issue02

ΤΕΥΧΟΣ 2 / ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009

σε pdf

Ολόκληρη η

/ 12.2009

EDITORIAL

Ο ΜΠΕΙΤΕ ΣΤu.com/ u s s www.i ocs/issue02 kontra/d ΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΒ ΚΡΙΒΩΣ ΤΕΥΧΟΣ ΑΠΩΝΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΤΥ

____________________________________ Εφημερίδα μαθητών Καλλιτεχνικού Γυμνασίου-Λυκείου Γέρακα Κέας και Ανάφης 15344 Γέρακας Αττικής Τηλ.: 210 661 6130 E-mail: mail@gym-kall-gerak.att.sch.gr Ιστοσελίδα: http://gym-kall-gerak.att.sch.gr ____________________________________ Σχεδιασμός και Σελιδοποίηση

fotofixfax.com

Οπότε, θα μείνω της Στεφανίας Καλομοίρη (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου) Το μεσημέρι, γυρνώντας από το φροντιστήριο σκεφτόμουν πως θέλω να γράψω. Να γράψω για το πόσο πολύ θέλω να φύγω. Από τις φωνές και την γκρίνια της μαμάς, από τη ρουτίνα και την πλήξη της καθημερινότητας, από κάθε τι ‘κοινό’ και ‘κενό’ του κόσμου αυτού στον οποίο ζω. Πριν λίγο γύρισα από την πορεία που πραγματοποιήθηκε ενάντια στον πόλεμο, που έχουν κηρύξει οι Ισραηλίτες στη Γάζα. Και εκεί συνειδητοποίησα πως θέλω να μείνω. Θέλω να μείνω, γιατί, όπου κι αν πάω, το ‘κενό’ εγώ θα πρέπει να το καλύψω και το ‘κοινό’ εγώ θα πρέπει να το μετατρέψω σε κάτι ουσιώδες. Όπου κι αν πάω, εγώ θα πρέπει να δώσω το νόημα στη ζωή μου και να την κάνω άξια να τη ζω. Οπότε, θα μείνω. Θα μείνω και θα συνεχίσω να φωνάζω, θα συνεχίσω να αντιδράω, θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι και να κλαίω για τα παιδιά που χάνονται αυτή τη στιγμή που σου γράφω. Επιτέλους… Βρήκα κάπου να πατήσω. Θυμάσαι που σου έλεγα ότι έψαχνα απεγνωσμένα να βρω το ρομαντισμό σε αυτόν τον κυνικό κόσμο; Νομίζω πως τον βρήκα. Είναι μέσα μου. Είναι μέσα μας. Αρκεί να τον αναζητήσεις. Θα μείνω, λοιπόν.

Περιεχόμενα In memoriam Σε εφηβική διάθεση Μαθητικοί προβληματισμοί Στη σκηνή Σε συνεχή δραστηριότητα Διήμερη καλλιτεχνική εκδήλωση Νεανικές διαδρομές Κόμικ Νεανικές διαδρομές Το σχολείο μέσα-έξω Αντέδρασα, αντιδρώ, θα αντιδρώ Σε καλή φυσική κατάσταση Σε ενημερωτική διάθεση Σε αναζήτηση Σε έμμετρο

ΣΕΛ. 3 ΣΕΛ. 4-5 ΣΕΛ. 5 ΣΕΛ. 6 ΣΕΛ. 6 ΣΕΛ. 7 ΣΕΛ. 8 ΣΕΛ. 9-12 ΣΕΛ. 13 ΣΕΛ. 14 ΣΕΛ. 15 ΣΕΛ. 16 ΣΕΛ. 16 ΣΕΛ. 17-18 ΣΕΛ. 19

Βασίλης Οικονόμου (απόφοιτος) Πάρου 33 15343 Αγία Παρασκευή Αττικής Τηλ.: 210 600 7476 E-mail: print@fotofixfax.com Ιστοσελίδα: http://www.fotofixfax.com ____________________________________ Συντακτική Ομάδα Ιορδάνης Αλεξιάδης, Μίρκα Αρμενάκη, Μελίτα Βασιλειάδη, Περσεφόνη Ζυγομαλά, Γιώργος Ιορντάνοβ, Ελεονώρα Κακλαμάνη, Στεφανία Καλομοίρη, Χρυσάνθη Κοσμά, Παράσχος Λεόντιος, Γιώργος Σιδεράς, Θωμαΐς Σούλη, Δημήτρης Σταυρόπουλος, Στέφανος Τσίγκος, Μανώλης Χάλκος ____________________________________ Εξώφυλλο Έργα μαθητών/τριών από το Εργαστήριο Χαρακτικής: Αθηνά Ασημακοπούλου, Κλεάνθης Βουγλάνης, Αλέξανδρος Γιατράς, Ιωάννα Γκολφινοπούλου, Μαρία Δεδεβέση, Αδελαΐδα-Θεοδοσία Ευρενίδη, Αλεξάνδρα Ιωαννίδη, Ζωή Καρέλλα, Έλλη Καρμοίρη, Σταμάτης Καρυστινός, Μελίνα Κολαρετάκη, Ηλιάνα Λογοθέτη, Κωνσταντίνος Μπαλτατζής, Βίκυ Μπουροζίκα, Ελπίδα Νεοφωτίστου-Θέμελη, Νίκος Νικολέας, Βασίλης Οικονόμου, Αγγελική Πετρακάκη, Αριστέα Ρέλλου, Αλέξανδρος Σιδεράς, Γιώργος Σιδεράς, Ανδρέας Τρίπος, Βάια Χούχλια ____________________________________ Φωτογραφίες Σελ. 3, 4, 5, 6, 15, 16, 17, 19: Έργα και φωτογραφίες από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του σχολείου Σελ. 2, 16, 17: © Photocase.com ____________________________________ Επιμέλεια Ύλης Ανθή Καββαδά, Βάσω Καραμπέτσου, Ευγενία Ντερακοπιάν ____________________________________ Ευχαριστούμε τη Μαρίνα Μαραβελάκη και την Ελένη Παβλιτσένκο για το σχεδιασμό του εξωφύλλου. Ευχαριστούμε το Σύλλογο Γονέων και τη Σχολική Επιτροπή για την οικονομική ενίσχυση της εκτύπωσης.

Ανακυκλώστε αυτό το έντυπο

12.2009 /

IN MEMORIAM

Ο Αλέξανδρος, ο φίλος μας, ο συμμαθητής μας του Στέφανου Τσίγκου (Α’ Λυκείου-Θεάτρου)

6 Δεκέμβρη 2008, Εξάρχεια Ένας πυροβολισμός σπάει τη σιωπή. Ένας άνθρωπος (;) με το όπλο στο χέρι γυρνάει την πλάτη κι απομακρύνεται στο σκοτάδι, σχεδόν αδιάφορα… Ένα παιδί στο πλακόστρωτο. Ματωμένο. Χωρίς ανάσα πια. Χωρίς ζωή. Ένα παιδί δικό μας. Ο φίλος μας, ο συμμαθητής μας. Ο Αλέξανδρος. Εσύ, εγώ, εμείς… Μια ψυχή ταξιδεύει και μας παίρνει μαζί της. Το πένθος γίνεται θυμός, οργή και πείσμα. Ο Αλέξανδρος, που δε θα ξαναδεί, μας μαθαίνει να βλέπουμε. Ο Αλέξανδρος, που δε θα ξαναμιλήσει, μας μαθαίνει να μιλάμε, μας μαθαίνει να συζητάμε. Ο Αλέξανδρος, που δε θα ξανατραγουδήσει, μας μαθαίνει να τραγουδάμε. Μας ξεσηκώνει από τη θολή καθημερινότητά μας και μας βγάζει στο δρόμο με καθαρό βλέμμα. Μας φωνάζει για όλα όσα ζούμε, μας ξυπνάει, μας θυμώνει, μας κινητοποιεί. Με το χαμόγελό του, μας καλεί σε αγώνες για τη γενιά μας, για τα προβλήματά μας, για τη ζωή μας. Μας μαθαίνει τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Μας μαθαίνει ότι δεν είμαστε μόνοι. Στο πένθος, στις διεκδικήσεις, στους αγώνες, ο Αλέξανδρος στο πλάι μας, μάς μαθαίνει να ονειρευόμαστε ξανά απέναντι σε ένα σύστημα που προσπαθεί να μας συντρίψει. Που προσπαθεί να μας απομονώσει, να μας αποκοιμίσει, να υποτάξει το πνεύμα μας και να μας ενσωματώσει. Κι αν δεν τα καταφέρει… να μας σκοτώσει.

