BRUZZ - editie 1884 (03-04-2024)

Everzwijnen en reeën

Stroperij in het Zoniënwoud 24

Het verdriet van Brussel

Hugo Claus hield (niet) van de hoofdstad 32

RAPPORT

NEDERLANDSTALIGE BRUSSELSE

PARLEMENTSLEDEN

Terreur en vliegtuigen

Planetarium toont de hemel van Libanon 37

THEATER, DANS, PERFORMANCE, BEELDENDE KUNST, FREE SCHOOL EN NIGHTLIFE

Back to Back Theatre · Hsu Che-Yu · Nacera Belaza · Jaha Koo · Mamela Nyamza ·

Carolina Bianchi & Carolina Mendonça · Anne Teresa De Keersmaeker & Radouan Mriziga ·

Zuleikha Chaudhari · Eduardo Fukushima & Beatriz Sano & Tomie Ohtake ·

Gurshad Shaheman & Dany Boudreault · Danh Vo · Gaia Saitta · Kwame Boafo · Maria Hassabi ·

Idio Chichava · Toshiki Okada · Faye Driscoll · Begüm Erciyas · Moe Satt · Nelson Makengo ·

Joana Hadjithomas & Khalil Joreige · Chagaldak Zamirbekov · Clara Furey · Łukasz Twarkowski ·

Marcus Lindeen & Marianne Ségol · Jeremy Nedd & Impilo Mapantsula · Soa Ratsifandrihana ·

Ali Asghar Dashti & Nasim Ahmadpour · Bouchra Khalili · Mohamed El Khatib ·

Marlene Monteiro Freitas & Israel Galván · Sammy Baloji · MEXA · Katerina Andreou ·

Lia Rodrigues · Otobong Nkanga · Samah Hijawi · Sara Ahmed ·

Mirra Markhaëva/Globe Aroma & ruangrupa/GudSkul ·

Anna Rispoli & Territorio Doméstico & Ligue des travailleuses domestiques sans papiers ·

Silvia Federici · Lea Melandri · Maddalena Fragnito · Liryc Dela Cruz & more

06 ‘Dit is mijn huis’

Ilke Froyen neemt afscheid van Passa Porta

20 ‘Grootschalig, links experiment’

Bijgedachte: hoever mag de overheid ingrijpen?

23 Daar zijn de pollen weer

De ruwe berk, een nachtmerrie voor een op de tien Belgen

05 EDITO

10 IN BEELD Bart Dewaele

12 IN DE KIJKER Studentes lerarenopleiding lanceren petitie tegen hoofddoekenverbod op scholen

13 BEELDCOLUMN Kim Duchateau

14 BRUSSEL KIEST Rapport van de parlementsleden

21 KORT GESPREK Peter de Caluwe van De Munt

24 LEEFMILIEU Stropers in Brussel zijn moeilijk te betrappen

28 VOETBALCOLUMN Vandenhaute

29 BIG CITY Wie was Ernest Blerot?

30 DE SLAAPKAMER van Isidora

32 LITERATUUR Biograaf Mark Schaevers over de band tussen Hugo Claus en Brussel

36 COLUMN Glad in Ganshoren

37 SELECT Lawrence Abu Hamdan hoort de hemel razen tijdens het Dream City Festival Klein onderhoud Meril Wubslin Eat & Drink Da Long Yi De vijf inzichten Annelies Van Dinter

In januari ontdekte boswachter Willy Van De Velde resten van een everzwijn in een vuilniszak.

COLOFON

BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65

ABONNEMENTEN

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80

Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België: 29 euro per jaar;

IBAN: BE98 3631 6044 3393

van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 35 euro per jaar.

OPLAGE

55.000 exemplaren.

ADVERTEREN?

Marlies De Deygere

02-650.10.81

marlies.dedeygere@bruzz.be

DISTRIBUTIE

Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be

ALGEMENE DIRECTIE

Dirk De Clippeleir

COÖRDINATOR MAGAZINE

Maarten Goethals

ARTDIRECTOR

Heleen Rodiers

VORMGEVING

Ruth Plaizier

EINDREDACTIE

Karen De Becker, Kurt Snoekx

WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER

Eva Christiaens, Luana Difficile, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Sophie Soukias, Steven Van Garsse, Tom Zonderman (redacteurs); Michaël Bellon, Jill Claes, Charlotte De Cort, Emilia De Feyter, Guy Dermul, Ine D’Hauwers, Andy Furniere, Tom Peeters, Niels Ruëll, Reinout Vander Hulst, Bram Van Renterghem, Michel Verlinden, Joke Vylders (medewerkers)

VERTALING

Frédérique Beuzon, Gregory Blauwers, Sam De Ryck, Aurélien Garcia, George Holmer

FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Bart Dewaele, Kim, Delphine Frantzen, Ivan Put, Saskia Vanderstichele

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Koen Cypers

Flageyplein 18, 1050 Elsene.

BRUZZ is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt bij

Printing Partners

Paal-Beringen

en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie

MELD NIEUWS

Zelf nieuws gespot?

Tips zijn altijd welkom via: BRUZZ.be/meldnieuws Persberichten kunnen via redactie@bruzz.be

VOER UW EVENEMENT IN OP ENCODEZ VOTRE ÉVÉNEMENT SUR ENTER YOUR EVENT ON www.extranet.brussels

WWW.BRUZZ.BE

Maarten Goethals

Coördinator Magazine

Verkiezingen

Op zondag 9 juni moet het land naar het stemhokje, in wat nu al heet ‘de moeder der verkiezingen’. Diezelfde avond nog wordt duidelijk wie de volgende legislatuur in het parlement zal zitten namens het volk. In de weken erop volgen de – doorgaans moeilijke – onderhandelingen voor een regering. Dat geldt ook voor Brussel.

Verkiezingen gaan in de eerste plaats over de toekomst: welke richting moet België met zijn vele gewesten en gemeenschappen uit? En welke meerderheid kan die transitie het best in goede banen leiden? Maar een stembusslag blikt ook terug: wie van de volksvertegenwoordigers deed de afgelopen jaren zijn werk goed, en wie beschaamde het vertrouwen van zijn achterban?

“Het hoort tot de taken van de pers om de macht ter verantwoording te roepen”

FR Le dimanche 9 juin, les Belges se rendront aux urnes pour ce qui a déjà été intitulé « la mère de toutes les élections ». Le soir même, on saura qui siégera au Parlement, au nom du peuple. Dans les semaines suivantes, suivront les (souvent complexes) négociations pour former un gouvernement. C’est aussi le cas pour Bruxelles. Les élections, c’est avant tout l’avenir : dans quel sens doivent évoluer la Belgique et ses nombreuses régions ? Et quelle majorité parviendra à réaliser cela ? Mais les élections, c’est aussi un regard en arrière : quels représentants du peuple ont bien fait leur travail ces dernières années, et qui a fait honte à la confiance de son électorat ? Pendant les semaines à venir, BRUZZ se focalisera sur la campagne qui va progressivement gagner en intensité, tant à la radio qu’à la télévision, en ligne et dans le magazine. Dans cette édition-ci spécifiquement, la rédaction fait le bilan des politiciens néerlandophones du Parlement bruxellois et flamand (p. 14). La semaine prochaine, ce sera au tour du gouvernement bruxellois. Nous ferons une analyse critique mais étayée de l’héritage politique des élus, car c’est bien là une des missions de la presse : appeler le pouvoir à se justifier et transformer les lecteur.ice.s en électeur.ice.s informé.e.s.

De komende weken focust BRUZZ, zowel op radio, televisie, online, als in het magazine op de campagne die stilaan in alle hevigheid zal losbarsten. Specifiek deze editie kijkt de redactie naar de balans van de Nederlandstalige politici in het Brussels en Vlaams Parlement (p. 14). Volgende week volgt de Brusselse regering.

Daarbij wordt kritisch, maar onderbouwd naar de politieke erfenis van de gekozenen gekeken. Dat hoort tot de taak van de pers: de macht ter verantwoording roepen én burgers informeren tot geïnformeerde kiezers.

EN On Sunday 9 June, the entire country will head to the vote, in what is already being called “the mother of all elections.” That very evening, we will find out who, on behalf of the people, will have a seat in the new parliament. Over the weeks that then follow, there will be the (usually difficult) negotiations for a government. The same goes for Brussels. Elections are primarily about the future. What direction should Belgium, with its many regions and communities, take? Which political majority can best manage that transition? But a ballot also looks backwards, to the past few years in politics. Which one of the people’s representatives did their job well in recent years? And who betrayed the trust of their voters? Over the next few weeks, BRUZZ will focus, on radio, television, online, and in the magazine, on the campaign, with its gradually increasing intensity. In this issue, we look at what the Dutch-speaking politicians in the Brussels and Flemish Parliaments (see page 14) have achieved. Next week, we will focus on the Brussels government. This includes a critical but reasoned look at the political legacy of those elected. That is part of our job, to hold power to account as well as to transform citizens into informed voters.

‘Passa Porta volgt het ritme van de pen, niet dat van de camera’

“Een literatuurhuis staat niet los van de maatschappij en kan geen literatuurhuis zijn als het geen genuanceerde stemmen wil brengen. Anders dreigt de bloedarmoede.” Ilke Froyen neemt afscheid als directeur van Passa

Porta, dat volgende week trouwens zijn twintigjarig bestaan viert.

door Ine D’Hauwers en Maarten Goethals foto’s Saskia Vanderstichele

Nuance. Nuance. Nuance. Ze zegt het minstens tien keer in het interview, maar Ilke Froyen meent het: literatuur kan misschien de wereld niet redden, maar ze kan wel de complexiteit van het bestaan blootleggen. Froyen, negen jaar geleden aangesteld als directeur van Passa Porta, verlaat het huis eind mei, om vervolgens aan de slag te gaan als directeur bij Cultuurconnect. Het nieuws van haar vertrek viel ongeveer gelijk met de aankondiging dat Passa Porta twintig jaar bestaat, en die verjaardag viert met een heus programma, dat op maandag 8 april start.

Veel Brusselaars associëren Passa Porta eerder met de boekenwinkel dan met het literatuurhuis, ook na twintig jaar.

ILKE FROYEN: Dat kan best kloppen voor Nederlandstaligen, omdat Brussel niet zo veel goede Nederlandstalige boekhandels kent. Maar ik denk dat Franstaligen, Engelstaligen of expats eerder de link met het huis en zijn internationale werking leggen.

Maar jullie werken wel nauw samen?

FROYEN: Ja. Het literatuurhuis bestaat eigenlijk uit drie onderdelen: én de onafhankelijke boekenwinkel die op hetzelfde adres huist én een Nederlandstalige én een Franstalige culturele werking. Samen vormen die Passa Porta. Al van het begin wilde Passa Porta veel doen: schrijfresidenties op poten zetten, een tweejaarlijks internationaal festival organiseren, tijdens het jaar een literair programma aanbieden, inzetten op talentontwikkeling … Er werd gekozen voor een brede, gulzige invulling. Bij het ontstaan werkten die drie organisaties nog elk apart, in een aparte ruimte in het gebouw, en het programmeren gebeurde naast elkaar.

Een beetje zoals de VRT en RTBF.

FROYEN: Absoluut, maar toen ik negen jaar geleden directeur werd, was de vraag van het bestuur duidelijk: maak dat Passa Porta als één project functioneert. Wat ondertussen perfect lukt. Al blijft het een boeiende zoektocht.

Hoezo?

FROYEN: Literair blijven het soms verschillende culturen, met elk zijn referentiekader. Een Amerikaanse auteur kan bijvoorbeeld heel populair zijn aan Nederlandstalige kant, maar niet bij de Franstaligen, of omgekeerd. Dat checken bij elkaar gebeurt ondertussen standaard, en levert veel bruikbare inzichten op.

Op 8 april komt Nobelprijswinnaar Abdulrazak Gurnah. De bijeenkomst vindt plaats in de Munt. Moet een literatuurhuis met ambitie geen eigen locatie hebben voor dergelijke grotere activiteiten?

FROYEN: Dat is natuurlijk dé droom. En dat kan. Kijk naar Oslo: het literatuurhuis daar vormt een baken in de stad met verschillende podia, een residentie-werking, een restaurant, een boekhandel en een uitgebreide schoolwerking. Voor zoiets teken ik meteen. Maar dan moet de steun van de overheden wel volgen. Aan de andere kant: samenwerken met andere Brusselse instellingen maakt het veel krachtiger.

BIO

• StudeerdeGermaansetalen

• WasliteraircriticusbijRadio1

• Jurylidbijliteraireprijzenin BelgiëenNederland

• Werdin2018ArtsandHumanities Fellow van deVUBenin2019 ArtsandHumanitiesFellow van deKULeuven

• Sinds2015directeur van literatuurhuisPassaPortaen het tweejaarlijksePassaPorta festival

• Begintinjuni 2024 aaneen nieuwejobalsdirecteur van Cultuurconnect,eenVlaamse organisatiediededigitale innovatie van cultuursector steunt

Veel van de lezingen en ontmoetingen vinden plaats in de boekenwinkel, waar medewerkers steevast moeten sleuren met de boekenrekken. Enig idee hoe vaak u dat heeft gedaan?

FROYEN: In twintig jaar tijd mocht Passa Porta tweeduizend schrijvers ontvangen. Hoeveel liters zweet, hoeveel spieren heb ik zo gekweekt? Goede vraag. (Lacht.) Toch was dat van bij de start de opzet: de auteur tussen boeken presenteren, en de lezer rechtstreeks toegang geven tot die auteur, die nadien zijn werk kan signeren. Het sleuren gebeurde voor good reasons

Is Passa Porta een politiek vehikel? Onlangs werden de Gaza-monologen opgevoerd, en u sprak enkele jaren geleden uw steun uit aan de eisen van de hongerstakers in de Begijnhofkerk.

FROYEN: Neen. Het is zeker geen verdoken politiek vehikel. Maar een literatuurhuis staat niet los van de maatschappij, en kan geen literatuurhuis zijn als het geen genuanceerde stemmen wil brengen. Anders dreigt de bloedarmoede. Als ik de deur van Passa Porta uitstap, zie ik mensen op straat liggen. Dat is puur onrecht. Dus ondersteunde ik de vraag om duidelijke regularisatiecriteria. De Gazamonologen zijn literaire stemmen, theaterteksten van jongeren die wereldwijd voorgelezen worden, onder die lat kunnen we echt niet gaan.

Kijk, Passa Porta volgt het ritme van de pen, niet het ritme van de camera. Dat bleek ook toen Adania Shibli, een Palestijnse auteur, in maart 2023 te gast was om over haar nieuwe roman te praten. Een paar maanden later, tijdens de Frankfurter Buchmesse, kreeg ze een prijs, maar die werd niet uitgereikt door de timing en de problemen in Palestina en Israël. Dat vond ik het beste bewijs dat Passa Porta vaak op de juiste onderstroom vaart.

Wie of wat is die onderstroom dan? De haveloze? De onderdrukte?

FROYEN: Eerder de nuance. Inzicht geven in complexe problemen, via verhalen waar schrijvers soms jaren over denken. Dat vormt altijd het vertrekpunt.

Iemand die prominent de kaart trekt van Israël in het huidige conflict zal allicht minder snel een plaats krijgen in het programma.

FROYEN: Dat klopt. Ik wil ook niet pretenderen dat het niet uitmaakt wie komt. Het gaat inderdaad vaak over stemmen in de marge, stemmen die gerust luider mogen klinken. En dat kan heel concreet gaan over auteurs die vervolging vrezen, en die in eigen land niet kunnen genieten van vrije meningsuiting. Brussel kent op dat vlak een lange geschiedenis, met ook een Karl Marx die hier in verbanning zijn Communistisch manifest schreef.

Literatuur gecombineerd met maatschappelijk engagement: critici zien in Passa Porta de belichaming van de intellectuele elite met een linkse hobby.

FROYEN: Mag ik teruggrijpen naar Gurnah? Hij schrijft over mensen op de vlucht, en krijgt voor die boeken de Nobelprijs. Dan denk ik: is dat ook een linkse hobby? Is dat niet veeleer een wereldwijde erkenning voor wat hij schrijft?

Rechts staat op winst. Een regering met Vlaams Belang zal ongetwijfeld haar pijlen richten op een organisatie als de uwe.

FROYEN: Dan worden de pijlen gericht op een heel belangrijk stuk van de cultuur. Dat zou betekenen dat rechts zegt: “Dat enorme veld van de wereldliteratuur – al die lezers, al die auteurs waar Passa Porta zich sterk voor maakt – dat willen we niet.”

“Brussel kent op het vlak van vervolgde schrijvers een lange geschiedenis, met ook Karl Marx die hier in verbanning zijn Communistisch manifest schreef”

Misschien wil rechts dat effectief ook niet. Beter kwijt dan rijk.

FROYEN: Dat zou best kunnen, maar dan zeggen wij dat dat wél belangrijk is. Passa Porta start vanuit de literatuur, niet vanuit de politiek. Dat zal altijd het principe blijven.

Een van de uitdagingen voor de komende twintig jaar is ook: diversiteit. Niet in het aanbod, maar in het aantrekken van publiek. Het ketje uit Molenbeek vindt zijn weg niet naar Passa Porta.

FROYEN: Die zie je, inderdaad, niet zo vaak hier. Maar Passa Porta trekt omgekeerd wel de stad in, wat bijvoorbeeld resulteerde in een samenwerking met Globe Aroma, of met Cinemaximiliaan, die brieven schreven samen met de mensen die toen op de brug sliepen tussen Molenbeek en Stad Brussel. Sinds vorig jaar werd ook een publiekswerker aangesteld, precies om te weten te komen welke noden de Brusselaar op dat vlak ervaart.

Passa Porta zit in de Dansaertstraat, tweehonderd meter verder begint Molenbeek, bekend om zijn multiculturele gemeenschap. Ondanks die geringe afstand blijkt dat een wereld van verschil. Waarom is het zo moeilijk om die verschillen te overbruggen?

FROYEN: Dat is ook voor mij een enorme vraag. Ik woon nochtans zelf in Molenbeek, mijn zoon is altijd naar de buurtschool geweest. Daardoor weet ik dat de brug sowieso als een soort grens werkt: er is weinig verkeer over en weer het kanaal. Het is sowieso een ongoing proces. Maar die opdracht zit in de verzonnen naam van

Ilke Froyen neemt afscheid van Passa Porta: “Jongeren beleven op een andere manier taal, en dat zal nieuwe vormen meebrengen. Dat maakt mij eerder enthousiast dan pessimistisch.”

“Als ik de deur van Passa Porta uitstap, zie ik mensen op straat liggen. Dat is puur onrecht”

de organisatie verweven: Passa Porta –passer la porte. De deuren staan voor iedereen wagenwijd open; de stad is welkom.

Een andere, meer algemene uitdaging vormt de ontlezing van de jeugd. Kan het gebrek aan interesse in literatuur op lange termijn de doodsteek betekenen voor literatuurhuizen wereldwijd?

FROYEN: Dat vormt een bedreiging voor de hele maatschappij. Dat gaat veel verder dan de werking van Passa Porta. Daarom moet iedereen die zich bezighoudt met taal het literaire ecosysteem versterken. Dat kan klein beginnen door bijvoorbeeld bibliothecarissen meer te honoreren – zij selecteren het boekenaanbod, brengen die boeken tot lezers, vormen de lezers van morgen. Ik vind dat een heel straffe opdracht.

