Palet 16

pa le t

sint-maartens college

w

in

ter

2006

inhoud

backstage 31

redactie

o.a. agenda 3

op vakantie 4

dichtkunst 7, 27, 37, 38, 39,

schoolband 8

fusie 10

mediatheek nieuws 11

debbie ditches 33

talpa 34

nieuw zeeland 35

lyrics 40

idealen? 42

M2Live 43

over voetbal 13

games 44

eigenwijs 15

stijldansen 45

nieuwe oogst 18

papegaaienpraat 25

je stem laten horen 28

wrakanalyse 30

SOS 47

StĂŠphanie Scheerens Charlotte Lagro Jasper Daemen Jeffrey Rongen Romain Hendriks Pieter Brockhaus Sandra Muis Vicky van Wanroij Willemien Pieters Rob de Witte Sjoerd Hartog Merel Hartog Kristel Henquet Thalia Lysen Christianne Ong Bas Heiligers Bert Stijns Vincent Westerwoudt

vrouwen van Trachis 48

loos alarm 49

kietelpagina 52

1een

van de redaktie Licht in de duisternis Soms weet je het allemaal even niet meer. Door de slechte punten die je hebt gehaald in de afgelopen proefwerkweek kun je misschien niet meer doen wat je graag zou willen. De HAVO, een bepaald profiel, of nog erger: je vervolgstudie, waarvoor je loting moet doen, gaan langs je heen. Hierdoor wordt de druk van de leraren en je ouders nog groter. Het leven valt soms ook niet mee; kijk maar naar de rest van de wereld. Rusland dreigde de gaskraan dicht te draaien, waardoor delen van Europa in de problemen zouden komen.

Er zijn honderden moslims omgekomen tijdens de Hadj, de jaarlijkse bedevaart naar Mekka.

Ons kikkerlandje staat op zijn kop wanneer de Verenigde Staten vragen of we extra soldaten willen sturen naar Uruzgan, een provincie in Afghanistan waar het niet veilig is. Bovendien is de vogelgriep een gevaarlijke

menselijke ziekte geworden in Turkije en komt dus steeds dichterbij. Niet echt om vrolijk van te worden.

Gelukkig is er een lichtpuntje in deze duisternis: Palet (dé succesvolle schoolkrant van het SMC). Boordevol dit keer, met 35 gram poëzie, een beetje brugklasser (ja, die kunnen ook schrijven!), een flinke portie muziek, een scheutje voetbal en natuurlijk de nodige dosis papegaaienpraat.

Ga lekker onderuit zitten, reageer niet op je zeurende ouders, laat de wereld even voor wat hij is en geniet!

Stéphanie Scheerens palet@sint-maartenscollege.nl

2wee

DE AGENDA Het Kopen Van De Agenda

Tja. Het schoolbijbeltje van elke leerling bevat niet alleen huiswerk (zo je dat al opschrijft).

Er staan verleidelijke dames en heren in, geurtjes die het goed doen, grappen die goed of flauw zijn en sporters die bewonderd kunnen worden. Kortom: in een agenda kom je heerlijke verloedering tegen. Hoe erg toch dat de SMC-regelneverij zelfs zover regeert dat brugklassers niet vrij zijn hun eigen verleiding te schrijven. Van der Puts mentorkindje Kirill beschrijft deze vervelende ervaring en komt tot een schitterende conclusie die een grootse wijsheid bevat.

Tijdens de informatieavond zei de conrector dat er geen afleidende plaatjes in de Het kopen van de agenda was het agenda mochten staan. Geen levensbelangrijke deel van mijn mooie meisjes, geen coole auto’s voorbereiding op de nieuwe school. of stomme grapjes. En daar, op Mijn moeder en ik gingen naar de de rekjes van de School Campus, School Campus in de V&D. Toen heb ik de coolste en beste en herinnerde mijn moeder zich haar meest fantastische agenda’s agenda in haar tijd. met de mooiste meisjes, de In de tijden van mijn ouders coolste auto’s en de stomste was de agenda een gruwelijk grapjes gevonden. Ik wilde ze document: je geweten. Alle cijfers allemaal.

Maar toen herinnerde werden in rood met handtekening ik me dat er niks afleidends in van de leraar erin geschreven. Verder mocht staan en dus kreeg ik de maakte de leraar alle negatieve saaiste en domste agenda met opmerkingen ook in rood met geen enkel mooi meisje, coole handtekening. Dus als je thuiskwam auto of stom grapje.

Toen ik voor was het eerste dat je vader zei: de eerste keer alle agenda’s van ’Agenda op tafel graag’.Gruwelijk, mijn klasgenoten zag, stonden hè? En er zijn een paar wegen om er er in hun agenda’s de meest onderuit te komen: als eerste kan je afleidende plaatjes en grapjes. de bladzijde(s) eruit scheuren, ten Ik heb een conclusie gemaakt: tweede kan je het cijfer voorzichtig luister nooit naar de conrector! uitgummen en netjes in een tien (bij mijn ouders een vijf ) veranderen. En als laatste kon je het weggooien en Kirill Lokshin, G1M tegen je ouders zeggen dat je het kwijt bent geraakt op school. Dus eigenlijk hadden de kinderen in die tijd zo’n zwaar schoolleven, dat een kind van nu dat zou besterven!

Godzijdank is de agenda bij ons geen gruwelijk ding en ook niet je geweten. Het is gewoon een boekje voor je huiswerk en andere schooldingen. Niemand is bang om hem aan zijn/haar ouders te laten zien.

3rie

A

Op vakantie met de caravan Lang heeft het gezin zich erop verheugd. Na een jaar loonslaaf te zijn geweest, lonkt de vrijheid vader en moeder tegemoet. Tenminste…. dat denken ze.

In de zomer rijd ik er op weg naar school tientallen voorbij.

Als ik tegen de achterruit van zo’n woondoos aankijk, begin ik me al te ergeren. De meeste zijn volgeplakt met stickers van Monschau, Bodensee, Tirol en meer van dat soort lullige plaatsen, zodat iedereen kan zien welke gebieden de gezinnen reeds met de sleurhut geterroriseerd hebben.

Als ik ernaast rijd, kan ik het niet nalaten om de familie in de auto te begluren. Wat een treurigheid!

Om het vakantiegevoel al een beetje te stimuleren heeft vader een petje opgezet. Ze zijn toch bijna Nederland uit en dan kunnen alle fatsoensnormen overboord.

Gespannen houdt hij met twee handen het stuur vast om de combinatie op de weg te houden.

Dit blijkt moeilijk genoeg, want plotseling maakt hij een zwieper naar links zodat ik in de remmen moet. Het is ook niet eenvoudig om het achter de auto hangende, tot aan het dak met voedingswaren volgestouwde vrijetijdsmobiel, op de weg te houden. Uiteraard blijf ik beschaafd en gebruik ik niet mijn middelvinger.

Als ik er weer naast rijd, zie ik dat moeder optimistisch de kaart van Italië al voor haar neus heeft.

Licht wanhopig ermee draaiend om de goede kant boven te krijgen.

Het lijkt of ze route die vader rijdt op de kaart wil volgen, maar hoe

Je zou het niet zeggen.

De licht verstrooide, wat verwaaide en ogenschijnlijk zo vriendelijke heer Geraedts heeft een hartgrondige hekel aan caravans. Zo´n hekel dat menige relatie met ´caravancollega´s ernstige deuken opliep.

De heer Geraedts gaat namelijk ´los´ als het gaat om caravantrekkers. Nu toch al menig collega hem mijdt als ware hij Beau van Erven Doorens met slechts bretellen, besloot Palet hem eens de ruimte te geven. ze ook tuurt naar de plaatsen op de wegwijzers: ze komt ze op de kaart niet tegen. Wat zij nog niet weet, is dat ze de kaart van Italië waarschijnlijk niet nodig zal hebben. De kinderen zitten met een spelcomputer ogenschijnlijk rustig op de achterbank ingeklemd tussen de tonnen waspoeder en de pakken hagelslag. Ik verkneukel me al een beetje omdat ik weet dat dit snel zal

veranderen.

Geheel volgens het advies van onze nationale autolobbyclub is de familie vroeg vertrokken. Zo zullen ze voor de file uitrijden, heeft vader zich laten wijs maken. Het gezeur hoelang de rit nog duurt zal zo beginnen. Niet lang daarna zullen ze elkaar de hersens inslaan.

Nederland nog niet uit en de stress is al hoger dan op een gemiddelde werkdag.

Als ik dit allemaal zie, ben ik blij dat ik niet mee hoef en naar het SMC ga, hetgeen ook niet altijd een onverdeeld genoegen is….

Campings zijn handig om snel een overnachtingplaats te hebben, maar na het opzetten van de tent, moet je hier zo spoedig mogelijk verdwijnen. Ik ben van huis uit niet zo’ n opgewekt type, maar je moet volgens mij toch een erg sterke psyche hebben om niet depressief te worden als je ziet wat zich op een camping allemaal afspeelt. Op het moment dat ik iemand met een toiletrol in de hand naar het sanitairblok zie schuiven, wil ik zo snel mogelijk weg.

Er is één uitzondering op de regel van het snelle vertrek. Namelijk als ik een auto met caravan het terrein op zie rijden. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik zie dat het ook nog een landgenoot blijkt

4ier

te zijn: het oranje petje komt net boven het stuur uit. Ik pak een fles bier en zeg tegen mijn vriendin dat ze wat blokjes kaas moet snijden.

Hoopvol gaan we dan voor de tent zitten, wachtend op de dingen die komen gaan.

Vader moet het gevaarte achteruit de plaats opzetten. Vader heeft waarschijnlijk zelfs zonder caravan nog nooit achteruit gereden. Moeder en de kinderen zijn uitgestapt. De gezichten zijn al behoorlijk rood aangelopen: sporen van de barre tocht vanuit Nederland. Moeder gaat aanwijzingen geven om vader goed te laten indraaien. Tot mijn genoegen is de communicatie tussen vader en moeder net zo slecht als thuis in de doorzonwoning. Eerst rijdt hij bijna een van zijn kinderen omver; vloekend worden die aan de kant gedirigeerd.

Wanhopig probeert moeder opnieuw om vader de goede richting te geven. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze de kaart van Italië erbij

neemt. Als de woondoos dreigend onze kant op komt, spring ik op.

Altijd bereid om anderen te helpen bied ik aan om het ding op zijn plaats te zetten. Deze afgang kan vader niet accepteren. Woest geeft hij een dot gas en het bakbeest komt tot stilstand tegen een boom.

Ik hoor dat er binnenin een herschikking van het meegenomen proviand heeft plaatsgevonden.

Trillend van de stress stapt vader uit de auto, een klein mannetje met een te lange korte broek, hoog opgetrokken witte sokken en spataderen. Toen de vraag bij me opborrelde welke opwindende kwaliteiten zo iemand voor zijn vrouw kon hebben, realiseerde ik mij dat moeder ook al over de houdbaarheidsdatum was. Gedeelde smart is halve smart. ”Oh wat erg” roepend, ging ik dichterbij staan om niets te missen als de deur van de caravan zou opengaan. Mijn hooggespannen verwachtingen kwamen helemaal

uit: potten pindakaas en jam over de vloer en het schilderij met het zigeunermeisje met een traan, dat normaal thuis boven de dressoir hing, was besmeurd met goulash die moeder zorgvuldig in blijkbaar niet goed sluitende Tupperwaredozen had verpakt. Ik kon het niet laten om te zeggen dat de aardappelen niet veel schade hadden opgelopen. Om te voorkomen dat wij mee moesten helpen de rommel op te ruimen, zei ik dat we de stad in moesten om te eten. Wij waren immers niet in de gelukkige omstandigheid dat wij zoals zij alles bij de hand hadden. Vader had hier begrip voor.

Toen we ’s avonds terugkwamen,

5ijf

was het gezin in diepe rust. Er moest natuurlijk het een en ander verwerkt worden. Het was pas hun eerste vakantiedag. En dan al zo veel meegemaakt…. ’s Ochtends zag ik dat een enorme bungalowtent aan de caravan was vastgemaakt. Het territorium was afgebakend met waslijnen.

Hier hingen al de veel te grote onderbroeken van moeder aan te drogen. Blijkbaar was door de stress de controle over de sluitspier even afwezig geweest. Het ontbrak er nog maar aan dat er geen graszoden waren gelegd met een tuinhek erom heen. Alhoewel we nog niet alle musea en andere culturele toppers in de stad hadden gezien, besloten we toch maar om verder te rijden.

Stel je voor dat ze zouden vragen of we met hen zouden barbecuen.

Vader zei dat hij een paar dagen hier zou blijven staan. Ik wist - en hij wist het eigenlijk ook - dat hij het verste punt van de reis had bereikt. Over mobiliteit gesproken… eigenlijk meer debiliteit.

Dat het allemaal nog erger kan, bewijst de nieuwe trend.

Caravanrijders houden van gezelligheid. Je ziet steeds vaker dat ze behalve hun huis ook vaak hun vrienden van de postduivenvereniging meenemen. In colonne van drie of vier sleepketen verplaatsen ze zich met de snelheid van een slak in winterslaap door Europa. Als je het treft om bij zo’n gezelschap in de buurt op een camping terecht te komen, moet je je beheersen om op het rechte pad te blijven. De woonwagens worden in carrévorm opgesteld zoals vroeger de huifkarren in het wilde westen. Eventuele openingen worden vakkundig dichtgemaakt zodat ze geen inkijk hebben. Helaas

kan het geluid wel ontsnappen. Hier word je niet vrolijk van. Met een stand-alone caravanrijder kun je af en toe nog medelijden hebben, als je het angstzweet op zijn voorhoofd ziet staan. Je weet dat hij verlangt naar de dag dat hij weer naar zijn werk kan en door zijn baas afgezeikt zal worden. Hoe anders echter gedragen zij zich in clubverband. Als zij dan tot diep in de nacht herrie maken, komen toch gedachten bij me op dat ik met een enorme shovel het hele zaakje de afgrond in zou willen schuiven.

Er is de laatste tijd nogal wat te doen over het feit of je het kunt maken om PC Hooft tractoren uit stadscentra te weren. De mensen hebben er toch voor betaald, wordt gezegd. Het is overigens wel opmerkelijk dat de asobakbezitters zelf niet in de gaten hebben dat ze voor gek rijden als ze met een auto die bedoeld is voor tropisch regenwoud, savanne of woestijn, de boodschappen bij de Lidl gaan halen of de kinderen naar het SMC brengen. Maar goed, ik hecht veel waarde aan de individuele keuzevrijheid van burgers.

Er zijn echter grenzen aan deze vrijheid. Soms moeten mensen tegen zichzelf en voor anderen in bescherming worden genomen.

Ik pleit dus voor een algeheel verbod op caravans. Het enige dat eventueel door de vingers zou kunnen worden gezien is dat men hem als tuinhuis kan gebruiken, maar dan wel onder de strikte voorwaarde dat niemand anders er zicht op heeft.

Tot slot een welgemeend advies voor de caravanrijders: u hebt niets aan zo’n ding. Wilt u mobiel zijn, koop voor 100 euro een klein tentje,

want mobiliteit geeft een caravan u niet. Wilt u meer luxe ga in een hotel zitten, want luxe geeft een caravan u niet. Wilt u “gezelligheid”, huur dan op de camping een chalet of boek een groepsreis en u kunt elke avond kienen.

Dus…. doe de mensheid een plezier, ga naar een tankstation, koop een jerrycan en vul die met tien liter benzine. Vertel de rest van het gezin dat u met hen nog één uitstapje met de caravan zult maken. Sleep het ding vervolgens naar open terrein, besprenkel het met de benzine en steek de brand erin.

Dit klein beetje luchtvervuiling valt in het niet bij de landschapsvervuiling en ergernis die u op deze manier komende zomer bij uzelf en bij normale mensen voorkómt.

Prettige vakantie!

Jos Geraedts

6es

Haar tijd is nu voorbij De boom was oud.

Haar takken waren koud.

Haar tijd is nu voorbij.

De boom was oud, de boom was zwak.

Ouderdom merkte idere tak.

Haar tijd is nu gekomen. `t Was bij de vroege ochtendzon dat de houthakker begon.

De zaag die stond al klaar.

De eerste straal viel door de takken.

De mannen kwamen hun spullen pakken.

Alles is voorbij.

De boom deed haar ogen dicht.

En staarde naar het morgenlicht.

Nog èèn, laatste keer.

Iris, G1M.

7ven

SMC Schoolband Onze school had tot voor kort op muzikaal gebied niet genoeg te bieden.

We hadden natuurlijk het orkestvoor de instrumentalisten en het koor voor de zangers, maar deze twee hebben toch een bepaald imago dat niet voor iedereen aantrekkelijk is. Maar hier komt verandering in!

Sinds eind september 2005 bestaat de SMC Schoolband. Weg met de saaie muziek en stoffige stukken!

In plaats daarvan speelt deze schoolband ruige rock ‘n roll muziek uit de gouden tijden van artiesten als Elvis Presley en Little Richard!

