De Karavaan oktober 2020 - Reizen in tijden van Corona

3-maandelijks tijdschrift van Karavaan vzw oktober - november - december 2020 zesentwintigste jaargang nr. 4

v.u. Gerd Vertommen Geerdegemvaart 96 2800 Mechelen Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Reizen in tijden van Corona

iris deckers fietst door z-a merika Hoge toppen, diepe dalen

onze reisbegeleiders op pad Dwars door België, langs N-Spanje tot op de Faeröereilanden...

reisverhaal in beeld IJsland Avontuur

Inhoud + Colofon

Colofon

Cover: Iris Deckers

Samenstelling: Jonathan Cooman

Teksten: De vermelde reisbegeleiders van Karavaan en gastauteurs

Eindredactie: Annelies Buys & Carla Borgmans

Lay-out: Jonathan Cooman

Druk: Drukkerij Antilope De Bie

Papier: cyclusoffset, gerecycleerd en chloorvrij

On the road

Onderweg zijn, het is toch echt wel waar velen naar verlangen en dus zeker ook al die reisbegeleiders. Niet zo evident in deze tijden, maar dat hoef ik niemand uit te leggen. De afgelopen maanden hebben we met zijn allen onze dromen toch moeten opbergen. Naast de kerstboom, tussen de brochures en op de Landencocktail werden er grootse exploten gepland. En de reisverdeling in februari, wanneer alle reisbegeleiders een reis werd toegewezen voor de zomer, gaf elke begeleider iets om naar uit te kijken en aan te werken.

Niet dus. Velen begonnen in maart en in april en opnieuw in mei hun trips te herplannen. En nog eens en nog eens. Het zit diep in ons: enkele weken per jaar een ander stukje van de aardbol kunnen verkennen, op pad kunnen gaan, alleen of met een enthousiaste groep deelnemers. Maar deze zomer werd toch geheel anders.

Maar ik ben gelukkig wel op pad gegaan. En ik moest ook niet alleen gaan, maar in goed gezelschap, van zowel vrienden als andere reisbegeleiders die niet gemaakt zijn om thuis te zitten. Vanaf juni doken namelijk allerlei uitnodigingen op om her en der kortere en langere GR’s (Grote Routepaden), te gaan wandelen. Soms gewoon een GR met een nummer, soms paden met mooie, poëtische of zelfs stoere namen. Een modern zichzelf respecterend pad heet tegenwoordig trouwens een “trail ”.

En trails heb ik gedaan. De kop werd afgebeten door vier dagen Mullerthaltrail in Luxemburg. Samen trouwens met een bende reisbegeleiders die bijzonder blij waren nog eens in groep buiten te zijn. Nadien volgde het Eifel Wildnis Trail, net over de grens in Duitsland, met de vrienden met wie ik op dat moment normaal aan het mountainbiken had moeten zijn in Tadzjikistan. En finaal nog een pièce de résistance: 150 km over de GR14 dwars door de Belgische Ardennen.

Dus ik ben onderweg geweest, zalig onderweg geweest. Net niet zo lang als een reeks begeleiders die de 573 km van de GR129 hebben gestapt van Aarlen tot aan de kust. Maar het heeft deugd gedaan. Want het maakte dat ik deed wat ik graag doe: onderweg zijn, samen met een groepje enthousiastelingen.

En dat is waar we bij Karavaan en Joker nu ook heel hard naar uitkijken en toch ook voorzichtig weer voor plannen: onderweg zijn, in groep, misschien eerst in Europa en later terug in heel de wereld. De begeleiders kijken er naar uit, de deelnemers zeer zeker ook en de mensen bij Joker misschien nog het meest.

Tot binnenkort, ergens onderweg.

Tom Van den Borne Voorzitter Karavaan vzw

Charleroi - België

Lukas en Tuur trokken er voor voor Karavaan deze zomer op uit en reisden de grens van België af met één grote vraag: hoe reizen jongeren in tijden van Corona?

Van het pittoreske Brugge, langs het industriële Charleroi tot net over de grens bij onze noordeburen in Tilburg....

Kijk nu de minidocu op karavaan.be!

Foto: Lukas Gevaert @lukasgevaert

Jouw foto in De Karavaan? Tag ons op Instagram: @karavaanvzw

Trek eens dwars door België

Trek eens dwars door België

Deel 1 - De route

572 km, 28 dagen, oneindig veel herinneringen. Dat is de korte samenvatting van onze tocht langs de GR129, een wandelroute die dwars door België loopt.

De zomer van 2020 werd er voor iedereen eentje van creatief zijn met de mogelijkheden die er waren. Zo was het ook voor ons; een groep karavaanbegeleiders die plots zonder reis en plannen zaten. Al snel zagen we ook de mogelijkheden in van een staycation, want zeg nu zelf, wanneer heb je de tijd én het gezelschap om een groot avontuur aan te gaan? Te voet door België, het werd een zomer om niet snel te vergeten!

Tekst & foto’s: Els Willems

We besloten van Aarlen naar Brugge te stappen met een extra etappe tot Blankenberge. Het concept was simpel: iedereen die zin had, kreeg de kans om (een eindje) mee te gaan. Op reis gaan in België is dichtbij én bereikbaar. Hierdoor werd het een komen en gaan van reisbegeleiders waardoor het een extra boeiende ervaring werd voor de begeleiders die heel de route wandelden.

Week 1

Aarlen – Herbeumont (135 km)

Starten deden we op een mooie zondagavond in Aarlen aan de bron van de Semois om meteen de eerste week verwend te worden in de Gaume-streek. Wauw, wat een prachtige verrassing was dat! De Gaume is, volgens zijn zeer gastvrije inwoners, een vergeten stukje België met prachtige bossen en een grote biodiversiteit. Daarbij heerst er een microklimaat dat ervoor zorgt dat je jezelf in de Provence waant. Al wandelend door Torgny, terecht uitgeroepen tot mooiste dorp van Wallonië, komen we helemaal in vakantiestemming. Een bezoekje aan de brouwerij van Orval bevestigt dat gevoel helemaal!

Herbeumont – Dinant (123 km)

Week 2

Vanuit Herbeumont, waar we een prachtige slaapplaats vinden onder het bekende viaduct, merken we dat de omgeving verandert. We wisselen de Gaume in voor de Ardennen. De hoogteverschillen worden groter en het landschap is hier ruwer. Vergezichten wisselen af met oneindige naaldbossen. De aanwezigheid van de Lesse zorgt voor pittige etappes met prachtige stukjes natuur. Na twee weken zonder rustdag onderweg te zijn, besluiten we toch om één dagje de rugzak aan de kant te laten en een etappe te kajakken. Het blijkt een schot in de roos te zijn wat zichtbaar goed doet bij iedereen!

Dinant is de eerste grote stad die we tegenkomen. Ondanks de plotse drukte die ons overvalt, kunnen we genieten van de zichten op de citadel. Vergeet zeker niet bij het verlaten van de stad, wat gebeurt via een super gezellig gehuchtje aan de overkant van de Maas, even tot het uitkijkpunt te lopen met zicht op de hele stad.