Κι ύστερα… Όλα ξεθωριάζουν ξανά και ξαναγυρνάμε στην πληκτική μας καθημερινότητα. Στις γκρίζες τάξεις, στην αποχαύνωση της τηλεόρασης, στη μοναξιά του υπολογιστή. Ξεχάσαμε; 6 Δεκέμβρη 2009 Κάποιοι από μας θυμούνται ακόμα. Ξανά στο δρόμο για να τον τιμήσουμε, αυτόν, που χρειάστηκε να φύγει για να μάθουμε να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Για να μάθουμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτά που μας αξίζουν. Στην πορεία, περνώντας μέσα από καπνούς και δακρυγόνα, σφιχτά πιασμένοι μεταξύ μας, με το πανό μπροστά, με το κεφάλι ψηλά, απέναντι σ’ αυτούς που αντί να μας προστατεύουν μας σκοτώνουν, ο Αλέξανδρος, δίπλα μας ξανά, μας σιγοψιθυρίζει χαμογελώντας, «Μη με ξεχνάτε».

«Το τελευταίο χαμόγελο» της Αντωνέλλας Νίκα (Α’ Λυκείου-Εικαστικών)

/ 12.2009

ΣΕ ΕΦΗΒΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Μια ιστορία… Διήγημα της Χρυσάνθης Κοσμά (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου) Περπατούσε στο δρόμο μ’ ένα βιβλίο ανοιγμένο μπροστά στη μάπα της, πηγαίνοντας στο φροντιστήριό της. Η μικρή Λιλίκα είχε μάθει πλέον τόσο καλά το δρόμο, που δεν έπεφτε πια πάνω στις κολώνες. Ήταν καταπληκτική: πρωί, μεσημέρι, βράδυ διάβαζε! Στο σπίτι διάβαζε, πριν κοιμηθεί διάβαζε, το πρωί που ξυπνούσε διάβαζε, την ώρα του φαγητού διάβαζε, στα διαλείμματα διάβαζε! Μιλάμε για τρομερές αντοχές στο διάβασμα! Ακόμα και στην τουαλέτα έπαιρνε τα αρχαία μαζί και διάβαζε! Ανάθεμα κι αν καταλάβαινε τι διάβαζε. Βέβαια αυτό δεν είχε σημασία, αφού απ’ τις τόσες επαναλήψεις που είχε κάνει σε κάθε βιβλίο, τα είχε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά. Μπορούσε να σου πει το μάθημα της ημέρας, της προηγούμενης και του περασμένου μήνα κανονικά, ανάποδα, πηδώντας σελίδες δυο-δυο, ζικ-ζακ και χιαστί χωρίς να κάνει λάθος ούτε στην τελεία! Μέχρι και τα περιεχόμενα είχε μάθει απ’ έξω. Μην τη ρωτούσες, μόνο, να σου εξηγήσει τι έλεγε, γιατί εκεί το μηχάνημα βραχυκύκλωνε! Η Λιλίκα ήταν μια συνηθισμένη κοπέλα, γύρω στα δεκαεφτά. Μαθήτρια Τρίτης Λυκείου, Θεωρητικής Κατεύθυνσης φυσικά. Μετρίου αναστήματος, καστανή με καστανά, μεγάλα μάτια, πάντα ντυμένη ευπρεπώς. Με την πρώτη ματιά την έλεγες άχρωμη. Σοβαρή, επιμελής, τακτική, χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, κατείχε όλα τα προσόντα και ήταν το καμάρι του καθηγητή (του φροντιστηρίου). Η ζωή της μέχρι τώρα; Ήρεμη, συμβατική συνηθισμένη, χωρίς πολλές σκοτούρες και ΒΑΡΕΤΗ! Αλλά η ίδια ήταν τόσο ευτυχισμένη στην υπέροχη ρουτίνα της. Κοινωνικά, δεν την έλεγες και την ψυχή της παρέας. Ήταν κυρίως μοναχική, αφενός γιατί δεν είχε πολλά ενδιαφέροντα να μοιραστεί με τους συνομήλικούς της, αφετέρου γιατί δεν είχε χρόνο για παρέες, βόλτες και άλλα ανούσια. Συν τοις άλλοις, ήταν και ντροπαλή. Βέβαια, από τη στιγμή που από τα πέντε της οι συμμαθητές της αντί για Λιλίκα τη φώναζαν «φυτό», δεν είναι άξιο απορίας. Γενικά, είχε πρόβλημα σ’ αυτόν τον τομέα. Το μεγαλύτερο προσόν της, δε; Η μνήμη της! Μπορεί από κρίση να μην έσκιζε, αλλά μπορούσε να συγκρατήσει τεράστιο όγκο πληροφοριών. «Με το χάρισμα που έχεις», της τσαμπούναγε συνεχώς η φιλόλογός της – μια απ’ όλες τέλος πάντων – «θα μπορούσες να διαπρέψεις ως ηθοποιός!» Βεβαίως, καταλαβαίνει κανείς πως η γυναίκα ήταν άσχετη από τέχνη, αφού είναι γνωστό πως ο ηθοποιός πρέπει να νιώθει και επομένως να ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ αυτά που ερμηνεύει, όχι απλά ν’ ανοιγοκλείνει το στόμα του. Φυσικά, ήταν άριστη μαθήτρια – η Λιλίκα, για την καθηγήτρια δε μας νοιάζει – και απ’ τις πιο αγαπητές στους διδάσκοντες. Όλοι την επαινούσαν και όλοι την έδειχναν ως πρότυπο στους συμμαθητές της, που είχαν κι άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή τους πέρα απ’ το διάβασμα και δεν εκτελούσαν πάντα τα σχολικά τους καθήκοντα στην εντέλεια. «Ορίστε, βρε, παιδί! Παιδί διαμάντι! Άριστη! Μακάρι να της μοιάζατε έστω και στο ελάχιστο!» επαναλάμβανε διαρκώς ο άλλος φιλόλογος – Θεωρητική, είπαμε – κάνοντάς την να κοκκινίζει από περηφάνια. «Άμα ήταν να είμαι σαν αυτή, προτιμώ χίλιες φορές οι καθηγητές να με λένε βλάκα!», σχολίασε μια μέρα ένας συμμαθητής της στο διπλανό του. «Ρε, αχαΐρευτε, πέντε πήγε η ώρα! Πάλι θ’ αργήσεις στο φροντιστήριο!», φώναξε η μητέρα του Μιχάλη στο γιο της. «Τώρα, μάνα, έφυγα!» της απάντησε καθώς έτρεχε κατεβαίνοντας τη σκάλα κουμπώνοντας το παντελόνι του. «Αχ, τι θα κάνω μ’ εσένα, μπορείς να μου πεις;» ξεφύσησε η μάνα του απηυδισμένη. Για απάντηση, ο γιος της τη φίλησε στο μάγουλο κι έφυγε τρέχοντας. Πάντα έτσι χύμα ήταν ο Μιχάλης. Χαλαρός, της τελευταίας στιγμής και ποτέ μα ποτέ στην ώρα του. Το παιδί είχε με τόσα ν’ ασχοληθεί που

