Aandacht is het toverwoord by FolksLikeUs

‘Achter iedere deur een verhaal’ pagina 2/3 ‘Er zijn meer oplossingen

Deze speciale editie bevat een bundeling

dan pillen alleen’

van de reportages die in de zomer van

pagina 10/11

2012 gepubliceerd zijn in het Brabants

Rozetta Zeegers achter haar computer

Dagblad.

Aandacht is het toverwoord Twee maanden lang liep journalist Kitty Schaap van het Brabants Dagblad mee bij BrabantZorg. Op de locatie Heelwijk in Heesch kreeg ze een uniek kijkje in het dagelijkse reilen en zeilen binnen de ouderenzorg. Angelique de Kraker (rechts) in actie als clown Wies

foto Peter van Huijkelom

op de psychogeriatrische afdeling. door Bas Kock ..........................................

BrabantZorg actief online Meer weten over BrabantZorg? Veel informatie is te vinden op de website www.brabantzorg.eu. Speciaal voor wie bij BrabantZorg wil werken is er de website www.werkenbijbrabantzorg.eu, waar verhalen van onze cliënten centraal staan maar waar je ook de actuele vacatures kunt vinden. Ook op social media is BrabantZorg actief. Volg BrabantZorg op: twitter.com/BrabantZorg facebook.com/BrabantZorg

Brabants Dagblad had de primeur: nog nooit eerder dompelde een journalist zich zo lang onder in het dagelijks leven van een locatie van BrabantZorg. Dat was best even spannend voor de cliënten, medewerkers en vrijwilligers van Heelwijk in Heesch. Maar alleen op deze manier kon verslaggeefster Kitty Schaap de missie die ze zich had voorgenomen volbrengen: het ‘ware verhaal’ van de ouderenzorg vertellen. En het ware verhaal, dat mag best eens verteld worden, vindt Wilma de Jong, lid van de Raad van Bestuur van BrabantZorg: “Het beeld dat de media soms van de ouderenzorg schetsen is wel eens vertekend. Ik ben blij dat we nu eens kunnen laten zien hoe het er

echt aan toe gaat.” Kitty Schaap kreeg de vrije hand en interviewde talloze cliënten, medewerkers en vrijwilligers. Ze was onder meer te gast bij bewoonster Rozetta Zeegers, ze zag de miMakkers aan het werk op de psychogeriatrische afdeling, ze ging op pad met de Thuiszorg, ze tafelde met kok Marcel Bongers

De feiten en cijfers op een rij:

en ze schoof aan bij het specialistenoverleg van de arts ouderengeneeskunde. En al die aandacht was eigenlijk best leuk. Want aandacht, dat is bij BrabantZorg het toverwoord. Manager locatiegroep Suzan Kroesen: “Je merkt dat onze cliënten en medewerkers er echt trots op zijn dat ze in de krant staan.”

een van de grotere ouderen zorgorganisaties in Nederland. • Naast Heelwijk in Heesch

• BrabantZorg biedt ouderen-

heeft BrabantZorg nog

zorg aan ruim zesduizend

31 verzorgings- en

cliënten in de regios Oss, Uden/Veghel, Den Bosch en Bommelerwaard. • Met meer dan vijfduizend medewerkers en vierduizend vrijwilligers is BrabantZorg

verpleeghuizen. • BrabantZorg staat voor zorg met aandacht. Aandacht voor mensen, voor ons werk en voor elkaar.

Editie BrabantZorg 3

Editie BrabantZorg 2 Brabants Dagblad

Het zijn de bewoners die zorgcentrum Heelwijk kleur geven. Johan Wilbers en zijn hond Mickey bijvoorbeeld, of de reislustige Rozetta Zeegers.

‘Achter iedere deur schuilt een verhaal’

e tussendeuren van haar Heelwijkse appartement heeft Rozetta Zeegers gelijk bij haar verhuizing naar Heesch uit de sponningen gelicht; ze houdt van openheid. Het is dan ook al snel duidelijk dat de 86-jarige dame geen alledaagse bewoonster is. Overal staan bijzondere meubels, aan de muren hangen schilderijen en foto’s van beroemdheden als Mathilde Willink, Fong Leng en Imca Marina. Doch het pronkstuk is toch wel de computer met het enorme flatscreen. „Een van mijn beste vrienden”, vertelt ze, gezeten bij de salontafel vol prachtig porseleinen schaaltjes met fondantkleurige petit fours en bonbons, die ze bij de bakker in Heesch heeft gehaald. Ondertussen verspringen er op het computerscherm door haar zelf gemaakte foto’s, waaronder veel Heelwijkse portretten. „Ik schat dat ik zo’n achthonderd schijfjes in mijn archief heb. Voornamelijk foto’s, maar ook muziek die ik mooi vind.” Dat verzamelen speelt zich niet alleen overdag af; mevrouw Zeegers mag graag wat langer opblijven dan haar leeftijdsgenoten. „Ooit kwam ik ‘s nachts om drie uur thuis met de auto, schoot ik op de parkeerplaats een stukje de heg in. Gingen ze me de volgende dag helpen om de auto er weer uit te halen, zonder gezeur. Kijk, dat

waardeer ik hier nu zo. Plus het feit dat de sfeer altijd goed is. Er is zelden ruzie, en anders vindt het personeel wel een oplossing.” De balans is dus positief, terwijl ze er vroeger niet over piekeren om ooit in een bejaardentehuis te gaan wonen. „Het scheelt dat ik positief ben ingesteld. En ik ben hier zo vrij als een vogeltje in de lucht. Ga ik een maandje weg, dan laat ik het even weten.” Met haar auto reist ze nog heel wat af. „Even naar Duitsland, een broodje eten in Kleef. Of familie van moeders kant opzoeken in België. En natuurlijk ga ik regelmatig naar Amsterdam.” Daar woonde ze 55 jaar, tot reuma haar het zelfstandig

‘Er is zelden ruzie, en anders vindt het personeel wel een oplossing’ wonen onmogelijk maakte. Nog altijd heeft ze er haar kennissen en contacten in de wereld van de mode, haar werkgebied. „Toen ik zestien jaar was ging ik met mijn vader een dagje naar Amsterdam. Meteen wist ik dat ik daar wilde wonen. Op mijn vierentwintigste mocht ik er van mijn vader als volontair in de horeca werken. De bedoeling was dat ik ooit het ouderlijk café-restaurant aan de

Osse Spoorlaan zou overnemen.” Daar heeft haar vader spijt van gehad. „Binnen de kortste keren heb ik de horeca vaarwel gezegd.” Het extravagante leven in de hoofdstad trok haar mateloos. Nog altijd houdt ze van bijzondere kleding, en ook vandaag heeft ze voor de foto iets speciaals aangetrokken, met een bijpassend sieraad. Toch mist ze de hoofdstad niet. “Mijn zus adviseerde me jaren geleden om hier in dit centrum te komen kijken. Ik heb gelijk mijn duimstok meegenomen en alles opgemeten. Het beviel me er wel. En dat doet het nog steeds.” Al bewandelt ze wel haar eigen weg. “Ik heb mijn contacten, hoewel niet diepgaand. Het liefst zit ik hier, achter mijn computer. Soms ga ik mee met een reisje, als het onderwerp me aanspreekt. Naar een museum ofzo. Ze organiseren hier veel goede dingen.” Toch heeft ze haar moeilijke momenten gekend. “Een half jaar ben ik heel depressief geweest, had nergens meer zin in. Het bleek een gebrek aan zonlicht, omdat ik weinig buiten kwam. Nu heb ik een speciale daglichtlamp, en dat helpt. En heb ik het nog eens moeilijk, dan praat ik even met Willianne van Huisseling, de teammanager. Dat werkt direct.” Rozetta Zeegers heeft in Heelwijk haar plek gevonden. Volgens Suzan Kroesen, manager Locatiegroep

Heelwijk-bewoonster Rozetta Zeegers (86) achter haar pronkstuk: de computer met het enorme flatscreen.