Dinant – Bergen (132 km)

Week 3

Al snel laten we de stad achter ons en zetten we onze tocht verder richting Mons. De eerste etappe tot Maredsous is werkelijk een pareltje! Je wandelt langs boswegen, open velden en verschillende ruïnes om tot slot bij de abdij aan te komen. We verlaten de Ardennen en komen terecht in een meer glooiend landschap met weidse zichten. Meer en meer wandelen we doorheen weiden en velden waar vooral rust primeert. De grote naaldbossen ruilen we in voor kleinere loofbossen, de Lesse voor de Samber. Kleine dorpjes zoals Lobbes kunnen ons bekoren, maar vooral de gastvrijheid hier zal ons nog lang bijblijven. Wanneer we Mons naderen, wordt het landschap wat eentoniger (of misschien zijn we al een beetje te verwend…) en wandelen we vooral nog tussen de weilanden.

De stad Bergen, culturele hoofdstad van Europa in 2015, heeft heel wat te bieden. Voor ons wordt het eerder een blitzbezoek, maar we zijn het er roerend over eens: hier komen we terug!

Week 4

Bergen – Blankenberge (197 km)

De laatste week van onze trip wordt een pittige week in afstand. Met Vlaanderen in aantocht komen we ook meer en meer terug in de corona-realiteit. Ondertussen worden de maatregelen in Antwerpen zwaar verstrengd en we voelen dat de mensen ook banger worden om ons te ontvangen. Gelukkig kunnen we rekenen op medebegeleiders die onderdak voor ons regelen.

De laatste dagen in Wallonië wisselen bossen en weiden zich opnieuw af. Deze keer volgen we de Dender. De Vlaamse Ardennen worden ook een toppertje om te onthouden en naar terug te keren. Wauw, wat een fenomenale vergezichten krijgen we hier voorgeschoteld! We voelen ons echt verwend! Genieten van een drankje hebben we meermaals onderweg gedaan, maar café New York in Doomkerke is er toch eentje om in te kaderen. Authentieker dan dit oer-Vlaamse café zal je niet gemakkelijk vinden!

Na 4 weken wandelen, arriveren we voldaan in Blankenberge waar onze tocht stopt. We hebben absoluut genoten van de pracht die België ons gegeven heeft, zowel op gebied van natuur als beleving en ontmoeting.

Benieuwd naar onze overnachtingsplaatsen en favoriete specials? We vertellen het je in de volgende Karavaan.

Hoge toppen, diepe dalen

Wanneer ik nu naar foto’s van mijn fietsreis kijk, denk ik er vaak aan terug hoe mooi het was om al deze plekken met de fiets te ontdekken. De wereld zien vanop een fietszadel en twee wielen is werkelijk uniek. Het is een duurzame, actieve, betaalbare en avontuurlijke manier om plaatsen te ontdekken. Het is niet te traag noch te snel. Je bent veel buiten, in de natuur, en vooral dicht bij alles en iedereen. En je kan lekker veel eten, omdat je de calorieën toch snel weer verbruikt. De motivaties zijn eindeloos, de liefde voor het avontuur immens.

Hoge toppen, diepe dalen

In dit laatste artikel neem ik jullie graag mee naar de bijzondere páramo landschappen in Ecuador, de fenomenale Andes in Peru, de koude altiplano in Bolivia en de prachtige gletsjerrivieren en turquoise meren van Patagonia. Stuk voor stuk paradijzen voor natuurliefhebbers, plekken waar je volledig omringd wordt door schoonheid en wildernis.

In drie artikels neemt Iris Deckers ons mee op haar fietsreis, dwars door Latijns-Amerika.

Tekst & foto’s: Iris Deckers @irisdeckers

Een eerste echte test

Hoewel ik in Centraal-Amerika reeds enkele steile klimmen had gedaan, was het pas in Colombia dat ik echt geconfronteerd werd met eindeloze bergketens. Het was telkens weer afzien, zeker wanneer ik uren moest klimmen op kleine, onverharde paden met een zwaarbeladen fiets. Het voelde aan als continu klimmen en af en toe naar onder vliegen.

In het noorden van Ecuador doorkruiste ik ontzettend mooie páramo landschappen. Het was een fantastische ervaring om door zulke prachtige natuur te fietsen. Maar het was eveneens moeilijk en een ware beproeving: ik had er veel technische problemen, een gebrek aan water en voedsel, en regen en onweer bleven me achtervolgen. Toen ik eindelijk een berghut bereikte, na uren van pure inspanning en klimmen naar 3.900 meter, barstte ik in tranen uit. Wat een rit!

Fietsen over de Cordillera Blanca

In Peru werd het extremer: hogere bergpassen, moeilijkere paden, modder, sneeuw, wind, zon en regen. Ik was nooit eerder zo hoog geweest met de fiets en het was dus vaak heel vermoeiend om te ademen en te fietsen. Ik moest steeds vaker van mijn zware fiets om die de top op te duwen, slepen of dragen. Ik zweette, zeurde af en toe, en zag vooral veel af. Dieptepunten waren soms erg diep. Maar de hoogtepunten waren des te hoger.

De bergen waren adembenemend mooi, de landschappen meer dan spectaculair, en dit allemaal per fiets doen, gaf me ontzettend veel voldoening. Wanneer ik mijn lichaam en geest telkens weer tot het uiterste dreef, en na uren duwen en sleuren de top bereikte, voelde ik me sterker dan ooit. Ik besefte dan, alles is mogelijk.

Hoge toppen, diepe dalen

Wildkamperen bij -18° C

En dat ik niet steeds voor de meest eenvoudige route koos, werd opnieuw duidelijk in Bolivia. Ik beleefde er één van de zwaarste weken op reis. Ik beklom drie bergpassen van 4.850 meter en hoger, duwde een extreem beladen fiets (want ik had voedsel en drank voor verschillende dagen in mijn tassen) vele uren door zand, zout, sneeuw en over rotsen, vocht tegen windsnelheden van 80 km/u en rilde in mijn tent tijdens nachten tot -18° C.

Maar de landschappen waar ik doorheen fietste, waren de meest magische die ik ooit zag: met sneeuw bedekte bergen, actieve vulkanen, enorme zandduinen, rode, witte en groene meren, prachtige geisers, natuurlijke warmwaterbronnen en nog veel meer. Het was werkelijk een andere wereld.

En het mooiste was: ik deelde dit alles met mijn papa, die enkele weken kwam meefietsen. Samen zochten we telkens weer onze limieten op en werden we overweldigd door de enorme schoonheid van de altiplano. We maakten samen de meest mooie herinneringen en ik was zo trots op mijn papa. We waren vaak helemaal uitgeput maar vooral zo blij, emotioneel en dankbaar om deze ervaring samen te kunnen beleven.