De SMC Schoolband is ontstaan als gevolg van een toevallige samenwerking tussen een aantal muzikale leerlingen. Met de diplomauitreikingen van afgelopen schooljaar hebben Daan Robeerst (V6, zang), Peter Turner (H5, gitaar), Rob de Witte (V6, toetsen) en Ruben van Asselt (H4, drums) een aantal gouwe ouwe rock ‘n roll nummers gespeeld en dit viel bij iedereen in goede smaak. We hebben dan ook besloten om samen met Jamshid Mahmoudi (H4, bas) verder te gaan als band.

En wat is nou beter dan meteen een schoolband te beginnen? Zo komt de school meteen van dat saaie, a-muzikale imago af en wordt de rock

’n roll nieuw leven ingeblazen. Prima idee dus en de school was het daar mee eens.

We kregen dan ook een repetitieruimte op industrieterrein Bosscherveld, waar we één keer per week mogen repeteren. We hebben intussen gespeeld op de 5 minutes of fame en op de reünie van het 50-jarig bestaan van onze school, waar we vol enthousiasme ontvangen werden.

Maar wat is nou een schoolband als je als leerling niet mee kan doen?

We zoeken daarom nog muzikaal getalenteerde leerlingen die wel zin hebben om met ons mee te rocken en daarmee eeuwige roem te vergaren.

Bespeel je een instrument (we zoeken vooral nog blazers) en heb je zin om een keer mee te repeteren en misschien bij de band te komen? Neem dan vooral (via één van de muziekleraren, die kennen ons wel) contact op met één van ons, dan spreken we wat af!

Rob de Witte

8cht

FUSIE Het is je niet ontgaan: we zijn gefuseerd. En in ons midden een leerling die beide scholen kent. Want het snobby Maartens blinkt natuurlijk uit in het hebben van een mening.

Onterecht waarschijnlijk.

Evenzogoed zal de gemiddelde Trajectumleerling de Noormannensingeleen´Hillfigerhock eyhut´ vinden. Terecht of terechter? Willemien verhaalt verhelderend over beide scholen.

Sorry: over beide locaties: Een tijdje terug is zoals wij allen weten het Trajectum gefuseerd met het Sint Maartens. Maar wat voor school is het Trajectum (om het even voor het gemak zo te noemen) nu? En zijn de mensen daar echt tuig? Wat voor lessen geven ze daar? Kortom, hoe gaat het er op die school eraan toe.

Op het Trajectum vind je de leerwegen basisberoepsgerichtee leerweg, kaderberoepsgerichte

leerweg, gl (gemengde leerweg) en tl (theoretische leerweg).

Hiervan krijgen basis, kader en gl praktijklessen in het derde en vierde jaar. Tl krijgt alleen praktijklessen in het derde jaar.

Wat voor praktijk vakken?

Bouwbreed, metalelectrobreed (deze spelling is overigens WEL juist), horecabreed, zorg en welzijnbreed en administratiebreed. Je hebt die vakken twee jaar lang, maar EEN praktijkvak dat je zelf hebt uitgekozen. Vooraf in het tweede schooljaar krijg je de kans te weten te komen wat deze vakken precies inhouden. Natuurlijk zijn voor deze vakken ook praktijkruimtes nodig. Het gebouw beschikt dan ook over twee keukens (een voor de horeca en een voor zorg en welzijn), een computerlokaal (voor administratie), een lokaal waar dingen gedaan als haren knippen, nagelverzorging en gezichtsverzorging. Verder is er nog een lokaal waar ze lassen, een lokaal waar ze schilderen, nog een lokaal voor bouwbreed en een voor metalelektro. Het lokaal van metalelectro is in tweeën opgesplitst. Een helft voor de metaalbewerking en de andere helft voor elektro. Tijdens deze praktijk lessen krijg je dingen geleerd wat in het betreffende beroep voorkomen.

Naast de praktijk vakken worden er ook gewoon vakken gegeven die op elke school voorkomen zoals

bijvoorbeeld: Engels, wiskunde en natuurkunde Leerlingen Hoe zijn de leerlingen daar?

Kortweg: anders! Maar hoe anders? Tja, hoe leg je zoiets op een snelle en simpele manier uit.

Nou goed, om mee te beginnen valt het heel sterk op dat onder de leerlingen echt groepjes zijn. Als skater zou je daar dus niet worden geaccepteerd in een Londsdalegroepje. Ook meningsuiting en minachting voor andere wordt er vrij uitgesproken. Je weet dus sneller wat je aan iemand hebt. Er gebeuren soms ook dingen die je hier niet hoeft te verwachten (of nog niet). Bijvoorbeeld: de laatste keer dat ik daar was probeerde een jongen in de pauze een meisje op de kluisjes te leggen (mag ze van geluk spreken dat ze daar schoner aan de bovenkant zijn dan hier). Ook wordt er wel eens een stinkbommetje in de gang afgelaten. Het gerucht ging dat de leraren dit deden om mensen op de gang weg te houden zodat iedereen in de aula ging zitten of naar buiten ging. Ook is er brand gesticht op de wc. Afgelopen schooljaar wel tot twee keer toe.

Daardoor werden de wc’s gewoon

9gen

afgesloten en alleen in de pauze en tussen de lessen opengemaakt onder toezicht van de conciërge.

Toen de wc’s weer gewoon open bleven vond iemand het hoognodig om daar een einde aan te maken en rookte vervolgens op de wc een stickie. Daar werden nog leuke opmerkingen over gemaakt in de les: ‘Meneer hebt U het gehoord er heeft iemand een stickie op de wc gerookt, ik ga daar zometeen een uur staan om ook stoned te worden.’

Leraren Ja er is ook een groot verschil tussen leraren. Of liever gezegd, de relatie tussen leerlingen en leraar. Het lijkt op deze school totaal geen enkele leraar op te vallen als je bijvoorbeeld ineens een bril hebt. Klein voorbeeld dan misschien maar op het Trajectum was dit zeker 90% van de leraren opgevallen en zouden ze er ook wat van gezegd hebben. Ze geven meer persoonlijke aandacht aan leerlingen. Iets waar je hier ver voor moet zoeken. Ook als je op het Trajectum een goed punt haalt na een reeks onvoldoendes krijg je een duw in je rug van leraren.

Ze sporen je aan om het beter te doen. Hier kijken ze alleen naar je om als je slechte punten hebt.

Natuurlijk snap ik dat het hier niet de bedoeling is dat de leerlingen als kleine kinderen aan de hand moeten worden meegeleid (want ja, we zitten toch in de tweede fase). Maar op het Trajectum weten de leraren gewoon meer wat er onder de leerlingen allemaal aan de hand is.

Opmerkingen van leraren: • ‘Als jullie met Sinterklaas

• •

•

• •

allemaal jullie schoen zetten en een liedje zingen en op je verlanglijstje zetten: ‘Ik wil een VMBO diploma,’ dan redden jullie het wel.

‘En hoe weet ik dat? Jaha, want dat heb ik op school geleerd.’

‘Ben je zo dom dat je nog niet eens een rechte scheiding in je haren kan maken?’

‘Ja dan gaan we gewoon samen strippokeren, en dan zie je de meisjes hier met vijf overals aan zitten.’

‘Flugel is oke ole ole…’

Leraar tegen leerling: ‘Je mag hem van mij slaan, neem hem maar even mee naar dat hokje.’

Ach ja, over het algemeen is het Trajectum een heel leuke school.

En je kunt er veel lol hebben.

Ook de leerlingen zijn over het algemeen wel oké. Maar ja, in wat voor school of klas je terecht komt: overal heb je wel iemand zitten die je niet moet. Sommigen zijn echt weggepes. En niet alleen leerlingen maar ook leraren. In de tweede had ik een lerares voor Engels en die kon de klas niet in de hand houden met als gevolg dat iedereen zijn proefwerk maakte met het boek op tafel en dat tijdens een andere les een tampon door het klaslokaal vloog. Mocht je nog bepaalde dingen willen weten over het Trajectum: stel gerust vragen dan schrijf ik het wel in de volgende uitgave van het Palet

Willemien Pieters

10ien

MEDIATHEEK TOP JEUGDBOEKEN Wij lezen wat af.

Verplicht of niet: wij verslinden fictie.

Tenminste, als we er zin in hebben of niks anders te doen hebben. De mediatheek en leesgoeroe mevrouw De Groot doen hun uiterste best. En let wel: wij vragen te weinig wat wij moeten lezen. We pakken een kaft, kiezen een plaatje of een titel. Maar eigenlijk zoeken we nooit wat ons echt zal bevallen.

Daarom moet je toch echt eens gaan praten met de juiste mensen: het mediatheekpersoneel of mevrouw De Groot.

In onze mediatheek proberen we de collectie jeugdboeken up-to-date te houden. Elk jaar komen er nieuwe uitgaven bij. We kiezen uit lijsten met korte beschrijvingen van de boeken die nieuw op de markt gekomen zijn, of we laten ons verleiden door lovende recensies bijv. uit Kidsweek). In beide gevallen komen de beschrijvingen van volwassen beoordelaars.

Dat volwassenen een boek anders beleven dan jongeren, blijkt elk jaar bij de bekroningen met de Gouden Zoen (volwassen keuze voor het beste jeugdboek vanaf 12 jaar) en de winnaar van de Jonge Jury (gekozen boeken voor 12+ door jongeren).

Ons speciaal verzoek aan jullie: las jij een geweldig mooi, spannend, humoristisch, griezelig of ontroerend boek? Geef de titel en schrijver aan mevr. Vonken (van de mediatheek) of aan mevr. De Groot door!

Wij zorgen dan dat jouw keuze in de mediatheek komt!

DE JONGE JURY 2006 Ook kun je meedoen aan de Jonge Jury: jongeren van 12 tot 16 jaar lezen tussen augustus en eind februari een aantal jeugdboeken die in het jaar 2004 uitgegeven zijn; vertaald werk mag! Je brengt je stem uit op jouw favoriete titels en bepaalt zo welk fictieboek het beste boek van 2005 is. Een lijst met 15 kerntitels (een voorselectie van de organisatie) vind je in de mediatheek en op de 3e etage bij lokaal 35. Maar ook andere fictieboeken van Nederlandse uitgevers mogen meedingen in de 1e prijs! Dus vrije keuze.

In de mediatheek en bij plaatselijke boekhandels liggen voor de leesverslaafden S.Y.P.R.A.B.gidsen, waarin met korte beschrijvingen de moderne jeugdboeken gepresenteerd worden (makkelijk om een keuze voor een leesboek te maken).

1 maart sluit de inzendtermijn voor de stemformulieren (verkrijgbaar in de mediatheek en opsturen naar De Jonge Jury, Postbus 15019, 1001 MA Amsterdam) en voor het stemmen via internet (www.jongejury.nl) en via e-mail (stemmen@jongejury.nl.

Op 19 april is de uitreiking van de Prijs van de Jonge Jury 2006.

UIT DE NIEUWE TITELS IN ONZE AFDELING JEUGDLITERATUUR Een verrassend sterk boek: Joyce Carol Oates: GROTE BEK & LELIJK WIJF (2002) Uitg. Van Goor; 263 blz.; 12+ Grote Bek is Matt Donoghy. Hij slaat graag stoere taal; is klassenvertegenwoordiger en schrijft kritische artikelen in de schoolkrant.

Lelijk Wijf is Ursula Riggs. Ze is erg lang voor haar leeftijd, niet knap om te zien, maar ze is heel stoer en sterk en de beste in het schoolsportteam. Zij is geen meeloopster en gaat haar eigen gang. Ze trekt zich van kritiek van

11lf

anderen niets aan (althans dat lijkt zo voor de buitenwereld).

Op zekere dag wordt Matt beschuldigd van een bommelding op school. Hij wordt geschorst en door politie ondervraagd. De beschuldiging is vals; het zijn praatjes die bewust door enkele leerlingen in omloop zijn gebracht.

De consequenties zijn verschrikkelijk: zijn vrienden willen (of mogen van hun ouders) geen contact meer met zo’n rare jongen hebben. Hij verliest zijn functie als klassenvertegenwoordi ger; zijn artikelen voor de schoolkrant worden geweigerd. Iedereen mijdt hem. Het hele gezin wordt geraakt door dit roddelcircuit en Matt ziet het leven niet meer zitten.

Dan neemt Ursula het voor hem op. Samen weten ze de negatieve sfeer om hen heen om te buigen naar een positieve en winnen zo de sympathie van de buitenwereld terug.

De schrijfster geeft rake beschrijvingen van de gedachten en gedragingen van jongeren.

Een origineel en verrassend boek. Het geeft ook goed aan hoe kletspraatjes een hele scholengemeenschap kunnen beïnvloeden en ook hoe belangrijk het is dat je jezelf blijft en je niet anders gaat voordoen om waardering van anderen te winnen.

DE NIEUWE Simone van der Vlugt: DE BASTAARD VAN BRUSSEL (2005) is uit.

Uitg. Lemniscaat, 220 blz., 12+ Weer een historische roman. Dit keer speelt het zich af in Brussel rond 1565 (voor de 80-jarige oorlog). Crispijn, eigenaar van een bierbrouwerij en bastaardzoon van de graaf van Egmond leeft continu in angst dat hij opgepakt wordt en

veroordeeld als ketter.

Karel V heeft aangekondigd dat het katholicisme de enige wettige religie is; koning Filips geeft inquisiteurs het recht iedereen die ervan verdacht wordt niet katholiek te zijn, te arresteren en te berechten. De landvoogdes Maragretha van Parma en later ook hertog Alva moeten voor Filips erop toezien dat de vervolgingen plaatsvinden. Dat gebeurt vaak fanatiek en grote aantallen burgers worden gemarteld, verbrand, opgehangen of verdronken. Een ware terreur; niemand is zijn leven zeker. Crispijn wordt opgepakt en gemarteld, maar zijn vader, de graaf van Egmond, weet hem – meer dood dan levend vrij te krijgen. Als ook de graven van Egmond en Horne onthoofd worden op de markt in Brussel, breekt de opstand van andersdenkenden pas goed uit: ze vernielen kloosters en kerken (beeldenstorm) en nemen wraak op de fanatieke vervolgers.

Crispijn sluit zich aan bij zo’n bende van opstandelingen: de bosgeuzen. Na de terechtstelling van zijn vader, verlaat hij Brussel om met zijn stiefzusje een nieuw bestaan op te bouwen in Haarlem.

M. de Groot

12aalf

BA

..

L EN Z O .

Het voetbalseizoen draait alweer een dikke twee maanden en er zijn opmerke-lijke dingen gebeurd.

Ajax draait van geen meter. Ligt dit aan de spelers of aan Danny Blind?

Ze hebben in Maduro en Sneijder en De Jong toch grote talenten, Wim. Dit moet toch beter kunnen.

Opmerkelijk zijn de prestaties van PSV en Hiddink. Met verfrissend spel van Afellay en Aissati werd het grote AC Milan van de mat geveegd.

Ook AZ onder Van Gaal speelt mooi en verfrissend voetbal. Wat een blunder van Ajax, he Wim, om Shota Arveladze te weigeren. Hij is toch echt wel beter dan Rosenberg of Charisteas.

niet vrolijker van het vertoonde spel.

Het is trouwens vijftig jaar geleden dat om de eerste Europa Cup gestreden werd Wim. Het grote Real Madrid met sterren als Alfredo di Stefano, Francisco Gento en Miguel Munoz versloeg in de Finale het Franse Stade de Reims met vedetten als Raymond Kopa, die daarna naar Real ging en Piantoni.

VV Eijsden doet het ook best goed in de 2e Klasse Wim. Het komt wel weer goed met dat clubje uit het diepe magische Zuiden. Ook SVME uit Mariadorp Eijsden pakte onlangs de eerste punten van het seizoen.

Zijn er eigenlijk nog wel Maastrichtse amateurclubs die het goed doen Wim?.

Hoe gaat het bijvoorbeeld met Rapid en Leonidas? Bestaan die clubs nog wel Wim? Zo, ik rond eens af en hoop over een dik half jaar te kunnen constateren dat we Weltmeister zijn Wim. Wat zou dat mooi zijn want ieder toernooi in Duitsland zijn we goed. In 1974 werden we daar Vizeweltmeister en in 1988 Europameister.

De groeten Wim and remember: you”ll never walk alone,

R V O ET

Beste Wim,

VE

De SMC´er ziet nu al op tegen het WK. Martens en Veenhof oreren dan de godganse dag over niks anders dan de 4-4-2, de 43-3 en de buitenkantvoet die vroeger toch meer in zwang was en de shirtjes die uit de broekjes en de passjes die niet aankomen en de trainers die…. Vier Nederlandse bondscoaches, zo hoopt Palet, zal toch zelfs voor deze betweters te veel analyse zijn???

O

De klucht rond Van Bommel en Oranje blijft ook maar duren Wim. Snapt Van Basten het nou wel of niet, Wim? Van Bommel is toch iemand die absoluut thuishoort in Oranje.

Zonder hem wor-den we toch geen Weltmeister. Dan wordt het toch weer unsere Mannschaft onder leiding van Klinsmann.

Maar nee, Brazilië lijkt veel te sterk met voorin Adriano van Internazionale Milaan, Ronaldo van Real Madrid en Ronaldinho van FC Barcelona.