δεν προλάβαινε: διάβαζε – εξωσχολικά, εννοείται – έπαιζε μουσική, επικοινωνούσε με τους φίλους του ΦΥ-ΣΙ-ΚΑ, κανόνιζε εξόδους και αφιέρωνε χρόνο σε… περισυλλογή φιλοσοφώντας ή κάνοντας σχέδια. Πού χρόνος για διαβάσματα και φροντιστήρια! Δεν πήγαινε σχεδόν ποτέ διαβασμένος στο μάθημα, με αποτέλεσμα να τρώει κατσάδες και να γίνεται στόχος παρατηρήσεων, όμως δεν πτοούνταν. Πάντα άγχωνε τους καθηγητές του, με αποτέλεσμα να τον εκνευρίζουν. Όχι, βέβαια, πως είχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα! Ήταν διαόλου κάλτσα. Τα έπιανε όλα στον αέρα. Ήταν σπίρτο, με ευρεία γκάμα ενδιαφερόντων, προβληματισμούς, έπαιρνε πρωτοβουλίες και έφερνε σε πέρας σχεδόν οτιδήποτε με το οποίο καταπιανόταν. Ψηλός, λεπτός και γαλανομάτης, τον έλεγες τουλάχιστον γοητευτικό. Ήταν αισιόδοξος, κεφάτος, ευγενικός, συνήθως, με μια «πικάντικη» νότα θράσους στην ιδιοσυγκρασία του και ένα θανατηφόρο συνδυασμό ειρωνείας και αυτοσαρκασμού. Κοινωνικός όσο δεν πήγαινε. Είχε άποψη για τα πάντα και μπορούσε να τη στηρίξει. Αρκετά ψαγμένος και συνειδητοποιημένος, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ότι ήταν παιδί με προσωπικότητα. Βέβαια, είχε ένα μικρό θεματάκι με την οργάνωση. «Μα, ρε Μιχάλη, ρε Μιχάλη. Αφού είσαι έξυπνος κι έχεις τόσες δυνατότητες, γιατί δε συγκεντρώνεσαι και λίγο στα μαθήματα;» γκρίνιαζαν διαρκώς γονείς και καθηγητές, ο Μιχάλης, όμως, ποτέ δεν τους άκουγε: έβαζε το iPod στη διαπασών και άκουγε Active Member. Είχε μεγαλύτερη κλίση στις εφαρμοσμένες επιστήμες, όμως αυτό δε σήμαινε ότι δεν τον ενδιέφερε και η φιλοσοφία: κάθε βράδυ κοιμόταν με τον Σοπενχάουερ ή τον Μαρξ αγκαλιά. «Αν διάβαζες και λίγο ΑΟΔΕ με τέτοιο πάθος…» γκρίνιαζε συχνά η μητέρα του πριν του σβήσει το φως με το ζόρι. «Ε, μήπως επειδή δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να μου προσφέρει, ίσως;» της έλεγε. «Μπα, ναι; Μερικές μονάδες για να μπεις στο Πανεπιστήμιο, ίσως;» «Ουάου! Συνεισφορά αντάξια μ’ αυτή του Διαφωτισμού στο δυτικό πολιτισμό, όχι αστεία!» την ειρωνευόταν, κάνοντάς την να τον κοιτάει μπερδεμένη. «Άσ’ το, μη σκοτίζεσαι». Έμπαινε στην τάξη, φυσικά με το βιβλίο αγκαλιά, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά ανώμαλα ρήματα. «…Πλεύσομαι, έπλευσα, πέπλευκα…πέπλευκα…; Αχ! Πώς πάει μετά;» Άνοιξε αγχωμένη το βιβλίο της, σελίδα 16, περπατώντας πάντα, όταν… «Ωχ! Συγγνώμη!» ένας σίφουνας πέρασε από μπροστά της, παίρνοντάς τη στο διάβα του αμπάριζα και ρίχνοντάς της το βιβλίο. «Δε… δεν πειράζει…» ψέλλισε εκείνη σκύβοντας να το πιάσει, τη στιγμή που και ο Μιχάλης έκανε το ίδιο. Όχι, δεν τσούγκρισαν τα κεφάλια τους. Τα χέρια τους αγγίχτηκαν και η Λιλίκα σήκωσε αμήχανα το κεφάλι της… για να νιώσει μεγαλύτερη αμηχανία! Ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια κοίταζε τα καστανά δικά της. Η κοπελιά κοκκίνισε κι έφυγε σφαίρα για την τάξη. Σαρανταπέντε λεπτά μετά, ένα καστανό κεφαλάκι ξεπρόβαλε στην πόρτα της αίθουσας που έγραφε ο Μιχάλης. Σαν να αισθάνθηκε την παρουσία της, ο Μιχάλης σήκωσε το κεφάλι του και της χαμογέλασε. «Γεια!» τη χαιρέτησε. Η Λιλίκα μπήκε διστακτικά στην τάξη. «Ε, συγγνώμη για πριν… Ή… ήμουν κάπως αγενής…» «Δεν πειράζει.» της είπε. «Δε σ’ έχω ξαναδεί, σωστά; Πώς σε λένε;» Η Λιλίκα αν και κοκκίνισε, του απάντησε. Αφού, τέλος πάντων, συστήθηκαν, του εξομολογήθηκε: « Η αλήθεια είναι ότι δε βγαίνω συχνά στα διαλείμματα. Τι γράφεις;» «Α, βλακείες. ΑΟΔΕ! Ξέρεις, ένα μάθημα που πρέπει να αποστηθίσεις

12.2009 /

ΣΕ ΕΦΗΒΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ και αηδίες… Ό,τι πρέπει για βλάκες που διαβάζουν με τις ώρες…» της εξήγησε, κάνοντάς τη να νιώσει πολύ, μα πάρα πολύ άβολα. «Και γιατί δε βγαίνεις στα διαλείμματα, είπαμε;» «Γιατί… ε… να, διαβάζω…» ψέλλισε νιώθοντας τελείως γελοία εκείνη. «Α, ναι, ε;» Μωρέ, δεν ανοίγει η γη να με καταπιεί; «Ε, ναι, και… εμ… δεν ξέρω και τα παιδιά καλά και… να… δε νιώθω άνετα…» κόμπιαζε. «Και πού θες να περάσεις, είπαμε;» ξαναγύρισε την κουβέντα στον… τομέα της! Ο Μιχάλης το σκέφτηκε για λίγο. «Να σου πω, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά προτιμώ ν’ ασχοληθώ με έρευνες και τέτοια» της απάντησε, παίζοντας με τα μαλλιά του, έχοντας παρατήσει για τα καλά το διαγώνισμα με τα μισά θέματα απαντημένα. Είχε αρχίσει να του αρέσει η καινούργια γνωριμία του. «Ξέρεις, καμιά βιοχημεία, τίποτα τέτοιο» «Ω! Πρέπει να είσαι πολύ καλός στα μαθήματα!» Πω πω! Πρώτη φορά μιλάω τόσο πολύ με κάποιον άγνωστο! «Α, μπα! Εξαρτάται, πως το βλέπει κανείς. Εσύ για πού θες;» Η Λιλίκα, που ‘χε αρχίσει να νιώθει άνετα με το παιδί, δε δίστασε να του απαντήσει. «Κι εγώ στοχεύω αρκετά ψηλά: Νομική. Η μητέρα μου θέλει να γίνω δικηγόρος»

Το στιλό έπεσε από τα χέρια του Μιχάλη στο πάτωμα, τα μάτια του γούρλωσαν κι έμεινε να την κοιτάζει σα χάνος απ’ το σοκ. Ωχ, έκανα βλακεία! Κατάλαβε η Λιλίκα. «Συγγνώμη, πρέπει να έχουν βουλώσει τ’ αυτιά μου… Τι θα πει «Η μητέρα μου θέλει»;» Η κοπέλα δεν απάντησε. Ένιωθε σαν ηλίθια. «Εσύ. Τι θες να κάνεις;» Η Λιλίκα συνέχισε να τον κοιτάζει σα χαμένη. «Εμ… εγώ…θέλω…» ψέλλισε με δυσκολία. «Όχι, δε θέλω κάτι άλλο!» Και έφυγε τρέχοντας, αφήνοντας άναυδο το Μιχάλη.

(συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

ΜΑΘΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Κάπου στην Αττική της Στεφανίας Καλομοίρη (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου) Κάπου στην Αττική υπάρχει ένα σχολείο στο οποίο τα τμήματα δε χωρίζονται με αριθμούς, αλλά με τέχνες. Του οποίου οι μαθητές αδημονούν να έρθει η επόμενη μέρα για να παρακολουθήσουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα και να εναποθέσουν σε αυτά λίγη απ’ την ψυχή τους. Όπου αυτό που έχει προτεραιότητα δεν είναι η εξαγωγή άβουλων αγχωτικών ρομπότ στην κοινωνία αλλά ανθρώπων με λίγο περισσότερο διευρυμένους πνευματικούς ορίζοντες, ευσυνείδητων και ευαισθητοποιημένων. Για το οποίο παιδιά κάνουν ταξίδι δύο ωρών, στο οποίο οι καθηγητές φωνάζουν με το μικρό τους μαθητές τους και

όπου η μάθηση δεν εγκλωβίζεται στους τέσσερις τοίχους της τάξης. Εκεί τα παιδιά δεν έχουν πάψει ακόμα να ονειρεύονται. Έχουν πάθος και επιθυμίες. Όρεξη για δημιουργία και ζωή. Αποστροφή προς τη στείρα γνώση και τη μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων. Ζητούν κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο, κάτι ουσιαστικότερο από αυτό που τους προσφέρεται. Κάπου στην Αττική υπάρχει ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές ΘΕΛΟΥΝ να πηγαίνουν. Υπάρχει κάποιο λάθος σε αυτήν την πρόταση. Και σίγουρα δεν είναι στις δευτερεύουσες.

ΤΕΧ1ΝΗ1 της Θωμαΐδος Σούλη (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου) Και τα ‘λεγα, να πείτε δεν τα ‘λεγα… Αλλά ποιος με ακούει; Όταν ο άνθρωπος δεν έχει πώς να περάσει την ώρα του μπορεί να κάτσει να κάνει ψυχανάλυση στην τσιπούρα! Έτσι μια μέρα επιστήμονες ανακάλυψαν εγκεφαλικές διαταραχές στις αγελάδες… Όλοι σταματήσαμε να τρώμε τις αγαπημένες μας μοσχαρίσιες μπριζόλες κα ξαφνικά, κάτι οι Ολυμπιακοί κάτι η Eurovision, κανείς δεν ασχολούνταν πια με τα καλοθρεμμένα θηλαστικά και κάτι άρχισε να παίζει με τα κοτόπουλα και γενικά κάθε τι ιπτάμενο (εκτός των κουνουπιών). Η γρίπη των πουλερικών, που λέτε! Καταλαβαίνετε… κοτόπουλα ούτε ζωγραφιστά πια. Και εκεί που λέγαμε ότι τα γουρούνια την είχαν γλιτώσει, νόσησαν και τα χοιρινά. Τα σουβλατζίδικα άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και ο ιός μεταλλάχτηκε. Άντε να δούμε τώρα τι θα γίνει με τους τράγους.

Έχω να πω ότι λυπάμαι για όλα αυτά. Γιατί; Γιατί πέρα από αυτές τις αρρώστιες-δολοφόνους με τις οποίες ασχολούνται όλοι, υπάρχει και μία αρρώστια που λέγεται ΤΕΧΝΗ με την οποία δεν ασχολείται κανείς. Έτσι, λοιπόν, έφτιαξαν για εμάς τους μολυσμένους ένα σχολείο, το Καλλιτεχνικό. Ξεκίνησε με ελάχιστους πριν λίγα μόλις χρόνια, αλλά συνεχώς πολλαπλασιαζόμαστε. Η αντιμετώπιση που είχαμε τόσον καιρό ήταν η αδιαφορία των αρμοδίων, απαντήσεις όπως: «Δική σας επιλογή ήταν να έρθετε σε αυτό το σχολείο», «Δεν ευθυνόμαστε εμείς για αυτό» κ.ά. Κι όμως αντέχουμε… Η πρώτη γενιά με τον ιό κυκλοφορεί ελεύθερη. Ετοιμαστείτε για τη δεύτερη. Δείξτε λίγο ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας. Τι, επειδή δεν είμαστε θανατηφόροι, μας

αφήνετε στη μοίρα μας; Μην προσπαθήσετε να βρείτε εμβόλια για εμάς, δε γιατρευόμαστε! Η δικιά μας γρίπη δε μεταδίδεται με μικροσταγονίδια, παρά μόνο με ευαισθησία. Επιδιώξτε, όμως, να γίνει γνωστή η κατάστασή μας μήπως και ευαισθητοποιηθεί κανείς και κολλήσει. Ελάτε και άλλοι, γνωρίστε αυτόν τον άρρωστο κόσμο. Γιατί χωρίς τέχνη δε βλέπω να πηγαίνει πουθενά αυτή η κατάσταση… (Μήπως αρχίζω να φτερνίζομαι;) Υ.Γ. Όντως παιδιά, ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ ήταν!!!

/ 12.2009

ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ

«Μικρό όργανο για το Θέατρο» της Στεφανίας Καλομοίρη (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου) Μιας και άργησαν φέτος να μας στείλουν τους πολυαγαπημένους μας δασκάλους του Θεάτρου, ας ακούσουμε λίγα λόγια απ’ τον μεγάλο δάσκαλο Στανισλάφσκι: “Δεν υπάρχει αληθινή τέχνη, αν δεν τη ζήσεις. Αυτή αρχίζει εκεί που δένεται μαζί της η συγκίνηση”. “Ο ρόλος που χτίζεται με αλήθεια, ανεβαίνει ολοένα ψηλότερα, ενώ ο βασισμένος σε στερεότυπο ολοένα μαραίνεται”.

Κι από τον άλλο μεγάλο δάσκαλο, Κάρολο Κουν: “Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας, για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας. Το κοινό που μας παρακολουθεί και όλοι μαζί, να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας”. “Δεν μπορεί να υπάρξει γνήσια έκφραση που να δημιουργεί θεατρική μαγεία, αν δεν ερεθιστούν, αν δεν ηλεκτριστούν η ευαισθησία και οι αισθήσεις”.

“Μην ξεχνάτε ότι δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, μόνο μικροί ηθοποιοί”. “[…] κάθε δράση στο θέατρο πρέπει να έχει κάποια εσωτερική δικαιολογία και συνέπεια, να είναι λογική και πραγματική”. “[…] θ’ αντλείτε προπάντων από τις δικές σας εντυπώσεις, αισθήματα και εμπειρίες. Θα παίρνετε, όμως, ακόμη υλικό απ’ τη ζωή τριγύρω σας, την πραγματική και τη φανταστική, από τις αναμνήσεις σας, απ’ τα βιβλία, την τέχνη, την επιστήμη και κάθε λογής μάθηση, από τις εφημερίδες, τα μουσεία και πάνω απ’ όλα από την επικοινωνία σας με τους άλλους ανθρώπους”.

“Όσο ο ηθοποιός προσαρμόζεται και ταυτίζεται με το ρόλο, άλλο τόσο ο ρόλος προσαρμόζεται και ταυτίζεται με τον ηθοποιό”. “Μην περιμένετε να σας έρθει η κατάσταση. Δε θα ‘ρθει ποτέ. Πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να δεχτείτε την κατάσταση. Η κατάσταση θα σας έρθει, όταν είστε ανοιχτοί να τη δεχτείτε. Πρέπει να είσαι έτοιμος να ερεθιστείς από έναν ήχο, από μία κίνηση, από μία σιωπή. Μη φοβάστε τις παύσεις. Η παύση δημιουργεί πολλές φορές ποίηση και μαγεία. Σημαντικός ηθοποιός είναι αυτός που ακούει σωστά, όχι αυτός που μιλάει. Αν ακούς σωστά, θα απαντήσεις πειστικά“.

“Κάθε άνθρωπος που είναι αληθινά καλλιτέχνης, επιθυμεί να πλάσει μέσα του μία άλλη ζωή, βαθύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον απ’ αυτή που τον περιζώνει στην πραγματικότητα”.