De magie van Patagonia

En zo ging de reis telkens maar door. Het werd almaar mooier en specialer, en ik genoot zo van alle mensen en van de natuur rondom mij. Fietsen in Chili was werkelijk een droom. Het is een land vol besneeuwde bergen, fjorden, watervallen, turquoise rivieren, vulkanen, gletsjers, dichte bossen, de puurste meren,... Fietsen door al deze landschappen was ongelooflijk. Bovendien deelde ik bepaalde trajecten, zoals de bekende en wondermooie Carretera Austral, vaak met andere fietsenthousiasten.

plaatsen, hoe adembenemend mooi Patagonië is en hoe ik steeds omringd werd door wildernis. Ik reisde trager dan ooit, en genoot van elke dag. Het was er zomer, en hoe verder ik naar het zuiden fietste, hoe langer de dagen waren. Er was zoveel tijd om wakker te worden in een tent omringd door de mooiste natuur, om te genieten van trage ochtenden met havermout of pannenkoeken op het houtvuur, om te fietsen op onverharde paden in de middagzon en naar prachtige natuur te staren, om pauzes te nemen en lange picknicks te doen met andere fietsers, om kersen uit bomen te plukken en heerlijke confituur te maken, om snelle baden te nemen in ijskoude rivieren, om te kamperen in velden van wildbloemen of naast turquoise meren, om te vissen, om een kampvuur te maken en lekkere of minder lekkere maaltijden klaar te maken, om naar miljoenen sterren te kijken voordat je in slaap valt, en om het de volgende dag gewoon over te doen. Dit was het goede leven en ik genoot van elke minuut.

Het einde van de wereld

De laatste test was de extreme wind in Tierra del Fuego. Samen met twee Brazilianen en een Peruviaan, vocht ik weken aan een stuk tegen de wind. Ze blies ons letterlijk van de baan, met windsnelheden tot 150 km/u. We stonden vaak op in het midden van de nacht om zo de sterkste wind voor te zijn, en sliepen meer dan eens in waterkanalen onder het wegdek, want een tent opslaan was werkelijk onmogelijk. Een hele belevenis!

Maar de wind kreeg me niet klein en zo bereikte ik na 20.000 km of anderhalf jaar fietsen Ushuaia, het einde van de wereld. Ik had het gehaald. Ik had het gedaan. En het was onwaarschijnlijk mooi.

Wat ik me het meest herinner van het fietsen in Chili en Argentinië, is de rust van sommige

Soms heb je geen idee wanneer je er middenin zit, maar dat is het leuke aan foto’s of een dagboek. Ze zijn er om je eraan te herinneren wat ooit was. Soms heb je wat afstand nodig, een beetje tijd, of meer ervaringen, om te beseffen: dat was echt speciaal.

De pracht van de natuur, het kamperen, de wildernis, de ontelbare mooie mensen onderweg, de vele emoties en het geluk. Ik ben zo ontzettend blij en dankbaar dat ik op een dag besloot om op de fiets te springen, zonder veel voorbereiding en al helemaal geen idee van wat me te wachten stond.

Ik hoop dat dit en ook de voorgaande artikels jullie heeft doen genieten en misschien zelfs zin heeft gegeven om zelf op fietsavontuur te trekken. Ik zou zeggen: als je erover droomt, doe het! De wereld is zo speciaal en er valt zoveel moois te ontdekken. Ik droom alvast van meer avonturen en wil nooit stoppen met ontdekken en genieten. Vamos!

Peter Van Dinter

Dichtbij-vakantie - deel 2

Wat luchtte het op toen die maatregelen werden versoepeld, alsof ziektekiemen als sneeuw voor de zon plaats maakten voor een semi-uitbundig reisseizoen en bijhorende toeristen-Valuta. Ook ik probeerde optimaal gebruik te maken van het interbellum tussen corona-golven door een buiten-weekendje in de Ardennen te boeken. De vriendin had nog een plekje gevonden nabij Barvaux-sur-ourthe.

Het reisje met twee werd last-minute aangevuld met twee onverwachte reispartners: vrienden van m’n vriendin, laat ons ze Bas en Suus noemen om hun nationaliteit anoniem wat richting te geven.

Voor de lezers die de streek niet kennen: Barvaux ligt in het arrondissement Durbuy. Durbuy was ooit gekend als het pittoresk “kleinste stadje ter wereld”: een boude claim waar Vaticaanstad en tenminste 13 andere stadjes hen in al die tijd nog niet voor hebben aangeklaagd. Intussen is het eens zo rustige oord voor bosklassen herschapen tot de Coucke-stad waar meer toeristen, meer sportwagens, meer betaalde parkeerplaatsen en meer liberaal geprijsde hotels/restaurantjes te vinden zijn dan in de koekenstad. Al bij al nog steeds tof hoor, dit Monaco in de Belgische Ardennen, maar ‘charme’ en ‘pittoresk’ zijn wellicht niet meer de best geplaatste tags op Tripadvisor.

Het is hier dat het onthaasten en ontspannen eerder uitdraaide op verhaasten en plannen. Bas en Suus hadden immers geen planning maar wel grootse verwachtingen. Tijdens het weekend werden we chronologisch geconfronteerd met: de verloren autosleutel, de organisatie van het overbrengen van de reservesleutel, het kieskeurige dieet van Suus met tot gevolg wel heel assertieve reservatiepraktijken in volgeboekte bistro’s, het ten volle benutten van de keuzevrijheid in een rij van tientallen ongeduldige wachtenden bij de lokale bakkerij, het conflict over de dagactiviteit - die van shoppen leidde naar een museum om te eindigen met het bezoeken van de grotten van Hotton (een aanrader!) - het moeten motiveren van zowel Suus als Bas tijdens onze trekking van 4 km waar doodsangsten dienden overwonnen te worden, schreeuwende conflicten ontmijnd en water slim gerantsoeneerd, om badend in het zweet het einde te halen.

Er waren ook genoeg hoogtepunten hoor, maar die laat ik aan Bas en Suus over, die geweldig genoten hebben. Zo werd het alsnog mijn eerste reis als begeleider dit jaar. Wanneer komen we alweer samen om te evalueren?

Entre faros y pinchos Een roadtrip in Noord-Spanje

“Als onze reizen geannuleerd worden dan gaan we samen op reis!” Deze afspraak maakten ze met z’n vieren op 16 maart. Deels nog in ongeloof: “zo een vaart zou het toch zeker wel niet lopen?” Op 12 juli stapten reisbegeleiders Daan, Hanne, Lara en Elien samen op het

vliegtuig richting Bilbao met één koffer kampeerspullen en handbagage.

Tekst: Daan Vanmeulder & Elien De Jaeger foto’s: Hanne Castermans & Lara de Hornois

Zondag 12 juli Santiago de Compostela

Best vreemd, zo een lege luchthaven. Het bord met vertrekkende vluchten is maar voor de helft gevuld en iedereen draagt een mondmasker. Gelukkig kunnen we terugvallen op enkele zekerheden van ons reizigersbestaan: Daan wordt uit de rij gehaald bij de douane voor een explosieven-test en Elien stort zich op de latte’s van de Panos. We zijn vertrokken!

Stap twee: de huurwagen van SunnyCars ophalen. We halen ons beste Spaans boven en krijgen een zwarte, rolschaatsvormige Nissan mee. Huub. Yes, we named it. Off we go! Alhoewel … Die 680 kilometer naar Santiago de Compostela blijven maar komen. Gelukkig (of ongelukkig?) is er car-a-oke. Ambiance in de keet!

Aangekomen op As Cancelas, een topcamping op minder dan twee kilometer van de binnenstad, staan onze tenten in no time op. Nog meer dan voldoende tijd om de vakantie goed in te zetten. Met pinchos: de veel betere Noord-Spaanse variant van tapas! We wandelen naar de binnenstad, kuieren een kwartiertje in de straatjes rond de kathedraal en kiezen ons een gezellig barretje vol locals uit. Vermoeid van de lange rit ploffen we neer en laten we ons bedienen. Niet de beste pinchos die we aten, maar goed genoeg om te bekomen van de dag.

