magazine
ΙΟΥΝΙΟΣ ‘11 #9
* Collectors’ items
players Έκδοση: Win Ε.Π.Ε. Σύμβουλος Έκδοσης: Λευτέρης Μαρόγλου Εκδότης: Αλέξανδρος Αραμπατζής Director & Editor-in-Chief: Γιάννης Μπαλαφούτης Creative Director: Θωμάς Κατσάνας Συντακτική Ομάδα: Στέργιος Βρίζας, Παυλίνα Εξαδακτύλου, Ιωάννα Μεταξοπούλου, Κική Μουστακίδου, Τόνια Παπαδάκη, Μαρία Στύλου Σ’ αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Άννα Δημητρίου, Γιάννης Ζουγανέλης, Άννα-Μαρία Ιακώβου, Γιώργος Ράμμος, Γιώργος Β. Φειδάς Φωτογραφία: Κώστας Αμοιρίδης Νίκος Καρδαράς Photo Agency: Ideal Image Διεύθυνση Marketing: Βάσω Στάθη Διεύθυνση Εμπορικού: Μαρία Διαμαντοπούλου Τμήμα Διαφήμισης: Βέτα Μιχαηλίδου, Εύη Παπαργυρίου, Δέσποινα Στεφανίδου Υποδοχή Διαφήμισης: pepperad@eroticos.gr Επικοινωνία: Τ: 23920.73579 F: 23920.73584 E: pepper@eroticos.gr
Διαβάστε το pepper ηλεκτρονικά στην διεύθυνση: http://issuu.com/peppermagazine
index
4 editorial
άποψη
6 protagon stories 8 fair enough 10 άναρθρα 12 inOtherWords 14 pulp diction 16 status update 16 twincle twincle little stars
spotlight
18 SKG direct 26 on the road//Collectors’ Items 28 καφές, τσιγάρα & μολύβια 30 misfits 34 urban fairies 36 urban legends
heroes
42 my way//Κιμούλης-Μαρκουλάκης 48 ξωτικά της πόλης 52 hero next door//Άννα Ρεζάν-Κριτσέλη
catwalk
54 moda//Rodeo City 62 streetrends
artifact
72 goodies//Baby Guru 74 my space hero//Return To Litany 74 στοιχειωμένα πικάπ 75 newbie flicks 76 events & agenda
the innovators
78 ideas, breaking news & trends
ΜΑΪΟΣ ‘11 #9
magazine
#9
* Collectors’ items
Φωτογραφία εξωφύλλου: Κώστας Αμοιρίδης Συμμετοχή: Άννα Ρεζάν-Κριτσέλη
«Το θέμα είναι τώρα τι λες. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τις λες». Μανόλης Αναγνωστάκης
Editorial #9
Ήταν ένα μικρό καράβι… του Αλέξανδρου Αραμπατζή
- Εκείνο το μεσημέρι, στο τραπέζι, που η μάνα σου και ο πατέρας σου σε έλεγαν χαζό που δεν κοιτάζεις να βολευτείς σε μια θέση στο δημόσιο «όπως ο ξάδελφος σου ο Κωστής», έσκυψες το κεφάλι και αναρωτήθηκες αν έχουν δίκαιο. Μπορείς τουλάχιστον να τους την πεις τώρα, αναδρομικά, επειδή δήθεν «για το καλό σου» ήθελαν να σε κάνουν μαμούχαλο και επαγγελματία τεμπέλη; - Θυμάσαι εκείνο τον μεσήλικα υπάλληλο στην πολεοδομία που σε έκανε μπαλάκι από γραφείο σε γραφείο; Όταν κατάλαβες ότι ήθελε λάδωμα κώλωσες, δε μίλησες. Ε, τώρα σκάσε και πλήρωνε. - Πάντα αναρωτιόσουν πως είναι δυνατόν να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο –πλην ίσως των «δημοκρατιών» της υποσαχάριας Αφρικής– με συνταξιούχους 50άρηδες. Αναρωτιόσουν όμως χαμηλόφωνα και μετά χαζογελούσες ανασηκώνοντας τους ώμους και αποθεώνοντας την «καπατσοσύνη» μας. Τώρα θυμήθηκες να εξοργιστείς με όλα αυτά; - Κι αυτή η δήθεν «άρχουσα τάξη» της πόλης που είναι; Πως είπες; Να μιλάω πιο σιγά μην την ξυπνήσω. ΟΚ, σωπαίνω. - Είναι δυνατόν, για χρόνια ολόκληρα, να άφηνες την αστοιχείωτη που τέλειωσε κοπτοραπτική στο Αργοστόλι και ονειρευόταν να γίνει παρατρεχάμενη βουλευτή να συγκρίνεται μαζί σου;
6
pepper#
- Τη μέρα που πήγες στρατό όλοι γύρω σου μιλούσαν στα κινητά. Παρακαλούσαν θείους, θείες, πατεράδες, βουλευτάδες και αξιωματικούς κάθε βαθμίδας «να τους κανονίσουν». Ο Μιχάλης, ο βοσκός από την Ικαρία, την επόμενη μέρα βολεύτηκε στο γραφείο του διοικητή. Ο Γιάννης, λέκτορας στη νομική στο LSE, είχε καταταγεί χωρίς κινητό (έτσι του ‘χαν πει ότι πρέπει) και χωρίς «κονέ». Για τρεις μήνες μάζευε γόπες. Πήγες να του παρασταθείς η τον θεώρησες μαλάκα; - Κατεβαίνουν στο Λευκό Πύργο και ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Και ανοησίες περί δήθεν «άμεσης δημοκρατίας», λες και είναι τόσο απλό. Μόνο κοινό αίτημα «να μην πληρώσουμε τα χρέη». Σιγά ρε μάγκες, κόψτε κάτι…! - «Nα μην πληρώσουμε τα χρέη». ΟΚ, αν είσαι γύρω στα 20 δεν έχεις καμία, σχεδόν, ευθύνη για το χρέος. Ως πότε επιτέλους όμως θα ανέχεσαι να ακούς αηδίες; Τι περιμένεις για να τους αναγκάσεις να σοβαρευτούν; - Ακόμα και σήμερα που όλα γύρω σου δείχνουν να βουλιάζουν, τι μου μυξοκλαίς και μιζεριάζεις; Δεν ξέρεις ότι ο τοκετός προϋποθέτει οδύνες; Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, φτιάξε ομάδα με αυτούς που εμπιστεύεσαι και θα την βρεις τη λύση. - Τριάντα χρόνια υποκρισίας. Με καπιταλιστοκομμουνισμούς και κομμουνιστοκαπιταλισμούς. Χωρίς ίχνος παιδείας. Δεν είναι πολλά;
άποψη protagon stories//fair enough//άναρθρα//inOtherWords//pulp diction//social networking
[ protagon stories ]
Όχι άλλη κοινωνιολογία! του Σταύρου Θεοδωράκη*
Οι πολιτικοί της μπαρούφας –και έχουμε πολλούς– αναπτύσσουν συχνά τη θεωρία ότι τη λύση στα προβλήματα της χώρας θα την δώσει η κοινωνία και όχι η πολιτεία. Η φοροδιαφυγή, τα αυθαίρετα, το λάδωμα, οι μίζες, η εγκληματικότητα, η σωματεμπορία, ο χουλιγκανισμός, όλα, ακόμη και οι... χωματερές, έχουν «ανακηρυχθεί» σε προβλήματα που επιδέχονται μόνο κοινωνικές λύσεις. Ξεκινούν οι δυστυχείς μπαρουφολόγοι από την σωστή επισήμανση ότι όλα τα προβλήματα είναι (κατά βάθος) κοινωνικά και καταλήγουν στο λάθος συμπέρασμα ότι όλες οι λύσεις είναι πρωτευόντως κοινωνικές. Που δεν είναι και εξηγούμαι. Το πώς οδηγεί κάποιος στην άσφαλτο είναι όντως θέμα παιδείας. Το ότι οδηγούμε μεθυσμένοι, το ότι δεν σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας και το ότι έχουμε τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα και τους περισσότερους αναπήρους στην Ευρώπη είναι όντως θέμα κοινωνικό. Η λύση όμως του προβλήματος δεν είναι κοινωνική, είναι απλώς... αστυνομική. Δεν θα βγει δηλαδή η κοινωνία τα μεσάνυχτα στους δρόμους να αλλάξει μυαλά στους μεθυσμένους και στους γκαζάκουλες που σακατεύουν παιδιά και ξεκληρίζουν οικογένειες. Γι’ αυτό το σκοπό υπάρχει η Tροχαία. Αν κάθε βράδυ κατάσχει 100 διπλώματα, σε δέκα μέρες κανείς μεθυσμένος δεν θα τολμάει να οδηγήσει. Ανάλογα είναι τα πράγματα και στο κέντρο της Αθήνας. Ότι οι μισοί «χουλιγκάνοι» κυνηγούν μετανάστες στην Πατησίων και οι άλλοι μισοί πετούν μολότοφ και καίνε μανάβηδες, είναι όντως ένα πρόβλημα με κοινωνικές προεκτάσεις, τη λύση όμως δεν θα την δώσουν οι... κοινωνιολόγοι. Αν η δικαιοσύνη πάει μέσα για κακούργημα (συμμορία κ.λπ.) 20 κουκουλοφόρους από αυτούς που κυκλοφορούν με γκλομπ και σουγιάδες, την επόμενη μέρα οι ομοϊδεάτες τους θα αφήσουν τα γκλομπ και τις μολότοφ και θα αρχίσουν το πλέξιμο. Παρεμπιπτόντως, διαμαρτύρονται ορισμένοι συνάδελφοι πως επιτρέπει η αστυνομία να κυκλοφορούν στα στενά της Πατησίων κουκου-
8
pepper#
λοφόροι. Προσοχή, δεν διαμαρτύρονται επειδή κυκλοφορούν κουκουλοφόροι αλλά επειδή κυκλοφορούν κουκουλοφόροι στην Πλατεία Βικτωρίας, τον Άγιο Παντελεήμονα, την πλατεία Βάθης. Λες και υπάρχουν κουκουλοφοροδικαιώματα αλά καρτ. Κλείνει η παρένθεση, επιστρέφω στο θέμα μας. Αν η πολιτεία είχε τιμωρήσει μέχρι εξαφανίσεως τους 2-3 προέδρους ομάδων που κατά την έναρξη του πρωταθλήματος προέτρεπαν τους φιλάθλους τους σε έκτροπα, δεν θα φτάναμε στην αθλιότητα του ποδοσφαιρικού τελικού κυπέλου και στην γελοιότητα του μπασκετικού τελικού κυπέλου, με τις άδειες κερκίδες. Αν η χώρα είχε ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και οι εφοριακοί τσίμπαγαν τόσα χρόνια τους φοροκλέφτες –και όχι τα φακελάκια των φοροκλεφτών– τώρα δεν θα είχαμε ανάγκη από άδικες έκτακτες εισφορές. Αν οι πρώτοι μιζαδόροι πολιτικοί είχαν καταλήξει στη φυλακή δεν θα παίρναμε κάθε χρόνο και μια ντουζίνα άχρηστα όπλα μόνο και μόνο για να πάρουν κάποιοι τις χρήσιμες προμήθειες. Αν η χώρα είχε μεταναστευτική πολιτική και οι πολιτικοί είχαν τολμήσει να πάρουν 2-3 γενναίες αποφάσεις, δεν θα είχαμε τώρα το 50% του κόσμου να ζητάει (λίγη ή πολλή) αυτοδικία. Όμως επειδή ορισμένοι πολιτικοί δεν θέλουν σήμερα –όπως και τόσα χρόνια– να κάνουν τη δουλειά τους, είτε επειδή φοβούνται, είτε επειδή βαριούνται, είτε επειδή είναι ανίκανοι ή άσχετοι, μας πασάρουν τα προβλήματα, προτρέποντας μας να βρούμε τις κοινωνικές λύσεις. Αν τα λύσουμε θα το οφείλουμε σε αυτούς (που μας σκέφθηκαν), αν δεν τα λύσουμε θα φταίμε εμείς.
* Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι δημοσιογράφος. Παρουσιάζει τους «Πρωταγωνιστές» και είναι επικεφαλής του protagon.gr
[ fair enough ]
Η καρδιά του κτήνους της Παυλίνας Εξαδακτύλου
«Η οικονομική κατάρρευση γεννά τον φασισμό». Τζον Κέινς «Φάε παιδί μου το φαΐ σου. Έλα, μια μπουκίτσα για το μπαμπά». Το σκασμένο δεν έτρωγε με τίποτα. Τεσσάρων χρονών παιδί και είχε άποψη. «Δε θέλω να φάω». Εκείνη έπρεπε να το πείσει. Στην αρχή το απειλούσε πως αν δεν φάει το φαγητό του, θα το πάρει ο γύφτος. Έπειτα, ο Αλβανός. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο το παιδί εξοικειωνόταν με την ιδέα του γύφτου και του Αλβανού κι έτσι, εκείνη έπρεπε να επιστρατεύσει μια φιγούρα ακόμη πιο τρομακτική. «Φάε, αλλιώς θα έρθει να σε πάρει ο Πακιστανός». Του περιέγραφε τον Πακιστανό σαν ένα τέρας με τρία χέρια. Ένα Κτήνος που στις άκρες των δαχτύλων του δεν είχε νύχια αλλά κοφτερούς συνδετήρες. Εκείνο την κοιτούσε σχεδόν μαγεμένο να του περιγράφει το Κτήνος. Όσο πιο κτηνώδης γινόταν η περιγραφή της μάνας, τόσο μεγάλωνε η λαιμαργία του παιδιού. Τις νύχτες που οι γονείς του έπεφταν για ύπνο, εκείνο άνοιγε επίτηδες τη μπαλκονόπορτα και περίμενε τον Πακιστανό. Ποτέ του δεν είχε δει τέρας από κοντά. Φανταζόταν τον Πακιστανό να μπαίνει στο δωμάτιο, σκίζοντας με τους συνδετήρες τις κουρτίνες και να του επιτίθεται. Τότε, το μικρό αγόρι έβγαζε το σπαθί που
10
pepper#
είχε περασμένο στη ζώνη της πιτζάμας του (της καλής του πιτζάμας, αυτής με τα κίτρινα αεροπλανάκια) και το κάρφωνε στην καρδιά του Πακιστανού. Το αγόρι είχε γίνει σαν το σκυλί του Παβλόφ. Κάθε φορά που έφερνε στο μυαλό του τον Πακιστανό, ζητούσε από τη μάνα του να το ταΐσει. Μια μέρα, μάνα και γιος κατέβηκαν στο κέντρο με το αυτοκίνητο. Ένας νεαρός άνδρας, σκαμμένος από τις πληγές και τον ήλιο, πλησίασε το μπροστινό αυτοκίνητο και άρχιζε να καθαρίζει τα τζάμια. «Ουστ, βρωμόσκυλο, φύγε από το αμάξι μου, μη σε κάνω να γυρίσεις στο Πακιστάν με τα πόδια». Το αγόρι λούφαξε στο κάθισμά του. Ώστε, αυτό ήταν το Κτήνος; Αυτόν θα αντιμετώπιζε με το πλαστικό του σπαθί εκείνη τη νύχτα που επιτέλους θα έμπαινε στο δωμάτιο του; - Γιατί μου είπες ψέματα, μαμά; Γιατί μου είπες ότι αυτός είναι κτήνος και θα με πάρει μαζί του; - Ήμουν απελπισμένη, μικρέ μου. Δεν έτρωγες με τίποτα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να σε κάνω να φας. Η απελπισία, ξέρεις, κάνει καμιά φορά τους ανθρώπους να φέρονται σαν κτήνη. Η απελπισία αποκτηνώνει εκείνους που τα έχουν χάσει όλα, εκείνους που δεν είχαν ποτέ τίποτε δικό τους ώστε να το χάσουν.
Ολοκληρωµένες Λύσεις Ενέργειας Μεταφορά - Μετακίνηση •Αυτοκίνητα •Φορτηγά & χωµατουργικά µηχανήµατα βαρέος τύπου •Γεωργικά µηχανήµατα •Υβριδικά οχήµατα •Κηπευτικές µηχανές •Μοτοσικλέτες
Η standard κίνηση στις µπαταρίες!
•Σκάφη •Jet ski •Aµαξίδια του golf •Τροχόσπιτα •Λεωφορεία •Στρατιωτικός εξοπλισµός •Αναπηρικά αµαξίδια
Για ό, τι απαιτεί ενέργεια, για ό, τι κινείται, υπάρχει το Κέντρο Μπαταρίας Standard! Από το 1972, η πιο ολοκληρωµένη αγορά µπαταρίας της Ελλάδας. Για µπαταρίες κάθε τύπου, που χρησιµοποιούνται στη µεταφορά - µετακίνηση και στη βιοµηχανία η απάντηση είναι µία! Standard. Στις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις µας, σε 2 κοµβικά σηµεία της Θεσσαλονίκης, το εξειδικευµένο επιτελείο τεχνικών, δίνει λύση άµεσα σε κάθε σας ανάγκη. Με δωρεάν υπηρεσία delivery, που περιλαµβάνει µεταφορά και τοποθέτηση, ολοκληρωµένο after sales service και εγγύηση καλής
Βιοµηχανική Ενέργεια
λειτουργίας της µπαταρίας, η Standard κινεί γη και ουρανό για την εξυπηρέτησή σας.
Εφαρµογές Ενέργειας ∆ικτύων
Τώρα ξέρετε! Χάρη στις ολοκληρωµένες λύσεις ενέργειας Standard, ίσως να
•Συστήµατα τηλεπικοινωνίας
µείνετε µε το στόµα ανοιχτό, αλλά… από µπαταρία δε θα µείνετε ποτέ!
•Ανανεώσιµες πηγές ενέργειας (Φωτοβολταϊκά) •UPS συστήµατα αδιάλειπτης παροχής ενέργειας •Φωτισµός ασφαλείας •Συναγερµοί ασφαλείας •Συστήµατα πυρόσβεσης Εφαρµογές Κινητήριας ∆ύναµης •Περονοφόρα •Οχήµατα εξόρυξης •Τηλεσκοπικές εξέδρες (µηχανήµατα πρόσβασης) •Μηχανήµατα καθαρισµού •Ηλεκτροκίνητα οχήµατα
Καταστήµατα εξυπηρέτησης •NEO: Π.Ε.Ο. Θεσ/νίκης - Βεροίας (όπισθεν µπισκότα Παπαδοπούλου) •Μοναστηρίου 96 Τηλ. 2310 523 014 Fax 2310 515 842 email:info@standard.gr www.standard.gr
801 11 83 83 83 (από σταθερό)
[ άναρθρα ]
Με δίχως άρωμα κι αποσμητικό του Στέργιου Βρίζα
Άγχος, χτυποκάρδι γρήγορο. Αδημονία. Για ένα friend request, ένα poke ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα μήνυμα. Ύστερα θα έρθει και η on-line συζήτηση. Ντυμένος με τις πιτζάμες -άλλωστε έχεις ήδη «ανεβάσει» τις καλύτερες σου φωτογραφίες- να μασάς πατατάκια. Πίνοντας κόκα κόλα ν‘ απαντάς και να γράφεις τις εξυπνότερες ατάκες σου. Να χαμογελάς και να κατσουφιάζεις όταν δεν καταλαβαίνεις τί εννοεί. Το δικαιολογείς. Έτσι είναι ο γραπτός λόγος. Άμα δεν βλέπεις εκφράσεις προσώπου, όλα τα δικαιολογείς. Όμως δεν σε νοιάζει. Είναι ευκολότερο. Ανώδυνο, ανεπαίσχυντο. Κι αφού όλα ειπωθούν διαδικτυακώς ίσως να σου προκύψει και συνάντηση. Ειδάλλως, έχεις πολλές επιλογές ακόμα. Πλαστές πραγματικότητες. Φτάσαμε να τις δικαιολογούμε και να τις καταπίνουμε στην υγειά της «έλλειψης χρόνου». Της κούρασης. Μα είναι απλά η ευκολία της προσέγγισης. Η ευκολία του να μιλάς σ΄οποιονδήποτε, να του λες οτιδήποτε χωρίς να τον κοιτάς κατάματα και χωρίς να σου γεννάται ντροπή μιας και δεν έχεις πολλά να χάσεις. Αλλιώς να σ’ απορρίπτουν λάιβ κι αλλιώς απλά να δακτυλογραφείς στην
12
pepper#
ησυχία του σπιτιού σου, με δίχως άρωμα στο λαιμό κι αποσμητικό στις μασχάλες. Αλλιώς. Ανώδυνα. Διανύουμε την πιο άνοστη εποχή. Κατεψυγμένο φαΐ. Έτοιμες σε σακούλες συσκευασμένες σαλάτες. Έτοιμοι γρήγοροι έρωτες στον υπολογιστή. Και μια αθωότητα που προσπεράστηκε στις σκόνες των γρήγορων ρυθμών. Κι όχι πια βλέμματα. Στραβές ματιές και πνιχτά χαμόγελα. Όχι πια κερασμένα ποτά κι όχι χαρτάκια γραμμένα επάνω με αριθμούς τηλεφώνων. Αυτό μου σέρβιραν κι εμένα, αυτό πήρα. Δεν έχω κάτι να σου πω. Κι εγώ έτσι ζω. Όμως καμιά μέρα με ήλιο από ‘κείνες που ζεσταίνεσαι αλλά δεν ιδρώνεις, κάποια από ‘κείνες τις μέρες, γελάω σε μερικούς απ‘ αυτούς τους ανθρώπους που με προσπερνάνε στα πεζοδρόμια. Κάποιοι μου χαμογελάνε. Άλλοι με κοιτούν παράξενα κι άλλοι αφού προσπεράσουν ίσως γυρίσουν το κεφάλι να με ξαναδούν. Πού ξέρεις; Ίσως καμιά μέρα να κάνω κανονικό φλερτ. Στο πεζοδρόμια στα μέσα της Μητροπόλεως. Μ‘ αρέσει η ιδέα. Πού ξέρεις;
The sun is here all the year
Panorama Center | Κομνηνών 4, Πανόραμα • Τηλ. 2310 343311
Sofouli Center | Θ. Σοφούλη 57, Καλαμαριά • Τηλ. 2310 428953
[ inOtherWords ]
Άκρα(το) πορνό της Κικής Μουστακίδου
Ξέρεις, πάντοτε το πίστευα: οι διαφημίσεις που κρέμονται στις στάσεις των λεωφορείων ανά περιόδους, αντιπροσωπεύουν με την μεγαλύτερη ακρίβεια την σύγχρονη πραγματικότητα. Κάποτε περίμενες τη γραμμή σου και χάζευες το μουράτο αμάξι και το πιο αθόρυβο πλυντήριο της αγοράς. Τώρα, σκοντάφτεις επάνω στον διαδικτυακό τζόγο και τις φτηνιάρικες τσόντες. Ειδικά τις δεύτερες, χόρτασες να τις βλέπεις στην ιλουστρασιόν και αφισοκολλημένη εκδοχή τους τελευταία. Κάθε στάση και ένα «ανδρικό κάστινγκ». Οι τρεις επίδοξες πορνοστάρ να κοιτούν στο κενό, με σουφρωμένα τα βαμμένα χείλη τους στο χρώμα του νεκρού. Οι επιθετικές διαφημιστικές καμπάνιες ανέκαθεν με τρόμαζαν και να που έφτασαν και μέσα στα αμφιθέατρα. Όχι σε αφίσες αλλά σε πραγματικό χρόνο. Η Ηλέκτρα Γαλανού, νεαρή sex worker του νέου ελληνικού πορνοβιομηχανικού κύματος, κλήθηκε από κινηματογραφική λέσχη φοιτητών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να πάρει μέρος στη συζήτηση με θέμα: «Διερευνώντας τα όρια του σεξ και των σχέσεων». Τα μίλησαν, τα συμφώνησαν και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε στην αφάνεια. Όταν τα λαγωνικά της εύπεπτης δημοσιογραφίας το πήραν είδηση, το μετέτρεψαν σε είδηση και σχηματίστηκαν αμέσως δύο στρατόπεδα. Από τη μια, οι θερμοί υποστηρικτές του νέου, ακομπλεξάριστου «ειδώλου» που βάλλεται από παντού επειδή απλά απολαμβάνει τον έρωτα και τα «δώρα» του. Από την άλλη, οι εκπρόσωποι μίας ξεπερασμένης αιδούς, που αποστρέφονται τη γυμνή σάρκα, και ειδικότερα μέσα στα Πανεπιστήμια, αλλά όχι το αλληλοφάγωμα της σάρκας στο μεταφορικό του επίπεδο.
