121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 1
2012-10-10 09:25:38
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 2
2012-10-10 09:25:38
Wiele razy i na różne sposoby przemawiał Bóg kiedyś przez proroków do naszych ojców, teraz zaś w dniach, które uchodzą za ostatnie, przemówił do nas przez Syna. (Hbr 1,1.2 BWP)
SERIA „KONFLIKT WIEKÓW”
NADARZYN 2012
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 3
2012-10-10 09:25:38
TYTUŁ ORYGINAŁU The Desire of Ages TŁUMACZENIE Iwona Fijałkowska KONSULTACJA Władysław Kosowski REDAKCJA Arkadiusz Piętka KOREKTA Klaudia Głowacka–Walaszczyk, Aneta Berkan TYPOGRAFIA Tomasz Chalupka PRZYGOTOWANIE DO DRUKU Piotr Kosowski
Ilustracje © Brooklyn Museum of Art, New York (USA)/Corbis Images/Bridgeman Art Library, autorstwa Jamesa J. J. Tissot (1836-1902). Na okładce Pater Noster – The Lord’s Prayer z serii The Life of Christ (ok. 1886-96). Jeżeli nie zaznaczono inaczej, cytaty biblijne pochodzą z Biblii Tysiąclecia, wyd. V, Wydawnictwo „Pallottinum”, Poznań 2005. Inne przekłady Pisma Świętego oznaczone są następująco: BB – Biblia Brzeska, „Kalwin Publishing”, Clifton NJ, USA, 2003. BG – Biblia Gdańska, Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa, 1989. BJW – Biblia Jakuba Wujka, Michał Glücksberg, drukiem B. G. Teubnera, Lipsk, 1874. BW – Biblia Warszawska, Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa, 2004. BWP – Biblia Warszawsko-Praska, Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”, Lublin, 2001.
Copyright © 1898 Pacific Press Publishing Company. All rights reserved. Copyright © 1940 Pacific Press Publishing Association, Inc. All rights reserved. Copyright © 2012 Christ Media Sp. z o.o. Wszelkie prawa zastrzeżone. Wydanie pierwsze.
ISBN 978-83-63668-00-6 – oprawa twarda ISBN 978-83-63668-08-2 – oprawa miękka Wydawnictwo „Christ Media” Sp. z o.o. ul. Komorowska 30 05-830 Nadarzyn www.christmedia.pl
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 4
2012-10-10 09:25:38
5
OD WYDAWCY Kim był Jezus Chrystus? Od ponad dwóch tysiącleci ludzie oddają życie w Jego imieniu. Jak zrozumieć Jego ewangelię i poznać Boga wśród tylu chrześcijańskich wierzeń i to w czasach, kiedy większość wyznań przekonuje, że posiada jedyną prawdę i klucz do zbawienia? Reformacja wprowadziła zasadę sola scriptura – jedynie Pismo – nauczającą, że podstawą do głoszenia prawdy Bożej o Jezusie Chrystusie będzie wyłącznie Biblia. Tę zasadę rozwinął Marcin Luter. Niniejsza książka ją potwierdza i wierna Pismu Świętemu opisuje życie Jezusa Chrystusa. Została opublikowana ponad 100 lat temu, przetłumaczona w wielu krajach na całym świecie i wydana w dziesiątkach milionów egzemplarzy. Zawiera nieprzemijającą i nadal żywą historię Chrystusa, który został przepowiedziany przez proroka Micheasza ponad 720 lat przed Jego narodzeniem. Prorok podaje nawet nazwę wioski, w jakiej miał się urodzić: Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych (Mi 5,1 BW). W tym samym czasie żył prorok Izajasz, który wygłosił inne proroctwo o Jezusie: Dlatego sam Pan da wam znak: Oto panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel [co oznacza: ‘Bóg z nami’; jest to symboliczne imię Mesjasza] (Iz 7,14 BW). Czy Jezus Chrystus jest Bogiem czy Mesjaszem? A może jednym i drugim? Odpowiedź znajdziemy na kartach tej wspaniałej książki. Pisząc historię Jezusa od czasu narodzenia do śmierci na krzyżu Golgoty, Autorka czyni to z taką pasją i miłością, jak również w tak niespotykany sposób, że zagłębiając się w tę fascynującą biografię Jezusa, nie zdajemy sobie nawet sprawy, iż poznaliśmy dogłębnie ewangelię zbawienia. Musiało minąć wiele lat, aby książka The Desire of Ages pióra Ellen Gould White doczekała się kolejnego i wiernego przekładu, opracowanego z uwzględnieniem odnośników do oryginału. Nie było to łatwe, gdyż jej tekst jest dobrze znany od czasu pierwszego polskiego wydania z 1960 roku zatytułowanego Życie Jezusa. Postęp badań teologicznych nad proroctwami Pisma Świętego pozwolił zweryfikować wiele informacji o naszym Mesjaszu i Zbawicielu. Kiedy Autorka tworzyła swe dzieło, podawane przez nią szczegółowe informacje nie mogły być sprawdzone – nastąpiło to dopiero w naszych czasach, utwierdzając ponadto niezwykły charakter jej pism.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 5
2012-10-10 09:25:38
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
6
Po raz pierwszy dzieło zawiera na marginesach sygnatury do stron w wersji oryginalnej, czego nie stosowano do tej pory w wydaniach polskich. Domyślnie baza publikacji autorki oznacza tę książkę skrótem „DA”, potem następuje numer strony i po kropce numer akapitu. Tak więc oznaczenie „DA 232.3” mówi nam, że chodzi o 3 akapit na stronie 232 książki The Desire of Ages (DA). Dla przejrzystości układu tego wydania podajemy tylko numer strony w oryginale i tam gdzie on się pojawia, jest to jednocześnie jej pierwszy akapit. W ten sposób, jak sądzimy, po raz pierwszy uda się uniknąć zamieszania, jakie istnieje podczas cytowania dzieł Autorki, gdzie przy różnorodności dotychczasowych edycji nie da się precyzyjnie ustalić położenia konkretnego akapitu. Warto również zauważyć, że numeracja stron w oryginale nie wszędzie zachowuje swoją ciągłość. Nie jest to błąd. Za główny przekład tekstu Pisma Świętego przyjęliśmy Biblię Tysiąclecia (BT), w najnowszym piątym wydaniu, z zachowaniem pełnej pisowni (wersaliki, nawiasy kwadratowe lub trójkątne oraz kursywa). W miejscach, gdzie zachodziła konieczność użycia innego polskiego przekładu, w zależności od potrzeby wynikającej z kontekstu zdania lub zgodności z myślą Autorki, stosujemy Biblię Brzeską, Biblię Gdańską, Biblię Jakuba Wujka, Biblię Warszawską lub Biblię Warszawsko-Praską. Na końcu książki zamieszczono indeks tekstów biblijnych oraz słownik pojęć i zagadnień. Książkę wyposażyliśmy w zestaw map – oraz odnośników do nich w tekście – które szczegółowo podają chronologię wydarzeń z życia i działalności Jezusa Chrystusa na terenie dawnych ziem Izraela i Judy, które od 63 r. p.n.e. znalazły się pod wpływem Imperium Rzymskiego. Mapy są czysto poglądowe i nie zawierają wszystkich szczegółów topograficznych. Jako ilustracje wykorzystaliśmy obrazy autorstwa Jamesa J. J. Tissot (1836-1902), które namalował na przestrzeni 10 lat w wyniku swoich trzech podróży do Izraela. Pierwsza wystawa tych w sumie 270 prac miała miejsce w Salonie Paryskim w roku 1894, a więc niespełna cztery lata przed drukiem Pragnienia Wieków, od razu wzbudzając ogromną sensację. Oglądając te obrazy, kobiety się wzruszały, a mężczyźni byli pełni podziwu. Dziś można je zobaczyć w Brooklyn Museum of Art w Nowym Jorku. Czytelnikom dotychczasowych polskich wydań ciśnie się na usta pytanie: dlaczego dokonano zmiany tytułu książki z Życie Jezusa na Pragnienie Wieków? Poprzedni tytuł był od samego początku niezwiązany z oryginalną nazwą książki oraz mało trafny w odniesieniu do proroctw o oczekiwanym Mesjaszu. Nowy tytuł, Pragnienie Wieków, niedwuznacznie wskazuje na Jezusa Chrystusa, który przyszedł jako wytęskniony przez wieki, a odszedł jako nasz Zbawiciel, Pośrednik oraz Sędzia. Dlatego w nowym tytule książki
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 6
2012-10-10 09:25:39
