Sofia Georgovasili
girl interrupted
Όταν ο πρώτος σου μεγάλος κινηματογραφικός ρόλος είναι να υποδυθείς ένα αγόρι που μεγάλωσε ως κορίτσι σε ένα μοναστήρι την εποχή της Τουρκοκρατίας πρέπει να είσαι είτε πολύ θαρραλέα, είτε πολύ ταλαντούχα, είτε πολύ τρελή. Η 28χρονη νεαρή ηθοποιός Σοφια γεωργοβασιλη, που πρωταγωνιστεί στο αποκαλυπτικό 'Μαύρο Λιβάδι' του πρωτοεμφανιζόμενου Βαρδή Μαρινάκη, σας προκαλεί να ανακαλύψετε πως είναι όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα. When her first big film role is to impersonate a boy who grew up as a girl in a convent at the time of the Turkish rule, she has to be either too brave, too talented or just mad. The 28-year old young actress, who stars in the revealing 'Black Field' by the newcomer director Vardis Marinakis, invites you to discover that she is all the above and more.
Τι σου έχει διδάξει μέχρι στιγμής η ενασχόλησή σου με τον κόσμο της υποκριτικής; Είμαι ελάχιστο καιρό στον χώρο. Τυγχάνει όμως να έχω γνωρίσει μεγάλη χαρά και μεγάλη απογοήτευση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι μία ακραία δουλειά. Μαθαίνω σιγά σιγά ότι για να αντέξεις πρέπει να είσαι σκληρός, χωρίς παράλληλα να χάνεις την ευαισθησία σου η οποία είναι και το ζητούμενο. Να απαιτείς έχοντας αυτογνωσία του τί αξίζεις. Να λειτουργείς ακόμη και όταν το ίδιο το περιβάλλον είναι δυσλειτουργικό. Να είσαι ταπεινός και να έχεις πίστη.
What have you learnt so far, from your experience in the world of acting? I have only been in the scene for a short time. However within this short time, I have experienced both great joy and great disillusionment. Acting is about extremes. I am slowly learning that in order to endure, you have got to be hard but without losing your sensitivity; and that is the challenge. To demand while knowing what you deserve. To function even if the surrounding seems to malfunction. To be humble and have faith. What was your first thought when you read the script for 'Black Field'? When I first read the script I said that its creator is certainly a man of courage and risk. Something rather charming in itself.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σου όταν διάβασες το σενάριο για το 'Μαύρο Λιβάδι'; Όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο είπα πως ο δημιουργός του σίγουρα έχει θάρρος και ρισκάρει. Κάτι πολύ γοητευτικό ήδη από μόνο του. Πόσο δύσκολο ήταν να υποδυθείς το αγόρι; Φοβήθηκες τις τολμηρές σκηνές ή την αντίδραση που θα είχε το κοινό απέναντι σε μια ακραία ερωτική ιστορία όπως αυτή της ταινίας ανάμεσα σε μια μοναχή που έχει μεγαλώσει ως κορίτσι ενώ είναι αγόρι και έναν γενίτσαρο; Το να υποδυθώ το αγόρι σαν σκέψη ήταν κάτι αντίθετο στη φύση μου καθότι γεννήθηκα κορίτσι. Και γι' αυτό ήταν άκρως ελκυστικό και όταν κάτι με ελκύει πολύ το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο βαθμός δυσκολίας του. Στη συνέχεια νομίζω πως απλώς αφέθηκα στο ένστικτο το οποίο είναι ουδέτερου γένους, για μένα, οπότε και αποδείχθηκε εύκολο. Σου αρέσει να προκαλείς σαν άνθρωπος; Η πρόκληση σαν έννοια μου αρέσει. Κάτι που δημιουργεί αντιπαράθεση νομίζω σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός. Πόσο σε απασχόλησε η ιστορική βάση της ταινίας; Προσπάθησες να μπεις μέσα στο πνεύμα της συγκεκριμένης εποχής ή αντιμετώπισες την ιστορία ως διαχρονική, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε εποχή; Καθόλου δε με απασχόλησε και δεν ήταν και ζητούμενο από τους συνεργάτες μου. Το έργο γράφτηκε στην καθομιλουμένη ούτως