‘HOOGHOUDEN OM TE INTEGREREN, MAAR WEL MET BIER EN SIGARET’ gen we ineens thee. Dat wilden we een tijdlang niet, dus hebben we nog heel lang limonade gekregen in plaats van thee.’ Inge: ‘Wat ik juist weer gewend was.’ Josje: ‘Waar ik wel van stond te kijken in de dames kleedkamer dat voor de wedstrijd sommige meiden bodylotion en Nivea-olie smeerden op hun benen! Ik vroeg me altijd af waarom ze dat vóór de wedstrijd deden.’ Inge: ‘Nou, dat vind ik niet zo raar. Ik maakte er meestal mijn spieren mee los en het beschermde net wat beter tegen de kou. Maar toen ik als veertienjarig meisje bij de dames kwam te voetballen keek ik mijn ogen uit… er waren wat uitgesproken types zonder schaamte bij, met bijnamen als ‘tuig’ en ‘anus’ (dat zegt genoeg toch?). Toen ik na vijf jaar met mijn zus naar het andere damesteam ging, waar Josje in speelde, was dat een groot verschil. Die meiden namen hun ondergoed mee naar de douche. Zij zaten braaf aan de cola en hielden voor KMD een balletje hoog, terwijl mijn zus en ik toen rookten en aan het bier zaten. Dan zei Peet: ‘Integreren…’. En dan gingen wij ook maar balletje hooghouden, maar wel met bier en sigaret. Het was eigenlijk best leuk. Mijn eerste trainer was Cees van der Kaay (de broer van Jolanda en Corinne). Kees Bos was toen trainer van Dames 1 (waarin mijn zus speelde) en die dames voetbalden goed en speelden op een gegeven moment heel hoog.
66 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN
Josje: ‘Het eerste jaar dat ik vanuit de meisjes met mijn team bij de dames ging voetballen speelden we vijfde klasse en heel goed, want we werden kampioen! We hebben daarna ook nog goede jaren gevoetbald. Ik vond het daarom zo jammer dat het elftal uit elkaar viel door een ruzie.’ Inge: ‘Dat kwam denk ik ook doordat we te hoog werden ingedeeld. Het eerste jaar redden we net niet in de tweede klasse. We verloren jammer genoeg net de degradatiewedstrijd, maar toen werden we weer ingedeeld in de tweede klasse door Peet, maar nu in de poule van Rotterdam. Linda Ditewig was toen gestopt en dat hielp ook niet mee, want zij was een hele goede speelster. We verloren teveel en met te hoge cijfers en bovendien moesten we de uitwedstrijden heel ver weg spelen. We moesten toen ook ineens onze enkels inzwachtelen, dat hadden we nog nooit gedaan. Maar eerlijk is eerlijk, Peter Zuyderwijk was streng maar wel de beste trainer die we in al die jaren gehad hebben. En we hebben er wat versleten hoor! Hij wist precies wat je zwakke, maar zeker ook je sterke punten waren en daar maakte hij gebruik van. Van hem leerde ik bijvoorbeeld schieten met mijn wreef.’ Josje: ‘Ja, dat is zo. Maar de ‘steigerungen’ tijdens zijn trainingen vond ik heel erg. Vreselijk! Ik had er nog nooit van gehoord. En dan moest je, zeg maar, van 10% hardlopen naar 70 % sprinten. 70 %!!! Hoe reken je dat uit als je aan het rennen bent!’