Wat onze eerste wilde nacht in Spanje moest worden, eindigt in gesnurk in twee Joker-tentjes. De lange reisdag eist z’n tol… Of was het de twee liter sangria?

Maandag 13 juli Santiago de Compostela

Dus we willen de Mercado de Abastos bezoeken. Ah ja, eten en cultuur in één! Helaas: mercado gesloten… We ploffen dan maar neer op een krukje aan de pinchosbar Abastos 2.0. De

ober geeft ons lekkere suggesties en we besluiten alles te laten aanrukken. We zijn geen moeilijke klanten. Beste - plan - ever! De eenvoudige visgerechten zijn tot in de perfectie bereid en we genieten van de beste Pulpo a Feira (lokaal inktvisgerecht) van de hele vakantie!

Genoeg stad, we rijden door naar de Costa da Morte. Daar poten we onze tentjes neer op een camping aan het strand vlakbij Finisterre. Daan en Hanne duiken de zee in. Daarmee wordt ons meteen duidelijk waarom alle zonnekloppers aan de andere kant van Spanje op vakantie gaan… Voor de duidelijkheid: het water is ijskoud.

‘s Avonds gaan we met picknick bij de hand op zoek naar de fameuze Faro de Finisterre. Bij zonsondergang klimmen we naar boven en halen op een schijnbaar idyllisch plekje onze uitgebreide picknick boven... die vervolgens bijna van de rots waait. Bij nader inzien waren de picknicktafels beneden misschien ook een goede optie. Maar het uitzicht is prachtig!

Dinsdag 14 juli

Costa da Morte

Hiking time! Daan en Hanne trekken hun wandelschoenen aan en wandelen de vierde etappe van de Camino Dos Faros. De varens komen tot onder onze oksels. Steile bergwand aan de linker- en diepe afgrond aan de rechterkant. En dit is fácil.... Het lijkt soms wel een paaseierenzoektocht (de route werd aangegeven met een groene bol op rotsblokken), maar het is vooral heerlijk wandelen langs de kustlijn.

Uitrusten doen we in verlaten baaitjes en pittoreske vissersdorpjes.

‘s Avonds vereren we A Coruña nog met een blitzbezoek. Het plan is om de stad te bezoeken, met o.a. zijn indrukwekkende marktplaats Plaza de María Pita . Maar dan steekt hangry de kop op. We staken onze culturele poging en schieten A Pulpeira De Melide in, waar volgens onze Lonely Planet de beste Pulpo a Feira te krijgen valt. Dat smaakt! Een afzakkertje nog? In de eigenzinnige Cruel Cocktail Bar krijgen we mysterieuze cocktails en snoepjes voorgeschoteld. Eten en drinken zijn de beste manier om een stad te leren kennen, toch?

Vrijdag 17 juli Picos de Europa

Vandaag wandelen we de Ruta del Cares Aangekomen aan het startpunt (Funicular de Bulnes, Poncebos) merken we meteen dat dit de populairste route van de Picos is. Alle parkeerterreinen zijn vol en wagens worden lukraak aan de kant van de weg achtergelaten. Huub krijgt een mooi plekje, en weg zijn we!

Donderdag 16 juli Oviedo

Na een deugddoende rustdag passeren we even langs Oviedo: koffietje, winkelen, de binnenstad bewonderen. Van daaruit rijden we door naar het Picos de Europa-gebergte. Geen lange rit, maar het bochtige parcours blijkt een goede test voor mensen die snel last hebben van reisziekte (*kuch Elien*). Enkele uren later maakt het zicht op de prachtige bergen gelukkig veel goed!

En omdat onze maag nog niet genoeg door elkaar geschud is, besluiten we de lokale Sidreria naast onze camping in te duiken. Spektakel: de appelcider komt uit een soort spuitende (we kid you not!) tuinkabouter en moet je meteen na het uitschenken atten. De smaak is niet voor iedereen weggelegd. Conclusie: sidra, you love it or you hate it.

De wandeling begint met een kleine klim waarna je opnieuw afdaalt. 10 kilometer enkele richting, maar omdat we “het” voelden, deden we een retourtje. We zijn als reisbegeleiders wel wat gewend, dus we waren niet helemaal ondersteboven van de route langs de kloof, maar mooi was het wel! Zeker de watervalletjes op een kilometer van het dorpje Cain, de plek waar de meeste toeristen zich laten ophalen om terug te keren. Voor ons een ideale gelegenheid om een ijsje te eten alvorens terug te keren naar Huub. Eén tip: zorg dat je voor vertrek naar het toilet gaat, want er is nergens schuilplek en je wandelt nooit alleen. Hoe je dat oplost als je toch nodig moet, vraag je maar aan Hanne!

Zaterdag 18 juli Santander

Om de laatste avond met ons vieren te vieren (haha), mag het wat meer zijn. We trekken richting het centrum van Santander (geen hoogvlieger) en laten ons culinair verwennen in tapasbar Casa Lita (wel een hoogvlieger). Pinchos en cupcakes. Vreemde combinatie, zegt u? We laten het ons welgevallen!

Zondag 19 juli Bilbao

Elien en Lara keren terug naar huis. Neen, we hebben geen ruzie gemaakt. We zien elkaar nog altijd even graag, maar er moet in het leven helaas ook gewerkt worden.

Snel naar de hostel om bagage af te zetten. Na zeven dagen kamperen eens een écht bed! Een douche, een dutje en dan trekken we richting kust om even de benen te strekken. Zeventien (!) kilometer later zijn de benen genoeg gestrekt en beginnen de magen de grommen. Tijd voor Txakoli (witte wijn uit de streek: beetje zurig, maar heerlijk) en pinchos. Bilbao blijkt het pinchoswalhalla te zijn. We doen het zoals de échte: één of twee pinchos per bar vergezeld van één (of twee) glazen Txakoli en daarna naar de volgende bar om hetzelfde te herhalen. We voelen ons helemaal thuis!

Bilbao, dat is het Guggenheim, de mercado en de zazpi kaleak (oude binnenstad). Die staan dus morgen op het programma. Als die kunst maar goed samengaat met een avondje pinchos en Txakoli?!

Dinsdag 21 juli San Sebastian

Laatste dag uitrusten? Nee hoor, we stappen op de bus naar San Sebastian voor een daguitstap. We maken het ons gemakkelijk en kopen een wandeling via de Time to Momo-app. De wandeling leidt ons langs alle toffe adressen van de stad. Naar goede gewoonte spenderen we veel tijd in de mercado. Een mens moet eten, toch?

