Gebroken moederhart door een ontvoerd kind

Gebroken moederhart door

Hasibe Ürer rijdt elke dag in haar elektrische rolstoel naar de patatboer op het plein 40-45 in amsterdam-west. alleen zo kan ze haar zoontje mohammed (13) even vergeten. De jongen werd negen jaar geleden ontvoerd naar egypte en hij zit daar nog altijd. “ik ben in dat land drie maanden opgesloten en ik mocht mijn zoon niet eens vasthouden.”

Hasibe Ürer (54) trouwde in 1995 met de Egyptenaar İbrahim. Uit dat huwelijk werd twee jaar later Mohammed geboren. Vier jaar later bedacht haar man een list om Mohammed naar Egypte te krijgen, want hij was bang dat zijn kind hier een decadente westerse opvoeding zou krijgen. “In 2001 zei hij tegen mij dat zijn moeder stervende was en dat haar laatste wens was om Mohammed een keer te zien,” vertelt zij in haar huis, dat zij deelt met haar kat. “İbrahim vroeg of ik het goed vond dat hij onze zoon zou meenemen naar Egypte. Inmiddels waren we gescheiden en de rechter had het kind aan mij gegeven, maar toch stemde ik in.”

İbrahim nam het kind dus met toestemming van Hasibe mee, maar keerde alleen terug in Nederland. Volgens hem ging de gezondheid van zijn moeder snel vooruit en om die reden moest Mohammed nog een tijdje daar blijven. Hasibe kon het moeilijk accepteren, maar zij onderdrukte haar emoties door te zeggen dat hun zoon haar schoonmoeder leven gaf. Voor dat goede doel moest zij geduld opbrengen.

Intussen ging het weer goed tussen Hasibe en İbrahim en hij trok weer bij haar in. Ze bleven drie jaar samen. “Ik drong er wel elke keer op aan om mijn zoon te zien, maar hij kalmeerde mij steeds en zei dat het kind daar naar school ging en gelukkig was en dat ik geduld moest hebben. Op een gegeven moment kon ik er echter niet meer tegen. Ik heb het vliegtuig gepakt en ben zonder İbrahim in te lichten naar Alexandrië gevlogen.”

Wat zij daar aantrof, was onverstelbaar. “Mohammed was ondervoed en lag ziek in bed. Ik stortte mij op het kind, rook aan hem, streelde hem en bleef aan hem vastgeplakt. Ik huilde van geluk en van verdriet tegelijk. De 6-jarige zag er niet uit. Drie jaren van zijn leven zijn mij ontstolen.”

Hasibe werd aan haar eigen kind voorgesteld als een tante. “In al die drie maanden mocht ik hem niet één kus geven en al helemaal niet aanraken, terwijl ik niets liever wilde. Het kind begreep mijn houding niet. Een tante die zo opdringerig is. Ik heb hem uiteindelijk verteld dat ik zijn ware moeder ben, maar hij kon het niet geloven. Hij zei tegen mij dat iedereen een moeder, een tante voor hem was.”

Zij mocht hem niet voeden, strelen of met hem alleen zijn; laat staan dat ze samen mochten slapen. “Het kind ging naar school en als hij werd opgehaald, bracht men hem meteen naar zijn eigen kamer. Ik kon dat met de dag slechter verdragen. Zij behandelden mij als een stuk oud vuil. Ik mocht niets. We sliepen apart en zij sliepen nooit voor drieën in de ochtend, terwijl zijn kamer altijd werd bewaakt.”

Haar paspoort was al ingenomen en contact met de buitenwereld werd verboden. Hasibe werd opgesloten in haar kamer. “Toen ben ik in hongerstaking gegaan. Ik heb overwogen om de hele flat op te blazen, inclusief mijzelf en al die familieleden van mijn exman. Ik zette het gas aan en wachtte de explosie al af. Ik heb de daad niet verricht, omdat de buren net een kind hadden gekregen. Als moeder kon ik hen dat niet aandoen.”

Ze maakte al die tijd plannen om te vluchten. Haar zoon zou ze dan meenemen, zeg maar ontvoeren. Na drie maanden lukte het om weg te glippen, maar zonder haar kind. “Ik rende naar de markt, wisselde de vijftig euro die ik had en nam een taxi naar het Franse consulaat in Alexandrië. Uiteindelijk kwam ik in het Nederlandse consulaat in Caïro terecht. Ik had geen geld, geen paspoort, het was tegen vieren en het kantoor ging dicht. Ik werd in een hotel ondergebracht. De volgende dag kreeg ik een paspoort, mijn eerste zoon uit mijn eerste huwelijk stuurde geld en een ticket en ik vloog terug naar Nederland.” Door de ontberingen was ze trouwens sterk vermagerd: toen ze naar Egypte ging woog ze 65 kilo, daarvan waren er bij terugkeer in Amsterdam nog maar 40 over.

