αντί × λόγου
διήγημα
Ένα βράδυ λοιπόν, αφού με πήρε στα γόνατά του μου ανακοίνωσε πως ήρθε η ώρα να μου κάνει το χατίρι. Και πράγματι έφτασε η μεγάλη στιγμή να πάω σχολείο πριν κλείσω τα έξι και πολύ σύντομα ακολούθησε η ακόμα μεγαλύτερη: έμαθα να διαβάζω. Μου φαινόταν συναρπαστικό. Η μαμά είχε δίκιο. Είναι πιο εύκολο να μάθεις να διαβάζεις απ’ το να κάνεις ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές. Δε μου είχε πει όμως, πως το να γράφεις είναι σαν να κάνεις ποδήλατο πάνω σε μία ρόδα. Στο σχολείο το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως όλα τα παιδιά ξετρελαίνονται με τα διαλείμματα. Εγώ, όμως, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Αφού όταν βγαίνουν έξω, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε. Όλη η συζήτησή τους περιστρέφεται γύρω από τα σήριαλ της τηλεόρασης που εγώ δεν βλέπω, γιατί δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου. Μου φαίνονται τόσο μα τόσο ανόητα όλα όσα λένε. Όχι, δεν είμαστε τόσο φτωχοί. Ο μπαμπάς κι η μαμά λένε πως δεν είμαστε ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι, αλλά, μάλλον κανονικοί. Το ζήτημα είναι απλώς ιδεολογικό. Η τηλεόραση κάνει περισσότερο κακό απ’ ότι καλό, και το κακό το ονομάζουνε «πλύση εγκεφάλου». Ευτυχώς που τη γιαγιά μας δεν την απασχολούν κάτι τέτοια κι έτσι καμιά φορά μπορούμε κι εμείς να απολαμβάνουμε το κακό της τηλεόρασης με την ησυχία μας. Στη μέση της χρονιάς άρχισα να βαριέμαι, επειδή είχα μάθει να διαβάζω και ό, τι διάβαζα για το σχολείο δε με ενδιέφερε καθόλου. Δε μπορούσα, όμως, να παραπονεθώ, γιατί ο Χρόνος με είχε προειδοποιήσει πως αργά ή γρήγορα αυτό θα συνέβαινε. Στην περίπτωσή μου έγινε γρήγορα. Όμως το πιο φοβερό δεν ήταν αυτό, αλλά το άλλο. Όταν λύναμε τις ασκήσεις η δασκάλα επέμενε να βάζουμε στη μέση του θρανίου τις κασετίνες. Αφού εγώ όλα τα έλεγα στη φίλη μου τη Μαρία. Όλα. Ακόμη και τα μυστικά μου, και τα πιο παράξενα πράγματα που γίνονταν στο σπίτι, κι έκανε το ίδιο κι αυτή σε μένα, γιατί τις ασκήσεις έπρεπε να τις λύνουμε στα κρυφά; Είναι τόσο βαρετό να είσαι μόνος. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τη δασκάλα μας. Της αρέσει τόσο πολύ να είναι μόνη; Τα χρόνια κύλησαν γεμάτα απορίες και άδεια από συγκινήσεις. Έφτασα στην Πέμπτη Δημοτικού και προσπαθώντας να θυμηθώ τι θυμάμαι από τα χρόνια που πέρασαν σπάω το κεφάλι μου ώρες ολόκληρες και στο τέλος μόνο τα καλοκαίρια θυμάμαι. Τον ουρανό τις νύχτες που για χάρη του πήγαινα κάθε καλοκαίρι κατασκήνωση να πιάνω πρώτη το γωνιακό κρεβάτι, για να σηκώνω τις νύχτες το κράσπεδο κι όταν όλοι κοιμούνται να βλέπω τ’ αστέρια προσθέτοντας έναν επιπλέον ρόλο στην ομαδάρχισσα που παρίστανε τον νυχτερινό φύλακα. Την είχαν προειδοποιήσει πως, αν κατάφερνα να πάθω ψύξη, θα είχε συνέπειες. Θυμάμαι τη θάλασσα να με σηκώνει και να με χωράει, όταν ένιωθα πως τίποτα δε με σηκώνει και τίποτα δε με χωράει. Κι απ’ τους χειμώνες τις κοπάνες θυμάμαι τις δικαιολογημένες από το μπαμπά και τη μαμά, όταν μας έπαιρναν μαζί τους στα ταξίδια τους αφότου η γιαγιά είχε πεθάνει. Πράγματι, απ’ τους χειμώνες τις κοπάνες και το κρύο θυμάμαι. Αυτά λοιπόν… Αυτά. Αυτά;
7