ΣΕ ΣΥΝΕΧΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

Βραβεία 2008-2009 Λογοτεχνικό Εργαστήριο «Οι μαθητές γράφουν!» 2008-2009 (Δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής) Διηγήματα Γυμνασίου Βραβεία • Καλλιπολίτης Ορφέας, Δέκα πράγματα που ξέρουμε για τις γυναίκες • Σταματοπούλου Σοφία & Μπουλή Μαρία, Το κορίτσι – βατόμουρο Ειδική διάκριση • Στάμου Ανδριανή & Νικολάκη-Σίμου Ειρήνα, Το ημερολόγιο Ποιήματα Γυμνασίου Βραβεία • Αλεξιάδης Ιορδάνης, Παραρλάμα • Ζυγομαλά Περσεφόνη, Χωρίς τίτλο • Λεόντιος Παράσχος, Είμαι όπως κι εσύ Ειδική διάκριση • Χάλκος Μανώλης, Μόνος στο δρόμο Ποιήματα Λυκείου Βραβείο • Κουτρούλης Κωνσταντίνος, Περπατώντας Θεατρικά έργα Λυκείων Βραβείο • Κουτρούλης Κωνσταντίνος, Κουβέντες του δρόμου Τα βραβευμένα έργα περιλαμβάνονται στην έκδοση «Οι μαθητές γράφουν! 2009», της Δ/νσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατ. Αττικής

Συμμετοχές μαθητών σε εκδηλώσεις άλλων φορέων (μέχρι 30/11/2009) • Μάιος 2009: Τριήμερο Καλλιτεχνικό Φεστιβάλ με δρώμενα, χορό και εικαστικά. Παρουσίαση της δουλειάς των μαθητών στα καλλιτεχνικά εργαστήρια Θεάτρου, Χορού και Εικαστικών • Ιούνιος 2009: «Μουσών Θερίσματα»: παρουσίαση αποσπασμάτων θεατρικών έργων και μονόπρακτων, μουσικού δρώμενου και χορευτικών αυτοσχεδιασμών από τους μαθητές του σχολείου στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Γέρακα • Σεπτέμβριος 2009: Έκθεση με έργα των μαθητών, τα οποία είχαν παρουσιαστεί στο Τριήμερο Καλλιτεχνικό Φεστιβάλ του Σχολείου, με τίτλο: «Νεανικές Διαδρομές 2008-09» (ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, φωτογραφία, video-art, κατασκευές) στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων • Νοέμβριος 2009: Εξόρμηση «Ομάδας Ανοιχτής Δράσης»: Δρώμενο μνήμης για τα καμένα και τα τάματα . Διοργάνωση: Συμβούλιο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού και Δ/νσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής και Β’ Αθήνας

ΔΙΗΜΕΡΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Λένια Πλατανιά

Ιωσήφ Κουσίδης

Λένια Πλατανιά

Β’ Γυμνασίου-Εικαστικών Β’ Γυμνασίου-Χορού, Β’ Γυμνασίου-Θεάτρου

Α’ Γυμνασίου-Εικαστικών Α’ Γυμνασίου-Εικαστικών

Ανδρέας Τρίπος

ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Γ’ Γυμνασίου-Εικαστικών

Α’, Β’, Γ’ Λυκείου-Εικαστικών Γ’ Λυκείου-Εικαστικών

Γ’ Γυμνασίου-Εικαστικών

ΚΟΜΙΚ του Γιώργου Σιδερά (Γ‘ Λυκείου-Εικαστικών)

10

ΚΟΜΙΚ

ΚΟΜΙΚ

11

12

Το κόμικ του Γιώργου Σιδερά (Γ’ Λυκείου-Εικαστικών) εμπνέεται από το έργο του Lovecraft και βασίζεται κυρίως στο διήγημά του The thing on the doorstep. Το διήγημα διασκευάζεται ως προς την πλοκή, ενώ του δίνεται ένα πιο δραματικό τέλος. Στην πόλη Innsmouth, ο σύζυγος της κόρης του Εφραΐμ Βάιντε γίνεται ένα με τη γυναίκα του, η οποία αποκτά τον έλεγχο και ξυπνάει τον «Κοιμώμενο Θεό» (Cthulhu) σηματοδοτώντας έτσι το τέλος του κόσμου. Ένας εφιαλτικός κόσμος ως πηγή δημιουργίας…

ΚΟΜΙΚ

ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

13

Κωνσταντίνα Κωτσοπούλου Ζωή Καρέλλα

Γ’ Γυμνασίου-Εικαστικών

Μαρία Δεδεβέση Χρήστος Φιλίππου

Ναστάζια Πενταγιώτη

Β’ Γυμνασίου-Χορού, Β’ Γυμνασίου-Θεάτρου

Βασιλική Μπουροζίκα

Χρήστος Φιλίππου

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΣΑ-ΕΞΩ

14

12.2009 /

15

ΑΝΤΕΔΡΑΣΑ, ΑΝΤΙΔΡΩ, ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΩ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Ρεκόρ χωρίς ανάσα του Δημήτρη Σταυρόπουλου (Γ’ Λυκείου-Θεάτρου) Φύσαγε… Ουρλιάζανε τα σκονισμένα παντζούρια από οργή και φόβο. Ο αέρας βρώμαγε υποταγή και σάπια κουφάρια, υπνωτισμένες συνειδήσεις και χαμένα όνειρα τρύπωναν άπληστα απ’ τη χαραμάδα της πόρτας και πλημμύριζαν το πάτωμα από λιωμένα κεριά. Το οξυγόνο, βαρύ, έπεφτε χαμηλά και δεν προλάβαινε να γεμίσει τα λειψά πνευμόνια μου.

- Λένε ότι το ρεκόρ χωρίς ανάσα είναι επτά λεπτά… Ο δείκτης χτύπησε για τριακοστή φορά. Έτσι πετάχτηκα ανήσυχα στην πόρτα. Άρχισα

να τσιρίζω και να τη γδέρνω με τα νύχια μου, μέχρι που εκείνη τρόμαξε και μέριασε για να περάσω. Η εξέγερση τ’ ουρανού έπεφτε με μίσος πάνω μου, με έβριζε, με κατηγορούσε για τη μουγκή συνενοχή μου στο χορό του μαλάκα. Άστραφτε συμβιβασμένες ελπίδες… αλλά έπλενε τα θολά μου μάτια. Συνέχισα να λούζω το ασθενικό κορμί μου με αίμα και μίσος. Γύρεψα ψηλά τη συγγνώμη μου, μα… μα τώρα πια έβλεπα ουρανό. Έβλεπα αστέρια και φεγγάρι. Φως χαμένο στην κούφια συνήθεια. Και τότε τρόμαξα.

Τρόμαξα ίσως επειδή κατάλαβα. Έτρεξα να γυρίσω πίσω, γλίστρησα, έπεσα στα βρωμόνερα και σπαρταρούσα ελεεινά για τη χαμένη μου ζωή. Δεν μπορούσα ν’ ανασάνω. Έσκουζα. Έκλαιγα.

- Λένε ότι το ρεκόρ χωρίς ανάσα είναι επτά λεπτά… Λάθος. Εγώ χρόνια τώρα χωρίς αναπνοή μασάω ψόφιες ψυχές και χορταίνω σκοτάδι. Διάολε, λάθος.

Από το πράσινο στο μαύρο της Μίρκας Αρμενάκη (Β’ Γυμνασίου-Χορού) Τα λόγια είναι περιττά. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο πια… όλα στάχτες… όλα ερημιά… Γιατί; Γιατί; Γιατί έτσι; Γιατί δεν υπάρχει καθόλου έλεος πια; ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς και για τίποτα; Η αδιαφορία δε θα φύγει ποτέ κι από κανέναν. Έτσι είναι ο κόσμος πια. Απλά πρέπει να το συνηθίσουμε. Να μην απορούμε κάθε φορά που θα “καίγεται ο κόσμος” και δεν κοιτάει κανένας. Όλοι γυρίζουν τις πλάτες. Τι να τις κάνουμε τις πλάτες τους; Τι; Αυτά που έδειχναν στις τηλεοράσεις δεν ήταν τίποτε μπροστά στο να βλέπεις το ίδιο σου το σπίτι να φλέγεται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν ήταν τίποτε μπροστά στο να βλέπεις μικρά παιδιά να κλαίνε ασταμάτητα βλέποντας πως αύριο ίσως να μένουν σε έναν ξένο τόπο, σε μια ξένη πόλη, σε μια ξένη πατρίδα που δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί πόσο γρήγορα άλλαξε η εικόνα της. Πότε ήταν όλα πράσινα και πότε έγιναν μαύρα; Πότε έβλεπες τα δέντρα να ανθίζουν χαμογελώντας σου και πότε ήταν που ντρέπονταν να σε κοιτάξουν; Έγινε πολύ μεγάλη καταστροφή που σίγουρα δε θα ξεχαστεί. 1995, 1998, 2009. Στιγμές που θα μείνουν πάντα εδώ. Όσο κι αν θέλουμε να τις ξεχάσουμε, δεν μπορούμε. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι, δυστυχώς, και καλύτερα να μη γυρίσουμε ποτέ την πλάτη μας. Τουλάχιστον εμείς, που είμαστε ακόμη παιδιά και κρατάμε το μέλλον, όχι μόνο το δικό μας, αλλά και του κόσμου στη γροθιά μας.