Maasland West, zit achter iedere deur een speciaal verhaal. „We willen zoveel mogelijk ieders eigenheid respecteren, het is hier de maatschappij in het klein. Een kwestie van geven en nemen. Daarom zijn de opgetekende familiegeschiedenissen van de bewoners ook zo boeiend; je voelt zo veel beter aan wat bij een bepaalde persoon past. Je moet hier helemaal jezelf kunnen blijven. Strenge regels over van alles en nog wat zouden juist averechts werken.” Zoals het meebrengen van huisdieren; ook dat is onder voorwaarden

mogelijk in het zorgcentrum. Johan Wilbers deelt bijvoorbeeld zijn woning met hond Mickey, een kruising van een Shi Tzu en een Maltezer leeuwtje. Hij heeft het vriendelijke zwartwitte reutje al vanaf de leeftijd van acht weken in zijn bezit. „Vanwege mijn gezondheidstoestand kreeg ik het advies om hier te gaan wonen.

Dat wilde ik niet zonder Mickey. Bleek het toch gewoon te mogen. Een hele opluchting.” Vier keer per dag vertrekt hij met de hond om een rondje te lopen, plastic poepzakjes keurig in de aanslag. „Zo’n huisdier helpt echt, ik voel me nooit meer eenzaam. En het baasje komt zo ook nog eens buiten.”

Heelwijk en huisdieren • Het uitgangspunt is dat alle

Johan Wilbers, bewoner van zorgcentrum Heelwijk

• Ook als het zelf niet (meer)

huisdieren welkom zijn in

lukt zijn er oplossingen.

Heelwijk.

• Men kan dan een beroep

• Er ‘wonen’ momenteel vogels, konijnen en honden bij hun baasjes. • De voorwaarden worden besproken. • Zelf zorgen voor het dier is een van de voorwaarden; of iemand

„Vanwege mijn gezondheidstoestand kreeg ik het advies om hier te gaan wonen. Dat wilde ik niet zonder Mickey. Bleek het toch gewoon te mogen.”

foto Ruud Rogier

die daar bij helpt.

doen op familie, kennissen, buren, vrijwilligers of hondenuitlaatservice. • Heelwijk valt onder BrabantZorg. • Meer info: www.brabantzorg.eu.

Editie BrabantZorg 4

Editie BrabantZorg 5

Brabants Dagblad

Marie-Antoinette Wingens is verzorgende op de psychogeriatrische afdeling Heelwijk Binnenhof, waar mensen met dementie verblijven. „Mensen blijven persoonlijkheden.”

‘Voor werken op deze afdeling heb je humor nodig’

en bewoner van psychogeriatrische afdeling Heelwijk Binnenhof is erg opgewonden. Het personeel kan niet achterhalen waarom. Hij houdt in onvervalst Heesch dialect een moeilijk verstaanbaar relaas. Verzorgende Marie-Antoinette Wingens en Bas Stoltz, teammanager Zorg enWelzijn, proberen de demente man gerust te stellen. „We zullen zorgen dat het allemaal prima in orde komt”, sust Stoltz. Tot voor kort werkte hij bij justitie. Maar sinds de overstap naar de ouderenzorg, voelt hij zich er als een vis in het water. Wingens neemt de bewoner mee naar de huiskamer en schotelt hem een ontbijtje voor. Als de rust is weergekeerd gaat ze verder met haar ronde. Op dinsdag is de douche-ochtend.

Vijf dementerende cliënten, in meer of mindere mate, wachten op haar hulp. Hoezo, wachten? De meeste bewoners slapen nog om acht uur. „Dat mogen ze ook”, stelt Wingens, die voor de vergeetachtige bewoners herkenbaar is aan een kaartje met haar voornaam. „We hanteren hier geen strakke tijden. Wie een keer lang wil uitslapen, mag dat. Desnoods tot half twaalf. Al is dat voor ons wat minder handig.” Flexibiliteit is kenmerkend voor de werkwijze van BrabantZorg: „We werken hier belevingsgericht, dat wil zeggen dat we ons zoveel mogelijk richten naar de cliënten. Vindt iemand dat het dinsdag is, dan is dat prima. Ook al is het zondag. Wil iemand eens niet douchen of zijn gebit niet in, dan respecteren we dat. Familie is het daar niet altijd mee eens. Maar

Heelwijk Binnenhof • De psychogeriatrische afdeling van Heelwijk heet Binnenhof.

• Heelwijk Binnenhof biedt 24 uur per dag zorg.

• Ook deze afdeling behoort tot

• Er zijn 58 medewerkers.

BrabantZorg.

• Er vinden regelmatig

• Heelwijk Binnenhof is bestemd

activiteiten plaats.

voor mensen met dementie.

• BrabantZorg beschikt over

• Indicatie geschiedt via het CIZ,

een team miMakkus-clowns.

het Centrum Indicatiestelling Zorg. • Er zijn 31 appartementen. • De bewoners zijn verdeeld over drie huiskamers.

• Ook Binnenhof maakt gebruik van hun diensten. • BrabantZorg is altijd op zoek naar nieuwe medewerkers: www.brabantzorg.eu

wij zien dat deze benadering de onrust ontzettend vermindert.” Onrust is er weinig vandaag. Wingens wekt de bewoners, wast of doucht ze, kleedt ze netjes aan. Zwaar werk. „Zeker. Een paar jaar geleden ben ik

naar vroeger. De meubels, zwartwitfoto’s, trouwfoto’s en kiekjes van de kleinkinderen en veel oude klokken. Elke kamer heeft zijn eigen sfeer. „Dat is nu juist zo leuk aan dit werk: mensen blijven persoonlijkheden. Ze zijn echt