Od Wydawcy
7
chodzi o podkreślenie dwóch zagadnień: woli Autorki oraz starotestamentowego proroctwa Aggeusza. Ellen Gould White dokładnie zdawała sobie sprawę z tego, że pisząc o przepowiedzianym Mesjaszu, tak właśnie należało zatytułować to dzieło. Naród izraelski pożądał Jego nadejścia w chwale. Jednak gdy się objawił, nie dostrzeżono w Nim zapowiedzianego Wyzwoliciela, ale co najwyżej proroka. Zatem podstawowym zamiarem Autorki było ukazanie Chrystusa jako upragnionego przez Żydów Mesjasza i przypomnienie Jego znaczenia dla zbawienia całej ludzkości. Od wieków oczekiwano nadejścia Pana, a kiedy się pojawił, czyniąc wielkie znaki i cuda, w ogóle Go nie rozpoznano. Jezus został zapowiedziany przez proroków jako wysłany przez Boga Mesjasz, którego celem było zbawienie ludzkości. Pisali o tym Micheasz, Ezechiel, Izajasz i Aggeusz. Naród izraelski oczekiwał Mesjasza jako potomka z dynastycznej linii królewskiej, jako namaszczonego przez Boga Wyzwoliciela, ale nie doczekał się takiego Króla, ponieważ ówcześni władcy sprawili zawód sobie, narodowi i Bogu. W pismach proroczych Izajasza, jak i innych pisarzy z czasów rozproszenia, skierowano swe pragnienia na postać Cierpiącego Sługi, który objawiłby się jako królewski Mesjasz i wyzwolił nie tylko spod okupacji, ale także dał im wieczne zbawienie i dostęp do Niebiańskiego Królestwa. Dopiero w księdze proroka Aggeusza Bóg daje Hebrajczykom długo oczekiwaną obietnicę: Poruszę, mówię, wszystkie narody, i przyjdą do Pożądanego od wszystkich narodów; i napełnię ten dom chwałą, mówi Pan zastępów (Agg 2,8 BG). W proroctwie tym zawarta jest obietnica, że Mesjasz objawi się w świątyni nie w postaci obłoku szekiny, ale właśnie jako jej Szekina. To Jezus był chwałą pustej świątyni Heroda gnębiciela, przebudowanej ze świątyni Cyrusa rękoma plemienia Lewitów, a wzniesionej za czasów Zorobabela, który położył na niej kamień szczytowy. Pojawienie się w niej Chrystusa i nauczanie na jej dziedzińcach stanowi wypełnienie tej przepowiedni. Mając 12 lat, Jezus przybył do świątyni w Jerozolimie i nauczał w czasie, kiedy Hillel, teolog wiary i porządku praw, członek Sanhedrynu, nauczyciel Gamaliela (Starszego), zakończył swój żywot. Faryzeusze po raz pierwszy mogli usłyszeć Słowo Boże z ust Mesjasza, nie zdając sobie sprawy z tego, z kim rozmawiają. Tam właśnie młody Jezus przez trzy dni zadziwiał uczonych w Piśmie swoją wiedzą i darem wymowy. Musiało być to niezwykłe doświadczenie. Był to pierwszy znak urzeczywistnienia się proroctwa o wypełnieniu świątyni Chwałą Izraela. To On później oczyścił ją dwa razy z przekupniów. To On w niej nauczał i uzdrawiał. Jednak aby wypełniły się przepowiednie, musiał również zginąć z rąk tych, do których Go posłano.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 7
2012-10-10 09:25:39
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
8
Pragnienie Wieków jest trafnym tytułem książki w rozumieniu intencji Ellen Gould White, która w ten sposób słusznie wskazała, że oto wypełniło się proroctwo Aggeusza, w jakim ten Wytęskniony i Upragniony był, jest i będzie Oczekiwanym. W tym miejscu należałoby także wspomnieć, że Autorka używała czasem skrótów myślowych i stosowała swoistego rodzaju uogólnienia, które są trudne do oddania w języku polskim, tym bardziej, że swoje dzieło napisała w XIX wieku, używając skomplikowanej metaforyki języka angielskiego. Zapoznając się z tym wspaniałym dziełem, w niektórych miejscach Czytelnik może odnieść pozorne wrażenie, że wszyscy Żydzi odrzucili Jezusa lub że wszyscy Żydzi byli źli i są odpowiedzialni za Jego ukrzyżowanie. Nic bardziej mylnego. To prawda, że Jerozolima nie poznała czasu swego nawiedzenia i większość Żydów nie przyjęła ewangelii, a wielu z nich przeciwstawiło się jej rozpowszechnianiu. Prawdą jest również wypowiedź apostoła Piotra, zapisana w Dz 2,23, gdzie zarzuca on Żydom obecnym na Święcie Tygodni w Jerozolimie: (…) przybiliście [Jezusa] rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Jednak po tej wypowiedzi apostoła aż trzy tysiące Żydów nawraca się i daje ochrzcić na znak wiary w Jezusa. Dlatego należy wyjaśnić, że przez określenie „wszyscy Żydzi”, jakie pojawia się w książce, należy w rzeczywistości rozumieć, że są to słowa odnoszące się do wąskiej grupy Żydów odrzucających Jezusa jako Mesjasza, rekrutujących się przeważnie z ówczesnych decydentów, którzy pociągnęli za sobą tłum. Ogólnie wiadomym jest, że wybrani przez Jezusa apostołowie, Jego uczniowie, matka Maria, jak i On sam – wszyscy byli Żydami. Pierwsi wyznawcy, którzy stawali się często męczennikami za wiarę, również byli Żydami. Słysząc to, wielbili Boga, ale powiedzieli mu [Pawłowi]: Widzisz, bracie, ile tysięcy Żydów uwierzyło [w Jezusa], a wszyscy trzymają się gorliwie Prawa (Dz 21,20.21 BT). Należy stale pamiętać o więzi, którą lud Nowego Testamentu zespolony jest duchowo z plemieniem Abrahama. Początki naszej wiary i wybrania według Bożego planu zbawienia znajdujemy już u patriarchów, Mojżesza i proroków, opiewane są w psalmach. W powołaniu Abrahama zawarte jest również powołanie wszystkich wyznawców Chrystusa, synów Tego Patriarchy według wiary, a wyjście ludu wybranego z Egiptu stanowi niezgłębioną zapowiedź porzucenia grzechu oraz zbawienia Oblubienicy (Kościoła). Dlatego nie wolno zapominać, że za pośrednictwem owego ludu, z którym Bóg w miłosierdziu swoim postanowił zawrzeć Stare Przymierze, otrzymaliśmy objawienie Starego Testamentu i karmimy się z korzenia dobrej oliwki, w którą wszczepione zostały gałązki dziczki oliwnej pogańskich narodów.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 8
2012-10-10 09:25:39
Od Wydawcy
9
Na odwieczne pytanie, kto jest odpowiedzialny za ukrzyżowanie Jezusa, znajdujemy odpowiedź w słowach Pisma Świętego: Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem] znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca (J 10,17.18 BT). Dzięki wielkiej miłości Mesjasz dobrowolnie przyjął na siebie mękę i poniósł śmierć za grzechy wszystkich ludzi, aby otrzymali szansę zbawienia. To nasze grzechy przybiły Go do krzyża. Na koniec pragnąłbym wyrazić wdzięczność całemu zespołowi redakcyjnemu, bez którego nie byłby możliwy taki efekt pracy. Nie sposób jest nie napisać o Bożym prowadzeniu podczas realizacji tego projektu, którego doświadczyli wszyscy pochyleni nad tą książką. Założeniem Wydawcy było opublikowanie dzieła, jakiego jeszcze nie było na polskim rynku wydawniczym, nie tylko pod względem przekładu, ale także materiałów dodatkowych czy sposobu przekazu. Czy nam się to udało? Oceńcie sami. W pierwszym wydaniu mogą znaleźć się pomyłki, dlatego liczymy na przychylność Czytelnika, który gdy je dostrzeże, skontaktuje się z nami, byśmy mogli dokonać korekty w kolejnej edycji dzieła. Informacje te prosimy przesyłać pod adres: errata-DA@christmedia.pl. Życzę zatem wspaniałej lektury i owocnych studiów Słowa Bożego. Jest moim gorącym pragnieniem, aby ta książka stała się dla Ciebie, łaskawy Czytelniku, inspiracją do nowego życia. Walter Kaczorowski Wydawca Nadarzyn, 5 sierpnia 2012 r.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 9
2012-10-10 09:25:39
10
Spis treści Przedmowa ............................................................