MVV is ook goed bezig Wim maar Fortuna blijft het zorgenkindje.

Collega’s Baggen en Wijshof worden op vrijdagavond op de tribune in Zittert

Jean Martens

3tien

Beste Jean, Eerst even een uitbrander voor jou, Jean, want hoe kun je je nou afvragen of Leonidas nog bestaat! Lees je wel eens de krant? Míjn club nota bene, ik speel er al jaren, en nu bij de veteranen.

Ze bestaat al meer dan 60 jaar, heeft vedettes voortgebracht (o.a. Boudewijn Zenden, die bovendien oud-leerling van onze school is) en de club is nog steeds springlevend. We staan bijna bovenaan in de derde klasse A, we verbouwen op dit moment de kantine, er komen extra kleedlokalen, dus we houden het voorlopig nog wel even uit!

Even over jouw brief, Jean. Ik dacht dat de afspraak was dat we het in onze briefwisseling over voetbal zouden hebben. Ik begrijp dus niet waarom je het over Eijsden of SVME hebt. Let’s talk football, en het dus eens over MVV hebben! We staan op dit moment op de zevende plaats in de Gouden Gids divisie, de sfeer in het stadion wordt elke wedstrijd beter (met 6000 mensen in de Geusselt veel leuker dan de Arena met 40 000) en de kwaliteit van het voetbal gaat beetje bij beetje vooruit.

Af en toe een dipje, maar dat wordt de keer daarna weer rechtgetrokken.

Helaas is het periodekampioenschap van de derde periode ons net ontglipt maar er zit flink wat progressie in het team en er zijn bovendien nog drie periodekampioenschappen te vergeven.

Zeg Jean, zullen we maar een beetje mild zijn voor de collega’s Wijshoff en Baggen uit Sittard? Die hebben het momenteel zo moeilijk. Je moet ze na weer zo’n zwaar weekend eens aankijken.

De ellende druipt er gewoon van af. Ik denk dat ze blij zijn dat ze op maandag weer naar Maastricht mogen komen om te werken, dan kunnen ze alle ellende rondom Fortuna weer even vergeten. Of dáár nog een oplossing gevonden wordt wordt steeds twijfelachtiger. Ze zijn al twee keer definitief gered verklaard maar telkens komt er toch weer een kink in de kabel. Is het niet de KNVB die dwars ligt dan is het de burgemeester wel.

Maar goed, we wachten af!

Dan maar eens over onze Champion’s League deelnemers Ajax en PSV. Ik heb de laatste twee thuiswedstrijden van beide teams op de tribune gezeten en ik moet je zeggen dat tussen die twee clubs een gigantisch verschil bestaat. Dan heb ik het niet alleen over de kwaliteit van het voetbal maar vooral ook over de sfeer in beide voetbalstadions. Hoewel je bij Ajax eigenlijk niet eens van een voetbalstadion mag spreken want dat is in feite een wat groot uitgevallen sporthal. In de Amsterdam Arena was vóór de wedstrijd helemaal niks te doen, geen muziek, niks te zien op de beeldschermen, het enige extraatje voor het publiek was een stompzinnig vlaggetje waarmee het publiek geacht werd te zwaaien om zo de sfeer te

verhogen. Maar ja, als er geen sfeer is kun je die ook niet verhogen.

Bij PSV was dat allemaal veel beter geregeld. Live interviews op de schermen met oud-spelers als Wim Kieft en Jonas Kolkka, sfeervolle muziek, gratis informatieboekjes, prima catering enz.

Je ziet aan alles dat er een perfecte organisatie staat. Een echte topclub, dus.

Heb je Nederland-Italië gezien, Jean?

Dat was nou niet echt top. Van de andere kant, als onze ster in opkomst Vlaar niet drie vreselijke fouten begaat loopt het heel anders af. Ik vond het commentaar van Ron Vlaar op zijn eigen doelpunt overigens fantastisch.

Hij zei: “Ik deed het niet expres!”

Geweldig, die onbevangenheid. Dat hoor ik ook vaker van brugklassertjes die iets uitgevreten hebben: “Meneer, ik deed het niet met opzet”. Zo’n commentaar is toch vele malen leuker dan Edgar Davids van achter zijn zonnebrilletje te horen mompelen.

Jean, Ik ga afsluiten. Zie ik je op zondag 9 juli 2006 in Berlijn voor de wedstrijd Nederland-Duitsland?

Wim

4tien

Heerlijk eigenwijzen Het lijkt nog maar gisteren, maar het is toch al een tijdje geleden dat ik voor het eerst hier kwam (als verse brugmug). Ik had verwacht dat deze school zo groot zou zijn dat je minstens 5 keer per dag zou verdwalen, dat je bij elke stap die je zette omver gelopen zou worden en je minstens 1 keer per trap er van af zou flikkeren. Maar het valt allemaal reuze mee.

Er is maar 1 iemand uit de klas in een prullenbak gegooid, ieder kind maar ongeveer 2 keer verdwaald (op uitzondering van Iris, die nu nog steeds ongeveer bij elke les verdwaalt), en maar 3 kinderen van de trap ‘gevallen’(lees: afgegooid).

En tja, dan begin je je natuurlijk af te vragen wat voor een klas ik dan wel niet heb. Nou onze klas is in één woord... lol. Elke les gebeurt er weer iets waar je een comedyserie van zou kunnen maken. Neem nou bijvoorbeeld Engels: voor Nederlands moesten we een opstel schrijven over ons afgelopen half jaar. Komen we daarna bij Engels begint dhr. Van Riet erover dat je een leerling toch veel beter een opstel over iets léuks kan laten schrijven, in plaats van over iets ‘saais’ zoals : Je vakantie, eerste schooldag, laatste halfjaar enz.

Precies wat we met Nederlands moesten schrijven. ( Ik besef nu opeens dat dhr.

Westerwoudt dit ook gaat lezen) (oeps).

Of neem Geschiedenis. We hebben het over de eerste mensen. Stammen ze van de apen af of van een andere soort? Nou ja, dat soort dingen. Op een

Sommige leerlingen zijn eigenwijs en worden daar nog niet voor behandeld.

Anderen zitten in de brugklas en proberen hun betweterigheid uit op weerloze docenten.

Ook dit jaar zitten er weer brugklassers in onze school die graag en veel eigenwijzen.

Heerlijk. gegeven moment is Iris (ja, dezelfde die steeds verdwaalt) het niet eens met mr.

Jacobs. En ik ook niet. En de anderen uit de klas ook niet. Dus begint Iris een discussie. En andere kinderen vullen het steeds aan, wat wij denken klinkt steeds logischer. Erg leuk voor ons: melig, geen les, hij vergeet huiswerk. Maar niet echt leuk voor mr. Jacobs want langzaam beginnen wij gelijk te krijgen. De halve klas gaat zich ermee bemoeien, dus word het 29 tegen 1. Tja, mr. Jacobs begint het vast benauwd te krijgen. En dan gaat de bel.. Euuuuuuuuu. ‘Gered door de bel’, dacht Jacobs vast. Maar nee, Iris gaat door waarop mr. Jacobs antwoord is: ‘Ga dat allemaal maar aan je biologieleraar vragen.’

Dus pas op meneer!!! U bent nog niet van ons af.

Hopelijk blijft de middelbare zo leuk als het nu is en staan ons nog vele discussies te wachten!

Sarah Arntz,

klas G1M

5tien

Hi everybody! Hier Iris ( ja, de ik-verdwaal-de-hele-tijd-en-brengdiscussies-op-gang-iris) Bedànkt, Sarah!

Ook ik had gedacht dat ik op school wel een EHBO-kortingspas zou kunnen nemen, maar dat valt heel erg mee. Op zo‘n 1000 keer verdwalen en een keer van de trap afgemept (ik flikkerde de trap naar beneden en knalde op mijn rug) na valt het reuze mee. We hebben inderdaad een nogal luidruchtige (ehm..zacht uitgedrukt) klas. Het is vooral grappig te horen hoe leraren hun best doen niets over andere docenten te zeggen, (uitgezonderd meneer van Riet) vooral als ze iets heel anders zeggen.

Er was eens, niet zo lang, lang geleden een discussie in een geschiedenislokaal G1. (Ik weet nu waar het ligt!) De discussie ging tussen meneer Jacobs (veel ervaring, lang docent) en Iris Hoekstra (knap, modebewuste jonge vrouw) De discussie ging over het ontstaan van de mens.

Meneer Jacobs: “Apen hebben niet het vermogen zich te veranderen in mensen. Dat zou betekenen dat ze al die tijd al stoffen in zich hadden zitten om daarin te kunnen veranderen. Van aap naar mens is een reusachtige

ontwikkeling, ik denk dat apen gewoon niet in staat zijn die te maken.”

Iris Hoekstra: “Ik denk van wel. Als apen nieuwe dingen leren die ze nuttig vinden, geven ze die door aan hun jongen, en uiteindelijk behoort het tot het instinct. Daar gaat inderdaad een tijd overheen, maar op de duur zal het lukken.”

Meneer Jacobs: “Jij @#*&%!! (grapje!) Maar als dat zo is, waarom veranderen onze huidige apen dan niet in mensen?”

Iris Hoekstra: “Omdat het niet nodig is. Waarom zou een volmaakt evenwichtige diersoort overbodige ontwikkelingen maken? Voor meer uitleg zie bladzijde 17.”

6tien

VAN AAP NAAR MENS Nog altijd weten wij, mensen, niet precies hoe onze allereerste voorouders waren. Lange tijd zeiden biologen dat de apen onze voorouders waren. Tijdens geschiedenisles vertelde onze docent, dhr. Jacobs, dat er een nieuwe theorie was. We zouden niet afstammen van apen, maar van aapachtigen. Ik zei toen dat als we afstammen van aapachtigen, dat we dan toch nog steeds van apen afstammen. Een aapachtige stamt toch meestal van de aap af, zou je zeggen. Zelfs als ze niet direct van de aap af zouden stammen, ontstaan de meeste ondersoorten van dieren op de volgende manier: Mensen die leven, willen blijven leven. Dat is ons doel. We doen alles om langer te blijven leven. We bestrijden ziektes, doen de dingen waarvan we weten dat ze goed voor ons zijn en vermijden dingen die gevaarlijk kunnen zijn. En dat allemaal voor èèn mensenleven.

Dieren denken op een heel andere manier. Zij leven niet om hun eigen leven te redden, zij denken slechts aan het voortbestaan van de soort.

Het is daarom dat een dier altijd paart met een zo verschillend mogelijke soortgenoot.

Hier een voorbeeld: geef een stevige mannetjesgoudhamster keuze uit vijf wijfjes om mee te paren. Goudhamsters hebben een voor een hamster sterke weerstand en zijn ook fysiek sterk. Ze zijn wel enigszins “lomp,” daarom kiest de grote, sterke goudhamster een klein, razendsnel dwerghamstertje.

De jongen krijgen zo de kracht en weerstand van hun vader

mee, maar ook de snelheid en wendbaarheid van de moeder.

Als het anders zou gaan, zouden de gebreken van de soort (in dit geval gebrek aan snelheid) via de genen van beide ouders worden doorgegeven, en worden verdubbelt. De jongen van twee dwerghamster zouden in het wild door een ziekte geveld worden. Maar de jongen van twee goudhamsters zouden in het wild gegrepen worden door een rat of uil. Niet iedere natuurlijk, maar wel genoeg om een serieuze bedreiging voor de soort te vormen.

Ondersoorten ontstaan doordat een diersoort zich op twee manieren ontwikkelt, of omdat deze ontwikkeling achterblijft wegens gebrek aan mogelijkheden. Dat wil zeggen dat een ondersoort vaak heel veel lijkt op een andere, erkende diersoort. Door gebrek aan mogelijkheden (zie boven) kan het sommige ontwikkelingen niet maken en ook door ander klimaat kan een soort veranderen. Feit blijft dat zowel de “klassieke” als de ondersoort afstammen van dezelfde voorouder. Net als mensen, waarbij je ook verschillen hebt, maar die toch een stamvader hebben. (Nu nog ontdekken welke.) Meneer Jacobs zei dat een aap het niet in zich had om in een mens te veranderen,

maar daar ben ik het niet mee eens. Het zou natuurlijk honderden jaren duren, maar op den duur denk ik dat een aap zeker in staat is te veranderen en zich te ontwikkelen, een proces dat waarschijnlijk op gang werd gebracht door tekort aan iets, bijv. voedsel.

Vond je dit lastig? Ach, ik had de Latijnse namen er ook bij kunnen zetten….wat dacht je van apensoorten? De Colobus en Procolobus om er maar een te noemen, of de...

Ik hoop dat je intussen niet in slaap gevallen bent, want ik heb ook nog een leuke (en zò origineel ook) afsluiting.

EN ZE LEEFDEN NOG LANG EN GELUKKIG (MENEER JACOBS, IRIS EN DE APEN) P.S. Na school deel ik handtekeningen en gesigneerde foto`s uit, en kan je me interviewen, haha!

Iris Hoekstra, G1M

7tien

NIEUWE OOGST*

Een heleboel nieuwe docenten en een nieuwe roostermaker. Je ontmoet ze misschien dagelijks sinds een half jaar. Maar wie zijn zij eigenlijk? Goed, je weet hoe ze zich kleden en misschien werden zij al eens ongegeneerd boos. Palet stelde eens een aantal lastige vragen. De één ontwijkt, de ander is ontwapenend eerlijk. Alleen de heer Baggen onttrok zich aan het keurslijf.

De nieuwen:

Wie is uw vader, moeder, broer, zus, partner?

Mariet Oosterbaan: Mijn vader is Ed, mijn moeder Truus, mijn zus Gitte, mijn broer Arne,mijn 2e zus Gemma en mijn partner is Frans.

Valerie Haenen: Vierentwintig jaar, lang heb ik het huis gedeeld met een Belgische (Franstalige) mama en een Nederlandse papa.

John Görtzen: Mijn vader heet Anton, is gepensioneerd en heeft nog in de mijn gewerkt! Mijn moeder heet Mia en heeft altijd voor de kinderen en het huishouden gezorgd. Tineke, mijn zus, is in de veertig en werkt als secretaresse bij een grote Nederlandse bierbrouwer, tevens doet zij nog vertaalwerk Duits-Nederlands Nederlands-Duits. Ton, mijn broer, werkt aan motoren van het merk HarleyDavidson.

Julie Poncelet: Mijn vader is een streng maar rechtvaardig man, mijn moeder en mijn zus zijn mijn beste vriendin-nen, mijn broertje is een puber met streken.

Vervolgens heb ik ook nog een lieve vriend.

Trix Savelberg: Mijn ouders zijn, helaas, beiden overleden.

Hele lieve, eenvoudige mensen met groot gevoel voor rechtvaardigheid, rechtschapenheid en medeleven. Ik ben de jongste van 6 broers/ zussen. Allemaal eigen karaktertjes…

Marcel Schoehuijs: Ik kom uit het westen van Nederland waar

mijn moeder nog steeds woont. Mijn vader is helaas overleden. Mijn broer is getrouwd en woont in mijn geboortedorp.

Zelf woon ik drie jaar samen waarvan 2 jaar hier in Maastricht.

John Vroemen: Mijn partner is Marianne Vroemen-Diks. Mijn vader en moeder zijn helaas overleden. Ik ben wat dat betreft

8tien

dus wees en ik heb vijf lieve zussen die alle ouder zijn dan ik.

Ronald van de Wiel: Geen broers of zussen, vader is Henk. Was vroeger zelf ook werkzaam hier op het SMC en verder ben ik nog vrijgezel(lig), dus geen partner.

Hoe leeft u?

Mariet Oosterbaan: Ik woon samen met Frans in Susteren. Niet getrouwd en geen kinderen, maar wel trouwplannen en kinderen in de toekomst.

Valerie Haenen: De ene dag gezonder dan de andere.

John Görtzen: Op zich leef ik redelijk sober, maar bij tijd en wijle gun ik mijzelf iets leuks.

Julie Poncelet: Ik leef nog steeds thuis en dat zal de komende jaren niet veranderen.

Trix Savelberg: Optimistisch, praktisch, en, als het even kan, bourgondisch – hiermee bedoel ik: in alle opzichten genietend van het leven.

Motto: “Later…, later is allang begonnen” (het Klein Orkest).

Marcel Schoehuijs: We huren een appartement op twee hoog dichtbij school en het centrum van de stad. Het bevalt prima hier.

John Vroemen: Ik probeer zoveel mogelijk van het leven te genieten samen met mijn lieve partner en kinderen en zoveel mogelijk tijd voor hen vrij te maken. Daarom werk ik 0,4 fte. in het onderwijs.

Verder probeer ik (het klinkt misschien wat oubollig) een zo goed en rechtvaardig mogelijk mens te zijn met oog voor zijn omgeving.

Ronald van de Wiel: Ik leef een leuk leven als vrijgezel, ga graag op stap en heb leuke vrienden.

Bent u praktiserend katholiek en waarom wel of niet?

Mariet Oosterbaan: Ik ben wel katholiek, maar niet praktiserend. Ik geloof daar allemaal niet zo in, ik vind dat je vanuit jezelf een goed mens moet kunnen zijn.