14
pepper#
Δύο άκρα, λοιπόν, απασχολούν και πάλι με τις στάσεις τους. Ένα θέμα από το πουθενά τραβήχτηκε από τα μαλλιά και τροφοδότησε για μερικές μέρες εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας και τηλεοπτικές εκπομπές που προάγουν το γρήγορο και ανώδυνο κάψιμο των εγκεφαλικών κυττάρων του κοινού τους. Γιατί η αλήθεια να μη βρίσκεται κάπου στη μέση; Γιατί το ένα άκρο, που προτιμά να μιλά περισσότερο για το σεξ παρά να κάνει σεξ, ανάγει σε πρότυπο μια γυναίκα που επιτρέπει σε μια κάμερα να ρημάξει την αξιοπρέπειά της; Γιατί το άλλο άκρο, που προτιμά να μη μιλά για το σεξ παρά να κάνει σεξ, ηθικολογεί ακατάπαυστα, χωρίς να εντοπίζει ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα αυτής της κοινωνίας; Επειδή η μάζα αποτελείται από μικρά και μεγάλα κομμάτια άκρων και της είναι αδύνατο να αλλάξει τη σύνθεση του παζλ της. Επειδή δεν έχει μάθει να στέκεται καμιά φορά στη μέση της τραμπάλας, σε απόλυτη ισορροπία, πρέπει συνεχώς κάποιος να ακουμπά το χώμα και κάποιος τον ουρανό. Είναι περίεργο. Συχνά, από τις συγκρούσεις απελευθερώνονται δυνάμεις. Στην Ελλάδα, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εδώ, μια επίδοξη πορνοστάρ ανεβάζει το κασέ της μετά από τον σάλο γύρω από το όνομά της, οι εφημερίδες που αργοπεθαίνουν πουλάνε λίγα παραπάνω φύλλα, πιο ροζ από ποτέ και οι περισσότεροι, κοινοί θνητοί χάνουν ακόμη μία ευκαιρία να καρπωθούν το μόνο και ουσιαστικό όφελος που μπορεί να προκύψει από τέτοιες ιστορίες. Την ανάπτυξη της κριτικής τους σκέψης.
[ pulp diction ]
Οι παράξενες περιπέτειες της
Ρεγγίνας Κουρτάκη για την αντιγραφή Γιώργος Β. Φειδάς*
Το όνομα μου είναι Ρεγγίνα Κουρτάκη και το μόνο που ονειρευόμουν από μικρή, ήταν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι τώρα, αυτό δεν δείχνει να συμβαίνει. Κάθε άνθρωπος έχει ένα χάρισμα. Το δικό μου δυστυχώς είναι να βρίσκομαι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Για να επιβεβαιωθεί αυτός ο κανόνας, εδώ και έξι μήνες δουλεύω στο γραφείο του πρωθυπουργού. (ανάθεμα την ώρα που έστειλα εκείνο το mail με το βιογραφικό). Αυτά, είναι αποσπάσματα απ’ το ημερολόγιο μου.
13.05.2011
13.02.2011 Τελοσπάντων, μετά το ατυχές συμβάν με το φύλακα του νοσοκομείου, φτάσαμε κακήν κακώς στο Υπουργείο Υγείας. Με τον Ολλανδό στο αναπηρικό, πηγαίναμε από γιατρό σε γιατρό και παρακαλάγαμε. Άμα μου ξαναζητήσει καφέ ο Λοβέρδος σε υπουργικό συμβούλιο, θα τον στείλω να πάει να πάρει μόνος του! Σπρώχνοντας κι έναν λιπόθυμο Ολλανδό πάνω σε κλεμμένο αναπηρικό καροτσάκι αν γίνεται!!! Όσο εγώ προσπαθούσα να βρω έναν γιατρό, η Λίτσα επειδή βαριόταν έπαιρνε τον Ολλανδό και κάνανε κόντρες με κάτι άλλους ασθενείς με αναπηρικά που είχαν έρθει κι αυτοί να παρακαλέσουν τους γιατρούς, και τον έκανε τον Ολλανδό ιπτάμενο. [...] Ο γιατρός είπε ότι ευτυχώς που του δώσαμε του Ολλανδού τις ζαχαρίνες, γιατί του σώσαμε τη ζωή! Κι ότι έχει πάθει διαβητικό σοκ κι όπου νά ’ναι θα ξυπνήσει και θα είναι όλα μια χαρά (για το οποίο πολύ χαρήκαμε γιατί μας είχαν ανέβει τα πνευμόνια στο σαγόνι να τον σπρώχνουμε πέρα-δώθε με το καροτσάκι. Βγήκαμε έξω για να βρούμε ταξί, ελπίζοντας ότι ο Ολλανδός ήταν κάποιος πολύ σημαντικός. Ελπίζω να μας δώσουν ένα παράσημο, μια στρατιωτική σύνταξη, κάτι. Γιατί για αύξηση ούτε λόγος. Αλλά πριν βρούμε ταξί, που να δέχεται να φορτώσουμε και τον ανάπηρο, ήρθε μια λιμουζίνα της ολλανδικής πρεσβείας, και μας είπαν ότι από δω και πέρα αναλαμβάνουν αυτοί. Και μείναμε εμείς σαν τις ηλίθιες με το αναπηρικό παραμάσχαλα. Bye bye παράσημο! 14.02.2011 Ο ΤΖΕΪΜΣ ΧΑΘΑΓΟΥΕΪ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ!!! Περισσότερα όταν μπορέσω! 15.02.2011
(Ελπίζω να μην μπορέσω ποτέ)
Τελικά μπόρεσα! : ))) Η ανάκριση με τον Τζέιμς Χάθαγουεη πήγε περίφημα! Είναι ψηλός, μελαχροινός, φοράει αυτές τις δερμάτινες ζώνες που φοράνε οι πράκτορες στις ταινίες για να στερεώνουν το όπλο τους, που πάντα με γοήτευαν (γιατί όσο νά ’ναι ένας άντρας με όπλο μπορεί να σε προστατεύσει). Το παίζει σκληρός αλλά αυτό μ’ αρέσει ακόμα περισσότερο. Τελοσπάντων, δεν είχα κανένα άγχος στην ανάκριση, γιατί προφανώς κάποια μαλακία παίχτηκε εδώ χθες το βράδυ, αλλά η Λίτσα κι εγώ έχουμε άλλοθι, περάσαμε όλη τη νύχτα να τρέχουμε τον Ολλανδό στα νοσοκομεία. Πρέπει να του αρέσω, γιατί ενώ είπε ότι η έρευνα δεν σχετίζεται με τον Ολλανδό, με πήρε με το αμάξι του και πήγαμε στην Ολλανδική πρεσβεία, δήθεν ότι έπρεπε να κοιτάξω φώτο του προσωπικού για ν’ αναγνωρίσω αυτούς που παρέλαβαν τον Ολλανδό. Και καλά τώρα... Άντρες... Γιατί δεν μπορούν απλά να σου ζητήσουν ραντεβού; 16
pepper#
Με στέλνουν εκτάκτως με τον Δημήτρη, τον οικονομολόγο, σ’ ένα μυστικό ραντεβού με τον Στρος Καν στην Ουάσινγκτον! Τί μαλακία! Ο Δημήτρης είναι ο πιο βαρετός άνθρωπος στον κόσμο, μ’ αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια που γλιστράνε στη μονίμως ιδρωμένη μύτη του. Και τις ατέλειωτες συζητήσεις για τα σπρέι που λέει ο Πάγκαλος κι ένα σωρό άλλους οικονομικούς όρους που κανείς δεν καταλαβαίνει! Ούτε καν ο Πρωθυπουργός. Τον έχω δει πως τον κοιτάει, με το ίδιο ακριβώς βλέμμα τύπου «κάνω ότι καταλαβαίνω», που φοράω κι εγώ για να μην με περάσει για ηλίθια! Anyway, το Σαββατοκύριακο αυτό προβλέπεται το πιο βαρετό της ζωής μου! Ελπίζω το ξενοδοχείο να έχει spa! 15.05.2011 Οκέι, δηλαδή είμαι ο πιο άτυχος άνθρωπος στον πλανήτη, έτσι; Τελειώνουμε το ραντεβού με τον Στρος Καν, στο οποίο εγώ κρατούσα σημειώσεις χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα πέρα απ’ το ότι σε γενικές γραμμές η Ελλάδα την έχει πάρα πολύ άσχημα (το οποίο δεν χρειαζόταν να πετάξουμε μέχρι Ουάσινγκτον για να το μάθουμε, αρκούσε ν’ ανοίξουμε να δούμε ειδήσεις στην Ελλάδα). Είπα κι εγώ η γυναίκα, αφού είχα ανεχτεί ώρες οικονομικών αναλύσεων του Δημήτρη, ότι δικαιούμαι ν’ απλώσω την κορμάρα μου στη σάουνα και ν’ αφήσω την κάψα να λιώσει τα λίπη όσο εγώ διαβάζω με ποιον πηδιέται η Τζένιφερ Λόπεζ αυτόν τον καιρό στα αμερικάνικα κουτσομπολίστικα -γιατί, ΝΑΙ, ΝΑΙ, το ξενοδοχείο είχε spa. Αλλά όπως βγαίνω από το δωμάτιο, πέφτει πάνω μου μια καμαριέρα που έτρεχε ημίγυμνη στον διάδρομο! Πάρε κάτω εμένα, πάρε κάτω τα περιοδικά, «ντροπή σου γαϊδούρα, λένε κι ένα συγνώμη» της φώναξα, καθώς εξαφανιζόταν στη γωνία του διαδρόμου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μισή ώρα αργότερα, την ώρα που λιώνω επιτέλους αργά-αργά στη σάουνα, μπουκάρουν μέσα αστυνομικοί και μ’ αναγκάζουν αναντάμ-παπαντάμ ν’ αφήσω το υπέροχο μου spa, γιατί κοιτάζοντας λέει τα βίντεο απ’ τις κάμερες ασφαλείας, διαπίστωσαν ότι είμαι βασικός μάρτυρας στην υπόθεση Στρος Καν. Τώρα κρατούμαι και περιμένω να δώσω κατάθεση. Μη χέσω. Νομίζω ότι η καμαριέρα λέει ψέματα. Δεν είναι δα και τόσο όμορφη. Αν ήταν να την πέσει σε κάποια ο Στρος Καν χθες βράδυ, νομίζω θα την έπεφτε σε μένα. Θα το καταθέσω αυτό στους Αμερικάνους, ελπίζω να τους βοηθήσει κάπως στην έρευνα. * Ο Γιώργος Β. Φειδάς είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης με επιτυχημένες σειρές όπως το «Singles» και το «ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ» στο ενεργητικό του.
social networking social networking 18
pepper#
status update ποστάρει η Άννα-Μαρία Ιακώβου http://peplofantasias.blogspot.com Monday at 8:45pm • Like • Comment
Να γίνεις χίλια κομμάτια. Και να δώσεις τα 997 σε μένα. Ζητάω πολλά;
nkle της Τόνιας Παπαδάκη
nkle little Stars
Eleni_Louka Eleni Louka Χρόνια πολλά @dust_road ευχή σου δίνω να σταματήσεις να είσαι γκέι και να γίνεις άντρας, όταν μεγαλώσεις!
Και τα υπόλοιπα;
29 Apr
Κράτα τα, δε με ενοχλεί.
Φίλε μου dust_road, το unfollow είναι πανω αριστερά!
Αφού θα με κάνεις χίλια κομμάτια, δεν τα θέλω. Tuesday at 10:17pm • Like • Comment
Τρέξτε! Ο Χορταρέας με την αυτοκινητάρα του στην Παπαναστασίου! Τρέχετε άδικα. Γιατί ο Χορταρέας γνωρίζει από πριν ότι πάτε...
Wednesday at 10:17pm • Like • Comment
Ο «ροκάς» συμφοιτητής μου (και συμμετέχων στο greek idol) σε μεσημεριανή εκπομπή λέει αστείο, το οποίο και αναπαράγω για προφανείς λόγους: - Τι διαφορά έχει ένας ροκάς από μία οικογενειακή πίτσα; - Η πίτσα μπορεί να θρέψει μια οικογένεια. Αχαχαχα τί αστείο. Στη νομική σας τα μαθαίνουν;
Mithrida Mithridatis Όποιος μου ξαναστείλει τυποποιημένο ευχετήριο sms, θα βρεθεί το κινητό του γραμμένο σε τοίχο τουαλέτας και από κάτω «παίρνω π*πες»! 24 Apr
Χρόνια πολλά!! Πολύχρωμος και εντοιχισμένος!!
nikikartsona Niki Kartsona Όπου πηγαίνω μ’ ακολουθεί ένας αέρας. Τί να κάνω; 1 May
Για αρχή, τσέκαρε μήπως τον παράγεις εσύ. Αν όχι κάτσε σπίτι σου. Αν σε ακολουθεί και εκεί, μετοίκισε. Δε θα σε σταματήσουμε.
Thursday at 8:10pm • Like • Comment
Penelope_A Penelope A @katerinazarifi pame trela na liastoume San tis saures!!!!!
Μπορεί όλοι σε κάτι να έχουν ταλέντο και το δικό σου είναι να γίνεσαι αντιπαθέστατος από μακριά. Κάτι είναι κι αυτό.
Ο ήλιος τρέφει τα μοσχάρια.. όχι τις σαύρες! Δε θα ήθελα να μπερδεύεσαι...
6 hours ago
Friday at 8:26pm • Like • Comment
Δε θέλεις να μ’ αγαπήσεις απόψε; Μόνο γι’ απόψε. Ξανασκέψου το. Κάπου την έχω ακούσει αυτή την ατάκα... Μόλις την έβγαλα απ’ το μυαλό μου, αλλά τί τα θες! Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ακούγεται πρόστυχο και απελπισμένο ταυτόχρονα... Η διττή σημασία του ίσως αποκτήσει άλλο νόημα αν προσθέσω και τον ρομαντισμό που ήθελα να συμπεριλάβω. Αλλά μάλλον είμαι εκτός. Θα φταίει που δε βλέπω ρομαντικές κομεντί.
lydiadinner lydia papaioannou Να μου το θυμηθείς, κάτι σημαντικό θα έγινε σήμερα κάπου στον κόσμο αλλά δεν το πήραμε χαμπάρι γιατί ήταν μπροστά το πέπλο της Κάθριν. 29 Apr
Εμείς εδώ γιορτάσαμε την υποψηφιότητά μας για τον τίτλο της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας... αμέ!! ThemisGeo Themis Georgantas @eliaspantazo O, ti pianei kaneis, kalo einai, Elia mou. 1 May
Εγώ που είχα πιάσει ένα γκόμενο πάντως, καθόλου καλό δε μου φάνηκε!
Saturday at 8:26pm • Like • Comment
Εσείς γερνάτε. Εγώ είμαι μπουμπούκι ακόμα. Μπουμπουκάκι; πρόσεχε μην σε μασήσουν οι κάμπιες!!! Sunday at 8:26pm • Like • Comment
Δεν είναι η Θεσσαλονίκη ερωτική, μωρό μου, εγώ είμαι.
myronasstratis Myronas Stratis by D_ougarezos @D_ougarezos @dmavrokefalidis Ο Ουγγαρέζος έχει την πιο ωραία ελιά στο πρόσωπο που έχω δει τελευταία. 6 Apr
Eίναι που δεν με έχεις γνωρίσει ακόμα... Μύρωνα!
spotlight skg direct//on the road//καφές, τσιγάρα & μολύβια//urban fairies//urban legends
SKG Direct Shine On You Crazy Diamond! Έχουν ήδη καταφέρει αρκετά, δημιουργώντας υποσχέσεις ότι θα καταφέρουν ακόμη περισσότερα. Είναι τα πρόσωπα που «στοιχηματίζουμε» ότι θα μας κάνουν περήφανους στο μέλλον και θα συνεχίσουν να λάμπουν όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο. Πάμε στοίχημα;
πορτρέτα Κώστας Αμοιρίδης
Γιώργος Παπαγεωργίου Ηθοποιός
He will survive της Κικής Μουστακίδου
Τ
έσσερα χρόνια πριν. Όλοι οι άνθρωποί μου έτρεχαν σαν τρελοί στο θέατρο «Εγνατία». Έβλεπαν και ξανάβλεπαν μια σουρεαλιστική παράσταση με το όνομα «Κατσαρίδα». Το χαμόγελό τους έφτανε μέχρι τα αυτιά όταν μου μιλούσαν για έναν απίστευτο τύπο που έπαιζε ιδανικά τον ρόλο μιας φαντασμένης πεταλούδας. Έβαλα έναν αστερίσκο δίπλα στο όνομα «Γιώργος Παπαγεωργίου» και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τον ανακαλύψω, όταν θα ανέβαινε με νέα δουλειά στη Θεσσαλονίκη. Ακριβώς έτσι έγινε. Το αυτοσχεδιαστικό έργο «I will survive» ήρθε για ένα μήνα στην πόλη και τελικά έμεινε για τρεις. Δεν είναι κι εύκολο να χορτάσεις έναν ηθοποιό που με έναν του μορφασμό σε κάνει να πασχίζεις να κρατήσεις το στομάχι σου στη θέση του και σε πείθει τόσο ως νευρωτικός επιστήμονας όσο και ως Βάνα Μπάρμπα μέσα στις δυο ώρες της ίδιας παράστασης. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι μια αεικί-
νητη πλαστελίνη επί σκηνής. Μεταμορφώνεται και παρασύρεται όσο χρειάζεται για να σε συνεπάρει. Γνήσιος εκπρόσωπος μιας θεατρικής φιλοσοφίας που θέλει τον θεατή συμμέτοχο και όχι ωραία κοιμωμένο στην καρέκλα του. Διαθέτει όλα όσα θα του επέτρεπαν να κυκλοφορεί με καβαλημένο καλάμι κι όμως, δεν το κάνει. Ο γιος της Φιλαρέτης Κομνηνού μπορεί με σιγουριά να πει ότι δεν στηρίχθηκε στις πλάτες της μητέρας του. Μπήκε στο επάγγελμα ξεκινώντας με κομπαρσιλίκια και συνεχίζει σε αυτό με άφθονο θέατρο και δίχως τηλεόραση. Την δουλειά του είναι που θέλει να εκτιμούν, όχι το είδωλό του. Μεγάλωσε στην Τούμπα και την Καλαμαριά, αλλά ζει πια στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα δουλεύει κι εδώ απολαμβάνει να περπατά στην παραλία, να ξενυχτά στο Residents και να μαγεύεται από το Καπάνι. Αγαπά το Βερολίνο, τα κλισέ και την αποδόμησή τους, τον αυτοσαρκασμό, τους συνειδητά απαισιόδοξους ανθρώπους
αλλά όχι εκείνους που παραδίνονται στη μιζέρια τους. Εκτιμά κι όσους υπήρξαν έμμεσοι δάσκαλοι στη ζωή του με την τέχνη και τη σκέψη τους. Όπως ο Ελύτης με μια φράση του. Όπως ο Αγγελάκας με τα τραγούδια του. Γλυκά, χωρίς εκπτώσεις. Αυτό θα ήθελε να κάνει και ο ίδιος σε ό, τι αφορά τη δουλειά του. Να μείνει σταθερός στις αξίες και την αισθητική του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν θα τα έχει πια καταφέρει, το δικό μου χέρι, βέβαιο γαρ, θα βρίσκεται ακόμη στη φωτιά.