(da 17)
13
1. „Bóg z nami” ......................................................... 2. Naród wybrany ...................................................... 3. „Wypełnił się czas” .................................................
(da 19-26) (da 27-30) (da 31-37)
15 22 26
4. 5. 6. 7. 8. 9.
Wczesne lata Do Ciebie, Zbawicielu ........................................... Ofiarowanie ........................................................... „Widzieliśmy Jego gwiazdę” ................................... Dzieciństwo ........................................................... Paschalna wizyta .................................................... Trudne dni ............................................................
(da 43-49) (da 50-58) (da 59-67) (da 68-74) (da 75-83) (da 84-92)
32 37 44 51 57 65
10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22.
Namaszczony Głos na pustyni ..................................................... Chrzest .................................................................. Kuszenie ................................................................ Zwycięstwo ............................................................ „Znaleźliśmy Mesjasza” .......................................... Na uczcie weselnej ................................................. W Jego świątyni ..................................................... Nikodem ............................................................... „On musi wzrastać” ............................................... Przy studni Jakuba ................................................. „Jeśli nie zobaczycie znaków i cudów” .................... Betesda i Sanhedryn .............................................. Uwięzienie i śmierć Jana ........................................
(da 97-108) (da 109-113) (da 114-123) (da 124-131) (da 132-143) (da 144-153) (da 165-166) (da 167-177) (da 178-182) (da 183-192) (da 196-200) (da 201-213) (da 214-224)
72 82 86 95 101 111 120 130 138 142 152 156 168
Szersza perspektywa
Dni obietnicy 23. „Przybliżyło się Królestwo Boże” ............................
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 10
(da 231-235) 178
2012-10-10 09:25:39
Spis treści
11
24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39.
„Czy to nie jest syn cieśli?” ..................................... Powołanie nad jeziorem ......................................... W Kafarnaum ....................................................... „Możesz mnie oczyścić” ......................................... Lewi Mateusz ........................................................ Szabat .................................................................... „I wybrał Dwunastu” ............................................. Kazanie na górze .................................................... Setnik .................................................................... Kim są moi bracia? ................................................ Zaproszenie ........................................................... „Umilknij, uspokój się” ......................................... Dotyk wiary .......................................................... Pierwsi ewangeliści ................................................ Pójdźcie i wypocznijcie nieco ................................. „Wy dajcie im jeść” ................................................
(da 236-243) (da 244-251) (da 252-261) (da 262-271) (da 272-280) (da 281-289) (da 290-297) (da 298-314) (da 315-320) (da 321-327) (da 328-331) (da 333-341) (da 342-348) (da 349-358) (da 359-363) (da 364-371)
183 190 196 204 213 221 228 235 249 255 261 266 274 278 287 292
40. 41. 42. 43. 44. 45. 46. 47. 48.
Nadchodzący kryzys Noc na jeziorze ...................................................... Kryzys w Galilei .................................................... Tradycja ................................................................. Przełamanie barier ................................................. Prawdziwy znak ..................................................... Zapowiedź krzyża .................................................. Przemienienie ........................................................ Służba .................................................................... Kto jest największy? ...............................................
(da 377-382) (da 383-394) (da 395-398) (da 399-403) (da 404-409) (da 410-418) (da 419-425) (da 426-431) (da 432-442)
299 304 316 320 325 330 338 343 348
49. 50. 51. 52. 53. 54. 55. 56. 57. 58. 59.
Odrzucony Na Święcie Namiotów ........................................... W sidłach .............................................................. Światło życia .......................................................... Boski Pasterz ......................................................... Ostatnia podróż z Galilei ....................................... Dobry Samarytanin ............................................... Nie przychodzi dostrzegalnie ................................. Błogosławienie dzieci ............................................. „Jednego ci brak” ................................................... „Łazarzu, wyjdź” .................................................... Knowania kapłanów ..............................................
(da 447-454) (da 455-462) (da 463-475) (da 476-484) (da 485-495) (da 497-505) (da 506-510) (da 511-517) (da 518-523) (da 524-536) (da 537-541)
358 364 371 383 389 399 405 409 414 419 430
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 11
2012-10-10 09:25:39
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
12
60. 61. 62. 63. 64. 65. 66. 67. 68. 69. 70. 71. 72. 73.
Coraz bliżej końca Prawo nowego królestwa ........................................ Zacheusz ............................................................... Uczta w domu Szymona ........................................ „Twój Król nadchodzi” .......................................... Zgubiony naród .................................................... Świątynia ponownie oczyszczona ........................... Zmaganie .............................................................. Biada faryzeuszom ................................................. Na zewnętrznym dziedzińcu .................................. Na Górze Oliwnej ................................................. „Najmniejsi z moich braci” .................................... Sługa sług .............................................................. „Na moją pamiątkę” .............................................. „Niech się nie trwoży serce wasze” .........................
(da 547-551) (da 552-556) (da 557-568) (da 569-579) (da 580-588) (da 589-600) (da 601-609) (da 610-620) (da 621-626) (da 627-636) (da 637-641) (da 642-651) (da 652-661) (da 662-680)
435 440 445 455 463 470 480 488 499 505 514 519 527 535
74. 75. 76. 77. 78. 79.
Ukrzyżowany Getsemane ............................................................. Przed Annaszem i sądem Kajfasza .......................... Judasz .................................................................... W sali rozpraw Piłata ............................................. Golgota ................................................................. „Dokonało się!” .....................................................
(da 685-697) (da 698-715) (da 716-722) (da 723-739) (da 741-757) (da 758-764)
551 561 575 581 597 612
80. 81. 82. 83. 84. 85. 86. 87.
Do tronu Ojca W grobowcu Józefa ................................................ „Pan zmartwychwstał” ........................................... „Dlaczego płaczesz?” .............................................. Droga do Emaus .................................................... „Pokój wam” .......................................................... Jeszcze raz nad jeziorem ......................................... Idźcie ucząc wszystkie narody ................................ „Do mojego i waszego Ojca” ..................................