Valerie Haenen: Als ik jullie vertel dat ik tot mijn vijftiende misdienaar ben geweest, zegt dit jullie dan genoeg?

John Görtzen: Ja, ik ben praktiserend katholiek, dat wil zeggen dat ik elke dag bid. Soms ga ik ook naar de kapel, alleen het bijwonen van de mis doe ik niet meer.

Vroeger was ik een heel regelmatig bezoeker van de mis, ik was toen nl. misdienaar. Een heel leuke tijd was dat!

Julie Poncelet: Ik ben katholiek

opgevoed. Dit wil niet zeggen dat ik iedere week in de mis zit noch dat ik elke avond een gebed opzeg.

Trix Savelberg: Ik ben katholiek opgevoed. Sinds mijn 18e (toen waaierde ik het ouderlijk huis uit), ben ik niet meer praktiserend katholiek. Geloof is ruimer dan één enkele religie. Ik respecteer elke religie die het goede en het rechtvaardige in de mens naar boven haalt en ik respecteer eenieders opvatting en uitdrukking daarin. Het altijd ermee eens zijn, dat is wat anders.

Marcel Schoehuijs: Mijn vader was protestant en mijn moeder katholiek.

Ik ben niet gelovig opgevoed maar ging geregeld met mijn moeder mee naar de kerk (Kerst en Pasen). Tijdens de vele reizen die ik maakte heb ik veel steun gevonden in de kerk en ben ik het geloof meer en meer gaan waarderen.

John Vroemen: Van thuis uit ben ik katholiek opgevoed. Toch ben ik geen praktiserend katholiek. De reden hiervoor is dat de kerk als instelling mij weinig zegt. Wanneer ik verder naar de geschiedenis van de kerk kijk, vind ik dat de kerk in het verleden nogal wat fouten heeft gemaakt en ook veel stuk gemaakt heeft. Om te geloven en een goed mens te zijn heb ik denk ik de kerk als instelling niet nodig.

Ronald van de Wiel: Ik ben bang dat ik niet verder kom dan de bekende bruiloften, begrafenissen en Kerstmis natuurlijk.

In welke auto rijdt u?

Mariet Oosterbaan: Af en toe in de Opel Astra van Frans.

Valerie Haenen: Een groene Peugeot 206

9tien

met rood-wit nummerplaat.

John Görtzen: Ik probeer zoveel mogelijk gebruik te maken van de benenwagen en de fiets of het openbaar vervoer.

Julie Poncelet: Ik rijd met een Ford Fiesta.

Trix Savelberg: Ford Focus break Marcel Schoehuijs: Ik rij een Opel Astra van 14 jaar oud. Als ´ie maar rijdt.

John Vroemen: Ik kom door weer en wind met mijn stalen ros naar school en wanneer ik met de auto rij dan doe ik dat in een Ford Escort station wagon.

Ronald van de Wiel: Geen! Ik woon in het hartje centrum van Maastricht en dan is een auto niet echt fijn om te hebben en als het nodig is, kan ik er altijd eentje lenen.

Geeft u les uit roeping of uit financiële overweging?

Mariet Oosterbaan: Uit roeping, maar het is wel fijn dat het betaald wordt anders was ik toch wat anders gaan doen.

Valerie Haenen: Aangezien ik Frans met mijn moeder spreek, vond ik het

vanzelfsprekend dat ik hierin verder moest gaan. Ik heb nog getwijfeld tussen vertaler-tolk en leerkracht. Gelukkig heb ik voor het laatste gekozen en het brengt ook nog wat centjes op.

John Görtzen: Het verzorgen van onderwijs is zeker een roeping, de gemiddelde medeburger snapt echt niet waarom je voor de klas staat en snapt al helemaal niet waarom je Latijn en Grieks onderwijst, tot nu toe bevalt lesgeven heel goed, ik vind het zeer leuk om met jongeren om te gaan en te zien hoe ze in de loop van de tijd veranderen.

Julie Poncelet: Iedereen gaat werken uit financiële overweging, maar toch is het zo dat ik mij verplicht voel om mijn kennis over te brengen op al de lieve leerlingen hier op school.

Trix Savelberg: Voor het geld had ik beslist niet in het onderwijs hoeven gaan werken …

Marcel Schoehuijs: Biologie en mensen zijn mijn roeping dus les geven is een logische keuze. Toch is wat geld wel erg makkelijk en prettig.

John Vroemen: Ik geef noch les uit roeping, noch uit financiële overwegingen. Op de middelbare school was geschiedenis een van mijn favoriete vakken. Vandaar dat ik geschiedenis en aardrijkskunde ging studeren aan de N.L.O. te Sittard en daarna Contemporaine Geschiedenis oude stijl aan de Universiteit van Nijmegen. Na het behalen van mijn diploma’s lagen de banen niet voor het oprapen. Zo koos

ik na een aantal jaren bewust voor het huisvaderschap. Sinds januari 2000 ben ik herintredende huisvader omdat ik toch wel weer zin had om naast mijn huisvaderschap bezig te zijn met mijn vak. Dus misschien toch roeping? Of deels uit financiële overweging?

Ronald van de Wiel: Deze vraag is niet echt van toepassing aangezien ik dus geen les geef.

Kan het andere geslacht bij u uithuilen?

Of wordt u daar lastig van?

Mariet Oosterbaan: Nee hoor, ik vind het wel leuk als ‘het andere geslacht’ komt uithuilen.

Valerie Haenen: Als ik me goed herinner zijn er meer jongens dan meisjes ooit op mijn schouder komen uithuilen.

John Görtzen: Op zich mag een ieder op mijn tengere schouder uithuilen, maar dan wel alleen wanneer er echte emoties achter zitten.

Julie Poncelet: Ik word daar zeker niet lastig van. De meeste mannen doen zich sterker voor dan ze zijn. Toch heeft een gevoelige man ook veel charmes.

Trix Savelberg: Ja, iedereen kan bij mij uithuilen, ongeacht het geslacht. Maar dan ben ik wel snel van “Kom op joh… “ Marcel Schoehuijs: Van huilen word ik minder prettig, ik ben meer een doener.

John Vroemen: Het vrouwelijke geslacht kan zeker bij mij uithuilen.

Ronald van de Wiel: Dat kan prima!! Ik heb altijd een luisterend oor.

Bent u een romanticus?

Mariet Oosterbaan: Af en toe.

Valerie Haenen: Dat hangt van de sfeer en de omstandigheden af.

20tig

Waar staat u in het politieke spectrum?

Mariet Oosterbaan: Hou ik me niet zo mee bezig. Als ik moet gaan stemmen, ben ik een van de zwevende kiezers.

Valerie Haenen: Aangezien ik niet stemgerechtigd ben in Nederland, heb ik me daar nooit echt in verdiept. In België houd ik onze minister van Onderwijs Vandenbroucke nauw in de gaten maar hij heeft maar één woord in de mond: ‘Besparen!’.

John Görtzen: Wat mijn politieke voorkeur betreft, ben ik toch te vinden aan de rechterkant van het politieke spectrum.

Julie Poncelet: Ik ben niet zo zeer bezig met politiek. Het boeit me weining. Als ik ga stemmen is het wel op een vrouw.

Trix Savelberg: Links.

Marcel Schoehuijs: Als bioloog kies ik groen met respect voor mens en natuur.

Ik ben lid van Groen Links.

John Vroemen: In het politieke spectrum sta ik zeer duidelijk aan de linkerkant van het midden. Ik switch de laatste verkiezingen tussen de PvdA en de SP. Ook Groen Links heeft mijn sympathie.

Ronald van de Wiel: Links van het midden…..

John Görtzen: Een romanticus ben ik echt wel, en dan bedoel ik romantiek in de brede zin van het woord, ik kan echt genieten van kleine dingen, bijvoorbeeld een koolmees die vrolijk piepend van de ene naar de andere boom vliegt.

Julie Poncelet: Absoluut!

Trix Savelberg: Ja! Marcel Schoehuijs: Een romanticus ben ik wel. Zon, een kampvuur, lekkere muziek en goed gezelschap, als het maar wel buiten is. Uiteten hoeft van mij niet.

John Vroemen: Ik denk wel dat ik een romanticus ben.

Ronald van de Wiel: Das misschien meer een vraag voor mijn ex-vriendinnen, haha!

Gooit u wel eens afval door het raampje van de auto?

Mariet Oosterbaan: Nee Valerie Haenen: NOOIT! John Görtzen: Afval door een raampje gooien zal ik nooit doen, omdat ik mij echt stoor aan de laksheid/luiheid van menige medelander inzake afval.

Julie Poncelet: Nooit.

Trix Savelberg: Nee. Marcel Schoehuijs: Afval uit het raampje gooien zou ik nooit doen. Ik vind het onbeschoft gedrag, net als te hardrijden.

John Vroemen: Nee, ik gooi nooit afval door het raampje van de auto en mensen die dit wel doen zouden van mij een zeer fikse boete moeten krijgen.

Ronald van de Wiel: Nee nooit!!

Bent u wel eens dronken geweest?

Mariet Oosterbaan: Nee. Valerie Haenen: Wel, ik heb zelf in Hasselt in een studentenvereniging gezeten. Een avondje Jupiler of Kriek en het wordt opeens ………. heel gezellig.

John Görtzen: Ja, ik ben zeker wel eens dronken geweest, gelukkig heb ik geen kwaaie dronk, meestal ga ik nog meer grappen maken dan ik normaliter al doe.

Julie Poncelet: Zo dronken dat ik het me niet meer herinner.

Trix Savelberg: Ja. Marcel Schoehuijs: Ja, wel vaker dan eens.

John Vroemen: Dit is een gewetensvraag.

Ik zeg altijd tegen mijn vrienden dat ik de enige nuchtere ben en zij dronken zijn wanneer we wel eens te diep in het glaasje gekeken hebben. Toch zal ook ik wel eens meer dan aangeschoten geweest zijn en – ik moet eerlijk bekennen – dus dronken.

Ronald van de Wiel: Aangezien ik graag op stap ga is dat zeker wel eens een keertje voorgekomen…

Waar heeft u een hekel aan?

Mariet Oosterbaan: Aan mensen die menen dat ze beter zijn dan anderen en aan mensen die niet open staan voor ideeën/meningen van anderen.

Valerie Haenen: Euh…de vuilniszakken buiten zetten.

John Görtzen: Een hekel heb ik aan mensen die echt domme dingen doen, hetgeen ik dagelijks om mij heen zie, grote irritatie en ergernis maakt zich dan van mij meester.

Julie Poncelet: Ik heb een hekel aan zondagrijders.

21tig

Trix Savelberg: Onrecht, onbeschoft gedrag, oppervlakkigheid, egoïsme etc.

Marcel Schoehuijs: Bumperklevers.

John Vroemen: Ik heb aan wel meer dan een dingen een hekel, maar het meest heb ik een hekel aan mensen die niet eerlijk zijn, achterbaks of het achter de ellebogen hebben en zich dus ten koste van anderen omhoogwerken of verrijken.

Ook aan mensen die kwaadspreken over anderen heb ik een hekel.

Ronald van de Wiel: Mensen die te snel hun oordeel over anderen klaar hebben.

Wat is naar uw idee de mooiste popplaat ooit en waarom?

Mariet Oosterbaan: Geen idee. Ik hou wel van Queen.

Valerie Haenen: Ik zing en dans graag

op alles mee. Misschien ‘Paradise by the dashboardlight’…

John Görtzen: Ik ben niet zo’n pop-liefhebber en luister voornamelijk naar dance en rockmuziek.

Binnen dat genre moet ik toch wel ‘Second toughest in the infants’ van Underworld noemen omdat die plaat aan de basis staat van mijn grote liefde voor Underworld en dance.

Julie Poncelet: Ik luister veel en graag naar muziek. De mooiste popplaat, weet ik niet meteen.

Ik ben wel fan van Lenny Kravitz.

Trix Savelberg: Daar heb ik even geen antwoord op omdat ik niet kan kiezen.

Het ligt ergens tussen 1975 en 1985, de periode dat ik het meest bewust met muziek bezig was.

Marcel Schoehuijs: ´Like a hurricane´ van Neil Young. Een betrokken artiest met een melancholisch nummer dat nooit op lijkt te houden.

Waarschijnlijk past het goed bij mijn karakter: stormachtig en toch dromen.

John Vroemen: Ik zou niet zo een twee drie weten wat ik de mooiste popplaat ooit vind omdat ik meerdere popplaten mooi vind. Muziek van de Rolling Stones en muziek uit de jaren ´70 en ´80 heeft mijn voorkeur. Toch kan ook een plaatje van b.v. Robbie Williams mij wel bekoren.

Ronald van de Wiel: Moeilijke vraag omdat ik heel veel soorten muziek goed vind maar qua compleet album zou ik toch zeggen: ´The Wall´ van Pink Floyd.

De teksten en de muziek zijn geweldig en ik kan iedereen aanraden de DVD van hun

concert ter gelegenheid van het vallen van de Berlijnse muur eens te bekijken!

Met welke vrouw of man wilt u wel een avondje op stap en waarom?

Mariet Oosterbaan: Weet ik ook niet.

Ik heb geen idolen of personen die mij bijzonder intrigeren of zo. Ik ga graag met Frans op stap.

Valerie Haenen: Met de Italiaanse topscheidsrechter Colina. Zijn ogen spreken voor zich.

John Görtzen: Met Michael Palin zou ik graag eens een pint vatten omdat hij heel veel humor bezit, over de hele wereld heeft gereisd en deel heeft uitgemaakt van het fantastische Monty Python.

Julie Poncelet: Als ik dan echt zou mogen kiezen, geef me dan maar Lenny Kravitz.

Waarom? Lees de vorige vraag.

Trix Savelberg: Dat kunnen er ook meerdere zijn, maar als ik dan moet kiezen: Nelson Mandela. Wat een charisma, wat een leven, wat een kracht, wat een invloed! Marlon Brando en Al Pacino. Maar dan in “The Godfather”: mijn idolen in de film aller films Marcel Schoehuijs: Hella van der Wijst (de wandeling KRO), naast dat ik het een mooie vrouw vind, lijkt ze me aardig. Ze houdt net als ik van wandelen, mensen en praten. Wel lijkt ze een beetje saai maar of dat echt zo is wil ik wel eens ontdekken.

John Vroemen: Omdat ik geen keuze kan maken met wie ik wel eens een avondje op stap zou willen noem ik ook maar geen naam.

Ronald van de Wiel: Het lijkt me wel aardig om eens met Robbie Williams op stap te gaan en te genieten van alle aandacht die je dan krijgt.

22tig

Wat stelt u zich voor van lesgeven op het Sint-Maartenscollege?

Mariet Oosterbaan: Dat het vooral leuk en gezellig is, zowel met leerlingen als collega’s.

Valerie Haenen: Vooraf kon ik moeilijk een beeld vormen van de Nederlandse onderwijscultuur. Maar na twee maandjes les geven op het Sint-Maartenscollege, kan ik jullie verklappen dat ik mijn Vlaamse leerlingen (bijna) niet meer mis.

John Görtzen: Lesgeven op het SintMaartenscollege afdeling gymnasium is gewoonweg kei-gaaf en vet-stoer!

Julie Poncelet: Supertof! Dat er nog veel fuifjes gegeven mogen worden.

Trix Savelberg: Dat ik er heel veel van kan leren en er ontzettend wijzer en rijker (nee, niet financieel dus) van word.

Marcel Schoehuijs: Een plaats waar ik lang kan blijven (voor mij geen cliché) door de afwisseling en de uitdaging die de school biedt. Het is natuurlijk een fantastische school met een prima sfeer en enorm leuke leerlingen van wie ik er nog te weinig ken. Hopelijk leer ik vele van jullie veel beter kennen. De werkweken en de vele andere uitstapjes trekken mij enorm aan, deze school organiseert er erg veel.

John Vroemen: Van lesgeven op het Sint-Maartenscollege stel ik me voor om zoveel mogelijk leerlingen enthousiast te maken voor het vak geschiedenis en zoveel mogelijk plezier te hebben gedurende hun schooltijd. Verder hoop ik dat de leerlingen van mijn lessen iets zullen overhouden waar ze de rest van hun leven iets aan zullen hebben. Ook wil ik een luisterend oor hebben voor de problemen waarmee kinderen zitten en proberen oplossingen te vinden voor hun problemen.

Ronald van de Wiel: Leuke werkomgeving met veel leuke collega’s en leuke leerlingen natuurlijk!!

De heer Baggen wilde niet in het keurslijf van de Paletredactie: Van mijn collega Vincent Westerwoudt ontving ik enkele weken geleden een vragenlijst met het verzoek om deze vragen zo snel mogelijk te beantwoorden en daarbij vooral de antwoorden niet te lang te maken. De vragenlijst kwam bij me over als een politieverhoor, waarbij ik meteen de eerdere vriendelijke ontvangst iets ging relativeren. Wat moet ik doen met vragen als “bent u wel eens dronken geweest?” (tsja, wie niet en wat dan nog?) en “hoe leeft u?” (mijn hemel, dat weet ik zelf niet eens) en niet te vergeten de moeder aller vragen: “gooit u wel eens afval uit het raampje van uw auto?” (wat moet ik daar nou weer mee?).

