dichter bij tulpia

Het gedicht is de kortste weg van hart tot hart. De versvorm bestond al voordat de mensheid grote beschavingen wist op te bouwen. In gedichten kun je de basis van een cultuur terugvinden, zoals in de psalmen en in de Griekse heldendichten Ilias en Odyssee. Tulpia start deze nieuwe rubriek om via het hart te communiceren. De tweede aflevering is gewijd aan dichters afkomstig uit de bundel: Moderne Turkse poëzie.

Laat ook úw dichtader rijkelijk vloeien en stuur eigen werk of dat van uw favorieten naar ons toe: redactie@tulpia.nl MiJn UiTvaarT

Zal mijn begrafenis van onze binnenplaats vertrekken? Hoe krijgen jullie mij van de derde verdieping beneden? In de lift past de kist niet, en het trappenhuis is te smal.

Misschien ligt de binnenplaats in de volle zon en scharrelen er duiven, misschien sneeuwt het wel en is de lucht vol kinderkreten, of misschien is het asfalt nat van de regen. En staan op de binnenplaats, net als altijd, de vuilnistonnen.

En als ik, volgens plaatselijk gebruik, in een open kist op de vrachtwagen wordt geladen, kan er wel eens iets op mijn voorhoofd druppelen van een duif: dat heet geluk! Of de muziek nu wel of niet komt, de kinderen komen zeker kijken, kinderen zijn altijd nieuwsgierig naar de doden.

Ons keukenvenster zal me nakijken. Ons balkon, met al z’n wasgoed, zal me doorlaten. Ik heb op deze binnenplaats gelukkig geleefd, daar hebben jullie geen weet van. Buren, ik wens jullie allen een lang leven toe…

Nâzım Hikmet (1901 – 1963) Vertaling: Gerjan van Schaaik

aangeZien HeT avOnd is

Aangezien het avond is, Vrouw noch kind naar mij verlangd, En nergens iemand mij mist, Kom, spreid mijn geheime dis, Kom, reik mij het wijnglas aan, Mijn vriend, mijn vreugde, mijn zang! Aangezien het avond is!

Cahit Sıtkı Tarancı (1910 – 1956) Vertaling: Erik-Jan Zürcher

deZe regen

Deze regen… Deze regen… Deze dunner dan haar, Deze regen die zachter regent dan een kus. Deze regen… Deze regen… Wanneer deze regen op een dag ophoudt Zullen de spiegels mijn gezicht niet herkennen.

Deze regen is een draad die mijn bloed verstikt, Een mes dat pijnloos op mijn buik ligt. Deze regen zal suizen, zolang op de grond de stenen En in mij de botten het uithouden.

Deze regen… deze regen… voorbij de waanzin; De duisternis, wordt niet verjaagd uit de gedachten. De bruiloft der demonen in mijn hersenen Bestaat uit water, uit stemmen, en uit nachten.

Necip Fazıl Kısakürek (1905 – 1983) Vertaling: Sytske Sötemann

de bOOM wiens rUsT versTOOrd wOrdT

Vlak bij de Etliktuinen Staat een boom die ik ken Van geluk heeft hij nog nooit gehoord En dat is nou Gods werk.

Hij kent de nacht en de dag De vier seizoenen, de wind, de sneeuw Hij is gek op maanlicht Maar het donker vindt hij ook niet slecht.

Ik zal hem een boek geven Om zijn rust te verstoren Laat hij de liefde maar eens ontdekken Dan zou je die boom eens moeten zien.

Melih Cevdet Anday (1915 – 2002) Vertaling: Erik-Jan Zürcher

ik lUisTer naar isTanbUl

Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht; Eerst waait er licht een briesje; De blaadjes komen aan de bomen Wiegen zachtjes heen en weer; Heel in de verte, klinken steeds De belletjes van de waterverkopers; Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht.

Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht; Ineens komen er vogels over; Heel hoog, in zwermen, krijsend. Op de visgronden worden de netten ingehaald; De voeten van een vrouw beroeren het water; Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht.

Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht; De koele Overdekte Bazaar; Het kwetterende Mahmutpaşa; Binnenplaats vol duiven. Van de dokken komt het geluid van hamers, Op de zoete lentewind, en de lucht van zweet; Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht.

Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht; Een villa aan het water staat, met haar duistere botenloodsen, Nog in de roes van vroeger tijden; In het geloei van bedaarde zuiderstormen; Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht.

Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht; Een mooie meid loopt over de stoep; Gevloek, geroep, gezang en gefluit. Er valt iets uit haar hand; Het moet wel een roos zijn; Ik luister naar Istanbul, met mijn ogen dicht.

Orhan Veli Kanik (1914 – 1950) Vertaling: Erik-Jan Zürcher

de MeisJes van de weveriJ

De dagen van de meisje van de weverij zijn van nylon garen en goedkoop katoen van hun wimpers druppelt het bloed van arbeid, zweet en liefde

Op hun nagels resten van rode henna zoute amandelen, lekkernijen een verschoten tulen bruidsjurk in die ateliers met kindergezichten

De meesten slapen ’s nachts niet zitten in de openluchtbioscoop, of zingen, in een roman waar de zon niet schijnt zorgt de blik van de geliefde voor het licht

Dat zijn de meisjes van de weverij als ik me nu eens bij hen voeg een vogel word en neerstrijk op hun hand en samen met hen stof weef van leed

Zij die niet alleen voor hun hart met van alles tol betalen maar ook voor hun leed en hoop met liefde, zweet en arbeid

Refik Durbaş (1946 - ) Vertaling: Erhan Gürer

MOedergOdin

Voor de negenduizend jaar oude stad die de archeoloog James Mellaart in Çatalhöyük gevonden heeft

Wij aten nooit wolvenvlees Maar dronken veel bramensap en amandelolie De wereld was mooi en vreeswekkend als de dood Wij vluchten met de hele stad ondergronds Naar onze kamers, naar onze graven met geweien.

Ik schoot blauwe herten Verkocht obsidiaan aan Cyprus In het jaar van de Grote Beer bereisde ik heel Pamfilië Ik ruilde in Beldibi waar ze geen aardewerk kenden Rode potten tegen het stierenmeisje Dentalia

Wij legden ons te rusten voor de Moedergodin Zonder te praten en zonder te sterven van honger Op het dak slopen leeuwen rond In de kelder lagen de botten van onze doden in manden De zwangere Godin, muurschilderingen en borsten.

In de brand vatte Dentalia vlam – net als de muur – Die nacht at ik zure wikke Ik begroef het meisje onder mijn kamer Met haar blauwgroene halsketting En haar rode enkelsnoeren.

Melih Cevdet Anday (1915 – 2002) Vertaling: Erik-Jan Zürcher