(da 769-778) (da 779-787) (da 788-794) (da 795-801) (da 802-808) (da 809-817) (da 818-828) (da 829-835)
619 628 634 639 644 650 656 667
Indeks tekstów biblijnych .............................................................. 673 Mapy ............................................................................................ 680 Drzewo genealogiczne: od Boaza do Jezusa ................................... 708
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 12
2012-10-10 09:25:39
(DA 17)
13
PRZEDMOWA W sercach wszystkich ludzi, bez względu na rasę czy zajmowaną przez nich pozycję, istnieje niewyrażalna tęsknota za czymś, czego obecnie nie posiadają. Została zaszczepiona w ich wnętrzach przez miłosiernego Boga, który chciał, aby człowiek nigdy nie był do końca zadowolony z warunków, w jakich żyje, jak również swoich osiągnięć, niezależnie od tego, czy są one dobre czy złe. Bóg pragnie, aby człowiek szukał tego, co najlepsze, i odnalazł to ku swemu wiecznemu błogosławieństwu. Szatan w podstępny i przebiegły sposób wypaczył owe tęsknoty ludzkiego serca. W wyniku jego działania ludzie wierzą, że to pragnienie może zostać zaspokojone poprzez przyjemność, bogactwo, wygodę, sławę, władzę; jednak ci, którzy w ten sposób zostali przez niego zwiedzeni (a jest ich niezliczone mnóstwo) odkrywają, że wszystkie te rzeczy stają się bez znaczenia, zostawiając serce tak samo puste i niezaspokojone jak przedtem. Zamiar Boga polega na tym, aby ta tęsknota ludzkiego serca doprowadziła je do Tego, który jako Jedyny jest w stanie ją zaspokoić. To pragnienie prowadzi do Niego, który stanowi wypełnienie i spełnienie tego pragnienia. Owa pełnia jest w Jezusie Chrystusie, Synu wiecznego Boga. „Ponieważ się upodobało Ojcu, aby w nim wszystka zupełność mieszkała”; „Gdyż w nim mieszka wszystka zupełność bóstwa cieleśnie”. Prawdą jest również i to, że „jesteście w nim dopełnieni” szacunkiem wobec każdego pragnienia, które zaszczepia Bóg i za którym człowiek podąża w naturalny sposób. Aggeusz nazywa Go „Pożądanym od wszystkich narodów”, a my możemy Go śmiało nazwać „Pragnieniem wszystkich wieków”, ponieważ jest „Królem wieków”. Celem niniejszego dzieła jest przedstawienie Jezusa Chrystusa jako Tego, w którym może znaleźć zaspokojenie wszelka tęsknota. Istnieje wiele wspaniałych książek o życiu Jezusa. Stanowią one ważne źródło informacji, zawierają szczegółowe opracowania chronologii oraz ówczesnej historii, obyczajów i zdarzeń, wraz z licznymi naukami i wieloma bogatymi opisami życia Jezusa z Nazaretu. Można jednak śmiało stwierdzić, że „nie powiedziano nawet połowy”. Celem niniejszej pracy nie jest jednak porównanie Ewangelii, ani nawet przedstawienie chronologicznego porządku ważnych wydarzeń i wspaniałych lekcji z życia Chrystusa; jej cel polega na pokazaniu miłości Boga objawionej w Jego Synu, a także Bożego piękna życia Chrystusa, z którego mogą skorzystać
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 13
DA 17
2012-10-10 09:25:39
14
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
(DA 17)
wszyscy, nie po to jednak, aby zaspokoić jedynie zwykłą ciekawość czy odpowiedzieć na pytania krytyki. Poprzez urok dobra swojego charakteru Jezus pociągnął ku sobie uczniów, a poprzez osobistą obecność, pełen współczucia dotyk, wczuwanie się we wszystkie ich ułomności i potrzeby, a także poprzez stały związek ze sobą, przekształcił ich charaktery z ziemskich na niebiańskie, z egoistycznych na pełne poświęcenia, od małodusznej ciemnoty i uprzedzenia ku pełnemu wielkoduszności zrozumieniu i głębokiej miłości wobec ludzi wszystkich nacji i ras. Podobnie celem tej książki jest przedstawienie wspaniałego Odkupiciela, aby pomóc Czytelnikowi spotkać się z Nim twarzą w twarz, sercem przy sercu, i odnaleźć w Nim, tak jak uczniowie z dawnych dni, Jezusa Potężnego, który zbawia „doskonale” i przemienia na swój własny obraz tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga. Jednakże – jak trudno jest przedstawić Jego życie! Przypomina to próbę umieszczenia na płótnie żywej tęczy; opisania słowami najsłodszej muzyki. Na kolejnych stronach Autorka, kobieta o rozległym, głębokim i długotrwałym doświadczeniu w sprawach Bożych, przedstawiła nowy obraz piękna w życiu Jezusa. Z cennej szkatuły wydobyła nowe klejnoty. Otwiera przed Czytelnikiem bogactwa, o jakich mu się nie śniło, bogactwa z owej niewyczerpanej skarbnicy. Z wielu znanych fragmentów zabłysło nowe i wspaniałe światło, chociaż Czytelnik przypuszczał, że już dawno pojął jego głębię. Mówiąc wprost – Jezus Chrystus przedstawiony jest jako pełnia Bóstwa, nieskończenie litościwy Zbawiciel grzeszników, Słońce Sprawiedliwości, miłosierny Najwyższy Kapłan, Uzdrowiciel wszystkich dolegliwości i chorób człowieka, pełen czułości współczujący Przyjaciel, stały, zawsze obecny i pomocny Towarzysz, Książę z domu Dawida, Tarcza swojego ludu, Książę Pokoju, nadchodzący Król, odwieczny Ojciec, uwieńczenie i urzeczywistnienie pragnień i nadziei wszystkich wieków. Zgodnie z Bożym błogosławieństwem książka ta zostaje dana światu z modlitwą, aby Pan przez swojego Ducha sprawił, by jej słowa stały się słowami życia dla wielu serc, których tęsknoty i pragnienia nie zostały jeszcze zaspokojone; „przez poznanie Go: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach”, a ostatecznie – przez wspaniałą wieczność mieć po Jego prawicy udział w „obfitości wesela” i „rozkoszy na wieki”, będących dojrzałym owocem tych, którzy odnajdą wszystko w Tym, który jest „zacniejszy nad innych dziesięć tysięcy” i „wszystek jest pożądany”. Wydawcy Pacific Press Publishing Company Mountain View, California, USA, 1898 r.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 14
2012-10-10 09:25:39
(DA 19-20) 15
Rozdział 1
„BÓG Z NAMI” „Nazwą Go imieniem EMMANUEL (…) Bóg z nami”. „Światło znajomości chwały Boga” widoczne jest „na obliczu Jezusa Chrystusa”. Już od wieczności Pan, Jezus Chrystus, był jedno z Ojcem; był „odzwierciedleniem Boga”, ucieleśnieniem Jego wielkości i majestatu, „odblaskiem Jego chwały”. To właśnie po to, aby ukazać tę chwałę, pojawił się na świecie. Przyszedł na ciemną od grzechu ziemię, aby unaocznić światło Bożej miłości, aby być „Bogiem z nami”. To dlatego prorokowano o Nim: „nazwą Go imieniem EMMANUEL”. Przebywając i mieszkając wśród nas, Jezus miał objawić Boga zarówno ludziom, jak i aniołom. Był Słowem Bożym – myślą Bożą, która stała się słyszalna. W modlitwie za swoich uczniów mówi: „ogłosiłem im Twoje imię” – „miłosierne i chwalebne, cierpliwe, i bogate w dobroć i prawdę” – „aby miłość, którą Mnie umiłowałeś, była w nich, i Ja w nich”. Objawienie to zostało jednak dane nie tylko Jego ziemskim dzieciom. Nasz mały świat jest podręcznikiem dla wszechświata. Wspaniałość Bożej łaski i misterium odkupieńczej miłości stanowią temat, w który „chcą wejrzeć aniołowie”. Będą one przedmiotem ich studiów przez nieskończone wieki. Zarówno odkupieni, jak i nieupadłe istoty odnajdą w krzyżu Chrystusa swą mądrość i swoją pieśń. Zobaczą, że chwała lśniąca na obliczu Jezusa, to chwała miłości, która ofiaruje samą siebie. W świetle bijącym z Golgoty dostrzegą, że prawo pełnej samowyrzeczenia miłości jest prawem życia dla ziemi i dla nieba; że miłość, która „nie szuka swego”, ma swoje źródło w sercu Boga; i że w Cichym i Pokornym objawia się charakter Tego, który mieszka w światłości, do której nie ma dostępu żaden człowiek. Na samym początku Bóg objawił się we wszystkich dziełach stworzenia. To Chrystus rozpostarł niebiosa i założył podwaliny ziemi. To Jego ręka zawiesiła światy w przestrzeni i ukształtowała polne kwiaty. „Swą mocą utwierdzasz góry”. „Morze jest Jego własnością, bo On sam je uczynił”*. To On napełnił ziemię pięknem, a powietrze śpiewem. Na wszystkim, co jest na ziemi, w powietrzu i na niebie, wypisał przesłanie miłości Ojca.