Door het gebrek aan concentratie, mede door de smartphone en sociale media, kondigen pessimisten de dood van de roman aan. Want jongeren kunnen het niet meer opbrengen om zich te focussen op zoiets weerbarstig als literatuur.

FROYEN: De roman is voor mij ook maar een vorm – een vorm zoals zovele. Het gaat in literatuur veeleer meer om de ideeën en de

verhalen, en die kunnen op verschillende manieren tot uiting komen. Ik denk aan slam, ik denk aan de opgang van de narratieve audiomaker, ik denk aan de auteurscollectieven. Jongeren beleven op een andere manier taal, en dat zal nieuwe vormen meebrengen. Dat maakt mij eerder enthousiast dan pessimistisch.

U en uw voorganger als directeur kwamen allebei uit de organisatie. Wordt het deze keer iemand extern?

FROYEN: Dat zal gebeuren. En die iemand zal nieuwe ideeën aanbrengen. Ik kijk ernaar

« CE SERA TOUJOURS UN PEU MA MAISON ICI »

FR Aprèsneufansentantquedirectrice,Ilke Froyen quittelamaisondelalittératurePassa Porta.Sondépartcoïncide avec le vingtième anniversairedulieu.Enjuin,elleentreen fonctioncommedirectricedeCultuurconnect. Maisellenefermepastoutàfaitlaportede PassaPorta:«Jecontinueraiàlire et jecontinueraiàvenir.C’estunpeucommechezmoi ici. »

uit om de fakkel door te geven. Voor alle duidelijkheid: ik moest ook een externe procedure door, met een externe jury om te zien of ik langs de voordeur weer binnen mocht. De collega’s hebben nu wel meegeschreven aan de functieomschrijving, vertrekkende van hun wensen en verwachtingen. Niemand van de medewerkers toonde interesse om het zelf te doen.

Wat is het belangrijkste advies voor uw opvolger?

FROYEN: Leg souplesse aan de dag. Beweeg mee met de wereld. Wees permeabel.

Cultuurconnect, waarvan u de leiding zal nemen, zet in op digitale innovatie in de kunst- en cultuursector en biedt onder andere IT-infrastructuur voor bibliotheken aan. Totaal iets anders dan boeken. Niet?

FROYEN: Digitale innovatie is nochtans een belangrijk middel om cultuurparticipatie te doen groeien. Vanuit dat kader engageer ik mij. Een van de opdrachten van Cultuurconnect is het ontzorgen van het digitale, zodat bijvoorbeeld bibliotheken nog beter hun rol kunnen uitoefenen van derde kamer, een plek waar mensen heen kunnen gaan zonder te moeten consumeren en waar kennis met elkaar gedeeld wordt.

U zei daarnet dat Passa Porta voor open deuren stond. Gaan die nu dicht, nu u vertrekt?

FROYEN: Neen. Ik blijf lezen en ik blijf hier komen. Het is hier ook een beetje mijn huis, en dat zal altijd zo blijven.

Meer infoover het twintigjarigebestaan van PassaPorta viapassaporta.be.

Opmaandag8aprilisereenavond met Nobelprijswinnaarliteratuur2021AbdulrazakGurnah,insamenwerking met deMuntschouwburg.

‘THIS PLACE WILL ALWAYS FEEL LIKE HOME TO ME’

EN Ilke Froyen isleavingtheinternationalhouse of literaturePassaPortaafternine years asdirector. HerdeparturecoincideswithPassaPorta’s20th anniversary.InJune,shewillstartasdirector at Cultuurconnect.Butsheis not shuttingthedoor completely:“Iwillkeepreadingandkeepcoming here.“Thisplacewill always feellikehome to me.” Hertip for hersuccessor:“Demonstrateagility. Move withtheworld.Bepermeable.”

In beeld door Bart Dewaele

Ceremonies in het crematorium

Na drie jaar werken en een kostenplaatje van meer dan negen miljoen euro is het crematorium in Evere nu volledig operationeel. Het nieuwe uitvaartcentrum – met twee ruime ceremoniezalen, goed voor maximaal 700 mensen – moet crematie toegankelijker maken voor Brusselaars die in het noorden van het Gewest wonen. Begin april zullen de eerste uitvaarten er plaatsvinden. MG

In de kijker

Hoofddoekenverbod op school Studentes lerarenopleiding lanceren petitie

Studenten van de lerarenopleiding aan de Erasmushogeschool Brussel hebben een petitie gelanceerd om de hoofddoek algemeen toe te laten op school.

Jonge leerkrachten in opleiding met een hoofddoek vinden moeilijk een stageplaats en voelen zich gediscrimineerd. Volgens de initiatiefnemers van de petitie draagt het hoofddoekenverbod bij aan het lerarentekort.

“Toen mijn coördinator mij wilde voorstellen aan de vakleerkracht op mijn stageschool in Asse, kreeg ik te horen dat ik mijn hoofddoek moet afdoen, om het goede voorbeeld te tonen aan de leerlingen. Ik was in shock.”

Aaliyah Mouloud, studente aan de Erasmushogeschool getuigt over een recente, pijnlijke ervaring als leerkracht in opleiding. “Na mijn afspraak met de stagecoördinator moest ik huilen. Ik voelde me beschaamd, alsof ik niets waard was.”

Het is een gevoel dat veel andere toekomstige leerkrachten met een hoofddoek zullen herkennen. Samen met een aantal klasgenotes lanceerde Mouloud een petitie waarin ze vragen om hoofddoeken in het Nederlandstalige onderwijs algemeen toe te laten. “Geboren

en opgegroeid in België, zijn we grootgebracht met de waarden van tolerantie, acceptatie en wederzijds respect. Die waarden zijn een fundament van onze identiteit, net zoals onze geloofsovertuiging,” staat er in de petitietekst. “Onze diepste wens is om de jongere generatie die lessen over te brengen, maar hoe kunnen we dit doen wanneer leerkrachten (in spe) zelf obstakels worden opgelegd?”

Neutraal onderwijs

In het gemeenschapsonderwijs geldt een algemeen hoofddoekenverbod, binnen het vrij onderwijs krijgen scholen zelf de keuze om religieuze tekenen al dan niet toe te laten. Volgens de initiatiefnemers van de petitie is het ontzettend moeilijk om een stageschool te vinden waar ze aan het werk kunnen met hun hoofddoek. “Het is bijna onmogelijk,” aldus Mouloud. “Ik hoor van veel meisjes dat ze aan de lerarenopleiding willen beginnen, maar het niet doen door het hoofddoekenverbod.”

Volgens Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) is het onnodig om het beleid rond religieuze symbolen op school te versoepelen en zijn er wel genoeg mogelijkheden. “Wie les wil geven en de hoofddoek absoluut aan wil houden, kan dat vandaag. Zowat de helft van de katholieke scholen laat het vandaag toe,” reageert hij via zijn woordvoerder Michaël Devoldere.

“We zullen scholen in het vrij onderwijs geen verplichtingen opleggen over hun opvoedingsproject. Dat kan grondwettelijk niet. Sommige scholen laten het toe, andere niet, en dat is hun goed recht.” Het hoofddoekenverbod loslaten in het gemeenschapsonderwijs is niet de bedoeling,

aldus Weyts. “Het GO! bestaat net omdat de staat daarmee neutraal onderwijs aanbiedt,” zegt Devoldere, “los van elke politieke of religieuze overtuiging.”

Neutraliteit is het argument dat studentes en leerkrachten met een hoofddoek geregeld te horen krijgen bij hun zoektocht naar een stage- of werkplek, maar dat houdt volgens Mouloud geen steek. “Met of zonder hoofddoek zie je dat ik een moslim ben. Dat maakt geen verschil,” vertelt de studente aan de lerarenopleiding. “Voor hen is het een stukje stof, voor mij een groot deel van mijn identiteit.”

“We moeten ons realiseren dat een echt neutraal uiterlijk een illusie is,” zegt mede-

© PHOTONEWS

initiatiefneemster Marwa El Makrini. “Als we oprecht streven naar neutraliteit, zouden we consequentie moeten tonen en uniformen moeten gebruiken, of zelfs identieke robots inzetten die geen variatie in uiterlijk vertonen. De focus moet vooral liggen op inhoudelijke neutraliteit. Dat is essentieel voor het bevorderen van onderwijskwaliteit.”

Lerarentekort

In de politieke wereld kunnen de initiatiefnemers van de petitie rekenen op de steun van Groen. Volgens Vlaams Parlementslid Stijn Bex is neutraliteit een vals argument om hoofddoeken te verbieden.

“Kijk naar de politie in het Verenigd Koninkrijk. Agenten mogen daar een tulband of een hoofddoek dragen en zijn neutraal. De politiek moet het signaal geven dat iedereen die voor de klas wil staan welkom is,” zegt de Brusselaar. “De mogelijkheden voor leerkrachten met een hoofddoek zijn te beperkt. Er is geen reden om het niet toe te laten. Daarmee kan je deels het lerarentekort aanpakken en je zal meer Brusselaars voor de klas krijgen.”

voltijdse leerkrachten waren er begin maart te kort in de Brusselse basisscholen

voltijdse leerkrachten waren er begin maart te kort in de Brusselse middelbare scholen

Ook Katholiek Onderwijs Vlaanderen wijst op een mogelijke impact van het hoofddoekenbeleid op het lerarentekort. De koepel zegt geen inhoudelijke problemen te hebben met hoofddoeken in de klas, maar benadrukt dat schoolbesturen vrij zijn daarin keuzes te maken. “Ik ken veel vrouwen met een bachelordiploma – leerkrachten Nederlands, wiskunde en natuurwetenschappen – die nergens aan de slag kunnen,” zegt Mouloud nog. “Ik ga mijn studies afwerken in de hoop dat het hoofddoekenverbod wordt afgeschaft. Zonder mijn hoofddoek ga ik niet werken.”

KEVIN VAN DEN PANHUYZEN

Rapport van het parlement

De redactie van BRUZZ magazine beoordeelde in de week van 7 maart de 23 Nederlandstalige parlementsleden uit Brussel op basis van het parlementaire werk en hun impact in het parlementaire

halfrond en daarbuiten. Daarbij werden de interpellaties, de mondelinge en schriftelijke vragen, net zoals de resoluties en het wetgevende werk kwantitatief en kwalitatief in de weegschaal gelegd.

Gewikt en gewogen

Het Brussels parlement telt zeventien Nederlandstalige volksvertegenwoordigers, in het Vlaams Parlement zitten nog eens zes Brusselse politici. Hoe gaven zij kleur aan hun mandaat de afgelopen legislatuur? Waren ze actief of toch eerder lui? Wie brak er potten, en wie bleef in de schaduw staan? BRUZZ maakt de balans op, en lichtte elke parlementslid even kritisch door.

door de redactie tekening Kim

Groen

Rapport van de Nederlandstaligen in het Brussels parlement

Arnaud Verstraete

Waarvan moet u hem kennen? Arnaud Verstraete is een integer parlementslid dat zijn dossiers goed beheerst, er een eigen visie aan toevoegt en in staat is om het politieke spel te spelen. Daardoor kon Verstraete ook impact uitoefenen in het parlement, zonder een tafelspringer te zijn. Was vooral actief in het huisvestingsbeleid, waar hij mee het beleid van staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS) ondersteunde in de zoektocht naar een rechtvaardige huurmarkt. Maar net zo goed verdedigde hij de liberalisering van de taxisector. Verstraete is ook aanjager van een ordentelijk deelstepbeleid en hij kwam in het nieuws omdat hij een kind in het Nederlandstalige en een ander in Franstalige onderwijs heeft, die met verschillende vakantiekalenders te maken krijgen. Miste in vergelijking met de vorige legislatuur, toen hij in de oppositie zat, wat punch.

Zien we hem terug? Neen. Arnaud Verstraete kondigde zijn vertrek aan uit de politiek.

Groen

Soetkin Hoessen

Waarvan moet u haar kennen? Hoessen kwam met een mooie score in het parlement als opvolger van minister Elke Van den Brandt, maar ze kwam nooit echt uit de verf. Ze heeft geijverd voor de dekolonisering van de openbare ruimte en vroeg aandacht voor digitale inclusie in het kader van de plannen van minister van Digitalisering Bernard Clerfayt (Défi) om de administratie online toegankelijker te maken. Binnen de partij nam ze het initiatief om een netwerk van duurzaam ondernemen op te richten, maar daarbuiten, in het parlement, leek ze moeilijker haar draai te vinden. Hoessen is ook deelstaatsenator en ondervoorzitter van de raad van de VGC.

Zien we haar terug? De kans is klein. Soetkin Hoessen staat op de derde plaats voor het Vlaams Parlement, waar maar zes Brusselse plaatsen te verdelen vallen.

Groen

Juan Benjumea-Moreno

Waarvan moet u hem kennen? Benjumea-Morena is een gedegen parlementslid met politieke feeling die met kennis van zaken spreekt. Een klein jaar geleden kondigde hij ontgoocheld zijn vertrek aan uit de politiek, omdat hij naar eigen zeggen als parlementslid te weinig impact kan hebben. Hij ijverde voor inclusieve neutraliteit, waarbij hoofddoeken aan het loket geen taboe mogen zijn en werd als lid van de commissie Gezondheid ook rapporteur van de bijzondere covid-commissie, die moest nagaan wat er allemaal is misgelopen tijdens de pandemie. Benjumea-Moreno is begrotingsspecialist die zich verder inzette voor een beter bestuur en meer democratie, met onder andere de rits man-vrouw bij de lijsten voor de verkiezingen en de mogelijkheid om een volksraadpleging te organiseren. Benjumea-Moreno dong in 2022 samen met Elisabeth Meuleman mee voor de voorzittersverkiezingen bij Groen, maar haalde het niet. Zien we hem terug? Neen. Juan Benjumea stopt met de actieve politiek.

N-VA

Cieltje Van Achter

Waarvan moet u haar kennen? Ze is fractieleider voor de N-VA en een van de belangrijkste oppositiestemmen in het Brussels parlement. Ze kaart met de regelmaat van de klok de disfuncties van het Brussels Gewest aan. Daarbij was vooral minister van Begroting Sven Gatz (Open VLD) kop-van-jut. Van Achter was ook actief in de commissies Mobiliteit en Leefmilieu, waar ze kritische vragen stelde over Smart Move of recenter over de renovatieplicht voor eigenaars. Ze mist soms trefzekerheid en kiest vaak voor het argument dat Vlaanderen het beter doet (waar de N-VA de regering leidt). Dat draagt niet altijd bij tot de kracht van haar betoog. Tegelijk probeerde ze de N-VA aanvaardbaar te maken bij de Franstaligen en te tonen dat de Vlaams-nationalisten klaar zijn om mee te besturen in de hoofdstad. Haar rol als voorzitter van de Uber-commissie, waar ze trachtte boven het gewoel te staan, kan daartoe hebben bijgedragen..

Zien we haar terug? Ja. Van Achter is lijsttrekker voor het Brussels parlement.

Lotte Stoops

Waarvan moet u haar kennen? Stoops heeft zich deze legislatuur ingezet voor de kunstenaars in de stad, voor meer groen en minder lawaai én voor gelijke kansen voor vrouwen. Ze nam geregeld ook het functioneren van Kanal op de korrel, het ambitieuze museumproject van de Brusselse regering. Verder nam ze het in de discussie over het onverdoofd slachten op voor de dierenrechten en nam ook met veel enthousiasme deel aan de eerste deliberatieve commissie over 5G. Daarmee maakte ze heel wat standpunten van de partij Groen zichtbaar in de media, maar ze kon niet altijd wegen op het parlementaire debat.

Zien we haar terug? Lotte Stoops staat op de derde plaats voor het Brussels parlement en maakt grote kans op een herverkiezing.

Mathias Vanden Borre

Waarvan moet u hem kennen? Mathias Vanden Borre is een hardwerkend oppositielid dat het woonbeleid en het veiligheidsbeleid opvolgt. Vanden Borre schuwt daarbij het harde taalgebruik niet. Zo noemt hij het woonbeleid van staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS) “communistisch”, en laat hij niet na om minister-president Rudi Vervoort (PS) te confronteren met de talloze gewelddelicten in de stad, de drugsepidemie en verwijt hij hem een gebrek aan daadkracht. Ook in de raad van VGC kan hij fors uit de hoek komen, en is hij niet uit zijn lood te slaan. Profilering lijkt daarbij soms belangrijker dan het eigenlijke oppositiewerk. Vanden Borre dekt de rechterflank van de partij af en probeert zo de wind uit de zeilen te halen van het Vlaams Belang, de directe concurrent van de N-VA. Zien we hem terug? Ja. Vanden Borre staat op de tweede plaats voor het Brussels parlement.

Groen

Rapport van de Nederlandstaligen in het Brussels parlement

N-VA

Gilles Verstraeten

Waarvan moet u hem kennen? Het parlementaire werk zit Gilles Verstraeten als gegoten. Hij is een goeie debater, kent zijn dossiers en kan die ook onderbouwen. Hij gaat daarbij soms wel wat in overdrive. Hij was geregeld aanwezig in Franstalige debatprogramma’s, waardoor hij de N-VA-standpunten tot bij de Franstaligen kon brengen. Verstraeten is lid van de wat taaie commissie Gezondheid, maar kaartte buiten de typische N-VA-thema’s zoals het taalgebruik in de gezondheidszorg, ook andere maatschappelijke problemen aan: dakloosheid, armoede … Hij legde minister van Werk Bernard Clerfayt (Défi) geregeld het vuur aan de schenen over de werkloosheid en het sanctioneringsbeleid. Daarmee legt hij de kwetsbaarheden bloot van de hoofdstad, zonder in populisme te vervallen.

Zien we hem terug? Gilles Verstraeten staat op de derde plaats voor het Brussels parlement en maakt grote kans op een herverkiezing.

Open VLD

Carla Dejonghe

Waarvan moet u haar

kennen? Carla Dejonghe is parlementslid sinds 2004 en kan behoorlijk wat stemmen halen, maar kon nooit een prominente plaats veroveren in het parlementaire debat en mist daardoor op cruciale momenten impact. Ze is een trouwe partijsoldaat die van de rechten voor alleenstaanden haar handelsmerk heeft gemaakt. Dejonghe richtte er een vzw voor op en pleit ervoor om elke beleidsmaatregel af te toetsen aan het effect op singles in de stad. Daarmee raakte ze onlangs tot in The Guardian. Dejonghe is daarnaast ook een opgemerkte verschijning in het parlement omdat ze zich geregeld laat begeleiden door een assistentiehond in opleiding. Zien we haar terug? Waarschijnlijk niet. Carla Dejonghe is lijstduwer voor het Brussels parlement.

Open VLD

Guy Vanhengel

Waarvan moet u hem kennen? Vanhengel is voormalig Brussels, federaal en Vlaams minister en al actief in de Brusselse politiek sinds 1995. Hij is ook de architect van het Vlaams-Brusselse onderwijsbeleid. Guy Vanhengel is vandaag vicevoorzitter van het parlement, wat toch een beetje een uitbolbaan is. Vanhengel is ook voorzitter van de commissie Binnenlandse Zaken en actief in de commissie Financiën, waar hij als oud-minister van Begroting nog geregeld zijn licht laat schijnen over de financiële toestand van het Brussels Gewest. Hij is een oerklassieke politicus die voorstander is van de strikte neutraliteit in het openbaar ambt en een koele minnaar van pogingen om de parlementaire democratie te vernieuwen met burgerparlement of volksraadplegingen.