Onze favoriete camping non-essentials

Bialetti koffie-percolator (onontbeerlijk eigenlijk)

Dunschiller (voor wortels hé)

Opplooibare barbecue van de A.S. Adventure (gezelligheid troef)

Spaanse Maria-koekjes (tegen hangry campers)

Onze favorieten:

Eten: pinchosbar Abastos 2.0 in Santiago de Compostela

Drinken: Cruel Cocktail bar in A Coruña

Slapen: Camping Perlora in Candás

Doen: Ruta del Cares in Picos de Europa

Zien: Faro de Finisterre bij zonsondergang

En, verrassing, San Sebastian bleek nog een groter pinchowalhalla te zijn dan Bilbao! De pinchos zijn er nog lekkerder, puurder, verfijnder,... duurder. Deze stad is zeker een tweede bezoek waard! Hasta luego!

dagen langs GR5

13 dagen langs GR5

Geïnspireerd door de serie GR5 op Eén, trekken reisbegeleider Anouk en haar vriend Kristof er zelf op uit langs het legendarische Grote Routepad. In de eerste dertien dagen trekken ze van Hoek van Holland tot Diest

De GR5 oftewel de Grande Randonnée 5 vertrekt aan Hoek van Holland en loopt langs de Kalmthoutse Heide Vlaanderen binnen. Na enkele dagen stappen, sta je in Eben-Emael en kan je de Ardennen al ruiken. Vervolgens voert de tocht je langs het Mullerthal, de Lage en vervolgens Hoge Vogezen, de Jura, de Savoie, de Hoge Alpen om dan via de Maritieme Alpen eindelijk

terug de afdaling in te zetten naar het eindpunt: Nice. 2150km in totaal, zo’n 100 dagen op weg. Van die 100 etappes doen wij de eerste 13: van Hoek van Holland naar Diest. Een kleine rekensom leert ons dat we de komende jaren nog zoet zullen zijn met nog 87 etappes. Maar het begin is alvast gemaakt!

Tekst: en foto’s: Anouk De Block en Kristof Paris

Etappe 1: Hoek van Holland – Maas- sluis

“Dit is het nieuws van 5u met…” zei de wekker die ochtend. Met een beetje vertraging, de zuigslang van de CamelBak wilde niet meewerken, vertrokken we om 06u10 richting Hoek van Holland. Eddy en Mouche, onze enthousiaste piloot en copiloot (nogmaals dank!), namen nog enkele foto’s, gaven ons nog wat bouillonblokjes mee en zwaaiden ons vervolgens uit aan het metrostation Hoek van Holland-Haven.

Etappe 2: Maassluis – Oostvoorne

Tijdens de overzet met de ferry van Maassluis naar Rozenburg ontdekten we de waarheid achter het cliché ‘de ochtendstond heeft goud in de mond’. Ons pad liep langs tal van bruggen. Dat gaf ons inspiratie om elkaars muziekkennis eens te testen: “Hoeveel nummers over bruggen ken jij?” Na de bekende hits van The Red Hot Chili Peppers, Kensington en uiteraard Niels De Stadsbader proestte ik het uit van het lachen toen Anouk begon over ‘I’m a bridge, I’m a lover, I’m a child, I’m a mother..”

Etappe 3: Oostvoorne – Stellendam

Met weinig slaap, instantkoffie en een Belvita-ontbijtkoek begonnen we om 7u30 te stappen. En wat een prachtige ochtend was het in het Voornes Duin! Een mooie afwisseling van bos, moeras en stille duinmeertjes. Duinen wil zeggen zand, en zand wil zeggen extra vermoeiend. Stevige kuitenbijter dus! En dan over ‘de kraan van Europa’: een gigantisch sluizencomplex dat de stroming van de Maas regelt. Eenmaal de sluis over was het nog enkele kilometers tot de camping. Omstreeks half drie kwamen we aan in Stellendam. Het laatste stuk, zonder schaduw en met het kwik al richting de dertig, was geen lachertje! Met de kilometers ‘s avonds op en af naar de winkel er nog bij, zaten we toch alweer aan 24.

Etappe 4: Stellendam – Battenoord

Gisteren voorbij de 10 kilometer geraakt zonder pauze, dus dat moest vandaag zeker nog eens lukken. We verloren weinig tijd met navigeren: het voordeel van vele lange rechte stukken grasdijk. Nooit eerder het woord grasdijk gebruikt eigenlijk, maar onze noorder -

Boven: Helemaal klaar om aan het groot avontuur te beginnen! Rechts: Nooit het woord ‘Grasdijk’ gebruikt maar in Nederland heb je er kilometers van!

buren hebben er kilometers van! Toen we de poort van de camping uitliepen, zagen we al dat er geen wolkje aan de lucht was. We wisten dus dat het erg lastig zou worden als we niet in de schaduw konden lopen. Gelukkig waren er in het eerste stuk voldoende bomen die schaduw gaven zodat we aangenaam konden wandelen.

Etappe 5: Battenoord – Nieuw Vossemeer

Ik kan deze dag niet anders verwoorden dan: wát een topdag! ’s Ochtends de wekker om 5 uur. Van onze ochtendroutinetijd pitsten we weer enkele minuten af en om iets over half zeven zaten we weer op de GR5. Lange, rechte stukken wederom, maar deze keer veel langs het water. De ochtendzon en het lichte briesje maakten de eerste 11 km bijzonder draaglijk. Voeg nog een joekel van een wilde bramenstruik op onze pauzeplaats toe en de dag kon niet meer stuk. Heerlijk wat de natuur ons biedt.

Etappe 6: Nieuw Vossemeer – Ber- gen op Zoom

De wandeling begon al supermooi. De eerste kilometers liepen we langs water en door schapenweides. Bovendien leerden we ook onmiddellijk drie fantastische dames kennen. Ze wandelden de hele dag met ons mee en waren een absolute verademing. Écht spraakzaam

waren ze niet, maar dat vonden we niet erg. Gewoon al hun aanwezigheid was voor ons van goudwaarde. Ze noemden zichzelf Schaduw, Wolk en Wind.

Etappe 7: Bergen op Zoom – Kalmthout

We passeerden enkele vroege golfers en naderden stilaan de grens. Langs de grenspaal stond een kleine hoeve. Brievenbus in België, tuin in Nederland. Hollandse tomaten door een Belgische boer? Soit, verder op pad! En dan liepen we de Kalmthoutse Heide binnen. Die was trouwens van ons. Geen levende ziel te bespeuren, want geef toe: welke zot gaat er nu ook met deze temperaturen wandelen in een uit de kluiten gewassen zandbak met nauwelijks schaduw? Met de term ‘gigantische zandbak’ doe ik natuurlijk afbreuk aan de pracht van de Kalmthoutse Heide. Maar wij wilden er vooral gewoon door, en liefst zo snel mogelijk.

Etappe 8: Kalmthout – Brecht

Na een dertigtal kilometer besloten we om onszelf ’s avonds te trakteren op een etentje op restaurant. Tijdens het diner gingen plots alle hemelsluizen open. Gelukkig zaten wij op dat moment droog te hopen dat ons tentje zich ook zou weren. Na de heerlijke coupe aardbeien gingen we de schade opmeten. Een halfnatte rugzak en een gevallen waslijn: dat viel nog mee. Maar zo van die modderplassen, lichtflitsen en regendruppelgeluiden die je blaas triggeren, maken het kamperen plots net iets minder gezellig.