DA 19
DA 20
Ps 65,7; 95,5
* Symbol gwiazdki oznacza miejsce oryginalnego odnośnika biblijnego, który obecnie znajduje się na marginesie (przyp. red.).
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 15
2012-10-10 09:25:39
16
(DA 20-21)
DA 21
J 8,28; 6,57; 8,50; 7,18
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
Grzech zeszpecił doskonałe dzieło Boga, ale uczyniony Jego ręką zapis pozostał. Nawet teraz wszystkie stworzone rzeczy opowiadają chwałę Jego doskonałości. Nie ma niczego, oprócz samolubnego serca człowieka, co żyłoby samo dla siebie. Nie ma przecinającego powietrze ptaka ani wędrującego po ziemi zwierzęcia, które nie służyłoby innemu istnieniu. Nie ma liścia w lesie ani skromnego źdźbła trawy, które nie pełniłoby swej służby. Każde drzewo, krzew i liść stanowi źródło tych elementów życia, bez których nie mógłby żyć żaden człowiek czy zwierzę; z kolei człowiek i zwierzę służy drzewom, krzewom i liściom. Kwiaty tchną pięknym zapachem i odsłaniają swe piękno w błogosławieństwie dla świata. Słońce rozlewa swoje światło, aby ucieszyć tysiące światów. Ocean, źródło wszystkich źródeł i zdrojów, przyjmuje strumienie z każdego lądu; bierze jednak po to, aby dawać. Mgły wychodzące z jego wnętrza spadają w postaci deszczu i nawadniają ziemię, aby mogła rodzić i kwitnąć. Aniołowie chwały odnajdują swą radość w dawaniu, ofiarowując upadłym i pozbawionym świętości duszom miłość i niestrudzoną opiekę. Niebiańskie istoty zabiegają o ludzkie serca, przynosząc na ten ciemny świat światło z niebiańskich przybytków; dzięki delikatnej i cierpliwej służbie poruszają ludzkiego ducha i przywodzą zagubionych do społeczności z Chrystusem, która jest nawet bliższa niż ta, której sami doświadczają. Odwracając się od wszystkich mniej ważnych źródeł wiedzy, zobaczymy Boga w Jezusie. Patrząc na Niego widzimy, że chwałą Boga jest dawanie. „Ja nic sam od siebie nie czynię” – powiedział Chrystus; „posłał Mnie żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca”. „Nie szukam Mojej własnej chwały,” ale chwały Tego, który mnie posłał*. W tych słowach zawarta została ważna zasada, która stanowi dla wszechświata prawo życia. Chrystus wszystko otrzymał od Boga, lecz wziął to, aby dawać. Tak więc w niebiańskich przybytkach, w Jego służbie dla wszystkich stworzonych istot, poprzez ukochanego Syna miłość Ojca wypływa do wszystkich; poprzez Syna także, w uwielbieniu i przypływie miłości powraca ona do wielkiego Źródła wszelkiego istnienia. I tak, dzięki Chrystusowi krąg hojności zostaje zamknięty, świadcząc o charakterze wielkiego Dawcy, o prawie życia. Prawo to zostało złamane w samym niebie. Grzech ma swoje korzenie w koncentracji na samym sobie. Lucyfer, cherubin nakrywający, zapragnął być najważniejszym w niebie. Poszukiwał sposobów zdobycia kontroli nad niebiańskimi istotami i zastanawiał się nad tym, jak odprowadzić je od Stwórcy i zdobyć ich hołd tylko dla siebie. Przedstawił Boga w złym świetle, przypisując Mu pragnienie samowywyższenia. Swoje złe cechy próbował przypisać kochającemu Stworzycielowi. W ten sposób zwiódł aniołów. W ten sam sposób zwiódł także ludzi. Doprowadził ich do zwątpienia
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 16
2012-10-10 09:25:39
„Bóg z nami”
(DA 21-23) 17
w Słowo Boga i nieufności wobec Jego dobroci. Ponieważ Bóg jest Bogiem sprawiedliwości i przeogromnego majestatu, szatan sprawił, że spoglądali na Niego jak na kogoś bezwzględnego i nieprzejednanego. W ten sposób doprowadził do tego, że ludzie przyłączyli się do rebelii przeciw Bogu, a nad światem zapanowała noc nieszczęść. Na ziemi panowała ciemność, ponieważ ludzie nie rozumieli Boga. Aby ponure cienie mogły zostać rozświetlone, a świat mógł powrócić do Boga, zwodzicielska moc szatana musiała zostać złamana. Nie można jednak było zrobić tego siłą, gdyż jest to sprzeczne z zasadami Bożego panowania; On pragnie służby jedynie z miłości: miłości nie da się nakazać, nie można jej zdobyć siłą czy autorytetem. Tylko miłość budzi miłość. Znać Boga to kochać Go; Jego charakter musi zostać ukazany w kontraście wobec charakteru szatana. Tego dzieła mogła dokonać tylko jedna Istota we wszechświecie. Jedynie Ten, który zna wysokość i głębokość miłości Bożej, jest w stanie to uczynić. Ponad ciemną noc świata musi wznieść się Słońce Sprawiedliwości „z uzdrowieniem w Jego skrzydłach”*1. Plan naszego odkupienia nie powstał dopiero po pojawieniu się grzechu, nie został wymyślony po upadku Adama. Był on objawieniem „tajemnicy przez długie wieki milczeniem pokrytej”*. Był odsłonięciem zasad, które od wieczności stanowiły podwaliny Bożego tronu. Bóg i Chrystus od początku wiedzieli o odstępstwie szatana oraz o upadku człowieka zwiedzionego mocą odstępcy. Bóg nie założył zaistnienia grzechu, ale przewidział jego pojawienie się i podjął działania, które miały wyjść naprzeciw straszliwemu zagrożeniu. Jego miłość do świata była tak wielka, że zobowiązał się dać swego jednorodzonego Syna, „aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”*. Lucyfer powiedział: „powyżej gwiazd Bożych postawię mój tron (…) podobny będę do Najwyższego”*. Chrystus, „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, ale ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi”*. Było to całkowicie dobrowolne ofiarowanie się. Jezus mógł pozostać przy boku Ojca. Mógł nadal odbierać chwałę nieba i hołd aniołów. Postanowił jednak, że odda berło w ręce Ojca i zstąpi z tronu Wszechświata, aby przynieść światło pogrążonym w mroku i życie – ginącym. Blisko dwa tysiące lat temu rozległy się w niebie od tronu Ojca słowa o zagadkowym znaczeniu: „Oto idę”. „Nie chciałeś ofiar krwawych i darów, aleś ciało dla mnie przysposobił; (…) Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją o Boże, jak napisano o mnie w zwoju księgi”*. Słowa te zapowiadają 1
DA 22
Ml 4,2
Rz 16,25 BW
J 3,16 Iz 14,13.14 Flp 2,6.7
DA 23
Hbr 10,5-7 BW
Zob. Ml 3,20 (przyp. tłum.).