Φωτογραφία: Αττική, Ανθούσα, Λεωφόρος Μπαλσά, δίπλα σε ένα καμένο σπίτι που δε φαίνεται εδώ. Πίσω, ένα βουνό – δε γνωρίζουμε το όνομά του…

16

/ 12.2009

ΣΕ ΚΑΛΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Τι σας αρέσει; του Μανώλη Χάλκου (Α’ Λυκείου-Θεάτρου) Έκανα μια έρευνα τις προάλλες για να δω τι μας αρέσει γύρω από τον αθλητισμό. Στο γκάλοπ συμμετείχαν 80 μαθητές. Οι απαντήσεις ήταν πολύ καλές, αν και η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν απλώς ένα «γιατί μου αρέσει» ή ένα σκέτο «έτσι». Για να δούμε τι απαντήσατε: Στην πρώτη ερώτηση στους 80 μαθητές οι 13 επέλεξαν παραπάνω από ένα άθλημα. Ποιο άθλημα σας αρέσει; Το βόλεϊ προτιμάται από το 16,8% των μαθητών, το ποδόσφαιρο από το 10,4%, το μπάσκετ από το 6,4%, η κολύμβηση από το 5,6%, ο στίβος από το 4%, το τένις από το 4%, η ρυθμική και η ενόργανη γυμναστική από το 2,4%, η τοξοβολία από το 1,6%, η ιππασία από το 1,6%, το wind surfing από το 1,6%, το αμερικανικό ποδόσφαιρο από το 1,6%, το χόκεϊ επί χόρτου από το 0,8%. Από 0,8% έχουν επίσης η ιστιοπλοΐα, το kick boxing, οι πολεμικές τέχνες, το πόλο, το parkour, το squash, το kung fu, το handball, το softball, το badminton, το tae kwon do και η τεχνική κολύμβηση. Ενώ το 4% δεν προτιμάει κανένα άθλημα και το 3,2% δε συμμετείχε καθόλου. Επίσης, κάποια παιδιά προτιμούν κάτι πιο καλλιτεχνικό, το θέατρο, το χορό, το μπαλέτο ή κάτι υποθαλάσσιο π.χ. το υποβρύχιο ψάρεμα.

Γιατί προτιμάτε αυτό το άθλημα; Ο αθλητισμός είναι ένας ωραίος τρόπος να περνάς καλά, γυμνάζεσαι και εκτονώνεσαι, μαθαίνεις να είσαι ομαδικός και επίσης κάνεις καλό στην υγειά σου. Έτσι βλέπουμε τον αθλητισμό βάσει αυτών που απαντήσατε. Για να δούμε με τι αθλήματα ασχολείστε; Με το βόλεϊ ασχολείται το 8,8% των μαθητών, με το ποδόσφαιρο το 5,6%, με το τένις και την κολύμβηση το 4,8%, με το μπάσκετ το 3,2%, με το καράτε το 1,6%, με το skate το 1,6%, με την τοξοβολία το 1,6%, με την ενόργανη το 1,6%, με την ιππασία το 1,6%, με την ιστιοπλοΐα το 0,8%, με το πόλο το 0,8%, με την ενόργανη το 0,8%, με την τεχνική κολύμβηση το 0,8%, με το handball το 0,8%, με το lacrosse το 0,8%, με το tae kwon do το 0,8%, με το στίβο το 0,8%, με τη ρυθμική γυμναστική το 0,8%, με το χόκεϊ το 0,8%, με το wind surfing το 0,8%, με το kick boxing το 0,8% και με το kung fu το 0,8%, ενώ το 19,2% των μαθητών δεν ασχολείται με κάποιο άθλημα και το 1,6% δεν απάντησε καθόλου. Άλλοι όμως επιλέγουν κάτι το καλλιτεχνικό, το 3,2% ασχολείται με το χορό, το 1,6% με το μπαλέτο, το 0,8% με το θέατρο. Κάποιοι όμως ασχολούνται με τις ρακέτες, το τάβλι μέχρι και το πόκερ!

Και στο τέλος ρώτησα τι ομάδα είστε και ιδού τα αποτελέσματα: Το 44,8% των μαθητών απάντησε σε αυτό το ερώτημα. Το 17,6% των μαθητών είναι οπαδοί του Ολυμπιακού, το 13,6% του Παναθηναϊκού, το 8% της ΑΕΚ, το 1,6% της Manchester United, το 0,8% του ΠΑΟΚ, το 0,8% του Άρη, το 0,8% του Φωστήρα, το 0,8% της Milan και το 0,8% επιλέγει την Εθνική Ομάδα. Αυτό που κατάλαβα μέσα από αυτό το γκάλοπ είναι ότι, αν και καλλιτέχνες, ασχολούμαστε με πολλά και διαφορετικά αθλήματα, αν και πολλοί θα νόμιζαν πως το ποδόσφαιρο θα έβγαινε πρώτο. Γελάστηκαν. Το ίδιο κι εγώ. Το βόλεϊ ήρθε πρώτο στις προτιμήσεις. Ίσως επειδή είναι λιγότερο βίαιο από το ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω. Πάντως τώρα που ξέρω τι σας αρέσει θα γράψω ανάλογα. Τα λέμε τότε. ΜΙΚΡΟ ΛΕΞΙΚΟ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ Βόλεϊ: πετοσφαίριση, Μπάσκετ: καλαθοσφαίριση, Ποδόσφαιρο: ποδοσφαίριση, Πόλο: υδατοσφαίριση, Τένις: αντισφαίριση, Badminton: αντιπτέριση, Handball: χειροσφαίριση, Softball: σόφτπολ, Squash: σκουός (αντισφαίριση εσωτερικού χώρου), Wind surfing: ιστιοσανίδα

ΣΕ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Μπλε Φεγγάρι της Μελίτας Βασιλειάδη (Α’ Λυκείου-Θεάτρου) Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και ο πέμπτος μεγαλύτερος δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος. Είναι γνωστή στις λαϊκές παραδόσεις μας. Αιώνες τώρα, το φεγγάρι μάς συντροφεύει με τα τόσα παραμύθια που μας αποκοίμιζαν σαν ήμασταν παιδιά. Τόσες αναμνήσεις μας έχουν ζωγραφιστεί κάτω από την κόκκινη πανσέληνο του Αυγούστου. Κανείς όμως δεν ξέρει για ένα από τα πιο όμορφα φαινόμενα της Σελήνης: το Μπλε Φεγγάρι. Μπλε Φεγγάρι αποκαλείται μια πανσέληνος που εμφανίζεται περίπου κάθε δύο χρόνια. Συνήθως έχουμε 12 πανσέληνους (μια κάθε μήνα), αλλά, αν από κάθε ημερολογιακό έτος που περιλαμβάνει 12 σεληνιακούς κύκλους και 11 ημέρες κοιτάξουμε το άθροισμα, θα καταλάβουμε ότι το άθροισμα των ημερών αυτών δημιουργεί άλλο ένα σεληνιακό κύκλο κι έτσι κάθε 2,5 χρόνια γεννιέται ένα μπλε φεγγάρι που είναι πάντα σε ασυνήθιστη χρονική στιγμή. Το φαινόμενο ονομάζεται έτσι λόγω του γαλαζωπού χρώματος που έχει, εξαιτίας των μορίων της σκόνης που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα. Πιθανές ημερομηνίες που θα συμβεί αυτό το φαινόμενο είναι 31/12/2009, 31/08/2012 και 31/07/2015. Υπομονή, λοιπόν, για περισσότερο γαλάζιο στη ζωή μας, στην πανσέληνο και στα όνειρά μας.