‘Vindt iemand dat het dinsdag is dan is dat prima, ook al is het zondag. Wil iemand eens niet douchen of zijn gebit niet in, dan respecteren we dat.’ Marie-Antoinette Wingens

geopereerd aan een hernia. Tegenwoordig hebben we hier drie zogeheten actieve tilliften, en die wil ik nooit meer missen. We krijgen van BrabantZorg de goede hulpmiddelen. Dan moet je ze ook gebruiken, vind ik.” Even later laat ze zien hoe de bewuste lift bij een bewoonster, die niet meer mee kan werken, handig is bij het verschonen. „Vrijwel iedereen zit hier aan het incontinentiemateriaal. Dat is onlosmakelijk verbonden met dementie.” Ze kleedt de cliënt netjes aan en geeft haar een lekker geurtje. „Dat optutten vind ik zalig om te doen.” Geleidelijk aan zitten er in de huiskamer steeds meer bewoners aan het ontbijt, dat vrijwilligers hebben verzorgd. Een enkeling eet op de eigen kamer. Het zijn stuk voor stuk knus ingerichte vertrekken met veel verwijzingen

allemaal anders.” Wingens kent de levensgeschiedenis van de bewoners door en door.Weet alles over hun vroegere beroep, kinderen en hun -soms al overleden - partners. „Zo begrijp je ze beter.” Hoewel dat wel eens heel moeilijk is. De moeder van Maria van Erp kent haar bloedeigen dochter al vijf jaar niet meer. Ze loopt nog als een kievit, maar praten lukt niet. „Een hele opgave”, verzucht Van Erp. „Het was zo’n lieverd, een heel actieve vrouw. Nu heb ik er eindelijk vrede mee dat de situatie zo is. Ik heb afstand gedaan van de moeder die ze was. Zo is het voor mijzelf beter te dragen.” Het is vandaag een speciale verwendag voor deze bewoonster. Ze mag lekker snoezelen in de prachtige badkamer vol mooie

Angelique de Kraker (rechts) in actie als clown Wies op de psychogeriatrische afdeling.

kleuren en vogelgeluiden, en de miMakkusclown komt haar bezoeken: clown Wies, in het dagelijks leven Angelique de Kraker. Haar kostuum is van zacht velours, met veel groen en rood, en overal zakken. Ze

heeft een miMakkusopleiding gevolgd, die veel meer is dan clownerie alleen. „Ik kan op basaal niveau contact maken, bijvoorbeeld met dementen in een vergevorderd stadium, of diep zwakzinnigen.” Ze gaat aan de

‘Ik kan op basaal niveau contact maken, met bijvoorbeeld dementen in een vergevorderd stadium, of met diep zwakzinnigen.’ Angelique de Kraker (clown Wies)

slag met een rood doekje en een zacht speelgoedkonijntje. Daarbij maakt ze gebruik van een taal die geen echte woorden bevat, maar wel lieve geruststellende geluidjes. „Woorden met een betekenis storen alleen maar.” Het wonder geschiedt: mevrouw begint te lachen en geluiden terug te maken. Ze ontspant zichtbaar. „Ik heb hier prachtig werk”, stelt Wingens. „Helaas veel te weinig collega’s. We zouden er meer

foto Peter van Huijkelom

kunnen gebruiken. Maar jongeren zien dit denk ik niet als uitdagend beroep. Onterecht, want geen dag is hier hetzelfde. Iedere ochtend ben ik weer benieuwd hoe alles zal gaan verlopen. Emotioneel kan ik het goed van me afzetten, omdat het niet mijn eigen ouders zijn. Voor dit werk heb je humor nodig. Hoe tegenstrijdig het ook lijkt, er valt toch veel te lachen met de bewoners.”

Editie BrabantZorg 6

Editie BrabantZorg 7

Brabants Dagblad

Tal van verenigingen zijn actief op zorgcentrum Heelwijk. Zo worden ook wekelijks uitstapjes gehouden.

‘Echt petje af voor wat ze hier organiseren’

p de stoep van het Heesche zorgcentrum Heelwijk staat een lange rij rolstoelen. Activiteitenbegeleider Sandy van Gerwen loopt er omheen en telt ze zorgvuldig na. Ze raadpleegt nogmaals haar draaiboek en zet dan een kruisje op de lijst; alles is compleet, het inladen kan beginnen. De 71-jarige vrijwilliger Adriaan van Herpen tilt alle keurig ingeklapte hulpmiddelen in zijn aanhanger. Niet voor het eerst, zó handig vindt alles een plekje. Met hulp van anderen spant hij een groot oranje net over het geheel en sjort de boel goed aan. Voor de duidelijkheid: dit is geen landverhuizing, maar de voorbereiding voor het wekelijkse donderdaguitje. Een ploeg van 32 personen, bestaande uit drie activiteitenbegeleiders, bewoners en een gelijk aantal vrijwilligers, gaat vandaag een uitstapje maken naar pluktuin en theehuis De Heerevelden te Handel. En dat is een feest voor iedereen. In ieder geval voor de bijna 92-jarige mevrouw Veerhuis. „We doen hier altijd vreselijk leuke dingen. Ik ben zoveel mogelijk van de partij. Jammer genoeg moest ik vorige week donderdag het bezoek aan de vierdaagse missen”, vertelt ze, terwijl de auto met Adriaan achter het stuur het parkeerterrein afrijdt. Ook de boottocht heeft ze laten schieten. „Eigenlijk moet ik bekennen dat ik me op boten

altijd kapot verveel”, bekent ze met het schaamrood bijna op de kaken. „Ik heb in mijn leven al heel wat boottochten gemaakt, toen ik vroeger in Amsterdam woonde. Ik hoop niet dat het personeel dit erg vindt, ze doen zo hun best. Ze moeten hier veel van oude mensen houden. Echt mijn petje af voor wat ze hier allemaal organiseren. Alleen de vele verenigingen al.” Zelf is ze onder meer bij de praatgroep. „Daar hebben we het echt over van alles hoor. We kletsen heel wat af.” Ook de natuurvriendenclub van Adriaan zit in het assortiment. „Ik ben gediplomeerd IVN-gids. Regelmatig ga ik met een stuk of acht bewoners de natuur in. De onderwerpen en plekken kies

vrijwilliger Nellie de Bruijn heeft af en toe een gezellig onderonsje met één van de dames. Het plezier straalt er van af. „Dit is zulk heerlijk werk om te doen. Ooit wilde ik vrijwilliger worden bij een vrijwilligersorganisatie, maar koos toch voor Heelwijk. Daar zou ik geheugentraining gaan geven, doch dat is er nooit van gekomen. Nu leid ik de praatgroep.” Dat praten is haar duidelijk op het lijf geschreven. „We hebben het echt over alles, hè dames. Bijvoorbeeld hoe het is om weduwe te zijn, dat spreekt veel mensen hier aan. Onderwerpen zat.” Even later is de koffie op en mag iedereen de pluktuin in. Gewapend met flinke snoeischaren lopen de vrijwilligers rond om bossen zonnebloemen,

„Het is voor oudere mensen steeds lastiger zich te vermaken. Ze hebben hun leven hard gewerkt, weten niet altijd wat er te koop is. Daar helpen wij ze bij.” Judith van Nielen, activiteitenbegeleider

ik van te voren zorgvuldig uit; je moet er goed met een rollator kunnen lopen.” De Heerevelden heeft hij van te voren verkend. Het blijkt een prima stek. De nieuwe theetuin is goed toegankelijk voor rolstoelen en er is een overdekt terras. Gelukkig, zo blijkt even later: het begint toch te miezeren. Bij de koffie met heerlijke huisgemaakte appeltaart komen de tongen los. De 70-jarige

hortensia’s en decoratieve grassen te plukken. Het levert schitterende boeketten op. „Deze tuin ontdekten we een keer onderweg”, vertelt activiteitenbegeleider Judith van Nielen. Het leek Sandy en mij leuk om daar een keer heen te gaan.” Niet iedere plek is er geschikt voor. „Het moet volkomen rolstoelvriendelijk zijn, niet te ver en het onderwerp moet niet te ver en het onderwerp

Alle rolstoelen worden ingeladen voor de trip naar Handel.