Bij het bekijken van deze vragenlijst had ik meteen visioenen van een halfverduisterde ruimte met een felle lamp op me gericht en ondervragers die ik natuurlijk niet kon zien. Meteen vroeg ik me af wat u of jullie, als lezers, aan moeten met antwoorden op vragen als “wie is uw vader, moeder, etc.”

Voor het geval u nu al op het puntje van uw stoel zit om het verlossend antwoord op deze vraag te lezen, daar gaan we: mijn vader was een eenvoudige, hardwerkende

mijnwerker die 2 jaar geleden is overleden op 82-jarige leeftijd en mijn moeder is op dit moment een krasse, tamelijk eigenwijze vrouw van 80 jaar, die nog zelfstandig woont en zelfs nog een auto heeft en sterker nog, deze auto nog gebruikt ook. Over auto’s gesproken, ik lees in het verhoor zelfs een vraag als “welke auto rijdt u?” Ik voel de warmte van de lampen op mijn voorhoofd, maar het antwoord moet voor de lezers vrij ontnuchterend zijn: ik weet het namelijk nauwelijks. Als de vraag nu zou luiden: welke fiets heeft u of welke sportschoenen heeft u, kijk, daar kan iets mee, maar welke auto, is dat belangrijk dan ???

Ik kom geregeld met een auto naar school en dat is zoiets als Mazda en soms zoiets als Daihatsu en dan weer zoiets als Giant (o sorry, dat is mijn fiets).

Dan toch maar iets over mezelf: ik heb ooit, in een letterlijk grijs verleden, economie gestudeerd aan de (toen nog) Katholieke Universiteit Brabant en ben tijdens mijn studie al begonnen met lesgeven aan het Coriovallum College in Heerlen. Na twee jaar Heerlen heb ik eerst 16 jaar aan het Stedelijk Lyceum in Maastricht en vervolgens zo’n 10 jaar aan het EuroCollege gewerkt.

2005 is voor mij het jaar van de totale verandering op vrijwel ieder vlak. Er kwam een einde aan mijn huwelijk en ik werd langdurig ziek (vanaf februari). Op de oorzaken van de ellende van de vorige zin wil ik hier liever niet ingaan.

Laten we het maar weer gewoon hebben over leukere onderwerpen. Jullie vroegen mij ook de mooiste popplaat ooit te noemen.

23tig

piercing Ook weer zo’n moeilijke vraag, want de mooiste popplaat ooit bestaat niet. Ik ben een enorme muziekomnivoor, ik heb een grote collectie pop- en jazzmuziek, maar het “mooiste ooit” wordt volledig bepaald door mijn stemming. Muziek is emotie en als er geen emotie meer in zit, dan hoeft het voor mij niet. Ik heb vrij weinig met snoeiharde rockmuziek (hoewel ik vroegere tijden helemaal weg was van Led Zeppelin), maar daarentegen des te meer met de singer-songwriter. Enkele van mijn mooiste CD’s zijn: “No Quarter” van Jimmy Page en Robert Plant (inderdaad, toch weer Led Zeppelin), een waanzinnig mooie mix van Westerse blues, rock en Arabische klanken, deels opgenomen op een marktplein in Marrakech; “Songs for Drella” van Lou Reed en John Cale, een eerbetoon aan Andy Warhol; “Berlin” van Lou Reed; “Smile” van Brian Wilson, een album dat afgelopen jaar eindelijk is uitgebracht en al tientallen jaren bekend stond als “the most legendary, unfinished, unreleased album in history”; ook “after the goldrush” van Neil Young, mag ik niet vergeten te noemen. Ik heb alles in huis dat door Joe Jackson op plaat is gezet. De muziek van Joe Jackson stond zelfs ooit centraal in een les, die ik gaf aan leerlingen van het Stedelijk. Van een heel ander kaliber is de muziek van John Coltrane (“a love supreme”) of van Miles Davis (“Kind of Blue”, naar deze cd luister ik tijdens het schrijven van dit verhaal). Als ik naar dit lijstje met namen terugkijk, zijn het eigenlijk alleen maar mensen die hun eigen weg volgens, zich daarbij niets aantrekkend van commercie of mode. Mijn jeugdzonde gaat echter nooit voorbij en dat is een passie voor de Nederbeat uit de periode 1963 tot ergens in de jaren ’70. Ik verzamel alles wat toen door Nederlandse beat c.q. popgroepen is uitgebracht. Ik zal jullie de namen in dit verband besparen, want dan ga ik me pas echt een oldtimer voelen.

Ergens in het midden van de vragenlijst

staat nog iets over politiek. In vroegere tijden ben ik inderdaad politiek erg actief geweest als lid van de PvdA. Zelfs tot en met een intensieve bemoeienis met de gemeentepolitiek van mijn toenmalige woonplaats. Op dit moment is dat (gelukkig) voorbij; och, je komt vanzelf tot inzicht, naarmate de jaren verstrijken. Bezig zijn met gemeentepolitiek betekent doorgaans 100% investeren en 5% (of nog minder) rendement. Of niet, Caspar?

Er staat zelfs een vraag over het praktiserend katholiek zijn tussen, niet te geloven. Hoewel, over geloven gesproken, ik ben best wel gelovig in die zin dat ik denk dat niets in ons leven zomaar of toevallig gebeurt. Toeval bestaat volgens mij niet. Ik denk dat we als individu steeds verder evolueren. Het tempo van onze eigen evolutie ook zelf bepalen en in dat verband geloof ik zelfs in reïncarnatie.

En dan zijn we plotseling heel ver bij de katholieke kerk vandaan. Een van de meest tragische vergissingen van de mensheid is dat we ons geloven in hogere machten ingedeeld hebben in diverse godsdiensten en bijgevolg godsdienstoorlogen. Hoeveel mensen zijn er niet vermoord in de naam van Christus?

Overige vragen over mij moeten anderen maar beantwoorden. Ook met betrekking tot het lesgeven op het SintMaartenscollege. Het gaat er niet om hoe de school heet of hoe de school is of welke school het is. Het gaat erom dat je werkt met leerlingen en dat je die leerlingen een piep-piep-piepklein stukje op weg helpt naar volwassenheid, zelfs met zo’n rare en abstracte vakken als economie en M&O. Jean Baggen

Eens kijken, zijn er nog vragen over? O ja, hier staat “geeft u les uit financiële overwegingen of uit roeping?” Die vraag kun je niet beantwoorden zonder tranen in de ogen te krijgen. Ik geloof dat we een spectaculaire 1% loonstijging krijgen, wat zal ik daar eens mee gaan doen? Is daarmee de vraag beantwoord?

Tot slot dan maar: met welke vrouw wilt u wel eens één avondje op stap? Wie heeft het nu in zo’n vraag over één avondje? Dat ene avondje en alle andere avondjes kan alleen maar zijn met mijn allerliefste vriendin Frouke, daar komt niemand anders voor in aanmerking.

24tig

papegaaienpraat Ze kunnen er geen genoeg van krijgen, onze geliefde leraren van het SMC. Ach, waarschijnlijk doen ze het gewoon om ook eens in Palet te staan en deze kans gunnen we ze dan ook van harte. Opmerking aan Dhr. Francort: tussenstand V.V. Wijshoff - R.K.V.V. Francort: 8-0!

Dhr. Derks: ‘Iedere leerling heeft natuurlijk een computer, televisie, dvd-speler, video-recorder, telefoon, playstation en een koelkast op zijn kamer, anders kun je geen huiswerk maken.’

Dhr. Wijshoff: ‘De leukste school van de hele Noormannensingel.’

Dhr. Wiertz over Fortuna: ‘Dhr. Baggen en de Dhr. Wijshoff zitten zelfs naast elkaar op de tribune, de rest van het vak is natuurlijk leeg.’

Dhr. Wijshoff: ‘Net zo spannend als wanneer Sinterklaas komt.’

Dhr. Görtzen vertelt over de liefde-haatrelatie tussen de Romeinen en de Grieken: ‘Net als bij ons; jullie houden van mij, ik haat jullie.’

Dhr. Wijshoff: ‘We hebben sinasappelen en cosinasappelen.’

Dhr. Wiertz heeft het over pensioenen: ‘Voor de al wat oudere mensen, Steinbusch en ouder ...’

Dhr. Wijshoff: ‘Ik snap dat je als MVV-supporter alles graag rustig aan doet, maar ik wil niet dat je een MVV-tempo hebt.’

Dhr. Habets (ANW): ‘Er was ooit eens een God, genaamd Pan. Helaas was hij niet zo knap geboren als ik...’

Dhr. Wijshoff: ‘Als ik zoveel enthousiasme hoor word ik helemaal hysterisch.’

Mw. Rozen: ‘Heb geen vrees mij te bellen: ik ben ook uitermate vriendelijk door de telefoon.’

25tig

Dhr. Derks: ‘Ja ik kan niet toveren, ik ben Harry niet. O, toch wel... Harry Plotter.’

Dhr. Wijshoff: ‘Je zegt het alleen een beetje rottig.’

Dhr. Derks: ‘Is er iemand allergisch voor mieren? Want dan moeten we een ander voorbeeld nemen.’

Dhr. Wijshoff: ‘Dat is een verassing! Is dat een verassing?

Nee, het is geen verassing.’

Dhr. Derks: ‘Met je rekenmachine is de was zo gedaan. Maar stop hem niet in de droger, want dan kreukt-ie.’

Dhr. Wijshoff: ‘en klaar is Kees… als je naam Kees is.’

Dhr. Derks: ‘ Iedere leerling heeft natuurlijk een computer, televisie, dvd-speler, videorecorder, telefoon, playstation en een koelkast op zijn kamer, anders kun je geen huiswerk maken.’

Dhr. Görtzen legt nieuwe grammatica uit.

Leerling: ‘Oh mijn God’ Görtzen: ‘Nee, zeg maar Görtzen!’

Leerling tegen mevrouw Thissen: ‘Mevrouw, hier!’

Mevr. Thissen: ‘Nou zeg, praat je thuis ook zo?’

Leerling: ‘Nee, tegen mijn moeder zeg ik niet mevrouw.’

Dhr. Wiertz: ‘Alie is zo te zien een meisje, want het is Alie met ‘e’, Ali B is Ali zonder ‘e’.

Sandra Muis, Bart Houben e.a.

26tig

Word jij soms ook zo moe, van mensen die het beter weten?

Die je constant verbeteren, die zich dan aan jouw gaan meten?

Word jij soms ook zo moe, van mensen die zich meer voelen?

poĂŤzie

Meer en beter dan een ander en dan aandikken wat ze bedoelen?

Diegene een spiegel voorhouden, dat heeft geen zin Want stel dat het te confronterend is Dan roepen ze toch keihard: Onzin!

Stel je eens voor, dat je eens iets zou leren, dat je je eens stoot.

En dat je je dan gaat bezeren Stel je eens voor dat iemand eens iets negatiefs eruit zou flappen.

Ja stel je eens voor,

27tig

dat iemand je ooit eens op je tere zieltje zou trappen...

Vicky van Wanroij

JE STEM LATENINHOREN DE TWEEDE KAMER! We debatteren wat af.

Eigenwijs zijn is heerlijk en zelfs zalig als je ook nog lekker kan discussiëren.

Sommigen genieten het voordeel af en toe zelfs in de blauwe stoeltjes te mogen.

Zo ook Guy Hoeben. Hij vertelt:

Verslag van Guy Houben over het Nationaal Jeugddebat d.d. 10 oktober 2005.

Debat 2: “Preventie en Jeugdcriminaliteit” met de vaste kamercommissie van Justitie.

(Mijn fractie) Debat 3: “Racisme” met minister Verdonk”.

Debat 4: Jongeren en de Europese Unie”met de vaste kamercommissie van Europese Zaken.

Debat 5: “Dierenproeven” met minister Hoogevorst.

We hebben nog 2 uurtjes de tijd om ons voor te bereiden.

Mijn fractie heeft de kleur blauw en wij gingen debatteren over Jeugdcriminaliteit.

Onze voorstellen zijn o.a.: Voor zware jonge criminele denken wij dat een gevangenisstraf absoluut niet helpt. Daar worden de jongeren namelijk niet beter van. Wij willen de minister dan ook vragen om zware jonge criminelen naar heropvoedingskampen te sturen.

Tevens vinden we ook dat ex-criminele jongeren en agenten samen langs scholen moet gaan om jongeren voor te lichten. En om een “stoere” voorlichtingscampagne te ontwikkelen om jongeren op het rechte pad te houden.

Debat 1: Openingsdebat “Inspraak op school” met minister Van der Hoeven.

Alle fracties mogen hieraan deelnemen.

De voorstellen werden goed ontvangen en ze stelden zelfs voor om met onze fractie een gevangenis te gaan bezoeken. Wordt vervolgd.

Op maandag 10 oktober is het eindelijk zover, we gaan naar de Tweede Kamer om onze voorstellen neer te leggen bij de Ministers. Deze dag had een feestelijk tintje namelijk het 10e Jeugddebat! Van onze school deden ook mee: Sjoerd Hartog, Conchita Pizzuto en ondergetekende.

Vroeg uit de veren. Om 05.00 uur sta ik al naast mijn bed, mijn ouders gaan gezellig mee want de publiekstribune is opengesteld voor ouders, vrienden, kennissen en mentors etc.

Politici werden gedwongen om duidelijke taal te spreken. “Wordt het nu een ja of nee mevrouw de minister?”.

En van afwimpel technieken zoals “Dat zullen we nog eens bekijken”en “Wat kunnen jongeren zelf organiseren?”, waren wij niet van gediend.

Ook minister Verdonk moest eraan geloven. Met haar gingen de deelnemers fel in debat over racisme. Zelfs een “Big Brother-huis“ tegen racisme kwam aan bod.

Ze zegde wel toe zo snel mogelijk in het huis voor Democratie en Geschiedenis een speciale kamer in te richten.

Een deelnemer vond het een goed begin en noemde haar een “topwijf”.

Minister Weisglas (de voorzitter van de Tweede Kamer) reageerde met de woorden. “Dergelijk benaming voor Mevrouw Verdonk zal ik niet gebruiken. Maar wel met een “big smile” op zijn gezicht hihi.

Minister Verdonk was zeer tevreden over het debat en een opmerking van haar was: “Ik doe zelden in de Tweede Kamer zoveel toezeggingen als ik bij jullie heb gedaan!”

28tig

Om maar eventjes aan te geven dat de jongeren goed druk weten te zetten op de ministers.

Opvallend was dat er niet veel geld ter beschikking is om diverse voorstellen uit te voeren en dat er afspraken in de toekomst werden gemaakt om over goedkopere voorstellen te gaan brainstormen met de betreffende ministers en commissies.

De deelnemende politici waren erg onder de indruk van onze voorstellen.

We hebben duidelijk laten blijken dat politiek aantrekkelijker moet worden gebracht en in begrijpelijke taal.

Een statement was: “We worden doodgegooid met saaie informatie”.

Minister Hoogervorst plaatste de opmerking: “Bij mijn eerste debat gierden de zenuwen door mijn lijf”, of jullie kunnen het goed verbergen, mijn complimenten voor de goede presentaties”.

Het klopt, we waren best nerveus, maar het was niet te merken gedurende de felle discussies.

Ik vond het een zeer interessante ervaring en zal zeker in de toekomst me blijven bezighouden met de Nationale Jeugdraad. Jammer genoeg mag men maar 1 keer meedoen bij het grote Nationale Jeugddebat.

Ondanks dat het Jeugddebat voor de 10e keer werd gerealiseerd is er weinig aandacht aan besteed door de media.

Het Nationaal Jeugddebat is jouw

kans om politici te laten weten wat jij belangrijk vindt!

Ieder jaar selecteert de Nationale Jeugdraad ongeveer 100 jongeren.

Wij zijn niet alleen jongeren met de grootste mond, of de snelste praatjes maar ook de jongeren die ontzettend goed opletten tijdens het debat.

Ben jij tussen 12 en 18 jaar en weet jij wel hoe het voor jongeren beter kan?

Kortom, grijp je kans om de politiek eens te vertellen wat jij denkt.

DAN IS HET NATIONAAL JEUGDDEBAT WEL WAT VOOR JOU!!!!!!!

Politieke groeten van Guy Houben

29tig

Wrakanalyse Dit keer is de auto van meneer Klingenstijn aan de beurt. Met hoge verwachtingen lopen we erop af.

