αντί × λόγου
διήγημα
Εμφανίστηκε μέσα από το πλήθος. Ήταν ένας ξεχασμένος αριθμός. Ήταν όμως κι ένας ιερός αριθμός. Ένας τέλειος αριθμός. Ο αριθμός που απεικόνιζε την ομορφιά, τη σοφία και όλες τις αρετές. Ήταν ο αρχαίος Φ, ο μαγικός αριθμός του Φειδία. Προχώρησε προς το μεταμορφωμένο μηδέν και στάθηκε μπροστά του. Το μηδέν πάλευε σαν αγρίμι να ξεφύγει. «Μην κουράζεσαι μάταια. Δεν μπορείς να ξεφύγεις» του είπε. «Μπορώ» του απάντησε αφηνιασμένο το μηδέν. «Δεν μπορεί ένα τιποτένιο γράμμα να με κρατάει φυλακισμένο». «Δεν είναι το γράμμα που σε κρατάει. Εσύ το ίδιο είσαι που κρατάς τον εαυτό σου δεμένο». «Ψέματα!» αντέκρουσε. «Μπορώ να ξεφύγω…». «Μπορείς. Αλλά μπορείς μονάχα με την προϋπόθεση πως θα είσαι η μοναδική και τελειότερη λύση στην απεραντοσύνη τον αριθμών. Πως θα είσαι η χρυσή τομή». «Δεν είμαι αριθμός». «Αληθεύει εν μέρει, γιατί είσαι το Μη και το Δεν. Είσαι η διπλή άρνηση. Όμως σε αυτή την περίπτωση το ένα σου μισό εξουδετερώνει το άλλο σου μισό. Χωρίζεις ακόμα και τον εαυτό σου στη μέση, εξουδετερώνοντάς τον. Αλλά σε αυτή την περίπτωση είσαι ένα απόλυτο τίποτα, το οποίο μετατρέπει και τα πάντα σ’ ένα απόλυτο τίποτα. Άρα τα πάντα δεν υπάρχουν, οπότε ούτε και εσύ». «Αλλά είσαι και αριθμός. Είσαι το 0. Είσαι εσύ το ίδιο ο καθρέφτης της ψυχής σου. Είσαι η πρωταρχική και ιερή λύση που έδωσε και δίνει ζωή στα μαθηματικά, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο των πάντων. Είσαι η αρχή και το τέλος. Είσαι και το τίποτα και το άπειρο. Είσαι η χρυσή τομή». Το μηδέν ηρέμησε. Ανέπνεε γρήγορα και με θόρυβο, αποτέλεσμα της κούρασης από την πάλη να ξεφύγει. Αλλά τώρα έπαψε να παλεύει. Ο δεσμός ξαφνικά λύθηκε. Το Όμικρον σηκώθηκε και στάθηκε πίσω από το Φ. Όλοι κοιτούσαν το μηδέν. Και το μηδέν τους κοιτούσε όλους. «Το τίποτα είμαι εγώ» είπε εν τέλει. «Και η χρυσή τομή είμαι εγώ. Το τίποτα όμως, δεν αξίζει περισσότερο από αυτό που ονομάζει το ίδιο. Το τίποτα είναι τίποτα. Είναι η οφθαλμαπάτη του τέλειου. Είναι το αντίθετο του τέλειου. Γιατί ακόμα και το τέλειο έχει το αντίθετό του. Εγώ θέλησα να είμαι το τέλειο, αλλά ο μόνος δρόμος που μου αναλογούσε να διασχίσω ήταν αυτός του τίποτα. Άρα, από τα δύο το μόνο που μπορώ να είμαι είναι ο καθρέφτης του ενός στο άλλο. Να είμαι η χρυσή τομή τους. Η χρυσή τομή των πάντων». Η εισβολή έληξε. Το μηδέν έγινε 0. Αλλά το σύμβολό του είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που δείχνει. Και οι αριθμοί το γνωρίζουν, οι αριθμοί θυμούνται τον πόλεμο και ξέρουν πως το μηδέν είναι ο ισορροπιστής. Όχι μόνο ανάμεσα στους ίδιους μα στα πάντα. Γιατί οι αριθμοί είναι τα πάντα.
× Ευάγγελος Λ. Ευθυμίου
29