Tekst en fotografie: Vivianne Rijnders
Stille
SCHOOL Het is kwart over acht ’s ochtends, de eerste dag van de sluiting van de scholen. We zitten in de koffiekamer. Zouden er kinderen komen? Het voelt vreemd, onwennig. Niemand van ons heeft ooit meegemaakt dat de scholen dicht zijn in verband met een driftig om zich heen slaand virus dat de hele wereld in zijn greep houdt. Nog maar een kop koffie, nog eens naar de deur lopen. Niemand. Om negen uur is het duidelijk; we zijn een kinderloze school vandaag. Tijd voor beraad. Om de inmiddels gouden regel, afstand houden van minimaal anderhalve meter, te handhaven, verhuizen we naar een groot klaslokaal. In ons koffiekamertje zitten we toch te dicht bij elkaar.
4 | Citymagazine Maastricht
We inventariseren wat er aan digitaal onderwijs is dat de kinderen thuis kunnen volgen. Een bijzonder groot aanbod. Uitgeverijen van (digitale) leermiddelen springen acuut in op deze situatie en onze mailbox stroomt vol met tips. Maar we willen onze kinderen ook niet de hele dag voor een schermpje hebben dus gebruiken we de middag om voor elke leerling een map te maken met werkbladen en andere materialen.
De ouders kunnen wel wat ondersteuning gebruiken dus ik stuur ze een mail met een voorbeeld van een dagplanning die ze kunnen hanteren om enigszins in het schoolritme te blijven. Voor elk kind zoek ik een geschikt boek uit onze schoolbieb en ik schrijf ze allemaal een kaartje. “Veel plezier met dit pakketje. We missen je en denken aan je, hopelijk tot snel. Liefs, je juffen.” Na het schrijven hiervan hoor ik de stilte in de school des te harder. Heftig, je zou van minder emotioneel worden. Morgen komen de kinderen hun lespakketten ophalen. Om contact te vermijden leggen we alles in plastic zakken met de namen er op buiten op het schoolplein. Ouders hebben tijdstippen gekregen wanneer ze kunnen komen, niet meer dan drie tegelijk. Zo strikt moet het.
Ik kopieer voor mijn kleuters van alles over het dinosaurus-thema waar ze zo enthousiast mee bezig waren. En speel-leerbladen waarmee ze kunnen tellen, knippen en plakken, bezig kunnen zijn over vormen en kleuren en nog veel meer.
Ik hoef geen vloer te vegen, geen tafels te poetsen. Geen vergeten mutsen op de vensterbank te leggen. Mijn fiets staat eenzaam in de stalling. Wat een stilte. Oorverdovend. Was het maar weer gewoon. Dan beseffen we pas weer hoe bijzonder ‘gewoon’ is.