Zien we hem terug? Neen. Guy Vanhengel kondigde zijn vertrek uit de politiek al aan.

Open VLD

Khadija Zamouri

Waarvan moet u haar kennen? Zamouri is parlementslid sinds 2011 (in het Vlaams Parlement). In 2019 kwam ze opnieuw, als opvolger van Sven Gatz, in het Brussels parlement, maar ze heeft afgelopen legislatuur geen potten gebroken in het halfrond. Zo ondersteunde ze mee de oprichting van gebruikersruimtes voor drugsverslaafden, de hervorming van de rusthuissector en concentreerde zich op de activering van werklozen. Ze volgde meestal braaf de partijlijn, behalve bij het verbod op onverdoofd slachten, waar ze zich onthield, zonder zelf veel uitleg te geven.

Zien we haar terug? Neen. Khadija Zamouri is geen kandidaat bij komende verkiezingen.

Vooruit

Pascal Smet

Waarvan moet u hem kennen? Pascal Smet was minister en staatssecretaris in de Vlaamse en Brusselse regering sinds 2003 en is een politicus die het aanzicht van Brussel mee veranderd heeft. Onvermoeibaar pleitbezorger van een kwaliteitsvolle openbare ruimte en meer fietspaden, wat Smet, zeker ook aan Franstalige kant banbliksems, heeft opgeleverd. Als parlementslid moeilijker te beoordelen omdat hij het grootste deel van de bestuursperiode staatssecretaris was voor Stedenbouw, Brandweer en Internationale Betrekkingen. Net voor de zomer van 2023 kwam Smet in opspraak nadat zijn kabinet Iraanse burgemeesters had uitgenodigd voor een stadscolloquium. Hij stapte op en belandde in het parlement, waardoor zijn vervangster Hilde Sabbe moest gaan. Smet is een raspoliticus die ook in het parlement de aandacht naar zich toe weet te trekken.

Zien we hem terug? Ja. Pascal Smet staat op de tweede plaats voor het Brussels parlement.

Vooruit

Els Rochette

Waarvan moet u haar kennen? Els Rochette werd binnengehaald als verruimer op de One.brussels-lijst – ze was directrice van Globe Aroma, en haalde meteen een mooie score. Ze profileerde zich vooral rond dakloosheid, armoede en de (moeilijke) relatie tussen jongeren en politie. Pas later zou ze lid worden van Vooruit, en had ze de taak om typische Vooruit-standpunten als de fusie van de gemeenten mee op de agenda te krijgen en vanuit het parlement rugdekking te geven aan staatssecretaris Pascal Smet, onder meer in de Uber-commissie. Dat lukte niet altijd even goed. Ze lijkt minder bedreven in het politieke spel, maar is wel authentiek en geëngageerd. Ze werd in december voorzitter van de raad van de VGC, na het ontslag van Fouad Ahidar bij Vooruit.

Zien we haar terug? Het wordt niet eenvoudig. Rochette staat op de vierde plaats voor het Brussels parlement.

CD&V

Bianca Debaets

Waarvan moet u haar kennen? Debaets was in de vorige legislatuur staatssecretaris, maar ze heeft er als oppositielid niet voor gekozen om bij de pakken te blijven zitten. Ze maakte van bij het begin handig gebruik van haar ministeriële ervaring om de regering op gezette momenten onder vuur te nemen. Net zo goed sloot ze met haar eenmansfractie allianties met andere oppositieleden, aan Franstalige kant (MR, Les Engagés), of aan Nederlandstalige kant (N-VA) en af en toe ook met de meerderheid. Daarmee, en door een goede dossierkennis, kon ze haar impact verhogen. Ze blijkt bovendien van vele markten thuis en interpelleert de regering over veiligheid, Good Move, sluikstorten, de sancties tegen werklozen, het onverdoofd slachten, enzovoort. Deze kampioene in het stellen van vragen en het indienen van resoluties, is ook geregeld op Franstalige zenders te zien. Zien we haar terug? Mogelijk. Ze is lijsttrekker voor het Vlaams Parlement.

Team Fouad Ahidar

Fouad Ahidar

Waarvan moet u hem kennen? Fouad Ahidar was tot december 2023 voorzitter van de raad van de VGC. Hij concentreerde zich eerst op leegstand, nadien op huisvesting. Daarnaast vroeg hij aandacht voor pesten op school en daarbuiten, waar hij zelf mee te maken kreeg in zijn jeugd. Hij raakte gebrouilleerd met zijn partij Vooruit toen hij bij de discussie over het onverdoofd slachten religieuze argumenten inriep en tegen het verbod stemde. Hij minimaliseerde de terroristische aanval van 7 oktober van Hamas op Israël, waar hij zich later voor excuseerde. Zijn positie binnen Vooruit werd onmogelijk en hij stapte in december uit de partij. Ahidar is een sociaalvoelende politicus die zich, onder meer, richt tot het Brussels moslimelectoraat en van de ‘inclusieve neutraliteit’ bij de MIVB een speerpunt heeft gemaakt.

Zien we hem terug? Ahidar komt op met een eigen lijst en maakt als electoraal zwaargewicht zeker kans op een zitje in het Brussels parlement.

Agora

Pepijn Kennis

Waarvan moet u hem kennen? Burgerpartij Agora haalde onverwacht een zetel in de Nederlandstalige taalgroep. Voor parlementslid Pepijn Kennis was het niet eenvoudig om mee te draaien in het parlementaire systeem. Agora werkt in de backoffice met een uitgeloot burgerpanel, en Kennis kon alleen maar tussenbeide komen in het parlement na afstemming met het burgerpanel. Zo zat hij met handen en voeten gebonden. Later in de legislatuur was de marge wat ruimer. De tweetalige Kennis nam vooral initiatieven rond huisvesting en goed bestuur, en werkte als eenmansfractie in de oppositie ook geregeld mee met de meerderheid. Net zo goed legde hij de meerderheid het vuur aan de schenen, bijvoorbeeld als het ging over de riante pensioenen van de deputés. Agora was een interessant experiment dat binnen het huidige parlement niet heel duurzaam is gebleken. Zien we hem terug? Neen. Kennis is geen kandidaat meer en Agora komt niet op voor de gewestelijke verkiezingen.

Rapport van de Brusselaars in het Vlaams Parlement

PVDA

Jan Busselen

Waarvan moet u hem kennen? Jan Busselen raakte in 2019 vrij onverwacht verkozen in de Nederlandstalige taalgroep van het Brussels parlement. Hij begon eerder bedeesd, maar groeide uit tot een verdienstelijk parlementslid dat de lijn van de marxistische partij mee op de kaart zet, zij aan zij met de Franstalige PTB-collega en fractieleidster Françoise De Smedt. Busselen probeert daarbij het beeld van de PVDA als pro-autopartij bij te stellen, zonder evenwel van de partijlijn af te wijken. Zo neemt hij het altijd op voor de werkende klasse en de zwaksten in de samenleving en is, weinig verrassend, het kapitaal kop-van-jut. Ook spaart hij bijvoorbeeld in de welzijns- en gezondheidssector de commerciële rusthuizen niet. Hij was tevens een felle criticaster van het pandemiebeleid van de Brusselse regering.

Zien we hem terug? Ja. Hij is lijsttrekker in de Nederlandstalige taalgroep van het Brussels parlement.

Groen

Vlaams Belang

Dominiek Lootens-Stael

Waarvan moet u hem kennen? Dominiek

Lootens-Stael is een van de langstzittende parlementsleden. Hij werd 29 jaar geleden voor het eerst verkozen (in het Brussels en Vlaams Parlement) en had sindsdien onafgebroken een zitje. Een dankbaar mandaat is dat niet. Nog altijd verlaten heel wat Franstalige parlementsleden het halfrond als de Vlaams Belanger op het spreekgestoelte staat. Lootens-Stael heeft één wetsvoorstel ingediend, amper enkele weken na de verkiezingen, waarmee hij een volledig verbod wou op het onverdoofd slachten. De discussie hierover zou later een van de meest sprekende momenten worden in het Brussels halfrond. Maar Lootens-Stael bleef deze bestuursperiode toch vooral op automatische piloot rijden met voorspelbare tussenkomsten en weinig geïnspireerde kritiek.

Zien we hem terug? Alvast niet in het Brussels parlement. Hij is lijsttrekker voor het Vlaams Parlement.

Stijn Bex

Waarvan moet u hem kennen? Stijn Bex heeft er van bij het begin van de legislatuur voor gekozen om zich, vanuit de oppositie in het Vlaams Parlement, op verkeersveiligheid, openbaar vervoer en fietsbeleid in het Vlaams gewest te gooien, zelfs al heeft hij als Vlaamse Brusselaar in die domeinen geen stemrecht. Hij stelde voor om de maximumsnelheid op Vlaamse snelwegen naar 100 km/u te brengen en nam minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open VLD) op de korrel voor wat er allemaal misloopt bij De Lijn, onder meer na de grondige hertekening van het tram- en busnetwerk, maar ook rond het vervoer voor het buitengewoon onderwijs. Bex was een actief parlementslid, maar zijn werk raakte niet altijd bekend tot in Brussel, zelfs al probeerde hij geregeld linken te leggen met het beleid in de hoofdstad, waar Groen in de meerderheid zit, bijvoorbeeld als het gaat over de verbreding van de Ring.

Zien we hem terug? Dat kan. Bex staat op de vierde plaats voor het Brussels parlement.

Groen

Celia Groothedde

Waarvan moet u haar kennen? Parlementslid Celia Groothedde heeft vanuit de oppositie in het Vlaams Parlement een belangrijke rol gespeeld in het blootleggen van de problemen in de Nederlandstalige kinderopvang in Vlaanderen. Er ontstond na de dood van een kindje een echte crisis, met het ontslag van CD&V-minister Wouter Beke als gevolg. Volgens Groothedde kan een kwaliteitsvolle kinderopvang alleen maar door extra investeringen. Ze legde geregeld de link met Brussel, en schreef ook een boek over het onderwerp. Ze strijdt verder voor de gezondheid en de positie van de vrouw en voor mensen in de armoede, waarmee ze ook geregeld naar haar eigen jeugd verwijst. Ze is een van de Vlaamse Brusselaars die met haar oppositiewerk het meest prominent in de Vlaamse media aanwezig was.

Zien we haar terug? Celia Groothedde is lijstduwer voor het Brussels parlement, een strijdplaats.

Karl Vanlouwe

Waarvan moet u hem

kennen? Karl Vanlouwe was actief in de commissie

Buitenlands Beleid waar hij als loyale partijsoldaat veel vragen stelde aan partijgenoot en minister-president Jan Jambon over het Israël-Palestina-conflict of de oorlog in Oekraïne. Hij is meer bekend om zijn kritische blik ten aanzien van het Vlaamse Brusselbeleid, dat, volgens hem, te weinig proactief is. Vanlouwe wierp zich zo op als schaduwminister van Benjamin Dalle (CD&V) en wees hem er onophoudelijk op dat Vlaanderen zich nog meer kan manifesteren in Brussel. Hij neemt graag het taalrapport van de vicegouverneur ter hand, waaruit blijkt dat de tweetaligheid in de Brusselse gemeenten ondermaats is. Vanlouwe hamert daarbij vaak op hetzelfde, zonder echt indruk te maken. Hij kwam nog het meest in het nieuws als senator toen hij mee de kandidatuur van Zakia Khattabi voor het Grondwettelijk Hof aanvocht, en met succes. Zien we hem terug? Ja. Karl Vanlouwe is lijsttrekker voor het Vlaams Parlement.

N-VA

Annabel Tavernier

Waarvan moet u haar kennen? Annabel Tavernier is lid van de commissie Onderwijs en de commissie Brussel, en volgde trouw de partijlijn. Ze heeft daarbij geen steen verlegd. Ze kaartte het gebrek aan inburgering in Brussel aan, samen met haar Brusselse collega Gilles Verstraeten, en verzette zich mee tegen de Brusselse stadstol. In de commissie Brussel legde ze minister Benjamin Dalle (CD&V) het vuur aan de schenen over het gebrek aan tweetaligheid in Brusselse ziekenhuizen en bij de lokale besturen. In verband met de dalende leesvaardigheid in Vlaanderen verdedigde Tavernier consequent het beleid van minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) die inzet op de versterking van het Nederlands.

Zien we haar terug? Weinig waarschijnlijk. Annabel Tavernier is tweede opvolger op de Europese lijst.

Els Ampe

Waarvan moet u haar kennen? Els Ampe is een polariserende politica die bekend raakte met virale filmpjes over de volgens haar te strenge pandemie-maatregelen. . Ampe komt op voor de vrijheid van de burger en minder staatsinmenging, en lijkt zo een gevoelige snaar te raken bij een deel van de bevolking. Ze raakte op ramkoers met de Brusselse Open VLD en stapte uit de partij. Ze verzamelde burgerbewegingen rond zich die in heel Vlaanderen en Brussel lijsten indienen onder de naam Voor U. De moeilijkheden met haar partij straalden af op haar parlementaire werk. Ze stond al vanaf het begin van de legislatuur alleen en had amper impact. Ze voert de debatten liever buiten het parlement. Ze was voorzitter van de commissie Brussel in het Vlaams Parlement tot ze uit de Open VLD stapte. Zien we haar terug? Ampe is lijsttrekker voor de Kamer in Vlaams-Brabant, waar ze het moet opnemen tegen kleppers als Frank Vandenbroucke, Theo Francken en Sammy Madhi. Een zitje is dus hoog gegrepen.

Hannelore Goeman

Waarvan moet u haar kennen? Hannelore Goeman, die in 2019 pas enkele maanden voor de verkiezingen als lijsttrekker werd aangeduid voor Vooruit, schopte het al snel tot fractievoorzitter in het Vlaams Parlement, een primeur voor een Nederlandstalige Brusselaar. Daarmee kreeg Goeman meteen veel zichtbaarheid, en kon ze in de grote debatten in het Vlaams Parlement de standpunten van haar partij naar voren brengen, een rol waarin ze groeide. Ze is daarnaast de onderwijsspecialiste voor Vooruit en legt onderwijsminister Ben Weyts (N-VA) graag het vuur aan de schenen: over de kwaliteit van het onderwijs, het lerarentekort, en over de verschillende vakantieregimes aan Nederlandstalige en Franstalige kant. Ze werd in november vorig jaar ook voorzitter van de bijzondere commissie over het misbruik in de kerk.

Zien we haar terug? Hoogstwaarschijnlijk. Hannelore Goeman is lijsttrekker voor het Vlaams Parlement.

De Brusselaar vroeg en kreeg een links beleid

Bram Van Renterghem

Elke week neemt een BRUZZ-redacteur het nieuws op de korrel

“Brussel is bezig met een grootschalig, links experiment dat grote economische gevolgen kan hebben”

Vorige week werd in de boekenclub Atlas Shrugged van Ayn Rand besproken. Die vuistdikke roman schetst een dystopisch beeld van een samenleving waarin de Amerikaanse overheid, in naam van gelijkheid en liefdadigheid, allerlei collectivistische wetten uitvaardigt om de zwakkeren beschermen. Zo mogen industriëlen maar één onderneming bezitten, moeten ze verplicht hun producten afstaan aan behoeftigen en is ‘disruptieve concurrentie’ verboden, met monopolies tot gevolg. Om u 1.300 pagina’s geploeter te besparen: dit alles leidt tot de ondergang van het land. Moraal van het verhaal: overheid, moei u niet.

Het boek uit 1957 komt na 70 jaar sociaaldemocratie ouderwets en karikaturaal over. Toch deden de nieuwe ordonnanties van de Brusselse regering van de jongste weken denken aan die fictieve wetten uit het boek. Een kleine greep uit het aanbod: via een databank voor huurcontracten zal de regering de ‘juiste’ huurprijs bepalen; via een paritaire huurcommissie geeft staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS) huurders de kans de afgesproken huurprijs achteraf nog aan te vechten; wanbetalers kunnen de hele winter lang niet uit hun huurwoning worden gezet; eigenaars moeten hun huurder eerst de kans bieden om de woning te kopen; een deel van je woning af en toe als Airbnb verhuren om zo de lening wat draaglijker te maken, blijft de facto verboden; en heet je Stoclet, dan moet je je privéwoning gratis openstellen voor het grote publiek, of je nu wil of niet.

Deze regering bestendigde bovendien de overbescherming van de energieconsument, die een jaar lang gratis energie mag verbruiken vooraleer te worden afgesloten. En op de arbeidsmarkt moet je niks vrezen als je liever langs de kant blijft staan: uit het jaarrapport van de RVA blijkt dat in Brussel maar 1 op de 154 werkonwilligen financieel gestraft werd, in Wallonië is dat 1 op de 57, in Vlaanderen 1 op de 9.

Zinkend schip

Kortom: de Brusselaar stemde in 2019 een links beleid en kréég ook een links beleid. Daar is op

zich niks mis mee, dat heet democratie. De vraag is alleen: is het houdbaar? Of leidt dit verregaande ingrijpen van de overheid, net zoals in het boek van Rand, tot een onhoudbare situatie, met ondernemers die het zinkende schip moedeloos verlaten en elders gaan wonen? De situatie ziet er alvast niet goed uit. Omdat deze regering een begrotingsevenwicht niet noodzakelijk vond, heeft het Gewest nu een gigantische schuldenberg. De reactie bleef niet uit: Standard & Poor’s verlaagde vorige week de rating van het Brussels Gewest,

Nawal Ben Hamou, staatssecretaris voor Huisvesting.

waardoor lenen duurder wordt. Dat betekent extra belastingen en die zullen op de kap van een relatief kleine groep werkenden terechtkomen. In onze mailbox liepen er al verschillende berichten binnen van kwaaie Brusselaars, die ‘het’ beu zijn en dreigen met verhuizen. Datzelfde soort berichten kregen we van kleine verhuurders, die aangeven de nakende regulitis beu te zijn, en de Brusselse woonmarkt de rug willen toekeren. Dat is exact waar tegenstanders voor waarschuwen. Het aanbod verkleint, waardoor de huurprijs zelfs kan stijgen, of de markt wordt opgekocht door grote spelers. Het kapitaal komt zo in handen van een erg kleine groep, net het omgekeerde van wat deze regering beoogt.

Doemberichten

Maar misschien zijn die doemberichten onterecht, en wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend. In heel wat Europese landen wordt de woningmarkt flink gereguleerd, en dat leidt daar niet tot catastrofes. Als de marge hoog genoeg blijft, zijn best wel wat verhuurders tevreden met wat minder. Linkse maatregelen hebben bovendien altijd al tot veel beroering en economische doemberichten geleid – denk maar aan de kortere werkweek of het betaald verlof. Daar bleek achteraf niks van waar. Toch moeten we er ook niet te lichtzinnig mee omspringen. Brussel is bezig met een grootschalig, links experiment dat grote economische gevolgen kan hebben. De verantwoordelijkheid voor de volgende regering is dan ook enorm. Hopelijk houdt die het hoofd koel en wordt snel bijgestuurd waar nodig. Te beginnen bij de begroting.

Kort gesprek

Peter de Caluwe, directeur van De Munt

‘Eén ding houdt Europa nog samen: cultuur’

“Als het budget voor militaire uitgaven zal stijgen, hou ik mijn hart vast voor de cultuur,” zegt Peter de Caluwe (61), directeur van De Munt in het BRUZZ tv-programma A La Carte. Hij is bezig aan zijn laatste seizoen.