INFO Αυτό το καλοκαίρι, ο Γιώργος Παπαγεωργίου θα βρίσκεται σε περιοδεία με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και την παράσταση «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. #21
[ skg direct ]
12 Πίθηκος ος
ΜC της «Rhythm And Poetry»
Δεν είναι άνθρωπος, είναι πίθηκος, να η γνώμη του της Τόνιας Παπαδάκη
Σε κάθε αδιέξοδο, διέξοδος η τέχνη. Πένα και χαρτί του αρκούν. Βιωματικό και βιογραφικό ραπ που ρολάρει σχεδόν τόσο ομαλά, όσο μια συζήτηση. Δεν υπερβάλλει, δε χυδαιολογεί, λέει τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς να δίνει αξία σε ό, τι στερείται αξίας.
Ο
Δωδέκατος Πίθηκος (a.k.a Άκης) ξεκίνησε να γράφει στίχους, μουσική και να χορεύει breakdance από πολύ μικρή ηλικία. Υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Funky Dust με τους οποίους έβγαλε και το πρώτο του CD, το 2001. Όταν το συγκρότημα διαλύθηκε ένιωσε πως δεν είχε δώσει όσα ήθελε, οπότε συνέχισε να γράφει. Ηχογραφούσε όπου και όποτε του δινόταν η ευκαιρία, μέχρι που δημιουργήθηκε το «DopeBeat Studios», όπου έχουν ηχογραφηθεί οι επόμενες δύο δουλειές του. Το 2007 είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο CD του, το οποίο ήταν διαθέσιμο μόνο μέσω ίντερνετ και έφερε τον τίτλο «Μόνο η αρχή». Κάπως έτσι, αρχίζουν να πληθαίνουν οι προτάσεις για συναυλίες και συνεργασίες. Η πιο πρόσφατη δουλειά του ήρθε φέτος, είναι το «100% Style» και έχει κάνει κρότο. Η παρουσίαση του στέφθηκε με επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ ήδη μέσα στο μυαλό του βολτάρουν νέοι στίχοι. Ο ίδιος, ενσωματώνει στις εμφανίσεις του τον χορό, καθώς το breakdance αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας του hip-hop. Τα lives του είναι διαδραστικά και για γερά πνευμόνια, περιέχουν μπόλικο freestyle και χορό, ενώ ο ίδιος προκαλεί το κοινό του να διασκεδάσει όσο αυτός. Σήμερα, μετράει άπειρες σελίδες στο ΥouΤube, χιλιάδες views στο βίντεο κλιπ του «Yπήρχαν Πράγματα» και συνεργασίες με ΒΠΕΙΣ, Εισβολέα, Dj TheBoy και πολλούς, πολλούς ακόμα. Πρόσφατα συμμετείχε στο Yo MTV Raps, όπου έχουν φιλοξενηθεί ήδη πολλά ονόματα του χώρου, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που θα παίξει σε αυτή την εκπομπή βίντεο κλιπ καλλιτέχνη, που δεν ανήκει σε κάποια δισκογραφική εταιρία. Ξεκίνησε και παραμένει χωρίς ατζέντη και χωρίς δισκογραφική, από επιλογή. Δεν εκπροσωπείται, εκπροσωπεί. Τον πλησιάζουν αλλά αυτός ζει το όνειρο του. Μοιράζεται τη ζωή του μαζί μας χωρίς να περιμένει πολλά, δηλώνοντας με ένα στίχο του «...και αν δεν σ’ αρέσω, τότε ειλικρινά να μη μ’ ακούς». Κάτι που για τους περισσότερους βέβαια είναι αδύνατον.
INFO O Δωδέκατος Πίθηκος δεν είναι μόνος. Eκτός από την vocalist Πελίνα, που συμμετέχει σταθερά σε κάθε του δουλειά, βρίσκεται ταυτόχρονα σε ανοιχτή συνεργασία με bboys της Θεσσαλονίκης, ενώ στηρίζεται από το crew του, Yakuza, που έχει επιμέληθει και τo artwork του τελευταίου CD. 22
pepper#
[ skg direct ]
Epione Project
Ψηφιακή αγκαλιά κατά του πόνου της Κικής Μουστακίδου
24
pepper#
Δ
ιαβάζοντας για μια ομάδα φοιτητών που κατάφερε να αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο ψηφιακό σύστημα διαχείρισης του πόνου, πίστεψα ότι έκανα λάθος στην ανάγνωση. Ο πόνος καταπραΰνεται. Ενίοτε, εξαφανίζεται. Πώς μπορεί όμως κανείς να τον διαχειριστεί; Οι νικητές του ελληνικού τελικού του Παγκόσμιου Φοιτητικού Διαγωνισμού «Imagine Cup», που διοργανώνει κάθε χρόνο η Microsoft, έχουν την απάντηση και θα την ταξιδέψουν το καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στον παγκόσμιο τελικό. Ο Κώστας Βρένας, ο Σταµάτης Γεωργούλης, ο Στέφανος Eλευθεριάδης και ο Δηµήτρης Τζιώνας, μαζί με τον μέντορά τους, αναπληρωτή καθηγητή στο Τµήµα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης, Λεόντιο Χατζηλεοντιάδη, δημιούργησαν το σύστημα «Epione». Η εφαρμογή έχει την ιδιότητα να διαχειρίζεται τον χρόνιο, τον οξύ και τον πόνο φανταστικού μέλους, από τον οποίο υποφέρουν τα ακρωτηριασμένα άτομα. Σε πρώτη φάση, «διαβάζει» τον πόνο του χρήστη μέσα από τις εκφράσεις του προσώπου του και από ένα απλό εγκεφαλογράφημα. Έπειτα, προχωρά σε εκείνες τις μορφές αλληλεπίδρασης που είναι ικανές να του προσφέρουν ανακούφιση. Διεγέρτες προσπαθούν να μπλοκάρουν τα σήματα του πόνου πριν φτάσουν στον εγκέφαλο ενώ άλλες λειτουργίες αποσπούν τον χρήστη. Για παράδειγμα, ένας εικονικός θόλος με τη λογική της κοινωνικής δικτύωσης και χαρακτηριστικά που τον ηρεμούν, η αγαπημένη του μουσική με κρυμμένες χαμηλές συχνότητες που μπορούν να τον χαλαρώσουν ή ακόμα και απεικόνιση ενός άκρου που λείπει, η οποία δίνει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει. Επίσης, την πρόοδο του χρήστη μπορεί να ελέγξει ανά πάσα στιγμή ο γιατρός του με ένα κλικ. Το project της «Επιόνης», λοιπόν, αποτελείται από πολλά και ξεχωριστά κομμάτια. Όλα τους τόσο χρήσιμα ώστε να αποτρέπουν τους ανθρώπους να καταφεύγουν απευθείας στα φάρμακα. Να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τον πόνο τους με τη βοήθεια της τεχνολογίας κι ύστερα, γιατί όχι, να αλλάξουν τη διατροφή, τη ψυχολογία τους, την αντίληψη που έχουν για τη ζωή. Ένας καθηγητής που έδωσε την ιδέα και τέσσερις φοιτητές που δούλευαν νύχτα μέρα πάνω σε αυτήν κατάφεραν να συνθέσουν κάτι πραγματικά καινοτόμο, κατευθείαν από το μέλλον, χωρίς να επηρεάζονται από τη μουντή και μίζερη καθημερινότητα που επικρατεί. Εργάστηκαν πάνω στη διαπίστωση ότι ο πόνος που μοιράζεται, είναι μισός πόνος. Εμείς ποντάρουμε ότι η επιτυχία του εγχειρήματός τους θα είναι διπλή και τριπλή για όλους μας. Και φυσικά, δεδομένη.
#25
[ skg direct ]
Ανέστης xΧατζηδιάκος Συνδιοργανωτής TED Thessaloniki
Αστικό σαφάρι για την «Μεγάλη Ιδέα» του Αλέξανδρου Αραμπατζή
Ε
κείνο το ανοιξιάτικο μεσημεράκι ήταν αναπάντεχα ζεστό. Ο ήλιος αντανακλούσε στις μαρμάρινες πλάκες της Αριστοτέλους, τα κοντομάνικα μπλουζάκια, έστω και δειλά, άπλωναν τις πολύχρωμες ψηφίδες το υς και, κατά έναν παράδοξο λόγο, τ’ αγόρια και τα κορίτσια στο κέντρο της πόλης χαμογελούσαν με αισιοδοξία -λες και ήταν εξωγήινα πλάσματα μακρινών πλανητών απολύτως disconnected με τη μίρλα της κρίσης που χτύπησε την Ελλάδα. Δυο-δυο, τρεις-τρεις, μερικοί και μονάχοι τους, από απενοχοποιημένα geeks μέχρι ultra trendy τυπάκια ανέβαιναν τις σκάλες του Ολύμπιον για να παρακολουθήσουν τους 14 ομιλητές και τους 10 performers του φετινού TEDxThessaloniki. Αυτής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης από την Αμερική που βγήκε στο σαφάρι της αναζήτησης των «μεγάλων ιδεών» και αγγαρεύει μέχρι και τον Μπιλ Γκέιτς μπας και μπορέσει να ψαρέψει το “next big
26
pepper#
thing” και ύστερα, με τον ζήλο αφοσιωμένου ευαγγελιστή το μεταλαμπαδεύσει στην ανθρωπότητα. ΟΚ, μπορεί ο ήλιος στη Θεσσαλονίκη να λάμπει σαν αυτόν στη Silicon Valley αλλά το δικό μας TEDx ούτε Γκέιτς είχε ούτε κάτι τόσο καινοτόμα ρηξικέλευθο που να σου κόψει τον ύπνο για νύχτες. Πλην όμως ήταν μια πολύ καλοδουλεμένη εκδήλωση, με ενδιαφέροντες ομιλητές απ’ όλες της ζωής τις στράτες (από επιστήμονες και αθλητές μέχρι επιχειρηματίες και καλλιτέχνες) που για τα ανήσυχα μυαλά ήταν πρώτης τάξεως food for thought. Είκοσι άτομα και τριάντα ακόμα εθελοντές, με επικεφαλής την Ελένη Ανδρεάδη και τον Ανέστη Χατζηδιάκο, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να φέρουν στη Θεσσαλονίκη και να στήσουν μία εκδήλωση που κράτησε συνολικά 7 ώρες και όλα πήγαν ρολόι. «Αυτό που μας μεταφέρει ο κόσμος είναι το "Μακάρι το TEDxThessaloniki να γίνει θεσμός" κι αυτό
λέει πολλά. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις την υποστήριξη του κοινού, όταν πας να κάνεις κάτι τέτοιο», υπογραμμίζει ο Ανέστης. Κι όταν τον ρωτώ τι μένει τελικά στην πόλη από τέτοιες πρωτοβουλίες, με αφοπλίζει: «Είναι το μήνυμα: "Αν πιστεύεις πως κάτι λείπει από την πόλη σου, κάνε μια προσπάθεια να το φέρεις εσύ". Πρέπει να υπάρξει μια κινητοποίηση των πολιτών και εθελοντικές πρωτοβουλίες και όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη. Το TEDxThessaloniki είναι το παράδειγμα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας και μάλιστα επιτυχημένο», καταλήγει. Ο Ανέστης, η Ελένη και οι υπόλοιποι της ομάδας έχουν ήδη αρχίσει το ψάξιμο για τα πρόσωπα και τις ιδέες της πόλης που αξίζει να ανέβουν στη βήμα του επόμενου TEDx Thessaloniki. Εξάλλου, σε καιρούς κρίσης, οι άγκυρες για να πιαστείς και τα λαμπερά μυαλά για να εμπνευστείς γίνονται πιο πολύτιμα από ποτέ. Ραντεβού το χρόνου, λοιπόν!
Collectors’Items Οι συντάκτες του Pepper «αρπάζουν» την απόχη τους και μαζεύουν αναμνήσεις, αγαπημένες συνήθειες και πρόσωπα για την προσωπική τους συλλογή!
Η φιλία είναι έρωτας χωρίς φτερά! της Τόνιας Παπαδάκη
Ε
πειδή τον τελευταίο καιρό το κρεβάτι μου (και όχι κάποιος πιο ενδιαφέρων) έχει ξελαρυγγιαστεί να τραγουδάει το (πάρα πολύ μισητό κατά τα άλλα άσμα) «πού ‘χει πάει;», είπα να μη του στερήσω τη χαρά και σήμερα. Ξεπόρτισα. Αραχτή στο Μανιτάρι, στην Ροτόντα, τσιμπολογάω τα μανιτάρια μου (ευφάνταστο), συνοδεία ρετσίνας, ρεμπέτικου ρεπερτορίου και της παρέας μου. Ένα καραφάκι κερασμένο από τους διπλανούς -σκορ-. Στρίψαμε για άλλη μια φορά στην οδό των αναμνήσεων. Θυμηθήκαμε που έξι από εμάς κλειστήκαμε σε ασανσέρ τριών ατόμων και τους πυροσβεστηκάριους που ήρθαν να μας σώσουν (και όχι δεν ήταν τεκνά, ούτε ημίγυμνοι). Τα ταξίδια μας, που πάντα βρέχει. Την πέτρα με την οποία χτύπησα την φίλη μου στην προσπάθεια μου να κάνω βατραχάκια στο νερό, τους τουρτοπολέμους που παίζουμε με κάθε ευκαιρία και ότι έχω πάρει δώρο σε φίλη μου ένα καρότο. Τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα της εκάστοτε μίας στην εκάστοτε άλλη στα οποία κυριαρχούν λυγμοί, πολλά μπιπ και άναρθρες κραυγές. Θυμηθήκαμε που μια φορά που γύρισα μεθυσμένη η μαμά μου δήλωσε στους φίλους μου «η Τόνια πέθανε» και κλαίγανε κάτω από το σπίτι μου. Θυμηθήκαμε μπαγιάτικους και φρέσκους ακατανόμαστους αλλά αποφύγαμε να μετρήσουμε τις ώρες που σπαταλήσαμε να συζητάμε γι’ αυτούς (μάταια). Τα λάθη από τα οποία παλέψαμε να προλάβουμε η μία την άλλη (μάταια). Μαζώξεις σε σπίτια που κατέληγαν σε Χάρις Αλεξίου/Τάνια Τσανακλίδου και ενδεχομένως κλάματα. Mια φίλη μας που κλαίει άχαρα. Μια άλλη που ξύπνησε μια μέρα κάπου αλλά δεν ήξερε πού. Μια βραδιά που βγήκαμε έξω με ένα καλάθι με κρασιά και μια αερόμπαλα. Θυμηθήκαμε πού κρύβαμε τα τσιγάρα μας, τα πάρτυ που κάναμε, τις μυστικές μας εξόδους, κάποια φαντάσματα και άλλους που είναι ακόμα εδώ. Για όλα αυτά κρατάω τους φίλους μου λοιπόν, μόνο. Α, και τη Σβώλου. Να ξέρετε, αν ποτέ φύγω από την πόλη του Λευκού, την Σβώλου θα την πάρω μαζί μου (και τους φίλους μου)!
28
pepper#
Περί συλλογής της Κικής Μουστακίδου
Σ
υλλεκτικό = εκείνο που αξίζει να μπει σε συλλογή, καθετί που είναι άξιο συλλογής. Η Zaz και η live της εμφάνιση που δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις από κοντά. Η βεβαιότητα ότι κάθε ηχογραφημένο της τραγούδι είναι τόσο πολύχρωμο όσο και το live της. Η Adele από το «Chasing pavements» μέχρι το «Rolling in the deep» και πάλι πίσω. Η Lykke Li και τα ποτάμια. Τα ακαπέλα της Μποφίλιου. Συλλεκτική είναι η ταινία «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και ακόμη πιο συλλεκτική η στιγμή που δηλώνεται πως «οι κηδείες είναι όμορφες σε σχέση με τους θανάτους». Το μούδιασμα στα κάτω άκρα σου μετά τον «Μαύρο Κύκνο» του Αρονόφσκι. Η Κική Δημουλά και του κόσμου τα συναισθήματα που μπορούν να σου φανερωθούν σε δύο της μόνο λέξεις. Κάθε βιβλίο με χειρόγραφη αφιέρωση. Κάθε βιβλίο, τελεία. Οι παλιές φωτογραφίες με εσένα ντυμένο πειρατή ή καραμέλα και με την ακριβή ημερομηνία από πίσω. Δεν είναι ότι θυμάσαι απλά, θυμάσαι και πότε. Η πρώτη σου έκθεση με ένα «μπράβο, συνέχισε έτσι». Η αίσθηση του να ξέρεις ότι τελικά έχεις συνεχίσει αλλιώς και όπως ήθελες. Συλλεκτικά είναι τα καρτούν που ήξεραν να βγάζουν τον σκασμό. Ο Bolek και ο Lolek. Ο Ροζ Πάνθηρας. Συλλεκτικό είναι να μπορείς να κρίνεις νηφάλιος αν μια χρονιά που πέρασε ήταν καλή ή κακή. Να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι τα καλύτερα έπονται. Μερικά καλοκαιρινά βράδια που ξέρεις να τα ζήσεις ακόμα και πάνω στην ταράτσα σου, συντροφιά με δυο καλά χαμόγελα καλών φίλων. Παθιασμένα ζευγάρια στα Κάστρα να χορεύουν τανγκό. Τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα γνωριμίας σου με έναν άνθρωπο. Συλλεκτικά είναι όσα προλάβουν και ρουφήξουν οι κεραίες σου από αυτόν. Όσα έχουν τη δύναμη να σε αλλάξουν. Τελικά, το πιο συλλεκτικό από όλα είναι η αλλαγή.
[ on the road ]
Horror Vacui του Γιάννη Μπαλαφούτη
Μ Συλλέγω του Στέργιου Βρίζα
Ό
σα συλλέγω με κάνουν να χαμογελώ. Να χαίρομαι. Όχι γιατί διεκπεραιώνω συλλογές. Μα γιατί τις βλέπω να με καλυτερεύουν. Να με περπατούν. Να με αναπτύσσουν. Οι φίλοι: Πέντε μετρημένοι στα δάχτυλά μου άνθρωποι. Δοτικοί, είρωνες. Συνηθισμένα άτομα που σ’ ανύποπτες στιγμές συμπεριφέρονται ασυνήθιστα. Καλλιτέχνες, τεχνοκράτες. Παιδιά εύπορων οικογενειών. Μετρημένων απόψεων λόγω πανέξυπνων μυαλών. Παιδιά της γενιάς τους που πάψαν πλέον να είναι παιδιά αλλά πως ν‘ αποκαλέσεις αυτόν με τον οποίο μεγάλωσες; Ώριμοι σε ανώριμες στιγμές κι ανώριμοι με κοκτέιλ στα χέρια κάτι βράδια ανοιξιάτικα. Τα μολύβια: Μαζί με το χαρτί ό,τι μ’ έσωσε όταν δεν μου ‘φτανε η άνω «συλλογή». Ποτέ ξύλινα. Πάντα μηχανικά με μύτες 0,5 μαλακές. Ν’ αφήνουν χοντρά σημάδια στο χαρτί και μουτζούρες στα ακροδάχτυλα. Κάναν πάντα την δουλειά τους και πάντα με έβγαζαν ασπροπρόσωπο παρόλα τα γκρίζα σημάδια τους. Τα δισκάκια: Όχι CD. Δισκάκια. Μικροί ασημένιοι δίσκοι που ‘χουν αποθηκεύσει όλες μου τις στιγμές. Συνδυασμένες έτσι ώστε να πατάν στις νότες και τα λόγια γραμμένα από άλλους. Στοιβαγμένα με σειρά προτίμησης, ίσως και αλφαβητικά. Ξεσκονισμένα συχνά και πάντα ένα ξεχασμένο μέσα στο player. Το Mac: Που με έκανε να καταλάβω πόσο προχωράει η τεχνολογία. Που με ένα κλικ απλουστεύεις το πιο δύσκολο σου θέμα. Που ο ήχος του πλήκτρου της έντασης, όταν το πατάω, με κάνει και αισθάνομαι ασφαλής. Που «θυμάται» όσα εγώ ξεχνάω. Οι έρωτες: Επειδή με πλήγωσαν κι έγινα καλύτερος. Ωριμότερος. Έβγαλα κι άλλα εγώ. Η Λίνα: Γιατί έγραψε όσα έχω αισθανθεί. Ερωτικό, πολιτικό, κοινωνικό. Που γέννησε στίχους σαν εκείνους που δεν γέννησε κανείς και που έγραψε γραμμές που ζήλεψα και θα ‘θελα να ‘χα γράψει πρώτος εγώ. Αυτά συλλέγω. Αυτά μοιράζομαι. Αυτά είναι. Αυτά, γι’ αυτό που είμαι είν’ η αιτία.
