Klein geluk

...haast niet te beschrijven. Een versleten bal die op dat moment – toevallig of niet - perfect wordt geraakt, een trotse ouder, het geluk in de lachende ogen van een voldaan kind, een vogel die plots op de vensterbank landt om je vervolgens te trakteren op een uitbundig fluitconcert. Een geliefde die zich soms ondeugend, soms verveeld, soms gewoon aanhalig in je armen laat vallen. Of, om het in de Hollandse realiteit te houden, een voor de verandering wél een lekker broodje Döner, een automobilist die de voetgangers laat voorgaan, een telefoniste die je niet met ‘je’ aanspreekt, een politicus die de hand in eigen boezem steekt, een bankier die afziet van een torenhoge bonus. Of gewoon de extatische sporen van licht zoals de ondergaande zon die soms achterlaat. Dit en nog meer kan op veel gezichten een glimlach toveren. De Turkse fotograaf Ahmet Zeki Okur (47) weet dergelijke momenten te vangen met zijn Canon. Hij weet dat zien ook niet alles is. Hij beseft heel goed dat je soms de kijker de gelegenheid moet geven om op dat moment zijn of haar eigen werkelijkheid bij elkaar te fantaseren. De jongen met die prachtige omhaal kon ik zijn geweest, nee, ik was hem gewoon, en ik ben het kind dat daar met vriendjes en vriendinnetjes bellen loopt te blazen! En trok ik niet een lange neus naar mijn moeder die mij het gevoel gaf dat ik een prins was, zoals alleen moeders je dat gevoel kunnen geven! Inderdaad, soms ook moet je niet alles kapot willen analyseren. Soms is gewoon kijken voldoende om je vervolgens mee te laten voeren op de lichtstralen, en de gedachten die daarbij vrijkomen. Is klein geluk niet het ware geluk?

Curriculum vitae AhMEt zEki okur

Geboortejaar 1962 Geboorteplaats AkyAzi, sAkAryA. Zoals hij zelf zegt: zijn pogingen om te studeren ontaardden tussen de jaren ‘70 en ‘80 van de vorige eeuw in een politieke strijd. Daarna volgden de militaire dienst en de strijd om het ‘dagelijks bestaan’. Het bleef aan Okur knagen dat hij zijn studie niet had kunnen afronden. Om die leegte op te vullen volgde hij een groot aantal cursussen. Momenteel werkt hij bij een stichting in zijn geboorteplaats. Als kind begon hij te fotograferen met de Lübitel-camera die zijn vader hem gaf. Okurzegt: “Toen ik het licht ontdekte, stapte ik in een totaal andere wereld”. In het afgelopen acht jaar gaf hij al zijn andere activiteiten op om zich volledig toe te leggen op de fotografie. Okur heeft talloze prijzen gewonnen. Veel van zijn werken werden en worden geëxposeerd in ateliers overal in Turkije, daarnaast publiceert hij in diverse (vak)bladen. Okur is getrouwd en heeft twee dochters en een zoon.

fehmi Özturk, 26jaar heeft Bouwkunde aan de TU in Delft gestudeerd.

waarom had je voor deze opleiding gekozen? “Het leek mij mooi om met iets tastbaars bezig te zijn. Economie of rechten leek me niets omdat je niet ziet wat het eindresultaat is. Naar een vliegveld kijken of een hoogbouwtoren bezichtigen die jij hebt ontworpen, is toch geweldig.”

Heb je een baan kunnen vinden? “Ja vrijwel meteen na mijn studie. Ik had mijn cv op monsterboard.nl gezet en ik kreeg 32 reacties in twee dagen. Vervolgens heb ik geselecteerd op de arbeidsvoorwaarden en op reistijd en heb ik gekeken welk bedrijf het beste bij me paste om dan vervolgens als constructeur bij DHV te gaan werken. Het bedrijf heeft internationaal aanzien en er zijn groeimogelijkheden. Dat trok mij aan.”

Heb je meer Nederlandse of meer Turkse vrienden? “Half om half. Ik ben een tijdje lid geweest van een Turkse studentenvereniging waardoor ik Turkse vrienden maakte. Op de TU waren er helaas weinig Turken, zodoende heb ik nu ook Nederlandse vrienden. Helaas, omdat bouwkunde een goede reputatie heeft en er in die sector vaak werk in te vinden is. Bouwkunde is een studie waar ik liever meer kleur in wil zien. De opleiding vergt wel meer dan alleen hoofdstampwerk, je hebt creativiteit nodig en je moet goed zijn in technische vakken.”

Mis je de studentenprivileges? “Eigenlijk niet. Tijdens mijn studie had ik het zwaar, als ik nu klaar ben met werken ben ik ook echt klaar. Als student was ik bijna nooit klaar; ’s avonds en in de weekenden werkte ik door. De tijd die ik nu in mijn werk steek word ik ook betaald. Het enige wat ik mis is dat ik ’s ochtends tegen mezelf niet kan zeggen; ‘laat ik nog een uurtje slapen’”.

Voetbal Nederland – Turkije, voor wie ben je? “Wil je een correct of een politiek antwoord? Turkije want dat is het land dat ik mis, maar Ik denk dat als ik een jaar in Turkije zou wonen, dat ik dan voor Nederland zou zijn. De mooiste vakanties in mijn leven heb ik in Turkije doorgebracht en mijn meeste familieleden wonen daar. Mijn keuze is dus gevoelsmatig.”

OZAN TüRKDOğAN