Welk recept past u toe op De Munt?

De Munt wil een huis van creatie, impact en empowerment zijn door het repertoire opnieuw te interpreteren en door maatschappelijke topics in kaart te brengen. Met aandacht voor het welbevinden van alle betrokkenen.

Hoe ziet u de plaats van de opera in het Brussel van 2024?

Opera is representatief voor vier eeuwen cultuurbeleving in Europa. Cultuur in Europa is het cement van het continent, want op politiek en economisch vlak zit Europa in een eindfase. Dat beseft iedereen, maar één ding houdt ons samen: onze cultuur. Opera is daar de emanatie van, en vertelt voortdurend over een Europa dat eens veel ruimer was dan wat we vandaag kennen. Tot en met de Oeral. De Middellandse Zee was toen nog geen graf, maar een baarmoeder. De avonturen van Aeneas en Dido handelen over grote helden die mee de geschiedenis bepaalden. Nu zijn dat verhalen over vluchtelingen die verdrinken. Dat is het grote deficit van het Europede continent, dat we weer moeten samenbrengen. Investeren in kunst is investeren in een offensieve manier om mensen te laten weten wie ze zijn, van waar ze komen en hoe ze kunnen samenleven. Vandaag de dag zijn we alleen nog bezig met ons te wapenen tegen de anderen. We denken niet meer na over wat ons als mensen met elkaar verbindt. Als het budget voor militaire uitgaven zal stijgen, hou ik mijn hart vast voor de cultuur, want waar gaan ze dat geld vinden?

Momenteel loopt Rivoluzione e Nostalgia: een nieuwe creatie gebaseerd op de zestien opera’s van Verdi. Is dat een poging om een nieuw publiek te vinden? Dat nieuwe publiek trekt De Munt al aan. Kijk naar de haarkleur, de huidskleur en de leeftijd in de zaal, en ook aan hoe het publiek zich gedraagt en hoe mensen zich betrokken voelen. Deze productie bestaat vooral om het repertoire meer hybride te maken en de grenzen open te breken. Grenzen die bepaald worden door het podium, het orkest en het publiek.

De nieuwe opera bestond vroeger al, maar dat veranderde rond 1850 omdat de impact groter werd van het romantische idee dat het werk heilig is.

Het werk is heilig, maar de toenmalige opera was de cinema van nu, en vaak ook een mix van stijlen. Vandaag de dag ligt de focus eerder op dat ene werk dat we uitvoeren, maar het zou zeker niet fout zijn om af en toe die vorm eens te doorbreken en op een andere manier te kijken naar wat is overgeleverd. JV

Bekijk het volledige gesprek in A La Carte op BRUZZ.be

Soon at AB

APRIL

TUE 02 APR GRATIS

LEZINGENREEKS

Klassiek met

De KeereNeoklassiek

FRI 12 APR

LYNN

SUN 21 APR

Porcelain id

TUE 23 APR

James Brandon

Lewis Quartet

WED 24 APR

Stornoway

THU 25 APR

WED 01 MAY

Shabazz Palaces

FRI 12 APR LYNN

SUN 14 APR

De Beren Gieren

Present ‘What Eludes Us’

MON 15 AP

Priya Ragu

MON 15 APR

Novo Amor

SAT 20 APR

VIMBA + ADJO & PVLM, Juls, Bo Meng

Michelle David & The True-tones

FRI 26 APR

M Huncho

FRI 26 APR

Zap Mama

Special guests: Selah Sue + K. ZIA

SAT 27 APR

Akua Naru

SUN 28 APR

Finale Humo’s Rock Rally

SUN 28 APR

VORST NATIONAAL FLETCHER

MAY

WED 01 MAY

Shabazz Palaces

FRI 03.05

Alias

TUE 07 MAY

PVRIS

Support: Scene Queen

FRI 10 MAY

Yasiin Bey (Mos Def)

Performs: MF DOOM

SUN 12 MAY ISE

TUE 14 MAY

All Things Sdban Presents Jazz Cats

Feat: Azmari + Ciao Kennedy + bodies

WED 15 MAY

Krisy

SAT 18 MAY

Lil Yachty

Support: Jean Dawson

THU 23 MAY

Myles Smith

FRI 10 MAY Yasiin Bey (Mos Def)

Performs:MF DOOM

FRI 24 MAY

Sharko

SAT 25 MAY

CinéMarka

SAT 25 MAY

Freddie Konings

MON 27 MAY

Villagers

Support: Hamish Hawk

WED 29 MAY

Parra for Cuva

WED 29 MAY

International Anthem Presents Bex Burch + Ruth Goller + Ibelisse Ferragutti

JUNE

MON 03 JUNE

Jessica Pratt

Special guest: Joanna Sternberg

FRI 07 JUN

Slow Pulp

SUN 09 JUN

The Interrupters

WED 19 JUN

IDKHOW

THU 27 JUN

Chelsea Wolfe

Support: Kælan Mikla

SEPTEMBER

SUN 22 SEP

Jordan Rakei

Info & tickets:

De ruwe berk Pionier van het bos is ook een pollenproducent

Het berkenpollenseizoen is dit jaar twee weken vroeger dan normaal begonnen. Dat is geen prettig nieuws voor heel wat Belgen die kampen met een allergie voor het stuifmeel van die bomen.

door Andy Furniere

Meestal start het berkenpollenseizoen eind maart of begin april, maar dit jaar begon het gesnotter van een op de tien Belgen met berkenpollenallergie al twee weken vroeger. En, erger nog, door de klimaatopwarming duurt het seizoen dikwijls langer dan vroeger. “Berken kunnen heel veel stuifmeel uitstoten, al varieert dat jaar per jaar en boom per boom,” zegt Astha Tiwari, wetenschappelijk medewerker van Sciensano, met de nodige zin voor nuance. “Cruciaal zijn de kruisreacties met allergenen van andere bomen die al eerder bloeien, zoals de hazelaar en de els, wat symptomen verergert bij allergiepatiënten.”

Het seizoen duurt dus langer, maar de opwarming draagt ook bij tot een hogere productie van pollen en een grotere verspreiding in de lucht. Voor stadsbewoners zoals Brusselaars kan de combinatie van pollen met luchtvervuiling bovendien extra op het (immuun)systeem werken. “Aan de kust ben je gewoonlijk veel beter af, omdat er minder vegetatie is en omdat zeewind helpt om pollen in de lucht te vermijden.”

Sciensano is bezig met een onderzoek naar de impact van stikstof op personen met een pollenallergie. “We willen onder meer nagaan of de hoeveelheid stikstof in de lucht leidt tot een verhoogde productie van pollen, of net omgekeerd,” legt Tiwari uit. Mensen met een allergie kunnen via de site van Sciensano een vragenlijst invullen.

Dat het geen goed idee is om in deze tijd in een bos vol berken te wandelen als je erg gevoelig bent voor berkenpollen is logisch, maar groene ruimten mijden, is zeker niet nodig. Dat blijkt ook recent onderzoek van de KU Leuven. “Sluit jezelf niet op. In parken of bossen kan het helpen om een zonnebril te dragen, als je tenminste al geen gewone bril draagt. Maar het belangrijkste is om bij je dokter de nodige geneesmiddelen te vragen.”

• De ruwe berk is de meest voorkomende berk in Brussel

• Hij heeft een witte, smalle stam met zwarte horizontale vlekken die tot 25 meter hoog wordt

seerd. “Zo’n 1.450 bomen daarvan zijn berken, of 3,4 procent,” zegt Grégory Reinbold van de afdeling Bomenerfgoedbeheer van Leefmilieu Brussel. “Je vindt ze in meer dan 60 procent van onze parken. Maar ze zijn vooral in grote aantallen aanwezig in jonge parken, zoals het Keyenbemptpark in Ukkel en veel minder in oudere parken zoals het Jubelpark.”

Dat komt omdat berken echte pioniers zijn, die plekken als eerste koloniseren, maar dan ook relatief snel plaats ruimen. “Op braakliggende terreinen, zoals oude sites van zand- en kleiwinning uit de jaren 1970, groeien zij als een van de eersten en zorgen zo voor de nodige schaduw en bodemvochtigheid voor andere soorten, zoals de esdoorn. Denk ook aan de Josaphat-friche of aan een open plek in het Zoniënwoud als een storm enkele bomen heeft omgewaaid. Als andere bomen hen daarna inhalen en boven hen uit groeien, krijgen ze het lastig, omdat ze veel zonlicht nodig hebben. Ze kunnen 120 jaar oud worden, maar de meeste in Brussel bereiken maar de helft van die leeftijd.”

Hij mag dan zijn status als allergieverwekker tegen hebben, Reinbold ziet redenen om de berk niet met de nek aan te kijken. Hij focust daarbij op de ruwe berk, de meest voorkomende berksoort in Brussel. “De bomen kunnen ons bijstaan in tijden van klimaatopwarming, want de ruwe berk kan goed tegen droogte. Door veel fauna en flora te beschutten, zullen ze helpen om de biodiversiteit op peil te houden. Ze groeien snel en hun gevallen bladeren breken gemakkelijk af, waardoor ze de kwaliteit van de bodem verrijken. Het is ook fijn om een berk in de tuin te hebben, want het is een mooie boom met zijn witte stam, die met zijn dunne gebladerte veel licht doorlaat.”

Wie de vragenlijst wil invullen, kan terecht op https://surveys.sciensano.be/index.php/773774

Berken staan in Brussel alvast in de vele groene zones die worden beheerd door Leefmilieu Brussel, zoals het Woluwepark en het Elisabethpark, waar op dit moment zo’n 42.500 bomen zijn geïnventari-

• Hij groeit snel op weinig vruchtbare of natte grond en kan goed tegen droogte

Reeks nalezen?

Lees de hele reeks op BRUZZ.be/beestigbrussel

‘Stropers in Brussel zijn moeilijk te betrappen’

Stropers beschikken vandaag over gesofisticeerd materiaal om te jagen, tot en met warmtebeeldcamera’s voor nachtelijke strooptochten. Boswachters zijn minder goed uitgerust: zij trekken ten strijde met in het beste geval hun verrekijker. “Meestal zijn de stropers al gevlucht als de politie aankomt.”

door Andy Furniere foto’s Bart Dewaele

Hier was het,” wijst boswachter Willy Van De Velde, halfweg de heuveltrap die naar de Eikenhofvijver leidt. Een idyllische plek in het natuurreservaat van de Verdronken Kinderen in het Zoniënwoud, waar midden januari een lugubere vondst werd gedaan. “Een bosopzichter had gevraagd om een kijkje te komen nemen. Hij had, toen hij voorbijfietste, twee vuilniszakken zien liggen, die een sterke stank verspreidden.” Toen Van De Velde de inhoud van de zakken inspecteerde, vond hij tot zijn verbazing resten van gestroopte everzwijnen. “Een kop, poot, flank, ingewanden, vacht … Er lagen ook andere resten rondom, want de zakken waren opengereten, waarschijnlijk door vossen.”

Het was de eerste keer in zijn twintig jaar lange loopbaan als boswachter bij Leefmilieu Brussel dat hij zoiets aantrof. “In de periode van het Offerfeest hebben we wel al eens vuilniszakken met schapenresten gevonden,” vertelt hij.

Alsof de vondst van midden januari nog niet bijzonder genoeg was, botste een andere boswachter amper enkele weken later in het Elisabethpark in Koekelberg ook op zakken met resten van wilde dieren. Die zakken bevatten behalve stukken everzwijn ook in stukken gesneden karkassen van reeën, terwijl die dieren helemaal niet in dat stadspark leven.

“De hele zaak is één groot vraagteken,” zegt Van De Velde. “Waarom zou je als stroper het risico nemen om de dierenresten in zakken te doen en ze aan de rand van het bos en in een park te deponeren, in plaats van ze te laten liggen op de plaats waar je het dier hebt gedood en versneden?” Het is ook onmogelijk te achterhalen waar de gedode dieren vandaan komen. “Ze zouden van het Laarbeekbos in Jette kunnen komen, maar mogelijk ook van verder. Van het Hallerbos bijvoorbeeld, of uit de streek van Heverlee.”

Wat wel zeker is, zo blijkt na testen aan de Universiteit van Gent, is dat de karkassen geen belangrijke ziekteverwekkers bevatten voor de mens. Die testen zijn nodig, omdat stroperij risico’s inhoudt voor de volksgezondheid. Bij contact kunnen ziektes worden overgedragen, niet alleen op andere dieren, ook op mensen. Besmet vlees eten kan leiden tot ziekten zoals trichinose - besmetting met een rondworm - of tuberculose.

Vuurschoten en geweerpatronen

Los van de gevaren voor de volksgezondheid, is jagen ook gewoon verboden in het Brussels gewest. Boetes daarvoor kunnen oplopen tot 62.500 euro. Hoewel Van De Velde nog nooit stropers op heterdaad heeft kunnen betrappen, merkt hij wel dat er actief zijn in de Brusselse bossen.

“Je hoort weleens vuurschoten, of je vindt geweerpatronen en mensen vertellen je verhalen over mogelijke stropers. Ik heb zelf vanuit de auto een keer mensen gezien op weg met geweren, zonder dat ik op dat moment kon ingrijpen. Dat is nog geen bewijs van stropen, misschien gingen ze voor de lol ergens schieten.” De boswachter wijst erop dat stropers vandaag de dag aangepast materiaal hebben om hun slag te slaan, ook als het donker is. “Tegenwoordig dragen ze warmtebeeldkijkers om ’s nachts te kunnen jagen en hebben ze geluiddempers om in stilte te kunnen vuren.”

Een heikel punt, waar Van De Velde liever niet wil op ingaan, is dat boswachters niet veel kunnen beginnen tegen stropers als ze hen op heterdaad zouden betrappen, omdat ze zelf ongewapend zijn. Vorig jaar werd vuurwapendracht bij boswachters officieel verboden met een ministerieel besluit van Brussels minister voor Leefmilieu Alain Maron (Ecolo). De boswachters kunnen natuurlijk wel de politie proberen te bereiken.

De Brusselse boswachters dienden na dat verbod een klacht in. “Als we bijvoorbeeld ‘s nachts of bij valavond moeten uitrukken tegen stropers, zijn we heel kwetsbaar,”

Boswachter Willy Van De Velde vond in het Zoniënwoud vuilniszakken met resten van everzwijnen. “Het is moeilijk te achterhalen waar de beesten vandaan kwamen.”

Leefmilieu Everzwijnen en zwanen verdwijnen mysterieus

“Een kop, poot, flank, ingewanden, vacht ... het was een lugubere ontdekking in die vuilniszakken”

Willy Van De Velde

Boswachter

vertelde een anonieme boswachter vorig jaar tegen BRUZZ. “Als men wil dat we ook overtredingen zoals stroperij kunnen vaststellen, opsporen en onderzoeken, dan kan je ons niet zomaar alleen met een verrekijker naar het bos sturen.”

Om kleinere dieren te vangen, gebruiken stropers ook valstrikken. Zo stootte Van De Velde al eens op vossen die in zulke vallen waren getrapt. Ook konijnen kunnen er verstrikt in raken.

Ook heeft Van De Velde weet van stroperij op vogels. Onder meer in Neerpede in Anderlecht en aan de Lorrainedreef in het Zoniënwoud werd een groep betrapt tijdens het jagen op Canadese ganzen. Er zijn sterke vermoedens dat stropers het de laatste jaren vaak op zwanen, en hun eieren, hebben gemunt. Vorige zomer trok Natuurpunt daarover aan de alarmbel, om te voorkomen dat de zwaan definitief uit de stad verdwijnt.

Vissen mag, maar niet overal

De ‘jacht’ op vissen is een apart verhaal, want dat is wel toegelaten in Brussel. Wie dat wil doen, moet in een postkantoor een visvergunning aanschaffen van zo’n 11 euro voor een jaar. Dat doen zo’n 700 mensen in Brussel elk jaar. Dat vissen is aan duidelijke regels onderworpen. Het is verboden om op bepaalde soorten te vissen, een bepaalde hoeveelheid gevan-

gen vis te overschrijden en tijdens de paaitijd te vissen.

Toch is vissen niet overal toegestaan. Zo zijn er aan het kanaal acht zones waar het mag, maar heel wat vijvers zijn verboden terrein. Dat geldt onder meer voor de kleine vijver van de botanische tuin Jean Massart in Oudergem, waar we hebben afgesproken met Catherine Detaille. Detaille is bij het departement water van Leefmilieu Brussel verantwoor-

delijk voor vijvers en voor waterlopen in de Woluwevallei.

“Hier vlakbij, aan het Rood Klooster, is een visvijver, maar deze kleine vijver bij de botanische tuin is Natura 2000-gebied (Natura 2000 is een Europees netwerk van beschermde natuurgebieden, red.) waar je niet mag hengelen,” zegt ze. “Het is een vijver met een hoge biodiversiteitswaarde, waar de natuur nog vrij spel heeft, en die gevrijwaard zou moeten blijven van menselijke activiteit.”

Toch wordt het leven onder water er geregeld verstoord door illegale vissers. Dat gebeurt niet alleen ’s nachts, in het veilige duister. “Nee hoor, hier worden vissers geregeld op klaarlichte dag betrapt. Dat komt waarschijnlijk omdat de vijver een beetje verborgen ligt, waardoor ze denken dat ze niet opgemerkt zullen worden.”

Dat er op de site van het Rood Klooster illegaal gevist wordt, bevestigt ook een parkwachter die liever anoniem wil blijven. “Vaak zijn het mensen die niet goed Frans spreken,” zegt hij. “Ik vermoed dat ze de procedure om vergunningen te krijgen niet kennen en dat ze wantrouwig staan tegenover de administratieve regelingen.”

Volgens hem vissen ze er vaak op kleine vissen. “Om die dan ergens anders als aas te gebruiken, maar ze beseffen niet dat elke vis een belangrijke functie heeft, algen eten bijvoorbeeld. Door op hen te vissen, kan het natuurlijke evenwicht verstoord worden.”

De parkwachters spreken regelmatig illegale vissers aan, maar normaal gezien komt de politie niet tussenbeide. “Dat gebeurt, maar erg zelden. Het is ook niet

Meer everzwijnen in Brussel?

De vondst van everzwijnresten in het Zoniënwoud en Elisabethpark is op zich geen signaal dat er meer everzwijnen in Brussel zijn, maar boswachters vinden de laatste tijd wel regelmatig sporen van de dieren in het Zoniënwoud.

“We hebben wel maar weet van één everzwijn dat geregeld opdook in het Brusselse deel van het Zoniënwoud,” zegt boswachter Willy Van De Velde. Dat

zwijn, dat de typisch Brusselse naam ‘Suske’ kreeg, werd in 2006 voor het eerst gespot, vertelt Van De Velde. “Maar het is niet zeker dat hij hier nu nog rondloopt. Maar vlakbij, in het arboretum van Tervuren, zit een hele groep. Onlangs kregen we nog een foto binnen van vijftien everzwijnen. Ze wroeten er op klaarlichte dag in de grond.” In het Meerdaalwoud, op de grens van Vlaams- en Waals-Brabant, zijn er nog veel meer. “Voor everzwijnen is die afstand niet zo groot. Ze kunnen lange trektochten aan. Het zou wel mooi zijn om weer everzwijnen in Brussel te hebben, als bewijs dat de kwaliteit van onze natuur erop vooruitgaat. Daar staat dan tegenover dat everzwijnen schade aan de natuur kunnen toebrengen en een probleem kunnen zijn voor de landbouw.” Everzwijnen durven zelfs tuinen binnen te dringen. Zo kreeg een vrouw

eenvoudig, gewoonlijk maken de vissers dat ze weg zijn voordat de politie ter plaatse kan komen.”