moet aanspreken. Daar hebben we een commissie voor, waarin ook vijf bewoners zitting hebben. Wij bedenken het één en ander, en doen dan een voorstel. Zo komen we tot deze serie, met voor elk wat wils. Zo weten we zeker dat het naar ieders zin zal zijn.” In juli en augustus is er iedere donderdag een programma, dat varieert van een bezoek aan de Kildonkse molen tot een excursie naar het Rijksmuseum in Amsterdam. „Het is voor oudere mensen steeds lastiger om zich te vermaken. Ze hebben hun hele leven hard gewerkt, weten niet altijd wat er te koop is. Daar helpen wij ze bij.” Dus vertrekt de

stoet als klap op de vuurpijl nog even naar de kerk in Handel; de meeste deelnemers zijn katholiek opgevoed, en willen graag een bezoekje brengen aan het bekende bedevaartsoord en het park met de kruiswegstaties. De bewoners steken een kaarsje op en krijgen uitleg over de geschiedenis. Na een ritje door het hier en daar iets te mulle park haalt de derde

activteitenbegeleider, Freddy van Laar, een krat uit het busje met pakjes fris en een trommel vol reepjes. Activiteiten moeten uiteraard ook betaalbaar blijven. „Ze denken echt overal aan”, concludeert mevrouw Veerhuis. „Het lijkt wel een schoolreisje. Ben benieuwd hoe laat we terug zijn. Ooit was dat pas om half negen, spannend.”

Activiteiten • Heelwijk herbergt een flink

• Er kunnen gemiddeld vijftien

aantal verenigingen, voor

cliënten aan een uitstapje

o.a gym, biljarten, tai chi en

meedoen.

koersbal. • Nieuwe initiatieven van

Nellie de Bruijn, vrijwilliger

• Voorts zijn er activiteiten rondom seizoensfeesten.

bewoners bespreekt men binnen

• Vrijwilligers spelen bij al

de ontspanningscommissie.

deze activiteiten een

• Bewoners van Heelwijk en ouderen uit Heesch en omstreken maken van het aanbod gebruik.

„Dit is zulk heerlijk werk om te doen, ooit wilde ik vrijwilliger worden bij een vijwilligersorganisatie, maar ik koos toch voor Heelwijk.”

foto Ruud Rogier

belangrijke rol. • Binnen Heelwijk zijn er vijfentachtig actief. • Nieuwe vrijwilligers zijn

• Elk jaar is er een zomer-

altijd welkom; informatie via

programma. Deze zomer zijn

de receptie van Heelwijk

er twaalf uitstapjes.

0412-465500.

Editie BrabantZorg 9

Editie BrabantZorg 8 Brabants Dagblad

Het eten is belangrijk, maar de sfeer nog meer. Een vaasje bloemen wordt zeer gewaardeerd, te

kilo aardappels,

80 stuks vlees, 40 liter soep,

knapperige sperzieboontjes niet zo. De bewoners

7,5 kilo groente en 78 liter vla

van Heelwijk houden van ‘gaar’.

eten de bewoners per dag.

‘Laatst hebben we sperzieboontjes geprobeerd.

‘Het zijn de kleine dingen die het doen: een vaasje

Lekker beetgaar gewokt, met knapperig gebakken

bloemen op de tafels, een stemmig muziekje op de

spekjes erdoor. Kregen we alle borden vol terug.’

achtergrond, attente bediening.’

Marcel Bongers, kok

Maike van der Sanden, teammanager

’Maaltijd moet voor bewoners een beleving zijn’

et menu van de dag: gebonden tomatensoep of heldere groentensoep, daarna kipfilet met aardappelpuree en bloemkool of gemengde sla. Toe: een grand dessert van huisgemaakte appel-rozijnencake, chocolademousse, slagroom en geflambeerde stoofpeertjes. Voilá. Voor de duidelijkheid: het betreft hier geen sterrenrestaurant, maar Gasterij Amadeus in het Heesche zorgcentrum Heelwijk, waar de bejaarde bewoners door kok Marcel Bongers en zijn keukenbrigade in de watten worden gelegd. „Dat verdienen ze ook”, verkondigt Maike van der Sanden, teammanager Horeca en Faciltair. „De maaltijd moet voor bewoners een beleving zijn. De

sfeer geeft daarbij de doorslag, niet zozeer het eten. Het zijn de kleine dingen die het doen: een vaasje bloemen op de tafels, een stemmig muziekje op de achtergrond, attente bediening.

Van mij mag de afzuiging af en hangt er in Amadeus een heerlijke etensgeur. Wat mij betreft mag de afzuiging uit en hangt er in Amadeus een heerlijke etensgeur.” Het is al snel duidelijk: zelf is ze afkomstig uit de horeca, werkte lang bij Hutten Catering in Veghel en was locatiemanager in

Gasterij Amadeus • Het restaurant van Heelwijk heet Gasterij Amadeus. • De warme maaltijd kan naar believen om 12.00 of 17.00 uur worden gebruikt. • Er is een dagmenu met keuze uit twee soorten soep en groentes. • Ook kunnen bewoners op bepaalde dagen à la carte eten, desgewenst met familie. • Daarnaast is de Gasterij geopend voor gasten van buitenaf.

• Een dagmenu kost 7.90 euro. • Bezoekers kunnen er ook terecht voor koffie en gebak. • Specialiteiten van het huis zijn het twaalfuurtje en de clubsandwich. • Voor feestelijke gelegenheden is er catering mogelijk in een aparte ruimte. • De keukenbrigade bestaat uit drie koks en vijf medewerkers.

Klooster Bethlehem in Haren. Tot het haar te zakelijk en te onpersoonlijk werd. „Toen zag ik deze vacature voorbijkomen. Hier krijg je dankbaarheid en doe je bewoners echt een plezier.” En laat kok Marcel Bongers dat nu ook vinden. Hij voltooide jong een koksopleiding aan de school die nu De Rooi Pannen heet, belandde bij BrabantZorg -waar Heelwijk toe behoort- en vindt het al dertig jaar een leuk vak. Hoewel, niet altijd. Aan de periode dat het eten al bereid naar Heelwijk kwam, bewaart hij geen goede herinneringen. „Je hebt niet voor het koksvak gekozen om iets op te warmen. Gelukkig ging het roer om, en maken we nu weer alles zelf. Daar kan ik mijn creativiteit in kwijt. Het is een uitdaging om met een laag budget iets lekkers te maken.” En over dat budget waakt Van der Sanden als een terriër. „Ja, dat is maar goed ook. We springen zuinig met het eten om, gooien niets weg. Al zorgen we uiteraard dat we aan de strengste hygiëneeisen voldoen.” Overgebleven boerenkoolstamppot verwerkt de kok tot heerlijke bitterballen. „Die zijn zeer in trek. Het is altijd een beetje uitproberen wat de bewoners graag lusten. Ze zijn wel erg van de gare groente, dat moet ik toegeven.” Soms mislukken zijn culinaire experimenten dan ook jammerlijk. Bongers: „Laatst hebben we toch weer

dat gaat er ook bij senioren best in. Ze kiest er een frikandel bij, en de gemengde sla. „De koks hier zijn alle drie aardig. Ze maken vaak een praatje met ons. En ze koken heerlijk. Vandaag geef ik ze het cijfer acht. Eigenlijk verdienen ze hoger, maar dat staat zo overdreven.” Mevrouw Van Hoek is vijfenzeventig en zit al zes jaar in Heelwijk. Over het eten is ze zeer tevreden. „Vooral over de bami. En zie je al die mooie bloemen hier, in vaasjes?” Dan serveert de kok hoogstpersoonlijk zijn grand dessert. „Heeft het gesmaakt”, vraagt hij even glunderend.