In Nederland deed ze aangifte bij de politie en begon ze een juridische procedure om haar zoontje terug te krijgen. Zij laat de brieven van haar advocaat zien. “Maar dat heeft niets opgeleverd, omdat Nederland en Egypte geen verdrag met elkaar hebben. De politie oefent ook geen druk uit op İbrahim. Als ze hem hier drie dagen zouden vastzetten of een boete zouden opleggen, haalde hij vast en zeker meteen het kind uit Egypte terug… Hij is een lafbek en geld is zijn zwakke kant.” Het benaderen van Nederlandse en Turkse media leverde ook niets op. “Niemand durft zijn nek uit te steken. Ze vinden het prima om je emoties te tonen, maar om het kind in Alexandrië te gaan filmen, gaat ze te ver.”

‘ik huilde van geluk en van verdriet tegelijk’

Hasibe denkt elke dag met pijn aan haar zoon. “Het kind wordt strikt islamitisch opgevoed. Hij weet niet eens wat mayonaise of cola is. Zijn leeftijdgenootjes krijgen tussendoortjes als koekjes of snacks, maar hij lijdt honger. Als hij thuis komt, moet hij bidden, huiswerk maken, een beetje eten en dan meteen naar bed. Dat is toch geen leven voor een kind. Hij weet niet eens dat er speeltuinen bestaan en is er zelf nooit heen geweest. Hij wordt met de auto naar een speciale school gebracht en weer opgehaald. Mijn kind leeft als een kasplantje, de vrolijke en speelse kinderjaren gaan hem allemaal voorbij. Hoe kan een moederhart dit verdragen? Wat zijn dat voor mensen? Je kunt dit een kind toch niet aandoen?”

Hasibe ziet haar man wel eens op straat, want hij woont twee straten verderop. “Mijn ex zegt dat alles goed zal komen en dat dit

een ontvoerd kind

Hasibe Ürer toont een foto van haar zoon

allemaal voor de bestwil van Mohammed is. Pas al hij daar de school heeft afgerond, zou hij naar Nederland terug mogen. Ik geloof er niets van. İbrahim vindt het systeem en de Nederlandse opvoeding niet goed. Maar volgens mij lopen ze daar in Egypte 200 jaar achter. Zij zijn heel primitief.”

De hoop dat zij zich ooit weer zal kunnen verenigen met haar zoon, houdt Hasibe Ürer op de been. “Ik heb mijn contacten met oude vrienden en kennissen verbroken. Ik wil niemand zien. Ik ben ook niet te genieten. Ik raak snel geëmotioneerd als ik een kind zie of als mensen over hun kinderen praten. Mijn hart begint dan weer te koken en de tranen vloeien over mijn wangen.”

‘mijn kind leeft als een kasplantje’

een rasechte journalist

elke dood komt te vroeg. Dit geldt zeker voor journalist en programmamaker Şeref acer (1963-2010).

op 47-jarige leeftijd heeft hij afscheid moeten nemen van het leven, van zijn vrouw en kinderen en van zijn vele vrienden en collega’s. Şeref werd geveld door een langdurige aandoening en hij moest geheel tegen zijn zin zijn ‘tweede huis’, Multiculturele Televisie Nederland in Amsterdam, verruilen voor het ziekbed. Hij overleed op zondag 16 mei en werd de volgende dag al herdacht door een grote groep mensen die veel om hem gaven.

Şeref bleef zijn naam (oprechtheid, eer) altijd waardig. Hij was dan ook een oprechte vriend, een betrouwbare kameraad, de humoristische chef en de helpende hand van zwakkeren in de samenleving. Naast dit alles was hij een professional met het elan van een amateur. Met groot enthousiasme maakte hij wekelijks programma’s en gaf hij leiding aan zijn team. Elke keer opnieuw gebruikte hij de camera’s om het nieuws een menselijk gezicht te geven. Şeref was een rasechte journalist, die partij koos voor mensen, en vooral voor de zwakkeren in de samenleving.

Ik heb van september 2001 tot 2003 met plezier onder zijn leiding bij de MTNL gewerkt en gedenk hem hier samen met al mijn ex-collega’s van het bedrijf en met al zijn vrienden en kameraden. Şeref, rust in vrede.

Tuncay Çinibulak Hoofdredacteur Tulpia

literaire workshops afgesloten

Vanaf februari van dit jaar verzorgde tulpia een reeks van vijf literaire workshops. aan de bijkomsten namen acht geselecteerde aspirant-schrijvers deel.

De deelnemers aan de workshop, vooraan Jan Brokken d e workshops werden geleid door auteur Jan Brokken. Begin juni werd de eerste serie afgesloten. In september gaat dezelfde groep door met een tweede reeks, maar er is ruimte voor een nieuw te vormen groep beginners.

