αντί × λόγου
διήγημα
Γιατί κάθε αριθμός έχει και τον αρνητικό του. Γιατί κάθε αριθμός έχει και το αντίστοιχο παιδί του μηδενός. Και με μία απλή μαθηματική πράξη, την αφαίρεση, το είδωλο του κάθε αριθμού επάνω στον καθρέφτη μηδέν, τον μετέτρεπε και τον ίδιο σε μηδέν. Ακόμα και το νέο αριθμό Ω. Το Όμικρον παρακολουθούσε φοβισμένα πίσω από την πλάτη του αφέντη του, ψηλά κι αυτό, από το θεωρείο του κάστρου. Έβλεπε αρνητικούς αριθμούς να τρέχουν με φόρα και να πέφτουν επάνω στους θετικούς ομοίους τους. Θυσιάζονταν για τον πατέρα τους, μετατρέποντας τους εαυτούς τους και τους όμοιούς τους σε κλώνους του πατέρα τους. Η έρημος γέμιζε με γεωμετρική πρόοδο από ρεπλίκες μηδενικά. Ο αφέντης μηδέν χαμογελούσε με κακία από την ολοκληρωτική νίκη του. Το Όμικρον δάκρυζε από την καταστροφή. Κάποια στιγμή, όταν τα γράμματα προσπάθησαν να αντισταθούν στην ορμή των αρνητικών αριθμών, νομίζοντας πως δε θα επηρεαστούν από αυτούς, τότε εμφανίστηκαν και αρνητικά γράμματα. Γράμματα κατοπτρικά, τα οποία έμοιαζαν να έχουν βγει από τους χειρότερους φόβους τους. Γράμματα που ήταν το άλλο τους μισό από αυτό που συμβόλιζαν. Αντιγράμματα. Εκεί κατάλαβαν πως το κάθε τι έχει και το αντίθετό του και πως αναμφίβολα, αυτό που τους χώριζε ήταν το μηδέν. Το τίποτα. Και μέσα στον αχό της μάχης, εκεί, μαζί με τους αριθμούς, και τα γράμματα μετατράπηκαν σ’ ένα τίποτα. Το Όμικρον είδε τους φίλους του να χάνονται. Είδε το Ξι και το Πι να μετατρέπονται μέσα σε μιαν ανάσα σ’ ένα τίποτα. Στο απόλυτο μηδέν. Δεν άντεξε. Τα δάκρυά του πλέον δεν ήταν δάκρυα χαμού, μα δάκρυα εκδίκησης. Δεν περίμενε πως θα χαθούν οι φίλοι του, μα από έναν πόλεμο όλα επηρεάζονται. Αντέδρασε ενστικτωδώς. Έσπρωξε το μηδέν από το θεωρείο και το έριξε στο κενό. Καταλαβαίνοντας όμως το λάθος του, αντιλαμβανόμενο το μέγεθος της προδοσίας του, έπεσε και το ίδιο στο κενό ακριβώς πίσω του. Έπεσε με σκοπό όμως, να εκδικηθεί. Να εκδικηθεί τον ίδιο του τον εαυτό για αυτό που είχε κάνει στους συντρόφους του. Γιατί γνώριζε πως το μηδέν δεν πεθαίνει. Κατά την διάρκεια της πτώσης το Όμικρον παρακολουθούσε το μηδέν να πέφτει αφημένο στο παραλήρημά του. Όμως, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Το πλησίασε στον αέρα και το αγκάλιασε. Το αγκάλιασε σφιχτά, πολύ σφιχτά. Με την πτώση τους έγιναν ένα σώμα. Έγιναν το άπειρο. Το . Οι αρνητικοί πάγωσαν. Σταμάτησαν τη μάχη κοιτάζοντας το φυλακισμένο πατέρα τους σφιχτοδεμένο με έναν άλλο κύκλο. Και οι θετικοί δεν επιτέθηκαν, ούτε τράπηκαν σε φυγή. Απλά παρακολουθούσαν. Το μηδέν δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη. Προσπαθούσε να ξεφύγει μα δεν μπορούσε. Δεν εξεπλάγη από την εξέλιξη στην συμπεριφορά του Όμικρον, αλλά από την αδυναμία του να ξεφύγει από το δέσιμο. Δεν το έβρισκε φυσιολογικό. Κάποιος, όμως, θα του έδειχνε τον δρόμο προς τη λύση.
∞
28