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 17
2012-10-10 09:25:39
18
(DA 23-24)
Flp 3,21
Wj 25,8
J 1,14
DA 24
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
wypełnienie zamierzenia, które było ukryte od wieczności. Chrystus miał przyjść na nasz świat i przyjąć ciało człowieka. On mówi: „aleś ciało dla mnie przysposobił”. Gdyby pojawił się na ziemi w chwale, którą posiadał u Ojca, zanim jeszcze powstał świat, nie bylibyśmy w stanie znieść światła Jego obecności. Abyśmy mogli na nią spoglądać i nie zostać zniszczeni, objawienie Jego chwały zostało osłonięte. Jego boskość przysłoniła się człowieczeństwem – niewidzialna chwała w widzialnym ludzkim kształcie. Ten wielki cel przedstawiony został w typach i symbolach. Płonący krzew, w którym Chrystus ukazał się Mojżeszowi, przedstawiał Boga. Symbolem, który miał objawić Bóstwo, stał się skromny krzak, na pozór nic nieznaczący i niezbyt ciekawy. A jednak to właśnie on stanowił jakby sanktuarium Nieskończonego. Wszechmiłosierny Bóg osłonił swą chwałę z pomocą najmniej rzucającego się w oczy przedmiotu tak, aby Mojżesz mógł patrzeć na Niego i żyć. W słupie obłoku w dzień i słupie ognia nocą Bóg kontaktował się z Izraelem, objawiając ludziom swoją wolę i udzielając im swojej łaski. Boża chwała została stonowana, a Jego majestat przysłonięty tak, aby słaby wzrok ograniczonego człowieka mógł je oglądać. Chrystus miał przyjść w „naszym ciele poniżonym”*, „w podobieństwie ludzi”. W oczach świata nie posiadał żadnego piękna, które mogłoby ich pociągać; był jednak ucieleśnionym Bogiem, światłem nieba i ziemi. Jego chwała była przysłonięta, a Jego wielkość i majestat ukryte, aby mógł zbliżyć się do smutnych, kuszonych ludzi. Bóg dał Mojżeszowi zlecenie, które ten miał przekazać Izraelowi: „I uczynią mi święty przybytek, abym mógł zamieszkać pośród was”*. Zamieszkał w świątyni, pośród swojego ludu. Podczas całej nużącej wędrówki po pustyni Izraelici mieli przed oczami symbol Jego obecności. Podobnie Chrystus postawił swój przybytek pośród naszego ludzkiego obozowiska. Rozbił swój namiot przy naszych namiotach, aby mógł mieszkać wśród nas i zapoznać nas ze swym boskim charakterem i życiem. „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas, i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełne łaski i prawdy”*. Odkąd Jezus przyszedł, aby zamieszkać z nami, wiemy, że Bóg zna nasze utrapienia i współodczuwa nasze cierpienia. Każdy syn i córka Adama mogą zrozumieć, że Stworzyciel jest przyjacielem grzeszników. W każdej nauce łaski, w każdej obietnicy radości, w każdym czynie miłości, w każdym boskim przejawie zachęty obecnym w życiu Zbawiciela na ziemi – widzimy „Boga z nami”. Szatan przedstawia Boże prawo miłości jako prawo samolubstwa i egoizmu. Twierdzi, że niemożliwe jest, aby ludzie byli posłuszni Jego zasadom. Winą za upadek naszych pierwszych rodziców oraz całe nieszczęście, jakie
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 18
2012-10-10 09:25:39
„Bóg z nami”
(DA 24-25)
za sobą pociągnął, oskarżył on Stwórcę, prowadząc ludzi do spoglądania na Boga jako autora grzechu, cierpienia i śmierci. Jezus miał zdemaskować to zwiedzenie. Jako jeden z nas miał dać przykład posłuszeństwa. Dlatego przyjął na siebie naszą naturę i przeszedł przez nasze doświadczenia. „Pod każdym względem upodobnił się do braci”*. Gdybyśmy mieli zmagać się z czymkolwiek, czego Jezus nie doświadczył, wówczas szatan przedstawiłby moc Bożą jako niewystarczającą dla nas. Tak więc Chrystus był doświadczony „we wszystkim, podobnie jak my”*2. Przetrwał każdą próbę, przez jaką musimy przechodzić. Nie korzystał na swój własny użytek z żadnej mocy, która i nam nie byłaby dana w obfitości. Jako człowiek stykał się z pokusą i przezwyciężał ją w mocy udzielanej Mu przez Boga. Mówi: „Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu”*. Czyniąc dobro i uzdrawiając wszystkich dotkniętych przez szatana, Jezus jasno przedstawił prawdziwy charakter Bożego prawa i naturę swojej służby. Jego życie świadczy o tym, że my także możemy być mu posłuszni. Poprzez swoją ludzką naturę Chrystus dotknął człowieczeństwa, a dzięki swojej boskości trzyma się tronu Bożego. Jako Syn Człowieczy dał nam przykład posłuszeństwa, jako Syn Boży daje nam moc do posłuszeństwa. To właśnie Chrystus przemawiał do Mojżesza z krzewu na Horebie, mówiąc: „JESTEM KTÓRY JESTEM. (…) Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was”*. Była to rękojmia wyzwolenia Izraela. Kiedy więc przyszedł „w podobieństwie ludzi”, oświadczył, że jest ‘JESTEM’. Dziecko z Betlejem, cichy i pokorny Zbawiciel, jest Bogiem „objawionym w ciele”*. Do nas natomiast mówi: „JESTEM Dobrym Pasterzem”, „JESTEM żywym Chlebem”, „JESTEM Drogą, Prawdą i Życiem”. „Dana Mi jest wszelka władza3 w niebie i na ziemi”*. JESTEM zapewnieniem każdej obietnicy. JESTEM, nie bójcie się. „Bóg z nami” jest gwarancją naszego wyzwolenia z grzechu, zapewnieniem nam mocy do przestrzegania prawa niebios. Uniżając się i przyjmując na siebie człowieczeństwo, Chrystus objawił charakter zupełnie odmienny od charakteru szatana. Zstąpił jeszcze niżej ścieżką pokory. „A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej”*. Jako najwyższy kapłan zdjął wspaniałe kapłańskie szaty i służył w białej lnianej szacie prostego kapłana; w ten sposób przyjął postać sługi i złożył ofiarę, będąc jednocześnie kapłanem i ofiarą. „Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie”*. 2 3
19
Hbr 2,17
Hbr 4,15 BW
Ps 40,9
Wj 3,14 1 Tm 3,16
J 10,11; 6,51; 14,6; Mt 28,18
DA 25
Flp 2,8
Iz 53,5
Dosłownie: kuszony jak my (przyp. tłum.). Także: moc (BW) (przyp. tłum.).
