[ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ PICK UP ]
EDITOR’S PICKS Παλιά & νέα τραγούδια που «στοίχειωσαν» τα players μας καθώς ετοιμάζαμε το τεύχος εξορκίζει ο Γιάννης Μπαλαφούτης
You, You, You //
Mary & The Boy - Felizol Με αφορμή τα remixes του Timemachine που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, το θυμήθηκα με εμμονή. Μια πρωτόγονη και απλοϊκή μελωδία, σχεδόν παιδική, συνοδεία όμως μιας τρομπέτας σε διάφορα σημεία, που σε βεβαιώνει ότι είναι ενήλικη. Θυμίζει υπόγειο, teenagers να έχουν χάσει την αίσθηση του χρόνου, να μπαίνουν με το φεγγάρι άδειο και να βγαίνουν με πανσέληνο. Να ξερνάνε την καλύτερη μουσική που θα βγει ποτέ από μέσα τους, γιατί το μόνο που θέλουν να κάνουν, είναι να ουρλιάζουν μπροστά στο μικρόφωνο μέχρι να κλείσει η φωνή τους. Και χωρίς αμφιβολία, κάποιοι άνθρωποι πάντα θα ραγίζουν την καρδία μας. Όμως στην πραγματικότητα θα είναι πάντα εσύ.
Two Against One (feat. Jack White) //
Danger Mouse & Daniele Luppi
Μετά από πέντε χρόνια ηχογράφησης αποκλειστικά με vintage εξοπλισμό και μια viral καμπάνια που κράτησε μήνες φανερώνοντας κομμάτι – κομμάτι την εξέλιξη του δίσκου, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει. Με την φωνή του Jack White των The White Stripes και της Norah Jones σε επιλεγμένα κομμάτια, αυτός ο εμπνευσμένος από τα spaghetti western δίσκος, έχει πέραν των ορχηστρικών κομματιών, που οι λάτρεις αυτών των ταινιών θα λατρέψουν και κομμάτια όπως αυτό. Θυμίζει λίγο... spaghetti ghetto, αλλά έχει ενδιαφέρον γιατί βγάζει μια cool ‘70τίλα. Σαν να περπατάς στα στενά σοκάκια της Νέας Υόρκης του σήμερα και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβεις, να βρίσκεσαι σε μια γειτονιά με μαυράκια να παίζουν κουτσό, νταβατζήδες με φτερό στο καπέλο και λευκά αγόρια και κορίτσια να πίνουν βερμούτ και να φλερτάρουν άγαρμπα.
Addicted To Love //
Florence + The Machine Μερικές φορές η διασκευή ξεπερνά το αυθεντικό. Σπάνια. Αλλά όταν τα καταφέρνει, καταλαβαίνει κάποιος πόσο καλό μπορεί να είναι. Δεν ξέρω από που προέκυψε αυτό το κομμάτι ή αν θα συμπεριλαμβάνεται στον δεύτερο δίσκο που
76
pepper#
ετοιμάζει, πάντως στοίχειωσε το player μου, όσο λίγα κομμάτια τον τελευταίο καιρό. Τo video clip του Robert Palmer βέβαια, με τις vamp γκόμενες που παίζουν air guitar πάνω σε κανονικές κιθάρες, παραμένει όμως αναμφίβολα αξεπέραστο και μόνιμη πηγή έμπνευσης για αντιγραφή, από άνευρα συγκροτήματα της ημεδαπής...