Heelwijk • BrabantZorg biedt ondersteuning en zorg bij het ouder worden. • Heelwijk is één van de tweeëndertig locaties. • Het centrum is gevestigd aan de Mozartlaan in Heesch. Samen met mevrouw Van Mook haalt kok Marcel Bongers sla uit de kas.

foto Peter van Huijkelom

• Er zijn 74 appartementen. • Een aantal appartementen is in gebruik bij de GGZ.

sperzieboontjes geprobeerd. Lekker beetgaar gewokt, met knapperige gebakken spekjes erdoor. Kregen we alle borden vol terug omdat de groente niet gaar was. Zo’n gerecht schrappen we dan maar van het menu.” Ook het gerecht Groente Mexicaine wil er niet zo in. „Het ligt aan de naam, die spreekt niet aan”, is de ervaring van de kok. „Als je uitlegt dat het een mengsel van peen, doperwt en maïs is lusten ze het weer wél.” Lasagna is één van de specialiteiten van

het huis. Doch ook vandaag ziet het er veelbelovend uit. Er is knisperende verse sla uit de kas van Heelwijk, afgemaakt met tomaat, ei en komkommer. Er staat een lekkere appelrozijnencake uit te dampen. „Daar maak ik zo dus het grand dessert van. De stoofpeertjes flambeer ik ter plekke voor het effect.” Bongers doelt op het mobiele keukenblok middenin de Gasterij. „Er zit zelfs afzuiging op, en er is ook een oven waarin ik regelmatig appeltaart bak.

Het ruikt heerlijk, en iedereen kan zien wat ik doe.” Het ziet er professioneel uit, zo’n kok met hoge witte koksmuts en gestreepte voorschoot met BrabantZorg Culinair erop geborduurd. Ook Rita en José van de bediening lopen er heel stijlvol bij. Inmiddels hebben de bewoners hun vaste plekjes opgezocht. Ze zijn nogal honkvast, pogingen om dat te doorbreken ten spijt. In het eigen appartement eten mag, onder bepaalde voorwaarden. Tenzij het eten beneden te

moeilijk is, hetgeen bijvoorbeeld geldt voor de bewoners met dementie. Indien nodig levert de keuken gemalen voedsel. Ook hier besteedt men alle mogelijke zorg aan het uiterlijk. „Je kunt veel met gekleurde groente doen bijvoorbeeld, of het leuk opmaken. Zo voorkom je dat het er grauw en grijs uitziet.” Mevrouw Van Hoek zit liever alleen. Rita spreekt haar heel persoonlijk aan en vraagt wat voor soep ze het liefste heeft, en welk hoofdgerecht. Toevallig staat er vandaag patat op de kaart. En

• Er zijn dertig plaatsen voor mensen met psychogeria tische problemen. • Heelwijk telt in totaal 110 bewoners. • Naast wonen met zorg is er onder meer ook acute- of tijdelijke zorg, en thuiszorg. • Ook is er een dagopvang. • Er zijn vele activiteiten mogelijk, zoals koken, geheugentraining of computerles. • www.brabantzorg.eu

Editie BrabantZorg 11

Editie BrabantZorg 10 Brabants Dagblad

Zorgcentra hebben een team van specialisten voor de

Johannes Hoekstra

medische zorg aan cliënten. In het team voor Heelwijk zit

„Behandelprotocollen bestaan in de ouderenzorg ook wel, maar bij ons

ook een ‘consulent belevingsgerichte zorg’.

fysiotherapeut wil ik de bewoners hier zoveel mogelijk aan het lopen

is het meer een leidraad. Je moet in praktijk toch altijd aanpassen. Als houden, activeren. Als ze niet meer lopen ben je het kwijt.”

‘Er zijn meer oplossingen dan pillen alleen’

uderengeneeskunde saai? Geen sprake van”, gooit arts Marjon van Kessel de knuppel meteen maar in het hoenderhok. „Er speelt medisch gezien heel veel, en het is allemaal heel complex. De oplossing is per cliënt verschillend en op maat gemaakt. Juist een uitdaging dus.” Van Kessel zit met haar collega’s Johannes Hoekstra, fysiotherapeut, en AlineWillems, psycholoog, in de gezellige binnentuin van Heelwijk. Even later voegt ook consulent belevingsgerichte zorg Mieke Sprokholt zich bij het gezelschap. Niet dat het medisch team nu compleet is; er zijn nog meer disciplines bij betrokken, zoals bijvoorbeeld een ergotherapeut, diëtist en pastoraal medewerker. Van Kessel was ooit huisarts, voor ze dit vak verruilde voor het specialisme ouderengeneeskunde. „Dat huisartsenvak vond ik nu juist veel minder spannend. Je hebt veel meer cliënten en je werkt volgens vaste behandelprotocollen.” „Die bestaan in de ouderenzorg ook wel”, concludeert Hoekstra. „Maar bij ons is het meer een leidraad. Je moet in praktijk toch altijd aanpassen.” Zelf houdt hij zich bezig met fysiotherapie, hoewel niet in de zin van spectaculaire resultaten. „Je wilt de bewoners hier zo veel mogelijk aan het lopen houden, activeren. Als ze niet meer lopen ben je het kwijt. Oefenen doe ik gewoon op de

Ook is het een kwestie van veel teamoverleg. Kijken of je met een andere dagstructuur of een andere manier van omgang iets kunt bereiken.” Van Kessel is het daarmee eens. „Je kunt niet alles met pillen oplossen. Als ik hoogbejaarde mensen een medicijn voorschrijf, kan ik er vijf bij doen om de bijwerkingen te bestrijden, zó gevoelig zijn ze. Dat wil je niet, dus ga je op zoek naar andere methodes.” Want er is zoveel meer. Mieke Sprokholt weet er alles van. Ze is belevingsgericht consulent, hetgeen betekent dat ze met de cliënt meedenkt bij de aanpak van gedragsproblemen. „Ik ben vanuit mijn werkervaring in de zorg deze opleiding gaan volgen. BrabantZorg maakt al veel gebruik van ons consulenten, maar dat is nog niet overal zo.” Ze duikt gewoon het levensverhaal van de oudere in. „Daar liggen de aanknopingspunten. Ik ga uitzoeken wat iemand prettig vindt en wat niet, tracht me een

Medische zorg op Heelwijk

foto Peter van Huijkelom

Mieke Sprokholt.

gang of in het appartement, maar ik geef ook adviezen aan de verzorging. Je kijkt daarbij wel naar de realiteit. Dementerenden stoppen op een gegeven ogenblik met lopen. Het gevoel van op de benen te kunnen staan, verdwijnt uiteindelijk. Dan ga je kijken wat voor hulpmiddelen

onmachtig. Daar hebben wij geen goed antwoord op. Ik bedoel als mensen aangeven dat ze het echt welletjes vinden. Actieve euthanasie mag niet. Gelukkig kom ik dit niet zo ontzettend vaak tegen. Je kunt in zo’n geval de familie goed begeleiden en een verstandig beleid uitstippelen.