ικρά τετράγωνα κουτάκια. Και ο κόσμος όλος στριμωγμένος εκεί μέσα. Να μην χαθεί τίποτα και τίποτα να μην μπει στο λάθος. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, συνωστισμός αναμνήσεων, επιλογών και θέλω, μέσα στον ήδη κλειστοφοβικό αποθηκευτικό μας χώρο. Μικρά κουτάκια μέσα μας που ξεχειλίζουν από έναν κόσμο που προσπαθούμε να φέρουμε στα μέτρα μας. Αποτέλεσμα του Horror Vacui, του φόβου κενού, που μας κάνει να πλημμυρίσουμε κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου. Ρακοσυλλέκτες ξεπερασμένων σχέσεων, υπολείμματα από παιδικές φιλίες, παρωχημένες επιλογές που από ενοχή αρνούμαστε να ξεφορτωθούμε. Γινόμαστε δυσκίνητοι. Η ασθματική μας αναπνοή γίνεται δικαιολογία για την άρνηση μας να κινηθούμε. Και αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει χώρος ούτε για μας πλέον. Μια χωματερή δογμάτων, άκαμπτων προτιμήσεων και απόψεων που είναι έτοιμη να κάνει έξωση στον ίδιο μας τον εαυτό. Τα γόνατα μας λυγίζουν και μας πλακώνει η ρουτίνα και η έλλειψη επιλογής. Για να φτάσουμε να κρατήσουμε αυτά που έχουν αξία, πρέπει να βρούμε το θάρρος να αποχωριστούμε ό, τι μας βαραίνει. Να αποφορτίσουμε τα κουτάκια μας και να «ξεσκαρτάρουμε» όλη τη σαβούρα. Να αξιολογήσουμε τους φίλους μας, τα μαγαζιά που μας αρέσει να τρώμε, τη μουσική που επιλέγουμε να ακούσουμε και τον τρόπο που διασκεδάζουμε. Να «συλλέξουμε» τα καλύτερα από αυτά και να μην τα χώσουμε μέσα σε ένα μεγάλο κουτί που θα λέει συλλογή-εύθραυστο, άλλα να τα βγάζουμε έξω σε κάθε ευκαιρία και να τα χαιρόμαστε συντροφιά με το «παρεάκι» που αγαπήσαμε, επιλέξαμε και μας επέλεξε. Οι «αντρικές» μας βραδιές κάθε Τρίτη βράδυ στην Rosticceria του Μαξ και του Ονούφριου στην Αρμενοπούλου (ή καλύτερα στον «Ιταλό» όπως καθιερώθηκε να λέμε μεταξύ μας) για pasta, τα αυτοσχέδια brunch τις Κυριακές στο Tres Marie στη Σοφούλη με τις κυριακάτικες εφημερίδες να έχουν την τιμητική τους και τις πολλές κουβέντες να αποτελούν πολυτέλεια. Τα τραπεζάκια έξω στη Ζεύξιδος που σηματοδοτούν την έναρξη του καλοκαιριού και την «Σισύφεια» βόλτα στο τετράγωνο μέχρι να βολευτούμε. Τα Gin λεμονάδα με μια φέτα lime τις καθημερινές τα βράδια στο Local στην Π.Π. Γερμανού, παρέα με όποιον μένει στο κέντρο και περνάει «τυχαία» από την γωνία, σίγουρος ότι θα συναντήσει κάποιον γνωστό. Οι 90’s βραδιές στο La Doze στην Βηλαρά, να χορεύεις ακούραστα «καρέκλα» με ολοκαίνουργιους φίλους, του «κουτιού», που νιώθεις σαν να γνωριζόσασταν από πάντα, αν και συναντηθήκατε για πρώτη φορά μόλις 15 μέρες πριν. Οι μεταμεσονύκτιες «ποδηλατάδες» για να φύγει η μέρα από πάνω σου. Τα καλοκαίρια στη μύτη στο Ποσείδι με αραδιασμένα όλα τα συμπράγκαλα και τα «ηρωϊκά» handmade-on-the-spot σαντουιτσάκια με το πατατάκι που σώζουν την μέρα μέχρι να πέσει ο ήλιος. Οι μουσικές του The Boy, των Thee More Shallows, των Radiohead και των Antony & The Johnsons που οι φίλοι σου δεν αντέχουν να ακούνε κάθε φορά που μπαίνουν στο αμάξι χαρακτηρίζοντάς τα «death-άδικα» και σε παρακαλάνε να βάλεις κάτι να κάνουν κέφι, λες και το αμάξι σου είναι μπουζουκερί σε χιλιόμετρο. Και όλα αυτά που θα έρθουν... Φρόντισε λοιπόν να κρατήσεις χώρο. Κάποια, ίσως τα καταφέρουν να μπουν στην συλλογή σου. Άλλα, ίσως στριμωχτούν για λίγο μέχρι να αποφασίσεις αν θα τα κρατήσεις ή θα τα απελευθερώσεις. Κατά προτίμηση, μια μέρα που φυσάει πολύ...
#29
[ καφές, τσιγάρα & μολύβια ]
Καφές, τσιγάρα & μολύβια Ο Γιάννης Ζουγανέλης* ενδοσκοπεί. Θα καταφέρει να αποποιηθεί την αγάπη του για το «συλλέγειν»; πορτρέτα Κώστας Αμοιρίδης
Έχω μια μανία, μανιώδη! Α γαπάω να συλλέγω άχρηστα αντικείμενα! Ήμουν από μικρό παιδάκι μανιώδης με τη
30
pepper#
συλλογή διαφορετικών πραγμάτων κάθε φορά. Δεν είμαι υλιστής απλά μάλλον, υπέρ του δέοντος, συναι-
σθηματικός. Το κακό άρχισε όταν σε ηλικία πέντε ετών απέκτησα τον πρώτο μου δίσκο, το Love me
Do, των Beatles. Ήταν δώρο με το απορρυπαντικό Roll. Από τότε έχω αγοράσει 12.000 βινύλια, τα έχω ακούσει όλα αμέτρητες φορές, αλλά αδυνατώ να πετάξω έστω και ένα. Κρατάω ένα σωρό άχρηστα πράγματα που δεν μπορώ να αποχωριστώ και ας μην είναι μέσα στην καθημερινότητα μου. Μου αρκεί που ξέρω πού βρίσκονται και ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να ανατρέξω σε αυτά. Βέβαια δεν είναι ταξινομημένα και πολλές φορές δεν μπορώ να βρω καν αυτό που ψάχνω αλλά έτερον εκάτερον! Μια ακόμα ανάμνησή μου, που κρατάω, έχει να κάνει με τα ρολόγια. Μικρός ζούσα πολύ κοντά με κάποια ξαδέρφια μου τα οποία είχαν πανέμορφα ρολόγια! Ο πατέρας μου δεν ήταν πλούσιος. Ήταν αφέντης μεν, αλλά δεν του περίσσευαν τα χρήματα και έτσι δεν ήθε-
λα να τον επιβαρύνω ζητώντας ό, τι μου γυάλιζε. Σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν έκανα ένα δίσκο και κυκλοφόρησε στο πάλαι ποτέ Ανατολικό Μπλοκ, έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία. Το πρόβλημα όμως ήταν πως εκεί δεν σου επέτρεπαν να πάρεις τα ποσοστά που δικαιούσαι από τα πνευματικά δικαιώματα. Μπορούσες να πληρωθείς σε είδος. Οπότε αγόρασα ρολόγια... Πολλά ρολόγια. Κάποια από τα οποία δεν ξέρω καν αν μου αρέσουν. Πήρα ένα ολόχρυσο Rolex, ας πούμε, το οποίο ντρέπομαι να φορέσω. Τώρα συλλέγω ακόμα και πλάστικα ρολόγια που δεν έχουν καμία μα καμία χρηματική αξία. Δένομαι συναισθηματικά με ορισμένα αντικείμενα, συνδυάζω πάντα πράγματα, μυρωδιές, μουσικές με γεγονότα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται κομμάτι του εαυ-
τού μου. Έχω κρατήσει ένα μελανοδοχείο που μου είχε χαρίσει ένας καθηγητής μου. Το κρατάω γιατί ακόμα και σήμερα που το μυρίζω είναι σαν να βλέπω το σχολείο μου και να παρελαύνουν μπροστά μου οι μνήμες από τότε. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως εξαιτίας ελλείψεων σε μικρή ηλικία κατέληξα να αγαπάω τόσο πολύ διάφορα αντικείμενα και να έχω μαζί τους τέτοιο δέσιμο. Όπως και να έχει από μανιώδης συλλέκτης έχω αρχίσει να γίνομαι μανιακός και λέω σιγά σιγά να αρχίσω να τα μοιράζω και να τα χαρίζω γιατί στο τέλος από τον συναισθηματισμό μου δεν θα με χωράει το ίδιο μου το σπίτι. Τέτοιος μ*λάκας είμαι. * Ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι μουσικός και ηθοποιός. #31
εικονογράφηση: www.urbansketchers.org
[ misfits ]
Indignados ή Ο Γιάννης Μπαλαφούτης και η Κική Μουστακίδου αποτυπώνουν τις σκέψεις τους για το φαινόμενο των «Αγανακτισμένων» της Θεσσαλονίκης.
Η τέχνη της επιλεκτικής αγανάκτησης του Γιάννη Μπαλαφούτη
«Τί σουβλάκι είναι αυτό ρε Μάκη; Δεν τρώγεται με τίποτα... Πιάσε τουλάχιστο μια κρύα Άμστελ... Τί μόνο ζεστές ρε Μάκη; Τί το ’χεις το μοτέρ πίσω από το εργαλείο;». Ο «Αγανακτισμένος» κύριος εξεμάνη. Η «αγανάκτηση» ήταν εμφανής στο πρόσωπο του. Όπως και στα πρόσωπα των χιλιάδων άλλων Θεσσαλονικέων που έκοβαν βόλτες ανάμεσα στις καντίνες, το μαλλί της γριάς και τα στάντ με τον πασατέμπο, συμμετέχοντας στο πανηγύρι που στήθηκε πέριξ του Λευκού Πύργου. Μαλλιάδες με κουτάκια μπύρας στο χέρι αραχτοί στα γρασίδια, φλώροι που γυρνούσαν από την απογευματινή τους φράπα στην παραλία, παππούδες με εγγόνια, αστικοί επαναστάτες και προδομένοι Κνίτες, συνέθεταν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό την πρώτη μέρα συνάντησης των «Αγανακτισμένων» Θεσσαλονίκης και περιχώρων. Αν δεν έβλεπα τον Λευκό Πύργο να στέκει ανήμπορος ως εμβληματικό σύμβολο του αγώνα τους, θα ορκιζόμουν ότι βρίσκόμαι σε παραλία της Ίου την δεκαετία του ‘90. Αυτά, την πρώτη μέρα. Σταδιακά το «κίνημα» συμμαζεύτηκε. Άρχι32
pepper#
σε να οργανώνεται, να αποζητά την αυτοπροστασία του από τον εμφανή, τουλάχιστο, λαϊκισμό και επικεντρώθηκε στην ουσία του λαϊκισμού. Ήταν το πρώτο «κίνημα» στην ιστορία της χώρας και ίσως παγκοσμίως, που πρώτα συγκέντρωσε φανατικούς οπαδούς και μετά αναγκάστηκε να ψάξει λόγους ύπαρξης, ιδεολογία και σκοπό. Αυτό βέβαια συνιστά τρομαχτικό πλεονέκτημα. Δεν χρειάζεται να απορρίψει υποστηρικτές λόγω διαφορετικών απόψεων. Μπορεί απλώς να διαμορφώσει το δικό του μανιφέστο κατά το δοκούν, με σκοπό τους λιγότερο δυνατούς αποκλεισμούς. Και έτσι να καταστεί μαζικό. Κάποιοι μίλησαν για αυθόρμητη εκδήλωση, κάποιοι για ειρηνική επανάσταση, ενώ άλλοι δεν παρέλειψαν να τονίσουν τον ρόλο των social media στον «ξεσηκωμό» των Ελλήνων. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εκδήλωση ήταν τόσο αυθόρμητη, όσο τα χτενίσματα των 80’s που ξεπατίκωναν οι έφηβοι της εποχής από ξενόφερτες μόδες. Δυστυχώς η πρωτογενής και πρωτότυπη σκέψη στην Ελλάδα περιορίζεται στο
να δημιουργούμε κακέκτυπα ξένων δράσεων, χωρίς μάλιστα να τις μελετήσουμε σε βάθος. Οι Indignados, με το εμπνευσμένο σύνθημα: «Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε», δεν βγήκαν στους δρόμους για να δώσουν βήμα στο κάθε πικραμένο να πει την αοριστία του. Κατέβηκαν με συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις που, ασχέτως αν συμφωνεί κάποιος μαζί τους ή όχι, είναι συγκροτημένες και συνιστούν μια πλατφόρμα ιδεών. Παράδειγμα, μεταξύ άλλων, ζητούν την κατάργηση των προνομίων της τάξης των πολιτικών, με αυστηρό έλεγχο στην παρουσία ή μη των εκλεγμένων στις θέσεις τους και την εφαρμογή ειδικών ποινών για την παράλειψη καθήκοντος. Επίσης την ισοτιμία του μισθού των εκλεγμένων αντιπροσώπων με τον μέσο μισθό των Ισπανών, συν τα απαραίτητα έξοδα για την άσκηση των καθηκόντων τους καθώς και μια σειρά άλλων προτάσεων ενάντια στην ανεργία, το δικαίωμα στην κατοικία, την φορολογία, τις πολιτικές ελευθερίες και την συμμετοχική δημοκρατία.
Καντινέρος? Το κεντρικό αίτημα στην Ελλάδα είναι: «Να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει το μνημόνιο, να φύγει το χρέος». Πώς; Δεν έχει σημασία! Σημασία έχει «Να φύγουν, να παν αλλού!». Υπάρχει κάποια πρόταση; «Να την βρουν οι πολιτικοί, γι’ αυτό τους ψηφίζουμε...» είναι η απάντηση. «Μα άμα φύγουν, πώς θα βρούνε λύση;», αναρωτιέται κάποιος, άλλα τέτοιου είδους λεπτομέρειες δεν παίζουν ρόλο στον φανταστικό πλανήτη των αγανακτισμένων. Και το χρέος; Όπως κάποτε οι γείτονες μας στην Αλβανία διαμήνυαν με σπαστά Ελληνικά στους ανταποκριτές των ελληνικών μέσων: «Να φύγει ο Μπερίσας» και ξορκίζανε το κακό με τουφεκιές από καλάζνικοφ, έτσι και οι «Αγανακτισμένοι» ξορκίζουν το χρέος με αντίσκηνα ψάχνοντας να βρουν την ευκαιρία να βγουν στον Παπαδάκη το πρωί για να επιδοθούν σε ένα κρεσέντο αφορισμών που θα τρομάξει το χρέος μακριά. Αν εξεταστεί όμως βαθύτερα το θέμα, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι στην ουσία η «αγανάκτηση» υπήρχε πάντα και μάλιστα έναντι των ίδιων στόχων. Όταν για παράδειγμα, οι βουλευτές της περιφέρει-
ας τους, καθυστερούσαν να διορίσουν τα ανίκανα βλαστάρια τους στο δημόσιο, δεχόντουσαν το αγανακτισμένο τηλεφώνημα των πατεράδων και των μανάδων που εκβίαζαν με τα πενήντα ψηφαλάκια της οικογένειας, μέχρι να φύγει το βιογραφικό από το γραφείο του βουλευτή με το ιδιόχειρο σημείωμα «δεν κάνει για τίποτα, βάλτον κάπου». Ίσως όμως τότε δεν υπήρχε το facebook και το twitter για να συντονιστούν όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» ψηφοφόροι και να διαμαρτυρηθούν... Μπορεί όμως η «επανάσταση» της κοινωνικής δικτύωσης να λειτουργήσει χωρίς την υποστήριξη των παραδοσιακών μέσων; Το «κίνημα» αγκαλιάστηκε από εκδοτικές και τηλεοπτικές δυνάμεις. Ακόμη και από αυτές που δεν μας έχουν συνηθίσει στον λαϊκισμό, εξαίροντας τον ειρηνικό της χαρακτήρα. Είναι όμως και αυτό κομμάτι του παζλ. Οι εκδηλώσεις πρέπει να παραμείνουν ειρηνικές. Και θα παραμείνουν. Αλλιώς θα χάσουν τον ελκυστικό χαρακτήρα τους για όλη την οικογένεια, θα προκαλέσουν την δημόσια οργή, θα απομονωθούν ως περιθωριακές και
θα διαλυθούν νομίμως από τις μονάδες καταστολής. Και τότε, πώς θα προχωρήσουν τα σχέδια των «διαχειριστών της ιστοσελίδας(;)»; Κάτι ψελλίζουν για κόμμα, κάτι για «Real Democracy» (μάλλον το New Democracy ήταν πιασμένο από την Νέα Δημοκρατία). Ας ευχηθούμε καλή επιτυχία στην πολιτική τους σταδιοδρομία λοιπόν και ας ευχηθούμε να τα πάνε καλύτερα από τους προηγούμενους. Μέσα όμως σε όλη αυτή την υστερία «αγανάκτησης», υπάρχει κάτι που είναι πραγματικά ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο: Η προοπτική μετατροπής της μάζας σε πλήθος. Διασκεδάζω αφάνταστα με την αμηχανία του πολιτικού κόσμου που αδυνατεί να αντιμετωπίσει αλλά και να χαρακτηρολογίσει αυτή την προοπτική. Γιατί αν συμβεί, κινδυνεύει πραγματικά η επιβίωση του. Μέχρι τότε, καθείς με το αίτημα του. Το κάθε αίτημα να διαβάζεται από μικροφώνου. Και ο κύριος στην αρχή του κειμένου, μόλις έρθει η σειρά του, θα δηλώνει με στόμφο: «...Και σας παρακαλώ ε... κρύες μπύρες στην καντίνα του Μάκη...». #33
[ misfits ]
Αλλάζεις. Άρα ζεις της Κικής Μουστακίδου
Indignados ή Καντινέρος?
«Ένας παλιάτσος είμαι εγώ/καλή σας μέρα/Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ/ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα/γι’ αυτό κι εγώ θα σας το πω». Το τραγούδι συνεχίζει και μιλά για τα «δίκια της ζωής», που θα τα «τραγουδάς κι εσύ απ’ την πλατεία». Δεν τα πήγαινα ποτέ μου καλά με τέτοιου είδους άσματα, μέχρι που άκουσα τον μικρό Θανάση να παίρνει το μικρόφωνο κάτω από τον Λευκό Πύργο και να το τραγουδά. Δεν τα πήγαινα ποτέ μου καλά με τις πολιτικές συγκεντρώσεις και τις πορείες, μέχρι που είδα τους υπόλοιπους «Αγανακτισμένους» γύρω μου να δακρύζουν και να τον χειροκροτούν. Τέτοιες εικόνες συναντά κανείς στα γρασίδια δίπλα στον Θερμαϊκό. Ίσως, ακόμη εντονότερες στην πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα. Αληθινές και ενωτικές. Και δεν είναι μόνο ένα μικρό παιδί που συγκινεί το πλήθος. Είναι και άνθρωποι κάθε ηλικίας που περιμένουν στωϊκά προκειμένου να φτάσει η σειρά τους και να εκφράσουν την άποψή τους πάνω στο τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα τους. Υπάρχει μια δυναμική στους «Αγανακτισμένους», στις συνελεύσεις τους,
34
pepper#
στην καθημερινή, μεταξύ τους συνεργασία, που αναπτύσσεται σε γόνιμο έδαφος. Δεν μπορεί όλο αυτό που συμβαίνει να είναι μονάχα ένα πυροτέχνημα. Μια βιαστική εκτόνωση και ύστερα πάλι, τα κεφάλια μέσα. Είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες αυτής της χώρας παράτησαν το «εγώ» τους στο σπίτι, μαζί με τους απλήρωτους λογαριασμούς και αναζητούν με τόσο πείσμα ένα «εμείς» αχρωμάτιστο και ακομμάτιστο, έστω κι αν κανείς τους ακόμα δεν γνωρίζει ποιο μπορεί να είναι αυτό. Και είναι αλήθεια. Τα αιτήματα δεν είναι συγκεκριμένα, η επόμενη και δραστικότερη κίνηση δεν έχει οργανωθεί. Ακόμη και τα συνθήματα πολλές φορές, σβήνουν και χάνονται στη δεύτερη επανάληψή τους. Όσοι ασκούν κριτική, θέτουν μία και μοναδική ερώτηση. «Και μετά τί»; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι «Αγανακτισμένοι» κλείνουν μία εβδομάδα συνεχούς παρουσίας στους δρόμους. Μετά τη δημοσίευσή του, μπορεί και να μην υπάρχει ψυχή κάτω από τον Λευκό Πύργο και όλα αυτά να μοιάζουν
τουλάχιστον φαιδρά, όπως προβλέπει ένας φίλος. Ακόμη και έτσι να καταλήξει, ακόμη και αν επιβεβαιωθούν οι επιφυλακτικοί επικριτές αυτής της κίνησης, το σίγουρο είναι ότι η αρχή για κάτι μεγαλύτερο θα έχει ήδη γίνει. Καμιά ιστορία δεν μπορεί να ρουφήξει στα άδυτά της το πνεύμα σύμπνοιας που έχει καλλιεργηθεί μέσα και γύρω από τα κιόσκια των «Αγανακτισμένων». Μπορεί να ξεθωριάσει αυτή η μετοχή αλλά σίγουρα θα βρεθεί μια άλλη για να ονοματίσει την ανάγκη των πολιτών για μία ολοκληρωτική αλλαγή. Μπορεί οι Ισπανοί να πάψουν να κάνουν ησυχία «για να μην ξυπνήσουν τους Έλληνες» αλλά σίγουρα θα βρεθεί μια νέα αφορμή ώστε να κατεβάσει ένα ποτάμι μπουχτισμένων νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων στους δρόμους. Οι άδειες κατσαρόλες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα συνεχίσουν να χτυπούν και να ακούγονται στις πλατείες. Γιατί αυτές είναι το μέλλον που τρομάζει έναν κόσμο ανήμπορο να ορίσει το μέλλον του, έτσι όπως το έχει ονειρευτεί.
#35
Urban Fairies Φέρνοντας την πόλη στα μέτρα μας
Με case studies απ’ όλο τον κόσμο και το... ραβδάκι ικανών αρχιτεκτόνων, η Θεσσαλονίκη γίνεται ο καμβάς μας και την μεταμορφώνουμε για πάντα!