Αξίζει; της Ελεονώρας Κακλαμάνη (Γ’ Γυμνασίου-Εικαστικών) Είναι απάνθρωπο. Κάθε χρόνο περίπου 10.000.000 ζώα πεθαίνουν είτε στο φυσικό τους περιβάλλον είτε εκτρέφονται για να φτιαχτούν ρούχα, όπως γούνινα παλτά. Ανάμεσα σε αυτά τα ζώα είναι αλεπούδες, πούμα, αρνιά, σκίουροι, φώκιες και πολλά άλλα ζώα. Αξιολάτρευτα πλάσματα που δεν τους αξίζει να θανατώνονται για τέτοιους λόγους. Δυστυχώς, το ίδιο συμβαίνει και με τα δερμάτινα ρούχα και κυρίως αυτά που είναι φτιαγμένα από δέρμα αγελάδας. Τα ζώα που εκτρέφονται για να χρησιμοποιηθεί το δέρμα ή η γούνα τους για ρούχα ζούνε σε άθλιες συνθήκες και ο τρόπος που θανατώνονται είναι, επίσης, άθλιος: πνίξιμο, ηλεκτροπληξία, μόλυνση από τραύματα, ακόμα και ασφυξία με τοξικά αέρια. Αλλά, επίσης, αθλιότητα κυριαρχεί και στον τρόπο που πιάνονται τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα: τις φώκιες. Άνθρωποι πάνε στο περιβάλλον που ζούνε οι φώκιες και όταν τις βρουν τις χτυπάνε με μεγάλα δοκάρια μέχρι θανάτου. Ίσως ακούγεται πολύ βάρβαρο για να είναι αληθινό, αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Χρειάζονται 6-10 φώκιες για να φτιαχτεί ένα μόνο γούνινο παλτό. Αξίζει;

12.2009 /

17

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Quiz: Ποιο ζώο σού ταιριάζει; της Μελίτας Βασιλειάδη (Α’ Λυκείου-Θεάτρου) Ανάλογα με το γράμμα που επικρατεί στις απαντήσεις σας, είστε ένας από τους τύπους που περιγράφονται μετά το κουΐζ.

1) Πού θα προτιμούσες να βρίσκεσαι; Α: σ’ έναν καταπράσινο κήπο Β: μπροστά σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο που φέρνει μέσα τ’ αρώματα της άνοιξης Γ: σ’ ένα πουπουλένιο μαξιλάρι δίπλα στο τζάκι Δ: στην εξώπορτα του παραδείσου 2) Σε τι δε θα μπορούσες να αντισταθείς; Α: σε μια σαλάτα με τραγανά και ζουμερά λαχανικά Β: σε μια πιατέλα με ολόφρεσκα καλοκαιρινά φρούτα Γ: σ’ ένα πολυτελέστατο γεύμα φτιαγμένο μόνο για σένα Δ: σ’ ένα καλό μεζέ που θα απολαύσεις μαζί με τους κολλητούς σου

Ανδρέας Τρίπος Αν έχεις συγκεντρώσει πιο πολλά:

3) Πού και με τι περνάς καλύτερα; Α: κουκουλωμένος με την κουβέρτα σου χουζουρεύοντας Β: στην αγαπημένη σου γωνιά ακούγοντας τη μουσική σου Γ: μπροστά στον υπολογιστή σου Δ: σ’ ένα πάρκο μαζί με τους φίλους σου 4) Κάποιος φίλος σου έχει πρόβλημα. Τι κάνεις; Α: του συμπαρίστασαι, μα δεν προτείνεις λύσεις από φόβο μην τα κάνεις χειρότερα Β: του αναλύεις τις θεωρίες σου τόσο πολύ, που τον κάνεις να ξεχνά το πρόβλημά του Γ: δεν υπάρχουν προβλήματα που θα μπορούσαν να σε συγκινήσουν, του εξηγείς πως καλά θα κάνει να το προσπεράσει γρήγορα Δ: αμέσως γίνεται και δικό σου πρόβλημα 5) Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Α: πράσινο, γαλάζιο Β: πορτοκαλί, κίτρινο Γ: κόκκινο, μοβ Δ: άσπρο, μαύρο 6) Για σένα τι είναι μια κοινωνική εκδήλωση; Α: χαμένος χρόνος Β: φασαρία κι εκτόνωση Γ: ευκαιρία για προβολή Δ: χαρά και διασκέδαση 7) Τι ζητάς από τους φίλους σου; Α: προστασία και τρυφερότητα Β: χαρά κι επικοινωνία Γ: σεβασμό και θαυμασμό Δ: αγάπη και συμπαράσταση

Α: κουνέλι Είσαι πραγματικά ένα ντροπαλό άτομο. Σου αρέσει να ζεις μια ήσυχη ζωή. Είσαι ανοιχτός μόνο με τους φίλους σου, αν και ύστερα από έναν καβγά, το πρώτο πράγμα που θα έκανες είναι να σφιχταγκαλιάσεις το γλυκό σου κουνελάκι.

Β: καναρίνι Είσαι μια ευχάριστη συντροφιά για όλους. Είσαι κοινωνικό άτομο αλλά λίγο ισχυρογνώμων. Σου αρέσει να απολαμβάνεις τις συζητήσεις παίρνοντας πάντα μέρος. Θα σου ταίριαζε να έχεις ένα καναρίνι που πάντα θα έχει κάτι να σου πει.

Γ: γάτα Είσαι ένα ανεξάρτητο άτομο. Σου αρέσει να απολαμβάνεις τα κοπλιμέντα που σου κάνουν οι γύρω σου. Προτιμάς να ενεργείς μόνος, χωρίς να έχεις κανέναν να μπλέκεται στα πόδια σου. Είσαι ιδιοτελής, αν και πάντα σκλαβώνεις τους άλλους με τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα σου.

Δ: σκύλος Είσαι πιστός φίλος. Αγαπάς με την καρδιά σου, προσφέρεις με ανιδιοτέλεια. Αν και, μερικές φορές, για την επιβράβευση θα έκανες πράγματα που δε θα σε ικανοποιούσαν σε προσωπικό επίπεδο. Σου ταιριάζει ο σκύλος, εξ ου και το ρητό: “δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”.

Αν πάλι έχεις συγκεντρώσει τον ίδιο αριθμό σε διαφορετικά πράγματα, τότε δε σου ταιριάζει κανένα από τα παραπάνω ζώα και πιθανότατα στο μέλλον η επιστήμη να σου λύσει το πρόβλημα με ένα γατόσκυλο ή ένα λαγοκάναρο ή έστω με έναν εξωγήινο.

18

/ 12.2009

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Σταυρόλεξο του Γιώργου Ιορντάνοβ (Β’ Λυκείου-Θεάτρου) Απόδειξε πως είσαι έξυπνος και λύσε το σταυρόλεξο. Για να το κάνεις αυτό δεν αρκεί μόνο να βρεις όλες τις λέξεις, αλλά και αυτή που είναι ψεύτικη και φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να το συμπληρώσει.

ΕΤΣΙ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΜΑΣ

ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ

ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΗΓΕ ΣΤΟ (…) ΒΕΓΚΑΣ

ΚΟΠΑΝΩ Α’ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ

ΕΙΔΟΣ ΖΥΜΩΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ

Η ΒΟΗΘΟΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΛΦΑΒΗΤΑΣ

ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΜΑ

Ο HARRY POTTER ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ (…) Η ΑΦΩΝΗ ΠΙΣΙΝΑ ΜΥΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΟ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΝΟΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΩΝΥΜΙΑ

ΤΟ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙ

ΜΙΣΟ ΟΛΟΙ

ΓΝΩΣΤΟ ΞΕΝΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Ο ΙΚΑΝΟΣ ΣΤΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟ

ΜΑΡΚΑ ΜΑΛΑΚΤΙΚΟΥ

ΞΕΝΟ ΕΝΤΑΞΕΙ ΔΥΟ ΜΟΥΣΙΚΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ ΥΠΟ ΕΝΑΝ (…) ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ (ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΦΩΝΗΕΝ)

ΚΑΤΑΤΑΣΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΣΕΙΡΑ

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΕΠΙΦΩΝΗΜΑ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ

ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΧΝΗ

Δεν υπάρχει τέτοιος Ιάπωνας νομπελίστας!