Etappe 9: Brecht – Zoersel

Wat een fijn vooruitzicht was het om ‘maar’ 17 km te moeten wandelen. Eenmaal het kanaal Dessel-Schoten overgestoken, passeerden we de Cisterciënzerinnenabdij van Nazareth (ja, spreek dat woord maar eens drie keer achter elkaar uit) en werden we gevolgd door een éénmotorig hobbyvliegtuigje. Dan een tamelijk

saai stuk door het veld vooraleer we langs de abdij van Westmalle kwamen. En ja kijk, nu we hier dan toch zijn.. Het viel ons wel op dat wij de gemiddelde leeftijd op dit terras flink deden dalen. Om tien uur trappisten drinken, wij waren blijkbaar lang niet de enigen daar!

Etappe 10: Zoersel – Vorselaar

Vandaag door het Zoersels bos, koeler dan gisteren en een beetje bewolkt. We hadden een toffe ontmoeting met een koppel dat graag naar Compostella wilde wandelen en die bijzonder geïnteresseerd waren in de ervaringen van Kristof. Daarna liepen we ook nog een

Borsbekenaar tegen het lijf die in het bos een buitenverblijf heeft. Hij vroeg ons naar onze GR5-ervaringen en zei zelf al de pelgrimsroute, de GR16 en de GR20 te hebben gelopen. Nu was hij bezig met het ombouwen van zijn minibus tot campervan: onze grote droom!

“

Langs de grenspaal stond een kleine hoeve.

Brievenbus in België, tuin in Nederland.

Etappe 11: Vorselaar – Westerlo

8u30. We liepen het centrum van Herentals binnen. Aan het mooie lakenhuis op een groot plein heerste er zelfs op dat uur al een gezellige drukte door de markt. Via het jaagpad ging onze tocht verder langs veld en bos, langs sluis en kanaal en langs molen en café. Bij dat laatste hielden we halt in Olen, een cafeetje waar de tijd bleek stil te hebben gestaan. We werden teruggekatapulteerd naar de tijd van weleer. De toppenbiljart, de Royco Minute-soepjes, de gokkast, de competitietabel van de lokale voetbalploeg, de Bifi-worstjes en de oude houten tafels en stoelen maakten het plaatje compleet. Eénmaal aangekomen op het terras in Tongerlo begonnen onze glazen zich op magische wijze plots terug te vullen. Snel binnen gaan schuilen en daarna verder op pad met onze poncho, regenjas en raincovers. Mooie verschijning zo met rood, blauw, groen en roze. Het was pas toen een kindje uit de auto aan de verkeerslichten riep ‘mama, kijk, een regenboog!’ en wij ons aangesproken voelden dat we wisten dat we hier een flinke modeflater hadden begaan.

Etappe 12: Westerlo – Scherpen- heuvel

Langs de Grote Nete baadde het kasteel de Merode nog in de ochtendmist. Daarna richting

de abdij van Averbode. In de verte hoorden we een helikopter en even verder werd onze route plots geblokkeerd. Omdat Toon Aerts zo nodig met zijn kompanen ‘Dwars door het Hageland’ wilde fietsen moesten we even langs wat hekken, nadars en een kleine massa wielertoeristen vooraleer we onze tocht konden verderzetten.

Etappe 13: Scherpenheuvel – Diest

We made it!

Ziet ons blinken. Ben je benieuwd naar meer verhalen en de toekomstige wandelavonturen van Anouk en Kristof? Check dan hun blog: wandelmeemetdie2.wordpress.com

Boven: Om tien uur trappisten drinken, wij waren blijkbaar lang niet de enigen daar!

Rechts: Pas toen een kindje uit de auto naar ons wees en riep “kijk mama, een regenboog”, hadden we door dat we een modeflater waren begaan.

Faeröer: De Scandinavischevergetenparel

We wilden deze zomer naar Scandinavië maar reizen naar heel wat van die landen was eind juli plots niet meer mogelijk. Na wat zoekwerk kwamen we uit op de Faeröer: een geïsoleerde eilandengroep tussen Schotland en IJsland. De eilanden maken deel uit van Denemarken, maar zijn sinds 1948 quasi in volledig autonoom bestuur met eigen vlag, eigen taal en eigen munteenheid! Het feit dat de Faeröer niet in EU/Schengen ligt en je dus je paspoort nodig hebt, maakt het dés te exotischer in tijden van Corona! Met de auto tot in Hirsthals (Denemarken) en dan de grote ferry op met onze rugzak en tent. Bestemming:

Tórshavn: de haven van Thor, de dondergod!

Tekst: en foto’s: Jan Ostermeyer en Anke Demyttenaere

Faeröer:

Faeröer was écht een schot in de roos! Met indrukwekkende fjorden zoals in Noorwegen en schapen en papegaaiduikers zoals in IJsland is het een prachtige mix tussen die twee landen. Het land bestaat uit 18 aparte eilanden, die met elkaar verbonden zijn door een goed aansluitend netwerk van bussen en ferry's. We begonnen onze reis op Mykines: het meest westelijke (en minst bereikbare) bewoonde eiland. Op dit eiland wonen tien mensen en dui-zen-den papegaaiduikers (puffins). Het eiland is een natuurreservaat dus de puffins zijn hier beschermd. Het afgebakende wandelpad leidt je letterlijk tussen hun nesten en je ziet deze iconische vogels van op vijf meter afstand. Mykines is ook een ideale locatie om de zon dieprood te zien ondergaan in de Atlantische Oceaan!

De eilandengroep is ontstaan op dezelfde breuklijn als IJsland en is dus volledig vulkanisch van oorsprong. Dat merk je: eilanden met steile kliffen van waarop je verre, adembenemende uitzichten kan aanschouwen zoals op de top van de Klakkur (foto) en aan de vuurtoren van Kallur bij het dorpje Trøllanes. Van die laatste plaats kan je ook twee iconische rotsen, Risin en Kellingin, zien. De folklorelegende zegt dat dit twee trollen waren die Faeröer naar IJsland probeerden te slepen maar dat ze in steen veranderden bij zonsopgang. Naast Trøllanes ligt het dorpje Mikladalur waar een 2,5m hoog standbeeld staat van the seal woman. Een speciaal verhaal, zeker waard om te googlen!

De beste en soms enige manier om afgelegen eilanden te bereiken is per helikopter. De Deense overheid subsidieert deze vluchten om de bereikbaarheid te garanderen en betaalbaar te maken. Een helikoptervlucht heb je al voor ongeveer €25 per persoon. Goedkoper kan haast niet! Het is fijn meegenomen dat je de eilanden van bovenaf te zien krijgt: steile fjorden met smaragdgroene weides doorsneden door de blauwe oceaan.

Drie dingen die je zeker moet zien, liggen vlak bij elkaar op het eiland Vágar: de Drangarnir rocks, een vrijstaande steile rots waar je

door een gat kan varen, de waterval Mùlafossur die in zee stort in Gasadalur en Sørvágsvatn: "the lake above the ocean". Vanaf een welbepaald punt op een klif geeft dit meer de natuurlijke optische illusie dat het boven de oceaan "zweeft".

Saksun, Gjogv en Tjornuvik zijn dan weer historische dorpjes die quasi nog exact zijn zoals in de Middeleeuwen: authentieke kerkjes

en huizen met dikke grasdaken omringd door grazende schapen.

Faeröer is voor sommigen slechts een tussenstop onderweg naar IJsland, maar wij vonden deze geïsoleerde eilandengroep met maar 50.000 inwoners een wereld apart en onze 9 dagen vakantie daar helemaal waard!