De situatie aan het Rood Klooster is geen uitzondering. Er zijn de laatste tijd ook meer klachten over illegale visvangst in vijvers in het park van Neerpede en Watermaal-Bosvoorde. Ook in het Koning Boudewijnpark in Jette, de Mellaertsvijvers in het Woluwepark en het Bronnenpark in Sint-Lambrechts-Woluwe worden geregeld overtreders betrapt. Vaak zouden karpers het doel zijn van de illegale activiteit. De consumptie van de gevangen vissen brengt risico’s met zich mee, want door de verstoring van het ecosysteem, kunnen er bijvoorbeeld te veel blauwalgen in het water zitten. “Je mag niet vergeten dat we hier in een stad zitten, niet in een idyllisch natuurgebied.”

Specifiek aan de vijvers van Neerpede wijzen borden nu op het verbod, en de politie en de parkwachters zijn extra aandachtig voor overtredingen. Toch bevestigen de cijfers dat de politie in het algemeen niet vaak tussenbeide komt. Minister Alain Maron gaf eind vorig jaar aan dat agenten de voorbije zes jaar maar drie processen-verbaal voor vissen zonder vergunning opstelden.

Beschermde vissoorten

De vraag is of het huidige wettelijke kader solide genoeg is. “De wetgeving stamt nog uit de jaren 1950 en liet zelfs geen visvangst in vijvers toe, maar wel in waterlopen, wat nu dan weer verboden is (behalve

uit Tervuren vorige zomer bezoek van de dieren die ’s nachts haar tuin hadden omgewoeld.

“Het probleem is dat een populatie everzwijnen zich niet natuurlijk reguleert, zegt Van De Velde nog. “Als de populatie te groot wordt, moet de mens ingrijpen, zoals vandaag in het Meerdaalwoud gebeurt. Als dat op termijn nodig zou zijn, zullen we hier in Brussel ook op jacht moeten.”

in zones aan het kanaal, red.),” zegt Catherine Detaille van Leefmilieu Brussel. Het parkreglement van Leefmilieu Brussel is voor alle duidelijkheid wel up-to-date. Daarin staat duidelijk dat vissen niet overal is toegestaan en zeker niet zonder vergunning en dat park- en boswachters daarop toezien. Visclubs controleren in de mate van het mogelijke dat niemand te veel vist.

“We werken volop aan een grondige herziening van de wetgeving, zonder lacunes,” zegt Detaille. “Het moet bijvoorbeeld heel helder worden welke vismethoden je mag gebruiken. We zullen ook herbekijken welke soorten beschermd moeten worden, waarbij we onder meer een verbod op het vissen van paling overwegen. Een consultatieronde met alle betrokken partijen is bezig. Dat betekent dat we rond de tafel zitten met onder meer de visclubs, park- en boswachters, inspecteurs, de Haven van Brussel, de gemeenten en de lokale politie.”

In september zouden de grote lijnen voor het visbesluit duidelijk moeten zijn, zodat dat eind 2025 kan worden aangenomen. Als het visbesluit is goedgekeurd, zal Leefmilieu Brussel duidelijke sancties kunnen opleggen aan overtreders, gaande van boetes die meteen betaald moeten worden tot zelfs gevangenisstraffen voor heel zware overtredingen. Op termijn zou het ook mogelijk worden om een vergunning online aan te vragen.

In het Zoniënwoud vinden boswachters regelmatig sporen van everzwijnen.

Brussel achter de schermen

Verken onze hoofdstad met het Brusselse Willemsfonds. De komende periode bezoeken we onder andere:

Wiels - Blommegebouw

Verken de voormalige brouwerij Wielemans, een icoon van Brussels industrieel erfgoed, hersteld in zijn oude glorie. Bewonder de architectuur van Adrien Blomme en geniet van het uitzicht vanaf het dakterras.

Zaterdag 13 april om 11u00 - 5 euro

MIVB-metro(stelplaats)

Ervaar de Brusselse metro van binnenuit met een exclusief bezoek aan Mobisquare en metrostelplaats Delta, inclusief een test met de metrosimulator. Leer alles over het ondergrondse vervoer en zijn geschiedenis.

Donderdag 25 april om 9u30 - Gratis

Aegidium in Sint-Gillis

Bezoek het Aegidium, een verstopte parel in Sint-Gillis, eens een bruisend theater en bioscoop. Bewonder de Moorse en Louis XVstijlen, de verlichting door duizenden lampjes en de fraaie fresco’s van de vroege 20ste eeuw.

Zaterdag 27 april om 10u30 - 5 euro

Meer BRUZZ

Meer BRUZZ

Randje buitenspel

GENE ZEVER

In de podcast Gene Zever gaan Axel en Marvin op zoek naar jong talent, creatieve zielen en moedige ondernemers.

GENE ZEVER

GENE ZEVER

GENE ZEVER

Beluister alle afleveringen via BRUZZ.be/genezever

In de podcast Gene Zever gaan Axel en Marvin op zoek naar jong talent, creatieve zielen en moedige ondernemers.

In de podcast Gene Zever gaan Axel en Marvin op zoek naar jong talent, creatieve zielen en moedige ondernemers.

In de podcast Gene Zever gaan Axel en Marvin op zoek naar jong talent, creatieve zielen en moedige ondernemers.

Beluister alle afleveringen via BRUZZ.be/genezever

Beluister alle afleveringen via BRUZZ.be/genezever

Beluister alle afleveringen via BRUZZ.be/genezever

BRUZZ INTERNATIONAL

BRUZZ INTERNATIONAL

BRUZZ INTERNATIONAL

Ontdek elke week portretten van internationale Brusselaars of opvallende reportages voor en door expats.

BRUZZ INTERNATIONAL

Ontdek elke week portretten van internationale Brusselaars of opvallende reportages voor en door expats.

Ontdek elke week portretten van internationale Brusselaars of opvallende reportages voor en door expats.

Ontdek elke week portretten van internationale Brusselaars of opvallende reportages voor en door expats.

Zondag vanaf 18 uur

Zondag vanaf 18 uur

Zondag vanaf 18 uur

Zondag vanaf 18 uur

TICKETS

TICKETS

TICKETS

Win na het paasweekend tickets voor Thundercat, die op dinsdag 9 april naar de AB komt.

TICKETS

Win na het paasweekend tickets voor Thundercat, die op dinsdag 9 april naar de AB komt.

Win na het paasweekend tickets voor Thundercat, die op dinsdag 9 april naar de AB komt.

Win na het paasweekend tickets voor Thundercat, die op dinsdag 9 april naar de AB komt.

Luister naar BRUZZ radio (FM 98.8) en waag je kans

Luister naar BRUZZ radio (FM 98.8) en waag je kans

Luister naar BRUZZ radio (FM 98.8) en waag je kans

Luister naar BRUZZ radio (FM 98.8) en waag je kans

ANDERLECHT-WATCHER REINOUT VANDER HULST

Randje buitenspel

Randje buitenspel

Randje buitenspel

ANDERLECHT-WATCHER REINOUT VANDER HULST

ANDERLECHT-WATCHER REINOUT VANDER HULST

ANDERLECHT-WATCHER REINOUT VANDER HULST

VANDENHAUTE 50.000 euro. Zoveel hangt Humo-journalist Jan Hauspie boven het hoofd voor zijn artikel over de putsch van Wouter Vandenhaute bij RSC Anderlecht, die vier jaar geleden RSCA-voorzitter werd. Hij werkte zowat iedereen die in de weg stond van zijn ‘cultuuromslag’ buiten (Van Eetvelt, Donville, Verschueren, Vercauteren, Kindermans, Kompany …) en gokte met Felice Mazzù op snel succes. Viel dat even tegen. Anderlecht beleefde vorig jaar zijn slechtste seizoen sinds mensenheugenis en draaide een verlies van 6 miljoen euro. Hauspie zocht uit hoe die toxische werkomgeving tot stand kwam. Het beeld dat hij schetste was niet fraai.

VANDENHAUTE 50.000 euro. Zoveel hangt Humo-journalist Jan Hauspie boven het hoofd voor zijn artikel over de putsch van Wouter Vandenhaute bij RSC Anderlecht, die vier jaar geleden RSCA-voorzitter werd. Hij werkte zowat iedereen die in de weg stond van zijn ‘cultuuromslag’ buiten (Van Eetvelt, Donville, Verschueren, Vercauteren, Kindermans, Kompany …) en gokte met Felice Mazzù op snel succes. Viel dat even tegen. Anderlecht beleefde vorig jaar zijn slechtste seizoen sinds mensenheugenis en draaide een verlies van 6 miljoen euro. Hauspie zocht uit hoe die toxische werkomgeving tot stand kwam. Het beeld dat hij schetste was niet fraai.

VANDENHAUTE 50.000 euro. Zoveel hangt Humo-journalist Jan Hauspie boven het hoofd voor zijn artikel over de putsch van Wouter Vandenhaute bij RSC Anderlecht, die vier jaar geleden RSCA-voorzitter werd. Hij werkte zowat iedereen die in de weg stond van zijn ‘cultuuromslag’ buiten (Van Eetvelt, Donville, Verschueren, Vercauteren, Kindermans, Kompany …) en gokte met Felice Mazzù op snel succes. Viel dat even tegen. Anderlecht beleefde vorig jaar zijn slechtste seizoen sinds mensenheugenis en draaide een verlies van 6 miljoen euro. Hauspie zocht uit hoe die toxische werkomgeving tot stand kwam. Het beeld dat hij schetste was niet fraai.

Het artikel raakte een gevoelige snaar. Eerst werd 25.001 euro geëist, maar bij de nv huppeldepup werd het ego van de grote roerganger nog eens opgemeten en de deuken bleken toch groter dan verwacht. Vandenhaute dacht waarschijnlijk: “Wat zou Thibaut Courtois doen?” En het bedrag werd plotsklaps verdubbeld.

Het artikel raakte een gevoelige snaar. Eerst werd 25.001 euro geëist, maar bij de nv huppeldepup werd het ego van de grote roerganger nog eens opgemeten en de deuken bleken toch groter dan verwacht. Vandenhaute dacht waarschijnlijk: “Wat zou Thibaut Courtois doen?” En het bedrag werd plotsklaps verdubbeld.

Het artikel raakte een gevoelige snaar. Eerst werd 25.001 euro geëist, maar bij de nv huppeldepup werd het ego van de grote roerganger nog eens opgemeten en de deuken bleken toch groter dan verwacht. Vandenhaute dacht waarschijnlijk: “Wat zou Thibaut Courtois doen?” En het bedrag werd plotsklaps verdubbeld.

Dat is veel geld. En hoewel de claim weinig kans maakt, is ze niet zonder gevolg. Van Trump tot de dolgedraaide boerenbetoger, elk klein mannetje met een napoleoncomplex weet het: intimidatie werkt. Mij gaan ze niet liggen hebben. In Radio Radzinski, de voetbalpodcast van BRUZZ, liet ik mij weleens kritisch uit over Vandenhaute, maar het is hoog tijd om ook eens een positieve blik op zijn bewind te werpen. Eerst en vooral moeten we de schuld niet altijd bij hem leggen. Het grote personeelsverloop bij Anderlecht is gewoon rechtstreeks het gevolg van de precaire levensomstandigheden waarin Vandenhaute moest opgroeien. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om een kind groot te brengen in een villa van Juliaan Lampens? Een parel van het brutalisme, dat wel, maar met al die kille beton en open ruimte is het gewoon heel lastig om je tot een warme, empathische persoon met de nodige people skills te ontwikkelen.

Dat is veel geld. En hoewel de claim weinig kans maakt, is ze niet zonder gevolg. Van Trump tot de dolgedraaide boerenbetoger, elk klein mannetje met een napoleoncomplex weet het: intimidatie werkt. Mij gaan ze niet liggen hebben. In Radio Radzinski, de voetbalpodcast van BRUZZ, liet ik mij weleens kritisch uit over Vandenhaute, maar het is hoog tijd om ook eens een positieve blik op zijn bewind te werpen. Eerst en vooral moeten we de schuld niet altijd bij hem leggen. Het grote personeelsverloop bij Anderlecht is gewoon rechtstreeks het gevolg van de precaire levensomstandigheden waarin Vandenhaute moest opgroeien. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om een kind groot te brengen in een villa van Juliaan Lampens? Een parel van het brutalisme, dat wel, maar met al die kille beton en open ruimte is het gewoon heel lastig om je tot een warme, empathische persoon met de nodige people skills te ontwikkelen.

Bovendien is Vandenhaute gewoon de beste niet-uitvoerende voorzitter die Anderlecht ooit gekend heeft. De kunst van het niet-uitvoeren wordt schromelijk onderschat. Slappe handjes geven, duur dineren en als een stiefmoederlijke chaperon naast Jesper Fredberg paraderen, het is niet iedereen gegeven. Dat alles voor een schamele 500.000 euro per jaar (correctie: 420.000 volgens zijn persoonlijke vermogensbeheerder Mark Uytterhoeven). Je moet het maar willen. Ten slotte heeft Vandenhaute alles om het maken bij Anderlecht. Hij lijkt in feite heel hard op zijn illustere voorganger, Roger Vanden Stock. Ook een fils à papa met een gebrekkige communicatie en een voorliefde voor prestigetransfers om zijn malafide zaakjes te verhullen. Mij niet gelaten. Ethiek en voetbal gaan moeilijk samen. Vandenhaute kan mijn supportershart nog veroveren. Met één woord zelfs. Romelu.

VANDENHAUTE 50.000 euro. Zoveel hangt Humo-journalist Jan Hauspie boven het hoofd voor zijn artikel over de putsch van Wouter Vandenhaute bij RSC Anderlecht, die vier jaar geleden RSCA-voorzitter werd. Hij werkte zowat iedereen die in de weg stond van zijn ‘cultuuromslag’ buiten (Van Eetvelt, Donville, Verschueren, Vercauteren, Kindermans, Kompany …) en gokte met Felice Mazzù op snel succes. Viel dat even tegen. Anderlecht beleefde vorig jaar zijn slechtste seizoen sinds mensenheugenis en draaide een verlies van 6 miljoen euro. Hauspie zocht uit hoe die toxische werkomgeving tot stand kwam. Het beeld dat hij schetste was niet fraai. Het artikel raakte een gevoelige snaar. Eerst werd 25.001 euro geëist, maar bij de nv huppeldepup werd het ego van de grote roerganger nog eens opgemeten en de deuken bleken toch groter dan verwacht. Vandenhaute dacht waarschijnlijk: “Wat zou Thibaut Courtois doen?” En het bedrag werd plotsklaps verdubbeld. Dat is veel geld. En hoewel de claim weinig kans maakt, is ze niet zonder gevolg. Van Trump tot de dolgedraaide boerenbetoger, elk klein mannetje met een napoleoncomplex weet het: intimidatie werkt. Mij gaan ze niet liggen hebben. In Radio Radzinski, de voetbalpodcast van BRUZZ, liet ik mij weleens kritisch uit over Vandenhaute, maar het is hoog tijd om ook eens een positieve blik op zijn bewind te werpen. Eerst en vooral moeten we de schuld niet altijd bij hem leggen. Het grote personeelsverloop bij Anderlecht is gewoon rechtstreeks het gevolg van de precaire levensomstandigheden waarin Vandenhaute moest opgroeien. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om een kind groot te brengen in een villa van Juliaan Lampens? Een parel van het brutalisme, dat wel, maar met al die kille beton en open ruimte is het gewoon heel lastig om je tot een warme, empathische persoon met de nodige people skills te ontwikkelen.

Dat is veel geld. En hoewel de claim weinig kans maakt, is ze niet zonder gevolg. Van Trump tot de dolgedraaide boerenbetoger, elk klein mannetje met een napoleoncomplex weet het: intimidatie werkt. Mij gaan ze niet liggen hebben. In Radio Radzinski, de voetbalpodcast van BRUZZ, liet ik mij weleens kritisch uit over Vandenhaute, maar het is hoog tijd om ook eens een positieve blik op zijn bewind te werpen. Eerst en vooral moeten we de schuld niet altijd bij hem leggen. Het grote personeelsverloop bij Anderlecht is gewoon rechtstreeks het gevolg van de precaire levensomstandigheden waarin Vandenhaute moest opgroeien. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om een kind groot te brengen in een villa van Juliaan Lampens? Een parel van het brutalisme, dat wel, maar met al die kille beton en open ruimte is het gewoon heel lastig om je tot een warme, empathische persoon met de nodige people skills te ontwikkelen.

Bovendien is Vandenhaute gewoon de beste niet-uitvoerende voorzitter die Anderlecht ooit gekend heeft. De kunst van het niet-uitvoeren wordt schromelijk onderschat. Slappe handjes geven, duur dineren en als een stiefmoederlijke chaperon naast Jesper Fredberg paraderen, het is niet iedereen gegeven. Dat alles voor een schamele 500.000 euro per jaar (correctie: 420.000 volgens zijn persoonlijke vermogensbeheerder Mark Uytterhoeven). Je moet het maar willen. Ten slotte heeft Vandenhaute alles om het maken bij Anderlecht. Hij lijkt in feite heel hard op zijn illustere voorganger, Roger Vanden Stock. Ook een fils à papa met een gebrekkige communicatie en een voorliefde voor prestigetransfers om zijn malafide zaakjes te verhullen. Mij niet gelaten. Ethiek en voetbal gaan moeilijk samen. Vandenhaute kan mijn supportershart nog veroveren. Met één woord zelfs. Romelu.

Bovendien is Vandenhaute gewoon de beste niet-uitvoerende voorzitter die Anderlecht ooit gekend heeft. De kunst van het niet-uitvoeren wordt schromelijk onderschat. Slappe handjes geven, duur dineren en als een stiefmoederlijke chaperon naast Jesper Fredberg paraderen, het is niet iedereen gegeven. Dat alles voor een schamele 500.000 euro per jaar (correctie: 420.000 volgens zijn persoonlijke vermogensbeheerder Mark Uytterhoeven). Je moet het maar willen. Ten slotte heeft Vandenhaute alles om het maken bij Anderlecht. Hij lijkt in feite heel hard op zijn illustere voorganger, Roger Vanden Stock. Ook een fils à papa met een gebrekkige communicatie en een voorliefde voor prestigetransfers om zijn malafide zaakjes te verhullen. Mij niet gelaten. Ethiek en voetbal gaan moeilijk samen. Vandenhaute kan mijn supportershart nog veroveren. Met één woord zelfs. Romelu.

Bovendien is Vandenhaute gewoon de beste niet-uitvoerende voorzitter die Anderlecht ooit gekend heeft. De kunst van het niet-uitvoeren wordt schromelijk onderschat. Slappe handjes geven, duur dineren en als een stiefmoederlijke chaperon naast Jesper Fredberg paraderen, het is niet iedereen gegeven. Dat alles voor een schamele 500.000 euro per jaar (correctie: 420.000 volgens zijn persoonlijke vermogensbeheerder Mark Uytterhoeven). Je moet het maar willen. Ten slotte heeft Vandenhaute alles om het maken bij Anderlecht. Hij lijkt in feite heel hard op zijn illustere voorganger, Roger Vanden Stock. Ook een fils à papa met een gebrekkige communicatie en een voorliefde voor prestigetransfers om zijn malafide zaakjes te verhullen. Mij niet gelaten. Ethiek en voetbal gaan moeilijk samen. Vandenhaute kan mijn supportershart nog veroveren. Met één woord zelfs. Romelu.