Every little helps... Η
ομοιομορφία στην αρχιτεκτονική ανέκαθεν είχε φίλους και εχθρούς. Πολλοί θεωρητικοί τάσσονται κατά της τυποποίησης και της επανάληψης γιατί περιορίζει την φαντασία και την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής. Άλλοι πάλι, οπαδοί της ομοιομορφίας, υποστηρίζουν ότι κατά αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται αρμονία, καλή αισθητική –έστω και συγκεκριμένη- ενός κτιρίου, οικισμού ή και μιας ολόκληρης πόλης, χωρίς να κινδυνεύει η καταστρατήγηση της αρχικής ιδέας. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Δεν θα θέλαμε να ζούμε σε μία πόλη με πανομοιότυπα κτίρια, γιατί θα το βρίσκαμε μάλλον βαρετό και ακόμη και να το επιθυμούσαμε είναι πια ανέφικτο. Η Θεσ-
36
pepper#
σαλονίκη, έχασε κάτι το οποίο είναι αναγκαίο για να ζήσει και να εξελιχθεί: το DNA της. Κάθε πόλη, σαν ένας ζωντανός οργανισμός, έχει το δικό της «γενετικό υλικό», δηλαδή τα μοναδικά σε αυτήν αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά που αναγνωρίζουν και αγαπούν οι κάτοικοί της. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι υλικά, χρώματα, αρχιτεκτονικές μορφές, κλίμακα, αναλογίες. Για να μπορέσει αυτή η πόλη να επιβιώσει, πρέπει να σεβαστεί τον γενετικό της κώδικα και να τον προσαρμόσει στα σύγχρονα δεδομένα της εποχής. Ο εξωραϊσμός των όψεων, οι χώροι πρασίνου, ο αυστηρός έλεγχος από τα πολεοδομικά γραφεία, η βελτίωση του κυκλοφοριακού, το μετρό, η δημι-
[ urban fairies ]
ουργία ποδηλατοδρόμων, το Μητροπολιτικό πάρκο πολιτισμού, οι νέοι δημοτικοί χώροι στάθμευσης, το Εμπορευματικό Κέντρο, το Παράκτιο πάρκο οικολογίας & αναψυχής, τα «πράσινα» και «έξυπνα» σχολεία κ.α. είναι έργα που σίγουρα θα αναβαθμίσουν τη Θεσσαλονίκη, όταν υλοποιηθούν. Και αν.... Όλα τα παραπάνω απαιτούν χρόνο και χρήματα για να υλοποιηθούν και να αλλάξουν αποτελεσματικά την εικόνα της πόλης. Υπάρχουν όμως και προσιτές λύσεις, που μπορούν να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό της πόλης μας. Απλά αντιβιοτικά που δεν κοστίζουν, αλλά μπορούν να συντελέσουν σε μια αξιοπρεπή εικόνα μέχρι να βρεθούν τα κονδύλια, ο χρόνος και η βούληση για ένα ριζικό lifting. Την επόμενη φορά που θα βγείτε από το σπίτι σας,
κάντε ένα τεστ και παρατηρήστε πόσων ειδών διαφορετικοί τύποι υπάρχουν σε φωτιστικά δρόμων, δοχεία απορριμμάτων, πασσαλάκια, δάπεδα στα πεζοδρόμια, ζαρντινιέρες και ταμπέλες σε διαφορετικά ύψη και μεγέθη. Αν όλα τα παραπάνω αντικείμενα που συναντάμε καθημερινά ήταν όμοια, θα βελτίωναν τη συνολική εικόνα των δρόμων μας. Μπορεί να φαντάζουν ως λεπτομέρειες που δεν αξίζουν την προσοχή μας σε σχέση με το ευρύτερο αστικό σύνολο, αλλά η ομαδοποίησή τους σε μία τυπολογία είναι κάτι εφικτό και απλό που θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση του οπτικού θορύβου της πόλης. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο αρχιτέκτονας Ludwig Mies van der Rohe: “God is in the details”. #37
[ urban legends ]
ς ο ζ έ ν η Ο Αθ και η αναζήτηση
του Χαμένου Ερωτισμού ς πη ρώ Ευ ς τη λη πό κή τι ω ερ ο πι ν Μια ιστορία για τη Story: Γιάννης Μπαλαφούτης | Φωτογραφία: Νίκος Καρδαράς
38
pepper#
#39
Μια περίεργη ημέρα ξημέρωσε στην πιο ερωτική πόλη της Ευρώπης...
Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Οι Θεσσαλονικείς, όπως κάθε πρωί, αφού έκαναν παθιασμένο έρωτα με το σύντροφό τους, ξεκινούσαν για τις δουλειές τους
Κάτι όμως πρόδιδε ότι τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ πια τα ίδια...
Τις τελευταίες μέρες, τα νεύρα και η υπερένταση, όλο και περισσότερο, περίσσευαν στους δρόμους
Οι κάτοικοι της πιο ερωτικής πόλης της Ευρώπης είχαν σταματήσει σταδιακά να κάνουν έρωτα ο ένας στον άλλον!
...και στη πόλη άρχισε ξαφνικά να ξεσπά μια επιδημία αγαμίας, που προκαλούσε τρομαχτικό εκνευρισμό, νεύρα και κακή διάθεση στους κατοίκους της
...και να οδηγήσουν σε εκτεταμένα επεισόδια που μετέτρεψαν την πιο ερωτική πόλη της Ευρώπης, στην πιο ανέραστη και επιθετική.
Όλα αυτά δεν άργησαν να φέρουν τους ανθρώπους αντίπαλους
Κάπου όμως πίσω απ’ όλα αυτά, κρυβόταν κάτι, που έδινε την ελπίδα ότι όλα θα μπορούσαν να γίνουν όπως πρώτα...
Ήταν η Παρθένα Φουντουκανδρή!
Παρόλαυτα που συνέβαιναν γύρω της, η Παρθένα Φουντουκανδρή, συνέχισε τις καθιερωμένες βόλτες της στα μαγαζιά, διατηρώντας το χαμόγελό της και το κρυφό της όνειρο... Η Παρθένα Φουντουκανδρή, συνέχισε να ζει ονειροπολώντας...
Να χαρίσει ό,τι πολυτιμότερο είχε στον κρυφό της έρωτα, που κουβαλούσε πάντα μαζί της...
…και κανείς δεν ήξερε ποιος είναι …και ζούσε τόσο βαθιά μέσα στα όνειρα της, που δεν αντιλαμβανόταν τί συνέβαινε γύρω της…
Ώσπου μια μέρα, εκεί που περπατούσε αμέριμνη και σκεφτόταν τον κρυφό της πόθο, σκόνταψε...
...και αντίκρισε κάτι, που θα την στοίχειωνε για πάντα…
Ποιός της άφησε αυτό το μήνυμα;
Ποιός είναι ο Αθηνέζος; Και κυρίως...
Γιατί πρέπει να πεθάνει;
Οι σκέψεις τις διακόπηκαν απότομα από μια φωνή που την έκανε να πεταχτεί στον αέρα! Υπό την επήρεια μιας μυστηριώδους δύναμης, στην οποία οριακά αντιστεκόταν, της εξήγησε ό, τι είχε συμβεί. Για την άφιξη του Αθηνέζου και για τα βρώμικα σχέδια του
Ήταν ο Νίκος Καρδαράς, γνωστός φωτογράφος και συνεργάτης του περιοδικού Pepper που γνώριζε την Παρθένα Φουντουκανδρή από τα μαθήματα Charleston Ο Αθηναίζος, με την πρωτευουσιάνικη γοητεία του και την αστική του μπούκλα, είχε έρθει στον Ερωτικό και υγρό Βορρά με έναν και μόνο σκοπό:
Και μόνο εσύ μπορείς να τον σταματήσεις!
Να κλέψει τον ερωτισμό της πιο ερωτικής πόλης της Ευρώπης, να τον εμφιαλώσει και να τον πουλήσει στην Χαμουτζία
συνεχίζεται...
heroes my way//ξωτικά της πόλης//hero next door
[ my way ]
Η ΤΕΧΝΗ Κιμούλης Κιμούλης
Γιώργος Γιώργος
44
pepper#
ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ Μαρκουλάκης Μαρκουλάκης
Κωνσταντίνος Κωνσταντίνος
συνέντευξη στον Γιάννη Μπαλαφούτη | πορτρέτα: Κώστας Αμοιρίδης
Η νέα τους παράσταση «Οθέλλο», ο θάνατος του θαυμασμού και οι «παγκόσμιοι κακοί». #45
[ my way ]
Σ
υναντηθήκαμε στα καμαρίνια του θεάτρου «Κολοσσαίον» ανάμεσα στην απογευματινή και την βραδινή παράσταση. Ο χρόνος που είχαμε στην διάθεση μας πριν ανέβουν στην σκηνή για την τελευταία προγραμματισμένη για φέτος παράσταση του «Σλουθ», έμοιαζε αρκετός. Αφήνοντάς τους πίσω όμως για να παρακολουθήσω αυτό που, αδόκιμα μεν ως επίθετο για θεατρική παράσταση, απολύτως δίκαια δε ως προς τους λόγους επιλογής, χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως blockbuster, ένιωσα ότι θα μπορούσαμε να συζητάμε με την ίδια ένταση και ενδιαφέρον όλο το βράδυ. Παρόλαυτά, καταφέραμε να «στριμώξουμε» την νέα τους παράσταση «Οθέλλο» που θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη στις 27 & 28 Ιουνίου, την μεταξύ τους σχέση, αλλά και του καθένα ξεχωριστά απέναντι στην πολιτική, τους ανθρώπους και το παγκόσμιο σύστημα, ανάμεσα από ένα κρεβάτι, έναν μεγάλο καθρέπτη και τον ήχο από το πρώτο και δεύτερο κουδούνι.
Η σχέση, η συνεργασία τους & και ο ανταγωνισμός επί σκηνής Γ.Κ. ▼ Τον Κωνσταντίνο τον ήξερα. Τον παρακολουθούσα. Ήμουν εγώ που του είχα πει ευθαρσώς ότι θέλω να δουλέψουμε μαζί. Δεν κάναμε παρέα. Υπήρχε όμως μια καθαρή γνώμη, ότι ο Κωνσταντίνος είναι με μεγάλη απόσταση ο καλύτερος ηθοποιός, όχι της γενιάς του μόνο, αλλά όλης αυτής της νεότερης αν θέλεις γενιάς στο θέατρο. Τώρα με τον Κωνσταντίνο είμαστε σχεδόν σαν συγγενείς, με όλα τα καλά και κακά της συγγένειας. Δεν είναι πλέον μια σχέση που κινδυνεύει να σπάσει, είτε με τον χρόνο, είτε με τις συνεργασίες. Κάνοντας το «Σλουθ» με τον Κωνσταντίνο, ένιωσα ότι λειτουργούμε σαν τα παλιά καλά ροκ συγκροτήματα. Κανείς μέσα εκεί δεν ξέρει ποιανού είναι η ιδέα. Και πάνω από την οποιαδήποτε αυτο46
pepper#
προστασία που μπορεί να έχει ο καθένας σε επίπεδο εγωϊσμού, είχαμε και οι δύο μας, την έννοια της ίδιας της παράστασης. Αυτό είναι πολύ σπάνιο πράγμα, για να μην σου πω σχεδόν αδύνατο. Κ.Μ. ▼ Ήμουν στο πρώτο έτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου όταν είχα δει τον Γιώργο να παίζει σε μια παράσταση που λεγόταν «Φτωχέ Φονιά», στο θέατρο Κάππα. Όταν τελείωσε η παράσταση, δεν μπορούσα ούτε να χειροκροτήσω από το σοκ που είχα πάθει. Βλέποντας τον, είχα μείνει ενεός! Είπα ότι, αν αυτό είναι το μέτρο της υποκριτικής, ο πήχης είναι πάρα πολύ ψηλά. Αν αυτός είναι μέτρο σπουδαίας υποκριτικής, τί κάνω εγώ; Κάποια στιγμή είχαμε συζητήσει για άλλες συνεργασίες που δεν ευοδώθηκαν. Ήταν από τα όνειρα μου, από τα τελευταία όνειρα που είχα, να δουλέψω κάποια στιγμή με τον Γιώργο. Είχα δει το
«Σλουθ» πολύ μικρός, στην παλιά εκδοχή του ‘70 με τον Laurence Olivier και τον Michael Caine, και μου είχε αρέσει πολύ, από τότε. Πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο και του είπα: «Θέλεις να κάνουμε το “Σλουθ” του χρόνου;». Τώρα με τον Γιώργο είμαστε πέραν της συνεργασίας. Είμαστε στη στενή φιλία με ένα δέσιμο εκτός σκηνής. Γ.Κ. ▼ Ανταγωνισμός μεταξύ μας; Όχι. Με την έννοια ότι, ο Κωνσταντίνος θέλει να είμαι πάρα πολύ καλός εγώ και εγώ θέλω να είναι πάρα πολύ καλός ο Κωνσταντίνος. Επειδή ξεκινήσαμε με αυτή την διάθεση, ποτέ δεν ανεπτύχθη μέσα εκεί ανταγωνισμός. Ποτέ δεν είχαμε από τον κόσμο, έστω από έναν, την αίσθηση ότι κάποιος τα πήγε καλύτερα και κάποιος λιγότερο καλά. Και πιστεύω ότι όλο αυτό δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή ο ένας ήθελε να είναι καλός και ο άλλος. Και πάνω απ’ όλα, θέλαμε να είναι καλή και η παράσταση.
Κ.Μ. ▼ Συχνά λέμε μια φράση που είχε πει ένας προπονητής. Έλεγε ότι αυτός ο οποίος παίζει για την ομάδα, παίζει για τον εαυτό του. Αν είναι καλή η ομάδα, είσαι καλός και εσύ. Αυτός που παίζει για τον εαυτό του, παίζει για την άλλη ομάδα. Και είναι αλήθεια. Υπάρχει και κάτι που πίστευα πριν δουλέψουμε μαζί. Ότι θα συνεννοηθούμε σκηνικά πολύ γρήγορα, ότι υπάρχει ένα κοινός κώδικας. Και ο κοινός κώδικας αυτός, θα μπορούσε απλά να ειπωθεί με μια υποκριτική που χρησιμοποιεί πολύ τον εγκέφαλο από την μία μεριά και από την άλλη, όταν βρίσκεται πάνω στην σκηνή, είναι πολύ έντονη σωματική και πολύ υψηλής ενέργειας, δηλαδή μια υποκριτική των άκρων. Και αυτό πράγματι συνέβη.
Ο θάνατος του θαυμασμού, η ανατροπή της ιεραρχίας και ο πόλεμος των γενεών Κ.Μ. ▼ Η σημερινή εποχή, είναι μια εποχή που δεν θαυμάζουμε πλέον. Όχι ηθοποιοί, ηθοποιούς. Δεν θαυμάζουμε πολιτικούς, δεν θαυμάζουμε συγγραφείς, δεν θαυμάζει η νεότερη γενιά την μεγαλύτερη. Έχει να κάνει με μια σμίκρυνση των μεγεθών. Και αν κάτι θαυμάζουμε, επειδή πάνω απ’ όλα έχουμε δεχτεί ότι τα πράγματα πρέπει να μας είναι οικεία, προτιμούμε να χτυπήσουμε τον άλλον στην πλάτη και να πούμε «έλα μωρέ εντάξει»,
αντί να δεχτούμε ότι εδώ έχουμε κάτι το οποίο είναι θαυμαστό. Προσπαθούμε να το μικρύνουμε για να το φέρουμε στο επίπεδο μας. Παίζουν πολλά ρόλο. Παίζει και αυτός ο περίφημος εκδημοκρατισμός ο οποίος συμβαίνει από την μεταπολίτευση και μετά, που έχει διάφορα καλά, αλλά διαπιστώνουμε ότι έχει και πολλά αρνητικά. Παίζει ρόλο η τηλεόραση, παίζει ρόλο η ανάγκη όλων να είναι ίσοι και ίδιοι με όλους. Μια εξαφάνιση της ιεραρχίας στη κοινωνική ζωή. Ξαφνικά ένας αγώνας μπάσκετ, ένας αγώνας ποδοσφαίρου, μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη, μια ποιητική συλλογή, αποκτούν όλα την ίδια σημασία. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία κλίμακα αξιών. Όλοι έχουν το ίδιο νόημα. Ένας σπουδαίος ηθοποιός και ένας «τηλεοπτικός αστήρ» στη ματιά των Μέσων και του μέσου κοινού, είναι λίγο-πολύ το ίδιο. Εκδημοκρατισμός σημαίνει κανένα κεφάλι δεν πρέπει να ξεχωρίζει. Γ.Κ. ▼ Όλο το πρόβλημα βρίσκεται στην ανωριμότητα της γενιάς που αυτή τη στιγμή είναι πατεράδες και μητέρες. Μιλώ για μας τους 50+. Αυτή η γενιά για πολλούς λόγους, δεν θέλει να γεράσει. Θέλει να διαιωνίσει μια κατά την γνώμη μου, ανόητη εφηβεία. Δεύτερον, θέλει να αιτιολογήσει την μεγάλη της ήττα. Γιατί είναι η πρώτη ουσιαστικά γενιά που ηττήθηκε ο εαυτός της. Και τρίτο βασικό, δεν θέ-
λει να γίνει με καμία Παναγία, ο γονιός που είχε. Τί κατάφερε λοιπόν με αυτό το τρόπο; Πρώτα απ’ όλα να κληροδοτήσει στην καινούργια γενιά, ότι όλο αυτό που συνέβη σε εμάς, δεν ήτανε ήττα. Ήταν απλώς κάτι, το οποίο δεν μπορούσε να πραγματωθεί. Κληροδότησε μια ηττοπάθεια και κάτι το αναίτιο. Μιλώ για τους 50, 60. Για την γενιά που ουσιαστικά, νόμισε ότι έφερε την μεταπολίτευση. Επειδή δεν ήθελε να μετουσιωθεί η ίδια γενιά σε γονιό, όπως είναι και το φυσικό, άρχισε να αντιμετωπίζει τα παιδιά της, όχι σαν παιδιά της άλλα σαν μεγάλα της αδέρφια. Αυτό αμέσως-αμέσως έδωσε την δυνατότητα στους νεότερους να αποκτήσουν μια ανόητη άνεση, μια ανυπαρξία ιεραρχίας. Και οι μόνοι κερδισμένοι, είναι πάλι αυτή η γελοία γενιά που είναι τώρα 50, 60. Γιατί με αυτό το τρόπο ποτέ δεν χάνεις την εξουσία. Για να την χάσεις, πρέπει ο άλλος να έρθει να στην πάρει. Όταν όμως του τα δίνεις όλα, του δίνεις την φαντασίωση ότι συγκατοικεί μαζί σου στο χώρο της εξουσίας: ότι μπορεί να σου πει το οτιδήποτε, μπορεί υποτίθεται να έχει ελευθερία λόγου και πράξεων, δεν έχει όμως να κάνει κάτι. Δεν έχει να σου σπάσει το χέρι για να σου πάρει την εξουσία. Και με αυτό τον τρόπο σιγά-σιγά μειώνεται και το βλέμμα του θαυμασμού και η οποιαδήποτε διάθεση ουσιαστικά να συγκρουστεί. Σου ζητώ συγνώμη, αλλά σας έχουμε κάνει μαλθακούς. #47
[ my way ]
Το μέλλον των κοινωνιών, το σύστημα εικόνων και οι «παγκόσμιοι κακοί» Γ.Κ. ▼ Αυτή η χώρα κάποια στιγμή, όπως πάνε τα πράγματα, εάν δεν γίνει κάτι, σε λίγα χρόνια θα κατοικείται από μετανάστες. Οι καινούριες γενιές θα ζουν στο εξωτερικό και θα έρχονται σε αυτό το τόπο για να κάνουν διακοπές. Βλέπω την δική μου γενιά που ως στόχο έχει για τα παιδιά της, όχι απλώς να σπουδάσουν έξω, άλλα και να ζήσουν έξω. Δεν είναι τί θέλω εγώ. Το παιδί μου λέει ότι, ούτως ή άλλως, εκ των πραγμάτων, θα σπουδάσει έξω. Και θέλει και να μείνει έξω. Γιατί, αυτό που βιώνει εδώ είναι μια διαρκής περιφορά επιταφίου. Και εγώ, τον ίδιο επιτάφιο βλέπω. Αλλά ταυτόχρονα βιώνω την ενοχή, γιατί έχω και εγώ βοηθήσει στο να δημιουργηθεί ακριβώς αυτός ο επιτάφιος. Κ.Μ. ▼ Είμαστε πολύ μπερδεμένοι έτσι και αλλιώς. Να παλέψεις. Αλλά να παλέψεις προς τα πού; Κοίτα, έρχονται τρομερά πράγματα στη χώρα αυτή. Θα δημιουργηθούν σημεία αναφοράς. Δεν ξέρω τί θα είναι. Θα μπορέσουμε και εμείς να κάνουμε, (σ.σ. η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε προτού το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μεταφερθεί στην Ελλάδα) κάτι ανάλογο με αυτό που έχει αυτές τις μέρες στην Ισπανία; Που είναι μια μή ποδηγετημένη εκδήλωση κοινωνική, έξω από τα κόμματα, κάθε μέρα εκεί, έξω από τις πλατείες. Εγώ ελπίζω και εύχομαι. Είναι μάλιστα ειρηνική, δεν έχει ανοίξει ούτε μύτη, δεν κουνιούνται από την θέση τους και προβάλουν αυτό το κεντρικό αίτημα. Πιστεύω ότι θα γίνουν τρομερά πράγματα. Θα ξαναδυσκολευτούμε από την αρχή. Πολύ. Εμείς, εσείς και οι μικρότεροι, θα ζήσουμε μια δυσκολία. Και δεν εννοώ μόνο οικονομική, αλλά μια δυσκολία αυτοπροσδιορισμού πολύ έντονη. Και έτσι θα δημιουργηθούν τα καινούρια σημεία αναφοράς. Έτσι και αλλιώς τα έθνη δεν αυτοκτονούν, ακόμη και να καταρρεύσουν. Οπότε στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και ένα δώρο αυτό το οποίο μας δίνεται. Βλέπουμε την ολοκληρωτική απαξίωση και την ολοκληρωτική κατάρρευση ενός συστήματος, τουλάχιστο μέσα στα μυαλά μας. Πιστεύω ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα επισυμβεί και ως πραγματικό γεγονός. Απλώς νομίζω ότι ακόμη και τώρα, δεν έχουμε καταλάβει τί πρέπει να αλλάξουμε. Υπάρχει αυτό το αίσθημα, το «βρε κάτι θα γίνει στην άλλη στροφή, κάπως 48 48
pepper pepper##
θα σωθούμε τελευταία στιγμή». Το τρελό είναι, ότι δεν μας καλύπτουν οι πολιτικές ηγεσίες και όλοι παρακαλούμε να εμφανισθεί κάποιος εθνοσωτήρας. Δηλαδή περιμένουμε ένα Χριστό, ο οποίος θα εμφανισθεί και θα λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα. Λες και η σωτηρία θα έρθει έξω από εμάς. Γ.Κ. ▼ Μια κοινωνία που σε θεωρητικό επίπεδο, προ ετών, εθεωρείτο κοινωνία του θεάματος, τώρα έγινε και σε πρακτικό επίπεδο. Σιγά-σιγά έγινε μια μετάλλαξη στο ανθρώπινο είδος και για αυτή τη μετάλλαξη «βοήθησε» πάρα πολύ η δημοσιογραφία. Όταν η δημοσιογραφία ουσιαστικά στηρίζεται στην εξαίρεση και όχι
στον κανόνα, στα 500 αεροπλάνα που πετάν, αυτό που πέφτει είναι η είδηση. Χωρίς να καταλαβαίνει, ο καινούργιος άνθρωπος σιγά-σιγά εθίζεται στο παρά φύσιν, σε αυτό που δεν είναι φυσικό. Αυτό βλέπει και αυτό ουσιαστικά νομίζει ότι είναι και η υπόλοιπη κοινωνική, ή αν θέλεις, παγκόσμια εικόνα. Η εξαίρεση. Η εξαίρεση όμως πάντα έχει άμεση σχέση με την καταστροφή. Κατ’ επέκταση ο άνθρωπος εθίζεται στην καταστροφή. Σχεδόν σαν να την αποζητά. Δεν υπάρχουν μεγαλύτερα θεάματα από το να βλέπουμε το Τσουνάμι, από το να βλέπουμε να βομβαρδίζεται η οποιαδήποτε πρωτεύουσα, είτε είναι στα Βαλκάνια, είτε είναι στις χώρες τις Ανατολής. Υπάρχει μια χαρά αυτής της καταστροφής, μια περί-
εργη, σαδιστική χαρά. Ο καινούριος άνθρωπος, σαν να την αποζητά αυτή τη χαρά, σαν να αποζητά την καταστροφή. Και το σύγχρονο σύστημα εικόνων, το είχε ως στόχο αυτό. Συνειδητό ή μή δεν ξέρω. Το είχε όμως. Γιατί δεν πιστεύω ότι υπήρχανε άνθρωποι οι οποίοι δεν σκεπτόντουσαν αυτό το οποίο κατασκεύαζαν κάθε μέρα. Έχω σταματήσει να έχω την ενοχή ότι κάποιος θα με κατηγορήσει ότι, «Ρε φίλε είσαι υπερβολικός! Νομίζεις ότι μαζεύονται πέντε άνθρωποι και κινούνται εναντίον του υπόλοιπου κόσμου;». Έχω σταματήσει να έχω την ενοχή ότι αυτή η σκέψη μπορεί να είναι απλοϊκή. Ναι, μαζεύονται. Όχι πέντε. Δέκα, δεκαπέντε, σαράντα. Μπορεί να μην έχουν κέντρο συγκεκριμένο, υπάρχουν όμως συγκεκριμένα συμφέροντα. Τα συγκεκριμένα συμφέροντα είναι αυτοί που στην ουσία άρχουν αυτή τη στιγμή τη παγκόσμια αγορά. Είναι οι τράπεζες, οι πολυεθνικές. Και έχουν πλέον συγκρούσεις και ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Αυτοί στην ουσία άγουν και φέρουν όλο αυτό που μπορεί να λέμε παγκόσμια αγορά. Ε, αυτοί λοιπόν έχουν απόλυτη ανάγκη όλης αυτής της καταστροφολογίας. Γιατί ουσιαστικά, ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτοί κερδίζουν όσο είναι στη ζωή. Το θέμα είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά. Όταν πάψουν να είναι στην ζωή. Κ.Μ. ▼ Εγώ είμαι φύση αισιόδοξη. Ήμουν «αισιοδοξότερος» στο παρελθόν, αλλά η κατασκευή μου είναι αισιόδοξη. Θεωρώ ότι το ανθρώπινο γένος λειτουργεί με ένα τρόπο, όπως θα λειτουργούσε ένας ανθρώπινος οργανισμός. Αντιμετωπίζει συγκεκριμένα προβλήματα, βγάζει παιδικές αρρώστιες και μόλις καταφέρει να τα αντιμετωπίσει, ο κόσμος έχει πάλι αλλάξει. Και πρέπει να αντιμετωπίσει καινούρια. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει μια στατι-
κή εικόνα μιας ευτυχισμένης, ολιστικής, αποκρυσταλλωμένης κοινωνίας που λύνονται τα προβλήματα της έτσι και όχι αλλιώς. Με το που τα λύνεις, αλλάζουν οι εποχές και δημιουργούνται καινούρια. Η παγκόσμια αγορά και η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να πάει πίσω. Δεν μπορείς ξαφνικά να βρεθείς σε μια γη όπου τα έθνη θα απομονωθούν, θα κλείσουν τις αγορές τους. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω.