Faeröer: de vergeten Scandinavische parel van Europa!

Voor deze editie van De Karavaan zochten we naar de menselijke impact van het virus. Hiervoor gingen we, uiteraard geheel digitaal - we zouden niet anders durven -, verhaal vragen bij enkele van onze eigen reisbegeleiders die in het buitenland wonen. Ziet hun leven er nu anders uit? Hoe gaat het er in hun gastland aan toe? Hannah, Lotte, en Maxime getuigen.

Covid-19 onze correspondenten

Maxime Lowie: “Als je de zuiver wetenschappelijke benadering onder de loep neemt: de erkenning dat het leven een “bio-chemische-foto-elektrische relatie” is, dan kan ik, niet besmet zijnde, niet anders dan stellen dat Covid-19 voor mij niks veranderd heeft. Maar niks is minder waar. Als gebeten reiziger pendelen tussen culturen en landschappen is er voorlopig niet bij en op mijn leeftijd, met 60 begeleide Joker-reizen en twee keer zoveel andere op de teller, is dit méér dan een zware opdoffer. Want de honger, de goesting en de gedrevenheid zijn er nog, onveranderd. ‘t Lijntje dat voor me ligt uitgerold is beduidend korter dan ‘t scheepstouw dat, haastig ingehaald, in een kluwen verward achter me ligt opgeborgen. Het is niet al kommer en kwel. Ik ben niet besmet, fysiek in orde en kan nu samen met mijn vrouw van de ‘dingen des levens’ genieten in een rustige en feeërieke omgeving aan ons ritme en aan dat van die dingen in onze ‘vakantiewoning’ met een gigantische tuin en wijngaard in het zuidwesten van Frankrijk. Hier zijn alle ingrediënten aanwezig om te leven ‘als God in…’, met zicht op de Pyreneeën… . Klagen in zo’n gedroomde “ophok-omgeving” zou dus wel compleet misplaatst zijn.”

Tekst: Freya Van Opstal foto’s van de vermelde reisbegeleiders

De verlaten straten in Marrakech, midden in de lockdown.

Hannah Merki: “Melbourne is de stad met het meeste aantal nieuwe COVID besmettingen in Australië en strenge quarantainemaatregelen zijn dan ook van kracht. Mondmaskers op straat, slechts 1u per dag sporten, alleen naar de winkel, telewerken, take-away koffie, .... . Dagelijks kunnen we ons maar verplaatsen in een straal van maximum 5 km rond onze woning. Lokaal wordt hier dus wel heel letterlijk. Binnen blijven is dus voorlopig de norm. Gelukkig blijven de mensen hier optimistisch en zorgen de maatregelen voor een positieve evolutie van het aantal actieve COVID-cases. Daarnaast ligt dit pareltje aan de Yarra rivier, met uitzicht op de stad, binnen mijn toegelaten perimeter. Het geeft me elke dag toch een beetje dat leuke vakantiegevoel!”

correspondenten ter plaatse

Lotte Van Den Bogaert: “De coronacrisis zweet ik uit in Marrakesh. En neem dat bij temperaturen tot 45 graden gerust letterlijk. De eerste 100 dagen was het Gles f dar, dat wil zeggen blijf in uw kot! De Marokkaanse versie van de lockdown was een pak strenger dan de Belgische, we mochten écht ons huis niet uit tenzij met een speciale toelating. Sinds twee maanden mag je wel ‘doelloos’ buiten wandelen. Gelukkig, mijn lijf en geest hadden het nodig. Het reiscafé ViaVia Marrakech kon ik nog niet openen. Toerisme is hier momenteel onbestaande, de landsgrenzen zijn nog steeds dicht. Gidsen, koks, kamermeisjes, chauffeurs, ambachtslui, muzikanten en anderen hebben al maanden geen of amper inkomen. In mijn buurt zie ik meer mensen bedelen. Hoogtijd dat er een perspectief komt want de uitzichtloosheid is voor ons Marrakchi moeilijk.”

De gevolgen van Corona zijn overal zichtbaar en we proberen er elk op onze eigen manier mee om te gaan. Maar ondertussen zijn veel mensen het C-woord en de situatie errond grondig beu en ze hopen dat het leven snel terug normaliseert. Of niet? Crisis is kans, zegt men, kijk maar naar de vele voorbeelden van solidariteit en innovatie. Ook konden we, net zoals het milieu, even tot rust komen. Maar toegegeven, we zouden geen Karavaners zijn mochten we niet stiekem aan het dromen zijn over onze volgende reizen. Wie weet, misschien wel naar Melbourne, Marrakesh of het zuidwesten van Frankrijk.

Goed op reis met deze topboeken

Goed op reis met deze topboeken

We gaan op ontdekkingsreis in onze eigen boekenkast. Boeken nemen je maar al te graag mee naar de andere kant van de wereld. Daarvoor hoef je niet eens uit je luie zetel te komen. Laat deze verhalen je meevoeren naar het Italiaanse hooggebergte, het bruisende Peruaanse Lima of de beklemmende Zuid-Afrikaanse Apartheid. Verdwaal in de smalle straatjes van Barcelona of duik mee in de Indiase onderwereld. Zet je leesbril op, leg je voeten omhoog, en geniet van deze fictionele wereldreis!

Het ongrijpbare meisje - Mario Vargas

In de hete Peruaanse zomer van zijn vijftiende levensjaar ontmoet Ricardo de knappe Lily, onder haar leeftijdsgenoten geroemd om haar danstalent. Ze beleven samen een zalige zomer. Wanneer haar leugens boven water komen, moet Lily Lima verlaten maar ze blijft Ricardo tegen het lijf lopen.

Ze brengen ons naar de romantische jaren vijftig in Lima, de roerige jaren zestig in Parijs, de swingende jaren zeventig in Londen en de jaren t a chtig in Tokio en Madrid.

Het Kerkhof der Vergeten Boeken - Carlos ruiz zafón

Zafón neemt je in deze vier boeken mee langs alle hoeken en kanten van Barcelona tijdens de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. In zijn gedetailleerde beschrijvingen proef je de mysterieuze stad en zijn prachtige straten en pleinen. De serie is een ode aan (oude) boeken en de Catalaanse hoofdstad, die zowel de held als de vijand is in dit verhaal vol verrassende plotwendingen.

hands dromen.”

"In mijn schooljongensdromen zouden we altijd twee voortvluchtigen zijn, rijdend op de flanken van een boek, bereid te ontsnappen via fictieve werelden en tweede-

llosa

" A Belgian doesn’t fall into the emotionalism of tropical South Americans."

Tekst: Emma Devriendt

Born a crime - treVor noah

Dit autobiografische coming-of-age-verhaal beschrijft het leven van Trevor Noah, comedian en host van de populaire Daily Show. Hij is de zoon van een zwarte moeder en een witte vader en groeit op onder de Zuid-Afrikaanse Apartheid. Noah beschrijft hoe hij zijn plek in de wereld probeert te vinden, waar hij nooit had mogen rondlopen. Verwacht je aan meer dan één leuke kwinkslag.