Met Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Volgende week komt Union aan de beurt.

Met Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Volgende week komt Union aan de beurt.

Met Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Volgende week komt Union aan de beurt.

Met Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Volgende week komt Union aan de beurt.

Wie was Ernest Blerot?

Luana Difficile zoekt elke week een antwoord op een lezersvraag, deze week van Hazel uit Ganshoren.

Wie art nouveau zegt, zegt Victor Horta. Hij is grondlegger van de bouwstijl en ontwierp ontelbaar veel architecturale parels in Brussel. Underdog Ernest Blerot blijkt in onze gedachten minder tijdloos. Nochtans zou deze Elsense art-nouveau-architect meer faam mogen verdienen. Horta spitste zich voornamelijk toe op de Brusselse elite waarvoor hij hotels, openbare plaatsen en gepersonaliseerde huizen op maat tekende.

Ontwerpen die alleen de rijken zich konden veroorloven. Dat wou Ernest Blerot anders. Zijn bedoeling was om art nouveau minder exclusief te maken door de stijl te democratiseren. Middenklassers hadden volgens hem ook het recht om te proeven van art nouveau. Daarom zoekt hij een manier om de dure bouwstijl betaalbaarder te maken.

Copy-paste

Ook een vraag?

Stel je vraag en stem op BRUZZ.be

Bekijk en lees antwoorden op BRUZZ.be/bigcity

Blerot bouwt rond 1900 tientallen rijhuizen met telkens eenzelfde plattegrond in dezelfde straat of buurt. Het enige unieke is de gevel. Elk

huis pronkt met zijn eigen bijzondere art-nouveaufaçade. Door de huizen geconcentreerd naast elkaar te zetten, was de bouwtijd korter en waren de kosten lager. De stijl wordt toegankelijk voor de kleine burgerij.

In geen vijftien jaar tijd ontwerpt Blerot zo’n zestig woningen in Brussel. Hij gaat helemaal los in de Vanderschrickstraat in Sint-Gillis. Van nummer 1 tot 25 palmt de architect een groot deel van de straat met zijn oeuvre in, ook wel het Blerot-geheel genoemd. Jammer genoeg worden ze onvoldoende onderhouden en raken sommige gevels in verval.

Nuttige sierelementen

Elke art-nouveaugevel kan je herkennen aan gedetailleerde natuurelementen. Ze vallen op door hun decoraties van bloemen, kronkelende bladeren en vooral kleurrijke deuren met glas-in-loodramen. Geen toeval dus dat Blerot Florale Art Nouveau studeerde aan de Sint-Lucasschool in Schaarbeek. De bouwstijl is zeer decoratief,

maar daarom niet per se inefficiënt. Blerot wilde het praktische aan het esthetische koppelen, want elk sierelement moest ook een nuttige functie hebben.

Het smeedijzeren hekwerk van klimplanten voor de ingangsdeuren dient om het glasraam te beschermen en is tegelijkertijd ook een deurknop. De weelderig gehouwen steenconsoles aan de gevel zijn belangrijk om de eerste verdieping te ondersteunen en eveneens niet alleen decoratief. Elk huis is ook voorzien van een schoenenkrabber, handig voor in een tijd toen straten nog niet geasfalteerd waren.

Wie benieuwd is en een werk van Blerot wil spotten, moet op zoek gaan naar het ingegraveerde epigraaf ‘Ern: Blerot’ aan de voorzijde van het huis. Veel Blerot-gevels in Brussel hebben de tand des tijds jammer genoeg niet doorstaan en zijn ondertussen afgebroken, maar Blerots nalatenschap blijft gelukkig op sommige plekken nog wel zichtbaar in onze stad.

JILL

CLAES/LUANA DIFFICILE

Isidora is acht en woont in Vorst. Daar woont ze wel graag, maar ze mist de natuur. “In de Ardennen zijn er bomen, weiden en mooie planten.”

‘Ik lees zo’n vijf boeken per week’

Elke week gaat BRUZZ op bezoek bij een kind in zijn of haar slaapkamer. Deze week gaan we langs bij Isidora (8) in Vorst. Op de Steinerschool in Anderlecht leert ze knutselen, breien, schilderen, sporten en nog veel meer. “Later wil ik worden zoals Leonardo da Vinci, hij kan een beetje van alles.”

door Emilia De Feyter foto Saskia Vanderstichele

Wat doe je graag op school?

Dictee, ik maak bijna nooit spellingsfouten. Vanaf de kleuterklas hebben mijn ouders me leren schrijven. Op mijn zesde begon ik boeken te schrijven. Ik wil later schrijfster worden, of zoals Leonardo da Vinci. Hij kan een beetje van alles: hij bedacht coole uitvindingen, hij schilderde ... Hij had ook ADHD, net als ik.

Op welke manieren uit zich dat?

Het heeft z’n goede en slechte kanten. Het goede is dat ik altijd energie heb en gemotiveerd ben om dingen te doen. Het slechte is dat ik impulsief ben, en wanneer ik thuiskom, ben ik moe en snel geïrriteerd.

Vanwaar ken je Leonardo da Vinci?

Ik ben een supergrote fan (toont een boek over hem). In april gaan we naar zijn tentoonstelling. Ik ben een boekenwurm die overal in rondsnuffelt. Zo kom ik veel te weten.

Hoe kom je aan al die boeken?

Ik ga elke week naar de bib. Ik vind lezen zo leuk, mijn ouders moeten me soms stoppen. Mijn lievelingsschrijfster is J.K. Rowling? (Toont boeken) Deze twee heb ik in één dag uitgelezen. Per week lees ik zo’n vijf boeken. Als je goed kan lezen, kan je helemaal in het boek zitten. Dan lijkt het alsof je het zelf beleeft.

Wat schrijf je zoal?

Ik inspireer me op boeken die ik lees. Ik schrijf griezelverhalen of spannende verhalen met draken of monsters.

Wat vind je van Vorst?

Leuk, maar ik had toch liever in de Ardennen gewoond. Daar zijn bomen, weiden en mooie planten. Hier vind ik het niet zo mooi en niet zo leuk om benzine van auto’s in te ademen. Ik had dus wel liever in een andere stad gewoond, maar het is nog altijd beter dan ergens wonen waar je niet kan ademen. Op Mars bijvoorbeeld.

Is er genoeg natuur in Brussel?

Nee. Ik vind ook dat er minder CO2-uitstoot moet zijn. Ik heb ergens gelezen dat de CO2-uitstoot niet genoeg verminderd is sinds 2015. Ik denk dat we minder met de auto moeten rijden, meer vegetarisch moeten eten, zoals ik, en minder elektriciteit gebruiken.

Je bent dus vegetariër?

Ja, sinds een maand. Vlees is slecht voor het milieu. Zo gaat onze wereld kapot. Ik heb een voorgevoel dat het niet goed gaat aflopen. Er gaan ook meer ziektes komen.

Wat zou je doen om dat te veranderen?

Het hangt af van tegen welke mensen ik het heb wanneer ik bijvoorbeeld ga manifesteren: er zijn mensen die ernaar luisteren of mensen die zich het niet aantrekken. Ik heb al eens een brief geschreven naar de eerste minister over de klimaatopwarming. De minister heeft nooit geantwoord.

Waarvoor zou je nog manifesteren?

De wereld zou eerlijker moeten worden. Iemand zou moeten

langsgaan bij alle mensen. De mensen die te veel geld hebben, zouden wat kunnen afgeven. De mensen die te weinig hebben, zouden wat kunnen krijgen. Zo komt het wat meer in evenwicht. Er zijn mensen met een gouden wc en andere leven op straat.

Wat is jouw droom?

Dat ik met dieren kon praten. “Hey kat, kan jij even de post gaan bezorgen? Ik ben te lui”, of “Hey, hond, kan jij een pizza bestellen?”

Waar ben je trots op?

Ik ben blij dat ik goed kan lezen en schrijven. Ik ben soms een stoefer, maar ik ben ook slecht in dingen waar anderen goed in zijn. Iedereen heeft z’n eigen ding waar hij goed in is. Bij mij is dat taal.

Reeks nalezen?

Lees de hele reeks op www.BRUZZKet.be/slaapkamer

‘JE LIS CINQ LIVRES PAR SEMAINE’

FR Isidora, 8 ans, vit à Forest. Elle est un rat de bibliothèque et regorge de nouvelles théories et inventions. À l’école Steiner à Anderlecht, elle tricote, peint et fait plein d’autres choses. Elle écrit des livres depuis ses six ans. Si elle veut devenir autrice ? « Plus tard, je veux être comme Léonard de Vinci, il sait faire plein de choses. »

“Ik heb al eens een brief geschreven naar de premier over de klimaatopwarming”

‘I READ FIVE BOOKS A WEEK’

EN Isidora (8) lives in Vorst/Forest. She is a real bookworm who has no shortage of new theories and inventions. At the Steiner school in Anderlecht, she does crafts, knitting, painting, sports, and much more. She has been writing books since she was six. “I would like to be like Leonardo da Vinci, he knew how to do a bit of everything.”

Literatuur

Het verdriet van Brussel: Hugo Claus en zijn band met de hoofdstad

‘Ik vind Brussel een afschuwelijke stad met hybridische mensen’

“Hugo Claus maakte intens gebruik van de Brusselse culturele infrastructuur, de stad zelf zei hem niet zoveel.” In De levens van Claus, een nieuwe biografie over de schrijver, toont auteur Mark Schaevers hoe Brussel op bepaalde momenten in het leven van Claus een cruciale rol speelde.

door Maarten Goethals

Ik vind Brussel een afschuwelijke stad. Een afschuwelijke stad met hybridische mensen.” Hugo Claus, nooit verlegen om een provocatie, geeft in 1968 tijdens een interview zijn eerlijke mening over de hoofdstad. En die valt niet bijster positief uit. Vooral de Brusselaars moeten het ongelden. “Ze hebben bijvoorbeeld een manier van zonder ophouden woordspelingen te maken die me ergert.”

Ongeveer twintig jaar later lijkt Claus dan weer net het tegenovergestelde te beweren. In een gesprek met Le Vif in 1985 zegt hij zonder verpinken: “Ik hield van Brussel en het spijt me dat men het verwoest heeft. Ik ga er niet meer naartoe.” De verwoesting refereert aan de grote afbraakwerken. En “men”, dat zijn de politici en betonkoningen die elkaar vinden in schimmige, lucratieve deals.

Maar hoe moeten we de houding van Claus jegens Brussel dan juist opvatten? Als oprecht en gewijzigd doorheen de tijd, of

eerder afhankelijk van het moment en van hoe de wind stond?

Mark Schaevers ziet in die wispelturigheid eerder het zoveelste bewijs van “die dubbelzinnige verhouding die zo kenmerkend was voor Claus.” Schaevers, oud-journalist van Humo, schreef met De levens van Claus een vuistdikke biografie van de schrijver, dichter, schilder, beeldend kunstenaar, film- en toneelmaker, die in 2008 overleed, na een leven in het culturele centrum van Vlaanderen en Nederland –met uitstapjes naar Parijs, Amsterdam en Rome. Schaevers werkte tien jaar aan het boek – hij kreeg toegang tot de dagboeken en persoonlijke correspondentie –, en maakte eerder ook al een toneelstuk over Claus, waarin Josse De Pauw de auteur speelde.

“Maar of Claus ooit in Brussel wilde wonen? Dat weet ik niet. Ik vond alvast geen bewijs in die richting. Claus is in Brugge geboren en in Kortrijk opgegroeid, West- en Oost-Vlaanderen bleven zijn umwelt. Maar de hoofdstad speelde wel

een cruciale rol in zijn leven.” Schaevers selecteert voor BRUZZ vijf levensbepalende momenten/plaatsen/invloeden.

Het Goudblommeke in Papier

Misschien wel de bekendste link tussen Claus en Brussel bij het grote publiek is Het Goudblommeke in Papier. In het oerbekende rariteitencafé in de Cellebroersstraat vierde de schrijver in 1955 zijn huwelijk met zijn eerste vrouw, Elly Overzier. Dat gebeurde in aanwezigheid van familie en een aantal vrienden, zoals de Nederlandse dichter Simon Vinkenoog, schrijfcollega’s Jan Walravens, Louis Paul Boon en schilder Roger Raveel – Karel Appel stuurde een telegram.

Literatuur Het verdriet van Brussel: Hugo Claus en zijn band met de hoofdstad

Volgens aanwezigen was de sfeer opperbest, en bijwijlen licht scabreus. Zo liep de cafébaas op een gegeven moment rond met een kelk, met daarin een gouden fallus verwerkt. Ook werd er “spectaculair gedanst,” vertelt Schaevers, en de wonderschone Elly vulde regelmatig de wijnglazen. “Om de tien minuten.” Op het huwelijksmenu stonden onder andere huisgemaakte geperste kop en verse hardgekookte eieren. Een accordeonist speelde de hele avond deuntjes.

Wie daar achteraf ook een kater aan overhield, vertelt Schaevers, was Geert van Bruaene, de legendarische eigenaar van het café. Hij moest vele klaagbrieven naar Claus sturen om de schrijver aan te manen zijn rekening te betalen. “Was het feest niet perfekt? Circa honderd frank per invité! Denk je misschien, m’n beste Hugo, dat ik schatrijk ben?”

Op de website van Het Goudblommeke in Papier staat een filmpje van een re-enactment van het huwelijk, opgevoerd in het kader van Erfgoeddag in 2016.

Rolin-kazerne in Etterbeek

In 1949 moet Claus, dan twintig jaar oud, zijn militaire dienstplicht vervullen. Eerst in Luik, daarna in Brussel, toegevoegd aan het Administratief Bataljon van het ministerie van Defensie, waar hij volgens een bevoorrechte getuige genoot van “een vrij liberaal regime.”

Claus sliep in die periode in de Rolin-kazerne in Etterbeek, en werkte als redacteur voor het weekblad Soldatenpost De redactie bevond zich aan het Dailly-

plein. Wat hij daar deed? Naar eigen zeggen “voornamelijk knippen en plakken” – maar ook humoristische bijdragen schrijven.

Zijn kamergenoot omschreef Claus als “bescheiden, hij viel niet op.” In de ochtend marcheerden de twee jonge kerels “langs de grote lanen naar Schaarbeek, of we namen de tram.”

De grote betekenis van die tijd ligt niet in het opdoen van militaire kennis of het verdedigen van het vaderland – Claus was overigens geen volbloed pacifist, met zijn jongensachtige fascinatie voor uniformen. Maar wel in het bijspijkeren van zijn kennis over de filmcultuur. Zo vaak als hij maar kon, trok hij naar de cinemazaal. Brussel kende toen een bruisend bioscoopleven – net als een interessante jazzscene.

In zijn eigen herinneringen: “Je had een bioscoop die heette de Ciné Américain en daar zag je een slag films wat ik mis en die je nooit meer ziet, dat was de burlesque-film. Het waren zeer opwindende films. Die films veranderden op donderdag en dan kon je daar de Belgische elite zien zitten, waaronder Louis Paul Boon en Jan Walravens.”

Galerie Taptoe

“Claus maakte goed gebruik van de Brusselse culturele infrastructuur,” zegt Schaevers. “In dat opzicht durf ik te spreken van een intense verhouding met de hoofdstad.” Het beste voorbeeld daarvan vormt Galerie Taptoe: “een outpost of progress destijds in het oerwoud Brussel.” De biograaf bedoelt daarmee dat Brussel in die tijd – de jaren 1950 – bekendstond als

“Claus bekeek Brussel vooral geamuseerd als het toneel waarop de Belgische politiek zich afspeelde”

“een grotendeels ingeslapen stad, met een vrij provinciale sfeer.” Het Brussel van vóór de komst van Europa. Maar Galerie Taptoe, gelegen aan het Oud Korenhuis, vormde daar een uitzondering op. Wat eens een vervallen pand was, groeide uit tot een bar, waar de cognac rijkelijk vloeide, een tentoonstellingsruimte en een vergaderplek waar schilders, beeldhouwers en andere kunstenaars regelmatig samenkwamen. Schaevers: “Het had iets van een wederopstanding van Cobra” – de stroming die het kinderlijke en het intuïtieve boven iedere vorm en inhoud liet primeren.

Namen van toen – Pierre Alechinsky, Asger Jorn, Roel D’Haese en Maurice Wyckaert – staan vandaag internationaal op de kaart als gegeerde kunstenaars.

Galerie Taptoe was voor Claus vooral belangrijk, omdat hij er in 1956 zijn eerste solo-expositie als schilder organiseerde. Wat een bezoeker allemaal kon ontdekken op zijn werken? “Grappenmakers, gruwels, hele oude bedroefde mannetjes, melancholieke blauwe ruiters, beduusde kinderen, brutale meiden, hard- en zachtpraters, lachende dwazeriken of benauwde heiligen, opstandelijke of liefelijke vleiers …”

Taptoe was om nog een tweede, zijdelingse reden belangrijk in zijn leven: via Maurice Wyckaert vond Hugo Claus later een boerenhof in Nukerke, Oost-Vlaanderen.

In 1966 was Hugo Claus een van de hoofdacts van Poëzie in het Paleis, Op de foto ment hij het volk tijdens de Nacht van de Poëzie in 1980, een

Paleis voor Schone

Kunsten

Vooral in de eerste helft van zijn leven speelde, naast de KVS, het Paleis voor Schone Kunsten –tegenwoordig: Bozar – een bepalende rol. Bijvoorbeeld omdat in oktober 1953 zijn eenakter De getuigen er in een klein zaaltje in première ging – Claus was toen ook zelf regisseur. Later mocht hij ook een solotentoonstelling houden met zijn schilderwerk, terwijl hij nochtans zei: “Eigenlijk voel ik mij geen schilder.”

Het Paleis voor Schone Kunsten vormde ook het decor voor het legendarische Poëzie in het Paleis, een soort literaire massahappening in 1966 met de grootste namen van die tijd, en met Claus als een van de hoofdacts. En in 1968 werd er een protestavond georganiseerd naar aanleiding van zijn op til staande veroordeling voor Masscheroen, een toneelstuk dat eindigde met drie naakte mannen, die samen de Heilige Drievuldigheid moesten verzinnebeelden. Destijds, in het katholieke Vlaanderen, was dat ongehoord en schandelijk. Het leverde Claus een veroordeling op tot een effectieve celstraf van vier maanden, die na beroep werd omgezet naar een voorwaardelijke. Hij moest wel nog een boete betalen van 10.000 Belgische frank (250 euro).

Ook Marc Didden, die ooit meespeelde in een toneelstuk en een film van Claus, cureerde in 2018 niet toevallig in Bozar de tentoonstelling en hommage Con amore “Dit gebouw richt zich ook tot de Franstaligen, en Claus betekent ook iets in Franstalig België,” liet Didden optekenen in BRUZZ.

