Paulina Sadowska / 1985
aulina Sadowska w swojej twórczości inspiruje się archiP walnymi fotografiami zwykle z 1. połowy XX wieku. Są to zazwyczaj czarno-białe zdjęcia, związane z niezwykłymi sytuacjami, obrazującymi akty przemocy, fotografie wojenne lub sceny mniej określone, które skrywają tajemnice. Powstające obrazy jednakże nie są prostymi przeniesieniami narracji tam występującymi, wręcz przeciwnie, wszystko co jest oczywistym reporterskim przekazem fotograficznym, jest przez autorkę pomijane, wymazywane. Pozostaje to, co jest możliwe do namalowania i staje się malarstwem, a nie fotografią. Znika dosłowność przekazu, a w to miejsce pojawia się tajemnicza pustka, coś z pogranicza snu, mrocznych zjaw, surrealistycznych obrzeży, zdarzeń zapamiętanych z dawnych czasów… Paulina Sadowska posługuje się również widokami pejzażowymi odnalezionymi w przepastnych archiwach internetowych. Fotografie stają się bazą, na której autorka projektuje cykle czarno-białych obrazów i animacji (również czarno-białych), takich, jak w cyklach: Sleeping in the Grass czy Wonder Wonder Land. Te monochromatyczne obrazy, pozbawione żywych barw, stają się przekazem atmosfery związanej z wyobcowaniem, pustką lub stanem zagrożenia. Cykle obrazów zestawiane są zwykle z animacją filmową, która aktywuje bardzo mocno system ich odbioru. W swoich filmach autorka w minimalny, nieznaczny sposób wprowadza ruch postaci, form czy przedmiotów. Ulegają one subtelnym przesunięciom, natychmiast wprowadzając inny stan napięcia, powodując zarazem zmianę percepcji obrazów. Pojawia się rodzaj intymnej narracji, wracają bolesne przeżycia, zawiedzione nadzieje, ujawnia się brak jakiejkolwiek optymistycznej przyszłości. W aktualnych realizacjach właśnie animacje wyzwalają taki sam skutek jak we wcześniejszych cyklach podpisy pod pracami, które często odkrywały tajemnice. Zderzenie tych znaczeniowych sytuacji – tego, co widać z tym, co ukryte − jest ważnym wątkiem konstrukcyjnym w malarstwie Pauliny Sadowskiej. Tak jak w cyklu Nie ma jak w domu, w którym artystka malowała dużych rozmiarów monochromatyczne, czarno-białe obrazy domów, gdzie zdarzyły się morderstwa i inne niegodziwości. Jako wizualne przedstawienia nie wyróżniały się niczym od innych domów.
In Paulina Sadowska’s work, the artist is inspired by old photographs, mainly from the early 20th century. They are usually black and white and connected with unusual events, acts of violence, war scenes or less obvious, mysterious situations. However, the resulting pictures are not straightforward transfers of the original narrations. Quite on the contrary – the author omits, deletes the whole journalistic message of the photos. What is left is what is possible to be painted, thus becoming painting rather than remaining a mere photograph. The literary transmission vanishes and what appears in its place is mysterious emptiness, something resembling dreams, murky apparitions, surreal peripheries, events remembered from the past... Paulina Sadowska also uses landscapes found in the cavernous archives of the Internet. The photographs are starting points on which she bases cycles of black-andwhite pictures and animations (also black-and-white), including e.g. Sleeping in the Grass or Wonder Wonder Land. Those monochromatic images, devoid of vivid colours, send a message of alienation, emptiness and threat. The cycles of pictures are usually juxtaposed with film animations, which intensify the reception. In her films, the author introduces minimum movement, putting the characters, forms and objects in barely discernible motion. The subtle shifts immediately change the degree of tension, causing a change in perception. A kind of intimate narration appears, with painful flashbacks and past disappointments. What emerges is a sense of lost hope for a brighter future. In her current works, animations have the same function as signatures in her earlier cycles, i.e. revealing secrets. The clash of those semantic situations – the visible and the hidden – is an important construction element in Paulina Sadowska’s painting, as seen in the cycle There’s No Place Like Home, in which the artist presents large, monochromatic pictures of houses where murders and other serious crimes took place. In terms of visual representation, those houses look just like any other houses. Jan Gryka
108 ———
1O. KONKURSU GEPPERTA ——— CO ROBI MALARZ?
———
ARTYŚCI