Shantaram - gregory DaViD roberts

Duik met de protagonist Lin mee in de onderwereld van Bombay. Als voortvluchtige crimineel moet hij alles in het werk stellen om verborgen te blijven in de schaduw, ver weg van het licht van de rechtvaardigheid. Achtervolg hem naar een verborgen gemeenschap van dieven en p r iesters, gangsters en soldaten, acteurs en prostituees, Indiase bannelingen, vogelvrijverklaarden: mannen en vrouwen zonder thuis, familie of i dentiteit. Het boek is gebaseerd op het leven van de auteur waardoor dit rauwe verhaal je ongetwijfeld een stomp in de maag geeft.

De acht bergen - Paolo Cognetti

Ben jij een echte berggeit? Kies jij elke vakantie resoluut voor de Alpen, de Himalaya of de Andes? Dan is dit boek iets voor jou! Wanneer de ouders van de elfjarige Pietro een zomerhuisje kopen in een plattelandsdorpje in het Noord-Italiaanse Val d’Aosta, ontmoet hij Bruno. Samen maken ze eindeloze wandelingen in de mooie bergen en doorzoeken ze verlaten huizen en oude molens. De prachtige Italiaanse natuur staat centraal.

"The past is in the valley, the future in the mountains. Whatever destiny may be, it resides in the mountains that tower over us."

"I don’t regret anything I’ve ever done in life, any choice that I’ve made. But I’m consumed with regret for the things I didn’t do, the choices I didn’t make, the things I didn’t say. We spend so much time being afraid of failure, afraid of rejection.."

"De beste wraak, zoals de beste seks, wordt langzaam uitgevoerd, en met de ogen open."

Meer boekentips? Surf naar www.karavaan.be voor de volledige lijst!

IJsland

Reisverhaal in beeld: Avontuur

Misschien slaan jullie deze bladzijden beter over… Het toont immers wat voor een gelukzakken wij zijn, als allereerste terug op Joker groepsreis en dan nog naar IJsland! Vertrekken deden we met een klein hartje, we moesten bij aankomst immers meteen een corona-test ondergaan. Gelukkig testte iedereen negatief en kon onze reis niet meer stuk! Onze reisbegeleider Benjamin loodste ons van de ene verrassing in de andere. In IJsland kan je de kracht van de natuur letterlijk voelen. Gigantische gletsjers, kleurrijke ijsmeren, waanzinnige geisers, watervallen,… worden afgewisseld met verrassende hikes in nationale parken. Een echte variatie aan kleuren! Zeker tijdens onze tochten in de Westfjorden waar we gras, rots, sneeuw én strand onder onze schoenen kregen. En als kers op de taart lieten we ons zalig onderdompelen in The Blue Lagoon! Kortom een reis én groep om nooit te vergeten!

Tekst: Nathalie Belmans foto’s van de hele groep: Mies Leemans, Marleen Delcroix, Emilie Hannon, Anne Vanhulle, Nastassia De Staercke, Eva De Laere, Annelies Billiet, Sara Crauwels, Sven Beyers, Nathalie Belmans ,Jelle Vermeulen, Benjamin Firlefyn

Joepie! Joker mag opnieuw het luchtruim in en wij zijn daar graag bij!

Heerlijk fris en 10 jaar

Een ‘bijna-zonsondergang’ op het strand van Breidavik.

Bezoek aan het prachtige Landmannalaugar. Eerste keer tentjes opzetten, in Skaftafell NP. Goed gelukt, toch?

Bezoek aan Geysir, die ons heel even klein doet voelen. jonger na deze reis!!

‘Aan tafel!’ Een gletsjerhike mocht uiteraard niet ontbreken!

Hey there, little puffin!

Een blik om nooit te vergeten...

Van zoveel natuurkracht word je even stil... Bij waterval Dynjandi. Dé Westfjorden op zijn mooist.

Ringroadtrip door IJsland

Reisbegeleidster en Joker-medewerkster Hanne besloot deze zomer zeer last minute, om samen met haar lief haar droomreis waar te maken: een roadtrip langs de bekende Ring Road van IJsland met de campervan, een Ringroadtrip dus. Of het land van vuur en ijs de moeite waard is? Dat kan je gemakkelijker zelf beoordelen dankzij Hanne haar fotoblog. Praktische tips om je reis nog unieker en duurzamer te maken, die krijg je er gratis bovenop.

Tekst: Hanne Castermans & Sofie Stans

Foto’s: Hanne Castermans

Ringroadtrip

De populaire Ring Road is een weg van 1322 km rond IJsland die je bij de mooiste bezienswaardigheden van het land brengt. De maximumsnelheid op deze geasfalteerde weg is 90 km/u, dit gaf ons de tijd om de unieke landschappen in ons op te nemen. Opletten wel voor schapen die zomaar de weg oversteken!

#Campervanlife

Campervans in Ijsland zijn steeds bedrukt met leuke quotes of gekke graffiti kunst. How camperlife never gets boring!

Wij huurden een Dacia dokker, deze was perfect voor onze trip. Als je van plan bent om het hoogland te verkennen en de F-roads (wegen in de bergen) wil trotseren, is een 4x4 een must.

Het reizen met de campervan bezorgde ons erg veel vrijheid. Je kan rijden, relaxen, eten en slapen wanneer je wilt. We namen ook twee stoeltjes en een tafeltje mee, zo hadden we altijd pauze/dinner with a view.

Pro tip: Heb je geen frigobox in je camper, laat je dan helpen door de IJslandse bergrivieren.

Idyllische kampeerplaatsen zoeken was de rode draad van onze reis, maar een absolute winnaar is bekend: Camping 66.12 North op Tjörnes. Donker werd het er in juli niet echt, maar de zon die een uur lang de zee kuste, was voor ons de mooiste kampeerspot in de wereld!

Lekker eten maak je zelf, en dat hoeft niet basic te zijn. Heb je graag een wijntje of een biertje bij je eten? Dan is de taxfree-shop op de luchthaven jouw (only) place to be!

Pro tip voor barbecue lovers: Neem een barbecue mee die je kan opplooien tot een A4’tje en in je rugzak kan stoppen. Vuur maken en blazen moet je natuurlijk zelf doen.

Land of fire and ice

Wie IJsland zegt, zegt ook watervallen! Onze favoriet? Godafoss! Ook voor de Seljalandsfoss, een waterval waar je achter kan wandelen, maakten we graag een tussenstop.

Vergeet de Blue Lagoon, wij gingen steeds op zoek naar de meest afgelegen hot springs. De tip? Vraag het aan de locals! Als je ze eenmaal gevonden hebt en na een koude dag in een warm (of keiheet) bad mag kruipen, is er niets dat nog tussen jou en de natuur staat.

De impact die het massatoerisme de afgelopen jaren had op de natuur, wordt ook hier bij de Fjadrarglufur pijnlijk duidelijk . Wij blijven mooi op de aangegeven paden, planet first !

Voor een echt huwelijksaanzoek is nog wat te vroeg, maar idyllischer zal het niet worden: tussen de diamonds op het prachtige Diamond Beach, waan je je op de noordpool. We zijn helemaal verliefd (op IJsland)!

Droom jij net zoals Hanne van een roadtrip door IJsland?

Neem dan zeker een kijkje op joker.be/ijsland en schrijf je in voor een groepsreis of vraag een offerte aan voor een rondreis met je eigen bubbel.