ή άλλως πλην των εκκλησιαστικών κειμένων-προσευχών. Το μόνο που προσέξαμε είναι ο λόγος να έχει μία σχετική καθαρότητα, να μη βγει μασημένος δηλαδή, μιάς κι αυτό είναι σύγχρονη συνήθεια. Κατά τ' άλλα θα ήταν γελοίο να προσπαθήσω να μπω στο πνεύμα της τότε εποχής από τη στιγμή που απέχει από μένα 350 έτη. Είναι πολλές οι γενιές που έχουν ακολουθήσει και επηρεάσει την αλλαγή του τωρινού πνεύματος για να μπορέσω έστω να μυριστώ ποιό μπορεί να επικρατούσε τότε. Η φαντασία μου λειτούργησε, αλλά μέχρι εκεί. Επικεντρωθήκαμε στην ιστορία, που όπως λες θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε εποχή, τα του 'πνεύματος' τα δημιουργούν από μόνα τους το σκηνικό η φωτογραφία τα κοστούμια και άλλοι τομείς που δεν έχουν να κάνουν με το υποκριτικό μέρος.
How difficult was it to impersonate a boy? Did you fear the daring scenes or a reaction by the public towards an extreme love story between a boy who has grown up as a nun and a Janissary? Impersonating a boy, as a thought, was something against my nature as I was born a girl. And that was why it was highly attractive and when something attracts me the last thing that bothers me is how difficult it is. Afterwards, more was left on the instinct which is of a neutral gender to me, and so it proved easy. Do you like to provoke? Provoking as a notion, is something I quite like. Anything that causes contradiction makes you feel alive, I think. How important was the historical basis of the film to you? Did you try to emulate the 'spirit' of the time or was it seen as a timeless era, something that could happen at any time? It didn't bother me or my colleagues. The script was written in modern greek anyway other than the ecclesiastical verses. The only thing we took care of, was for the speech to have a certain clarity and avoid mumbling which is a modern habit. Apart from this it would have been silly to try and emulate the 'spirit' of the time since it was 350 years ago. There have been many generations that have influenced the current culture and so I wouldn't be able to even have a short sniff of it. My imagination was alert, but that was it. We focused on the story which as you say, could have happened any time. The 'spirit' is recreated by default; the set, the photography and aspects that have nothing to do with acting. What are your thoughts on the future of Greek cinema, now that everyone is talking about the 'spring' of Greek cinema? I can't talk about the future, I can only comment on the present in relation to the movies that have been coming out the past few years, which is really exciting. I can only hope for the Greek public to appreciate it and to realise their true contribution to the domestic film progress by the simplest act of going to see a Greek production even if they know nothing about it.
Interview: Μανώλης Κρανάκης | Manolis Kranakis - Photo: Νικόλας Βεντουράκης | Nikolas Ventourakis
/46
Ποια είναι η αίσθηση σου για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου, σήμερα που όλοι μιλούν για την 'άνοιξη' του ελληνικού σινεμά; Για το μέλλον δε μπορώ να μιλήσω, μπορώ όμως για το παρόν σε σχέση με τις ταινίες που έχουν αρχίσει να γίνονται εδώ και λίγα χρόνια και είναι πραγματικά συναρπαστικό. Ελπίζω μόνο να το εκτιμήσει και το ελληνικό κοινό και να καταλάβει ότι συμβάλλει πολύ στην πορεία του εγχώριου κινηματογράφου με τον πιο απλό τρόπο όπως το να πάει σε μία ελληνική παραγωγή ακόμη κι αν τα ονόματα που διαβάζει δε του θυμίζουν τίποτα.