Palet 15 by Palet schoolkrant

palet

inhoud

3 Van de reactie

19 Wrakanalyse

34 Kantine

4 Bezit voor altijd

20 Papegaaienpraat

36 Kunstbende

6 Duits=cool

22 Racisme

38 MAC

7 Cabaret

23 PoĂŤzie

40 Kietelpagina

10 Thinkquest

26 Nieuwen

12 Jong en oud talent

29 Wiskunde

14 U2

30 Vraag&Antwoord

32 Sarah

Geachte lezer, Het cabaret was het showbizz hoogtepunt van afgelopen jaar en de verhalen gonzen nog steeds door het schoolgebouw. Merel blikt nog eenmaal terug op de show. Dan Griekenland. Ongekend populair in de media. Kenteris, Thanou en Charisteas domineerden afgelopen zomer het nieuws. Gelukkig biedt Palet ook nog een andere kijk op de Griekse cultuur met haar rijke geschiedenis. Thalia schreef een reisverslag van de trip die 5 en 6 gymnasium maakten. Onlangs kondigden de Rolling Stones hun (laatste?) wereldtoer aan. De bejaarde rockers zijn niet te stoppen. U2 weet ook niet van ophouden en komt deze zomer naar Nederland voor een reeks concerten. Stapt Bono nu eindelijk in de politiek of opnieuw in de studio? Thuur geeft tekst en uitleg over de Ierse band. Natuurlijk ontbreken de SMC voetbalanalytici niet in dit nummer. Zij hekelen de glamourboy mentaliteit in het hedendaagse voetbal en pleiten voor goed onderwijs voor de vedetten! Verder de vaste rubrieken en een aantal bijzondere verhalen over de gebeurtenissen op onze school. Mail de redactie: De redactie. Redactieadres:

palet@sint-maartenscollege.nl

redactie Steffie van den Akker Nathalie Bulles-Hugen Thomas Caron Merel Claessens Sarah Esterman Bas Heiligers Thuur Hutjens Thalia Lijssen Jean Martens Sandra Muis Romain Hendriks Hannah Pannwitz Wouter Postma Jeffrey Rongen Christianne Ong Raoul Reintjens Bert Stijns Wim Veenhof

druk

drukkerij Bredo b.v

EEN BEZIT VOOR ALTIJD Laatst werd me gevraagd of ik een stukje wilde schrijven over de Griekenlandreis die klas 5 en 6 van het gymnasium en de toneelspelers van Troades met de herfst gemaakt hebben. Ik stelde me zo voor dat dit heel gemakkelijk zou zijn, ik had er immers intens van genoten en verlang nog steeds terug naar dat heerlijke land en die heerlijke reis. Maar waar moet ik beginnen met vertellen? Zal ik vertellen over de prachtige reis naar en door het land, zal ik vertellen over de adembenemende landschappen van de Griekse natuur? Of zal ik beginnen over de fascinerende cultuur waarmee we, jaren nadat deze zijn oorsprong vond, kennis hebben kunnen maken?

Griekenland is een land met veel toeristische steden, omdat het land vroeger uit allerlei stadsstaten bestond. Die vroegere staten zijn nu trekpleisters zijn geworden vanwege hun overblijfselen van tempels, muren, beelden en andere kunstwerken. Onze culturele reis begon in Delphi. Daar konden we zien waar de oude Grieken vroeger heengingen om het orakel te raadplegen, een indrukwekkende plaats met een geweldig uitzicht. De tweede grote plaats die we bezochten was Athene, de hoofdstad van het huidige Griekenland en ook vroeger al een van de belangrijkste stadstaten. Athene staat bekend als het fundament van onze huidige maatschappij, waar onze democratie haar oorsprong vond. In Athene liepen Sokrates en Plato, werkte Pheidias, de schepper van een van de zeven wereldwonderen en maakte Perikles ‘zijn’ stad tot een van de meest invloedrijke steden ooit. Naast de talrijke overweldigende bouwwerken en prachtige kunstwerken die we van de stad gezien hebben, bleek ook het moderne Athene een wereldstad te zijn. Met een

eindeloze hoeveelheid toeristische winkeltjes, gezellige cafeetjes en een geweldige groep wenste ik dat de reis nooit zou ophouden. Toch ging de reis verder. Na een kort bezoek aan het kanaal van Korinthe en de burcht van Mykene, waar de temperatuur zo’n 40 graden bereikte en het aantal bomen op één hand te tellen was, kwamen we aan in Pylos. Het warme weer en het gebergte waar we overheen moesten om dit schattige havenstadje te bereiken, maakte dat niet ieders avondeten binnenbleef... Gelukkig waren de dagen daarna iets rustiger. Met wat minder tijd voor musea en bouwwerken en wat meer tijd om boottochten te maken en in de haven te zwemmen, kwamen de meeste mensen weer lekker bij. Ook hebben we in het oude fort van Pylos kunnen genieten van de uitvoering van het Griekse drama ‘Troades’. Het stuk werd dit keer viertalig opgevoerd, want naast de Griekse ‘gastspelers’ uit Pylos waren ook de Duitse en Belgische spelers meegekomen om op te treden. De locatie paste perfect bij het stuk en zelfs voor die mensen onder ons die het stuk al

meerdere malen gezien hadden, was het een fantastische ervaring. Het bezoeken van het stadje Olympia, waar de resten te zien zijn van één van de zeven wereldwonderen (het Zeusbeeld, gemaakt door de beeldhouwer Pheidias), was een mooie afsluiting van deze reis. De reis naar Griekenland was om heel veel redenen fantastisch. We hebben prachtige kunstwerken gezien, we hebben een hele gezellige tijd gehad met elkaar, we hebben nieuwe mensen kunnen ontmoeten en we hebben indrukken opgedaan die ons altijd bij zullen blijven. De Griekenlandreis 2004 was een reis om nooit te vergeten; een bezit voor altijd.

Thalia Lijssen

FOTO’S: P. GENSE

Duits = cool! Ik weet dat het vak Duits leerzaam is. Ik weet ook dat er bij Duits wel eens andere vakken worden gemaakt. En ik weet ook dat er mensen zijn die dan graag nog wel eens wat met elkaar willen kletsen. Maar wát er allemaal gezwetst wordt, dát wist ik nog niet! En zo wordt het vak Duits echt een

coole les!

Nu denk je vast, ‘yeah right’, wat een vreselijk onzinnig stukje over kinderen die zitten te kletsen onder Duits. Dat zal dan natuurlijk over de vreselijk boeiende Duitse teksten die we moeten maken. Maar néé! Het gaat niet over Duits! (Hoe slecht.) Er is meer! Het is juist heel interessant om te weten wat de mensen om ons heen te melden hebben! Luister maar… “Nééé, gesmolten brie is helemaal niet lekker op een stokbroodje!” Eh.. juist.. ik zei al, zéér interessant… Het vervolgt: “Maar weet je wat wel lekker is? Stokbroodje brie onder de grill!” Getver! Hou op over brie! Typisch een onderwerp voor onder een Duitse les ook. Na nog een paar verhalen over andere stokbroodjes spitsen mijn oren zich naar achteren: “Nee, aardbei is niet lekker, maar vanilleshake wel!” Wij schijnen erg hongerig te worden van een potje Duitse invloed. Maar zou het dan niet over bier en worst moeten gaan? Daarachter: “Wij zijn op dieet. Geen snoep meer. In plaats daarvan doen we het op z’n gezond!” “Ik ook!” Okee, okee, ik weet genoeg! Terug naar de briemensen.

Oh, het gaat over… “Ja, www.hondennamen.nl, dat is echt een vet coole site! Eerst wilde ik mijn hond anders noemen, maar dat bleek een meisjesnaam…” Jammer dat ik het gedeelte heb gemist waar hij overging van brie op honden… Oh! Ik zal maar weer eens verder gaan met de les… Frans maken, hahaha! Naja, als je op het einde van het jaar maar alles af hebt van Duits, dan mag het wel. Vreemd genoeg kan ik me niet goed concentreren. Ik luister en luister maar naar de gesprekken. Voor het eerst eigenlijk. Meestal gaat het een beetje langs me heen en ben ik met mijn hoofd ergens anders. Dat is wel zonde. Als ik dat nog deed, had ik deze mooie dialogen ook niet gehoord. Meneer Sondeijker raakt toch een beetje geïrriteerd. Hij zet de brieguy op de gang. Flauw hoor. Hij vindt brie zeker ook niet lekker. Gelukkig even geen gesprekken meer over brie. Totdat… Het achterbuurmeisje (tevens vriendin) buigt zich naar me toe en vraagt: “Zijn er in de kantine eigenlijk broodjes brie te koop?” Aaaaaaaah!!! Brie-invasie!!! Duits en brie, dat kan écht niet samen!

Maar goed.. Ik vertel dat ze die inderdaad hier verkopen, waarop haar buurman zich afvraagt of dat niet duur is. Ik: “Ja, dat is inderdaad duurder, maar het is toch vies.” Dat had ik niet moeten zeggen… “WAT?! Brie is hartstikke lekker!!” “Hè Bah.” “Niet! Dat is het lekkerste wat er is” “Oh.” Waarna ik nog een halve middag van iedereen hoor dat het lekker is. Zucht. Niet. Ach, smaken verschillen hè… Genoeg over brie, eh, gesprekjes en gezwam enzo. Onder de les Duits is er niet altijd geklets. Dan is de leraar in een strengere bui en moet je stil gaan werken… Ik durf het haast niet te vertellen, bang dat ik erop aangesproken wordt, geschorst wordt, buitengesloten wordt en niet overga, maar… die teksten zijn soms zooo suf, dat je GEWOON JE EIGEN TEKST GAAT MAKEN!!! In het Duits natuurlijk hè… Het is een Duitse les, dus moet je Duits aanhouden. Benieuwd naar het verhaaltje? Hij is wel een ‘beetje’ gebrekkig, maar daar worden we nog in getraind =D. Hier komt ie! Das Sprochjen: Da was eins ein schonen Frau. Es war ein schonen aber dumme blónde Frau. Die Frau wohnte in ein grote Hutchen. Sie liebte singel und sie verlangte