Maar die verwachtingen verdwijnen al snel bij het zien van een zielige, donkergroene Citroën AX uit het jaar dat ze nog vierkante auto’s maakten (zo rond 1535). Bij nadere analyse vallen vooral de hippe platte wieldoppen en de sportieve vierkante lampen op. Maar het allerzieligste aan deze “auto” moet toch wel de 3 cm uitstekende, donkergroene, mislukte ik-benook-cool-want-ik-heb-een-spoiler spoiler zijn. Wij wisten niet eens dat spoilers nut hadden bij 130 km/u (topsnelheid)(ja, zielig hè). Maar goed, genoeg over de buitenkant gepraat, het is ijskoud buiten en we willen het interieur ook wel eens zien. Maar, als we de auto in stappen, nog steeds met een beetje van die hoge verwachtingen (zelfs na zo’n buitenkant) lijkt het net of we in een oude zwart-wit film stappen. Ja mensen, de makers van deze “auto” zijn erin geslaagd om geen enkel beetje kleur in deze auto te stoppen. Wel handig eigenlijk als je wilt slapen, of al het stof wil verbergen, maar niet echt een auto waarin je je vriendin in wilt vervoeren (en misschien wel meer). Maar goed, meneer Klingenstijn denkt waarschijnlijk ook niet aan vriendinnen. We kijken maar weer verder, dit keer op zoek naar enige extra’s en die hebben we gevonden. Hier volgt nu een lijst van alle extra’s, hou je vast! : Radio, verwarming. OK, waarschijnlijk was deze auto dus niet echt duur. We besluiten om

Klingenstijns Car

maar eens in het dashboardkastje te kijken. Aangezien de extra’s niet echt interessant waren (wat zou er nou mogelijk interessant kunnen zijn aan verwarming?). Wat we in het kastje aantreffen? Één rood/ roze handschoen (wat moet je nou met één handschoen?!?!), twee blaadjes met routebeschrijving, lucifers (hm, aan de rare geur te ruiken waarschijnlijk voor joints aan te steken. Geen wonder dat het pakje bijna leeg is en meneer Klingenstijn zo blij) en ten slotte en waarschijnlijk allerschokkendste: Een DUBBEL-cassette van Pavarotti, the ultimate collection. Wie wil er nou in godsnaam al maar één cassette van Pavarotti hebben, laat staan twee! Intens geschokt kijken we op de achterbank, gelukkig niks schokkends (alhoewel, dat roze dekentje): een roze dekentje en een spuitbus met luchtverfrisser. Weer een beetje gekalmeerd beginnen we aan de startproef. Maar het geluid dat we horen als we de sleutel omdraaien klinkt alsof er een schreeuwende kat onder de

motorkap zit. Na drie seconden de kat aangehoord te hebben, veranderd het geluid in dat van een piepende muis. Dat blijkt dus het geluid te zijn van de motor die aangeslagen is. Na bijna genoeg gezien te hebben, kijken we als laatste in de kofferbak.. Hier treffen we een verdacht bruin spoor aan, dat er nog het meeste op lijkt dat er een lijk in vervoerd is. Na deze laatste verschrikking besluiten we dat we wel genoeg hebben gezien.

Onze conclusie, deze auto is al lang dood, net als die arme persoon die in de kofferbak lag.

Jeffrey Rongen & Romain Hendriks

30tig

Backstage bij… ...................................

Lange Frans en Baas B Het komt niet vaak voor dat ik aan een prijsvraag mee doe, laat staan dat ik er eentje zou winnen.

En toch, op een mooie dag, stond ik daar met mijn Blokkertasje in een frutselwinkeltje toen mijn mobiel ging. 5 minuten later konden ze het plafond gaan renoveren. Ik had een prijs gewonnen…

Backstage een interview doen met Lange Frans en Baas B!!!

En túúrlijk was ik bereid om, gewapend met mijn recordertje, hélemaal af te reizen naar Purmerend om de heren mijn retecoole vragen op hun af te vuren!!

Exclusief voor jullie een verslag van deze geweldige dag!

Purmerend, woensdag 28 december: ’s Middags begon de pret al: 3,5 uur lang treinen in het vooruitzicht. En een pak sneeuw. Wonder boven wonder reden de treinen op tijd, dus had ik nog anderhalf uur over om te gaan shoppen in Purmereutel. Zwaarbeladen en met een plattegrondje in mijn hand de weg kwijtgeraakt en via omzwervingen toch nog, op tijd (!)(heel knap voor mijn doen), bij theater de Purmaryn aangekomen.

Liep ik met mijn zusje, die mee was, hoe logisch, het theater binnen, maar geen enkel ontvangstcomité te bekennen.

Whatever, ik ging maar zitten. Dan is er een aardige man die aan onze snoeten blijkbaar zag dat we uit Maastricht komen en ons daarom een cola gaf. 10 minuutjes later kwam mevrouw Tanja, file, het theater binnenwandelen. We kunnen beginnen! Trappetjes, deuren, gangen, zalen, kasten, tafels, alles kwam ik tegen toen we naar een hal liepen.

En daar stond hij dan, de enige echte Frans, de Lange Frans uit Diemen-Zuid, inclusief lengte en Amsterdams accent (of Diemens accent?) Hij stelde zich voor als gewoon Frans. Dat klinkt raar, Frans, als er zo’n stoere rapper voor je staat.

Maar hij is echt een hele toffe gozer, weet je. Superaardig, geen kapsones, niet gedacht. We gingen weer verder met Frans en hij liep de kleedkamer in waar we gingen zitten. We mochten alles uit doen. Kleren liet ik aan. Er zat nog een flinke jongen “Hoi, Thijs.” “Hoi, Sandra.”

Later bleek dat deze doodnormale man die Thijs heet de Brutus te zijn. Brutus?

Hoe zou hij aan die naam zijn gekomen?

Frans ging maar in een hoekje een boekje lezen. Het was dan ook pas 6 uur, om kwart over 8 zou de show pas gaan beginnen. ‘Spreek’ heet de voorstelling.

Misschien zat Frans daarom te lezen, hij moest zijn stem sparen. Toen werden tussendoor folders van een Thais restaurant doorgegeven. We mochten eten, samen met Lange Frans en Baas B! Supercool! En voor gratis eten ben ik altijd te porren natuurlijk.

De fotograaf was zich al flink gaan plezieren met zijn camera waarmee hij waarschijnlijk duizenden foto’s kon maken, aangezien hij er al honderd van

een lezende Frans maakte. Kwam ik met mijn cameraatje van 3,3 pixels en 256 MB. Nou, ik ging maar weer zitten, echt niet meer wetend wat te doen, toen eindelijk Baas B de kamer binnenliep! Een in grijs huispak gehesen mannetje. Hij is cool vandaag. Zo raar om ze live te zien.

Maar ze zien er echt precies hetzelfde uit als op de tv in ieder geval. Na een beetje kletsen begon de soundcheck. Die artiesten hebben allemaal zo hun eigen interpretatie van sound-checken, het leek meer op een uitlating, een speelhoek en een uh… wedstrijdje zeg maar. Wij stonden op dat podium en liepen heen en weer, waar dadelijk het optreden zou zijn. We zouden dadelijk daar in de zaal zitten, nu staan we op de artiestenkant!

Het podium was ingericht als een hangplek voor de jeugd, compleet met ijzeren bankje, basketballnet en plaatsnaambord (mag jij raden van welke plaats). Er stonden ook nogeen drumstel en een keyboard-kwartet, met één man erachter, en er hoorden ook nog twee gitaristen bij. De D-Men en orkest waren er al helemaal klaar voor! Maar eerst eten. Ik had nummer 47 gekozen, zou niet weten wat het was, maar het was erg lekker! Maar aan tafel voelde ik me echt zo’n Dreuzeltje zo bij de rappers aan tafel. Nog ff een fotosessie onder het eten (o nee! Zit er geen rijst tussen m’n tanden, jongens?!) en een babbeltje.

31tig

...................................

B Toen iedereen het op had, was het al bijna 8 uur en vertrokken we weer naar de kleedkamer waar we het interview zouden doen. Recordertje! Pen! Papier!

Een dikke 10 minuten heb ik ze het hemd van hun lijf gevraagd. Kort samengevat: ze hebben geen geluksding bij zich, ze hebben nog niet gestagedived, maar Frans vind het wel leuk om Bart het publiek gewoon in te duwen, de raarste roddel over Bart was dat hij Marokkaan zou zijn, hun moeders vinden het rappen van hun kinderen helemaal geweldig, als ze een potje zouden hebben waar ze steeds geld in moesten gooien als ze een fout op het podium maken, zou het potje al tot de nok toe vol zitten en Maastricht vonden ze helemaal geweldig! Nou, dat is toch mooi om te horen! Dit interview is trouwens gewoon uitgewerkt in het blad waar ik het gewonnen heb, de Hitkrant.

Dat was geen reclamepoging. Nummer 1 =D. En toen was het hoog tijd om te gaan. Alle spullen werden meege-nomen en ik, mijn zusje, Tanja en de fotograaf vertrokken naar de zaal. Iedereen om me heen was zo blij ze dadelijk te zien en eventueel ze aan te raken en een handtekening te vragen, terwijl ik de vorige uren ze had mogen interviewen en met ze had mogen eten!

Half 9, iets te laat dus, begon het. Frans kwam het podium op en begon te rappen, het publiek h茅lemaal wild. Even later kwam ook Baas B de podiumbemanning versterken. N贸g wilder kon het publiek echt niet meer. Tussen alle liedjes door, werden de twee een heus cabaretkoppel en betrokken heel leuk het publiek bij alles wat ze deden. Het leukste onderdeel vond ik toch wel het freestylen van Lange Frans. Hij moest

de zaal uit en Brutus liep de zaal in om woorden van het publiek op te laten schrijven. Theater, wasmachine, Diemen, vuurwerk, kaketoe, jarig, lantaarnpaal, appel-flap, cocktailprikker, strijkijzer, Jan Smit, plafond: met al die woorden improviseerde Frans achter elkaar een hele rap. Vet! Aan het einde stormde de halve zaal meisjes het podium op om de mannen te bespringen en toen die weg waren stonden ze een beetje en dwaalden toch maar weer af.

De show was echt fantastisch! Half 11 was het afgelopen en kwart voor 11

kwamen Frans en Brutus de hal in om de overgebleven fans een handtekening te geven. Ik heb ze nog eens flink bedankt voor de geweldige dag die ik gehad heb.

Wat een gasten. Geweldig!

Sandra

PS. 12 mei zijn ze in Maastricht!

32tig

Debbie

Ditches

Mending Wall Something there is that doesn’t love a wall, That sends the frozen-ground-swell under it, And spills the upper boulders in the sun, And makes gaps even two can pass abreast.

The work of hunters is another thing: I have come after them and made repair Where they have left not one stone on a stone, But they would have the rabbit out of hiding, To please the yelping dogs. The gaps I mean, No one has seen them made or heard them made, But at spring mending-time we find them there.

I let my neighbor know beyond the hill; And on a day we meet to walk the line And set the wall between us once again.

We keep the wall between us as we go.

To each the boulders that have fallen to each.

And some are loaves and some so nearly balls We have to use a spell to make them balance: ‘Stay where you are until our backs are turned!’

We wear our fingers rough with handling them.

Oh, just another kind of out-door game, One on a side. It comes to little more: There where it is we do not need the wall: He is all pine and I am apple orchard.

My apple trees will never get across And eat the cones under his pines, I tell him.

He only says, ‘Good fences make good neighbors’.

Spring is the mischief in me, and I wonder If I could put a notion in his head: ‘Why do they make good neighbors? Isn’t it Where there are cows?

But here there are no cows.

Before I built a wall I’d ask to know What I was walling in or walling out, And to whom I was like to give offence.

Something there is that doesn’t love a wall, That wants it down.’ I could say ‘Elves’ to him, But it’s not elves exactly, and I’d rather He said it for himself. I see him there Bringing a stone grasped firmly by the top In each hand, like an old-stone savage armed.

He moves in darkness as it seems to me~ Not of woods only and the shade of trees.

He will not go behind his father’s saying, And he likes having thought of it so well He says again, “Good fences make good neighbors.”

-Robert Frost

We should all make the resolution to break down at least one wall this year. Fences donʼt bring security but loneliness. Dare to be the first to remove a stone.

I wish you all a happy and healthy 2006!

Debbie Ceiler

33tig

s De Talpanesetoestand zet de wereld in een totaal ander daglicht. Je denkt straks dat het volstrekt normaal is dat je tijdens een tandartsbezoek halverwege de wortelkanaalbehandeling een spontane commercial over je heen krijgt. Of tijdens de grote boodschap op een openbaar toilet. Of in de paskamer terwijl je net je nieuwe setje staat te showen aan je nieuwe partner. Of in de file. Dat er dan een motoragent langsrijdt met een ontzettende knakworst op zijn rug. Weten wij veel. Gaat het nou echt de spuitgaten uitlopen of denken wij nog gewoon na?

Hèhè, weer een avondje zappen.

Huh? 1 tegen 100 op talpa? Ik dacht dat dat altijd op NL2 kwam.

O ja, natuurlijk! Dat was ik even helemaal vergeten! Talpa, die nieuwe zender van John de Mol, heeft een heleboel programma’s overgenomen, waaronder 1 tegen 100. Maar ook De Postcode Loterij, Expeditie Robinson, bijna alle voetbal, etc. Er zijn natuurlijk ook programma’s bijgekomen, maar of die nu zo interessant zijn?

Waarom is Talpa eigenlijk nodig? Er kwam toch al genoeg pulp op de tv?

Ikzelf zat eerlijk gezegd niet zo op deze vertalparisering te wachten. Jullie wel? Dit allemaal komt toch alleen maar omdat meneer John de Mol nog meer geld wilde verdienen aan al die reclame-inkomsten. En dan zadelt hij ons op met zoveel programma’s die ook al op andere zenders te zien waren! Maar ja, de grote televisiehelden van deze tijd volgen op een gegeven ogenblik graag de geur van het grote geld. Barend en van Dorp

kletsen nu hun tijd vol op Talpa in plaats van op RTL4, het Nederlands voetbal kwam eerst op NL2 (en dan stukken beter) en zus Linda moest natuurlijk ook volgen, dus al haar shows ook.

En wat gebeurde er met Nickelodeon?

Die blijft overdag nog uitzenden voor de kleine kinderen en ’s avonds (wanneer de programma’s kwamen die wij graag wilden zien) komen er een paar leukerds van Talpa ons lastig vallen met hun gezwets. Ja, dan moet je je toch maar eens gaan afvragen of het het wel allemaal waard was. Ik zou zeggen nee, want er kijkt toch maar klein deel van alle mensen naar “al” die nieuwe programma’s op Talpa. En of al die nieuwe reclameblokken nou zoveel zin hadden? No way!

Majo

talpa

34tig

High School in In het jachtige tempo van de school, vriend(in), vervolgopleiding, kind en baan,

Nieuw-Zeeland

vergeten we wel eens dat het leven leuk is. Dus waarom niet een jaartje wat anders na dat slopende examenjaar. Trotseer die dwingende ouders en oma´s en meld hen: ´Ik ga een jaar erop uit!´ Zoals Stephanie.

Stephanie Sarneel Wat te doen na het SMC? Wat en waar wil je gaan studeren? Wil je wel gaan studeren? Waarom niet eerst een er jaartje tussenuit gaan? Dat is wat ik besloot te gaan doen. Een jaartje naar de andere kant van de wereld en daar ben ik nu al ruim 3 maanden; in Nieuw-Zeeland!

Hier ga ik ‘gewoon’ naar een middelbare school voor 5 maanden, ik verblijf hier bij een heel leuk gastgezin bestaande uit Kevin, Sharlene en hun 8 jarige dochter Clelland. Ik woon hier in Rotorua ( dat betekent ‘meer twee’ in Maori ).

Dat ligt in het midden van het noordereiland.

Rotorua wordt gezien als het maori ‘mekka’ en trekt dan ook veel toeristen aan, ook omdat het een thermisch gebied is compleet met vulkanen, modderpoelen, geisers etc. Rotorua heeft 60.000 inwoners en dat is voor Nieuw- Zeeland al vrij groot aangezien Nieuw-Zeeland 5 keer zo groot is dan Nederland maar telt maar 4 miljoen

inwoners! Nieuw-Zeelanders ( Kiwi’s ) zijn erg aardige en gastvrije mensen, ze zijn trots op hun natuur en kiwivogeltje, verder zijn ze helemaal gek van rugby. Mocht je willen weten hoe mooi en bijzonder de natuur is, kijk dan naar Lord Of The Rings want dat is volledig in Nieuw-Zeeland opgenomen (en je kunt hier ook nog naar de filmlocatie’s, lotr-tours doen en naar Hobbiton!)

Hier ga ik naar Rotorua Girls’ High School, jups een school vol met meisjes. In Nieuw-Zeeland hebben ze nog 24 meisjesscholen verspreid door het land. Ze hebben hier natuurlijk ook een Boys’ High, dat ligt een eindje verderop in de straat. School is hier echt totaal anders! Zo hebben ze hier geen jongens, geen Francort, geen Arnold die schreeuwt dat je van je fiets moet stappen. Hij zou hier sowieso verveeld raken want iedereen komt met de bus of met de auto (je mag hier beginnen met rijden als je 15 bent!) Iedere dag ziet er hetzelfde uit, je hebt iedere dag dezelfde 6 vakken. Vlak voor de lunch heb je assembly of whanau (betekent ´familie´ in Maori en is zeg maar een soort van periode

35tig

om met je mentor te praten).

Je start hier High School als je 12 bent in year 9 en eindigt als je 18 bent in year 13. Year 9 t/m 12 loopt hier vrolijk rond in uniform. Het valt wel mee, het zijn geen plooienrokjes, witte kniesokken en stropdassen maar gewoon een blauwe rok of broek met een witte polo of blouse en voor in de winter een aubergine kleurige trui. In year 13 (waar ik in zit) moet je zwart/witte kleren dragen.

