������� 36

PZV ZEEZEILEN, NUMMER 3, JULI 2008

�������������������