nach ein Prins auf einem weisen Pferd. Elche Tag lurte sie auf hahr Rahm und kuckte ob da ein Prins auf einem weisen Pferd ankam. Nein. Noch nie war da ein Prins auf einem weisen Pferd langs gekommen. So ein ramp, umtot sie wilde trouen! Und dan sollte sie sich ein beautifulle Troudresse mit Poefmougen anziegen. Auf einem Morgen fondet sie es genug gewesen. Sie wilde trouen! Und sie was bereit um ein Prins auf einem weisen Pferd davor zu suchen! So sie sochte und sochte und sochte, und sochte da aug nog bei. Aber… kein Pferd zu bekennen… Prinsen sat, aber sie wollte er eine mit ein Pferd. Und ineins, auf einen schone sonnige Tag… Ein sehr schone weise Kuh grasste in das Gras. Die Frau askte im was sein nahm war. “Karel“ sagte der Kuh. Und... das is auch ein Pferdennahm!!! For einmal kan ein Kuh wel ein Pferd sein, dachte die Frau. Aber... Nu der Prins noch... Aber... Sie wuste erst nicht... bei der Kuh horde auch ein Prins! Aber er was wel ein (sehr schone, das wel) ... Chicken. Hmm. Ein Chicken?... HMMMMM!!! EIN CHICKEN!!! Jaaa sie wilde der Chicken als Mann!!! Er ist nu einmal ein Prins auf einem weisen Karel und das wolde sie auch!!! Sie sag erself al for sich: in ihr beautifulle Troudresse

mit Poefmougen for das altahr mit der Chicken die eraus sag als ein Pingwien. Sooo romantiesch!! Und der Kuh als getoige. Aber, der Kuh dacht da anders uber und ran weg mit Prins Chicken auf seinen Rug. Nu war die Frau wehr sehr verdreitig... Und nu? Bliebte sie vor always singel? Und dann ineins... wie kommen da nu an? Da komt soooo ein schone Pferd, mit sooo ein seksie Prins auf dem Rug an! Aber die Frau.... sie was al achter der Kuh an gerent! Und sie lebte nog lang und gelukkig mit ihr Chicken. Das Ende Okee, ik geef het toe, het is iets gebrekkiger dan gepland. Maar toch alleraardig. Dacht ik. Sorry dat het laatste gedeelte niet over brie ging… =P Ach, als ik je ermee verveelt hebt, dan raad ik je aan dit stukje niet nog eens te lezen. Zo niet, dan ook. Ik hoop dat jullie inzien dat Duits toch wel een leuke les heeft. Shame on you als je het hebt laten vallen! Zo kun je nooit een Duitse tekst maken! Zo. Duits is cool! “Wát? Hoezo, brie is niet lekker?!” Grmbl…

Met dank aan mijn klas.

Sandra

cabaret Aangezien dit mijn laatste jaar is geweest en ik op 1 jaar na elk jaar trouw mee heb gedaan, kroop ik achter het eppeltje van meneer Stijns.

Vijftien september begon voor mij het cabaret. De audities. Allereerst spel en twee dagen daarna voor solo zang. Wat een gebeurtenis. De hele aula zat vol met leerlingen die auditie wilden doen. Dit had ik echt nog nooit meegemaakt. Zelfs de regisseur wist volgens mij niet helemaal wat hem overkwam. Nadat ik me moest voorstellen, een verstrooide professor en een koningin moest imiteren was het voor mij al gedaan. Vanzelfsprekend werd dit overweldigende gebeuren vervolgd met een tweede auditie. In kleine groepjes werden we opgeroepen. Met een beetje ontevreden gevoel verliet ik de aula, maar tot mijn verbazing was ik wel door de selectie. Op de uitslag van de solozang selectie heb ik vrij lang moeten wachten, maar daar was ik ook door heen. Ik was helemaal blij. De eerste repetitie die ik meemaakte was vooral zoeken naar dingen die ons aanspraken bij het onderwerp brugklas. Er was na vier jaar een nieuwe regisseur, Carlo. Dat vond ik leuk, weer eens iets nieuws. Daarna heb ik een vrij lange tijd niets gehoord

tot ik opgeroepen werd voor een specifieke scène. Dit betrof een familie scène. Ikzelf vond het een hele leuke scène, omdat hij zeer herkenbaar was. Na een tijdje hoorde ik ook dat ik samen met Esther een lied mocht zingen, wat ik echt doodeng vond. En op het laatst in december voor de vakantie kreeg ik nog een scène met Carry en Davy. Toen begon ik pas echt een beetje in de cabaretstemming te komen. Ik had verder nog hele-maal niets van andere scènes ge-hoord, enkel over een of andere rare schapenscène. Ik was zeer benieuwd. Na de kerstvakantie begon het echte werk. Zondag zestien januari. Iedereen zat nogal in de stress (Zoals altijd) want er was tijdtekort en we hadden veel te veel stukjes en we hadden nog maar een week! Toen begon de week die ik graag het cabaretwereldje noem. Vanaf die zondag leef je alleen met het cabaret en bestaat school gewoon even niet meer. Lange dagen die vooral uit wachten bestaan. Voor mij is het net alsof ik even in een ander wereldje leef. Dat gevoel heb ik al sinds ik meedeed in de brugklas. Het is wel ontzettend raar om het cabaret mee te maken als een van die examenkandidaten waar ik als brugklasser zo enorm tegen op keek. De generale repetitie. Alles ging volgens mij wel goed totdat in de tweede helft de stoppen van de aula het begaven. Het koor zat midden in ‘You are so beautiful’ toen het licht en geluid het begaf. Zeer geruststellend, maar je weet: Een slechte generale is een goede

première. Daar hoopte we dan maar op. Op de avond van de première bereidden wij ons allen weer voor zoals

alle andere repetities met een warming up en een peptalk. De show begon. Meneer Klingestijn en mevrouw Lommers stonden in de hal nog gauw hun tekst door te nemen. De breakdancers in te dansen. De schapen te panikeren over hun smienk. En Lucas die maar niet vroeg genoeg zijn travestietkleding aan kon doen. Toen ik het podium opging voor mijn eerste scène was ik me nergens van bewust, pas toen ik klaar stond voor mijn zangsolo kwam het gevoel. Voor heel eventjes was ik weer dat kleine zenuwachtige meisje van 6 jaar terug.

De tweede avond kwamen mijn ouders en vriendin Nikki kijken. Ik was zo druk aan het denken dat ik mijn tekst niet mocht vergeten dat ik natuurlijk de tekst van mijn solo vergat. Ik ving het gewoon op, maar door alle spanning barstte ik achter de coulisse in tranen uit. Gelukkig waren er meer dan genoeg lieve mensen om mij dood te knuffelen (dank jullie!). De rest van de avonden ging het allemaal

heel goed. Ik kwam erachter dat zingen voor zo’n zaal eigenlijk helemaal niet eng is, maar gewoon hartstikke leuk. De zondag, laatste dag. De middagvoorstelling is de sufvoorstelling. Iedereen is zaterdagavond uitgeweest en moet dan de volgende dag met ‘een brakke kop’ op het podium gaan staan. Heel fijn. Daarna gaan we met zijn allen Bennie-ballen eten. Ieder jaar weer een moment om naar uit te kijken! Vervolgens is er als traditie een tekst geschreven op een liedje uit de voorstelling over dat jaar en zijn er door alle leerlingen samen een

cadeautje gekocht voor de docenten die meededen. De voorstelling van die avond was raar. Ik heb alles gespeeld en gezongen met de gedachte in mijn hoofd, dit is de laatste keer dat ik hier ooit zal staan. Toch raar. De voorstellingen werden afgesloten met een champagne voor de eindexamenkandidaten, wat voor mij dan weer nieuw was. Maar ja, je bent maar 1 keer eindexamenkandidaat, althans dat was wel de bedoeling. Na een week nodig te hebben gehad om bij te komen van de voorstellingen bevind ik mij nu niet zo ver meer van de laatste proefwerkweek en daarna de examens. Ik had voor geen goud de kleine dingetjes willen missen. Het knuffelen met meneer Klingenstijn, die altijd even vrolijk tussen al die mensen heen huppelt. Het praten met mevrouw Bonnemayers, de mama van het cabaret, tijdens het knopen opnaaien oude herinneringen ophalen. De flauwe grapjes van meneer Martens en Paulissen. Het eindeloze spelen van het liedje Venus door het orkest. Dat na zes jaar toch echt niet meer origineel te noemen valt, maar toch een stukje traditie is. Het eeuwige wachten in de aula tot je eindelijk eens mag spelen. Het klagen over de make-

up, die na wat gepruttel uiteindelijk toch iedereen op moet. Het stressen door de tijdnood, maar vijf jaar ervaring leert dat het uiteindelijk toch allemaal wel goed komt. De Bennie-ballen. Lucas, die maar niet vroeg genoeg zijn travestiet kleding aan kon doen. Carrie, waar ik eigenlijk jaren geen contact meer mee heb gehad, maar waarmee het dit jaar weer even net zo was als in de brugklas. De traditie van een liedje uit de voorstelling met aangepaste tekst maken en cadeautjes kopen voor de regisseur en de leraren die mee hadden gedaan. Vooral de onzin cadeautjes voor Bennie zal ik nooit vergeten. En het champagne drinken met alle eindexamenkandidaten. Ik heb dit jaar weer gelachen, gehuild, geërgerd, maar vooral genoten. Iedereen die er aan mee heeft gedaan wil ik bedanken. En stiekem ga ik dit volgend jaar als ik op een andere school zit, een poging te doen daar mijn plekje te vinden, het smc cabaret toch wel missen.

Merel Claessens

Rick Bognar, Stijn Frissen en ik (Wouter Postma) uit H2C (toen nog B1A) deden vorig jaar mee aan thinkquest, een wedstijd van Kennisnet. Je moest hiervoor een website bouwen en dan zou een jury die gaan beoordelen. Het team Rick zag vorig jaar de posters van Thinkquest in de school aan de muur hangen en dacht meteen dat dat wel iets voor hem was, aangezien hij toen al redelijk veel websites had opgezet en ook een geschikte computer had om mee te designen. Omdat Rick mensen nodig had om artikels te schrijven voor de site, en

omdat je met minstens drie mensen een team moest vormen, vroeg hij dat aan Stijn en mij. Wij reageerden natuurlijk enthousiast, zeker nadat we hoorden wat de hoofdprijs was. Ook moesten we een coach hebben, die hadden we niet nodig maar dat werd onze leraar informatiekunde. Hij was eigenlijk alleen maar coach voor het idee, want hij hoefde niks te doen omdat we het zelf wel konden.