Wat doe je wel, wat beslist niet. Je gunt iemand graag een goed levenseinde. De dood is nu eenmaal onlosmakelijk met het leven verbonden, dat moet je accepteren.” Willems ziet toch wel eens mensen die weer wat opklaren. „Het is niet altijd makkelijk te beoordelen.

me een beeld te vormen van hoe iemand in elkaar zit. Ook observeer ik, probeer dingen uit. Positieve ervaringen van medewerkers kun je bijvoorbeeld benutten.”

beeld te vormen van hoe iemand in elkaar zit. Ook observeer ik, probeer dingen uit. Positieve ervaringen van medewerkers kun je bijvoorbeeld benutten. Soms is er iemand die wel een klik met de cliënt heeft. Dan wil je weten waarom, want daarvan kun je leren en de aanpak overnemen.

‘Ben zelf nogal een haastig type, maar in ouderenzorg duurt het allemaal even’ Tenslotte schrijf ik een advies voor het team.” Het werkt. „Vind je eenmaal de goede manier, dan kun je daar een hele tijd plezier van hebben. Door goed te luisteren kun je iemand in zijn waarde laten. Ik word daar blij van.” Maar er is nog een bijkomend aspect van het werken met ouderen: alles gaat langzaam. „Ja, dat klinkt vervelend”, antwoordt Van Kessel.

vele disciplines. Tedenken

„Ik ben zelf nogal een haastig type. In de ouderenzorg duurt het allemaal even. Ik neem daar rustig de tijd voor. Ondertussen kun je bijvoorbeeld zien hoe zelfredzaam een oudere bij het uitkleden nog is, dat geeft weer informatie waar je wat aan hebt. In plaats van iemands blouse vast omhoog te rukken omdat het niet snel genoeg gaat. Alles draait om respect. Het fijne van dit vak is dat je die tijd voor de mensen ook echt kunt maken.” Alle vier vinden ze dat er een stigma op de ouderenzorg rust. Je leest voortdurend dat bewoners niet iedere dag mogen douchen en te weinig incontinentiemateriaal krijgen. Terwijl ze dat frequente douchen helemaal niet altijd prettig vinden. „Op de boerderij wasten ze zich vroeger bij een fonteintje. Wij moeten hun gewoontes respecteren.”

• Behandelteam en verzorging stellen samen vooor iedere

arts, psycholoog, fysio- en

cliënt een zorgplan op. Het

ouderengeneeskunde op

ergotherapeut, logopedist,

welzijn van de cliënt staat hierbij

Heelwijk.

geestelijk verzorger, diëtist, of

centraal.

• In totaal werken bij BrabantZorg

je kunt inzetten.” Frusterend, om zo weinig te kunnen doen? „Helemaal niet”, vindt het team. „Er is altijd wel iets, dat je nog kunt bieden. Als je daar niet tegen kunt, heb je het verkeerde vak gekozen.” „Tenzij mensen echt aan het leven lijden”, vult Van Kessel aan. „Dan voel ik me

„Ik ga uitzoeken wat iemand prettig vindt en wat niet, tracht

valt aan onder anderen • Er is één specialist Specialisten in overleg met van links naar rechts: Johannes Hoekstra, Aline Willems, Marjon van Kessel en

Mieke Sprokholt

maatschappelijkwerker.

vierentwintig specialisten

• Bij BrabantZorg maakt ook

ouderengeneeskunde.

een consulent belevings-

• Een huisarts heeft gemiddeld

gerichte zorg deel uit van

• Door vergrijzing en toename van dementie wordt de vraag naar gespecialiseerd personeel steeds groter.

vijftienhonderd patiënten, een

het behandelteam.

• Van alle gespecialiseerde

specialist ouderengeneeskunde

• De gemiddelde

artsen is het tekort aan

ongeveer honderd. • Een behandelteam in een verpleeghuis bestaat uit

levensverwachting bij opname is

specialisten ouderengenees-

voor cliënten met Alzheimer 2,5

kunde een van de grootste.

jaar.

Editie BrabantZorg 12

Editie BrabantZorg 13

Brabants Dagblad

Het ‘zorgen’ is Marion Dera met de paplepel ingegoten.

„Dat lopen, daar nemen we toch iedere dag een

„Die mix maakt het zo boeiend. Je hebt

Ze verzorgt mensen die bij Heelwijk zelfstandig wonen

moment voor, al gaat het vlugger om de rolstoel

echte Brabantse mensen, denkers zoals

en een hand hulp kunnen gebruiken.

te erbij te halen. Het is belangrijk om te blijven

meneer Dullaert en creatievelingen zoals

bewegen.”

die mevrouw van daarnet.”

Marion Dera, verzorgende bij Heewlijk

Marion Dera

’We moeten ze wél verzorgen en niet betuttelen’

r staan vandaag maar liefst zestien cliënten op het lijstje van verzorgende Marion Dera. Stuk voor stuk mensen die zelfstandig wonen, maar net dat kleine beetje extra hulp nodig hebben: in de appartementen die bij Heelwijk horen, maar ook elders in Heesch of Nistelrode, want zover strekt het werkgebied zich uit. Namens BrabantZorg verleent ze op al die adressen thuiszorg. Vandaag mogen we een stukje met haar meelopen tijdens haar dienst, die van vier uur tot elf uur ‘s avonds gaat duren. Het lijkt een hele kluif. Zelf ervaart

ze het helemaal niet als zwaar. Het werkplezier straalt van haar af, en het is niet te zien dat ze vijftig is, zo energiek is ze. „Ik vind het fijn om iets voor iemand te kunnen betekenen”, vertelt ze, als we via een doolhof van gangen en trappen onderweg zijn naar de eerste cliënt. „Het zorgen is mij met de paplepel ingegoten, ik heb twee broers met een beperking.” Ze heeft er een uitgesproken mening over: „Mensen moeten zelf de regie kunnen houden. Dus wel verzorgen, maar niet betuttelen.” En dat blijkt al bij het eerste bezoek. Marion Dera helpt de bewoonster uit bed na

Thuiszorg van BrabantZorg • Als zelfstandig wonen minder vanzelfsprekend wordt, biedt BrabantZorg Thuiszorg uitkomst. • Geschoolde medewerkers verlenen hulp thuis. • De hulp varieert van hulp

• De thuiszorg valt onder de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten, de AWBZ. • Een indicatie is aan te vragen bij het Centrum voor Indicatie stelling Zorg ofwel CIZ. • Het vanuit Heelwijk

bij wassen en aankleden tot

werkende team bestaat uit

gespecialiseerde verzorging-

22 medewerkers.

en verpleging.