Pastorie van Koekelberg

Brussel inspireerde Claus ook op een andere manier: als dankbaar literair materiaal. Als input voor zijn verhalen. Het mooiste voorbeeld daarvan is Omtrent Deedee, een roman over een familiefeest dat eindigt in “een mengeling van seksualiteit en geweld,” zo leest het achterplat. Een van de hoofdpersonages heet Natalie. Zij woont in bij een pastoor en wil meer dan louter een platonische verhouding met de geestelijke. Maar die geilt op zijn beurt dan weer op haar neefje.

Wat blijkt? Claus moest die plot niet ver gaan zoeken, vertelt Schaevers. “Hij gebruikte een voorval in de directe familiekring, van de kant van de Vanderlindens (zijn moeders kant, red.). Het deed zich voor in de pastorie van Koekelberg. Alleen heeft Claus dat vakkundig verborgen, en van Brussel een dorp in West-Vlaanderen gemaakt.”

Maar misschien dé referentie naar Brussel in het oeuvre van Claus ligt in zijn magnum opus: Het verdriet van België

Daarin houdt een zekere madame Laura een bordeel open in de Louizalaan, en tijdens de Tweede Wereldoorlog vindt hoofdpersonage Louis Seynaeve er boeken die de bezetter catalogiseerde als verboden, als aberrant. Later in de roman komt Louis voor een tweede keer in de hoofdstad aan: hij “stapte uit in het Brusselse Zuidstation, in de doordringende geur van chocolade. In de eerste taxi van de rij, het kleinste wagentje, las de chauffeur in Le Soir maar toen hij boerke-van-den-buiten-Louis zag sprak hij Brussels Vlaams en deed hem voorin zitten.”

Het hoofdpersonage Louis groeide, net als Claus zelf, op in een Vlaamsgezinde familie, die in de Duitse bezetter mogelijkerwijs de bevrijding van Vlaanderen en zijn cultuur zag. Kan dat een verklaring bieden voor het feit dat de schrijver nooit een diepe affectie voor het tweetalige Brussel koesterde? Schaevers denkt van niet. “Claus bleef de collaboratie wel door een flamingantische bril bekijken, maar van het Vlaams-nationalisme nam hij al vroeg afscheid. Hij bekeek Brussel vooral geamuseerd als het toneel waarop de Belgische politiek zich afspeelde. Over de communautaire problemen liet hij zich zelden uit.

Al is er wel die geestige passage in Het verdriet van België, waarin een personage opmerkt: “Brussel is altijd een Vlaamse stad geweest!” en van een practicus het antwoord krijgt: “Dat gaat ge daar in ’t Frans moeten uitleggen!”

De levens van Claus verscheen bij De Bezige Bij. Op 17/4 spreekt Mark Schaevers over zijn biografie in Passa Porta, passaporta.be

‘JE TROUVE QUE BRUXELLES EST UNE VILLE HORRIBLE PLEINE DE GENS HYBRIDES’

FR « Hugo Claus a utilisé l’infrastructure culturelle bruxelloise de façon intense, mais la ville en soi ne lui plaisait pas trop. » Dans De Levens van Claus, une nouvelle biographie à propos de l’écrivain, l’auteur Mark Schaevers met en avant le rôle prépondérant de Bruxelles à plusieurs moments de la vie de Claus. « Je trouve Bruxelles horrible. Une ville effroyable pleine de gens hybrides », dixit Hugo Claus, connu pour ne pas avoir peur de la provocation, lors d’une interview à propos de la capitale en 1968.

TITEL SAMENVATTING

‘I THINK BRUSSELS IS A HORRIBLE CITY WITH HYBRID PEOPLE’

EN Bodytekst samenvatting

EN “Hugo Claus made a great deal of use of Brussels’ cultural infrastructure but the city itself didn’t mean much to him.” In De levens van Claus, his new biography about the writer, author Mark Schaevers explains how Brussels at certain points played a crucial role in Claus’ life. “I think Brussels is a horrible city. A horrible city with hybrid people,” was how the writer of The Sorrow of Belgium, never shy of a provocation, explained his honest opinion of the capital during an interview in 1968.

een literaire massahappening in het Paleis voor Schone Kunsten. soortgelijk initiatief.

© BELGA

door Charlotte De Cort

Glad in Ganshoren

Charlotte De Cort is een Brusselse scenarist en regisseur. Ze schrijft met filmische flair over haar ervaringen in de stad die haar inspiratie leveren voor nieuwe filmcreaties.

“Intimiteit is niet altijd met de benen gespreid liggen, maar echt gesprekken voeren”

Om de drie weken boek ik een afspraak bij de schoonheidsspecialiste in Ganshoren. Ik ken het ritueel wanneer ik de naar lavendel geurende ruimte binnenkom: de gordijnen gaan dicht, mijn jas wordt aangenomen, en de rest van mijn kledij mag ik achterlaten bij de paravent. In mijn onderbroek schuifel ik naar de tafel tussen de met certificaten beklede muren. Ik ben in goede handen – letterlijk en figuurlijk.

Dat merk ik aan de details. Bijvoorbeeld aan de temperatuur van de was die ze gebruikt voor de ontharing. Niet te koud, niet te warm. Precies goed. Haar techniek is doortastend en efficiënt: op de pijnlijkste momenten, wanneer ze het goedje wegtrekt van mijn edele delen, leidt ze mij van de pijn af door vragen te stellen. Comment va la vie? Ondertussen weet ze dat ik thuis de jongste ben, en l’artiste de la famille. Haar dochter zit ook in film, en klopt wat extra uren bij haar moeder door geïnteresseerde klanten te piercen.

Et l’amour? Ik vertel haar over de ups en downs, en vraag

haar naar de geheimen van haar geslaagde huwelijk. Terwijl ik daar lig, met mijn benen gespreid, bedenk ik dat de echte intimiteit niet mijn intieme delen zijn, maar de gevoerde gesprekken. In dat opzicht vind ik vijftig euro een goede deal: ik krijg niet uitsluitend vervelende vragen zoals bij de therapeut, maar kant-en-klaar levensadvies. Inclusief een gesoigneerd en glad lijf. Tussendoor kijkt ze naar mijn huid, en zegt ze dat ik een gezichtscrème moet gebruiken. Om te beginnen is luchtvervuiling de vijand van de huid. Botox is brol. En door de manier waarop ze mij culinaire raad geeft, weet ik gewoon dat ze al even vakkundig is in de keuken als in haar praktijk. En ik geloof alles wat ze zegt, want met haar volle haardos en ronde gezicht ziet ze eruit als een meisje van vijfenveertig.

Wanneer de ergste pijn voorbij is, draai ik mij om op tafel, en praten zij en ik over luchtigere dingen. Ze neemt mij mee naar de toverachtig mooie natuur in het vroegere Babel, Irak, waar ze vandaan

komt. Hoe mooi haar land ook is, met haar ondernemende geest zag ze daar geen toekomst. Ze port mij ook aan om eens naar haar boetiek in Anderlecht te komen. Ik zeg dat ik mij op het genderspectrum niet zozeer aan de übervrouwelijke kant bevind, en daarom geen jurken draag, maar ze wimpelt mijn woorden weg nog voor ik mijn zin helemaal kan uitspreken. Dat ik eerst moet passen voor ik oordeel en zal zien dat ze een kleed in de collectie heeft dat mij op het lijf is geschreven. Noir, et simple

De gordijnen gaan weer open. Ik streel over mijn gladde been en bedank haar voor het propere werk. Ik zeg dat ik een slechte feministe ben, zo bikiniproof en kaal geplukt. Ma belle, drukt ze mij op het hart, men voelt zich lichter als men hier buiten stapt. C’est tout.

Reeks nalezen?

Wie alle columns van BRUZZ wil herlezen, kan de teksten terugvinden op BRUZZ.be/column

3 > 9/4

‘Geluid bloedt, lekt en negeert grenzen’

Kunstenaar en activist Lawrence Abu Hamdan doet onderzoek naar geluiden die verraden wat het daglicht niet mag zien.

Tijdens het Dream City Festival heeft hij het in het Planetarium van Brussel over de constante, onzichtbare maar hoorbare terreur van militaire toestellen in het Libanese luchtruim.

door

Michaël Bellon

Geluidskunstenaar

Tijdens de paasvakantie is het nogal windstil op het vlak van de podiumkunsten in Brussel. Die pauze geeft je dit jaar wel de gelegenheid om het fraaie en uitgebreide programma te verkennen dat het Tunesische Dream City Festival presenteert in KANAL – Centre Pompidou, de Kaaistudio’s, La Mercerie, Decoratelier en het Planetarium van Brussel. Uit drie jaargangen Dream City ontvangen die vijf plekken een selectie dans, performance, muziek, debatten en films. Een van de vele interessante en urgente creaties in het aanbod is de monoloog Daght jahwi van de Libanese kunstenaar, onderzoeker en activist Lawrence Abu Hamdan. Zijn audiovisuele essay is ook een dagboek van de hemel boven Zuid-Libanon, die ‘bezocht’ wordt door duizenden militaire vliegtuigen en drones, vermoedelijk uit buurland Israël.

Abu Hamdan noemt zichzelf behalve geluidskunstenaar ook “private ear.” In samenwerking met mediaorganisaties, grassrootsinitiatieven en ngo’s doet hij onafhankelijk onderzoek dat al gebruikt werd in talrijke forensische rapporten, tribunalen en sensibiliseringscampagnes, maar ook in lezingen, performances, films en publicaties die hun weg vinden naar tal van universiteiten, musea en theaters. Abu Hamdan noemt het gehoor een “conceptueel politiek instrument dat ons perspectief op een bepaald onderwerp of verhaal kan veranderen.” Zijn getrainde gehoor en akoestische analyses komen ten goede aan allerlei vormen van onderzoek. Zo wordt Abu Hamdans organisatie Earshot.ngo wel eens de Bellingcat voor geluid genoemd. Bellingcat is een onafhankelijk netwerk voor burgeronderzoeksjournalistiek, waar Earshot.ngo al mee heeft samengewerkt. Ook Earshot.ngo analyseert misdaadscènes die te maken hebben met mensenrechten-

Geluidskunstenaar en “private ear” Lawrence Abu Hamdan gebruikt zijn oren voor diepgravend onderzoek: “Geluid legt verbanden. Daarom is de analyse ervan een politiek instrument.”

© AIR PRESSURE, LAWRENCE ABU HAMDAN. COURTESY OF THE ARTIST AND SHARJAH ART FOUNDATION

schendingen, maar dan op basis van waargenomen en vastgelegde geluiden op de plaatsen delict.

Oorgetuigen

Uiteraard passen die akoestische analyses in een grotere puzzel, die ook visuele en ruimtelijke analyse en geolokalisatie omvat. Het kan zelfs een mondelinge aangelegenheid zijn, als het gaat om het analyseren van geluiden waar alleen ‘oorgetuigen’ van zijn. Zo werkte Hamdan in 2016 mee aan een onderzoek voor Amnesty International naar de Sednaya-gevangenis van het Syrische regime, waar gevangenen meestal geblinddoekt waren of in het donker van hun cel opgesloten zaten.

“Het Libanese luchtruim wordt overspoeld door legervliegtuigen. Het is oorlog op de achtergrond. Een bom die blijft vallen en nooit de grond raakt”

“Geluid legt verbanden. Daarom is de analyse ervan een politiek instrument. Het brengt mensen en dingen met elkaar in relatie. Geluid bloedt, lekt en negeert ook bepaalde grenzen.”

De nog altijd activistische maar ook artistieke kant van de zaak krijgen we te horen in de geïllustreerde lezing Daght jahwi, die Abu Hamdan in het Planetarium van Brussel zal brengen, en die het resultaat is van een langer lopend onderzoek, dat online werd bijgehouden op Airpressure.info. “Dat onderzoek begon na de grote explosie in de haven van Beiroet op 4 augustus 2020. Veel mensen zeiden toen achteraf dat ze om 18.07 uur (in de minuut voor de ontploffing, red.) vliegtuigen in de lucht hadden gehoord. Dat gaf aanleiding tot heftige discussies en speculaties. Bellingcat heeft toen als eerste de hypothese gepubliceerd dat de geluiden waarschijnlijk het gevolg waren van de grote hoeveelheden zuurstof die net voor de ontploffing aan de lucht werden onttrokken.”

“Maar los van die discussie realiseerde ik mij dat wij in Libanon blijkbaar geobsedeerd waren door die vliegtuigen. Er was dan ook al jarenlang sprake van vliegtuigen in ons luchtruim. Doorgaans negeerden we die, maar er bestonden wel veel mythes over. Met mijn onderzoek wilde ik begrijpen wat er aan de hand was met die vliegtuigen, die deel waren gaan uitmaken van onze

Performance

Lawrence Abu Hamdan op Dream City Festival

omgeving. Toen bleek dat er alleen al in juli, de maand voor de explosie, 440 gevechtsvliegtuigen in ons luchtruim hingen, en in de afgelopen vijftien jaar samen meer dan 22.000. Dat is goed voor een totale gecombineerde vliegtijd van achtenhalf jaar. Dus meer dan de helft van de afgelopen vijftien jaar heeft er in Libanon een vreemd militair toestel boven onze hoofden gehangen.”

Onzichtbare terreur

De gegevens over die gevechtsvliegtuigen bestaan voor een groot deel uit

LAWRENCE ABU HAMDAN ÉCOUTE LE CIEL

FR Le Dream City Festival de Tunis vient secouer les vacances de Pâques avec un chouette programme varié de représentations de danse, de performances, de concerts, de débats et de films. La performance/lecture Daght Jahwi de l’artiste, chercheur, activiste et « private ear » Lawrence Abu Hamdan est un journal intime audiovisuel du ciel au-dessus du sud du Liban, ‘visité’ par des milliers d’avions et de drones militaires. « Le son que font ces appareils est une arme, c’est la guerre en arrière-plan. Une bombe qui tombe sans cesse mais ne touche jamais le sol. »

geluidsopnamen. “We hebben meer dan 400 video’s verzameld waarin je de vliegtuigen hoort, maar zien doe je ze maar zelden. Kleine gevechtsvliegtuigen zijn ook veel luider dan grote passagiersvliegtuigen. Een straaljager heeft een hoorbare straal van 500 vierkante kilometer. Op dit punt wordt het geluid van zo’n vliegtuig een wapen. Het creëert een soort collectieve straf en is een misdaad tegen de menselijkheid. Het geluid dat vliegtuigen maken, maakt al sinds het begin onderdeel uit van de oorlogsvoering. Het is oorlog op de achtergrond. Een bom die vijftien jaar lang blijft vallen en nooit de grond raakt.”

Surveillance of spionage kunnen een excuus zijn voor de vluchten, maar terreur en intimidatie zijn er het directe resultaat van. Wat voor effect heeft dat op de Libanezen? Abu Hamdan: “Als je naar de website gaat en de video’s van de mobiele telefoons bekijkt, dan zie je iets interessants. Je ziet iemand actief de lucht afzoeken naar de vliegtuigen om ze te documenteren, en ondertussen zie je andere mensen op de achtergrond spelen, een biertje drinken en picknicken. De video’s documenteren op die manier twee verzetsdaden die naast elkaar bestaan. De ene verzetsdaad bestaat erin actief op zoek te gaan naar de vliegtuigen, de andere kiest ervoor ze actief te negeren.”

Lawrence Abu Hamdan presenteert Daght jawi op 6/4 in het Planetarium van Brussel in het kader van het Dream City Festival (4 > 13/4), kanal.brussels

LAWRENCE ABU HAMDAN LISTENS TO THE HEAVENS

EN The Dream City Festival from Tunis is coming to shake up the quiet Easter holidays with a fine and extensive programme of choreographies, performances, concerts, debates, and films. The lecture-performance Daght Jahwi by Lebanese artist, researcher, activist, and “private ear” Lawrence Abu Hamdan is an audiovisual diary of the sky above southern Lebanon, which is “haunted” by thousands of military aircrafts and drones. “The sound those aircrafts make is a weapon, it’s background war. A bomb that keeps falling but never hits the ground.”

Pop & JazzArt & Lit Film

Fusionkeuken

In het zog van de Amerikaanse band Khruangbin wellen nog meer groepen op die hun songs instrumentaal houden, een voorliefde voor dromerige, twangende gitaren etaleren en inspiratie zoeken in het Oosten. Glass Beams is een gemaskerd trio uit het Australische Melbourne, dat op zijn nagelnieuwe ep Mahal een psychedelische saus bindt met westerse, Indiase en Zuid-Aziatische ingrediënten. Als je eenmaal van hun fusionkeuken geproefd hebt, laat de smaak je niet meer los.

GLASS BEAMS 5/4, Botanique, botanique.be

Miauw

De Amerikaanse bassist Stephen Lee Bruner alias Thundercat was lang iemand van de kleine letters, hij leende zijn baskunsten uit aan onder meer Ariana Grande, Kendrick Lamar en Kamasi Washington. Intussen bouwde Bruner ook aan een solocarrière, die met zijn albums Drunk en It is what it is de voorbije jaren in een stroomversnelling kwam. Daarop toont de feliene superheld dat hij net zo goed tuk is op funk en jazz als op glimmende pop en yacht rock

THUNDERCAT 9/4, Ancienne Belgique, abconcerts.be

Prins Pierre

Pierre de Maere werd in 2022 ingehaald als de nieuwe Stromae. De in Ukkel geboren popzanger verkaste naar Frankrijk, waar hij prompt een Victoire de la Musique in de wacht sleepte als mannelijke revelatie, een award die hem overhandigd werd door ... Stromae. Met zijn debuut Regarde-moi kroonde De Maere zich vorig jaar tot nieuwe prins van de belpop, een status die hij in het Koninklijk Circus mag bevestigen. (TZ)

PIERRE DE MAERE 9 & 10/4, Koninklijk Circus, cirque-royal-bruxelles.be

Nobele stem

Brussel krijgt niet elke week een Nobelprijswinnaar over de vloer. Maar als het internationale literatuurhuis Passa Porta twintig kaarsjes uitblaast, is er net iets meer mogelijk. Met Abdulrazak Gurnah komt de winnaar van de hoogste literaire onderscheiding ter wereld uit 2021 naar De Munt. De in Tanzania geboren Britse auteur van Paradijs en Hiernamaals, en ooit zelf een vluchteling, zal een stem geven aan die mensen wier stem door de geschiedenis gesmoord werd.

MEET THE AUTHOR: ABDULRAZAK GURNAH 8/4, De Munt, passaporta.be

Op de buiten

Edji Gallery zag in 2022 het licht toen Ranji Safarian en Edward van Houtte, twee alumni van Sotheby’s Institute of Art, de rafelranden van de galeriescene naar het centrum wilden trekken om zo de spots op kunstenaars uit gemarginaliseerde gemeenschappen te richten. Met Beyond the fields krijg je via het werk van de Amerikaanse schilders Robert Martin en Holden Willard een inkijk in het leven als queer in ruraal Amerika.

BEYOND THE FIELDS > 27/4, Edji Gallery, edjigallery.com

Drukwerk

In de oude drukkerij van de Nationale Bank worden sinds 2020 geen bankbriefjes meer gedrukt. Maar dat betekent niet dat er niet naarstig aan ander drukwerk werd gezwoegd. Acht stripmakers maakten ruim een jaar lang tijdelijk gebruik van het modernistische pand als gedeeld atelier. Hun samenwerking werpt nu een papieren seize-mains de wereld in, die ook de basis vormt voor een expo in het Stripmuseum. (KS)

DE DRUKKERIJ 8/4 > 2/6, Stripmuseum, stripmuseum.be

Traagste bankoverval ooit

Een bankbediende ziet het niet zitten om zijn hele leven een loonslaaf te blijven, maar zijn pensioenplan impliceert zowel een celstraf als een halve medeplichtige. Los delincuentes trakteert op een wel heel trage en knullige bankroof. De Argentijnse film duurt drie uur, maar je verveelt je geen seconde, want het verhaal gaat voortdurend een andere kant uit dan verwacht en de humor is heerlijk onderkoeld. De verrassing van de maand.