Verder is het niet een groot gebouw hier, maar allemaal verschillende gebouwen (jeuj geen trappen meer lopen!) Zo hebben ze hier een muziekgebouw waar meneer Arets en meneer Roovers alleen maar van kunnen dromen en kun je hier gratis (!) muzieklessen (gitaar, drum, piano, zang, etc.) volgen. Hier op school is de keuze uit sportactiviteiten enorm. Je kunt hier normale sporten doen zoals hockey, voetbal en tennis maar ook kano, polo, onderwater hockey en skydiving. Ook hebben ze hier een housesysteem (denk aan Harry Potter) Ze hebben vier houses: Hinemoa ( red, mijn house ) Karenga ( blue ) Rangiuru (green ) en Rukuwai ( yellow ) de namen komen van belangrijke Maori-vrouwen. Ze hebben dan wedstrijden tussen de houses en daarmee kun je housepoints winnen en aan het einde van het kaar is er dan een grote winnaar. Dat zouden we op het SMC ook moeten hebben vind ik!

Wat ook totaal anders is is het soort vakken dat je kan kiezen. Zo hebben ze de normale vakken die wij ook hebben: engels, wiskunde, biologie, geschiedenis etc. maar ook: Drama,

Dance, Hairdressing, Design, Psychology, food technology en classics ( Griekse en Romeinse mythology maar niet de talen ) Natuurlijk kom je ook in vreemde, maffe en beschamende situaties terecht. Zo zei ik heel erg intelligent dat 6 uur ‘s avonds wel een rare ‘ tea time’ is maar twa is dinner in kiwi-Engels. En ging ik de eerste dag heel snugger op zoek naar de meisjes-wc op school en dacht ik dat iedere auto ons zou raken (ze rijden hier links) en stapte ik heel slim in aan de bestuurderskant.

Ik hoef nog maar 2 weekjes naar school en dan zit het er al weer op en begint mijn zomervakantie (de seizoenen liggen hier andersom, dat wordt dus zonnig weer met kerst!) In december ga ik samen met mijn ouders Nieuw-Zeeland verkennen en in januari ga ik met Merel (voor sommige beter bekend als Merel1 of Muis) backpacken door Australie voor 5 maanden. Dan nog een tussenstop in Fiji en LA en dan is het tijd om weer naar huis te gaan en dan toch maar eens te gaan beginnen met studeren…

Voor Mijn Reisverhalen: www.stepdownunder.tk

Voor De Site Van Mijn School: www.rotoruagirsh ighschool.co.nz Voor De Site Van Mijn Organisatie Travel Active: www.travelactive.nl

36tig

De vondst

Duizend keer duizend keer duizend voetstappen vegen voeten van de grond In het zand versmelten sporen van verloren vaders tevergeefs gezocht door het kind dat de blauwe schelp niet laten liggen kon

Thalia Lysen

37tig

Nacht van de Mythen

Komt Komt Komt Komt Komt

Aanstaande vrijdag 10 maart 2006 is het weer zover!

Voor de vierde keer zal er in de

aula van onze school de Nacht van

de Mythen plaatsvinden. Leerlingen van de klassen 1 t/m 6 van het

gymnasium zullen de avond vullen

met klassiek entertainment; helden als Herakles, de beroemde dichter

Livius, maar ook Cleopatra, Hades & Persephone en Daidalos & Ikaros komen voorbij.

Dit mag je niet missen!

Wanneer: vrijdag 10 maart

Waar: de aula van onze school Aanvang: 20.00 uur Entree: gratis.

dat dat dat dat dat

zien zien zien zien zien

38tig

Sonnet Jouw lach is als leven in liefde en lust als de zon zinkend in zee met de ziekte der zaligheid zwijmel ik mee lieflijk luist’rend naar losbandige rust ben bekoorlijk betoverd wanneer je me kust als een rode roos rustend in vree een regenboog van romantiek raast in mij gedwee brullend van blijdschap, bezeten bewust Maar terwijl ik geef, geluk zo groot lachend van liefde, laveloos levend gezegend met gaven en brood Gaf ik alles, niet gewaarwordend mij nood wordt door de liefde verloochend door mijn eigen geluk gedood

39tig

LYRICS

The Massacre vs. The Documentary The Massacre, een album van 50 Cent, uitgekomen Valentijnsdag vorig jaar. En laat ik er maar niet omheen draaien en meteen met de deur in huis vallen: het was kut. De naam alleen al, de Massacre. Massacre betekent massamoord.

Dat geeft meteen al aan dat het album qua teksten niet veel soeps zal zijn, want als je je album massamoord noemt dan zal het waarschijnlijk geen heel grote verscheidenheid aan onderwerpen bevatten, in de tekst dan. 50 Cent rapt in zijn album over het gangster zijn, het pimp zijn en over zijn hood, de ghetto in New York waar hij vandaan komt.

Allemaal onzin als je het mij vraagt. Hij is allang geen gangster meer: ten eerste omdat hij het niet hoeft omdat hij meer dan genoeg geld heeft en dus echt geen bank hoeft te beroven ofzo, en ten tweede omdat hij alleen maar ruzie zoekt met andere rappers en daar gaat hij heus geen massamoord

op voorbereiden. Dus die naam, The Massacre, is sowieso al totaal niet meer van toepassing.

Volgens hemzelf is hij ook pimp en veel mensen zullen ook wel vast stellen dat hij dat is. Maar als je er eens goed over nadenkt kom je tot de conclusie dat dat eigenlijk totale bullshit is. Een pimp is iemand die hoeren beschermt en 50 cent heeft dat nooit gedaan. Het begrip pimp wordt ook wel gebruikt voor iemand die vrouwen playt maar dat klopt ook niet want in interviews heeft hij gezegd dat hij geen tijd heeft voor vrouwen. Dus dat pimp image is gewoon compleet verzonnen en op een geloofwaardige manier uitgewerkt.

Hij rapt ook over zijn ghetto in de nummers In My Hood en My Toy Soldiers. New York, daar woont hij al jaren niet meer, hij woont nu in een keurig huis ver van de stad, dus dat is ook gewoon onzin.

Niet alleen de lyrics maar ook de beats konden een stuk beter. Op het album staan heel veel van die hijgerige beats of irritante of van die beats waardoor

40tig

je de rap nauwelijks kon horen.

Het rappen van 50 Cent zelf kon ook een stuk beter, heel vaak rapte hij in het refrein met elke keer een tel tussen elk woord, nogal irriterend, alsof er woorden zijn weggelaten of gecensureerd.

Naast dat alles stonden er toch wel een paar goeie nummers op. Piggy Bank bijvoorbeeld, waar 50 Fat Joe, Jadakiss en Kelis disst. Daar is hij zonder twijfel het beste in, dissen.

Ook So Amazing met Olivia en In My Hood waren wel goede nummers, goed geproduceerd met goed uit de verf gekomen rap van 50.

Jammer alleen dat alle andere 19 nummers zo slecht waren. Ik had er meer van verwacht.

The Game is een nieuwe rapper uit Compton, LA, en The Documentary is zijn eerste album.

Hij is lid van de rapclic van 50 Cent, G-unit, en doet samen met hen nummers en concerten. Ook stond hij in het voorprogramma van de tournee van Snoop Dogg.

In tegenstelling tot 50 Cent’s laatste album is The Documentary wél goed.

Kenmerkend voor het album zijn niet alleen de goede lyrics en productie maar ook de verscheidenheid van onderwerpen die aan bod komen in zijn teksten.

The Game zit bij G-unit dus hij moet bewijzen dat hij ook een G is. Dat doet hij ook zeker, de helft van het album gaat erover in nummers zoals How We Do, Higher, Westside Story etc.

Maar in deze nummers komen geen slechte rap of irriterende beats voor, in tegenstelling tot in The Massacre.

Af en toe kan de productie wat beter maar dat is niet het werk van The Game geweest.

Naast die nummers rapt hij ook over het feit dat hij in een coma heeft gelegen, over gestorven rappers, zijn kind, het leven in de ghetto (waar hij nog steeds woont), dode homies van hem, allemaal onderwerpen die nu nog op hem van toepassing zijn en waar hij het nu nog moeilijk mee heeft.

Verder hebben een heleboel goede artiesten aan het album meegedaan: Busta Rhymes, Nate Dogg en Eminem maar ook Mary J. Blige en Faith Evans; R&B artiesten die soms ook een couplet zingen. Een stuk beter dan bijvoorbeeld Olivia.

Al met al een heel goed album, beter dan The Massacre. Dat vonden de meeste mensen ook want The Documentary verkocht stukken beter.

En daar ging het dan ook meteen fout.

Toen The Game beter bleek dan 50 Cent werd 50 (volgende The Game) bang dat The Game de ster werd van G-Unit dus werd hij eruit gegooid. Dat pikte The Game natuurlijk niet dus hij schreef een paar dissen waaronder het nummer 300 bars dat bijna 20 minuten duurt. In andere dissen werkt hij samen met artiesten die ook ruzie met 50 hebben. Hij verbetert fouten in de uitspraak van 50, disst heel G-Unit

(zegt G-Unot op elk concert wat hij geeft) en laat gewoon niks meer van hen heel. 50 Cent reageerde hierop met dissen zoals Game Over en 300 Shots met artiesten als M.O.P. en Mobb Deep. Alleen verpest de beat het helemaal en duurt 300 bars drie keer zo lang en gebruikt The Game ook samples en verschillende beats.

G-Unit noemt 50 Cent “The General.”

Het enige punt is dat deze generaal tegen alle verwachtingen in verslagen is door een van zijn eigen mensen.

Een joch uit de ghetto van LA welteverstaan.

Pieter Brockhaus, H3D

41tig

Waar zijn de idealen?

Een paar weken geleden vroeg meneer Westerwoudt onze klas of wij, de jeugd, nog wel idealen hadden.

Geloven wij nog in iets? Dromen wij nog van vrede en vrijheid, zoals onze ouders deden, die al zingend, schreeuwend en blowend de straat op gingen om te strijden tegen oorlog en milieuvervuiling? Blijft het bij ons alleen bij blowen? Schrijft er iemand nog teksten als ‘Image all the people, living life in peace?’ Zijn wij ons zo machteloos gaan voelen door alle negativiteit op televisie en in de krant, dat wij denken dat protesteren ‘toch niets helpt’? Zijn we gewend geraakt aan alle ellende in de wereld en kan het ons helemaal niets schelen hoe het met anderen gaat? Is het idealisme vervangen door een gevoel van machteloosheid en egoïsme, of zijn er nog jongeren met idealen?

Op al deze vragen is een positief antwoord te vinden. Er zijn jongeren die zeggen dat het hun niet kan schelen wat er in de rest van de wereld gebeurd. Met de jaren komen zij zelf in aanraking met geweld of angst en neemt dit egoïstisch denken af. Voor de meeste jongeren echter is het ontbreken van idealen het gevolg van machteloosheid. Ze hebben het gevoel hun idealen in hun eentje toch niet in werkelijkheid te kunnen brengen. Een gevoel dat versterkt wordt doordat zij iedere dag via de media berichten te horen krijgen van andere mensen die daarin ook gefaald

zijn. Hoewel men al jaren tegen AIDS vecht, zijn er vorig jaar 3,1 miljoen mensen aan gestorven. Hoewel alle wereldgodsdiensten een verbod kennen van moord, zijn er landen waar jaarlijks meer dan 26.000 mensen met opzet gedood worden.

Jongeren weten niet wat ze met deze informatie aanmoeten. Als iemand hen vraagt wat hun idealen zijn, vallen ze terug op ‘standaard’ antwoorden: vrijheid, gelijkheid, vrede, gerechtigheid… Wat deze begrippen inhouden en hoe ze te bereiken zijn? ‘Weet ik veel’.

daadwerkelijk verwezenlijkt. Ze moeten zich gaan realiseren dat het niet hebben van idealen een gemis is en dat wat zij diep in hun hart wensen, door het uiten van hun mening en het nastreven van hun ideologie, werkelijk uit kan komen.

Toch, meneer Westerwoudt, moet nog niet alle hoop in jongeren opgegeven worden. Er is een kleine groep jonge mensen die ze nog hebben, idealen.

Liberale, communistische, christelij ke,sociaaldemocratische: de jeugd is niet meningloos of argeloos, er zijn er nog die iets vínden! En of het gras nou groener moet, of de belasting omlaag, eigenlijk willen al deze jongeren in de eerste plaats hetzelfde: een wereld waarin geen oorlog is, geen armoede, geen discriminatie, geen geweld en geen onderdrukking. Hoe dit te bereiken?

Door zèlf je idealen na te streven, en door samen ook de mensen die geen vertrouwen of interesse hebben, te overtuigen van het nut van idealisme.

Thalia Lysen

Jongeren moeten het gevoel krijgen dat ze bij een grotere groep horen, die vecht voor idealen en hen ook

You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one.

I hope some day you’ll join us, and the world will live as one.

42tig

M2LIVE: jongeren, grijp je kans!

Zo tussen de revue van school en de drie wervelende carnavalsdagen in, ligt toch wel een hele stille anderhalve maand. Gelukkig komt hier dit jaar verandering in. Want op 11 februari organiseert Code 043 (het vroegere jongerenpodium Maastricht) in combinatie met het Bonnefantenmuseum een MuseumMarathon als opvolger van de Coup Bonnefanten LIVE van vorig jaar! Néé, dit is niet zo saai als het klinkt. Dit evenement is namelijk geen saai geneuzel waarbij je ʻgezelligʼ door je ouders van schilderij naar schilderij gesleept wordt, meteen weer vergetend wat je hebt gezien. Het museum wordt dan overgenomen door de jeugd. Niet alleen organiseren zij dit evenement, maar ze zijn ook plaatsvervangend museummedewerker en verantwoordelijk voor de invulling van het programma.

Het is een spetterend spektakel met talloze optredens, workshops en voordrachten voor en door jongeren. Ook zullen er bekende schrijvers, dichters, djʼs, en muzikanten aanwezig zijn, maar ook nog niet ontdekte talenten zullen de kans krijgen hun kunsten te vertonen. Doordat er vele kunstzinnige disciplines, zoals muziek, dans, toneel, literatuur en mode zijn, is er voor ieder wat wils. Natuurlijk hopen wij dat je

door deze middag/avond/nacht enigszins cultureel geïnteresseerd raakt, maar wanneer je alleen komt om een optreden van je favoriete band bij te wonen, is dat natuurlijk ook prima!

Het evenement duurt van 14:00 tot 02:00, kost niets en wordt afgesloten met een daverend feest in de Ipanema. Je moet hiervoor wel reserveren, dus ben er snel bij! Lijkt het je niet alleen leuk om te komen, maar denk je ook dat je iets kan bijdragen? Stuur dan je naam, talent en waarom je vindt dat wij je moeten programmeren naar M2LIVE@bonnefanten.nl .

Denk eraan dat het museum wel selecteert!

Kom vooral een kijkje nemen, wie weet ontdek je wel een hele nieuwe en inspirerende kant van jezelf!

M2LIVE!

Hèt evenement voor jong talent 11 februari 14:00 – 02:00 Bonnefantenmuseum Maastricht www.bonnefanten.nl/m2live

43tig

G

Games Terwijl wij ogenschijnlijk

vredelievende koters zijn,

schieten wij graag op maakt niet uit wat. Diep in de nacht heersen wij op historische slagvelden en spelen wij magistrale voetbalwedstrijden in de hoedanigheid van grootheden die wij nooit zullen zijn.Jaja, deze nieuwerwetse vorm van Monopoly en Menserger-je-niet doet gij alleen en het verschijnsel heet gamen.Diehard-gamers zijn te herkennen aan de vitamineloze blik en wallen over de tanden.Toch Sjoerd? Hoe zit het eigenlijk.

Als jij, je broertje, je oma, je vader

gamen, weet je al dat het verslavend is.Het grote probleem is nou net dat heel weinig mensen echt iets weten over games.Ik ga proberen het iets gemakkelijker uit te leggen.

Je kan games in verschillende consoles, genres en perspectieven indelen bijv: een `1st person shooter` voor 16 jaar en ouder voor de X-box. Consoles zijn heel simpel om in te delen: 1. Handhelds. (PSP, Nintendo DS en Gameboy micro) 2. PC. (PC is geen console want het is niet gemaakt om alleen maar games te spelen) 3. Consoles (X-box 360, PS2, Gamecube en SNES) 4. Mobiele telefoons.

Ook uitgevers kunnen er voor zorgen dat een spel wel of niet gekocht wordt.

Een paar uitgevers zijn onder andere: EA (electronic arts), Activision, Novalogic en Lucas arts.

Hier zie je het grote verschil in uitgevers.

Je zou sneller een spel kopen van EA dan een spel van Novalogic, hoewel Novalogic toch goede games heeft geproduceerd.

Dan komen we bij genre’s.Er zijn heel veel genre’s zoals Action, Sport, Adventure, Shooter, Platform, Race, Simulatie, Stragety en Survival-horror.

Iedereen heeft wel een genre dat het meest bij hem past. Nu komen we bij games die mensen het meeste spelen: Online gaming.Bij online praat je

over verschillende dingen.Je hebt op internetsites van die kleine spelletjes.