Thinkquest Onderwerp We zaten in de pauze te denken over een onderwerp, en we vonden dat toch wel moeilijk, maar uiteindelijk kwam Rick op het idee om de site over het bestaan van buitenaardse wezens te maken, hierover was namelijk op het internet veel informatie te vinden.

Taakverdeling Aangezien Rick toen al erg goed was in het opzetten van een website en designen besloten we hem het design en de scripts (waarmee je dingen programmeert en dus ook websites mee kan laten draaien) te laten doen en hielden Stijn en ik ons bezig met de informatie voor op de site. Ook hielpen Stijn en ik mee met zoeken naar fotoâ&#x20AC;&#x2122;s en spellen voor op de site. Ook hebben we mijn oom die zelf ook grafisch werk doet om advies gevraagd. De finale(s) Nadat we na een paar maanden na het inschrijven in de halve finale kwamen kwamen we uiteindelijk in de finale. En zouden we naar Utrecht gaan om daar de prijsuitreiking bij te wonen. Die vond plaats in de Vredenburg, een groot complex met onder andere concertzalen. Ergens in December vorig jaar zouden we een dag school overslaan om naar de finale te gaan. We verzamelden ons â&#x20AC;&#x2DC;s ochtends bij

het station en we zouden samen met Rick zijn moeder (onze coach kon die dag niet) met de trein naar de finale gaan. Toen we in Utrecht aankwamen moesten we door het station heen naar de Vredenburg, dat daar naast lag. We zaten zo’n 15 minuten te wachten voor we naar binnen konden, daar zaten ook andere teams. Toen we eenmaal naar binnen konden zat je in een gang die een rondje om de zaal heen loopt nog wat te drinken. En er kwam nog een groep muzikanten van een middelbare school uit Amsterdam. In die gang zaten ook bars waar je drinken kon halen, en er was nog een plek met een stuk of tien laptops waar je kon internetten. Eenmaal in de zaal werd er eerst een toespraak gehouden door de bedenker van Kennisnet, hij vertelde onder andere dat er die dag een stuk of 50.000 euro aan prijzen werd weggegeven. Er zaten op het podium nog wat juryleden aan een tafel. Toen werden de eerste prijzen uitgereikt, dat waren vooral “troostprijsjes” van minder hoge bedragen. Dit was ongeveer tot aan de pauze, daarna kwamen de tweede- en eerste prijzen en natuurlijk de drie hoofdprijzen van 7.500 euro. Maar voor die prijzen natuurlijk nog een “verassing”. Er kwam een vrouw, die zei dat ze bekend was van de TV, een raar verhaal vertellen. Rick, Stijn, Rick’s moeder en ik hadden nog nooit van haar gehoord. Toen kwamen dus de prijzen, eerst de derde prijzen, en toen de tweede prijzen. Eenmaal bij de tweede prijzen kon Rick niet meer lachen, hij dacht niet dat we nog iets zouden winnen. Op een groot scherm waar alles op geprojecteerd werd werden steeds een voor een vier sites bekendgemaakt, na een stuk of 3 keer dat gezien te hebben (dat duurde redelijk lang), werd Rick toch wel heel erg bang dat we niks meer zouden winnen. Wat die mensen van thinkquest dus deden om het extra spannend te maken, was eerst een

omschrijving te geven van de site die iets wint, zonder nog bekend te maken welke site het is. Toen kwam dus onze omschrijving en Rick die dacht dat het een van de andere sites zou zijn die ongeveer net zo’n onderwerp hadden als wij. En ik zei: “dat zijn wij”. En toen werd onze site geprojecteerd op dat scherm. Dus wij lopen door die zaal (zat redelijk vol) naar dat podium, onder applaus van andere teams en “belangrijke” gasten. Op het podium moesten we eerst wat handen schudden met een paar juryleden en dan gingen we naar zo’n presentator die ons vanalles vroeg: “Wat ga je met het geld doen?”. Rick antwoordde dat hij een nieuwe computer ging kopen. Toen zei die man iets wat Rick niet zo leuk vond: “Bill Gates gaat nog rijker worden vandaag”.(De man kon niet weten dat het Steve Jobs zou zijn. Redactie). We verlieten het podium, ook onder applaus, want die presentator had gezegd: “Graag een hartelijk applaus voor de drie ET’s van vandaag”. We hadden 1500 euro gewonnen. We kregen een grote cheque met daarop dat we dus 1500 euro hadden gewonnen. We wachtten nog zo’n half uur om te zien

wat de eerste prijzen waren en natuurlijk de drie hoofdprijzen, waarvan een winnaar naast ons zat. Daarna gingen we snel naar het station, jammer voor Stijn die graag nog een kopje koffie had gedronken. Toen zaten we in de trein naar Maastricht met vertraging omdat er iets was gebeurd op ons traject, dus we werden omgeleid. Onderweg in de trein belde nog een klasgenootje op om te vragen hoe het was afgelopen. Eenmaal in Maastricht reed de moeder van Stijn mij naar huis en ging ik aan mijn Aardrijkskunde strafwerk werken, gelukkig hoefde ik verder geen huiswerk te maken. Dit jaar Dit jaar doen Rick en ik weer mee, met een ander iemand. Deze nieuwe site gaat over Mafia, wat dat is en bekende personen die iets met dat onderwerp te maken hebben. Bezoek onze site op www.buitenaardsewezens.tk Wouter

Routiniers verslaan Jong Talent Voor het eerst sinds jaren vond er weer eens een voetbalwedstrijd plaats tussen leerlingen en docenten. Wim Veenhof deed al een oproep in de eerste Palet van dit schooljaar: “Wanneer zullen we weer eens een wedstrijd tegen de leerlingen gaan spelen Jean”?...”Ik verheug me echt op een confrontatie met leerlingen op het voetbalveld. De laatste keer hebben we ze maar liefst met 7-1 afgedroogd, zogezegd. We zijn er klaar voor”. Een aantal voetballers van T4 moeten ongetwijfeld geglunderd hebben toen ze deze woorden van Veenhof lazen. Een uitgelezen kans om die Veenhof en consorten eens de les te lezen! Op een druilerige vrijdagmiddag in maart troffen

beiden teams elkaar in sporthal de Geusselt. De eindexamenkandidaten stonden al ruim op tijd op het veld. Slechts enkele minuten voor aanvang van het duel betraden de routiniers het veld. Een schril contrast. Vaak gaan talent en ervaring goed samen. Veel succesvolle coaches laten jong talent groeien in een elftal dat enkele routiniers heeft. Een goed voorbeeld is wellicht het Ajax-team uit 1995 dat de Champions League won. Daar stuurden de routiniers Blind, Rijkaard en Litmanen het team aan en konden talenten zoals Kluivert, Seedorf en Davids optimaal presteren. Ook andere takken van sport mixen graag talent met routine. Neem de wielersport. Veel ploegen in het profpeloton hebben een wegkapitein. Die deelt in het heetst van de strijd de lakens uit, houdt het overzicht en zegt wie er rijden moet. Lubberding deed het voor Post en Hanegraaf was stuurman voor Priem. Soms gaat het ook mis. Advocaat verkoos ervaring boven talent. Hoe dat is afgelopen

weten we allemaal. Advocaat maakte de domste wissel uit de geschiedenis van het Nederlands voetbal en ontvluchtte Nederland. Maar dit terzijde. Laten we terug gaan naar die druilerige middag in de Geusselt. T4 mocht aftrappen. Twee maal 25 minuten om de eeuwige roem te bemachtigen. T4 begon sterk aan de wedstrijd. In de beginfase waren er enkele kansjes maar keeper Van Est speelde een sterke partij. Na 10 minuten begon het sintmaartens-personeel steeds beter in het spel te komen. Dit resulteerde in een doelpunt van Houben en Heiligers in de eerste helft. Hoewel T4 bleef aandringen, slaagden zij er niet in de defensie te verrassen. Zowel Pieters als Miesen metselde achterin alles dicht. Enkele minuten voor tijd van de eerste helft hadden Beks, Hensels en Prick de aansluitingstreffer op hun schoen maar Van Est voorkwam wederom een tegendoelpunt. De tweede helft moest T4 het spel maken om zicht

te houden op de aansluitingstreffer. Echter het docententeam maakte slim gebruik van de aanvalsdrift van de jeugd. Zowel Bollweg als Veenhof onderschepte de bal op het middenveld en zetten vlijmscherpe counters op. Veenhof maakte zichzelf onsterfelijk door een echte hattrick te maken in de tweede helft! Vooral de stiftbal waarbij de keeper van T4 de bal in eigen doel sloeg was subliem. Houben scoorde nog twee keer en Miesen overtrof zichzelf met een rush vanuit de achterhoede om vervolgens de bal strak in het doel te schieten. Uiteindelijk wist T4 in de tweede helft ook nog twee keer te scoren via Ashwin en Danyo. Eindstand 82. Een pak slaag voor de leerlingen, die het verlies gelaten ondergingen. Hoewel T4 verzorgd voetbal liet zien, bleken zij niet opgewassen tegen jaren van ervaring. Wederzijds veel respect en na afloop werden handen geschud en schouderklopjes gegeven. Wederom won ervaring van talent. Wie volgt?

v.l.n.r. Kuipers, Prick, Schippers, Pappers, Beks, Muytjens en Hensels.

Bas Heiligers

v.l.n.r. Houben, Miesen, Bol, Pieters, Heiligers, Van Est en Veenhof.

In 1976 hangt Larry Mullen Jr. een papiertje op zijn plaatselijke school: De Mount Temple. Hij vraagt naar mensen om een bandje te starten. Al snel melden Paul Hewson(Bono), The Edge(Dave Evans) en Adam Clayton zich. Deze vier, die elkaar nauwelijks kennen, spreken wat af en een paar dagen later staan ze samen in de garage bij Larry. Larry drumtal jaren en kan verschillende ‘riffeltjes’ spelen. Bono zou zanger worden, maar daar is in het begin niks van te merken. Zijn stem is zeer instabiel. Om over Adam Clayton en The Edge maar niet te spreken. The Edge kan enkele akkoorden spelen op de akoestische gitaar.