De workshops bestonden steeds uit twee gedeeltes; een theoretisch en een praktisch. Alle deelnemers zijn vanaf de eerste les al aan de slag gegaan met schrijven. Nadat de opzet en de aanpak van de individuele deelnemers goedgekeurd was, begonnen zij aan hun roman of novelle. Als alles meezit, kunnen de eerste voltooide werkstukken in 2011 verschijnen.

Ook altijd al willen schrijven, maar je weetniet hoe? Meld je aan voor de nieuwe groep die vanaf september 2010 van start gaat. De kosten voor vijf bijeenkomsten bedragen 300 euro. Info: Erhan Gurer: info@tulpia.nl www.tulpia.nl

Turks naturistenhotel al gesloten

De binnenplaats van Adaburnu Gölmar a daburnu Gölmar, het eerste hotel voor

De populariteit van de Turkse premier Erdoğan groeit enorm in de Arabische wereld. Directe aanleiding is zijn felle afwijzing van de aanval van Israëlische commando’s op een Turks schip, dat met hulpgoederen op weg was naar de Gazastrook. Bij het gewelddadige incident, eind mei, kwamen zeker tien Turken om het leven. “Niet de luie Arabische leiders, maar een Turk zet zich moedig in voor de Palestijnse zaak. Hierdoor is hij een stapje dichter gekomen bij de positie van regionale leider”, concludeerde de Amerikaanse nieuwszender CNN. De reacties op de Israëlische actie waren wereldwijd afwijzend. De Grieks-Israëlische militaire oefeningen, die tot 3 juni zouden doorgaan, werden meteen afgelast. De VN-Veiligheidsraad veroordeelde de Israëlische agressie als ‘onaanvaardbaar’. Er werd ook voorgesteld om de kwestie grondig te onderzoeken. Israël gaf namelijk aan dat het land uit verdediging het Turkse schip Mavi Marmara heeft bestormd, ‘omdat er bekende terroristen van Al Qaida en Jihad aan waren’. Groot-Brittannië, Frankrijk, Rusland, China, Brazilië en de Arabische vertegenwoordiger gaven tijdens het topoverleg in de VN-Veiligheidsraad onder meer aan dat de Israëlische blokkade van de verpauperde Gazastrook zo snel mogelijk moet worden beëindigd. schuldenlast drijft boeren de cel in In het westen van Turkije lagen ooit de rijke landbouwgronden, die het hele land van voedsel voorzagen. Vandaag de dag zitten vrijwel alle boeren tot hun nek in de schulden. Hele families belanden in de gevangenis en vele duizenden leven met de dreiging van arrestatie, omdat zij hun schulden niet kunnen afbetalen. De kinderen van de boeren – die tien jaar geleden nog rijk waren – trekken naar de grote steden op zoek naar werk. Sommige vaders kunnen de schande niet verdragen en plegen zelfmoord. naturisten in Turkije, is slechts een paar dagen open geweest. Op last van de lokale autoriteiten moest de accommodatie bij Datça kort na de officiële opening, begin mei, de deuren sluiten. Bij inspectie was gebleken dat de grondleggers niet beschikten over alle vereiste formulieren waar het ging om de bouwvergunning. Bij het ter perse gaan van deze editie hadden de initiatiefnemers Ahmet Koşar en Michael Karl Wolf de ontbrekende formulieren nog niet in handen. Volgens Koşar heeft de sluiting niets te maken met weerstand tegen het naturisme. Mogelijk zijn de autoriteiten wel geschrokken van de vele publiciteit rond de blote plannen en hebben ze met de strenge controle even de puntjes op de i willen zetten. Na nieuwsberichten op onder meer www.puuropreis.nl en in Tulpia stortten binnen- en buitenlandse media zich massaal

Betrekkingen Turkijeisraël naar dieptepunt

op de naturistische primeur in Turkije. De schaal van de ramp die zich op het Turkse platteland voltrekt is nog niet helemaal duidelijk, maar die lijkt enorm. Vanuit het hele land komen soortgelijke berichten binnen, maar landelijke cijfers zijn nog niet bekend. Overal is het verhaal hetzelfde. De boeren gaan ten onder aan de torenhoge schulden die zij op zich hebben genomen, vaak voor het kopen van een tractor. De kosten van brandstof, mest, pesticiden en arbeid zijn bovendien flink gestegen, terwijl de verkoopprijzen voor hun producten zijn gestagneerd of zelfs gedaald. De deurwaarder neemt de tractor in beslag; en tegen de familieleden, die borg stonden voor het aflossen van de schuld, wordt een arrestatiebevel uitgevaardigd. In het dorp Gökçalı, in de provincie Çanakkale, zitten bijvoorbeeld alle 280 huishoudens diep in de schulden. De dorpelingen vertellen bij het zien van een politieauto ‘als de wiedeweerga naar de heuvels te vluchten’. Het dorpshoofd zit al in de gevangenis, omdat hij garant stond voor de schuld van een van de inwoners. Om dezelfde reden is ook tegen de imam van het dorp een arrestatiebevel uitgevaardigd.