Ο Οθέλλο σήμερα, ο Rostropovich, οι Pink Floyd και τα ψευτοδιλήμματα των κλασσικών Γ.Κ. ▼ Ο Οθέλλο έχει άμεση σχέση με αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα. Η τέχνη ουσιαστικά δεν πολιτικολογεί, η τέχνη ανέκαθεν κοσμολογούσε και αμέσως μετά φιλοσοφούσε. Ο Οθέλλο λοιπόν δεν κρύβει τίποτε άλλο παρά την αγωνία που μπορεί να κουβαλάει η ερώτηση. Μπορεί το θέλω, η επιθυμία, να μην είναι συνυφασμένη με την κτητικότητα; Γιατί ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι μια επιθυμητική μηχανή. Επιθυμεί, θέλει. Αυτή λοιπόν η εκπλήρωση της επιθυμίας, σε οποιαδήποτε μορφή και σε οποιοδήποτε επίπεδο, μπορεί να μην είναι συνυφασμένη με αυτή την χυδαιότητα βιασμού του άλλου, είτε το άλλο είναι άνθρωπος, είτε είναι πράγμα; Κ.Μ. ▼ Ο λόγος για τον οποίο τα «μεγάλα κείμενα» λέγονται έτσι, είναι γιατί αντέχουν πολλές διαφορετικές και συνεχείς αναγνώσεις. Τί πιο επίκαιρο σήμερα να μιλήσεις για τον Ξένο, με ξ κεφάλαιο, σε μια κοινωνία. Και ποιος είναι αυτός ο ξένος, πώς τον δεχόμαστε, πώς τον αντιμετωπίζουμε και πώς, ενώ μπορεί αυτός ο ξένος να έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο, ταυτόχρονα δεν είναι ποτέ δικός μας. Κε-
INFO Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Οθέλλο» έρχεται στο Θέατρο Γης την Δευτέρα 27 και την Τρίτη 28 Ιουνίου σε παραγωγή της Culture Factory και μετάφραση-σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη & Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Μαζί τους επί σκηνής η Σμαράγδα Καρύδη, η Γωγώ Μπρέμπου, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης καθώς και θίασος 10 ακόμη καταξιωμένων ηθοποιών. Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή, Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου, Μουσική: Δημήτρης Μαραμής, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Κινησιολογική επιμέλεια: Έλενα Γεροδήμου, Β. Σκηνοθέτη: Δώρα Στυλιανέση, Μακιγιάζ και εφέ: Χάρης Χαραλαμπάκης, Οργάνωση Παράστασης: Βαρβάρα Μερτύρη
ντρικό κομμάτι της κοινωνικής πλευράς στον Οθέλλο είναι αυτό. Όλο το έργο μιλάει για την σχέση ενός ξένου. Δεν είναι μόνο ένα έργο για την ζήλια, δεν είναι καν ένα έργο για την ζήλια. Είναι ένα έργο για την πίστη και για το τί συμβαίνει όταν χάνει κανείς την πίστη του και την εμπιστοσύνη του. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν μεταξύ ανθρώπων που είναι οικείοι μεταξύ τους, είναι στηριγμένο πάνω στον Ξένο, πάνω σε κάποιον ο οποίος είναι ξένος. Υπό αυτή την έννοια δεν έχω καμία ενοχή αν λέμε ιστορίες που τις έχουνε ξαναπεί και άλλοι. Με τον ίδιο τρόπο που δεν νιώθω ένοχος στο να αποζητώ για μια ακόμη φορά μουσικές που έχω αγαπήσει, όσο παλιές και αν είναι, με το να αποζητώ βιβλία μεγάλων συγγραφέων, όσο παλιά και αν είναι και να μην έχω την ανάγκη οπωσδήποτε να έχω επαφή με κάτι το οποίο είναι σημερινό, θεωρώντας ότι αυτό που είναι σημερινό, είναι και βαθύτερο. Το θέατρο το έχει αυτό το θέμα. Εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές. Με το θέατρο, με πιάνει αυτή η αγωνία. Δηλαδή λέω: Πες ότι είσαι μεγάλος μουσικός, ένα μεγάλο μουσικό ταλέντο. Πού είναι πιο ενδιαφέρον να στραφείς; Να γίνεις ο Rostropovich και να παίζεις με απίστευτο τρόπο και φοβερό βάθος κλασσικά έργα ή να γίνεις ο Eminem και να μιλήσεις με έναν τρόπο που δεν θα μείνει στη ιστορία τόσο βαθιά, αλλά να μιλήσεις σήμερα για την εποχή σου. Τί είναι πιο σημαντικό, οι Pink Floyd ή ο Rostropovich. Αυτά είναι ψευτοδιλήμματα, γιατί ο καθένας κάνει αυτό που είναι φτιαγμένος να κάνει. Πάντα αντιλαμβάνομαι και έχω κιόλας την ανάγκη να μιλήσουμε, σήμερα για το σήμερα, έστω και με τρόπους λιγότερο βαθείς ή αποδεδειγμένα ικανούς μέσα στο χρόνο. Ταυτόχρονα το να μπορείς να μιλήσεις σήμερα για το σήμερα χρησιμοποιώντας τα λόγια παλαιότερων από μας, δεν είναι μόνο νόμιμο, άλλα βοηθάει και πάρα πολύ.
Στην παράσταση επίσης συμμετέχουν οι: Πετροπουλέας Ηλίας, Ψυχογιός Γιώργος, Κοτσαρίνης Γιάννης, Παναγιωτίδης Στάθης, Σάκκουλης Μιχάλης, Μητροπούλου Δομνίκη, Παπαδοπούλου Μαρία, Μιχάκος Νίκος, Μυλωνάς Γιάννης και Ανανία Τραϊάνα. Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 23€- Φοιτητικό-μαθητικό: 17€ Πληροφορίες: Culture Factory, 2310.428.007
# #49 49
50
pepper#
[ ξωτικά της πόλης ]
Hardcoriλα, ροδιές & λαδιές Tα μέλη του Hayabusa Club επισκέπτονται το Αυτοκινητοδρόμιο των Σερρών για μια μέρα αφιερωμένη στην ασφαλή οδήγηση Κείμενο: Τόνια Παπαδάκη | Φωτογραφία: Νίκος Καρδαράς
8/4/2011 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Σήμερα βρέθηκα στις Σέρρες και πιο συγκεκριμένα στο Αυτοκινητοδρόμιο. Έμαθα πολλές καινούριες λέξεις και φράσεις όπως πιτς και έφαγε μπίστo, έμαθα τί είναι τα άλογα και τί συμβαίνει όταν σηκώνεται κόκκινη σημαία μέσα στην πίστα! Έμαθα επίσης πως η πίστα των Σερρών είναι ίσως και η καλύτερη στα Βαλκάνια, αμέ! Η ατμόσφαιρα μύριζε ανυπομονησία, με μία εσάνς αντρίλας. Μετά την Τούμπα (θύρα 4, παρακαλώ), το αυτοκινητοδρόμιο ήταν το μόνο μέρος στο οποίο παρευρέθηκα όπου αν κυκλοφορούσε μια γυναίκα γυμνή δε θα γύριζε ούτε ένα κεφάλι και όπου όλοι οι άντρες μοιράζονται ένα πάθος και μία αγάπη για ένα «αλλιώτικο» θηλυκό. Το αγγίζουν με ευλάβεια και σεβασμό σαν να είναι η γυναίκα της ζωής τους και ίσως για κάποιους από αυτούς να είναι κιόλας. Oι γυναίκες αυτές ακούν στο όνομα Hayabusa και είναι μέλη του Ηayabusa Club όπως και οι αναβάτες τους. Ένας από τους τρεις «καμπαλέρος», όπως είναι γνωστοί στον κύκλο τους, ο Άρης Κοντόπουλος μου λέει πως η ιδέα για το Hayabusa Club (Μακεδονίας) προήλθε από αυτόν και έγινε πράξη μέσω συνεργασίας με τον Στράτο Αποστολίδη και τον Σωτήρη Πιερρή, τους άλλους δύο «καμπαλέρος». «Δεν είμαστε οργανωμένο club, δεν είμαστε σωματείο ας πούμε. Δεν υπάρχει πρόεδρος. Δεν υπάρχει ταμείο. Ήμασταν απλά μια παρέα στην οποία εί-
χαμε όλοι Ηayabusa και αποφασίσαμε πριν τρία χρόνια να κάνουμε αυτό το club, ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε και να ανταλλάζουμε εμπειρίες και με άλλους λάτρεις αυτής της μηχανής. Συναντιόμαστε κάποιες φορές τον χρόνο και με το Hayabusa Club της Αθήνας και από εκεί και πέρα οργανώνουμε events σαν το σημερινό και όποτε είναι δυνατόν εκδρομές. Προσπαθούμε κάθε δεκαπενθήμερο να επισκεπτόμαστε και κάποια από τις πόλεις της Β. Ελλάδος. Η φιλοσοφία μας πάντως είναι η παρέα». Βλέπω βέρες στα δάχτυλα όμως και αναρωτιέμαι... Παντόφλα δε πέφτει; Όχι, δεν πέφτει γιατί στις εκδρομές και στο σπορ αυτό οι σύζυγοι και σύντροφοι των μελών δεν είναι μόνο ευπρόσδεκτες αλλά πολλές φορές είναι και αυτές που σώζουν τη μέρα παρέχοντας τα απαραίτητα μαντηλάκια, όταν λερώνονται τα χέρια των αγαπημένων τους. Επίσης σπάνε την εσάνς αντρίλας και το διασκεδάζουν πάρα, πάρα πολύ. Άλλωστε δεν θα επιλέχθηκαν τυχαία φαντάζομαι! Παράλληλα από το μεγάφωνο άκουγα τις αναγγελίες για το τί ακολουθεί. «Περάστε όλοι στην αποθήκη με το νούμερο τέσσερα για το μάθημα ασφαλούς οδήγησης». Έσπευσα, δε πιστεύω ότι θα οδηγήσω ποτέ μου μηχανή αλλά πρώτον, ποτέ δεν ξέρεις και δεύτερον, ό, τι μαθαίνει κανείς καλό είναι. Ο Νίκος Γρηγοριάδης, που υπήρξε οδηγός αγώνων και είναι πολύ φί-
λος του Στράτου, μας καλημέρισε και το μάθημα άρχισε. «Η πίστα είναι σαν ποτάμι να ξέρετε, άπαξ και μπείτε δεν θα μπορείτε να σταματήσετε πουθενά και για κανένα λόγο. Μην παρασυρθείτε και νομίζετε πως τρέχετε σε αγώνες! Ξέρω πως θα είναι δύσκολο». Γελάσαμε όλοι. Εγώ, γιατί με συνεπήρε το πλήθος που γέλασε. «Αν δείτε την κόκκινη σημαία», συνέχισε, «που εύχομαι να μη τη δούμε σήμερα, σημαίνει πως κάποιος έπαθε κάτι και χωρίς άγχος και σπασμωδικές κινήσεις πρέπει να βγείτε όλοι από την πίστα. Να προσέχετε επίσης την στροφή νούμερο 13. Από την άλλη η καρώ σημαία μας δείχνει πως έχει ολοκληρωθεί ο χρόνος για το κάθε γκρουπ και πρέπει να λήξετε τη βόλτα σας. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο Λευτέρη Μαρόγλου για την πρωτοβουλία του να κλείσει σήμερα για εμάς την πίστα». Χειροκροτήσαμε όλοι. Eγώ, γιατί με συνεπήρε το πλήθος πάλι. «Είναι πολύ ωραίες κινήσεις αυτά τα event και πολύ όμορφο αυτό που διοργανώθηκε σήμερα εδώ. Τέλος να σας πω, μιας και το σημερινό event είναι επικεντρωμένο στην ασφαλή οδήγηση, πως η πίστα των Σερρών έχει πολύ καλές προδιαγραφές ασφαλείας, οπότε μην ανησυχείτε. Είμαστε οδηγοί των πιο γρήγορων μηχανών που έχουν αχόρταχη επιτάχυνση, άρα πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί. Είμαι εδώ για ό, τι με χρειαστείτε. Ας χωριστούμε σε γκρουπ...». Μετά, βγήκα έξω από την αποθήκη με το νούμερο τέσσερα και #51
Hardcoriλα, ροδιές & λαδιές
[ ξωτικά της πόλης ] συνάντησα τον Γαβρήλο Πουμπουρίδη (Gabriel) που έβηχε και μου φαινόταν και κομματάκι άρρωστος, όμως δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το event. Ήταν εκεί, τον τσάκωσα και μου μίλησε ακόμα και με κλειστή φωνή. Με ένα σωρό βββρρρν βββρρρν γύρω μου νομίζω πως αυτά άκουσα να λέει. «Δεν είμαι ο μηχανικός του club. Είμαι απλά ο μηχανικός στον οποίο έρχονται τα περισσότερα μέλη του club για τεχνική υποστήριξη. Προσπαθώ να τους ακολουθώ και στις εκδρομές τους αλλά δεν μου είναι πάντα εύκολο γιατί έχω και το μαγαζί μου, ωστόσο στηρίζω το club και υποστηρίζω κάθε τους προσπάθεια!» Ήθελα όμως να μάθω από τον Gabriel που κατέχει το θέμα μέσα-έξω, τί το τόσο ξεχωριστό έχει πια αυτή η μηχανή; «Τις θεωρώ από τις κορυφαίες γιαπωνέζικες μηχανές, έχουν αντοχή και πολύ καλή ποιότητα κατασκευής. Είναι απόλυτα εξελίσσιμες». «Σε λίγο καιρό που θα έχουμε και εμείς busa θα πηγαίνουμε και εμείς στις εκδρομές», συμπλήρωσε η σύζυγος του Γαβρήλου η Λένα, που κάνει την ανατροπή και είναι αυτή η οδηγός της μηχανής ανάμεσα στο ζεύγος. Είναι οδηγός αγώνων με πολλές μάλιστα διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδος. «Θα αγοράσω busa και θα γίνω και εγώ μέλος», συνέχισε η Λένα, ενώ ο Γαβρήλος επιδιόρθωνε κάτι σε μία μηχανή ψάχνοντας μανιωδώς ένα μαραφέτι που δεν μπορώ να προφέρω. Ήρθε πάλι η φωνή από τα μεγά-
52
pepper#
φωνα. Αυτή τη φορά παρακαλούσε ένα από τα γκρουπ να περάσει μέσα στην πίστα. Βρήκα τον Σωτήρη Πιερρή να κάθεται ήσυχα σε μία καρέκλα! Τονίζω το ήσυχα καθώς μιλάμε για ήσυχο ποταμάκι. Έμαθα από φήμες, που κυκλοφορούσαν υπόγεια εκείνη την μέρα στο αυτοκινητοδρόμιο, πως είναι ο πλακατζής και το πειραχτήρι της παρέας. «Τζα», λέει. Τζα εσύ, τζα και εγώ. «Δεν σου τα είπαν όλα οι άλλοι; Η ιδέα για το club μας ήρθε από τον Άρη πάνω σε συζήτηση που είχαμε μία ωραία πρωΐα». Αυτά μου τα είπαν όντως. «Μαζευόμαστε περίπου 20-25 μηχανές σε κάθε εκδρομή μας, στην Εύβοια βέβαια ήμασταν περίπου 60 μηχανές. Καταλαβαίνεις τί χαμός γινόταν! Αυτό ήταν και το όλο θέμα της δημιουργίας αυτού του club που ουσιαστικά πρόκειται για μια μεγάλη παρέα. Όλοι αγαπάμε τις μηχανές μας και αυτό μας ενώνει. Εμένα προσωπικά η busa μου με καλύπτει με τα κυβικά της πάρα πολύ. Καλύπτει τον Σωτήρη σαν οδηγό. Έχει πολλά άλογα για γρήγορη οδήγηση, συνδυάζει όμως τέλεια την οδήγηση σε πίστες αλλά και την οδήγηση στον δρόμο. Αυτό επιβεβαιώνεται από τις πίστες που έχουμε επισκευθεί αλλά και από τα πολλά ταξίδια που έχουμε κάνει ήδη με το club. Εκτός από τα ταξίδια εντός της Ελλάδας έχουμε κάνει πολλά και στο εξωτερικό. Έχουμε κάνει tour στις Άλπεις», wow, «έχουμε πάει στην Εσθονία... είναι πολλά». Εκείνη τη στιγμή έβγαινε από την πίστα ένας από τους χαγιαμπουζέ-
ους, ο Μιχάλης, που μόλις έκανε την βόλτα του στην πίστα. Suspence κάτω από το κράνος και μόλις πλησίασα μου είπε: «Σε παρακαλώ, έλα σε λίγο. Είμαι πολύ» (εγώ θα πω) «ζαλισμένος», γιατί δε λέω κακές λέξεις. Λογικό. Οδηγείς μία μηχανή που έχει ένα κοπάδι άλογα και τελική κοντά στα 300χμ, ενώ από πλευρά αεροδυναμικής, αισθητικής και επιδόσεων κλέβει την παράσταση. Πως να μην... ζαλίζεσαι; Έφυγα, ξαναπήγα. «Η πίστα είναι φοβερή! Δεν έχει καμία σχέση με την πίστα των Μεγάρων! Σου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας παρόλο που το κοντέρ δείχνει αριθμό τριψήφιο. Είμαι πολύ χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω σήμερα εδώ». Ο Μιχάλης ανήκε στο δεύτερο και τελευταίο γκρουπ που μπήκε στην πίστα. Δεκάδες μηχανές μαζεύτηκαν στο χώρο μετά την ολοκλήρωση της βόλτας τους και πηγαδάκια δημιουργήθηκαν παντού. Υποψιάζομαι πως το θέμα συζήτησης ήμουν εγώ και το πόσο ενοχλητική έγινα πηγαίνοντας και ρωτώντας τον καθένα για τα συναισθήματά του. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να αποχωρήσω. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, μετά από αυτή μου την εμπειρία και εξαιτίας την καταναλωτικής μου μανίας θέλω να τα παρατήσω όλα, να πάω να αγοράσω μια Ηayabusa και να πηγαίνω εκδρομές με το Ηayabusa Club. Και θα το κάνω. Καληνύχτα!