Na lange nachten van overleggen komt men tot de volgende indeling: Bono (Paul zag de naam Bono Vox staan op uithangbord in Dublin. Hij vond de naam ‘Bono’ iets krachtigs hebben) (Zanger, eventueel gitaar) The Edge (Zo genoemd volgens Bono, omdat hij nooit in de aandacht van een groep wil staan; hij heeft ook een hoekige gezichtsvorm, vindt Bono; (sologitarist) Adam Clayton (Basgitarist) Larry Mullen Jr. (Drum)

Ze winnen de 1e prijs (500 dollar), maar de geluidskwaliteit van de show is bagger. Maar het is een begin! De band heeft ‘iets’, wat veel mensen aantrekt. Dit is vooral live te merken. Alle vrienden en familie gaan voortaan mee naar de shows van Feedback en de groep die Feedback live wil zien wordt geleidelijk groter. Er is alleen een probleem: geen manager. Bono snapt dat je zonder manager niet echt serieus genomen wordt in de muziekindustrie. De managers van shows en spektakels willen niet met de zanger praten, maar met een ervaren manager. Zonder manager, geen platencontract. De druk op de band om door te breken wordt steeds groter. Larry krijgt veel aanbiedingen van andere bands. Hij hoopt dus dat er snel duidelijkheid komt. Bono, The Edge en Adam Clayton doen dit jaar eindexamen en weten nog niet wat daarna gaat gebeuren. Kiezen ze voor de band of voor een vervolgopleiding. Gelukkig weet Feedback na vele telefoontjes en optredens de aandacht te trekken van Bill Graham, hoofdredacteur van Hot Press. Hot Press is een zeer populair muziekblad in de UK. Hij vindt ook dat er toekomst zit in Feedback.

U2 14 Het viertal beseft al snel dat er veel concurrentie is. Zeker als Ierse band was het moeilijk (wereldwijd) door te breken. Daarom besluit men vaak te gaan oefenen in de garage van Larry. Ze zijn er na school en ’s nachts vaak te vinden en experimenteren dan wat. The Edge kan zolang de gitaar van zijn broer lenen en Larry heeft al een drumstel. The Edge speelt met Adam vaak akkoorden en Bono probeert zijn stem te stabiliseren. Inmiddels was de garage een hangplek voor de muzikanten en vrienden waren welkom. De naam van de band werd Feedback. In 1978 vind Feedback dat het tijd wordt hun talent aan het grotere publiek te laten zien. Te vroeg?

Bill brengt Feedback samen met Paul McGuinness. Deze manager besluit ook de naam van de band te veranderen naar Hype en daarna U2. U2 had iets mysterieus vond hij. Jij ook? Dit is toch een donkere periode voor U2: Enkele concerten, maar toch tegenvallend publiek en weinig inkomsten. In 1980 krijgt U2 eindelijk een contract, met Island Records. Er volgde een LP ‘Boy’ en een single (Out of Control). Deze single gaat over de dood van Bono’s moeder, die stierf toen Bono nog maar een kind was. Hij beschrijft zijn gevoel in die duistere dagen. De hele LP bevat liedjes over het ‘man worden’. Een jaar later komt een tweede LP: October. De release van deze LP wordt echter uitgesteld, omdat de songteksten van Bono worden gestolen. Deze zijn in 2004 pas weer teruggevonden. Deze LP, een beetje een vervolg op Boy, heeft veel christelijke zienswijzen en is daar ook vaak op bekritiseerd. In de bus tijdens het toeren, lezen Edge en Bono vaak de bijbel en ze worden hierdoor geïnspireerd. Hier is een probleem: Adam en de manager (McGuinness) zijn het niet met deze zienswijze eens. Zij hopen dat Bono

en The Edge snel de bijbel naast zich neer leggen. Bono en The Edge zien dit anders: Als zij zich volledig aan hun geloof willen wijden, moesten ze U2 laten vallen. Dit kost U2 bijna het leven. The Edge en Bono praten veel en besluiten uiteindelijk toch verder te gaan met U2. Het is teveel, wat het geloof van hun vroeg. Bono zegt tegen Edge dat hij zijn gevoel moest volgen. Dat doet hij en U2 gaat dus verder. ‘War’ komt in 1983 uit en bevat singles als ‘Sunday, Bloody Sunday’ en ‘New Year’s Day’. De laatste wordt nummer 1 in Engeland en vormt zo U2’s eerste nummer 1 hit. U2’s publiek wordt groter en groter en daarom besluit U2 een LiveLP op te nemen: Under a Blood Red Sky. ‘Sunday, Bloody Sunday’ gaat over de gebeurtenis in 1972, waarbij tientallen onschuldige burgers worden vermoord of verwond. Dit omdat ze protesteren, wat het leger in die tijd niet toeliet.

Live-Aid project, om geld te verzamelen voor de derde wereld landen. Met The Joshua Tree in 1987 worden de mannen wereldsterren. Velen vinden dit de beste U2 LP. Deze LP is de snelst verkochte LP in de geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk en bereikt in 22 landen nummer 1. De tour wordt uitgebreid met 100 extra shows en U2 is erkend als artiest om rekening mee te houden. Enkele maanden na The Joshua Tree komt weer een (gedeeltelijk) live album uit: Rattle and Hum. Deze LP bevat live fragmenten en nieuwe nummers. Ook wordt er een film gemaakt over U2 on tour. U2 besluit aan het eind van de jaren 80 even ertussenuit te gaan. Larry Mullen voelt zich een jukebox en had er weinig plezier meer in. Bovendien Adam Clayton, het feestbeest van de band, wordt opgepakt wegens bezit van marihuana. In de jaren 90 komt U2 met een compleet ander geluid. De gitaarsolo’s vanThe Edge die op het begin nog veel te horen waren, komen terug en ‘Áchtung Baby’ is de naam van het nieuwe album. Tijdens het maken van dit album weer veel ruzie over, hoe deze

U215 The Unforgettable Fire is een CD met minder liederen over oorlog. U2 heeft wel enige problemen met het compenseren van de nummers. Ook de studio zorgt voor de enige problemen. In 1984 en 1985 treedt U2 op tijdens de Band Aid en het

nummers het beste te maken. Dit album heeft ook een cynische ondertoon. Een ander U2-sound dan de jaren 80. ‘The Fly’ komt op 1 binnen in het Verenigd Koninkrijk en laat zien dat U2, ondanks vele kritiek van de media, nog steeds hot is. Een nieuw uitprobeersel, net als de tour die 2 jaar later begint: Veel tv-schermen en grappen van Bono die de president belt tijdens zijn shows. Voordat deze tour begint komt er weer een album: Zooropa. In 1997 komt ‘Pop’ uit met weer een verbazingwekkende tour met het grootste televisiescherm ooit! The Edge noemt dit album, geen echt U2-album. Hij vindt het, het slechtste album van U2. U2 heeft altijd problemen gehad met echt tevreden te zijn met een album. Men maakt een nieuw album met als uitgangspunt: Als we dit album niet goed genoeg vinden, stoppen we als band. ‘All that you can’t leave behind’ wordt door velen gezien als het hoogtepunt van The Edge. Hij krijgt op dit album de ruimte om alles te doen en laten wat hij wil. Gitaren spelen op dit album een grote rol. Ook wordt de politieke rol van Bono in dit album duidelijk. Hij is

vaak betrokken bij politieke leiders om duidelijk te maken dat de Derde Wereld hen nodig heeft. Dit hoor je ook een beetje op het album. Singles als ‘Beautiful day’, ‘Elevation’, ‘Stuck in a moment’ en ‘Walk on’ worden wereldwijd hits. De kaartjes voor de tour zijn binnen enkele uren uitverkocht en 2 live DVD’s volgen. Tijdens de laatste maanden van de tour sterft de vader van Bono. Albums (zonder Best of albums): Boy Singles: Out of control, a day without me, I will follow October Singles: Gloria, fire

War Singles: New Year’s Day, two hearts beat as one Under a Blood Red Sky

The Unforgettable Fire Singles: Pride, The unforgettable fire

The Joshua Tree Singles: With or without you, I still haven’t found what I’m looking for,, where the streets have no name, one tree hill’ Rattle and Hum Singles: Desire, angel of Harlem, when love comes to town, all I want is you Achtung Baby Singles: One, the fly, mysterious ways, even better than the real thing, who’s gonna ride your wild horses Zooropa Singles: Numb, lemon, stay, mofo

Pop Singles: Last night on earth, please, staring at the sun, discotheque, please, If God will send his angels All that you can’t leave behind Singles: Beautiful Day, stuck in a moment, elevation, walk on

Afgelopen zomer komt U2 met het langverwachte: How to dismantle an atomic Bomb U2 heeft er nog steeds zin in en gaat door. The Edge gebruikt zijn keyboard en dit is te horen op ‘Miracle Drug’, ‘Original of species’ en ‘Sometimes you can’t make it on your own’. De nieuwe tour komt eraan!

Lights’, bedoelt Bono de stad ‘New York’ en de daaraan verbonden, afschuwelijke gebeurtenissen op 11-9-2001. 06 All because of you (Single): Lekker Rock’n roll song.

U2 is voor mij DE muziek, omdat ik bij deze muziek het gevoel heb dat ik leef. Mijn bloed gaat sneller stromen en ik krijg er gewoon goede zin van. Dat heb ik bij vele andere muziek niet. Daarom zit U2 al jaren in mijn diskman en zal het er ook niet snel uitgaan. Ik sta 16 juli in Amsterdam U2 te bewonderen, jij ook?

U217

Tracklisting: How to dismantle an atomic bomb 01 Vertigo (Single): Lekker rock’n roll nummer over een plaats waar alles even tegenzit. Bono zingt: ‘I’m at a place called Vertigo, it’s everything I wish I didn’t know’. 02 Miracle Drug: Lied over een jongen die gehandicapt is en afhankelijk is van medicijnen (miracle drug). Deze jongen heeft wel een gave: dichten.

03 Sometimes you can’t make it on your own (Single): Lied over de vader van Bono die stierf tijdens de Elevation tour. Bob Hewson was een Opera fan. Bono zingt: ‘You’re the reason why the opera is in me’. 04 Love and pease or else: Lied over vrede.

05 City of blinding lights: Dit nummer gaat over de vrouw van Bono: Ali. Met de ‘City of Blinding

07 A man and a woman: Weer is de vrouw van Bono hier de klos. Bono zingt over zijn vrouw: ‘Brown eyed girl across the street, on rue Saint Divine, I thought this is the one for me, but she was already mine, you were already mine…’ 08 Crums from your table: Enige nummer van U2 geschreven tijdens zatte buien van de leden. Toch bezwijkt dit nummer niet onder de alcohol. 09 One step closer: Nummer over de vader van Bono. Hij beschrijft zijn moeilijke tijd:’ Well the heart that hurts, is a heart that beats.’