• Het team bestrijkt Heesch

• BrabantZorg Thuiszorg kan

en Nistelrode.

dag en nacht de helpende

• Tijdens een dienst ziet een

hand bieden. • Er zijn gespecialiseerde verpleegkundigen in dienst, onder andere voor wondzorg.

verzorgende 12 tot 16 cliënten • (BrabantZorg is altijd op zoek naar nieuwe medewerkers www.werkenbijBrabantZorg.eu).

haar middagdutje en overlegt wat ze voor kleding uit de kast zal halen. „Welke blouse wilt u graag aan? Wilt u een lekker geurtje of een beetje lippenstift?” De cliënt kiest een kleur uit, en even later wandelt ze met haar rollator naar de woonkamer waar ze in haar rolstoel gaat zitten. „Dat lopen, daar nemen we toch iedere dag even een moment voor, al gaat het vlugger om meteen de rolstoel te erbij te halen. Het is belangrijk om te blijven bewegen.” Het zijn de kleine attenties die de zorg de moeite waard maken. Gelukkig is daar gelegenheid voor. „Dankzij onze planner. Die roostert voor al dit soort dingen wat extra tijd in. Zo kun je het persoonlijk maken. Heb je een ogenblik voor een praatje en kun je wat extra’s bieden.” Zoals bij meneer Dullaert. Bijna negentig jaar is hij, en woont al vanaf de oplevering in een mooi appartement bij Heelwijk. Tot voor kort samen met zijn vrouw, die afgelopen jaar overleed en ook verzorgd is door het team van de thuiszorg. Dat schept een band. Al blijft het zwaar. Over de zorg is hij heel tevreden. „Dit complex zit zo goed in elkaar, echt een prachtig concept. Er is van alles.” Zeven jaar geleden zag hij aankomen dat zijn huis in Oss te groot en te bewerkelijk ging worden. „Mijn vrouw ging geestelijk achteruit, ik wilde tijdig iets geregeld hebben.” In deze woning kan hij

met hulp helemaal zichzelf zijn. De NRC uitspellen, de politieke ontwikkelingen volgen op televisie of gedichten schrijven. Ook voor het personeel, op de Dag van de Zorg bijvoorbeeld, of op een verjaardag. „Hij verrast mij en mijn collega’s regelmatig.” Dera ruimt de eettafel af en brengt het servies naar de keuken, maakt nog een praatje en belooft later op de avond terug te komen om te helpen bij het naar bed gaan. „Ons werk bestaat uit verschillende handelingen: helpen met aan en uitkleden dus, naar bed brengen, maar ook medicijnen uitdelen, steunkousen aan- of uittrekken en wondverzorging.” Bij de volgende bewoonster bijvoorbeeld. Zevenentachtig jaar oud is ze, maar nog altijd schildert ze, bakt ze haar eigen brood en kokkerelt ze regelmatig. Helaas heeft ze een open been, waar ze momenteel veel last van heeft. Ze krijgt een nieuw verband, en dan is er toch nog genoeg tijd om de schilderijencollectie te bekijken: veel mooie stillevens met prachtige lichtval, maar ook tafereeltjes met bloemen en boerderijen. „Dat eigene is juist leuk. Iedere bewoner is anders. Die mix maakt het zo boeiend. Je hebt echte Brabantse mensen, denkers zoals meneer Dullaert en creatievelingen zoals die mevrouw van daarnet.” Het maakt dat ze na eenendertig jaar het werk nog steeds met plezier doet. „Ik voel

Marion Dera helpt meneer Dullaert na het eten in zijn stoel.

me heel erg gewaardeerd hier.” We klimmen weer omhoog, en komen op een bijzondere plek: twee appartementen onder het schuine dak, met ramen op de zonkant. Een collectie cactussen

met wat bloemknoppen op de vensterbank. „Dit noemen we de duiventil”, zegt een van de bewoonsters. „Mijn buurvrouw en ik zitten hier lekker privé.” Na een kort oponthoud zijn we terug

foto Peter van Huijkelom

bij de eerste cliënt. Nog even tijd voor een babbeltje. „Soms doen we samen Ondersteunende Begeleiding. Daar kun je alles onder verstaan hoor. Gaan we met de rolstoel naar de Italiaanse

winkel, een onsje carpaccio kopen.” Lachend wisselen ze een blik van verstandhouding. „Laten ze daar nu nog heerlijke koffie hebben ook.”

Editie BrabantZorg 14

Editie BrabantZorg 15

Brabants Dagblad

De dagactiviteiten in zorgcentrum Heelwijk zijn niet alleen

Zes gasten zitten vandaag aan de lange

bedoeld voor vaste bewoners. Ook senioren uit de omgeving

tafel om gezamenlijk het Brabants

maken van het aanbod gebruik.

Dagblad door te nemen.

De eenzaamheid doorbreken met activiteiten

e krant ligt uitgespreid op tafel, de versgezette koffie staat klaar. Even later druppelen de eerste gasten de gezellige dagactiviteitenruimte van Heelwijk binnen; zelfstandig wonende dames en heren uit Heesch, maar ook uit Vinkel en de rest van de omgeving. De meeste arriveren per taxibusje, een enkeling komt met de rolstoel uit het zorgcentrum zelf. Begeleiders Ardien Wingens en Freddy van de Laar begroeten iedereen met een hartelijk woord. De twee zijn vandaag verantwoordelijk voor de op het programma staande activiteiten. Hoewel, niet alles ligt vast; de deelnemers hebben een grote keuzevrijheid. „Ik noem ze niet voor niets gasten”, verklaart Wingens. „We proberen voor iedereen geschikte bezigheden te zoeken.” Ze vindt het nog steeds een uitdaging om het ouderen naar de zin te maken. „Er komen totaal verschillende mensen hier. Die verscheidenheid is het leuke van dit werk. Soms zit er iemand tussen die niet zo in een hokje te plaatsen is. Het geeft veel voldoening dan toch een boeiende bezigheid te vinden.” En dat kan van alles zijn. Knutselen, kaarten, handwerken, geheugentraining of sjoelen.

Maar eerst is het ‘s ochtends tijd voor een vast onderwerp: het lezen van het Brabants Dagblad. Zes gasten zitten aan de lange tafel, terwijl Van de Laar het belangrijkste nieuws voorleest. „Geen deprimerende stukken vol moord en doodslag”, verklaart hij. „Wel nieuws dat veel stof tot praten geeft: landelijk, maar vooral ook uit de regio. En de familieberichten.” Naar aanleiding van een stuk over de herdenking van het eerste transport naar Westerbork komen de tongen los. „Ik heb de Joodse mensen uit Oss nog zien lopen”, herinnert een mevrouw zich, „Vreselijk, jonge vrouwen met kinderwagens. Ik zie het nog voor me.” Behalve de krant roepen ook boeken herinneringen op. Er staan veel uitgaven van heemkundekringen op de plank: uit Geffen, Heesch en Vinkel. „Kijk, dat is ons gezin”, vertelt mevrouw Van Grunsven uit Heesch bij een zwart-witfoto. „Dit ben ik, en dat is mijn broer Jan die in het klooster is gegaan.” Ook haar buurvrouw, de 91-jarige mevrouw Gloudemans, haalt herinneringen op. „Wij waren thuis op de boerderij met dertien kinderen, ik was de vierde. We moesten allemaal meehelpen.” Laat nu net vandaag koken op het programma staan. Er is een kilo

„Soms zit er iemand tussen die niet zo in een hokje te plaatsen is. Het geeft veel voldoening dan toch een boeiende bezigheid te vinden.” Activiteitenbegeleidster Ardien Wingens

