HET VERHAAL VAN TEUN KARDOL
‘EEN KMD’ ER BETAALDE EEN GULDEN, EEN WESTLANDER DIE HIJ NIET MOCHT IETS MEER, MAAR EEN HAGENAAR BETAALDE TWEE GULDEN VIJFTIG’ Koen Berkien, later Peter van Geest, ‘zwarte’ Ab van der Berg, Peter van den Berg, leider Martin van der Schoor en aanvoerder Theo van der Kaay. Wat hebben we gelachen! We deden ook mee met de playbackshows die toen in de kantine werden gehouden. En dan de weekendjes weg. Jan Kardol organiseerde die en dan kon je erop rekenen dat je qua hotelletje zeer goedkoop zat hoor. Drie punten met de dames Dat ene seizoen als trainer van de dames was ook bijzonder. Ik dacht dat ik na zoveel jaar voetballen wel een leuke gevarieerde training kon verzinnen maar dat viel toch wel enigszins tegen. Of ik was niet goed genoeg, of mijn damesteam niet, daar wil ik vanaf wezen maar dat we onderaan eindigden valt niet te ontkennen. Toch was het erg gezellig en met Josje Fikkert en later Patricia van Dorp en ‘witte’ Ab van der Berg erbij hebben we daarna nog vele jaren bardienst gedraaid op de zaterdagochtenden. Bij het afscheid als trainer van die meiden kreeg ik een fotocollage met van iedereen een leuke of opbeurende opmerking erbij. Die van Inge van der Meer vergeet ik nooit: ‘Teun, jij ging elke wedstrijd voor de drie punten. En die hebben we ook gehaald!’ Hahaha, meesterlijke samenvatting van een voetbaljaar! In de zomerstop gingen we onder leiding van Henk en Aad van de Wetering met een paar man klussen op KMD. Zo moesten we het ene jaar de buitenkant van de kantine verven, het jaar erop de kleedkamers met epoxy behandelen en het jaar daarna bijvoorbeeld de ijzeren palen van het jeugdhonk schuren. Maar ook dat was elke keer weer een feest. Na gedane arbeid was het goed toeven bij Henk aan het barretje want dan kwamen de biertjes tevoorschijn en voor de lekkere trek een bitterballetje. Althans, dat was de bedoeling. Helaas mislukte dat vaak want dan zaten we zo gezellig te babbelen dat Henk de bitterballen vergat, er ineens aan dacht, naar de keuken sprintte en dan hoorde je hem roepen ‘weer te laat!!!’ en gooide hij in het inmiddels zeer goed op temperatuur gekomen vet weer vol met een nieuwe zak bitterballen. Dat Henk en Aad zo jong overleden hakte er bij de club en bij mij persoonlijk flink in. Wat een klap. Dat geldt trouwens ook voor het veel te vroeg overlijden van ome Joop van Zanten die een vaderfiguur voor ons geworden was. Zwart-witte klompen Op een gegeven moment werd ik redacteur van ’t Krantje. Ik besloot me eerst eens te verdiepen in wat oude krantjes en het viel me op dat de belangrijkste mededelingen vaak tussen de niet-
jes getypt waren. Dwars ten opzichte van de rest van de tekst! Later bleek dat dit logisch was want als het krantje al klaar was kwam er meestal nog een belangrijke mededeling. De enige plek daarvoor was dan uiteraard tussen de nietjes! Ook dat was weer een leuke tijd. Ik kon nog niet typen dus dat werd vaak plaksel smeren op die doordrukvellen. Op KMD gooide Bram Bos de vellen door de inktrol en met een ‘krantjesploeg’ werd het krantje in elkaar gezet. En die Bram was er ook één hoor. Die stond elke zaterdag het verkeer op de parkeerplaats te regelen en haalde daar duizenden guldens mee op voor de club op die zwart-witte klompen van hem. En hij was de baas van de parkeerplaats hè, zijn wil was wet. Ook de prijzen voor het parkeren varieerden trouwens. Een KMD’ er betaalde een gulden, een Westlander die hij niet mocht iets meer, maar een Hagenaar betaalde twee gulden vijftig! En dan moesten ze nog snel betalen anders stuurde hij ze weg onder het motto: ‘vol!!’ En het familietoernooi! Al die ouwe KMD’ers weer terug op De Hoonaert. Wat een gezelligheid en maar lachen. En nog steeds mis ik de patio en die prachtige boom. Wat een tijden! Een paar jaar geleden werd ik de trotse leider van weer een leuk elftal. Ook vanuit dit team ontstonden weer vriendschappen die de rest van mijn leven zullen duren, daar ben ik van overtuigd. Met Edwin Canten en Ed Boutkan om er maar eens twee te noemen. En uiteraard zoals bijna mijn hele KMD-leven: Koos, Theo en Hans erbij en Wim van den Berg, niet als keeper maar als veel scorende spits. Wat ik zo mooi vind aan KMD is dat dat speciale ‘ons-kent-ons’ gevoel erin blijft. Ik zie dat nog steeds veel mensen iets extra’s doen voor de club. Nog steeds hoeft niemand zich beter te voelen dan een ander. Moeders van onze jeugdspelers draaien bardienst en vaders zijn trainer of leider. Dat doet me goed en dat zorgt er voor dat KMD nog wel 75 jaar zal bestaan. En als ik dit seizoen eens bij het eerste of tweede sta te kijken dat word ik ook weer een beetje trots. Jonge spelers, echte KMD’ers, gaan er met eenzelfde enthousiasme tegenaan als wij in onze jonge jaren. Jongens die voor niemand bang zijn en zich helemaal geven in een wedstrijd. En zo hoort het ook! Mooi om te zien. En laten we lekker gewoon blijven doen alsjeblieft want we zijn gelukkig een heel gewoon cluppie en dat maakt KMD juist zo bijzonder. Voetballen is vooral erg leuk om te doen maar neem dat voetbalgedoe toch allemaal niet zo serieus zeg, kom op! En, niet vergeten: als de scheidsrechter voor het einde fluit dan is de wedstrijd afgelopen.’
75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 17