Daimy (10), ik praat eigenlijk nooit zo over de situatie

Daimy, hoe is de situatie bij jou thuis? Ik woon hier met twee parkieten een hond en mijn vader en moeder. En heb nog een oudere broer die niet meer thuis woont. Mijn vader heeft een prothese, omdat hij met een parachutesprong verkeerd terecht is gekomen. Dat is gebeurd in 2008 toen hij in het leger zat. Ik ken hem dus niet anders. Later bleek dat hij ook PTSS heeft.

Wat betekent dat voor jou? Wat ik ervan merk is dat hij vaak veel pijn heeft. Vooral de fantoompijn is heel erg. Als hij dat heeft doe ik van alles voor hem. Ik geef er soms kusjes op en troost hem. Af en toe word ik er wel verdrietig van. Ook help ik hem vaak met dingen pakken enzo. Wat vervelend is dat pappa helemaal niet tegen drukte kan en we dus bijvoorbeeld nooit samen naar de Efteling kunnen. Wat ik heel naar vind is dat een buurmeisje altijd snel wegloopt als ze mijn vader ziet omdat ze mijn vader eng vindt.

Moeder zegt dat Daimy heel lief en zorgzaam is en dat ze de stemmingen van haar vader en anderen heel goed aanvoelt. Dat komt wel door de situatie. Zelf vindt Daimy het allemaal heel gewoon. Ze beseft denk ik nog niet dat de situatie anders is dan bij anderen. Ze heeft wel een tijd lang angsten gehad. Vooral ‘s nachts. Daimy: “Ja dan had ik hele nare dromen, dat ik een soort van in elkaar gedrukt werd. Maar dat is nu gelukkig over.”

Heb jij mensen waar je terecht kunt? Ik praat eigenlijk nooit zo over de situatie. Alleen met mama en soms wel eens met een vriendin, maar verder niet. Ik ga gewoon lekker buitenspelen.

Wat had je anders gewild als je terugkijkt? Dat mijn vader geen fantoompijn zou hebben.

Heb je tips voor anderen? Nee niet echt.