Ik vind ze soms leuk, maar ik zit liever ´Call of Duty´ te spelen dan ´Runescape´ (Runescape is namelijk een slecht spel). Bij Multiplayer online games zoals World of Warcraft en Medal of Honor is er ook een competitie die online te volgen is op een site genaamd clanbase.com.

Er is zelfs een wereldwijd toernooi waar een heleboel prijzengeld te verdienen is.

Dat toernooi heet the World Cyber Games en in 2004 won Arthur Vankan de eerste plek met project Gotham Racing 2. Ook aan multimedia is er voor games meer dan genoeg van bladen als Power Unlimited tot een programma als Gamekings.

Er worden de laatste tijd veel films omgezet tot game. Kijk maar naar:The Lord of the Rings, Star Wars en King Kong. Games worden ook gemaakt naar aanleiding van een gebeurtenis: Call of Duty, Rome Total War en Age of Empire’s.

Voor een ultieme game ervaring moet je beeld er grafisch goed uitzien en moet je geluidskaart heel goed zijn. Daarom ontwikkelt men steeds nieuwe en betere grafische kaarten en geluidssystemen. Dit was het wel zo beetje. Hopelijk zie ik jullie nog op het slagveld bij Call of Duty 2.

44tig

Sjoerd Hartog T3A

1, 2 cha cha cha Niet langer meer is stijldansen suf en saai. Nee, sinds Jim zijn kunstjes op de dansvloer van Dancing with the Stars vertoonde is stijldansen hot, hot, hot!

Maar hoe is dit alles nu eigenlijk gekomen en slaan we niet een béétje door?? Begrijp mij overigens niet verkeerd, ik kijk en dans ook, al wil ik daarbij wel graag even vermelden dat ík al op de vloer mijn eerste foxtrotpasjes deed, toen Irene nog gezellig naast Beau bij RTL Boulevard zat.

Het succes begint natuurlijk bij Dancing with the Stars. In Engeland was het programma al zeer succesvol, dus volgde Nederland niet snel daarna. Acht bekende Nederlanders zouden de show gaan stelen en de komende 9 weken de zaterdagavond van rtl4 én menig tv-kijker vullen. Zij werden gekoppeld aan professionele dansers en moesten zich naar de finale zien te dansen onder toeziend oog van een vakjury ..en.. Ach, jullie kennen het verhaal natuurlijk.

Ook de roddelbladen smulden weer, want natuurlijk zouden er weer de nodige relaties ontstaan zijn tussen de passo double en de quickstep door.

En dan de finale, mochten de vrolijke Jim en Julie of de gepassioneerde Irene en Marcus zich de Dancing Stars van 2005 gaan noemen? Ik moet toegeven, het werd een mooie finale, waarin beide koppels ook inderdaad de stars van de hemel dansten en de kijkers meekregen in hun samba’s en walsen. Maar dan de uitslag.. hoewel de jury Marcus en Irene verkoos boven Jim en Julie gingen die laatsten er wel met de eer vandoor. En hoe kon het ook anders, Irene kon natuurlijk niet op tegen alle vrouwelijke, en vooral stemmende, fans van Jim. Maar goed, zelf hadden Irene en

Marcus vrede met de uitslag en verdere ‘duels’, om in de danstermen te blijven, bleven uit.

Eind goed, al goed zou je zeggen, maar nee hoor. Uiteraard moet er volgend jaar weer zo nodig een deel 2 komen en het hele concept wordt uitgeperst zodat iedere belanghebbende er zijn slaatje uit kan slaan. Ik bedoel het was leuk, laten we het zo houden. Het is toch algemeen bekend dat ‘deel 2´s ‘ minder goed scoren..

Maar wat hebben we er allemaal aan over

45tig

gehouden? Buiten het feit natuurlijk dat de dansscholen weer helemaal vol zitten.

Ten eerste is de uitspraak van jurylid Cor van der Stroet ‘Dansen is geen heilig moeten, maar plezier voor twee paar voeten’ hét handelsmerk van het hele stijldansen geworden. En in alle aftreksels van het programma wordt van deze uitroep dan ook gretig gebruik gemaakt door presentatoren die zelf niets beters weten te verzinnen.

Verder nog een heleboel commercieels.

Te beginnen met Jims cd ‘Dance with me’. Om deze cd te promoten werd er een hele show opgezet waarin in alle ‘dancing stars’ Jim begeleidden in het zingen van zijn songs. Hoor mij denken: Kijkcijfers, kijkcijfers, kijkcijfers…

Overigens werd er ook nog een 5dubbelcd uitgebracht genaamd Dancing under the

stars, met artiesten van Abba en Lionel Richie tot Shania Twain.

En dan op 11 december begint het programma Dansduel. De Nederlandse danstop zal het in de zogenaamde ‘dansduels’ tegen elkaar op gaan nemen.

Ook onze ‘eigen’ Chris en Diana van onze aller bekende dansschool Bernaards doen mee aan dit programma. De eerste van de drie afleveringen viel mij eerlijk gezegd nogal tegen. Ik vond het nogal saai. Het leek net een gewone danswedstrijd; als je het logootje van RTL4 zou vervangen voor dat van Eurosport zou het niet opvallen.

Kortom niet het commerciële dat we gewend zijn. En dan de presentatie.. ik zal er niet te veel woorden aanbesteden, maar Irene van der Laar moet het voortaan maar gewoon houden bij dansen. De twee daarop volgende afleveringen waren leuker, moet ik toegeven. Waarschijnlijk omdat de latin daarin meer in de centraal staat en dat is wat mij betreft toch een grotere lust voor het oog dan de ballroom. In de finale op eerste kerstdag werden Chris en Diana overigens tweede.

Voorlopig ziet het er na uit dat we even rust hebben van het stijldansen, behalve natuurlijk voor degenen die na Jim en Irene dachten, ‘dat wil ik ook!’ en zich nu dus op hun vrije zaterdag in het zweet staan de werken om de basis van de chacha onder de knie te krijgen. Voor de laatste keer, het is ‘1, 2, cha-cha-cha, en weer terug.’

Oh, en voor ik het vergeet, op oudejaarsavond zal de staatsloterijshow in het teken staan van Dancing with the stars.

Tegen de tijd dat jullie dit lezen, heeft

menigeen van jullie het misschien gezien, dus ik zou zeggen: oordeel zelf!

In 2006 kunnen we ons dus volledig gaan storten op de liveshows van Idols. Goh, deel 3 alweer…

Nee, ik zeg niks!

Kristel Henquet, V4D

46tig

Spreekt Met veel trots kan ik jullie vertellen dat wij, de leerlingenraad, eindelijk ons eigen vaste rubriekje in Palet heb-ben gekregen; S.O.S Spreekt. Je zult misschien denken: “Heeft het SMC een eigen leerlingenraad?”

Ja, onze school heeft een eigen leerlingenraad: de S.O.S! Dat staat voor Scholieren Organisatie Sint-Maartenscollege. Jammer genoeg zijn wij nog niet erg bekend, dus des te meer reden voor deze nieuwe rubriek. Hierin willen wij jullie voor-taan op de hoogte houden van de bezigheden in en rondom de S.O.S...

Het kerstgala zit vast nog vers in je geheugen: het Fort, de champagne, het bandje en natuurlijk je medeleer-lingen in gala-outfit!

Kortom misschien wel het meest geliefde feest van onze school. Wij kunnen jullie dan ook met vreugde vertellen dat dit feest bedacht is door de S.O.S en nu jaarlijks met succes (dat kan ik toch wel zeggen?!) door ons wordt georganiseerd!

Maar niet alleen het gala, ook Five Minutes of Fame, het

Carnavalsfeest en de Valentijnsactie zijn een aantal van onze projecten.

Nu moet je niet denken dat de leerlingenraad alleen feesten organiseert.

Nee, we houden ons ook bezig met serieuzere zaken. Als leerlingen-raad vertegenwoordigen wij jullie, als leerlingen. Wij praten bijvoorbeeld maandelijks met de rector over problemen, ergernissen of verbeteringen rond onze school. Zo proberen wij het toch al zo zware leven van de schoolgaande leerling (ja zucht…) een beetje te verlichten.

Dus hierbij een oproep aan iedereen die klachten heeft, laat het ons weten! Als leerlingenraad kunnen wij toch een heleboel uitmaken! Dankzij ons mogen er bijvoorbeeld in de week vóór de proefwerkweek (de zogehete ‘Witte Week’) geen proefwerken meer worden gegeven. Daar hebben wij als S.O.S voor gezorgd!

Natuurlijk zijn er nog meer dingen waar jullie je aan ergeren en die veranderd zouden moeten worden in onze school, daarom binnenkort in de mediatheek: de Zeurpot!

Hierin kun je je klachten deponeren en wij zullen

dan ons best doen om alle problemen op te lossen. Voor klachten, problemen of leuke ideeën kun je natuurlijk ook mailen naar ons emailadres: sos@sint-maartenscollege.nl Op dit moment zitten wij als leerlingenraad ook met een probleem. We bestaan nu uit tien leden: vijf leerlingen uit 6 VWO, vier uit 4 VWO en nog één uit 2 HAVO. Volgend jaar verlaat een groot deel van de S.O.S. onze school. Dus… leerlingen die interesse hebben en denken dat ze wel wat kunnen betekenen voor de leerlingen van het SMC, wij staan open voor iedereen! Voor meer informatie of een directe aanmelding kun je ons mailen of op school aanspreken.

Verder zullen al onze projecten en bezigheden in een jaaragenda op de schoolsite komen te staan. Zo kun je goed zien wat je dit jaar nog allemaal van ons kunt verwachten.

Ik hoop dat het iedereen nu iets duidelijker geworden is wie wij zijn en wat we doen… en volgende keer zijn we er weer, maar dan met iemand anders uit de leerlingenraad!

Marloes Brockhaus (V4B) namens S.O.S.

47tig

‘Vrouwen van Trachis’ Opnieuw Griekse glorie in drie talen

Sinds mensenheugenis is algemeen bekend dat men het leven van een sterveling pas na zijn dood geslaagd kan noemen, of vol tegenspoed.

Dit is het begin van de tragedie ‘Vrouwen van Trachis’, die in mei dit jaar door leerlingen van 5 gymnasium gespeeld zal worden. Het is de vijfde in de reeks klassieke toneelstukken, die geleid heeft tot de samenwerking van middelbare scholen uit verschillende landen en tot een aantal producties van uitzonderlijke professionaliteit.

Het toneelproject is in 2001 opgezet door Maarten Grond, leraar Klassieke Talen op onze school. ‘Agammemnon’ van Aischylos werd opgevoerd door de KCV-leerlingen van klas 5 en enkele ‘hoi barbaroi’. De regie werd gedaan door Sjeng Verheijen, evenals die van de latere stukken. Na de uitvoering van Aischylos’ ‘Offerplengsters’, werden voor het eerst ook andere scholen betrokken bij het project. In 2003 startte de repetities van ‘Trojaanse Vrouwen’, geschreven door Euripides. Naast het Sint-Maartenscollege deden ook de Waldschule Eschweiler en het Athénée royal de Visé mee. Vanaf dat moment werden de stukken drietalig opgevoerd: sommige spelers praatten Frans, anderen Nederlands en weer anderen Duits. Het succes van deze internationale samenwerking blijkt uit de

Limburgse Onderwijsprijs die ze voor dit indruk-wekkende toneelstuk gekregen hebben.Tijdens de Griekenlandreis van 2004 werd er zelfs nog een vierde taal aan toegevoegd: Sjeng Verheijen is eerder naar Griekenland afgereisd om leerlingen van de middelbare school te Pylos in het Nieuwgrieks mee te laten doen. In 2005 is ook Euripides’ ‘Medea’ ten tonele gebracht, nadat er nog drie scholen bij het project betrokken waren; het Athénée royal ‘Air pur’ de Seraing, het GrotiusCollege Heerlen en het toenmalige Trajectumcollege Maastricht.

Hoewel het soms erg moeilijk kan zijn met zoveel scholen samen te werken, is het voor onze school een project om trots op te zijn. Het publiek komt ontroerd de zaal uit en is verbaasd over het talent dat in onze Euregio te vinden is. Dat er verschillende talen op het toneel gesproken worden, maakt het stuk voor zowel toeschouwer als speler interessant. Deelnemende leerlingen komen in contact met leerlingen met andere gewoonten, ander eten en een andere taal.

Toeschouwers worden verrast door de vanzelfsprekendheid waarmee de spelers in verschillende talen spreken over hoop, snode plannen en verdriet.

Ook dit jaar zal er weer een klassiek toneelstuk in internationale samenwerking ten tonele worden gebracht.

Aan ‘ Vrouwen van Trachis’, geschreven door Sophocles, doet naast de eerder genoemde scholen ook het Graafhuyncollege Geleen mee.

Het stuk gaat over de terugkeer van Herakles naar zijn familie. Herakles is door een oorlog lange periode van huis

geweest. Hij stuurt onder begeleiding van een bode een groep buitgemaakte vrouwen vooruit. Wanneer de bode aan Deianeira, Herakles’ vrouw. vertelt dat haar man een oogje op de buitgemaakte Iole heeft, slaat haar vreugde om in twijfel…

Voor de ontknoping van dit spannende, tragische verhaal kan men in de week van 15 mei de voorstellingen in verschillende euregionale steden komen bezoeken. De spelers wensen wij alvast veel succes én plezier!

Thalia Lysen & Merel Hartog

48tig

Loos alarm

Brand? Inbraak? Bommelding? Buitenaardse aanval? Niemand wist wat er aan de hand was op die ene woensdagmiddag die nog bij iedereen in het geheugen gegrift staat. Zelfs de meest kalme (lees: slome) leraren raakten in paniek!

49tig

De leerlingen zaten rustig en zoals altijd aandachtig in de les. Meneer Francort kraakte politici af (zoals gebruikelijk); meneer Roovers maakte vrolijk muziek en meneer Klingenstijn danste als vanouds opgewekt door de klas terwijl hij het was-etiket van kleding toelichtte over hoe kledingstukken te behandelen. Kortom alle leraren oefenden hun beroep uit op de manier zoals ze dat al jaren (50!) doen.

Maar ineens… ALARM! Potloodpunten braken, stoelen vielen om en schoolborden klapten dicht. Wat was er aan de hand?

Waarom ging het alarm af? Was het een op hol geslagen gsm.

Een vogel? Een vliegtuig? Een aanslag? Meneer Van Riet van zijn stoel gevallen? Een invasie?

Instortingsgevaar? Er was geen enkele lera(a)r(es) die het aan ons, onwetende arme en paniekerende leerlingen, kon uitleggen. Het leek verstandig om het gebouw te verlaten en meteen begon iedereen dan ook te rennen en te zwaaien met z’n armen in de lucht onder het luid uitroepen van “HELP!”. Op de vluchtweg naar buiten werden alle personen meegesleurd die nog in leven waren, zodat er zo min mogelijk slachtoffers zouden vallen.

Dappere Giorgo rende constant

heen en weer tussen de school en het sportveld met overlevenden op z’n nek, en vaker met gevaar voor eigen leven. Hij verdient op z’n minst een koninklijk lintje!

Hetzelfde gold voor Arnold die ook met gevaar voor eigen leven vele mensenlevens heeft gered. Eenmaal op het sportveld aangekomen, nog steeds in paniek omdat de eventuele ontploffing van de bom misschien wel het sportveld zou kunnen raken, keek iedereen verschrikt om zich heen om bekende overlevenden te vinden.

De leraren, met angst vervuld, stonden onder de ramen met wijdopengespreide armen, om eventuele radeloze leerlingen op te vangen die via de ramen naar buiten zouden springen.

Zou dit het einde van het SMC zijn, die geweldige school die al 50 jaar bestaat en niet meer weg te denken is uit de hedendaagse Maastrichtse en zelfs Nederlandse samenleving!

Ondanks de ellendige en netelige positie waarin we ons bevonden, huilde niemand. Iedereen hield zich sterk en at aangeslagen en stilletjes z’n boterhammen op in een waarschijnlijk eeuwigdurende pauze. Wie heeft dit onheil ontketend? Wie is er verantwoordelijk voor de

ondergang van het SMC? Nooit meer les van geitenwollenso kkendragende en naar de oudheid riekende doch zéér getalenteerde geschiedenis- en klassieke talen leraren. Dit kon toch onmogelijk onze toekomst zijn; met ons gezonde verstand was dit niet te bevatten. Waarom overkwam ons dit?

We waren boos! Maar die boosheid was niet van lange duur en ging over in razernij toen meneer Veenhof kwam melden dat we terug moesten keren naar onze klaslokalen voor het vervolg van de lessen. Het was loos alarm, een of ander sukkel had met z’n jatten een verkeerde draad doorgeknipt tijdens de verbouwing van het decanaat. Dus géén brand of andere ellendige ramp, de school zou blijven bestaan, en alles zou doorgaan zoals dat al 50 jaar gebeurt….

Sandra Muis & Jasper Daemen

50tig

kietelpagina

wie zijn dit?

Stuur je oplossing naar Palet@sint-maartenscollege.nl

47tig