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 19
2012-10-10 09:25:39
20
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
(DA 25-26)
J 3,16
Iz 9,5 Hbr 7,26; 2,11
DA 26 Za 9,16.17
Ef 2,7; 3,10.11
Chrystus został potraktowany tak, jak na to zasługujemy, abyśmy my mogli być potraktowani tak, jak On na to zasługuje. Został potępiony za nasze grzechy, których nie popełnił, żebyśmy my mogli być usprawiedliwieni Jego sprawiedliwością, w której nie mieliśmy żadnego udziału. Poniósł śmierć, która należała się nam, żebyśmy mogli otrzymać życie, które należało do Niego. „Jego ranami jesteśmy uleczeni”. Poprzez swoje życie i śmierć Chrystus osiągnął o wiele więcej niż tylko uleczenie ze zniszczenia, jakie spowodował grzech. Szatan dążył do tego, aby między Bogiem i ludźmi powstało wieczne rozdzielenie, ale w Chrystusie staliśmy się o wiele bardziej zjednoczeni z Nim niż gdybyśmy nigdy nie upadli. Przyjmując naszą naturę, Zbawiciel połączył się z ludzkością więzią, która nigdy nie zostanie zerwana. Jest z nami związany po wieczne czasy. „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego Jednorodzonego Syna”*. Dał Go nie tylko po to, aby poniósł nasze grzechy i umarł jako ofiara za nas; On po prostu dał Go naszej upadłej rasie. Aby zapewnić nas o swoim niezmiennym zamyśle pojednania, Bóg dał swego jednorodzonego Syna, aby stać się jedno z rodziną ludzką, na zawsze zachowując swą ludzką naturę. Oto ślubowanie, jakie Bóg wypełnia w swym Słowie. „Albowiem Dziecię się nam narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza”. Bóg zaadoptował ludzką naturę w osobie swojego Syna, przenosząc ją do najwyższego nieba. To „Syn Człowieczy” dzieli tron Wszechświata. To „Syn Człowieczy”, którego imię brzmi „Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju”*. Ów JESTEM jest rozjemcą między Bogiem i ludzkością, kładąc swe ręce na obu. Ten, który jest „święty, nieskalany, niewinny, oddzielony od grzeszników”, nie wstydzi się nazywać nas braćmi*. W Chrystusie rodzina ziemska i rodzina niebiańska są ze sobą związane. Chrystus uwielbiony jest naszym bratem. Niebo jest ukryte w człowieczeństwie, a człowieczeństwo wzięte w objęcia serca Nieskończonej Miłości. Bóg wypowiada na temat swojego ludu następujące słowa: „Bo są jak drogie kamienie w ozdobnej koronie, co błyszczą światłem4 ponad Jego ziemią. O, jak wielka jest Jego dobroć i jak wielkie Jego piękno!”*. Wywyższenie odkupionych będzie wiecznym świadectwem Bożego miłosierdzia. „W nadchodzących wiekach” ukaże On „przemożne bogactwa Jego łaski względem nas w Chrystusie Jezusie”. „Przez to wieloraka w przejawach mądrość Boga (…) stanie się jawna Zwierzchnościom i Władzom na wyżynach niebieskich, zgodnie z planem wieków, jaki powziął [On] w Chrystusie Jezusie, naszym Panu”*.
4
W oryg.: [są] jak chorągiew (przyp. tłum.).
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 20
2012-10-10 09:25:39
„Bóg z nami”
(DA 26)
21
Dzięki odkupieńczemu dziełu Chrystusa panowanie Boga zostaje usprawiedliwione. Wszechmogący przedstawiony jest jako Bóg miłości. Oskarżenia szatana zostają obalone, a jego charakter ujawniony. Bunt już nigdy więcej się nie pojawi. Grzech już nigdy nie nawiedzi wszechświata. Po wieczne czasy będziemy zabezpieczeni przed odstępstwem. Poprzez samoofiarowanie się miłości mieszkańcy ziemi i nieba są związani ze swoim Stwórcą więzami nierozerwalnej jedności. Dzieło odkupienia będzie zupełne. W miejscu, gdzie królował grzech, zapanuje Boża łaska. Ziemia – to samo miejsce, które szatan ogłosił swoją własnością – zostanie nie tylko wykupiona, ale i wywyższona. Nasz mały świat – jedyna ciemna plama w całym Bożym stworzeniu znajdująca się pod przekleństwem grzechu – zostanie uhonorowany ponad wszystkie inne światy w Bożym Wszechświecie. Tutaj, gdzie Syn Boży zamieszkał w człowieczeństwie, gdzie Król chwały żył, cierpiał i umarł, tutaj, gdzie uczyni On wszystkie rzeczy nowymi, przybytek Boga będzie z ludźmi „i będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi”5. Przez nieskończone wieki, gdy odkupieni będą chodzili w świetle Pana, będą chwalić Go za Jego niewysłowiony Dar – Emmanuela, „Boga z nami”.
5
Wg Biblii Warszawsko-Praskiej (przyp. tłum.).
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 21
2012-10-10 09:25:39
22
(DA 27)
Rozdział 2
NARÓD WYBRANY DA 27
Iz 53,2; J 1,11 BW
Przez ponad tysiąc lat naród żydowski oczekiwał nadejścia Zbawiciela. W tym wydarzeniu Izraelici pokładali swoje największe nadzieje. W pieśni i proroctwie, w obrządku świątynnym i w domowej modlitwie czcili Jego imię. A jednak kiedy przyszedł – nie poznali Go. Umiłowany niebios był dla nich „jak korzeń z wyschniętej ziemi”; nie miał „wdzięku ani też blasku”6; nie widzieli w Nim żadnego piękna, dla którego mieliby Go potrzebować. „Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli”*.
„Dom Mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów” (Iz 56,7)
A jednak Bóg wybrał naród izraelski. Wezwał ich, aby zachowali wśród ludzi znajomość Jego prawa, symboli i proroctw, które wskazywały na Zbawiciela. Pragnął, aby byli dla świata zdrojem zbawienia. Czym Abraham był w kraju swojego pobytu, Józef w Egipcie, a Daniel na dworze babilońskim, tym Hebrajczycy mieli być pomiędzy narodami. Mieli objawić ludziom Boga. Powołując Abrahama, Pan powiedział: „(…) będę ci błogosławił i (…) staniesz się błogosławieństwem. (…) Przez ciebie będą otrzymywały 6
Także: kształtu ani urody (BW) (przyp. tłum.).