#53
[ hero next door ]
Άννα Ρεζάν-Κριτσέλη Συνέντευξη-επιμέλεια κειμένου: Κική Μουστακίδου | Φωτογραφία: Κώστας Αμοιρίδης
Η μικρή βαλίτσα που κουβαλούσε η Άννα όσο περπατούσαμε στην Αριστοτέλους δεν είναι η μόνη της αποσκευή. Η νεαρή ηθοποιός, που έχει συνεργαστεί με τον Ρομπέρτο Μπενίνι, βρίσκεται πότε στην Ελλάδα και πότε στην Αμερική, κυνηγώντας όνειρα που περιλαμβάνουν πολύ θέατρο, κινηματογράφο, χορό και μουσική. Παρά τις ρίζες της από την Πολωνία, την Ισπανία, την Κρήτη και την Πελοπόννησο, η ίδια δηλώνει πολιτογραφημένη Θεσσαλονικιά και αυτήν την περίοδο εργάζεται πάνω σε ένα θεατρικό project με θέμα την εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
Ε
ξωτερικό, πατρίδα και ανάμεσα τους πολλές, δημιουργικές διαδρομές που μετρά η Άννα στο βιογραφικό της. Πρώτη φορά στα δεκαεπτά της χρόνια βρέθηκε να δουλεύει χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Από τότε, έχει μείνει στη Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες, παλεύοντας να κάνει πραγματικότητα τα καλλιτεχνικά της όνειρα. «Όταν κάνεις αυτό που θέλεις, βγαίνεις πάντα κερδισμένος. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βρίσκομαι INFO Την παραγωγή της παράστασης «Land of angels» στο Λος Αντζελες, όπου και θα γίνει η πρεμιέρα το καλοκαίρι, έχει αναλάβει ο βετεράνος παραγωγός θεάτρου, Larry Minion. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Βόρρης, ο οποίος ως στόχο έχει να γυρίσει το έργο σε ταινία στα τέλη του 2011, σε σενάριο του ίδιου και του συγγραφέα, Μιχάλη Κοκκινάρη.
54
pepper#
στην άλλη άκρη της γης, πιτσιρίκι και μόνη μου. Συνειδητοποιώντας όμως πόσο χαζό είναι να φοβάσαι και πόσο σημαντικό να πιστεύεις, πήγαν όλα καλύτερα». Δουλεύοντας μαζί με τον Ρομπέρτο Μπενίνι στην ταινία «La commedia» του Άμος Πόε κέρδισε εμπειρία ζωής αλλά και ωριμότητα. «Δεν μπορείς να καβαλήσεις το καλάμι όταν βλέπεις έναν Μπενίνι να είναι κουλ και γλυκύτατος με όλους. Είναι τουλάχιστον ηλίθιο να την ψωνίσεις μετά από αυτό». Αποφάσισε να γίνει ηθοποιός όταν είδε πρώτη φορά τη Ρένα Βλαχοπούλου στην τηλεόραση. Αν ήταν σήμερα παιδί, ποιος θα την έσπρωχνε υποσυνείδητα να ασχοληθεί με αυτόν τον χώρο; «Η Μαρία Ναυπλιώτου και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος», απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε, πιστεύει πως οι Έλληνες έχουν τη δύναμη να κάνουν οικουμενικά πράγματα αλλά έχουν χάσει την πίστη τους.
Μία θεατρική παράσταση με ελληνικές αναφορές θα είναι και το project στο οποίο θα συμμετάσχει αυτό το καλοκαίρι. Το «Land of angels» είναι ένα έργο που θα ανέβει στο Λος Άντζελες και περιγράφει την εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, οι οποίοι ανατίναξαν τα κρεματόρια για να μην μπορέσουν οι Ναζί να εξοντώσουν κανέναν άλλον συνάνθρωπό τους. Η έμμεση αναφορά στη Θεσσαλονίκη δεν λείπει από την κουβέντα μας, με αφορμή – και όχι μόνο– το θεατρικό αυτό έργο. Γίνεται μάλιστα πιο άμεση, όταν η Άννα δηλώνει ερωτευμένη με την πόλη. «Λατρεύω τη φιλοσοφία του «χαλλλαρά», τους ανοιχτούς ανθρώπους, τις περιποιημένες γυναίκες της. Και δεν διστάζω να το πω: είμαι φανατική οπαδός του ΠΑΟΚ».
catwalk moda//streetrends
RODEO CITY
by
Φωτογραφία: Κώστας Αμοιρίδης | Styling: Τόνυ Βερνής | Παραγωγή: Χρήστος Ανθόπουλος Βοηθός φωτογράφου: Νίκος Καρδαράς | Model: Xrisanti K. [image] DEFILE | Τσιμισκή 93 | Εγνατίας 72 | Κομνηνών 66, πεζόδρομος Καλαμαριάς | ΟΠΤΙΚΑ ΠΑΥΛΙΔΗΣ | Τσιμισκή 104 | «Ζ» Boutique Kουντουρά 9
Special thanks to: Μαλλιά: Τάσος Τσαρούχας Coiffure Κομνηνών 43 Καλαμαριά, Τ. 2310.410.626 | Μακιγιάζ: Μαρία Ταυρίδου Nail Design: Στέλλα Τσαμούρη Stema Τσιμισκή 32β 56
pepper#
#57
Mπουφάν γκρι δερμάτινο Defilé | Μαύρο μαγιό μπικίνι Defilé | Στράπλες φόρεμα φορεμένο σαν φούστα Defilé | Λευκό jean edward | Πλατφόρμες Defilé | όλα Defilé boutique
*
*
Γυαλιά ηλίου marc by marc jacobs Οπτικά Παυλιδης
58
pepper#
#59
Μπλούζα βουάλ σάπιο μήλο Defilé | Μακρύ λευκό βουάλ φόρεμα Defilé | Jean σωλήνας edward | Πλατφόρμες Defilé | όλα Defilé boutique | Βαλίτσα vintage από προσωπική συλλογή
*
60
pepper#
*
Jean σαλοπέτα Defilé | Καρό πουκάμισο Defilé | Φουξ μπικίκι μαγιώ Defilé | όλα Defilé boutique | Γούνινος γιακάς «Ζ» boutique #61
62
pepper#
Καρό πουκάμισο Defilé | Jean σορτς Defilé | Φουξ μπικίκι μαγιώ Defilé | όλα Defilé boutique
*
*
Mαύρη στράπλες μπλούζα Defilé | Φουξ κορσές Defilé | Jean βράκα edward | όλα Defilé boutique | Γούνινος γιακάς «Ζ» boutique | Αρβύλες από προσωπική συλλογή #63
φωτογραφική επιμέλεια Νίκος Καρδαράς
Και οι 8 ήταν υπέροχοι: Ζουν ανάμεσα μας, δεν διστάζουν να ποζάρουν για τον φακό του Pepper και έχουν πάντα μια απάντηση για κάθε μας ερώτηση!
64
pepper#
Πώς σε λένε; Ζωή Από πού είσαι; Σέρρες Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Τη μαμά μου, γιατί είναι από τα πιο κοντινά μου άτομα Τί φοβάσαι; Τη μοναξιά Σε τί ελπίζεις; Σε ένα καλό μέλλον Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Κάτω από τα αρκουδάκια μου Λεφτά υπάρχουν αλλά... πού είναι; Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Πως έχω αργήσει για το μάθημα!
#65
Πώς σε λένε; Αλέξανδρο Από πού είσαι; Σέρρες Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Τον αδερφό μου! Τί φοβάσαι; Την αποτυχία Σε τί ελπίζεις; Στην επιτυχία Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Ελβετία Λεφτά υπάρχουν αλλά... όχι στην τσέπη μου Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Ότι θέλω να καλοκαιριάσει!
66
pepper#
Πώς σε λένε; Χρυσούλα Από πού είσαι; Κατερίνη Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Εσύ; Τί φοβάσαι; Την αποτυχία Σε τί ελπίζεις; Σε ένα λαμπρό μέλλον Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Η Γερμανία Λεφτά υπάρχουν αλλά... πού; Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Τις εξετάσεις μου!
#67
Πώς σε λένε; Νίκο Από πού είσαι; Θεσσαλονίκη Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Τον αδερφό μου, γιατί έτσι! Τί φοβάσαι; Τίποτα!! Σε τί ελπίζεις; Στα πάντα Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Μέσα στο στρώμα Λεφτά υπάρχουν αλλά... είναι μαύρα Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Τις δουλειές μου!
68
pepper#
Πώς σε λένε; Άρτεμις Από πού είσαι; Δράμα Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Τον Johnny Depp, γιατί είναι θεός Τί φοβάσαι; Το σκοτάδι και τα φίδια Σε τί ελπίζεις; Σε μια καλύτερη ζωή Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Στην κατάψυξη Λεφτά υπάρχουν αλλά... πού να τα βρούμε; Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Ότι θέλω να βρεθώ με τις φίλες μου να κάνουμε beauté
#69
Πώς σε λένε; Ίριδα Από πού είσαι; Χανιά Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Τη make-up artist Samantha Chapman, γιατί τη θαυμάζω! Τί φοβάσαι; Τις αράχνες Σε τί ελπίζεις; Σε μια αξιοπρεπή ζωή Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Κάτω από το στρώμα Λεφτά υπάρχουν αλλά... τα έφαγαν άλλοι Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Την φωτογράφιση! 70
pepper#
Πώς σε λένε; Ανέστη Από πού είσαι; Θεσσαλονίκη Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Την Angelina Jolie, γυναικάρα! Τί φοβάσαι; Τους κροκόδειλους Σε τί ελπίζεις; Στο ότι θα κερδίσω πολλά λεφτά Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Να τα κάνουμε ακίνητα! Λεφτά υπάρχουν αλλά... δε μας φτάνουν Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Τα Beach Bar! #71
Πώς σε λένε; Χρήστο Από πού είσαι; Θεσσαλονίκη Ποιόν θα έβαζες στη συλλογή σου και γιατί; Την Angelina Jolie, θεά Τί φοβάσαι; Τις γυναίκες Σε τί ελπίζεις; Σε ένα θαύμα Η καλύτερη κρυψώνα για τις καταθέσεις μας; Το μαξιλάρι της γιαγιάς Λεφτά υπάρχουν αλλά... μαζί τα φάγαμε! Τί σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή; Την επόμενη ερώτηση!!
72
pepper#
artifact goodies//myspace heroes//στοιχειωμένα πικάπ//newbie flicks//events & agenda
[ goodies ]
BABY GURU γράφει ο Γιώργος Ράμμος
Τ
ώρα, πώς να περιγράψεις και πώς να ξεκινήσεις την παρουσιάση του δίσκου ενός σχήματος που τα μέλη του ακούνε στα ονόματα Obi Serotone, Kind Elephant και Sir Kosmiche; Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν γνωρίζεις πως όλα έγιναν από τους ίδιους σε ένα υπόγειο σκοτεινό και πως ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με αυτοσχεδιασμούς που εξελίχθηκαν στο πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Ομώνυμος δίσκος, με ένα εξίσου «δύσκολο» εξώφυλλο, που σε προκαλεί να παίξεις μαζί του. Το Baby Guru -τώρα μιλάμε για τον δίσκο και όχι για το συγκρότημα- είναι μοντέρνο, παράλληλα όμως σε ταξιδεύει χρόνια πίσω, πάνω-κάτω σαράντα. Σε προσκαλεί να ξανασχοληθείς ή να ανακαλύψεις, αν δεν το έχεις
ήδη κάνει, άλλα μεγάλα συγκροτήματα όπως τους Pink Floyd, Barrett εποχής, τους Doors, τους Neu!, τους Can. Το krautrock άλλωστε αποτελεί επιλογή και μεγάλη επιρροή, που αναγνωρίζουν και οι ίδιοι. Δε μπορούν όμως να αρνηθούν και την ψυχεδέλεια των 60’s. Το πρώτο single, Marilu, ακούγεται σαν να ξεθάφτηκε από εκείνη την εποχή, λες και βρέθηκε θαμμένο σε ένα υπόγειο μιας παμπ του Λονδίνου, μετά από μια βραδιά που είχαν εμφανιστεί οι Pink Floyd. Από εκεί και πέρα τα σχήματα που προαναφέρθηκαν δεσπόζουν σε όλο τους το μεγαλείο και παρακολουθούν το πνευματικό τους ύπνο. Όλα αυτά, με φωνητικά που ανά σημεία, σου δημιουργούν την εντύπωση πως οι Baby Guru ανακάλυψαν ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις του
www.myspace.com/babyguruband http://www.inner-ear.gr/
74
pepper#
Jim Morrison και τις χρησιμοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τέτοια είναι η ομοιότητα των φωνητικών. Οι Doors δεν είχαν μπάσο, οι Baby Guru δεν έχουν κιθάρα. Kανένα κακό σε αυτό, ίσαίσα, έχουν πολύ ενδιαφέροντα κρουστά. Ειλικρινά δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι. Το Marilu αναφέρθηκε μόνο και μόνο επειδή ήταν η επιλογή για την προώθηση του δίσκου. Είτε ήταν αυτό, είτε το Holy Grey, είτε το Secondary Angle and Shades of Infinity το οποίο σε κάνει να θέλεις να ουρλιάξεις Who now, who do you love, είτε το Kicks With Mary, είτε το... είτε το... είτε το... ένα και το αυτό. Ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος ακόμα και σε random αν θέλετε.
Tip: Στο myspace τους θα βρείτε και ένα EP που κυκλοφορήσαν και προσφέρεται δωρεάν για κατέβασμα.
#75
[ myspace heroes ]
[ στοιχειωμένα πικάπ ]
Editor’s Picks
Παλιά & νέα τραγούδια που «στοίχειωσαν» τα players μας καθώς ετοιμάζαμε το τεύχος εξορκίζει ο Γιάννης Μπαλαφούτης
You Will Miss Me When I Burn // Soulslavers Αν η μοναξιά είχε εθνικό ύμνο... Γραμμένο από τον Will Oldham με την godlike φωνή του Mark Lanegan να καβαλάει το μικρόφωνο, είναι από τις λίγες φορές που η διασκευή ξεπερνάει το αυθεντικό. Το ισοπεδώνει θα έλεγα. «Όταν δεν έχεις κανέναν, κανένας δεν μπορεί να σου κάνει κακό...» Over // Maximilian Hecker Μέχρι να καταφέρετε να αρθρώσετε τον τελευταίο του περσινό δίσκο “I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son” με μία ανάσα, προτείνω να ξεκινήσετε με ένα airy pop τραγούδι από το πρώτο του album, “Infinite Love Songs” του 2001, που στοίχειωσε το player μου τελευταία. Το Over θα σας θυμίσει τα φοιτητικά σας χρόνια στο Leeds, γκρίζα απογεύματα, με τις ακτίνες του ήλιου πίσω από τα σύννεφα που αν και δεν φαίνονται καθαρά, είσαι σίγουρος ότι βρίσκονται εκεί. Μια ελεγχόμενη έκρηξη γλυκιάς μελαγχολίας.
Return To Litany γράφει ο Γιάννης Μπαλαφούτης
Ο
ι Ιρλανδοί έχουν μια έκφραση: “He’s a man you don’t meet every day”. Αυτό ακριβώς είναι και οι Return To Litany. Mια μπάντα, που δεν συναντάς κάθε μέρα. Η γνωριμία μου μαζί τους, κλιμακώθηκε μέσα από μια σειρά «καρμικών» συμπτώσεων, που ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια στο δημοτικό, συνέχισε στις αλάνες της γειτονίας μου και κατέληξε στο τεύχος του Pepper «Μικροί Ήρωες». Όλα ξεκίνησαν με το τηλεφώνημα της μυστηριώδους φωνής από το παρελθόν, που δεν με κράτησε σε αγωνία αποκαλύπτοντας την ταυτότητα της ακαριαία, μετά από την αδυναμία μου να απαντήσω στην χρήζω-μαντικών-ικανοτήτων ερώτηση «ξέρεις ποιος είμαι;». Ήταν ο Αγγελής, παιδικός μου φίλος και συμμαθητής στο δημοτικό που είχα να δω και να μάθω νέα του, πάνω από μια δεκαετία. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι και οι δύο είμαστε καλά, με προσκάλεσε στο live που έδιναν με το συγκρότημα του, στο οποίο είναι o ένας εκ των δύο vocalist, ενώ παράλληλα παίζει κρουστά και ντραμς. Έτσι βρέθηκα να παρακολουθώ τους Return To Litany στην πλήρη σύνθεση τους, αποτελούμενους, εκτός του Αγγελή, από τους: Άγγελο (φωνή & μπάσο), Σύνη (πιάνο & synth), Λουίζα (synth), Argy (κιθάρα) και Θάνο (a.k.a. Loka) στο βιολί. Εκεί διαπίστωσα ότι η Σύνη ήταν μέρος της «μαρίδας» στην αλάνα των παιδικών μας χρόνων και ο Θάνος και η Λουίζα, οι μουσικοί του δρόμου που παρουσιάσαμε σε παλιότερο τεύχος του Pepper. Φοβούμενος μην χαλάσω το κάρμα μου αποφάσισα να παραμείνω καθ’ όλη την διάρκεια του live. Και το κάρμα μου με δικαίωσε. Μια ομάδα πραγματικών μουσικών με βαθιά γνώση της τέχνης τους, που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα όταν τους ακούς να ξεδιπλώνουν τις πολύπλοκες μελωδίες τους. Η μουσική τους αποτελεί ένα αμάλγαμα ατμοσφαιρικού hard rock, post-modern βυζαντινών ύμνων και electronica, που θυμίζει άλλοτε Dead Can Dance και άλλοτε Pink Floyd, χωρίς όμως να μπορείς να την ταυτίσεις πλήρως με κάτι που έχεις ακούσει μέχρι τώρα. Και είναι αυτό τελικά που τους κάνει τόσο μοναδικούς. Με την εξαιρετική ενορχήστρωση τους, το κάθε όργανο μοιάζει να βρίσκεται στην φυσική του θέση, χαρίζοντας μας κομμάτια που μπορείς να ακούς σχεδόν εμμονικά. Προσωπικό αγαπημένο, το Soft Rolling. Το συγκρότημα τα τελευταία δύο χρόνια έχει αφοσιωθεί στην ηχογράφηση της πρώτης τους δουλείας που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα. Έως τότε μπορείτε να τους απολαύσετε σε myspace, reverbnation και jumping fish αλλά και στα live gigs που δίνουν κατά καιρούς, για τα οποία ενημερώνεστε από την σελίδα τους στο myspace.
www.myspace.com/returntolitany www.reverbnation.com/returntolitany 76
pepper#
Σώμα Ψυχή // Ευοί Ευάν Κάποτε ήταν μια μπάντα... Και έγραψε αυτή την τραγουδάρα. Την εποχή που ο «Μύλος» ήταν το κέντρο του μουσικού μας σύμπαντος, έθετε σε τροχιά γύρω του μερικά από τα συγκλονιστικότερα σχήματα, μουσικές κολεκτίβες και ήχους που είχαμε και θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ποτέ. Και όταν τα σύμπαντα πεθαίνουν και γίνονται μαύρες τρύπες, ο μόνος τρόπος για να σώσεις τις μνήμες σου από την δίνη που ρουφάει ό, τι περιστρέφεται γύρω τους, είναι να γραπωθείς απ’ το βιολί του Φώτη Σιώτα, έχοντας δύο επιλογές: Να αφήσεις να σε παρασύρει μαζί του ή να το τραβήξεις έξω, συνοδεία μιας εποχής γεμάτης κακά κουρέματα αλλά και μαγικούς ήχους. Secondary Angle And Shades Of Infinity // Baby Guru Μην δούμε κανέναν Αθηνέζο να προοδεύει, αμέσως εμείς εδώ να το παίξουμε αδιάφοροι. Οι Baby Guru πήραν την προσοχή που τους αξίζει από τα Αθηναϊκά media, αλλά εμείς εδώ επιμένουμε να πετάμε γαρύφαλλα... Το κομμάτι σε κάνει να ανατριχιάζεις. Νιώθεις λες και επέστρεψε ο Jim Morrison για μια τελευταία ηχογράφηση με σκοπό να μας ταρακουνήσει από το μουσικό μας decadence, ή ίσως προ(σ)καλώντας μας να κοιτάξουμε το «μαγικό» εξώφυλλο, για να μας υπνωτίσει, δεν είμαι σίγουρος. Για το μόνο που είμαι πλέον σίγουρος, είναι ότι οι Baby Guru σε μεταφέρουν σε διαστάσεις που μόνο ένα αληθινός Guru θα μπορούσε να σε ταξιδέψει. Count My Fingers // BrainStorm Δεν περίμενα ποτέ να στοιχείωσει το player μου μια μπάντα που πέρασε (και μάλιστα με επιτυχία) από την Eurovision. Βέβαια, μήπως περίμεναν ποτέ οι ίδιοι ξεκινώντας από την νεοσύστατη τότε Δημοκρατία της Λετονίας, να έχουν τόσο μεγάλη επιτυχία, όταν το 2001 το “Maybe” ακουγόταν στο repeat σε ραδιόφωνα, καφέ και μπαρ για ολόκληρους μήνες; Μια δεκαετία πέρασε από τότε, οι BrainStorm παρέμειναν πολυάσχολοι αλλά κανείς, τουλάχιστο στην Ελλάδα, δεν τους έδειξε άλλο αγάπη. Μέχρι που το Count My Fingers από το τελευταίο τους album χτύπησε διψήφιο αριθμό στο counter του itunes μου. Paper Planes // M.I.A. Το να είσαι ανώμαλος stalker στο Facebook έχει και τα καλά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που στον τοίχο των ανυποψίαστων θυμάτων σου μπορεί να ανακαλύψεις νέους ήχους, που το δικό σου παλιομοδίτικο γούστο αποτρέπει το να συναντηθείτε. Το τραγούδι προάγει το ευγενές άθλημα της διακίνησης ναρκωτικών, την μεγαλοψυχία της καλλιτέχνιδας που μας ενημερώνει ότι κάποιους δολοφονεί άλλα και κάποιους αφήνει να της ξεφύγουν και όλα αυτά υπό τον ήχο πυροβολισμών, του «κόκκορα» που οπλίζει και μιας ταμειακής μηχανής που ανοίγει, προσφέροντας της τα πλούσια ελέη του κυρίου. Ένα εξαιρετικό τραγούδι για όλους αυτούς που αναζητούν αλλαγή καριέρας τους χαλεπούς τούτους καιρούς, με πληρωμή μόνο σε μετρητά...
