BARPRAAT
VOETBALLEN OP EEN DUITS NEPVLIEGVELD Tegen Westlandse ‘rauzers’ viel niet te voetballen, vond men in Den Haag. Dat herinnert althans oud eerste-elftalspeler Wim van Velden (80) zich uit de beginjaren van KMD. Door Wim van Velden ‘Het terrein dat KMD nu heeft, heeft de vereniging ‘verdiend’ met veel zelfwerkzaamheid op het vorige terrein. Door allerlei acties en klussers bracht KMD ongeveer eendere van de waarde van het vorige clubgebouw op De Hoonaert bij elkaar. En tot vandaag staat het nog onveranderd op zijn plek. We moeten ook nog steeds onze hoed afnemen voor Dick Sikkes die met zijn maatje Aad Roeleveld verantwoordelijk was voor de architectuur van de opstallen van De Hoonaert. Vooral over de binnenplaats wordt door menig oudere KMD’er met veel liefde gesproken en die patio is nog steeds uniek. De nieuwbouw in de jaren ’70 bracht veel saamhorigheid in de club. Door het eigen werk van toen is bij de huidige nieuwbouw de Noordweg ‘verkocht’ en de opbrengst is weer in het huidige gebouw gestoken.’ KMD 1939 - 1949 ‘De eerste tien jaar van het bestaan had KMD geen eigen terrein, dus geen thuiswedstrijden, een verkeerde naam, net genoeg ‘leden’, te dure shirts. ’s Avonds voetbalde het tegen een ander ‘stelletje ongeregeld’. Ondanks dat alles zat er leven in de club. Het meeste werk in die tijd kwam op de rug van Janus van de Wetering. Weet, dat in die tijd werkschoenen al voldoende waren om lid te zijn. In 1943 kwam er een eerste juniorenteam. Ik, net elf jaar oud, voetbalde op ouwe schoenen van mijn broer. Ik moest voor de wedstrijd mijn schoenen met gras opvullen. In de
wedstrijd was het de gewoonte om met de stalen neus(!) te punteren, De enige bal was zeer groot en zeer zwaar. Van leer, altijd nat en genaaid met een lelijke veter. Als je durfde te koppen stond de afdruk van die veter duidelijk in je kop. Velen kopten ook niet. En voordat we konden voetballen moeste we elke zaterdag eerst stront scheppen. In de oorlog hadden de Duitsers op het Velo terrein (Noordweg) gaten in de grond gemaakt om palen in te zetten als onderdeel van een nepvliegveld. Als de bal bij een juniorenwedstrijd in een putje lag, betekende dat een opgooibal en doorspelen.
In deze jaren speelden alleen Westlandse clubs tegen elkaar. Wij waren ‘rauzers’ (uitspreken met Haags accent) en daar was niet tegen te spelen. De toen bestaande clubs waren ’s-Gravenzande, De Lier, Maasdijk, Monster en Loosduinen. Ook weet ik nog dat een vervelend knulletje uit Den Haag tussen Piet Boon, Rien Bakker en mij stond aan te zeiken (Haags accent s.v.p.). Toen ging hij op een bal af en liep nogal hard tegen Rien op en deed zich pijn. Hij zei toen tegen zijn maten ‘hij lijkt wel van hout’ (vergeet ‘t accent niet). Dat klopte ook ergens wel, want Rien had last van zijn rug en droeg iets stevigs onder z’n kleren.’
STRONT SCHEPPEN, DE TWEEDE ACHTERBAL EN EEN EMMERTJE SLOOTWATER Ik ben nog uit de tijd dat KMD één elftal had en één bal en alle leden dus in het eerste speelden. Wij van het eerste juniorteam in 1943 waren trots op het idee dat je bijvoorbeeld tweede achterbal mocht zijn bij het eerste. In die functie mocht je de tweede bal vasthouden... en uit de sloot halen natuurlijk. Wie weet nog dat we zelfs koeienstront uit de kleedtent moesten scheppen. De koeien stonden daar lekker warm, en door een gat in de rietmatten van de gevels kwamen ze de kleedtent binnen. Dat waren de tijden net nà de oorlog. Toen speelde je in het eerste als je een auto had. Voor de scheidsrechter zetten we een emmertje (sloot)water klaar, zodat hij zich na de wedstrijd lekker kon opfrissen. Ik vind het nog steeds geinig, dat Eric-Jan van Velden als jochie van zeven of acht jaar bij de paal stond tijdens één van onze veteranenwedstrijden. Piet Lemckert waarschuwde hem: ‘Joh, pas op, anders krijg je een bal voor je kop.’ Waarop Eric-Jan antwoordde: ‘Dat geeft niet, want ik kan al een beetje koppen.’ Wim van Velden (80)
75 JAAR KMD WATERINGEN | JE HAD ER BIJ MOETEN ZIJN | 101