Wat ik nooit dacht te doen (en toch deed) in Fins Lapland

Tekst: Diane De Bruyn en Marij Lambert

Reizigster Diane trok met Joker op sneeuwreis naar Finland. Een week waarin niet de thuisgebleven kleinkinderen maar de rendieren en husky’s voor onbedaarlijke lachsalvo’s en intens geluk zorgden. Dit is haar beschrijving van de nostalgische winteractiviteiten die ze er – nooit gedacht! - ondernam.

In een verblindende ochtendzon wachten rendieren ons op bij de rendierboerderij. Ze staan geduldig in een rij, ingespannen met kleurig versierd tuig. Wij kiezen voor een wit rendier en nemen plaats op het rendiervel. Een warm deken zal ons beschermen tegen de kou. Met een touw staan we in verbinding met ons rendier. De dieren zouden wel vanzelf achter elkaar aan lopen, het touw dient enkel om aan te sporen mocht dat nodig zijn. Ons Sneeuwwitje heeft geen zin in lopen, het dier ruikt mos dat diep onder de sneeuw verborgen ligt. Tot het merkt dat de maten al lang zijn weggesjeesd en hij er in een rotvaart vandoor gaat. De sneeuwklodders vliegen ons om de oren en de slee slingert dankzij een hoge berm net niet uit het spoor. Dolle pret.

Een echte Finse rooksauna moet je meegemaakt hebben, had men ons op het hart gedrukt. Hoewel ik best tevreden ben met de onze in de blokhut, laten we ons overtuigen. We haken een ronde zitplank van de muur en nestelen ons in een rokerige, pikdonkere sauna tussen een jolige bende Canadezen en Amerikanen. Er hoort ook een duik in het meer bij, althans in het gat dat er in het ijs gemaakt is. Wij gaan liever voor de zachtere aanpak en maken na elke tien minuten in de rooklucht sneeuwengelen in de verse sneeuw. Ook verfrissend.

Het beste komt het laatst. We hadden hun geblaf al vaak gehoord, de husky farm lag immers op een boogscheut van de blokhutten. Nu het onze beurt is, mogen we niet direct op de slee met de dieren. Eerst oefenen we droog, op een losstaande slee. We leren de tekens voor starten, stoppen en vertragen, hoe te remmen en van plaats te wisselen. We leren dat de bestuurder in stilstand NOOIT zijn voeten van de rem mag halen en hoe we onze honden kunnen helpen op een helling. Tussen de bomen op een bochtige weg naar het meer is het begin best spannend maar eens op de vlakte dringt tot ons door hoe perfect de stille hondenslee past in het witte winterlandschap. Met spijt dat de tocht ten einde is en met flink verkleumde tenen krijgen we op de huskykennel nog de puppy’s te zien. Ze zouden zorgvuldig en met mondjesmaat getraind worden vanaf het moment dat hun botten sterk genoeg worden.

Rond middernacht menen we achter de wolken een groenige schim van noorderlicht te zien. Daar blijft het bij en dus doen we zoals elke toegewijde noorderlichtjager: meteen plannen maken voor een volgende trip richting Hoge Noorden. En even teleurgesteld zijn.

Wat meteen wegebt als we onderweg naar de luchthaven iets magisch zien met de zon en minuscule zilveren ijsvlokjes die tussen de bomen dwarrelen. Alsof een Finse fee met een toverstokje zwaait.

Meer info vind je op www.joker.be/sneeuwreizen.