Geert Henderickx Revisited
28 Juli 2017 Beste Geert, Afgaande op de strekking van jouw laatste columns, maak ik op dat het bepaald niet goed gaat met jouw gezondheid. Een hard gelag als dat zo is. Amper vijf jaren na de harde klap die kwam door het overlijden van Eveline. Daarom heb ik behoefte om toch nog eens even stil te staan bij de mooie tijden samen van vroeger. Volgens mij troffen wij elkaar voor het eerst bij het jeugddansen in de oude school van Thorn. Jouw gevatte reactie op de tekst van mijn zelf gemaakte button - Kiss me – staat nog steeds in mijn geheugen gegrift: ‘Dao trapt toch nemus inne’. Dan denk ik onwillekeurig aan Pow Pages, The Tulip, Dusk, Utopia, Crump, Static, Cuby, Hohenwalt… vul zelf maar aan. Het hoofdkwartier in de kelder van jouw ouders huis, ook daaraan denk ik met weemoed terug. De ongebruikte Gestetner vellen met de teksten van het Neil Young songboek, ze liggen hier nog te wachten op een ongewisse bestemming. Evenals een stuk of wat stripverhaaltjes, waarvan ik er twee ter vermaak bijvoeg. Wat je niet weet, en daarom vertel ik het nu, is dat jij één van mijn helden bent. Jij hebt gedaan wat ik zelf toen ook graag wilde eigenlijk maar om allerlei redenen uiteindelijk toch niet deed, namelijk grafisch ontwerpen (en schrijven). En je hebt er waarlijk een ‘palmarius’ van gemaakt. Mijn carrière… och, dat is alweer ruim drie jaren allemaal water door de Uffelse beek. Tenslotte kom ik nog even terug op de krant van vorig jaar (zie bijlage, met name de tekst op het einde over de abonnee). Mooi verhaal van Marjolein Welling over Joost Swarte, zij het net iets te mooi. Die voormalige abonnee uit dit artikel dat ben ik, en Joost had mij in 42 jaren niet meer gezien. In eerste instantie herkende hij mij dan ook niet. Pas toen ik mij voorstelde, kwam zijn ‘ijzersterke’ geheugen op gang. Direct herinnerde hij zich aan ‘Geert Henderickx, ‘Stuff’ uit Grathem’. Marjolein dacht abusievelijk dat het over mij ging… Het keurige boekje ‘Niets is volmaakt’ dat je toen stuurde, daarmee was ik echt verguld. Ook zag ik dat de datum erin een dubbele betekenis heeft voor jou, vreugde en verdriet. Zo, dit wou ik gezegd hebben en ik hoop dat het voor jou nog ‘iets’ betekent. Een glimlach misschien, dat zou al mooi zijn. Met hartelijke groeten uit Hunsel,
Peter (en Annie, die je alsnog - rijkelijk laat weliswaar maar toch - bedankt voor de vele liften op jouw witte Tomos). Adiós querido amigo!
De oplettende lezer heeft natuurlijk al lang gezien dat de danseres in de cowboy strip een schunnig lied vertolkt. In 1971 had ik niet door dat de tekst door Geert was geciteerd uit het lied 'Quiet Days In Clichy' van Country Joe McDonald uit de gelijknamige film van de gecensureerde roman van Henri Miller. Zo krijgt die olijke strip toch nog een onverwachte diepgang. En let in de afscheidsbrief maar niet op die spelfout van 'Crumb', onbegrijpelijk hoe ik die fout maakte! Raar, het fameuze café De Pegel en Club 661001 ontbreken, ook zoiets.
poging om het vermaarde blad weer nieuw leven in te blazen. In een oude doos vond ik nog wat typische correspondentie uit de begintijd, met daarin ook het verlossende woord “Je bent bij de redaktie”. De schuilnamen van toen waren niet van de lucht: Stuff, Heallp, Ski-Q, Humph, Jola en God weet wat ze allemaal mogen betekenen. Meneer St. Pjik-defloi spande wat dat betreft uiteraard de kroon.
De Uffelser Staats Koerant—DUSK—de opvolger van POW PAGES maakte woelige tijden door, getuige de krantenberichDe volgende pagina’s heeft Geert zelf jammer genoeg niet ten uit juli 1970. In de hoofdrol deze keer niet onze Stuff maar meer kunnen zien, wat ook geldt voor de statiefoto uit maart de grootse charmeur van Hunsel en omstreken St. Pjik-defloi. 1968 op de voorzijde van dit product. Twee stripverhalen kwamen nog boven water, alsmede de tryEen familieportret aan de MULO te Thorn bij gelegenheid van out omslag voor DUDFUP nr. 2, een gesjeesde uitgave. De het verschijnen van POW PAGES nummer 34 in mei 1968, met krasse afkorting stond voor Dutch Underground Digest For op de cover Blue Cheer’s langspelerhoes Vincebus Eruptum Uptight People, een bloemlezing voor nerveuze types dus. (wat Latijn is voor Blue Cheer: erg origineel, mannen!) De belettering erboven stamt uit februari 1999 alweer, een ijdele De Schrijver.
Het Neil Young Songbook werd in ALOHA nummer 46 van 28 januari tot 15 februari 1971 door Geert en mij aangekondigd als de eerste foutloze editie, te koop voor één piek plus portokosten. De respons was zeer bemoedigend te noemen, in totaal werden er zowaar 235 boeken besteld, vanuit heel Nederland en België. Ik noem verder geen namen maar de Freek Press uit Kattendijke bestelde maar liefst 150 stuks en Provadya? Zaanstreek 25 exemplaren. Niettemin hadden wij buiten de waard gerekend, letterlijk, want onze calculatie klopte niet. De kale kostprijs bleek hoger te zijn dan de veronderstelde verkoopprijs van één piek. Het feestje ging niet door en Nederland moest zich behelpen met de bestaande edities, vol fouten…
Dankzij mijn ijzersterke geheugen—waar heb ik dat meer gehoord—vond ik nog snapshots met Geert in de hoofdrol. Eén uit 1968 met heel toepasselijk een tulpenperk erop, een hommage aan The Inspiration of a Hystory Group named ‘The Tulip’. Het tafereel beneden speelt zich jaren later af in de Grathemse lokaliteit ‘Bie Harie’, genoemd naar de eigenaar Harie ‘van de Scheur’ Geraats, door ons destijds omgedoopt tot Mister Harry Barn. Harie was trouwens onze drukker van DUSK, waardoor niet langer direct op fragiele stencils werd gewerkt, maar de lay-out gewoon op papier werd klaargemaakt. De stencils werden vervolgens machinaal geprikt met hele dunne naaldjes. Alzo een soort inkt jet avant la lettre.
Ex libris Peter ‘Ski-Q’ Velter, Hunsel © 2017