The Rip //
Portishead
Φανταστείτε την Βανδή, λίγο πριν τη συναυλία της, να τραγουδάει στα παρασκήνια μια μεγάλη επιτυχία της Βίσση unplugged. Μάλιστα, το ερασιτεχνικό βιντεάκι, να ανεβαίνει στο official page της πρώτης, δημιουργώντας ρίγη συγκίνησης στους fan και των δύο πλευρών. Τώρα δοκιμάστε να κλείσετε τα μάτια σας, να αποβάλλετε ό, τι κιτς, στημένο & φθηνό κακέκτυπο του εξωτερικού συναντά κανείς στην Ελλάδα και δοκιμάστε να μεταφερθείτε στο soundcheck μιας συναυλίας των Radiohead το 2008, όπου ο Thom Yorke κάνει ακριβώς αυτό που κανένας «μεγάλος σταρ» της Ελληνικής μουσικής σκηνής δεν θα τολμούσε ούτε καν να σκεφτεί: Ένα ακουστικό cover του κομματιού παρέα με τον Jonny Greenwood, που βιντεοσκόπησε ο Colin Greenwood και ανέβηκε στην επίσημη σελίδα των Radiohead. Το θυμήθηκα σκαλίζοντας πράγματα για τους Radiohead επί ευκαιρίας του “From the Basement” session που ετοίμασαν για τον τελευταίο τους δίσκο. Το κομμάτι είναι ονειρικό, εκστασιακό και μυστικιστικό. Σαν ένα κομμάτι που θα διάλεγες αν ήθελες να περιγράψεις ταυτόχρονα την γέννηση ενός μωρού και την τελευταία μέρα του σύμπαντος.
Just Because I Do //
Selah Sue
Επειδή με κατηγορούν ότι είμαι παλιακός μουσικά, αποφάσια να κάνω την έκπληξη, ακούγοντας κάτι που δύσκολα κάποιος θα χαρακτήριζε ως Βalafoutis material. Την ανακάλυψα στο gmail status μιας φίλης, γεννηθείσας το 1990. Ένα χρόνο μικρότερης δηλαδή από την Βελγίδα Selah Sue, μιας και περί αυτής ο λόγος. Φρέσκος ήχος, για απογεύματα με υγρασία και ράθυμη διάθεση.
Μέδουσα //
Yianneis
Έχω μια ιστορία για την γνωριμία μου με την μουσική των Yianneis, που ως αποτέλεσμα αυτής, το «μηχανάκι» στο counter του iTunes έφθασε κοντά στα όρια της τρέλας. Θα προτιμήσω όμως να την κρατήσω για την στιγμή που θα έχουμε την τιμή να κάνουμε την παρουσίαση του πρώτου τους δίσκου που ετοιμάζεται καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές. Αντ’ αυτής, προτιμώ να αντιγράψω μερικούς στίχους από τα κείμενα του Βασίλη Κυριακόπουλου, τα οποία μελοποίησε ο Δημήτρης Σιάμπος, καταφέρνοντας να συμπυκνώσει σε μόλις 6 λεπτά και 30 δεύτερα τα βαθύτερα βίαια ένστικτα μας, ουρλιάζοντας ξεδιάντροπα τις πιο βρώμικες πρωτόγονες επιθυμίες μας και ακροβατώντας στο μεταίχμιο της παράνοιας και της απόλυτης αλήθειας. «Αυτή η ασθένεια μεταδίδεται με το βλέμμα. Ερωτευμένοι εραστές πέθαναν πρώτοι, τι καλά πέθαναν πρώτοι» [...] «Μυωπική αφαιρετικότητα συγχωνεύει τα πράγματα και τις έννοιες για να μη ξεχωρίσεις τίποτα, παρά μουντά, ασύνδετα χρώματα να κατασπαράζει το ένα το άλλο. Και αυτό είναι νόμος. Ναι είναι νόμος του κράτους». Τελικά είναι σπάνιο να ανακαλύπτεις ακόμη πράγματα που μπορούν να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, μόνο που σκέφτεσαι ότι υπάρχουν.
Mother Daph //
King Elephant
Δεν είναι τόσο το repeat που πάτησα ουκ ολίγες φορές ώστε να καταφέρει να στοιχειώσει το player μου αυτό το μήνα, όσο το rewind που πατούσα κάθε 14’’ για να ξεσηκωθώ κάθε φορά που ένιωθα ότι με προδίδει η διάθεση μου, φωνάζοντας ένα αυθεντικό “άιντε!” σχεδόν ως γνήσιος Γκραβαρίτης. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του ντράμερ των Baby Guru, που έκαναν την εμφάνιση τους δυναμικά στο μουσικό προσκήνιο, με το κοινό και τους κριτικούς να τους υποδέχονται ως το “The next best thing since slice bread” της χρονιάς που πέρασε, κυκλοφόρησε σε μια ωραιότατη συλλεκτική έκδοση βινυλίου, που σε κάνει να θες να κατεβάσεις το MK2 σου από το πατάρι.