10 Original of species: Nummer over onzekerheid. Bono raad iedereen met onzekerheid aan, te stoppen met negatief denken over jezelf. Hij denkt hierbij vooral aan anorexia. Hij zingt: ‘You are the first one of your kind.’ 11 Yahweh: Lied over God.

12 Fast cars: Amerika en Iraq spleen hierbij een rol: ‘Where I am it is a lot of fun, they’re in the desert to dismantle an atomic bomb.’

Thuur Hutjens

Wrakanalyse De koning der roestbakken........ We zullen er maar niet omheendraaien, ja mensen deze keer hebben we een oude eend die al 3x dood had moeten zijn....... Het eerste dat ons opviel was dat na veel “geklommel” (geklungel, red.) om de deur open te krijgen veel omstanders dachten dat we een auto “aan het klauwen” (stelen, red.) waren. Maar toen ze zagen in welke staat deze auto was wisten ze wel beter. Nadat we eindelijk erin stapten viel het ons op dat we met onze kont op de grond zaten. Toen we de met tape aaneengeplakte banken en het dak zagen voelden we ons niet meer zo veilig. Omdat we ons achterwerk ongeveer eraf vroor probeerden we de verwarming aan te krijgen, helaas was deze in dezelfde staat als de rest van de “auto”. We hadden niet meer zoveel vertrouwen in de startproef nadat we de bedrading onder het dashboard uit zagen komen. Maar wij zijn diehards en gaan door tot het einde. Helaas had deze auto het einde al vaak

gepasseerd. Ook viel ons een hopeloze poging op om dit tot een coole eend te maken door goedkope boxen van de Wibra achterop een stuk hout te plaatsen. Waar we al helemaal van geschokt waren was de muziek die we in deze ”auto” aantroffen, enige voorbeelden zijn “K-otic” en “Vive la France”die nog ouder zijn dan de eend zelf. Toen we na een hele hoop”geklommel” (geklungel, red.) de motorkap eindelijk eraf kregen, viel het ons op dat de motor bruin was van de roest. Iedere slang díé nog op zijn plek zat was gescheurd. Toen we de motor eindelijk aan de praat kregen kwamen we erachter dat het geluid niet bepaald iets was om bij de vrouwen mee op te scheppen. Gelukkig waren de “velgen” onder de zwarte aanslag verborgen, want ze waren niet echt om aan te zien. Het stuurslot zat er meer voor de show, want, zeg nou eerlijk, wie wil déze wagen nou stelen?(dat gaat ook niet, want zelfs mét de sleutels kregen we hem niet open binnen een half uur). Als laatste informatie kwam meneer Paulissen ons vertellen dat hij

regelmatig de kranten onder de vloerbedekking moet verversen om het vocht uit de auto te houden, een smakelijk detail dus. Maar toch is het een coole en vooral grappige “auto”. Een échte LELIJKE eend dus. Jullie trouwe wrakanalisten Romain Hendriks & Jeffrey Rongen H3D

Papegaaienpraat Derks: “Zoooo, en nu kunnen we dus paartjes maken, snappen jullie? Net zoals vrijdag op de disco, dan gaan er ook een paar paartjes maken.”

Derks: “Als er één schaap over de A2 is volgen er meer. LL: “Meneer, mag ik naar de wc?” Derks: “Ja, ga maar naar de schaapjes kijken.”

Taaaduuutaaduuu!! (brandweerwagen raast over de viaductweg) Breuls: “Hoor, daar is een brandweer, de school staat in brand! Nee, het zijn zelfs 2 brandweers!! En ze gaan díe kant op! Het Porta Mosana staat in brand!!!”

Vaessen: “Ze hadden gestreden in de naam van... ja? Wie weet het?” Stilte LL: “de vader, de zoon en de heilige geest, Amen. Denk ik.”

Breuls: “Geschreven? Dan dubbele point en opsommen, streepje ofzo...” LL: “Of bolletje.” Breuls: “Of sterretje. Okee, volgende pijltje bolletje streepje lettertje vierkantje driehoek sterretje...” Sandra

Derks: “Heenweg en terugweg, we doen het in Jip en Janneke-taal. Zegt Jip: ‘Waar ga jij heen?’ zegt Janneke: ‘Ik ga terug’!”

V/d Esch: “Hier, dit is jullie studiewijzer. Maar vanaf 1 maart schuifelt het op.” Schuifelt?! Wiertz: “Wie heeft er in Friesland een motorjack liggen?” LL1: “Een motorjack?” LL2: “Een moterjas.” Wiertz: “Nee, je hebt toch geen jack in Friesland liggen, een jak, een MOTORBOOT!” Wiertz komt de klas in van meneer Derks: “Hallo allemaal, ik kom de proefwerkroosters uitdelen, wie heeft er nog geen?” Stilte. Wiertz: “Wat fantastisch! Goede leerlingen!” Mentor Derks: “Ja, dat komt natuurlijk door hun fantastische mentor he.” Vrolijke Wiertz: “Nou, dan mogen de leerlingen wel blij zijn met

fantastische mentoren zoals u.”, en gaat weg. Derks: “Vermoeiende man, die Wiertz.” Francort valt de klas binnen van meneer Van Riet die net zit te vertellen en vertelt met (natuurlijk) luide stem over de disco van vrijdag. Als ie weg is, vraagt een leerling: “Meneer, waar kun je klagen over de disco, dat ie veel te vroeg is afgelopen en dat je zo’n bierlimiet hebt?” LL2: “Gooi een briefje in de ideeënbus.” Van Riet: “Zet er dan meteen op dat Francort volgende keer zijn volumeknop wat zachter zet.” Sandra

Docente: op school gaat men veelal uit van je IQ. In het algemeen gaat men ervan uit dat deze je cijfers bepalen. Vaak wordt echter vergeten dat er ook nog zoiets als een EQ bestaat. Nog wat uitleg daarover... leerling brugklas: “Maar heb je ook niet zoiets als een accu [ lees: AQ ] ? M. de los Santos

Francort: “Volgens mij is de helft van de leraren hier aan de drugs.”

Leerling: “Wie dan?” Francort: “Nou, ik wil geen namen noemen, maar meneer Rovers vertrouw ik toch niet!” Leerling tegen Robben: “Meneer Westerwoudt verwart altijd uw naam (Wouter Robben) met Arjan Robben van het Nederlands elftal.” Robben: “Is best mogelijk, want die is bijna net zo goed als mij!” Francort: “Ik heb een keel van een woestijn, een kou van hier tot Tokyo en jullie kletsen maar door!!” Medewerker mediatheek tegen groepje leerlingen: “Wie van jullie moest er nu nog een pc hebben?” Leerling: “Mag ik die dan mee naar huis nemen?” Francort tegen kletsende dames: “Koekje derbij?” Pekelharing tegen kletsende klas: “Ik vind het niet leuk als mensen gewoon doorpraten wanneer ik iets uitleg, en doen alsof ik gewoon de tv ben.” Francort: “Het gebruik van een discman tijdens mijn les moedig ik juist aan want dan neem ik hem af, doe ik er een leuk kadopapiertje en geef ik hem aan mijn vrouw. Dan is dat mens ook weer een week stil.” Leerling tijdens de gymles (op een kreunende manier): “aaaaaaaaaaah-

hhhhh!!!” Robben: “ Bewaar dat voor het weekend.”

Thomas Caron

Francort: “Een extra tussenuur betekent voor jullie een extra uur op de bank op het schoolplein liggen.” Francort: “Moet je maar eens goed opletten, al die criminelen rijden in dure wagens rond. Ik wil wel eens een keer met je gaan kijken, da’s niet zo ver hiervandaan. En dan nemen we ook even Leers en 100 ME-busjes mee, anders redden we het niet!” Leerling tegen Francort: “Wat vindt u?” Francort: “Het liefst met Pasen eieren.” Leerling tegen Francort: “Meneer, mag ik u iets vragen?” Francort: “Ja, maar geen geld, want dat heb ik niet.” Francort tegen onrustige leerling: “Nog heel even, en dan wordt je losgelaten!” Francort: “....En dan overnachten we in een Belgisch hotel. Dus het is nog even afwachten of we riolering hebben.” Francort: “Ja, we mogen Duitsers niet echt omdat er vroeger een Duitse man is geweest die een paar ontwikkelingen heeft uitgevoerd die we niet echt tot de categorie ‘gezellig’ kunnen rekenen.”

Racism e Racisme

Vogens heel veel mensen zijn allochtonen in Nederland een groot probleem.. Nog nooit zijn mensen zo bang geweest als ze een groepje allochtonen ergens zien staan. Ja, pas maar op, straks blijken het criminelen of terroristen te zijn (!).. Vooral aan dat laatste denken we. Daarom moet iedereen nu zijn paspoort of id kaart bij zich hebben. Als je dat niet doet, en de politie merkt dat, moet je 50 euro betalen.

Er zijn mensen die stiekem bang zijn voor buitenlanders.. Die lopen snel een ommetje als ze zo’n groepje allochtonen zien staan. Maar je hebt ook mensen die het stoer vinden om iedereen te laten merken dat ze een hekel hebben aan buitenlanders. De meesten zeggen dat gewoon, maar sommigen doen dat door middel van een bepaalde kledingstijl. Gisteren hadden we bij Engels een discussie die ging over Lonsdale kleding. Meneer van Riet vroeg ons of we de rector zouden kunnen begrijpen als die Lonsdale kleding op de school zou verbieden. Daarop heb ik een paar reacties: Ten eerste wil ik even kwijt, dat ik niet tegen Lonsdale kleding ben, maar daardoor absoluut geen racist ben. Laat dat duidelijk zijn! Ten tweede: ik dat iedereen moet kunnen dragen wat hij wil, tenzij de kleding natuurlijk bijvoorbeeld

racistische spreuken laat zien, té naakt is, dat soort dingen. Niet iedereen in Nederland die Lonsdale draagt is een racist! Lonsdale kleding is alleen in Nederland, België en Duitsland een probleem. Er zou NSDAP in verborgen zitten, maar ik kan die “P” nergens vinden. In de meeste landen is Lonsdale gewoon een fatsoenlijke mode merk.

