JOOP VAN ZANTEN KIJKT UIT NAAR EEN HANGPLEK VOOR OUDERE JONGEREN
ECHTE KMD’ERS KOMEN ALTIJD TERUG Joop van Zanten wil net zo lang blijven voetballen als z’n benen hem kunnen dragen. En dan daarna uithijgen in de hangplek voor oudere jongeren, die er volgens hem moet komen. Door Peter van den Berg
‘I
k woonde vlakbij het Hofpark. Daar speelde ik van kleuter af vaak in de zoutopslag van de gemeente tegenover de Hofboerderij. Mijn oudere broers Berry en Henny van Zanten speelden al in de jeugd bij KMD, mijn vader was leider van het elftal van Henny en ik ging al op zeer jonge leeftijd altijd mee. Toen ik acht jaar was, mocht ik eindelijk ook op voetbal. Het liefst voetbalde ik de hele dag. Samen met mijn grote broers voetbalden we ook door de week op het Hofpark, met onder anderen Hans en Theo van der Wetering. Ik mocht al meedoen met ‘de grote jongens’. Ze zagen dat ik aardig kon voetballen, maar ik mocht ook meedoen omdat ik de bal uit de sloot moest halen. Die sloten waren overal om het veld en best breed. Voor een gulden haalde ik dan de bal uit het water. Dat heeft me een aardig spaarcentje opgeleverd.
‘VOOR EEN GULDEN HAALDE IK DE BAL UIT HET WATER’ In de winter voetbalden we in de veilinggebouwen aan de Bovendijk in Kwintsheul. Vaste toernooitegenstanders waren de nu niet meer bestaande Haagse clubs VIOS, Kranenburg en Spoorwijk. Tijdens het toernooi speelde ik altijd tussen de kratten en dozen. Zo kwam het voor dat de wedstrijd al lang begonnen was en ik nog lekker aan het spelen was. Alleen koud water In die tijd zwaaide de familie Van Oudheusden de scepter over de jeugdafdeling. De vaders en moeders van de families Gardien, Van Raamsdonk, Boon, Valkhof, Lamers en Hanemaaijer waren erg betrokken bij de club. De kantine was in de Hofboerderij en de oude stallen van de koeien waren
28 | 75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN
omgebouwd tot kleedkamer. Je kon je er alleen wassen met koud water. Ik was er van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te vinden en speelde vaak twee wedstrijden als er bij andere teams spelers te weinig waren. Toen ik in de C speelde, heb ik al een keer met A1 meegedaan. Tombola KMD was één grote familie, met de leiders van de jeugd werd er veel georganiseerd. Vooral de jeugdavonden in het wijkgebouw ‘De Wingerd’ waren legendarisch. Er werden quizzen gespeeld, toneelstukjes opgevoerd en er was een tombola. Mooi was de spanning als je met je lootje een prijs had gewonnen of juist niet. Als afsluiting werden er voor de aanwezige senioren prijzen bij opbod verkocht om zodoende weer een centje in de clubkas te doen belanden. Toen ik 15 jaar was ging ik al naar de KMDdisco’s, daar waren mijn ouders ook altijd bij. Niet om een oogje in het zeil te houden maar om te helpen. Mijn vader verkocht er toegangskaarten en mijn moeder hielp achter de bar. De jongens van de rugby fungeerden vaak als uitsmijter. Er gebeurde echt nooit iets vervelends. De trips naar het buitenland waren uniek en staan nog in mijn geheugen gegrift. In die tijd dronk ik al bier. En was dat dan zo slecht? Ik kan me geen excessen herinneren. Daar moet je nu eens mee komen. De sociale controle en samenhang was veel groter. Mijn vader overleed aan een hartstilstand toen ik 18 was. De opkomst van KMD’ers tijdens de begrafenis was massaal. Heel indrukwekkend vond ik dat alle oud-spelers van A1 de kist naar de begraafplaats droegen. Scheten Mijn eerste trainer in de senioren was Dick Tempelaar. Ik kwam uit de jeugd gelijk in het eerste, maar al gauw speelde ik met mijn broers in het tweede. Hier voetbalde ik weer met ‘de grote jongens’, de vrienden van mijn broers waar ik vroeger vaak al partijtjes mee speelde; Nees Hanemaaijer, Leo van Raamsdonk, Leo Vogelaar, Ron Lavooij en Fred Dekker. Eén verkeerde bal betekende een scheldkanonnade, maar ik accepteerde het. We werden ook twee keer achter elkaar kampioen met het tweede. Mijn broer Berry was berucht om zijn scheten. Als hij het weer