Ο

Κ

ΤΙΤΛΟΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ (ΘΗΛΥΚΟ)

Δ

Ε

Ζ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ DRAGON BALL (…) VADIS (=ΒΑΝΤΙΣ), ΓΝΩΣΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΕΠΙΦΩΝΗΜΑ

Μ

Ο Μ

Α Κ Γ

Β Ε

Η

Μ

Ο

Μ

Ο

Ο ΙΚΑΝΟΣ ΣΤΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟ

Ι

ΜΑΡΚΑ ΜΑΛΑΚΤΙΚΟΥ

Α

Τ

Σ

Τ

Υ

Μ

Ι

Λ

ΓΝΩΣΤΟ ΞΕΝΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΥΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΟ Ο HARRY POTTER ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ (…)

Κ ΚΟΠΑΝΩ Α’ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ ΕΤΣΙ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΜΑΣ

Ο Π

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ (ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΦΩΝΗΕΝ)

Π ΕΙΔΟΣ ΖΥΜΩΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ

Α Μ ΕΤΣΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΙΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΟ

Ο Ρ Ο ΥΠΟ ΕΝΑΝ (…) ΞΕΝΟ ΕΝΤΑΞΕΙ

Ι Τ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΩΝΥΜΙΑ

Θ Α Π

Α Ν Η Μ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Α Μ Ο Κ Ο Σ Ο Ν Η ΒΟΗΘΟΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΗΓΕ ΣΤΟ (…) ΒΕΓΚΑΣ

ΕΠΙΦΩΝΗΜΑ ΠΟΝΟΥ ΑΦΩΝΟ ΤΥΡΙ

Σ

Σ

Α

Ο Θ Ν Ι Κ Α Υ

ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΧΝΗ

Ο Α ΔΥΟ ΜΟΥΣΙΚΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ

Ν Σ

Ε Ι ΚΑΤΑΤΑΣΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΣΕΙΡΑ

Λ Ο ΜΙΣΟ ΟΛΟΙ

ΤΟ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΝΟΤΑ

Σ

Η ΑΦΩΝΗ ΠΙΣΙΝΑ

Λ

Α Λ

ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΛΦΑΒΗΤΑΣ

ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΜΑ

ΕΠΙΦΩΝΗΜΑ ΠΟΝΟΥ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΓΙΑΓΙΑ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΓΙΑΓΙΑ

ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗ

Ω ΑΦΩΝΟ ΤΥΡΙ

ΙΑΠΩΝΑΣ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ

Σ

ΙΑΠΩΝΑΣ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ

Ι

ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗ

Σ

ΤΙΤΛΟΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ (ΘΗΛΥΚΟ)

Α

ΕΤΣΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Σ

ΜΟΙΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΟ

Α

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ DRAGON BALL

Μ

(…) VADIS (=ΒΑΝΤΙΣ), ΓΝΩΣΤΗ ΤΑΙΝΙΑ

12.2009 /

ΣΕ ΕΜΜΕΤΡΟ

Παραρλάμα του Ιορδάνη Αλεξιάδη (Α’ Λυκείου-Εικαστικών) Αμείλικτος ο κόσμος ετούτος είναι, γρανιτένιος κι άδικος, όπως η τύχη που μας έφερε εδώ. Εγώ μέσα σ’ αυτό τ’ αγριεμένο πλήθος, ένα, μόνο ένα φίλο ξεχωρίζω, που φίλο εσύ δε τον θαρρείς. Στην όψη, καμιά, μα καμιά ομοιότητα σαν το νερό με τη φωτιά. Αυτό όμως εμένα καθόλου δεν με νοιάζει γιατί ξέρω πως καρδιά έχουμε ίδια, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Χωρίς τίτλο της Περσεφόνης Ζυγομαλά (Β’ Γυμνασίου-Εικαστικών) Μία εικόνα είναι μια ψηφίδα Κάθε ψηφίδα είναι διαφορετική Πολλές ψηφίδες είναι ένα ψηφιδωτό Πολλά ψηφιδωτά είναι ένα μωσαϊκό Πολλά μωσαϊκά ο κόσμος κι ο κόσμος είναι ένας κόκκος άμμου μέσα στο άπειρο.

Κι αν το ποιόν της γλώσσας μας διαφέρει, εμπόδιο για τη φιλία μας δεν είναι. Μιλάνε για μας τα λόγια της εκτίμησης. Ο χρόνος, βέβαια, με το μέρος μας σίγουρα δεν πάει, εντούτοις είναι αρκετός για να τον αλλάξουμε. Κι αν αυτός μεγάλωσε αγκαλιά με την απανθρωπιά, με την απληστία εγώ μεγάλωσα, τίτλος για μας δεν υπάρχει για κανένα. Κάποια στιγμή, θα βρούμε τη χαμένη έννοια μέσα απ’ τις άδειες σελίδες ενός βιβλίου· την έννοια που μαζί αποκαλούμε παραρλάμα.

Είμαι όπως κι εσύ

Μόνος στο δρόμο

του Παράσχου Λεόντιου (Α’ Λυκείου-Θεάτρου)

του Μανώλη Χάλκου (Α’ Λυκείου-Θεάτρου)

Όταν γεννήθηκα ήμουν ακόμα με κλειστό το στόμα Μάλλον θα έλπιζες και εσύ να παρέμενα έτσι για μια ολόκληρη ζωή Λάθη έκανα πολλά που μου είναι ασυγχώρητα Για μια μικρή λέξη εγώ καταδικάστηκα Τη λέξη αυτή σου είπα Μαύρε, είπα δυνατά, και με άκουσε όλη η γειτονιά Εσύ έτρεξες κλαίγοντας και εγώ γελώντας έλεγα Τρέχα, ρε, τρέχα, πήγαινε από κει που ήρθες, έλεγα Τη μάνα μου να με χτυπά θυμάμαι και τα βράδια νηστικός να κοιμάμαι Αλλά αυτό δε συγχωρεί, αυτό σου είπα εγώ… Φύγατε από την πόλη εκείνον το μήνα… Εσύ να μου λες πως δεν πειράζει και ότι μια μέρα θα μάθαινα Έτσι μεγάλωσα με αυτήν τη σκέψη πως θα μάθαινα μια μέρα… Αλλά κάθε μέρα που περνούσε και το βράδυ με αποχαιρετούσε… Εγώ προσευχόμουν για εσένα και πως η συγχώρεση θα έρθει σε εμένα…

Μόνος του σε μια γωνιά, σωριασμένος σε μια κούτα, το χειμώνα, Με το κρύο τσουχτερό αλύπητα να τον τρυπά, δίνει αγώνα, Έλεος απ’ τους περαστικούς ζητά, συμπόνια, Που το κεφάλι τους αδιάφορα γυρνούν κοιτώντας μια βιτρίνα, Δεν του μιλούν Δεν τον κοιτούν Αδιάφορα τον προσπερνούν Τον αγνοούν, τον λέν’ κηφήνα

Τα ποιήματα είναι από τα βραβευμένα στο Λογοτεχνικό Εργαστήριο 2009. Το ποίημα «Περπατώντας» του Κ. Κουτρούλη που δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος της εφημερίδας μας (Μάιος 2009) βραβεύτηκε επίσης στον ίδιο διαγωνισμό.

Μόνος ξαπλωμένος στου πάρκου το παγκάκι, απελπισμένος Το χειμώνα, Μ’ έναν αστυνόμο να του λέει: Πάρε δρόμο, αλήτη Δίνει αγώνα Φεύγει σκυφτός αναζητώντας μια γωνιά, λίγο φαϊ, Μια ζεστή ακρούλα ν’ απαγκιάσει, να νιώσει γύρω του ζωή, Μάταια γυρνά, Μάταια ψάχνει Μακριά απ’ την πατρίδα. Γονάτισε, του τέλειωσε η πνοή.

19