Ten derde: Als je Lonsdale kleding op een school verbiedt ben je nog niet af van de racisten. Die blijven toch heus wel bestaan. Het probleem zit hem niet bij de kleding, maar bij de mensen. De racisten vinden wel weer een nieuw merk. Bovendien, er zijn ook racisten die Tommy Hilfiger dragen terwijl dat een keurig merk is. Zijn buitenlanders in Nederland het probleem? Nee, het zijn de Nederlanders zelf, die niet willen leren over de nieuwe culturen die in ons land te vinden zijn. Culturen die iets toe voegen aan onze

eigen, vaak kille cultuur. Nederlanders, die niet open staan voor de nieuwe mensen in ons land. Natuurlijk heb je irritante buitenlanders, maar zijn er niet nog meer vervelende Nederlanders? Volgens mij wel! Dus wat zeuren we nou over Lonsdale kleding verbieden?! Wat heeft dat nou voor een nut, daarmee los je het probleem niet op. Alle buitenlanders het land uit zodat het probleem opgelost is? Beter lijkt mij: Alle racisten het land uit! Steffie

poezie

k, je kij ijk. r a a n R als ik en ander deren, s n e e k Tel k naar s flad uis e j t i e ndra M a S vlieg de bloem oeien n e l bog r Waa dertjes b uit regen in s , de vl arin alle ralen t e n a . en w e groeien uden zon dalen. jn, i t e o lijkt cht als g de aard een font p i s . l l o Het feetjes kelend a eten zijn s o l n die a zo spra leven m de klas, e r n t e h Roz het ec gkijk naa u e n zo zo als ik w , kijke n e s t v . a j n i p Wa erk ik et bl er zeiken o m m dan naar jou wil zond k dat i een leven i als k

poezie

Winterkou In het geurige woud dansen dennen in de wind, de toppen wit van sneeuw in de winterdagen.

Door de ijzige stilte klinkt het geschreeuw van een kind, dat de witte kou niet kan verdragen.

Beangstigd verlaat een hert de beschutting van de bomen,

sneeuwwitte vlekken schuren langs de heg. Als marcherende soldaten die de straat door komen, tikken de hoeven op de harde weg. Met gierende snelheid piepen banden door de bocht, het ranke dier verzet geen poot. De banden stoppen niet in hun snelle tocht, Dagen bleef de weg nog rood.

thalia

Interviews met de nieuwen filatelie(Red.: duur woord voor postzegels verzamelen) Drinkt zijn koffie: “met melk.” Waarom leraar: “het leuk om met jongeren om te gaan en ze iets bij te brengen.

Naam: Dolf Kersten Leeftijd: 49 jaar Huwelijke staat: single Woonplaats: Kerkrade Opleiding: 2de graads lerarenopleiding voor wiskunde en techniek. Muzieksmaak: luistert bijna alles, behalve dat hardcore gedreun. Vindt rap ook wel leuk om naar te luisteren als de tekst te verstaan is. Hobby’s: lezen, muziek luisteren en mandolinebanjo spelen en

Naam: Birgit Kroon-van Soest Leeftijd: 40 jaar Huwelijke staat: getrouwd, 2 kinderen Opleiding: Oud-leerling van ons smc. Daarna studie civiele techniek. Heeft gewerkt in de staal- en betonbouw en 10 jaar tentoonstellingsbouw. Daarna een opleiding 2de graadsleraar wiskunde. Eerste indruk: “Het is een leuk en

mooi open gebouw, met een goede sfeer.” Wie is uw idool? : “Mijn idolen zijn mijn 2 dochters. Ze zijn nog niet echt gevormd, zeggen gewoon alles wat ze denken. Zo zouden wij eigenlijk ook moeten zijn. Wij moeten gewoon onszelf zijn.” Waar denkt u aan als u in een lauwe warme kroket denkt: “Nou dan denk ik: hij had wel wat warmer mogen zijn.”

Naam: Guido Leenders Leeftijd: 49 jaar Huwelijke staat: samenwonend Woonplaats: Maastricht Vervoermiddel: fiets Geeft les in: Duits Kerry of Bush: doe mij dan maar

Kerry Hobby’s: lezen, fietsen, wandelen, voetbal (passief), bioscoop- en schouwburgbezoek, lekker uit eten Hoe vindt u de koffie op school? : de koffie in de docentenwerkruimte vind ik beter dan die in de personeelskamer Grootste wens: gezond en gelukkig oud worden

Naam: Daniëlle Dimphena Antoinette Jacoba Maria Verlaar Leeftijd: 33 jaar Vak: 2de graads lerares Frans Muzieksmaak: Popmuziek zoals Boris en Juston Timberlake 1988 Hobby’s: sport één keer per week. Bush of Kerry: “Ik sta niet achter de oorlog in Irak en ben dus in dat opzicht anti-bush.” Hoe smaakt de koffie? : “Ik vind de koffie hier op school wel goed smaken.”

Idool: “Mijn man.” Waar denkt u aan als u in een lauwe, warme kroket bijt? : “Dan denk ik: hmmm wat lekker zacht.”

Naam: Helma Baeten Leeftijd: 49 jaar Huwelijke staat: getrouwd, 2 kinderen. Opleiding: studie Nederlands aan de universiteit in Nijmegen. Waarom leraar: “Ik vind het ontzettend leuk, om met leerlingen van deze leeftijd om te gaan, en dan met name leerlingen van de bovenbouw. Daar kan ik veel van mijn interesses kwijt. Dat is tot nu toe altijd gelukt.” Eerste indruk: “Ik heb 23 jaar geleden hier een half jaar een docent vervangen, daarna ben ik naar een andere school gegaan en heb daar 23 jaar gewerkt. Ik vind het hier nog steeds een prettige om te werken. Mijn indruk is heel

positief, ook al werk ik hier pas een maand.” Hoe drinkt u uw koffie? : “Ik drink eigenlijk geen koffie, maar thee. Die smaakt trouwens ook goed.” Bush of Kerry: “Voor Kerry. Ik ben voor alles wat niet Bush is.”

poĂŤzie

De Griekse branding

Gure wind tijdens een gure dag. Het zand knispert. Langzaam komt de branding in zicht, smeltpunt van elementen. Het zoute water streelt het strand, een eeuwige beweging. Plots rukt de wind op tot een storm, lucht vermengt met aarde. De zee trekt en duwt bulderende massaâ&#x20AC;&#x2122;s water. Met schuimende toppen slaan de golven tegen het machteloze strand. Als de wind draait en de zon gaat schijnen, keer de rust terug. Maar wat vrede tussen de elementen lijkt, is slechts een wapenstilstand in hun eeuwige strijd.

W i s k u n d e p ro e f w e r k Proefwerkweek: op zich al een vreselijk verschijnsel. Elke dag twee proefwerken.

Vandaag stond wiskunde op het programma. Niet bepaald een vak waar ik elke dag naar uitkijk. En nee, ik kom ook niet met slingers en ballonnen de klas binnen. We stonden voor de deur van lokaal 3.6 (de poort naar het land der proefwerken), wachtend op de leraar/lerares die toezicht zou houden bij deze voor mij gruwelijke gebeurtenis. In de verte zag ik dat de desbetreffende wiskundeleraar in onze richting kwam gelopen, gewapend met zijn geo-driehoek en casio 547 FX. Zijn voetstappen galmden door de gang. Iedereen keek nu gespannen in zijn richting. Eenmaal aangekomen bij de deur pakte hij de sleutels uit zijn tas en draaide het slot om. De deur ging langzaam open met een lichtkrakend geluid. We liepen allemaal naar binnen en namen onze plaatsen in. We praatten nog wat, maar al gauw werden we tot stilte geroepen. Ik wist precies wat me te wachten stond. Spoedig zou hij de gevreesde witte blaadjes met geruite hokjes van exact 1 bij 1 cm uitdelen en natuurlijk het proefwerk met die onbegrijpelijke tekens en getallen. Dit deed hij. Een voor een gaf hij ons de blaadjes met een blik in zijn ogen die vertelde: “Dit is mijn meesterwerk en niemand zal hier ooit een voldoende voor halen!!!” En met een brede en wraakzuchtige lach op zijn wiskundige gezicht ging hij op zijn troon zitten (de

op hoogteverstelbare stoel, speciaal ontworpen voor leraren). Hij hief zijn handen hoog in de lucht en sprak tot ons: “Begin!” Vervolgens nam hij zijn nakijkwerk en begon met een voldaan gezicht rode strepen door foute uitkomsten te zetten. Ik besluit te beginnen. Een blik op het proefwerk en ik weet genoeg. Iedereen zit gebogen over het document, hopend op een wonder. Maar nee, de god van de Wiskunde komt ons niet te hulp. Ik raak in paniek. Ik hoor om me heen het nutteloze getik op rekenmachines. En zuchtende geluiden als er een getal uitkomt wat niet eens uit te spreken is. En dan is het opeens tijd…… Met een blik van overwinning haalt de wiskundeleraar de blaadjes op. HannahPannwitz

voetbal:

Beste Wim,

We zijn in de maand maart aangekomen en dan nadert het voetbalseizoen rap zijn einde. De beslissingen zijn aanstaande. Wat is Ajax aan het doen, Wim? Ze werden door PSV helemaal ondersteboven gevoetbald. Waar zijn Van der Vaart en Sneijder nu, Wim? Als toptalent moet je toch net in dit soort wedstrijden schitteren, Wim. En wat doet bondscoach Van Basten? Hij selecteert Hedwiges Maduro voor het grote Oranje. Hedwiges wie? Jazeker, Hedwiges Maduro. Hij heeft bij Ajax driemaal in de basis gestaan. Is dit niet net zoiets als een brugklasser na drie weken school naar het eindexamen te sturen, Wim? Blind, de nieuwe Ajax-coach,

vraag

zal toch wel zijn handjes vol krijgen om in Amsterdam het tij te doen keren, of niet soms? Wie gaat de Champions League winnen, Wim? PSV misschien? Kan Maasbrachtenaar Mark van Bommel dit kunstje flikken, voordat hij afreist naar Barcelona? Ik persoonlijk tip Chelsea of AC Milan, Wim. Twee ijzersterke teams. En dan Co, he Wim. Klasse wat hij met AZ doet. Zou Ajax geen spijt hebben dat ze hem hebben laten gaan, Wim. Hij wint misschien wel de UEFA Cup met AZ. MVV begint ook wat beter te draaien, Wim. Het zijn niet de tijden van Brokamp en Bonfrere, maar toch. Wist je trouwens dat ex-MVV-er Anton Vriesde komend seizoen trainer wordt van VV Eijsden? Dat moet dan toch wel iets worden, Wim. Waarom draait Roda niet, Wim? Collega Wiertz zit toch ook te wachten op betere tijden en dan niet alleen economisch. Ze hebben toch een aantal klasserijke spelers zoals Kone, Sergio en Cristiano.