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 22
2012-10-10 09:25:39
Naród wybrany
(DA 27-28)
błogosławieństwo ludy całej ziemi”*. Tę samą naukę powtarzali prorocy. Nawet, kiedy Izrael został spustoszony przez wojny i niewolę, do niego należała obietnica: „Wówczas będzie reszta Jakuba wśród wielu ludów jak rosa [zesłana] od Pana, jak obfity deszcz na trawę, która nie pokłada nadziei w człowieku, ani się na synów ludzkich nie ogląda”*. Odnośnie świątyni w Jerozolimie Pan ogłosił przez Izajasza: „(…) dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów”*. Izraelici jednak skoncentrowali swoje nadzieje na ziemskiej wielkości. Kiedy weszli do Kanaanu, odstąpili od przykazań Bożych i poszli drogami pogan. Na próżno Bóg za pośrednictwem proroków posyłał im swoje ostrzeżenia. Na próżno cierpieli karę pogańskiego ucisku. Po każdej reformie następowało jeszcze głębsze odstępstwo. Gdyby Izrael był wierny Bogu, On mógłby osiągnąć swój cel poprzez uhonorowanie i wywyższenie go. Gdyby Izraelici chodzili drogami posłuszeństwa, On wywyższyłby ich „we czci, sławie i wspaniałości ponad wszystkie narody, które uczynił (…)”. „Wszystkie narody ziemi” – powiedział Mojżesz – „zobaczą, że imię Pana zostało wezwane nad wami, i będą się ciebie lękały”. „Narody, które usłyszą o tych prawach, powiedzą: Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny”*. Jednak z powodu ich niewierności cel Boży mógł zostać osiągnięty wyłącznie na drodze dalszej niedoli i poniżenia. Zostali uprowadzeni do niewoli babilońskiej i rozproszeni wśród krajów pogańskich. W utrapieniu wielu odnowiło wiarę w Jego przymierze. Kiedy zawieszali swoje harfy na wierzbach i opłakiwali święty przybytek, który leżał spustoszony, jaśniało poprzez nich światło prawdy, a znajomość Boga rozpowszechniała się między narodami. Pogańskie systemy ofiarnicze stanowiły wypaczenie systemu, który wyznaczył Bóg, i wielu szczerych wyznawców pogańskich rytuałów uczyło się od Hebrajczyków znaczenia służby nakazanej przez Boga i w wierze chwytało się obietnicy o Odkupicielu. Wielu wygnańców cierpiało prześladowania. Niemało utraciło życie, ponieważ odmówili nieposzanowania szabatu i przestrzegania świąt pogańskich. Gdy bałwochwalcy powstawali, aby zniszczyć prawdę, Pan stawiał swoje sługi twarzą w twarz z królami i władcami, aby oni i ich lud mogli przyjąć światło. Raz po raz najwięksi monarchowie ogłaszali zwierzchnictwo Boga, którego czcili hebrajscy więźniowie. Dzięki niewoli babilońskiej Izraelici skutecznie wyleczyli się z pokusy czczenia rzeźbionych obrazów. Przez stulecia, które potem nastąpiły, cierpieli ucisk ze strony pogańskich wrogów, dopóki nie pojawiło się trwałe przekonanie, że ich pomyślność zależy od posłuszeństwa prawu Bożemu. Jednak dla zbyt wielu ludzi to nie miłość stanowiła motywację do posłuszeństwa,
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 23
23
Rdz 12,2.3
Mi 5,6 Iz 56,7
DA 28
Pwt 26,19; 28,10; 4,6
2012-10-10 09:25:40
24
(DA 28-29)
DA 29
Ellen Gould White – Pragnienie Wieków
a egoizm. Wykonywali zewnętrzną służbę dla Boga, traktując ją jako środek do uzyskania narodowej wielkości. Nie stali się światłem świata, ale odcięli się od świata, aby uniknąć pokusy bałwochwalstwa. W pouczeniu danym przez Mojżesza Bóg zawarł ograniczenia dotyczące ich związków z bałwochwalcami; nauka ta została jednak zinterpretowana w niewłaściwy sposób. W zamierzeniu miało to ochronić ich przed przyjęciem pogańskich praktyk, ale w rzeczywistości posłużyło do wzniesienia muru podziału pomiędzy Izraelem a innymi narodami. Żydzi spoglądali na Jerozolimę jak na swoje niebo i byli naprawdę zazdrośni o to, aby Bóg nie okazywał miłosierdzia poganom. Po powrocie z Babilonu zaczęto zwracać większą uwagę na wskazania religijne. W całym kraju wznoszono synagogi, gdzie kapłani i uczeni w piśmie objaśniali prawo. Zakładano szkoły, w których obok sztuk pięknych i dyscyplin naukowych deklarowano nauczanie zasad sprawiedliwości. Niestety instytucje te uległy deprawacji. Podczas niewoli wielu Izraelitów przejęło pogańskie idee i obyczaje, które zostały wprowadzone do posług religijnych. W wielu kwestiach dostosowali się do praktyk bałwochwalców. Gdy Żydzi oddzielali się od Boga, w dużej mierze tracili z oczu znaczenie służby rytualnej. Służba ta została ustanowiona przez samego Chrystusa. W każdym szczególe wskazywała ona na Niego, a każdy jej element przepełniała żywotność i duchowe piękno. Jednak Żydzi zagubili ducha swych ceremonii i trzymali się martwych form. Ufali ofiarom i posługom samym w sobie zamiast polegać na Tym, na którego one wskazywały. Zamiast przywrócić to, co utracili, kapłani i rabini mnożyli własne wymagania, a im bardziej stawali się nieugięci, tym mniej miłości Bożej objawiali. Mierzyli swoją świętość mnóstwem ceremonii, w których uczestniczyli, podczas gdy ich serca wypełniała duma i hipokryzja. Wszelkie drobiazgowe i uciążliwe nakazy i przykazania, które wymyślali, wręcz uniemożliwiały zachowywanie prawa. Ci, którzy pragnęli służyć Bogu, próbując jednocześnie przestrzegać nakazów rabinów, uginali się pod ciężkim brzemieniem. Nie mogli znaleźć wytchnienia od wyrzutów udręczonego sumienia. W ten sposób szatan chciał zniechęcić ludzi, osłabić ich pojęcie o charakterze Bożym i doprowadzić do tego, aby wiara Izraela została wzgardzona. Miał nadzieję, że wprowadzi w życie twierdzenie, z którym wystąpił, gdy zbuntował się w niebie: iż wymagania Boże są niesprawiedliwe i nie da się ich przestrzegać. Oświadczył, że nawet Izrael nie zachował prawa. Żydzi pragnęli przyjścia Mesjasza, ale nie posiadali właściwego pojęcia o Jego misji. Nie szukali wybawienia od grzechu, ale wyzwolenia od Rzymian. Liczyli na to, że Mesjasz przyjdzie jako pogromca, aby złamać siłę najeźdźcy i uczynić z Izraela światowe imperium. W ten sposób zostali przygotowani do odrzucenia Zbawiciela.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 24
2012-10-10 09:25:40
Naród wybrany W czasie, gdy narodził się Chrystus, naród pozostawał pod rządami obcych panów i rozdzierany był wewnętrznym konfliktem. Żydom pozwolono utrzymywać formę oddzielnego rządu, ale nic nie mogło ukryć faktu, że znajdowali się pod jarzmem Rzymu, ani sprawić, aby pogodzili się z ograniczeniem ich władzy. Rzymianie przyznali sobie prawo do wyznaczania i usuwania najwyższego kapłana, co doprowadziło do tego, że urząd ten zdobywano często przez oszustwo, przekupstwo, a nawet morderstwo. W ten sposób kapłaństwo stawało się coraz bardziej i bardziej skorumpowane. Kapłani nadal posiadali wielką siłę, ale wykorzystywali ją do bardzo egoistycznych i wyrachowanych celów. Lud był poddany ich bezlitosnym wymaganiom, a równocześnie obłożony przez Rzymian ciężarem podatków. Ten stan rzeczy powodował powszechne niezadowolenie. Wśród ludu często wybuchały zamieszki. Zachłanność i przemoc, nieufność i duchowa apatia niszczyły samo serce narodu. Nienawiść wobec Rzymian oraz narodowa i religijna duma prowadziły do tego, że Żydzi coraz ściślej trzymali się swych form kultu. Poprzez skrupulatne uczestnictwo w ceremoniach religijnych kapłani próbowali utrzymać opinię świątobliwych. Ciemny i uciskany lud oraz rządzący nim i spragnieni władzy przywódcy pragnęli, aby przyszedł Ten, który pokona wrogów i odbuduje królestwo Izraela. Studiowali proroctwa, ale bez duchowej wnikliwości. W ten sposób przeoczyli święte zapisy, wskazujące na skromność pierwszego pojawienia się Chrystusa i niewłaściwie zastosowali te, które mówiły o chwale Jego powtórnego przyjścia. Duma przyćmiewała ich wzrok. Interpretowali proroctwa zgodnie z własnymi egoistycznymi pragnieniami.
121010 PragnienieWiekow 168x238.indd 25
(DA 30)
25
DA 30
2012-10-10 09:25:40