LOS DELINCUENTES AR, dir.: Rodrigo Moreno, act.: Daniel Elías, Esteban Bigliardi

Grafrover of Orpheus?

Vergeet Lara Croft en Indiana Jones. Regisseuse Alice Rohrwacher voert in de beeldschone, magisch-realistische fabel La chimera echte grafrovers op en werpt opnieuw de vraag op hoe we moeten omgaan met ons verleden. Josh O’Connor speelt een mysterieuze Engelsman die begin jaren 1980 Italiaanse grafrovers wijst waar de schatten van de Etrusken liggen. Zelf zit hij met zijn hoofd bij zijn verdwenen geliefde. LA CHIMERA IT, dir.: Alice Rohrwacher, act.: Josh O’Connor, Isabella Rossellini

Bibber en BIFFF

Niet alleen horrorfans kijken halsreikend uit naar wat het populaire Brussels International Fantastic Film Festival (BIFFF) voor hen in petto heeft. Het BIFFF biedt ook onderdak aan liefhebbers van thrillers, scifi, sprookjes en alle andere vormen van fantastiek. De 42e editie focust op de Franstalige genrecinema, maar opent met Civil war van Alex Garland, waarin Kirsten Dunst een oorlogsfotografe speelt die de horror van een nieuwe Amerikaanse burgeroorlog beleeft. (NR) BIFFF 9 > 21/4, Brussels Expo, bifff.net

Los delincuentes

Meet the author: Abdulrazak Gurnah Glass Beams

Het BRDCST-festival biedt zendtijd aan Meril Wubslin

‘Onze filosofie is: waarom niet?’

Op de hoogmis voor muzikale vrijbuiters BRDCST kaapt de Londense elektronicamuzikante Tirzah een avond lang de zendmast. Hippe avonturiers als Mica Levi en Loraine James mogen samen met haar de ether vullen, maar ook het Brussels-Zwitserse Meril Wubslin, een band met een naam die klinkt als een mangapersonage. “Ik ben nogal verslingerd aan scifistrips en heb daar een paar namen uit geplukt,” zegt Christian Garcia-Gaucher, een naar Brussel uitgeweken Zwitser die de groep in 2010 oprichtte samen met zijn landgenote Valérie Niederoest. “Onze naam is zo moeilijk dat je hem net langer onthoudt.”

Meril Wubslin bracht zopas zijn vierde album uit, Faire ça, een plaat die werd geproducet door Kwake Bass, een Londense klankentovenaar die eerder al Kae Tempest en Sampha van donkere zoemtonen voorzag. En die getrouwd is met ... Tirzah. “Maar dat wist ik helemaal niet,” glimlacht Garcia-Gaucher. “Toen we in zijn studio in Zuid-Londen aan het werk waren, zag ik een hoop kabeltjes die ‘Tirzah’ gelabeld waren. Pas na verloop van tijd heb ik de link gelegd.”

Garcia-Gaucher wilde met Kwake Bass aan de slag gaan omdat zijn grootstedelijke melange van hiphop en jazz net zo anders is dan de rauwe, tussen postrock en triphop meanderende folkmantra’s van Meril Wubslin. “Ik zocht iemand die ons naar een andere dimensie kon loodsen. Wij willen als band nieuwe terreinen verkennen en niet ter plaatse blijven trappelen.” Kwake Bass injecteerde de rauwe klanken van Meril Wubslin met een tribale gloed. “Toen ik als tiener de muziek van artiesten als Steve Reich, Terry Riley en Glenn Branca ontdekte, was dat voor mij een openbaring,” vertelt Garcia-Gaucher. “Ik hou van die herhaling en de laagjes die je aan dat klankpalet toevoegt. Die herhaling hoor je ook in tribale muziek.”

Opvallend is dat de groep zijn hypnotiserende klankpalet verlucht met marimba. “We hebben veel met Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp getourd, en zij gebruiken meerdere marimba’s. Ook bij Steve Reich is de marimba een belangrijk instrument.”

Achter Faire ça en het fraaie artwork van de Colombiaanse artiest Felipe Carrion schuilt een handzame filosofie, zegt Garcia-Gaucher. “Die titel is kort voor ‘Pourquoi faire ça?’, een levenshouding die ons al veel fijne dingen heeft opgeleverd. Zoals werken met Kwake Bass of de marimba gebruiken.”

TOM ZONDERMAN

Faire ça is uit bij Bongo Joe. Meril Wubslin treedt op 5/4 op tijdens BRDCST in de Ancienne Belgique, abconcerts.be

‘A BEGUILING FANTASY OF LOST LOVE’ THE

Eat & Drink Win Tickets

Da Long Yi

Brussel was een van de weinige internationale steden waar je geen hotpot – de ultrapopulaire Chinese fondue – kon eten. Daar is nu verandering in gekomen dankzij het ontregelende Da Long Yi. Het fenomeen van de hotpot maakt al een hele tijd furore in China en bij Chinese expats. De meest enthousiaste fans hadden er zelfs een aller-retour BrusselDüsseldorf voor over om gezellig te kunnen smullen van de Chinese fondue met een beperkt caloriegehalte, waarbij groenten en dierlijke eiwitten worden gegaard in een dampende bouillon.

Met Da Long Yi strijkt nu de hotpot eindelijk ook neer in Brussel. De franchise werd in 2013 opgericht en komt rechtstreeks uit Chengdu, Sichuan. In iets meer dan tien jaar tijd hebben de restaurants en vestigingen (meer dan 300!) zich als een

Il pleut dans la maison

5x2 tickets, vanaf 10/4 in de Brusselse zalen

De film waarmee de Brusselse Paloma Sermon-Daï furore maakte in Cannes, komt op 10 april thuis. Mail ‘Maison’

lopend vuurtje verspreid, van Los Angeles tot Auckland, en nu dus ook Brussel.

Toen we op een zondagavond rond 20.30 uur de voordeur openduwden, werd al snel duidelijk hoe populair de plek is: de zaak was helemaal volgeboekt. Het overladen interieur – een kruising tussen een Zwitserse chalet en een Chinees restaurant van de eerste generatie – is amusant. De bediening is even innemend als efficiënt, bestellingen geef je zelf door via een tablet.

Wij namen met z’n vijven plaats aan een ronde tafel, waar in het midden één –of meerdere, dankzij een ingenieus draaisysteem – bouillon stond te pruttelen. Voor wie, net als wij, het principe niet kent, is de eerste hotpot een ontregelende ervaring, je wordt bedolven onder een lawine aan informatie. Toch genoten we van het moment.

Chantal Akerman. Travelling

5x2 tickets, Bozar, > 21/7

Bozar eert Chantal Akerman, de Brusselse regisseuse die de beste film aller tijden maakte: Jeanne Dielman. Mail ‘Akerman’

Stuur het trefwoord, samen met je adres en telefoonnummer, naar win@bruzz.be

Ook op tafel blijft die ervaring even ontregelend. Het trio van bouillons (paddenstoelen, tomaat en pikant voor 17,90 euro), met pittigheidsniveau ‘beginners’, was al een echte beproeving voor het gemiddelde westerse palet. Pluma van Iberisch varkensvlees (9,90 euro), yam (5,90 euro), paksoi (4,90 euro), mais (4,90 euro), pijlinktvis (8,90 euro), verse ambachtelijke noedels (5,90 euro): de tafel ligt bezaaid met ingrediënten, die allemaal lekker zijn, zeker de gerookte Japanse worstjes (8,90 euro). Al verloren we, door een gebrek aan ervaring, soms eten in de bouillon, of lieten we het net te weinig garen.

Op het drankfront, ten slotte, slaat de Silly Pils van het vat (3,90 euro) een goed figuur.

TEKST: MICHEL VERLINDEN

FOTO: SASKIA VANDERSTICHELE

Bird

5x2 tickets, La Mercerie, 11/4

Sofiane Ouissi doet ons middels een dans met twee vogels nadenken over onze relatie met al wat leeft. Mail ‘Bird’

Brandhoutkaai 55, Brussel, dalongyi.be

De vijf inzichten Annelies Van Dinter

‘Leg je aannames onder de loep’

Straks staat Annelies Van Dinter samen met Louis Evrard op het BRDCST-festival met de bejubelde band Pruillip. Hier articuleert ze enkele pertinente inzichten.

door Michaël Bellon

“Consider everything an experiment” (kunstdocente Sister Mary Corita Kent)

Ik wil mezelf liever niet te veel herhalen in wat ik doe. Tegelijk hoef je het warm water ook niet opnieuw uit te vinden. Experiment kan in kleine dingen zitten, al hou ik wel van wat uitdaging en begeef ik me, ook in mijn persoonlijke leven, graag op onbekend terrein.

“Allow yourself the uncomfortable luxury of changing your mind” (Maria Popova van blog The Marginalian) Het leven vergt veel flexibiliteit, en verandering voelt vaak oncomfortabel maar is eigenlijk de enige constante. Leg daarom je eigen geloofssystemen en aannames regelmatig onder de loep. Het voelt enorm bevrijdend om te ontdekken dat alles slechts een constructie is.

Kies voor vreugde en optimisme

Mijn lief is een echte optimist en een geweldige leraar in lichtheid en plezier. Wij mensen hebben soms de neiging om alle worstcasescenario’s in ons hoofd af te lopen, maar als je vanuit optimisme vertrekt, heb je je tenminste goed gevoeld, ook al loopt het fout af.

“When someone shows you who they are, believe them the first time” (Maya Angelou)

Je kan snel iemands ware kleuren zien. Negeer die niet en leer naar je intuïtie te luisteren. Evengoed hoef jij mensen die jou proberen te vertellen wie jij bent niet te geloven. Jij bent de enige waker over je eigen integriteit. De aannames van anderen onthullen vooral veel over hen.

Leer oké te zijn met het niet-weten

Kennis is rijkdom, maar soms is rust vinden in het niet-weten – wat haaks staat op wat klassieke schoolsystemen ons inlepelen – een nog groter geschenk. Ik heb vertrouwen in de eb en vloed der dingen. Met de tijd ontvouwen de antwoorden zich vaak vanzelf.

Pruillip siert op 7/4 de affiche van het BRDCST-festival (4 > 8/4) in de Ancienne Belgique, abconcerts.be

© EVA

VLONK

Bekijk al onze boeiende vacatures op jouwstijl.be

Thuisverpleging is zoveel méér!

Wist je dat wij ook vacatures hebben voor:

-referentieverpleegkundigen wond- & stomazorg GGZ & dementie palliatieve zorg & oncologie verpleegtechnische zorgen diabetes -verpleegkundigen zorgopstart -verpleegpostverpleegkundigen -adjunct hoofdverpleegkundigen -stagementoren -nachtverpleegkundigen

Meer info of solliciteren?

016/31 79 28 solliciteren@wgkvlb.be

Elektrisch rijden in Brussel? Simple comme Bonjour.

DB114892C4

Op zoek naar een maatschappelijk relevante, boeiende job? Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) staat vanaf 1 juli in voor het open centrum in Zaventem en is op zoek naar nieuwe collega’s, waaronder verpleegkundigen.

“Ik kijk ernaar uit om heel wat nieuwe collega’s te verwelkomen”, klinkt het hartelijk bij Femke Cammaert, adjunct van de directeur. In Zaventem worden mensen opgevangen die, voordat ze in België aankwamen, asiel aanvroegen in een ander Europees land. “Het unieke? Zowel procedure als opvang gebeuren hier. Meteen bij aankomst volgt een interview, waarna een terugnameverzoek gestuurd wordt naar het bevoegde land. We vangen de mensen op en zorgen dat ze krijgen wat nodig is op medisch, psychologisch, sociaal of juridisch vlak”, legt Femke uit. “Blijkt België verantwoordelijk? Dan stromen ze door naar het reguliere opvangnetwerk. Is dat niet het geval? Dan volgt een bevel om het grondgebied te verlaten, of – indien nodig – een vasthouding.” Wie tien dagen de tijd krijgt om het grondgebied te verlaten, krijgt bezoek van een ICAM-coach (Individual Case Management). “Zij doen fantastisch werk”, vertelt Femke vol lof.

Waarom Femke graag bij DVZ werkt? “Ik sta achter het beleid en werk graag mee aan de opvang van mensen die daar recht op hebben én nood aan hebben. Dat doen we op een humane manier, met respect. Het gaat niet alleen over procedures, maar vooral over mensen.

Al verblijven mensen maar kort bij ons, we proberen hen een aangename en nuttige tijd te geven. We organiseren ook leuke dingen, zoals een bingo of barbecue.” Femke benadrukt het open karakter. “Mensen gaan en staan waar ze willen. Dat zorgt voor een onge-

VERPLEEGKUNDIGE, ZONDER SHIFTEN!

Zowel voor de open als gesloten centra is DVZ op zoek naar gemotiveerde verpleegkundigen. Jan Mesuere werkte zes jaar lang in gesloten centrum Caricole en raadt de ervaring aan elke verpleegkundige aan.

DVZ? DAT IS DE DIENST

VREEMDELINGENZAKEN.

Iedereen kent de naam DVZ, maar wat doet Dienst Vreemdelingenzaken juist?

DVZ beheert de migratiestromen in samenwerking met heel wat partners. De dienst staat in voor de registratie, het verblijf en de terugkeer van vreemdelingen. DVZ stimuleert vrijwillige terugkeer, maar staat ook in voor verplichte verwijdering. In afwachting van de terugkeer vangt het vreemdelingen op in gesloten centra of woonunits. Daar krijgen bewoners psychologische, medische en sociale begeleiding. Open centra? Die worden door Fedasil beheerd. Vanaf 1 juli 2024 staat DVZ echter zelf in voor het beheer van het open centrum in Zaventem.

“Hier werken maakt echt een verschil”

dwongen sfeer.” In Zaventem doorloopt iedereen dezelfde procedure. “Dat maakt het begrijpelijk. Wij weten wat ze doormaken. Zowel op maatschappelijk vlak als in je persoonlijke contacten maak je echt het verschil.”

“Hier groeide ik zowel als verpleegkundige, maar ook als mens”, getuigt Jan vol passie. Intussen werkt hij voor de cel Ontwikkeling en focust hij op de opleiding van verpleegkundigen. “Verpleegkundigen krijgen te maken met zowel een daklozenproblematiek, als met verslavingen en exotische ziekten. Onze mensen hebben een grote verantwoordelijkheid. Zij moeten mee beoordelen of het humaan is iemand terug te sturen naar zijn thuisland. Om daarmee om te gaan, voorzien we (psychologische) ondersteuning, maar we werken vooral samen in een hecht, multidisciplinair team.”

Jan weerlegt de vooroordelen over agressie. “Natuurlijk zijn er gespannen situaties maar je komt hier echt niet meer in aanraking met agressie dan in bijvoorbeeld een ziekenhuis. Als er één werkgever is die hier voldoende aandacht voor heeft, is het DVZ. De meeste consultaties verlopen vlekkeloos. “De dankbaarheid is groot. Ik herinner me een man die hier geopereerd werd. In een niet-westerse context verloor hij een been. Hier gelukkig niet. De man belt nog elke maand en wil, na zijn ervaring hier, dat zijn kind later verpleegkundige wordt. Daarvoor doe je het.”

Waarom kiezen voor deze job? “We werken niet in shiften, wat een zeldzaamheid is voor verpleegkundigen. Je beweegt je hier in een multiculturele context en staat samen met je collega’s in voor het welzijn en de gezondheid van bewoners. De impact die je daarmee hebt, geeft echt voldoening.”

Dienst Vreemdelingenzaken is meer dan mijn werk...

EEN CARRIERE DIE TELT

DVZ staat klaar met open armen om collega’s Verpleegkundigen te ontvangen. Daarnaast zijn er tal van andere opportuniteiten voor wie tevens wil kiezen voor een carrière die telt!

Voor het open centrum zijn dit o.a. Polyvalente centrumassistent, Sociale begeleider, Adjunct van de directeur, Administratie. Voor de gesloten centra kan je tevens aanmelden voor vacatures Veiligheid, Administratie, Groepsbegeleiding, Terugkeercoach, Psychologisch assistent. Talrijke mogelijkheden dus!

ClusterMens

DESKUNDIGE

Onbepaaldeduur•contractueel B1-B3•voltijds

Wijzoeken:

Hebjijeenhartvoorklantgerichtedienstverlening?Wiljegraagindirectcontactstaan metonzeinwonersenvooreenvlotteafhandeling vanadministratieveprocedureszorgen? BURGERZAKEN

DESKUNDIGE FINANCIËLEZAKEN

ClusterMens

Cluster Internezaken

Onbepaaldeduur•contractueel B1-B3•voltijds

Benjijgebetendoorcijfersenwilje,onderleiding vandefinancieeldirecteur,instaanvooreen correcteboekhoudingenhetontwerpvanonder anderedejaarrekeningenhetmeerjarenplan?

SAMENLEVINGSCOACH SOCIALEZAKEN

Onbepaaldeduur•contractueel B1-B3•halftijds

Benjijeensociaalgeëngageerdeprofessional meteenpassievoordiversiteit?Wiljeeencruciale rolspeleninhetbevorderenvaninclusie?

ADMINISTRATIEF MEDEWERKER FACILITAIREZAKEN

Senior Webdesigner

• Jouwcodeskills zijn onmisbaarvoorhetcreëren van boeiendelay-outsenhetimplementeren van verbeteringen metbehulp van HTML,CSS,jQuery,PHPenJavascript.

• Alsarchitect van defront-enddraagjebijaanhettechnische design,waarbijje keuzes maaktophetgebied van technologieënenstandaarden.

• Jebentdetroubleshooterdiegarantstaatvoorhet onderhoudendeondersteuning van onze productiesystemen.

SURF NAAR MIJNTOEKOMSTBIJROULARTA.BE

DB113360B4

Cluster Internezaken

Onbepaaldeduur•contractueel C1-C3•voltijds

Wiljijgraagmeeverantwoordelijkzijnvoor defacilitairewerkingvanhetlokaalbestuuren bijdragentothetbeheervandegebouwen?

ClusterMens

MEDEWERKERPROGRAMMATIE ENEVENEMENTEN VRIJETIJD

Onbepaaldeduur•contractueel C1-C3•voltijds

Benjijeencreatieveduizendpootmeteenpassie voordeorganisatievanevenementen?Wilje eensleutelrolspeleninhetcreërenvan onvergetelijkeervaringenvooronzeinwoners?

Bezorg voorwoensdag24april2024 om12uur jouwsollicitatiebrief,eenrecentcveneenkopie vanjouwdiploma:

BIJVOORKEURVIAE-MAIL: vacatures@kampenhout.be

PERPOST: t.a.v.teamPersoneelszaken Dorpsstraat9,1910Kampenhout

VIAPERSOONLIJKEAFGIFTE: teamPersoneelszaken Dorpsstraat9, 1910Kampenhout

016659935

vacatures@kampenhout.be

www.kampenhout.be/vacatures