Wanneer kan collega Wijshoff weer eens rustig een banaan eten, zonder dat hij zich verslikt in de uitslag van Fortuna, Wim? Nou, we wachten het maar af, Wim en remember: youâ&#x20AC;&#x2122;ll never walk alone.

Jean Martens

antwoord Beste Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean Jean, Nee, dit is geen drukfout maar zo hoef ik je naam niet zo vaak te gebruiken in mijn tekst. Niet dat ik wat tegen die naam heb hoor, ik vind Jean heel mooi klinken, maar je kunt per slot van rekening ook overdrijven met het noemen van degene aan wie je schrijft. Zo, over Eijsden. Je zei al dat daar komend jaar een ex-MVV-er als trainer is aangesteld. Een garantie voor succes! Ik voorspel het je, reken maar dat het het volgend jaar beter zal gaan met Eijsden. Nu kan het ook niet veel slechter want op het moment van schrijven van dit stukje verkeert de club in acuut degradatiegevaar. Maar een speler met zoveel ervaring op hoog niveau zowel in Duitsland als bij MVV (ja, ja, ook dàt is hoog niveau) moet een clubje als Eijsden toch weer aan het voetballen krijgen! Heb je afgelopen zaterdagavond ook zo genoten van het verslag door Nickelodeon van Roemenië – Nederland? Ze schijnen er zelfs een eigen cameraploeg heen gestuurd te hebben. Nou, dat was te zien! F-a-n-t-a-s-t-i-s-c-h, maar niet echt! Het begon al met dat irritante blauwe balkje boven in het beeld dat te pas en te onpas verscheen en waarin ons (al

met al zo’n veertig keer!) gevraagd werd een naam voor de zender te bedenken. Alsof ze daar zelf niet iets voor kunnen verzinnen. ‘Voetbal Min’ lijkt mij wel toepasselijk, als tegenhanger van ‘Canal Plus’. Want de manier waarop verslag werd gedaan was werkelijk abominabel. Herhalingen die net niet lieten zien wat je zou moeten zien, een camerastandpunt waarbij spelers regelmatig uit beeld verdwenen in plaats van erin verschenen en last but not least (of eigenlijk wèl least) het clichématige commentaar van Evert ten Napel die nog nooit wat origineels gezegd heeft. Als dat het niveau is waarop het volgend seizoen het eredivisievoetbal gebracht gaat worden dan begin ik nu vast bij voorbaat terug te verlangen naar het ouderwets degelijke Studio Sport op de zondagavond. Maar goed, laten we het over het voetbal van het Nederlands Elftal hebben. Of liever de resultaten, want die zijn natuurlijk prima. Al was het qua voetbal dan niet geweldig, voorlopig staan we, na de wedstrijd tegen Armenië toch maar mooi eerste in groep 1. Daarnaast heeft van Basten grote opruiming gehouden en nu staat er een team dat als het nodig is ook eens op wilskracht een wedstrijd kan winnen. Dat waren we niet meer zo gewend van onze voormalige vedetten. Ach ja, die vedetten, Je ziet eigenlijk

overal hetzelfde. Kijk maar eens bij Real Madrid. Daar lopen spelers rond die wat voetbalkwaliteiten betreft het neusje van de zalm zijn. Maar die mentaliteit, hè! Alles al eens gewonnen en veel te veel geld te besteden. Beckham en echtgenote schijnt, net zoals veel van zijn collegatopvoetballers, uit verveling te gaan winkelen en voor tonnen uit te geven op één middag! Het klinkt wat tegenstrijdig maar eigenlijk is bij deze jongens toch sprake van een geweldige armoede! Maar ja, deze voetballende creditcards hebben het eigenlijk ook nooit geleerd. Want al vanaf hun jeugd krijgen ze van iedereen te horen hoe geweldig ze zijn, niemand spreekt ze tegen en dan ga je na verloop van tijd ook zelf geloven dat je iets bijzonders bent. Nou ja, laat ze maar zo (on)wijs! Wij leren onze leerlingen tenminste wat ècht telt in het leven en dat is beslist niet het bezit van veel geld! Wat het dan wel is? Daarover een volgende keer. Jean, (één keer dan toch maar), see you around!

Wim Veenhof

nieuws van Sarah

Bolivia ...Terwijl bij jullie in Nederland de lente begint, wordt het hier winter. De regentijd is bijna afgelopen. Zo zijn er nog honderden verschillen tussen Bolivia en Nederland. Ondanks het feit dat beide landen op dezelfde wereldbol liggen, lijkt het soms dat Bolivia een totaal andere wereld is...

Als ik over straat loop, over de Prado, kom ik elke paar meter wel een bedelaar tegen. Vrouwen met drie kinderen die hun hand uitsteken in de hoop dat ze een muntje krijgen, mannen die muziek spelen, of kleine kinderen die, als het stoplicht op rood staat, aan de chauffeurs snoepjes proberen te verkopen. Bovendien hebben de mensen altijd weer een reden om te demonstreren. Als ik van school kom, en ik hoor dynamietexplosies, denk ik: ‘O nee hè, niet weer...’. Dan maak ik me zorgen of ik nog op tijd thuis zal zijn, om te eten en weer terug naar school te gaan. Het is allemaal al normaal... Een tijdje geleden wilde de president Carlos Mesa terugtreden. Maar gelukkig heeft hij dat niet gedaan, want anders zou het waarschijnlijk nog erger worden... De hele Boliviaanse bevolking is onzeker over hun toekomst, ze weten niet

hoe het verder moet. De leraren verdienen zo’n 1000 bolivianos (ca. 100 euro) per maand, waarmee ze nauwelijks kunnen leven. De mijnwerkers protesteren regelmatig omdat ze geen pensioen krijgen. Vroeger hadden ze werk bij de staatsmijnen. Maar toen de mijnen in ‘85 werden geprivatiseerd, wilde men hen geen pensioen geven. Daarom gaan de mijnwerkers nu de straat op, om hun pensioen op te eisen. Laatst was er een onderzoek, en daaruit is gebleken, dat 80% van de boliviaanse bevolking het land uit wil, naar Noord-Amerika of Europa, om daar een beter leven op te bouwen. Kinderen moeten op jonge leeftijd al werken. Snoepjes verkopen, kunstjes doen op straat, schoenen poetsen, of de prostitutie in. Ik heb gehoord dat er meisjes zijn, die

op 10-jarige leeftijd als prostituee moeten werken. Ze verdienen 20 Bs., maar van dat geld is maar 5 Bs. echt voor hen. De vrouwen hebben erg weinig kansen. Zij moeten thuis blijven om te koken en op hun vele kinderen te passen. De man moet werk gaan zoeken. Vaak vindt hij niets, en ver-drinkt hij zijn verdriet. Dan komt hij â&#x20AC;&#x2DC;s avonds laat dronken thuis, en slaat zijn vrouw en kinderen Maar zij kunnen niks doen... Ik ken bijvoorbeeld een familie van vijf kinderen; de jongens gaan naar een privĂŠschool, de meisjes naar een staatsschool. Maar het goede hier is, dat de man de vrouw respecteert. Als er in de bus b.v een zitplaats vrij komt, laat de man mij daar zitten, in plaats van dat hij zelf het plaatsje inpikt. Zo zijn er altijd en overal voor- en nadelen. Ondanks dat Bolivia een arm land is, zijn de mensen vrolijk. Er wordt veel gefeest en gedanst, met klederdrachten in alle kleuren van de regenboog. Zoals ieder land heeft Bolivia zijn eigen cultuur.

Sarah Estermann

Gezond eten kun je in de kantine meten

De school gaat de Gezonde Schoolkantine invoeren en we beginnen dan bij de kantine.

Het kantine assortiment wordt op dit moment onder de loep genomen met resultaat dat er volgend schooljaar een aangepast assortiment verkrijgbaar is. Vanaf volgend schooljaar kun je het eten meten in de kantine en kun je dus zien of wat je uitkiest gezond is of niet. Er zal worden gewerkt met een 3 kleuren systeem. Groen is gezond eten, oranje is neutraal eten en rood is slecht eten. De kantine moet eigenlijk ook een plaats zijn om gezellig bij elkaar

te zijn, te eten, te kletsen en eventueel af en toe een beetje te leren. Het is dan ook belangrijk dat de kantine er aantrekkelijk blijft uitzien. Al die troep op de grond en op tafels en stoelen is geen gezicht. Dat vinden jullie toch zelf ook? Het is zelfs zo erg gesteld met het schoonhouden van de kantine, dat als de pauze om is, het wel lijkt of er een oorlog gewoed heeft op het Maartens. Geloof je me niet? Blijf dan maar eens hangen als de bel gaat en kijk om je heen terwijl

je medeleerlingen de kantine verlaten. Het doet je geen goed. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, was dat als we allemaal een handje helpen om de kantine schoon te houden (leerlingen, leraren, directie, onderwijsondersteunend personeel) dan is het geen probleem. Daarom is er volgend schooljaar ook iets geheel nieuws te zien in de kantine. Rara wat is dat dan? Nou twee stoplichten. â&#x20AC;&#x153;Stoplichten?â&#x20AC;?, hoor ik jullie denken. En jawel stoplichten. Het is zo een bende in de kantine dat we er echt iets aan moeten gaan doen. Staat het stoplicht op groen dan is er niks aan de hand (kantine is schoon en het eten gezond), staat het stoplicht op oranje (neutrale stand) dan dreigt het mis te gaan, staat het stoplicht op rood (kantine is een troep en het eten niet echt gezond) dan gaat de balie dicht en is er geen eten meer te krijgen in de kantine. Graag zouden we de stoplichten een beetje willen opfleuren met een leuke, pakkende tekst. De tekst moet dan wel overeenkomen met het bovenbeschrevene.