[ newbie flicks ]
Pina
κείμενο Άννα Δημητρίου
Ο γνωστός σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς παρουσιάζει μια ταινία για τη ζωή και το έργο της μεγάλης Γερμανίδας χορογράφου Πίνα Μπάους, που πέθανε το καλοκαίρι του 2009. Ένα φιλμ το οποίο προβλήθηκε στο 61ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου. Ο Βέντερς παρασύρει τον θεατή σε ένα μαγευτικό ταξίδι ανακάλυψης σε μία νέα διάσταση: κατευθείαν πάνω στη σκηνή με τη θρυλική χορογράφο, αλλά και έξω από το θέατρο, στην πόλη του Βούπερταλ, στο μέρος που για 35 χρόνια ήταν το κέντρο δημιουργικότητας της Πίνα Μπάους. Δεν πήγα καθόλου υποψιασμένη για αυτό που θα έβλεπα. Και μέχρι τα πρώτα 10 λεπτά νομίζω πως δεν χωρούσα σε όλο αυτό. Είχα την αίσθηση ότι έμπαινα σε ένα στάδιο μύησης που επί τόσα χρόνια αγνοούσα. Σώματα χορευτών με δικιά τους υπόσταση με χαστούκιζαν ανελέητα με κώδικες ακαταλαβίστικους. Σώματα εξόριστα στην δυναμική της μουσικής που το κεφάλι ήταν ένα εμπόδιο για αυτά. Χωρίς λογική και συνάρτηση, έμοιαζαν με ζόμπι που μίλαγαν μια γλώσσα που θύμιζε τις εκρήξεις και την βιαιότητα του σύμπαντος. Με τρομάζει ο χορός, αυτό κατάλαβα, αλλά έτσι όπως με τρόμαξε η Πίνα δεν το έχει καταφέρει άλλος κανείς. Είναι ένα ον εξωγήινο, που μέσα στην μακρυά κοτσίδα της μεταφέρει έναν κόσμο αλλόκοτα βίαιο, γεμάτο ξέφωτα γαλήνης και εξωφρενικής μοναχικότητας. Έναν κόσμο ηλεκτρισμένο από την αποφορά του κανονικού, που συναντά βιαστικά τον δικό μας, πέφτει για λίγο πάνω του με φόρα και μετά συνεχίζει σε έναν στρόβιλο κίνησης και αποφόρτισης. Και εμείς οι θεατές, ανυποψίαστοι για την ενέργεια που μας κατακλύζει αλλά την φιμώνουμε, καρφωμένοι στο κάθισμα μας, σαν σε αναπηρική καρέκλα, ευχόμαστε να δούλευαν έτσι όλα τα άκρα του σώματός μας. Να μπορούσαμε και εμείς σαν αναπόσπαστο σημείο της κοσμικής ενέργειας, έστω για λίγο, να μπούμε και να κινηθούμε σε αυτό από το οποίο καταγόμαστε. Στο βίαιο σύμπαν. Ο Wim Wenders, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες, δημιουργεί εδώ μια ταινία-ντοκιμαντέρ αφιερωμένη στην Πίνα Μπάους, μοναδική χορεύτρια - χορογράφο και επί σειρά ετών
καλή του φίλη. Καταφέρνει και μπαίνει στον ιδιόμορφο κόσμο της Μπάους φιλμάροντας κομμάτια από τις χορογραφίες της, ανασυνθέτοντας άλλες, σε πιο αμιγή κινηματογραφική μορφή αλλά και βγάζοντας τον χορό στο εξωτερικό περιβάλλον. Αυτό είναι κάτι αφοπλιστικά μαγευτικό. Να βλέπεις χορευτές να τοποθετούν τον κόσμο τους μέσα στα αστικά τοπία. Να χορεύουν και από πάνω τους να περνάν οι συρμοί του εναέριου τραμ ενώ οι ρυθμικές αναλαμπές των φαναριών, να χρωματίζουν τα μαλλιά και τα χέρια τους καθώς αυτοί φτύνουν μεγάτονους ενέργειας γύρω από τον άξονα τους Η ταινία είναι μια ωδή σε αυτή την εξαιρετική προσωπικότητα που τάραξε τα νερά, φέρνοντας ένα νέο ρεύμα στον κόσμο του χορού και έχει δημιουργηθεί από όσους αγαπούσαν την Πίνα και για όσους την αγαπούν. Με στιγμιότυπα από το περίφημο «Cafe Muller», «Le Sacre du printemps», «Vollmond» και «Kontakthof» να στηρίζουν τον βασικό άξονα της αφήγησης και τους χορευτές της να μιλούν με το σώμα τους γι’ αυτήν μέσα από σόλο νούμερα, με συνεντεύξεις από φίλους και συνεργάτες της, η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για τον χορό και την τεχνική που δημιούργησε η Πίνα παρά ένα ντοκιμαντέρ για την ίδια, δένοντας πετυχημένα την τέχνη του κινηματογράφου, με εκείνη του χοροθέατρου. Νομίζω πως θα εξιτάρει περισσότερο το σώμα σας παρά τον αποσυντονισμένο βολβό του ματιού σας.
#77
[ events & agenda ]
ΙΟΥΝΪΟς
21/6
20/6
17/6
17/6
2011
ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΖΟΡΜΠΑΣ Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής
Πότε: Τρίτη 17/6 Πού: Γαία Live Ώρα Έναρξης: 22:00 Είσοδος ελεύθερη
Πότε: Δευτέρα 20/6 Πού: Mylos Βαβυλωνία
Πότε: Τρίτη 21/6 Πού: Μέγαρο Μουσικής, Μ1 – Κεντρική Αίθουσα Ώρα Έναρξης: 21:00
24/6
24/6
Πότε: Παρασκευή 17/6 Πού: Mylos Βαβυλωνία Ώρα Έναρξης: 21.30 Τιμή Εισιτηρίου: 18€ Προπώληση: 15€
ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ Συναυλία
22/6
BABY GURU Συναυλία-Παρουσίαση δίσκου
22/6
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Συναυλία
ΧΑΡΗΣ & ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ Συναυλία
LOCOMONDO Συναυλία
ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ – ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ Μουσική Θεατρική Παράσταση
ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ Συναυλία
Πότε: Τετάρτη 22/6 Πού: Mylos Βαβυλωνία Ώρα Έναρξης: 20.00
Πότε: Τετάρτη 22/6 Πού: Μονή Λαζαριστών Ώρα Έναρξης: 21:30 Τιμές Εισιτηρίων: 15€ Καταστήματα Public: 12€ Internet: 10€
των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα Σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή
Πότε: Παρασκευή 24/6 Πού: Μονή Λαζαριστών Ώρα Έναρξης: 21.30 Τιμή Εισιτηρίου: 20€ Φοιτητικό: 15€
Πότε: Παρασκευή 24/6 Πού: Θέατρο Γης Προπώληση εισιτηρίων: Εκδοτήρια της Πλατείας Αριστοτέλους
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 5/7
29/6
INFO
ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ-ΚΟΤΣΙΡΑΣ-ΜΠΑΣΗΣ Συναυλία
GRINDERMAN Συναυλία
Πότε: Τετάρτη 29/6 Πού: Θέατρο Γης Ώρα Έναρξης: 21.00
Πότε: Τρίτη 5/7 Πού: Μονή Λαζαριστών Ώρα Έναρξης: 21.00 Τιμή Εισιτηρίου: 34€-38€
78
pepper#
ΓΑΙΑ LIVE Δόξης 5 & Σαλαμίνος, Λιμάνι, Θεσσαλονίκη Τ: 2310.513.654 ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ Κολοκοτρώνη 21, Σταυρούπολη Τ: 2310.589.200 MYLOS Ανδρέου Γεωργίου 56 Τ: 2310.551.836
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Κτίριο Μ1 Τ: 2310.895.938 & 895.939 ΘΕΑΤΡΟ ΓΗΣ Νταμάρι Τριανδρίας, Τριανδρίας 1, Τ: 2310.206.730
THE INNOVATORS
BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEE SSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS II DDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKII NNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENN DDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAA TTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW W SS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAA KKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREE NNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LL AATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEE W WSS II DDEEAASS LLAATTEESSTT TT RREENNDDSS BBRR WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BB RREEAAKKIINNGG NNEEW EEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTTTTRREENNDDSS BBRREEAAKKIINNGG NNEEW WSS IIDDEEAASS LLAATTEESSTT TT RR EE NN DD SS BB RR EE AA KK II NN GG NN EE W W SS II DD EE AA SS LL AA TT EE SS TT TT RR EE NN DD SS BB RR EE AA KK II NN GG NN EE W W SS II DD EE AA SS LL AA TT EE SS TT TT RR EE NN DD SS BB RR EE AA KK II NN GG NN EE W W SS II DD EE AA SS LL AA TT EE SS TT TT RR EE NN DD SS BB RR EE AA KK II NN GG NN EE W W SS II DD EE AA SS LL AA TT EE SS TT TT RR EE NN DD SS BB RR EE AA KK II NN GG NN EE W W SS II DD EE AA SS LL AA TT EE SS TT TT RR EE NN DD SS
The innovators
ideas, breaking news & latest trends γράφουν οι: Γιάννης Μπαλαφούτης, Τόνια Παπαδάκη και η Κική Μουστακίδου
“Between Two Ferns with Zach Galifianakis” Funny or DIE?
Τ
ο σκηνικό απλό: Δύο γλάστρες με φτέρες (!) αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του ντεκόρ δανείζοντας το όνομα τους στο show. Οικοδεσπότης, ο «δικός μας» και τα τελευταία χρόνια αγαπημένο παιδί του Hollywood, Zach Galifianakis. Καλεσμένοι, οι μεγαλύτεροι Stars της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος. Το Between Two Ferns with Zach Galifianakis («Ανάμεσα σε δύο φτέρες με τον Zach Galifianakis» ελληνιστί) δεν είναι ακόμη ένα late night talk show στα
80
pepper#
βήματα του Jay Leno. Ο Zach, στο ρόλο του weirdo, χοντροκομμένου και συχνά κάφρου host, δίνει ένα ξεκαρδιστικό ρεσιτάλ φιλοξενίας στους grande celebs που παρελαύνουν από την διαδικτυακή εκπομπή του. Μεταξύ αυτών οι: Bruce Willis, Jennifer Aniston, Charlize Theron, Sean Penn και πολλοί άλλοι, που προς τιμήν τους, δεν φοβούνται να «τσαλακωθούν» για τις ανάγκες της βραβευμένης ιντερνετικής εκπομπής. Όλα αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στο Comedy Video Website “funny or DIE” που δημιούργησε η Gary Sanchez Productions, η τρόικα των Will Ferrell, Adam McKay και Chris Henchy και συνδυάζει περιεχόμενο φτιαγμένο από χρήστες, με αποκλειστικό υλικό σε παραγωγή του ίδιου του site. Το site που πρόσφατα βραβεύθηκε με 7 Webby Awards (τα 4 εκ των οποίων απέσπασε ο Zach) αποτελεί ένα μέ-
ρος συνάντησης celebrities, καταξιωμένων και ανερχόμενων κωμικών καθώς και καθημερινών χρηστών, όπου ο καθένας μπορεί να ανεβάσει πράγματα που θεωρεί αστεία. Το ποια θα επιβιώσουν εξαρτάται από το ίδιο το κοινό που ψηφίζει αν ένα video είναι αστείο (funny) ή του αξίζει να πεθάνει (DIE). Και όλα αυτά σε μια κολεκτίβα αισθητικής που σίγουρα θα φέρει στο μυαλό μας εκπομπές Γιάννη Ζουγανέλη στο MEGA τη δεκαετία του ‘90, «Σεφερλισμούς» των 00’s και σκηνές από ταινίες όπως το “The Hangover”. Best of: Αναζητήστε το video με καλεσμένο τον Bradley Cooper και απολαύστε την καλύτερη mano-a-mano συνέντευξη της δεκαετίας! www.funnyordie.com/ Γ.Μ.
inart Design Competition Πανελλαδικός Διαδικτυακός Διαγωνισμός
Π
όσες φορές έχουμε ονειρευτεί το ιδανικό αντικείμενο για το σπίτι ή για τον επαγγελματικό μας χώρο; Η εταιρεία inart Κωνσταντινίδου Α.Ε. μας δίνει όχι μόνο την ευκαιρία να το κάνουμε πραγματικότητα, αλλά και να το μοιραστούμε με χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Διοργανώνοντας για πρώτη χρονιά το διαδικτυακό Διαγωνισμό “inart Design Competition”, δίνει την ευκαιρία σε Έλληνες δημιουργούς να αναδειχθούν στο χώρο του industrial design και να γίνουν γνωστοί στην Ελληνική αλλά και διεθνή αγορά, μέσω της έναρξης παραγωγής των έργων τους. Ο ανοιχτός διαγωνισμός απευθύνεται σε επαγγελματίες του κλάδου, όπως αρχιτέκτονες, σε απόφοιτους ή τελειόφοιτους σχολών βιομηχανικού σχεδίου άλλα και σε οποιονδήποτε έχει δημιουργικές ανησυχίες. Οι διαγωνιζόμενοι μπορούν να σχεδιά-
σουν οποιοδήποτε χρηστικό ή διακοσμητικό αντικείμενο για το σπίτι και τον επαγγελματικό χώρο και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους θα αξιολογηθεί από Ειδική Κριτική Επιτροπή. Οι τρείς τελικοί νικητές που θα ανακηρυχθούν έως τα μέσα Οκτωβρίου, θα κερδίσουν χρηματικό έπαθλο άλλα και την δυνατότητα ένταξης του έργου τους στην ετήσια παραγωγή της εταιρείας. Οι 20 καλύτερες συμμετοχές θα εκτεθούν στην γκαλερί TSATSIS PROJECTS/ART FORUM. Ο διαγωνι-
σμός, που πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε στις 28.3.11 και τελειώνει στις 30.9.11. Αν πιάνουν λοιπόν τα χέρια σας, να η ευκαιρία που περιμένατε τόσα χρόνια για να ξεδιπλώσετε το ταλέντο σας και να γίνετε εσείς, το επόμενο μεγάλο όνομα στο industrial design.
ριβάλλοντος, μέσω δράσεων αναδάσωσης, καθαρισμού και ενημέρωσης, με την ενεργό συμμετοχή εθελοντών πολιτών. Στις 22/5 μάλιστα, πραγματοποιήθηκε καθαρισμός του Σέιχ Σου με την συμμετοχή 430 εθελοντών πολιτών, παιδιών και νέων, εθελοντών του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ και εργαζομένων της Coca-Cola Τρία Έψιλον και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά! Σαράντα στρέμματα δάσους καθαρίστηκαν, απαλλάσσοντάς το από 1,4 τόνους απορριμάτων ανακυκλώσιμων υλικών και 200 κιλά σκουπιδιών, ενώ παράλληλα συγκεντρώθηκαν 3 τόνοι οργανικής ύλης, η οποία
θρυμματίστηκε και επαναχρησιμοποιήθηκε ως λίπασμα. Μετά το τέλος της δράσης, όλοι οι μικροί και μεγάλοι εθελοντές πήραν αναμνηστικά δώρα, ενώ θα λάβουν ηλεκτρονικά από το ΑΥΡΑ και σχετικό πιστοποιητικό για την συμμετοχή τους στο δασικό καθαρισμό. Ένα μεγάλο μπράβο στην ΑΥΡΑ και στον ΑΡΚΤΟΥΡΟ για την έμπρακτη αγάπη τους για τα δάση. Κάθε φορά καταφέρνουν οι δράσεις τους να εξελίσσονται σε μια γιορτή για το περιβάλλον!
www.inart-designcompetition.gr www.inart.gr
Γ.Μ.
Καθαρά Δάση
Το φυσικό μεταλλικό νερό ΑΥΡΑ, σε συνεργασία με τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ, καθαρίζει και αναζωογονεί 6 περιαστικά δάση ελληνικών πόλεων!
Τ
ώρα που μύρισε καλοκαίρι, τί πιο αναζωογονητικό από έναν περίπατο στο Σέιχ Σου; Άνοιξε τα χέρια σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε την θετική αύρα ενός από τους τελευταίους εναπομείναντες πνεύμονες πρασίνου της πόλης μας. Δεν είναι όμως μόνο το δικό μας δάσος που έχει τη δική του αύρα. Έξι περιαστικά δάση σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Αίγιο, Βόλο και Κομοτηνή, καθαρίζονται και δέχονται την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία στα πλαίσια του περιβαλλοντολογικού προγράμματος «Κάποια δάση έχουν τη δική τους Αύρα» που πραγματοποιεί τα τελευταία 3 χρόνια το Φυσικό Μεταλλικό Νερό ΑΥΡΑ σε συνεργασία με τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ. Σκοπός του προγράμματος είναι να επιτευχθεί η ανάκαμψη του φυσικού πε-
www.avragreen.gr
Γ.Μ. #81
[ the innovators ]
Φρίκη + Παιδεία = Φρικηπαιδεία!!! Η ιντερνετική απόδειξη πως η πολλή μελέτη... παραμορφώνει
Η
πιο πρόσφατη παράνοια μου ήρθε από το πουθενά. Μια μέρα ψάχνοντας να βρω κάποια πληροφορία για ένα άρθρο μου (που θα μου χαρίσει το Pulitzer, το νιώθω) έπεσα πάνω στη Φρικηπαιδεία. Από τότε μου είναι αδύνατον να σταματήσω να πατάω στα αριστερά της σελίδας το «Τυχαία σελίδα» και να διαβάζω ό, τι επιλέγει η Φρικηπαιδεία να μου εμφανίσει. Πρόκειται για έναν ιστότοπο του οποίου τον δημιουργό πεθαίνω να γνωρίσω. Με πρότυπο, φαντάζομαι, την Wikipedia ή τη βικιπαιδεία (ή κάποιο άλλο από τα συναφή), η Φρικηπαιδεία ήρθε στη ζωή μας για να προσφέρει γέλιο. Παραθέτω απόσπασμα από την αναζήτηση της λέξης «Λεωφορείο»:
«Λεωφορείο λέγεται μια σατανική εφεύρεση για της οποίας τον λόγο ύπαρξης οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι λένε ότι το έφτιαξε ο Τσακ Νόρρις μια μέρα που βαριόταν, άλλοι λένε ότι χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ για να κατατροπώσουν τη Γερμανία, ενώ τέλος μερικοί πιστεύουν ότι έχουν κάποια ανάμειξη τα Βριλ. Τέλος πάντων, θα
ήταν όλα μια χαρά, αν την ύπαρξη του λεωφορείου δεν ανακάλυπτε ο ΟΑΣΘ». Εύχομαι να το λατρέψετε, όπως και εγώ...
τητα στα Μέσα να πάει περίπατο. Βίντεο που κυκλοφορούν στο ίντερνετ δείχνουν με πόση ευκολία μεγάλες βρετανικές εφημερίδες και τηλεοπτικά δίκτυα αναπαράγουν ασυνήθιστες ειδήσεις, που φτάνουν στα γραφεία τους με ένα δελτίο Τύπου. Πρόκειται για πειράματα με μαζικά δελτία Τύπου που έστειλε η ίδια η ομάδα του Churnalism. Με μια απλή αναζήτηση του νέου όρου στο youtube, θα βρεθείτε μπροστά σε μια ζαρτιέρα με μικρο-
τσίπ που έκανε τον γύρο του μιντιακού κόσμου στο άψε – σβήσε, χωρίς κανείς προηγουμένως να έχει ελέγξει αν πρόκειται για «ράδιο αρβύλα».
Best of: Αναζητήστε τις λέξεις Λεωφορείο, Τσακ Νόρρις, Ελένη Λουκά και Μητσοτάκης www.frikipaideia.com T.Π.
Churnalism.com
Όταν η σύγχρονη δημοσιογραφία πιάνεται στα «πράσα»
Ή
αλλιώς, όταν μια ιστοσελίδα αναλαμβάνει να αποκαλύψει ποιοι δημοσιογράφοι ανήκουν στη σχολή του «copy - paste». Το churnalism. com είναι ένα ηλεκτρονικό εργαλείο που δίνει τη δυνατότητα στον καθένα, με ένα μόνο κλικ, να ελέγξει σε ποιο ποσοστό ένα δημοσιευμένο άρθρο «πατάει» επάνω στο αρχικό δελτίο Τύπου, επαναλαμβάνοντας ακόμα και τα σημεία στίξης. Η σύγκριση μεταξύ των κειμένων γίνεται μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, χάρη σε μια τεράστια βάση δεδομένων με ύλη εφημερίδων, που συνεχώς ανανεώνεται. Σκοπός του βρετανικού οργανισμού «Media Standards Trust», στον οποίο ανήκει η ιδέα και η υλοποίησή της, είναι να αποδείξει ότι οι δημοσιογράφοι που δεν διασταυρώνουν σωστά τις πηγές τους έχουν αναγκάσει την εγκυρό82
pepper#
Υ.Γ: Αυτό το κείμενο δεν βασίζεται σε κάποιο δελτίο. Επομένως, μη χάσετε το χρόνο σας ελέγχοντάς το στο churnalism.com… http://churnalism.com Κ.Μ.