„Dit is echt verwennen. Thuis zit ik maar alleen en warm ik iets op van Tafeltje-dek-je. Dat is niet echt gezellig.” Een van de deelneemsters aan de kookactiviteit in Heelwijk

je ook wat: groentensoep vooraf, gevolgd door een gepaneerde minischnitzel, gebakken aardappeltjes, sperziebonen met spekjes, appelmoes en sla uit de Heelwijkse kas. Mét appelhoningdressing, de lievelingssaus van één van de dames. Van de Laar sjouwt intussen af en aan met allerlei benodigdheden. Hij is net met een mevrouw in een rolstoel naar de kas van het zorgcentrum geweest voor de sla. Verser kan het niet. „Dit is echt verwennen”, zegt iemand tevreden bij het zien van het heerlijke eten. „Thuis zit ik maar alleen en warm ik iets op van Tafeltje-dek-je. Niet echt gezellig.” Voor sommigen zijn

de dagactiviteiten een opstapje naar wonen in Heelwijk of een ander centrum van BrabantZorg. „Onze activiteiten kunnen de eenzaamheid doorbreken”, lichten de begeleiders toe. „Ook kan het wat rust betekenen voor een mantelzorger.” Een van de heren kan door beperkingen aan weinig dingen meedoen, maar zit toch stil te genieten in zijn elektrische rolstoel, terwijl hij hulp krijgt bij het eten van zijn ijs met warme kersensaus. Mevrouw Van Grunsven wil nog wel even iets kwijt: „Het is hier heel erg leuk. Ik kijk altijd naar deze bezigheden uit. Ik vind dat ze het hier in Heesch goed voor elkaar hebben.”

Dagactiviteiten • Op Heelwijk bestaat de

is mogelijk: knutselen,

dagactiviteiten.

handwerken, spelletjes,

• Zelfstandig wonende bewoners uitde wijde omgeving komen hiervoor naar het zorgcentrum. • Vervoer geschiedt in de meeste De tafel wordt gedekt voor de gezamenlijke maaltijd.

foto Peter van Huijkelom

Activiteitenbegeleider Freddy van de Laar (links) helpt een handje en

gevallen per taxi. • Indicatie verloopt via het

zijn collega Ardien Wingens (midden achter) geeft aanwijzingen.

Centraal Indicatieorgaan Zorg, het CIZ. • Gasten zijn één of meer

sperziebonen om af te halen, en Wingens zoekt nog vrijwilligers. Daar deinzen de dames Gloudemans en Van Grunsven niet voor terug. „We hadden ze vroeger op de tuin bij de boerderij.

We weckten niet, maar bewaarden ze gezouten in Keulse potten.” Ondertussen schilt één van de heren de piepers, terwijl een andere gast de soepballetjes draait. Wingens is duidelijk in haar

element als gastvrouw en kokkin. Ooit stapte ze over van de zorg naar de dagactiviteiten. „Daar heb ik geen moment spijt van gehad.” Ze roert af en toe in de soep en serveert ondertussen een kopje

bouillon. „Dit koken doen we eens per maand. Iedereen heeft inspraak in het menu. Al moeten we een beetje rekening houden met het budget.” Iedereen betaalt een kleinigheid, maar dan heb

• Een scala aan activiteiten

mogelijkheid deel te nemen aan

dagdelen welkom. • Er is een team dat bestaat uit drie begeleiders en een aantal invalkrachten.

geheugentraining. • Eens in de maand staat er een kookactiviteit op het programma. • Twintig mensen maken momenteel geregeld gebruik van deze voorziening. • Een groep kan bestaan uit zes tot acht gasten. • Zorgcentrum Heelwijk valt onder BrabantZorg. • www.brabantzorg.eu

Editie BrabantZorg 16 Brabants Dagblad

‘Een waardig alternatief voor wie niet meer thuis kan wonen’ door Kitty Schaap ..........................................

Column: ‘De trots delen is ons sterkste verhaal’ “Over het antwoord op de vraag van het Brabants Dagblad om mee te werken aan een serie verhalen over Heelwijk hebben we niet lang hoeven nadenken. We merken dat het beeld van de ouderenzorg dat mensen soms hebben geen recht doet aan wat de sector cliënten en medewerkers te bieden

Op mijn vensterbank staat nog steeds een vetplant uit Heelwijk, als stekje gekregen van een bewoonster. Zo blijft er toch een band. Afgelopen zomer was ik zes weken in het zorgcentrum te gast om een stel artikelen voor het Brabants Dagblad te schrijven. Niet alleen keek ik rond als correspondent, maar ook als kind van hoogbejaarde ouders. Zou ik hier mijn vader en moeder willen achterlaten? Het antwoord luidde volmondig ‘ja’. Ik zag betrokken personeel dat de bewoners met eerbied behandelde. Een demente vrouw vanzelfsprekend haar ketting omdeed

of een geurtje gaf. Enthousiaste vrijwilligers die de handen uit de mouwen staken om ouderen een heerlijke dag te bezorgen. Iets vervelends kwam ik tijdens mijn verblijf niet tegen. Alle deuren stonden voor mij open en dat voelde goed. Zo goed zelfs, dat ik me kan voorstellen dat het centrum een waardig alternatief is voor wie niet meer thuis kan wonen. Als oudere zou ik er vrede mee kunnen hebben, zeker als je zoals hier je eigenheid kunt bewaren. Want ik zag schilders, dichters, bakkers, computerfanaten en cactuskwekers. Conclusie: oude mensen zijn

geen grijze muizen, maar persoonlijkheden met hun eigen talenten, die in Heelwijk gekoesterd worden. En met respect behandeld.

heeft. Een kijkje in de keuken geven aan een journalist is een mooie manier om eerlijke verhalen vertellen. En ik moet

‘Een opsteker voor de ouderenzorg’

zeggen dat Kitty Schaap door haar integere en open houding als journalist en mens, een prachtig resultaat heeft afgeleverd. Ondanks dat het voor ons best spannend was om de deuren open te zetten, waren medewerkers en cliënten erg enthousiast. Met als resultaat zeven mooie verhalen vanuit onze praktijk van alledag. Een ander resultaat was de trots van medewerkers en cliënten, want we stonden toch maar mooi met z’n allen in de krant! Die trots met de buitenwereld te delen, dat is ons sterkste verhaal.” Suzan Kroesen

Manager locatiegroep

door Bas Kock ..........................................

Wilma de Jong is een trots lid van de Raad van Bestuur van BrabantZorg. En niet zonder reden. De artikelen die het Brabants Dagblad over Heelwijk schreef raken de juiste snaar: “Het zijn prachtige verhalen. Het mooie is

dat de journalist niet even langs kwam voor een verhaaltje, maar een hele dienst bleef. Dan krijg je een echt beeld.” Spannend was dat wel: “Een half uurtje kan je misschien iets in scene zetten, maar een hele dag niet. Dan ga je echt met de billen bloot.” De Jong vindt dat Kitty Schaap een gevarieerd beeld neerzette van de ouderenzorg. “Een opsteker, niet alleen voor BrabantZorg maar voor de hele ouderenzorg.” En mogelijk draagt de aandacht nog een steentje bij

op de arbeidsmarkt: “Ik hoop dat jongeren zien dat werken in de ouderenzorg echt heel afwisselend kan zijn.”

Colofon BrabantZorg afdeling Communicatie Reigerdonk 38 5467AN Veghel Tel. 0413 38 08 94 communicatie@brabantzorg.eu www.brabantzorg.eu