Prijsvraag Ontwikkel een leuke, pakkende tekst voor op de borden naast de stoplichten en zie je eigen slogans dag in,

dag uit hangen in de kantine. Verder krijgt degene met de leukste inzending ook nog een kleine attentie. Wat die attentie inhoudt, wordt nog over gediscussieerd. Maar niet geschoten is altijd mis! Laat je creativiteit de loop en win! Verbaas de leraren met jullie intelligentie! De slogans kunnen ingeleverd worden bij meneer Klingensteijn Nathalie Bulles-Hugen

Kunstbende 2005

kunstbende

“Zondagochtend 9 uur” de wekker ging en Sabine schudt me even door elkaar zodat ik wakker word, we lopen naar beneden en gooien wat broodjes in de oven. (Ja wij modellen eten ook). Twee seconden later rent mijn zus Florcha (ontwerper en organisator van de modeshow) stressend door het huis want de beamershow heeft het op het laatste moment begeven en we zijn al aan de late kant. Maar goed niks aan te doen er zijn genoeg technici aanwezig bij de kunstbende dus spullen bij elkaar rapen en in de auto springen. “Aankomst in de kleedkamer” Iedereen is er al (Sophie en Floor -de andere ontwerpers-, de andere modellen Charlotte, Prisca, Feline en Sophie) dus op naar het podium voor de generale repetitie. Eenmaal op het podium blijkt dat we het podium niet meer kunnen gebruiken en wordt ons verteld dat we de gang maar moeten gebruiken. Heerlijk nog wat extra stress, maar goed we nemen de kleedkamer als oefenruimte en dat gaat prima. Zo nu even relaxen de Cosmoplitans Elle’s repen chocola en zakken chips worden tevoorschijn gehaald en we gaan af en toe een bandje bekijken.

“Omkleden, haar en make-up” Terugrennen naar de kleedkamer, make-up op gezicht, kleding aantrekken haren opsteken en klaar. Dat ging net iets vlugger dan verwacht. Nu nog 2,5 uur volkrijgen todat we op moeten dus we besluiten nog even te repeteren. Wat best een goed idee was omdat Charlotte gevaarlijk hoge hakken aanhad. “Showtime” Op naar het podium, de zenuwen beginnen flink op te spelen. Achter het gordijn wipt Treble (ramaganana band) ook nog even binnen; altijd gezellig natuurlijk. Nou het is zover de beamershow is gemaakt en we worden aangekondigd. Muziek aan maar uhm verkeerde nummer, nog een keer proberen dan maar. De zenuwen beginnen nu wel al een beetje te zakken. Daar ging ie, het goede nummer en Feline loopt het podium op daarna komen Charlotte en Prisca op als Amerikaan en terrorist toen Floor en Sofie als christen en moslim en toen was het zover Sabine en ik gingen op als arm en rijk. Het ging niet helemaal als gepland maar toch ontvingen we een overweldigend applaus. Stijf van de adrenaline renden we terug naar kleedkamer om ons om te kleden en onze spullen te pakken. “Uitreiking” Naast elkaar in de grote zaal vol spanning aan het wachten todat Treble klaar is met hunoptreden en de prijzen worden uitgerijkt. De presentatoren komen het podium op en ze beginnen met onze categorie, 3e prijs gaat naar... 2e.. en 1e prijs gaat naar de modeshow van Floor Florcha en Sophie! Helemaal gellukig gingen we weg met de 1e prijs, de perfecte afsluiting van een leuke dag. Nu op naar de finale in Amsterdam! Jip Linckens

Goodbye, teacher of English Iedereen heeft wel een wens, iedereen vormt zich wel een toekomstbeeld. Wat wil ik later worden en gaan doen? De een wil een wereldreis maken, de ander heel rijk worden en een eiland kopen en die ene andere … wil graag een eigen sportschool. Voor mevrouw Coenegracht – de Haan (engels/decaan) is die wens eindelijk in vervulling gegaan. Ze is sinds januari 2005 de trotse eigenaar van Maastricht Athletic Club. Ze is sinds die tijd ook gestopt met het geven van engels, maar heden wel nog werkzaam als decaan. Een interview:

Als ik bij haar aan tafel schuif is de eerste vraag die mij te binnen schiet: Waarom nou een sportschool en geen eiland? Ze neemt mij terug naar haar studententijd, de tijd dat ze gezondheidswetenschappen studeerde. In haar vrije tijd deed ze aan aerobics. “Eerst nam ik altijd lessen, op een gegeven moment werd mij gevraagd of ik zelf ook lessen wilde geven. Dit doe ik sinds 1993. Ik heb ook diverse opleidingen gedaan zoals aerobics en fitness en spinning. Sindsdien is het altijd mijn bijbaantje

gebleven voor een paar uurtjes per week en ik doe het met veel plezier.” Helaas voor haar, maar ook zij moest wel een tijdje wachten totdat haar droom in vervulling ging (zo’n 7 jaren ongeveer).”Ik heb altijd al een eigen sportschool willen hebben,ik heb er in het verleden ook een ondernemersdiploma voor gehaald. Samen met een vriendin zijn we ook op zoek gegaan naar een locatie, maar konden er helaas nergens één vinden, die naar onze zin was, totdat de eigenaar van Maastricht Athletic Club een jaar geleden, één van haar locaties te koop aanbood. Na een half jaar onderhandelen was de overname rond en bezit ik de school sinds 1 januari 2005.” Voordat zij deze sportschool in bezit kreeg gaf zij dus alleen lessen in een andere sportschool (Palaestra), daarnaast gaf zij ook lessen engels aan het Sint Maartenscollege. Waarom die combinatie? Ze wilde graag haar intellectualistische vaardigheden etaleren, middels het lesgeven. “Ik wilde niet alleen maar fysiek bezig zijn. Ik vond de Engelse lessen op de Europese school vroeger heel interessant en de engelse taal sprak mij zeer aan. Ik werk graag

op het SMC, het is namelijk een leuke school, met een goede sfeer en het is in Maastricht. Ik was het eigenlijk niet echt van plan om lerares te worden. Ik kreeg meteen werk na mijn stage op het Stella Mariscollege. Ik wilde graag snel aan de slag gaan. Het was niet iets wat ik de rest van m’n leven wilde doen.” Het Engels komt haar goed van pas bij het

lesgeven op de sportschool, waar ook veel buitenlandse studenten aan hun conditie komen werken of hun vetlaagje willen wegwerken. “Er wordt dus ook Engels gesproken. Er zijn zoveel buitenlandse studenten, omdat de sportschool dicht bij de universiteit ligt.” Op dit moment is ze nog werkzaam als decaan op ons instituut en helpt de leerlingen van TL met het kiezen van hun vervolgopleiding. Persoonlijk vind ze het decanenwerk leuker dan

Engels geven. “Ik vind het leuk om de leerlingen te helpen een passend beroep voor hen te vinden, om iets voor ze te zoeken dat precies bij hen past. Het is een gevarieerde baan, de persoonlijke omgang met leerlingen is ook ontzettend leuk.” Voor mevrouw was de keuze tussen de sportschool of het lesgeven gauw gedaan.”Ik houd van sporten. Het aanbod was als een wens die in vervulling ging. De keuze was dus gauw gemaakt.” Ze is nu al zelfstandig bezig met het managen van de school. Een fulltime job en ze heeft grootse toekomstplannen. Zo wil ze het aanbod, dat nu nog uit sauna, aerobics, spinning en fitness bestaat, flink gaan uitbreiden en de kwaliteit ervan verbeteren. Vanaf september wordt er streetdance geïntroduceerd en in de toekomst zullen er ook yogalessen en pilatus lessen bijkomen. Een andere wens? “Wie weet, ik wil wel mooiere spullen in de toekomst gaan aanschaffen. Voorlopig wil ik me bezig houden met het runnen van het bedrijf en alles goed op de rails zetten. Ik wil eerst m’n eigen bedrijf goed kunnen onderhouden en dan zie ik wel verder. Ik wil ook de spinning uitbreiden; meer fietsen aanschaffen en de ruimte waar het gebeurt vergroten. Ook wil ik bijscholing blijven nemen, zodat de lessen kwalitatief gezien op een hoog niveau gegeven kunnen blijven worden.” Ook voor mensen die willen afvallen, is er een goede begeleiding. D.m.v. goede begeleiding bij het sporten en voedingsadviezen kan men bij Maastricht Athletic Club succesvol afvallen. Over de gezondheid van de jeugd,

ofwel de conditie heeft mevrouw Coenegracht ook haar gedachten. “Ik vind dat de leerlingen meer moeten gaan sporten, en dan bedoel ik vooral buiten school. Het nieuws geeft al aan dat de jeugd van tegenwoordig te dik is, ook in mijn omgeving zie ik daar dingen van terug. Het is veel beter om te gaan sporten i.p.v. de hele dag voor de tv te hangen of achter de computer te zitten. Ik vind het zelf ook veel leuker. Het is ook een mentale training voor je; je moet proberen om het vol te houden en niet al te snel op te geven. Je leert discipline opbrengen en dat kan heel goed van pas komen bij je studie bijvoorbeeld.” Het is natuurlijk een fulltime job voor een moeder van 2 kinderen om de sportschool te runnen, waarbij een goede oppas onontbeerlijk is, zeker als vaderlief ook ijverig centjes aan het verdienen is. Hoe ziet ze eigenlijk de toekomst van de kinderen? Hoopt ze dat ze de sportschool over gaan nemen? “Ik zou het leuk vinden als ze ook les zouden gaan geven op mijn school en wie weet nemen ze later de zaken van mij over. Ik wil het ze niet dwingen, ze moeten doen wat ze zelf willen.” Niet alleen loopt de zaak al goed, ook zijn er zelfs al leraren die bij haar school sporten. Voor hen is er zelfs een speciale prijs geregeld. Zo hoeven zij geen inschrijfkosten te betalen (€ 40,-) en betalen zij € 39,- per maand voor alle lessen; en onbeperkt fitnessen/sporten. Ook voor de leerlingen is er speciaal jeugdfitness waarbij zij dan voor 3 maanden voor € 60 onbeperkt kunnen fitnessen tussen 12.00 en 18.00 en op zaterdag. Voor leerlingen van het SMC

is er een speciale prijs (op vertoon van schoolpasje) nl. 45 euro voor 3 maanden jeugdfitness. Zo zie je maar weer dat alles mogelijk is. Dus ook de mensen die een eiland willen kopen zullen vast niet teleurgesteld worden, als je het geld er maar voor spaart. Mevrouw Coenegracht kan zich gauw helemaal op de sportschool storten en wie weet ooit nog eens zo groot worden als de grote healthcenters in Amerika. Christianne Mensen die meer willen weten over Maastricht Athletic Club kunnen op de website kijken: www.maastrichtathleticclub.n l of zij kunnen mailen naar: info@maastrichtathleticclub.nl

kietelpagina

nailstudio SMC